Japan, maar dan niet in Tokyo, deel IV

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 03:08 schreef breaky het volgende:
Hoe hoog is dat ding wel niet? Wel heel mooi uitzicht. Zie je ook weer hoe groot een stand kan zijn...

Met 634 meter is het de hoogste toren van de wereld. De tweede ring ligt op 450 m.

De Tokyo metropolitan area is met zo'n 32 miljoen inwoners de grootste metropool ter wereld. Ik ken de definitie van zo'n gebied niet, maar het zou me niet verbazen als ons stadje er ook toe behoort.

Bucket

In Tokyo besloten we in een restaurant in een park te gaan lunchen. Op het Engelstalige menu stonden escargots (slakken), en mijn Amerikaanse collega had daar ook wel trek in. Toen vroeg de ober of we er ook een bucket bij wilden hebben. Dat stond namelijk aanbevolen bij de slakken. Een emmer? Om daar lege schelpen in te doen? Waarom moeten we daar voor betalen?

"What's in the bucket?" vroeg ik. Daar snapte de ober helemaal niets van. Het was gewoon een bucket, dat snapte we toch wel? Dan maar eens in het Japans proberen; mevrouw Lyrebird kan dat beter dan ik. Het bleek een emmer met brood te zijn. Een emmer met brood?? Hebben we daar een emmer voor nodig? Geholpen door het woord escargots (en niet snails) begon er heel langzaam een lampje te branden in het denkraam van Lyrebird, dat 6 jaar lang op het VWO was blootgesteld aan de Franse taal.

Bucket = baguette = brood. Je moet je in de Japanners kunnen verplaatsen om te snappen dat ze graag met je meedenken, maar dat taal niet hun sterkste kant is.

Hilariteit alom, wat we toch verborgen probeerde te houden om niet over te komen als snobistische toeristen. Maar toen de ober uit het zicht was verdwenen, moest ik toch even heel hard lachen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 26-06-2013 08:23:13 ]

Een emmer brood !
Wat een spraakverwarring

# herinnert zich een calvadoo bestelling na het diner en France - keurig uitgesproken - 4-5 keer gezegd...moet dus een....aaah, u bedoelt een calvadoS zijn !

Dat maak ik hier dus constant mee. Ik krijg wat dat betreft ook geen hoogte van de Japanners. Soms dan zeg ik iets in mijn beste Japans, waarna ze denken dat ik vloeiend Japans spreek en dan beginnen ze een lang verhaal tegen me te houden, waarbij ik ze moet onderbreken met "gomen nasai, Nihongo o dekimasen" (sorry, ik spreek geen Japans). Dan zie je ze ook denken, wat heb ik nu weer aan mijn jitensha (fiets) hangen.

Helaas komt het ook vaak voor dat ik iets in het Japans zeg, en dat ze geen idee hebben waar ik het over heb. Het gaat dan niet over calvados, maar bijvoorbeeld over kitsune udon, een soort van spaghetti soep met dikke spaghetti en tofu. Blijkbaar ligt de klemtoon net niet goed, of is de u in kitsune net niet stil genoeg, want meestal moet ik het een keer of vijf herhalen, waarna ze "aaah, kitsune udon!!!" roepen. Ja, dat zeg ik toch?

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 05:35 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Met 634 meter is het de hoogste toren van de wereld. De tweede ring ligt op 450 m.

De Tokyo metropolitan area is met zo'n 32 miljoen inwoners de grootste metropool ter wereld. Ik ken de definitie van zo'n gebied niet, maar het zou me niet verbazen als ons stadje er ook toe behoort.

Je moet het vergelijken met de randstad, maar volgensmij behoort jouw stad er niet toe. Het is simpelweg alles wat in het hoekje van Tokyo ligt.

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Maar hoe je het wendt of keert, dit soort ervaringen maken je wel beter en wel zo dat je het de volgende keer nalaat weer zoiets mee te maken. Ik heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/bestel en dan denk dat ik het goed heb verwoord, ik eerst meewarig wordt aangekeken en als ik het vervolgens nog 2 keer herhaal en de klemtoon net iets anders leg je dan opgeluchte gezichten krijgt te zien.

Is inderdaad een klassieker - dat je de eerste keer bijvoorbeeld per ongeluk een vies woord gebruikt.

Een grote beperking is ons schrift (en andersom het katanana/hiragana voor de Japanners). Ik ben zo gewend om letters op een bepaalde manier uit te spreken, dat ik me drie keer moet bedenken voordat ik een Japans woord probeer uit te spreken.

In kitsune udon is de eerste u bijvoorbeeld stil, waardoor het bijna "kitsene" wordt. Als Nederlander heb ik dan de neiging om kitsuune te zeggen. Maar in udon is die u plots een Duitse u, dus "oedon".

Het helpt om in het Engels te denken, en niet in het Nederlands. Nog beter: denken in het Japans (wat wel zou mogen na 4 jaar Japan...).

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 02-07-2013 11:08:22 ]

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:
k heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/beste

Jij spreekt Kantonees?

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Maar hoe je het wendt of keert, dit soort ervaringen maken je wel beter en wel zo dat je het de volgende keer nalaat weer zoiets mee te maken. Ik heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/bestel en dan denk dat ik het goed heb verwoord, ik eerst meewarig wordt aangekeken en als ik het vervolgens nog 2 keer herhaal en de klemtoon net iets anders leg je dan opgeluchte gezichten krijgt te zien.

Lastige taal. Zo heb ik één van de zusjes van mijn vriendin maandenlang voor varken uitgemaakt terwijl ik dacht dat ik haar bij naam noemde. Dit tot hilariteit van haar moeder.

Bloemstukjes

Grofweg eens in de twee jaar worden we uitgenodigd op een lagere school, zodat Japanse kinderen kunnen zien hoe een buitenlander er uit ziet. Nah, zo erg is het niet, maar het idee erachter is wel dat die kinderen wat meekrijgen van buitenlandse culturen.

Zo'n bezoek geeft mij dan de gelegenheid om te zien hoe een Japanse lagere school en een Japanse klas er uit ziet. Eigenlijk niet veel anders dan een Nederlandse school en klas, met het verschil dat Japanse kinderen geen schoenen (maar sloffen) aanhebben en wat minder lawaai maken dan Nederlandse kinderen.

Dit soort uitstapjes maken we meestal op uitnodiging van een oudercommissie. Die ouders zijn supertrots op hun school en op hun kroost, en laten graag zien wat er zoal in zo'n school gebeurt. Iets dat mij erg opviel, is dat er bij handvaardigheid veel aandacht wordt besteed aan caligraferen en aan het maken van bloemstukjes. Nu kan ik me van de lagere school nog herinneren dat wij met Kerst ook eens een bloemstukje gemaakt hebben (met van dat groene schuim), maar dat was niet te vergelijken met de bloemstukjes die de Japanse kinderen gemaakt hadden. De eigenaar van een Nederlandse bloemenwinkel zou zijn/haar ogen uitkijken. Binnen de lagere school wordt er behoorlijk wat aandacht geschonken aan creativiteit en estethiek.

Het is wat dat betreft best raar dat onze eigen studenten (optische techniek) geen enkele creativiteit in zich hebben. Is dat echt zo vreemd? Toch wel. Als het erg laat wordt 's avonds op het werk bij mevrouw Lyrebird, dan haal ik haar wel eens op met de fiets, zodat ze niet alleen over straat hoeft (Japan is superveilig, maar er is een tijd geweest dat er meisjes werden aangerand op de campus). De laatste keer dat ik op haar stond te wachten, was er gezang te horen bij een van de gebouwen. Daar bleken een zestal studenten te staan, die aan het oefenen waren: a capella zingen. Veel Japanse jongeren zijn met kunst bezig. Vaak wel kunst met een kleine k trouwens. Bij een expositie van onze eigen universiteit waar kunst van de studenten was tentoongesteld, was er nogal wat kunst die geinspireerd was door Manga/anime. Iets zelf verzinnen...

Maar toch, mijn indruk is dat Japanse jongeren meer met kunst bezig zijn dan dat ik en mijn Nederlandse vrienden dat waren. Eens per jaar is er een open dag, zodat de universiteit aan de mensen die in de omgeving wonen kan laten zien waar de universiteit mee bezig is. Dan zijn er heel veel studentengroepen die muziek en dans laten zien. Goed gecoordineerd, goed tempo, goed gezongen. Kunst is een passie in Japan.

Als onze studenten nou eens dezelfde passie lieten zien bij het doen van hun huiswerk. Ach, dat zijn de woorden van een oude ingenieur...

Conferentie in Japan

Is er hier wel eens iemand naar een wetenschappelijke conferentie in Japan geweest?

Mevrouw Lyrebird was afgelopen week naar een conferentie in Tokyo geweest, en was daar tot vandaag nog van aan het bijkomen. Geen koffie, geen thee en geen koekjes. Ze hadden ook niet aan een lunch of avondeten gedacht. Dat is ook mijn eigen ervaring, en als je je een beetje in de Japanners kunt verplaatsen, snap je ook waarom dat zo is.

Voor Japanners is een conferentie een evenement waarbij je een presentatie geeft, en naar andere presentaties luistert.

Punt.

Dat je zo'n conferentie zou kunnen gebruiken om met elkaar te praten onder het genot van een kopje koffie en een koekje, dat snappen ze niet. Wat dat betreft zijn Japanners eigenlijk super Calvinisten: op je werk werk je - je ontspannen of eens met een oude collega over koetjjes en kalfjes praten doe je maar in je eigen tijd.

Normaal gaan we twee keer per jaar naar grote conferenties in de VS. Een Japanse collega van een andere universiteit ging er altijd met al zijn studenten naar toe, en die studenten zag je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat naar presentaties kijken. Vaak met een gigantische jet lag en met grote moeite om hun ogen open te houden. Maar befehl ist befehl: je bent op een conferentie om naar presentaties te kijken en om een presentatie te geven.

Onze eigen universiteit heeft de grote eer om een internationale conferentie in de optica te mogen organiseren. Het organiserend committee had in haar wijsheid besloten om alleen professoren te laten spreken, zodat mijn studenten buiten de boot vielen en nu een poster moeten maken. Het is een beetje gissen, maar dat studenten best wel iets van zo'n evenement zouden kunnen leren werd minder belangrijk geacht dan hoe onze universiteit voor de dag komt.

Zal ik mijn eigen koekjes meenemen?

Warm

Het is weer zo ver, het regenseizoen is afgelopen en het droge zomerseizoen is begonnen. We hebben het hier over behoorlijke dramatische verschillen: tijdens het regenseizoen was het overdag zo'n 25-27 graden, en 's nachts daalde de temperatuur onder de 20 graden. Droge lucht. Heerlijk. Nu gaan we overdag richting de 35 graden, wat langzaam op zal lopen naar de 40 graden en daarboven, later deze maand, en 's nachts zal de temperatuur niet snel onder de 30 uitkomen. Daarbij krijgen we ook te maken met hoge luchtvochtigheden. Nu is het qua luchtvochtigheid aangenaam, met een RV van 56%, maar later deze maand zal dat ook richting de 80-90% kruipen.

Ik ben zelf helemaal niet gebouwd op dit soort temperaturen. Daar had ik in Nederland al moeite mee. Als klein jongetje was ik in de zomer niet te genieten, of er moest een zwembad of strand in de buurt zijn. Later, tijdens de zomervakanties in Frankrijk, kon ik enorm van slag raken als het warm werd en ik m'n energie niet op een gezonde manier kwijt kon.

Japanse kinderen zijn er wel op gebouwd, en als ze dat niet zijn, dan raken ze er wel aan gewend. De kinderen worden op het heetst van de dag naar buiten gestuurd, om daar dan in de zandbak te gaan graven. In ons stadje hebben ze allemaal een petje op met zo'n doekje aan de achterkant, waardoor het net Japanse dwergsoldaatjes zijn. Met een beetje fantasie zie je die mannetjes op zo'n tropisch eiland hele kleine schuttersputjes graven.



(interessant weetje: Shoichi Yokoi was een Japanse soldaat die op het Amerikaanse eiland Guam had gevochten in WO2, en zich pas in 1972 overgaf - btw de soldaat in het bovenstaande plaatje is iemand anders. Hier een fascinerend verhaal over hoe de Japanse militairen na de oorlog in de jungle leefden).

Je zou het niet denken, maar ondertussen ben ik al wat ouder geworden, terwijl het warme weer nog steeds een flinke invloed op mijn gestel heeft. Dat vertaalt zich in warmtebultjes en rode plekken. Dit jaar kreeg ik daar rode pukkeltjes in mijn hals bij, en mevrouw Lyrebird vond dat niet zo'n fraai gezicht, dus moest ik naar de huidarts.

Er zitten altijd twee kleine zustertjes aan de balie, die heel goed samenwerken. Als je bijvoorbeeld een rekening moet betalen, dan krijg je de rekening van de ene zuster, en geef je het geld aan de andere. Blijkbaar hebben ze bedacht dat hun werk ook door een persoon gedaan zou kunnen worden, maar als ze het werk zo opdelen dan zijn ze allebei onmisbaar. Typisch geval van Japanse werkverschaffing. Alhoewel de wachtkamer verrassend vaak vol zit met ouders en klein grut (blijkbaar kunnen ze toch niet zo goed tegen de warmte als dat ik eerder deed vermoeden), wordt iedereen razend snel geholpen. Ook als je je niet aan de tijd houdt.

Door een misverstand van mijn kant was ik de afgelopen keer om 4 uur bij de huidarts, terwijl ik er om 11 uur 's ochtends had moeten zijn. In plaats van weggestuurd te worden, werd ik uiterst vriendelijk in het toch al erg strakke schema gepropt, waarna een verpleegster zag dat de rode pukkeltjes minder rood waren geworden. Mijn Japans is ondertussen goed genoeg om te beamen dat ze gelijk had. Hai! De dokter vond dat het zalfje goed had geholpen, en wist me in loepzuiver Engels te vertellen dat het nieuwe zalfje dat ze me voor ging schrijven de eerste dagen kon kriebelen, maar dat het voor de langere termijn beter was dan het oude zalfje. Met het recept ging ik toen naar de apotheek, waar maar liefst drie dames het werk van 1 persoon aan het doen waren. Eentje om het recept te ontvangen, eentje om een tubetje zalf uit een kastje te halen en eentje om mij te vertellen dat ik mijn receptenboekje vergeten was en dat ik twee keer per dag moest smeren (dat had de dokter me al verteld, maar Japanners zijn heel erg grondig). De rekening: 580 yen (zo'n 5 euro). Dat lijkt misschien niet zo veel voor een tubetje met 5 gram zalf, maar als je weet dat ik per maand 50.000 yen (bijna 500 euro) betaal voor mijn ziektekostenverzekering, dan zul je je net als ik afvragen waarom ik uberhaubt een ziektekostenverzekering heb, als ik 1 euro per gram kriebelende zalf moet betalen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 09-07-2013 05:57:27 ]

De Japanse zomer is echt vreselijk. Echt extreem benauwd is het; vorig jaar 35 graden bij 99% LV in Osaka; niet te doen!! Na 10 minuten al helemaal doorweekt In Hiroshima was ik bijzonder blij met die ondergrondse tunnels overal; kun je tenminste ademen.

Succes!

De Japanners zijn er mee opgegroeid, en hebben een lichaam dat er beter op is ingesteld. Ik heb collega's die met deze hitte nog in pak naar het werk komen. Dan trekken ze op het werk misschien het jasje uit, maar dat jasje gaat wel weer aan als ze naar het station toefietsen. Het zijn allemaal relatief kleine tanige kereltjes. Geen grammetje vet op het lichaam. En aan zweten lijken ze ook niet te doen.

Een jaar of wat geleden hadden we een Fin uitgenodigd die bij een andere Japanse universiteit werkte. Die dacht dat hij wel vanaf het station naar onze universiteit kon lopen, en was pas weer aanspreekbaar toen hij een half uur in ons AC-gekoelde (en gedroogde) lab gezeten had. Ik heb nog nooit iemand zo zien zweten.

Als gevolg van Fukushima is er nog steeds een tekort aan electriciteit. De universiteit stuurt dagelijks een e-mail rond met het verzoek om alle electrische apparaten die niet gebruikt worden ook daadwerkelijk uit te zetten, en de AC op een temperatuur van 28 graden te zetten. Niet lager.

We kijken nu al uit naar de onweersbui van vanavond.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 09-07-2013 13:28:45 ]

De Japanners zijn mysterieus.. in Disneyland heb ik menig Japanner tegen de zon in lopend én kijkend gezien, terwijl ik met zonnebril en madeshift-pet-van-een-krant nog moeite had om voor mij te kijken.

En het weer. Het is alsof geen enkele Japanner er last van heeft. Ze hebben dan als vrouwzijnde misschien volledig zwarte kleren aan en een paraplu, of hebben zo nu en dan een waaier, maar ze lopen allemaal strak in het pak rond alsof het niets is. Voor mij was het de eerste week slikken (daarbij had ik ook de eerste 3 dagen niet door dat de airco niet aanstond.. want tja Nederlanders hebben dat niet hé!) Daarna kon ik er veel beter tegen, alhoewel het nog warm was en ik nog altijd mijn shirts onderzweette. 2 of 3x per dag douchen zat er wel bij.

En ook in Japan wordt 'Gediederikstapeld'

quote:

THE ASAHI SHIMBUN
A group of biologists at a research institute of the prestigious University of Tokyo likely altered or forged materials in 43 published scientific articles, a university panel has concluded.

The panel recommended the withdrawal of the papers authored by Shigeaki Kato, a former professor at the University of Tokyo’s Institute of Molecular and Cellular Biosciences, and other members of his lab. Most of the irregularities concerned images used in the publications.

bron: http://ajw.asahi.com/arti(...)fairs/AJ201307250068

Tabun

Oftewel "misschien". Ondertussen woon ik al meer dan 4 jaar in Japan, en ik begin langzaam gekke Japannerigheid over te nemen. Tot voor kort was ik altijd heel direct in mijn antwoorden. Ja, dat kan of nee, dat kan niet. Japanners vinden dat prachtig, want die krijgen meestal een ontwijkend antwoord. Als ik bijvoorbeeld met Japanse studenten overleg, dan is vaak het antwoord hmmmm, tabun of hmmmmmmm, maybe. Daarna houden ze hun hoofd een beetje scheef. Ik trek me normaal zeer weinig aan van wat er om me heen gebeurt en deed niet mee aan die onzin.

Totdat ik in een vergadering verzeild raakte waar ik een bloedhekel aan het gros van de mensen had, me niet in het onderwerp kon vinden en eigenlijk gewoon in een pestbui was. Toen er werd gevraagd of ik misschien iemand op een bepaalde dag rond kon leiden, was mijn antwoord: "hmmmm, maybe".

Je ziet ze dan met z'n allen kijken, bijna zoals Larry David. Meent ie dat nou echt, of heeft ie ons systeem door? Maar dan vragen ze dus niet door, want daar zijn ze veel te beleefd voor, en het is nu erg verleidelijk om iedere keer zo'n antwoord te geven. Als ik ergens geen zin in heb, mmmm tabun. Wel je hoofd een beetje scheef houden.

Big guns

Morgen gaan we op bezoek bij een belangrijke geldschieter. Die zit al een tijdje in zwaar weer, dus de hamvraag is nu of we komend jaar nog wel op financiering kunnen rekenen. Ik heb een mooie presentatie in elkaar gezet en een executive summary geschreven, zodat ook de drukke bazen iets mee kunnen pikken. Dat is eigenlijk wel apart, want zelfs de president directeur van het bedrijf maakt een paar minuutjes vrij om met ons te praten.

Met ons, want het gaat natuurlijk niet om mij. In Japan zijn bazen heilig, en om die reden nemen we onze baas mee. Die weet van toeten noch blazen, maar is wel erg belangrijk voor zo'n meeting. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik heb eindelijk een soort van vertrouwensband met een van de mensen op onze afdeling, die het geduld heeft om dit soort zaken uit te leggen. Als wij onze baas meenemen, dan moeten zij hun baas ook laten zien, want anders kan dat door ons worden opgevat als een belediging. Wordt dat echt als een belediging gezien, hoor ik u vragen? Jawel!

De laatste keer dat ik op bezoek ging had ik verzuimd om mijn baas in te lichten, die daardoor compleet verzaakte, waardoor ik in een aftands zaaltje m'n voordracht moest afdraaien. Want hun baas was er wel bij, en waar was de mijne?? Ik mag wel zeggen dat het een hele koele behandeling was, terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Het gaat toch om het werk dat ik gedaan heb?

Mis.

If you want something (like money), bring in the big guns.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 07-08-2013 16:25:21 ]

Zo onlogisch klinkt het niet in mijn oren. Bring in the big shots.

Ooit werkte ik op een medisch onderzoekslab.
Mijn baas ( opgeleid in Amerika) ging bij presentaties altijd op de rij direct
achter de sponsoren zitten. Dat moesten zijn medewerkers/ promovendi ook !
Om aan te (kunnen) spreken etc.
En van hem heb ik geleerd om in ieder geval altijd een vraag te stellen na afloop.
Alleen al voor de moeite die iemand heeft gedaan om een presentatie ed. te
houden.
In ieder geval beweeg ik mij makkelijk in vergelijkbare gezelschappen.
Integendeel tot mensen die onzichtbaar aanwezig zijn.

Affijn, toevallig een berichtje hier in de krant over jouw regio.
http://www.volkskrant.nl/(...)=email&utm_campaign=

May be !

Vragen stellen in Japan

Nu ik wat beter Japans spreek (alhoewel het nog steeds belabberd is), kan ik me ook iets beter in de Japanner verplaatsen.

Het Japans is super gestructureerd, met "markers" (zoals de lerares van mijn Michel Thomas CDs het uitlegt) die de functie van een woord aangeven. Die markers geven aan wie de actie bepaalt (wa), dat je ergens naar toe gaat (ni), of ergens gebruik van maakt (des), etc. Een Japanse zin hobbelt daardoor van wa naar ni, of des, o, etc.

Als ik onze studenten een verhaal in het Japans hoor houden, dan hoor je ze monotoon mompelen, waarbij de ni's, wa's en o's soms boven het gereutel uitkomen. Er zit verdomd weinig intonatie in het Japans, en om aan te geven dat je in het Japans een vraag stelt, zet men -ka achter het werkwoord. Maar de zin wordt daardoor niet echt vragend, zoals wij een vraag stellen.

Als ik bijvoorbeeld: "Lust je een koekje?" vraag, dan wordt "koekje" vragend gesteld. In het Japans wordt zoiets: "Kuki ski desu-ka?", maar dat "desu-ka" is maar heel licht vragend. De -ka doet daar het vragende werk, zeg maar.

Het overkomt me bijna iedere week, dat ik met een Japanner in het Engels aan het keuvelen ben, en dat ik een vraag stel, en dat ze me ja-knikkend aankijken. Mijn wenkbrauwen gaan dan nog iets verder omhoog dan normaal, waarna je ze in verwarring ziet raken. Snel wordt het recordertje in hun hoofd teruggespoeld, maar ook dan hebben ze nog steeds niet door dat het hier een vraag betreft. Please, one more time. Zelfs de 2e keer kan precies hetzelfde gebeuren. Natuurlijk speelt de kennis van het Engels hier een rol, maar zelfs Japanners die bijna vloeiend Engels spreken, hebben erg veel moeite met het detecteren van een vragende zin. Waarschijnlijk omdat ze er niet mee zijn opgegroeid.

Nog een maandje of zo, en ik heb die cursus achter de kiezen. Kan ik de vragen in het Japans stellen.

't wordt tijd voor een andere baan, in een ander land.

Waarom wil je weg Lyrebird? Te stijf? Teveel vorm vs functie?

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 04:58 schreef Lyrebird het volgende:
Vragen stellen in Japan

Nu ik wat beter Japans spreek (alhoewel het nog steeds belabberd is), kan ik me ook iets beter in de Japanner verplaatsen.

Het Japans is super gestructureerd, met "markers" (zoals de lerares van mijn Michel Thomas CDs het uitlegt) die de functie van een woord aangeven. Die markers geven aan wie de actie bepaalt (wa), dat je ergens naar toe gaat (ni), of ergens gebruik van maakt (des), etc. Een Japanse zin hobbelt daardoor van wa naar ni, of des, o, etc.

Als ik onze studenten een verhaal in het Japans hoor houden, dan hoor je ze monotoon mompelen, waarbij de ni's, wa's en o's soms boven het gereutel uitkomen. Er zit verdomd weinig intonatie in het Japans, en om aan te geven dat je in het Japans een vraag stelt, zet men -ka achter het werkwoord. Maar de zin wordt daardoor niet echt vragend, zoals wij een vraag stellen.

Als ik bijvoorbeeld: "Lust je een koekje?" vraag, dan wordt "koekje" vragend gesteld. In het Japans wordt zoiets: "Kuki ski desu-ka?", maar dat "desu-ka" is maar heel licht vragend. De -ka doet daar het vragende werk, zeg maar.

Het overkomt me bijna iedere week, dat ik met een Japanner in het Engels aan het keuvelen ben, en dat ik een vraag stel, en dat ze me ja-knikkend aankijken. Mijn wenkbrauwen gaan dan nog iets verder omhoog dan normaal, waarna je ze in verwarring ziet raken. Snel wordt het recordertje in hun hoofd teruggespoeld, maar ook dan hebben ze nog steeds niet door dat het hier een vraag betreft. Please, one more time. Zelfs de 2e keer kan precies hetzelfde gebeuren. Natuurlijk speelt de kennis van het Engels hier een rol, maar zelfs Japanners die bijna vloeiend Engels spreken, hebben erg veel moeite met het detecteren van een vragende zin. Waarschijnlijk omdat ze er niet mee zijn opgegroeid.

Nog een maandje of zo, en ik heb die cursus achter de kiezen. Kan ik de vragen in het Japans stellen.

't wordt tijd voor een andere baan, in een ander land.

Open je dan weer zo'n leuk nieuw stukjes-topic vanuit dat andere land ? Mijn voorkeur zou uitgaan naar Bhutan, Brazilië of Kirgizië...

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 05:53 schreef star_gazer het volgende:
Waarom wil je weg Lyrebird? Te stijf? Teveel vorm vs functie?

't is meer dat nu ik net de taal onder de knie begin te krijgen, dat het onvermijdelijk wordt dat er iets nieuws aan zit te komen.

En dat zit er ook. Heb een enorme freelance klus in de VS op het oog, waarmee ik in een klap een bedrijf kan opzetten. Mijn universiteit staat er open voor. Er moeten wel aan de andere kant van de plas nog wat knopen worden doorgehakt.

Echt uitgekeken ben ik nog niet op dit land, maar ik moet wel zeggen dat het weer me enorm tegenvalt. De laatste week van september en de eerste week van oktober zijn heerlijk, en er is ook een weekje in april dat het aangenaam is, maar de rest van het jaar is het afzien. De Japanse zomers (eind mei - midden september) die bloedheet en vochtig zijn, zouden beter te pruimen zijn als we een zwembad in onze tuin hadden liggen, maar ja, we hebben geen tuin.

Het gebrek aan professionalisme binnen onze universiteit begint me ook wel wat tegen te staan. Het is allemaal zo halfslachtig, zo amateuristisch. Ze willen internationaal georiënteerd zijn, maar de organisatie is er niet op berekend. Wij hebben hier vergaderingen gehad met buitenlandse professoren die in het Japans worden gehouden. Zoiets kan echt niet. Of e-mails die naar buitenlandse collega's worden gestuurd die gewoonweg niet te ontcijferen zijn. Vraag aan iemand die de Engelste taal wat beter beheerst om daar eens naar te kijken. Kleine moeite.

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 05:56 schreef Glesse het volgende:

[..]

Open je dan weer zo'n leuk nieuw stukjes-topic vanuit dat andere land ? Mijn voorkeur zou uitgaan naar Bhutan, Brazilië of Kirgizië...

Helaas zijn er maar een paar landen in de wereld waar ik terecht kan, alhoewel het wel steeds gemakkelijker wordt om waar dan ook ter wereld een bedrijfje op te zetten. Zo hebben we de afgelopen jaren overwogen om naar Guam te migreren.

Terug naar VS is de meest logische keus eigenlijk, maar ik zit niet zo te springen om onze koter(s) naar de Amerikaanse (basis)school te sturen. Voor je het weet hebben we wijsneuzerige liberals in huis rondlopen, die niet kunnen rekenen. Zuid-Korea of Taiwan kan ook nog, en zelf zie ik wel wat in Australië.

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 05:56 schreef Glesse het volgende:

[..]

Open je dan weer zo'n leuk nieuw stukjes-topic vanuit dat andere land ? Mijn voorkeur zou uitgaan naar Bhutan, Brazilië of Kirgizië...

Ik heb persoonlijk meer met Tajikistan

Excuusbuitenlander?

Ik voelde aan m'n water dat er iets nieuws zat aan te komen, en nog geen halve dag later bleek dat al uit te komen. Dat ik eerder een e-mail had ontvangen over een gesprek, hielp ook. Gisteren een tijdje met wat mensen gebabbeld die verbonden waren met een Japanse topuniversiteit. Ze snapten dat het een moeilijke vraag voor me was (ik zit namelijk vast aan contracten, die niet zo maar opgezegd kunnen worden), maar was ik misschien bereid om tzt naar hun universiteit over te stappen? Inwendig dacht ik: "JA, GRAAG, NU!!! WAAR KAN IK TEKENEN??". Mijn antwoord was dat het een aantrekkelijk aanbod was, en dat ik er over na zou denken.

Dat heb ik vannacht gedaan, en mijn conclusie is dat ik ben verworden tot een excuusbuitenlander.

Nuchter beschouwd ben ik een hele beperkte wetenschapper. Passie is aanwezig, de wil om er het beste van te maken ook wel, en wat creativiteit. Maar de afgelopen jaren heb ik maar heel beperkt gepubliceerd, en zonder publicaties ben je een nobody. Daarnaast ben ik geen Japanner, waardoor het toch wel enorm behelpen is in de Japanse wetenschappelijke wereld. Het onderzoeksvoorstel dat ik vorig jaar schreef, heeft maar liefst een 2 gescoord (op een schaal van 1 tot 5, met een cut-off op 3.333 voor financiering). Een jaar eerder lag de score nog lager. Wat moet iemand als ik op zo'n topuniversiteit?

Wat blijkt: alle medewerkers in het vakgebied waar ze mij voor gevraagd hebben, zijn Japans. Zelfs als je het vakgebied zo ruim mogelijk oprekt, dan blijkt er geen enkele buitenlander te werken. Alhoewel de universiteit het goed doet in de rankings, wordt de homogeniteit van de onderzoekers gezien als een flink minpunt. En welke buitenlander wil er na Fukushima nog in Japan wonen?

We gaan er de komende maanden maar eens goed over nadenken. De freelance klus in de VS maakt een hele goede kans (financiering is bijna rond) en ook het bedrijf waar ik de afgelopen jaren mee heb samengewerkt, heeft de intentie uitgesproken dat ze de financiering rap omhoog gaan schroeven. Desondanks moet ik wel zeggen dat ik iets beter in m'n vel zit, nu ik weet dat er die interesse is. Zelfs als het alleen maar komt omdat ik een excuusbuitenlander ben.

Zeg Lyrebird, heb jij ook zo'n typische Japanse badkamer? Met plastic binnenwanden, zo'n kleine plastic douchekop en een extra schuifdeur waarvoor je je spullen kunt neerzetten?

quote:

Op woensdag 2 oktober 2013 05:39 schreef star_gazer het volgende:
Zeg Lyrebird, heb jij ook zo'n typische Japanse badkamer? Met plastic binnenwanden, zo'n kleine plastic douchekop en een extra schuifdeur waarvoor je je spullen kunt neerzetten?

Bij ons zit de WC in een apart kamertje, en staat er een wasmachine in de badkamer. Het douche/bad deel van de badkamer heeft een eigen deur, en daarin staat een bad waar je net met z'n tweeën in past. Veel plastic inderdaad, maar wel wat ruimer opgezet dan wat je in een gemiddeld zakenhotel tegenkomt. Knus en onderhoudsvriendelijk.

Mag wel zeggen dat ik het meest in mijn nopjes ben met onze badkamer; de rest van het flatje is niet om over naar huis te schrijven.

quote:

Op woensdag 2 oktober 2013 06:22 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Bij ons zit de WC in een apart kamertje, en staat er een wasmachine in de badkamer. Het douche/bad deel van de badkamer heeft een eigen deur, en daarin staat een bad waar je net met z'n tweeën in past. Veel plastic inderdaad, maar wel wat ruimer opgezet dan wat je in een gemiddeld zakenhotel tegenkomt. Knus en onderhoudsvriendelijk.

Mag wel zeggen dat ik het meest in mijn nopjes ben met onze badkamer; de rest van het flatje is niet om over naar huis te schrijven.

Japanse huizen zijn over het algemeen niet echt geweldig inderdaad. Vooral appartementen zijn vaak erg krap, zelfs naar Nederlandse standaard. In Tokyo is het overigens echt erg; daar wonen ze soms met z'n drieen in een bezemkast

De badkamers komen schoon en makkelijk te onderhouden over; volledig kunsttof (zelfs de vloer) en erg functioneel qua ontwerp. Past wel bij de Japanners.

Er is de laatste tijd nogal wat berichtgeving in de media over de grote bevolkingsafname in Japan en de verwachting dat de bevolking nog deze eeuw halveert. Deze video bijvoorbeeld.



Hoe kijk jij daar tegenaan als iemand die in het land zelf woont? En de Japanners zelf?

quote:

Op zondag 27 oktober 2013 22:34 schreef Monnet het volgende:
Er is de laatste tijd nogal wat berichtgeving in de media over de grote bevolkingsafname in Japan en de verwachting dat de bevolking nog deze eeuw halveert. Deze video bijvoorbeeld.

The Japanese Love Industry

Hoe kijk jij daar tegenaan als iemand die in het land zelf woont? En de Japanners zelf?

Wij wonen in een hele kinderrijke buurt, met heel veel lagere en middelbare scholen, en een universiteit. We krijgen dus niet echt mee dat Japan er zo beroerd voor staat. Maar als we met de fiets langs de rivier van ons stadje rijden, dan kom je uiteindelijk bij een grote speeltuin terecht. En daar zie je nooit een mens/kind. Surrealistisch.

We hebben twee secretaresses die niet getrouwd zijn, en die nog bij hun ouders wonen. Onze studenten hebben het zelden over vrouwen. We gaan zo nu en dan wel eens met ze op kamp, en een collega merkte op dat studenten tien jaar geleden tijdens zo'n kamp over vrouwen spraken, dat het daarna vooral over auto's ging, en dat ze nu alleen nog maar willen kaarten. Veel van onze oud-studenten hebben wel een vriendin of zijn getrouwd, maar dat zijn jongens (zelden meisjes) met een redelijke baan.

Wat ik van collega's meekrijg, is dat een Japanse relatie niet iets is om warm voor te lopen. Als je bij een bedrijf werkt, dan ben je eigenlijk eerst met het bedrijf getrouwd. Mannen werken tot laat door, gaan dan met hun collega's eten en drinken, en komen pas laat thuis, waar ze dan apart van hun echtgenote slapen.

Ik zie niet wat er achter de deur gebeurt, maar wat mij opvalt als ik door het winkelcentrum loop, of ergens op vakantie ben, is dat Japanse gezinnen best harmonieus zijn, met vaak hele leuke moeders (hot! met van die hoge laarzen en strakke broeken of leuke rokjes), kinderen die zich weten te gedragen en vaders die ook hun taken op zich nemen. Dan krijg je toch de indruk dat het allemaal niet zo erg is.

Misschien dat het zo zit: het platte land vergrijst waar je bij staat, en ook in de grote steden (Tokyo, Osaka) is er geen toekomst voor het gezin. Daar is het leven gewoon te duur voor, en kost het te veel moeite om een gezin te onderhouden. Daarnaast is er ook een culturele component: in de grote steden zijn er veel vrouwen met een goede loopbaan, die het goede leven niet opgeven voor de afwas en poepluiers. Mannen worden steeds vrouwelijker, willen niet mee in de rat race en doen het graag wat rustiger aan, wat minder inkomen betekent, en daardoor minder kans op een leuke vrouw.

In een woonplaats als de onze, waar het allemaal niet zo gek geregeld is, en waar je nog voor een redelijk bedrag kunt wonen, kun je nog wel een gezin onderhouden, en dat gebeurt dus ook gewoon. Serieus, als je hier een tijdje gewoond hebt, dan denk je dat de Japanners de ingrediënten voor het perfecte leven hebben gevonden. Maar zodra je in de grote stad of het platteland komt, dan zie dat er toch heel veel mis is.

Leuk om te lezen, bedankt voor je antwoord. Ik verbaas me inderdaad ook vaak over dat contrast in Japan, voor zover ik dat vanuit Nederland meekrijg; aan de ene kant staan ze wereldwijd bekend om gezond en fit oud worden, aan de andere kant is er zo ontzettend veel mis in de levens van velen.

Dat gezegd hebbende, ben ik benieuwd waar het toe leidt als Japan inderdaad zo'n bevolkingsafname gaat ervaren. Grootschalige immigratie zit er niet in lijkt me.

Misschien is het ook niet zo'n ramp, en hoeven tegen die tijd minder mensen met zijn drieën in bovenstaande bezemkast te wonen .

quote:

Op maandag 28 oktober 2013 10:53 schreef Monnet het volgende:
Dat gezegd hebbende, ben ik benieuwd waar het toe leidt als Japan inderdaad zo'n bevolkingsafname gaat ervaren. Grootschalige immigratie zit er niet in lijkt me.

Fukushima helpt niet, voor immigratie. Er worden wel pogingen gewaagd om mensen binnen te halen, en dan met name hoger opgeleiden. Echt werken doet dat niet. Er is toch behoorlijk wat xenofobie, dat zich meestal niet uit, maar wel als een buitenlander een appartementje wil huren. Dan voel je je plots minder welkom. Op het studentenniveau merk je dat soort zaken niet, maar zodra je er boven komt, als je bijvoorbeeld een baan zoekt, dan begint dit wel te spelen (ik mag overigens absoluut niet klagen).

Japan is natuurlijk wel een heel erg dicht bevolkt land, en wat meer ruimte voor iedereen is geen ramp. Wat ik veel om me heen zie, is dat er krakkemikkige huisjes gesloopt worden. Bewoners overleden. Dan komt er een parkeerplaats of een moestuin voor in de plaats. Prima!

Ah, de excuusbuitenlander. Daar ben ik zelf trouwens wel erg streng in bij keuze van werk in China. Je kunt hier zo een baan oprapen als je als excuusbuitenlander ingezet wil worden maar ik weiger pertinent om me daarvoor te laten misbruiken. Dat maakt het natuurlijk wel een stuk lastiger voor me, zijnde iemand die net een jaar is afgestudeerd, gezien de concurrentie van zoveel andere studenten. Toch kies ik daar liever voor dan mijn integriteit te grabbel gooien en voor jan met de korte achternaam te werken. Maar goed uiteindelijk is het overal simpelweg kosten-baten en word je altijd wel genaaid als dat mogelijk is.

Maarre, Lyre, het is inmiddels een maand sinds je laatste update over de situatie VS of andere uni. Zijn er al knopen doorgehakt?

Ik was te bescheiden, ze wilden me niet vanwege mijn buitenlandse afkomst.

Vorige week dinsdag op bezoek geweest, en het zag er pico bello uit daar. Beetje gegraven waarom ze mij wilden hebben, en het bleek specifiek om mijn kennis te gaan, die veel beter op die universiteit tot z'n recht komt, dan op mijn huidige universiteit. In Japan zijn er op dit moment maar drie mensen die deze specifieke kennis in huis hebben, en twee daar van hebben geen trek om naar die universiteit te gaan. Zo simpel is het.

De baas van die toko kon er met z'n pet niet bij waarom ik niet bij een wat hoger aangeschreven universiteit had gesolliciteerd, en waarom ik nog steeds op een achterafuniversiteit werkte. Hij leest mijn CV heel anders dan ik dat doe. Prima toch?

Wat me daar opviel, was hoe open ze waren. Hier krijg je zelden een antwoord van iemand, maar toen ik vroeg of het wonen daar een beetje beviel, zei iedereen (iedereen!) dat het er een hel was. Zomer veel te heet, winter veel te koud, hoge huur, onvriendelijke locals. Alhoewel dat niet het antwoord was waar ik op zat te wachten, vond ik de manier van communiceren wel prettiger dan bij ons. Nu me nog voorbereiden op de hel.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 28-10-2013 13:53:25 ]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Leuke analyses van de Japanse gewoonten, Lyrebird. Erg informatief en leest ook lekker weg!

quote:

Op maandag 28 oktober 2013 13:46 schreef Lyrebird het volgende:
--knip--

Klinkt goed dan! Persoonlijk hou ik wel van extreme klimaten, beter dan lafjes tussen de klimaten in waardoor een jaar gewoon een groot grijs remspoor is. En onvriendelijke locals...waar niet?

Trouwens, ik heb er misschien overheen gelezen maar hoe ver is dit verhuizen? (Klinkt misschien als een gekke vraag omdat verhuizen al snel een peulenschil lijkt vergeleken met de afstand tussen Japan en Nederland maar toch. Ik zou er zelf nu best wel veel moeite mee hebben om te verhuizen uit Beijing. Ben hier nu eindelijk gewend, heb een voetbalteam waarmee ik wekelijks speel, ken de stad hier nu onderhand wel zo goed dat ik zonder kaart niet meer verdwaal. Om dan alles opnieuw te moeten doen ook al is het in hetzelfde land...)

Het wordt een flinke verhuizing.

Ik heb het hier in ons stadje uitstekend naar m'n zin, maar heb het een beetje gehad met een aantal collega's, en met het niveau van onze studenten. In mijn Amerikaanse tijd zagen wij onze professor niet zo vaak, en deden wij (studenten, postdocs) al het werk. Nu komt 90% van de output van onze groep uit mijn denkraam, en lopen er te veel studenten verloren bij. Dat is deels mijn fout, maar als studenten elektrotechniek geen elektronica kunnen ontwerpen, werktuigbouwers geen verstand hebben van control theory en ITers niet kunnen programmeren, dan blijf je als leidinggevende aan een dood paard trekken.

Het grootste probleem dat ik voorzie, is dat ik van voor af aan moet beginnen op de nieuwe universiteit. Er zijn concurrerende collega's die hun BSc, MSc, PhD, postdoc en academische carrière op een en dezelfde universiteit hebben gedaan. Zelf zou ik dat niemand adviseren, het zorgt namelijk voor inteelt, maar een voordeel is dat je overal mee bekend bent en lekker kunt blijven produceren. Je hoeft namelijk niet opnieuw uit te vogelen waar de WCs zijn, welke collega je beter kunt vermijden en wie leuke feestjes geeft. Een verhuizing betekent een half jaar lang geen onderzoek doen, en nog eens een half jaar wachten op de juiste apparatuur, en maar afwachten of de nieuwe collega's niet nog gekker zijn dan de oude.

Daarnaast moeten we al onze eigen meuk meenemen, en we weten nu al dat het een tijdelijke aanstelling gaat worden (ik ga echt geen jaren in hel wonen). Dat betekent weer een klein appartementje, zodat al m'n spullen die nog in de VS staan, daar nog wel een tijdje zullen blijven.

Al met al verre van ideaal, dus bezint eer gij begint aan een academische carrière, ook niet als dat tot een aanstelling bij een goede universiteit leidt.

En hoe kijkt mevrouw Lyrebird hier tegenaan?

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 04:32 schreef komrad het volgende:
En hoe kijkt mevrouw Lyrebird hier tegenaan?

Ze is erg nuchter, en snapt dat ik daar veel beter op m'n plek zal zitten, en dat dit een prima investering in de toekomst is. Ze heeft nog een jaar op haar eigen universiteit te gaan voor haar promotie, maar dat kan ook op afstand. Ze heeft bijvoorbeeld een collega die in HongKong woont, en twee keer per jaar langs komt.

Nu bij de onderhandelingen met de nieuwe universiteit had ik op mijn lijstje ook een positie voor haar staan. Zoiets is in de VS heel normaal - van collega's hoorde ik dat universiteiten vaak stonden te springen om hun echtgenotes aan een baan te helpen, omdat meer vrouwen op de universiteit voor betere statistieken zorgen. Niets van dat alles in Japan. Mevrouw Lyrebird streepte dat punt dan ook resoluut door - they will think you are crazy.

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 04:18 schreef Lyrebird het volgende:
Al met al verre van ideaal, dus bezint eer gij begint aan een academische carrière, ook niet als dat tot een aanstelling bij een goede universiteit leidt.

Ik heb er uiteindelijk voor bedankt. Het is leuk hoor, dat semi-eigen baas zijn, maar je moet iedere keer weer knokken voor je centen. En om nu te zeggen dat het goed betaalt....

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 06:25 schreef star_gazer het volgende:

[..]

Ik heb er uiteindelijk voor bedankt. Het is leuk hoor, dat semi-eigen baas zijn, maar je moet iedere keer weer knokken voor je centen. En om nu te zeggen dat het goed betaalt....

Helemaal waar. Ik heb de (ijdele) hoop dat een dezer dagen een patent wat geld binnen gaat brengen, maar mijn ervaring is dat bedrijven liever een miljoen investeren in hun eigen techniek, dan dat ze iedere maand honderd dollar over maken voor een patent van mij.

Van de andere kant heb ik niet echt een keuze. Ik kan niet samenwerken met incompetente bazen, daar krijg ik allergieverschijnselen van.

Dat eigen bedrijfje in de US klinkt dan wel erg goed op eens

Spannend wel allemaal. VS klinkt op de lange termijn 't meest verstandig.

Met het oog op onze kinderen, die er on-Japans uit gaan zien, is de VS idd de meest logische oplossing.

Als ik Japan met de VS vergelijk, dan is Japan een ongelofelijk volwassen land, waar mensen zich netjes en met stijl gedragen. Een van de wetenschappers, Freeman Dyson, van "het Schitterend Ongeluk" verbaasde zich in Japan over hoe goed georganiseerd alles was, vaak over the top. Hier krijg je bijvoorbeeld bij een doosje kauwgum een stapeltje papiertjes, om daar je uitgekauwde kauwgum in te doen, voordat je die weggooit. Ik kan daar erg van genieten. Vaak denk ik, goh, daar is over nagedacht.

De VS daarentegen... de definitie "kleuters" zou nog te veel zijn voor die maatschappij. Als je alleen al kijkt naar de universiteiten daar, waar studenten ~ $25k/yr afdragen aan schoolgeld, dan snap je dat dat niet houdbaar is. Je kunt je ook afvragen of je je als wetenschapper moet lenen voor zo'n corrupt systeem. Hierbij vergeet ik voor het gemak even dat Japan op een staatsschuld van meer dan 200% van het BNP zit, en de VS op een enorme bel schalie-olie/gas, maar als je alleen naar de cultuur van de mensen kijkt, dan is Japan zo veel rijker dan de VS, dat valt niet in geld uit te drukken.

Tot nu toe nog geen positief nieuws mbt de startup. Mijn collega in de VS, die het eerste apparaat gaat financieren, heeft er vertrouwen in dat er geld komt, maar we hebben nog geen antwoord van zijn universiteit. Ondertussen heeft zich een tweede partij gemeld die zo'n apparaat dringend nodig heeft, maar ook geen geld heeft. Het blijft afwachten.

Is gezien de achtergrond van mevrouw Lyrebird en je eerdere opmerkingen over de focusgebieden (geografisch) in jouw specialisatierichting Zuid-Korea voor jullie een optie?

quote:

Op woensdag 30 oktober 2013 08:27 schreef Lyrebird het volgende:
Als ik Japan met de VS vergelijk, dan is Japan een ongelofelijk volwassen land, waar mensen zich netjes en met stijl gedragen. Een van de wetenschappers, Freeman Dyson, van "het Schitterend Ongeluk" verbaasde zich in Japan over hoe goed georganiseerd alles was, vaak over the top. Hier krijg je bijvoorbeeld bij een doosje kauwgum een stapeltje papiertjes, om daar je uitgekauwde kauwgum in te doen, voordat je die weggooit. Ik kan daar erg van genieten. Vaak denk ik, goh, daar is over nagedacht.

Haha, dat doe ik altijd al. Snap niet dat mensen zomaar dingen op de grond gooien. China is wat dat betreft niet echt mijn ding. Ze hebben hele legers met schoonmakers die de hele dag rommel oprapen maar nog slingert er van alles rond. Een samenleving waarin je eigen rommel opruimen gemeengoed is, is inderdaad onbetaalbaar.

quote:

Japan op een staatsschuld van meer dan 200% van het BNP zit

Dat moet je wel afzetten tegen het verschil in de financiering van die staatsschuld die voornamelijk in handen is van de Japanse bevolking. Zij zullen niet zo gauw hun financiele middelen willen wegtrekken uit Japan. Neemt niet weg dat het met de vergrijzing daar inderdaad wel eens voor problemen zou kunnen zorgen.