Ik heb al vaker gezegd: in beide kampen lijken grote groepen te bestaan, die het ahum... vredesproces continue (vaak doelbewust) frusteren. Volgens mij kan je dus ook niet echt zeggen dat DE Palestijnen of DE Israeli's vrede willen.
Onder de Palestijnen heb je de moslim-fundi's van Hezbollah en Hamas die iedere vooruitgang continue torpederen (letterlijk) door het blijven afschieten van raketten (hoe ongevaarlijk die uiteindelijk ook mogen zijn). Ook zie je bij die groepen teveel agressieve en ophitsende taal, waardoor ze de indruk geven dat ze Israel van de kaart willen bombarderen, zelfs al komt er een twee-staten oplossing. Abbas, of een nieuwe gekozen 'president' moet dat zooitje ongeregeld maar eens onder controle gaan houden. Democratische verkiezingen en een continue aanpak van (religieus) geweld horen daar simpelweg bij.
Binnen Israël heb je de orthodoxe joden en de rechtse partijen die wat mij betreft een sta-in-de-weg zijn. Iemand als Netanyahu van Likoed 'zegt' wel altijd dat hij vrede wil, maar ik geloof hem gewoon niet: ik heb al jaren sterk het idee dat 'rechts en orthodox Israël' lijkt te denken: "we blijven simpelweg illegale nederzettingen bouwen en uitbreiden, zolang onze belangrijkste partner, de USA, niet daadwerkelijk ingrijpt. We traineren de boel voor een aantal decennia, net zolang tot we zoveel Palestijns gebied hebben volgebouwd, dat we kunnen zeggen: sorry, kijk, 'onze' mensen wonen er al, we kunnen het nu niet meer 'teruggeven'.
Iedereen die dit vergezocht lijkt zou ik eens aanraden te kijken naar een aantal europese documentaires (onder meer te vinden op youtube) over hoe Palestijnen op de meest vreemde manieren uit hun eigen huis worden verdreven (met eigendomsaktes die zogenaamd teruggaan op de tijd van koning David... tja) en hoe ze, wanneer de Joodse kolonisten er eenmaal gesetteld zijn, worden behandeld als tweederangs burgers.
Door die 'koppige' elementen binnen beide groepen, blijft het wat mij betreft een kwestie van aanmodderen. Er zouden pas echte 'openingen' kunnen komen als:
1) De Verenigde Staten haar zelfopgelegde taak van 'wereldpolitie' daadwerkelijk serieus neemt, en dus niet er mee sjoemelt en veinst onder invloed van cliëntelisme: in dit geval, (rechtse) Joden die in amerika wonen en die middels AIPAC en allerlei allerhande lobby-instituten de amerikaanse regering ervan weerhouden om daadwerkelijk effectief te bemiddelen in Israël.
De vele miljarden die jaarlijks vanuit de USA naar Israel gaan, zouden als pressie-middel kunnen worden gebruikt om Israel te dwingen tot het stoppen met het bouwen van illegale nederzettingen. Binnen de VN heeft de USA natuurlijk een belangrijke stem (en vetorecht) wanneer het gaat om kwesties aangaande Israël.
Enerzijds kan ik me voorstellen dat de USA als de belangrijkste geo-strategische partner in het midden-oosten ziet, maar anderzijds zou men in amerika ook moeten beseffen dat de huidige gang van zaken juist meer onrust in de regio geeft, en uiteindelijk ook de amerikaanse belastingbetaler meer geld kost. In mijn optiek is de amerikaanse regering hierin toch teveel 'gegijzeld' door de joodse lobby. Ik verwacht op korte termijn dus weinig soelaas vanuit deze richting, zeker omdat president Obama, als een meer 'links' geachte president vooralsnog de koers van de Republikeinse president voor hem lijkt te continueren ("strijk de Israeli's niet teveel tegen de haren").
2) De VN en de EU zouden veel meer druk kunnen uitoefenen op beide groepen: Op Abbas, door te zeggen: je krijgt helemaal niets meer zolang Hamas en Hezbollah de boel verklooien. Neem als 'president' de verantwoordelijkheid: je wil (volwaardig) lid worden van de VN, laat dus ook zien dat je met die positie kan omgaan, anders gooien we je er linea recta weer uit.
Op Israël, door vanuit zowel de VN en EU een gezamenlijk en dwingend standpunt in te nemen over een twee-staten verdeling op basis van welke verdeling dan ook: op een gegeven moment moet je pragmatisch zijn en wordt alles enigszins arbitrair en bestreden. Dwing beide staten tot een grensverdeling en mocht na twee jaar blijken dat de groepen zich niet aan die verdeling houden en als "kleine kinderen" blijven opereren, stuur dan een VN-vredesmacht naar dat gebied om de orde te bewaren.
Probleem hierbij is dat de Europese Unie (vooralsnog) te verdeeld is over een gezamenlijk standpunt, terwijl binnen de Verenigde Naties de USA zich nog steeds te veel laat beïnvloeden door de joodse lobbyisten in hun land.
Kortom, het wordt moeilijk om op dit moment verandering in de situatie te brengen, denk ik. Drie factoren kunnen eventueel een positieve bijdrage leveren:
- Een amerikaanse president (Obama in dit geval) die eens niet zijn oren teveel naar AIPAC en co laat hangen.
- Een interne machtswisseling in de Israelische politiek: centristische en linkse partijen die het voor het zeggen krijgen.
- Een Palestijnse machtshebber (dat hoeft niet Abbas te zijn) die boven komt drijven, en eens daadwerkelijk met zijn vuisten op tafel slaat en laat blijken dat het om vrede in beide 'gebieden' gaat en niet de schijn opwekt dat hij uiteindelijk Israël 'weg' wil hebben.
Ook zonder tanden kan je best een mooi liedje zingen.