Depressie & Angst #62

quote:

Op maandag 9 september 2013 14:51 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Voor mij geldt niet dat ik me beter voel als een ander ook moet inleveren. Ik kijk puur naar wat -ik- moet inleveren (als ik me druk ga maken om anderen, dan is voor mij de weg zoek ). Het enige verschil is dat terwijl die ander zijn 2e vakantie moet inleveren, ik mijn internet en telefoon moet gaan inleveren (iets dat ik absoluut wil voorkomen, voor mij is internet de enige luxe die ik mezelf toeken), maar dan moet m'n telefoon ook weg en heb ik straks alleen nog maar mijn 8 jaar oude prepaid telefoon
Ik kom misschien best wel egoistisch over zo, maar ik moet gewoon alles op mezelf focussen in zo'n situatie omdat ik anders de weg kwijt raak met alle gevolgen van dien (ik wil ab-so-luut niet in de situatie komen dat ik noodgedwongen m'n huis uit moet, echt als dat gebeurt dan gaan er erge dingen gebeuren vrees ik )

[..]

Ik geloof dat het wegvallen van die regeling (die van ¤150 tot ¤500) wel doorgaat, dus ik ga er hoe dan ook op achteruit
De vraag is alleen maar, hoeveel ga ik er op achteruit?

Klopt, de eisen van de wajong zijn best wel streng (en ook strenger geworden).

De vraag is alleen maar, hoe gaan we voorkomen dat je nergens last van gaat krijgen?

Het komt inderdaad wat egoistisch over, maar iedereen heeft wel wat egoistische trekjes. Heb je een spaarpot? Heb je een buffer? Kun je op je ouders/familie/vrienden terugvallen?

Kun je wat opbouwen? Financieel gezien?

quote:

Op zondag 8 september 2013 23:24 schreef minthy het volgende:

[..]

Geef van tevoren even door waar het is, dan kan ik uit de buurt van je brute en bronstige hormonen blijven

Hah, zo erg is het niet hoor!

Meteen suggestie voor TT: Bruut en bronstig!

Nu ik me wat beter voel, voel ik me alleen maar meer gemotiveerd om wat te doen aan deze corrupte, anti-sociale, verkankerde kutwereld. Het wordt nu alleen maar duidelijker voor me wat er mis is. Gelukkig is mijn tool modulair opgebouwd en is het makkelijk te modificeren.

Maar nu eerst naar de kapper

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:23 schreef Comp_Lex het volgende:
Nu ik me wat beter voel, voel ik me alleen maar meer gemotiveerd om wat te doen aan deze corrupte, anti-sociale, verkankerde kutwereld. Het wordt nu alleen maar duidelijker voor me wat er mis is. Gelukkig is mijn tool modulair opgebouwd en is het makkelijk te modificeren.

Maar nu eerst naar de kapper

Je zult de geschiedenis boeken in gaan mocht het je lukken maar ik denk echt dat het verspilde moeite is. Ik wil je niet negatief uitdagen, maar ik denk echt dat je je energie in iets anders kunt steken. Het is alleen maar goed bedoeld advies.

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:23 schreef Comp_Lex het volgende:
Nu ik me wat beter voel, voel ik me alleen maar meer gemotiveerd om wat te doen aan deze corrupte, anti-sociale, verkankerde kutwereld. Het wordt nu alleen maar duidelijker voor me wat er mis is. Gelukkig is mijn tool modulair opgebouwd en is het makkelijk te modificeren.

Maar nu eerst naar de kapper

Wat is deze?

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:25 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Je zult de geschiedenis boeken in gaan mocht het je lukken maar ik denk echt dat het verspilde moeite is. Ik wil je niet negatief uitdagen, maar ik denk echt dat je je energie in iets anders kunt steken. Het is alleen maar goed bedoeld advies.

Check mijn signature

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:21 schreef Gray het volgende:

[..]

Hah, zo erg is het niet hoor!

Meteen suggestie voor TT: Bruut en bronstig!

Ik typ in, Gray & Buddhism op google en de 1e foto was ..



Zo zullen je kinderen straks over de aarde zwerven?

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:28 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb een tijdje terug bij het Leo Kannerhuis gelopen en daar is mij verteld dat er weinig aan te doen is. Dat komt mede omdat mijn hersenen door dat autisme gewoon anders bedraad zijn.
Soms is er voordeel te behalen met medicatie, maar dat heeft zowel voordelen als nadelen.

Om eerlijk te zijn, ik weet gewoon niet of het ooit met mij gaat goedkomen. Eerlijk gezegd denk ik dat ik in het beste geval slechts gedeeltelijk zou kunnen werken op een aangepaste werkplek, maar zover is het nog niet.

Ik heb geen buffer, maar kan wel altijd op familie terugvallen. Sparen gaat wel (na volgend jaar niet meer dus ), maar dat geld gaat altijd op aan dingen die mijn leven verbeteren (op mijn verlanglijstje staan o.a. een vrieskist, ik kan nu geen voedsel invriezen en daar heb ik toch wel dagelijks last van) of voor extra uitgaven zoals kleding (ik koop altijd een hele sloot tegelijk omdat ik dus ook moeite heb met shoppen en kleding aanpassen) of fietsreparatie.

Gelukkig kan ik op familie en vrienden terugvallen!

Maar ik moet wel zeggen, het is toch wel een gevecht de hele dag en tegelijkertijd vind ik mezelf soms ook gewoon lui omdat ik dan voor mijn gevoel niets heb gedaan (behalve dan een beetje huishouden ofzo), maar ik heb die pauzes gewoon nodig omdat ik steeds maar weer zo snel overspannen raak -_- wat dus weer met dat autisme te maken heeft

Check

Ben je overigens jaloers op mensen met geld?

Het feit dat je hersenen anders 'wired' zijn moet je echt proberen gebruik van te maken.

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:30 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Hier ben ik het wel mee eens.

Maar aan de andere kant kan het ook zijn dat c_l dit gewoon nodig heeft om door een fase te komen (zolang je maar inziet dat het een hobby zal blijven en dus op een bepaalde manier verspeelde moeite, maar zie maar wat je ermee doet! ).

Verwachtingen en hoop voor Lexie. Tsjah, ik vrees dat als het besef komt dat je er niks aan kunt veranderen de klap misschien nog wel groter kan zijn.

Ik zou zeggen probeer juist vooral je eigen leven te volgen, en probeer te vinden waar je goed in bent. Ga dat uitbuiten. Maar ik ben ook maar een boerenkinkel uit het Hoge Noorden .

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:34 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Verwachtingen en hoop voor Lexie. Tsjah, ik vrees dat als het besef komt dat je er niks aan kunt veranderen de klap misschien nog wel groter kan zijn.

Ik zou zeggen probeer juist vooral je eigen leven te volgen, en probeer te vinden waar je goed in bent. Ga dat uitbuiten. Maar ik ben ook maar een boerenkinkel uit het Hoge Noorden .

Ik heb echt iets van "Dit kan niet mensen. Wat bepaalde mensen als ik hebben meegemaakt en het algehele gebrek aan hulp, dat kan echt niet. Ik wist niet eens dat ik hulp moest zoeken. Het moet helemaal anders."

Niet op z'n minst proberen om er wat aan te doen is in mijn ogen zelfverraad.

Hey peeps

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:39 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb echt iets van "Dit kan niet mensen. Wat bepaalde mensen als ik hebben meegemaakt en het algehele gebrek aan hulp, dat kan echt niet. Ik wist niet eens dat ik hulp moest zoeken. Het moet helemaal anders."

Niet op z'n minst proberen om er wat aan te doen is in mijn ogen zelfverraad.

Je wist niet dat je hulp moest zoeken? Die begrijp ik niet

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:00 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Niet geheel realistisch? Ik heb al aangegeven dat ik zelf ook nog niet weet in hoeverre ik er last van ga krijgen, maar elke euro minder per dag ga ik zeker weten voelen.
Kun je misschien uitleggen wat je precies bedoelt met voorzieningen? Ik krijg wel hulp bij het huishouden om dat op de rails te houden, bedoelde je dat?

Ook moet je er rekening mee houden dat iemand ind e wajong meestal ook hogere kosten heeft dan iemand die alleen maar zonder werk zit.

Ik bedoel dat je voordat je op zo'n nieuwsbericht afgaat om er wat rustiger onder te zijn misschien beter eerst kunt bekijken wat voor consequenties dat voor jou persoonlijk gaat hebben. Bijvoorbeeld ja, zolang je indicatie hetzelfde blijft hoef je niet te vrezen voor minder uren hulp maar het zou wel zo kunnen zijn dat je daarvan meer zelf moet gaan betalen inderdaad en dat kan consequenties hebben voor je besteedbare inkomen. Wel is het zo dat als dat omlaag gaat je vaak weer in aanmerking kunt komen voor particuliere initiatieven zoals de kledingbank, waardoor je ook euro's kunt besparen.

Het rotte is inderdaad dat gemeentes niet voorgeschreven krijgen waaraan ze de compensatiegelden moeten besteden en dat veel mensen ook niet weten waar ze moeten zijn daarvoor. Laat je dus goed informeren als het voor jou relevant is.

Oh ik ben er prima mee bekend hoor met wat voor kosten daar allemaal bij komen kijken. Het vergelijken met iemand die "alleen maar" zonder werk zit is overigens appels met peren vergelijken. In de WW gelden veel minder toeslagen en potjes terwijl er mensen zijn die met minder moeten rondkomen dan een Wajong in de WW. We weten allemaal waarom deze regelingen er zijn en zijn ook grotendeels terecht maar het is echt niet zo dat Wajongers de enige groep mensen zijn die het erg voelen en gaan voelen nu, om het maar zo te zeggen.

Daarnaast heeft men vanuit de Bijstand/WIJ om de instroom van jongeren te verlagen ook onterecht veel teveel jongeren "weggesluist" in de Wajong, enige jaren geleden. Echt zonde want daar zat veel potentieel bij voor de arbeidsmarkt. Een zogeheten "beperking" kan soms juist een nieuwe mogelijkheden bieden al ben je misschien niet meteen fulltime aan de bak. Dat is meer mijn persoonlijke frustratie (als lerares en met ervaring in het werkbemiddelingsveld) daarmee.

En wat je zegt over persoonlijk succes zoals in de liefde; dat is nou juist niet iets dat zich laat leiden door geld. Ja, sommige lieden wel maar neem aan dat je dat ook helemaal niet wil. Zat mensen zijn daar niet zo oppervlakkig in hoor.

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:40 schreef admiraal_anaal het volgende:
Hey peeps

Gaat het met jou al beter na je laatste posts hier?

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:02 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik kan dat wel begrijpen, heb jarenlang doorgemodderd zonder hulp te gaan zoeken. Heb zelfs een directe handrijking van mijn toenmalige huisarts geweigert "want ik had het niet nodig en kon het toch allemaal zelf wel ", gek die ik was!
Maar ik wist toendertijd gewoon niet beter en dacht echt dat ik het zelf kon oplossen. Pas toen ik echt aan het einde was, ben ik (toevallig ook nog, maar ik leverde in elk geval geen weerstand meer) hulp gaan krijgen.
De 1e reeks gesprekken bij de toenmalige RIAGG hebben me toen doen inzien dat er wel meer loos was bij mij (ik werd er ietswat emotioneel van, zeg maar).

Ik vind het goed dat lex hulp is gaan zoeken en vind het ontzettend tof voor hem dat hij zo'n lucky break heeft met zijn nieuwe vriendengroep
(maar pas wel op wie je je vrienden noemt he lex? ).

Wat ik bedoelde was meer, dat ik niet snap dat je hulp moet zoeken?

Als iets niet goed gaat, ga je toch hulp zoeken? Als jij zelf iets wil oplossen en je hebt het gevoel dat je loopt te dwijlen met de kraan open merk je toch dat het niet goed gaat en je hulp nodig hebt? Waar denk ik verkeerd?

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:25 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik kan in dit geval alleen maar voor mezelf spreken.

Omdat ik jarenlang depressief was, had ik zeg maar geen referentie. Ik wist niet beter of je depressief voelen was doodnormaal. Ik ging natuurlijk geen hulp zoeken omdat ik dacht dat het normaal was om je zo kut te voelen. Ook was ik vroeger iemand die alles zelf wou doen, deels doordat mijn karakter zo in elkaar zit en zat, maar ook omdat ik als kind had geleerd dat ik niet op mijn ouders kon vertrouwen. Ik wist gewoon niet beter en dacht dat ik de beste weg aan het bewandelen was, wat dus achteraf een grote fout van mij was, maar goed dat draai je toch niet meer terug.

Voordeel is wel dat ik niet verbitterd ben door mijn verleden. Wel ben ik soms wat verdrietig vanwege mijn huidige situatie waarin ik ook een beetje vast ben komen te zitten.

Ik zit blijkbaar nog in die fase dat ik denk dat ik het allemaal zelf kan . Ik ben ook al jarenlang depressief maar doe er niks aan omdat ik denk dat het wel goedkomt als ik vrienden ofzo maak. Maarja dat is lastig voor mij. Misschien moet ik ook maar in therapie.

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:31 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]



Ik zit blijkbaar nog in die fase dat ik denk dat ik het allemaal zelf kan . Ik ben ook al jarenlang depressief maar doe er niks aan omdat ik denk dat het wel goedkomt als ik vrienden ofzo maak. Maarja dat is lastig voor mij. Misschien moet ik ook maar in therapie.

Je hebt nog nooit hulp gezocht? Dat is wel iets dat je kan helpen bij onzekerheid/sociale dingen. Je kunt, als je denkt dat het niet lukt in je eentje, naar de huisarts gaan en vertellen waar je mee zit, die kan je verder doorsturen. Je wilt graag verandering en werkt daaraan, dat is een goed begin, een training of therapie kan je net die handvatten, tips, ondersteuning of motivatie geven om door te gaan. Dan hoef je het niet helemaal alleen te doen.

Ondertussen lig ik nog steeds in bed

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:48 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Je wist niet dat je hulp moest zoeken? Die begrijp ik niet

Ik heb al vanaf mijn kindertijd deze problemen. Wegens gebrek aan goede vergelijkingsmateriaal voor mijn leven werd het op een gegeven moment "normaal" dat ik deze problemen had en dat ik me op een bepaalde manier gedroeg. Er was geen hond die vroeger tegen mij zei "Comp_Lex, jij hebt het soort probleem waarvoor je echt hulp moet gaan zoeken". Wat ik nu aan het doen ben is echt van de afgelopen 2 jaar en ook pas nadat ik begon te praten met mijn studieadviseur over de problemen die ik had. Ik ging aanvankelijk naar de studieadviseur wegens problemen met mijn studie en niet eens om mijn sociale problemen. Die kwamen pas veel later aan het licht na een aantal gesprekken met de adviseur (dat begon allemaal rond de tijd dat ik hier op Fok kwam) en daar is ook een heel lang proces aan vooraf gegaan. Ik kreeg al gauw te horen dat ik hulp moest zoeken, maar het was voor mij nog niet duidelijk hoe noodzakelijk het was dat ik hulp moest zoeken. Het was nog niet erg genoeg uit de hand gelopen.
Achteraf vind ik wel dat het goed is wat ik heb gedaan, ook al is dat 1000 jaar te laat. Ik ben blij dat ik nu van het onbewoonde eiland af kom.

Je kunt sommige mensen gewoon niet volledig alleen laten. Mensen moeten ondersteuning kunnen krijgen en ook op een proactieve, preventieve manier. Het moet voor mensen ten alle tijden 100% duidelijk zijn waarvoor ze hulp kunnen krijgen en mensen moeten gewoon geïnformeerd worden. Ik had, toen ik 12 was, moeten weten dat ik gewoon met mijn problemen ergens terecht kon. Ik had gewoon moeten weten dat ik hulp kon krijgen voor mijn soort problemen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:02 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik kan dat wel begrijpen, heb jarenlang doorgemodderd zonder hulp te gaan zoeken. Heb zelfs een directe handrijking van mijn toenmalige huisarts geweigert "want ik had het niet nodig en kon het toch allemaal zelf wel ", gek die ik was!
Maar ik wist toendertijd gewoon niet beter en dacht echt dat ik het zelf kon oplossen. Pas toen ik echt aan het einde was, ben ik (toevallig ook nog, maar ik leverde in elk geval geen weerstand meer) hulp gaan krijgen.
De 1e reeks gesprekken bij de toenmalige RIAGG hebben me toen doen inzien dat er wel meer loos was bij mij (ik werd er ietswat emotioneel van, zeg maar).

Ik vind het goed dat lex hulp is gaan zoeken en vind het ontzettend tof voor hem dat hij zo'n lucky break heeft met zijn nieuwe vriendengroep
(maar pas wel op wie je je vrienden noemt he lex? ).

Ik heb vooralsnog geen vrienden
Ik ken alleen mensen die aardig tegen me doen en ik moet nog beslissen of ze oprecht aardig tegen me zijn of niet. Vooralsnog geef ik ze de voordeel van de twijfel.

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:25 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik kan in dit geval alleen maar voor mezelf spreken.

Omdat ik jarenlang depressief was, had ik zeg maar geen referentie. Ik wist niet beter of je depressief voelen was doodnormaal. Ik ging natuurlijk geen hulp zoeken omdat ik dacht dat het normaal was om je zo kut te voelen. Ook was ik vroeger iemand die alles zelf wou doen, deels doordat mijn karakter zo in elkaar zit en zat, maar ook omdat ik als kind had geleerd dat ik niet op mijn ouders kon vertrouwen. Ik wist gewoon niet beter en dacht dat ik de beste weg aan het bewandelen was, wat dus achteraf een grote fout van mij was, maar goed dat draai je toch niet meer terug.

Voordeel is wel dat ik niet verbitterd ben door mijn verleden. Wel ben ik soms wat verdrietig vanwege mijn huidige situatie waarin ik ook een beetje vast ben komen te zitten.

Ja het is precies dat idd. "Het is normaal om je zo kut te voelen".

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:12 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb al vanaf mijn kindertijd deze problemen. Wegens gebrek aan goede vergelijkingsmateriaal voor mijn leven werd het op een gegeven moment "normaal" dat ik deze problemen had en dat ik me op een bepaalde manier gedroeg. Er was geen hond die vroeger tegen mij zei "Comp_Lex, jij hebt het soort probleem waarvoor je echt hulp moet gaan zoeken". Wat ik nu aan het doen ben is echt van de afgelopen 2 jaar en ook pas nadat ik begon te praten met mijn studieadviseur over de problemen die ik had. Ik ging aanvankelijk naar de studieadviseur wegens problemen met mijn studie en niet eens om mijn sociale problemen. Die kwamen pas veel later aan het licht na een aantal gesprekken met de adviseur (dat begon allemaal rond de tijd dat ik hier op Fok kwam) en daar is ook een heel lang proces aan vooraf gegaan. Ik kreeg al gauw te horen dat ik hulp moest zoeken, maar het was voor mij nog niet duidelijk hoe noodzakelijk het was dat ik hulp moest zoeken. Het was nog niet erg genoeg uit de hand gelopen.
Achteraf vind ik wel dat het goed is wat ik heb gedaan, ook al is dat 1000 jaar te laat. Ik ben blij dat ik nu van het onbewoonde eiland af kom.

Je kunt sommige mensen gewoon niet volledig alleen laten. Mensen moeten ondersteuning kunnen krijgen en ook op een proactieve, preventieve manier. Het moet voor mensen ten alle tijden 100% duidelijk zijn waarvoor ze hulp kunnen krijgen en mensen moeten gewoon geïnformeerd worden. Ik had, toen ik 12 was, moeten weten dat ik gewoon met mijn problemen ergens terecht kon. Ik had gewoon moeten weten dat ik hulp kon krijgen voor mijn soort problemen.

Je bent zelf verantwoordelijk voor je leven. Met uitzondering van schizofrenen en dat soort ernstigere psychisch zieken, en kinderen, ben je zelf degene die moet aangeven wanneer het niet goed gaat. Hulpverleningsinstanties kunnen niet ruiken wie er hulp nodig hebben. Elke volwassene weet dat er zoiets bestaat als psychische hulp, en als ie vragen heeft over hulp gebruikt ie google, of gaat ie naar de huisarts. Dat is zeker een drempel om overheen te komen en voor sommigen heel moeilijk...maarja zo is dat nou eenmaal. Als het echt de verkeerde kant op gaat met iemand is er vast wel iemand die dat merkt. Soms later dan goed is of te laat. Maar dat is ook natuurlijk. Survival of the fittest. We zijn ook maar gewoon dieren.

Er zijn trouwens heeeeel veel mensen die geen hulp zoeken omdat ze denken dat het wel meevalt/niet door hebben dat er iets mis is/het zelf willen oplossen. Dat is echt niets raars.
Zelf heb ik ook vaak te laat aan de bel getrokken omdat ik me niet wilde aanstellen en geen hulp verdiende en het zelf wilde doen. Dat heb ik nog steeds wel. Het is ook helemaal moeilijk als je nog niet in het hulptraject zit. Dat snap ik. Maar geef anderen niet de schuld daarvan.

Bij ons op de middelbare school waren er ook vertrouwenspersonen, daar werden we over ingelicht. En mentoren. En ik denk dat we ook wel iets hebben gehoord over psychologische hulp, en anders heb ik daar in elk geval over gelezen.
Hadden jullie dat niet?

Trouwens, jaarlijkse voorlichtingen op scholen over psychische problemen en hulp zijn wel een goed idee.

Net toch nog bij de psych terecht gekunt en ik ga omhoog met de medicatie wat ook de noradrenaline huishouding aan gaat pakken.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:29 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Net toch nog bij de psych terecht gekunt en ik ga omhoog met de medicatie wat ook de noradrenaline huishouding aan gaat pakken.

Voel je je al wat rustiger door dat gesprek?
Welke medicatie? (misschien overheen gelezen)

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:30 schreef kuolema het volgende:

[..]

Voel je je al wat rustiger door dat gesprek?
Welke medicatie? (misschien overheen gelezen)

Venlafaxine
Heb nu 150 mg maar ik ga naar 225 en als dat goedgaat naar 300 mg. Blijkbaar pakt die medicatie dan de noradrenaline mee en daar heb ik qua medicatie nog nooit aan gewerkt, dus hopen dat dat goed gaat.
Ik kwam er dus achter dat het bij mijn opa blijkbaar enorm scheelde aan dat stofje, en toen hij een medicijn had wat daar aan werkte ging alles veel en veel beter, dus wie weet gaat het wonderen verrichten.

Ben ook rustiger na het gesprek inderdaad. Meer gemotiveerd. Heb wel het klassenetentje afgezegd omdat ik ff rust wil. Ik ga me nu ook niet druk maken want de keuze is gemaakt. (Wat is het ergste dat kan gebeuren? is de gedachte die ik er bij heb. Contact met klasgenoten komt vanzelf wel...)

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:37 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Venlafaxine
Heb nu 150 mg maar ik ga naar 225 en als dat goedgaat naar 300 mg. Blijkbaar pakt die medicatie dan de noradrenaline mee en daar heb ik qua medicatie nog nooit aan gewerkt, dus hopen dat dat goed gaat.
Ik kwam er dus achter dat het bij mijn opa blijkbaar enorm scheelde aan dat stofje, en toen hij een medicijn had wat daar aan werkte ging alles veel en veel beter, dus wie weet gaat het wonderen verrichten.

Wel een hoge dosis dan! Ik hoop dat het je gaat helpen Het is ook iets erfelijks, dus als het bij je opa heeft geholpen heb je meer kans dat het bij jou ook beter gaat. Gaat nog wel even duren natuurlijk...Succes!

quote:

Ben ook rustiger na het gesprek inderdaad. Meer gemotiveerd. Heb wel het klassenetentje afgezegd omdat ik ff rust wil. Ik ga me nu ook niet druk maken want de keuze is gemaakt. (Wat is het ergste dat kan gebeuren? is de gedachte die ik er bij heb. Contact met klasgenoten komt vanzelf wel...)

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:28 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik typ in, Gray & Buddhism op google en de 1e foto was ..

[ afbeelding ]

Zo zullen je kinderen straks over de aarde zwerven?

Ik hoef geen kinderen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:28 schreef kuolema het volgende:
Trouwens, jaarlijkse voorlichtingen op scholen over psychische problemen en hulp zijn wel een goed idee.

Je zult altijd een groep mensen blijven houden die vinden dat burnouts, depressies, en 'angststoornissen' gore onzin zijn en je gewoon 'normaal' moet doen, goed nachtje slapen en weer keihard aan het werk moet.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:43 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wel een hoge dosis dan! Ik hoop dat het je gaat helpen Het is ook iets erfelijks, dus als het bij je opa heeft geholpen heb je meer kans dat het bij jou ook beter gaat. Gaat nog wel even duren natuurlijk...Succes!

[..]

Het is duidelijk een vervelende erfenis van beide kanten, vader, oma van kant 1 en opa aan kant 2 allemaal depressive klachten.
En wat die 2e quote betreft mijn mind maakt me normaal gek en ik heb een beetje last van het 'foma'-syndrome. Fear of missing out dus. Als ik 1 ding mis ratelt mijn kop altijd maar door dat het een ramp is en dat ik daardoor een essentiele gebeurtenis mis. Zo ook als ik op facebook evenementen zie waar ik niet bij was.
Maar het gaat nu wel prima zonder naar het etentje te gaan. Met name het gesprek was een opluchting.

Verder sorry als ik teveel over mezelf praat, ik weet in veel gevallen geen goed advies te geven op anderen

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:24 schreef kuolema het volgende:

[..]

Je bent zelf verantwoordelijk voor je leven. Met uitzondering van schizofrenen en dat soort ernstigere psychisch zieken, en kinderen, ben je zelf degene die moet aangeven wanneer het niet goed gaat. Hulpverleningsinstanties kunnen niet ruiken wie er hulp nodig hebben. Elke volwassene weet dat er zoiets bestaat als psychische hulp, en als ie vragen heeft over hulp gebruikt ie google, of gaat ie naar de huisarts. Dat is zeker een drempel om overheen te komen en voor sommigen heel moeilijk...maarja zo is dat nou eenmaal. Als het echt de verkeerde kant op gaat met iemand is er vast wel iemand die dat merkt. Soms later dan goed is of te laat. Maar dat is ook natuurlijk. Survival of the fittest. We zijn ook maar gewoon dieren.

Er zijn trouwens heeeeel veel mensen die geen hulp zoeken omdat ze denken dat het wel meevalt/niet door hebben dat er iets mis is/het zelf willen oplossen. Dat is echt niets raars.
Zelf heb ik ook vaak te laat aan de bel getrokken omdat ik me niet wilde aanstellen en geen hulp verdiende en het zelf wilde doen. Dat heb ik nog steeds wel. Het is ook helemaal moeilijk als je nog niet in het hulptraject zit. Dat snap ik. Maar geef anderen niet de schuld daarvan.

Ik weet ook wel dat psychische hulp bestaat. Ik wist niet dat ik hulp kon krijgen voor mijn problemen. Ik dacht dat dat meer was voor verstandelijke gehandicapten, schizofrenen, mensen die echt zelfmoord willen plegen, etc en niet voor mijn soort problemen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:27 schreef kuolema het volgende:
Bij ons op de middelbare school waren er ook vertrouwenspersonen, daar werden we over ingelicht. En mentoren. En ik denk dat we ook wel iets hebben gehoord over psychologische hulp, en anders heb ik daar in elk geval over gelezen.
Hadden jullie dat niet?

Nee dat hadden we niet. We hadden wel mentoren, maar die stelden zich niet proactief op of ze focusten alleen op de studie en niet op persoonlijke zaken. Ik heb nog nooit voorlichting gehad over psychologische hulp. Op school niet en nu nog steeds niet eigenlijk. Dat vind ik gewoon uberslecht.
Dat is dus iets wat moet veranderen. Het moet voor mensen 100% duidelijk zijn waar ze hulp voor kunnen krijgen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:28 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Om eerlijk te zijn, ik weet gewoon niet of het ooit met mij gaat goedkomen.

Iemand in een rolstoel moet er ook mee leren leven.. Zo ook met autisme. Maar in hoeverre maakt dat autisme je depressief? Ik neem aan dat het klassiek autisme is, daar weet ik zelf niet zo heel veel van maar ik ken wel mensen met PDD-NOS en asperger die ook depressief zijn geweest maar daar wel uit zijn gekomen. Al is het wel in beide gevallen dat ze ergens hun roeping in gevonden hebben. Bij de een is het activist zijn en bij de andere tekenen/schilderen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:39 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb echt iets van "Dit kan niet mensen. Wat bepaalde mensen als ik hebben meegemaakt en het algehele gebrek aan hulp, dat kan echt niet. Ik wist niet eens dat ik hulp moest zoeken. Het moet helemaal anders."

Niet op z'n minst proberen om er wat aan te doen is in mijn ogen zelfverraad.

Wat wil je concreet gaan doen?

Voor magnetronkoffie btw wel respect dat je nog vrijwilligerswerk doet, is beter voor de stichting of waar je ook voor werkt maar ook voor jezelf

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:51 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Het is duidelijk een vervelende erfenis van beide kanten, vader, oma van kant 1 en opa aan kant 2 allemaal depressive klachten.
En wat die 2e quote betreft mijn mind maakt me normaal gek en ik heb een beetje last van het 'foma'-syndrome. Fear of missing out dus. Als ik 1 ding mis ratelt mijn kop altijd maar door dat het een ramp is en dat ik daardoor een essentiele gebeurtenis mis. Zo ook als ik op facebook evenementen zie waar ik niet bij was.
Maar het gaat nu wel prima zonder naar het etentje te gaan. Met name het gesprek was een opluchting.

Verder sorry als ik teveel over mezelf praat, ik weet in veel gevallen geen goed advies te geven op anderen

Bij mij zit het ook in de familie. Ik snap de fomo (niet foma ), dat klinkt bekend. Vervelend is dat...maar goed dat je zelf inziet wat het beste voor je is. Was het op aanraden van de psych om niet naar dat etentje te gaan of heb je dat zelf besloten?
Hoe kom je erbij dat je teveel over jezelf praat?! Je hoeft echt niet op iedereen hier te reageren hoor. Lucht gewoon je hart hier.
- edit: ik schaam me soms ook dat ik teveel over mezelf zeik hier...maar irl spreek ik mensen niet zo snel hierover en zo kan ik dingen toch kwijt, en bovendien anoniem. -

[ Bericht 4% gewijzigd door kuolema op 09-09-2013 18:17:37 ]

quote:

Op maandag 9 september 2013 18:07 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Wat wil je concreet gaan doen?

Voor magnetronkoffie btw wel respect dat je nog vrijwilligerswerk doet, is beter voor de stichting of waar je ook voor werkt maar ook voor jezelf

Het is heel simpel. Ik ga een interactief systeem maken wat aan mensen vraagt hoe het met ze gaat en tegen wat voor problemen ze aanlopen. Dan kan het systeem aan ze adviseren wat ze er aan kunnen doen. Een beetje zoals met Facebook statussen zeg maar "Hoe voel je je?", maar dan privé.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:59 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Iemand in een rolstoel moet er ook mee leren leven.. Zo ook met autisme. Maar in hoeverre maakt dat autisme je depressief? Ik neem aan dat het klassiek autisme is, daar weet ik zelf niet zo heel veel van maar ik ken wel mensen met PDD-NOS en asperger die ook depressief zijn geweest maar daar wel uit zijn gekomen. Al is het wel in beide gevallen dat ze ergens hun roeping in gevonden hebben. Bij de een is het activist zijn en bij de andere tekenen/schilderen.

Inderdaad.

Het is natuurlijk een beetje aangedikt deze film maar wel gebaseerd op een waargebeurd verhaal, vond het echt een hele bijzondere film, zet je wel aan het denken:

quote:

Op maandag 9 september 2013 18:09 schreef kuolema het volgende:

[..]

Bij mij zit het ook in de familie. Ik snap de fomo (niet foma ), dat klinkt bekend. Vervelend is dat...maar goed dat je zelf inziet wat het beste voor je is. Was het op aanraden van de psych om niet naar dat etentje te gaan of heb je dat zelf besloten?
Hoe kom je erbij dat je teveel over jezelf praat?! Je hoeft echt niet op iedereen hier te reageren hoor. Lucht gewoon je hart hier.
- edit: ik schaam me soms ook dat ik teveel over mezelf zeik hier...maar irl spreek ik mensen niet zo snel hierover en zo kan ik dingen toch kwijt, en bovendien anoniem. -

Die fomo is iets wat denk ik bij veel mensen wordt aangewakkerd sinds de doorbraak van sociale media. Niemand (nouja weinigen) posten rotdingen uit hun leven. Ooit gelezen dat iemand een kutvakantie heeft gehad op facebook?
Ik post zelf ook alleen de mooiste vakantiefoto's.
Een vriend van me heeft zelfs helemaal geen facebook om die reden

Tis gewoon, ik zie heel vaak dingen op facebook langskomen waarvan ik (of iig m'n doorratelende mind) denkt: Shit, dat moet ik ook. Ik moet meer dit en dat. Of shit, ik heb dat gemist, ik had daar echt bij moeten zijn. Kijk hoe erg ze het naar z'n zin hebben en ik zit hier thuis te niksen!!

Nu zit zelfs nog op m'n nek dat ik niet bij dat etentje ben. Ook al heb ik er min of meer vrede mee dat ik niet ga. twijfel/ schuldgevoel is een

Ik spreek indd irl ook niet zovaak over m'n problemen. Ten eerste omdat ik vind dat het niet iedereen aangaat of dat mensen geen zin hebben in mijn gezeik. Alleen echte vrienden weten hoe het echt met me gaat. Op school is er zo'n cultuur van je bent een zeikerd/lui als je niet gaat (stappen/eten/dingen volhouden). Dus gebruik ik maar een smoes dat ik ziek ben zoals vandaag. Lichamelijk ziek zijn snapt iedereen en psychisch ziek zijn, dan ben je al snel lui/aanstellerig volgens velen

quote:

Op maandag 9 september 2013 18:29 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Die fomo is iets wat denk ik bij veel mensen wordt aangewakkerd sinds de doorbraak van sociale media. Niemand (nouja weinigen) posten rotdingen uit hun leven. Ooit gelezen dat iemand een kutvakantie heeft gehad op facebook?
Ik post zelf ook alleen de mooiste vakantiefoto's.
Een vriend van me heeft zelfs helemaal geen facebook om die reden

Tis gewoon, ik zie heel vaak dingen op facebook langskomen waarvan ik (of iig m'n doorratelende mind) denkt: Shit, dat moet ik ook. Ik moet meer dit en dat. Of shit, ik heb dat gemist, ik had daar echt bij moeten zijn. Kijk hoe erg ze het naar z'n zin hebben en ik zit hier thuis te niksen!!

Nu zit zelfs nog op m'n nek dat ik niet bij dat etentje ben. Ook al heb ik er min of meer vrede mee dat ik niet ga. twijfel/ schuldgevoel is een

Zit je altijd thuis te niksen?

quote:

Op maandag 9 september 2013 18:32 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Zit je altijd thuis te niksen?

Helemaal niet, ik ben juist heel actief. Ik kan heel slecht alleen zijn, daarom was de vakantie ook zo moeilijk voor me. Ik voel rust zodra ik de boel heb volgepland. Keerpunt daarvan is de angst om vrienden/kenissen kwijt te raken en daarom zoveel mogelijk de zooi bij elkaar proberen te houden om met iedereen af te spreken.
Zodra ik thuis zit te niksen voel ik me al heeel snel nutteloos en ga ik weer op zoek naar sociaal contact via sociale media of fok (zie postaantal ). Dat doe ik 90% van m'n vrije tijd