Japan, maar dan niet in Tokyo, deel IV

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 18:21 schreef komrad het volgende:
Is gezien de achtergrond van mevrouw Lyrebird en je eerdere opmerkingen over de focusgebieden (geografisch) in jouw specialisatierichting Zuid-Korea voor jullie een optie?

Als je het over gesloten samenlevingen hebt... Korea is wat dat betreft nog een stukje maller dan Japan.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 18:21 schreef komrad het volgende:
Is gezien de achtergrond van mevrouw Lyrebird en je eerdere opmerkingen over de focusgebieden (geografisch) in jouw specialisatierichting Zuid-Korea voor jullie een optie?

Zuid-Korea heeft lange tijd gedeeld met de VS bovenaan ons verlanglijstje gestaan. Voor mijn echtgenote zou dat heel fijn zijn, want ze heeft daar altijd familie in de buurt wonen.

We zijn er nu een paar keer geweest, en het was wel even wennen, maar ook Zuid-Korea heeft goede kanten. Je moet niet naar Zuid-Korea gaan en verwachten dat je in Japan bent, want Koreanen zijn directer, het land is niet zo aangeharkt als Japan en Koreanen zijn kamikazes in de auto, maar de manier waarop mensen met elkaar omgaan bevalt me wel, en het feit dat de familie centraal staat, heeft ook wel iets.

Een groot probleem dat ik voorzie, is dat ik maar tien woorden Koreaans spreek, dwz qua taal opnieuw kan beginnen, en dat ik niet erg bekend ben met de Koreaanse werkcultuur, die me qua karakter (zo ver ik dat zien) ook absoluut niet ligt. Ik heb nogal wat goede Koreaanse collega's, en daar heb ik lange tijd mee gesproken. We zijn ook een aantal keer op bezoek geweest bij Koreaanse universiteiten. Wat valt op? Ze zitten daar heel goed in de slappe was. Voor een middenmoot- of toponderzoeker met een aantal goede publicaties op je naam is het niet zo lastig om onderzoeksgeld binnen te halen. Let wel, goede publicaties. Koreanen zijn enorm statusbelust, en het enige dat telt voor een subsidieaanvraag is een publicatie in Science of Nature. Liever 1 artikel in zo'n blad, dan 20 in een normaal blad. Het gevolg is dat Koreanen 90% van de tijd bezig zijn met blue sky research, met onderzoek dat lekker bekt maar dat weinig nut heeft. Mijn werk is veel te praktisch, en ik weiger om in die hype mee te gaan.

Korea is net zoals Japan een land waarin de hiërarchie centraal staat. Meelachen met de baas, de baas bij ieder lullig e-mailtje CCen, dat soort zaken. Heb ik een bloedhekel aan. In Japan kan ik me goed staande houden, en doe ik onvermurwbaar waar ik zelf zin in heb, en dat werkt. Er zijn heus wel problemen, maar ik kan nog steeds mezelf zijn. Wat ik van Korea heb meegekregen, is dat je daar heel snel carrière kunt maken met een goede kruiwagen (baas), waarmee je iedere week een fles whisky drinkt, en dat soort zaken trekken me niet. Ik wil op mijn tempo, op eigen kracht werken. Aan ellebogenwerk doe ik niet.

Ik hoor jullie nu denken, dat is allemaal leuk en aardig wat jij wil, maar is wat je vrouw wil niet net zo belangrijk?

Er is een reden dat mevrouw Lyrebird niet in Zuid-Korea woont, maar in Japan, en dat ze niet met een Zuid-Koreaan of Japanner getrouwd is. Ook zij heeft grote moeite met (andere) aspecten van de Koreaanse cultuur, en heeft meer vrijheid nodig, die ze ten dele in Japan kan vinden, maar die in overvloed in de VS aanwezig is. We zijn ook daar een paar keer geweest. Vindt ze erg leuk, alhoewel ze niets met kleine universiteitssteden heeft. Hopelijk kunnen we er een vinden met een goede shopping mall in de buurt, met veel merkkleding.

Ik ben van plan eens met een paar vrienden naar Japan te gaan voor een maandje, beetje rondkijken. Laatste weekje willen we feestend afsluiten in Tokyo. Enige tips voor leuke plekken om te bezoeken?

quote:

Op donderdag 7 november 2013 23:40 schreef Jadico het volgende:
Ik ben van plan eens met een paar vrienden naar Japan te gaan voor een maandje, beetje rondkijken. Laatste weekje willen we feestend afsluiten in Tokyo. Enige tips voor leuke plekken om te bezoeken?

Japan is een goede keus. Je kunt daar voor het beste in TRV zijn. Daar hebben ze een goed Japan topic, met alle toeristische plekken en tourist traps (denk Asakusa).

Hyper

De afgelopen paar dagen zijn we voor een conferentie binnen Japan op reis geweest. Bij een restaurant van Saizeriya, een keten van (goedkope) Italiaanse restaurants in Japan, zijn we een keer 's ochtends gaan ontbijten. Bij binnenkomst werden we aangesproken door een ongelofelijk hyper dametje, die ons met een prachtige piepstem welkom heette, en ons vol energie naar een tafeltje dirigeerde, en uitlegde dat we op het knopje moeten drukken als we onze bestelling wilden plaatsen.

Wij gaan zitten, bekijken de menukaart, en terwijl we dat doen, komen er andere mensen het restaurant binnen, die allemaal op dezelfde hartelijke en energieke wijze begroet worden. Het grappige hierbij is, dat het dametje na iedere begroeting en uitleg terug rent naar de keuken, waarschijnlijk om daar koffie te zetten, of misschien zelfs zelf het eten te maken. Maar zodra er iemand binnenkomt, roept ze al zo hard mogelijk vanuit de keuken - die is afgesloten met een deur - in het Japans welkom, wat voor ons net te verstaan is, maar niet voor de nieuwe bezoekers, om daarna in volle vaart de keuken uit te rennen om de nieuwe gasten te verwelkomen. Na een tijdje werd het zo druk, dat ze het niet meer alleen kon belopen, en gelukkig was er toen een tweede serveerster. Die was helaas niet zo hyperactief, want dat was nog komischer geweest.

Gecombineerd met dit verhaal over een emmer moeten er toch genoeg ingrediënten zijn voor een leuke aflevering voor een sitcom?

Een vraag aan Lyrebird en andere Nederlanders die in Japan wonen. Hebben jullie allemaal een Inkan? Even een korte uitleg, een Inkan is feitelijk een zegel. Vroeger werden zegels gebruikt om containers en brieven mee af te sluiten of om documenten te bevestigen Je kunt dan gelijk zien of het ongeoorloofd geopend is. Tegenwoordig is de zegel hier vervangen door de handtekening,

In Japan en andere landen in Oost-Azië worden zegels nog gebruikt voor documenten, denk dan aan een bankrekening openen of lid worden van een gym. Zo hoe lossen buitenlanders dat op, als ze geen Inkan hebben? Is een handtekening dan voldoende, ik heb gehoord dat er amper ruimte is voor een handtekening?

Hier vragen ze om een hanko, als ze een stempeltje nodig hebben. En ja, die heb ik. Er zijn gespecialiseerde stempelmakers, die zo'n stempeltje voor je kunnen maken. Ik heb er nu een die zich automatisch met inkt vult, zodat je kunt blijven stempelen.

De inkan gebruik ik wekelijks. Bij ieder contract dat ik afsluit, of ieder document dat een student door mij moet laten controleren, komt zo'n stempeltje te staan.

Het lastige voor ons buitenlanders is dat onze naam op zo'n inkan niet in een of twee kanji te vatten is. Het is vaak verstandig om dan katana te gebruiken, maar zelfs dan kan het lastig worden, omdat er maar drie of vier tekens op zo'n piepklein stempeltje passen. Wij hadden een Nederlandse stagiair die een jaartje bij ons heeft gewerkt, en zijn achternaam had wel wat weg van "Van Nistelrooij". Dat past dus niet op zo'n stempeltje. "Ruud" wel, dus dan komt er in het katakana ルード te staan (en dan moet je niet gek kijken als iedereen je met Luuudo aan gaat spreken).

Het komt wel eens voor dat we ergens zijn, en dat ze toch wel graag een stempel willen hebben, maar dat ik mijn stempel ben vergeten. Als het niet zo belangrijk is, dan kan een handtekening voldoende zijn. Is het wel belangrijk, bijvoorbeeld voor bank-gerelateerde zaken, dan kun je ook een vingerafdruk gebruiken.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 16-11-2013 12:04:12 ]

Even een vraagje wat betreft Japanners, Japan en hoe die tegenover mij zullen staan ivm met een mogelijk long haul verblijf in Tokyo.
Ik ben een Marokkaanse Nederlander, geboren en getogen in Rotterdam van Marokkaanse ouders. Ik draag dus vanzelfsprekend een islamitische naam. Nu is het zo dat ik niet echt praktiserend of erg religieus ben (hell, ik drink e.d. bijvoorbeeld). Ik ken een hoop Japanse uitwisselingsstudenten bij mij op het faculteit zitten en heb een half Japans/half Amerikaans vrouwke, maar die zijn denk ik niet echt representatief voor de echte mensen aldaar (de exchange students zijn een mix van mensen uit Osaka, Tokyo en Kobe). Zij vinden Marokko een prachtig land en zijn we een reis aan het plannen naar Marokko. Dus het land heeft, blijkbaar, geen slechte naam daar. Ook niet volgens mijn vriendin.

Maar hoe zullen ze mij in Japan opvangen? Als een gewone gaijin omdat ik Nederlands ben of zullen ze er anders over denken gezien mijn Mediterraanse uiterlijk en mijn islamitische naam dat best wel negatief bekend staat? Heb gewoon een Nederlands paspoort, geen idee of dat zwaarder weegt dan mijn naam.

Tijdens mijn lange verblijven in China had ik er geen problemen mee, maar China is natuurlijk Japan niet.

[ Bericht 2% gewijzigd door Erasmus op 29-11-2013 12:41:22 ]

quote:

Op vrijdag 29 november 2013 12:32 schreef o.us2.0 het volgende:
long haul

Als je in China geen problemen ondervond dan zou je mijn inziens dat ook kunnen verwachten in Japan. Over het algemeen zijn Japanners "politiek correct bezig" al dan niet te verlegen. Hooguit zijn er mensen die je zullen vermijden, maar diezelfde personen zullen dat ook doen bij elk andere buitenlander ongeacht of je Muhammed Ali heet of Jan Smit(h) en welke kleur/geloof je hebt.

Succes en veel plezier!


(edit: overigens, for what it's worth: toen ik in Tokyo op een school zat was er een zogenaamde (of toch real?) (verre) saudische prins / al dan niet rijke saudiër. Voor zover ik de fotos van hem op fb zie, vermaakt die zich uitstekend en schuwen de mensen hem niet.)

En, Lyrebird, aan de KFC deze dagen?

Nee, ik ben een vis-etende vegetarier, dus geen KFC voor mij.

Wel met collega's op stap geweest en veel gegeten en ook veel gedronken.

De komende dagen ga ik me weer toeleggen op het bakken van oliebollen (check deze link naar een oude bijdrage in W&T, de keuze voor warm bier en warme melk is echt belangrijk). Het grappige is dat de experts het nu ook snappen, hoe een goede oliebol te bakken. Zouden ze meelezen?

quote:

Geheim van goede oliebol zit niet in beslag

Ze zijn niet aan te slepen; de oliebollen van Willy Olink, bakker te Maarssen. De bakker die vorig jaar volgens de AD-oliebollentest de lekkerste oliebol van Nederland bakte, heeft het ook deze maand alweer razend druk. Zijn oliebol kreeg vorig jaar een tien van het proefpanel van de krant. Ook dit jaar komt het AD weer met de test. Binnenkort weten we of Olink weer de lekkerste bol bakte of dat een ander er dit jaar met die eer vandoor gaat.

De uitslag heeft de bakker in ieder geval geen windeieren gelegd. De bakker kreeg 20 tot 30 procent meer klanten gedurende het hele jaar. En contracten met restaurants. 'Een omzetstijging van zeker 5 procent'', gokt hij.

Volgens Olink (46 jaar en al 32 jaar bakker) zit het geheim van een goede oliebol niet, zoals velen misschien verwachten, in de samenstelling van het beslag. De mix daarvoor koopt hij kant en klaar. Het zijn juist andere omstandigheden die zorgen voor een goede bol. Het grootste geheim, zo stelt hij, is 'op tijd beginnen. Wij zijn wel 2 maanden bezig met een mooie bol. We experimenteren met de kneedtijd en het soort kneedmachine. Je moet een beslag 'lezen'. Goed kijken, aanvoelen hoe ver is het.''

Volgens Olink 'weet iedereen dat je oliebollen moet bakken op 180 graden, of 175 graden maar in ieder geval niet warmer dan 185.'' Maar wat vooral belangrijk is, zo stelt bakker Olink, is 'de temperatuur van het beslag.'' 'Daarom hebben oliebollenkramen vaak mindere bollen, omdat het beslag snel afkoelt''. De perfecte beslagtemperatuur is volgens hem rond de 28 graden.

Tips voor de thuisbakkers heeft hij wel. 'Zorg dat je beslagtemperatuur goed is, gebruik warm water en laat het beslag een half uur rijzen.'' Een oliebol hoeft niet heel luchtig te zijn, stelt Olink ook nog. 'Die van ons is niet zo luchtig, juist vrij compact. Want hoe luchtiger, hoe vetter.'' Een laatste advies nog: 'Het is gewoon een beetje uitproberen, dat doen de bakkers ook. En als het niet goed is gegaan: begin gewoon opnieuw.'

quote:

Pesticide in Japanse diepvriesproducten

Een partij diepvriesproducten in Japan is besmet met het bestrijdingsmiddel malathion. De afgelopen weken hebben zich ruim 350 mensen door het hele land gemeld met vergiftigingsverschijnselen.

De besmetting werd eind december vastgesteld bij een aantal artikelen van Aqlifoods, een dochterbedrijf van het Japanse voedingsconcern Maruha Nichiro Holdings. Consumenten hadden aanvankelijk contact opgenomen met Aqlifoods na het ruiken van een vreemde geur. De besmette eetwaren, waaronder pizza's, zijn afkomstig uit een fabriek ten noordwesten van de hoofdstad Tokio.

Verontruste klanten
Van de in totaal 6,4 miljoen artikelen die werden teruggeroepen, waren er dit weekeinde 1,1 miljoen achterhaald. Bijna een half miljoen verontruste consumenten namen tot dusverre contact op met het bedrijf. Ziek geworden klanten die zich bij de dokter meldden, hadden last van onder meer diarree en braken.

Malathion is een pesticide dat niet door planten kan worden opgenomen. Het wordt ook wel gebruikt ter bestrijding van onder meer hoofd- en schaamluis. Aqlifoods is een onderzoek begonnen naar de bron van de besmetting.

We eten zelden diepvries-eten, dus hier geen problemen.

Mijn echtgenote is extra gevoelig voor dit soort situaties - uit de reacties op krantenberichten blijkt dat veel Japanners de schuld leggen bij buitenlandse werknemers, die de baantjes van de Japanners inpikken. Die zullen dus ook wel achter dit schandaal zitten.

2014 is goed begonnen!

quote:

Op dinsdag 7 januari 2014 08:34 schreef breaky het volgende:

[..]

Werken er dan veel Koreanen in Japan in dat soort fabrieks banen? En kan men aan jou echtgenote duidelijk zien dat ze Koreaans is in plaats van Japans?

Nee, mijn echtgenote heeft wel wat Japans over zich. Mijn brakke Japans is super bot, maar zij kan als een Japanse praten (mannen en vrouwen spreken verschillende versies van het Japans), en dat kunnen de Japanners wel waarderen.

Geen idee of er veel Koreanen in die fabrieken werken. Mijn indruk is dat Japanners toch vooral zelf al het vieze werk opknappen. Maar wij wonen eigenlijk op het Japanse platte land, in een forse stad weliswaar, dus ik krijg wel vaker een beetje vreemde indruk van dit land.

quote:

Op dinsdag 7 januari 2014 07:03 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

We eten zelden diepvries-eten, dus hier geen problemen.

Mijn echtgenote is extra gevoelig voor dit soort situaties - uit de reacties op krantenberichten blijkt dat veel Japanners de schuld leggen bij buitenlandse werknemers, die de baantjes van de Japanners inpikken. Die zullen dus ook wel achter dit schandaal zitten.

Inderdaad, dat valt mij ook op. Japanners hebben een enorm superioriteitscomplex tegenover Chinezen en Koreanen. Tot het racistische aan toe. Ik merk dat weleens als ik ergens wil gaan eten met mijn vriendin: "nee, de eigenaar van deze sushi tent is een Koreaan, dus kan nooit goed zijn".

Het zal wel weer aan mijn boeren, uit de Papendrechtse klei getrokken, smaakpapillen liggen, maar een plakje vis op wat rijst smaakt toch overal hetzelfde

ok

Droog

Van de zomer kan het enorm vochtig zijn in Japan, en gecombineerd met de warmte is dat geen pretje. Bij een relatieve luchtvochtigheid van meer dan 80% en een temperatuur van meer dan 35 graden weet je al snel niet meer waar je het moet zoeken. Een bijkomend probleem in een optisch lab is dat je optische spiegels, die voorzien zijn van een dun laagje goud of zilver, wegroesten waar je bij staat. Gelukkig hebben we een industriële ontvochtiger geïnstalleerd, die in de zomer de lucht van ons lab droog genoeg houdt.

Van de winter is het precies het omgekeerde. We wonen tegen het Nikko gebergte aan, en de lucht die daarover stroomt raakt in de bergen al het vocht kwijt, zodat we nu met hele droge lucht zitten. Die lucht is zo droog dat het gras buiten helemaal verdort en geel is, en in het lab geeft de hygrometer een relatieve vochtigheid van maar liefst 0% aan (en de ontvochtiger staat uit).

De volgende keer dat je in het vliegtuig stapt, moet je voor de lol eens een krant meenemen (die geven ze soms gratis weg). Vergelijk het knisperen van het krantenpapier bij het opstijgen en landen. De lucht in een vliegtuig is ook erg droog, en daar hebben we hier 24 uur per dag mee te maken. Ik heb meer dan 20 jaar lang contactlenzen gedragen, maar dat is onmogelijk in deze barre omstandigheden. Voor het oogonderzoek dat we doen is het belangrijk dat proefpersonen hun ogen open kunnen houden. Voor een gemiddelde meting hebben we zo'n tien seconden nodig, en dat is met deze luchtvochtigheid niet te doen. We hebben nu een luchtbevochtiger geïnstalleerd. Zo eentje die een watermist maakt. Als die een uur of twee heeft aangestaan, dan neemt de RV in het lab toe tot 9%. Dat is nog steeds veel te weinig, maar in de buurt van de bevochtiger is de luchtvochtigheid wat hoger, en daar doen we dan onze metingen.

Voor dit soort triviale zaken wordt je niet gewaarschuwd, als ze je een baan in Japan aanbieden.

quote:

Op donderdag 16 januari 2014 01:31 schreef breaky het volgende:
Je zit in het verkeerde land voor je onderzoek!

Ik neem aan dat er dus relatief veel brildragers t.o contactlens dragers zijn in Japan?

Lastig in te schatten, omdat je niet gemakkelijk kunt zien of mensen een contactlens dragen.

Vorige jaar ben ik eens naar de opticien geweest, om twee doosjes (dagelijkse) contact lenzen te halen, voor bij het zwemmen en het skiën. Het leek wel of ze die dingen gratis weggaven, zo druk was het binnen.

Japanners zijn vaak wel erg veel met hoe ze er uit zien bezig, en een bril hoort daar ook wel bij. In het winkelcentrum zitten er twee opticiens waar je voor weinig geld een nieuwe bril kunt kopen, en daar is het ook vaak heel erg druk. Er zijn bijvoorbeeld studenten die een bril kopen met glazen zonder sterkte. Gewoon, omdat het kan. Mode.

De Japanse boer

De supermarkt op de hoek heeft best wel lekkere groente, die erg duur is. Groente en fruit zijn peperduur in Japan, wat misschien verklaart waarom Japan niet zo goed scoorde (21e) in het vergelijkend warenonderzoek over voeding van Oxfam Novib, waarbij Nederland als beste getest werd.

Voor de klantenbinding heeft onze supermarkt wat fotootjes opgehangen van de boerenfamilies die verantwoordelijk zijn voor onze rijst, sla en komkommers. Dit zijn van die dingen die mijn interesse prikkelen. Ik kan gerust een paar minuten bij zo'n bord staan, en me verdiepen in de families die achter onze groente staan.

Het ging wat ver om een foto van de foto's te maken, maar ik zal proberen om een beschrijving te geven.

Allereerst gaat het om oude mensen. De oudste boer was zo'n jaar of 70. Altijd lastig met Japanners, je zit er met gemak zo tien jaar naast in leeftijd. En het gaat in dit geval om boeren - als je de hele dag buiten aan het werk bent in dit afgrijselijke klimaat dan word je er niet jonger op. Maar ook de jongste boer kon niet jonger dan 50 jaar zijn.

In ieder foto staat de boer en de boerin zit er gehurkt naast. Blijkbaar is de boer belangrijker dan de boerin. Ook dat is wel Japans. In de VS hebben ze bij ook wel eens van deze foto's in de supermarkt hangen, en dan staan de boer en de boerin naast elkaar, met de hond er naast, of de kinderen. Soms staat er zelfs een struise boerin alleen op een foto, en die heeft dan een boomgaard of zo. Maar op zich is het ook wel weer bemoedigend, dat er een hechte familie verantwoordelijk is voor onze komkommers.

Engels spreken? Ja. Communiceren? Nee!

Mijn verblijf samengevat in een observatie: Japanners kunnen niet communiceren.

Wij vermaken ons best in het stadje waar we wonen. Het onderzoek dat ik doe, vordert gestaag. Eigenlijk mogen we niet klagen. Ondanks de enorme culturele verschillen voelen we ons hier thuis. Zo ga ik wel eens naar de stomerij, maak ik een praatje met de eigenaresse, haar man of haar vader (die de 90 gepasseerd is). De eerste twee spreken Engels, de laatste alleen Japans. Dan kom ik niet verder dan dat het koud is, en dat ik mijn overhemden volgende week dinsdag op zal komen halen. Maakt niet uit, we begrijpen elkaar. Of ik spreek met mijn collega's. Na 4 jaar lukt het nu om ze ook over iets anders dan het werk te laten praten.

Daarbij is het wel belangrijk om aan te geven dat iets vertrouwelijk is, want als je dat er niet bij vertelt, dat vertellen ze het zonder gene door. Blijkbaar kunnen ze dat niet uit het gesprek zelf opmaken, of iets vertrouwelijk is. Zoiets speelt ook in het restaurant, als je bijvoorbeeld met je partner eten bestelt. Ze vragen dan wat je er bij wil drinken, en dan zeg je bier ("bieru"). Dan vragen ze altijd hoe veel bier je wil. Eentje is wel voldoende, want mevrouw Lyrebird die kan best voor zichzelf bestellen, maar zoiets pikken ze niet op, dat moet expliciet duidelijk worden gemaakt. Bieru, hitotsu, kudasai. Een bier, aub.

Een kniesoor die zich aan dit soort zaken stoort.

Ander voorbeeld. Ik kreeg een uitnodiging om een artikel voor een Japans wetenschappelijk blad te schrijven. Dat ging allemaal super officieel, maar het rare was dat ze nog op dezelfde manier werkten als in de jaren 90. Zo moesten we ons manuscript met de post naar hun toe sturen. Uiteindelijk is het artikel gepubliceerd, maar je kunt er op Google niets van terugvinden. Ze hebben een website, maar die is al een jaar of vijf niet meer geupdate. De communicatie hier verloopt gewoon anders.

Ernstiger worden de verschillen in de manier waarop we communiceren als het om belangrijke zaken gaat, zoals een contract, een nieuwe baan of een samenwerking. Terugkijkend is het een wonder dat ik deze baan heb gekregen.

Afgelopen jaar ben ik 40 geworden, en dan gaat er binnen iets knagen. Ik zou toch graag wat meer zekerheid willen hebben. De 1-jarige contracten die ik hier krijg, en het gare pensioenplan waarvoor ik iedere maand contributie afdraag, maar waar ik nooit een yen van terug zal zien, nodigen niet uit om hier langer te blijven. Daarover geklaagd bij het bestuur van mijn universiteit. Die begrepen de situatie, en gaven aan dat er een nieuwe positie gecreeerd zou worden, eentje die tot mijn pensioen gegarandeerd zou zijn. Ze zouden aangeven wanneer er voor die positie geadverteerd zou worden en ze nodigden me uit om daar op te solliciteren.

Een paar maanden later hoor ik van een van de buitenlandse studenten dat er op een obscure website in het Japans wordt geadverteerd voor een baan op ons instituut. Ik had nog niets gehoord van het bestuur. Weekend voor uitgetrokken, CV geupdate, voorstellen geschreven. Weer een maand later: een briefje in mijn postvak, in het Japans, met de mededeling dat ik niet in aanmerking kwam voor de positie.

Ondertussen was ik ook door een Japanse topuniversiteit benaderd om voor hun te komen werken. Op hun uitnodiging op bezoek geweest, prima tijd gehad, geen enkele lastige vraag hoeven te beantwoorden. Ze stonden te springen om me in dienst te nemen. Na terugkomst niets meer van ze gehoord. Afgelopen weekend was de kogel door de kerk: ze konden me geen positie aanbieden, omdat mijn CV zwak was. Let wel, ik had niet gesolliciteerd - zij hadden op basis van mijn CV (dat ze online gevonden hadden) besloten dat ik de ideale kandidaat was en mij uitgenodigd. Het maakt mij niet zo veel uit wat de beslissing is - ik red me wel - maar waar ik me mateloos aan irriteer is het gebrek aan communicatie. Tenenkrommend is het, verwachten dat problemen wel overwaaien als er niet over gesproken wordt. En als er over gesproken wordt, dan worden er kul-argumenten van stal gehaald. Logischer is het in dit geval dat ze de financiering niet op orde kregen, en dat het dan in mijn schoenen wordt geschoven dat de nieuwe positie niet door kan gaan. Of dat ze een andere kandidaat hebben gevonden. Zeg dat dan.

Nog eentje, om het af te leren. Een half jaar geleden bezocht ik een industriele partner. Verhaal gehouden, onze voortgang besproken. Op de vraag wat ze van de voortgang vonden, kwam er een vaag verhaal terug. Assertief als ik ben vroeg ik door, wat ze van de voortgang vonden, en of ze bepaalde dingen graag veranderd zouden zien. Hoe zat het met de financiering? Uiteindelijk werd er aangegeven dat ze het werk prima vonden, en dat ze zouden proberen om de financiering voor 2014 te verdubbelen. Een maand later komen ze op bezoek, met de mededeling dat de financiering voor 2014 zal worden gehalveerd en dat ze niet tevreden waren met de voortgang.

Nee, nog eentje, de allerlaatste. Ik werd benaderd door een professor van een andere universiteit voor een samenwerking. Die man kwam op bezoek, waarna we een halve dag spraken over hoe we zouden kunnen samenwerken. Daarna nog bij hem een dag op bezoek geweest. Vlak voor de deadline van het onderzoeksvoorstel krijg ik een e-mail, waarin staat dat hij niet met me kon samenwerken. Waarom dan niet? Daarop kon hij geen antwoord geven.

Tip voor de Japanners uit de bovenstaande voorbeelden: als je Engels spreekt, maar je bent niet bekend bent met de regels waarop mensen met elkaar communiceren, dan is het misschien ook maar beter om alleen Japans te spreken. Denk er niet over na om met buitenlanders samen te werken. Je maakt jezelf alleen maar belachelijk.



[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 19-01-2014 06:26:40 ]

Lekker werken zo.

Dat filmpje

Weerzinwekkend verhaal dus.

Ik ben benieuwd hoe Japan zichzelf op de been gaat houden komende decennia, want zo klinkt het niet erg veelbelovend..!

Communiceren, deel II

Als ik het laatste verhaal zelf nog eens teruglees, dan kan ik me zo voorstellen dat jullie denken, ja maar Lyrebird, ligt het ook niet een beetje aan jou dat er zo slecht gecommuniceerd wordt? Waarom spreek je nog steeds geen (vloeiend) Japans en waarom verwacht je dat zij op jouw manier gaan communiceren?

Jullie hebben een punt.

Voorbeeldje. Ik zit soms vol energie en heb een drive om iets gedaan te krijgen. Dus trommel ik studenten op, zodat we gezamenlijk wat metingen kunnen doen. Vraagt een van de Japanse studenten of ik al gelunched heb. Ja, dat had ik... maar hij had waarschijnlijk nog niets gegeten, want anders vraagt hij dat niet. Dus vroeg ik of hij al gegeten had, nee dat had hij niet, en raadde hem aan om dat dan maar zo spoedig mogelijk wel te doen. Dit is de manier waarop Japanners communiceren.

In Japan moet je heel omzichtig te werk gaan, vooral als je met een meerdere te maken hebt. Directe vragen zijn niet zo gepast. Nu zijn wij in Nederland het stadium van meerdere en horige gelukkig voorbij, maar hier speelt dat nog wel degelijk. Alhoewel ik van huis uit een hele behoorlijke opvoeding heb meegekregen en me zelden horkerig gedraag, kan ik me zo voorstellen dat de gemiddelde manager waar ik mee van doen heb, zich afvraagt waar deze boerenpummel (ik) het lef vandaan haalt om zulke directe vragen te stellen. Die Lyrebird zegt vriendelijk hallo en dankjewel in het Japans, maar trekt zich totaal niets aan van de ongeschreven wetten die in Japan gelden. Als ik dan ook nog eens druk op ze ga zetten, door te vragen wat ze er nou van vinden, dan kan er terloops wel eens iets gezegd worden dat niet helemaal waar is.

Wat ik ondertussen geleerd heb, is dat niets is wat het lijkt, en dat je eerst moet zien voordat je iets kan geloven. Het grappige is dat je met zo'n houding net een Japanner bent. Die moeten met drie onafhankelijke methodes overtuigd worden, voordat ze iemand geloven.

40 uur werken

Op het forum heb ik wel eens eerder geklaagd over een van mijn studenten. Die hadden we al een tijdje niet meer gesignaleerd, en toen kreeg ik een e-mail dat hij z'n telefoonabonnement en internet niet kon betalen, en dat zijn fiets stuk was, zodat hij mijn e-mails niet had kunnen lezen en niet naar de universiteit kon komen. Let wel, dit zijn volwassen mensen, waar ik iedere dag mee te maken heb. Zelfs een kleuter zou zich schamen voor dit soort excuses.

Na behoorlijk lang op hem ingepraat te hebben, viel eindelijk het kwartje dat er iets van hem verwacht werd. Maar ook toen was het nog lastig om hem aan zijn project te laten werken. Nog maar eens met hem rond de tafel gaan zitten. Mijn voorstel: je werkt 40 uur per week in het lab, en wat je de rest van je tijd doet, moet je vooral zelf weten.

Het gevolg is dat we Mr. H. (laat ik 'm maar zo noemen) op maandag en dinsdag zien, en de rest van de week is hij er niet. Wat blijkt, hij komt op maandag binnen, werkt dan 40 uur volcontinu door, en gaat dan naar huis.

Begin me nu af te vragen of we hier weer een gevalletje lost in translation hebben, en dat hij plichtsgetrouw mijn opdracht aan het uitvoeren is (je bent hier voor 40 uur, en wat je met de rest van je week doet, het zal me worst wezen).

Veertig uur achter elkaar werken? Die paar keer dat ik een doorwaakte nacht had, vielen mijn ogen al dicht na 35 uur. Laat staan dat ik dan nog helder en geconcentreerd kon denken. Mocht zijn werk ook maar enigszins gevaarlijk zijn, is dat een goede reden om die jongen tot een normaler schema te dwingen.

Jullie hebben allebei wel een punt.

Nog maar eens met hem rond de tafel gaan zitten, en vragen waar hij mee bezig is. lyolyrc, zijn werk is niet gevaarlijk, maar als je er bij loopt als een zombie, dan wordt trappenlopen al gevaarlijk. En wij hebben geen Shell regels.

Nanni o shimaska? (wat ben je aan het doen?)

De pet

Afgelopen maandag was ik in Tokyo, om daar de mensen van de Amerikaanse ambassade bezig te houden. Heel vriendelijk personeel, idiote regels.

Afijn, omdat ik die dag in Tokyo was toch maar meteen mijn health check voor Amerikaanse emigratie (nee, dat is niet het plan, maar zo zitten die idiote regels in elkaar) laten doen, wat geen reet voorstelde maar wel 30.000 JPY ($300) kostte. Dat moest allemaal op het laatste moment geregeld worden, dus in een taxi van de ambassade naar een dokter gereden die zo'n onderzoek kon doen. Mijn afspraak had ik om 15:30 uur gemaakt, en ik werd om 16:00 verwacht bij de dokter. De taxichauffeur sprak geen woord Engels, maar ik spreek ondertussen wel een paar woorden Japans, dus samen op zoek naar de flat waarin die dokter z'n spreekuur had. De taxichauffeur had het stratenboek van Tokyo op z'n schoot. GPS is hier nog steeds niet ingeburgerd. Ook in ons stadje rijden chauffeurs zonder GPS rond, hebben geen flauw idee waar mijn straat is (ook niet als mijn echtgenote het herhaalt in vloeiend Japans). Maar ze hebben wel allemaal een pet op.

Hiermee raken we een van de kernen van het Japanse bestaan. Oude normen en waarden, zoals een chauffeur die een pet op heeft, zitten er (gelukkig!) diep ingeslepen. De pet geeft niet alleen de chauffeur een bepaalde status, maar ook de werknemers van JR, de Japanse NS, en buschauffeurs. Je wordt altijd uitermate correct behandeld, er is wederzijds respect. Vind ik wel mooi om te zien. Wat minder mooi om te zien is, is dat nieuwe gebruiken zoals een GPS systeem een behoorlijke tijd nodig hebben om hun intrede te doen. Verandering, daar hebben ze hier niet zo veel mee. Liever laten ze alles bij het oude. Met een pet op.

quote:

Op woensdag 5 februari 2014 08:22 schreef Lyrebird het volgende:
De pet

Afgelopen maandag was ik in Tokyo, om daar de mensen van de Amerikaanse ambassade bezig te houden. Heel vriendelijk personeel, idiote regels.

Afijn, omdat ik die dag in Tokyo was toch maar meteen mijn health check voor Amerikaanse emigratie (nee, dat is niet het plan, maar zo zitten die idiote regels in elkaar) laten doen, wat geen reet voorstelde maar wel 30.000 JPY ($300) kostte. Dat moest allemaal op het laatste moment geregeld worden, dus in een taxi van de ambassade naar een dokter gereden die zo'n onderzoek kon doen. Mijn afspraak had ik om 15:30 uur gemaakt, en ik werd om 16:00 verwacht bij de dokter. De taxichauffeur sprak geen woord Engels, maar ik spreek ondertussen wel een paar woorden Japans, dus samen op zoek naar de flat waarin die dokter z'n spreekuur had. De taxichauffeur had het stratenboek van Tokyo op z'n schoot. GPS is hier nog steeds niet ingeburgerd. Ook in ons stadje rijden chauffeurs zonder GPS rond, hebben geen flauw idee waar mijn straat is (ook niet als mijn echtgenote het herhaalt in vloeiend Japans). Maar ze hebben wel allemaal een pet op.

Hiermee raken we een van de kernen van het Japanse bestaan. Oude normen en waarden, zoals een chauffeur die een pet op heeft, zitten er (gelukkig!) diep ingeslepen. De pet geeft niet alleen de chauffeur een bepaalde status, maar ook de werknemers van JR, de Japanse NS, en buschauffeurs. Je wordt altijd uitermate correct behandeld, er is wederzijds respect. Vind ik wel mooi om te zien. Wat minder mooi om te zien is, is dat nieuwe gebruiken zoals een GPS systeem een behoorlijke tijd nodig hebben om hun intrede te doen. Verandering, daar hebben ze hier niet zo veel mee. Liever laten ze alles bij het oude. Met een pet op.

Wel apart. Ik vraag mij dan af waarom Japan net als de EU een aantal jaar geleden extra GPS sattelieten de lucht in hebben egschoten om de nauwkeurigheid boven hun eigen grondgebied te verbeteren.
http://en.wikipedia.org/wiki/Quasi-Zenith_Satellite_System

Ik kan daar een heel lang antwoord op geven.

Japan kent een hele homogene samenleving, met mensen die zich heel vaak hetzelfde gedragen. Kijk je naar de salarymen, dan zie je werknemers die allemaal dezelfde kleding dragen. Er is in Japan weinig ruimte voor mensen die graag apart willen zijn.

Wat ik wel meen waar te nemen, is een groot verschil tussen de generaties. Als het bijvoorbeeld om techniek gaat, dan doet de oudere generatie fanatiek mee (want techniek staat centraal in het leven van de Japanner), maar missen ze desondanks toch vaak de boot. Ik denk dat GPS veel gebruikt wordt in de Japanse samenleving, maar dat de vaak oudere taxichauffeurs (met pet) liever met vertrouwde methodes werken, zoals een stratenboek.

Ik werk veel samen met een gepensioneerde Japanner. Heb veel van die man geleerd, maar soms heb je het idee dat hij nog in de jaren 80 leeft. Hij heeft een hele oude telefoon, die met een elastisch koortje (met van die krullen, zoals wij die vroeger bij onze oude telefoon hadden) en een clip aan het borstzakje van z'n overhemd vast zit. Met die telefoon belt hij me regelmatig uit bed en hij is niet bekend met het fenomeen texten (of hoe dat tegenwoordig in Nederland mag heten, ik word ook ouder). Zie hier: een heel normaal proces dat de oudere mens ondergaat. Je raakt langzaam achter op.

Dag lieve Nederlanders in Japan,

Ik ben dringend op zoek naar tips en advies van iedereen die ervaring heeft met leven in en verhuizen naar Japan. Ik ben inmiddels al bijna 3 jaar samen met een Japanse en waren samen woonachtig in Italië, totdat zij noodgedwongen terug moest naar Japan en ik naar Spanje moest verhuizen.

Inmiddels is het al iets langer dan een jaar dat we niet meer samen wonen, en worden wij beide het reizen tussen Spanje en Japan beu. Nu ben ik meer dan bereid mijzelf te verplaatsen naar Japan, ook omdat voor mijn vriendin het verhuizen naar Europa wat moeilijker gaat, maar vind ik het erg moeilijk om een redelijke baan te vinden.

Ik ben vloeiend in Nederlands, Engels en Italiaans maar heb voor alle 3 geen diploma's/certificaten die mij in staat stellen les te geven, nu lijkt vooral voor het Engels dit noodzakelijk te zijn en is er denk ik t weinig animo voor het Nederlands/Italiaans.

Ook zou ik het niet erg vinden om te gaan studeren, ik ben nog jong, maar dit bekostigen is weer een ander verhaal..?

Ik hoop dat jullie wellicht ideeën of tips hebben om mij en mijn vriendin met dit probleem te helpen.

Voor Engelse lessen willen ze toch wel erg graag native speakers hebben. Daar is behoorlijk wat vraag naar. Zo ver ik weet moet iedere middelbare school minstens een Engelse leraar hebben die Engels als moedertaal heeft. Weet niet of jouw Engels als moedertaal-Engels wordt gezien. Maar stel je er niet te veel van voor. Ik ken mensen die dit werk doen, en de grootste uitdaging is om de studenten onder controle te houden. De moedertaal-Engels-leraar heeft geen macht over de kinderen/studenten, er wordt namelijk lesgegeven terwijl de Japanse leraar Engels toekijkt. Volgens de native speakers die ik ken, worden ze constant ondermijnd door de Japanse leraar Engels. Dit kan natuurlijk van school tot school anders zijn.

Mijn echtgenote heeft tijdens haar tijd in Tokio een aardige boterham verdiend met lessen Koreaans aan volwassenen. Die taal kent ze van huis uit, en ze mag lesgeven aan moeilijk opvoedbare kinderen, maar ik durf niet te zeggen of ze een speciaal certificaat of diploma heeft om les te geven.

Ik denk dat er best animo is voor Italiaanse lessen. Italië is een populaire vakantiebestemming voor Japanners, en ondanks dat het best wel xenofoben zijn, zijn Japanners wel erg geïnteresseerd in het buitenland.

Als je kunt programmeren (Matlab / C++ / LabVIEW), dan kan ik je wel een voorstel doen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 06-02-2014 13:10:52 ]

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:00 schreef Lyrebird het volgende:
Voor Engelse lessen willen ze toch wel erg graag native speakers hebben. Daar is behoorlijk wat vraag naar. Zo ver ik weet moet iedere middelbare school minstens een Engelse leraar hebben die Engels als moedertaal heeft. Weet niet of jouw Engels als moedertaal-Engels wordt gezien. Maar stel je er niet te veel van voor. Ik ken mensen die dit werk doen, en de grootste uitdaging is om de studenten onder controle te houden. De moedertaal-Engels-leraar heeft geen macht over de kinderen/studenten, er wordt namelijk lesgegeven terwijl de Japanse leraar Engels toekijkt. Volgens de native speakers die ik ken, worden ze constant ondermijnd door de Japanse leraar Engels. Dit kan natuurlijk van school tot school anders zijn.

Mijn echtgenote heeft tijdens haar tijd in Tokio een aardige boterham verdiend met lessen Koreaans aan volwassenen. Die taal kent ze van huis uit, en ze mag lesgeven aan moeilijk opvoedbare kinderen, maar ik durf niet te zeggen of ze een speciaal certificaat of diploma heeft om les te geven.

Ik denk dat er best animo is voor Italiaanse lessen. Italië is een populaire vakantiebestemming voor Japanners, en ondanks dat het best wel xenofoben zijn, zijn Japanners wel erg geïnteresseerd in het buitenland.

Als je kunt programmeren (Matlab / C++ / LabVIEW), dan kan ik je wel een voorstel doen.

Het is precies wat je zegt, ik ben erg actief op websites als MyShigoto en Gaijinpot maar overal wordt er gevraagd naar native speakers. Ik ben naar mijn mening vloeiend in Engels, werk ook bij een internationaal bedrijf waar de voertaal Engels is, maar zal in dat opzicht nooit 100% native zijn.

Voor een klas staan is ook niet mijn ideale idee van leven in Japan, zou ik er vrede mee kunnen hebben mocht dit de enige optie zijn (wat iemand wel niet doet om samen te zijn met zijn liefde). Ik heb alleen geen bevoegdheden om les te geven in het Italiaans, Engels en Nederlands, en weet niet in hoeverre hier naar wordt gevraagd.

Helaas is programmeren niet iets dat ik ooit heb geleerd. Ik ben momenteel wel werkzaam bij een groot game-bedrijf maar dan op de lokalisatie en kwaliteitsgarantie afdeling. Zeker niks voor jou? :p

Is er naast lesgeven een andere optie? Ik heb een tijd met een idee gezeten om een Nederlandse eettent (pannenkoeken e.d.) te beginnen, ik weet dat in Kobe een stroopwafelhuis goudgeld aan het verdienen is.. Maar als iemand met weinig kennis over hoe en wat in Japan als t aankomt op een zaak openen lijkt me dit niet iets om mee te beginnen zeg maar...

Goed plan, vooral als het een frietkraam met klassieke vette hap wordt. Frikadellen, kroketten... Ik voorspel je een gouden toekomst. Heb net het forum afgezocht, want ik weet zeker dat ik het (in dit topic?) al eerder heb voorgesteld.

Maar een zaak openen doe je niet zo maar. Mijn universiteit heeft me al toestemming gegeven om een high-tech startup te beginnen, maar ik zit erg tegen het beginnen van zo'n bedrijf aan te hikken. Japans spreken is al lastig, maar lezen is helemaal een ellende. En er zullen heel wat formulieren gelezen en getekend moeten worden, voordat zo'n bedrijf van de grond is.

Ik ben het met je eens, volgens mij is het een goud idee. Wanneer mijn vriendin in Nederland is met haar familie of andere vrienden uit Japan zijn ze niet weg te slaan bij de typisch Nederlandse eettenten als een snackbar en een pannenkoekenhuis.

Maar goed, dit is op het moment erg lastig. En lijkt mij meer iets om te beginnen na enige tijd woonachtig in het land zelf te zijn geweest.

Dus jouw conclusie is naast les geven is er weinig om te doen, in ieder geval om een klein begin te maken in Japan?

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:33 schreef Chen het volgende:
Dus jouw conclusie is naast les geven is er weinig om te doen, in ieder geval om een klein begin te maken in Japan?

Er is genoeg part-time werk. Werken in een winkel bijvoorbeeld. Dat betaalt beroerd (in ons stadje 1000-1300 JPY/uur), maar met 40 uur/week kun je daar van leven (Kyoto (TRV) is een ander verhaal, die stad is verschrikkelijk duur). We hebben een student die een tijdje zonder beurs moest studeren, en die heb ik aangemoedigd om er een part-time baan naast te nemen. Die werkt op de visafdeling van de supermarkt.

Je zult wel een werkvergunning nodig moeten hebben, en het kan knap lastig worden als je die van uit Nederland aanvraagt. Als je hier bent op een toeristenvisum, dan zal een werkgever ook zo'n werkvergunning willen zien, en ik zie zo'n winkelier niet snel een werkvergunning aanvragen.

quote:

Op donderdag 6 februari 2014 13:47 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Er is genoeg part-time werk. Werken in een winkel bijvoorbeeld. Dat betaalt beroerd (in ons stadje 1000-1300 JPY/uur), maar met 40 uur/week kun je daar van leven (Kyoto (TRV) is een ander verhaal, die stad is verschrikkelijk duur). We hebben een student die een tijdje zonder beurs moest studeren, en die heb ik aangemoedigd om er een part-time baan naast te nemen. Die werkt op de visafdeling van de supermarkt.

Je zult wel een werkvergunning nodig moeten hebben, en het kan knap lastig worden als je die van uit Nederland aanvraagt. Als je hier bent op een toeristenvisum, dan zal een werkgever ook zo'n werkvergunning willen zien, en ik zie zo'n winkelier niet snel een werkvergunning aanvragen.

Ja in een winkel part-time werken is niet echt de bedoeling. Wellicht dat een kleine studie van de Japanse taal toch ook eerst moet gaan gebeuren

Grappig om te lezen dat hier de stereotypen je om de oren vliegen. Maar goed, even een korte reactie op het emigratieverhaal. Het is niet makkelijk om zomaar te emigreren. Je kan een paar dingen doen;
- trouwen met je vriendin, baantje zoeken
- studeren, collegegeld betalen (tuition=visa, kind of) en baantje zoeken (max 20 uur per week, geen vetpot)
- zoeken vanuit Nederland is kansloos
- lesgeven kan, maar scholen en bedrijven staan niet zomaar garant voor buitenlanders zonder specifieke skills, visum daarom moeilijk
- probleem is dus visum, alhoewel dit makkelijker schijnt te worden in de toekomst
- friettent is leuk idee, vergis je niet in de bureaucratie, maar ik neem aan dat je vriendin hiermee kan helpen;)

quote:

Op vrijdag 7 februari 2014 05:54 schreef casperrrrrr het volgende:
Grappig om te lezen dat hier de stereotypen je om de oren vliegen. Maar goed, even een korte reactie op het emigratieverhaal. Het is niet makkelijk om zomaar te emigreren. Je kan een paar dingen doen;
- trouwen met je vriendin, baantje zoeken
- studeren, collegegeld betalen (tuition=visa, kind of) en baantje zoeken (max 20 uur per week, geen vetpot)
- zoeken vanuit Nederland is kansloos
- lesgeven kan, maar scholen en bedrijven staan niet zomaar garant voor buitenlanders zonder specifieke skills, visum daarom moeilijk
- probleem is dus visum, alhoewel dit makkelijker schijnt te worden in de toekomst
- friettent is leuk idee, vergis je niet in de bureaucratie, maar ik neem aan dat je vriendin hiermee kan helpen;)

Ik heb inmiddels in 4landen gewoond en weet dat emigratie niet makkelijk is en bij Japan vind ik het alleen maar moeilijker.

Trouwen met mijn vriendin is iets dat met de tijd moet gebeuren en niet geforceerd, bovendien ben ik de Japanse taal niet machtig en is het nou niet mijn doel om opeens van mijn goede baan in een bar glazen ophalen terecht te komen :p.

Studeren is eventueel mogelijk, wel allemaal zeer duur, tips? Ik heb inderdaad gelezen dat het niet altijd even makkelijk is om een visum te krijgen vanuit de werksituatie, maar zal wel noodzakelijk in mijn geval moeten zijn.

Hoe bedoel je werk vinden vanuit Nederland (Spanje in mijn geval) is kansloos? En mijn pannenkoeken-friettent-huis idee is wellicht een leuke voor de toekomst maar lijkt me niet ideaal om zo te beginnen in Japan.

Niet kansloos misschien, maar erg moeilijk. Om een werkvisum te krijgen moet je werkgever garant voor je staan. Iets waar meeste bedrijven niet zomaar in voor zijn. Je zult overtuigend moeten aantonen welke meerwaarde of specifieke skills je hebt.

Vwb studeren idd prijzig, maar check even de ambassade website, ze geven elk jaar scholarships (info meestal in April). Deze monbusho beurzen zijn erg royaal en goed genoeg om in je onderhoud te voorzien. Andere scholarships zijn vaak alleen mogelijk na enrollment.

Moet wel zeggen dat de huidige Abe regering het makkelijker voor buitenlanders wil maken om Zich hier te vestigen en te werken. Concrete maatregelen laten nog even op zich wachten maar wellicht verandert eea binnenkort...;)

@Chen, heb je al ervaring in een pannekoekenhuis of friettent ? Als je al in 4 landen gewoond hebt en de taal hebt willen leren, moet Japans ook wel lukken. Ik heb begrepen dat Japanse taal ook wel wat op Spaans lijkt ?

Succes in iedergeval ! Met de Olympische spelen van 2020 in het vooruitzicht (??) zou ik zeggen, je hebt nog wel wat tijd, maar wacht ook niet te lang met dit plan

quote:

Op zaterdag 22 februari 2014 09:05 schreef Meike26 het volgende:
@Chen, heb je al ervaring in een pannekoekenhuis of friettent ? Als je al in 4 landen gewoond hebt en de taal hebt willen leren, moet Japans ook wel lukken. Ik heb begrepen dat Japanse taal ook wel wat op Spaans lijkt ?

Succes in iedergeval ! Met de Olympische spelen van 2020 in het vooruitzicht (??) zou ik zeggen, je hebt nog wel wat tijd, maar wacht ook niet te lang met dit plan

Portugezen, Turken en Finnen schijnen iets minder moeite te hebben met het Japans. Ook Brazilianen (spreken Portugees) pikken het Japans snel op. Een van de redenen waarom er relatief veel Brazilianen in Japan zijn. Spaanse ervaring zal ook helpen.