Depressie & Angst #44

quote:

Op zondag 7 juli 2013 11:47 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Wat anderen sowieso moeten doen is mij de ruimte geven om me te laten zijn wie ik ben. Veel mensen hebben het vertikt om die ruimte aan mij te geven. Ze maakten me liever kapot, ook al deden ze dat niet bewust.

[..]

Ik ben er al mee bezig. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan.

Anderen moeten helemaal niks! Dat moet jij eens gaan snappen. Wil jij gelukkig zijn? Prima, maar daar heb je zelf voor te zorgen, een ander hoeft niet voor jou te zorgen

En doe effe normaal tegen iedereen hier die al dagen proberem jou dingen van een andere kant te laten bekijken. Als het zo moet kunnen we je ook gaan negeren, als je dat liever hebt.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 11:56 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Nou zo bijzonder is dat echt niet. Het stelt echt geen klap voor.

Ik vind van wel.

Zucht.... ik ben er klaar mee.

Hoest met de anderen hier?

quote:

Op zondag 7 juli 2013 11:59 schreef Murmeli het volgende:
Zucht.... ik ben er klaar mee.

Hoest met de anderen hier?

bezig met taartopdrachten! geen succes met deze temperaturen...

en met jou?

Taart! zei iemand hier taart!?
Ik ben gek op taart!

Zolang het geen ouwe is!

quote:

Op zondag 7 juli 2013 10:50 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Daar ben ik ook wel benieuwd naar What's your story in een notendop? Het enige wat ik tot dusverre heb meegekregen is dat je een borderline zusje had?

Een borderline moeder.

Lang verhaal, maar nog steeds een notendop:

Afgezien van alle manische episodes in m'n vroege jeugd en het gemis van een liefdevolle relaties in mijn familie en gezin, ontstonden de grootste trauma's bij mij in mijn puberteit. M'n ouders gingen toen scheiden, wat bij mijn moeder resulteerde in herhaaldelijke zelfmoordpogingen. In totaal heb ik haar driemaal het leven gered, door een riem door te snijden waaraan ze al schuimbekkende voor mijn kamerdeur aan hing, haar een mes uit de pols te worstelen en mijn vingers tot diep in d'r keel heb moeten steken om een overdosis te voorkomen. En toen begon de lange periode aan slechte keuze in mannen, welk ze ontmoette in opvangcentra voor persoonlijkheidsstoornissen en verslavingen. Een doldwaze periode dus.

M'n vader is nooit een hulp geweest, want emotioneel afstandelijk, en als oudste kon ik niet bij m'n broertjes/zusje terecht. Vrienden waren niet geïnteresseerd in dit soort zaken, vriendinnetjes snapten het niet. En dus deed ik alsof er niets aan de hand was. Wat me jarenlang door de dagen bracht, ware het niet dat een sluimerende depressie groeiende was. Tijdens mijn 4e jaar in m'n academische periode zette die goed door, waar niet alleen ik onder leed, maar ook mijn geliefde toentertijd. Ik gedroeg me tegenover haar als een duivel, terwijl ik de rest van mijn tijd blowend, zuipend en videogamend door bracht.

Niets wat ik deed hielp en vluchten bleek niet langer te werken. Ik deed een ander aan wat ik mezelf niet toewenste en wilde dat nooit meer laten gebeuren. Daarop besloot ik hulp te zoeken én mezelf te helpen. De hulp van buitenaf bleek onvoldoende en daarom ging ik op een soort persoonlijke retraite, ofwel kluizenaarschap. En wat anders gebeurt wanneer je op jezelf bent dan jezelf tegenkomen? Ik ging lezen over psychologie en filosofie, besteedde tijd aan contemplatie van de beroeringen van mijn innerlijke wereld en analyseerde de aard van leed.

Instant geluk bracht al die kennis echter niet en op den duur bemerkte ik dat hetgeen gebeurde ik had bezworen nooit te doen: ik dacht aan zelfmoord. Ik droomde er zelfs van. Het gaf me een warm gevoel wanneer ik dacht aan sterven. Aanvankelijk vreesde ik die gedachten, maar besloot ze uiteindelijk aan te horen en niet langer te bevechten. Ik maakte voorbereidingen door relaties af te sluiten, afstand te doen van bezittingen en zoveel mogelijk zaakjes af te handelen. Schreef een testament, persoonlijke afscheidsbrieven, en zocht naar een geschikt moment.

En toch zette ik de stap maar niet. Dus vroeg ik me af waarom. Zou ik ergens misschien toch bang zijn voor de dood? Op een avond dat ik jankend in bed lag omdat ik zweefde tussen niet leven en niet sterven, maakte ik de keuze om de volgende dag door te zetten. Om niet terug te krabbelen de volgende dag, besloot ik mezelf te onderwerpen aan een voorstelling van hoe het was om te sterven.

En daarmee veranderde alles.

Het was alsof ik ervoer dat ik niet langer bestond. Alsof mijn leven niet mijn leven was, maar het leven zelf. Mijn bewustzijn was bewust van mijn bewustzijn. In mij was slechts nog stilte, rust en vrede, en daarmee, besefte ik later, ook buiten mij. Het was alsof ik soort van buiten mezelf stond, maar nog steeds volledig mezelf was, meer dan ooit zelfs. En, zo realiseerde ik, was deze vreugde het resultaat van alles dat me ooit was overkomen, maar was het niet daaruit ontstaan; het was altijd al aanwezig.

En toen? Niets. Helemaal niets. Alles was hetzelfde, maar niets zou ooit nog hetzelfde zijn. Ik voelde me als een nieuw mens, al bestonden nog steeds al m'n oude gewoonten. Dipjes, depressies, suïcidale gedachten e.d. bestonden nog steeds en leken zelfs even erger te worden. Maar ik wist dat het stuiptrekkingen waren van iets dat tanende was en zodoende. Langzaamaan werden die momenten minder, terwijl ik mezelf ondertussen een nieuwe opvoeding gaf om mezelf nieuwe patronen aan te leren. En dat is een blijvend project: het kweken van karma, zou je kunnen zeggen.

Nu zo'n drie jaar later heb ik geen depressies meer, geen dipjes, al wel de enkele angstige gedachte her en der. En die mogen er van mij gewoon zijn. Maar ik weet dat ik niet die gedachten ben, dat ik ze niet maak, en dat ik me er niet door hoef te laten vangen. Ik ben vrij.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:01 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

bezig met taartopdrachten! geen succes met deze temperaturen...

en met jou?

Taaaaarttttt! Leuk dat je dat nog doet. Wij gingen nog een date plannen he? Ff keertje doen als t ietsie frisser is? Ik heb wel weer zin in taart bouwen

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:06 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik kap ermee mensen. Het gaat de verkeerde kant op. De gemoederen lopen hoog op en daarom trek ik me nu terug.

Okidoki..

Blijf je wel een bepaalde basisstructuur aanhouden? Dat je niet gaat verhongeren en jezelf verwaarloosd?

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:06 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik kap ermee mensen. Het gaat de verkeerde kant op. De gemoederen lopen hoog op en daarom trek ik me nu terug.

Om dan tegen jezelf te kunnen zeggen: zie je wel, zij mogen me ook niet?

Een mooie dag om het duister in jezelf op te lichten.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 11:57 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik wil gewoon mijn ervaringen en mijn progressie delen met andere mensen. Ik zit namelijk nu wel bij het UCP.

Begrijp je wel waarom dat wanneer jij de verantwoordelijkheid over jezelf probeert neer te leggen bij iets buiten je, bij anderen, er mensen zijn die zeggen dat dat niet handig is? Snap je waarom dat gezegd wordt?

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:03 schreef peleetje het volgende:
Taart! zei iemand hier taart!?
Ik ben gek op taart!

Zolang het geen ouwe is!

is hele verse net uit de oven taart!

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:05 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Taaaaarttttt! Leuk dat je dat nog doet. Wij gingen nog een date plannen he? Ff keertje doen als t ietsie frisser is? Ik heb wel weer zin in taart bouwen

zeker weten!! zodra t afkoelt gaan wij een date plannen!!

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:50 schreef Gewas het volgende:

[..]

Thanks voor het delen van je verhaal.

Ik hoop zelf nog eens het punt te bereiken waarin alles me duidelijk wordt en dat ik dan de echte innerlijke rust kan vinden.

Ik hoop het ook voor je.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:04 schreef Gray het volgende:

[..]

Een borderline moeder.

Lang verhaal, maar nog steeds een notendop:

Afgezien van alle manische episodes in m'n vroege jeugd en het gemis van een liefdevolle relaties in mijn familie en gezin, ontstonden de grootste trauma's bij mij in mijn puberteit. M'n ouders gingen toen scheiden, wat bij mijn moeder resulteerde in herhaaldelijke zelfmoordpogingen. In totaal heb ik haar driemaal het leven gered, door een riem door te snijden waaraan ze al schuimbekkende voor mijn kamerdeur aan hing, haar een mes uit de pols te worstelen en mijn vingers tot diep in d'r keel heb moeten steken om een overdosis te voorkomen. En toen begon de lange periode aan slechte keuze in mannen, welk ze ontmoette in opvangcentra voor persoonlijkheidsstoornissen en verslavingen. Een doldwaze periode dus.

M'n vader is nooit een hulp geweest, want emotioneel afstandelijk, en als oudste kon ik niet bij m'n broertjes/zusje terecht. Vrienden waren niet geïnteresseerd in dit soort zaken, vriendinnetjes snapten het niet. En dus deed ik alsof er niets aan de hand was. Wat me jarenlang door de dagen bracht, ware het niet dat een sluimerende depressie groeiende was. Tijdens mijn 4e jaar in m'n academische periode zette die goed door, waar niet alleen ik onder leed, maar ook mijn geliefde toentertijd. Ik gedroeg me tegenover haar als een duivel, terwijl ik de rest van mijn tijd blowend, zuipend en videogamend door bracht.

Niets wat ik deed hielp en vluchten bleek niet langer te werken. Ik deed een ander aan wat ik mezelf niet toewenste en wilde dat nooit meer laten gebeuren. Daarop besloot ik hulp te zoeken én mezelf te helpen. De hulp van buitenaf bleek onvoldoende en daarom ging ik op een soort persoonlijke retraite, ofwel kluizenaarschap. En wat anders gebeurt wanneer je op jezelf bent dan jezelf tegenkomen? Ik ging lezen over psychologie en filosofie, besteedde tijd aan contemplatie van de beroeringen van mijn innerlijke wereld en analyseerde de aard van leed.

Instant geluk bracht al die kennis echter niet en op den duur bemerkte ik dat hetgeen gebeurde ik had bezworen nooit te doen: ik dacht aan zelfmoord. Ik droomde er zelfs van. Het gaf me een warm gevoel wanneer ik dacht aan sterven. Aanvankelijk vreesde ik die gedachten, maar besloot ze uiteindelijk aan te horen en niet langer te bevechten. Ik maakte voorbereidingen door relaties af te sluiten, afstand te doen van bezittingen en zoveel mogelijk zaakjes af te handelen. Schreef een testament, persoonlijke afscheidsbrieven, en zocht naar een geschikt moment.

En toch zette ik de stap maar niet. Dus vroeg ik me af waarom. Zou ik ergens misschien toch bang zijn voor de dood? Op een avond dat ik jankend in bed lag omdat ik zweefde tussen niet leven en niet sterven, maakte ik de keuze om de volgende dag door te zetten. Om niet terug te krabbelen de volgende dag, besloot ik mezelf te onderwerpen aan een voorstelling van hoe het was om te sterven.

En daarmee veranderde alles.

Het was alsof ik ervoer dat ik niet langer bestond. Alsof mijn leven niet mijn leven was, maar het leven zelf. Mijn bewustzijn was bewust van mijn bewustzijn. In mij was slechts nog stilte, rust en vrede, en daarmee, besefte ik later, ook buiten mij. Het was alsof ik soort van buiten mezelf stond, maar nog steeds volledig mezelf was, meer dan ooit zelfs. En, zo realiseerde ik, was deze vreugde het resultaat van alles dat me ooit was overkomen, maar was het niet daaruit ontstaan; het was altijd al aanwezig.

En toen? Niets. Helemaal niets. Alles was hetzelfde, maar niets zou ooit nog hetzelfde zijn. Ik voelde me als een nieuw mens, al bestonden nog steeds al m'n oude gewoonten. Dipjes, depressies, suïcidale gedachten e.d. bestonden nog steeds en leken zelfs even erger te worden. Maar ik wist dat het stuiptrekkingen waren van iets dat tanende was en zodoende. Langzaamaan werden die momenten minder, terwijl ik mezelf ondertussen een nieuwe opvoeding gaf om mezelf nieuwe patronen aan te leren. En dat is een blijvend project: het kweken van karma, zou je kunnen zeggen.

Nu zo'n drie jaar later heb ik geen depressies meer, geen dipjes, al wel de enkele angstige gedachte her en der. En die mogen er van mij gewoon zijn. Maar ik weet dat ik niet die gedachten ben, dat ik ze niet maak, en dat ik me er niet door hoef te laten vangen. Ik ben vrij.

Jeetje Gray, wat een verhaal. Toch fijn van de (relatief) goede afloop voor jou.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 13:34 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Jeetje Gray, wat een verhaal. Toch fijn van de (relatief) goede afloop voor jou.

Life is life, la-la lala!

quote:

Op zondag 7 juli 2013 13:58 schreef Gray het volgende:

[..]

Life is life, la-la lala!

* Murmeli zingt mee

Leuk liedje! Wel een heftig verhaal ja. Ik ben wel benieuwd wat je je nou precies ging voorstellen bij dat dood zijn. Was dat je eigen gevoel van als je dood bent bijv, of was je een soort aanschouwer van hoe je omgeving ging reageren oid? Ik kan het me moeilijk voorstellen, dus vandaar dat ik t vraag

quote:

Op zondag 7 juli 2013 14:34 schreef Murmeli het volgende:

[..]

* Murmeli zingt mee

Leuk liedje! Wel een heftig verhaal ja. Ik ben wel benieuwd wat je je nou precies ging voorstellen bij dat dood zijn. Was dat je eigen gevoel van als je dood bent bijv, of was je een soort aanschouwer van hoe je omgeving ging reageren oid? Ik kan het me moeilijk voorstellen, dus vandaar dat ik t vraag

Als je dood bent is er geen leven om gevoel te ervaren.

Wat ik deed was me voorstellen hoe het was wanneer je bewustzijn je ontglipt. Een beetje alsof je gaat slapen, maar dan bewust en doelbewust. Wat het precies was kan ik je niet vertellen, dus ik noem het maar een 'mystieke' ervaring.

Ik denk dat het is alsof je je focust op bijvoorbeeld een boek, waardoor je geen aandacht meer hebt voor je moeder die je vraagt te stofzuigen. In dit geval focuste ik me op bewustzijn door te streven naar niet-bewustzijn. Al het andere viel daarom weg, het gevoel van 'ik' incluis. Voor het eerst werden veel van de filosofische teksten van eerder me duidelijk, of zo lijkt het. Bijvoorbeeld dat van geen-zelf (anatta).

quote:

Op zondag 7 juli 2013 16:12 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik voel me kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut

Sorry dat ik zo raar deed.

Ik vond het niet raar, excuses zijn mi niet nodig

quote:

Op zondag 7 juli 2013 16:12 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik voel me kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut kut

Sorry dat ik zo raar deed.

No prob.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 16:36 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik heb de laatste tijd iets vervelends opgemerkt:

Op straat word ik altijd als enige in een groep aangesproken door mensen die een enquete houden, Jehovah getuigen en andere gelovige mensen, zwervers, etc. Nooit de mensen voor mij of achter mij.

Ik straal dus blijkbaar uit dat ik een sukkel ben die je zo ter plekke neer kan meppen zonder dat ie iets terugdoet. Ik trek die mensen aan.

Voorwaarde om dat uit te stralen is dat je jezelf zo ziet, dat jij gelooft dat je dat bent.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 16:36 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik heb de laatste tijd iets vervelends opgemerkt:

Op straat word ik altijd als enige in een groep aangesproken door mensen die een enquete houden, Jehovah getuigen en andere gelovige mensen, zwervers, etc. Nooit de mensen voor mij of achter mij.

Ik straal dus blijkbaar uit dat ik een sukkel ben die je zo ter plekke neer kan meppen zonder dat ie iets terugdoet. Ik trek die mensen aan.

Dat heb ik ook.

Al zie ik het zelf alsof ik benaderbaar overkom en dat het voor mensen makkelijk is me aan te spreken.

Overigens wordt me ook vaak de weg gevraagd, zelfs in voor mij vreemde omgevingen.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 16:36 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik heb de laatste tijd iets vervelends opgemerkt:

Op straat word ik altijd als enige in een groep aangesproken door mensen die een enquete houden, Jehovah getuigen en andere gelovige mensen, zwervers, etc. Nooit de mensen voor mij of achter mij.

Ik straal dus blijkbaar uit dat ik een sukkel ben die je zo ter plekke neer kan meppen zonder dat ie iets terugdoet. Ik trek die mensen aan.

Dat heb ik ook een tijdje gehad, nu nog wel eens.
Maar even een tijdje geleden zat ik nogal ergens mee, heel naar. Toen kwam ik een vrouw met een hond tegen hihi, echt een hele lieve vrouw trouwens. En toen begon ze ook over God te vertellen. Ook dat ik goed ben zoals ik ben, en dat ik mij niet hoef te veranderen.
Dat troostte mij toch wel..

Wat is er mis met het zeggen dat je geen interesse hebt in zulk soort dingen

quote:

Op zondag 7 juli 2013 16:53 schreef Gray het volgende:

[..]

Dat heb ik ook.

Al zie ik het zelf alsof ik benaderbaar overkom en dat het voor mensen makkelijk is me aan te spreken.

Overigens wordt me ook vaak de weg gevraagd, zelfs in voor mij vreemde omgevingen.

Hier nog zo eentje, ik zie het ook als iets positiefs. Blijkbaar straal je uit dat je open bent

quote:

Op zondag 7 juli 2013 17:12 schreef minthy het volgende:

[..]

Hier nog zo eentje, ik zie het ook als iets positiefs. Blijkbaar straal je uit dat je open bent

Ja precies!
En ik geloof dat alles gebeurd met een reden, en dat vind ik het mooie eraan..vaak zit er wel iets in. Niet altijd natuurlijk, maar soms moet je misschien meer open zijn, of krijg je een belangrijke boodschap mee. En soms wil God je ook dingen duidelijk maken..tenminste zo zie ik het..
Maar ik ben raar hihi.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 17:14 schreef Catnip het volgende:

En ik geloof dat alles gebeurd met een reden, en dat vind ik het mooie eraan..vaak zit er wel iets in. Niet altijd natuurlijk, maar soms moet je misschien meer open zijn, of krijg je een belangrijke boodschap mee. En soms wil God je ook dingen duidelijk maken..tenminste zo zie ik het..
Maar ik ben raar hihi.

Af en toe zou ik willen dat ik dergelijke zaken kon geloven.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 17:14 schreef Catnip het volgende:

[..]

Ja precies!
En ik geloof dat alles gebeurd met een reden, en dat vind ik het mooie eraan..vaak zit er wel iets in. Niet altijd natuurlijk, maar soms moet je misschien meer open zijn, of krijg je een belangrijke boodschap mee. En soms wil God je ook dingen duidelijk maken..tenminste zo zie ik het..
Maar ik ben raar hihi.

Niets raars aan hoor! Ik geloof alleen niet dat alles een reden moet hebben en ik geloof ook niet in een God of een andere hoge macht. Ik geloof dat alles in jezelf zit en dat je daarnaar op zoek moet.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 17:06 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb vorige week nog iets verschrikkelijk naars meegemaakt op dit gebied. Ik zat in de trein en op een gegeven moment kwam er een man naast me zitten. Hij was zo'n hele superextraverte homo die gewoon niet kon kappen met praten en overal commentaar op moest geven. Ik was gewoon bezig met mijn mobiel => "Ja! Samsung! Dat is een goed merk! Ik heb een tablet blablablablabla". Het was een marteling voor me, maar ik ben natuurlijk zo'n eitje dat niet asociaal genoeg is om te zeggen dat ie moest kappen. Gelukkig duurde het maar een halfuur.

Waarom vond je dat verschrikkelijk naar?

quote:

Op zondag 7 juli 2013 17:21 schreef minthy het volgende:

[..]

Niets raars aan hoor! Ik geloof alleen niet dat alles een reden moet hebben en ik geloof ook niet in een God of een andere hoge macht. Ik geloof dat alles in jezelf zit en dat je daarnaar op zoek moet.

Ik geloof ook niet in een god, maar wel dat er dingen zijn die we niet kunnen verklaren, spirituele dingen.
Maar inderdaad niet dat alles met een reden gebeurt. Al kan ik me voorstellen dat het voor mensen een geruststellende gedachte kan zijn. Moslims geloven bijvoorbeeld dat hoe zwaar je het ook hebt Allah je die last niet bezorgd zou hebben als je het niet aan zou kunnen.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 17:21 schreef minthy het volgende:

[..]

Niets raars aan hoor! Ik geloof alleen niet dat alles een reden moet hebben en ik geloof ook niet in een God of een andere hoge macht. Ik geloof dat alles in jezelf zit en dat je daarnaar op zoek moet.

Ik had bovenstaande zo kunnen schrijven.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 17:21 schreef minthy het volgende:

[..]

Niets raars aan hoor! Ik geloof alleen niet dat alles een reden moet hebben en ik geloof ook niet in een God of een andere hoge macht. Ik geloof dat alles in jezelf zit en dat je daarnaar op zoek moet.

Ik geloof wel in God. Mijn moeder heeft laatst ook iets heel moois meegemaakt.
Ik weet nog dat ik met het kamp meeging van de kerk, niet zo lang geleden..gingen ze met het hele leiding team voor me bidden, dat raakte me wel.
Zo veel lieve mensen die er toch voor je zijn! Ookal zie je dat niet altijd..eigenlijk wel heel bijzonder

quote:

Op zondag 7 juli 2013 17:26 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik wil gewoon veelal met rust gelaten worden.

Misschien wilde die meneer wel vrienden worden.

comp_lex, misschien wat meer werken aan je sociale voelsprieten. je moet altijd meegaan met de groep als je niet de alfa man bent, bijv de groep in dit topic zegt dat je niet moet whinen, toch doe je het 4 paginas lang. iemand met sociale voelsprieten herkent gewoon en pas zijn gedrag aan.

ook erg belangrijk, het lijkt erop alsof je niet voor jezelf opkomt. je moet wat meer aan eigenbelang denken.