W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Als ze dat eens wistenquote:Op zondag 28 september 2014 17:43 schreef Parafernalia het volgende:
Hoeveel superclusters bestaan er?
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
lekker uitgebreid, diepgaand artikelquote:Op maandag 14 juli 2014 13:15 schreef Aether het volgende:
How Deep Does the Multiverse Go?
Our observable Universe is a pretty impressive entity: extending 46 billion light-years in all directions, filled with hundreds of billions of galaxies and having been around for nearly 14 billion years since the Big Bang.
But what lies beyond it? Sure, there's probably more Universe just like ours that's unobservable, but what about the multiverse? Finally, a treatment that delineates the difference between the ideas that are thrown around and explains what's accepted as valid, what's treated as speculative, and what's completely unrelated to anything that could conceivably ever be observed from within our Universe.
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
29-09-2014
Radar-raadsel in Titan-meer
Radarwaarnemingen van Ligeia Mare. (NASA/JPL-Caltech/ASI/Cornell )
Planeetonderzoekers hebben een mysterieuze structuur ontdekt in Ligeia Mare, een van de grote methaanmeren op de Saturnusmaan Titan. De meren - die behalve methaan vermoedelijk ook ethaan bevatten - zijn donker op de radarmetingen van de Amerikaanse planeetverkenner Cassini, omdat het gladde oppervlak vrijwel geen radargolven verstrooit. Het omringende 'land' is veel ruwer en verstrooit de radargolven wl, waardoor het helder is op de radarfoto's.
Nabij de kust van Ligeia Mare is in 2013 een nieuw helder gebied waargenomen, dat in 2012 niet zichtbaar was. Nieuwe waarnemingen in augustus 2014 tonen aan dat de merkwaardige structuur nog steeds zichtbaar is, maar iets minder helder en vooral groter is geworden: ca. 160 vierkante kilometer in plaats van 75 vierkante kilometer.
Het Titanoppervlak is niet met gewone camera's zichtbaar, doordat het schuil gaat onder een dikke, smogrijke dampkring. Infraroodwaarnemingen van Cassini hebben in het betreffende gebied geen bijzonderheden aan het licht gebracht. Van 'zeespiegeldaling', bijvoorbeeld als gevolg van verdamping van methaan, kan geen sprake zijn: de kustlijn van Ligeia Mare is sinds 2012 niet van vorm veranderd.
Planeetonderzoekers denken dat er mogelijk sprake is van golven aan het oppervlak van het Titan-meer, maar het zou ook kunnen gaan om vast materiaal dat in het methaanmeer ronddrijft. Een sluitende verklaring is er in ieder geval nog niet. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Radar-raadsel in Titan-meer
Radarwaarnemingen van Ligeia Mare. (NASA/JPL-Caltech/ASI/Cornell )
Planeetonderzoekers hebben een mysterieuze structuur ontdekt in Ligeia Mare, een van de grote methaanmeren op de Saturnusmaan Titan. De meren - die behalve methaan vermoedelijk ook ethaan bevatten - zijn donker op de radarmetingen van de Amerikaanse planeetverkenner Cassini, omdat het gladde oppervlak vrijwel geen radargolven verstrooit. Het omringende 'land' is veel ruwer en verstrooit de radargolven wl, waardoor het helder is op de radarfoto's.
Nabij de kust van Ligeia Mare is in 2013 een nieuw helder gebied waargenomen, dat in 2012 niet zichtbaar was. Nieuwe waarnemingen in augustus 2014 tonen aan dat de merkwaardige structuur nog steeds zichtbaar is, maar iets minder helder en vooral groter is geworden: ca. 160 vierkante kilometer in plaats van 75 vierkante kilometer.
Het Titanoppervlak is niet met gewone camera's zichtbaar, doordat het schuil gaat onder een dikke, smogrijke dampkring. Infraroodwaarnemingen van Cassini hebben in het betreffende gebied geen bijzonderheden aan het licht gebracht. Van 'zeespiegeldaling', bijvoorbeeld als gevolg van verdamping van methaan, kan geen sprake zijn: de kustlijn van Ligeia Mare is sinds 2012 niet van vorm veranderd.
Planeetonderzoekers denken dat er mogelijk sprake is van golven aan het oppervlak van het Titan-meer, maar het zou ook kunnen gaan om vast materiaal dat in het methaanmeer ronddrijft. Een sluitende verklaring is er in ieder geval nog niet. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-09-2014
Mini-ster produceert mega-vlammen
Artist’s impression van de rode dubbelster DG Canum Venaticorum (DG CVn). (NASA/GSFC/S. Wiessinger)
Op 23 april van dit jaar heeft de NASA-satelliet Swift de krachtigste, heetste en langdurigste reeks ‘sterrenvlammen’ gedetecteerd die ooit bij een nabije rode dwergster zijn waargenomen. De eerste van deze reeks explosies was meer dan tienduizend keer zo krachtig als de grootste zonnevlam die ooit is geregistreerd.
Dat rode dwergsterren hevige uitbarstingen kunnen vertonen was al langer bekend. Maar doorgaans duurden die nooit langer dan een dag. Bij een van de rode dwergsterren die samen de dubbelster DG CVn vormen is nu echter een aaneengesloten reeks van zeven krachtige sterrenvlammen waargenomen, verspreid over een periode van ongeveer twee weken. Op het hoogtepunt werd een temperatuur van 200 miljoen graden Celsius bereikt – twaalf keer zo heet als het centrum van onze zon.
De dubbelster DG CVn staat in het sterrenbeeld Jachthonden en is ongeveer zestig lichtjaar van ons verwijderd. De twee rode dwergen, die beide ongeveer drie keer zo klein zijn als onze zon, draaien op zo’n kleine afstand om elkaar, dat onduidelijk is op welke van de twee de uitbarstingen hebben plaatsgevonden.
DG CVn is naar schatting maar 30 miljoen jaar oud – heel jong naar astronomische maatstaven. Hierdoor draaien de beide sterren heel snel om hun as, net zoals onze zon dat ruim vier miljard jaar geleden deed. Door deze snelle rotatie ontstaan extreem sterke magnetische velden, waarvan de veldlijnen zodanig verstrengeld kunnen raken dat ze ‘knappen’ en zich vervolgens weer samenvoegen. Bij die ‘recollectie’ komen enorme hoeveelheden energie vrij. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Mini-ster produceert mega-vlammen
Artist’s impression van de rode dubbelster DG Canum Venaticorum (DG CVn). (NASA/GSFC/S. Wiessinger)
Op 23 april van dit jaar heeft de NASA-satelliet Swift de krachtigste, heetste en langdurigste reeks ‘sterrenvlammen’ gedetecteerd die ooit bij een nabije rode dwergster zijn waargenomen. De eerste van deze reeks explosies was meer dan tienduizend keer zo krachtig als de grootste zonnevlam die ooit is geregistreerd.
Dat rode dwergsterren hevige uitbarstingen kunnen vertonen was al langer bekend. Maar doorgaans duurden die nooit langer dan een dag. Bij een van de rode dwergsterren die samen de dubbelster DG CVn vormen is nu echter een aaneengesloten reeks van zeven krachtige sterrenvlammen waargenomen, verspreid over een periode van ongeveer twee weken. Op het hoogtepunt werd een temperatuur van 200 miljoen graden Celsius bereikt – twaalf keer zo heet als het centrum van onze zon.
De dubbelster DG CVn staat in het sterrenbeeld Jachthonden en is ongeveer zestig lichtjaar van ons verwijderd. De twee rode dwergen, die beide ongeveer drie keer zo klein zijn als onze zon, draaien op zo’n kleine afstand om elkaar, dat onduidelijk is op welke van de twee de uitbarstingen hebben plaatsgevonden.
DG CVn is naar schatting maar 30 miljoen jaar oud – heel jong naar astronomische maatstaven. Hierdoor draaien de beide sterren heel snel om hun as, net zoals onze zon dat ruim vier miljard jaar geleden deed. Door deze snelle rotatie ontstaan extreem sterke magnetische velden, waarvan de veldlijnen zodanig verstrengeld kunnen raken dat ze ‘knappen’ en zich vervolgens weer samenvoegen. Bij die ‘recollectie’ komen enorme hoeveelheden energie vrij. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-10-2014
Astronomen staan voor een raadsel: hoe kan deze dode ster zo helder zijn?
De krachtige pulsar stuurt X-stralen met een ongeziene energie uit. NASA/Caltech.
Amerikaanse astronomen hebben een dode ster ontdekt die evenveel energie produceert als tien miljoen zonnen. Hoe dit mogelijk is? Niemand die het weet. Omwille van de grote energie van het hemellichaam dachten wetenschappers tot nu dat het om een zwart gat ging.
Wetenschappers onder leiding van fysicaprofessor Fiona Harrison van de Californische universiteit Caltech ontdekten de ster met de NuSTAR-telescoop van NASA. "Dit kleine overblijfsel is een echte krachtpatser. We hebben nooit eerder zoiets gezien", zegt Harrison. "We dachten dat een object met zo veel energie wel een zwart gat moest zijn."
Omdat het object met grote regelmaat pulseert, zijn de astronomen er echter zeker van dat het om een pulsar gaat. Dat is de laatste levensfase van een ster met een massa van ongeveer tien keer de zon. Als pulsar is de ster meestal nog hoogstens twee keer zo zwaar als de zon. Dat is ook nu het geval, maar deze pulsar is wel honderd keer helderder dan normaal.
We hebben nog nooit een pulsar gezien die qua helderheid nog maar in de buurt kwam van dit exemplaar
Dom Walton, postdoctoraatsstudent Caltech
"We hebben nog nooit een pulsar gezien die qua helderheid nog maar in de buurt kwam van dit exemplaar", zegt postdoctoraatsstudent Dom Walton. "We hebben geen idee hoe dit mogelijk is. Theoretici zullen hier een vette kluif aan hebben."
De pulsar werd begin dit jaar ontdekt in het sterrenstelsel M82 op twaalf miljoen lichtjaren van de aarde. Harrison, Walton en collega's beschrijven hun ontdekking in het vakblad Nature.
"We wisten dat een pulsar iets helderder kon zijn dan de gekende limiet", zegt Walton, "maar deze ster blaast die limiet gewoon weg." De ster overschrijdt de Eddingtonlichtkracht, de maximale lichtkracht die een gas kan hebben alvorens het uit elkaar geblazen wordt. De astronomen staan dus voor een gigantisch raadsel.
(HLN)
Astronomen staan voor een raadsel: hoe kan deze dode ster zo helder zijn?
De krachtige pulsar stuurt X-stralen met een ongeziene energie uit. NASA/Caltech.
Amerikaanse astronomen hebben een dode ster ontdekt die evenveel energie produceert als tien miljoen zonnen. Hoe dit mogelijk is? Niemand die het weet. Omwille van de grote energie van het hemellichaam dachten wetenschappers tot nu dat het om een zwart gat ging.
Wetenschappers onder leiding van fysicaprofessor Fiona Harrison van de Californische universiteit Caltech ontdekten de ster met de NuSTAR-telescoop van NASA. "Dit kleine overblijfsel is een echte krachtpatser. We hebben nooit eerder zoiets gezien", zegt Harrison. "We dachten dat een object met zo veel energie wel een zwart gat moest zijn."
Omdat het object met grote regelmaat pulseert, zijn de astronomen er echter zeker van dat het om een pulsar gaat. Dat is de laatste levensfase van een ster met een massa van ongeveer tien keer de zon. Als pulsar is de ster meestal nog hoogstens twee keer zo zwaar als de zon. Dat is ook nu het geval, maar deze pulsar is wel honderd keer helderder dan normaal.
We hebben nog nooit een pulsar gezien die qua helderheid nog maar in de buurt kwam van dit exemplaar
Dom Walton, postdoctoraatsstudent Caltech
"We hebben nog nooit een pulsar gezien die qua helderheid nog maar in de buurt kwam van dit exemplaar", zegt postdoctoraatsstudent Dom Walton. "We hebben geen idee hoe dit mogelijk is. Theoretici zullen hier een vette kluif aan hebben."
De pulsar werd begin dit jaar ontdekt in het sterrenstelsel M82 op twaalf miljoen lichtjaren van de aarde. Harrison, Walton en collega's beschrijven hun ontdekking in het vakblad Nature.
"We wisten dat een pulsar iets helderder kon zijn dan de gekende limiet", zegt Walton, "maar deze ster blaast die limiet gewoon weg." De ster overschrijdt de Eddingtonlichtkracht, de maximale lichtkracht die een gas kan hebben alvorens het uit elkaar geblazen wordt. De astronomen staan dus voor een gigantisch raadsel.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:'Wind op planeet WASP-43b joelt met snelheid van geluid'
Wetenschappers hebben de weersomstandigheden op de planeet WASP-43b in kaart gebracht. Dat is niet eerder zo nauwkeurig gedaan bij een planeet in een ander stelsel, meldden de onderzoekers.
De wind op WASP-43b joelt met de snelheid van het geluid; ruim 1.200 kilometer per uur. De temperatuur is meer dan 1.500 graden boven nul, ''heet genoeg om ijzer te smelten".
WASP-43b is ongeveer even groot als Jupiter, maar twee keer zo zwaar omdat de planeet bestaat uit dichte wolken gas. ''Er is niets aan de oppervlakte te zien, zoals oceanen of werelddelen", aldus de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
Het onderzoek werd verricht met de ruimtetelescoop Hubble.
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
13-10-2014
Delicaat geweld in de ruimte
Deze foto van Nasa is de meest gedetailleerde rntgenstralingsbeeld dat ooit is gemaakt van een supernova. Te zien is de voormalige ster Puppis A, die ongeveer 7000 lichtjaar van ons vandaan ligt. Het explosieve einde van die ster is 3700 jaar geleden zichtbaar geweest op aarde.
Puppis A is ongeveer 10 lichtjaar breed en bevat chemische elementen die zich van de ster af bewegen met een snelheid van meer dan 1500 kilometer per seconde. In het centrum van het overblijfsel ligt waarschijnlijk een pulsar, een roterende neutronenster. Dat is de superdichte kern van de oorspronkelijke ster die gexplodeerd is. De verschillende kleuren in dit delicate overblijfsel vertegenwoordigen verschillende niveaus van rntgenenergie, met lage niveaus aangegeven in rood, medium in het groen, en de hoge energiefotonen in het blauw.
Supernova-explosies leveren de zware elementen op die de grondstoffen zijn waaruit toekomstige generaties van sterren en planeten kunnen ontstaan. Deze elementen worden de omringende ruimte in geslingerd. Nasa bestudeert Puppis A om dat proces beter te leren begrijpen.
(Faqt.nl)
Delicaat geweld in de ruimte
Deze foto van Nasa is de meest gedetailleerde rntgenstralingsbeeld dat ooit is gemaakt van een supernova. Te zien is de voormalige ster Puppis A, die ongeveer 7000 lichtjaar van ons vandaan ligt. Het explosieve einde van die ster is 3700 jaar geleden zichtbaar geweest op aarde.
Puppis A is ongeveer 10 lichtjaar breed en bevat chemische elementen die zich van de ster af bewegen met een snelheid van meer dan 1500 kilometer per seconde. In het centrum van het overblijfsel ligt waarschijnlijk een pulsar, een roterende neutronenster. Dat is de superdichte kern van de oorspronkelijke ster die gexplodeerd is. De verschillende kleuren in dit delicate overblijfsel vertegenwoordigen verschillende niveaus van rntgenenergie, met lage niveaus aangegeven in rood, medium in het groen, en de hoge energiefotonen in het blauw.
Supernova-explosies leveren de zware elementen op die de grondstoffen zijn waaruit toekomstige generaties van sterren en planeten kunnen ontstaan. Deze elementen worden de omringende ruimte in geslingerd. Nasa bestudeert Puppis A om dat proces beter te leren begrijpen.
(Faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
mooi, zulk nieuws mag voortaan in het Exo-planeten topic
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
checkquote:
[..]
mooi, zulk nieuws mag voortaan in het Exo-planeten topic
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
14-10-2014
Maan bleef veel langer vulkanisch actief dan eerst gedacht
NASA.
De maan mag dan lijken op een stille, kale satelliet, ooit was hij het toneel van een reeks heftige vulkanen die het oppervlak tekenden. Decennialang gingen onderzoekers ervan uit dat dat een miljard jaar geleden gebeurde. Maar uit een nieuwe studie blijkt dat de vulkanische activiteit op de maan slechts geleidelijk afnam en 100 miljoen jaar geleden nog bezig was - de tijd waarin onze aarde bevolkt was door dinosaurussen.
Amerikaanse en Duitse wetenschappers kwamen tot die conclusie op basis van observaties van de Lunar Reconaissance Orbiter (LRO) van NASA. De hogeresolutiebeelden toonden verspreid over de vulkanische vlakten van de maan rotsafzettingen die minder dan 100 miljoen jaar oud zijn.
Een van de grootste daarvan, Ina genoemd, werd al in beeld gebracht door de astronauten van Apollo 15 en intensief bestudeerd. Onderzoekers concludeerden dat Ina vrij jong was. Maar omdat er niet meer voorbeelden gevonden werden, werd aangenomen dat er 'recent' geen wijdverbreide vulkanische activiteit was.
Geen uitzondering
De beelden van de LRO onthulden nu echter dat er nog gelijkaardige gebieden op de maan zijn. Onderzoekers van de universiteiten van Arizona en Westfalen ontdekten er in totaal 70, verspreid over het maanoppervlak. Het grote aantal, de grote verspreiding en de afmetingen van de kraters wijzen erop dat vulkanische activiteit in een later stadium geen uitzondering was, maar een belangrijk deel van de geologische geschiedenis van de maan.
Drie van de afzettingen worden geschat op minder dan 100 miljoen jaar oud. Ina zelf is mogelijk zelfs minder dan 50 miljoen jaar oud. De vlakten rond deze gebieden worden toegeschreven aan vulkanische activiteit die ongeveer 3,5 miljard jaar geleden startte en grofweg een miljard jaar geleden eindigde.
Temperatuur
Deze bevindingen zijn van het soort dat ons zal dwingen de boeken over de maan te herschrijven
John Keller, onderzoeker
"Deze bevindingen zijn van het soort dat ons zal dwingen de boeken over de maan te herschrijven", zegt onderzoeker John Keller. Het is inderdaad een ingrijpende ontdekking. Het grote aantal bewijzen suggereert dat de vulkanische activiteit op de maan een miljard jaar geleden niet abrupt stopte, maar geleidelijk afnam. Deze nieuwe informatie is in strijd met wat onderzoekers tot nu dachten over de temperatuur binnenin de maan.
Dit zou immers betekenen dat radioactieve elementen de maan van binnenuit warm houden. "Het bestaan en de leeftijd van de afzettingen zeggen ons dat de mantel van de maan heet genoeg moest blijven om magma te kunnen aanmaken voor de kleine uitbarstingen", zegt onderzoeker Sarah Braden.
(HLN)
Maan bleef veel langer vulkanisch actief dan eerst gedacht
NASA.
De maan mag dan lijken op een stille, kale satelliet, ooit was hij het toneel van een reeks heftige vulkanen die het oppervlak tekenden. Decennialang gingen onderzoekers ervan uit dat dat een miljard jaar geleden gebeurde. Maar uit een nieuwe studie blijkt dat de vulkanische activiteit op de maan slechts geleidelijk afnam en 100 miljoen jaar geleden nog bezig was - de tijd waarin onze aarde bevolkt was door dinosaurussen.
Amerikaanse en Duitse wetenschappers kwamen tot die conclusie op basis van observaties van de Lunar Reconaissance Orbiter (LRO) van NASA. De hogeresolutiebeelden toonden verspreid over de vulkanische vlakten van de maan rotsafzettingen die minder dan 100 miljoen jaar oud zijn.
Een van de grootste daarvan, Ina genoemd, werd al in beeld gebracht door de astronauten van Apollo 15 en intensief bestudeerd. Onderzoekers concludeerden dat Ina vrij jong was. Maar omdat er niet meer voorbeelden gevonden werden, werd aangenomen dat er 'recent' geen wijdverbreide vulkanische activiteit was.
Geen uitzondering
De beelden van de LRO onthulden nu echter dat er nog gelijkaardige gebieden op de maan zijn. Onderzoekers van de universiteiten van Arizona en Westfalen ontdekten er in totaal 70, verspreid over het maanoppervlak. Het grote aantal, de grote verspreiding en de afmetingen van de kraters wijzen erop dat vulkanische activiteit in een later stadium geen uitzondering was, maar een belangrijk deel van de geologische geschiedenis van de maan.
Drie van de afzettingen worden geschat op minder dan 100 miljoen jaar oud. Ina zelf is mogelijk zelfs minder dan 50 miljoen jaar oud. De vlakten rond deze gebieden worden toegeschreven aan vulkanische activiteit die ongeveer 3,5 miljard jaar geleden startte en grofweg een miljard jaar geleden eindigde.
Temperatuur
Deze bevindingen zijn van het soort dat ons zal dwingen de boeken over de maan te herschrijven
John Keller, onderzoeker
"Deze bevindingen zijn van het soort dat ons zal dwingen de boeken over de maan te herschrijven", zegt onderzoeker John Keller. Het is inderdaad een ingrijpende ontdekking. Het grote aantal bewijzen suggereert dat de vulkanische activiteit op de maan een miljard jaar geleden niet abrupt stopte, maar geleidelijk afnam. Deze nieuwe informatie is in strijd met wat onderzoekers tot nu dachten over de temperatuur binnenin de maan.
Dit zou immers betekenen dat radioactieve elementen de maan van binnenuit warm houden. "Het bestaan en de leeftijd van de afzettingen zeggen ons dat de mantel van de maan heet genoeg moest blijven om magma te kunnen aanmaken voor de kleine uitbarstingen", zegt onderzoeker Sarah Braden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-10-2014
[b]Melkweg rooft nabije sterrenstelsels leeg[/b]
Artist’s impression van de Melkweg. (NRAO/AUI/NSF)
Uit waarnemingen met radiotelescopen blijkt dat onze naaste galactische buren, de sferodale dwergstelsels, verstoken zijn van gas waaruit nieuwe sterren kunnen ontstaan. De vermoedelijke dief is bekend: dat is onze Melkweg (Astrophysical Journal Letters).
De nieuwe radiowaarnemingen, de gevoeligste in hun soort die ooit zijn ondernomen, laten zien dat dwergstelsels tot op zekere afstand van onze Melkweg helemaal geen waterstofgas bevatten. Voorbij die grens zijn zulke kleine stelsels juist rijk aan gas.
Vermoed wordt dat de gasloze dwergstelsels al miljarden jaren om onze Melkweg zwermen en geleidelijk zijn leeggeplunderd. Dat komt doordat ze zich binnen de uitgestrekte halo van ijl, heet waterstofgas bevinden waarin de Melkweg gehuld is. Door de grote snelheid waarmee de stelsels door deze halo bewegen is hun gas als het ware weggeblazen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
[b]Melkweg rooft nabije sterrenstelsels leeg[/b]
Artist’s impression van de Melkweg. (NRAO/AUI/NSF)
Uit waarnemingen met radiotelescopen blijkt dat onze naaste galactische buren, de sferodale dwergstelsels, verstoken zijn van gas waaruit nieuwe sterren kunnen ontstaan. De vermoedelijke dief is bekend: dat is onze Melkweg (Astrophysical Journal Letters).
De nieuwe radiowaarnemingen, de gevoeligste in hun soort die ooit zijn ondernomen, laten zien dat dwergstelsels tot op zekere afstand van onze Melkweg helemaal geen waterstofgas bevatten. Voorbij die grens zijn zulke kleine stelsels juist rijk aan gas.
Vermoed wordt dat de gasloze dwergstelsels al miljarden jaren om onze Melkweg zwermen en geleidelijk zijn leeggeplunderd. Dat komt doordat ze zich binnen de uitgestrekte halo van ijl, heet waterstofgas bevinden waarin de Melkweg gehuld is. Door de grote snelheid waarmee de stelsels door deze halo bewegen is hun gas als het ware weggeblazen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-10-2014
16-10-2014
3D-kaart gemaakt van het jonge heelal
3D-kaart van het kosmische web op een afstand van 10,8 miljard lichtjaar van de aarde. De kaart is gebaseerd op de 'vingerafdrukken' van waterstofgas in het spectrum van 24 verre sterrenstelsels. (Casey Stark (UC Berkeley) & Khee-Gan Lee (MPIA))
Een internationaal team van astronomen heeft een driedimensionale kaart gemaakt van het heelal, zoals dat er drie miljard jaar na de oerknal uitzag. Daarbij is gebruik gemaakt van een techniek die vergelijkbaar is met de computertomografie (CT), zoals die in de geneeskunde wordt toegepast.
Op de allergrootste schaal is de materie in het heelal verdeeld over een enorm netwerk van honderden miljoenen lichtjaren lange, draderige structuren die het 'kosmische web' vormen. De 'ruggengraat' van dit web bestaat uit een mengsel van (onwaarneembare) donkere materie en waterstofgas.
Net als bij een CT-scan, die een driedimensionale afbeelding reconstrueert uit de rntgenstraling die door een patint gaat, hebben de astronomen hun driedimensionale afbeelding van het kosmische web gereconstrueerd door gebruik te maken van het licht van 24 verre sterrenstelsels dat door het waterstofgas in het kosmische web is gegaan.
De daaruit voortkomende kaart van de waterstofabsorptie toont een uitsnede van het heelal op een afstand van 10,8 miljard lichtjaar. Het is voor het eerst dat het kosmische web op zo'n grote afstand in kaart is gebracht.
Het licht van het afgebeelde gebied heeft er bijna elf miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. De kaart toont dus de prille structuur van het heelal, op een moment dat dit nog maar een kwart van zijn huidige leeftijd had bereikt. (EE)
http://www.mpia.de/Public(...)R_2014_09_1en_gr.jpg
(allesoversterrenkunde)
16-10-2014
3D-kaart gemaakt van het jonge heelal
3D-kaart van het kosmische web op een afstand van 10,8 miljard lichtjaar van de aarde. De kaart is gebaseerd op de 'vingerafdrukken' van waterstofgas in het spectrum van 24 verre sterrenstelsels. (Casey Stark (UC Berkeley) & Khee-Gan Lee (MPIA))
Een internationaal team van astronomen heeft een driedimensionale kaart gemaakt van het heelal, zoals dat er drie miljard jaar na de oerknal uitzag. Daarbij is gebruik gemaakt van een techniek die vergelijkbaar is met de computertomografie (CT), zoals die in de geneeskunde wordt toegepast.
Op de allergrootste schaal is de materie in het heelal verdeeld over een enorm netwerk van honderden miljoenen lichtjaren lange, draderige structuren die het 'kosmische web' vormen. De 'ruggengraat' van dit web bestaat uit een mengsel van (onwaarneembare) donkere materie en waterstofgas.
Net als bij een CT-scan, die een driedimensionale afbeelding reconstrueert uit de rntgenstraling die door een patint gaat, hebben de astronomen hun driedimensionale afbeelding van het kosmische web gereconstrueerd door gebruik te maken van het licht van 24 verre sterrenstelsels dat door het waterstofgas in het kosmische web is gegaan.
De daaruit voortkomende kaart van de waterstofabsorptie toont een uitsnede van het heelal op een afstand van 10,8 miljard lichtjaar. Het is voor het eerst dat het kosmische web op zo'n grote afstand in kaart is gebracht.
Het licht van het afgebeelde gebied heeft er bijna elf miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. De kaart toont dus de prille structuur van het heelal, op een moment dat dit nog maar een kwart van zijn huidige leeftijd had bereikt. (EE)
http://www.mpia.de/Public(...)R_2014_09_1en_gr.jpg
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-10-2014
Waar gaat New Horizons na Pluto naar toe?
Wetenschappers hebben met de Hubble-ruimtetelescoop drie Kuipergordelobjecten gevonden. Nadat de New Horizons-ruimtesonde de dwergplaneet Pluto heeft bezocht, zal de sonde mogelijk doorreizen naar n van deze drie Kuipergordelobjecten.
De drie gevonden objecten zijn tien keer groter dan gemiddelde kometen. Maar dat betekent dat deze hemellichamen slechts n tot twee procent zo groot zijn als Pluto. In tegenstelling tot asteroden, worden Kuipergordelobjecten niet verwarmd door de zon. Het zijn bevroren tijdcapsules, die ons iets vertellen over hoe ons zonnestelsel is ontstaan.
Er zijn al meer Kuipergordelobjecten gevonden, maar deze zijn allemaal onbereikbaar voor de New Horizons-ruimtesonde. Daarom werd de Hubble-telescoop ingezet om kandidaten te vinden. En de tijd begon te dringen, want volgend jaar komt New Horizons al aan bij Pltuo. “We werden een beetje onrustig, omdat het even duurde voordat we kandidaten vonden”, vertelt John Spencer van het New Horizons-team. “Uiteindelijk is het toch gelukt. We zijn enorm blij met deze ontdekking.”
Speld in een hooiberg
De zoektocht naar Kuipergordelobjecten is als het zoeken naar een speld in een hooiberg. Deze objecten zijn klein en lichtzwak. Zelfs voor de Hubble-ruimtetelescoop is het lastig om deze kleine lichtpuntjes te spotten in een zee van sterren.
De reis gaat door
De drie Kuipergordelobjecten hebben nog geen namen, maar zijn 1,5 miljard kilometer verwijderd van Pluto. De reis daarnaartoe zal dus even duren. Twee exemplaren hebben een doorsnee van 55 kilometer, terwijl het andere object niet groter is dan 25 kilometer. In 2016 zal beslist worden welk Kuipergordelobject New Horizons gaat bezoeken.
(scientias.nl)
Waar gaat New Horizons na Pluto naar toe?
Wetenschappers hebben met de Hubble-ruimtetelescoop drie Kuipergordelobjecten gevonden. Nadat de New Horizons-ruimtesonde de dwergplaneet Pluto heeft bezocht, zal de sonde mogelijk doorreizen naar n van deze drie Kuipergordelobjecten.
De drie gevonden objecten zijn tien keer groter dan gemiddelde kometen. Maar dat betekent dat deze hemellichamen slechts n tot twee procent zo groot zijn als Pluto. In tegenstelling tot asteroden, worden Kuipergordelobjecten niet verwarmd door de zon. Het zijn bevroren tijdcapsules, die ons iets vertellen over hoe ons zonnestelsel is ontstaan.
Er zijn al meer Kuipergordelobjecten gevonden, maar deze zijn allemaal onbereikbaar voor de New Horizons-ruimtesonde. Daarom werd de Hubble-telescoop ingezet om kandidaten te vinden. En de tijd begon te dringen, want volgend jaar komt New Horizons al aan bij Pltuo. “We werden een beetje onrustig, omdat het even duurde voordat we kandidaten vonden”, vertelt John Spencer van het New Horizons-team. “Uiteindelijk is het toch gelukt. We zijn enorm blij met deze ontdekking.”
Speld in een hooiberg
De zoektocht naar Kuipergordelobjecten is als het zoeken naar een speld in een hooiberg. Deze objecten zijn klein en lichtzwak. Zelfs voor de Hubble-ruimtetelescoop is het lastig om deze kleine lichtpuntjes te spotten in een zee van sterren.
De reis gaat door
De drie Kuipergordelobjecten hebben nog geen namen, maar zijn 1,5 miljard kilometer verwijderd van Pluto. De reis daarnaartoe zal dus even duren. Twee exemplaren hebben een doorsnee van 55 kilometer, terwijl het andere object niet groter is dan 25 kilometer. In 2016 zal beslist worden welk Kuipergordelobject New Horizons gaat bezoeken.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-10-2014
Voor het eerst waterijs op Mercurius gefotografeerd
NASA’s MESSENGER-ruimtesonde heeft voor het eerst waterijs op de noordpool van Mercurius gefotografeerd. Het waterijs bevindt zich in diepe, donkere kraters. Het is een verrassing, want op Mercurius kan het 400 graden Celsius worden.
MESSENGER heeft een extreem overbelichte foto gemaakt van de 60 kilometer brede Kandinsky-krater op de noordpool. Hierdoor is de kraterbodem zichtbaar, inclusief het waterijs. Wetenschappers vermoeden dat het ijs hier recentelijk is neergelegd en dat het waterijs dus niet miljarden jaren oud is.
Het waterijs in de krater ziet er anders uit dan het waterijs in de kraters op de maan. Mogelijk omdat het waterijs op Mercurius jonger is. “Het is in ieder geval zeer interessant om verder uit te zoeken”, zegt onderzoeker Nancy Chabot.
In totaal heeft MESSENGER al meer dan 250.000 fotos gemaakt van Mercurius. De ruimtesonde blijft nog zeker tot begin 2015 operationeel.
(scientias.nl)
Voor het eerst waterijs op Mercurius gefotografeerd
NASA’s MESSENGER-ruimtesonde heeft voor het eerst waterijs op de noordpool van Mercurius gefotografeerd. Het waterijs bevindt zich in diepe, donkere kraters. Het is een verrassing, want op Mercurius kan het 400 graden Celsius worden.
MESSENGER heeft een extreem overbelichte foto gemaakt van de 60 kilometer brede Kandinsky-krater op de noordpool. Hierdoor is de kraterbodem zichtbaar, inclusief het waterijs. Wetenschappers vermoeden dat het ijs hier recentelijk is neergelegd en dat het waterijs dus niet miljarden jaren oud is.
Het waterijs in de krater ziet er anders uit dan het waterijs in de kraters op de maan. Mogelijk omdat het waterijs op Mercurius jonger is. “Het is in ieder geval zeer interessant om verder uit te zoeken”, zegt onderzoeker Nancy Chabot.
In totaal heeft MESSENGER al meer dan 250.000 fotos gemaakt van Mercurius. De ruimtesonde blijft nog zeker tot begin 2015 operationeel.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-10-2014
Geluiden uit de ruimte
In space, nobody can hear you scream. Dat was de tagline van de filmhit Alien uit 1979. En dat klopt: als er geen medium (bijvoorbeeld lucht of water) zit tussen een schreeuwende mond en een luisterend oor, kunnen de geluidsgolven zich niet verplaatsen. Maar dat wil niet zeggen dat de ruimte echt saai en geluidloos is. Een astrofysicus-student verzamelde de gaafste ruimtegeluiden op zijn of haar Tumblr-account. De lijst is hieronder te vinden.
Via her-cosmos.tumblr.com:
: Elektromagnetische trillingen van de aarde, opgenomen door NASA.
Geluidsgolven van Jupiter: Trillingen van elektromagnetische golven van Jupiter.
: In 1977 hoorde Jerry R. Ehman van SETI een radiosignaal van onbekende oorsprong. Naast de lettercode van het signaal (die de intensiteitsvariatie weergeeft) schreef de verraste Ehman ‘Wow!’.
De krabbel naast het Wow!-signaal. Bron: Ohio State University/NAAPO
Bron: Ohio State University/NAAPO
Jupiters radiogolven: Deze herrie is opgenomen door Cassini, de ruimtesonde die momenteel rondom Saturnus beweegt. De opname zijn echter radiogolven van Jupiter.
Saturnus radiogolven: Cassini heeft ook de geluiden van Saturnus opgenomen. Deze opname is in april 2002 gemaakt. Er zijn nog meer opnamen uit april 2002.
: De sonde Voyager nam de geluiden van Uranus op.
: Geluidsopname door een satelliet.
: Opname door…? Wie het weet, mag het zeggen.
: Voyager 2 nam deze geluiden op in augustus 1989.
: Op 25 augustus 1981 nam Voyager 2 het geluid van de ringen van Saturnus op.
: Een meer recente opname (2010) van de Solar Dynamics Observatory van Nasa.
: In november 2012 wist de pioniersonde Voyager 1 voor de eerste keer geluiden van de interstellaire ruimte op te nemen.
+ bonus
: De Voyager-sondes, die inmiddels het zonnestelsel hebben verlaten / bijna zullen verlaten, dragen een geluidsopname met zich mee. Met deze geluidsopname zeggen wij (de aardlingen) hallo tegen andere beschavingen. De vijf uur lange opname is hier te beluisteren.
(newscientist.nl)
Geluiden uit de ruimte
In space, nobody can hear you scream. Dat was de tagline van de filmhit Alien uit 1979. En dat klopt: als er geen medium (bijvoorbeeld lucht of water) zit tussen een schreeuwende mond en een luisterend oor, kunnen de geluidsgolven zich niet verplaatsen. Maar dat wil niet zeggen dat de ruimte echt saai en geluidloos is. Een astrofysicus-student verzamelde de gaafste ruimtegeluiden op zijn of haar Tumblr-account. De lijst is hieronder te vinden.
Via her-cosmos.tumblr.com:
: Elektromagnetische trillingen van de aarde, opgenomen door NASA.
Geluidsgolven van Jupiter: Trillingen van elektromagnetische golven van Jupiter.
: In 1977 hoorde Jerry R. Ehman van SETI een radiosignaal van onbekende oorsprong. Naast de lettercode van het signaal (die de intensiteitsvariatie weergeeft) schreef de verraste Ehman ‘Wow!’.
De krabbel naast het Wow!-signaal. Bron: Ohio State University/NAAPO
Bron: Ohio State University/NAAPO
Jupiters radiogolven: Deze herrie is opgenomen door Cassini, de ruimtesonde die momenteel rondom Saturnus beweegt. De opname zijn echter radiogolven van Jupiter.
Saturnus radiogolven: Cassini heeft ook de geluiden van Saturnus opgenomen. Deze opname is in april 2002 gemaakt. Er zijn nog meer opnamen uit april 2002.
: De sonde Voyager nam de geluiden van Uranus op.
![Uranus sounds NASA-Voyager recording[天王星の"音"]](http://i.ytimg.com/vi/80Ngl2RY8sA/default.jpg)
: Geluidsopname door een satelliet.
: Opname door…? Wie het weet, mag het zeggen.
: Voyager 2 nam deze geluiden op in augustus 1989.
: Op 25 augustus 1981 nam Voyager 2 het geluid van de ringen van Saturnus op.
: Een meer recente opname (2010) van de Solar Dynamics Observatory van Nasa.
: In november 2012 wist de pioniersonde Voyager 1 voor de eerste keer geluiden van de interstellaire ruimte op te nemen.
+ bonus
: De Voyager-sondes, die inmiddels het zonnestelsel hebben verlaten / bijna zullen verlaten, dragen een geluidsopname met zich mee. Met deze geluidsopname zeggen wij (de aardlingen) hallo tegen andere beschavingen. De vijf uur lange opname is hier te beluisteren.
(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-10-2014
En van de eerste sterrenstelsels ooit gevonden?
Met de Hubble-ruimtetelescoop hebben wetenschappers een stokoud sterrenstelsel gevonden. Of piepjong, het is net hoe je het bekijkt. Het sterrenstelsel is ruim 13 miljard lichtjaar van ons verwijderd.
Dit sterrenstelsel is 500 miljoen jaar na de oerknal gevormd. Het is daarmee n van de eerste sterrenstelsels in het heelal. Omdat het licht 13 miljard jaar heeft gereisd om ons te bereiken, zien we het sterrenstelsel in zijn peutertijd. Maar in werkelijkheid is dit sterrenstelsel nu 13 miljard jaar ouder, en daarmee wellicht n van de oudste sterrenstelsels in het heelal.
Het sterrenstelsel heeft een diameter van 850 lichtjaar. Daarmee is deze groep sterren 500 keer kleiner dan ons Melkwegstelsel. Het verre sterrenstelsel heeft een massa van slechts veertig miljoen zonnen. In het stelsel wordt iedere drie jaar n nieuwe ster gevormd. Hoewel in het Melkwegstelsel dit tempo een stuk hoger ligt (n nieuwe ster per jaar), verwachten wetenschappers dat het langzame stervormingsproces te maken heeft met het feit dat dit n van de eerste sterrenstelsels is.
Zwaartekrachtlens
Hoe hebben wetenschappers dit lichtzwakke sterrenstelsel gevonden? De onderzoekers hebben gebruik gemaakt van het sterrenstelselcluster Abell 2744. Dit cluster bevindt zich voor het verre sterrenstelsel en fungeert als een soort kosmische lens. Omdat het cluster zo massief is, is het in staat om licht van achterliggende sterrenstelsels te buigen. Hierdoor zien we hetzelfde sterrenstelsel niet n, maar drie keer. Daarnaast is het achterliggende sterrenstelsel tien keer groter en helderder dan zonder de kosmische lens.
De allereerste sterren
De zoektocht naar verre sterrenstelsels blijft doorgaan. Wetenschappers hopen deze eeuw de allereerste sterren te spotten. Op die manier kunnen zij het verhaal over het ontstaan van het heelal en de ontwikkeling van de eerste sterren en sterrenstelsels nog verder bijslijpen. Daarvoor zijn nieuwe telescopen nodig, die nog verder kunnen kijken. Er komen de komende jaren veel mooie telescopen bij, zoals de James Webb-telescoop (de opvolger van Hubble) en de Thirty Meter-telescoop.
(scientias.nl)
En van de eerste sterrenstelsels ooit gevonden?
Met de Hubble-ruimtetelescoop hebben wetenschappers een stokoud sterrenstelsel gevonden. Of piepjong, het is net hoe je het bekijkt. Het sterrenstelsel is ruim 13 miljard lichtjaar van ons verwijderd.
Dit sterrenstelsel is 500 miljoen jaar na de oerknal gevormd. Het is daarmee n van de eerste sterrenstelsels in het heelal. Omdat het licht 13 miljard jaar heeft gereisd om ons te bereiken, zien we het sterrenstelsel in zijn peutertijd. Maar in werkelijkheid is dit sterrenstelsel nu 13 miljard jaar ouder, en daarmee wellicht n van de oudste sterrenstelsels in het heelal.
Het sterrenstelsel heeft een diameter van 850 lichtjaar. Daarmee is deze groep sterren 500 keer kleiner dan ons Melkwegstelsel. Het verre sterrenstelsel heeft een massa van slechts veertig miljoen zonnen. In het stelsel wordt iedere drie jaar n nieuwe ster gevormd. Hoewel in het Melkwegstelsel dit tempo een stuk hoger ligt (n nieuwe ster per jaar), verwachten wetenschappers dat het langzame stervormingsproces te maken heeft met het feit dat dit n van de eerste sterrenstelsels is.
Zwaartekrachtlens
Hoe hebben wetenschappers dit lichtzwakke sterrenstelsel gevonden? De onderzoekers hebben gebruik gemaakt van het sterrenstelselcluster Abell 2744. Dit cluster bevindt zich voor het verre sterrenstelsel en fungeert als een soort kosmische lens. Omdat het cluster zo massief is, is het in staat om licht van achterliggende sterrenstelsels te buigen. Hierdoor zien we hetzelfde sterrenstelsel niet n, maar drie keer. Daarnaast is het achterliggende sterrenstelsel tien keer groter en helderder dan zonder de kosmische lens.
De allereerste sterren
De zoektocht naar verre sterrenstelsels blijft doorgaan. Wetenschappers hopen deze eeuw de allereerste sterren te spotten. Op die manier kunnen zij het verhaal over het ontstaan van het heelal en de ontwikkeling van de eerste sterren en sterrenstelsels nog verder bijslijpen. Daarvoor zijn nieuwe telescopen nodig, die nog verder kunnen kijken. Er komen de komende jaren veel mooie telescopen bij, zoals de James Webb-telescoop (de opvolger van Hubble) en de Thirty Meter-telescoop.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-10-2014
Radarreflecties van Venus blijven raadselachtig
Radaropname van het hooggebergte Ovda Regio op Venus. (NASA)
Een nieuwe analyse van twintig jaar oude meetgegevens heeft geen oplossing opgeleverd voor de raadselachtige radarreflectie-eigenschappen van de planeet Venus.
Het Venusoppervlak gaat schuil onder een permanent gesloten wolkendek, en kan alleen met behulp van radar in kaart worden gebracht. De Amerikaanse planeetverkenner Magellan ontdekte in de jaren negentig al dat radarsignalen sterker door het Venusoppervlak worden gereflecteerd naarmate het betreffende terrein hoger ligt. Bovendien werden op grote hoogte enkele merkwaardige donkere vlekken ontdekt - gebieden die juist vrijwel gn radarsignaal reflecteren.
Amerikaanse geologen hebben de Magellan-metingen nu aan een uitgebreide nieuwe analyse onderworpen. Daarbij zijn honderden nieuwe donkere vlekken ontdekt. De resultaten zijn gepresenteerd op een bijeenkomst van de Geological Society of America in Vancouver, Canada.
Het nieuwe onderzoek spitste zich toe op het hooggebergte in Ovda Regio. Op 2400 meter hoogte blijkt de radarreflectiviteit van het Venusoppervlak vrij gering te zijn; op 4500 meter hoogte is de reflectiviteit aanzienlijk hoger. Maar op een hoogte van 4700 meter is er sprake van een plotselinge afname van de radarhelderheid.
De oorzaak is nog steeds onopgehelderd. Vermoedelijk is er een relatie met de temperatuur, die op Venus extreem hoog is (ca. 500 graden) maar wel afneemt bij toenemende hoogte. Er is al gesuggereerd dat er sprake zou kunnen zijn van een soort metallische neerslag met bepaalde elektrische eigenschappen die van invloed zijn op de radarreflectiviteit, maar om wat voor verbindingen het dan zou gaan is onduidelijk. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Radarreflecties van Venus blijven raadselachtig
Radaropname van het hooggebergte Ovda Regio op Venus. (NASA)
Een nieuwe analyse van twintig jaar oude meetgegevens heeft geen oplossing opgeleverd voor de raadselachtige radarreflectie-eigenschappen van de planeet Venus.
Het Venusoppervlak gaat schuil onder een permanent gesloten wolkendek, en kan alleen met behulp van radar in kaart worden gebracht. De Amerikaanse planeetverkenner Magellan ontdekte in de jaren negentig al dat radarsignalen sterker door het Venusoppervlak worden gereflecteerd naarmate het betreffende terrein hoger ligt. Bovendien werden op grote hoogte enkele merkwaardige donkere vlekken ontdekt - gebieden die juist vrijwel gn radarsignaal reflecteren.
Amerikaanse geologen hebben de Magellan-metingen nu aan een uitgebreide nieuwe analyse onderworpen. Daarbij zijn honderden nieuwe donkere vlekken ontdekt. De resultaten zijn gepresenteerd op een bijeenkomst van de Geological Society of America in Vancouver, Canada.
Het nieuwe onderzoek spitste zich toe op het hooggebergte in Ovda Regio. Op 2400 meter hoogte blijkt de radarreflectiviteit van het Venusoppervlak vrij gering te zijn; op 4500 meter hoogte is de reflectiviteit aanzienlijk hoger. Maar op een hoogte van 4700 meter is er sprake van een plotselinge afname van de radarhelderheid.
De oorzaak is nog steeds onopgehelderd. Vermoedelijk is er een relatie met de temperatuur, die op Venus extreem hoog is (ca. 500 graden) maar wel afneemt bij toenemende hoogte. Er is al gesuggereerd dat er sprake zou kunnen zijn van een soort metallische neerslag met bepaalde elektrische eigenschappen die van invloed zijn op de radarreflectiviteit, maar om wat voor verbindingen het dan zou gaan is onduidelijk. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-10-2014
Wist je dat al onze planeten netjes passen tussen de aarde en de maan?
kos.
Je krijgt alle planeten van ons zonnestelsel netjes gepropt tussen de aarde en de maan. Dat beweerde ene CapnTrip op Reddit. Fraser Cain van Universe Today vond dit zo intrigerend dat hij de berekening nog eens zelf overdeed om te zien of ze klopte.
Ja, zo blijkt. Cain haalde zijn cijfers bij de NASA en kwam op een licht afwijkend resultaat uit. Maar ook volgens hem zouden Mercurius, Venus, Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus wel degelijk naast elkaar gezet kunnen worden en zouden de planeten zo inderdaad mooi passen op de gemiddelde afstand tussen onze planeet aarde en de maan. Die gemiddelde afstand bedraagt 384.400 kilometer. We zouden dan zelfs nog 4.392 kilometer overhouden. Dwergplaneet Pluto kan er dus ook nog bij.
PLANEET GEMIDDELDE DIAMETER IN KM
Mercurius 4.879
Venus 12.104
Mars 6.771
Jupiter 139.822
Saturnus 116.464
Uranus 50.724
Neptunus 49.244
TOTAAL 380.008
Afstand aarde-maan 384.400
Pluto 2.300
(HLN)
Wist je dat al onze planeten netjes passen tussen de aarde en de maan?
kos.
Je krijgt alle planeten van ons zonnestelsel netjes gepropt tussen de aarde en de maan. Dat beweerde ene CapnTrip op Reddit. Fraser Cain van Universe Today vond dit zo intrigerend dat hij de berekening nog eens zelf overdeed om te zien of ze klopte.
Ja, zo blijkt. Cain haalde zijn cijfers bij de NASA en kwam op een licht afwijkend resultaat uit. Maar ook volgens hem zouden Mercurius, Venus, Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus wel degelijk naast elkaar gezet kunnen worden en zouden de planeten zo inderdaad mooi passen op de gemiddelde afstand tussen onze planeet aarde en de maan. Die gemiddelde afstand bedraagt 384.400 kilometer. We zouden dan zelfs nog 4.392 kilometer overhouden. Dwergplaneet Pluto kan er dus ook nog bij.
PLANEET GEMIDDELDE DIAMETER IN KM
Mercurius 4.879
Venus 12.104
Mars 6.771
Jupiter 139.822
Saturnus 116.464
Uranus 50.724
Neptunus 49.244
TOTAAL 380.008
Afstand aarde-maan 384.400
Pluto 2.300
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-10-2014
Europa stelt lancering 'vliegend strijkijzer' uit
esa.
De voor volgende maand voorziene lancering van een Europees experimenteel ruimtevliegtuigje is uitgesteld om de baan van de IXV fijner uit te werken, zo heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.
De 'Intermediate eXperimental Vehicle' of IXV diende op 18 november met een lichte Vega-draagraket te vertrekken op de basis Kourou in Frans-Guyana. Maar ESA wil naar eigen zeggen samen met het Franse ruimtevaartbureau CNES de baan bijspijkeren van wat op een vliegend strijkijzer lijkt. Een nieuwe lanceerdatum is er nog niet.
Volgens een bron dicht bij het programma strookte het traject niet met de veiligheidsvoorschriften op Kourou.
De Vega moet de minishuttle op 450 km hoogte uitzetten. Het tuig duikt dan weer de atmosfeer in en dient aan een valscherm neer te ploffen in de Stille Oceaan, waarna een schip het zal oppikken.
Het programma kost, alles inbegrepen, minimaal 170 miljoen euro. Zeven landen nemen primair deel, waaronder Belgi dat voor ongeveer tien procent participeert.
Sabca leverde de actuatoren (een soort hydraulische hefbomen) die de 'flappen' besturen en die dezelfde zijn als voor de Vega. QinetiQ Space speelt een rol in de 'avionics' en software. SAS is betrokken bij de 'operaties' en het grondsegment. De Karolingische dochter van hoofdaannemer Thales Alenia Space werkte mee aan elektrische systemen op de grond en aan het elektronisch geheugen van het tuig zelf.
(HLN)
Europa stelt lancering 'vliegend strijkijzer' uit
esa.
De voor volgende maand voorziene lancering van een Europees experimenteel ruimtevliegtuigje is uitgesteld om de baan van de IXV fijner uit te werken, zo heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.
De 'Intermediate eXperimental Vehicle' of IXV diende op 18 november met een lichte Vega-draagraket te vertrekken op de basis Kourou in Frans-Guyana. Maar ESA wil naar eigen zeggen samen met het Franse ruimtevaartbureau CNES de baan bijspijkeren van wat op een vliegend strijkijzer lijkt. Een nieuwe lanceerdatum is er nog niet.
Volgens een bron dicht bij het programma strookte het traject niet met de veiligheidsvoorschriften op Kourou.
De Vega moet de minishuttle op 450 km hoogte uitzetten. Het tuig duikt dan weer de atmosfeer in en dient aan een valscherm neer te ploffen in de Stille Oceaan, waarna een schip het zal oppikken.
Het programma kost, alles inbegrepen, minimaal 170 miljoen euro. Zeven landen nemen primair deel, waaronder Belgi dat voor ongeveer tien procent participeert.
Sabca leverde de actuatoren (een soort hydraulische hefbomen) die de 'flappen' besturen en die dezelfde zijn als voor de Vega. QinetiQ Space speelt een rol in de 'avionics' en software. SAS is betrokken bij de 'operaties' en het grondsegment. De Karolingische dochter van hoofdaannemer Thales Alenia Space werkte mee aan elektrische systemen op de grond en aan het elektronisch geheugen van het tuig zelf.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-10-2014
Hubble maakt fraaie foto van Mars en komeet Siding Spring
NASA heeft een prachtige compositiefoto vrijgegeven waarop te zien is hoe komeet Siding Spring op relatief kleine afstand langs de rode planeet scheert. We hebben het kiekje te danken aan het harde werk van ruimtetelescoop Hubble.
Afgelopen zondag scheerde komeet Siding Spring – officieel komeet C/2013 A1 genaamd – naar astronomische begrippen rakelings langs Mars. Toen de afstand tussen Mars en de komeet het kleinst was, bedroeg deze ongeveer 139.500 kilometer. Ter vergelijking: dat is ongeveer nderde van de afstand tussen de aarde en de maan.
Opportunity
Diverse observatoria hielden de komeet nauwlettend in de gaten. Zo gaf NASA eerder deze week al foto’s van Opportunity vrij. Op de foto’s zien we de komeet vanuit het perspectief van een op Mars rondrijdende robot.
Hubble
En nu doet ook ruimtetelescoop Hubble een duit in het zakje met een compositiefoto. Op de foto zien we hoe komeet Siding Spring langs Mars scheert. Hubble fotografeerde de komeet en Mars los van elkaar, omdat dat de enige manier was om zo’n heldere foto van beiden te verkrijgen. Dat komt onder meer doordat de komeet en Mars ten opzichte van elkaar bewegen en wanneer je ze samen fotografeert n van de twee dus altijd wazig zal zijn. De sterrijke achtergrond waarop je de komeet en Mars ziet, is het werk van de Palomar Digital Sky Survey. De foto is zo bewerkt dat deze de resolutie van Hubble benadert.
Foto: NASA / ESA / PSI, JHU / APL / STScI / AURA.
Stofstaart
Op de foto van Hubble zien we dat de kern van de komeet te klein is om duidelijk te kunnen onderscheiden. Wel zijn de stofwolk die de kern van de komeet omringt en de stofstaart duidelijk zichtbaar.
Siding Spring is afkomstig uit de Oortwolk en brengt voor het eerst een bezoekje aan ons zonnestelsel. Observatoria houden de komeet goed in de gaten. Ze hopen zo niet alleen meer over deze komeet, maar ook over de babyjaren van ons zonnestelsel te weten te komen. De komeet is namelijk een brok puin afkomstig uit die tijd.
(scientias.nl)
Hubble maakt fraaie foto van Mars en komeet Siding Spring
NASA heeft een prachtige compositiefoto vrijgegeven waarop te zien is hoe komeet Siding Spring op relatief kleine afstand langs de rode planeet scheert. We hebben het kiekje te danken aan het harde werk van ruimtetelescoop Hubble.
Afgelopen zondag scheerde komeet Siding Spring – officieel komeet C/2013 A1 genaamd – naar astronomische begrippen rakelings langs Mars. Toen de afstand tussen Mars en de komeet het kleinst was, bedroeg deze ongeveer 139.500 kilometer. Ter vergelijking: dat is ongeveer nderde van de afstand tussen de aarde en de maan.
Opportunity
Diverse observatoria hielden de komeet nauwlettend in de gaten. Zo gaf NASA eerder deze week al foto’s van Opportunity vrij. Op de foto’s zien we de komeet vanuit het perspectief van een op Mars rondrijdende robot.
Hubble
En nu doet ook ruimtetelescoop Hubble een duit in het zakje met een compositiefoto. Op de foto zien we hoe komeet Siding Spring langs Mars scheert. Hubble fotografeerde de komeet en Mars los van elkaar, omdat dat de enige manier was om zo’n heldere foto van beiden te verkrijgen. Dat komt onder meer doordat de komeet en Mars ten opzichte van elkaar bewegen en wanneer je ze samen fotografeert n van de twee dus altijd wazig zal zijn. De sterrijke achtergrond waarop je de komeet en Mars ziet, is het werk van de Palomar Digital Sky Survey. De foto is zo bewerkt dat deze de resolutie van Hubble benadert.
Foto: NASA / ESA / PSI, JHU / APL / STScI / AURA.
Stofstaart
Op de foto van Hubble zien we dat de kern van de komeet te klein is om duidelijk te kunnen onderscheiden. Wel zijn de stofwolk die de kern van de komeet omringt en de stofstaart duidelijk zichtbaar.
Siding Spring is afkomstig uit de Oortwolk en brengt voor het eerst een bezoekje aan ons zonnestelsel. Observatoria houden de komeet goed in de gaten. Ze hopen zo niet alleen meer over deze komeet, maar ook over de babyjaren van ons zonnestelsel te weten te komen. De komeet is namelijk een brok puin afkomstig uit die tijd.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-10-2014
Ruimtesonde maakt zonnig plaatje van zeen op Titan
Cassini-opname van zonlicht dat is weerspiegeld door de noordelijke methaanzeen op Titan. De opname is gemaakt op 21 augustus 2014. (NASA/JPL-Caltech/University of Arizona/University of Idaho)
Een nieuwe, schitterende opname van de ruimtesonde Cassini, gemaakt in het nabij-infrarood, toont zonlicht dat is weerspiegeld door de zeen rond de noordpool van de grote Saturnusmaan Titan. Het is voor het eerst dat de meren en de zonneglinstering in n beeld zijn vastgelegd.
De weerspiegeling van het zonlicht is op zijn helderst in het noordelijke deel van Kraken Mare, de grootste zee op Titan. Het weerkaatste licht was zelfs zo helder dat de detector waarmee Cassini het licht vastlegde oververzadigd raakte.
Ook het zuidelijke deel van Kraken Mare is op de foto te zien. De heldere rand van dat deel duidt erop dat de zee voorheen groter was. Mogelijk is door verdamping van de vloeibare methaan en ethaan, waarmee de zee is gevuld, de zeespiegel gedaald. Dat is opmerkelijk, omdat de naastgelegen zee Ligeia Mare, die in verbinding staat met Kraken Mare, sinds 2012 niet van vorm lijkt te zijn veranderd. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Ruimtesonde maakt zonnig plaatje van zeen op Titan
Cassini-opname van zonlicht dat is weerspiegeld door de noordelijke methaanzeen op Titan. De opname is gemaakt op 21 augustus 2014. (NASA/JPL-Caltech/University of Arizona/University of Idaho)
Een nieuwe, schitterende opname van de ruimtesonde Cassini, gemaakt in het nabij-infrarood, toont zonlicht dat is weerspiegeld door de zeen rond de noordpool van de grote Saturnusmaan Titan. Het is voor het eerst dat de meren en de zonneglinstering in n beeld zijn vastgelegd.
De weerspiegeling van het zonlicht is op zijn helderst in het noordelijke deel van Kraken Mare, de grootste zee op Titan. Het weerkaatste licht was zelfs zo helder dat de detector waarmee Cassini het licht vastlegde oververzadigd raakte.
Ook het zuidelijke deel van Kraken Mare is op de foto te zien. De heldere rand van dat deel duidt erop dat de zee voorheen groter was. Mogelijk is door verdamping van de vloeibare methaan en ethaan, waarmee de zee is gevuld, de zeespiegel gedaald. Dat is opmerkelijk, omdat de naastgelegen zee Ligeia Mare, die in verbinding staat met Kraken Mare, sinds 2012 niet van vorm lijkt te zijn veranderd. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-11-2014
China derde land dat naar de Maan en terug vliegt
Archiefbeeld van de lancering van de ruimtesonde. belga.
UPDATE De Chinese autoriteiten hebben met succes een onbemande ruimtesonde opnieuw aan de grond gezet nadat het naar de Maan en terug was gevlogen. Na de Verenigde Staten en de voormalige Sovjet-Unie is China nog maar het derde land dat daarin slaagt.
Het was het eerste retourtje naar de Maan in veertig jaar. De op 23 oktober gestarte testvlucht moest technologisch een nieuwe vlucht naar de Maan in 2017 voorbereiden, waarbij het de bedoeling is dat deze Chang'e-5 op het Maanoppervlak landt, stalen neemt en naar de Aarde terugkeert.
Volgens het Chinese staatspersagentschap Xinhua landde de, op Chinese sociale netwerken "Kleine Vlucht" genoemde maar officieel naamloze ruimtesonde zaterdagochtend rond 06.15 uur plaatselijke tijd in de noordelijke regio Binnen-Mongoli. De robot dook aan 11,2 km per seconde onze atmosfeer in, om daarna te vertragen en probleemloos in het vooropgestelde landingsgebied tegen de grond te smakken.
Het toestel heeft in acht dagen tijd 840.000 kilometer afgelegd en vloog daarbij met succes rond de natuurlijke satelliet van onze planeet. Volgens Xinhua heeft de sonde "fantastische foto's" van de Aarde en Maan gemaakt. Het verste punt van de sonde tot onze planeet bedroeg zowat 413.000 km.
Peking droomt ervan, wellicht na 2025, het eerste Aziatische land te zijn om een landgenoot op de Maan te laten rondhuppelen.
In december slaagde China erin een robotjeep op de Maan te zetten en die onderzoek te laten doen.
(HLN)
China derde land dat naar de Maan en terug vliegt
Archiefbeeld van de lancering van de ruimtesonde. belga.
UPDATE De Chinese autoriteiten hebben met succes een onbemande ruimtesonde opnieuw aan de grond gezet nadat het naar de Maan en terug was gevlogen. Na de Verenigde Staten en de voormalige Sovjet-Unie is China nog maar het derde land dat daarin slaagt.
Het was het eerste retourtje naar de Maan in veertig jaar. De op 23 oktober gestarte testvlucht moest technologisch een nieuwe vlucht naar de Maan in 2017 voorbereiden, waarbij het de bedoeling is dat deze Chang'e-5 op het Maanoppervlak landt, stalen neemt en naar de Aarde terugkeert.
Volgens het Chinese staatspersagentschap Xinhua landde de, op Chinese sociale netwerken "Kleine Vlucht" genoemde maar officieel naamloze ruimtesonde zaterdagochtend rond 06.15 uur plaatselijke tijd in de noordelijke regio Binnen-Mongoli. De robot dook aan 11,2 km per seconde onze atmosfeer in, om daarna te vertragen en probleemloos in het vooropgestelde landingsgebied tegen de grond te smakken.
Het toestel heeft in acht dagen tijd 840.000 kilometer afgelegd en vloog daarbij met succes rond de natuurlijke satelliet van onze planeet. Volgens Xinhua heeft de sonde "fantastische foto's" van de Aarde en Maan gemaakt. Het verste punt van de sonde tot onze planeet bedroeg zowat 413.000 km.
Peking droomt ervan, wellicht na 2025, het eerste Aziatische land te zijn om een landgenoot op de Maan te laten rondhuppelen.
In december slaagde China erin een robotjeep op de Maan te zetten en die onderzoek te laten doen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-11-2014
Heelal geeft meer (infrarood)licht dan gedacht
Opname van de laatste van de vier lanceringen van het Cosmic Infrared Background Experiment (CIBER). (T. Arai/University of Tokyo)
Een experiment aan boord van een sondeerraket heeft een verrassende ontdekking opgeleverd: de donkere hemel tussen de sterrenstelsels vertoont een diffuse infraroodgloed die net zo helder is als de gloed van alle bekende sterrenstelsels bij elkaar. De infraroodgloed is waarschijnlijk afkomstig van sterren die uit hun sterrenstelsels zijn geslingerd (Science, 7 november).
Dat de ogenschijnlijk donkere hemel een zwakke infraroodgloed vertoont, is al jaren bekend. Maar tot nu toe was onduidelijk waar dit zwakke schijnsel vandaan komt.
Om daar uitsluitsel over te krijgen werden vier korte vluchten gemaakt met het Cosmic Infrared Background Experiment (CIBER). CIBER maakte groothoekopnamen van de kosmische infraroodachtergrond op golflengten die vanaf de aarde niet kunnen worden waargenomen, omdat de aardatmosfeer zo’n zelfde gloed vertoont.
Wetenschappers hebben heel zorgvuldig alle bekende lichtbronnen, zoals sterren, sterrenstelsels en de gloed van onze Melkweg, uit de CIBER-opnamen verwijderd. Wat dan overblijft is een ‘kaart’ van de kosmische infraroodachtergrond.
De meetresultaten zijn het best verklaarbaar als de infraroodgloed afkomstig is van een niet eerder gedetecteerde populatie van sterren - sterren die zich geen deel uitmaken van sterrenstelsels zoals onze Melkweg, maar in de intergalactische ruimte rondzwerven. Vermoed wordt dat het gaat om sterren die bij botsingen en andere interacties tussen sterrenstelsels zijn weggeslingerd.
Om de waargenomen kosmische infraroodgloed te kunnen verklaren, moet het aantal ‘dakloze’ sterren enorm groot zijn. Mogelijk vertegenwoordigen ze zelfs de helft van alle sterren in het heelal. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Heelal geeft meer (infrarood)licht dan gedacht
Opname van de laatste van de vier lanceringen van het Cosmic Infrared Background Experiment (CIBER). (T. Arai/University of Tokyo)
Een experiment aan boord van een sondeerraket heeft een verrassende ontdekking opgeleverd: de donkere hemel tussen de sterrenstelsels vertoont een diffuse infraroodgloed die net zo helder is als de gloed van alle bekende sterrenstelsels bij elkaar. De infraroodgloed is waarschijnlijk afkomstig van sterren die uit hun sterrenstelsels zijn geslingerd (Science, 7 november).
Dat de ogenschijnlijk donkere hemel een zwakke infraroodgloed vertoont, is al jaren bekend. Maar tot nu toe was onduidelijk waar dit zwakke schijnsel vandaan komt.
Om daar uitsluitsel over te krijgen werden vier korte vluchten gemaakt met het Cosmic Infrared Background Experiment (CIBER). CIBER maakte groothoekopnamen van de kosmische infraroodachtergrond op golflengten die vanaf de aarde niet kunnen worden waargenomen, omdat de aardatmosfeer zo’n zelfde gloed vertoont.
Wetenschappers hebben heel zorgvuldig alle bekende lichtbronnen, zoals sterren, sterrenstelsels en de gloed van onze Melkweg, uit de CIBER-opnamen verwijderd. Wat dan overblijft is een ‘kaart’ van de kosmische infraroodachtergrond.
De meetresultaten zijn het best verklaarbaar als de infraroodgloed afkomstig is van een niet eerder gedetecteerde populatie van sterren - sterren die zich geen deel uitmaken van sterrenstelsels zoals onze Melkweg, maar in de intergalactische ruimte rondzwerven. Vermoed wordt dat het gaat om sterren die bij botsingen en andere interacties tussen sterrenstelsels zijn weggeslingerd.
Om de waargenomen kosmische infraroodgloed te kunnen verklaren, moet het aantal ‘dakloze’ sterren enorm groot zijn. Mogelijk vertegenwoordigen ze zelfs de helft van alle sterren in het heelal. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Een prachtig filmpje
07-11-2014
Astronauten laten camera filmen vanuit waterbel
Screenshot.
Het hoeft er voor astronauten in het ISS niet altijd doodserieus aan toe te gaan. Zo beleefden ze heel wat plezier met een speels experiment.
Nadat astronauten Alexander Gerst, Steve Swanson en Reid Wiseman een GoPro-camera 'gevangen' hadden in een waterbel, lieten ze het waterdichte toestel unieke beelden maken. Ruimtevaartorganisatie NASA plaatste de video deze week online.
07-11-2014
Astronauten laten camera filmen vanuit waterbel
Screenshot.
Het hoeft er voor astronauten in het ISS niet altijd doodserieus aan toe te gaan. Zo beleefden ze heel wat plezier met een speels experiment.
Nadat astronauten Alexander Gerst, Steve Swanson en Reid Wiseman een GoPro-camera 'gevangen' hadden in een waterbel, lieten ze het waterdichte toestel unieke beelden maken. Ruimtevaartorganisatie NASA plaatste de video deze week online.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-11-2014
NASA voert op 4 december eerste testvlucht uit met Orion-capsule
De Orion-capsule van NASA (archiefbeeld). ap.
De NASA gaat op 4 december een eerste testvlucht uitvoeren met een onbemande Orion-capsule. Die zou ooit astronauten naar de maan, de planeet Mars of een asterode moeten kunnen brengen. Een eerste bemande vlucht komt er pas ten vroegste in 2021.
De lancering zal gebeuren met een Delta-4 raket van het bedrijf United Launch Alliance, vanop Cape Canaveral in het Amerikaanse Florida. De Orion-capsule zal tijdens de 4,5 uur durende testvlucht een afstand van 5.800 kilometer boven de aarde afleggen. Prijskaartje van de vlucht bedraagt zo'n 375 miljoen dollar, de kostprijs van de capsule niet meegerekend. De vlucht is vooral bedoeld om het hitteschild van de capsule te testen, dat temperaturen van 2.200 graden moet kunnen weerstaan. Ook de parachutes die voor een goede landing moeten zorgen en de boordcomputers worden aan een test onderworpen. Daarnaast meten 1.200 sensoren de trillingen, het geluidsniveau en de temperatuur.
(HLN)
NASA voert op 4 december eerste testvlucht uit met Orion-capsule
De Orion-capsule van NASA (archiefbeeld). ap.
De NASA gaat op 4 december een eerste testvlucht uitvoeren met een onbemande Orion-capsule. Die zou ooit astronauten naar de maan, de planeet Mars of een asterode moeten kunnen brengen. Een eerste bemande vlucht komt er pas ten vroegste in 2021.
De lancering zal gebeuren met een Delta-4 raket van het bedrijf United Launch Alliance, vanop Cape Canaveral in het Amerikaanse Florida. De Orion-capsule zal tijdens de 4,5 uur durende testvlucht een afstand van 5.800 kilometer boven de aarde afleggen. Prijskaartje van de vlucht bedraagt zo'n 375 miljoen dollar, de kostprijs van de capsule niet meegerekend. De vlucht is vooral bedoeld om het hitteschild van de capsule te testen, dat temperaturen van 2.200 graden moet kunnen weerstaan. Ook de parachutes die voor een goede landing moeten zorgen en de boordcomputers worden aan een test onderworpen. Daarnaast meten 1.200 sensoren de trillingen, het geluidsniveau en de temperatuur.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-11-2014
De verdubbeling van het heelal
De helft van alle sterren is tot nu toe over het hoofd gezien
In het vroege heelal zaten sterrenstelsels veel dichter op elkaar dan nu, en botsten daarom vaker. Tot nu toe had niemand er op gelet, dat daardoor de helft van de sterren lossloeg en op drift raakte in de ruimte tussen die sterrenstelsels.
Nasa
Je ziet het pas als je het doorhebt: bij botsingen tussen twee sterrenstelsels raakt een deel van de sterren verspreid door de ruimte, waardoor ze niet meer zichtbaar zijn. Maar niemand had eerder bedacht dat dit er zo veel zijn: misschien wel de helft.
Stel je een volkstelling voor, waaruit blijkt dat de bevolking van een land twee keer zo groot is als altijd was aangenomen. De consequenties voor de planning van de infrastructuur, de omvang van de zwarte economie en de gezondheidszorg zouden nauwelijks te overzien zijn. In deze situatie verkeren astronomen door twee korte paraboolvluchten van een raket met een speciale infrarood-camera. Die camera registreerde het diffuse infraroodlicht van biljoenen, individueel onzichtbare sterren die tussen de zichtbare sterrenstelsels in zweven.
Boekhouding
Astronomen beschouwen het als een van hun kerntaken om de boekhouding van het heelal op orde te krijgen: hoeveel massa zit er in alle sterren en gaswolken, hoeveel is donkere materie, hoeveel blijft er over voor donkere energie, verklaart dit hoeveel licht en andere straling in het heelal geproduceerd wordt?
Daarom is er uitgebreid gerekend aan het aantal sterren in het zichtbare heelal en de hoeveelheid licht die ze uitstralen, zowel op grond van waarnemingen als op grond van stermodellen en modellen over de vorming van sterrenstelsels in het jonge heelal, rond een miljard jaar na de Oerknal. Daarbij ging men altijd uit van waarnemingen aan hele sterrenstelsels, die elk miljarden tot honderden miljarden sterren bevatten.
Daar is een heel praktische reden voor: buiten ons eigen sterrenstelsel, de Melkweg, zijn individuele sterren over het algemeen niet te detecteren, de afstand is te groot (uitzonderingen zijn: bijzonder zware sterren in naburige sterrenstelsels, zoals Andromeda, en supernova's, maar die zijn heel zeldzaam, en treden op onvoorspelbare plaatsen aan de hemel op). Op miljoenen of miljarden lichtjaren afstand produceren alleen sterrenstelsels genoeg licht om individueel zichtbaar te zijn in onze telescopen.
Botsing
Pas sinds enkele jaren is er aandacht voor de kwestie of wel (bijna) alle sterren in sterrenstelsels voorkomen. Bekend is, dat sterrenstelsels in het jonge heelal veel dichter bij elkaar zaten dan nu, zodat ze vaak met elkaar in botsing kwamen. Als twee sterrenstelsels 'botsen' betekent dat eigenlijk dat twee wolken sterren in elkaar schuiven, een proces dat miljoenen jaren duurt.
Tussen de sterren zit zoveel ruimte, dat er niet of nauwelijks botsingen tussen individuele sterren plaatsvinden. Maar door het sterk veranderende zwaartekrachtsveld van de in elkaar schuivende sterrenstelsels is het mogelijk dat sterren uit hun stabiele baan raken en de ruimte in worden geslingerd. Foto's van botsende sterrenstelsels suggerren ook dat dit gebeurt: hele stromen sterren lijken te worden losgescheurd uit hun moederstelsel.
Diffuse gloed
Als deze sterren verspreid raken door de ruimte, zijn ze individueel niet meer zichtbaar, maar moeten ze over de hele hemelbol een diffuse gloed van zichtbaar licht produceren. De golflengte van dit licht is inmiddels door de uitdijng van het heelal opgerekt tot ongeveer een duizendste millimeter, zodat het bij ons binnenkomt als infrarood licht.
De camera op de raket van het Japans-Amerikaanse team astronomen heeft specifiek naar die golflengte gekeken. Na aftrek van alle andere bekende bronnen van dit infrarood (sterren, gaswolken en sterrenstelsels in de voorgrond - op zich een omvangrijke, technisch lastige klus) , bleef een verrassende hoeveelheid diffuus licht over, zoveel dat mogelijk in de ruimte tussen sterrenstelsels net zo veel sterren voorkomen als in sterrenstelsels.
De consequenties zijn nog niet goed te overzien: modellen over de vorming van sterren, sterrenstelsels in het jonge heelal, over de hoeveelheid donkere materie en over donkere energie moeten waarschijnlijk worden aangepast of grondig op de schop.
On the origin of near-infrared extragalactic background light anisotropy,
Michael Zemcov e.a., Science, 6 november 2014
(npo.wetenschap.nl)
De verdubbeling van het heelal
De helft van alle sterren is tot nu toe over het hoofd gezien
In het vroege heelal zaten sterrenstelsels veel dichter op elkaar dan nu, en botsten daarom vaker. Tot nu toe had niemand er op gelet, dat daardoor de helft van de sterren lossloeg en op drift raakte in de ruimte tussen die sterrenstelsels.
Nasa
Je ziet het pas als je het doorhebt: bij botsingen tussen twee sterrenstelsels raakt een deel van de sterren verspreid door de ruimte, waardoor ze niet meer zichtbaar zijn. Maar niemand had eerder bedacht dat dit er zo veel zijn: misschien wel de helft.
Stel je een volkstelling voor, waaruit blijkt dat de bevolking van een land twee keer zo groot is als altijd was aangenomen. De consequenties voor de planning van de infrastructuur, de omvang van de zwarte economie en de gezondheidszorg zouden nauwelijks te overzien zijn. In deze situatie verkeren astronomen door twee korte paraboolvluchten van een raket met een speciale infrarood-camera. Die camera registreerde het diffuse infraroodlicht van biljoenen, individueel onzichtbare sterren die tussen de zichtbare sterrenstelsels in zweven.
Boekhouding
Astronomen beschouwen het als een van hun kerntaken om de boekhouding van het heelal op orde te krijgen: hoeveel massa zit er in alle sterren en gaswolken, hoeveel is donkere materie, hoeveel blijft er over voor donkere energie, verklaart dit hoeveel licht en andere straling in het heelal geproduceerd wordt?
Daarom is er uitgebreid gerekend aan het aantal sterren in het zichtbare heelal en de hoeveelheid licht die ze uitstralen, zowel op grond van waarnemingen als op grond van stermodellen en modellen over de vorming van sterrenstelsels in het jonge heelal, rond een miljard jaar na de Oerknal. Daarbij ging men altijd uit van waarnemingen aan hele sterrenstelsels, die elk miljarden tot honderden miljarden sterren bevatten.
Daar is een heel praktische reden voor: buiten ons eigen sterrenstelsel, de Melkweg, zijn individuele sterren over het algemeen niet te detecteren, de afstand is te groot (uitzonderingen zijn: bijzonder zware sterren in naburige sterrenstelsels, zoals Andromeda, en supernova's, maar die zijn heel zeldzaam, en treden op onvoorspelbare plaatsen aan de hemel op). Op miljoenen of miljarden lichtjaren afstand produceren alleen sterrenstelsels genoeg licht om individueel zichtbaar te zijn in onze telescopen.
Botsing
Pas sinds enkele jaren is er aandacht voor de kwestie of wel (bijna) alle sterren in sterrenstelsels voorkomen. Bekend is, dat sterrenstelsels in het jonge heelal veel dichter bij elkaar zaten dan nu, zodat ze vaak met elkaar in botsing kwamen. Als twee sterrenstelsels 'botsen' betekent dat eigenlijk dat twee wolken sterren in elkaar schuiven, een proces dat miljoenen jaren duurt.
Tussen de sterren zit zoveel ruimte, dat er niet of nauwelijks botsingen tussen individuele sterren plaatsvinden. Maar door het sterk veranderende zwaartekrachtsveld van de in elkaar schuivende sterrenstelsels is het mogelijk dat sterren uit hun stabiele baan raken en de ruimte in worden geslingerd. Foto's van botsende sterrenstelsels suggerren ook dat dit gebeurt: hele stromen sterren lijken te worden losgescheurd uit hun moederstelsel.
Diffuse gloed
Als deze sterren verspreid raken door de ruimte, zijn ze individueel niet meer zichtbaar, maar moeten ze over de hele hemelbol een diffuse gloed van zichtbaar licht produceren. De golflengte van dit licht is inmiddels door de uitdijng van het heelal opgerekt tot ongeveer een duizendste millimeter, zodat het bij ons binnenkomt als infrarood licht.
De camera op de raket van het Japans-Amerikaanse team astronomen heeft specifiek naar die golflengte gekeken. Na aftrek van alle andere bekende bronnen van dit infrarood (sterren, gaswolken en sterrenstelsels in de voorgrond - op zich een omvangrijke, technisch lastige klus) , bleef een verrassende hoeveelheid diffuus licht over, zoveel dat mogelijk in de ruimte tussen sterrenstelsels net zo veel sterren voorkomen als in sterrenstelsels.
De consequenties zijn nog niet goed te overzien: modellen over de vorming van sterren, sterrenstelsels in het jonge heelal, over de hoeveelheid donkere materie en over donkere energie moeten waarschijnlijk worden aangepast of grondig op de schop.
On the origin of near-infrared extragalactic background light anisotropy,
Michael Zemcov e.a., Science, 6 november 2014
(npo.wetenschap.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-11-2014
MUSE ontraadselt een galactische botsing
.
MUSE-beeld van het leeg gewaaide sterrenstelsel ESO 137-001. (ESO/M. Fumagalli)
Het nieuwe MUSE-instrument van ESO’s Very Large Telescope (VLT) heeft onderzoekers een beter beeld gegeven van een spectaculaire kosmische botsing. De waarnemingen tonen voor het eerst de beweging van gas dat uit het sterrenstelsel ESO 137-001 wordt gerukt, terwijl dit stelsel zich met hoge snelheid in een omvangrijke cluster boort. De resultaten zijn de sleutel tot de oplossing van een al lang bestaand mysterie: waarom de stervorming in clusters tot stilstand komt.
Een onderzoeksteam onder leiding van Michele Fumagalli van de Extragalactic Astronomy Group en het Institute for Computational Cosmology van Durham University behoorde tot de eerste gebruikers van ESO’s Multi Unit Spectroscopic Explorer-instrument (MUSE) van de VLT. Door ESO 137-001 waar te nemen – een spiraalstelsel dat op 200 miljoen lichtjaar afstand in het zuidelijke sterrenbeeld Zuiderdriehoek (Triangulum Australis) staat – kregen de onderzoekers het beste beeld tot nu toe van wat er met dit stelsel gebeurt terwijl het door de Norma-cluster suist.
MUSE geeft astronomen niet alleen een foto, maar levert ook een spectrum – een band van kleuren – voor elke pixel van het beeldveld. Met dit instrument verzamelen wetenschappers elke keer dat zij naar een object kijken ongeveer 90.000 spectra. Op die manier worden de bewegingen en andere eigenschappen van de waargenomen objecten buitengewoon gedetailleerd in kaart gebracht.
ESO 137-001 is onderhevig aan een proces dat ram-pressure stripping wordt genoemd. Dat proces treedt op wanneer een object met hoge snelheid door een vloeistof of gas beweegt. Het laat zich vergelijken met de wijze waarop het haar van een hond door de lucht naar achteren wordt geblazen wanneer deze zijn kop uit het raam van een rijdende auto steekt. In dit geval behoort het gas tot het enorme omhulsel van zeer ijl, heet gas rond de cluster waar ESO 137-001 met een snelheid van enkele miljoenen kilometers per uur doorheen beweegt [2].
Daarbij raakt het sterrenstelsel het grootste deel van zijn gas kwijt – de grondstof die nodig is om nieuwe generaties van jonge, blauwe sterren te kunnen maken. ESO 137-001 ondergaat op dit moment een galactische metamorfose die ertoe zal leiden dat hij van een blauw, gasrijk stelsel in een rood, gasarm stelsel verandert. Wetenschappers denken dat het waargenomen proces een al lang bestaand wetenschappelijk vraagstuk kan helpen oplossen.
(allesoversterrenkunde)
MUSE ontraadselt een galactische botsing
.
MUSE-beeld van het leeg gewaaide sterrenstelsel ESO 137-001. (ESO/M. Fumagalli)
Het nieuwe MUSE-instrument van ESO’s Very Large Telescope (VLT) heeft onderzoekers een beter beeld gegeven van een spectaculaire kosmische botsing. De waarnemingen tonen voor het eerst de beweging van gas dat uit het sterrenstelsel ESO 137-001 wordt gerukt, terwijl dit stelsel zich met hoge snelheid in een omvangrijke cluster boort. De resultaten zijn de sleutel tot de oplossing van een al lang bestaand mysterie: waarom de stervorming in clusters tot stilstand komt.
Een onderzoeksteam onder leiding van Michele Fumagalli van de Extragalactic Astronomy Group en het Institute for Computational Cosmology van Durham University behoorde tot de eerste gebruikers van ESO’s Multi Unit Spectroscopic Explorer-instrument (MUSE) van de VLT. Door ESO 137-001 waar te nemen – een spiraalstelsel dat op 200 miljoen lichtjaar afstand in het zuidelijke sterrenbeeld Zuiderdriehoek (Triangulum Australis) staat – kregen de onderzoekers het beste beeld tot nu toe van wat er met dit stelsel gebeurt terwijl het door de Norma-cluster suist.
MUSE geeft astronomen niet alleen een foto, maar levert ook een spectrum – een band van kleuren – voor elke pixel van het beeldveld. Met dit instrument verzamelen wetenschappers elke keer dat zij naar een object kijken ongeveer 90.000 spectra. Op die manier worden de bewegingen en andere eigenschappen van de waargenomen objecten buitengewoon gedetailleerd in kaart gebracht.
ESO 137-001 is onderhevig aan een proces dat ram-pressure stripping wordt genoemd. Dat proces treedt op wanneer een object met hoge snelheid door een vloeistof of gas beweegt. Het laat zich vergelijken met de wijze waarop het haar van een hond door de lucht naar achteren wordt geblazen wanneer deze zijn kop uit het raam van een rijdende auto steekt. In dit geval behoort het gas tot het enorme omhulsel van zeer ijl, heet gas rond de cluster waar ESO 137-001 met een snelheid van enkele miljoenen kilometers per uur doorheen beweegt [2].
Daarbij raakt het sterrenstelsel het grootste deel van zijn gas kwijt – de grondstof die nodig is om nieuwe generaties van jonge, blauwe sterren te kunnen maken. ESO 137-001 ondergaat op dit moment een galactische metamorfose die ertoe zal leiden dat hij van een blauw, gasrijk stelsel in een rood, gasarm stelsel verandert. Wetenschappers denken dat het waargenomen proces een al lang bestaand wetenschappelijk vraagstuk kan helpen oplossen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-11-2014
Cassini meet diepte van methaanmeer op Titan
Radaropname van Kraken Mare op de Saturnusmaan Titan. (NASA/JPL)
De Amerikaanse planeetverkenner Cassini heeft dieptemetingen verricht in Kraken Mare, een van de grote methaanmeren op het noordelijk halfrond van de Saturnusmaan Titan. Dicht bij de kust, nabij de monding van wat op een brede rivierbedding lijkt, werd met het radarinstrument van Cassini een diepte gemeten van 20 tot 35 meter. Op andere plaatsen waar de radarhoogtemetingen zijn uitgevoerd werden geen echo's ontvangen, wat kan wijzen op een grotere diepte of op een sterker absorberende vloeistof. De hellingen nabij de kustlijn lijken vrij steil te zijn, wat overeen zou komen met een grote diepte.
In Kraken Mare zijn ook vreemde heldere 'eilanden' ontdekt (gebieden met een hoge radarreflectiviteit), vergelijkbaar met het 'magische eiland' dat de afgelopen jaren gezien is in Ligeia Mare. In het geval van Kraken Mare gaat het met zekerheid om structuren aan het oppervlak: gebieden met sterke golfbewegingen, of vast drijvend materiaal - mogelijk 'ijsschotsen' van bevroren koolwaterstoffen.
De nieuwe resultaten worden deze week gepresenteerd op de 46ste bijeenkomst van de Division for Planetary Science van de American Astronomical Society in Tucson, Arizona. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Cassini meet diepte van methaanmeer op Titan
Radaropname van Kraken Mare op de Saturnusmaan Titan. (NASA/JPL)
De Amerikaanse planeetverkenner Cassini heeft dieptemetingen verricht in Kraken Mare, een van de grote methaanmeren op het noordelijk halfrond van de Saturnusmaan Titan. Dicht bij de kust, nabij de monding van wat op een brede rivierbedding lijkt, werd met het radarinstrument van Cassini een diepte gemeten van 20 tot 35 meter. Op andere plaatsen waar de radarhoogtemetingen zijn uitgevoerd werden geen echo's ontvangen, wat kan wijzen op een grotere diepte of op een sterker absorberende vloeistof. De hellingen nabij de kustlijn lijken vrij steil te zijn, wat overeen zou komen met een grote diepte.
In Kraken Mare zijn ook vreemde heldere 'eilanden' ontdekt (gebieden met een hoge radarreflectiviteit), vergelijkbaar met het 'magische eiland' dat de afgelopen jaren gezien is in Ligeia Mare. In het geval van Kraken Mare gaat het met zekerheid om structuren aan het oppervlak: gebieden met sterke golfbewegingen, of vast drijvend materiaal - mogelijk 'ijsschotsen' van bevroren koolwaterstoffen.
De nieuwe resultaten worden deze week gepresenteerd op de 46ste bijeenkomst van de Division for Planetary Science van de American Astronomical Society in Tucson, Arizona. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-11-2014
Orion is klaar voor lancering
NASA's bemande ruimtevaartuig Orion is klaar voor zijn eerste testvlucht in december.
Tussen al het geweld van de commercile ruimtevaarders, zouden we bijna vergeten dat NASA zelf ook nog hardware ontwikkelt. Een van de meest in het oog springende voorbeelden daarvan is de Orion, een zogenaamd Multi-Purpose Crew Vehicle (MPCV), die volgens NASA vorige week ‘klaar’ was.
Daarmee bedoelt de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie dat ze klaar is met de laatste tests en dat de Orion in de juiste positie is gemanouvreerd om later deze maand naar het lanceerplatform op Kennedy Space Center te worden verplaatst. Daar zal de Orion ruim 50 m hoog op de top van de Delta IV Heavy-raket worden gehesen, waarna op 4 december de eerste – onbemande – testlancering moet plaatsvinden, Exploration Flight Test-1 (EFT-1).
De Orion bestaat onder meer uit een Crew Module (CM), service-modules en een adapter om het toestel bovenop een lanceerraket te bevestigen. De CM kan maximaal zes bemanningsleden herbergen en vervoeren naar de ruimte.
Het ruimtevaartuig is losjes gebaseerd op de modules van de Apollo-missies uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Een gecontroleerde, zelfstandige landing zoals de spaceshuttle dat kon, is voor de Orion daarom niet weggelegd: de CM landt uiteindelijk aan parachutes in de oceaan.
(technischweekblad.nl)
Orion is klaar voor lancering
NASA's bemande ruimtevaartuig Orion is klaar voor zijn eerste testvlucht in december.
Tussen al het geweld van de commercile ruimtevaarders, zouden we bijna vergeten dat NASA zelf ook nog hardware ontwikkelt. Een van de meest in het oog springende voorbeelden daarvan is de Orion, een zogenaamd Multi-Purpose Crew Vehicle (MPCV), die volgens NASA vorige week ‘klaar’ was.
Daarmee bedoelt de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie dat ze klaar is met de laatste tests en dat de Orion in de juiste positie is gemanouvreerd om later deze maand naar het lanceerplatform op Kennedy Space Center te worden verplaatst. Daar zal de Orion ruim 50 m hoog op de top van de Delta IV Heavy-raket worden gehesen, waarna op 4 december de eerste – onbemande – testlancering moet plaatsvinden, Exploration Flight Test-1 (EFT-1).
De Orion bestaat onder meer uit een Crew Module (CM), service-modules en een adapter om het toestel bovenop een lanceerraket te bevestigen. De CM kan maximaal zes bemanningsleden herbergen en vervoeren naar de ruimte.
Het ruimtevaartuig is losjes gebaseerd op de modules van de Apollo-missies uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Een gecontroleerde, zelfstandige landing zoals de spaceshuttle dat kon, is voor de Orion daarom niet weggelegd: de CM landt uiteindelijk aan parachutes in de oceaan.
(technischweekblad.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Mysterieus object is mogelijk 'verstoten' supermassief zwart gat
Astronomen hebben mogelijk een superzwaar zwart gat opgespoord dat bij een botsing tussen twee sterrenstelsels de ruimte in is geslingerd. Het object bevindt zich op een afstand van 90 miljoen lichtjaar van de aarde.
Als twee sterrenstelsels met elkaar in botsing komen, versmelten ze tot n groter stelsel. En als zich in het centrum van beide stelsels een superzwaar zwart gat bevindt, zullen ook die normaal gesproken 'fuseren'. Bij dat proces kunnen echter zwaartekrachtsgolven (vervormingen van ruimte en tijd) optreden die z hevig zijn dat een van de zwarte gaten wordt verstoten.
Tot nu toe is geen enkel voorbeeld van zo'n eenzaam superzwaar zwart gat opgespoord. Maar daar lijkt nu verandering in te zijn gekomen.
Een internationaal team van astronomen heeft met behulp van de Keck-telescoop op Hawa vastgesteld dat het object SDSS 1133 bezig is om materie uit de buitenste regionen van een naburig klein sterrenstelsel op te slokken. SDSS 1133 is compact en helder, maar lijkt niet omgeven te zijn door een sterrenstelsel.
Volgens de astronomen zou het kunnen gaan om een zwart gat dat uit het dwergstelsel is geslingerd. Er zijn ook andere verklaringen mogelijk, maar die zijn bijna net zo exotisch.
Zo zou SDSS 1133 ook een bijzonder soort supernova-explosie kunnen zijn: uit archiefbeelden blijkt dat het object dertien jaar geleden op zijn helderst was, maar ook al lang vr die tijd waarneembaar was. Dat zou betekenen dat het om een zware ster gaat die sinds 1950 een reeks uitbarstingen heeft vertoond, om uiteindelijk pas in 2001 als supernova te exploderen.
Als het inderdaad om een supernova gaat, is het een van de hevigste sterexplosies die ooit zijn waargenomen. Vervolgwaarnemingen met de Hubble-ruimtetelescoop, die voor volgend jaar op het programma staan, moeten uitsluitsel geven.
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Dat moet een spektakel zijn geweest mocht je toeschouwer zijnquote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-11-2014
ESA-ruimtemissies worden verlengd
.
Aan de onderzoeksmissie van de Europese Venus Express komt in 2015 een einde. (ESA)
Het Europese ruimteagentschap ESA heeft besloten om het leven van de bestaande vloot van ruimtesondes en onderzoekssatellieten te verlengen. Dat is op 19 november in Madrid besloten tijdens een vergadering van ESA’s Science Programme Committee.
Het gaat om zes missies waar ESA de leiding over heeft – Cluster, INTEGRAL, Mars Express, PROBA-2, SOHO en XMM-Newton – en drie internationale missies waar ESA een bijdrage aan levert – Hinode (met JAXA en NASA), en Cassini-Huygens en de Hubble Space Telescope (met NASA). Ook is bevestigd dat een tiende missie – Venus Express – volgend jaar zijn laatste fase in gaat. Overigens is ook voor ruimtesonde Cassini het einde in zicht: die zal eind 2017 neerstorten in de atmosfeer van de planeet Saturnus.
De succesvolle kometensonde Rosetta stond niet op de agenda van de vergadering. Hoewel deze missie normaal gesproken in december 2015 zal worden beindigd, is het wetenschappelijke onderzoek nog maar net begonnen. Daarom zal pas begin 2015 worden bekeken of Rosetta voor een verlenging in aanmerking komt.
De besluiten om ESA-ruimtemissies al dan niet te verlengen worden met tussenpozen van twee jaar genomen. De volgende vergadering is in 2016. (EE)
Working life extensions for ESA's science missions
(allesoversterrenkunde)
ESA-ruimtemissies worden verlengd
.
Aan de onderzoeksmissie van de Europese Venus Express komt in 2015 een einde. (ESA)
Het Europese ruimteagentschap ESA heeft besloten om het leven van de bestaande vloot van ruimtesondes en onderzoekssatellieten te verlengen. Dat is op 19 november in Madrid besloten tijdens een vergadering van ESA’s Science Programme Committee.
Het gaat om zes missies waar ESA de leiding over heeft – Cluster, INTEGRAL, Mars Express, PROBA-2, SOHO en XMM-Newton – en drie internationale missies waar ESA een bijdrage aan levert – Hinode (met JAXA en NASA), en Cassini-Huygens en de Hubble Space Telescope (met NASA). Ook is bevestigd dat een tiende missie – Venus Express – volgend jaar zijn laatste fase in gaat. Overigens is ook voor ruimtesonde Cassini het einde in zicht: die zal eind 2017 neerstorten in de atmosfeer van de planeet Saturnus.
De succesvolle kometensonde Rosetta stond niet op de agenda van de vergadering. Hoewel deze missie normaal gesproken in december 2015 zal worden beindigd, is het wetenschappelijke onderzoek nog maar net begonnen. Daarom zal pas begin 2015 worden bekeken of Rosetta voor een verlenging in aanmerking komt.
De besluiten om ESA-ruimtemissies al dan niet te verlengen worden met tussenpozen van twee jaar genomen. De volgende vergadering is in 2016. (EE)
Working life extensions for ESA's science missions
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-11-2014
Europa lanceert "vliegend strijkijzer" op 11 februari
De eerder uitgestelde lancering van een prototype van Europese spaceshuttle, de IXV, is nu voor 11 februari voorzien, zo heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA bekendgemaakt.
esa.
Het "vliegend strijkijzer" diende oorspronkelijk op 18 november met een Vega-draagraket vanop de basis Kourou te vertrekken. Maar ESA en het Franse ruimtevaartbureau CNES beslisten de start uit te stellen in verband met de veiligheid van het traject voor de lanceerbasis in Frans-Guyana.
"IXV" staat voor "Intermediate eXperimental Vehicle". Het onbemande ruimtetuig ziet er uit als een zeer kleine spaceshuttle ter grootte van een auto, en heeft min of meer de vorm van een strijkijzer.
De Vega moet het tuig op 450 km hoogte uitzetten, waarna de IXV terug de atmosfeer induikt en uiteindelijk, afgeremd door een valscherm, in de Stille Oceaan neerploft. Een schip moet de minishuttle bergen.
In 1992 schrapte ESA de verdere ontwikkeling van een eigen spaceshuttle, Hermes.
esa.
170 miljoen euro
Het programma kost, alles inbegrepen, minimaal 170 miljoen euro. Zeven landen nemen primair deel, waaronder Belgi dat voor ongeveer tien procent participeert.
Sabca leverde de actuatoren (een soort hydraulische hefbomen) die de "flappen" besturen en die dezelfde zijn als voor de Vega. QinetiQ Space speelt een rol in de "avionics" en software. SAS is betrokken bij de "operaties" en het grondsegment. De dochter van hoofdaannemer Thales Alenia Space werkte mee aan elektrische systemen op de grond en aan het elektronisch geheugen van het tuig zelf.
(HLN)
Europa lanceert "vliegend strijkijzer" op 11 februari
De eerder uitgestelde lancering van een prototype van Europese spaceshuttle, de IXV, is nu voor 11 februari voorzien, zo heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA bekendgemaakt.
esa.
Het "vliegend strijkijzer" diende oorspronkelijk op 18 november met een Vega-draagraket vanop de basis Kourou te vertrekken. Maar ESA en het Franse ruimtevaartbureau CNES beslisten de start uit te stellen in verband met de veiligheid van het traject voor de lanceerbasis in Frans-Guyana.
"IXV" staat voor "Intermediate eXperimental Vehicle". Het onbemande ruimtetuig ziet er uit als een zeer kleine spaceshuttle ter grootte van een auto, en heeft min of meer de vorm van een strijkijzer.
De Vega moet het tuig op 450 km hoogte uitzetten, waarna de IXV terug de atmosfeer induikt en uiteindelijk, afgeremd door een valscherm, in de Stille Oceaan neerploft. Een schip moet de minishuttle bergen.
In 1992 schrapte ESA de verdere ontwikkeling van een eigen spaceshuttle, Hermes.
esa.
170 miljoen euro
Het programma kost, alles inbegrepen, minimaal 170 miljoen euro. Zeven landen nemen primair deel, waaronder Belgi dat voor ongeveer tien procent participeert.
Sabca leverde de actuatoren (een soort hydraulische hefbomen) die de "flappen" besturen en die dezelfde zijn als voor de Vega. QinetiQ Space speelt een rol in de "avionics" en software. SAS is betrokken bij de "operaties" en het grondsegment. De dochter van hoofdaannemer Thales Alenia Space werkte mee aan elektrische systemen op de grond en aan het elektronisch geheugen van het tuig zelf.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-11-2014
NASA poetst haar beste kiekje van Europa op
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 24 november 2014 om 10:28 uur
NASA heeft de beste foto die de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie ooit van Jupiters maan Europa maakte, opgepoetst. De mozaekfoto – die aan het eind van de jaren negentig werd gemaakt – is met behulp van moderne technieken opnieuw verwerkt en het resultaat mag er zijn.
De foto werd eerder in 2001 – in een lagere resolutie – vrijgegeven. De kleuren van de ijzige maan waren toen al wat opgepoetst. Maar NASA heeft er – met behulp van moderne technieken – nu nog meer werk van gemaakt. Het oude kiekje komt nu veel beter overeen met wat het menselijk oog zou zien wanneer het Europa zelf zou aanschouwen. De foto is dus een stuk natuurlijker geworden.
De foto die NASA in 2001 vrijgaf. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / SETI Institute.
Breuken
Wat direct op de foto opvalt, zijn de vele lijnen op het oppervlak van Europa. Het zijn breuken in het dikke pak ijs dat het oppervlak van de maan bedekt.
Oceaan
Naast het opgepoetste kiekje heeft NASA ook een nieuw filmpje vrijgegeven dat duidelijk maakt waarom wetenschappers zo nieuwsgierig zijn naar Europa. Vermoed wordt dat zich onder het dikke pak ijs een oceaan bevindt. Het is in de ogen van veel onderzoekers de beste plek in ons zonnestelsel om op zoek te gaan naar buitenaards leven.
Eerder dit jaar werd duidelijk dat NASA in de begroting voor 2015 wat geld heeft vrijgemaakt voor onderzoek naar een missie naar Jupiters ijzige maan. Die missie zou – als het aan NASA ligt – moeten bestaan uit een ruimtevaartuig (Europa Clipper) en mini-satellietjes. Samen moeten zij uit gaan zoeken of er op Europa daadwerkelijk sprake is van omstandigheden die gunstig zijn voor leven. Maar niet alleen NASA laat momenteel de gedachten over een missie naar Europa gaan. Objective Europa – een crowd-researched denktank – gaat nog een stap verder en denkt na over een bemande missie naar Jupiters maan. En ook ESA werkt aan een missie naar Europa. In 2022 moet JUICE (Jupiter Icy Moon Explorer) het luchtruim kiezen. Deze sonde komt dan naar verwachting in 2030 aan.
(scientias.nl)
NASA poetst haar beste kiekje van Europa op
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 24 november 2014 om 10:28 uur
NASA heeft de beste foto die de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie ooit van Jupiters maan Europa maakte, opgepoetst. De mozaekfoto – die aan het eind van de jaren negentig werd gemaakt – is met behulp van moderne technieken opnieuw verwerkt en het resultaat mag er zijn.
De foto werd eerder in 2001 – in een lagere resolutie – vrijgegeven. De kleuren van de ijzige maan waren toen al wat opgepoetst. Maar NASA heeft er – met behulp van moderne technieken – nu nog meer werk van gemaakt. Het oude kiekje komt nu veel beter overeen met wat het menselijk oog zou zien wanneer het Europa zelf zou aanschouwen. De foto is dus een stuk natuurlijker geworden.
De foto die NASA in 2001 vrijgaf. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / SETI Institute.
Breuken
Wat direct op de foto opvalt, zijn de vele lijnen op het oppervlak van Europa. Het zijn breuken in het dikke pak ijs dat het oppervlak van de maan bedekt.
Oceaan
Naast het opgepoetste kiekje heeft NASA ook een nieuw filmpje vrijgegeven dat duidelijk maakt waarom wetenschappers zo nieuwsgierig zijn naar Europa. Vermoed wordt dat zich onder het dikke pak ijs een oceaan bevindt. Het is in de ogen van veel onderzoekers de beste plek in ons zonnestelsel om op zoek te gaan naar buitenaards leven.
Eerder dit jaar werd duidelijk dat NASA in de begroting voor 2015 wat geld heeft vrijgemaakt voor onderzoek naar een missie naar Jupiters ijzige maan. Die missie zou – als het aan NASA ligt – moeten bestaan uit een ruimtevaartuig (Europa Clipper) en mini-satellietjes. Samen moeten zij uit gaan zoeken of er op Europa daadwerkelijk sprake is van omstandigheden die gunstig zijn voor leven. Maar niet alleen NASA laat momenteel de gedachten over een missie naar Europa gaan. Objective Europa – een crowd-researched denktank – gaat nog een stap verder en denkt na over een bemande missie naar Jupiters maan. En ook ESA werkt aan een missie naar Europa. In 2022 moet JUICE (Jupiter Icy Moon Explorer) het luchtruim kiezen. Deze sonde komt dan naar verwachting in 2030 aan.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-11-2014
Zonsverduistering in de ruimte
Al bijna vijf jaar tuurt het Solar Dynamics Observatory (SDO) van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA voortdurend naar de zon. Op zaterdag wist deze ruimtesonde het moment vast te leggen dat de maan langs de voorkant van onze ster gleed en een gedeeltelijke zonsverduistering veroorzaakte. Deze kon niet worden waargenomen vanaf de aarde.
Op ongeveer 34.600 kilometer hoogte draait het Solar Dynamics Observatory een baan rond de aarde om de zon goed te kunnen observeren. Buiten onze dampkring kunnen veel gemakkelijker metingen worden gedaan. Gemiddeld twee tot vier keer per jaar zit de maan in de weg. Dit weekend duurde het dik een half uur voor onze satelliet voorbij kroop.
Wetenschappers gebruiken zulke passages van de maan als een manier om na te gaan hoe nauwkeurig de camera’s van de SDO zijn. Met de scherpe randen van het maansilhouet blijkt namelijk hoe het licht in de lens breekt en kan de software eventueel worden aangepast om foutjes te corrigeren.
(faqt.nl)
Zonsverduistering in de ruimte
Al bijna vijf jaar tuurt het Solar Dynamics Observatory (SDO) van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA voortdurend naar de zon. Op zaterdag wist deze ruimtesonde het moment vast te leggen dat de maan langs de voorkant van onze ster gleed en een gedeeltelijke zonsverduistering veroorzaakte. Deze kon niet worden waargenomen vanaf de aarde.
Op ongeveer 34.600 kilometer hoogte draait het Solar Dynamics Observatory een baan rond de aarde om de zon goed te kunnen observeren. Buiten onze dampkring kunnen veel gemakkelijker metingen worden gedaan. Gemiddeld twee tot vier keer per jaar zit de maan in de weg. Dit weekend duurde het dik een half uur voor onze satelliet voorbij kroop.
Wetenschappers gebruiken zulke passages van de maan als een manier om na te gaan hoe nauwkeurig de camera’s van de SDO zijn. Met de scherpe randen van het maansilhouet blijkt namelijk hoe het licht in de lens breekt en kan de software eventueel worden aangepast om foutjes te corrigeren.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-11-2014
Afrika broedt op haar eerste missie naar de maan
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 26 november 2014 om 19:12 uur
Afrika wil naar de maan en is een crowdfunding-campagne gestart om daar geld voor in te zamelen. Op korte termijn wil het continent een robot op de maan zetten of een orbiter in een baan rond onze natuurlijke satelliet plaatsen.
De Africa2Moon Mission wordt voornamelijk getrokken door Foundation for Space Development, een non-profitorganisatie in Kaapstad (Zuid-Afrika). De Africa2Moon Mission is voornamelijk bedoeld om te laten zien waartoe Afrika – een continent dat toch vooral bekend staat om oorlogen en onrust – in staat is. De missie moet jonge Afrikanen inspireren. “Inspiratie is van cruciaal belang voor de toekomst van Afrika,” zo stellen de initiatiefnemers op crowdfunding-website Indiegogo. “Inspiratie leidt tot educatie en educatie leidt tot kansen en een krachtige economische positie.”
Potentie
Het idee is om – middels crowdfunding – voldoende geld in te zamelen om een robot op het oppervlak van de maan te zetten of een orbiter in een baan rond de maan te plaatsen. Die robot of orbiter maakt vervolgens opnames van het maanoppervlak en die opnames worden naar de aarde gestuurd en via het internet verspreid. Onder meer naar klaslokalen in heel Afrika. “Zo hopen de initiatiefnemers en deelnemers aan dit project de huidige generatie Afrikanen te laten realiseren waartoe ze in staat zijn.”
Wetenschap
Maar de maansonde moet niet alleen inspireren. Het is de bedoeling dat deze tevens een platform wordt voor n of meerdere wetenschappelijke experimenten. Zo zal de missie ook onze kennis omtrent de maan moeten vergroten en ervoor zorgen dat Afrika bijdraagt aan het verkennen van de ruimte.
De eerste fase
In eerste instantie zal 150.000 dollar (iets meer dan 120.000 euro) moeten worden ingezameld voor de eerste fase. Deze fase (die van januari tot november 2015 loopt) bestaat uit het uitwerken van de missie en een haalbaarheidsstudie. In de tweede fase komt het ontwerp van de missie aan bod.
HELP MEE!
Wil je meer weten of de missie financieel een hart onder de riem steken? Klik hier!
Veel mensen denken bij Afrika aan burgeroorlogen en geweld. En lang dicteerden die twee ook het leven van veel Afrikanen. Maar het continent krabbelt op, zo blijkt wel uit het feit dat zeven van de tien snelstgroeiende economien van het afgelopen in Afrika te vinden zijn. Tegelijkertijd is Afrika een ‘jong’ continent: vijftig procent van alle Afrikanen zijn negentien jaar oud of jonger. Het maakt Afrika tot een continent met potentie en dat wil Africa2Moon met deze maanmissie aan de wereld, maar misschien wel bovenal aan de Afrikanen zelf laten zien.
(scientias.nl)
Afrika broedt op haar eerste missie naar de maan
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 26 november 2014 om 19:12 uur
Afrika wil naar de maan en is een crowdfunding-campagne gestart om daar geld voor in te zamelen. Op korte termijn wil het continent een robot op de maan zetten of een orbiter in een baan rond onze natuurlijke satelliet plaatsen.
De Africa2Moon Mission wordt voornamelijk getrokken door Foundation for Space Development, een non-profitorganisatie in Kaapstad (Zuid-Afrika). De Africa2Moon Mission is voornamelijk bedoeld om te laten zien waartoe Afrika – een continent dat toch vooral bekend staat om oorlogen en onrust – in staat is. De missie moet jonge Afrikanen inspireren. “Inspiratie is van cruciaal belang voor de toekomst van Afrika,” zo stellen de initiatiefnemers op crowdfunding-website Indiegogo. “Inspiratie leidt tot educatie en educatie leidt tot kansen en een krachtige economische positie.”
Potentie
Het idee is om – middels crowdfunding – voldoende geld in te zamelen om een robot op het oppervlak van de maan te zetten of een orbiter in een baan rond de maan te plaatsen. Die robot of orbiter maakt vervolgens opnames van het maanoppervlak en die opnames worden naar de aarde gestuurd en via het internet verspreid. Onder meer naar klaslokalen in heel Afrika. “Zo hopen de initiatiefnemers en deelnemers aan dit project de huidige generatie Afrikanen te laten realiseren waartoe ze in staat zijn.”
Wetenschap
Maar de maansonde moet niet alleen inspireren. Het is de bedoeling dat deze tevens een platform wordt voor n of meerdere wetenschappelijke experimenten. Zo zal de missie ook onze kennis omtrent de maan moeten vergroten en ervoor zorgen dat Afrika bijdraagt aan het verkennen van de ruimte.
De eerste fase
In eerste instantie zal 150.000 dollar (iets meer dan 120.000 euro) moeten worden ingezameld voor de eerste fase. Deze fase (die van januari tot november 2015 loopt) bestaat uit het uitwerken van de missie en een haalbaarheidsstudie. In de tweede fase komt het ontwerp van de missie aan bod.
HELP MEE!
Wil je meer weten of de missie financieel een hart onder de riem steken? Klik hier!
Veel mensen denken bij Afrika aan burgeroorlogen en geweld. En lang dicteerden die twee ook het leven van veel Afrikanen. Maar het continent krabbelt op, zo blijkt wel uit het feit dat zeven van de tien snelstgroeiende economien van het afgelopen in Afrika te vinden zijn. Tegelijkertijd is Afrika een ‘jong’ continent: vijftig procent van alle Afrikanen zijn negentien jaar oud of jonger. Het maakt Afrika tot een continent met potentie en dat wil Africa2Moon met deze maanmissie aan de wereld, maar misschien wel bovenal aan de Afrikanen zelf laten zien.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-11-2014
Europese Jupitersonde wordt verder ontwikkeld
Impressie van de toekomstige ruimtesonde JUICE bij Jupiter. (ESA/AOES)
De Europese ruimtemissie JUICE (JUpiter ICy moons Explorer) heeft het groene licht gekregen voor verdere ontwikkeling. Dat moet ertoe leiden dat JUICE in 2022 richting Jupiter vertrekt.
Na aankomst (in 2030) zal de ruimtesonde enkele jaren om de grootste planeet van ons zonnestelsel cirkelen, om diens atmosfeer, magnetische veld en ringenstelsel te onderzoeken. Dat is echter niet zijn hoofdtaak: de aandacht zal vooral uitgaan naar de drie grote ijsmanen van Jupiter: Ganymedes, Europa en Callisto.
Uiteindelijk is het de bedoeling om JUICE in een omloopbaan om Callisto te brengen. Het onderzoek moet meer inzicht geven in de eigenschappen en de 'leefbaarheid' van de drie Jupitermanen. De ruimtesonde zal worden uitgerust met onder meer camera's, spectrometers, een radar en een hoogtemeter. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Europese Jupitersonde wordt verder ontwikkeld
Impressie van de toekomstige ruimtesonde JUICE bij Jupiter. (ESA/AOES)
De Europese ruimtemissie JUICE (JUpiter ICy moons Explorer) heeft het groene licht gekregen voor verdere ontwikkeling. Dat moet ertoe leiden dat JUICE in 2022 richting Jupiter vertrekt.
Na aankomst (in 2030) zal de ruimtesonde enkele jaren om de grootste planeet van ons zonnestelsel cirkelen, om diens atmosfeer, magnetische veld en ringenstelsel te onderzoeken. Dat is echter niet zijn hoofdtaak: de aandacht zal vooral uitgaan naar de drie grote ijsmanen van Jupiter: Ganymedes, Europa en Callisto.
Uiteindelijk is het de bedoeling om JUICE in een omloopbaan om Callisto te brengen. Het onderzoek moet meer inzicht geven in de eigenschappen en de 'leefbaarheid' van de drie Jupitermanen. De ruimtesonde zal worden uitgerust met onder meer camera's, spectrometers, een radar en een hoogtemeter. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Europa gaat werken aan nieuwe Arianeraket
Europese ministers hebben dinsdag ingestemd met het plan een nieuwe Arianeraket te ontwikkelen. Die wordt als Ariane 6 de opvolger van de succesvolle Ariane 5. Het plan kost 4,3 miljard euro volgens ESA-baas Jean-Jaques Dordain. De bewindslieden waren in Luxemburg bijeen in het kader van de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA).
Het project moet een raket opleveren die straks goed kan concurreren. De eerste test met de draagraket zou in 2020 in Frans Guyana worden gedaan. De ministers stemden ook in met de verdere exploitatie van raket Ariane-5 en van een lichtere versie, de Vega.
De eerste Europese raket die ESA met succes lanceerde was de Ariane 1, 24 december precies 35 jaar geleden. De grootste ESA-vestiging staat in Noordwijk. De Nederlandse minister van Economische Zaken beklemtoonde in het weekeinde nog het economisch belang van ESA en dat van de ruimtevaart voor ons land.
(telegraaf.nl)
Europese ministers hebben dinsdag ingestemd met het plan een nieuwe Arianeraket te ontwikkelen. Die wordt als Ariane 6 de opvolger van de succesvolle Ariane 5. Het plan kost 4,3 miljard euro volgens ESA-baas Jean-Jaques Dordain. De bewindslieden waren in Luxemburg bijeen in het kader van de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA).
Het project moet een raket opleveren die straks goed kan concurreren. De eerste test met de draagraket zou in 2020 in Frans Guyana worden gedaan. De ministers stemden ook in met de verdere exploitatie van raket Ariane-5 en van een lichtere versie, de Vega.
De eerste Europese raket die ESA met succes lanceerde was de Ariane 1, 24 december precies 35 jaar geleden. De grootste ESA-vestiging staat in Noordwijk. De Nederlandse minister van Economische Zaken beklemtoonde in het weekeinde nog het economisch belang van ESA en dat van de ruimtevaart voor ons land.
(telegraaf.nl)
Steun het Kiva Fok! team!
http://www.kiva.org/team/fok
http://www.kiva.org/team/fok
Goeie zaak!quote:
Europa gaat werken aan nieuwe Arianeraket
[ afbeelding ]
Europese ministers hebben dinsdag ingestemd met het plan een nieuwe Arianeraket te ontwikkelen. Die wordt als Ariane 6 de opvolger van de succesvolle Ariane 5. Het plan kost 4,3 miljard euro volgens ESA-baas Jean-Jaques Dordain. De bewindslieden waren in Luxemburg bijeen in het kader van de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA).
Het project moet een raket opleveren die straks goed kan concurreren. De eerste test met de draagraket zou in 2020 in Frans Guyana worden gedaan. De ministers stemden ook in met de verdere exploitatie van raket Ariane-5 en van een lichtere versie, de Vega.
De eerste Europese raket die ESA met succes lanceerde was de Ariane 1, 24 december precies 35 jaar geleden. De grootste ESA-vestiging staat in Noordwijk. De Nederlandse minister van Economische Zaken beklemtoonde in het weekeinde nog het economisch belang van ESA en dat van de ruimtevaart voor ons land.
(telegraaf.nl)
03-12-2014
Orion, het ruimtevaartuig dat u moet leren kennen
ap.
RUIMTEVAART De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA voert morgen de eerste testlancering van ruimtecapsule Orion uit. Een mijlpaal in de ruimtevaartgeschiedenis, want de opvolger van de spaceshuttle moet astronauten toelaten om verder te reizen dan ze ooit hebben gedaan. Naar Mars bijvoorbeeld. Toch is de kans groot dat u nooit van Orion gehoord heeft.
Het Smithsonian National Air and Space Museum in Washington leert de bezoekers alles over ruimtevaart. En dat is nodig, blijkt uit een reportage van de Amerikaanse National Public Radio. Van de zes genterviewde bezoekers in het museum had niemand gehoord van Orion. Toch staat het ruimtetuig klaar om geschiedenis te schrijven.
De ruimtecapsule wordt morgen voor het eerst onbemand getest. Hij wordt om 13.05 uur (Belgische tijd) met een draagraket in de ruimte gelanceerd. De motoren moeten de Orion 5.700 kilometer van de aarde brengen. Die verre afstand is nodig om te verifiren of astronauten en de apparatuur voldoende beschermd worden. De testcapsule zal tweemaal rond de aarde draaien, waarna de crewmodule ontkoppeld wordt, opnieuw de atmosfeer binnenkomt en uiteindelijk in de Stille Oceaan landt.
(HLN)
Orion, het ruimtevaartuig dat u moet leren kennen
ap.
RUIMTEVAART De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA voert morgen de eerste testlancering van ruimtecapsule Orion uit. Een mijlpaal in de ruimtevaartgeschiedenis, want de opvolger van de spaceshuttle moet astronauten toelaten om verder te reizen dan ze ooit hebben gedaan. Naar Mars bijvoorbeeld. Toch is de kans groot dat u nooit van Orion gehoord heeft.
Het Smithsonian National Air and Space Museum in Washington leert de bezoekers alles over ruimtevaart. En dat is nodig, blijkt uit een reportage van de Amerikaanse National Public Radio. Van de zes genterviewde bezoekers in het museum had niemand gehoord van Orion. Toch staat het ruimtetuig klaar om geschiedenis te schrijven.
De ruimtecapsule wordt morgen voor het eerst onbemand getest. Hij wordt om 13.05 uur (Belgische tijd) met een draagraket in de ruimte gelanceerd. De motoren moeten de Orion 5.700 kilometer van de aarde brengen. Die verre afstand is nodig om te verifiren of astronauten en de apparatuur voldoende beschermd worden. De testcapsule zal tweemaal rond de aarde draaien, waarna de crewmodule ontkoppeld wordt, opnieuw de atmosfeer binnenkomt en uiteindelijk in de Stille Oceaan landt.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-12-2014
Oortwolk telt mogelijk acht miljard planetoden
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 5 december 2014 om 19:37 uur
De Oortwolk wordt doorgaans beschouwd als een verzameling komeetachtige objecten. Maar nieuw onderzoek suggereert dat er veel meer te vinden is. Naast de kometen zouden er ook een slordige acht miljard (mogelijk gevaarlijke) planetoden uithangen.
Dat schrijven onderzoekers in het blad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Ze baseren hun conclusies op simulaties.
Deze afbeelding geeft een goed beeld van de Oortwolk en Kuipergordel ten opzichte van ons zonnestelsel. Afbeelding: ESA.
“We gebruiken simulaties van de totstandkoming van de Oortwolk om aan te tonen dat ongeveer vier procent van de kleine hemellichamen in de Oortwolk op 2,5 AU van de zon moeten zijn ontstaan,” zo schrijven de onderzoekers. AU staat voor ‘Astronomical Unit‘ en 1 AU is bijna 150.000.000 kilometer (vergelijkbaar met de afstand tussen de aarde en de zon). Simulaties wijzen er dus op dat een deel van de objecten in de Oortwolk relatief dicht bij de zon moet zijn ontstaan. “En zijn dus ijsvrije hemellichamen bestaande uit steen en ijzer.” Oftewel: het zijn geen kometen, maar planetoden.
Het onderzoek suggereert dus dat de Oortwolk deels uit planetoden bestaat. Het zou om zo’n slordige acht miljard planetoden gaan. Die planetoden kunnen een gevaar vormen voor de aarde. Met name omdat ze heel moeilijk te zien zijn. Maar, zo stellen de onderzoekers ons direct gerust, een catastrofale botsing tussen zo’n Oortwolk-planetode en de aarde zou slechts n keer in de miljard jaar voorkomen.
(scientias.nl)
Oortwolk telt mogelijk acht miljard planetoden
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 5 december 2014 om 19:37 uur
De Oortwolk wordt doorgaans beschouwd als een verzameling komeetachtige objecten. Maar nieuw onderzoek suggereert dat er veel meer te vinden is. Naast de kometen zouden er ook een slordige acht miljard (mogelijk gevaarlijke) planetoden uithangen.
Dat schrijven onderzoekers in het blad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Ze baseren hun conclusies op simulaties.
Deze afbeelding geeft een goed beeld van de Oortwolk en Kuipergordel ten opzichte van ons zonnestelsel. Afbeelding: ESA.
“We gebruiken simulaties van de totstandkoming van de Oortwolk om aan te tonen dat ongeveer vier procent van de kleine hemellichamen in de Oortwolk op 2,5 AU van de zon moeten zijn ontstaan,” zo schrijven de onderzoekers. AU staat voor ‘Astronomical Unit‘ en 1 AU is bijna 150.000.000 kilometer (vergelijkbaar met de afstand tussen de aarde en de zon). Simulaties wijzen er dus op dat een deel van de objecten in de Oortwolk relatief dicht bij de zon moet zijn ontstaan. “En zijn dus ijsvrije hemellichamen bestaande uit steen en ijzer.” Oftewel: het zijn geen kometen, maar planetoden.
Het onderzoek suggereert dus dat de Oortwolk deels uit planetoden bestaat. Het zou om zo’n slordige acht miljard planetoden gaan. Die planetoden kunnen een gevaar vormen voor de aarde. Met name omdat ze heel moeilijk te zien zijn. Maar, zo stellen de onderzoekers ons direct gerust, een catastrofale botsing tussen zo’n Oortwolk-planetode en de aarde zou slechts n keer in de miljard jaar voorkomen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Pluto-Bound Spacecraft Ends Hibernation To Start Mission
NASA's New Horizons spacecraft awoke from hibernation on Saturday and sent a radio confirmation that it had successfully turned itself back on one and a half hours later. The spacecraft has been traveling for nine years across the solar system towards its destination, Pluto. From the article: "In 2006, with New Horizons already on its way, Pluto was stripped of its title as the ninth planet in the solar system and became a dwarf planet, of which more than 1,000 have since been discovered in the Kuiper Belt. With New Horizons approaching Pluto's doorstep, scientists are eager for their first close-up look at this unexplored domain."
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
Daar hebben we een apart topic voor beste Aetherquote:
W&T / New Horizons: De reis naar Pluto (en verder)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-12-2014
Venus Express geeft de geest
Venus Express. (ESA)
De missie van de Europese planeetverkenner Venus Express is ten einde gekomen. De brandstof van de ruimtesonde, nodig voor het uitvoeren van kleine baancorrecties, is - zoals al werd verwacht - volledig opgebruikt. Sinds eind november zijn er problemen met de radioverbinding, die erop wijzen dat de ruimtesonde hoogte aan het verliezen is. Binnen enkele weken zal hij verbranden in de dichte dampkring van de planeet.
Venus Express kwam in 2006 aan in een elliptische baan rond Venus met een omlooptijd van 24 uur en een laagste punt op 200 kilometer hoogte boven de noordpool. Afgelopen voorjaar zijn periodieke duikvluchten in de bovenste lagen van de dampkring uitgevoerd, waarbij metingen zijn verricht die anders nooit mogelijk waren geweest. Tijdens baancorrecties in november is kennelijk het laatste beetje brandstof aan boord verbruikt.
Venus Express heeft vooral onderzoek gedaan aan dampkring, atmosfeerdynamica en klimaat van Venus. Ook zijn er indirecte aanwijzingen gevonden voor actief vulkanisme op de planeet. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Venus Express geeft de geest
Venus Express. (ESA)
De missie van de Europese planeetverkenner Venus Express is ten einde gekomen. De brandstof van de ruimtesonde, nodig voor het uitvoeren van kleine baancorrecties, is - zoals al werd verwacht - volledig opgebruikt. Sinds eind november zijn er problemen met de radioverbinding, die erop wijzen dat de ruimtesonde hoogte aan het verliezen is. Binnen enkele weken zal hij verbranden in de dichte dampkring van de planeet.
Venus Express kwam in 2006 aan in een elliptische baan rond Venus met een omlooptijd van 24 uur en een laagste punt op 200 kilometer hoogte boven de noordpool. Afgelopen voorjaar zijn periodieke duikvluchten in de bovenste lagen van de dampkring uitgevoerd, waarbij metingen zijn verricht die anders nooit mogelijk waren geweest. Tijdens baancorrecties in november is kennelijk het laatste beetje brandstof aan boord verbruikt.
Venus Express heeft vooral onderzoek gedaan aan dampkring, atmosfeerdynamica en klimaat van Venus. Ook zijn er indirecte aanwijzingen gevonden voor actief vulkanisme op de planeet. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-12-2014
Ons zonnestelsel wordt ‘binnenkort’ bezocht door een andere ster
Geschreven door Tim Kraaijvanger op 18 december 2014 om 10:17 uur
Het klinkt misschien een beetje eng, maar ons zonnestelsel wordt over 240.000 tot 480.000 jaar bezocht door een andere ster. Dit heeft mogelijk grote gevolgen voor de aarde. De ster zal namelijk invloed uitoefenen op de banen van kometen, waardoor de aarde een korte periode bestookt kan worden door meer kosmische ijsballen.
Hoewel het net lijkt alsof de sterren in ons Melkwegstelsel stil staan, bewegen ze om het centrum van de Melkweg. Ook onderling zijn er verschillen, waardoor sommige sterren naar ons toe bewegen, terwijl andere exemplaren in de loop der jaren naar een andere buurt verhuizen. Er ontstaan nooit grote problemen, zoals botsingen. Dit heeft ermee te maken dat er enorm veel lege ruimte tussen sterren is. Zelfs wanneer het Andromedastelsel over een paar miljard jaar botst met het Melkwegstelsel, verwachten wetenschappers dat het aantal botsingen meevalt. Maar indirect kunnen er wel probleempjes ontstaan.
DE MEEST NABIJE STER
0,13 tot 0,65 lichtjaar: misschien zegt je dit helemaal niets. Ter vergelijking: de afstand tot de meest nabije ster – Proxima Centauri – is ongeveer 4 lichtjaar. De dwergplaneet Pluto, die volgend jaar wordt bezocht door New Horizons, is ongeveer 0,0005 lichtjaar verwijderd van de aarde. Kortom: 0,13 lichtjaar is binnen ons zonnestelsel nog steeds een flinke afstand, maar op kosmologische schaal is het een schijntje.
Hooggeerd bezoek
Zo is de kans 90 procent dat de ster Hip 85605 over een kwart miljoen jaar tot een half miljoen jaar een bezoek brengt aan ons zonnestelsel. Deze ster blijft op een afstand van 0,13 tot 0,65 lichtjaar verwijderd van de zon en zal dus voor onze moederster en de planeten geen problemen veroorzaken. Toch zal de ster wel door de Oortwolk vliegen. Deze regio strekt zich uit tot 1,63 lichtjaar bij de zon vandaan en huisvest vele miljarden kometen, planetoden en andere restobjecten van de vorming van het zonnestelsel.
Kometenbanen
“Ik verwacht dat Hip 85605 diverse kometenbanen gaat verstoren”, vertelt onderzoeker Coryn Bailer-Jones van het Max Planck Instituut voor Astronomie aan New Scientist. Hij analyseerde de banen van 50.000 sterren en concludeert nu dat veertien sterren de komende miljoenen jaren dicht in de buurt komen van de zon. Van deze veertien sterren spant Hip 85605 de kroon.
Inslag?
Als Hip 85606 inderdaad veel kometenbanen verstoort, zullen meer kometen hun weg vinden richting de aarde en andere planeten. Het gevolg: een verhoogde kans op inslagen. Het is misschien een beetje doemdenken, maar er zijn genoeg kometen in de Oortwolk die groot genoeg zijn om leven op aarde uit te roeien.
De juiste tijd om te verhuizen?
Gelukkig zien visionairs ook weer mogelijkheden. Als Hip 85605 een leefbare exoplaneet heeft, dan is dit d kans om deze exoplaneet een bezoek te brengen. Nu is het de tijd om van de kleine afstand te profiteren en we hebben nog tijd zat om een goed ruimtevaartuig te ontwikkelen.
(scientias.com)
Ons zonnestelsel wordt ‘binnenkort’ bezocht door een andere ster
Geschreven door Tim Kraaijvanger op 18 december 2014 om 10:17 uur
Het klinkt misschien een beetje eng, maar ons zonnestelsel wordt over 240.000 tot 480.000 jaar bezocht door een andere ster. Dit heeft mogelijk grote gevolgen voor de aarde. De ster zal namelijk invloed uitoefenen op de banen van kometen, waardoor de aarde een korte periode bestookt kan worden door meer kosmische ijsballen.
Hoewel het net lijkt alsof de sterren in ons Melkwegstelsel stil staan, bewegen ze om het centrum van de Melkweg. Ook onderling zijn er verschillen, waardoor sommige sterren naar ons toe bewegen, terwijl andere exemplaren in de loop der jaren naar een andere buurt verhuizen. Er ontstaan nooit grote problemen, zoals botsingen. Dit heeft ermee te maken dat er enorm veel lege ruimte tussen sterren is. Zelfs wanneer het Andromedastelsel over een paar miljard jaar botst met het Melkwegstelsel, verwachten wetenschappers dat het aantal botsingen meevalt. Maar indirect kunnen er wel probleempjes ontstaan.
DE MEEST NABIJE STER
0,13 tot 0,65 lichtjaar: misschien zegt je dit helemaal niets. Ter vergelijking: de afstand tot de meest nabije ster – Proxima Centauri – is ongeveer 4 lichtjaar. De dwergplaneet Pluto, die volgend jaar wordt bezocht door New Horizons, is ongeveer 0,0005 lichtjaar verwijderd van de aarde. Kortom: 0,13 lichtjaar is binnen ons zonnestelsel nog steeds een flinke afstand, maar op kosmologische schaal is het een schijntje.
Hooggeerd bezoek
Zo is de kans 90 procent dat de ster Hip 85605 over een kwart miljoen jaar tot een half miljoen jaar een bezoek brengt aan ons zonnestelsel. Deze ster blijft op een afstand van 0,13 tot 0,65 lichtjaar verwijderd van de zon en zal dus voor onze moederster en de planeten geen problemen veroorzaken. Toch zal de ster wel door de Oortwolk vliegen. Deze regio strekt zich uit tot 1,63 lichtjaar bij de zon vandaan en huisvest vele miljarden kometen, planetoden en andere restobjecten van de vorming van het zonnestelsel.
Kometenbanen
“Ik verwacht dat Hip 85605 diverse kometenbanen gaat verstoren”, vertelt onderzoeker Coryn Bailer-Jones van het Max Planck Instituut voor Astronomie aan New Scientist. Hij analyseerde de banen van 50.000 sterren en concludeert nu dat veertien sterren de komende miljoenen jaren dicht in de buurt komen van de zon. Van deze veertien sterren spant Hip 85605 de kroon.
Inslag?
Als Hip 85606 inderdaad veel kometenbanen verstoort, zullen meer kometen hun weg vinden richting de aarde en andere planeten. Het gevolg: een verhoogde kans op inslagen. Het is misschien een beetje doemdenken, maar er zijn genoeg kometen in de Oortwolk die groot genoeg zijn om leven op aarde uit te roeien.
De juiste tijd om te verhuizen?
Gelukkig zien visionairs ook weer mogelijkheden. Als Hip 85605 een leefbare exoplaneet heeft, dan is dit d kans om deze exoplaneet een bezoek te brengen. Nu is het de tijd om van de kleine afstand te profiteren en we hebben nog tijd zat om een goed ruimtevaartuig te ontwikkelen.
(scientias.com)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-12-2014
Voyager nog steeds in ‘zonnetsunami’
Ruimtesonde Voyager 1 bevindt zich nog steeds in een langdurige ‘zonnetsunami’, rapporteert ruimtevaartorganisatie NASA. In totaal hebben drie schokgolven de sonde geraakt sinds november 2012.
Sonde Voyager 1. Bron: Nasa
Bron: Nasa
NASA merkte de meest recente schokgolf op in februari 2014. De laatste metingen, van afgelopen november, geven aan dat Voyager zich nog steeds in de golf bevindt. Daardoor weet NASA dat de golf in ieder geval een gebied bestrijkt van 400 miljoen kilometer. Voyager botste eerder op twee vergelijkbare schokgolven, die een stuk minder lang duurden. De eerste vond plaats van oktober tot november 2012, en de tweede golf in april en mei 2013.
Tsunami
De schokgolven, of ‘zonnetsunami’s’, zijn het resultaat van plasmawolken die de zon uitspuwt. Een plasmawolk is een grote uitbarsting van zonnewind, waarbij de zon magnetisch plasma uitstoot. De wolk veroorzaakt een drukgolf die de ruimte in raast. Zodra de drukgolf botst met geladen deeltjes die in de interstellaire ruimte zitten, ontstaat een schokgolf. Het interstellaire gas gaat ‘zingen’ dankzij de trillingen.
NASA-wetenschappers weten niet hoe lang de golf nog zal voortduren, of hoe snel hij door de interstellaire ruimte reist.
Heliosfeer
De tweede schokgolf, die in 2013 plaatsvond, bewees dat Voyager 1 de heliosfeer had verlaten. Dit is een beschermende bubbel van zonnewind die het hele zonnestelsel omsluit. Toen Voyager de grens doorboorde, lieten zijn metingen zien dat zijn omgeving een dichtheid had die veertig keer groter was dan voorheen gemeten. Voyager is daarmee het eerste door de mens gemaakte voertuig dat het zonnestelsel heeft verlaten. De sonde, en zijn broertje Voyager 2, zijn in 1977 gelanceerd.
'newscientist.nl)
Voyager nog steeds in ‘zonnetsunami’
Ruimtesonde Voyager 1 bevindt zich nog steeds in een langdurige ‘zonnetsunami’, rapporteert ruimtevaartorganisatie NASA. In totaal hebben drie schokgolven de sonde geraakt sinds november 2012.
Sonde Voyager 1. Bron: Nasa
Bron: Nasa
NASA merkte de meest recente schokgolf op in februari 2014. De laatste metingen, van afgelopen november, geven aan dat Voyager zich nog steeds in de golf bevindt. Daardoor weet NASA dat de golf in ieder geval een gebied bestrijkt van 400 miljoen kilometer. Voyager botste eerder op twee vergelijkbare schokgolven, die een stuk minder lang duurden. De eerste vond plaats van oktober tot november 2012, en de tweede golf in april en mei 2013.
Tsunami
De schokgolven, of ‘zonnetsunami’s’, zijn het resultaat van plasmawolken die de zon uitspuwt. Een plasmawolk is een grote uitbarsting van zonnewind, waarbij de zon magnetisch plasma uitstoot. De wolk veroorzaakt een drukgolf die de ruimte in raast. Zodra de drukgolf botst met geladen deeltjes die in de interstellaire ruimte zitten, ontstaat een schokgolf. Het interstellaire gas gaat ‘zingen’ dankzij de trillingen.
NASA-wetenschappers weten niet hoe lang de golf nog zal voortduren, of hoe snel hij door de interstellaire ruimte reist.
Heliosfeer
De tweede schokgolf, die in 2013 plaatsvond, bewees dat Voyager 1 de heliosfeer had verlaten. Dit is een beschermende bubbel van zonnewind die het hele zonnestelsel omsluit. Toen Voyager de grens doorboorde, lieten zijn metingen zien dat zijn omgeving een dichtheid had die veertig keer groter was dan voorheen gemeten. Voyager is daarmee het eerste door de mens gemaakte voertuig dat het zonnestelsel heeft verlaten. De sonde, en zijn broertje Voyager 2, zijn in 1977 gelanceerd.
'newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-01-2015
Truc met helium stelt crash ruimtesonde maand uit
NASA/APL.
Het einde van de MESSENGER-missie is na tien jaar bijna in zicht. Als een onderdeel van het Discovery-programma van NASA cirkelt de ruimtesonde al bijna vier jaar rond Mercurius. De brandstof raakt stilaan op en einde maart zou de sonde op het oppervlak van de planeet neerstorten. Wetenschappers hebben echter een trucje uitgedokterd om hem nog een maand langer in leven te houden.
Door het heliumgas te laten ontsnappen, krijgt de ruimtesonde nog een klein laatste zetje
Door het brandstofgebrek worden de rondjes van MESSENGER rond de planeet steeds kleiner. Einde maart zou de missie aflopen en zou het ruimtevaartuig op de planeet te pletter storten.
Maar onderzoekers van de universiteit Johns Hopkins in Baltimore bedachten een methode om het einde van de missie wat uit te stellen. Het heliumgas dat normaal dient om de brandstoftanks onder druk te zetten, zal gebruikt worden om ervoor te zorgen dat MESSENGER hoog boven Mercurius blijft vliegen. Als de brandstof op is, is er immers geen nood meer aan het gas. Door het te laten ontsnappen, krijgt de ruimtesonde nog een klein laatste zetje.
Dat manoeuvre wordt uitgevoerd op 21 januari. Die dag zal de sonde zich op amper 25 kilometer van het oppervlak bevinden. Die afstand wordt vergroot tot 80 kilometer, waarna de sonde weer stelselmatig zal dalen. Uiteindelijk zal MESSENGER in de lente op Mercurius landen.
Het is de eerste keer in de geschiedenis van de ruimtevaart dat helium gebruikt wordt als brandstof, al is het maar voor heel even. De missie kan met een maand worden verlengd, tijd die benut zal worden om Mercurius van heel dichtbij te onderzoeken en het magnetische veld van de planeet in kaart te brengen.
(HLN)
Truc met helium stelt crash ruimtesonde maand uit
NASA/APL.
Het einde van de MESSENGER-missie is na tien jaar bijna in zicht. Als een onderdeel van het Discovery-programma van NASA cirkelt de ruimtesonde al bijna vier jaar rond Mercurius. De brandstof raakt stilaan op en einde maart zou de sonde op het oppervlak van de planeet neerstorten. Wetenschappers hebben echter een trucje uitgedokterd om hem nog een maand langer in leven te houden.
Door het heliumgas te laten ontsnappen, krijgt de ruimtesonde nog een klein laatste zetje
Door het brandstofgebrek worden de rondjes van MESSENGER rond de planeet steeds kleiner. Einde maart zou de missie aflopen en zou het ruimtevaartuig op de planeet te pletter storten.
Maar onderzoekers van de universiteit Johns Hopkins in Baltimore bedachten een methode om het einde van de missie wat uit te stellen. Het heliumgas dat normaal dient om de brandstoftanks onder druk te zetten, zal gebruikt worden om ervoor te zorgen dat MESSENGER hoog boven Mercurius blijft vliegen. Als de brandstof op is, is er immers geen nood meer aan het gas. Door het te laten ontsnappen, krijgt de ruimtesonde nog een klein laatste zetje.
Dat manoeuvre wordt uitgevoerd op 21 januari. Die dag zal de sonde zich op amper 25 kilometer van het oppervlak bevinden. Die afstand wordt vergroot tot 80 kilometer, waarna de sonde weer stelselmatig zal dalen. Uiteindelijk zal MESSENGER in de lente op Mercurius landen.
Het is de eerste keer in de geschiedenis van de ruimtevaart dat helium gebruikt wordt als brandstof, al is het maar voor heel even. De missie kan met een maand worden verlengd, tijd die benut zal worden om Mercurius van heel dichtbij te onderzoeken en het magnetische veld van de planeet in kaart te brengen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-01-2015
'Zuilen van de schepping' opnieuw gefotografeerd door Hubble
Hubble-foto van de Adelaarnevel. (NASA/ESA/STScI)
Bijna twintig jaar nadat de Hubble Space Telescope een inmiddels iconische foto van de Adelaarnevel (M16) maakte, is vandaag een nieuwe Hubble-opname gepresenteerd van het stervormingsgebied, dat zich op een afstand van 6500 lichtjaar bevindt. Het nieuwe fotomozaek (een combinatie van opnamen op zichtbare en ultraviolette golflengten, gemaakt met de Wide Field Camera 3) beslaat een veel groter deel aan de hemel en toont ook veel meer detail: in de loop van de afgelopen twintig jaar heeft Hubble veel gevoeliger camera's gekregen.
De Hubble-opname uit 1995 kreeg de bijnaam 'The Pillars of Creation' ('zuilen van de schepping'): in de donkere stofkolommen worden nieuwe sterren geboren. De stofwolken eroderen onder invloed van de energierijke straling van hete, jonge sterren die zich op enige afstand 'boven' de zuilen bevinden (buiten beeld). De delen met de grootste dichtheid, op de foto zichtbaar als kleine, donkere 'kikkervisjes', bieden weerstand tegen dit proces van stralingsverdamping en vormen de kiemen van nieuwe sterren. Indertijd werden ze EGG's genoemd: evaporating gaseous globules.
Onderzoek aan de nieuwe foto's wijst uit dat het verdampingsproces relatief snel gaat. Dat betekent dat de zuilen een korte levensduur hebben van hooguit een paar miljoen jaar. Ze zijn ook extreem scherp begrensd. Vergelijking met de oude opname uit 1995 laat op sommige plaatsen subtiele veranderingen zien. Zo is een straalstroom van materie, weggeblazen door een pasgeboren ster, op de nieuwe opname ca. 100 miljard kilometer langer dan op de oude foto.
Hubble heeft ook een infraroodopname van hetzelfde gebied gemaakt, waarop het stof veel doorzichtiger is, zodat protosterren in de stofpilaren zichtbaar zijn. Beide opnamen zijn vandaag gepresenteerd op de 225ste bijeenkomst van de American Astronomical Society, ter gelegenheid van het feit dat het dit jaar (op 24 april) vijfentwintig jaar geleden is dat Hubble werd gelanceerd. (GS)
(allesoversterrenkunde.nl)
'Zuilen van de schepping' opnieuw gefotografeerd door Hubble
Hubble-foto van de Adelaarnevel. (NASA/ESA/STScI)
Bijna twintig jaar nadat de Hubble Space Telescope een inmiddels iconische foto van de Adelaarnevel (M16) maakte, is vandaag een nieuwe Hubble-opname gepresenteerd van het stervormingsgebied, dat zich op een afstand van 6500 lichtjaar bevindt. Het nieuwe fotomozaek (een combinatie van opnamen op zichtbare en ultraviolette golflengten, gemaakt met de Wide Field Camera 3) beslaat een veel groter deel aan de hemel en toont ook veel meer detail: in de loop van de afgelopen twintig jaar heeft Hubble veel gevoeliger camera's gekregen.
De Hubble-opname uit 1995 kreeg de bijnaam 'The Pillars of Creation' ('zuilen van de schepping'): in de donkere stofkolommen worden nieuwe sterren geboren. De stofwolken eroderen onder invloed van de energierijke straling van hete, jonge sterren die zich op enige afstand 'boven' de zuilen bevinden (buiten beeld). De delen met de grootste dichtheid, op de foto zichtbaar als kleine, donkere 'kikkervisjes', bieden weerstand tegen dit proces van stralingsverdamping en vormen de kiemen van nieuwe sterren. Indertijd werden ze EGG's genoemd: evaporating gaseous globules.
Onderzoek aan de nieuwe foto's wijst uit dat het verdampingsproces relatief snel gaat. Dat betekent dat de zuilen een korte levensduur hebben van hooguit een paar miljoen jaar. Ze zijn ook extreem scherp begrensd. Vergelijking met de oude opname uit 1995 laat op sommige plaatsen subtiele veranderingen zien. Zo is een straalstroom van materie, weggeblazen door een pasgeboren ster, op de nieuwe opname ca. 100 miljard kilometer langer dan op de oude foto.
Hubble heeft ook een infraroodopname van hetzelfde gebied gemaakt, waarop het stof veel doorzichtiger is, zodat protosterren in de stofpilaren zichtbaar zijn. Beide opnamen zijn vandaag gepresenteerd op de 225ste bijeenkomst van de American Astronomical Society, ter gelegenheid van het feit dat het dit jaar (op 24 april) vijfentwintig jaar geleden is dat Hubble werd gelanceerd. (GS)
(allesoversterrenkunde.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-01-2015
Magelhaense Wolken veel groter en ongelijkmatiger dan gedacht
De Grote Magelhaense Wolk. (ESO)
De Magelhaense Wolken - twee relatief kleine begeleiders van ons eigen Melkwegstelsel - blijken enorm veel groter te zijn en een ongelijkmatiger structuur te vertonen dan tot nu toe altijd is gedacht. Dat blijkt uit waarnemingen die verricht zijn met de Dark Energy Camera op de 4-meter Blanco-telescoop op de Cerro Tololo-sterrenwacht in Chili. De nieuwe resultaten zijn vandaag gepresenteerd op de 225ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Seattle.
De Magelhaense Wolken zijn vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar als wazige nevels aan de sterrenhemel. De Grote Magelhaense Wolk staat op 160.000 lichtjaar afstand; de Kleine Magelhaense Wolk staat iets verder weg. De Grote Wolk beslaat aan de hemel een gebied met een middellijn van ca. 5 graden - tien maal zo groot als de schijnbare afmeting van de Volle Maan.
Het SMASH-project (Survey of the MAgellanic Stellar History) heeft nu echter aan het licht gebracht dat het sterrenstelsel enorm veel groter is. Over een zeer groot gebied aan de sterrenhemel zijn opnamen gemaakt waarin de sterren van de Magelhaense Wolk gedentificeerd konden worden op basis van hun kleuren en helderheden. Tot op 20 graden afstand van het centrum, overeenkomend met een afstand van ca. 55.000 lichtjaar, werden nog sterren aangetroffen die deel uitmaken van de Grote Magelhaense Wolk.
Bovendien blijken de sterren in de dunbevolkte buitendelen van het stelsel niet heel gelijkmatig te zijn verdeeld. Dat doet vermoeden dat de Grote Magelhaense Wolk misschien ook ooit is ontstaan uit de 'versmelting' van kleinere bouwstenen. Voor de Kleine Magelhaense Wolk geldt iets soortgelijks.
De hoop is dat het SMASH-project meer inzicht zal bieden in de dynamische en evolutionaire geschiedenis van de twee dwergstelsels. SMASH gaat ook nog onderzoek doen aan de zogeheten Magelhaense Stroom - een soort brug van gas en sterren die de twee Wolken met elkaar lijkt te verbinden, en wijst op een wisselwerking tussen de twee kleine sterrenstelsels. (GS)
- See more at: http://allesoversterrenku(...)en-ongelijkmatiger-/
Magelhaense Wolken veel groter en ongelijkmatiger dan gedacht
De Grote Magelhaense Wolk. (ESO)
De Magelhaense Wolken - twee relatief kleine begeleiders van ons eigen Melkwegstelsel - blijken enorm veel groter te zijn en een ongelijkmatiger structuur te vertonen dan tot nu toe altijd is gedacht. Dat blijkt uit waarnemingen die verricht zijn met de Dark Energy Camera op de 4-meter Blanco-telescoop op de Cerro Tololo-sterrenwacht in Chili. De nieuwe resultaten zijn vandaag gepresenteerd op de 225ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Seattle.
De Magelhaense Wolken zijn vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar als wazige nevels aan de sterrenhemel. De Grote Magelhaense Wolk staat op 160.000 lichtjaar afstand; de Kleine Magelhaense Wolk staat iets verder weg. De Grote Wolk beslaat aan de hemel een gebied met een middellijn van ca. 5 graden - tien maal zo groot als de schijnbare afmeting van de Volle Maan.
Het SMASH-project (Survey of the MAgellanic Stellar History) heeft nu echter aan het licht gebracht dat het sterrenstelsel enorm veel groter is. Over een zeer groot gebied aan de sterrenhemel zijn opnamen gemaakt waarin de sterren van de Magelhaense Wolk gedentificeerd konden worden op basis van hun kleuren en helderheden. Tot op 20 graden afstand van het centrum, overeenkomend met een afstand van ca. 55.000 lichtjaar, werden nog sterren aangetroffen die deel uitmaken van de Grote Magelhaense Wolk.
Bovendien blijken de sterren in de dunbevolkte buitendelen van het stelsel niet heel gelijkmatig te zijn verdeeld. Dat doet vermoeden dat de Grote Magelhaense Wolk misschien ook ooit is ontstaan uit de 'versmelting' van kleinere bouwstenen. Voor de Kleine Magelhaense Wolk geldt iets soortgelijks.
De hoop is dat het SMASH-project meer inzicht zal bieden in de dynamische en evolutionaire geschiedenis van de twee dwergstelsels. SMASH gaat ook nog onderzoek doen aan de zogeheten Magelhaense Stroom - een soort brug van gas en sterren die de twee Wolken met elkaar lijkt te verbinden, en wijst op een wisselwerking tussen de twee kleine sterrenstelsels. (GS)
- See more at: http://allesoversterrenku(...)en-ongelijkmatiger-/
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
