Japan, maar dan niet in Tokyo, deel IV

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 03:08 schreef breaky het volgende:
Hoe hoog is dat ding wel niet? Wel heel mooi uitzicht. Zie je ook weer hoe groot een stand kan zijn...

Met 634 meter is het de hoogste toren van de wereld. De tweede ring ligt op 450 m.

De Tokyo metropolitan area is met zo'n 32 miljoen inwoners de grootste metropool ter wereld. Ik ken de definitie van zo'n gebied niet, maar het zou me niet verbazen als ons stadje er ook toe behoort.

Bucket

In Tokyo besloten we in een restaurant in een park te gaan lunchen. Op het Engelstalige menu stonden escargots (slakken), en mijn Amerikaanse collega had daar ook wel trek in. Toen vroeg de ober of we er ook een bucket bij wilden hebben. Dat stond namelijk aanbevolen bij de slakken. Een emmer? Om daar lege schelpen in te doen? Waarom moeten we daar voor betalen?

"What's in the bucket?" vroeg ik. Daar snapte de ober helemaal niets van. Het was gewoon een bucket, dat snapte we toch wel? Dan maar eens in het Japans proberen; mevrouw Lyrebird kan dat beter dan ik. Het bleek een emmer met brood te zijn. Een emmer met brood?? Hebben we daar een emmer voor nodig? Geholpen door het woord escargots (en niet snails) begon er heel langzaam een lampje te branden in het denkraam van Lyrebird, dat 6 jaar lang op het VWO was blootgesteld aan de Franse taal.

Bucket = baguette = brood. Je moet je in de Japanners kunnen verplaatsen om te snappen dat ze graag met je meedenken, maar dat taal niet hun sterkste kant is.

Hilariteit alom, wat we toch verborgen probeerde te houden om niet over te komen als snobistische toeristen. Maar toen de ober uit het zicht was verdwenen, moest ik toch even heel hard lachen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 26-06-2013 08:23:13 ]

Een emmer brood !
Wat een spraakverwarring

# herinnert zich een calvadoo bestelling na het diner en France - keurig uitgesproken - 4-5 keer gezegd...moet dus een....aaah, u bedoelt een calvadoS zijn !

Dat maak ik hier dus constant mee. Ik krijg wat dat betreft ook geen hoogte van de Japanners. Soms dan zeg ik iets in mijn beste Japans, waarna ze denken dat ik vloeiend Japans spreek en dan beginnen ze een lang verhaal tegen me te houden, waarbij ik ze moet onderbreken met "gomen nasai, Nihongo o dekimasen" (sorry, ik spreek geen Japans). Dan zie je ze ook denken, wat heb ik nu weer aan mijn jitensha (fiets) hangen.

Helaas komt het ook vaak voor dat ik iets in het Japans zeg, en dat ze geen idee hebben waar ik het over heb. Het gaat dan niet over calvados, maar bijvoorbeeld over kitsune udon, een soort van spaghetti soep met dikke spaghetti en tofu. Blijkbaar ligt de klemtoon net niet goed, of is de u in kitsune net niet stil genoeg, want meestal moet ik het een keer of vijf herhalen, waarna ze "aaah, kitsune udon!!!" roepen. Ja, dat zeg ik toch?

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 05:35 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Met 634 meter is het de hoogste toren van de wereld. De tweede ring ligt op 450 m.

De Tokyo metropolitan area is met zo'n 32 miljoen inwoners de grootste metropool ter wereld. Ik ken de definitie van zo'n gebied niet, maar het zou me niet verbazen als ons stadje er ook toe behoort.

Je moet het vergelijken met de randstad, maar volgensmij behoort jouw stad er niet toe. Het is simpelweg alles wat in het hoekje van Tokyo ligt.

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Maar hoe je het wendt of keert, dit soort ervaringen maken je wel beter en wel zo dat je het de volgende keer nalaat weer zoiets mee te maken. Ik heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/bestel en dan denk dat ik het goed heb verwoord, ik eerst meewarig wordt aangekeken en als ik het vervolgens nog 2 keer herhaal en de klemtoon net iets anders leg je dan opgeluchte gezichten krijgt te zien.

Is inderdaad een klassieker - dat je de eerste keer bijvoorbeeld per ongeluk een vies woord gebruikt.

Een grote beperking is ons schrift (en andersom het katanana/hiragana voor de Japanners). Ik ben zo gewend om letters op een bepaalde manier uit te spreken, dat ik me drie keer moet bedenken voordat ik een Japans woord probeer uit te spreken.

In kitsune udon is de eerste u bijvoorbeeld stil, waardoor het bijna "kitsene" wordt. Als Nederlander heb ik dan de neiging om kitsuune te zeggen. Maar in udon is die u plots een Duitse u, dus "oedon".

Het helpt om in het Engels te denken, en niet in het Nederlands. Nog beter: denken in het Japans (wat wel zou mogen na 4 jaar Japan...).

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 02-07-2013 11:08:22 ]

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:
k heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/beste

Jij spreekt Kantonees?

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Maar hoe je het wendt of keert, dit soort ervaringen maken je wel beter en wel zo dat je het de volgende keer nalaat weer zoiets mee te maken. Ik heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/bestel en dan denk dat ik het goed heb verwoord, ik eerst meewarig wordt aangekeken en als ik het vervolgens nog 2 keer herhaal en de klemtoon net iets anders leg je dan opgeluchte gezichten krijgt te zien.

Lastige taal. Zo heb ik één van de zusjes van mijn vriendin maandenlang voor varken uitgemaakt terwijl ik dacht dat ik haar bij naam noemde. Dit tot hilariteit van haar moeder.

Bloemstukjes

Grofweg eens in de twee jaar worden we uitgenodigd op een lagere school, zodat Japanse kinderen kunnen zien hoe een buitenlander er uit ziet. Nah, zo erg is het niet, maar het idee erachter is wel dat die kinderen wat meekrijgen van buitenlandse culturen.

Zo'n bezoek geeft mij dan de gelegenheid om te zien hoe een Japanse lagere school en een Japanse klas er uit ziet. Eigenlijk niet veel anders dan een Nederlandse school en klas, met het verschil dat Japanse kinderen geen schoenen (maar sloffen) aanhebben en wat minder lawaai maken dan Nederlandse kinderen.

Dit soort uitstapjes maken we meestal op uitnodiging van een oudercommissie. Die ouders zijn supertrots op hun school en op hun kroost, en laten graag zien wat er zoal in zo'n school gebeurt. Iets dat mij erg opviel, is dat er bij handvaardigheid veel aandacht wordt besteed aan caligraferen en aan het maken van bloemstukjes. Nu kan ik me van de lagere school nog herinneren dat wij met Kerst ook eens een bloemstukje gemaakt hebben (met van dat groene schuim), maar dat was niet te vergelijken met de bloemstukjes die de Japanse kinderen gemaakt hadden. De eigenaar van een Nederlandse bloemenwinkel zou zijn/haar ogen uitkijken. Binnen de lagere school wordt er behoorlijk wat aandacht geschonken aan creativiteit en estethiek.

Het is wat dat betreft best raar dat onze eigen studenten (optische techniek) geen enkele creativiteit in zich hebben. Is dat echt zo vreemd? Toch wel. Als het erg laat wordt 's avonds op het werk bij mevrouw Lyrebird, dan haal ik haar wel eens op met de fiets, zodat ze niet alleen over straat hoeft (Japan is superveilig, maar er is een tijd geweest dat er meisjes werden aangerand op de campus). De laatste keer dat ik op haar stond te wachten, was er gezang te horen bij een van de gebouwen. Daar bleken een zestal studenten te staan, die aan het oefenen waren: a capella zingen. Veel Japanse jongeren zijn met kunst bezig. Vaak wel kunst met een kleine k trouwens. Bij een expositie van onze eigen universiteit waar kunst van de studenten was tentoongesteld, was er nogal wat kunst die geinspireerd was door Manga/anime. Iets zelf verzinnen...

Maar toch, mijn indruk is dat Japanse jongeren meer met kunst bezig zijn dan dat ik en mijn Nederlandse vrienden dat waren. Eens per jaar is er een open dag, zodat de universiteit aan de mensen die in de omgeving wonen kan laten zien waar de universiteit mee bezig is. Dan zijn er heel veel studentengroepen die muziek en dans laten zien. Goed gecoordineerd, goed tempo, goed gezongen. Kunst is een passie in Japan.

Als onze studenten nou eens dezelfde passie lieten zien bij het doen van hun huiswerk. Ach, dat zijn de woorden van een oude ingenieur...

Conferentie in Japan

Is er hier wel eens iemand naar een wetenschappelijke conferentie in Japan geweest?

Mevrouw Lyrebird was afgelopen week naar een conferentie in Tokyo geweest, en was daar tot vandaag nog van aan het bijkomen. Geen koffie, geen thee en geen koekjes. Ze hadden ook niet aan een lunch of avondeten gedacht. Dat is ook mijn eigen ervaring, en als je je een beetje in de Japanners kunt verplaatsen, snap je ook waarom dat zo is.

Voor Japanners is een conferentie een evenement waarbij je een presentatie geeft, en naar andere presentaties luistert.

Punt.

Dat je zo'n conferentie zou kunnen gebruiken om met elkaar te praten onder het genot van een kopje koffie en een koekje, dat snappen ze niet. Wat dat betreft zijn Japanners eigenlijk super Calvinisten: op je werk werk je - je ontspannen of eens met een oude collega over koetjjes en kalfjes praten doe je maar in je eigen tijd.

Normaal gaan we twee keer per jaar naar grote conferenties in de VS. Een Japanse collega van een andere universiteit ging er altijd met al zijn studenten naar toe, en die studenten zag je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat naar presentaties kijken. Vaak met een gigantische jet lag en met grote moeite om hun ogen open te houden. Maar befehl ist befehl: je bent op een conferentie om naar presentaties te kijken en om een presentatie te geven.

Onze eigen universiteit heeft de grote eer om een internationale conferentie in de optica te mogen organiseren. Het organiserend committee had in haar wijsheid besloten om alleen professoren te laten spreken, zodat mijn studenten buiten de boot vielen en nu een poster moeten maken. Het is een beetje gissen, maar dat studenten best wel iets van zo'n evenement zouden kunnen leren werd minder belangrijk geacht dan hoe onze universiteit voor de dag komt.

Zal ik mijn eigen koekjes meenemen?

Warm

Het is weer zo ver, het regenseizoen is afgelopen en het droge zomerseizoen is begonnen. We hebben het hier over behoorlijke dramatische verschillen: tijdens het regenseizoen was het overdag zo'n 25-27 graden, en 's nachts daalde de temperatuur onder de 20 graden. Droge lucht. Heerlijk. Nu gaan we overdag richting de 35 graden, wat langzaam op zal lopen naar de 40 graden en daarboven, later deze maand, en 's nachts zal de temperatuur niet snel onder de 30 uitkomen. Daarbij krijgen we ook te maken met hoge luchtvochtigheden. Nu is het qua luchtvochtigheid aangenaam, met een RV van 56%, maar later deze maand zal dat ook richting de 80-90% kruipen.

Ik ben zelf helemaal niet gebouwd op dit soort temperaturen. Daar had ik in Nederland al moeite mee. Als klein jongetje was ik in de zomer niet te genieten, of er moest een zwembad of strand in de buurt zijn. Later, tijdens de zomervakanties in Frankrijk, kon ik enorm van slag raken als het warm werd en ik m'n energie niet op een gezonde manier kwijt kon.

Japanse kinderen zijn er wel op gebouwd, en als ze dat niet zijn, dan raken ze er wel aan gewend. De kinderen worden op het heetst van de dag naar buiten gestuurd, om daar dan in de zandbak te gaan graven. In ons stadje hebben ze allemaal een petje op met zo'n doekje aan de achterkant, waardoor het net Japanse dwergsoldaatjes zijn. Met een beetje fantasie zie je die mannetjes op zo'n tropisch eiland hele kleine schuttersputjes graven.



(interessant weetje: Shoichi Yokoi was een Japanse soldaat die op het Amerikaanse eiland Guam had gevochten in WO2, en zich pas in 1972 overgaf - btw de soldaat in het bovenstaande plaatje is iemand anders. Hier een fascinerend verhaal over hoe de Japanse militairen na de oorlog in de jungle leefden).

Je zou het niet denken, maar ondertussen ben ik al wat ouder geworden, terwijl het warme weer nog steeds een flinke invloed op mijn gestel heeft. Dat vertaalt zich in warmtebultjes en rode plekken. Dit jaar kreeg ik daar rode pukkeltjes in mijn hals bij, en mevrouw Lyrebird vond dat niet zo'n fraai gezicht, dus moest ik naar de huidarts.

Er zitten altijd twee kleine zustertjes aan de balie, die heel goed samenwerken. Als je bijvoorbeeld een rekening moet betalen, dan krijg je de rekening van de ene zuster, en geef je het geld aan de andere. Blijkbaar hebben ze bedacht dat hun werk ook door een persoon gedaan zou kunnen worden, maar als ze het werk zo opdelen dan zijn ze allebei onmisbaar. Typisch geval van Japanse werkverschaffing. Alhoewel de wachtkamer verrassend vaak vol zit met ouders en klein grut (blijkbaar kunnen ze toch niet zo goed tegen de warmte als dat ik eerder deed vermoeden), wordt iedereen razend snel geholpen. Ook als je je niet aan de tijd houdt.

Door een misverstand van mijn kant was ik de afgelopen keer om 4 uur bij de huidarts, terwijl ik er om 11 uur 's ochtends had moeten zijn. In plaats van weggestuurd te worden, werd ik uiterst vriendelijk in het toch al erg strakke schema gepropt, waarna een verpleegster zag dat de rode pukkeltjes minder rood waren geworden. Mijn Japans is ondertussen goed genoeg om te beamen dat ze gelijk had. Hai! De dokter vond dat het zalfje goed had geholpen, en wist me in loepzuiver Engels te vertellen dat het nieuwe zalfje dat ze me voor ging schrijven de eerste dagen kon kriebelen, maar dat het voor de langere termijn beter was dan het oude zalfje. Met het recept ging ik toen naar de apotheek, waar maar liefst drie dames het werk van 1 persoon aan het doen waren. Eentje om het recept te ontvangen, eentje om een tubetje zalf uit een kastje te halen en eentje om mij te vertellen dat ik mijn receptenboekje vergeten was en dat ik twee keer per dag moest smeren (dat had de dokter me al verteld, maar Japanners zijn heel erg grondig). De rekening: 580 yen (zo'n 5 euro). Dat lijkt misschien niet zo veel voor een tubetje met 5 gram zalf, maar als je weet dat ik per maand 50.000 yen (bijna 500 euro) betaal voor mijn ziektekostenverzekering, dan zul je je net als ik afvragen waarom ik uberhaubt een ziektekostenverzekering heb, als ik 1 euro per gram kriebelende zalf moet betalen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 09-07-2013 05:57:27 ]

De Japanse zomer is echt vreselijk. Echt extreem benauwd is het; vorig jaar 35 graden bij 99% LV in Osaka; niet te doen!! Na 10 minuten al helemaal doorweekt In Hiroshima was ik bijzonder blij met die ondergrondse tunnels overal; kun je tenminste ademen.

Succes!

De Japanners zijn er mee opgegroeid, en hebben een lichaam dat er beter op is ingesteld. Ik heb collega's die met deze hitte nog in pak naar het werk komen. Dan trekken ze op het werk misschien het jasje uit, maar dat jasje gaat wel weer aan als ze naar het station toefietsen. Het zijn allemaal relatief kleine tanige kereltjes. Geen grammetje vet op het lichaam. En aan zweten lijken ze ook niet te doen.

Een jaar of wat geleden hadden we een Fin uitgenodigd die bij een andere Japanse universiteit werkte. Die dacht dat hij wel vanaf het station naar onze universiteit kon lopen, en was pas weer aanspreekbaar toen hij een half uur in ons AC-gekoelde (en gedroogde) lab gezeten had. Ik heb nog nooit iemand zo zien zweten.

Als gevolg van Fukushima is er nog steeds een tekort aan electriciteit. De universiteit stuurt dagelijks een e-mail rond met het verzoek om alle electrische apparaten die niet gebruikt worden ook daadwerkelijk uit te zetten, en de AC op een temperatuur van 28 graden te zetten. Niet lager.

We kijken nu al uit naar de onweersbui van vanavond.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 09-07-2013 13:28:45 ]

De Japanners zijn mysterieus.. in Disneyland heb ik menig Japanner tegen de zon in lopend én kijkend gezien, terwijl ik met zonnebril en madeshift-pet-van-een-krant nog moeite had om voor mij te kijken.

En het weer. Het is alsof geen enkele Japanner er last van heeft. Ze hebben dan als vrouwzijnde misschien volledig zwarte kleren aan en een paraplu, of hebben zo nu en dan een waaier, maar ze lopen allemaal strak in het pak rond alsof het niets is. Voor mij was het de eerste week slikken (daarbij had ik ook de eerste 3 dagen niet door dat de airco niet aanstond.. want tja Nederlanders hebben dat niet hé!) Daarna kon ik er veel beter tegen, alhoewel het nog warm was en ik nog altijd mijn shirts onderzweette. 2 of 3x per dag douchen zat er wel bij.

En ook in Japan wordt 'Gediederikstapeld'

quote:

THE ASAHI SHIMBUN
A group of biologists at a research institute of the prestigious University of Tokyo likely altered or forged materials in 43 published scientific articles, a university panel has concluded.

The panel recommended the withdrawal of the papers authored by Shigeaki Kato, a former professor at the University of Tokyo’s Institute of Molecular and Cellular Biosciences, and other members of his lab. Most of the irregularities concerned images used in the publications.

bron: http://ajw.asahi.com/arti(...)fairs/AJ201307250068

Tabun

Oftewel "misschien". Ondertussen woon ik al meer dan 4 jaar in Japan, en ik begin langzaam gekke Japannerigheid over te nemen. Tot voor kort was ik altijd heel direct in mijn antwoorden. Ja, dat kan of nee, dat kan niet. Japanners vinden dat prachtig, want die krijgen meestal een ontwijkend antwoord. Als ik bijvoorbeeld met Japanse studenten overleg, dan is vaak het antwoord hmmmm, tabun of hmmmmmmm, maybe. Daarna houden ze hun hoofd een beetje scheef. Ik trek me normaal zeer weinig aan van wat er om me heen gebeurt en deed niet mee aan die onzin.

Totdat ik in een vergadering verzeild raakte waar ik een bloedhekel aan het gros van de mensen had, me niet in het onderwerp kon vinden en eigenlijk gewoon in een pestbui was. Toen er werd gevraagd of ik misschien iemand op een bepaalde dag rond kon leiden, was mijn antwoord: "hmmmm, maybe".

Je ziet ze dan met z'n allen kijken, bijna zoals Larry David. Meent ie dat nou echt, of heeft ie ons systeem door? Maar dan vragen ze dus niet door, want daar zijn ze veel te beleefd voor, en het is nu erg verleidelijk om iedere keer zo'n antwoord te geven. Als ik ergens geen zin in heb, mmmm tabun. Wel je hoofd een beetje scheef houden.

Big guns

Morgen gaan we op bezoek bij een belangrijke geldschieter. Die zit al een tijdje in zwaar weer, dus de hamvraag is nu of we komend jaar nog wel op financiering kunnen rekenen. Ik heb een mooie presentatie in elkaar gezet en een executive summary geschreven, zodat ook de drukke bazen iets mee kunnen pikken. Dat is eigenlijk wel apart, want zelfs de president directeur van het bedrijf maakt een paar minuutjes vrij om met ons te praten.

Met ons, want het gaat natuurlijk niet om mij. In Japan zijn bazen heilig, en om die reden nemen we onze baas mee. Die weet van toeten noch blazen, maar is wel erg belangrijk voor zo'n meeting. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik heb eindelijk een soort van vertrouwensband met een van de mensen op onze afdeling, die het geduld heeft om dit soort zaken uit te leggen. Als wij onze baas meenemen, dan moeten zij hun baas ook laten zien, want anders kan dat door ons worden opgevat als een belediging. Wordt dat echt als een belediging gezien, hoor ik u vragen? Jawel!

De laatste keer dat ik op bezoek ging had ik verzuimd om mijn baas in te lichten, die daardoor compleet verzaakte, waardoor ik in een aftands zaaltje m'n voordracht moest afdraaien. Want hun baas was er wel bij, en waar was de mijne?? Ik mag wel zeggen dat het een hele koele behandeling was, terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Het gaat toch om het werk dat ik gedaan heb?

Mis.

If you want something (like money), bring in the big guns.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 07-08-2013 16:25:21 ]

Zo onlogisch klinkt het niet in mijn oren. Bring in the big shots.

Ooit werkte ik op een medisch onderzoekslab.
Mijn baas ( opgeleid in Amerika) ging bij presentaties altijd op de rij direct
achter de sponsoren zitten. Dat moesten zijn medewerkers/ promovendi ook !
Om aan te (kunnen) spreken etc.
En van hem heb ik geleerd om in ieder geval altijd een vraag te stellen na afloop.
Alleen al voor de moeite die iemand heeft gedaan om een presentatie ed. te
houden.
In ieder geval beweeg ik mij makkelijk in vergelijkbare gezelschappen.
Integendeel tot mensen die onzichtbaar aanwezig zijn.

Affijn, toevallig een berichtje hier in de krant over jouw regio.
http://www.volkskrant.nl/(...)=email&utm_campaign=

May be !

Vragen stellen in Japan

Nu ik wat beter Japans spreek (alhoewel het nog steeds belabberd is), kan ik me ook iets beter in de Japanner verplaatsen.

Het Japans is super gestructureerd, met "markers" (zoals de lerares van mijn Michel Thomas CDs het uitlegt) die de functie van een woord aangeven. Die markers geven aan wie de actie bepaalt (wa), dat je ergens naar toe gaat (ni), of ergens gebruik van maakt (des), etc. Een Japanse zin hobbelt daardoor van wa naar ni, of des, o, etc.

Als ik onze studenten een verhaal in het Japans hoor houden, dan hoor je ze monotoon mompelen, waarbij de ni's, wa's en o's soms boven het gereutel uitkomen. Er zit verdomd weinig intonatie in het Japans, en om aan te geven dat je in het Japans een vraag stelt, zet men -ka achter het werkwoord. Maar de zin wordt daardoor niet echt vragend, zoals wij een vraag stellen.

Als ik bijvoorbeeld: "Lust je een koekje?" vraag, dan wordt "koekje" vragend gesteld. In het Japans wordt zoiets: "Kuki ski desu-ka?", maar dat "desu-ka" is maar heel licht vragend. De -ka doet daar het vragende werk, zeg maar.

Het overkomt me bijna iedere week, dat ik met een Japanner in het Engels aan het keuvelen ben, en dat ik een vraag stel, en dat ze me ja-knikkend aankijken. Mijn wenkbrauwen gaan dan nog iets verder omhoog dan normaal, waarna je ze in verwarring ziet raken. Snel wordt het recordertje in hun hoofd teruggespoeld, maar ook dan hebben ze nog steeds niet door dat het hier een vraag betreft. Please, one more time. Zelfs de 2e keer kan precies hetzelfde gebeuren. Natuurlijk speelt de kennis van het Engels hier een rol, maar zelfs Japanners die bijna vloeiend Engels spreken, hebben erg veel moeite met het detecteren van een vragende zin. Waarschijnlijk omdat ze er niet mee zijn opgegroeid.

Nog een maandje of zo, en ik heb die cursus achter de kiezen. Kan ik de vragen in het Japans stellen.

't wordt tijd voor een andere baan, in een ander land.

Waarom wil je weg Lyrebird? Te stijf? Teveel vorm vs functie?

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 04:58 schreef Lyrebird het volgende:
Vragen stellen in Japan

Nu ik wat beter Japans spreek (alhoewel het nog steeds belabberd is), kan ik me ook iets beter in de Japanner verplaatsen.

Het Japans is super gestructureerd, met "markers" (zoals de lerares van mijn Michel Thomas CDs het uitlegt) die de functie van een woord aangeven. Die markers geven aan wie de actie bepaalt (wa), dat je ergens naar toe gaat (ni), of ergens gebruik van maakt (des), etc. Een Japanse zin hobbelt daardoor van wa naar ni, of des, o, etc.

Als ik onze studenten een verhaal in het Japans hoor houden, dan hoor je ze monotoon mompelen, waarbij de ni's, wa's en o's soms boven het gereutel uitkomen. Er zit verdomd weinig intonatie in het Japans, en om aan te geven dat je in het Japans een vraag stelt, zet men -ka achter het werkwoord. Maar de zin wordt daardoor niet echt vragend, zoals wij een vraag stellen.

Als ik bijvoorbeeld: "Lust je een koekje?" vraag, dan wordt "koekje" vragend gesteld. In het Japans wordt zoiets: "Kuki ski desu-ka?", maar dat "desu-ka" is maar heel licht vragend. De -ka doet daar het vragende werk, zeg maar.

Het overkomt me bijna iedere week, dat ik met een Japanner in het Engels aan het keuvelen ben, en dat ik een vraag stel, en dat ze me ja-knikkend aankijken. Mijn wenkbrauwen gaan dan nog iets verder omhoog dan normaal, waarna je ze in verwarring ziet raken. Snel wordt het recordertje in hun hoofd teruggespoeld, maar ook dan hebben ze nog steeds niet door dat het hier een vraag betreft. Please, one more time. Zelfs de 2e keer kan precies hetzelfde gebeuren. Natuurlijk speelt de kennis van het Engels hier een rol, maar zelfs Japanners die bijna vloeiend Engels spreken, hebben erg veel moeite met het detecteren van een vragende zin. Waarschijnlijk omdat ze er niet mee zijn opgegroeid.

Nog een maandje of zo, en ik heb die cursus achter de kiezen. Kan ik de vragen in het Japans stellen.

't wordt tijd voor een andere baan, in een ander land.

Open je dan weer zo'n leuk nieuw stukjes-topic vanuit dat andere land ? Mijn voorkeur zou uitgaan naar Bhutan, Brazilië of Kirgizië...

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 05:53 schreef star_gazer het volgende:
Waarom wil je weg Lyrebird? Te stijf? Teveel vorm vs functie?

't is meer dat nu ik net de taal onder de knie begin te krijgen, dat het onvermijdelijk wordt dat er iets nieuws aan zit te komen.

En dat zit er ook. Heb een enorme freelance klus in de VS op het oog, waarmee ik in een klap een bedrijf kan opzetten. Mijn universiteit staat er open voor. Er moeten wel aan de andere kant van de plas nog wat knopen worden doorgehakt.

Echt uitgekeken ben ik nog niet op dit land, maar ik moet wel zeggen dat het weer me enorm tegenvalt. De laatste week van september en de eerste week van oktober zijn heerlijk, en er is ook een weekje in april dat het aangenaam is, maar de rest van het jaar is het afzien. De Japanse zomers (eind mei - midden september) die bloedheet en vochtig zijn, zouden beter te pruimen zijn als we een zwembad in onze tuin hadden liggen, maar ja, we hebben geen tuin.

Het gebrek aan professionalisme binnen onze universiteit begint me ook wel wat tegen te staan. Het is allemaal zo halfslachtig, zo amateuristisch. Ze willen internationaal georiënteerd zijn, maar de organisatie is er niet op berekend. Wij hebben hier vergaderingen gehad met buitenlandse professoren die in het Japans worden gehouden. Zoiets kan echt niet. Of e-mails die naar buitenlandse collega's worden gestuurd die gewoonweg niet te ontcijferen zijn. Vraag aan iemand die de Engelste taal wat beter beheerst om daar eens naar te kijken. Kleine moeite.

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 05:56 schreef Glesse het volgende:

[..]

Open je dan weer zo'n leuk nieuw stukjes-topic vanuit dat andere land ? Mijn voorkeur zou uitgaan naar Bhutan, Brazilië of Kirgizië...

Helaas zijn er maar een paar landen in de wereld waar ik terecht kan, alhoewel het wel steeds gemakkelijker wordt om waar dan ook ter wereld een bedrijfje op te zetten. Zo hebben we de afgelopen jaren overwogen om naar Guam te migreren.

Terug naar VS is de meest logische keus eigenlijk, maar ik zit niet zo te springen om onze koter(s) naar de Amerikaanse (basis)school te sturen. Voor je het weet hebben we wijsneuzerige liberals in huis rondlopen, die niet kunnen rekenen. Zuid-Korea of Taiwan kan ook nog, en zelf zie ik wel wat in Australië.

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 05:56 schreef Glesse het volgende:

[..]

Open je dan weer zo'n leuk nieuw stukjes-topic vanuit dat andere land ? Mijn voorkeur zou uitgaan naar Bhutan, Brazilië of Kirgizië...

Ik heb persoonlijk meer met Tajikistan

Excuusbuitenlander?

Ik voelde aan m'n water dat er iets nieuws zat aan te komen, en nog geen halve dag later bleek dat al uit te komen. Dat ik eerder een e-mail had ontvangen over een gesprek, hielp ook. Gisteren een tijdje met wat mensen gebabbeld die verbonden waren met een Japanse topuniversiteit. Ze snapten dat het een moeilijke vraag voor me was (ik zit namelijk vast aan contracten, die niet zo maar opgezegd kunnen worden), maar was ik misschien bereid om tzt naar hun universiteit over te stappen? Inwendig dacht ik: "JA, GRAAG, NU!!! WAAR KAN IK TEKENEN??". Mijn antwoord was dat het een aantrekkelijk aanbod was, en dat ik er over na zou denken.

Dat heb ik vannacht gedaan, en mijn conclusie is dat ik ben verworden tot een excuusbuitenlander.

Nuchter beschouwd ben ik een hele beperkte wetenschapper. Passie is aanwezig, de wil om er het beste van te maken ook wel, en wat creativiteit. Maar de afgelopen jaren heb ik maar heel beperkt gepubliceerd, en zonder publicaties ben je een nobody. Daarnaast ben ik geen Japanner, waardoor het toch wel enorm behelpen is in de Japanse wetenschappelijke wereld. Het onderzoeksvoorstel dat ik vorig jaar schreef, heeft maar liefst een 2 gescoord (op een schaal van 1 tot 5, met een cut-off op 3.333 voor financiering). Een jaar eerder lag de score nog lager. Wat moet iemand als ik op zo'n topuniversiteit?

Wat blijkt: alle medewerkers in het vakgebied waar ze mij voor gevraagd hebben, zijn Japans. Zelfs als je het vakgebied zo ruim mogelijk oprekt, dan blijkt er geen enkele buitenlander te werken. Alhoewel de universiteit het goed doet in de rankings, wordt de homogeniteit van de onderzoekers gezien als een flink minpunt. En welke buitenlander wil er na Fukushima nog in Japan wonen?

We gaan er de komende maanden maar eens goed over nadenken. De freelance klus in de VS maakt een hele goede kans (financiering is bijna rond) en ook het bedrijf waar ik de afgelopen jaren mee heb samengewerkt, heeft de intentie uitgesproken dat ze de financiering rap omhoog gaan schroeven. Desondanks moet ik wel zeggen dat ik iets beter in m'n vel zit, nu ik weet dat er die interesse is. Zelfs als het alleen maar komt omdat ik een excuusbuitenlander ben.

Zeg Lyrebird, heb jij ook zo'n typische Japanse badkamer? Met plastic binnenwanden, zo'n kleine plastic douchekop en een extra schuifdeur waarvoor je je spullen kunt neerzetten?

quote:

Op woensdag 2 oktober 2013 05:39 schreef star_gazer het volgende:
Zeg Lyrebird, heb jij ook zo'n typische Japanse badkamer? Met plastic binnenwanden, zo'n kleine plastic douchekop en een extra schuifdeur waarvoor je je spullen kunt neerzetten?

Bij ons zit de WC in een apart kamertje, en staat er een wasmachine in de badkamer. Het douche/bad deel van de badkamer heeft een eigen deur, en daarin staat een bad waar je net met z'n tweeën in past. Veel plastic inderdaad, maar wel wat ruimer opgezet dan wat je in een gemiddeld zakenhotel tegenkomt. Knus en onderhoudsvriendelijk.

Mag wel zeggen dat ik het meest in mijn nopjes ben met onze badkamer; de rest van het flatje is niet om over naar huis te schrijven.

quote:

Op woensdag 2 oktober 2013 06:22 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Bij ons zit de WC in een apart kamertje, en staat er een wasmachine in de badkamer. Het douche/bad deel van de badkamer heeft een eigen deur, en daarin staat een bad waar je net met z'n tweeën in past. Veel plastic inderdaad, maar wel wat ruimer opgezet dan wat je in een gemiddeld zakenhotel tegenkomt. Knus en onderhoudsvriendelijk.

Mag wel zeggen dat ik het meest in mijn nopjes ben met onze badkamer; de rest van het flatje is niet om over naar huis te schrijven.

Japanse huizen zijn over het algemeen niet echt geweldig inderdaad. Vooral appartementen zijn vaak erg krap, zelfs naar Nederlandse standaard. In Tokyo is het overigens echt erg; daar wonen ze soms met z'n drieen in een bezemkast

De badkamers komen schoon en makkelijk te onderhouden over; volledig kunsttof (zelfs de vloer) en erg functioneel qua ontwerp. Past wel bij de Japanners.

Er is de laatste tijd nogal wat berichtgeving in de media over de grote bevolkingsafname in Japan en de verwachting dat de bevolking nog deze eeuw halveert. Deze video bijvoorbeeld.



Hoe kijk jij daar tegenaan als iemand die in het land zelf woont? En de Japanners zelf?

quote:

Op zondag 27 oktober 2013 22:34 schreef Monnet het volgende:
Er is de laatste tijd nogal wat berichtgeving in de media over de grote bevolkingsafname in Japan en de verwachting dat de bevolking nog deze eeuw halveert. Deze video bijvoorbeeld.

The Japanese Love Industry

Hoe kijk jij daar tegenaan als iemand die in het land zelf woont? En de Japanners zelf?

Wij wonen in een hele kinderrijke buurt, met heel veel lagere en middelbare scholen, en een universiteit. We krijgen dus niet echt mee dat Japan er zo beroerd voor staat. Maar als we met de fiets langs de rivier van ons stadje rijden, dan kom je uiteindelijk bij een grote speeltuin terecht. En daar zie je nooit een mens/kind. Surrealistisch.

We hebben twee secretaresses die niet getrouwd zijn, en die nog bij hun ouders wonen. Onze studenten hebben het zelden over vrouwen. We gaan zo nu en dan wel eens met ze op kamp, en een collega merkte op dat studenten tien jaar geleden tijdens zo'n kamp over vrouwen spraken, dat het daarna vooral over auto's ging, en dat ze nu alleen nog maar willen kaarten. Veel van onze oud-studenten hebben wel een vriendin of zijn getrouwd, maar dat zijn jongens (zelden meisjes) met een redelijke baan.

Wat ik van collega's meekrijg, is dat een Japanse relatie niet iets is om warm voor te lopen. Als je bij een bedrijf werkt, dan ben je eigenlijk eerst met het bedrijf getrouwd. Mannen werken tot laat door, gaan dan met hun collega's eten en drinken, en komen pas laat thuis, waar ze dan apart van hun echtgenote slapen.

Ik zie niet wat er achter de deur gebeurt, maar wat mij opvalt als ik door het winkelcentrum loop, of ergens op vakantie ben, is dat Japanse gezinnen best harmonieus zijn, met vaak hele leuke moeders (hot! met van die hoge laarzen en strakke broeken of leuke rokjes), kinderen die zich weten te gedragen en vaders die ook hun taken op zich nemen. Dan krijg je toch de indruk dat het allemaal niet zo erg is.

Misschien dat het zo zit: het platte land vergrijst waar je bij staat, en ook in de grote steden (Tokyo, Osaka) is er geen toekomst voor het gezin. Daar is het leven gewoon te duur voor, en kost het te veel moeite om een gezin te onderhouden. Daarnaast is er ook een culturele component: in de grote steden zijn er veel vrouwen met een goede loopbaan, die het goede leven niet opgeven voor de afwas en poepluiers. Mannen worden steeds vrouwelijker, willen niet mee in de rat race en doen het graag wat rustiger aan, wat minder inkomen betekent, en daardoor minder kans op een leuke vrouw.

In een woonplaats als de onze, waar het allemaal niet zo gek geregeld is, en waar je nog voor een redelijk bedrag kunt wonen, kun je nog wel een gezin onderhouden, en dat gebeurt dus ook gewoon. Serieus, als je hier een tijdje gewoond hebt, dan denk je dat de Japanners de ingrediënten voor het perfecte leven hebben gevonden. Maar zodra je in de grote stad of het platteland komt, dan zie dat er toch heel veel mis is.

Leuk om te lezen, bedankt voor je antwoord. Ik verbaas me inderdaad ook vaak over dat contrast in Japan, voor zover ik dat vanuit Nederland meekrijg; aan de ene kant staan ze wereldwijd bekend om gezond en fit oud worden, aan de andere kant is er zo ontzettend veel mis in de levens van velen.

Dat gezegd hebbende, ben ik benieuwd waar het toe leidt als Japan inderdaad zo'n bevolkingsafname gaat ervaren. Grootschalige immigratie zit er niet in lijkt me.

Misschien is het ook niet zo'n ramp, en hoeven tegen die tijd minder mensen met zijn drieën in bovenstaande bezemkast te wonen .

quote:

Op maandag 28 oktober 2013 10:53 schreef Monnet het volgende:
Dat gezegd hebbende, ben ik benieuwd waar het toe leidt als Japan inderdaad zo'n bevolkingsafname gaat ervaren. Grootschalige immigratie zit er niet in lijkt me.

Fukushima helpt niet, voor immigratie. Er worden wel pogingen gewaagd om mensen binnen te halen, en dan met name hoger opgeleiden. Echt werken doet dat niet. Er is toch behoorlijk wat xenofobie, dat zich meestal niet uit, maar wel als een buitenlander een appartementje wil huren. Dan voel je je plots minder welkom. Op het studentenniveau merk je dat soort zaken niet, maar zodra je er boven komt, als je bijvoorbeeld een baan zoekt, dan begint dit wel te spelen (ik mag overigens absoluut niet klagen).

Japan is natuurlijk wel een heel erg dicht bevolkt land, en wat meer ruimte voor iedereen is geen ramp. Wat ik veel om me heen zie, is dat er krakkemikkige huisjes gesloopt worden. Bewoners overleden. Dan komt er een parkeerplaats of een moestuin voor in de plaats. Prima!

Ah, de excuusbuitenlander. Daar ben ik zelf trouwens wel erg streng in bij keuze van werk in China. Je kunt hier zo een baan oprapen als je als excuusbuitenlander ingezet wil worden maar ik weiger pertinent om me daarvoor te laten misbruiken. Dat maakt het natuurlijk wel een stuk lastiger voor me, zijnde iemand die net een jaar is afgestudeerd, gezien de concurrentie van zoveel andere studenten. Toch kies ik daar liever voor dan mijn integriteit te grabbel gooien en voor jan met de korte achternaam te werken. Maar goed uiteindelijk is het overal simpelweg kosten-baten en word je altijd wel genaaid als dat mogelijk is.

Maarre, Lyre, het is inmiddels een maand sinds je laatste update over de situatie VS of andere uni. Zijn er al knopen doorgehakt?

Ik was te bescheiden, ze wilden me niet vanwege mijn buitenlandse afkomst.

Vorige week dinsdag op bezoek geweest, en het zag er pico bello uit daar. Beetje gegraven waarom ze mij wilden hebben, en het bleek specifiek om mijn kennis te gaan, die veel beter op die universiteit tot z'n recht komt, dan op mijn huidige universiteit. In Japan zijn er op dit moment maar drie mensen die deze specifieke kennis in huis hebben, en twee daar van hebben geen trek om naar die universiteit te gaan. Zo simpel is het.

De baas van die toko kon er met z'n pet niet bij waarom ik niet bij een wat hoger aangeschreven universiteit had gesolliciteerd, en waarom ik nog steeds op een achterafuniversiteit werkte. Hij leest mijn CV heel anders dan ik dat doe. Prima toch?

Wat me daar opviel, was hoe open ze waren. Hier krijg je zelden een antwoord van iemand, maar toen ik vroeg of het wonen daar een beetje beviel, zei iedereen (iedereen!) dat het er een hel was. Zomer veel te heet, winter veel te koud, hoge huur, onvriendelijke locals. Alhoewel dat niet het antwoord was waar ik op zat te wachten, vond ik de manier van communiceren wel prettiger dan bij ons. Nu me nog voorbereiden op de hel.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 28-10-2013 13:53:25 ]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Leuke analyses van de Japanse gewoonten, Lyrebird. Erg informatief en leest ook lekker weg!

quote:

Op maandag 28 oktober 2013 13:46 schreef Lyrebird het volgende:
--knip--

Klinkt goed dan! Persoonlijk hou ik wel van extreme klimaten, beter dan lafjes tussen de klimaten in waardoor een jaar gewoon een groot grijs remspoor is. En onvriendelijke locals...waar niet?

Trouwens, ik heb er misschien overheen gelezen maar hoe ver is dit verhuizen? (Klinkt misschien als een gekke vraag omdat verhuizen al snel een peulenschil lijkt vergeleken met de afstand tussen Japan en Nederland maar toch. Ik zou er zelf nu best wel veel moeite mee hebben om te verhuizen uit Beijing. Ben hier nu eindelijk gewend, heb een voetbalteam waarmee ik wekelijks speel, ken de stad hier nu onderhand wel zo goed dat ik zonder kaart niet meer verdwaal. Om dan alles opnieuw te moeten doen ook al is het in hetzelfde land...)

Het wordt een flinke verhuizing.

Ik heb het hier in ons stadje uitstekend naar m'n zin, maar heb het een beetje gehad met een aantal collega's, en met het niveau van onze studenten. In mijn Amerikaanse tijd zagen wij onze professor niet zo vaak, en deden wij (studenten, postdocs) al het werk. Nu komt 90% van de output van onze groep uit mijn denkraam, en lopen er te veel studenten verloren bij. Dat is deels mijn fout, maar als studenten elektrotechniek geen elektronica kunnen ontwerpen, werktuigbouwers geen verstand hebben van control theory en ITers niet kunnen programmeren, dan blijf je als leidinggevende aan een dood paard trekken.

Het grootste probleem dat ik voorzie, is dat ik van voor af aan moet beginnen op de nieuwe universiteit. Er zijn concurrerende collega's die hun BSc, MSc, PhD, postdoc en academische carrière op een en dezelfde universiteit hebben gedaan. Zelf zou ik dat niemand adviseren, het zorgt namelijk voor inteelt, maar een voordeel is dat je overal mee bekend bent en lekker kunt blijven produceren. Je hoeft namelijk niet opnieuw uit te vogelen waar de WCs zijn, welke collega je beter kunt vermijden en wie leuke feestjes geeft. Een verhuizing betekent een half jaar lang geen onderzoek doen, en nog eens een half jaar wachten op de juiste apparatuur, en maar afwachten of de nieuwe collega's niet nog gekker zijn dan de oude.

Daarnaast moeten we al onze eigen meuk meenemen, en we weten nu al dat het een tijdelijke aanstelling gaat worden (ik ga echt geen jaren in hel wonen). Dat betekent weer een klein appartementje, zodat al m'n spullen die nog in de VS staan, daar nog wel een tijdje zullen blijven.

Al met al verre van ideaal, dus bezint eer gij begint aan een academische carrière, ook niet als dat tot een aanstelling bij een goede universiteit leidt.

En hoe kijkt mevrouw Lyrebird hier tegenaan?

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 04:32 schreef komrad het volgende:
En hoe kijkt mevrouw Lyrebird hier tegenaan?

Ze is erg nuchter, en snapt dat ik daar veel beter op m'n plek zal zitten, en dat dit een prima investering in de toekomst is. Ze heeft nog een jaar op haar eigen universiteit te gaan voor haar promotie, maar dat kan ook op afstand. Ze heeft bijvoorbeeld een collega die in HongKong woont, en twee keer per jaar langs komt.

Nu bij de onderhandelingen met de nieuwe universiteit had ik op mijn lijstje ook een positie voor haar staan. Zoiets is in de VS heel normaal - van collega's hoorde ik dat universiteiten vaak stonden te springen om hun echtgenotes aan een baan te helpen, omdat meer vrouwen op de universiteit voor betere statistieken zorgen. Niets van dat alles in Japan. Mevrouw Lyrebird streepte dat punt dan ook resoluut door - they will think you are crazy.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 04:18 schreef Lyrebird het volgende:
Al met al verre van ideaal, dus bezint eer gij begint aan een academische carrière, ook niet als dat tot een aanstelling bij een goede universiteit leidt.

Ik heb er uiteindelijk voor bedankt. Het is leuk hoor, dat semi-eigen baas zijn, maar je moet iedere keer weer knokken voor je centen. En om nu te zeggen dat het goed betaalt....

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 06:25 schreef star_gazer het volgende:

[..]

Ik heb er uiteindelijk voor bedankt. Het is leuk hoor, dat semi-eigen baas zijn, maar je moet iedere keer weer knokken voor je centen. En om nu te zeggen dat het goed betaalt....

Helemaal waar. Ik heb de (ijdele) hoop dat een dezer dagen een patent wat geld binnen gaat brengen, maar mijn ervaring is dat bedrijven liever een miljoen investeren in hun eigen techniek, dan dat ze iedere maand honderd dollar over maken voor een patent van mij.

Van de andere kant heb ik niet echt een keuze. Ik kan niet samenwerken met incompetente bazen, daar krijg ik allergieverschijnselen van.

Dat eigen bedrijfje in de US klinkt dan wel erg goed op eens

Spannend wel allemaal. VS klinkt op de lange termijn 't meest verstandig.

Met het oog op onze kinderen, die er on-Japans uit gaan zien, is de VS idd de meest logische oplossing.

Als ik Japan met de VS vergelijk, dan is Japan een ongelofelijk volwassen land, waar mensen zich netjes en met stijl gedragen. Een van de wetenschappers, Freeman Dyson, van "het Schitterend Ongeluk" verbaasde zich in Japan over hoe goed georganiseerd alles was, vaak over the top. Hier krijg je bijvoorbeeld bij een doosje kauwgum een stapeltje papiertjes, om daar je uitgekauwde kauwgum in te doen, voordat je die weggooit. Ik kan daar erg van genieten. Vaak denk ik, goh, daar is over nagedacht.

De VS daarentegen... de definitie "kleuters" zou nog te veel zijn voor die maatschappij. Als je alleen al kijkt naar de universiteiten daar, waar studenten ~ $25k/yr afdragen aan schoolgeld, dan snap je dat dat niet houdbaar is. Je kunt je ook afvragen of je je als wetenschapper moet lenen voor zo'n corrupt systeem. Hierbij vergeet ik voor het gemak even dat Japan op een staatsschuld van meer dan 200% van het BNP zit, en de VS op een enorme bel schalie-olie/gas, maar als je alleen naar de cultuur van de mensen kijkt, dan is Japan zo veel rijker dan de VS, dat valt niet in geld uit te drukken.

Tot nu toe nog geen positief nieuws mbt de startup. Mijn collega in de VS, die het eerste apparaat gaat financieren, heeft er vertrouwen in dat er geld komt, maar we hebben nog geen antwoord van zijn universiteit. Ondertussen heeft zich een tweede partij gemeld die zo'n apparaat dringend nodig heeft, maar ook geen geld heeft. Het blijft afwachten.

Is gezien de achtergrond van mevrouw Lyrebird en je eerdere opmerkingen over de focusgebieden (geografisch) in jouw specialisatierichting Zuid-Korea voor jullie een optie?

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 08:27 schreef Lyrebird het volgende:
Als ik Japan met de VS vergelijk, dan is Japan een ongelofelijk volwassen land, waar mensen zich netjes en met stijl gedragen. Een van de wetenschappers, Freeman Dyson, van "het Schitterend Ongeluk" verbaasde zich in Japan over hoe goed georganiseerd alles was, vaak over the top. Hier krijg je bijvoorbeeld bij een doosje kauwgum een stapeltje papiertjes, om daar je uitgekauwde kauwgum in te doen, voordat je die weggooit. Ik kan daar erg van genieten. Vaak denk ik, goh, daar is over nagedacht.

Haha, dat doe ik altijd al. Snap niet dat mensen zomaar dingen op de grond gooien. China is wat dat betreft niet echt mijn ding. Ze hebben hele legers met schoonmakers die de hele dag rommel oprapen maar nog slingert er van alles rond. Een samenleving waarin je eigen rommel opruimen gemeengoed is, is inderdaad onbetaalbaar.

quote:

Japan op een staatsschuld van meer dan 200% van het BNP zit

Dat moet je wel afzetten tegen het verschil in de financiering van die staatsschuld die voornamelijk in handen is van de Japanse bevolking. Zij zullen niet zo gauw hun financiele middelen willen wegtrekken uit Japan. Neemt niet weg dat het met de vergrijzing daar inderdaad wel eens voor problemen zou kunnen zorgen.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 18:21 schreef komrad het volgende:
Is gezien de achtergrond van mevrouw Lyrebird en je eerdere opmerkingen over de focusgebieden (geografisch) in jouw specialisatierichting Zuid-Korea voor jullie een optie?

Als je het over gesloten samenlevingen hebt... Korea is wat dat betreft nog een stukje maller dan Japan.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 18:21 schreef komrad het volgende:
Is gezien de achtergrond van mevrouw Lyrebird en je eerdere opmerkingen over de focusgebieden (geografisch) in jouw specialisatierichting Zuid-Korea voor jullie een optie?

Zuid-Korea heeft lange tijd gedeeld met de VS bovenaan ons verlanglijstje gestaan. Voor mijn echtgenote zou dat heel fijn zijn, want ze heeft daar altijd familie in de buurt wonen.

We zijn er nu een paar keer geweest, en het was wel even wennen, maar ook Zuid-Korea heeft goede kanten. Je moet niet naar Zuid-Korea gaan en verwachten dat je in Japan bent, want Koreanen zijn directer, het land is niet zo aangeharkt als Japan en Koreanen zijn kamikazes in de auto, maar de manier waarop mensen met elkaar omgaan bevalt me wel, en het feit dat de familie centraal staat, heeft ook wel iets.

Een groot probleem dat ik voorzie, is dat ik maar tien woorden Koreaans spreek, dwz qua taal opnieuw kan beginnen, en dat ik niet erg bekend ben met de Koreaanse werkcultuur, die me qua karakter (zo ver ik dat zien) ook absoluut niet ligt. Ik heb nogal wat goede Koreaanse collega's, en daar heb ik lange tijd mee gesproken. We zijn ook een aantal keer op bezoek geweest bij Koreaanse universiteiten. Wat valt op? Ze zitten daar heel goed in de slappe was. Voor een middenmoot- of toponderzoeker met een aantal goede publicaties op je naam is het niet zo lastig om onderzoeksgeld binnen te halen. Let wel, goede publicaties. Koreanen zijn enorm statusbelust, en het enige dat telt voor een subsidieaanvraag is een publicatie in Science of Nature. Liever 1 artikel in zo'n blad, dan 20 in een normaal blad. Het gevolg is dat Koreanen 90% van de tijd bezig zijn met blue sky research, met onderzoek dat lekker bekt maar dat weinig nut heeft. Mijn werk is veel te praktisch, en ik weiger om in die hype mee te gaan.

Korea is net zoals Japan een land waarin de hiërarchie centraal staat. Meelachen met de baas, de baas bij ieder lullig e-mailtje CCen, dat soort zaken. Heb ik een bloedhekel aan. In Japan kan ik me goed staande houden, en doe ik onvermurwbaar waar ik zelf zin in heb, en dat werkt. Er zijn heus wel problemen, maar ik kan nog steeds mezelf zijn. Wat ik van Korea heb meegekregen, is dat je daar heel snel carrière kunt maken met een goede kruiwagen (baas), waarmee je iedere week een fles whisky drinkt, en dat soort zaken trekken me niet. Ik wil op mijn tempo, op eigen kracht werken. Aan ellebogenwerk doe ik niet.

Ik hoor jullie nu denken, dat is allemaal leuk en aardig wat jij wil, maar is wat je vrouw wil niet net zo belangrijk?

Er is een reden dat mevrouw Lyrebird niet in Zuid-Korea woont, maar in Japan, en dat ze niet met een Zuid-Koreaan of Japanner getrouwd is. Ook zij heeft grote moeite met (andere) aspecten van de Koreaanse cultuur, en heeft meer vrijheid nodig, die ze ten dele in Japan kan vinden, maar die in overvloed in de VS aanwezig is. We zijn ook daar een paar keer geweest. Vindt ze erg leuk, alhoewel ze niets met kleine universiteitssteden heeft. Hopelijk kunnen we er een vinden met een goede shopping mall in de buurt, met veel merkkleding.

Ik ben van plan eens met een paar vrienden naar Japan te gaan voor een maandje, beetje rondkijken. Laatste weekje willen we feestend afsluiten in Tokyo. Enige tips voor leuke plekken om te bezoeken?

quote:

Op donderdag 7 november 2013 23:40 schreef Jadico het volgende:
Ik ben van plan eens met een paar vrienden naar Japan te gaan voor een maandje, beetje rondkijken. Laatste weekje willen we feestend afsluiten in Tokyo. Enige tips voor leuke plekken om te bezoeken?

Japan is een goede keus. Je kunt daar voor het beste in TRV zijn. Daar hebben ze een goed Japan topic, met alle toeristische plekken en tourist traps (denk Asakusa).

Hyper

De afgelopen paar dagen zijn we voor een conferentie binnen Japan op reis geweest. Bij een restaurant van Saizeriya, een keten van (goedkope) Italiaanse restaurants in Japan, zijn we een keer 's ochtends gaan ontbijten. Bij binnenkomst werden we aangesproken door een ongelofelijk hyper dametje, die ons met een prachtige piepstem welkom heette, en ons vol energie naar een tafeltje dirigeerde, en uitlegde dat we op het knopje moeten drukken als we onze bestelling wilden plaatsen.

Wij gaan zitten, bekijken de menukaart, en terwijl we dat doen, komen er andere mensen het restaurant binnen, die allemaal op dezelfde hartelijke en energieke wijze begroet worden. Het grappige hierbij is, dat het dametje na iedere begroeting en uitleg terug rent naar de keuken, waarschijnlijk om daar koffie te zetten, of misschien zelfs zelf het eten te maken. Maar zodra er iemand binnenkomt, roept ze al zo hard mogelijk vanuit de keuken - die is afgesloten met een deur - in het Japans welkom, wat voor ons net te verstaan is, maar niet voor de nieuwe bezoekers, om daarna in volle vaart de keuken uit te rennen om de nieuwe gasten te verwelkomen. Na een tijdje werd het zo druk, dat ze het niet meer alleen kon belopen, en gelukkig was er toen een tweede serveerster. Die was helaas niet zo hyperactief, want dat was nog komischer geweest.

Gecombineerd met dit verhaal over een emmer moeten er toch genoeg ingrediënten zijn voor een leuke aflevering voor een sitcom?

Een vraag aan Lyrebird en andere Nederlanders die in Japan wonen. Hebben jullie allemaal een Inkan? Even een korte uitleg, een Inkan is feitelijk een zegel. Vroeger werden zegels gebruikt om containers en brieven mee af te sluiten of om documenten te bevestigen Je kunt dan gelijk zien of het ongeoorloofd geopend is. Tegenwoordig is de zegel hier vervangen door de handtekening,

In Japan en andere landen in Oost-Azië worden zegels nog gebruikt voor documenten, denk dan aan een bankrekening openen of lid worden van een gym. Zo hoe lossen buitenlanders dat op, als ze geen Inkan hebben? Is een handtekening dan voldoende, ik heb gehoord dat er amper ruimte is voor een handtekening?

Hier vragen ze om een hanko, als ze een stempeltje nodig hebben. En ja, die heb ik. Er zijn gespecialiseerde stempelmakers, die zo'n stempeltje voor je kunnen maken. Ik heb er nu een die zich automatisch met inkt vult, zodat je kunt blijven stempelen.

De inkan gebruik ik wekelijks. Bij ieder contract dat ik afsluit, of ieder document dat een student door mij moet laten controleren, komt zo'n stempeltje te staan.

Het lastige voor ons buitenlanders is dat onze naam op zo'n inkan niet in een of twee kanji te vatten is. Het is vaak verstandig om dan katana te gebruiken, maar zelfs dan kan het lastig worden, omdat er maar drie of vier tekens op zo'n piepklein stempeltje passen. Wij hadden een Nederlandse stagiair die een jaartje bij ons heeft gewerkt, en zijn achternaam had wel wat weg van "Van Nistelrooij". Dat past dus niet op zo'n stempeltje. "Ruud" wel, dus dan komt er in het katakana ルード te staan (en dan moet je niet gek kijken als iedereen je met Luuudo aan gaat spreken).

Het komt wel eens voor dat we ergens zijn, en dat ze toch wel graag een stempel willen hebben, maar dat ik mijn stempel ben vergeten. Als het niet zo belangrijk is, dan kan een handtekening voldoende zijn. Is het wel belangrijk, bijvoorbeeld voor bank-gerelateerde zaken, dan kun je ook een vingerafdruk gebruiken.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 16-11-2013 12:04:12 ]

Even een vraagje wat betreft Japanners, Japan en hoe die tegenover mij zullen staan ivm met een mogelijk long haul verblijf in Tokyo.
Ik ben een Marokkaanse Nederlander, geboren en getogen in Rotterdam van Marokkaanse ouders. Ik draag dus vanzelfsprekend een islamitische naam. Nu is het zo dat ik niet echt praktiserend of erg religieus ben (hell, ik drink e.d. bijvoorbeeld). Ik ken een hoop Japanse uitwisselingsstudenten bij mij op het faculteit zitten en heb een half Japans/half Amerikaans vrouwke, maar die zijn denk ik niet echt representatief voor de echte mensen aldaar (de exchange students zijn een mix van mensen uit Osaka, Tokyo en Kobe). Zij vinden Marokko een prachtig land en zijn we een reis aan het plannen naar Marokko. Dus het land heeft, blijkbaar, geen slechte naam daar. Ook niet volgens mijn vriendin.

Maar hoe zullen ze mij in Japan opvangen? Als een gewone gaijin omdat ik Nederlands ben of zullen ze er anders over denken gezien mijn Mediterraanse uiterlijk en mijn islamitische naam dat best wel negatief bekend staat? Heb gewoon een Nederlands paspoort, geen idee of dat zwaarder weegt dan mijn naam.

Tijdens mijn lange verblijven in China had ik er geen problemen mee, maar China is natuurlijk Japan niet.

[ Bericht 2% gewijzigd door Erasmus op 29-11-2013 12:41:22 ]

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 12:32 schreef o.us2.0 het volgende:
long haul

Als je in China geen problemen ondervond dan zou je mijn inziens dat ook kunnen verwachten in Japan. Over het algemeen zijn Japanners "politiek correct bezig" al dan niet te verlegen. Hooguit zijn er mensen die je zullen vermijden, maar diezelfde personen zullen dat ook doen bij elk andere buitenlander ongeacht of je Muhammed Ali heet of Jan Smit(h) en welke kleur/geloof je hebt.

Succes en veel plezier!


(edit: overigens, for what it's worth: toen ik in Tokyo op een school zat was er een zogenaamde (of toch real?) (verre) saudische prins / al dan niet rijke saudiër. Voor zover ik de fotos van hem op fb zie, vermaakt die zich uitstekend en schuwen de mensen hem niet.)

En, Lyrebird, aan de KFC deze dagen?

Nee, ik ben een vis-etende vegetarier, dus geen KFC voor mij.

Wel met collega's op stap geweest en veel gegeten en ook veel gedronken.

De komende dagen ga ik me weer toeleggen op het bakken van oliebollen (check deze link naar een oude bijdrage in W&T, de keuze voor warm bier en warme melk is echt belangrijk). Het grappige is dat de experts het nu ook snappen, hoe een goede oliebol te bakken. Zouden ze meelezen?

quote:

Geheim van goede oliebol zit niet in beslag

Ze zijn niet aan te slepen; de oliebollen van Willy Olink, bakker te Maarssen. De bakker die vorig jaar volgens de AD-oliebollentest de lekkerste oliebol van Nederland bakte, heeft het ook deze maand alweer razend druk. Zijn oliebol kreeg vorig jaar een tien van het proefpanel van de krant. Ook dit jaar komt het AD weer met de test. Binnenkort weten we of Olink weer de lekkerste bol bakte of dat een ander er dit jaar met die eer vandoor gaat.

De uitslag heeft de bakker in ieder geval geen windeieren gelegd. De bakker kreeg 20 tot 30 procent meer klanten gedurende het hele jaar. En contracten met restaurants. 'Een omzetstijging van zeker 5 procent'', gokt hij.

Volgens Olink (46 jaar en al 32 jaar bakker) zit het geheim van een goede oliebol niet, zoals velen misschien verwachten, in de samenstelling van het beslag. De mix daarvoor koopt hij kant en klaar. Het zijn juist andere omstandigheden die zorgen voor een goede bol. Het grootste geheim, zo stelt hij, is 'op tijd beginnen. Wij zijn wel 2 maanden bezig met een mooie bol. We experimenteren met de kneedtijd en het soort kneedmachine. Je moet een beslag 'lezen'. Goed kijken, aanvoelen hoe ver is het.''

Volgens Olink 'weet iedereen dat je oliebollen moet bakken op 180 graden, of 175 graden maar in ieder geval niet warmer dan 185.'' Maar wat vooral belangrijk is, zo stelt bakker Olink, is 'de temperatuur van het beslag.'' 'Daarom hebben oliebollenkramen vaak mindere bollen, omdat het beslag snel afkoelt''. De perfecte beslagtemperatuur is volgens hem rond de 28 graden.

Tips voor de thuisbakkers heeft hij wel. 'Zorg dat je beslagtemperatuur goed is, gebruik warm water en laat het beslag een half uur rijzen.'' Een oliebol hoeft niet heel luchtig te zijn, stelt Olink ook nog. 'Die van ons is niet zo luchtig, juist vrij compact. Want hoe luchtiger, hoe vetter.'' Een laatste advies nog: 'Het is gewoon een beetje uitproberen, dat doen de bakkers ook. En als het niet goed is gegaan: begin gewoon opnieuw.'

quote:

Pesticide in Japanse diepvriesproducten

Een partij diepvriesproducten in Japan is besmet met het bestrijdingsmiddel malathion. De afgelopen weken hebben zich ruim 350 mensen door het hele land gemeld met vergiftigingsverschijnselen.

De besmetting werd eind december vastgesteld bij een aantal artikelen van Aqlifoods, een dochterbedrijf van het Japanse voedingsconcern Maruha Nichiro Holdings. Consumenten hadden aanvankelijk contact opgenomen met Aqlifoods na het ruiken van een vreemde geur. De besmette eetwaren, waaronder pizza's, zijn afkomstig uit een fabriek ten noordwesten van de hoofdstad Tokio.

Verontruste klanten
Van de in totaal 6,4 miljoen artikelen die werden teruggeroepen, waren er dit weekeinde 1,1 miljoen achterhaald. Bijna een half miljoen verontruste consumenten namen tot dusverre contact op met het bedrijf. Ziek geworden klanten die zich bij de dokter meldden, hadden last van onder meer diarree en braken.

Malathion is een pesticide dat niet door planten kan worden opgenomen. Het wordt ook wel gebruikt ter bestrijding van onder meer hoofd- en schaamluis. Aqlifoods is een onderzoek begonnen naar de bron van de besmetting.

We eten zelden diepvries-eten, dus hier geen problemen.

Mijn echtgenote is extra gevoelig voor dit soort situaties - uit de reacties op krantenberichten blijkt dat veel Japanners de schuld leggen bij buitenlandse werknemers, die de baantjes van de Japanners inpikken. Die zullen dus ook wel achter dit schandaal zitten.

2014 is goed begonnen!

quote:

Op dinsdag 7 januari 2014 08:34 schreef breaky het volgende:

[..]

Werken er dan veel Koreanen in Japan in dat soort fabrieks banen? En kan men aan jou echtgenote duidelijk zien dat ze Koreaans is in plaats van Japans?

Nee, mijn echtgenote heeft wel wat Japans over zich. Mijn brakke Japans is super bot, maar zij kan als een Japanse praten (mannen en vrouwen spreken verschillende versies van het Japans), en dat kunnen de Japanners wel waarderen.

Geen idee of er veel Koreanen in die fabrieken werken. Mijn indruk is dat Japanners toch vooral zelf al het vieze werk opknappen. Maar wij wonen eigenlijk op het Japanse platte land, in een forse stad weliswaar, dus ik krijg wel vaker een beetje vreemde indruk van dit land.

quote:

Op dinsdag 7 januari 2014 07:03 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

We eten zelden diepvries-eten, dus hier geen problemen.

Mijn echtgenote is extra gevoelig voor dit soort situaties - uit de reacties op krantenberichten blijkt dat veel Japanners de schuld leggen bij buitenlandse werknemers, die de baantjes van de Japanners inpikken. Die zullen dus ook wel achter dit schandaal zitten.

Inderdaad, dat valt mij ook op. Japanners hebben een enorm superioriteitscomplex tegenover Chinezen en Koreanen. Tot het racistische aan toe. Ik merk dat weleens als ik ergens wil gaan eten met mijn vriendin: "nee, de eigenaar van deze sushi tent is een Koreaan, dus kan nooit goed zijn".

Het zal wel weer aan mijn boeren, uit de Papendrechtse klei getrokken, smaakpapillen liggen, maar een plakje vis op wat rijst smaakt toch overal hetzelfde

ok

Droog

Van de zomer kan het enorm vochtig zijn in Japan, en gecombineerd met de warmte is dat geen pretje. Bij een relatieve luchtvochtigheid van meer dan 80% en een temperatuur van meer dan 35 graden weet je al snel niet meer waar je het moet zoeken. Een bijkomend probleem in een optisch lab is dat je optische spiegels, die voorzien zijn van een dun laagje goud of zilver, wegroesten waar je bij staat. Gelukkig hebben we een industriële ontvochtiger geïnstalleerd, die in de zomer de lucht van ons lab droog genoeg houdt.

Van de winter is het precies het omgekeerde. We wonen tegen het Nikko gebergte aan, en de lucht die daarover stroomt raakt in de bergen al het vocht kwijt, zodat we nu met hele droge lucht zitten. Die lucht is zo droog dat het gras buiten helemaal verdort en geel is, en in het lab geeft de hygrometer een relatieve vochtigheid van maar liefst 0% aan (en de ontvochtiger staat uit).

De volgende keer dat je in het vliegtuig stapt, moet je voor de lol eens een krant meenemen (die geven ze soms gratis weg). Vergelijk het knisperen van het krantenpapier bij het opstijgen en landen. De lucht in een vliegtuig is ook erg droog, en daar hebben we hier 24 uur per dag mee te maken. Ik heb meer dan 20 jaar lang contactlenzen gedragen, maar dat is onmogelijk in deze barre omstandigheden. Voor het oogonderzoek dat we doen is het belangrijk dat proefpersonen hun ogen open kunnen houden. Voor een gemiddelde meting hebben we zo'n tien seconden nodig, en dat is met deze luchtvochtigheid niet te doen. We hebben nu een luchtbevochtiger geïnstalleerd. Zo eentje die een watermist maakt. Als die een uur of twee heeft aangestaan, dan neemt de RV in het lab toe tot 9%. Dat is nog steeds veel te weinig, maar in de buurt van de bevochtiger is de luchtvochtigheid wat hoger, en daar doen we dan onze metingen.

Voor dit soort triviale zaken wordt je niet gewaarschuwd, als ze je een baan in Japan aanbieden.

quote:

Op donderdag 16 januari 2014 01:31 schreef breaky het volgende:
Je zit in het verkeerde land voor je onderzoek!

Ik neem aan dat er dus relatief veel brildragers t.o contactlens dragers zijn in Japan?

Lastig in te schatten, omdat je niet gemakkelijk kunt zien of mensen een contactlens dragen.

Vorige jaar ben ik eens naar de opticien geweest, om twee doosjes (dagelijkse) contact lenzen te halen, voor bij het zwemmen en het skiën. Het leek wel of ze die dingen gratis weggaven, zo druk was het binnen.

Japanners zijn vaak wel erg veel met hoe ze er uit zien bezig, en een bril hoort daar ook wel bij. In het winkelcentrum zitten er twee opticiens waar je voor weinig geld een nieuwe bril kunt kopen, en daar is het ook vaak heel erg druk. Er zijn bijvoorbeeld studenten die een bril kopen met glazen zonder sterkte. Gewoon, omdat het kan. Mode.

De Japanse boer

De supermarkt op de hoek heeft best wel lekkere groente, die erg duur is. Groente en fruit zijn peperduur in Japan, wat misschien verklaart waarom Japan niet zo goed scoorde (21e) in het vergelijkend warenonderzoek over voeding van Oxfam Novib, waarbij Nederland als beste getest werd.

Voor de klantenbinding heeft onze supermarkt wat fotootjes opgehangen van de boerenfamilies die verantwoordelijk zijn voor onze rijst, sla en komkommers. Dit zijn van die dingen die mijn interesse prikkelen. Ik kan gerust een paar minuten bij zo'n bord staan, en me verdiepen in de families die achter onze groente staan.

Het ging wat ver om een foto van de foto's te maken, maar ik zal proberen om een beschrijving te geven.

Allereerst gaat het om oude mensen. De oudste boer was zo'n jaar of 70. Altijd lastig met Japanners, je zit er met gemak zo tien jaar naast in leeftijd. En het gaat in dit geval om boeren - als je de hele dag buiten aan het werk bent in dit afgrijselijke klimaat dan word je er niet jonger op. Maar ook de jongste boer kon niet jonger dan 50 jaar zijn.

In ieder foto staat de boer en de boerin zit er gehurkt naast. Blijkbaar is de boer belangrijker dan de boerin. Ook dat is wel Japans. In de VS hebben ze bij ook wel eens van deze foto's in de supermarkt hangen, en dan staan de boer en de boerin naast elkaar, met de hond er naast, of de kinderen. Soms staat er zelfs een struise boerin alleen op een foto, en die heeft dan een boomgaard of zo. Maar op zich is het ook wel weer bemoedigend, dat er een hechte familie verantwoordelijk is voor onze komkommers.

Engels spreken? Ja. Communiceren? Nee!

Mijn verblijf samengevat in een observatie: Japanners kunnen niet communiceren.

Wij vermaken ons best in het stadje waar we wonen. Het onderzoek dat ik doe, vordert gestaag. Eigenlijk mogen we niet klagen. Ondanks de enorme culturele verschillen voelen we ons hier thuis. Zo ga ik wel eens naar de stomerij, maak ik een praatje met de eigenaresse, haar man of haar vader (die de 90 gepasseerd is). De eerste twee spreken Engels, de laatste alleen Japans. Dan kom ik niet verder dan dat het koud is, en dat ik mijn overhemden volgende week dinsdag op zal komen halen. Maakt niet uit, we begrijpen elkaar. Of ik spreek met mijn collega's. Na 4 jaar lukt het nu om ze ook over iets anders dan het werk te laten praten.

Daarbij is het wel belangrijk om aan te geven dat iets vertrouwelijk is, want als je dat er niet bij vertelt, dat vertellen ze het zonder gene door. Blijkbaar kunnen ze dat niet uit het gesprek zelf opmaken, of iets vertrouwelijk is. Zoiets speelt ook in het restaurant, als je bijvoorbeeld met je partner eten bestelt. Ze vragen dan wat je er bij wil drinken, en dan zeg je bier ("bieru"). Dan vragen ze altijd hoe veel bier je wil. Eentje is wel voldoende, want mevrouw Lyrebird die kan best voor zichzelf bestellen, maar zoiets pikken ze niet op, dat moet expliciet duidelijk worden gemaakt. Bieru, hitotsu, kudasai. Een bier, aub.

Een kniesoor die zich aan dit soort zaken stoort.

Ander voorbeeld. Ik kreeg een uitnodiging om een artikel voor een Japans wetenschappelijk blad te schrijven. Dat ging allemaal super officieel, maar het rare was dat ze nog op dezelfde manier werkten als in de jaren 90. Zo moesten we ons manuscript met de post naar hun toe sturen. Uiteindelijk is het artikel gepubliceerd, maar je kunt er op Google niets van terugvinden. Ze hebben een website, maar die is al een jaar of vijf niet meer geupdate. De communicatie hier verloopt gewoon anders.

Ernstiger worden de verschillen in de manier waarop we communiceren als het om belangrijke zaken gaat, zoals een contract, een nieuwe baan of een samenwerking. Terugkijkend is het een wonder dat ik deze baan heb gekregen.

Afgelopen jaar ben ik 40 geworden, en dan gaat er binnen iets knagen. Ik zou toch graag wat meer zekerheid willen hebben. De 1-jarige contracten die ik hier krijg, en het gare pensioenplan waarvoor ik iedere maand contributie afdraag, maar waar ik nooit een yen van terug zal zien, nodigen niet uit om hier langer te blijven. Daarover geklaagd bij het bestuur van mijn universiteit. Die begrepen de situatie, en gaven aan dat er een nieuwe positie gecreeerd zou worden, eentje die tot mijn pensioen gegarandeerd zou zijn. Ze zouden aangeven wanneer er voor die positie geadverteerd zou worden en ze nodigden me uit om daar op te solliciteren.

Een paar maanden later hoor ik van een van de buitenlandse studenten dat er op een obscure website in het Japans wordt geadverteerd voor een baan op ons instituut. Ik had nog niets gehoord van het bestuur. Weekend voor uitgetrokken, CV geupdate, voorstellen geschreven. Weer een maand later: een briefje in mijn postvak, in het Japans, met de mededeling dat ik niet in aanmerking kwam voor de positie.

Ondertussen was ik ook door een Japanse topuniversiteit benaderd om voor hun te komen werken. Op hun uitnodiging op bezoek geweest, prima tijd gehad, geen enkele lastige vraag hoeven te beantwoorden. Ze stonden te springen om me in dienst te nemen. Na terugkomst niets meer van ze gehoord. Afgelopen weekend was de kogel door de kerk: ze konden me geen positie aanbieden, omdat mijn CV zwak was. Let wel, ik had niet gesolliciteerd - zij hadden op basis van mijn CV (dat ze online gevonden hadden) besloten dat ik de ideale kandidaat was en mij uitgenodigd. Het maakt mij niet zo veel uit wat de beslissing is - ik red me wel - maar waar ik me mateloos aan irriteer is het gebrek aan communicatie. Tenenkrommend is het, verwachten dat problemen wel overwaaien als er niet over gesproken wordt. En als er over gesproken wordt, dan worden er kul-argumenten van stal gehaald. Logischer is het in dit geval dat ze de financiering niet op orde kregen, en dat het dan in mijn schoenen wordt geschoven dat de nieuwe positie niet door kan gaan. Of dat ze een andere kandidaat hebben gevonden. Zeg dat dan.

Nog eentje, om het af te leren. Een half jaar geleden bezocht ik een industriele partner. Verhaal gehouden, onze voortgang besproken. Op de vraag wat ze van de voortgang vonden, kwam er een vaag verhaal terug. Assertief als ik ben vroeg ik door, wat ze van de voortgang vonden, en of ze bepaalde dingen graag veranderd zouden zien. Hoe zat het met de financiering? Uiteindelijk werd er aangegeven dat ze het werk prima vonden, en dat ze zouden proberen om de financiering voor 2014 te verdubbelen. Een maand later komen ze op bezoek, met de mededeling dat de financiering voor 2014 zal worden gehalveerd en dat ze niet tevreden waren met de voortgang.

Nee, nog eentje, de allerlaatste. Ik werd benaderd door een professor van een andere universiteit voor een samenwerking. Die man kwam op bezoek, waarna we een halve dag spraken over hoe we zouden kunnen samenwerken. Daarna nog bij hem een dag op bezoek geweest. Vlak voor de deadline van het onderzoeksvoorstel krijg ik een e-mail, waarin staat dat hij niet met me kon samenwerken. Waarom dan niet? Daarop kon hij geen antwoord geven.

Tip voor de Japanners uit de bovenstaande voorbeelden: als je Engels spreekt, maar je bent niet bekend bent met de regels waarop mensen met elkaar communiceren, dan is het misschien ook maar beter om alleen Japans te spreken. Denk er niet over na om met buitenlanders samen te werken. Je maakt jezelf alleen maar belachelijk.



[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 19-01-2014 06:26:40 ]

Lekker werken zo.

Dat filmpje

Weerzinwekkend verhaal dus.

Ik ben benieuwd hoe Japan zichzelf op de been gaat houden komende decennia, want zo klinkt het niet erg veelbelovend..!

Communiceren, deel II

Als ik het laatste verhaal zelf nog eens teruglees, dan kan ik me zo voorstellen dat jullie denken, ja maar Lyrebird, ligt het ook niet een beetje aan jou dat er zo slecht gecommuniceerd wordt? Waarom spreek je nog steeds geen (vloeiend) Japans en waarom verwacht je dat zij op jouw manier gaan communiceren?

Jullie hebben een punt.

Voorbeeldje. Ik zit soms vol energie en heb een drive om iets gedaan te krijgen. Dus trommel ik studenten op, zodat we gezamenlijk wat metingen kunnen doen. Vraagt een van de Japanse studenten of ik al gelunched heb. Ja, dat had ik... maar hij had waarschijnlijk nog niets gegeten, want anders vraagt hij dat niet. Dus vroeg ik of hij al gegeten had, nee dat had hij niet, en raadde hem aan om dat dan maar zo spoedig mogelijk wel te doen. Dit is de manier waarop Japanners communiceren.

In Japan moet je heel omzichtig te werk gaan, vooral als je met een meerdere te maken hebt. Directe vragen zijn niet zo gepast. Nu zijn wij in Nederland het stadium van meerdere en horige gelukkig voorbij, maar hier speelt dat nog wel degelijk. Alhoewel ik van huis uit een hele behoorlijke opvoeding heb meegekregen en me zelden horkerig gedraag, kan ik me zo voorstellen dat de gemiddelde manager waar ik mee van doen heb, zich afvraagt waar deze boerenpummel (ik) het lef vandaan haalt om zulke directe vragen te stellen. Die Lyrebird zegt vriendelijk hallo en dankjewel in het Japans, maar trekt zich totaal niets aan van de ongeschreven wetten die in Japan gelden. Als ik dan ook nog eens druk op ze ga zetten, door te vragen wat ze er nou van vinden, dan kan er terloops wel eens iets gezegd worden dat niet helemaal waar is.

Wat ik ondertussen geleerd heb, is dat niets is wat het lijkt, en dat je eerst moet zien voordat je iets kan geloven. Het grappige is dat je met zo'n houding net een Japanner bent. Die moeten met drie onafhankelijke methodes overtuigd worden, voordat ze iemand geloven.

40 uur werken

Op het forum heb ik wel eens eerder geklaagd over een van mijn studenten. Die hadden we al een tijdje niet meer gesignaleerd, en toen kreeg ik een e-mail dat hij z'n telefoonabonnement en internet niet kon betalen, en dat zijn fiets stuk was, zodat hij mijn e-mails niet had kunnen lezen en niet naar de universiteit kon komen. Let wel, dit zijn volwassen mensen, waar ik iedere dag mee te maken heb. Zelfs een kleuter zou zich schamen voor dit soort excuses.

Na behoorlijk lang op hem ingepraat te hebben, viel eindelijk het kwartje dat er iets van hem verwacht werd. Maar ook toen was het nog lastig om hem aan zijn project te laten werken. Nog maar eens met hem rond de tafel gaan zitten. Mijn voorstel: je werkt 40 uur per week in het lab, en wat je de rest van je tijd doet, moet je vooral zelf weten.

Het gevolg is dat we Mr. H. (laat ik 'm maar zo noemen) op maandag en dinsdag zien, en de rest van de week is hij er niet. Wat blijkt, hij komt op maandag binnen, werkt dan 40 uur volcontinu door, en gaat dan naar huis.

Begin me nu af te vragen of we hier weer een gevalletje lost in translation hebben, en dat hij plichtsgetrouw mijn opdracht aan het uitvoeren is (je bent hier voor 40 uur, en wat je met de rest van je week doet, het zal me worst wezen).

Veertig uur achter elkaar werken? Die paar keer dat ik een doorwaakte nacht had, vielen mijn ogen al dicht na 35 uur. Laat staan dat ik dan nog helder en geconcentreerd kon denken. Mocht zijn werk ook maar enigszins gevaarlijk zijn, is dat een goede reden om die jongen tot een normaler schema te dwingen.

Jullie hebben allebei wel een punt.

Nog maar eens met hem rond de tafel gaan zitten, en vragen waar hij mee bezig is. lyolyrc, zijn werk is niet gevaarlijk, maar als je er bij loopt als een zombie, dan wordt trappenlopen al gevaarlijk. En wij hebben geen Shell regels.

Nanni o shimaska? (wat ben je aan het doen?)

De pet

Afgelopen maandag was ik in Tokyo, om daar de mensen van de Amerikaanse ambassade bezig te houden. Heel vriendelijk personeel, idiote regels.

Afijn, omdat ik die dag in Tokyo was toch maar meteen mijn health check voor Amerikaanse emigratie (nee, dat is niet het plan, maar zo zitten die idiote regels in elkaar) laten doen, wat geen reet voorstelde maar wel 30.000 JPY ($300) kostte. Dat moest allemaal op het laatste moment geregeld worden, dus in een taxi van de ambassade naar een dokter gereden die zo'n onderzoek kon doen. Mijn afspraak had ik om 15:30 uur gemaakt, en ik werd om 16:00 verwacht bij de dokter. De taxichauffeur sprak geen woord Engels, maar ik spreek ondertussen wel een paar woorden Japans, dus samen op zoek naar de flat waarin die dokter z'n spreekuur had. De taxichauffeur had het stratenboek van Tokyo op z'n schoot. GPS is hier nog steeds niet ingeburgerd. Ook in ons stadje rijden chauffeurs zonder GPS rond, hebben geen flauw idee waar mijn straat is (ook niet als mijn echtgenote het herhaalt in vloeiend Japans). Maar ze hebben wel allemaal een pet op.

Hiermee raken we een van de kernen van het Japanse bestaan. Oude normen en waarden, zoals een chauffeur die een pet op heeft, zitten er (gelukkig!) diep ingeslepen. De pet geeft niet alleen de chauffeur een bepaalde status, maar ook de werknemers van JR, de Japanse NS, en buschauffeurs. Je wordt altijd uitermate correct behandeld, er is wederzijds respect. Vind ik wel mooi om te zien. Wat minder mooi om te zien is, is dat nieuwe gebruiken zoals een GPS systeem een behoorlijke tijd nodig hebben om hun intrede te doen. Verandering, daar hebben ze hier niet zo veel mee. Liever laten ze alles bij het oude. Met een pet op.

quote:

Op woensdag 5 februari 2014 08:22 schreef Lyrebird het volgende:
De pet

Afgelopen maandag was ik in Tokyo, om daar de mensen van de Amerikaanse ambassade bezig te houden. Heel vriendelijk personeel, idiote regels.

Afijn, omdat ik die dag in Tokyo was toch maar meteen mijn health check voor Amerikaanse emigratie (nee, dat is niet het plan, maar zo zitten die idiote regels in elkaar) laten doen, wat geen reet voorstelde maar wel 30.000 JPY ($300) kostte. Dat moest allemaal op het laatste moment geregeld worden, dus in een taxi van de ambassade naar een dokter gereden die zo'n onderzoek kon doen. Mijn afspraak had ik om 15:30 uur gemaakt, en ik werd om 16:00 verwacht bij de dokter. De taxichauffeur sprak geen woord Engels, maar ik spreek ondertussen wel een paar woorden Japans, dus samen op zoek naar de flat waarin die dokter z'n spreekuur had. De taxichauffeur had het stratenboek van Tokyo op z'n schoot. GPS is hier nog steeds niet ingeburgerd. Ook in ons stadje rijden chauffeurs zonder GPS rond, hebben geen flauw idee waar mijn straat is (ook niet als mijn echtgenote het herhaalt in vloeiend Japans). Maar ze hebben wel allemaal een pet op.

Hiermee raken we een van de kernen van het Japanse bestaan. Oude normen en waarden, zoals een chauffeur die een pet op heeft, zitten er (gelukkig!) diep ingeslepen. De pet geeft niet alleen de chauffeur een bepaalde status, maar ook de werknemers van JR, de Japanse NS, en buschauffeurs. Je wordt altijd uitermate correct behandeld, er is wederzijds respect. Vind ik wel mooi om te zien. Wat minder mooi om te zien is, is dat nieuwe gebruiken zoals een GPS systeem een behoorlijke tijd nodig hebben om hun intrede te doen. Verandering, daar hebben ze hier niet zo veel mee. Liever laten ze alles bij het oude. Met een pet op.

Wel apart. Ik vraag mij dan af waarom Japan net als de EU een aantal jaar geleden extra GPS sattelieten de lucht in hebben egschoten om de nauwkeurigheid boven hun eigen grondgebied te verbeteren.
http://en.wikipedia.org/wiki/Quasi-Zenith_Satellite_System

Ik kan daar een heel lang antwoord op geven.

Japan kent een hele homogene samenleving, met mensen die zich heel vaak hetzelfde gedragen. Kijk je naar de salarymen, dan zie je werknemers die allemaal dezelfde kleding dragen. Er is in Japan weinig ruimte voor mensen die graag apart willen zijn.

Wat ik wel meen waar te nemen, is een groot verschil tussen de generaties. Als het bijvoorbeeld om techniek gaat, dan doet de oudere generatie fanatiek mee (want techniek staat centraal in het leven van de Japanner), maar missen ze desondanks toch vaak de boot. Ik denk dat GPS veel gebruikt wordt in de Japanse samenleving, maar dat de vaak oudere taxichauffeurs (met pet) liever met vertrouwde methodes werken, zoals een stratenboek.

Ik werk veel samen met een gepensioneerde Japanner. Heb veel van die man geleerd, maar soms heb je het idee dat hij nog in de jaren 80 leeft. Hij heeft een hele oude telefoon, die met een elastisch koortje (met van die krullen, zoals wij die vroeger bij onze oude telefoon hadden) en een clip aan het borstzakje van z'n overhemd vast zit. Met die telefoon belt hij me regelmatig uit bed en hij is niet bekend met het fenomeen texten (of hoe dat tegenwoordig in Nederland mag heten, ik word ook ouder). Zie hier: een heel normaal proces dat de oudere mens ondergaat. Je raakt langzaam achter op.

Dag lieve Nederlanders in Japan,

Ik ben dringend op zoek naar tips en advies van iedereen die ervaring heeft met leven in en verhuizen naar Japan. Ik ben inmiddels al bijna 3 jaar samen met een Japanse en waren samen woonachtig in Italië, totdat zij noodgedwongen terug moest naar Japan en ik naar Spanje moest verhuizen.

Inmiddels is het al iets langer dan een jaar dat we niet meer samen wonen, en worden wij beide het reizen tussen Spanje en Japan beu. Nu ben ik meer dan bereid mijzelf te verplaatsen naar Japan, ook omdat voor mijn vriendin het verhuizen naar Europa wat moeilijker gaat, maar vind ik het erg moeilijk om een redelijke baan te vinden.

Ik ben vloeiend in Nederlands, Engels en Italiaans maar heb voor alle 3 geen diploma's/certificaten die mij in staat stellen les te geven, nu lijkt vooral voor het Engels dit noodzakelijk te zijn en is er denk ik t weinig animo voor het Nederlands/Italiaans.

Ook zou ik het niet erg vinden om te gaan studeren, ik ben nog jong, maar dit bekostigen is weer een ander verhaal..?

Ik hoop dat jullie wellicht ideeën of tips hebben om mij en mijn vriendin met dit probleem te helpen.

Voor Engelse lessen willen ze toch wel erg graag native speakers hebben. Daar is behoorlijk wat vraag naar. Zo ver ik weet moet iedere middelbare school minstens een Engelse leraar hebben die Engels als moedertaal heeft. Weet niet of jouw Engels als moedertaal-Engels wordt gezien. Maar stel je er niet te veel van voor. Ik ken mensen die dit werk doen, en de grootste uitdaging is om de studenten onder controle te houden. De moedertaal-Engels-leraar heeft geen macht over de kinderen/studenten, er wordt namelijk lesgegeven terwijl de Japanse leraar Engels toekijkt. Volgens de native speakers die ik ken, worden ze constant ondermijnd door de Japanse leraar Engels. Dit kan natuurlijk van school tot school anders zijn.

Mijn echtgenote heeft tijdens haar tijd in Tokio een aardige boterham verdiend met lessen Koreaans aan volwassenen. Die taal kent ze van huis uit, en ze mag lesgeven aan moeilijk opvoedbare kinderen, maar ik durf niet te zeggen of ze een speciaal certificaat of diploma heeft om les te geven.

Ik denk dat er best animo is voor Italiaanse lessen. Italië is een populaire vakantiebestemming voor Japanners, en ondanks dat het best wel xenofoben zijn, zijn Japanners wel erg geïnteresseerd in het buitenland.

Als je kunt programmeren (Matlab / C++ / LabVIEW), dan kan ik je wel een voorstel doen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 06-02-2014 13:10:52 ]

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:00 schreef Lyrebird het volgende:
Voor Engelse lessen willen ze toch wel erg graag native speakers hebben. Daar is behoorlijk wat vraag naar. Zo ver ik weet moet iedere middelbare school minstens een Engelse leraar hebben die Engels als moedertaal heeft. Weet niet of jouw Engels als moedertaal-Engels wordt gezien. Maar stel je er niet te veel van voor. Ik ken mensen die dit werk doen, en de grootste uitdaging is om de studenten onder controle te houden. De moedertaal-Engels-leraar heeft geen macht over de kinderen/studenten, er wordt namelijk lesgegeven terwijl de Japanse leraar Engels toekijkt. Volgens de native speakers die ik ken, worden ze constant ondermijnd door de Japanse leraar Engels. Dit kan natuurlijk van school tot school anders zijn.

Mijn echtgenote heeft tijdens haar tijd in Tokio een aardige boterham verdiend met lessen Koreaans aan volwassenen. Die taal kent ze van huis uit, en ze mag lesgeven aan moeilijk opvoedbare kinderen, maar ik durf niet te zeggen of ze een speciaal certificaat of diploma heeft om les te geven.

Ik denk dat er best animo is voor Italiaanse lessen. Italië is een populaire vakantiebestemming voor Japanners, en ondanks dat het best wel xenofoben zijn, zijn Japanners wel erg geïnteresseerd in het buitenland.

Als je kunt programmeren (Matlab / C++ / LabVIEW), dan kan ik je wel een voorstel doen.

Het is precies wat je zegt, ik ben erg actief op websites als MyShigoto en Gaijinpot maar overal wordt er gevraagd naar native speakers. Ik ben naar mijn mening vloeiend in Engels, werk ook bij een internationaal bedrijf waar de voertaal Engels is, maar zal in dat opzicht nooit 100% native zijn.

Voor een klas staan is ook niet mijn ideale idee van leven in Japan, zou ik er vrede mee kunnen hebben mocht dit de enige optie zijn (wat iemand wel niet doet om samen te zijn met zijn liefde). Ik heb alleen geen bevoegdheden om les te geven in het Italiaans, Engels en Nederlands, en weet niet in hoeverre hier naar wordt gevraagd.

Helaas is programmeren niet iets dat ik ooit heb geleerd. Ik ben momenteel wel werkzaam bij een groot game-bedrijf maar dan op de lokalisatie en kwaliteitsgarantie afdeling. Zeker niks voor jou? :p

Is er naast lesgeven een andere optie? Ik heb een tijd met een idee gezeten om een Nederlandse eettent (pannenkoeken e.d.) te beginnen, ik weet dat in Kobe een stroopwafelhuis goudgeld aan het verdienen is.. Maar als iemand met weinig kennis over hoe en wat in Japan als t aankomt op een zaak openen lijkt me dit niet iets om mee te beginnen zeg maar...

Goed plan, vooral als het een frietkraam met klassieke vette hap wordt. Frikadellen, kroketten... Ik voorspel je een gouden toekomst. Heb net het forum afgezocht, want ik weet zeker dat ik het (in dit topic?) al eerder heb voorgesteld.

Maar een zaak openen doe je niet zo maar. Mijn universiteit heeft me al toestemming gegeven om een high-tech startup te beginnen, maar ik zit erg tegen het beginnen van zo'n bedrijf aan te hikken. Japans spreken is al lastig, maar lezen is helemaal een ellende. En er zullen heel wat formulieren gelezen en getekend moeten worden, voordat zo'n bedrijf van de grond is.

Ik ben het met je eens, volgens mij is het een goud idee. Wanneer mijn vriendin in Nederland is met haar familie of andere vrienden uit Japan zijn ze niet weg te slaan bij de typisch Nederlandse eettenten als een snackbar en een pannenkoekenhuis.

Maar goed, dit is op het moment erg lastig. En lijkt mij meer iets om te beginnen na enige tijd woonachtig in het land zelf te zijn geweest.

Dus jouw conclusie is naast les geven is er weinig om te doen, in ieder geval om een klein begin te maken in Japan?

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:33 schreef Chen het volgende:
Dus jouw conclusie is naast les geven is er weinig om te doen, in ieder geval om een klein begin te maken in Japan?

Er is genoeg part-time werk. Werken in een winkel bijvoorbeeld. Dat betaalt beroerd (in ons stadje 1000-1300 JPY/uur), maar met 40 uur/week kun je daar van leven (Kyoto (TRV) is een ander verhaal, die stad is verschrikkelijk duur). We hebben een student die een tijdje zonder beurs moest studeren, en die heb ik aangemoedigd om er een part-time baan naast te nemen. Die werkt op de visafdeling van de supermarkt.

Je zult wel een werkvergunning nodig moeten hebben, en het kan knap lastig worden als je die van uit Nederland aanvraagt. Als je hier bent op een toeristenvisum, dan zal een werkgever ook zo'n werkvergunning willen zien, en ik zie zo'n winkelier niet snel een werkvergunning aanvragen.

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:47 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Er is genoeg part-time werk. Werken in een winkel bijvoorbeeld. Dat betaalt beroerd (in ons stadje 1000-1300 JPY/uur), maar met 40 uur/week kun je daar van leven (Kyoto (TRV) is een ander verhaal, die stad is verschrikkelijk duur). We hebben een student die een tijdje zonder beurs moest studeren, en die heb ik aangemoedigd om er een part-time baan naast te nemen. Die werkt op de visafdeling van de supermarkt.

Je zult wel een werkvergunning nodig moeten hebben, en het kan knap lastig worden als je die van uit Nederland aanvraagt. Als je hier bent op een toeristenvisum, dan zal een werkgever ook zo'n werkvergunning willen zien, en ik zie zo'n winkelier niet snel een werkvergunning aanvragen.

Ja in een winkel part-time werken is niet echt de bedoeling. Wellicht dat een kleine studie van de Japanse taal toch ook eerst moet gaan gebeuren

Grappig om te lezen dat hier de stereotypen je om de oren vliegen. Maar goed, even een korte reactie op het emigratieverhaal. Het is niet makkelijk om zomaar te emigreren. Je kan een paar dingen doen;
- trouwen met je vriendin, baantje zoeken
- studeren, collegegeld betalen (tuition=visa, kind of) en baantje zoeken (max 20 uur per week, geen vetpot)
- zoeken vanuit Nederland is kansloos
- lesgeven kan, maar scholen en bedrijven staan niet zomaar garant voor buitenlanders zonder specifieke skills, visum daarom moeilijk
- probleem is dus visum, alhoewel dit makkelijker schijnt te worden in de toekomst
- friettent is leuk idee, vergis je niet in de bureaucratie, maar ik neem aan dat je vriendin hiermee kan helpen;)

quote:

Op vrijdag 7 februari 2014 05:54 schreef casperrrrrr het volgende:
Grappig om te lezen dat hier de stereotypen je om de oren vliegen. Maar goed, even een korte reactie op het emigratieverhaal. Het is niet makkelijk om zomaar te emigreren. Je kan een paar dingen doen;
- trouwen met je vriendin, baantje zoeken
- studeren, collegegeld betalen (tuition=visa, kind of) en baantje zoeken (max 20 uur per week, geen vetpot)
- zoeken vanuit Nederland is kansloos
- lesgeven kan, maar scholen en bedrijven staan niet zomaar garant voor buitenlanders zonder specifieke skills, visum daarom moeilijk
- probleem is dus visum, alhoewel dit makkelijker schijnt te worden in de toekomst
- friettent is leuk idee, vergis je niet in de bureaucratie, maar ik neem aan dat je vriendin hiermee kan helpen;)

Ik heb inmiddels in 4landen gewoond en weet dat emigratie niet makkelijk is en bij Japan vind ik het alleen maar moeilijker.

Trouwen met mijn vriendin is iets dat met de tijd moet gebeuren en niet geforceerd, bovendien ben ik de Japanse taal niet machtig en is het nou niet mijn doel om opeens van mijn goede baan in een bar glazen ophalen terecht te komen :p.

Studeren is eventueel mogelijk, wel allemaal zeer duur, tips? Ik heb inderdaad gelezen dat het niet altijd even makkelijk is om een visum te krijgen vanuit de werksituatie, maar zal wel noodzakelijk in mijn geval moeten zijn.

Hoe bedoel je werk vinden vanuit Nederland (Spanje in mijn geval) is kansloos? En mijn pannenkoeken-friettent-huis idee is wellicht een leuke voor de toekomst maar lijkt me niet ideaal om zo te beginnen in Japan.

Niet kansloos misschien, maar erg moeilijk. Om een werkvisum te krijgen moet je werkgever garant voor je staan. Iets waar meeste bedrijven niet zomaar in voor zijn. Je zult overtuigend moeten aantonen welke meerwaarde of specifieke skills je hebt.

Vwb studeren idd prijzig, maar check even de ambassade website, ze geven elk jaar scholarships (info meestal in April). Deze monbusho beurzen zijn erg royaal en goed genoeg om in je onderhoud te voorzien. Andere scholarships zijn vaak alleen mogelijk na enrollment.

Moet wel zeggen dat de huidige Abe regering het makkelijker voor buitenlanders wil maken om Zich hier te vestigen en te werken. Concrete maatregelen laten nog even op zich wachten maar wellicht verandert eea binnenkort...;)

@Chen, heb je al ervaring in een pannekoekenhuis of friettent ? Als je al in 4 landen gewoond hebt en de taal hebt willen leren, moet Japans ook wel lukken. Ik heb begrepen dat Japanse taal ook wel wat op Spaans lijkt ?

Succes in iedergeval ! Met de Olympische spelen van 2020 in het vooruitzicht (??) zou ik zeggen, je hebt nog wel wat tijd, maar wacht ook niet te lang met dit plan

quote:

Op zaterdag 22 februari 2014 09:05 schreef Meike26 het volgende:
@Chen, heb je al ervaring in een pannekoekenhuis of friettent ? Als je al in 4 landen gewoond hebt en de taal hebt willen leren, moet Japans ook wel lukken. Ik heb begrepen dat Japanse taal ook wel wat op Spaans lijkt ?

Succes in iedergeval ! Met de Olympische spelen van 2020 in het vooruitzicht (??) zou ik zeggen, je hebt nog wel wat tijd, maar wacht ook niet te lang met dit plan

Portugezen, Turken en Finnen schijnen iets minder moeite te hebben met het Japans. Ook Brazilianen (spreken Portugees) pikken het Japans snel op. Een van de redenen waarom er relatief veel Brazilianen in Japan zijn. Spaanse ervaring zal ook helpen.