Depressie & Angst #67

quote:

Op woensdag 25 september 2013 22:27 schreef sitting_elfling het volgende:

Mensen die zeggen tegen iemand met een depressie of een burn out.

Ga er op uit, ga leuke dingen doen, ga weer aan het werk. Hup koppie er voor! Die hebben geen idee waar ze het over hebben helaas.

Nogal...

quote:

Op woensdag 25 september 2013 23:18 schreef Gray het volgende:

Dat is alsof je een dorstig iemand een lepel zout aanbiedt.

Of nog erger: die even in een open wond gooit... Alsof ik het niet leuk wil hebben, alsof ik niet aan het werk wil (nou ja, tegen dat laatste heb ik op dit moment echt weerzin, maar dat heeft niets te maken met mijn gezonde werklust in het algemeen buiten deze burnout)

quote:

Op woensdag 25 september 2013 23:30 schreef minthy het volgende:

Echt hey... De tips die ik gehad heb om te gaan doen omdat het zou kunnen ontspannen, en dat van professionals (huisarts, arbo). Een simpel boodschapje halen kan al veel moeite kosten op het moment, hoe zie je me in vredesnaam "leuk een dagje naar de Efteling!!" gaan? Juist dat soort dingen/opmerkingen zorgen ervoor dat ik m'n grenzen weer ga oprekken (want er wordt van me verwacht dat ik vooral leuk ga doen) om vervolgens weer helemaal stuk op de bank te liggen.
Nog verdomd lastig, die balans. Gister ook volledig over de schreef gegaan. Was wel aardig op het moment zelf maar nu veeg je de brokken bijeen

Succes morgen!

Thanks!

Ik snap het ergens ook wel want wat moeten ze anders zeggen..., maar ze doen alsof het niks is, 'even ontspannen'. Laat dat nou net een van de problemen zijn... Net zoals een lief kaartje krijgen na de vakantie met: 'Heb je van je vakantie genoten?' Nou uh...
Snap nu nog meer hoe fout/pijnlijk zeer goedbedoelde woorden soms over kunnen komen. Probeer de intentie altijd maar te zien, want die is (vast) goed, maar toch...

Heb de eerste maanden me ook maar gestort in de hele week vullen met 'leuke dingen', omdat dat het wel even op zou lossen . Ook dat is herkenbaar dus, om dan maar weer te doen wat ze zeggen en daarmee weer grenzen over te gaan, omdat ik gewoon graag 'beter' wil zijn en echt weer wil leven (alhoewel, dit is misschien wel echt leven op de een of andere manier...).

Ik ben als de dood dat ze denken (ook omdat ik vaak wat anders uitstraal dan ik werkelijk voel - aan de buitenkant zie ik er blijkbaar heppie de peppie en prima uit voor veel mensen in mijn omgeving ) 'oh, die kan wel weer aan het werk'. Net zoals de arbo deskundige van mijn andere werk na 2-3 maanden wel weer vond dat ik wel op de koffie kon gaan of misschien langzaam weer wat kon gaan doen (en dan zit ik nu na bijna 7 maanden nog steeds thuis...). Hij vond het na die 2-3 maanden gek dat ik nog geen progressie had geboekt (terwijl ik de eerste maand nog thuis dingen heb afgerond voor het werk) en indirect mijn homeopaat, die me echt helpt en waarin ik echt vertrouwen heb, zat af te kraken ('doe je je eigen beroepsgroep niet tekort' ). Niet echt helpend allemaal... Zo zijn er nog wel meer voorbeelden, zoals het niet samenwerken van de 2 arbo's (nu gelukkig wel, hoef niet dubbel op te komen draven iig)...

Irritaties m.b.t. arbo's (valt het op? ) maken dat ik me toch wel zorgen maak over vanmiddag. Een week lang weer stressopbouw in mijn lijf omdat je weer een uitnodiging in de brievenbus hebt gekregen, is gewoon shit. En weer 'fijne' confrontatie met werk/collega's, aangezien de arbo arts van vandaag altijd op de werkvloer zijn afspraken heeft . En dan lekker op een tijdstip waarop ik de meeste mensen zal treffen. Bedacht me vannacht dat ik had moeten vragen of ik niet op een ander tijdstip had gekund, maar ja, dit overleef ik vast ook wel weer. Moet ik die gedachte gevoed door angst en stress maar 'gewoon' loslaten en op me af laten komen. Wie weet valt het allemaal wel mee. Ik kan niks anders dan aangeven hoe het gaat. Geen idee wat ik precies ga zeggen. Zo maar eerst even flink huilen, want van de spanning zitten de tranen weer erg hoog.

Wel voor mijn gevoel slecht geslapen en dat is jammer omdat dat nou net een tijdje wat beter ging (al zal dat over een paar nachten vast ook wel weer gaan). En zoals elke nacht gedroomd, dit keer over het storten van een stevige fundering van een gebouw (met daarin de school waar mijn zus werkt?) waarvan de vloer 1 groot gat was. Hopelijk is dat een gunstiger teken dan al die verstopte wc's en werkdromen van de afgelopen tijd

Sowieso merk ik wel degelijk lichte vooruitgang tov de eerste maanden, iets langer slapen dus (uur of 6 vaak wel), prikkelgevoeligheid is minder (kan/wil soms gewoon weer mijn ringen om, op een goede dag dan - teken voor mij dat ik meer letterlijke prikkels aan kan), soms een iets helderder hoofd.
Alleen het gevoel van mensen willen zien en het plezier beleven aan dingen blijft nog wel achter.

Hier is ook de balans heel moeilijk en dat zal ook wel even zo blijven. En ergens vergeet ik ook gewoon heel snel hoe shit een echte k*tdag kan zijn blijkbaar. En kan ook weer een week zoet zijn met een te vol weekend (wat ik pas achteraf merk). Dat terwijl mijn dagen nauwelijks gevuld zijn met mensen (want die kosten meteen bakken vol energie en tevens weinig behoefte aan).

Poh, ik geloof echt dat ik er dieper in zit dan ik -toen ik net thuis zat- dacht. Confronterend als ik erover nadenk en aan de andere kant is het gewoon niet anders. Nadenken kan zo onwijs zorgen voor een fucked up gevoel. Sterk analyserend vermogen kan heel handig zijn in mijn werk, maar als het om mezelf gaat niet altijd fijn/handig .

Success Myxomatosekonijn !! Ik weet, zoals je al zegt dat je weinig hier aan hebt :p maar het komt allemaal wel weer goed . Laat even weten hoe het gaat en laat die arbo-dude je niet het kaas van het brood afeten.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:19 schreef sitting_elfling het volgende:
Success Myxomatosekonijn !! Ik weet, zoals je al zegt dat je weinig hier aan hebt :p maar het komt allemaal wel weer goed . Laat even weten hoe het gaat en laat die arbo-dude je niet het kaas van het brood afeten.

Thanks Weet ook wel dat het goed komt, maar soms voelt het zo hopeloos... Daarbij komt dat ik al jaren geen idee heb wat ik zou willen wb werk. Collega's en werkplekken zijn prima, maar de uitdaging is er al wel een tijdje af (dus ook wel voor een stukje oorzaak van b.o.) en zorgt daarbij voor angst over hoe te reïntegreren, ed.

Net belde leidinggevende nog even om te horen hoe het gaat (ze weet dat ik vanmiddag naar de arbo moet...meteen even de dikke stress in huilen geuit, was niet tegen te houden ), en ze wil binnenkort weer op de koffie komen. Dubbele gevoelens daarover. Heb gezegd dat het goed/geen probleem is, maar ergens voelt het stiekem toch weer als iets moeten (terwijl ik persoonlijk altijd wel heel goed met haar kan). Ben in ieder geval wel heel blij met mijn leidinggevenden. Voel wel de druk vanuit de arbo (en soms vanuit mezelf), maar totaal niet vanuit mijn leidinggevenden en daar ben ik echt mee gezegend...weet ook hoe anders het allemaal kan gaan...

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:45 schreef myxomatosekonijn het volgende:

[..]

Thanks Weet ook wel dat het goed komt, maar soms voelt het zo hopeloos... Daarbij komt dat ik al jaren geen idee heb wat ik zou willen aan werk, de huidige uitdaging is er al wel een tijdje af (dus ook wel voor een stukje oorzaak van b.o.).

Net belde leidinggevende nog even om te horen hoe het gaat (ze weet dat ik vanmiddag naar de arbo moet...meteen even de dikke stress in huilen geuit, was niet tegen te houden ), en ze wil binnenkort weer op de koffie komen. Dubbele gevoelens daarover. Heb gezegd dat het goed/geen probleem is, maar ergens voelt het toch weer als iets moeten (terwijl ik persoonlijk altijd wel heel goed met haar kan). Ben in ieder geval wel heel blij met mijn leidinggevenden. Voel wel de druk vanuit de arbo (en soms vanuit mezelf), maar totaal niet vanuit mijn leidinggevenden en daar ben ik echt mee gezegend...weet ook hoe anders het allemaal kan gaan...

Niet om het 1 of ander maar wat is het slechtste wat je kan overkomen? Ben benieuwd, ik denk dat die tranen tov je leidinggevende wel even goed was. Het zit duidelijk hoog

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:48 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Niet om het 1 of ander maar wat is het slechtste wat je kan overkomen? Ben benieuwd, ik denk dat die tranen tov je leidinggevende wel even goed was. Het zit duidelijk hoog

In welke zin bedoel je dat, dat leidinggevende langskomt?

Als ik mensen spreek van het werk, is het al snel tranen

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:52 schreef myxomatosekonijn het volgende:

[..]

In welke zin bedoel je dat, dat leidinggevende langskomt?

Als ik mensen spreek van het werk, is het al snel tranen

Nee, dat je even je stress kwijt kon aan de telefoon. Wat ik bedoelde was wat het slechte scenario is na de babbel met de Arbo-arts

quote:

Op donderdag 26 september 2013 11:09 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Nee, dat je even je stress kwijt kon aan de telefoon. Wat ik bedoelde was wat het slechte scenario is na de babbel met de Arbo-arts

Dat eerste begreep ik.

Tja, dat vraag ik me ook af wb slechtste scenario. Het voelt toch als druk, terwijl ik meen te weten dat ze me niks kunnen dwingen. Tegelijkertijd is het ook de confrontatie met mezelf: toegeven dat ik er nog niet aan toe ben om te gaan werken, dat ik dieper zit dan ik eerst wilde toegeven, dat ik het spannend vind, dat ik bang ben wat ze gaan zeggen. Ben bang dat ze me anders zien (zoals zoveel mensen in mijn omgeving dus) dan dat ik me voel (ingewikkeld, want hoe voel ik me dan? ).

Bij deze arbo arts heb ik iig wel minder stress dan bij de ander (die me toch wel 'adviseerde' om wekelijks contact te hebben met werk e.d.), al heb ik nu dus blijkbaar nog steeds 'genoeg' stress bij deze .

Nou ja, het is zoals het is, ik ga het ermee doen en ik mag (iig deels) bang zijn van mezelf, want ik vind het toch weer retespannend .

Zo, weer even wat rustiger hier terwijl het gesprek nog moet komen. Tranen zijn al weer een tijdje gestopt, een meditatie gedaan die wonderwel aardig lukte Denk dat het laatste, het huilen (en los daarvan benoemen dat ik bang ben en dat dat mag) wel heeft geholpen aan de soort van opluchting die ik nu even ervaar (met nog wel een randje 'druk' die eronder zit). So be it. Benieuwd naar hetgeen ik ga zeggen (want aardig onvoorbereid) en naar wat hij gaat vragen/zeggen.

Mediteren eigenlijk meer mensen hier (wel eens) of mindfulness achtige oefeningen?

quote:

Op donderdag 26 september 2013 13:17 schreef myxomatosekonijn het volgende:
Zo, weer even wat rustiger hier terwijl het gesprek nog moet komen. Tranen zijn al weer een tijdje gestopt, een meditatie gedaan die wonderwel aardig lukte Denk dat het laatste, het huilen (en los daarvan benoemen dat ik bang ben en dat dat mag) wel heeft geholpen aan de soort van opluchting die ik nu even ervaar (met nog wel een randje 'druk' die eronder zit). So be it. Benieuwd naar hetgeen ik ga zeggen (want aardig onvoorbereid) en naar wat hij gaat vragen/zeggen.

Mediteren eigenlijk meer mensen hier (wel eens) of mindfulness achtige oefeningen?

Ik doe regelmatig Kata's om mijn hoofd leeg te maken/ tot rust te komen.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 13:17 schreef myxomatosekonijn het volgende:
Zo, weer even wat rustiger hier terwijl het gesprek nog moet komen. Tranen zijn al weer een tijdje gestopt, een meditatie gedaan die wonderwel aardig lukte Denk dat het laatste, het huilen (en los daarvan benoemen dat ik bang ben en dat dat mag) wel heeft geholpen aan de soort van opluchting die ik nu even ervaar (met nog wel een randje 'druk' die eronder zit). So be it. Benieuwd naar hetgeen ik ga zeggen (want aardig onvoorbereid) en naar wat hij gaat vragen/zeggen.

Mediteren eigenlijk meer mensen hier (wel eens) of mindfulness achtige oefeningen?

Ik mediteer zelden, maar probeer de hele dag door mindful te wezen. Dus ik concentreer me op wat ik doe en ben me bewust van wat in me omgaat. Al zie ik dat eigenlijk ook als mediteren, dus je zou kunnen zeggen dat mijn hele dag meditatie is.

Het is een Zen-ding.

Net als die 15 leuke dingen van Cue_ trouwens.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:45 schreef myxomatosekonijn het volgende:

[..]

Thanks Weet ook wel dat het goed komt, maar soms voelt het zo hopeloos... Daarbij komt dat ik al jaren geen idee heb wat ik zou willen wb werk. Collega's en werkplekken zijn prima, maar de uitdaging is er al wel een tijdje af (dus ook wel voor een stukje oorzaak van b.o.) en zorgt daarbij voor angst over hoe te reïntegreren, ed.

Net belde leidinggevende nog even om te horen hoe het gaat (ze weet dat ik vanmiddag naar de arbo moet...meteen even de dikke stress in huilen geuit, was niet tegen te houden ), en ze wil binnenkort weer op de koffie komen. Dubbele gevoelens daarover. Heb gezegd dat het goed/geen probleem is, maar ergens voelt het stiekem toch weer als iets moeten (terwijl ik persoonlijk altijd wel heel goed met haar kan). Ben in ieder geval wel heel blij met mijn leidinggevenden. Voel wel de druk vanuit de arbo (en soms vanuit mezelf), maar totaal niet vanuit mijn leidinggevenden en daar ben ik echt mee gezegend...weet ook hoe anders het allemaal kan gaan...

Ik zou zeggen, probeer eerlijk te zijn naar je leidinggevende, over hoe je je voelt. Zo kan je haar bijvoorbeeld uitnodigen op de koffie, en haar dan in alle kalmte vertellen dat zelfs koffie doen moeite kost. Zo'n voorbeeld maakt in mijn ogen duidelijk dat wat je doormaakt niet goed in te beelden is voor iemand die het niet kent, omdat zelfs zoiets triviaals als koffie doen voelt als bergen verzetten.

Ik vind de eerste twee zinnen uit je signature fantastisch btw! Het is misschien wel het eerste dat men hier kwijtraakt, en het moeilijkst is om terug te krijgen. Ook voor mensen zonder problemen lijkt speels omgaan met het leven soms onhaalbaar. Wanneer je dat kan, dan wordt zelfs de kleinste handeling een wereld van plezier.

Ik denk dat jullie wel begrijpen hoe het gesprek is gegaan als ik zeg dat ik het liefst met 350 km/uur weer naar huis zou zijn gereden met de muziek keihard aan om even af te reageren. Wat een k*tgesprek! Ik voel me totaal niet gehoord en begrepen. Heel fijn, een gesprek van een half uur dat de komende dagen aan energie heeft opgevreten (en ja, ik weet dat laat ik op de een of andere manier doen, weet nog niet hoe ik me daartegen moet wapenen - al heb ik geprobeerd duidelijk te maken wat me dwars zat aan een bepaalde vraag, vond ik al heel knap van mezelf om daarop terug te komen). Welkom hoofdpijn en adrenaline .

Er wordt 'geen druk' op me gelegd vanuit de ARBO, maar het is vanuit het perspectief van zelfvertrouwen opdoen goed om te kijken welke taken ik weer kan oppakken op het werk. Het kwam er (in mijn ogen door zijn uitspraken) min of meer op neer dat ik niet genoeg doe aan mijn herstel, want ik zie de homeopaat maar eens per maand en tussendoor mailcontact (vond hij te weinig). En daarom maar kijken wat er binnen het werk aan herstel gedaan kan worden. Hij vergeet even voor de leuk de andere dingen waarin ik zo mijn best doe om zo snel mogelijk beter te worden...Alsof ik hier blij mee ben, met deze situatie .

Hij vroeg welke taken ik in mijn functie heb en wat die nu zouden belemmeren (leuke negatieve kant insteek ook... ) en aangezien alle taken van mijn werk wel iets hebben waardoor het nu gewoon niet kan, was zijn idee: Iets van een administratief iets dan? Ow ja, lekker, weer terug naast het geestdodende deel van mijn werk wat me deels heeft laten afknappen. Zelfvertrouwen opdoen heeft hij er ook nog even zelf leuk bij bedacht, want dat heb ik nooit genoemd. Hoe en wat moet ik zelf maar met beide leidinggevenden verder overleggen.

Zo jammer in dit soort situaties dat ik een secundaire reageerder ben...Nu ik thuis ben denk ik, ik had dit moeten zeggen, of dat...

Daarnaast weer goede les loslaten: hij zat in 'mijn' kamer mijn bureau, en ik dus wederom (andere locatie) aan de andere kant van mijn eigen bureau. Net zoals de vorige keer op de andere locatie. Fijn En blijkbaar is van dat overleg met de andere arbo niks terecht gekomen, want hij vroeg of ik daar nog was geweest of nieuws van had.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 13:27 schreef Royco1 het volgende:

Ik doe regelmatig Kata's om mijn hoofd leeg te maken/ tot rust te komen.

Moest even googlen
Doet me denken aan Tai Chi maar dan anders . Het gaat allemaal om focus he (of ben ik nu heel kort door de bocht ).

quote:

Op donderdag 26 september 2013 15:04 schreef Gray het volgende:

Ik mediteer zelden, maar probeer de hele dag door mindful te wezen. Dus ik concentreer me op wat ik doe en ben me bewust van wat in me omgaat. Al zie ik dat eigenlijk ook als mediteren, dus je zou kunnen zeggen dat mijn hele dag meditatie is.

Het is een Zen-ding.

Net als die 15 leuke dingen van Cue_ trouwens.

Ik snap Dat is ook goed volgens mij. Probeer me ook zo vaak mogelijk bewust te zijn van het nu, zowel lichamelijk en geestelijk en daarbij bijv. gedachten te scheiden van feiten. Elk moment is weer een ware uitdaging .

Die 15 leuke dingen ga ik ook nog eens bekijken, nu maar even niet . Eerst maar even het gesprek navoelen en lichaam en geest tot rust proberen te brengen. Morgen is er weer een dag. Hoop ik .

quote:

Op donderdag 26 september 2013 15:22 schreef Gray het volgende:

Ik zou zeggen, probeer eerlijk te zijn naar je leidinggevende, over hoe je je voelt. Zo kan je haar bijvoorbeeld uitnodigen op de koffie, en haar dan in alle kalmte vertellen dat zelfs koffie doen moeite kost. Zo'n voorbeeld maakt in mijn ogen duidelijk dat wat je doormaakt niet goed in te beelden is voor iemand die het niet kent, omdat zelfs zoiets triviaals als koffie doen voelt als bergen verzetten.

Ik vind de eerste twee zinnen uit je signature fantastisch btw! Het is misschien wel het eerste dat men hier kwijtraakt, en het moeilijkst is om terug te krijgen. Ook voor mensen zonder problemen lijkt speels omgaan met het leven soms onhaalbaar. Wanneer je dat kan, dan wordt zelfs de kleinste handeling een wereld van plezier.

Naar mijn leidinggevenden ben ik ook eerlijk en die steunen me dus ook in wat ik doe. Mijn leidinggevenden nodigen zichzelf al uit op de koffie , dus dat is niet eens nodig . Benoem dan ook wel hoeveel stress dat weer geeft (als ik bijv. een mail zie langskomen of post krijg van het werk). De leidinggevende die ik vandaag sprak, belt volgende week wanneer ze kan komen (en is zelf aan het terugkomen van een burnout, wel op totaal andere gronden overigens). Dus die begrijpt het aardig goed gelukkig . Zij is een stuk verder dan ik, maar begrijpt wel veel dingen hoe ik ze ervaar.

Ik benoem aan beiden ook gewoon hoe ik dingen ervaar om het wat inzichtelijker te maken. Weet niet of ik mezelf hiermee een keer in de vingers ga snijden door dit te denken/voelen/nu te benoemen, maar ik geloof echt dat het hen gaat om mij als persoon/mens en niet om mij als werknemer en het werk dat gedaan moet worden. Daarvoor ben ik ze al heel dankbaar. Misschien zien zij mij als (ok) mens soms nog wel meer dan ikzelf me als mens zie. Pijnlijk soms zelfs .

Tja, het speelse behouden is niet altijd makkelijk. Ik merk het bijv. als ik zin heb om in de plassen in de regen te stampen of te kijken wat ik van langsdrijvende wolken kan maken als ik in het gras lig.
Kon ook altijd supermakkelijk van kleine dingen genieten. Dat is wel wat weg, vaak gewoon geen zin in dingen, maar heb wel het gevoel dat het nog in me zit. Als ik meer energie heb gaat dat vast ook wel weer komen. Laatst nog in een stortbui me zeiknat laten regenen, lachend en zingend op de fiets om vervolgens mijn broek uit te wringen in een kroegje waar ik met een vriendin had afgesproken. Dan moet ik zo om mezelf lachen Op dagen dat ik me minder voel, probeer ik daar maar aan te denken...
Soms kun je dat soort dingen gewoon organiseren (dus nogal op zichzelf staand), maar het meest lastig vind ik dat nog in het normale leven doorvoeren.

Breathe in, breathe out Myxo

[ Bericht 0% gewijzigd door sitting_elfling op 26-09-2013 16:17:08 ]

quote:

Op donderdag 26 september 2013 16:11 schreef sitting_elfling het volgende:
Breath in, breath out Myxo

Doe mijn best In dit soort gesprekken heb ik echt de neiging om te zeggen: ik neem ontslag! Alleen help ik mezelf daar ook niet echt mee geloof ik. (Al heb ik ergens het gevoel dat ik dat misschien gewoon zou moeten doen, maar nog niet nu...)
Het is iig verre van motiverend...dit soort gesprekken.

Bah myxo, dat is niet tof
Misschirn kan je de arbo mailen om je gevoel duidelijk te maken? Dat heeft bij mij ooit wonderen verricht

quote:

Op donderdag 26 september 2013 18:20 schreef Murmeli het volgende:
Bah myxo, dat is niet tof
Misschirn kan je de arbo mailen om je gevoel duidelijk te maken? Dat heeft bij mij ooit wonderen verricht

Nee, het is ook niet tof
Ik ga eerst maar even met mijn leidinggevende aan de koffie om te zien wat zij ervan zegt (zij zal me wel steunen verwacht ik)... Vind het zo jammer dat ik niet nog meer voor mezelf op kan komen . Had het idee dat ik dat al zo goed deed door terug te komen op een vraag en aan te geven dat die (suggesterende) vraag me pijn deed, maar ja, hij had wel weer een uitleg waarom hij die vraag stelde en denderde gewoon door. Sowieso om informatie te volgen is al lastig, laat staan adequaat en direct te reageren...
Wel een goed idee verder, dank voor het idee, zal het in mijn achterhoofd houden.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 19:58 schreef myxomatosekonijn het volgende:

[..]

Nee, het is ook niet tof
Ik ga eerst maar even met mijn leidinggevende aan de koffie om te zien wat zij ervan zegt (zij zal me wel steunen verwacht ik)... Vind het zo jammer dat ik niet nog meer voor mezelf op kan komen . Had het idee dat ik dat al zo goed deed door terug te komen op een vraag en aan te geven dat die (suggesterende) vraag me pijn deed, maar ja, hij had wel weer een uitleg waarom hij die vraag stelde en denderde gewoon door. Sowieso om informatie te volgen is al lastig, laat staan adequaat en direct te reageren...
Wel een goed idee verder, dank voor het idee, zal het in mijn achterhoofd houden.

Ik denk dat het idee van Murmeli je oprecht kan helpen !

Hier even een dip. Hele dag op pad geweest om externe zaken af te handelen, merkte dat ik in mezelf begon te praten dat ik mezelf verder wil ontwikkelen. Kom ik thuis, kak ik qua energie helemaal in. Godver de godver.

Psychiater gaat op vakantie Gelukkig kan ik hem morgen op de valreep nog bellen
Moet toch wel weer verhogen (denk ik), het gaat zo niet. zucht
En anders wellbutrin uitproberen.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 01:24 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Komt er dus ook wel weer Hebben ze jou ook een idee gegeven wanneer je er weer uit moet? Ik bedoel, je weet zelf denk ik ook wel dat je voor 1-1-2014 niet weer full time aan het werk zal gaan denk ik.

Als het aan mezelf lag ging ik zsm weer (deels) aan de slag. Dat stilstaan ben ik meer dan zat. Aan de andere kant weet ik dondersgoed dat dat niet goed zou komen. Er is niemand meer die het over werken heeft, alleen ikzelf.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 20:14 schreef minthy het volgende:

[..]

Als het aan mezelf lag ging ik zsm weer (deels) aan de slag. Dat stilstaan ben ik meer dan zat. Aan de andere kant weet ik dondersgoed dat dat niet goed zou komen. Er is niemand meer die het over werken heeft, alleen ikzelf.

Ik merk dat nu ook Minth. Ik voel me eigenlijk een enorme faalhaas dat ik nog niet vol weer aan het werk kan. Het is kwart over 8 en ik ben ontzettend gaar, ik wil juist weer aan het werk. Weer op kantoor zitten, desnoods 7 dagen in de week. Wat een onzin eigenlijk ook dat je dusdanig je lichaam kunt over verhitten dat het een poosje niks meer kan doen .

quote:

Op donderdag 26 september 2013 11:17 schreef myxomatosekonijn het volgende:

[..]

Dat eerste begreep ik.

Tja, dat vraag ik me ook af wb slechtste scenario. Het voelt toch als druk, terwijl ik meen te weten dat ze me niks kunnen dwingen. Tegelijkertijd is het ook de confrontatie met mezelf: toegeven dat ik er nog niet aan toe ben om te gaan werken, dat ik dieper zit dan ik eerst wilde toegeven, dat ik het spannend vind, dat ik bang ben wat ze gaan zeggen. Ben bang dat ze me anders zien (zoals zoveel mensen in mijn omgeving dus) dan dat ik me voel (ingewikkeld, want hoe voel ik me dan? ).

Bij deze arbo arts heb ik iig wel minder stress dan bij de ander (die me toch wel 'adviseerde' om wekelijks contact te hebben met werk e.d.), al heb ik nu dus blijkbaar nog steeds 'genoeg' stress bij deze .

Nou ja, het is zoals het is, ik ga het ermee doen en ik mag (iig deels) bang zijn van mezelf, want ik vind het toch weer retespannend .

Ik lees alleen maar herkenbare dingen in je posts, haast eng!
Jij bent echter beter in staat om het op te schrijven, dat lukt hier (nog) niet.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 20:17 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik merk dat nu ook Minth. Ik voel me eigenlijk een enorme faalhaas dat ik nog niet vol weer aan het werk kan. Het is kwart over 8 en ik ben ontzettend gaar, ik wil juist weer aan het werk. Weer op kantoor zitten, desnoods 7 dagen in de week. Wat een onzin eigenlijk ook dat je dusdanig je lichaam kunt over verhitten dat het een poosje niks meer kan doen .

Het is gewoon klote dat je jezelf dusdanig over de schreef kan jagen dat je lichaam niets meer kan...

Vanochtend weer bij de psych geweest, ontzettend intensief. Ik ben vanmiddag maar het huis uitgevlucht terwijl ik stikte van de spierpijn. Geen zin meer om te blijven nadenken, dan maar bewust over m'n grenzen. Het stomme is dat het gepieker alsnog komt nu én de spierpijn dubbel zoveel pijn doet