Depressie & Angst #65 Winter is coming ;(

quote:

Op maandag 16 september 2013 23:08 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Het ligt er natuurlijk ook aan waarom je werkt. Ja, de centen, dat snap ik, maar je hebt ook veel mensen die zich 'verliezen' in het werk om van hun eigen emoties te vluchten. En dus langer blijft werken, soms een weekend zou meedraaien etc.

Ik zie mijzelf dit baantje nog niet dagenlang doen.

quote:

Op maandag 16 september 2013 23:08 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Het ligt er natuurlijk ook aan waarom je werkt. Ja, de centen, dat snap ik, maar je hebt ook veel mensen die zich 'verliezen' in het werk om van hun eigen emoties te vluchten. En dus langer blijft werken, soms een weekend zou meedraaien etc.

Voor de centen heb ik het in ieder geval nog nooit gedaan, binnen de GGZ word je niet rijk
Dat verliezen herken ik wel, maar dan nog vond ik het ook gewoon geweldig om te doen. Hoe bijzonder is het om een deel van iemands ontwikkeling te zijn en bij te kunnen dragen aan kwaliteit van leven? Dat structurele overwerken en teveel taken op me nemen moet veranderen. Dat eerste is eenzaamheid (ik woon alleen en dat kost vaak best moeite) en dat tweede is een gebrek aan grenzen.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 00:00 schreef MCH het volgende:

[..]

Geestdodend werk kan soms zo heerlijk ongecompliceerd zijn dat je vanzelf ook innerlijk rustig wordt. Althans dat heb ik.

Absoluut. Weinig verantwoordelijkheden en veel geouwehoer daarbij opgeteld

Haha, die sig van Mexicanobakker!

quote:

Op zondag 15 september 2013 00:57 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Mja, kijk ik snap wel dat anderen dan zeggen dat zaken zoals Eckhart Tolle te zweverig zijn, maar daar zit ook weinig echt gegronde medische kennis achter. Dat is voor het grootste gedeelte gewoon paardenstront (zie Kumare). Mediteren, zoals je zelf al aangaf, is medisch gewoon bewezen dat het wel degelijk je hersenpan tot rust brengt.

quote:

Mensen blijven je met -> aankijken Gray..

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 00:00 schreef MCH het volgende:

[..]

Geestdodend werk kan soms zo heerlijk ongecompliceerd zijn dat je vanzelf ook innerlijk rustig wordt. Althans dat heb ik.

Daarom vind ik barwerk zo heerlijk, wanneer de klanten niet vervelend zijn dan; je raakt echt in een flow waarbij je van binnen helemaal kalm bent, zelfs wanneer het megadruk is en je op vol tempo bezig bent. Het oog in de storm noem ik dat vaak.

Ik heb mezelf eens getrakteerd op een hobby; breien en haken. Eens kijken of ik daarvoor het geduld kan opbrengen en de rust kan vinden

Waarom blokkeert mijn vader me altijd?

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 16:15 schreef minthy het volgende:
Ik heb mezelf eens getrakteerd op een hobby; breien en haken. Eens kijken of ik daarvoor het geduld kan opbrengen en de rust kan vinden

Ik heb daar de rust sowieso niet voor. Ook niet voor geestdodend werk. Ik kan niet tegen te veel en te lang van hetzelfde en ik heb de concentratieboog van een demente kip.

Heb ik ook eens geprobeerd, scgiet niet genoeg op, daarbij wordt ii er niet rustiger van. En verveeld het te snel.

Geestdodend werk vind ik af en toe wel lekker. Gewoon dom dingen invoeren ofzo, geen rpobleem mee... Mits t allemaal maar met t toetsenbord kan

Babbel met de peut gehad today. De dosis nog maar even verhoogd voor komende maanden! Lijkt me een goede keus. Goed gesprek met mijn vader gehad en heb toch wel weer wat goede hoop voor de toekomst. Nu maar hopen dat niemand mij naar beneden wil trekken.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 19:57 schreef sitting_elfling het volgende:
Babbel met de peut gehad today. De dosis nog maar even verhoogd voor komende maanden! Lijkt me een goede keus. Goed gesprek met mijn vader gehad en heb toch wel weer wat goede hoop voor de toekomst. Nu maar hopen dat niemand mij naar beneden wil trekken.

Hoe ziet dat naar beneden trekken eruit?

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 17:14 schreef Cue_ het volgende:
Heb ik ook eens geprobeerd, scgiet niet genoeg op, daarbij wordt ii er niet rustiger van. En verveeld het te snel.

Geestdodend werk vind ik af en toe wel lekker. Gewoon dom dingen invoeren ofzo, geen rpobleem mee... Mits t allemaal maar met t toetsenbord kan

Toetsenbord helpt zeker ja.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 20:47 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]

Toetsenbord helpt zeker ja.

Ik merk dat ik tot op bepaalde hoogte/met bepaalde zaken de meest efficiente manier zoek. En dat gaat met computerwerk niet als je van alles tussendoor met de muis moet doen

Jakkesss, van de winter word ik ook niet vrolijk.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 20:52 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Ik merk dat ik tot op bepaalde hoogte/met bepaalde zaken de meest efficiente manier zoek. En dat gaat met computerwerk niet als je van alles tussendoor met de muis moet doen

Ja gewoon excel, heerlijk

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 20:52 schreef Mexicanobakker het volgende:

Ja gewoon excel, heerlijk

Excel is kut

Maargoed even OT.. Mijn week is eigenlijk best goed Nu nog altijd gespannen wachten op telefoontje van mogelijk nieuw werk. Vandaag m'n baas nog gesproken en er is echt een last van m'n schouders afgevallen nu hij het weet.
Voor de rest is m'n humeur best oke, begin vroeg met werken, al vind ik de kou nu wel even kut en weer wennen.
Morgen misschien zwemmen met een vriendin.
Heb het danslessen afgezegd (had toch nog niet betaald), maar mocht ik ander werk krijgen is het gewoon niet handig en keek er relatief tegenop.

Nu maar hopen dat het doorgaat

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 20:56 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Excel is kut

Maargoed even OT.. Mijn week is eigenlijk best goed Nu nog altijd gespannen wachten op telefoontje van mogelijk nieuw werk. Vandaag m'n baas nog gesproken en er is echt een last van m'n schouders afgevallen nu hij het weet.
Voor de rest is m'n humeur best oke, begin vroeg met werken, al vind ik de kou nu wel even kut en weer wennen.
Morgen misschien zwemmen met een vriendin.
Heb het danslessen afgezegd (had toch nog niet betaald), maar mocht ik ander werk krijgen is het gewoon niet handig en keek er relatief tegenop.

Nu maar hopen dat het doorgaat

Lading van je af werpen is altijd een moment waarop je voor jezelf wat makkelijker meer keuzes kunt maken. Al is het nu natuurlijk nog een dagje in spanning zitten..

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 20:58 schreef Mexicanobakker het volgende:Al is het nu natuurlijk nog een dagje in spanning zitten..

Ik denk dat ik de komende weken nog wel in spanning zit.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 21:01 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Ik denk dat ik de komende weken nog wel in spanning zit.

Ja ik ben geen dagelijkse volger, dus ik reageerde puur op de inhoud van die post. Maar dat zal dan ongetwijfeld zo zijn.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 16:53 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]

Ik heb daar de rust sowieso niet voor. Ook niet voor geestdodend werk. Ik kan niet tegen te veel en te lang van hetzelfde en ik heb de concentratieboog van een demente kip.

Hier idem qua concentratie maar mogelijk verbetert dat weer iets als ik me ergens op focus. Geen idee, wil het eens een kans geven
Vooralsnog gefrustreerd omdat de handwerkwereld niet is ingesteld op linkshandige mensen

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 21:03 schreef minthy het volgende:

[..]

Hier idem qua concentratie maar mogelijk verbetert dat weer iets als ik me ergens op focus. Geen idee, wil het eens een kans geven
Vooralsnog gefrustreerd omdat de handwerkwereld niet is ingesteld op linkshandige mensen

Ja daar ondervind ik ook nog wel eens last van. Maar dat zijn slechts kleine frustraties op een geheel.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 17:14 schreef Cue_ het volgende:
Heb ik ook eens geprobeerd, scgiet niet genoeg op, daarbij wordt ii er niet rustiger van. En verveeld het te snel.

Geestdodend werk vind ik af en toe wel lekker. Gewoon dom dingen invoeren ofzo, geen rpobleem mee... Mits t allemaal maar met t toetsenbord kan

Ik kan me soms compleet verliezen in de meest stompzinnige spelletjes, vrij ernstig soms dat het niet eens verveelt

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 21:04 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]

Ja daar ondervind ik ook nog wel eens last van. Maar dat zijn slechts kleine frustraties op een geheel.

Precies. Maar ook wel eens fijn om je alleen maar druk te maken over futiele zaken

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 21:06 schreef minthy het volgende:

[..]

Ik kan me soms compleet verliezen in de meest stompzinnige spelletjes, vrij ernstig soms dat het niet eens verveelt

Same here hoor. Moet soms echt van die 'afkickperiodes' inlassen. Momenteel te vaak gedaan op het werk in de vakantieperiode. Dus nu weer aan het afleren

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 21:07 schreef minthy het volgende:

[..]

Precies. Maar ook wel eens fijn om je alleen maar druk te maken over futiele zaken

Ja dat is een fijn gevoel. Ben blij dat ik dat tegenwoordig vaker kan.

quote:

Op maandag 16 september 2013 20:52 schreef kuolema het volgende:

[..]

Waar zijn die therapieën precies op gericht? Het zal vast prettig zijn om je te beseffen dat je iets bereikt met die therapie. Geeft ook motivatie om ermee door te gaan lijkt me. Ik heb zelf twee keer cognitieve gedragstherapie gehad maar dat heeft nauwelijks geholpen.
Het is natuurlijk weer een overgang om weer van alles te doen te hebben, zelfs als dat leuke dingen zijn. En daarnaast ook weer met therapie verder. Dat went vast wel weer, maar let er inderdaad op dat je niet teveel hooi op je vork neemt. Heb je het idee dat je het op tijd kunt inzien wanneer het teveel wordt?

Wat ik volg is een psychoanalytische psychotherapie (zowel individueel als groeps, met 1 therapeute). Het is vooral gericht op wat vroeger in de kindertijd nu voor invloed heeft op hoe ik nu ben. Ik kamp eigenlijk al jaren (waarschijnlijk al sinds langer dan 10 / 15 jaar) met depressies, maar daar was ik me nooit zo bewust van, omdat het eigenlijk bij mij en mijn leven hoorde. Voor de therapie had ik natuurlijk wel ideeën en gedachtes over waar het mee te maken zou kunnen hebben dat ik me altijd zo slecht voel en het leven zo zwaar vind, maar hoe en wat precies wist ik ook niet en al helemaal niet hoe ik het zou kunnen veranderen. De therapie geeft me veel inzichten, wat me echt verder helpt. Maar het gaat niet alleen om dingen beter begrijpen, ook is het belangrijk dat ik nieuw gedrag ga oefenen. Dus een stuk gedragstherapie zit er ook wel in. Mijn therapeute heeft ook nog verschillende vervolgopleidingen gedaan en daardoor gebruikt zij volgens mij veel verschillende therapiemethodes (bijvoorbeeld psychoanalytische, gedrags, systeem, lichaamsgericht).

Wat bij mij op dit moment de belangrijkste en ook de moeilijkste thema's zijn waar ik mee kamp zijn vooral verlatingsangst en vroeger op emotioneel gebied niet dat "gekregen" / "ontvangen" van mijn ouders wat ik nodig had als kind. Ik denk dat daar wel de kern zit van veel problemen die ik heb in mijn leven en daar werk ik dus nu aan.

quote:

Wat knap van je dat je het studeren niet hebt opgegeven! Heb je nu ook een baan die aansluit bij je opleiding? Lukt het werken een beetje?

Nee ik heb nog geen baan die echt aansluit op mijn opleiding. Dit is een bewuste keuze. Na het afstuderen heb ik mijn bijbaan behouden en nog een tweede baan gezocht omdat mijn bijbaan niet genoeg geld opleverde. Mijn andere baan sluit iets beter aan bij mijn opleiding. Ik kan op dit moment geen werk aan wat te verantwoordelijk is. Dat levert me teveel stress op en dat kan ik er nu niet bij hebben. Ik wil me nu in de komende tijd eerst op mezelf richten en kijk dan verder wat ik wil met mijn leven. Want eigenlijk weet ik nog steeds niet wat ik wil.

quote:

Wat ik me afvraag is, als je psychische problemen hebt, is het dan makkelijker om te werken of om te studeren? Want voor beide dingen moet je goed presteren en je concentreren wat lastig is, maar met werken heb je eerder sleur denk ik en met studeren heb je nog een doel waar je je aan vast kunt klampen. Als het je interesseert. Maar aan de andere kant, voor sommige soorten werk heb je minder concentratie nodig/hoef je niet zoveel na te denken in vergelijking met huiswerk maken en verslagen schrijven en dingen uit je hoofd leren. Ik weet het niet want ik heb geen ervaring met werk. Wat denk jij? En wat denken anderen hier?

Ik vind op dit moment werken veel fijner. Maar goed, zoals ik hierboven heb beschreven heb ik nu ook bewust geen werk met veel verantwoordelijkheden. Soms is het wel saai, maar dat is me nu liever. Ik vond studeren echt lastig. Doordat ik te onzeker en te perfectionistisch was, was ik vaak geblokkeerd en heb dan veel altijd uitgesteld. Eigenlijk echt stom, want rationeel gezien weet ik dat ik intelligent genoeg ben. Nou ja, en dat hele studerengedoe is bij mij zo slecht gelopen, dat ik het alleen daarom al fijn vind dat ik dat niet meer hoef te doen. Er hangt voor mij een hele negatieve lading omheen, helaas. Want eigenlijk ben ik best wel leergierig en vind nieuwe dingen leren en begrijpen ook echt leuk.

Ah ja kuolema: je schrijft dat je 2x cognitieve gedragstherapie hebt gevolgd. Hoe gaat dat precies in zijn werking en waarom heeft het bij jou niet geholpen? Ik heb me wel iets meer in de verschillende therapierichtingen en methodes verdiept (ook door mijn opleiding) en vind zelf dat wanneer mensen alleen maar cognitieve gedragstherapie volgen, dit ergens tekort schiet. Ik merk voor mezelf dat ik een analyse en begrijpen van de problemen ook belangrijk vind en dat is volgens mij bij cognitieve gedragstherapie niet zo het geval als bij bijvoorbeeld een psychoanalytische therapie. Maar goed, ik denk dat natuurlijk ook afhankelijk is van wat voor soort mens iemand is en wat voor problemen hij/zij heeft. Niet iedereen wil misschien alles helemaal analyseren en begrijpen bijvoorbeeld.

Weer een middagje uit geweest met dezelfde blind date wat vorige keer op niets uit liep. Het is nog steeds zeer vermoeiend om in te haken op sommige autisme karaktertrekjes van haar, maar het ging wel iets beter dan verwacht. Ben ik relatief lomp, of zijn autisten zeer vermoeiend om mee om te gaan? Het is dat de betreffende persoon erg aardig is, maar ik betwijfel of er iets uit kan komen. Zucht.

quote:

Daarom vind ik barwerk zo heerlijk, wanneer de klanten niet vervelend zijn dan; je raakt echt in een flow waarbij je van binnen helemaal kalm bent, zelfs wanneer het megadruk is en je op vol tempo bezig bent. Het oog in de storm noem ik dat vaak.

Dat kan ik me dus écht niet voorstellen. Maar wel tof voor jou Het klinkt alsof je het nog wel doet.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 16:15 schreef minthy het volgende:
Ik heb mezelf eens getrakteerd op een hobby; breien en haken. Eens kijken of ik daarvoor het geduld kan opbrengen en de rust kan vinden

Leuk! Altijd fijn om iets ontspannends te hebben om je op te richten. Wat ga je maken?

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 21:26 schreef rainbowwarrior het volgende:
-verhaal-

Het lijkt me zeker boeiend om zo diep in te gaan op de oorzaken van je gevoelens en problemen. Cognitieve gedragstherapie is meer direct, oplossingsgericht en legt de nadruk op symptomen. Je leert je bewust worden van je denkpatronen en fouten daarin te herkennen. Het probleem blijft bij mij het innerlijke conflict. Ik herken die 'denkfouten', maar er blijft een dominant stemmetje dat me ervan probeert te overtuigen dat ik mezelf niet voor de gek moet houden, dat mijn zogenaamde rationele denken betekent dat ik tegen mezelf lieg omdat ik de waarheid niet onder ogen wil zien. Klinkt misschien vaag maar beter kan ik het niet verwoorden, zo midden in de nacht...
Het verleden is ook wel ter sprake gekomen, maar niet zo nadrukkelijk. En ik moet zeggen dat de keren dat het wel ter sprake kwam, ik dat vreselijk vond. Ik wilde er niets over zeggen. Het gaat dan vooral over pesten (lekker origineel ) maar op de een of andere manier schaam ik me daarvoor. Dus in dat opzicht lijkt een psychoanalytische benadering mij niet prettig.

quote:

Wat bij mij op dit moment de belangrijkste en ook de moeilijkste thema's zijn waar ik mee kamp zijn vooral verlatingsangst en vroeger op emotioneel gebied niet dat "gekregen" / "ontvangen" van mijn ouders wat ik nodig had als kind. Ik denk dat daar wel de kern zit van veel problemen die ik heb in mijn leven en daar werk ik dus nu aan.

Volgens mij is dat de conclusie van elke hulpverlener die een oorzaak wil halen uit het verleden waarbij er geen concrete traumatische gebeurtenissen zijn geweest. Niet dat ik daarmee impliceer dat het onzin is, zeker niet, maar het klinkt gewoon zo cliché
Het is natuurlijk altijd een combinatie van factoren. Denk je dat het in jouw geval meer een gevolg is van je omgeving of van je persoonlijkheid?

Verder kan ik ook niet zeggen dat ik een geweldige jeugd heb gehad, maar geen trauma's, niets ernstigs meegemaakt. Ik was altijd al een moeilijk, gevoelig en raar persoon, maak ik op uit de verhalen die ik (te vaak) heb gehoord. Het zit in mijn genen, in mijn persoonlijkheid heb ik het idee en dat is het lastige. Dan is cognitieve gedragstherapie niet genoeg want het zit te diep en is er te lang, dus heeft ook meer tijd nodig om weer 'gecorrigeerd' te worden. Dat is mij verteld bij de GGZ. Ze denken aan een persoonlijkheidsstoornis. Over een paar maanden zal ik weer met therapie beginnen maar ik heb nog niet gehoord welke vorm dat wordt.
Hoe dan ook, er zijn heel veel soorten therapie en elke therapeut gebruikt in meer of mindere mate wel een combinatie van verschillende technieken. Uit onderzoek is trouwens gebleken dat het soort (erkende) therapie niet uitmaakt voor de effectiviteit ervan, in elk geval bij de behandeling van depressie. Dat is gemiddeld gezien, uiteraard zullen er op individueel niveau wel degelijk meer of minder passende therapieën zijn.

quote:

Nee ik heb nog geen baan die echt aansluit op mijn opleiding. Dit is een bewuste keuze. Na het afstuderen heb ik mijn bijbaan behouden en nog een tweede baan gezocht omdat mijn bijbaan niet genoeg geld opleverde. Mijn andere baan sluit iets beter aan bij mijn opleiding. Ik kan op dit moment geen werk aan wat te verantwoordelijk is. Dat levert me teveel stress op en dat kan ik er nu niet bij hebben. Ik wil me nu in de komende tijd eerst op mezelf richten en kijk dan verder wat ik wil met mijn leven. Want eigenlijk weet ik nog steeds niet wat ik wil.

Dat klinkt als een goed plan Je hebt, als de tijd rijp is, genoeg kansen want je hebt immers een diploma. Twee banen hebben lijkt me wel heel druk, hoe doe je dat in combinatie met die therapie? Hou je nog wel genoeg tijd over om te ontspannen?

quote:

Ik vind op dit moment werken veel fijner. Maar goed, zoals ik hierboven heb beschreven heb ik nu ook bewust geen werk met veel verantwoordelijkheden. Soms is het wel saai, maar dat is me nu liever. Ik vond studeren echt lastig. Doordat ik te onzeker en te perfectionistisch was, was ik vaak geblokkeerd en heb dan veel altijd uitgesteld. Eigenlijk echt stom, want rationeel gezien weet ik dat ik intelligent genoeg ben. Nou ja, en dat hele studerengedoe is bij mij zo slecht gelopen, dat ik het alleen daarom al fijn vind dat ik dat niet meer hoef te doen. Er hangt voor mij een hele negatieve lading omheen, helaas. Want eigenlijk ben ik best wel leergierig en vind nieuwe dingen leren en begrijpen ook echt leuk.

Exact zoals het bij mij is. Ik zou me alleen enorm (nog meer) waardeloos voelen als ik zou stoppen met mijn studie. Fijn zou ik het nooit vinden. Het is lastig dat het aan de ene kant leuk is en houvast biedt, maar aan de andere kant stressvol is en een trigger voor depressie.

Uit de reacties blijkt dus dat het voor iedereen anders is. Het hangt ervan af hoeveel plezier je haalt uit je werk/studie, of je zeker van jezelf bent, hoe zwaar het is, wat meer je ding is, enz.. Wist ik wel, maar het is toch interessant.

En ik wil nog even kwijt dat ik me wel okee voel, ben optimistischer dan vorige week. Vanavond een opdracht gemaakt en dat ging goed. Morgenmiddag ga ik aan die opdrachten waar ik mee vastloop, hopelijk lukt het wel onder invloed. Ik ga het gewoon weer proberen.

Oh, trouwens, lap tekst alert

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 16:15 schreef minthy het volgende:
Ik heb mezelf eens getrakteerd op een hobby; breien en haken. Eens kijken of ik daarvoor het geduld kan opbrengen en de rust kan vinden

Goeie!

Is iets dat ik ook nog eens ga doen.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 16:15 schreef minthy het volgende:
Ik heb mezelf eens getrakteerd op een hobby; breien en haken. Eens kijken of ik daarvoor het geduld kan opbrengen en de rust kan vinden

Ben je ook bij een breiclub gegaan?

quote:

Op woensdag 18 september 2013 01:45 schreef kuolema het volgende:

[..]
Het lijkt me zeker boeiend om zo diep in te gaan op de oorzaken van je gevoelens en problemen. Cognitieve gedragstherapie is meer direct, oplossingsgericht en legt de nadruk op symptomen. Je leert je bewust worden van je denkpatronen en fouten daarin te herkennen. Het probleem blijft bij mij het innerlijke conflict. Ik herken die 'denkfouten', maar er blijft een dominant stemmetje dat me ervan probeert te overtuigen dat ik mezelf niet voor de gek moet houden, dat mijn zogenaamde rationele denken betekent dat ik tegen mezelf lieg omdat ik de waarheid niet onder ogen wil zien. Klinkt misschien vaag maar beter kan ik het niet verwoorden, zo midden in de nacht...
Het verleden is ook wel ter sprake gekomen, maar niet zo nadrukkelijk. En ik moet zeggen dat de keren dat het wel ter sprake kwam, ik dat vreselijk vond. Ik wilde er niets over zeggen. Het gaat dan vooral over pesten (lekker origineel ) maar op de een of andere manier schaam ik me daarvoor. Dus in dat opzicht lijkt een psychoanalytische benadering mij niet prettig.

Hmm rottig dat je je daar zo voor schaamt. Ik herken dat wel, ik schaam me ook vaak voor dingen, ook voor dingen waarvoor het helemaal niet nodig is en door die schaamte kan ik vaak niet open over mezelf zijn. Bij jou is het eigenlijk ook niet nodig. Jij kan er toch ook niets aan doen dat je gepest bent geworden.

quote:

Volgens mij is dat de conclusie van elke hulpverlener die een oorzaak wil halen uit het verleden waarbij er geen concrete traumatische gebeurtenissen zijn geweest. Niet dat ik daarmee impliceer dat het onzin is, zeker niet, maar het klinkt gewoon zo cliché
Het is natuurlijk altijd een combinatie van factoren. Denk je dat het in jouw geval meer een gevolg is van je omgeving of van je persoonlijkheid?

Ik snap wel waarom je dat zegt, met dat het cliché klinkt. Maar ik denk dat het bij veel mensen die niet een traumatische ervaring hebben opgelopen maar toch depressief zijn, ook vaak één van de oorzaken is. Zo heb ik bijvoorbeeld niet (voor zover ik weet) echt een heftige traumatische ervaring gehad, maar mijn vader bijvoorbeeld wel en dat heeft wel invloed gehad op hoe het bijvoorbeeld vroeger bij ons thuis is gelopen. Ik denk dat het bij mij meer een gevolg is van mijn omgeving, hoe ik ben opgegroeid, wat voor ervaringen ik als kind wel en niet gemaakt heb. Dat heeft natuurlijk weer invloed op hoe mijn persoonlijkheid zich heeft ontwikkeld en hoe ik nu ben. Ik geloof er niet zo sterk in dat een persoonlijkheid van een pasgeboren baby al helemaal vaststaat, maar dat veel dingen van de ouders door hoe de ouders zich gedragen worden doorgegeven. Natuurlijk spelen de genen (de natuur dus) ook wel een rol, maar ik vind die rol waarschijnlijk kleiner als de meeste andere mensen. Maar goed, het is nu niet mijn bedoeling hier een nature / nurture discussie te starten.

quote:

-knip-

Ik denk ook dat bij sommige mensen de problemen zo diep liggen en ook al zo lang aanwezig zijn, dat er meer tijd nodig is een misschien ook wel intensievere vormen van therapie, om een daadwerkelijke verandering te kunnen ondergaan.Ik kan zelf niet zoveel met begrippen als "persoonlijkheidsstoornissen" omdat dit voor mij impliceert dat er een norm heerst over wat normaal is en niet normaal. Dat vind ik in veel opzichten nogal problematisch. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat het voor sommige mensen ook prettig kan zijn wanneer ze een bepaalde diagnose hebben, daar niet van. Ook is het niet mijn bedoeling hier bepaalde mensen voor het hoofd te stoten met mijn mening hierover.

Ik ben benieuwd wat voor therapie je gaat volgen binnenkort. Heb je er "zin in"? (klinkt misschien een beetje raar, maar ja.)

quote:

Twee banen hebben lijkt me wel heel druk, hoe doe je dat in combinatie met die therapie? Hou je nog wel genoeg tijd over om te ontspannen?

Het gaat op zich. Ik werk gemiddeld gezien ongeveer 20 uur per week. De ene week zijn het eerder 30 uur, een andere week eerder 15. Qua hoeveelheid gaat het dus wel. Wat mij meer stresst is dat ik onregelmatige diensten draai en daardoor niet zo'n vast ritme heb. Maar het is wel veel hoor. Werken, therapie, tijd voor mezelf, tijd voor vrienden, tijd voor mijn relatie, tijd voor hobby's. Ik krijg dat ook vaak niet goed voor elkaar en vind het lastig prioriteiten te stellen.

quote:

En ik wil nog even kwijt dat ik me wel okee voel, ben optimistischer dan vorige week. Vanavond een opdracht gemaakt en dat ging goed. Morgenmiddag ga ik aan die opdrachten waar ik mee vastloop, hopelijk lukt het wel onder invloed. Ik ga het gewoon weer proberen.

Echt goed dat die opdracht gisteren goed gelukt is! Hoe gaat het nu?

Ik voel me al sinds een paar dagen echt klote. Ik werk deze week echt veel en ben daardoor moe. Ik ben weinig onder de mensen, ik heb er aan de ene kant veel behoefte aan maar aan de andere kant ook niet. Ook zijn er weer eens een paar dingen die me storen in mijn relatie. Dus een "crisis"gesprek zit er ook weer aan te komen. Naja, ooit wordt het wel weer eens beter.

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 16:15 schreef minthy het volgende:
Ik heb mezelf eens getrakteerd op een hobby; breien en haken. Eens kijken of ik daarvoor het geduld kan opbrengen en de rust kan vinden

Ik heb mezelf ook getrakteert op een hobby. Zwemmen (baantjes trekken). De eerste keer was heel lekker en de tweede keer minder. Maar ik ga het volhouden om elke maandag te doen ook voor de beweging.
Merk wel dat ik me nog steeds niet veilig voel in m'n nieuwe klas. Er zijn wat 'eilandjes' en twee vervelende personen die mij soort van negeren (ook nadat ik een gesprek aan knoopte). Ik kan daar heel boos om worden, ik snap dat echt niet. Moeilijk om los te laten.
Kwa medicatie zit het wel oké, al ben ik soms wat warrig en lijkt het wel of ik wat teveel energie heb. Vanavond de psych bellen en kijken of hij vind dat ik nog meer omhoog moet.

Ik ga zowaar ook baantjes trekken

Goed zo cue!

quote:

Op woensdag 18 september 2013 17:00 schreef rainbowwarrior het volgende:

Ik ben benieuwd wat voor therapie je gaat volgen binnenkort. Heb je er "zin in"? (klinkt misschien een beetje raar, maar ja.)

Ik vind het best spannend, niet wetende wat het in gaat houden en bij wie ik terecht kom. Het lijkt me wel fijn om een vast persoon te hebben, want het afgelopen jaar heb ik meerdere psychiaters, psychologen en andere hulpverleners gesproken en ik vind het vervelend om elke keer weer bij een vreemde mijn verhaal te doen. Dus in dat opzicht heb ik er wel zin in.
Ik begin trouwens eerst met een crisisvaardigheidstraining over een paar weken. Heb ik nog steeds geen brief over gehad.

quote:

Het gaat op zich. Ik werk gemiddeld gezien ongeveer 20 uur per week. De ene week zijn het eerder 30 uur, een andere week eerder 15. Qua hoeveelheid gaat het dus wel. Wat mij meer stresst is dat ik onregelmatige diensten draai en daardoor niet zo'n vast ritme heb. Maar het is wel veel hoor. Werken, therapie, tijd voor mezelf, tijd voor vrienden, tijd voor mijn relatie, tijd voor hobby's. Ik krijg dat ook vaak niet goed voor elkaar en vind het lastig prioriteiten te stellen.

Oh dat valt nog wel mee, ik had verwacht dat je aan meer uren zat met twee banen. Ik kan me voorstellen dat het echt niet prettig is om onregelmatige diensten te hebben. Hoe onregelmatig zijn die? Ook 's nachts? Scheelt ook dat je een relatie hebt, daarmee ben je één van de weinigen hier.

quote:

Echt goed dat die opdracht gisteren goed gelukt is! Hoe gaat het nu?

Ik voel me al sinds een paar dagen echt klote. Ik werk deze week echt veel en ben daardoor moe. Ik ben weinig onder de mensen, ik heb er aan de ene kant veel behoefte aan maar aan de andere kant ook niet. Ook zijn er weer eens een paar dingen die me storen in mijn relatie. Dus een "crisis"gesprek zit er ook weer aan te komen. Naja, ooit wordt het wel weer eens beter.

Ik had 15 mg oxazepam genomen en dat hielp wel vandaag. Was gewoon kalm toen ik bezig was. Ben alleen niet veel verder gekomen want ik was erg moe (te weinig geslapen) dus toen ben ik maar gaan slapen. Kon echt niet meer. Blokkeer-gevoel kwam meteen weer terug daarna, waarschijnlijk ook omdat ik nauwelijks ben opgeschoten en de druk weer hoger is.
Vanavond ga ik nog even verder als dat lukt. Waarschijnlijk niet. En anders probeer ik het morgen weer met oxa. Het schiet echt niet op zo. Ik voel me nu ook minder goed.

Wat bedoel je met crisisgesprek? Waar hebben die storende dingen in je relatie mee te maken? Misschien helpt het als je, ondanks dat je moe bent, toch even iets leuks gaat doen met iemand. Even iets anders doen. Sterkte iig.

quote:

Op woensdag 18 september 2013 17:13 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik heb mezelf ook getrakteert op een hobby. Zwemmen (baantjes trekken). De eerste keer was heel lekker en de tweede keer minder. Maar ik ga het volhouden om elke maandag te doen ook voor de beweging.
Merk wel dat ik me nog steeds niet veilig voel in m'n nieuwe klas. Er zijn wat 'eilandjes' en twee vervelende personen die mij soort van negeren (ook nadat ik een gesprek aan knoopte). Ik kan daar heel boos om worden, ik snap dat echt niet. Moeilijk om los te laten.
Kwa medicatie zit het wel oké, al ben ik soms wat warrig en lijkt het wel of ik wat teveel energie heb. Vanavond de psych bellen en kijken of hij vind dat ik nog meer omhoog moet.

Ja! Ik ben dat ook van plan, één keer in de week zwemmen. Ik doe veel te weinig in de herfst/winter en vind zwemmen leuk dus dat leek me wel een goede optie. Ben van plan dat met mijn broertje te gaan doen, want hij heeft helemaal geen leven buiten zijn pc/playstation-wereld. Zal voor hem ook goed zijn.

Ik vind het niet klinken alsof je nog meer omhoog moet met de medicatie, als je zegt dat je warrig bent en teveel energie hebt...en het klonk wel goed wat je in een andere post zei.

quote:

Op woensdag 18 september 2013 18:24 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ja! Ik ben dat ook van plan, één keer in de week zwemmen. Ik doe veel te weinig in de herfst/winter en vind zwemmen leuk dus dat leek me wel een goede optie. Ben van plan dat met mijn broertje te gaan doen, want hij heeft helemaal geen leven buiten zijn pc/playstation-wereld. Zal voor hem ook goed zijn.

Ik vind het niet klinken alsof je nog meer omhoog moet met de medicatie, als je zegt dat je warrig bent en teveel energie hebt...en het klonk wel goed wat je in een andere post zei.

Net met de psych gebeld en we gaan inderdaad niet nog meer omhoog. Wat ik wel soms heb is wat ik zelf het 'caffeïne-effect' noem. Beetje te niet-moe waardoor ik onrustig word, maar volgens de psych kan dat gewoon een bij-effect zijn omdat m'n lichaam aan de nieuwe dosering moet wennen. Dus nog even een paar weken aankijken hoe dat verder gaat.
Verder voel ik me op het moment en gister gewoon kut. Maar dat heeft meer met mijn 'onveilige' situatie te maken. Ik zit nog wel in de depressie maar hij is veel beter in de hand te houden nu ik die medicatie heb en minder alcohol drink.

quote:

Op woensdag 18 september 2013 18:24 schreef kuolema het volgende:
Ik had 15 mg oxazepam genomen en dat hielp wel vandaag. Was gewoon kalm toen ik bezig was. Ben alleen niet veel verder gekomen want ik was erg moe (te weinig geslapen) dus toen ben ik maar gaan slapen. Kon echt niet meer. Blokkeer-gevoel kwam meteen weer terug daarna, waarschijnlijk ook omdat ik nauwelijks ben opgeschoten en de druk weer hoger is.
Vanavond ga ik nog even verder als dat lukt. Waarschijnlijk niet. En anders probeer ik het morgen weer met oxa. Het schiet echt niet op zo. Ik voel me nu ook minder goed.

Dat blokkeer-effect, wat is dat?
Ik denk dat ik het herken maar leg 'ns uit

quote:

Op woensdag 18 september 2013 20:40 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Net met de psych gebeld en we gaan inderdaad niet nog meer omhoog. Wat ik wel soms heb is wat ik zelf het 'caffeïne-effect' noem. Beetje te niet-moe waardoor ik onrustig word, maar volgens de psych kan dat gewoon een bij-effect zijn omdat m'n lichaam aan de nieuwe dosering moet wennen. Dus nog even een paar weken aankijken hoe dat verder gaat.
Verder voel ik me op het moment en gister gewoon kut. Maar dat heeft meer met mijn 'onveilige' situatie te maken. Ik zit nog wel in de depressie maar hij is veel beter in de hand te houden nu ik die medicatie heb en minder alcohol drink.

Dat dacht ik ook, dat het bijwerkingen zijn die waarschijnlijk weer weggaan, aangezien je pas net hebt verhoogd. Ik vraag me nu heel erg af wat je met die onveilige situatie bedoelt.
Alcohol heb ik ook problemen mee als het niet goed gaat en dat maakt het eigenlijk alleen maar erger. Goed dat je bent gaan minderen, kost het je veel moeite?

quote:

Op woensdag 18 september 2013 20:42 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Dat blokkeer-effect, wat is dat?
Ik denk dat ik het herken maar leg 'ns uit

Je wilt iets gaan doen, maar alleen al bij de gedachte eraan of als je bezig bent maar het gaat niet meteen, voel je je gespannen en lijken je hersenen niet meer te werken. Alsof iets je tegenhoudt terwijl je wel wilt, er moet iets uit komen maar het zit vast.
Ik heb dan echt het gevoel dat iets me verlamt, zowel lichamelijk als geestelijk. En doordat je niet meer kunt nadenken, raak je nog meer gespannen en zo blijft dat dan doorgaan. Snelle hartslag, hartkloppingen, zweten en trillen. Of alleen een gespannen gevoel en wazig zijn. Heel naar is het in elk geval. Komt voort uit onzekerheid, perfectionisme, schaamte voor wat ik mogelijk voor doms zou kunnen opschrijven, of doen als het om sociale situaties gaat. De angst om dingen af te maken of om te beginnen, omdat het toch nooit perfect zal worden. Omdat het uiteindelijk afgerond en ingeleverd moet gaan worden en iemand anders het dan zal lezen. Hoewel ik daar op zo'n moment niet specifiek aan hoef te denken en het meer iets lichamelijks lijkt waar ik geen controle over heb, weet ik wel dat het daardoor komt.
Ik heb het zelfs wel eens als ik iets wil posten, dan lukt het me niet om te typen. Maar dat is niet erg, want ik hoef het niet te doen. Schoolzaken wel, en dat zorgt dus voor veel meer spanning.

Heb ik het zo goed uitgelegd? Is nog best moeilijk vind ik. Herken je het nog steeds? Zo ja, in wat voor situaties heb jij er last van?

quote:

Op woensdag 18 september 2013 14:58 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ben je ook bij een breiclub gegaan?

Nee, dat niet. De lokale breiclub heeft een gemiddelde leeftijd van 80+ en ondanks dat ik me bij vlagen onwijs oud en op voel denk ik dat ze me op basis van m'n leeftijd niet gaan accepteren als lid

Het haken ontspant ook niet echt merk ik, al heb ik nu wel weer wat extra's te doen. Helaas hoef je je niet heel erg te concentreren met als gevolg dat m'n gepieker gewoon in volle vaart doorgaat.

Tof trouwens, iedereen aan de hobby's

Vanochtend bij GGZ geweest, man wat is het lastig om te praten. Ik sta er in m'n sociale omgeving om bekend iedereen onder tafel te lullen maar bij hem kom ik gewoon niet fatsoenlijk uit m'n woorden. Wat in m'n hoofd zit komt er behoorlijk onsamenhangend uit en ik begin onwijs te ratelen...
Hij zag het als "geaccepteerd hebben dat je hulp hebt gezocht en nu wil je alles in één klap eruit knallen". Daar kan ie nog wel eens gelijk in hebben
Qua behandeling gaan we insteken op m'n zelfbeeld/zelfwaardering/zelfvertrouwen en het invullen van gedachten. Daarbij wordt een stuk ontwijkgedrag meegepikt, exposure gaat over een tijdje centraal staan.
Deze week een dagboekje bijhouden met welke activiteiten ik per dag doe en een cijfer geven aan gevoel en stemming. Ik vind structureel dat ik veel te weinig doe, volgens hem gaat dat aardig meevallen. Ik ben benieuwd! En kapot.

quote:

Op woensdag 18 september 2013 22:59 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat dacht ik ook, dat het bijwerkingen zijn die waarschijnlijk weer weggaan, aangezien je pas net hebt verhoogd. Ik vraag me nu heel erg af wat je met die onveilige situatie bedoelt.
Alcohol heb ik ook problemen mee als het niet goed gaat en dat maakt het eigenlijk alleen maar erger. Goed dat je bent gaan minderen, kost het je veel moeite?

Ik kan heeel slecht tegen veranderingen. Mijn vriendengroep is al 3 jaar uit elkaar aan het vallen en daar heb ik nog steeds enorme moeite mee hoewel het logisch is dat mensen hun eigen pad gaan. Die vriendengroep was heel hecht op m'n 18e maar nu ben ik 23 en is het allemaal anders. Zelfde geldt voor mijn (4 jaar lange) relatie die uit ging en m'n beste vriend die nu wat met d'r heeft. Een goeie (andere) vriend die me volledig in de kou laat zitten. Die veranderingen maken me gek.
Met name lange vakanties en nieuwe schooljaren etc. vind ik lastig.
Nu dus een nieuwe klas waar ik heel snel denk dat mensen mij niet mogen of dat ik er niet bij hoor. Vorig jaar had ik een klas waar de groep best hecht was geworden door het jaar heen en das ook weer helemaal weg. M'n huisgenoot waar ik bevriend mee raakte is vertrokken. Al dat soort dingen.
Ik denk al snel in doemgedachten dat het allemaal niet goed komt. Dat ik me niet thuis kan voelen in de klas en dat mensen mij niet zullen uitnodigen voor een stapavond. En buiten school dat me vrienden me laten zitten, dat ik nooit meer een vriendin zal vinden enz.

Qua alcohol, ik heb in de hele maand mei niks gedronken bij wijze van test en dat verliep in principe prima. Ik heb dat gedaan nadat ik een paar keer dronken was en ik me daar extreem schuldig over voelde tegenover mezelf en tegenover anderen (ook al had ik niks geks gedaan). Ik drink nu rustiger aan en drink veel water. Drugs raak ik niet meer aan.

quote:

Je wilt iets gaan doen, maar alleen al bij de gedachte eraan of als je bezig bent maar het gaat niet meteen, voel je je gespannen en lijken je hersenen niet meer te werken. Alsof iets je tegenhoudt terwijl je wel wilt, er moet iets uit komen maar het zit vast.
Ik heb dan echt het gevoel dat iets me verlamt, zowel lichamelijk als geestelijk. En doordat je niet meer kunt nadenken, raak je nog meer gespannen en zo blijft dat dan doorgaan. Snelle hartslag, hartkloppingen, zweten en trillen. Of alleen een gespannen gevoel en wazig zijn. Heel naar is het in elk geval. Komt voort uit onzekerheid, perfectionisme, schaamte voor wat ik mogelijk voor doms zou kunnen opschrijven, of doen als het om sociale situaties gaat. De angst om dingen af te maken of om te beginnen, omdat het toch nooit perfect zal worden. Omdat het uiteindelijk afgerond en ingeleverd moet gaan worden en iemand anders het dan zal lezen. Hoewel ik daar op zo'n moment niet specifiek aan hoef te denken en het meer iets lichamelijks lijkt waar ik geen controle over heb, weet ik wel dat het daardoor komt.
Ik heb het zelfs wel eens als ik iets wil posten, dan lukt het me niet om te typen. Maar dat is niet erg, want ik hoef het niet te doen. Schoolzaken wel, en dat zorgt dus voor veel meer spanning.

Heb ik het zo goed uitgelegd? Is nog best moeilijk vind ik. Herken je het nog steeds? Zo ja, in wat voor situaties heb jij er last van?

Ik herken dit absoluut. Vooral in de vakanties en ongestrucuteerde tijden. In de vakantie heb ik zelfs afspraken met mijn psycholoog gemaakt over hoe ik hier het beste mee kon dealen. Mijn lichaam en geest was in de ochtend al compleet moe en uitgeput ondanks veel slaap. Alleen al naar de ontbijttafel gaan en een boterham smeren geeft angst en inderdaad dat trillerige en verlammende. Vervolgens moet ik ook nog wat met die dag gaan doen (gevolgt door gedachte: oh shit ik moet nu echt wat gaan doen, als ik niks doe ben ik nutteloos).
In het ergste geval blijft dat gevoel hangen ookal ben ik al een uur bezig met de bezigheid. Gevoel dat het niet goed is. Ik heb in de vakantie mijn hele kamer overgeschilderd en ik luisterde naar cabaret op MP3. Mijn gedachten waren zelfs daarbij nog: "Nutteloos, wat kansloos dat ik al die cabaret luister. Zometeen ken ik alle shows van hans teeuwen en dat is echt voor nerds. Andere mensen doen vast iets moois met dit weer." (voorbeeldje hoor)

Met m'n psycholoog besproken, en ik ben die dagen doorgekomen door op tijd op te staan en gelijk te ontbijten. Vervolgens drie of vier uur te klussen en dan tijd voor mezelf te nemen. Dat werkte wel redelijk. Soms ging dat blokkadegevoel weg na een tijdje klussen.

Ik moest iig iets verrichten op een dag omdat ik anders alleen maar op de laptop op bed zou zitten. Gevolg daarvan is een enorme energieophoping en moeheid en een depressief gevoel later op de dag.

quote:

Op woensdag 18 september 2013 23:14 schreef minthy het volgende:

[..]

Nee, dat niet. De lokale breiclub heeft een gemiddelde leeftijd van 80+ en ondanks dat ik me bij vlagen onwijs oud en op voel denk ik dat ze me op basis van m'n leeftijd niet gaan accepteren als lid

Het haken ontspant ook niet echt merk ik, al heb ik nu wel weer wat extra's te doen. Helaas hoef je je niet heel erg te concentreren met als gevolg dat m'n gepieker gewoon in volle vaart doorgaat.

Tof trouwens, iedereen aan de hobby's

Vanochtend bij GGZ geweest, man wat is het lastig om te praten. Ik sta er in m'n sociale omgeving om bekend iedereen onder tafel te lullen maar bij hem kom ik gewoon niet fatsoenlijk uit m'n woorden. Wat in m'n hoofd zit komt er behoorlijk onsamenhangend uit en ik begin onwijs te ratelen...
Hij zag het als "geaccepteerd hebben dat je hulp hebt gezocht en nu wil je alles in één klap eruit knallen". Daar kan ie nog wel eens gelijk in hebben
Qua behandeling gaan we insteken op m'n zelfbeeld/zelfwaardering/zelfvertrouwen en het invullen van gedachten. Daarbij wordt een stuk ontwijkgedrag meegepikt, exposure gaat over een tijdje centraal staan.
Deze week een dagboekje bijhouden met welke activiteiten ik per dag doe en een cijfer geven aan gevoel en stemming. Ik vind structureel dat ik veel te weinig doe, volgens hem gaat dat aardig meevallen. Ik ben benieuwd! En kapot.

Dus in het dagelijks leven heb je een vlotte babbel maar toch weinig zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld. Hoe komt dat zo?

quote:

Op woensdag 18 september 2013 23:38 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Dus in het dagelijks leven heb je een vlotte babbel maar toch weinig zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld. Hoe komt dat zo?

Daar denk ik heel erg vaak over na maar daarin loop ik vast. Ik sta bij anderen bekend als vrolijk, kletskouserig, gezellig, positief ingesteld, geinponem eersteklas en betrokken. Daartegenover staat dat ik mezelf een naar, lelijk en achterlijk dom mens vind. Dat wat anderen vinden komt niet overeen met hoe ik mezelf zie. De oorzaak ligt in een pestverleden en thuis in de kindertijd een (gevoelsmatig) zeer onveilige en instabiele situatie. Ik "schop" mezelf vaak in situaties en ben dan dat vrolijke geval maar daaronder ligt een negatieve laag.

quote:

Op donderdag 19 september 2013 00:08 schreef minthy het volgende:

[..]

Daar denk ik heel erg vaak over na maar daarin loop ik vast. Ik sta bij anderen bekend als vrolijk, kletskouserig, gezellig, positief ingesteld, geinponem eersteklas en betrokken. Daartegenover staat dat ik mezelf een naar, lelijk en achterlijk dom mens vind. Dat wat anderen vinden komt niet overeen met hoe ik mezelf zie. De oorzaak ligt in een pestverleden en thuis in de kindertijd een (gevoelsmatig) zeer onveilige en instabiele situatie. Ik "schop" mezelf vaak in situaties en ben dan dat vrolijke geval maar daaronder ligt een negatieve laag.

Ik ken dat wel. Je doet een masker op. Je *doet* aardig en daarvoor trek je alles uit de kast. Je laat misschien iemand zien die je van nature niet bent, maar je misschien wel wilt zijn.

quote:

Op donderdag 19 september 2013 00:42 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik ken dat wel. Je doet een masker op. Je *doet* aardig en daarvoor trek je alles uit de kast. Je laat misschien iemand zien die je van nature niet bent, maar je misschien wel wilt zijn.

Het gekke is dat ik niet alsof doe, zo ben ik gewoon als ik mensen wat beter ken. Ik kan ook heel direct zijn maar zoals bij alles moet ik daarbij wel veiligheid voelen.
Het is denk ik meer dat ik later pas ga nadenken en mezelf ontzettend naar beneden ga halen. Dan denk ik dat ik niet aardig ben of dat anderen me een stom wicht vinden. Tijdens het contact is daarvan geen sprake
Bij nieuwe contacten heb ik dat mezelf onderuit halen al bij voorbaat, een beetje dat "I am not worthy"-idee.

quote:

Op donderdag 19 september 2013 01:00 schreef minthy het volgende:
Het gekke is dat ik niet alsof doe, zo ben ik gewoon als ik mensen wat beter ken. Ik kan ook heel direct zijn maar zoals bij alles moet ik daarbij wel veiligheid voelen.
Het is denk ik meer dat ik later pas ga nadenken en mezelf ontzettend naar beneden ga halen. Dan denk ik dat ik niet aardig ben of dat anderen me een stom wicht vinden. Tijdens het contact is daarvan geen sprake
Bij nieuwe contacten heb ik dat mezelf onderuit halen al bij voorbaat, een beetje dat "I am not worthy"-idee.

Heb je ook bewijzen voor 'not worthy'? Ben je objectief genoeg om dat voor anderen te gaan bepalen? De meeste mensen zijn in gedachten meer met zichzelf bezig dan met jou (of wie dan ook). En stel mensen vinden je een naar persoon (stel), wat dan nog? Lekker boeiend wat iedereen zegt, waarom hier zoveel waarde aan hechten? Mij kan het echt geen reet meer schelen wat mensen denken of vinden. In de meeste gevallen zijn de negatieve opmerkingen ontzettend ondoordacht en dom.

quote:

Op donderdag 19 september 2013 00:08 schreef minthy het volgende:

[..]

Daar denk ik heel erg vaak over na maar daarin loop ik vast. Ik sta bij anderen bekend als vrolijk, kletskouserig, gezellig, positief ingesteld, geinponem eersteklas en betrokken. Daartegenover staat dat ik mezelf een naar, lelijk en achterlijk dom mens vind. Dat wat anderen vinden komt niet overeen met hoe ik mezelf zie. De oorzaak ligt in een pestverleden en thuis in de kindertijd een (gevoelsmatig) zeer onveilige en instabiele situatie. Ik "schop" mezelf vaak in situaties en ben dan dat vrolijke geval maar daaronder ligt een negatieve laag.

ja ik denk dat heel veel mensen dit doen, maar aan de andere kant, hoe wil je je gedragen als je niet verbergt wat je voelt?
Op school doe ik ook zo spontaan en vrolijk als ik kan, en anders een matigen smoes zoals slecht geslapen of ziek.

quote:

Op woensdag 18 september 2013 23:14 schreef minthy het volgende:

[..]

Nee, dat niet. De lokale breiclub heeft een gemiddelde leeftijd van 80+ en ondanks dat ik me bij vlagen onwijs oud en op voel denk ik dat ze me op basis van m'n leeftijd niet gaan accepteren als lid

Het haken ontspant ook niet echt merk ik, al heb ik nu wel weer wat extra's te doen. Helaas hoef je je niet heel erg te concentreren met als gevolg dat m'n gepieker gewoon in volle vaart doorgaat.

Tof trouwens, iedereen aan de hobby's

Vanochtend bij GGZ geweest, man wat is het lastig om te praten. Ik sta er in m'n sociale omgeving om bekend iedereen onder tafel te lullen maar bij hem kom ik gewoon niet fatsoenlijk uit m'n woorden. Wat in m'n hoofd zit komt er behoorlijk onsamenhangend uit en ik begin onwijs te ratelen...
Hij zag het als "geaccepteerd hebben dat je hulp hebt gezocht en nu wil je alles in één klap eruit knallen". Daar kan ie nog wel eens gelijk in hebben
Qua behandeling gaan we insteken op m'n zelfbeeld/zelfwaardering/zelfvertrouwen en het invullen van gedachten. Daarbij wordt een stuk ontwijkgedrag meegepikt, exposure gaat over een tijdje centraal staan.
Deze week een dagboekje bijhouden met welke activiteiten ik per dag doe en een cijfer geven aan gevoel en stemming. Ik vind structureel dat ik veel te weinig doe, volgens hem gaat dat aardig meevallen. Ik ben benieuwd! En kapot.

Goed bezig
Onsamenhangendheid is niet erg, denk dat dat vooral gevoelsmatig is en hij er vast wel de belangrijke zaken uit kan halen.

En je hebt dezelfde opdracht gekregen als ik