Depressie & Angst #62

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:25 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik kan in dit geval alleen maar voor mezelf spreken.

Omdat ik jarenlang depressief was, had ik zeg maar geen referentie. Ik wist niet beter of je depressief voelen was doodnormaal. Ik ging natuurlijk geen hulp zoeken omdat ik dacht dat het normaal was om je zo kut te voelen. Ook was ik vroeger iemand die alles zelf wou doen, deels doordat mijn karakter zo in elkaar zit en zat, maar ook omdat ik als kind had geleerd dat ik niet op mijn ouders kon vertrouwen. Ik wist gewoon niet beter en dacht dat ik de beste weg aan het bewandelen was, wat dus achteraf een grote fout van mij was, maar goed dat draai je toch niet meer terug.

Voordeel is wel dat ik niet verbitterd ben door mijn verleden. Wel ben ik soms wat verdrietig vanwege mijn huidige situatie waarin ik ook een beetje vast ben komen te zitten.

Ik zit blijkbaar nog in die fase dat ik denk dat ik het allemaal zelf kan . Ik ben ook al jarenlang depressief maar doe er niks aan omdat ik denk dat het wel goedkomt als ik vrienden ofzo maak. Maarja dat is lastig voor mij. Misschien moet ik ook maar in therapie.

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:31 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]



Ik zit blijkbaar nog in die fase dat ik denk dat ik het allemaal zelf kan . Ik ben ook al jarenlang depressief maar doe er niks aan omdat ik denk dat het wel goedkomt als ik vrienden ofzo maak. Maarja dat is lastig voor mij. Misschien moet ik ook maar in therapie.

Je hebt nog nooit hulp gezocht? Dat is wel iets dat je kan helpen bij onzekerheid/sociale dingen. Je kunt, als je denkt dat het niet lukt in je eentje, naar de huisarts gaan en vertellen waar je mee zit, die kan je verder doorsturen. Je wilt graag verandering en werkt daaraan, dat is een goed begin, een training of therapie kan je net die handvatten, tips, ondersteuning of motivatie geven om door te gaan. Dan hoef je het niet helemaal alleen te doen.

Ondertussen lig ik nog steeds in bed

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:48 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Je wist niet dat je hulp moest zoeken? Die begrijp ik niet

Ik heb al vanaf mijn kindertijd deze problemen. Wegens gebrek aan goede vergelijkingsmateriaal voor mijn leven werd het op een gegeven moment "normaal" dat ik deze problemen had en dat ik me op een bepaalde manier gedroeg. Er was geen hond die vroeger tegen mij zei "Comp_Lex, jij hebt het soort probleem waarvoor je echt hulp moet gaan zoeken". Wat ik nu aan het doen ben is echt van de afgelopen 2 jaar en ook pas nadat ik begon te praten met mijn studieadviseur over de problemen die ik had. Ik ging aanvankelijk naar de studieadviseur wegens problemen met mijn studie en niet eens om mijn sociale problemen. Die kwamen pas veel later aan het licht na een aantal gesprekken met de adviseur (dat begon allemaal rond de tijd dat ik hier op Fok kwam) en daar is ook een heel lang proces aan vooraf gegaan. Ik kreeg al gauw te horen dat ik hulp moest zoeken, maar het was voor mij nog niet duidelijk hoe noodzakelijk het was dat ik hulp moest zoeken. Het was nog niet erg genoeg uit de hand gelopen.
Achteraf vind ik wel dat het goed is wat ik heb gedaan, ook al is dat 1000 jaar te laat. Ik ben blij dat ik nu van het onbewoonde eiland af kom.

Je kunt sommige mensen gewoon niet volledig alleen laten. Mensen moeten ondersteuning kunnen krijgen en ook op een proactieve, preventieve manier. Het moet voor mensen ten alle tijden 100% duidelijk zijn waarvoor ze hulp kunnen krijgen en mensen moeten gewoon geïnformeerd worden. Ik had, toen ik 12 was, moeten weten dat ik gewoon met mijn problemen ergens terecht kon. Ik had gewoon moeten weten dat ik hulp kon krijgen voor mijn soort problemen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:02 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik kan dat wel begrijpen, heb jarenlang doorgemodderd zonder hulp te gaan zoeken. Heb zelfs een directe handrijking van mijn toenmalige huisarts geweigert "want ik had het niet nodig en kon het toch allemaal zelf wel ", gek die ik was!
Maar ik wist toendertijd gewoon niet beter en dacht echt dat ik het zelf kon oplossen. Pas toen ik echt aan het einde was, ben ik (toevallig ook nog, maar ik leverde in elk geval geen weerstand meer) hulp gaan krijgen.
De 1e reeks gesprekken bij de toenmalige RIAGG hebben me toen doen inzien dat er wel meer loos was bij mij (ik werd er ietswat emotioneel van, zeg maar).

Ik vind het goed dat lex hulp is gaan zoeken en vind het ontzettend tof voor hem dat hij zo'n lucky break heeft met zijn nieuwe vriendengroep
(maar pas wel op wie je je vrienden noemt he lex? ).

Ik heb vooralsnog geen vrienden
Ik ken alleen mensen die aardig tegen me doen en ik moet nog beslissen of ze oprecht aardig tegen me zijn of niet. Vooralsnog geef ik ze de voordeel van de twijfel.

quote:

Op maandag 9 september 2013 16:25 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik kan in dit geval alleen maar voor mezelf spreken.

Omdat ik jarenlang depressief was, had ik zeg maar geen referentie. Ik wist niet beter of je depressief voelen was doodnormaal. Ik ging natuurlijk geen hulp zoeken omdat ik dacht dat het normaal was om je zo kut te voelen. Ook was ik vroeger iemand die alles zelf wou doen, deels doordat mijn karakter zo in elkaar zit en zat, maar ook omdat ik als kind had geleerd dat ik niet op mijn ouders kon vertrouwen. Ik wist gewoon niet beter en dacht dat ik de beste weg aan het bewandelen was, wat dus achteraf een grote fout van mij was, maar goed dat draai je toch niet meer terug.

Voordeel is wel dat ik niet verbitterd ben door mijn verleden. Wel ben ik soms wat verdrietig vanwege mijn huidige situatie waarin ik ook een beetje vast ben komen te zitten.

Ja het is precies dat idd. "Het is normaal om je zo kut te voelen".

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:12 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb al vanaf mijn kindertijd deze problemen. Wegens gebrek aan goede vergelijkingsmateriaal voor mijn leven werd het op een gegeven moment "normaal" dat ik deze problemen had en dat ik me op een bepaalde manier gedroeg. Er was geen hond die vroeger tegen mij zei "Comp_Lex, jij hebt het soort probleem waarvoor je echt hulp moet gaan zoeken". Wat ik nu aan het doen ben is echt van de afgelopen 2 jaar en ook pas nadat ik begon te praten met mijn studieadviseur over de problemen die ik had. Ik ging aanvankelijk naar de studieadviseur wegens problemen met mijn studie en niet eens om mijn sociale problemen. Die kwamen pas veel later aan het licht na een aantal gesprekken met de adviseur (dat begon allemaal rond de tijd dat ik hier op Fok kwam) en daar is ook een heel lang proces aan vooraf gegaan. Ik kreeg al gauw te horen dat ik hulp moest zoeken, maar het was voor mij nog niet duidelijk hoe noodzakelijk het was dat ik hulp moest zoeken. Het was nog niet erg genoeg uit de hand gelopen.
Achteraf vind ik wel dat het goed is wat ik heb gedaan, ook al is dat 1000 jaar te laat. Ik ben blij dat ik nu van het onbewoonde eiland af kom.

Je kunt sommige mensen gewoon niet volledig alleen laten. Mensen moeten ondersteuning kunnen krijgen en ook op een proactieve, preventieve manier. Het moet voor mensen ten alle tijden 100% duidelijk zijn waarvoor ze hulp kunnen krijgen en mensen moeten gewoon geïnformeerd worden. Ik had, toen ik 12 was, moeten weten dat ik gewoon met mijn problemen ergens terecht kon. Ik had gewoon moeten weten dat ik hulp kon krijgen voor mijn soort problemen.

Je bent zelf verantwoordelijk voor je leven. Met uitzondering van schizofrenen en dat soort ernstigere psychisch zieken, en kinderen, ben je zelf degene die moet aangeven wanneer het niet goed gaat. Hulpverleningsinstanties kunnen niet ruiken wie er hulp nodig hebben. Elke volwassene weet dat er zoiets bestaat als psychische hulp, en als ie vragen heeft over hulp gebruikt ie google, of gaat ie naar de huisarts. Dat is zeker een drempel om overheen te komen en voor sommigen heel moeilijk...maarja zo is dat nou eenmaal. Als het echt de verkeerde kant op gaat met iemand is er vast wel iemand die dat merkt. Soms later dan goed is of te laat. Maar dat is ook natuurlijk. Survival of the fittest. We zijn ook maar gewoon dieren.

Er zijn trouwens heeeeel veel mensen die geen hulp zoeken omdat ze denken dat het wel meevalt/niet door hebben dat er iets mis is/het zelf willen oplossen. Dat is echt niets raars.
Zelf heb ik ook vaak te laat aan de bel getrokken omdat ik me niet wilde aanstellen en geen hulp verdiende en het zelf wilde doen. Dat heb ik nog steeds wel. Het is ook helemaal moeilijk als je nog niet in het hulptraject zit. Dat snap ik. Maar geef anderen niet de schuld daarvan.

Bij ons op de middelbare school waren er ook vertrouwenspersonen, daar werden we over ingelicht. En mentoren. En ik denk dat we ook wel iets hebben gehoord over psychologische hulp, en anders heb ik daar in elk geval over gelezen.
Hadden jullie dat niet?

Trouwens, jaarlijkse voorlichtingen op scholen over psychische problemen en hulp zijn wel een goed idee.

Net toch nog bij de psych terecht gekunt en ik ga omhoog met de medicatie wat ook de noradrenaline huishouding aan gaat pakken.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:29 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Net toch nog bij de psych terecht gekunt en ik ga omhoog met de medicatie wat ook de noradrenaline huishouding aan gaat pakken.

Voel je je al wat rustiger door dat gesprek?
Welke medicatie? (misschien overheen gelezen)

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:30 schreef kuolema het volgende:

[..]

Voel je je al wat rustiger door dat gesprek?
Welke medicatie? (misschien overheen gelezen)

Venlafaxine
Heb nu 150 mg maar ik ga naar 225 en als dat goedgaat naar 300 mg. Blijkbaar pakt die medicatie dan de noradrenaline mee en daar heb ik qua medicatie nog nooit aan gewerkt, dus hopen dat dat goed gaat.
Ik kwam er dus achter dat het bij mijn opa blijkbaar enorm scheelde aan dat stofje, en toen hij een medicijn had wat daar aan werkte ging alles veel en veel beter, dus wie weet gaat het wonderen verrichten.

Ben ook rustiger na het gesprek inderdaad. Meer gemotiveerd. Heb wel het klassenetentje afgezegd omdat ik ff rust wil. Ik ga me nu ook niet druk maken want de keuze is gemaakt. (Wat is het ergste dat kan gebeuren? is de gedachte die ik er bij heb. Contact met klasgenoten komt vanzelf wel...)

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:37 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Venlafaxine
Heb nu 150 mg maar ik ga naar 225 en als dat goedgaat naar 300 mg. Blijkbaar pakt die medicatie dan de noradrenaline mee en daar heb ik qua medicatie nog nooit aan gewerkt, dus hopen dat dat goed gaat.
Ik kwam er dus achter dat het bij mijn opa blijkbaar enorm scheelde aan dat stofje, en toen hij een medicijn had wat daar aan werkte ging alles veel en veel beter, dus wie weet gaat het wonderen verrichten.

Wel een hoge dosis dan! Ik hoop dat het je gaat helpen Het is ook iets erfelijks, dus als het bij je opa heeft geholpen heb je meer kans dat het bij jou ook beter gaat. Gaat nog wel even duren natuurlijk...Succes!

quote:

Ben ook rustiger na het gesprek inderdaad. Meer gemotiveerd. Heb wel het klassenetentje afgezegd omdat ik ff rust wil. Ik ga me nu ook niet druk maken want de keuze is gemaakt. (Wat is het ergste dat kan gebeuren? is de gedachte die ik er bij heb. Contact met klasgenoten komt vanzelf wel...)

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:28 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik typ in, Gray & Buddhism op google en de 1e foto was ..

[ afbeelding ]

Zo zullen je kinderen straks over de aarde zwerven?

Ik hoef geen kinderen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:28 schreef kuolema het volgende:
Trouwens, jaarlijkse voorlichtingen op scholen over psychische problemen en hulp zijn wel een goed idee.

Je zult altijd een groep mensen blijven houden die vinden dat burnouts, depressies, en 'angststoornissen' gore onzin zijn en je gewoon 'normaal' moet doen, goed nachtje slapen en weer keihard aan het werk moet.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:43 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wel een hoge dosis dan! Ik hoop dat het je gaat helpen Het is ook iets erfelijks, dus als het bij je opa heeft geholpen heb je meer kans dat het bij jou ook beter gaat. Gaat nog wel even duren natuurlijk...Succes!

[..]

Het is duidelijk een vervelende erfenis van beide kanten, vader, oma van kant 1 en opa aan kant 2 allemaal depressive klachten.
En wat die 2e quote betreft mijn mind maakt me normaal gek en ik heb een beetje last van het 'foma'-syndrome. Fear of missing out dus. Als ik 1 ding mis ratelt mijn kop altijd maar door dat het een ramp is en dat ik daardoor een essentiele gebeurtenis mis. Zo ook als ik op facebook evenementen zie waar ik niet bij was.
Maar het gaat nu wel prima zonder naar het etentje te gaan. Met name het gesprek was een opluchting.

Verder sorry als ik teveel over mezelf praat, ik weet in veel gevallen geen goed advies te geven op anderen

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:24 schreef kuolema het volgende:

[..]

Je bent zelf verantwoordelijk voor je leven. Met uitzondering van schizofrenen en dat soort ernstigere psychisch zieken, en kinderen, ben je zelf degene die moet aangeven wanneer het niet goed gaat. Hulpverleningsinstanties kunnen niet ruiken wie er hulp nodig hebben. Elke volwassene weet dat er zoiets bestaat als psychische hulp, en als ie vragen heeft over hulp gebruikt ie google, of gaat ie naar de huisarts. Dat is zeker een drempel om overheen te komen en voor sommigen heel moeilijk...maarja zo is dat nou eenmaal. Als het echt de verkeerde kant op gaat met iemand is er vast wel iemand die dat merkt. Soms later dan goed is of te laat. Maar dat is ook natuurlijk. Survival of the fittest. We zijn ook maar gewoon dieren.

Er zijn trouwens heeeeel veel mensen die geen hulp zoeken omdat ze denken dat het wel meevalt/niet door hebben dat er iets mis is/het zelf willen oplossen. Dat is echt niets raars.
Zelf heb ik ook vaak te laat aan de bel getrokken omdat ik me niet wilde aanstellen en geen hulp verdiende en het zelf wilde doen. Dat heb ik nog steeds wel. Het is ook helemaal moeilijk als je nog niet in het hulptraject zit. Dat snap ik. Maar geef anderen niet de schuld daarvan.

Ik weet ook wel dat psychische hulp bestaat. Ik wist niet dat ik hulp kon krijgen voor mijn problemen. Ik dacht dat dat meer was voor verstandelijke gehandicapten, schizofrenen, mensen die echt zelfmoord willen plegen, etc en niet voor mijn soort problemen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:27 schreef kuolema het volgende:
Bij ons op de middelbare school waren er ook vertrouwenspersonen, daar werden we over ingelicht. En mentoren. En ik denk dat we ook wel iets hebben gehoord over psychologische hulp, en anders heb ik daar in elk geval over gelezen.
Hadden jullie dat niet?

Nee dat hadden we niet. We hadden wel mentoren, maar die stelden zich niet proactief op of ze focusten alleen op de studie en niet op persoonlijke zaken. Ik heb nog nooit voorlichting gehad over psychologische hulp. Op school niet en nu nog steeds niet eigenlijk. Dat vind ik gewoon uberslecht.
Dat is dus iets wat moet veranderen. Het moet voor mensen 100% duidelijk zijn waar ze hulp voor kunnen krijgen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:28 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Om eerlijk te zijn, ik weet gewoon niet of het ooit met mij gaat goedkomen.

Iemand in een rolstoel moet er ook mee leren leven.. Zo ook met autisme. Maar in hoeverre maakt dat autisme je depressief? Ik neem aan dat het klassiek autisme is, daar weet ik zelf niet zo heel veel van maar ik ken wel mensen met PDD-NOS en asperger die ook depressief zijn geweest maar daar wel uit zijn gekomen. Al is het wel in beide gevallen dat ze ergens hun roeping in gevonden hebben. Bij de een is het activist zijn en bij de andere tekenen/schilderen.

quote:

Op maandag 9 september 2013 15:39 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb echt iets van "Dit kan niet mensen. Wat bepaalde mensen als ik hebben meegemaakt en het algehele gebrek aan hulp, dat kan echt niet. Ik wist niet eens dat ik hulp moest zoeken. Het moet helemaal anders."

Niet op z'n minst proberen om er wat aan te doen is in mijn ogen zelfverraad.

Wat wil je concreet gaan doen?

Voor magnetronkoffie btw wel respect dat je nog vrijwilligerswerk doet, is beter voor de stichting of waar je ook voor werkt maar ook voor jezelf

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:51 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Het is duidelijk een vervelende erfenis van beide kanten, vader, oma van kant 1 en opa aan kant 2 allemaal depressive klachten.
En wat die 2e quote betreft mijn mind maakt me normaal gek en ik heb een beetje last van het 'foma'-syndrome. Fear of missing out dus. Als ik 1 ding mis ratelt mijn kop altijd maar door dat het een ramp is en dat ik daardoor een essentiele gebeurtenis mis. Zo ook als ik op facebook evenementen zie waar ik niet bij was.
Maar het gaat nu wel prima zonder naar het etentje te gaan. Met name het gesprek was een opluchting.

Verder sorry als ik teveel over mezelf praat, ik weet in veel gevallen geen goed advies te geven op anderen

Bij mij zit het ook in de familie. Ik snap de fomo (niet foma ), dat klinkt bekend. Vervelend is dat...maar goed dat je zelf inziet wat het beste voor je is. Was het op aanraden van de psych om niet naar dat etentje te gaan of heb je dat zelf besloten?
Hoe kom je erbij dat je teveel over jezelf praat?! Je hoeft echt niet op iedereen hier te reageren hoor. Lucht gewoon je hart hier.
- edit: ik schaam me soms ook dat ik teveel over mezelf zeik hier...maar irl spreek ik mensen niet zo snel hierover en zo kan ik dingen toch kwijt, en bovendien anoniem. -

[ Bericht 4% gewijzigd door kuolema op 09-09-2013 18:17:37 ]

quote:

Op maandag 9 september 2013 18:07 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Wat wil je concreet gaan doen?

Voor magnetronkoffie btw wel respect dat je nog vrijwilligerswerk doet, is beter voor de stichting of waar je ook voor werkt maar ook voor jezelf

Het is heel simpel. Ik ga een interactief systeem maken wat aan mensen vraagt hoe het met ze gaat en tegen wat voor problemen ze aanlopen. Dan kan het systeem aan ze adviseren wat ze er aan kunnen doen. Een beetje zoals met Facebook statussen zeg maar "Hoe voel je je?", maar dan privé.

quote:

Op maandag 9 september 2013 17:59 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Iemand in een rolstoel moet er ook mee leren leven.. Zo ook met autisme. Maar in hoeverre maakt dat autisme je depressief? Ik neem aan dat het klassiek autisme is, daar weet ik zelf niet zo heel veel van maar ik ken wel mensen met PDD-NOS en asperger die ook depressief zijn geweest maar daar wel uit zijn gekomen. Al is het wel in beide gevallen dat ze ergens hun roeping in gevonden hebben. Bij de een is het activist zijn en bij de andere tekenen/schilderen.

Inderdaad.

Het is natuurlijk een beetje aangedikt deze film maar wel gebaseerd op een waargebeurd verhaal, vond het echt een hele bijzondere film, zet je wel aan het denken:

quote:

Op maandag 9 september 2013 18:09 schreef kuolema het volgende:

[..]

Bij mij zit het ook in de familie. Ik snap de fomo (niet foma ), dat klinkt bekend. Vervelend is dat...maar goed dat je zelf inziet wat het beste voor je is. Was het op aanraden van de psych om niet naar dat etentje te gaan of heb je dat zelf besloten?
Hoe kom je erbij dat je teveel over jezelf praat?! Je hoeft echt niet op iedereen hier te reageren hoor. Lucht gewoon je hart hier.
- edit: ik schaam me soms ook dat ik teveel over mezelf zeik hier...maar irl spreek ik mensen niet zo snel hierover en zo kan ik dingen toch kwijt, en bovendien anoniem. -

Die fomo is iets wat denk ik bij veel mensen wordt aangewakkerd sinds de doorbraak van sociale media. Niemand (nouja weinigen) posten rotdingen uit hun leven. Ooit gelezen dat iemand een kutvakantie heeft gehad op facebook?
Ik post zelf ook alleen de mooiste vakantiefoto's.
Een vriend van me heeft zelfs helemaal geen facebook om die reden

Tis gewoon, ik zie heel vaak dingen op facebook langskomen waarvan ik (of iig m'n doorratelende mind) denkt: Shit, dat moet ik ook. Ik moet meer dit en dat. Of shit, ik heb dat gemist, ik had daar echt bij moeten zijn. Kijk hoe erg ze het naar z'n zin hebben en ik zit hier thuis te niksen!!

Nu zit zelfs nog op m'n nek dat ik niet bij dat etentje ben. Ook al heb ik er min of meer vrede mee dat ik niet ga. twijfel/ schuldgevoel is een

Ik spreek indd irl ook niet zovaak over m'n problemen. Ten eerste omdat ik vind dat het niet iedereen aangaat of dat mensen geen zin hebben in mijn gezeik. Alleen echte vrienden weten hoe het echt met me gaat. Op school is er zo'n cultuur van je bent een zeikerd/lui als je niet gaat (stappen/eten/dingen volhouden). Dus gebruik ik maar een smoes dat ik ziek ben zoals vandaag. Lichamelijk ziek zijn snapt iedereen en psychisch ziek zijn, dan ben je al snel lui/aanstellerig volgens velen

quote:

Op maandag 9 september 2013 18:29 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Die fomo is iets wat denk ik bij veel mensen wordt aangewakkerd sinds de doorbraak van sociale media. Niemand (nouja weinigen) posten rotdingen uit hun leven. Ooit gelezen dat iemand een kutvakantie heeft gehad op facebook?
Ik post zelf ook alleen de mooiste vakantiefoto's.
Een vriend van me heeft zelfs helemaal geen facebook om die reden

Tis gewoon, ik zie heel vaak dingen op facebook langskomen waarvan ik (of iig m'n doorratelende mind) denkt: Shit, dat moet ik ook. Ik moet meer dit en dat. Of shit, ik heb dat gemist, ik had daar echt bij moeten zijn. Kijk hoe erg ze het naar z'n zin hebben en ik zit hier thuis te niksen!!

Nu zit zelfs nog op m'n nek dat ik niet bij dat etentje ben. Ook al heb ik er min of meer vrede mee dat ik niet ga. twijfel/ schuldgevoel is een

Zit je altijd thuis te niksen?

quote:

Op maandag 9 september 2013 18:32 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Zit je altijd thuis te niksen?

Helemaal niet, ik ben juist heel actief. Ik kan heel slecht alleen zijn, daarom was de vakantie ook zo moeilijk voor me. Ik voel rust zodra ik de boel heb volgepland. Keerpunt daarvan is de angst om vrienden/kenissen kwijt te raken en daarom zoveel mogelijk de zooi bij elkaar proberen te houden om met iedereen af te spreken.
Zodra ik thuis zit te niksen voel ik me al heeel snel nutteloos en ga ik weer op zoek naar sociaal contact via sociale media of fok (zie postaantal ). Dat doe ik 90% van m'n vrije tijd