Depressie & Angst #44

quote:

Op zondag 7 juli 2013 11:47 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Wat anderen sowieso moeten doen is mij de ruimte geven om me te laten zijn wie ik ben. Veel mensen hebben het vertikt om die ruimte aan mij te geven. Ze maakten me liever kapot, ook al deden ze dat niet bewust.

[..]

Ik ben er al mee bezig. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan.

Anderen moeten helemaal niks! Dat moet jij eens gaan snappen. Wil jij gelukkig zijn? Prima, maar daar heb je zelf voor te zorgen, een ander hoeft niet voor jou te zorgen

En doe effe normaal tegen iedereen hier die al dagen proberem jou dingen van een andere kant te laten bekijken. Als het zo moet kunnen we je ook gaan negeren, als je dat liever hebt.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 11:56 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Nou zo bijzonder is dat echt niet. Het stelt echt geen klap voor.

Ik vind van wel.

Zucht.... ik ben er klaar mee.

Hoest met de anderen hier?

quote:

Op zondag 7 juli 2013 11:59 schreef Murmeli het volgende:
Zucht.... ik ben er klaar mee.

Hoest met de anderen hier?

bezig met taartopdrachten! geen succes met deze temperaturen...

en met jou?

Taart! zei iemand hier taart!?
Ik ben gek op taart!

Zolang het geen ouwe is!

quote:

Op zondag 7 juli 2013 10:50 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Daar ben ik ook wel benieuwd naar What's your story in een notendop? Het enige wat ik tot dusverre heb meegekregen is dat je een borderline zusje had?

Een borderline moeder.

Lang verhaal, maar nog steeds een notendop:

Afgezien van alle manische episodes in m'n vroege jeugd en het gemis van een liefdevolle relaties in mijn familie en gezin, ontstonden de grootste trauma's bij mij in mijn puberteit. M'n ouders gingen toen scheiden, wat bij mijn moeder resulteerde in herhaaldelijke zelfmoordpogingen. In totaal heb ik haar driemaal het leven gered, door een riem door te snijden waaraan ze al schuimbekkende voor mijn kamerdeur aan hing, haar een mes uit de pols te worstelen en mijn vingers tot diep in d'r keel heb moeten steken om een overdosis te voorkomen. En toen begon de lange periode aan slechte keuze in mannen, welk ze ontmoette in opvangcentra voor persoonlijkheidsstoornissen en verslavingen. Een doldwaze periode dus.

M'n vader is nooit een hulp geweest, want emotioneel afstandelijk, en als oudste kon ik niet bij m'n broertjes/zusje terecht. Vrienden waren niet geïnteresseerd in dit soort zaken, vriendinnetjes snapten het niet. En dus deed ik alsof er niets aan de hand was. Wat me jarenlang door de dagen bracht, ware het niet dat een sluimerende depressie groeiende was. Tijdens mijn 4e jaar in m'n academische periode zette die goed door, waar niet alleen ik onder leed, maar ook mijn geliefde toentertijd. Ik gedroeg me tegenover haar als een duivel, terwijl ik de rest van mijn tijd blowend, zuipend en videogamend door bracht.

Niets wat ik deed hielp en vluchten bleek niet langer te werken. Ik deed een ander aan wat ik mezelf niet toewenste en wilde dat nooit meer laten gebeuren. Daarop besloot ik hulp te zoeken én mezelf te helpen. De hulp van buitenaf bleek onvoldoende en daarom ging ik op een soort persoonlijke retraite, ofwel kluizenaarschap. En wat anders gebeurt wanneer je op jezelf bent dan jezelf tegenkomen? Ik ging lezen over psychologie en filosofie, besteedde tijd aan contemplatie van de beroeringen van mijn innerlijke wereld en analyseerde de aard van leed.

Instant geluk bracht al die kennis echter niet en op den duur bemerkte ik dat hetgeen gebeurde ik had bezworen nooit te doen: ik dacht aan zelfmoord. Ik droomde er zelfs van. Het gaf me een warm gevoel wanneer ik dacht aan sterven. Aanvankelijk vreesde ik die gedachten, maar besloot ze uiteindelijk aan te horen en niet langer te bevechten. Ik maakte voorbereidingen door relaties af te sluiten, afstand te doen van bezittingen en zoveel mogelijk zaakjes af te handelen. Schreef een testament, persoonlijke afscheidsbrieven, en zocht naar een geschikt moment.

En toch zette ik de stap maar niet. Dus vroeg ik me af waarom. Zou ik ergens misschien toch bang zijn voor de dood? Op een avond dat ik jankend in bed lag omdat ik zweefde tussen niet leven en niet sterven, maakte ik de keuze om de volgende dag door te zetten. Om niet terug te krabbelen de volgende dag, besloot ik mezelf te onderwerpen aan een voorstelling van hoe het was om te sterven.

En daarmee veranderde alles.

Het was alsof ik ervoer dat ik niet langer bestond. Alsof mijn leven niet mijn leven was, maar het leven zelf. Mijn bewustzijn was bewust van mijn bewustzijn. In mij was slechts nog stilte, rust en vrede, en daarmee, besefte ik later, ook buiten mij. Het was alsof ik soort van buiten mezelf stond, maar nog steeds volledig mezelf was, meer dan ooit zelfs. En, zo realiseerde ik, was deze vreugde het resultaat van alles dat me ooit was overkomen, maar was het niet daaruit ontstaan; het was altijd al aanwezig.

En toen? Niets. Helemaal niets. Alles was hetzelfde, maar niets zou ooit nog hetzelfde zijn. Ik voelde me als een nieuw mens, al bestonden nog steeds al m'n oude gewoonten. Dipjes, depressies, suïcidale gedachten e.d. bestonden nog steeds en leken zelfs even erger te worden. Maar ik wist dat het stuiptrekkingen waren van iets dat tanende was en zodoende. Langzaamaan werden die momenten minder, terwijl ik mezelf ondertussen een nieuwe opvoeding gaf om mezelf nieuwe patronen aan te leren. En dat is een blijvend project: het kweken van karma, zou je kunnen zeggen.

Nu zo'n drie jaar later heb ik geen depressies meer, geen dipjes, al wel de enkele angstige gedachte her en der. En die mogen er van mij gewoon zijn. Maar ik weet dat ik niet die gedachten ben, dat ik ze niet maak, en dat ik me er niet door hoef te laten vangen. Ik ben vrij.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:01 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

bezig met taartopdrachten! geen succes met deze temperaturen...

en met jou?

Taaaaarttttt! Leuk dat je dat nog doet. Wij gingen nog een date plannen he? Ff keertje doen als t ietsie frisser is? Ik heb wel weer zin in taart bouwen

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:06 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik kap ermee mensen. Het gaat de verkeerde kant op. De gemoederen lopen hoog op en daarom trek ik me nu terug.

Okidoki..

Blijf je wel een bepaalde basisstructuur aanhouden? Dat je niet gaat verhongeren en jezelf verwaarloosd?

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:06 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik kap ermee mensen. Het gaat de verkeerde kant op. De gemoederen lopen hoog op en daarom trek ik me nu terug.

Om dan tegen jezelf te kunnen zeggen: zie je wel, zij mogen me ook niet?

Een mooie dag om het duister in jezelf op te lichten.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 11:57 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik wil gewoon mijn ervaringen en mijn progressie delen met andere mensen. Ik zit namelijk nu wel bij het UCP.

Begrijp je wel waarom dat wanneer jij de verantwoordelijkheid over jezelf probeert neer te leggen bij iets buiten je, bij anderen, er mensen zijn die zeggen dat dat niet handig is? Snap je waarom dat gezegd wordt?

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:03 schreef peleetje het volgende:
Taart! zei iemand hier taart!?
Ik ben gek op taart!

Zolang het geen ouwe is!

is hele verse net uit de oven taart!

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:05 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Taaaaarttttt! Leuk dat je dat nog doet. Wij gingen nog een date plannen he? Ff keertje doen als t ietsie frisser is? Ik heb wel weer zin in taart bouwen

zeker weten!! zodra t afkoelt gaan wij een date plannen!!

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:50 schreef Gewas het volgende:

[..]

Thanks voor het delen van je verhaal.

Ik hoop zelf nog eens het punt te bereiken waarin alles me duidelijk wordt en dat ik dan de echte innerlijke rust kan vinden.

Ik hoop het ook voor je.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 12:04 schreef Gray het volgende:

[..]

Een borderline moeder.

Lang verhaal, maar nog steeds een notendop:

Afgezien van alle manische episodes in m'n vroege jeugd en het gemis van een liefdevolle relaties in mijn familie en gezin, ontstonden de grootste trauma's bij mij in mijn puberteit. M'n ouders gingen toen scheiden, wat bij mijn moeder resulteerde in herhaaldelijke zelfmoordpogingen. In totaal heb ik haar driemaal het leven gered, door een riem door te snijden waaraan ze al schuimbekkende voor mijn kamerdeur aan hing, haar een mes uit de pols te worstelen en mijn vingers tot diep in d'r keel heb moeten steken om een overdosis te voorkomen. En toen begon de lange periode aan slechte keuze in mannen, welk ze ontmoette in opvangcentra voor persoonlijkheidsstoornissen en verslavingen. Een doldwaze periode dus.

M'n vader is nooit een hulp geweest, want emotioneel afstandelijk, en als oudste kon ik niet bij m'n broertjes/zusje terecht. Vrienden waren niet geïnteresseerd in dit soort zaken, vriendinnetjes snapten het niet. En dus deed ik alsof er niets aan de hand was. Wat me jarenlang door de dagen bracht, ware het niet dat een sluimerende depressie groeiende was. Tijdens mijn 4e jaar in m'n academische periode zette die goed door, waar niet alleen ik onder leed, maar ook mijn geliefde toentertijd. Ik gedroeg me tegenover haar als een duivel, terwijl ik de rest van mijn tijd blowend, zuipend en videogamend door bracht.

Niets wat ik deed hielp en vluchten bleek niet langer te werken. Ik deed een ander aan wat ik mezelf niet toewenste en wilde dat nooit meer laten gebeuren. Daarop besloot ik hulp te zoeken én mezelf te helpen. De hulp van buitenaf bleek onvoldoende en daarom ging ik op een soort persoonlijke retraite, ofwel kluizenaarschap. En wat anders gebeurt wanneer je op jezelf bent dan jezelf tegenkomen? Ik ging lezen over psychologie en filosofie, besteedde tijd aan contemplatie van de beroeringen van mijn innerlijke wereld en analyseerde de aard van leed.

Instant geluk bracht al die kennis echter niet en op den duur bemerkte ik dat hetgeen gebeurde ik had bezworen nooit te doen: ik dacht aan zelfmoord. Ik droomde er zelfs van. Het gaf me een warm gevoel wanneer ik dacht aan sterven. Aanvankelijk vreesde ik die gedachten, maar besloot ze uiteindelijk aan te horen en niet langer te bevechten. Ik maakte voorbereidingen door relaties af te sluiten, afstand te doen van bezittingen en zoveel mogelijk zaakjes af te handelen. Schreef een testament, persoonlijke afscheidsbrieven, en zocht naar een geschikt moment.

En toch zette ik de stap maar niet. Dus vroeg ik me af waarom. Zou ik ergens misschien toch bang zijn voor de dood? Op een avond dat ik jankend in bed lag omdat ik zweefde tussen niet leven en niet sterven, maakte ik de keuze om de volgende dag door te zetten. Om niet terug te krabbelen de volgende dag, besloot ik mezelf te onderwerpen aan een voorstelling van hoe het was om te sterven.

En daarmee veranderde alles.

Het was alsof ik ervoer dat ik niet langer bestond. Alsof mijn leven niet mijn leven was, maar het leven zelf. Mijn bewustzijn was bewust van mijn bewustzijn. In mij was slechts nog stilte, rust en vrede, en daarmee, besefte ik later, ook buiten mij. Het was alsof ik soort van buiten mezelf stond, maar nog steeds volledig mezelf was, meer dan ooit zelfs. En, zo realiseerde ik, was deze vreugde het resultaat van alles dat me ooit was overkomen, maar was het niet daaruit ontstaan; het was altijd al aanwezig.

En toen? Niets. Helemaal niets. Alles was hetzelfde, maar niets zou ooit nog hetzelfde zijn. Ik voelde me als een nieuw mens, al bestonden nog steeds al m'n oude gewoonten. Dipjes, depressies, suïcidale gedachten e.d. bestonden nog steeds en leken zelfs even erger te worden. Maar ik wist dat het stuiptrekkingen waren van iets dat tanende was en zodoende. Langzaamaan werden die momenten minder, terwijl ik mezelf ondertussen een nieuwe opvoeding gaf om mezelf nieuwe patronen aan te leren. En dat is een blijvend project: het kweken van karma, zou je kunnen zeggen.

Nu zo'n drie jaar later heb ik geen depressies meer, geen dipjes, al wel de enkele angstige gedachte her en der. En die mogen er van mij gewoon zijn. Maar ik weet dat ik niet die gedachten ben, dat ik ze niet maak, en dat ik me er niet door hoef te laten vangen. Ik ben vrij.

Jeetje Gray, wat een verhaal. Toch fijn van de (relatief) goede afloop voor jou.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 13:34 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Jeetje Gray, wat een verhaal. Toch fijn van de (relatief) goede afloop voor jou.

Life is life, la-la lala!

quote:

Op zondag 7 juli 2013 13:58 schreef Gray het volgende:

[..]

Life is life, la-la lala!

* Murmeli zingt mee

Leuk liedje! Wel een heftig verhaal ja. Ik ben wel benieuwd wat je je nou precies ging voorstellen bij dat dood zijn. Was dat je eigen gevoel van als je dood bent bijv, of was je een soort aanschouwer van hoe je omgeving ging reageren oid? Ik kan het me moeilijk voorstellen, dus vandaar dat ik t vraag