[Whatever gate #9] Sonja Silva: met BFF's, BBZ's, HCG's, FB en PR

quote:

Op zondag 1 december 2013 10:33 schreef Greys het volgende:
DPG tot aan d'r AOW

quote:

niemand weet... Weer onder het mes

Juli 2013
De verpleegkundige schrikt als ze me voorover gebogen op de stoel ziet hangen. Ik snik dat ik precies dezelfde pijn voel als laatst, toen mij eileider open barstte. Dezelfde weeën, dezelfde pijnlijke druk… Binnen een minuut staat mijn gynaecoloog aan mijn bed en lopen er 3 verpleegsters druk heen en weer. De gyn probeert nog een inwendige echo te maken terwijl ik geprept word voor de OK, maar dit doet zoveel pijn dat hij moet stoppen. “Ok, ik zie het vruchtje niet meer, ik denk dat het zojuist gebarsten is”. Ik knijp hard in de vinger van de zuster en kijk haar aan. Ze fluistert dat alles goed komt. Ik lig naakt op bed terwijl de verpleegkundige me afdekt met het operatiejurkje. Intussen stapt Pyke wit van schrik binnen en ik ben zo blij om hem te zien. Zelfs als ik een paniekaanval krijg, krijgt hij me rustig. Hij kijkt me aan met zijn ongelofelijke ogen en praat tegen me. Heel rustig, net hard genoeg. En ik word iets kalmer. Ik krijg in allebei de handen een infuus en mijn bloeddruk wordt opgemeten. "Bovendruk is gedaald van 120 naar 90", hoor ik de zuster roepen. De gyn belt naar de OK: "Ik kom er NU aan met een instabiele patiënt". Ik voel hoe mijn hart als een malle tekeer gaat en het bloed trekt weg uit mijn hoofd. Ik voel mezelf dieper wegzakken en word erg duizelig. Alles is wazig en piept. Ik krijg zuurstof en het volgende moment vliegen we door de gangen naar de operatiekamer. Ik ben bang, echt bang. Ik trek het zuurstofmasker af en vraag Pyke nog snel om een kus voordat de deuren sluiten. Zijn blik maakte me rustig, maar nu ik hem niet meer zie raak ik volledig in paniek. Wat gebeurt er allemaal!? Ik begin te huilen. Vanmiddag kwamen we hier om te bevestigen dat het kindje in de baarmoeder zat en nu zit in midden in een veel te spannende, hele slechte scene van Grey’s Anatomy. Volledig in paniek lig ik te rillen op het bed. De anesthesist probeert me te kalmeren, maar ze hebben haast. Mijn hemel, wat heb ik het koud! Ik zeg tegen de verpleegster die mijn hand vast houdt dat ik flauw ga vallen. Ik probeer nog aan leuke dingen te denken en knijp in de hand van de zuster. “ Tel maar tot tien en denk aan mooie dingen, Sonja!”. Weg ben ik.
Als ik wakker word, heb ik geen idee waar ik ben. Ik lig onbeheerst te shaken en de zuster zegt dat ik het maar gewoon over me heen moet laten komen, dit komt door alle adrenaline waarmee ik de narcose in ben gegaan. Het harde rillen en schudden kost me zoveel energie dat ik direct weer in slaap val. Dan hoor ik in de verte Pyke zijn stem en ik word iets rustiger. Ik kan hem niet zien en praten kan ik ook nog niet, maar ik weet dat hij er is en dat we op de Intensive Care zijn. Later vertelt hij me dat we daar anderhalf uur geweest zijn, voordat we terug mochten naar mijn kamer en dat ik niet echt wakker geweest ben. Pas uren later, rond middernacht, word ik een beetje wakker en kan ik weer wat beter communiceren. Honger! Langzaam dringt het tot me door… Ik ben niet zwanger meer… Het is voorbij… Doodmoe val ik in slaap. Als mijn gyn de volgende ochtend komt vertellen dat het gevaar nog niet geweken is, zakt de moed me in de schoenen. Ik vertrouw hem inmiddels blind, dus ik luister aandachtig. Hij vertelt me dat hij zoveel mogelijk zwangerschapsweefsel heeft weggehaald, maar dat dit erg lastig was omdat het zo dicht in de baarmoederwand lag. Ik moet in ieder geval blijven tot maandag. Als mijn HCG hormoon dan niet genoeg gedaald is, moet ik alsnog aan die chemo troep. En dan dringt het opeens tot me door. Ik ben gewoon binnen drie maanden tijd twee kindjes verloren! Wat doet dat vreselijk veel pijn. Pyke had er ook nog niet zo stil bij gestaan omdat hij echt alleen met mij bezig was. Hij was even bang me te verliezen. Als mijn HCG op maandagochtend nog maar 400 blijkt te zijn mag ik gelukkig naar huis! En nu rusten en helen…

quote:

Op maandag 2 december 2013 22:12 schreef Cee het volgende:
Ik heb zwaar behoefte aan een tijdlijn, of een taartdiagram of een beslisboom. Maar laten we beginnen met witregels.

quote:

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

quote:

Op maandag 2 december 2013 22:12 schreef Cee het volgende:
Ik heb zwaar behoefte aan een tijdlijn, of een taartdiagram of een beslisboom. Maar laten we beginnen met witregels.

quote:

Op maandag 2 december 2013 22:25 schreef Cee het volgende:
Ze hebben wel een constant ritme, die columns van haar.

-drama drama drama PYKE EN IK WORD WEER RUSTIG drama drama drama drama PYKE, AHHH, RUST drama drama drama OH KIJK HET IS PYKE, KALMTE EN PAIS EN VREE-.

quote:

Op maandag 2 december 2013 22:36 schreef _evenstar_ het volgende:
En dat met ADHD ..

quote:

Op maandag 2 december 2013 22:41 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

Ze heeft vast een fotografisch geheugen, wat natuurlijk onontkomelijk is als je hooggevoelig bent. Dus ze schrijft alles op in haar mentale boekje en maakt dan een geheugenfoto. Die whatsappt ze mentaal naar haar telefoon zodat ze er anytime bij kan.

quote:

Op maandag 2 december 2013 22:41 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

Ze heeft vast een fotografisch geheugen, wat natuurlijk onontkomelijk is als je hooggevoelig bent. Dus ze schrijft alles op in haar mentale boekje en maakt dan een geheugenfoto. Die whatsappt ze mentaal naar haar telefoon zodat ze er anytime bij kan.

quote:

Op maandag 2 december 2013 22:39 schreef Greys het volgende:
En dat terwijl ze elke keer op sterven na dood is, hoe DOET ze het toch allemaal

Wat ik niet zo snap is dat er destijds columns waren dat ze steeds te moe was om heur kind van school te halen en te brengen enzo (maar wel kon shoppen) en dat er nu perse een tweede moet komen. Terwijl alles al teveel is ach ende wee_ënstorm.

quote:

Op dinsdag 3 december 2013 07:43 schreef Cee het volgende:
Zou Pyke een afkorting zijn van Pretty Young Kapot Eitje?