Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11: 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 12: 02-12-2010 t/m 25-05-2011
Bevallingsverhalen Deel 13: 01-06-2011 t/m 17-11-2011
[ Bericht 99% gewijzigd door Danny op 07-11-2012 17:43:49 ]
supervrouw!!!Tranen biggelen over mijn wangen, wat een mooi en heftig verhaal.
Wat een heftige bevalling, zo moe als je was. En wat een mooi einde, zo vol vertrouwen.
Je bent een stoere!
wat heb je het weer prachtig geschreven, Sorbo! En wat een wereldklus heb je geklaard! Topwijf! 
Gefeliciteerd met je neefje!
/ontlurkmodus
/tranen uit ogen veegt
Ik had van tevoren aangegeven dat niet te willen en toen het echt nodig was, was het a) te laat en b) kon ik het zelf niet meer bedenken. Ik wilde narcosequote:Op woensdag 10 oktober 2012 08:04 schreef Aventura het volgende:
Mooi verhaal! Ik vraag me wel af, waarom geen pijnstilling? Dat had het wellicht ragelijker kunnen maken.
(nog geen afscheid genomen van je onderschrift zie ik!)
Mooi verhaal, zoveel emotie, fantastische vrouw!
En juist om dat andere verhaal moeten we jankenquote:
En nu ophouden met huilen allemaal. Zo bijzonder is het nou ook weer niet. Ik ben gewoon bevallen alleen het verhaal eromheen is anders.
*snirf*
Ditquote:
Dat doet je niet zomaar iedereen na Sorbo, dus is het bijzonder.
Ik snap dat helemaal! Maargoed, je hebt het overleefd, bent lekker herstellende, en ik schat zo in dat je het achteraf met de gynaecoloog eens bent - nu geen operatiewond en vast snel weer op de been.quote:Op woensdag 10 oktober 2012 08:42 schreef Sorbootje het volgende:
[..]
Ik had van tevoren aangegeven dat niet te willen en toen het echt nodig was, was het a) te laat en b) kon ik het zelf niet meer bedenken. Ik wilde narcose
voor jou omdat je het zo goed gedaan hebt allemaal Maar echt.. zó intens bijzonder mooi. Ik heb een super zwangerschap. Eigenlijk gedurende de hele zwangerschap nauwelijks last gehad van kwaaltjes. Ik heb lekker door kunnen werken tot 36 weken en in mijn verlof veel kunnen doen. De laatste 2 weken krijg ik last van ontzettende jeuk op mijn buik. Mijn huid staat strak gespannen. Ik wil graag thuis bevallen en zonder pijnmedicatie, want ik denk dat ik dat wel kan.
sNachts om 5u word ik wakker omdat ik moet plassen. Ik heb een vaag ongesteldheidsgevoel.
Om 11u moeten we in het ziekenhuis zijn voor een standaard, extra controle. Een echo en CTG. Op weg naar het ziekenhuis heb ik nog steeds last van wat krampjes. Na de ctg blijkt dat het contracties zijn die al om de 5 a 10min komen! De gynacoloog van het ziekenhuis controleert me en ik blijk al 3cm ontsluiting te hebben! Ze stript me (awkward!) en ik word naar huis gestuurd met het advies rustig aan te doen, dan zal het wel doorzetten. Blij en nerveus gaan we naar huis!
Rond 1u zijn we thuis en mijn man gaat nog wat laatste boodschappen doen en nog wat opruimen, zodat alles klaar is. Ik nestel me op de bank op een stapel handdoeken en een vuilniszak. Ik ben bang dat mijn vliezen breken en ik de bank verpest haha. Dan maar wat tv kijken en afwachten.
15.00u De weeën komen best regelmatig. Om de 5min een wee van 1 min, maar ze doen nog steeds niet echt pijn. Het voelt nog altijd alsof ik zwaar ongesteld ben ofzo. Ik bel de verloskundige.
16.00u De vk komt en controleert me. 4cm ontsluiting! Ik word er al blij van. De vk vindt het weinig, omdat dit betekent dat ik in 4u pas 1cm ben opgeschoten. Ze besluit de vliezen te breken, zodat het allemaal wat sneller zal gaan. Ik vind het prima! Ze breekt de vliezen, het vruchtwater is helder, en zegt over 3 uur weer terug te komen. Ze geeft me nog het advies om onder de douche te gaan als het zeer doet. En het begint zeer te doen! De weeën worden heftiger en ik moet ze echt wegpuffen! Onder de douche is wel fijn, maar onze douche is gewoon niet geschikt om met een stoel onder te gaan zitten. Dat douchegordijn dat normaal al irritant is, irriteert me nu mateloos. Dus ik besluit gewoon op bed te gaan liggen puffen. Eerst wil ik het alleen doen, maar als het zwaarder word heb ik de hand van mijn man nodig om vast te houden. Ik heb om de minuut een wee die een minuut duurt. De pijn is wel te verdragen, maar ik heb gewoon geen tijd om op adem te komen! Ik lig aan een stuk door te puffen en te zuchten. Ik zeg tegen mijn man dat ik denk dat ik een weeënstorm heb, want ik vind dit zo heftig! Zwaaaaaar onderschat die weeën!
19.00u De vk is terug. Ik vraag tussen mijn weeën door of ze me komt verlossen! Ja daar is ze verlos-kundige voor zegt ze haha! Ze controleert me en ik ben een halve cm opgeschoten in 3u met constant pijnlijke weeën. Ik kan wel janken! Had zeker gedacht dat ik al zowat volledige ontsluiting zou hebben. De vk voorspelt dat het nachtwerk gaat worden, en dan besluit ik dat ik pijnmedicatie wil! We gaan dus op weg naar het ziekenhuis, en dat gaat niet zo gemakkelijk met weeën. Gelukkig is mijn man heel rustig en dat vind ik op dat moment heel fijn. Ik zie eruit als een verzopen kat in de wijde kleren van mijn man, na het douchen nog niet eens mijn haren afgedroogd of gekamt. Maar het interesseert me niet, ik zit in mijn eigen wereldje en concentreer me op het wegzuchten van de pijn. In het zkh kies ik voor een ruggeprik. Ik was daar altijd zooo bang voor! Dat was het laatste wat ik wilde, en toch koos ik ervoor. Nou het was heerlijk! De ruggeprik was snel en goed gezet en deed geen pijn. Hij begon meteen te werken en ik voelde me weer goed!
20.00u In de kraamsuite wachten totdat de ontsluiting vordert. 7cm ontsluiting. Toch een spoortje meconium in het vruchtwater, dus maar goed dat we naar het zkh zijn gegaan.
23.30u 9cm ontsluiting! Fijn want we beginnen een beetje moe te worden. Zijn natuurlijk al de hele dag ermee bezig. Er wordt een echo gemaakt. Mijn meisje blijkt een sterrenkijker! De weeënopwekkers gaan omhoog en de ruggeprik omlaag. Ik moet op mijn zij gaan liggen in de hoop dat de kleine vanzelf nog zal draaien. Ik begin druk te voelen op mijn kont, persweeën! Maar ik moet ze wegzuchten.
2.00u De kleine wil maar niet draaien. Ik moet nog wachten tot 4u snachts en als ze dan nog niet gedraaid is mag ik gaan persen. Ik mag wel zachtjes iets of wat meedrukken met de persweeën, heerlijk voelt dat, al ben ik bang dat ik mijn bed vol zal poepen. Wat gelukkig niet zo was haha.
Van de ruggeprik krijg ik 38,5 koorts waar ik zelf eigenlijk weinig van merk.. Ik krijg antibiotica in mijn infuus.
4.00u Ondanks dat mijn meisje niet gedraaid is mag ik gaan persen. Jeuj! We gaan aan de slag en ik krijg nieuwe energie. Ik voel me de sterkste vrouw op aarde en ik ga door de pijn heen!! Als een oermens pers ik zo hard als ik kan!!
4.50u Ik hoor ze praten over de vacuumpomp en dat geeft me nog meer kracht om te persen, ik-kan-dit-zelf!!! Maar ze kan er echt niet uit.. Het feit dat ze sterrenkijker is maakt het moeilijk. De pomp wordt naar binnen gereden en er komt een nieuwe arts binnen. Ze zegt dat ik ingeknipt moet worden en geeft me gelijk onverwachts de verdovingsprik. Au! Ik vind haar al meteen een bitch. Van de knip heb ik niks gevoeld en van het inbrengen van de pomp ook niet. Mijn man trekt wat wit weg, en zegt later dat het eruit zag als een slagveld. Bij de volgende perswee pers ik zo hard als ik kan, en zij trekt zo hard als ze kan. Ze zet nog net niet haar voet tegen de rand van het bed om kracht bij te zetten. Het doet pijn en ik denk op dat moment echt dat ik doodga! En dan stopt mijn wee. Voor mijn gevoel hangt mijn dochter half uit me, wat niet zo was, want het brandt als een gek. Ik kan dan niet meer zuchten of puffen en lig alleen maar te jammeren van de pijn. De vk is streng en spreekt me erop aan dat ik nu juist moet puffen en door moet zetten. Bij de volgende perswee zet ik flink kracht bij en dan zeggen ze 'KIJK!!' En daar is ze dan! Haar warme lijfje wordt op mijn borst gelegd. Ik voel een enorme ontlading en opluchting!! Ze begint meteen te huilen. Het voelt geweldig!! Ik zie dat mijn man tranen in zijn ogen heeft, wat me enorm raakt.
F.leur is geboren en weegt 4495gr. Wat?! Ze hadden haar 3500gr geschat, ze weegt gewoon een kilo meer. Nogal logisch dat het niet paste, een sterrenkijker van 9pond! F.leur is lang, 56cm en daarom hadden ze zich daarop verkeken.
5.10u Maar het is helemaal nog niet klaar! Waarom heeft niemand me verteld dat het naderhand ook nog pijn kan doen? De placenta ging er gemakkelijk uit, deze woog ook ruim 800gr wat schijnbaar groot is. Maar dat gedoe aan mijn lijf naderhand vond ik zwaar k*t. Er werd hard op mijn buik gedrukt om evt stolsel, bloed etc eruit te drukken. Dat deed zeer! Ook moest ik nog gehecht worden door de bitch en dat deed ook pijn! Op dat moment werd ik echt vals. 'Wat zijn jullie nou allemaal nog aan het doen?? Het is toch klaar?? Ze is er toch! Blijf van me af met dat gedruk op mijn buik allemaal. En jij, wat ben jij nou weer aan het doen? Hechten? Ja ik ben zeker helemaal ingescheurd! Ben je nou nog niet klaar?' Bitch-Arts: 'Nee, dat valt reuze mee, het is alleen een knip en ik ben al bijna op de helft met hechten'. Ik: 'Op de helft?? Dan ben je dus nog lang niet klaar!!'
Ondertussen was ik de zuster die op mijn buik aan het drukken was de hele tijd weg aan het duwen haha. Later maar even sorry gezegd. Toen kon ik wel snappen dat het allemaal nodig was. Bij het hechten had ik nog extra verdoving bijgekregen omdat ik dat dus voelde.
Al met al is het me vies tegen gevallen. Ik had het allemaal heel erg onderschat. Ik wilde geen ruggeprik had ik altijd gezegd, maar wat was ik er blij mee. Alleen door de koorts die ik ervan gekregen had moest F.leur uiteindelijk 3 dagen uit voorzorg ook aan de antibiotica. We moesten dus 3dgn in het zkh blijven daardoor..
Het is nu 3 weken later en als ik terugdenk aan die pomp dan lopen de koude rillingen nog over mijn rug. Voordat ik ooit aan een tweede kindje durf te beginnen zal ik me daar echt overheen moeten zetten denk ik. F.leur is een heel mooi en tevreden meisje en we zijn dolgelukkig met haar!
Ga je die op op jullie blog zetten?kwisted, wat een heftige bevalling ook! Ik kan me goed voorstellen dat je dit eerst even een plekje moet geven.
Mooi geschreven, heftig maar mooi!!
en huilen omdat je man tranen in z'n ogen had
mooi verhaal en lekker genieten
Heerlijk genieten nu van je mooie, tevreden meiske!
. Veel sterkte met het herstel en de verwerking . Je hebt het super gedaan, nogmaals gefeliciteerd met je meisje !!
Pff ik ben echt een huilie met bevallingsverhalen
ik kan me voorstellen dat het je ooktegen viel.Nogmaals gefeliciteerd
, geniet van je dochter.maar je verhaal was mooi, liefdevol en eerlijke tegelijk ! Geniet maar fijn van F.leur
. Moest echt moeite doen om de mini niet fijn te knijpen...Bedankt allemaal voor de reacties. Dat toch zoveel van jullie het herkennen doet me wel wat. Ik had dit voor mijn bevalling nog nooit echt gehoord eigenlijk dat hechten ook nog pijnlijk kan zijn.. Ik vind jullie reacties fijn en het doet me goed
Herkenbaar! Sterkte met het herstel.
En wat sanne zegt helemaal mee eens iedere bevalling is anders je kan je er sowieso nooit echt goed op voorbereiden.
Ik geloof niet dat ik dan inderdaad ook nog netjes en beleefd zou kunnen zijn .. Heftig!
Ik hoop dat je het allemaal toch een plaatsje kan geven, en dat je dat niet zal belemmeren om ooit misschien een tweede mini op de wereld te zetten.
Heel veel sterkte met je herstel! En bedankt voor je eerlijke verhaal!
Mijn uitgerekende datum was 16 augustus en ik had het idee dat ik dat makkelijk ging halen! Hele zwangerschap is soepel zonder problemen verlopen. Pas toen ik met 36 weken met verlof ging merkte ik dat dat toch wel tijd werd. Het heen en weer reizen (min. 2u per dag x 4) naar m'n werk begon toch wel zwaar te worden. Tijdens mijn verlof lekker rustig aan gedaan, was de eerste week ook bloedheet dus lekker binnen gebleven. Beetje lopen niksen en de laatste dingetjes klaargezet. Had al wat voorwerk, af en toe krampjes en een flinke steek downunder. 6 Augustus had ik het idee meer afscheiding/slijm te verliezen dan anders. Hele zwangerschap groengele afscheiding gehad (is toen een paar keer onderzocht, maar niks gevonden) maar deze keer was het doorzichtig. Na het lezen over slijmproppen verliezen, dacht ik heel even "zou het?".
's Avonds nog wel even over gehad met mijn vriend (A.) maar meer voor de grap. Rond 23u gingen we slapen, moesten eerst nog wel even het bed verschonen... Nog geen kwartier in het schone bed braken m'n vliezen. Een luide *PLOK* en ik voelde iets knappen en wat warms langs m'n benen stromen. A. vroeg wat dat geluid was en ik antwoordde dat het begonnen was!
23.30 uur. Ben maar gaan douchen terwijl A. weeer het bed verschoonde. Ik voelde de adrenaline al, hyper! Blij! Het was begonnen, woohoo! Onder de douche kwamen de weeen al gauw op gang. We begonnen te timen en eerst kwamen ze om de vier minuten, ze waren goed te doen. Ik kon ze nog makkelijk aan en het was fijn onder de douche te staan. A. hield de tijd in de gaten en riep wanneer er weer een wee zou komen. Ze werden steeds een beetje krachtiger en leken ook sneller te komen en langer te duren. Na een hele poos douchen besloot ik naar beneden te gaan om daar wat rond te lopen. Van de woonkamer tot de gang, rondje keuken en weer terug...
00.15 uur. Ik zei tegen A. dat hij de vk maar moest bellen want volgens m'n contraction timer app kwamen de weeen om de twee minuten en duurden bijna een minuut... Dat leek me wel reden voor overleg met de vk. De vk vond het ook wel snel gaan en kwam wel even kijken, een half uur later waren ze er: de afstuderend stagiair en begeleidend vk. Leuke lieve meiden, ik bleek al 2cm te hebben. Omdat ik toch al in het ziekenhuis zou bevallen, vanwege een verwijd nierbekken bij de baby, vroegen ze me of ik pijnmedicatie wilde. Leek me wel een goed idee, ook omdat het zo heftig begon te worden en ik al een paniekmomentje had gehad ('ik kan dit toch niet???'). We pakten alle spullen en zijn gelijk naar het ziekenhuis gegaan. De stagiair vk vroeg of ik het fijn zou vinden als ze met ons mee naar het ziekenhuis ging, vond ik inderdaad fijn en dus reed ze achter ons aan. In de auto, dik kwartier rijden naar het ziekenhuis, nog een paar flinke weeen opgevangen.
Daar aangekomen met een rolstoel (met één platte band) naar de verloskamers gebracht. En hier ben ik een stukje kwijt, er zijn mensen aan me voorgesteld en er werd van alles gereed gezet. Ik moest aan de ctg voordat ik medicatie mocht en ik had al vijf cm ontsluiting. Mijn benen trilden enorm, ik kon ze niet stil houden, erg irritant. Weeen werden steeds heftiger en werden moeilijker om weg te zuchten en puffen. Heb A's hand en die van stagiair vk fijngeknepen, weer een paniekmomentje ('Het doet zo'n pijn, wanneer krijg ik medicatie?') Nou, alles bleek goed en ik kreeg mijn remifentanil pompje. Na vier keer misprikken, iemand anders erbij geroepen, weer aders zoeken ('Je bent wel moeilijk te prikken zeg') zat hij dan eindelijk goed. Toen die eenmaal z'n werk begon te doen, ontspanden mijn benen zich ook weer en van hier tot de acht/negen cm ontsluiting verliepen rustig. De stagiair vk ging ook weer naar huis, ik vond het fijn dat ze er bij was geweest. De remifentanil vond ik erg fijn, werd er in het begin een beetje licht van in m'n hoofd en soortje stoned. Daarna was het een kwestie van op het juiste moment het knopje indrukken. A. hield voor me bij wanneer ik weer mocht drukken, al heb ik vaak zat te vroeg en te vaak achter elkaar gedrukt. Het spul komt maar eens per drie minuten...toch was het fijn om het drukknopje in handen te hebben.
4.30 uur. Ik mocht beginnen met zachtjes meepersen. Het remifentanil pompje werd uitgezet... Pijn kwam terug, in alle hevigheid. Maar meepersen voelde wel 'nuttig'. De baby vond het persen een stuk minder leuk, haar hartslag daalde elke keer wat. De gyn werd erbij geroepen en er werden dingen klaargezet voor een eventuele vacuumverlossing. Na een poosje meekijken besloot de gyn dat de baby het wel aan kon en dat die vacuumpomp dus niet nodig was. De baby deed het weer goed. Toch duurde dat niet lang, want even nadat de gyn weer weg was en ik weer een paar keer geperst had werd er gezegd dat ik nu even niet meer mee mocht persen omdat de kleine het zwaar had. Ik moest op mijn linkerzij gaan liggen en proberen om niet met de persweeen mee te persen, en dat een kwartier lang. Hel. Ik heb meermaals gevraagd of ik al weer mocht persen en geroepen dat ik 'niet meer kon' en dat het 'zo'n pijn deed'. Voelde me enorm rot als het toch niet lukte om niet mee te persen, omdat ik heel goed mee heb meegekregen dat de baby's hartslag dan daalde. Hier mis ik weer een stukje.
Uiteindelijk mocht ik wel weer persen, ik kon er drie a vier per wee. Kon ze ook lang vasthouden, maar ook dit stuk vond ik erg heftig. Voor m'n gevoel duurde het eeuwen. Ze bleef voor m'n gevoel 'vastzitten'. Toen werd ik geknipt, die voelde ik, auw! (Wel eens een 'papercut' gehad in het velletje tussen je vingers? Zoiets, maar dan erger) Daarna kwam het hoofdje en met handje/arm voor haar gezicht is ze geboren. Uiteindelijk 40 minuten geperst. Ik mocht haar zelf aanpakken maar heb het niet gedaan. Ging zo snel! Ineens lag ze bovenop me, om 5.23 uur. De placenta flubberde na een paar duwen op m'n buik er zo uit ('wil je er een foto van maken?' Nou, nee... wel even gezien van een afstandje en toen mochten ze hem weggooien van me) en toen kon er gehecht worden.
Achteraf bleek het remifentanil dingetje toch niet helemaal goed geprikt, er was een hoop vloeistof in mijn arm gelekt, hele dikke arm. Maar het boeide me niks, ik had mijn kindje. En het gevoel van in die rolstoel zittend, met je maxi cosi op schoot met verse baby erin naar buiten geduwd worden, gefeliciteerd worden door toevallige voorbijgangers, als ik daar aan denk moet ik weer huilen. Geluk
Dat was het dan, 38.5 weken in de buik, +-48cm, 3050 gr. Ondertussen twee maanden oud, 54cm en 5030gr. Ik vond het echt enorm heftig, het ging me ook allemaal ineens veel te snel. Niks rustig weeen opbouwen, gelijk vól dr op! Ik moet er voorlopig niet aan denken om het nog eens te doen...misschien over een jaar of twee, drie...
, dat gevoel als je in de rolstoel naar buiten wordt gereden . Zooo trots en gelukkig was ik toen!SE, ook mooi beschreven!
Kwis, ik moet dat "plekje" nog even vinden. Ik heb nu nog het gevoel dat mijn bevalling een beetje aan me voorbij is gegaan. Misschien later.
Elke bevalling is heftig, anders. Wat een bijzonder iets is en blijft het.
Moet zeggen dat er wel wat details in staan ook over hechten e.d., dus gij zijt gewaarschuwd Zondag werd ik nog verrast door een ontzettend leuke en gezellige babyshower. Veel te veel gegeten (lekkere wraps, cupcakes, andere hartige en zoete hapjes.. mjam
). Nacht erop natuurlijk onwijze last van maagzuur, ondanks luttele pillen. Boeide me op zich niet zo, ik had enorm genoten. Maandag overdag begon het al te rommelen, af en toe menstruatie achtige pijn onderin mn buik, hm.. die terugkwam en weer wegging. Oeh
zou het dan? 's Avonds probeerde ik nog wel te slapen, want ik wist; dit kan nog lang duren en hoeft niet gelijk door te zetten. Om een uur of 1 toch maar uit bed gegaan. Het waren geen krampen die ik weg moest zuchten maar wel waar ik niet van kon slapen. Ben lekker beneden gaan zitten op de bank met een filmpje, het 'oeh, leuk, spannend' gevoel bleef wel.
Manlief kwam op een gegeven moment ook uit bed omdat ze toch om de 5 min kwamen. Tegen een uur of 6 was ik echt moe en ben toen weer in bed gedoken, toch nog geslapen tot half 9. Heb toen even de vk gebeld, ik had een afspraak om 10.30. Zij raadde me aan om daar gewoon heen te gaan, kon haar collega gelijk kijken of het al wat gedaan had.
En jawel, ik had al een vingertop ontsluiting en bijna helemaal verweekt!
Dat gaf me toch wel moed. De weeën bleven ook wel aanhouden maar tussen de 5 en 10 min. Ze raadde me aan nog wat rust te nemen.Ik ben 's middags nog even gaan slapen en dat lukte ook redelijk. 's Avonds ook weer geprobeerd te slapen. Ging redelijk, maar ik werd om 3u wakker van het echte werk; om de 3 minuten en een stuk duidelijker qua start en begin ook. Zuchten ging goed zoals ik het geleerd had.
Ik bleef eerst even in bed liggen, dat was het fijnst. Later ben ik uit bed gegaan en even gaan douchen, dat was ook heerlijk en kon ik nog wat ontspannen. Alleen het lange staan was vervelend. Nog geprobeerd te zitten maar vanwege al die druk daar beneden ook niet al te fijn.
Later ben ik vooral gaan staan, hangend op het hekje bovenaan de trap.
Om 6.00 kwam de vk kijken hoe ver ik was. Tot die tijd was het nog goed te doen qua pijn, als ik goed zuchtte. Ze voelde en het was hetzelfde als de dag ervoor, maar dat vond ik niet per se een tegenvaller. Ik wist dat de eerste paar cm het lastigste waren. Had goede moed om door te gaan.
Nadat ze weg was kwamen ze een stuk heftiger.. Bah. Ook nog rugweeën erbij.. De pijn leek niet geheel meer weg te gaan, ook niet onderin mn buik. Ik verkaste naar beneden, hangen op het aanrecht en zitten op de trap (op een stoel was niet lekker). De weeën kwamen sneller en heviger, waarschijnlijk ook omdat zij getoucheerd had. Ze had gezegd dat we even moesten bellen hoe het zou gaan, dus mijn man belde rond 8 uur dat het toch wel een stuk heftiger werd en of er nog iemand kon komen. Er kwam een vervanger rond 9uur. Ik had het toen al helemaal gehad, kon alleen maar heel hard puffen (hoge ademhaling) en hupsen op mn benen om de weeën op te vangen. Ik had niet het idee dat ik goed ontspande tussendoor of dat ik ze goed aan het opvangen was.
Inmiddels was ook een vriendin van mij (L.) gekomen, dat had ik gevraagd aan dr of ze alvast wilde komen. Ze kwam tegelijk aan met de vk.
We gingen naar boven om te kijken hoe ver ik was. Vk en vriendin zeiden dat ik het supergoed deed. Ik geloofde er niet zoveel van, man, wat was dit zwaar.
Met wat wroeten (joepie) maakte ze er 2 cm van.
Ik was er klaar mee, wilde naar het ziekenhuis. Voordat ik dat kon aangeven zeiden mijn man en vriendin dat ik dat wilde, en ik beaamde dat. Heerlijk zo'n bevalplan waar iedereen vanaf weet.
Mn vriendin zei later dat ze het idee kreeg dat de vk twijfelde om me door te sturen gezien het aantal cm ontsluiting dat ik had. Gelukkig deed ze het wel.
We pakten alles in, vluchttas stond al klaar en even een matje in de auto voor mij om op te zitten
Het ging redelijk goed nog, de weeën opvangen in de auto. Ook al vond ik het erg zwaar, ik had zicht op pijnstilling en dat maakte me een stuk rustiger moet ik zeggen. Mn man stopte wel even langs de kant van de weg op een verschrikkelijk hobbelstuk aangezien ik toen net een wee kreeg, dat was wel fijn.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis (uur of 10) wilde mn man een rolstoel voor me pakken, we hadden netjes zo'n karrenmuntje aan de vluchttas gedaan, passen er alleen 2-euro muntstukken in.. Natuurlijk
Dat ik daar stond en mensen naar me keken kon me aan mn reet roesten. Wij naar boven, eenmaal op de verloskamer deed ik wat dingen uit en iets makkelijkers aan, en de gyn kwam binnen. Ze hadden mijn bevalplan gelezen en ze zei; goed om te weten hoe je het gewild zou hebben
(zo van; nu gaat het toch een stuk anders aangezien je pijnstilling krijgt). Ik moest lachen Ze ging voelen hoeveel ontsluiting ik had. Al 3-4 cm, beter! Het schoot wel al op dus. Ze ging gelijk mijn vliezen breken want er moest een electrode op haar hoofdje om haar in de gaten te houden, dat ging handiger dan van buitenaf (als je een ruggenprik krijgt moet je zo voorover zitten en dan werkt dat van buitenaf minder goed). Raarr gevoel dat warme water wat uit je loopt. Maar.. vliezen breken is ook gelijk heftigere weeën. Ik weet niet hoe ik ze heb weggepuft, maar ik deed het. Oerkrachten namen het over.
Ondertussen probeerden ze een infuus bij me te prikken. Co-assistent probeerde het in mn linkerhand. Ik wist dat ie goed zat, maar ze voerde 'm niet ver genoeg op. Mn man zei later; ik zag jou en L. tegelijkertijd zachtjes jullie hoofd schudden, zo van dat zit niet goed
(we zijn beiden verpleegkundigen). Poging 2 op mn rechterhand door de gyn. Ze begon een minuut nadat een wee was afgelopen, dat ging dus ook mis. Poging 3, weer linkerhand, ook mis, ze konden 'm weer niet opvoeren.
Ze besloten maar dat ik gewoon naar boven ging naar de verkoever, alwaar mijn infuus plus ruggenprik gezet zouden worden. Daar lukte het natuurlijk in 1x..
Ruggenprik zetten was een beetje pijnlijk maar met wat meer verdoving prima te doen. Ze spoten er alvast wat pijnstilling in, goddelijk zeg. Het was ineens een heel stuk beter te doen. Enorm aardige, wat oudere anesthesist trouwens Relaxte vent. Na een kwartier (denk ik?) ging ik weer naar beneden en was al een stuk vrolijker. Het vruchtwater gutste lekker door dus de matjes werden regelmatig verschoond
Ze sloten op de verloskamer de pomp aan met medicatie en ik kreeg wat te eten, het was toen rond half 12. De gyn zei; kom eerst maar eventjes tot rust, we gaan straks wel even kijken hoe ver je bent. Heb lekker wat boterhammen gegeten.Rond half 2 kwam ze terug, toen had ik al 7 cm
Wow, dat ging snel! De weeën voelde ik nog wel, rechts in mijn buik vooral. Op mn rechterzij liggen hielp niet (soms gaat de pijn daarvan weg aangezien de medicatie dan die kant op stroomt zeg maar). Het lag ook niet lekker. Ik bleef lekker in bed zitten. Geleidelijk aan voelde ik steeds meer druk beneden. Ik zat ondertussen lekker te kletsen met L. en mijn man, af en toe beetje zuchten voor weeën maar niks vergeleken met daarvoor. Wel 'zeurde' ik (vonden L en mijn man) over mijn infuzen
Rechts was namelijk een hematoom ontstaan op mn hand (grote bobbel met bloed onder de huid door slecht afdrukken) en mn linkerhand kon ik ook slecht bewegen door dat infuus wat er zat Hehe. We hadden het toen al over dat het wel een hele leuke datum was om te bevallen Rond 15.00 kwamen ze weer toucheren en toen had ik volledige ontsluiting.. Enorm snel. Omdat de persweeën weer wat onregelmatiger kwamen daarna kreeg ik nog wat weeënopwekkers, daardoor kwamen ze weer beter. Ik mocht al rustig een beetje mee gaan persen op elke wee. Iedereen ging weer weg en ze kwamen later weer even kijken. Meepersen ging goed, maar de weeën kwamen nu weer wat sneller op elkaar.
Iets voor half 4 kwam iedereen weer binnen (schorten aan enzo
) en de gyn zag dat de weeën wel erg snel kwamen. Ook om goed te kunnen persen (alhoewel ik nog steeds mn benen kon bewegen en gevoel had) ging de ruggenprik ook uit. Ik vond het allemaal prima. Actie! Ik was al wat gewend aan het persen dus kom maar op!De gyn moedigde me goed aan en ook L. en mn man waren geweldig ter ondersteuning (zij stonden naast me). Ik voelde steeds meer druk onderin, jezes, daar kan je echt niks tegen doen. Ik! Moet! Persen! De weeën kwamen nog steeds megasnel achter elkaar, er leek haast geen pauze meer tussen te zitten. De gyn vroeg op een gegeven moment ook; stop eens met persen, heb je nu een wee of niet? Ik zei dat ik echt geen idee had maar dat ik gewoon moest persen. Mn buik voelde wel zacht maar die druk van onderen.. god allemachtig.
Op een gegeven moment lieten ze met een spiegel zien dat het hoofdje stond, jeutje
zo'n klein paarswit bolletje.. De gyn zei daarna dat ze ging verdoven omdat ze in ging knippen, later hoorde ik dat omdat het was omdat haar hartslag dipte en niet zo snel meer herstelde, ze moest dus snel geboren worden. Het boeide mij allemaal echt werkelijk niet. De verdoving voelde ik serieus totaal niet (speldenprikje is nog erger) en de knip was helemaal niets. Vervolgens zag ik daar een paars hoofdje tevoorschijn komen en daarna ook (flubberflubber) het lijfje. Ze werd op mn buik gelegd, jeez.. Mijn dochter. Moest gelijk huilen. Geweldig, wat een moment! Mijn man en L. waren ook echt ontroerd. L. maakte foto's van ons en na een paar seconden op mijn buik begon ze al te huilen met een geweldig pruillipje. Ze werd in doeken gewikkeld en ik gaf mijn man een dikke zoen. Hij zei dat hij enorm trots op mij was.
snel daarna verloor ik lekker wat bloed dus ze wilden me wat medicijnen geven om de placenta snel te laten volgen (ik had in mijn plan gezet dat ik dat liever niet te snel wilde). Ik zei dat het me nu niet uitmaakte, dien maar toe, ik vind het best. De gyn trok wat aan de navelstreng en ook de placenta was er. Zag er mooi uit moet ik zeggen, tof om te zien
Vrij snel daarna gingen mijn benen in de beugels om gehecht te worden, door verdoving en nog deels de ruggenprik gelukkig ook helemaal niks van gevoeld (qua pijn, je voelt wel de draad er doorheen gaan zeg maar). Héél erg fijn vond ik dat.
We hebben ook nog een foto gemaakt van hoe het eruit ziet van voor het hechten XD vond ik wel interessant.. ook mijn man en L. keken mee hoe het gehecht werd. De gyn zei al; vanwaar deze interesse?? Normaal vinden mensen dit maar niks..
haha. Heb in een spiegel gezien later hoe het er gehecht uit zag, supermooi gedaan.
Kleine M., inmiddels hadden we de naam gekozen, lurkte al snel enorm hard aan de borst
wat een kracht, niet normaal! Ik heb eerst even wat gegeten en zij kreeg een luiertje om en een omslagdoek. Ze moest nog even nagekeken worden door de kinderarts, ze hadden bloed afgenomen uit de navelstreng maar dat was gelukkig allemaal goed. De kinderarts keek haar na en zij vond ook geen bijzonderheden. Omdat ze wat 'fladderde' hadden ze haar suiker nog gemeten maar die was ook prima. Ik ging rond een uur of 18 even douchen, kon al aardig op mijn benen staan. Lekker, even opfrissen. Schone pyjama aan en M. werd ook aangekleed door papa in haar eerste pakje
Ik had besloten de nacht door te brengen in het ziekenhuis, voelde fijner dan op stel en sprong naar huis en daar dan aanmodderen voor mn gevoel. Lekker rustig even bijkomen. Manlief had daar ook al enigzins op gerekend en vond het wel jammer maar prima, en had al zin in de volgende ochtend om ons op te halen.
Al met al kijk ik terug op een echt hele fijne bevalling. In het begin dacht ik nog wel eens terug of ik het nou gered zou hebben zonder pijnstilling. Ik weet het antwoord daar niet op. Ik vond het gewoon heel fijn hoe het gegaan is zo, doordat ik zo weinig slaap had was het gewoon een uitputtingsslag. Het was fijn om even bij te komen met die ruggenprik, daardoor had ik wel enorm veel kracht voor het persen merkte ik. Het is ook nog best heel snel gegaan, als je rekent vanaf die woensdagmorgen, zo'n 12 uur.. En dat voor een 1e bevalling!
SE, dat ging vlug zeg!
Is dat je meegevallen? Wat je zag?Blijf me ook verbazen in het verschil in het voelen van knip + verdoving.
Dat je durfde te kijken, dat vroegen ze bij mij ook maar ik hoefde niet hoor
Weet iemand waarom ze bij de ene wel de ruggenprik uitzetten met persen en bij een ander niet?
Moest die van Sorbo wel lezen dacht ik, en nu Kwisted, Enf en SE
pff je herleefd toch een beetje als je het leest...kan weer die pijn van weeën voor de geest halen Lijk alsof het gisteren was...bijna een jaar geleden
Na een hele spannende, maar goede zwangerschap komt dan eindelijk het einde in zicht.
Op 29 augustus word ik gestript in de hoop de bevalling wat eerder op te wekken, ik ben dan 38.2 weken zwanger. Gelukkig kan ik gestript worden, ik heb al een vingertopje ontsluiting! Ik vond het strippen niet pijnlijk, wel vervelend, maar ik had veel erger verwacht. We gaan naar huis, mocht er niets gebeuren dan heb ik dinsdag de week erop weer een afspraak en gaan we kijken wat te doen.
Na veel 'gerommel' en het verliezen van de slijmprop zwakt alles weer af. Jammer...
Op maandagochtend 3 september draai ik me tegen 05.45 uur nog eens om n ineens voel ik dat ik een golfje vocht verlies. Huh?? Ik denk nog... Ben toch net naar de wc geweest?
En hup, nog een golfje er achteraan en ineens realisser ik me dat mijn vliezen zijn gebroken! Ik ga gauw uit bed en loop als een kip zonder kop eerst naar de wc en dan bedenk ik me dat ik moet kijken of het helder is. Ik loop naar de keuken en pak een theeglas en vang wat op. Het is helder met witte vlokjes.Dan bedenk ik me dat het misschien wel handig is om iets van maandverband in te doen
Ik maak Z. wakker en hij is meteen actief, wat moet ik doen? Ik zeg hem dat hij de hond uit moet gaan laten en ik bel ondertussen het ziekenhuis; we mogen komen.
In het ziekenhuis ga ik aan de CTG, de baby maakt het goed, maar ik heb verder geen weeën. Er wordt gezegd dat ik naar huis moet als er verder niets gebeurt. No way dat ik naar huis ga, dat durf ik niet! Gelukkig komt er een andere gyn die zegt dat ik niet naar huis hoef, maar opgenomen word op de kraamafdeling. Als het niet doorzet, word ik de volgende dag ingeleid.
Ik kom op de kamer bij een meisje dat aan de weeënremmers ligt omdat ze met 27 weken al weeën heeft. (Hoe ironisch).
We kletsen gezellig en ik stuur Z. naar huis om te slapen. Wie weet hoe lang het immers nog duurt.
Ik loop af en toe eens rond. Om 13.00 uur is het rusttijd op de kraamafdeling. Slapen lukt niet want ik vind het allemaal veel te spannend. Ik heb ook af en toe wel wat krampen. Ik besluit maar eens naar buiten te gaan en een rondje te wandelen.
Tegen 15.00 uur krijg ik wel wat pijnlijkere krampen en ik bel Z. Of hij komt en ook licht ik mijn moeder in.
Om 16.00 uur komt Z. Binnen, ik lig inmiddels aan de CTG om te zien hoe de weeën zijn. Z. mag meteen timen en ik knijp zijn handen fijn.
Nu wordt het echt pijnlijk en komen de weeën sneller. Een regelmaat zit er niet echt in. We bellen voor een verpleegkundige maar er komt niemand.
Ik lig tegenover de balie en ik hoor iemand daar zeggen dat 'mevrouw die en die in kamer zoveel geen kussen heeft.' Ik roep heel nijdig: 'Ja en die mevrouw in kamer 5 heeft onwijze kutweeën en er komt niemand kijken!!'
De weeën blijven komen en na nog 2x bellen komt er dan eindelijk iemand kijken. Ze zegt dat ze al een gyn heeft gebeld maar dat het druk is, ze gaat nog eens bellen.
Dan wordt het eten gebracht en ik roep, terwijl de mevrouw van het eten mijn tafel uitklapt dat ze weg moet wezen met dat stinketen want ik moet poepen, piesen en kotsen en alles tegelijk! Ze kijkt me aan alsof ik gek ben
We bellen weer omdat ik echt moet poepen. Er komt na een tijdje een verpleegkundige die meteen door heeft dat ik persdrang heb en besluit dat we nú naar de verloskamers gaan. Z. Moet meehelpen om mij naar de verloskamers te rijden in het bed. Onderweg blèr ik volgens mij van alles en ik word streng toegesproken dat ik daar mee moet stoppen.
Op de gang voor de deur van de verloskamer vraagt iemand of ik nog moet plassen en ik snauw: 'weet ik veel! Ik moet gewoon poepen!!'
Ik moet de wee wegpuffen 7kaarsjes uitblazen
zei de verpleegkundige. Ik roep dst ik het niet zo'n feest vind.Als de wee weg is, lopen we heel snel de kamer binnen en ik trek gauw mijn bevalshirt aan.
Dan is er enige chaos omdat er geen gyn is. Eindelijk, eindelijk komt er een gyn die me toucheert. Ze zegt dat ik al op de 10 cm. zit. Ik versta 4 cm. en snap niet waarom Z. zo blij kijkt
Ik mag meteen mee gaan persen! Wauw!! Tussen de persweeën in voel ik me heel soezerig en luister ik naar het hartje van de baby.
Na 20 minuten persen zie ik mijn meisje, ze huilt meteen en ik ook; ze leeft, ze leeft!! roep ik. Daar is ons meisje, E.va B.racha en ik ben weer meteen verliefd
een koppie met een bos donkere haren en oogjes die me intens aankijken.Dan moet ik nog gehecht worden, heb een 2e graads perineumruptuur. dat vond ik echt het vervelendste van alles.
De bevalling heeft precies 12.00 uur geduurd; om 05.45 uur gebroken vliezen en om 17.45 uur is ze geboren en ik vond het heel erg meevallen. Na een uur kwamen ze er achter dat ik nog een bevallingsplan had. Ach... ik maalde er niet om, alles is goed gekomen, dat was het belangkrijkste.
De volgende dag mogen we naar huis. Dan komen de tranen pas echt want ik moet denken aan het contrast van hoe we vorig jaar het ziekenhuis verlieten en het enorme contrast met het intense geluksgevoel nu. En nu is ons meiske alweer 6 weken en ik kan niet meer zonder haar.
Je meisje leeft
Super gedaan. En kan me goed voorstellen dat je pislink werd van het personeel zeg.Heerlijk dat jullie zo mogen genieten nu!
geen idee, bij mij is ie ook uitgezet. Volgens de vk omdat je ze dan beter kunt voelen en het persen beter gaat.quote:
Mooi verhaal enferma! Grappig dat je d schade hebt gezien:-)
Weet iemand waarom ze bij de ene wel de ruggenprik uitzetten met persen en bij een ander niet?
En ik moest stiekem ook wel een beetje lachen om je uitroepen en gesnauw (compleet begrijpelijk hoor).
De bevalling klinkt alsof het goed is gegaan, alleen heel onpersoonlijk. Niemand die jouw verhaal kon, heb ik dat goed?
Veel geluk met jullie meisje!!
Ja zoiets heb ik idd ook begrepenquote:Op donderdag 18 oktober 2012 08:46 schreef Kyara het volgende:
[..]
geen idee, bij mij is ie ook uitgezet. Volgens de vk omdat je ze dan beter kunt voelen en het persen beter gaat.
Maar, ze kunnen dat ding uit zetten. Dan kunnen ze hem toch ook best weer aanzetten bij het hechten of ben ik nou gek? Want daar hoor ik ook wisselende verhalen over. Ik bedoel, dat slangetje zit toch al in je rug..
De bevalling ging ook super eigenlijk, het was alleen heel erg druk en chaotisch.quote:
hihi, Lenehe,wat was je geweldig vervelend!!
De bevalling klinkt alsof het goed is gegaan, alleen heel onpersoonlijk. Niemand die jouw verhaal kon, heb ik dat goed?
Veel geluk met jullie meisje!!
Ze kenden mijn verhaal wel maar volgens mij hadden ze niet verwacht (ik ook niet) dat het zo supersnel zou gaan.
Z. vertelde later dat hij tegen de gyn die daar rondliep zei; 'Je weet de voorgeschiedenis en je zorgt maar dat je nú bij ons blijft of dat er nu iemand bij ons komt want anders zijn we hier weg.' (Waarheen zou ik ook niet weten
). Ze is toen bij ons gebleven.Ik heb bij de nacontrole van de week wel gezegd tegen 'mijn eigen' gyn dat ik wel heel vervelend was, ze zei dat ze er niks over las of had gehoord en dat ik me daar vooral niet druk over moest maken.
Ze vond het heel vervelend dat het zo chaotisch ging. Maar ik heb er geen naar gevoel aan overgehouden ofzo.Kyara: Whaha ja
Ja, viel me mee.. ja, die knip ziet er niet uit natuurlijk, eenmaal gehecht al een stuk beter ik weet niet hoe het er nu uitziet maar ga binnenkort ff kijken Het voelt iig al heel goed na een week Troeta; ja dat weet ik ook niet precies, bij een vriendin van mij zetten ze 'm idd alleen lager.. verschilt denk per ziekenhuis.
LeNeHe mooi verhaal
die opmerking over dat er niemand kwam toen je belde herkenbaar die emoties!Wat vervelend van dat hechten
Enne, jij een lap tekst? Die van mij is nog langer
Thanks allemaal
LeNeHe, jij hebt ook een ongeloofelijk sterk verhaal.
SPOILERDonderdag 11 oktober is het dan zo ver, in overleg met de gyn ga ik ingeleid worden. Ik heb al 1 cm ontsluiting en het is mijn tweede, dus alle artsen geven aan er vertrouwen in te hebben dat het snel zal gaan. Ik moet me om half 9 melden op de kraamafdeling, dit keer ga ik pas weer weg uit het ziekenhuis als ik mijn meisje in mijn armen heb! Ik ga er zelf vanuit het het inleiden twee dagen zal duren, dan kan het alleen maar meevallen (en stiekem hoop ik het ook wel een beetje gezien de datum 12-10-12)
Ik word aan het ctg aangesloten en nu is het wachten op de arts. Na een half uurtje ctg staat de arts aan mijn bed, niet een van mijn favorieten, maar goed we moeten het er maar mee doen. Eerst vraagt de co of ze mag toucheren. Haar conclusie na voor mijn gevoel een eeuwigheid was geen ontsluiting, geen verweking
Ik krijg de gel ingebracht en moet nog een half uur blijven liggen aan het ctg. Daarna besluiten mijn vriend en ik een stukje te gaan lopen door het ziekenhuis.
Meteen zodra ik begin met lopen komen de harde buiken op, de gel doet in ieder geval iets dus, we blijven lopen. Het zonnetje schijnt, dus we lopen ook een stukje buiten en weer terug.
Om half 4 komt de arts weer, 2cm, hij verwacht dat ik voor zijn dienst de volgende dag allang bevallen ben, ik krijg weer een nieuwe dosis gel om tot de 3cm voor de verloskamers te komen.
Na weer een half uur ctg gaan we weer een stukje lopen en beneden wat eten. De harde buiken gaan nu over in weeen die komen om de twee minuten en ongeveer 45sec. duren. Al lopende kan ik alles goed opvangen en zo zien we het hele ziekenhuis.
In te tussentijd zijn er barbie taferelen bij mij op de kamer, het bezoek van het meisje tegenover me neemt broodjes donner en turkse pizza's mee. Ook is zij er van overtuigd dat haar inleiding snel zal gaan, haar baby is tenslotte al ingedaald
Als ik niet voor 22.00u naar de verloskamers mag, moet mijn vriend voor de nacht naar huis. Ik word aangesloten aan het ctg apparaat omdat de verpleging de weeen snel vindt komen. De dienstdoende verloskundige uit het ziekenhuis komt en concludeerd dat ik helemaal niks opgeschoten ben, ik baal want nu moet mijn vriend dus naar huis.
De hele nacht blijven de weeen komen, in slaap vallen lukt me niet, daarvoor is het te pijnlijk, om 02.00 hoop ik dat ik iets opgeschoten ben en druk op het belletje. Ze sluiten me weer aan en de arts zal zo komen. Ik stuur mijn vriend alvast een berichtje, zodat hij in ieder geval wakker is, mocht ik nu wel al op 3cm zitten.
De arts komt en ik heb nogsteeds maar 2cm, de arts weet ook nog even leuk te vertellen dat het gewoon harde buiken zijn, want hij kan niet aan mij zien dat ik pijn heb. Meteen geef ik aan dat ik dat geen fijne opmerking vind, aan sommige mensen zie je nou eenmaal niet direct dat ze pijn hebben en ik heb weldegelijk pijn. Het is niet mijn eerste en het verschil tussen een harde buik en een wee weet ik inmiddels wel.
De rest van de nacht blijven de weeen, maar ik druk maar niet meer op de bel, geen behoefte om deze arts nog te zien.
Om 05.00uur heb ik honger en vraag de verpleging om een boterham, als ik deze op heb ga ik alvast douchen in de hoop dat mijn humeur er wat beter op wordt. Ik ging uit van twee dagen, maar als dan de weeen je de hele nacht wakker houden en je niks opgeschoten bent, daar werd ik knap chagrijnig van.Om 08.00uur is mijn vriend er weer en om 9 uur komt de arts. Deze arts is al die weken erg duidelijk naar mij geweest dat ik zelf altijd moest blijven aangeven als er voor mij veranderingen waren en dat we moesten waken voor gemakzucht omdat ik iedere dag in het ziekenhuis kwam. Kortom een arts waar ik veel vertrouwen in heb.
Hij had dan ook meteen de mededeling dat ik 3cm had en naar de overkant mocht. Eindelijk! nu gaat het echte werk beginnen.
Op de verloskamers begint hij me uit te leggen welke mogelijkheden van pijnstilling er zijn. Ik geef direct aan in geen enkel geval pethidine te willen hebben en op dit moment ook geen ruggenprik.
Mijn vliezen worden gebroken, er worden elektroden op het hoofdje van de baby geplaatst en zo wordt ze in de gaten gehouden. De komende twintig minuten kijken we het aan hoe de frequentie van de weeen is, is dat nog niet vaak en lang genoeg, zullen ze me aansluiten op het infuus.
Het hartje van de baby begint heel regelmatig over te slaan en tijdens de weeen is te zien dat ze het moeilijker krijgt.
Ik vind het lastig om de weeen liggend in het bed op te vangen en vraag of ik ook mag staan, dit mag niet.
De weeen komen nu om de 5 minuten maar houden wel lang aan. Opzich is het allemaal wel nog goed vol te houden, ik vind het alleen jammer dat ik moet blijven liggen. Na 20 minuten zit ik op 5cm, omdat ze zien dat de baby het moeilijker krijgt, wordt ik op het infuus aangesloten om alles nog wat te versnellen.
Het wordt heftiger, ik begin moe te worden en twijfel over een ruggenprik. Met de verpleegster spreek ik af dat we het nog een kwartier aankijken, dan de arts laten komen om te toucheren en dan beslissen over wel of geen ruggenprik.
Tijdens een wee komt de dienstdoende gyn binnen. Ze heeft een mededeling en het heeft niks met de bevalling te maken, ik vraag me af wat ze dan komt doen
Na 15 minuten als de arts er nog niet is besluit ik dat ik een ruggenprik wil, ik ben zo moe en kan de weeen liggend gewoon niet goed opvangen.
Dan komt de arts met een briljante mededeling, hij kan me geen ruggenprik aanbieden vanwege de brandmelding.
Hij geeft aan dat de pethidine prik wel mogelijk is, maar die wil ik gewoon echt niet, zeker omdat de baby het nu ook gewoon moeilijker heeft.
Dan ga ik gewoon zo door is mijn antwoord en de arts vertrekt weer. Kort daarna komt hij weer binnen dat de brandmelding is opgeheven en de ruggenprik geregeld kan worden, graag!!
Voor ons gevoel duurt het een eeuwigheid voordat alles klaar is voor de ruggenprik. De arts toucheerd nog even, nogsteeds 5cm, niks opgeschoten dus sinds ik aan het infuus zit, ja dan wil ik die ruggenprik dus echt, zo snel mogelijk graag!
Terwijl hij weg is en ik wacht op de anesthesist valt ineens de hartslag van de baby weg, meteen leg ik mijn hand op mijn buik en voel dat ze wel nog beweegt, toch schik ik er enorm van. Ze blijkt zelf de elektroden van haar hoofd getrokken te hebben en deze worden weer teruggeplaatst.
Voor de ruggenprik moest ik op de rand van het bed gaan zitten en eigenlijk waren de weeen zo weer heel erg goed op te vangen voor me, zo heb ik geen ruggenprik nodig ging door mijn hoofd, maar dat durfde ik niet te zeggen.
Eer de ruggenprik erin zat waren we ook alweer even verder, eerst zouden ze een hele kleine dosis toedienen en dan zou de pomp aan gaan. Ik vroeg hoe lang het zou duren voordat ik er iets van zou merken, ongeveer een kwartier was het antwoord. Dat viel me behoorlijk tegen, ik moest weer gaan liggen en bij de volgende wee voelde ik ineens dat mijn lichaam uitzichzelf ging persen. Wow nee dat kon toch niet? Nu ineens persweeen?!
Het hulpje van de anesthesist moest nog even blijven wachten en na een kwartier de pomp aanzetten, zij ging meteen de verpleegster halen en die kwam met de arts binnen. 10cm! De ruggenprik werd meteen weer afgesloten, voor niks geprikt dus.
Blijf de weeen nog even wegzuchten zei de arts, makkelijker gezegd dan gedaan, want ookal deed ik niks, mijn lichaam was zelf al bezig en dat kon ik echt niet tegenhouden.
Iedereen is zich aan het omkleden en als ze klaar zijn mag ik eindelijk persen. De arts begint nog een verhaal over dat persen 2 stappen vooruit 1 stap terug is, ik hoor de helft niet en wil alleen maar meepersen.
Tijdens het persen kwam er nog een onbekende vrouw de kamer in gelopen die na een oh sorry snel weer weg was, de arts vroeg of ze bij ons hoorde (nee dus) en ergerde zich duidelijk!
De tijd tussen de op een na laatste en de laatste perswee vond ik het ergst. Er werd gevraagd of we wilde zien hoe ze geboren werd, nee bedank, maar ik kon het niet laten even mijn ogen open te doen. Ik zag haartjes! Heeel veel haartjes! Maar man wat was dat een verschikkelijk gevoel, het hoofdje bijna geboren, maar moeten wachten op de volgende wee om iets te mogen doen. Voor mijn gevoel duurde het aardig lang voor de laatste wee kwam, mijn vriend zei dat dat niet zo was.
Na 18 minuten persen, om 13.53 was ze daar dan eindelijk! Ze huilde niet meteen, maar zodra ze op mijn borst lag begon ze kleine geluidjes te maken en kort daarna zachtjes te huilen. Ze had op het laatst nog een flinke slok vruchtwater genomen, vandaar het niet meteen huilen.
Ondertussen werd door de arts de schade bekeken, 3 schaafwondjes, die voor de zekerheid met een knoopje gehecht werden. Inmiddels was het wisseling van diensten en kwamen een aantal verpleegkundigen en mijn favoriete arts de kamer op om ons te feliciteren. Na al die weken iedere dag ziekenhuisbezoek wilde iedereen de kleine meid graag even bewonderen.
Binnen het uur heb ik haar aan de borst gelegd en heeft ze 2 of 3 slokken gehad, maar wilde daarna echt niet meer. Ze was erg misselijk van het vruchtwater en heeft uiteindelijk de eerste 24uur niet meer gedronken.
Even later kwam de kinderarts om haar na te kijken, op dat moment kon er niks gevonden worden. Vlak daarna kwam er nog een kinderarts en ook deze kon niks constateren. Opluchting!
F.aye is een heel rustig meisje, slaapt bijna alleen maar en voor nachtvoedingen moet ik zelf mijn wekker zetten, anders komt ze niet. Een wereld van verschil met onze zoon, die huilde de hele dag en was bijna alleen maar wakker.
Inmiddels zijn we wel alweer twee keer op de eerste hulp geweest met haar en is ze nog verschillende keren nagekeken door kinderartsen. (de eerste keer kregen we haar niet wakker en de tweede keer had ze bij de huisarts een pols van 180) Echt iets constateren konden ze niet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Flower-Ti-Amo op 30-10-2012 15:51:01 ]
. Heel rot dat jullie ook nu nog zorgen om F. hebben en dat er niets aanwijsbaar is. Sterkte! Ik heb nu de rust gevonden om het eens uit te schrijven.
De laatste paar weken in mijn zwangerschap kon ik niet veel meer. Ik was het goed zat! Ooit hoorde ik dat weleens van andere LLM, maar vond dat altijd zo raar. Zwanger zijn was toch een mooi iets?! Hoe kun je dat nu zat zijn? Inmiddels weet ik wel beter ..
Al de hele week voel ik van alles en nog wat rommelen. Elke dag opnieuw gaat vent braaf naar zijn werk, maar voordat hij vertrekt vraagt hij of ik het gevoel heb dat vandaag dan DE dag zou zijn. Elke dag opnieuw moet ik hem teleur stellen. Ik voel van alles, maar niet iets wat op weeen of serieus werk lijkt. Al heb ik op dat moment ook nog geen idee wat ik werkelijk zou moeten voelen bij serieus werk of weeen.
Ergens die week verlies ik iets wat op een slijmprop lijkt. Als ik ga lezen op internet wordt mijn enthousiasme direct getemperd. Het zou een teken kunnen zijn dat de bevalling op gang is, maar het zou ook nog zomaar 2 weken kunnen duren. Ik wil mezelf niet gek maken en leg mezelf op gewoon netjes af te wachten.
En dan komt vrijdag 26 oktober. Net als alle andere dagen van die week vraagt vent me of ik iets voel. Nee, is weer het antwoord. Hij grapt nog dat het die avond niet mag gebeuren, want dan krijgt ie 1 verlofdag minder
... Ik antwoord met dat ik zal kijken wat ik voor hem kan doen Aan het einde van de middag ga ik nog even bij mijn zus langs omdat ze wat problemen met haar pc had. Ik voelde van alles, maar dat was de hele week al. Dus ik nam het niet meer serieus totdat ik serieus pijn zou krijgen en dat was nu nog totaal niet het geval. Ik ben zelfs nog met haar naar het centrum gegaan tegen een uur of 5 die avond. En een uur later stond ik nog in de supermarkt om het avondeten bij elkaar te sprokkelen.
Eenmaal thuis begint me iets te dagen. Ik voel ''kramp'' met een terugkerend karakter. Ik wil mezelf niet voor het lapje houden en besluit nog even niks tegen vent te zeggen. Maar net als ik me voor het half 8 journaal wil nestelen op de bank, denk ik daar toch anders over. Ik zeg tegen vent dat ik denk dat het is begonnen, en download ergens een timer vandaan. Hmm .. om de drie minuten voel ik een soort van golfbeweging die ongeveer 45 seconden tot een minuut aanhoudt. Vent zegt dat we beter even in bad kunnen gaan, om te kijken of het afneemt. Is dat niet het geval, dan weten we dat het het echte werk betreft.
En zo is het, de krampjes nemen niet af en al die tijd blijf ik braaf timen. Ik besluit het zkh te bellen. Bij hun gaan gelijk alarmbellen rinkelen en ons wordt gevraagd om naar het zkh te komen vanwege de problemen die gedurende de zwangerschap bij Draakje zijn geconstateerd met haar hartje. Vent gaat nog even een rondje met de hond alvorens we die bij mijn zus afleveren. Ondertussen bel ik mijn schoonouders, zodat zij in ieder geval weten dat we naar het zkh zijn. Als vent iemand nodig heeft om zijn verhaal bij kwijt te kunnen of wat dan ook, dan is in ieder geval iemand op de hoogte. Bij mijn zus blijft vent nog even staan kletsen. Op een gegeven moment wil ik toch wel graag naar het zkh, aangezien dat nog een half uur rijden is.
Rond 10 uur ''s avonds komen we aan in het ziekenhuis. Ik word naar de verloskamers gebracht, aan de CTG gelegd en ik krijg een inwendig onderzoek. 3 cm Ontsluiting al! En ik nog naief denken: Moeten mensen hier serieus een ruggenprik voor?
... Als die andere 7 cm net zo gaan als deze 3 cm, dan komt dat wel goed . De gynaecoloog zegt dat ze rond 1 uur terug is om opnieuw onderzoek te doen. En dan beginnen de weeen echt serieus pijnlijker te worden. Op het moment van de wee kan ik niet op bed blijven liggen, ik moet heen en weer lopen en wiegen op mijn benen. Helaas is dat niet voor lange duur, want al gauw krijg ik beenweeen. Geen enkele houding lijkt vanaf dat moment nog de pijn te verlichten. Ik vloek wat in mezelf en kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik er twee uur eerder nog zo makkelijk over dacht. Dit was wel andere koek zeg! Ik blijf maar in mezelf vloeken tot vent op een gegeven moment zegt: vraag dan ook om een ruggenprik! Over mijn lijk, dacht ik! No way dat er in mijn rug een ruggenprik wordt gezet .. Brrrr, alleen het idee al. Panisch was ik ervan! En daarbij: Miljoenen andere vrouwen zetten kindjes op de wereld zonder pijnstilling. Ik ben een bikkel, ik kan dat (
... What was I thinking?).Een half uur later, het is bijna 1 uur, kan ik niks anders dan toegeven dat deze pijn toch echt wel de limit is. En dat ik graag een verdoving wil. De gynaecoloog komt weer inwendig onderzoek doen en ik heb maar liefst 4 cm. Beetje teleurgesteld wel want qua pijn had ik gehoopt iets meer opgeschoten te zijn. De ruggenprik wordt doorgesproken en de gynaecoloog vertelt me dat de anesthesisten direct na de operatie waar ze op dat moment bij aanwezig zijn komen. Al vrij snel staan ze in de kamer en in no time zit het ding erin. Dat is het enige moment dat ik een serieuze paniekaanval heb gehad en dreig weg te vallen. Gedurende mijn zwangerschap en tot nog toe bij de bevalling lijk ik nergens last van te hebben. Maar puur door de spanning die het zetten van dat ding met zich teweeg brengt, dreig ik van mijn stokje te gaan. Doodeng, maar ik overleef het. Weer een overwinning voor mezelf! Vent kijkt over mijn schouder terwijl ze het ding in mijn rug zetten, maar ik knijp hem keihard in zijn handen en bijt hem toe dat hij zich moet focussen op mij, mijn ademhaling, mijn paniekaanval. Ik heb hem nodig nu! Hij begrijpt de hint en doet wat ik zeg
Al gauw voel ik een warme gloed vanaf mijn navel naar mijn benen en tenen gaan. En al gauw voel ik heel snel geen pijn meer. Wat een verademing! Wat een uitvinding! Ik lig heel ontspannen in bed en op die manier krijgt vent ook even de tijd om een uiltje te knappen. Tenslotte is hij die ochtend vanaf 5 uur al op en zijn oogjes beginnen al aardig klein te worden.
Dan ineens beginnen alle apparaten waar ik aan lig te piepen. Het lijkt gvd de McDonald's wel zeg ik al grappend tegen vent. Maar al gauw is het niet zo grappig meer. Een peloton aan personeel komt de kamer binnen vliegen met echoapparatuur en ik schrik me werkelijk het apelazerus als ik in de gaten krijg wat ze aan het doen zijn en wat die piepjes te betekenen hadden. Ze zijn de hartslag van Draakje kwijt! Eerst proberen ze haar met de CTG terug te vinden, zonder resultaat. Dan wordt het laken van mijn lijf af getrokken en een klodder gel op mijn buik gespoten en wordt er gezocht naar Draakje. Een hoop gespannen gezichten kijken naar het beeldscherm. En zonder dat er tegen me gezegd wordt wat er gaande is, heb ik heel goed in de gaten dat er iets niet helemaal in de haak is. Groot is dan ook de opluchting als alles weer ''normaal'' piept en Draakje is gevonden. De gespannen gezichten veranderen in opgeluchte gezichten en ik kan ook weer rustig adem halen.
Rond 3 uur krijg ik weer een inwendig onderzoek. Het schiet niet echt op qua ontsluiting. Er wordt besloten om mijn vliezen te breken en ik meen mij te herinneren dat ik vanaf dat moment weeenopwekkers kreeg. Maar lang leve de ruggenprik, ik heb nergens last van. Verder wordt er een hoofdelektrode geplaatst wat tot 3 keer toe mislukt, en zo nu en dan word ik gekathetiseerd. Zo rond half 5 wordt de dosis weeenopwekkers opgehoogd, want er zit nog steeds te weinig schot in. Vanwege het hartje van Draakje + het feit dat ze in het vruchtwater heeft gepoept, moet alles in een wat hoger tempo gebeuren.
Kwart voor 6, inwendig onderzoek. Volledige ontsluiting! We zijn helemaal blij, nu kan het niet lang meer duren! Afgesproken wordt dat we over een half uurtje gaan persen. In de tussentijd wordt alles klaar gemaakt. Dan mag ik beginnen. Bij iedere wee moet ik 3 keer persen. Vooral die laatste keer lucht happen op het laatst EN productief persen vind ik erg lastig. Die laatste keer persen zet voor mijn gevoel iedere keer weinig zoden aan de dijk.
Voordat we begonnen met persen, werd tegen ons gezegd dat we dit een uur zouden doen. Als Draakje dan nog niet geboren zou zijn, zouden we een kunstverlossing proberen in de zin van vacuumpomp. Dan zou het in 3 persweeen gebeurd moeten zijn. Zo niet: spoedkeizersnede. Draakje heeft het erg moeilijk tijdens het persen. Haar hartje dipt iedere keer en ze krijgt steeds meer moeite om weer op te krabbelen. Voor mijn gevoel zijn we net een kwartier bezig met persen, als wordt medegedeeld dat we al een uur bezig zijn. Shit, dus nu de vacuumpomp
... Ik heb daar zoveel verhalen over gelezen en daar werd ik echt niet vrolijk van Het ding wordt geplaatst. Maar weer, dankzij de ruggenprik, weinig pijn en last. Daar gaan we dan. Ik geef alles wat ik in me heb, want no way dat ik een spoedkeizersnede wil
Ondertussen wordt er ook nog een flinke knip gezet. Ik voel hem niet, maar hoor hem des te meer
.. Wat een misselijk geluid! En in twee persweeen, na 6 keer mee persen, wordt ze dan toch echt geboren. Ik heb een halve seconde zo''n ontzettend rot gevoel daar beneden dat ik keihard KUUUUUUUUT roep door de verloskamer. Maar ik heb te weinig tijd om erover na te denken, want ze wordt al op mijn buik gelegd en vrijwel gelijk te huilen.En ik zeg nog: Daar is mijn meisje dan!!!
... Zoveel liefde voelde ik! Onbeschrijfelijk. Meteen daarna zeg ik nog: Het is toch wel een meisje he? (want een vriendin van mij, daar hadden ze het dus gruwelijk bij mis). Papa mag bevestigen dat het echt zo is Wat is ze mooi! En lief! En lekker warm! En wat ruikt ze lekker!
... Oww en die punthoofd, trekt dat nog bij?? ... Tis net een alien zo Zoals van tevoren besproken met de kinderarts en kindercardioloog mag papa de navelstreng doorknippen, maar zal Draakje direct meegenomen worden voor uitgebreid onderzoek vanwege haar hartje. Ik maak me geen zorgen, vent is met haar mee. Ondertussen word ik gehecht. Ik voel dat de ruggenprik zijn werk steeds minder gaat doen en ik vraag nog of ik wel verdoving krijg
.. De gynaecoloog spuit wat bij en begint dan met borduren. Niet lang daarna komt vent met Draakje in doeken gewikkeld naar ons toe, ze is goedgekeurd door de artsen.
Ik weet niet waar het vandaan komt, want normaal ben ik echt een bikkel. Maar ik begin me toch te huilen van geluk! Ik kan niet stoppen!
Heel de zwangerschap heb ik gedacht: Oww ja, we krijgen een kindje en dat doe ik er wel even bij. Door allerlei omstandigheden prive heb ik me gedurende de zwangerschap niet echt gehecht aan Draakje. En daar maakte ik me af en toe wel zorgen om. Zou dat wel goed komen als ze er eenmaal is?
Geen twijfel over mogelijk! Zij is en blijft de mooiste vanaf het moment dat ze geboren is
En ondanks de gebroken nachten houd ik elke dag een beetje meer van haar
Je bent een prachtmama!
Dat 'bikkel'-gevoel van t zonder pijnstilling willen doen begrijp ik helemaal.. Ach, superfijn dat t er is toch! Ik vond t achteraf ook heerlijk die ruggenprik.
Heel bijzonder om jouw verhaal te lezen, want t lijkt heel veel op mijn eigen verhaal.
Goed gedaan meis. Nu genietenvan jullie mooie dochter.
Dat gevoel als ze er is
echt mooi beschreven!Ik heb het op de ipad getikt. Dus sorry voor alle tik en spel fouten.
SPOILERNou hier komt mijn verhaal.
Omdat ik al meer dan 1 week een hoge bloeddruk heb en 18 oktober ben uitgerekend, wordt er besloten om me in te leiden. We moeten ons 18 oktober om 8 uur bij het ziekenhuis melden. Zoals altijd kunnen mijn man (A.) en ik niet goed vroeg ons bed uitkomen. En die ochtend moeten we ons dus weer idioot haasten om optijd te komen
Zodra we in het ziekenhuis zijn begint het circus
Nou de resultaten van de CTG zijn in orde en ik mag mee voor de ballon procedure.
Dat hele gebeuren viel me super mee en ik heb er amper wat van gevoeld.. Het enige stomme vond ik dat er 6 man op de kamer stond mee te kijken. Voelde me net een of ande attractie. De arts legt nog uit dat als de ballon eruit "valt" je zo'n 3cm ontsluiting hebt en hij zegt dat zoiets wel 24u kan duren. Ik ga er dus vanuit dat er de 18de verder niet meer zoveel gebeurt.
Terug op de kamer krijg ik gelijk last van krampen in mijn rug. Mooi dacht ik, dan gebeurt er tenminste iets. Ik mag weer aan de CTG en deze geeft inderdaad ook aan dat ik inderdaad al lichte weeen heb. A. wilde nog evennaar huis om te douchen enzo, dus ik zeg dat hij dat beter nu maar kan doen. Ik had vaag het vermoeden dat er vandaag misschien toch wel iets zou gebeuren
De zuster raadt aan veel te lopen, dat zou het gebeuren kunnen bespoedigen dus ik loop maar eens een rondje over de verloskunde afdeling en daarna door het ziekenhuis. Ondertussen begin ik steeds meer last van mijn rug te krijgen, ik stuur mijn man wat berichtjes al waggelend door het ziekenhuis en moet soms even zitten om zo'n kloterige rug wee op te vangen. Ik besluit terug te gaan naar de kamer. Als ik daar net ben laat A. weten dat hij er weer is. Dus ik loop terug naar de ingang van het ziekenhuis zodat we samen nog even een rondje kunnen lopen en ik ook niet bij die irritante mensen op de kamer hoef te zitten
Toen mijn man en ik weer terug kwamen op de kamer werd het snel heftiger. De rug weeen kwamen om de 3 minuten en duurde gemiddeld zo'n minuut of langer.. Ik wist echt niet meer hoe ik ze op moest vangen. Om alles nog leuker te maken moest ik weer aan de CTG en moest ik een tijdje op mijn rug liggen. Na een tijdje word ik weer los gekoppeld. Alles is in orde. We worden weer alleen gelaten. Ik besluit te gaan douchen, dat geeft gelukkig wat verlichting. Maar naar 30 min wordt het veel te benauwd in dat hok dus ik ga er weer onderuit..
Daarna op bed vind ik het niet leuk meer, het is nu 6 uur ofzo en ik heb al vrij heftige rug weeen vanaf half 2, die ballon zit er nog steeds in, dus voor mijn gevoel gebeurt er ook niks. Ik wil pijn bestrijding! A probeert dat te regelen, maar eerst mag ik weer 30 min aan de CTG. Echt, ik was het toen zo zat. Rond half 8 komt er eindelijk een VK. Ik ben helemaal uitgeput en voel me zo'n mietje. Ik dacht nog, hoe doen al die andere vrouwen dat. Ik word getoucheerd door de VK en verrassing, ik heb 4cm ontsluiting! Al de weeen deden toch wel iets.
Ik word naar de verloskamers gereden, daar aangekomen ga ik weer onder de douche, terwijl ik wacht tot we de opties van pijn bestrijding gaan bespreken. Onder de douche breekt dehell los, ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Er zit geen tijd meer tussen de weeen en ik merk dat het rustig blijven ademen me steeds meer moeite kost. Ik word vrij wanhopig en zeg dit ook tegen mijn man. Ik dacht 1cm per uur, hoe moet ik dit nog 6 uur volhouden. Ik word gek onder de douche en trek aan de alarm draad. Ik wil pijn bestrijding en wel nu!!!
Ik strompel terug naar het bed en wacht daar op de arts assistent. Rond kwart voor 9 is ze daar dan. Ze kijkt eens naar me en zegt, ik ga je eerst maar eens toucheren. Dat doet ze 3x! Ze gelooft niet wat ze voelt. Maar het is toch echt zo. In 30 min / 3 kwartier? van 4cm naar 9cm!! Dat verklaart mijn gevoel onder de douche ook wel. De arts zegt dat ik geen pijn bestrijding meer mag, maar dat begrijp ik en het kan me ook niet meer schelen! Ik ben er bijna.
Alles wordt in gereedheid gebracht. En ja ik mag gaan persen. Ooh wat een opluchting. Tijdens het persen dipt mormel zijn hartslag een paar keer en ze dreigen met een vacuum verlossing en daarna een knip. Ik wil dat echt niet, dus ik geef alles wat ik in me heb. Met een zielig stemmetje zeg ik dat ik zo moe ben en mijn benen echt niet vast kan houden. Mijn man duwt me steeds omhoog bij een wee en zusters helpen met mijn benen, ja zo gaat het goed. Dan mag ik even pers weeen weg puffen omdat zijn hartslag weer dipt. Ik vond dat weg puffen echt heel heftig. Maar het lukt gelukkig. Ja ik mag weer persen gelukkig. En het gaat goed! Toen het hoofdje stond heb ik hele rare geluiden gemaakt,jeetje dat voelt raar! En ja dan nog 1x persen en daar is hij dan. Na 30 min persen ligt er opeens een huilend jongentje op me! Ja het zit er op. Ik besef het allemaal niet zo goed. Ik ben zo uitgeput. Mormel poept me gelijk lekker onder. Het kan me allemaal niks schelen. Hij is er!
Ik aai hem lekker over zijn rug en jeetje wat is hij mooi! Wauw zat hij echt in mijn buik? Hoe heeft dat ooit gepast? 1 van de eerste dingen die ik zeg is "jeetje, dat vrouwen vrijwillig meer dan 1 kind hebben" iedereen moet hard om mij lachen
Hij krijgt een 10/10 score. Ze grapt nog dat ze normaal nooit gelijk een 10 geeft. Maar omdat wij zulke leuke mensen zijn en hij zo knap is geeft ze toch een 10. Hihi
Mijn man knipt de navelstreng door. Hij vraagt nog of ik het toch niet zelf wil doen, maar nee, hij moet dat doen vind ik.
Ik word nog even gehecht, ik voel er weinig van. En dan zit het er echt op. Ik kijk mijn man aan en hij zegt dat hij zo trots op me is. Ik voel me ook geweldig, wat een adrenaline giert er door mijn lichaam wat een super gevoel.
Mijn ouders zijn er vrij snel, geweldig om ze zo trots en blij te zien. En ik voel me de gelukkigste vrouw op deze wereld. Onze zoon L.uc is geboren, alles is goed gegaan en hij is natuurlijk
Had het kindje jouw eicel of de eicel van de moeder? Ben benieuwd omdat mijn zus zelf ook onvruchtbaar is.quote:
En nu ophouden met huilen allemaal. Zo bijzonder is het nou ook weer niet. Ik ben gewoon bevallen alleen het verhaal eromheen is anders.
Skoap, wat mooi. Ik kan me de irritatie ook zo goed voorstellen
En wat heftig zeg, van 4 naar 9 cm in 30-45 minuten Altijd weer mooi om te lezen
Skoap, dat stukje van 4 naar ontsluiting in zo korte tijd klinkt heel herkenbaar! Jullie zoon is er ook!
Geweldig verhaal! En idd, irritatie is herkenbaar En dat is nog supersnel gegaan dan dat laatste stuk zeg..Geniet van je mannetje!
Van de moeder.quote:
[..]
Had het kindje jouw eicel of de eicel van de moeder? Ben benieuwd omdat mijn zus zelf ook onvruchtbaar is.
Sorbootje, fjin om te horen dat het erg goed gaat met jou en je neefje.
Ik heb inmiddels ook de rust gevonden om het verhaal 'even' uit te typen
In spoiler, want het is een erg, erg lang verhaal. Maar goed, het was ook een erg, erg lange bevalling Edit: gisteren kreeg ik te horen (van de vk) dat Saar in mijn geval nooit op de natuurlijke wijze geboren had kunnen worden. Ze was niet alleen/ niet zomaar een sterrenkijker, maar er was wat meer aan de hand. Moet me dat nog eens precies laten uitleggen.SPOILERZondag 4-11, vanaf 04.00u
Loop al een paar dagen met wat lichte krampjes, niks spannends. Maar nu word ik wakker met wat meer kramp. Ga naar het toilet en de slijmprop lacht me toe
10.00u: ik heb lichte weeën. Ze komen gemiddeld rond de 4 minuten, en duren bijna een minuut. Kan ze prima opvangen. 's Middags heb ik ineens een soort pauze van een paar uur. Vreemd. Om 22u 's avonds heb ik alweer een paar uur last van vrij hevige krampen die zo'n anderhalve minuut duren, mooi in een golfbeweging komen, alleen niet regelmatig genoeg. Ik snap er niks meer van. Het lijken weeën, maar waarom zijn ze dan niet regelmatig? De rest van de dag worden de krampen/weeën steeds pijnlijker en heviger.
Maandag 5-11, vanaf 02.00u
We gaan naar het ziekenhuis, want de weeën worden steeds heftiger. Kan nog wat rondhobbelen, maar tijdens een wee moet ik stilstaan en 'm al aardig weg puffen. Ik blijk 1cm ontsluiting te hebben en de boel is volledig verweekt. Terug naar huis, want thuis is het toch net wat fijner.
3.30u: we zijn weer thuis, de rugweeën worden steeds heftiger en door slaapgebrek (ruim 24u wakker nu), kan ik ze niet meer zo goed opvangen. Onder de douche gaat dat wat beter, dus ik breng daar een groot gedeelte van de tijd door.
Ik vind het maar irritant dat de weeën soms pauze nemen van een kwartiertje, steeds als ze al een ruim uur mooi om de 3 a 4 minuten komen. Snap er steeds minder van. Waar blijft die perfecte regelmaat?
17.00u: Ik begin de weeën ook in mijn kont te voelen. Flinke druk steeds daar. Erg irritant. Weeën blijven pijnlijker worden, maar het lukt nog om ze weg te puffen. Helaas blijft de perfecte regelmaat achterwege. Ik zeg al tegen M. dat dit nog leuk gaat worden
Dinsdag 6-11, vanaf 1.00u
We zijn weer in het ziekenhuis. 24 uur geleden zat ik op 1cm ontsluiting, nu op zo'n 3-4 centimeter ontsluiting.
04.00u: de ontsluiting is 4-5cm geworden. Omdat ik inmiddels al behoorlijk lang bezig ben en nauwelijks heb geslapen, krijg ik een prik in mijn bil. Ik kan tussen de weeën door een klein beetje 'slapen'.
8.30u: 's Ochtends blijk ik echter niks opgeschoten qua ontsluiting. Mijn vliezen worden daarom gebroken.
9.00u: Krijg een infuus met weeënopwekkers. Hier blijk ik extreem heftig op te reageren. Mijn eerste wee duurt meteen 8 minuten. Niet leuk!
11.00u: Omdat de ontsluiting gestagneerd lijkt, worden de opwekkers weer aangezet Nu met halve dosering. Dit gaat goed mis, en na een paar lange weeën (tot zo'n 4 minuten) krijg ik plotseling een achterlijk pijnlijke wee van ruim 25 minuten lang. Hadden ze in het ziekenhuis ook nog niet meegemaakt. Ik kan me nog vaag herinneren dat M. naast mijn bed zit en wat angstig naar me kijkt (achteraf zegt hij het doodeng te hebben gevonden). Volgens mij was het bijna een half uur lang een combinatie van (proberen te) puffen/janken/kreunen/schreeuwen. Spul wordt
17.00u: Ik krijg een ruggenprik (hier vraag ik zelf om). De ontsluiting vordert namelijk nog steeds niet en ik ben bang dat als ik straks eindelijk mag persen, ik geen energie meer over heb, zeker aangezien het allemaal al zo lang duurt.
Aangezien ik toch een ruggenprik heb, worden de opwekkers weer aangezet. Hiermee hopen ze dat de ontsluiting verder komt. Omdat ik zo gevoelig ben voor de opwekkers, komen de weeën door de ruggenrpik heen. In eerste instantie worden ze wel minder hevig; wegpuffen moet ik ze echter sowieso. Na verloop van tijd lig ik weer als een idioot te puffen, de ruggenprik is voor mijn gevoel verwaarloosbaar. De pijn is bijna net zo heftig als zonder prik. Soms verlies ik mezelf in de pijn, zeker als het weer weeën zijn die rond de 3 minuten duren. Gelukkig is M. er om met me mee te puffen en ook het personeel is heel lief voor me.
18.45u: Er wordt een echo gemaakt. Mijn baby blijkt een sterrenkijker te zijn. Ontsluiting is een krappe 6cm.
19.30u: De gyn erbij gehaald. De verloskundigen zien het namelijk niet zitten om nog door te gaan, maar mogen zelf die beslissing niet nemen. De gyn voelt ook even naar de ontsluiting, en zegt meteen dat hij een keizersnede wil gaan doen, want "anders lig je hier met kerstmis nog". De opwekkers worden stopgezet, maar de weeën gaan vrolijk door. Nog steeds vol door de ruggenprik heen. Maar het eind komt in zicht nu.
20.50u: er komt een spoedkeizersnede tussendoor. Ondertussen blijven de weeën even enthousiast doorgaan.
22.00u: ik krijg een nieuwe ruggenprik t.b.v. de keizersnede. Het gaat nu 'beginnen'! Vind de keizersnede heel 'vies' aanvoelen. Je voelt geen pijn, maar je voelt wel dat ze vanalles aan het doen zijn daarbinnen en dat er aan je lijf gerommeld wordt. Alsof ze aan al je organen liggen te trekken en duwen. Ieuw!
22.30u: Saar is geboren!
!Ja, en maf genoeg, als je me zou vragen 'was het zwaar?', dan zou ik zeggen 'valt wel mee!quote:
Jeetje Coco, wat heb je toch een heftige bevalling meegemaakt. Een wee van 25 minuten
'. Terwijl het eigenlijk enorm heftig was (en dat vond ik toen ook). Maar goed, met Saartje is alles goed gegaan, ik ben er ook gewoon nog, en het moment dat ik Saartje zag, was alles alweer half vergeten Dat is het handige aan onregelmatige weeën (op een gegeven moment werkte dat ook niet meer overigensquote:
Jeetje Coco wat een marathon. Zoals ik je steeds zag posten in het Z&G topic heb je wel mentaal een topprestatie geleverd! Geniet nu maar flink van je kleine meid.
), maar die pauzes af en toe hielpen met dingetjes posten/vrienden whatsappen enzo (en dat zorgde bij mij weer voor afleiding, denk dat ik anders een beetje verloren zou zijn geraakt in de pijn).En je verhaal over de keizersnede
Ik heb zelf geen ervaring, ook niet in vriendenkring met sterrenkijkerligging. Kun je een baby in deze ligging op natuurlijke wijze krijgen?
Saartje maakt gewoon alles goed! En als ik achteraf hoor dat ik dit niet overleefd had zonder medisch ingrijpen, dan mag helemaal van geluk sprekenquote:
Heavy Coco. Maar wel fijn dat je er toch goed op terugkijkt (tenminste, dat lees ik tussen de regels door).
En je verhaal over de keizersnede
Dus overall kijk ik er idd positief op terug.Over de keizersnede: ik heb de hele keizersnede lang liggen roepen... "Ohhhh bah! Dit voelt zooo vies aan. Ieeeeh, dit voelt écht heel vies aan. Wat is dit smérig!"
En me ondertussen ook daarvoor verontschuldigen enzo, lolol!Ja, sterrenkijkers kunnen op natuurlijke wijze worden geboren. Wel vaak moeilijker. En resulteert ook vaker in keizersnede. Wat er bij mij precies was, weet ik niet. Ze was verkeerd ingedaald ofzo waardoor ze de bocht door het bekken nooit had kunnen maken. Zoiets.quote:
Wow, wat een heftige bevalling coco en wat een prestatie je hebt geleverd. Ben benieuwd wat de gyn je gaat vertellen mocht je dat met ons willen delen?
Ik heb zelf geen ervaring, ook niet in vriendenkring met sterrenkijkerligging. Kun je een baby in deze ligging op natuurlijke wijze krijgen?
Als ik het me nog eens heb laten uitleggen zal ik t even laten weten.
Hey coco, stomme vraag misschien hoor, maar wat ik niet helemaal snap is dat ze pas op dag 3 een echo gingen maken om te kijken hoe wie waar wat en er toen pas achter kwamen dat ze ondersteboven in je bekken hing...quote:
[..]
Saartje maakt gewoon alles goed! En als ik achteraf hoor dat ik dit niet overleefd had zonder medisch ingrijpen, dan mag helemaal van geluk spreken
Over de keizersnede: ik heb de hele keizersnede lang liggen roepen... "Ohhhh bah! Dit voelt zooo vies aan. Ieeeeh, dit voelt écht heel vies aan. Wat is dit smérig!"
Vond het ook interessant hoe je de ks bsachreef, daar lees je anders nooit veel over. Genees je er goed van?
Tot snel in t babytopic!
Echt heel gek.Hebben meer mensen me gevraagd, maar geen idee. Dat ze de eerste dag niet meetelden, kan ik me voorstellen. Toen was het ook allemaal prima op te vangen en was het zo onregelmatig dat ik daardoor zelf twijfelde (zijn het nu écht weeën of niet?).quote:
[..]
Hey coco, stomme vraag misschien hoor, maar wat ik niet helemaal snap is dat ze pas op dag 3 een echo gingen maken om te kijken hoe wie waar wat en er toen pas achter kwamen dat ze ondersteboven in je bekken hing...
Waarom ze het daarna niet eerder hebben gedaan, ik weet het echt niet.
Volgens mij gaat het wel goed jaquote:
Jeetje coco wat heeft t lang geduurd en wat n heftige weeen zeg. Sterke vrouw!
Vond het ook interessant hoe je de ks bsachreef, daar lees je anders nooit veel over. Genees je er goed van?
Tot snel in t babytopic!
Moet een tijdje heel voorzichtig doen, en dat vind ik soms lastig. Vooral dat ik mijn eigen baby niet altijd even goed kan verzorgen (gelukkig doet M. dat met alle liefde ). Maar dat komt vanzelf wel weer! En het grote voordeel is natuurlijk dat mijn onderkant in ieder geval nog mooi intact is
Jaaa, maf is dat he?? Ik vond het echt heel vreemd/raar/vies aanvoelen. En je weet dat je buik 'open' ligt, en dan dat getrek en gewroet in je binnenstequote:
Ja ik snap ook niet dat ze je zo lang hebben laten aanmodderen joh! En ik herken je ks-verhaal wel. Niet dat ik er zelf een heb gehad, maar wel een operatie aan mijn hand, waarbij ik volledig bij bewustzijn was. Natuurlijk was ik wel plaatselijk verdoofd. Ik weet nog dat ik dat ook heel raar vond, dat geduw en getrek en gewroet. Bij mij werd er zelfs gehamerd
Ieuw! Knap dat je er nu al zo positief mee om gaat!
En Ben was een sterrenkijker. Via natuurlijke weg geboren, wel ook pas na 45 uur en met de zuignap. Ik had ook van die erg onregelmatig maar wel heel heftige weeën.
+1quote:
Wow Coco, heftig.
Knap dat je er nu al zo positief mee om gaat!
En Ben was een sterrenkijker. Via natuurlijke weg geboren, wel ook pas na 45 uur en met de zuignap. Ik had ook van die erg onregelmatig maar wel heel heftige weeën.
Wat skoap zegt
Je zegt dat er nog iets extra's aan de hand was met de ligging. Bedoel je misschien dat het een kruinligging was? Zo zeiden ze het bij mijn jongste namelijk: kruinligging met het achterhoofd achter. Zij is ook met een keizersnede geboren. Ik kreeg wel volledige ontsluiting - dat lukt vaak al niet, zoals bij jou het geval was - maar de baby kon niet door mijn bekken. De gyn zei dat het wel uitzonderlijk was dat een sterrenkijkertje écht niet "past" als de eerste wél gewoon geboren is, maar ja, ik maak nogal groothoofdige baby's en dan komt het blijkbaar toch wel nauw met die ligging...Van dat gewroet, bedoel je? Schrale troost: volgens mij - het is al ver weggezakt - vond ik het wel wat vreemd voelen, maar niet eng/vies/naar. Zeker niet vergeleken bij hoe een vaginale bevalling voelt.quote:
ik word echt helemaal naar van de keizersnede verhalen van je zeg.
Oh, het was ook niet zó vreselijk erg. Vond t gewoon heel nasty aanvoelenquote:
[..]
Van dat gewroet, bedoel je? Schrale troost: volgens mij - het is al ver weggezakt - vond ik het wel wat vreemd voelen, maar niet eng/vies/naar. Zeker niet vergeleken bij hoe een vaginale bevalling voelt.
Denk dat oververmoeidheid veel uitmaakte ook Ik ben dus zondag opgenomen. Om 7.30 de eerste meting, ctg en tablet. Ik had 1 cm. Ik voelde nog niks, dus ben ik wat rond gaan wandelen met N. (saai hoor, zo'n ziekenhuis op zondagochtend) Ik moest om 11 uur weer op de afdeling zijn. Om 12 uur kreeg ik de tweede meting, ctg en tablet.Nu had ik 2 cm. Ik werd gelijk gestript. Ik kreeg wat harde buiken. Die waren mooi te zien op de ctg. Hierna ging N naar huis, dus ik ben wat gaan kletsen met de buurvrouw en wat rondhangen. Om 16 uur ben ik weer aan de ctg gegaan, werd het weer gemeten en kreeg ik een tablet. Nu was er 3 cm ontsluiting. Tijdens het eten werden de harde buiken naarder. Ik kreeg last van mijn rug, deze rugpijn herkende ik van de bevalling van Sofie. Daar begon het mee. Ik kreeg een warme kruik voor mijn rug. Ik heb N toen een berichtje gestuurd of hij snel kwam. Ik wilde dat hij er was. Hij was er rond 19 uur. Om 21.30 kwam er een verloskundige om te kijken hoe het ervoor stond. Er was nog niks opgeschoten. Ik kon nu niet meer lekker op mijn rug liggen, maar dit moest wel voor de ctg. Ik raakte een beetje in paniek, de pijn werd naarder, maar het deed voor mijn gevoel niks. Ook raakte ik in paniek omdat N om 22.00 uur naar huis moest. De verloskundige belde naar de verlosafdeling om te overleggen. Gezien mijn eerdere bevalling, en de angst ervoor mocht ik al naar boven. Hier kon N blijven slapen. Ik kreeg hier weer een ctg, en ik bleek wel weer pieken en dalen te hebben. Ik kreeg 2 paracetamollen en een slaaptablet. N kreeg een bed. Ik kon niet slapen, N is wel gaan slapen. Ik heb hem laten liggen. De weeen kreeg ik wel weggepuft. Om 7 uur bleek ik wel 4 hele cm te hebben. Weer even paniek. Hoelang gaat het nog duren. Ik had al 2 nachten niet geslapen en was kapot. Ze hebben toen mijn vliezen gebroken. Hierop werden de weeen heftiger. Maar ze kwamen volgens de verpleegkundige nog niet snel genoeg. Ik kreeg toen wee opwekkers. Ook omdat dat beter was voor mijn baarmoeder. Het ging toen heel rap. Ik kreeg de weeen niet meer weggepuft en ik wilde zelfs een ruggeprik. Die vond ik doodeng, maar ik kon niet meer. Het was klaar. Ik bleek toen 7 tot 8 cm te hebben. Wow, had ik dat even niet verwacht. Nu mocht ik de pca pijnpomp. Ruggenprik was niet meer haalbaar. Dus het infuus werd gezet. Al maakten ze niet zoveel haast. Waarschijnlijk omdat ze ook wel doorhadden dat de pomp niet zoveel zin meer had. Het ging zo snel. Ze gingen alle spullen klaarzetten voor de bevalling. Ze hadden een ok klaarstaan, een ok team en de gyneacoloog werd gebeld. Hij moest erbij zijn ivm mijn eerdere bloedverlies. Ik kreeg al snel nog vervelendere weeen. Ik moest wel roepen dat ik niet meer wilde. Toen ze weer gingen kijken was het ruim 9 cm. Geen pomp meer dus, maar snel persen. Om 9.30 mocht ik voorzichtig meeduwen. Er was nog een klein randje. Toen de gyn binnenkwam mocht ik voluit persen. Met 5 persweeën was hij er. Mijn Caspertje krijgt een naam. Luuk Pepijn. Het is nog even spannend met de placenta, die moest binnen 5 tot 10 minuten komen anders werd het alsnog een ritje ok. Maar met 4 minuten was hij er. Later met het hechten bleek het ook nog even spannend. Wel of niet naar de ok. Maar de gyn durfde het op de verloskamer wel aan. Wat deden die naalden van de verdoving zeer zeg. Jeetje. Ik moest echt opletten dat ik Luuk niet kneep. Onze kraamhulp was ook in het ziekenhuis en die heeft me geholpen met aanleggen. Luuk heeft nog een hartfilmpje gehad en is nagekeken door de kinderarts. Om 15.00 mochten we gaan..Zoals ik het gedroomd had. Bevallen, douchen en naar huis.
En wat ben ik blij voor je dat je deze ervaring ook hebt mogen hebben!
vervelend dat je nog gehecht moest maar yaaaay voor je bevalling!! KJ wauw wat een verschil! Fijn! Wat heerlijk dat het deze keer zo veel fijner ging. Het is je gegund! Lekker geniet van je gezinnetje nu Ik lees dit nu pas! Goed om te horenquote:
Het gaat heel erg goed! Als mijn laptop gerepareerd is kom ik hier weer vaker meepraten hoor. Ik voel me goed, sta 100% achter mijn keuze en met mijn neefje gaat het ook erg goed. Hij groeit goed, slaapt lekker. Helemaal prima!
SPOILERIk was in eerste instantie uitgerekend op 30 november. Helaas heb ik een redelijk zware zwangerschap gehad, ik had met 13 weken al last van flinke bekkeninstabiliteit. Met 31 weken de ziektewet in en rustig aan doen.
Met 37 + nog wat ben ik voor het eerst gestript, iig een poging tot. Vorige week dinsdag de eerste échte poging. Ik had toen al 1 cm ontsluiting. Veel gerommel, maar het zette niet door. De vrijdag daarop ben ik weer gestript, dit keer had ik flinke voorweeën, maar wéér zette het niet door. Mijn VK heeft toen een intakegesprek voor mij geregeld in het ZKH. 's Zondags nog een derde poging tot strippen, maar niks. Wel was ik inmiddels de slijmprop kwijt, en flinke voorweeën gedurende de dag.
Dinsdagochtend half 9 hadden we ons intake gesprek. Ik had die nacht niet geslapen van de zenuwen, want ik was er van overtuigd dat dit DE dag zou worden! Gelijk bij binnenkomst werd mij al
duidelijk gemaakt dat ik vandaag NIET zou bevallen. Inleiden doen ze al om 07.00 uur, ivm de specialisten die dan beschikbaar zijn overdag.
Om 10.00 zijn mijn man en ik geïnstalleerd op de verloskamer. Mijn vliezen werden gebroken en de wee-opwekkers gingen door het infuus. Tot 12 uur hebben we lekker relaxed tv zitten kijken. Toen had ik al 4cm! Vol goede moed gingen we er voor. Na een uurtje werden de weeën toch wel erg heftig, en rond 14.00 heb ik om een pompje met pijnstilling gevraagd. Ik kon ze niet meer wegpuffen, het ging allemaal ook erg snel en heftig. Zo heb ik anderhalf uur lang liggen puffen in bed, heb ook een aantal keren flink moeten overgeven van de pijnstilling
Vlak voor 16.00 werd ik weer getoucheerd, had ik ^%^#% nog maar 6cm! Ik mag niet klagen, maar had toch zoiets van ''al die ellende is voor niets geweest..''... Een paar minuten daarna kwam ik in een weeënstorm terecht, ik kon van ellende en de pijn niet meer puffen. Kronkelend heb ik in bed lopen schreeuwen dat hij er NU uit zou komen! Ik raakte compleet in paniek omdat ik met 6cm dat kind er niet uit zou krijgen. Na een paar van zulke weeën heb ik om een ruggenprik gevraagd. Hiervoor moest de gynaecoloog komen toucheren. Kwart over 4 stond ze naast m'n bed met de mededeling dat het niet zo vreemd was dat ik het gevoel had dat hij er uit kwam.. Ik ben binnen een kwartier van 6 naar 10cm gegaan! Ik had dus gewoon persweeën!
Vanaf dat moment mocht ik mee gaan persen. Na een aantal weeën stond de gyn klaar met haar schaar. Ik heb geweigerd, maar het moest van haar. Heb haar zover gekregen om mij nog 1 wee te laten proberen. Uiteindelijk zijn het er 3 geworden zónder knip
Om 16.28 is onze zoon geboren!
Helaas ging het daarna een beetje mis. De placenta wou er niet uit, die hebben ze met grof geweld er uit moeten trekken. Vervolgens wou m'n baarmoeder niet krimpen, hierdoor ben ik 1350ml bloed verloren. Opeens stonden er 6 man rond m'n bed. Infuus, medicijnen, zuurstof.. Noem maar op. Het ging allemaal heel snel en heb het gelukkig niet zo meegekregen. Had alleen maar oog voor mijn man die onze zoon op z'n arm had
Vrijdagochtend mochten we weer naar huis, toen is het echte genieten begonnen.
Geniet ervan!!Ja mij ook! Gelukkig maar, ziekenhuis is niets aan. Niks beters al thuis!quote:
Met al dat bloedverlies valt het me nog mee hoe snel je naar huis mocht! Ik kan me ook zo verheugen op mijn vriend met onze eigenste zoon op zijn arm
Helaas is mijn zoon gisteren opgenomen, lang verhaal. Hopelijk is hij gauw weer thuis, waar 'ie hoort
Nee gelukkig niet.quote:
Oh jeetje, hoop dat het niet te ernstig is? Sterkte en hoop dat je m gauw weer thuis hebt!
Hij drinkt heel erg slecht, en is erg moe. Nu is hij de laatste dagen steeds meer afgevallen, dus hij moest ter observatie naar het ziekenhuis. Alle voeding die hij niet zelf opdrinkt (ik kolf af, krijgt ie in een flesje) gaat via een sonde alsnog naar binnen.
Zo willen ze hem goed laten aansterken, zodat hij straks fit genoeg is om zelf te drinken.
Hopelijk mag hij morgen weer mee!
Oh, en mijn zoon mag morgenochtend weer mee naar huis! Hij dronk goed, en was 60gr aangekomen in 24 uur!
Niet alle zijn zo. Ik ben twee keer ingeleid, maar geen enkele keer een weeënstorm gehad.quote:
Ik vind die ingeleide bevallingen zo heftig klinken... zo'n weeënstorm moet vreselijk zijn. Goed gedaan Poesopstokje!! Vervelend dat je zoontje naar het ziekenhuis moest. Ik help je hopen dat hij vandaag weer naar huis mag!
hier wakker geworden met wee:enstrom toen.. Naar zkh voor pijnstilling. Toen viel mn ontsluiting stil en werd ik ingeleid. Met pijnstilling was het toen goed uit te houden. Zat toen ook meer regelmaat in ipv 1 grote pijngolf die maar niet stopte..
Maar weeenstorm is niet leuk nee :S
en ik ben nooit ingeleid en wel beide keren een enorme weeenstorm gehadquote:
[..]
Niet alle zijn zo. Ik ben twee keer ingeleid, maar geen enkele keer een weeënstorm gehad.
hoop dat je mannetje snel beter gaat drinken poesopeenstokje....
Als ik erop terug kijk krijgt mijn bevalling een 7.5.
Mijn zwangerschap daarintegen..
Hoe hebben jullie het ervaren?
Fijn dat je zoontje naar huis mag. Mooi en heftig bevallingsverhaal!quote:
Dankjewel allemaal
Als ik erop terug kijk krijgt mijn bevalling een 7.5.
Mijn zwangerschap daarintegen..
Hoe hebben jullie het ervaren?
Ik heb mijn zwangerschap en bevalling beide heel goed ervaren. Het kon eigenlijk niet beter denk ik maar een 10 lijkt ook weer zo overdreven
I know.quote:
eerste keer 8 uur vanaf breken vliezen (wel vacuüm maar ivm wegvallen hartslag baby, en ik vond het persen wel heeeel heftig toen!) 2e keer binnen 6 uur na breken vliezen, waarvan de laatste 5 cm + uitdrijving in 35 minuten maar dat was echt prima te behappen eigk. Toen ik dacht: Help! Begon ik al te persen, en binnen 2 persweeën was ze er al Zwangerschappen vergeet ik graag, al vond ik het wel heel bijzonder, dat leven in je buik
gek genoeg zou ik zo weer een zwangerschap doen riep ik al een week na beide bevallingen, maar tijdens de zwangerschappen had ik echt het gevoel NOOIT meer... Bevallen doe ik zo nog een keer of 10!
ondanks pijn (want dat doet het, maar functionele pijn voor mijn gevoel -> note, ik kan niet voor anderen spreken ) vond ik het goed te doen![ Bericht 7% gewijzigd door Aventura op 07-12-2012 21:59:15 ]
Mijn zwangerschap was wel teleurstellend. Had het een na het ander; misselijkheid, extreme moeheid, bekkeninstabiliteit (met gevolg ziektewet), maagzuur, héél veel maagzuur..
Erg jammer, had me er erg op verheugd! Het hoort een mooie periode te zijn
Zoveel als maar kon Maar toch was het niet fijn... en gek genoeg, nu ik al een poosje niet meer zwanger ben zou ik het zo weer doen... Al weet ik dat het dan weer niet leuk wordt
En terzijde dat zwanger worden hier ook niet heel makkelijk gaat
Maar bevallen...
zo gek!, de spanning, de oerkrachten, het trotse gevoel en de eerste kennismaking...Ohhh, ik wil nog wel 10x en zwanger zijn ook Fijn.quote:
Ondanks de ziekenhuis opnames en de pijn tijdens de zwangerschappen, heb ik er wel van genoten. Althans, geprobeerd
Bij mij ging het echt niet. De fysieke kwaaltjes, prima. Maar die intense verlammende vermoeidheid die 9 maanden en het gevoel mezelf helemaal niet te zijn... dat was zó allesoverheersend dat ik niet echt heb kunnen genieten Het was het dubbel en dwars waard, maar ik zou het niet zo weer doen. Ik wil nu gewoon volop genieten van mijn 2 meiden en ik weet dat ik dat veel te weinig zou kunnen als ik nu weer zwanger zou zijn en dat vind ik een naar vooruitzicht. Zeg nooit nooit, het kriebelt soms wel voor een derde, maar de beslissing of we dat gaan doen, schuiven we nog even vooruit. Eerst even wél volop genieten.quote:Maar toch was het niet fijn... en gek genoeg, nu ik al een poosje niet meer zwanger ben zou ik het zo weer doen... Al weet ik dat het dan weer niet leuk wordt
quote:
Heerlijk poepstokje dat je zoon weer naar huis mag
(tiepvoutje dus )Bevallen vond ik echt helemaal niks. brr. Zwanger zijn ook niet haha bijzonder dat je de baby voelt maar al die kwaaltjes. blegh. Maargoed, je doet t dan ook voor het resultaat natuurlijk ^^.
EDIT: Oh verrek, ik lees nu pas die s!
komt door het onderschrift denk ik, staat poep in. 
Poesopstokje dus.. excuus.
Gooi het maar op zwangerschapsblindheid... ofzo...
Voel me erg blond nu Hij blijft leuk.Mijn ventje ligt alweer lekker in de box, hij was 45gr gegroeid in 24 uur. Dus in totaal nu 105!
Nu lekker genieten
Ruggeprik was beter dan zo'n pompje overigens. Bij het pompje werd mijn ademhaling heel oppervlakkig dus moest aan het zuurstof.
Het lijkt me ontzettend gaaf om een kindje zelf aan te pakken maar ik betwijfel of ik nog een natuurlijke bevalling aandurf ooit.
+ 1 m.b.t. Zwangerschap en nog een kind krijgen. Aan bevallen heb ik niet echt gedaan dus geen idee hoe dat voelt.quote:
Ik wil geen zwangerschap meer en geen bevalling meer maar ik wil wel nog een kind
Het lijkt me ontzettend gaaf om een kindje zelf aan te pakken maar ik betwijfel of ik nog een natuurlijke bevalling aandurf ooit.
Het bevallen an sich was niet leuk maar zou ik nog een keer doen als ik niet bang was voor onherstelbare schade achteraf.quote:
[..]
+ 1 m.b.t. Zwangerschap en nog een kind krijgen. Aan bevallen heb ik niet echt gedaan dus geen idee hoe dat voelt.
Daar zijn oplossingen voorquote:
Het lijkt me ontzettend gaaf om een kindje zelf aan te pakken.
Ik word er soms zo week van, baby in de buik, zo'n kind wat onder mn hand beweegt, zo'n voetje wat ik vast kan pakken, dat contact wat je dan hebt. Of nog erger een verse baby op de buik, de geluidjes, die verse-baby geur, die reflexen, die eerste kennismaking
Jammer dat het niet mn eigen buik of baby is
Ik wil nog wel een paar keer!
maar ik ben blij dat ik het nooit meer hoef! al had het gekund (sterilisatie en 40) dan had ik het nog niet gedaan. ik denk dat ik van begin tot eind doodsbang zou zijn. dus nee. gewoon nooit meer.
Maar we hadden 't wel van te voren aangegeven, en de gyn was ook heel begripvol en duidelijk over de dingen die in ons plan stonden en wat wel en niet kon Liep even wat anders, bij een keizersnede gaat dan net wat lastiger met dat scherm ertussen enzo ( ) maar het lijkt me nog steeds gaaf. Hoewel ik me afvraag op ik het moment de tegenwoordigheid van geest zou hebben, ik herinner me van de eerste dat ik het allerlaatste stukje alleen maar bezig was met dat het pijn deed en niet met het feit dat er echt een baby uit zou komen die ik eventueel zou kunnen aanpakken. Al die pijn.. Hier niet zelf aan kunnen pakken ivm tangen en scharen e.d. maar wel gelijk uit handen van de gyn gepakt en zelf de navelstreng doorgeknipt. Toch wel erg mooi, een bevallingsplan (want ik was het anders echt vergeten dat ik dat wilde doen, en achteraf ben ik blij dat iemand me alsnog op mijn wens weesquote:
Ik heb Luuk ook zelf aangepakt. Nooit over nagedacht dat dat kon, maar de vk vroeg of ik het wilde.
)Toch wel erg prettig als ze meedenken in zo'n ziekenhuis, op zo'n moment ben je inderdaad met hele andere dingen bezig!
Eigenlijk heb ik wel weer een prima zwangerschap, vit B12 en vit. D tekort daargelaten maar dat is met pillen en prikken wel op te vangen.
De kleine meid ligt alleen al zeker sinds week 22 in stuit. Best balen want ik wilde zo graag thuis bevallen. Nou ja we kunnen nog voor een draaipoging gaan.
Maandag 3 december, ben ik precies 36 weken, gaan we dat maar proberen. Infuusje wordt geprikt, ctg aangezet en na drie kwartier wordt de draaipoging gedaan. Ik probeer me zoveel mogelijk te ontspannen, maar dat is best lastig. Het voelt aardig ongemakkelijk, niet heel pijnlijk, maar het laatste zetje, wat de baby zelf moet doen, lukt niet. Na weer een half uurtje ctg mag ik naar huis.
De kans dat de baby zelf draait wordt wel steeds kleiner. We moeten nu kiezen voor een stuitbevalling of een keizersnede. Omdat de bevalling van Noortje heel lang duurde en de laatste 5 cm met full power wee-opwekkers is gerealiseerd durf ik een stuitbevalling niet aan. Voorzichtig probeert de gyn nog 'maar we grijpen veel sneller in bij een stuitbevalling mevrouw'. Dikke kans dat het alsnog een keizersnede wordt. Onze keuze is duidelijk, voor de bestwil van het kindje, want ik herstel wel, kiezen we voor een ks.
11 December mogen we terug voor een datum. Omdat we er zeker van zijn dat er op 24 december geen geplande operaties worden uitgevoerd hebben we ons scenario al helemaal klaar. Ze gaan vast akkoord met de 20e december, mooi op een dag dat Noortje naar het Kdv gaat. Dan hoeven we het aan niemand te vertellen, dan is schoonmoeder nog niet op vakantie en ben ik lekker voor de kerst thuis.
De domper is wel enorm groot als het ziekenhuis voet bij stuk houdt. Ze halen haar niet eerder dan 39 weken en laat dat nu precies 24 december zijn. Ik mag de week ervoor bellen voor de tijd. Succes mevrouw met de laatste twee weken. Toedeloe. Ik kan mezelf nog groot houden daar, maar eenmaal buiten overwinnen de hormonen het van mijn eigen dwang om ze tegen te houden. Ik barst uit in een jankbui die ik nog niet eerder heb gehad in de zwangerschap. Na enorm veel gedoe met man over wel/ niet, wel/niet vertellen aan onze naasten besluiten we onze mond te houden. Dat wordt zeker niet in dank afgenomen door deze en gene maar ja onze zwangerschap en ons kind. Het enige wat we nog hopen is dat ze zelf besluit te komen, dat ze zelf klaar is om ter wereld te komen.
En dat doet ze. En hoe...
Zaterdag de 15e heb ik eigenlijk een high tea in Utrecht. In verband met algehele misère heb ik dat toch maar afgezegd. Ik zou er met de trein heen gaan en D. vond dat toch niet zon goed idee.
Die ochtend heb ik nog wel een date met de kapper, helemaal happy met vers geknipte haren gaan we naar de markt en boodschappen doen. Ik heb af en toe een harde buik maar niet anders dan ik gewend ben in de zwangerschap, alleen wat vaker. Maar best een stuk gelopen op killer heels is natuurlijk niet een heel slim plan.
S middags komen ze wat vaker en ze zijn nasty, die harde buiken. Ik ga ff op bed liggen maar van slapen komt het, zoals vaak, niet.
Tijdens het eten moet ik onderuit zitten om de harde buik voorbij te laten gaan, ik merk dat ze toch wel regelmatig voorbij komen.
Geen idee wat ik moet doen, normaal zou ik de vk bellen maar aangezien ik ben overgedragen aan het ziekenhuis besluit ik rond 19.30 uur toch maar de verloskamers te bellen. Na overleg willen ze me toch even zien. Schoonpa gebeld en die komt om Noortje naar bed te brengen. Ik gooi wat spullen in een tas, vooral kleding en babykleertjes, toiletspullen en de spullen voor de predict studie waar ik aan mee deed vergeet ik. Maar goed ik kom toch weer thuis vanavond.
In het ziekenhuis aangekomen word ik aan de ctg gelegd. Ze willen kijken of wee activiteit heb. Gedurende drie kwartier gebeurt er natuurlijk geen reet. Ik ga ervan uit dat ik naar huis mag. De verloskundige wil toch graag even een echo maken en toucheren. Ik heb weinig vruchtwater maar verder is met het kindje alles goed. Ze voelt effe en zegt, tja je hebt 2 cm ontsluiting. Fuck denk ik, daar heb ik bij Noortje 14 uur weeën voor gehad.
We spreken af dat we nog twee uur wachten en als er dan niets is veranderd dan mag ik naar huis, ik wil namelijk niet blijven. Dennis vind het wel verstandig dat ik blijf, voor het geval dat.... Maar ja mijn lijf, mijn keuze. Hij besluit wel alvast de rest van de spullen te halen. Ik heb zo af en toe nog een harde buik maar niet noemenswaardig anders dan voorheen. Om elf uur s avonds wordt er weer gevoeld, de baarmoedermond is iets verder verweekt dus ik moet blijven. Ik baal eigenlijk want ik vermoed dat er niets gaat gebeuren.
Ik moet dus blijven. Wordt naar een zaaltje gereden waar al een vrouw ligt, waarschijnlijk ook zwanger. Ik stel me toch maar even voor. Geen idee meer hoe ze heet... Er wordt me op het hart gedrukt dat ik de verpleegsters moet bellen als de harde buiken erger worden. D. gaat naar huis en daar lig ik dan, voor mijn gevoel moederziel alleen. D. zijn vader besluit toch maar op de bank te blijven slapen, voor het geval dat. Ik vind het onzin, maar goed ik heb weinig meer in te brengen vanuit mijn ziekenhuisbed.
Tandjes poetsen en slapen maar. Lukt bijna, tot de harde buiken weer terug zijn en toch iets regelmatiger. Ik bel dus de verpleging, en daar komt dat apparaat weer, hartfilmpje en weeën registratie. Ik voel me opgelaten ten opzichte van de dame die op dezelfde kamer ligt, maar he, ik ben gekke henkie niet, dit is toch wel iets van voorwerk. Verloskundige komt weer effe voelen, jeeeeej, drie centimeter ontsluiting. Tja, wat nu?
Overleg met de gyn, prima, maar dat duurt even. Ze geven aan dat ze het nog wel even willen aankijken, waarom weet ik nu ik erop terug kijk niet. Zal wel niet handig zijn geweest, zo midden in de nacht.
Het is inmiddels een uur of vijf en die harde buiken zijn geen harde buiken meer maar toch echt weeën. Daar lig ik dan, in mijn eentje die weeen weg te puffen, ik val weer terug in de zin die ik ooit heb geleerd "deze wee komt nooit meer terug". Godver (sorry voor mijn taalgebruik) denk ik, ik krijg een keizersnede, waarom moet ik inmiddels deze klote weeen wegpuffen. En dan nog alleen ook, terwijl er iemand anders op de kamer aan het meeluisteren is. Je kan je niet echt laten gaan zeg maar. En dat wilde ik wel
Er werd nog een keertje gevoeld op hoeveel cm ik zou zitten, 4 a 5 cm inene. Das lekker dan. Nog even en ik lig hier gewoon een stuitbevalling te doen
Er wordt gezegd dat ik D. toch maar moet gaan vragen als een wiedeweerga naar het ziekenhuis te laten komen. Die staat thuis al gedoucht en al in de startblokken. Het OK team wordt klaargemaakt en ik ook. Weer een infuusje erin, groen jasje aan en ik heb lekker mijn sokken aangehouden. Heel charmant... D. is er en de verpleegster die mijn kind gaat vangen (zo zei ze het zelf) instrueert Den wat ie allemaal moet doen. Ik word ook kort ingelicht over het hoe en wat. Volgens mij ben ik het meteen vergeten. Het enige wat ik wil is dat de baby lekker bloot bij papa komt te liggen en daarna lekker bloot bij mij. Stiekem ben ik heel bang dat de borstvoeding niet op gang komt en dat lijkt me vreselijk. Daar wordt voor gezorgd zegt de babyvangverpleegster. Rita heet ze trouwens.
Onderweg naar de OK wordt tegen mijn kamergenote gezegd dat ze volgende nacht echt een rustige nacht zal krijgen. "Thanx" dacht ik nog, alsof ik daar voor de lol zonder mijn partner aan het weeen wegpuffen was.
En daar was de OK, het was nog even wachten op de anesthesist, en ik had nog steeds weeen. Ik dacht alleen maar, schiet nou op met die ruggenprik. Anesthesist prikt dat ding erin, ik moet gaan liggen, er propt iemand een katheter in mijn blaas. Mijn man komt binnen, en wat hoor ik....
"hee D., hoe is het??". Ik denk, oooo nee he niet weer he. D. is tennisleraar en A., de anesthesist had vrijdag nog les van hem gehad. Lig je daar in je nakie... komen ze aan de praat, blijkt het halve OK team les van hem te hebben. Lekker dan...
Maar goed, ik was inmiddels verdoofd en ze begonnen te snijden. Ik heb via de lamp (dus niet via de directe spiegel) meegekeken. Niet al het snij- en scheurwerk want mijn man wilde ook wat gespreksstof. Op een gegeven moment werd Isabel geboren, echt heel bijzonder, eerst d'r billen, daarna benen, armen en het was even wrikken met haar hoofd en toen was ze er, om 06.47 uur.
En ze werd meteen in de armen van Rita geworpen die met haar wegsprintte. D. mee en ik kreeg meteen geprinte foto's van haar op mijn groene schermpje gehangen. Dat wist ik niet en dat vond ik heel tof. Daarna testjes van Isabel waar D. bij was en ik werd dicht genaaid. Dat is wel even leuk om te zien maar gaat ook snel vervelen. En ik had natuurlijk ook de foto's om naar te kijken ♥
Omdat het nog aardig vroeg wat hoefde ik nog maar heel even op de verkoeverkamer te vertoeven, om half acht werd ik naar de babykamer gebracht (er was geen andere ruimte vrij) en kreeg ik mijn meisje bij me. Die vond na even snuffelen de borst en ging er meteen aan liggen lurken. Kwam niets uit maar dat maakt natuurlijk niet uit. Daarna onze ouders gebeld, wat lachen was dat. Niemand, incluis mezelf, had verwacht dat deze dame op 16-12-12 geboren zou worden.
Ik ben heel blij dat ons meisje zelf heeft bepaald wanneer ze geboren wilde worden. Dat ze niet cold turkey de wereld ingeworpen is door die keizersnee. Ze had zelf dus ook maar bedacht dat ze geen zin had in kerst gestress en gunde haar moeder de Kerstdagen gewoon thuis.
Uiteindelijk dus met 37.6 weken, gewicht van 2935 en ongeveer 45 centimeter.
wat mooi becky. En wat een stoere meid heb je, gewoon komen wanneer zij het wil en zo mama ook nog een plezier doen!Ik moest wel even erg hard lachen om het tennisverhaal
En wat erg ook dat je dan je weeën weg moet puffen in je eentje, terwijl er iemand meeluistert. Dat lijkt me helemaal niet fijn.
Wat leuk dat ze meteen fotos ophangen, dat heb ik nog nooit gehoord. Dat zouden ze overal moeten doen!
wilde je tijdens de bevalling niet roch voor een stuitbevalling gaan toen de ontsluiting zo goed vorderde?
hoe gaat het herstel nu?
Dat! En mooi verhaal idd, stom dat je idd in je eentje was met die rotweeen.. Lekker genieten iig, heerlijk dat ze eerder besloot te komen!!quote:
mooi beschreven Becky, ik leefde tijdens het lezen helemaal met je mee haha. Wat fijn dat ze eerder is gekomen, ze was er nu echt klaar voor.
En wat erg ook dat je dan je weeën weg moet puffen in je eentje, terwijl er iemand meeluistert. Dat lijkt me helemaal niet fijn.
Wat leuk dat ze meteen fotos ophangen, dat heb ik nog nooit gehoord. Dat zouden ze overal moeten doen!
Ik herken heel veel in je verhaal (stuit, ks gepland met 39 wk, spontaan weeën met 37-3)! Alleen heb ik voor mijn gevoel alles tegengehouden... Had weeënactiviteit, en net als jij vorderende ontsluiting, maar ik weigerde te geloven dat mijn kindje al geboren zou worden. Daardoor had ik eigenlijk het gevoel dat de bevalling aan mij voorbij is gegaan. Ik heb me er echt door laten overvallen.
Jouw verhaal doet me goed, dankjewel daarvoor.
Dinsdagavond, 8 januari. Vandaag in het ziekenhuis ben ik gestript en flink ook! We hebben ook een datum gekregen om ingeleid te worden: donderdag zullen we dan écht ons meisje te zien krijgen. De avond verstrijkt met krampjes en een hele berg slijmprop, telkens komt er weer wat uit. Ik ben moe van een lange dag zonder bijslapen en besluit met wat paracetamol op bed te gaan.
Het is woensdagochtend een uur of 4 als ik wakker wordt omdat ik moet plassen. Morgen zal ik worden ingeleid, ik ben nu 41 weken en 4 dagen zwanger. Op deze termijn was Stef al 3 weken oud; ik voel me dik en log en werkelijk álles kost me moeite. Als ik nadat ik naar het toilet ben geweest weer ga liggen voel ik wat. Iets kramperigs, een beetje een raar gevoel. Niet erg prettig. Onwillekeurig denk ik "zou het?", iets dat ik al vaker gedacht heb. Het zal wel voorwerk zijn. Maar dan toch.. Het is pijnlijk. Pijnlijker als eerder voorwerk. Ik denk aan de fikse strippoging van gisteren. Het kan. Eerst maar eens kijken. Ik blaas de weeën weg, pak mijn teddy met lavendelgeur erbij (iets dat ik in mijn mindfullness-cursus leerde: geuren kunnen je helpen te ontspannen, dus heb ik vaak geroken aan deze beer op ontspannen momenten, om een soort pavlov-shortcut te creëren) en ga de weeën timen. Er zit weinig regelmaat in. Soms blijven ze wel 10 minuten weg, soms zit er krap 2 minuten tussen. Ze blijven wel vrij consistent qua tijdsduur: vaak rond de 60 a 70 seconden, maar ook weer uitschieters naar 115 seconden. Ondanks mezelf zingt het door mijn hoofd " ze komt eraan!" en ik blijf wegblazen. Ik twijfel telkens om mijn lief wakker te maken, maar ik doe het niet. Het kan nog vals alarm zijn.
Ondertussen lees ik memes op 9gag en post ik een beetje op mijn forum om mezelf af te leiden, want tegelijk met de weeën ontstaat er ook veel storm in mijn hoofd. Ik ben nog altijd bang dit kind te verliezen, al weet ik dat de kans heel heel klein is. 'Wat als' spookt en blijft spoken. Ondertussen begint het pijnlijker te worden, ik voel ze nu ook in mijn rug en mijn benen. Ik whatsapp Mignonne, of dit ook voorwerk kan zijn. Terwijl we wat speculeren voel ik mijn darmen borrelen en moet ik naar het toilet. Heel nodig. Ik maak mijn lief wakker en zeg hem dat ik denk dat ze eraan komt. Op het toilet krijg ik enorme bibber-aanvallen die ik alweer helemaal was vergeten van Stef's bevalling, maar wel meteen herken. Dit is het. Mijn eigenwijze baby kiest eieren voor haar geld en pakt de laatste datum die ze zelf kiezen kan! Lief belt het ziekenhuis en ik hang ondertussen over mijn beval-bal de weeën weg te blazen. Het ziekenhuis meld dat we kunnen komen en lief belt zijn zus, die eraan zal komen om op Stef te passen en ons eventueel even weg te brengen. Ik verbaas me over mijn eigen kalmte: ik zit in een soort van trance en ben niet in paniek. Het lukt me om de weeën weg te blazen, iets dat ik bij Stef nooit voor elkaar heb gekregen. Lief sluit me wel aan op mijn geboortetens en in tegenstelling tot mijn eerste bevalling heb ik nu het idee dat het me helpt.
Mijn schoonzus is er en Stef wordt wakkergemaakt. In zijn pyama'tje rent hij rond en vertelt papa hem dat de baby komt, dat hij ons weg gaat brengen met zijn tante. Hectiek volgt even, want álle spullen moeten mee, Stef moet dingen aan, ik blaas mijn weeën weg, er moeten dingen met sleutels. Het trekt langs me heen en we gaan op pad. In de auto begin ik me zorgen te maken of ik niet nu een héleboel consternatie veroorzaakt heb voor niks: de weeën ebben weg. De totale rit voel ik er misschien twee ofzo. Ik baal bij voorbaat al, maar weet dat Mignonne ondertussen al in het ziekenhuis is en ik bedenk me dat ze me altijd nog naar huis kunnen sturen. "Laat ze eerst maar toucheren, dan zien we wel" stel ik mezelf gerust.
In het ziekenhuis mogen we naar verloskamer vier, waar Mignonne ons al opwacht. Het blijkt de laatste kamer te zijn, het is druk! Ik ben heel opgelucht Mignonne te zien en Stef en zijn tante wensen ons succes en vertrekken. Hier raken mijn herinneringen een beetje door elkaar, ik denk doordat ik weer in mijn trance kwam: darmkramp, een CTG, overdracht van nacht- naar dagdienst, toucheren (opluchting: ik heb al 4 centimeter! Het is écht, geen vals alarm!), Weeën wegpuffen op mijn bevalbal, over het bed geleund. Elke wee weer trots zijn als ik 'm kalm weggezucht krijg, rugmassage van Paul. Mignonne maakt foto's en legt ons dingen uit, over wat we zien op de CTG, over dat we ook keuzes hebben als het druk is. Het mag dan druk zijn, we hoeven ons niet verplicht te voelen om constant aan de CTG te blijven hangen. Dat is veel makkelijker voor het verplegend personeel want dan kunnen ze je van een afstand in de gaten houden, maar weten dat dit vooral voor hún gemak is geeft mij enorm het gevoel dat ik zelf nog in controle ben. De verloskundige die dienst heeft is daar ook makkelijker mee als de verpleegsters, zij laat ons ook weten dat ik best even 'los' mag, niet aan bed gekluisterd hoef. Ik ben zó blij dat ik háár gezicht zie, de laatste weken van mijn zwangerschap, toen de gynaecoloog mijn controles overdroeg aan de klinisch verloskundige, deed zij bijna altijd mijn controles en met haar had ik een erg goede klik. Fijn mens. Ze zegt ons ook dat ze mij 'geclaimd' heeft bij haar collega's. Super.
Ik blaas ze nog steeds weg, die weeën. Ze worden weer intenser, mijn trance wordt dieper. Lief massert me, geeft me water, ís er. Ik sluit me af van mijn omgeving, vang de weeën op, raak in de 'bevaltijdzone' (waarin de tijd veel sneller gaat als dat je denkt). Mignonne moet vertrekken, haar meisjes hebben hun mama harder nodig als ik. Ik ben dankbaar dat ze erbij was, haar rust heeft me erg geholpen en wat ze ons heeft uitgelegd heeft mij de controle gegeven die mij mijn eerste bevalling zo ontbrak. Een tijdje na het vertrek van Mignonne komt een arts-assistent bij ons kijken. Ze is lief, zij heeft mij ook bijgestaan en gestript toen ik met 40 weken precies mijn rib kneusde. Ze vertelt dat ze wil toucheren en daarna mijn vliezen wil breken. Van Mignonne weet ik dat ik ook hierin een keuze heb, en dat maakt wederom alle verschil tussen paniek en kalmte: ik weet ondertussen dat het breken van de vliezen meestal de katalysator is voor het échte, heftigere werk en dat gedeelte boezemt me angst in door eerdere ervaring. Ik zeg haar dat ik daarover na wil denken, dat ik niet zeker weet of ik mijn vliezen wel al wil laten breken. Ze stelt voor dit af te laten hangen van de ontsluiting die zij zal meten: is er goede vordering stellen we het gewoon nog even uit, is er geen of heel weinig vordering lijkt het haar wel verstandig. Daarin kan ik me vinden en ze toucheert. In anderhalf of twee uur blazen is de ontsluiting echter niets gevorderd: nog steeds 4 centimeter. Ik voel mezelf angstig worden en weiger in paniek te schieten: ik meld gewoon dat ik het prima vind om de vliezen te breken, maar dat ik dan wel meteen 'mijn pompje' (remifentanil) erbij wil hebben. Dat kan. Ze breekt mijn vliezen terwijl de verpleging een infuus bij me prikt en het pompje klaarmaakt. De weeën worden vrijwel meteen veel heviger en ineens weet ik weer waarom ik bij Stef zo vreselijk in de paniek ben geschoten. Mijn hemel! De weeën nemen mijn hele wezen over en ik krijg het niet meer voor elkaar om 'in mijn hoofd' te blijven, om goed weg te blazen (ik ga daarom over op de ziekenhuis-manier: drie keer puffen), om nog iets anders te voelen dan die wee. Ik balanceer op het randje van paniek en kijk hulpeloos toe hoe de verpleegsters zoeken naar één of andere sleutel voor het pompje.
Ondanks alles ben ik snel aangehaakt, al duurt het nog even eer het werkt, en daarna nog even eer het écht werkt. De weeën blijven hevig, maar ik krijg ze weggepuft en tussendoor kan ik weer ontspannen. We spreken af dat we nu wachten tot ik allesoverheersende persdrang krijg en daar niet meer tegenin kan, dan moeten we meteen bellen. Ik zak weer in trance en puf weg, ik heb geen besef meer van tijd, van mijn omgeving, van wie wat of waar. En ik puf. Ik voel telkens een beetje meer dat ik zou moeten persen, maar ik krijg het weggezucht. Beetje meer, maar ik zucht het weg. Nog een beetje. Mijn lief wijkt niet van mijn zijde, geeft me water wanneer ik er -voor mijn gevoel- ook maar aan denk, houdt mijn hand vast. Soms praat hij met de verpleging, maar het komt bij mij niet meer binnen. En dan.. Dan pers ik, bij een wee. Zomaar, zonder dat ík dat doe. Ik zeg mijn lief dat ik moet persen en hij zegt iets over dat we dan even moeten kijken of wat was het, hij begrijpt het niet dus ik roep dat hij moet bellen, dat ze gaat komen. Hij belt en bijna meteen staan mijn favo verloskundige en een verpleegkundige aan mijn bed en ik meld dat ik daarnet per ongeluk, geheel uit zichzelf, perste. De verloskundige laat er geen gras over groeien, ze toucheert, constateert dat het kan en mag en de verpleegkundige koppelt me los van mijn pompje. Tijd voor paniek heb ik niet, want er volgt een hele heuse perswee en ik kan niet anders dan persen, en het gaat zo snel, ik voel hoe de baby zich razendsnel een weg naar beneden manouvreert en de wee is over, en ze zeggen me dat het enorm hard gaat en nog allemaal dingen en ik wil terugpraten maar mijn hoofd slaat op slot en ik maak allemaal woord-achtige geluiden die nergens op slaan, maar het lukt niet om te vertellen dat ze gelijk naar de baby moeten kijken als ze eruit is, of alles wel goed is en nog een miljoen andere dingen, maar de volgende wee dient zich aan. En ik pers weer en ik voel dat ze er half uitkomt, alsof ik opensplijt en ik roep dat het pijn doet en weer allemaal onsamenhangende praat-geluiden en ik schaam me er kapot om, maar ik wil zo graag vertellen dat ze mijn baby niet mogen laten doodgaan. De verloskundige zegt in de luwte van de wee dat ik nu goed op moet letten, dat als zij het zegt ik niet meer moet persen, maar ademen; de wee is echter nooit helemaal weg en terwijl ik nog een keer of twee jammer dat dit echt heel erg pijn doet pers ik alweer en ze zegt dat ik moet ademen, ik stop met persen.. En dan ligt ze op mijn buik en ik kan alleen maar heel hard huilen want op mijn vraag of ze het doet antwoord de verloskundige dat ze het fantastisch doet en haar eerste 10 zo al binnen heeft.. Binnen 4 minuten is ook de placenta er, dan wordt ik gehecht. De schade valt mee: 3 hechtingen, alleen een klein scheurtje in de huid. Dan zegt de verloskundige "zo, en nu ga ik even opscheppen over je tegen mijn collega's" en we zijn met z'n drietjes, Isabel drinkt bij me en ik huil nog een beetje, want ze is er, en ze doet het en nu is het écht waar.
het was me een eer en een genoegen om je bij te staan, ik ben vreselijk blij dat ik iets voor je heb kunnen doen. Je hebt het fantastisch gedaan! Ik was ontzettend onder de indruk van hoe rustig je bleef en hoe je 'in' je moment zat, en hoe P. je hielp.
Je verhaal is prachtig, het neemt me weer helemaal mee terug.
Ik ben trots op je, jullie, enorm!
Hopelijk heb je wat aan de foto's, ik durfde niet aan het wieltje te zitten waarmee je op je eigen sterkte afstelt dus ze zouden zomaar wazig kunnen zijn
ja misschien op kamers over 18 jaar ;-).Hoe is het nu eigenlijk met je rib?
Ze is er
quote:
Wat mooi geschreven
& En die laatste dan niet sarcastisch. . Ook hier traantjes hoor slik... Mooi verhaal! kippevelDat ja....quote:
Inca,wat mooi opgeschreven! Nuchtere ik zit gewoon met vochtige ogen hier
Ze is er, jullie prachtige dochter! Meisje toch Maar ze is er en je hebt haar komst prachtig omschreven. Geniet van elkaar!
Wat fijn dat alles goed is met Isabel !!! Veel geluk samen
Wat mooi en intens geschreven Inca.
Ahhquote:
.. En dan ligt ze op mijn buik en ik kan alleen maar heel hard huilen want op mijn vraag of ze het doet antwoord de verloskundige dat ze het fantastisch doet en haar eerste 10 zo al binnen heeft.. Binnen 4 minuten is ook de placenta er, dan wordt ik gehecht. De schade valt mee: 3 hechtingen, alleen een klein scheurtje in de huid. Dan zegt de verloskundige "zo, en nu ga ik even opscheppen over je tegen mijn collega's" en we zijn met z'n drietjes, Isabel drinkt bij me en ik huil nog een beetje, want ze is er, en ze doet het en nu is het écht waar.
mooi gesproken inca Het was alsof ik er bij was! Geweldig geschreven.Op 7 januari hadden we dan eindelijk een afspraak met een gynaecoloog. Al een paar weken loop ik de deuren van het ziekenhuis plat ( wat opzich knap is bij draaideuren) vanwege de wat te laat vastgestelde zwangerschapsdiabetes. Voorafgaande aan deze afspraak hadden we al 2 arts-assistenten gezien die steeds de indruk wekten dat het allemaal wel meeviel en dat we het nog makkelijk even konden aankijken.
7 januari dus, het diabetesspreekuur. Een gynaecoloog en internist die samen spreekuur houden. M'n suikerwaarden werden bekeken en de medicatie besproken. Ik was vrij snel ingeregelt met de insuline, de waarden waren bijna een week stabiel. Dat was in elk geval goed voor de kleine man. Hoe stabieler het nu was, hoe minder last hij zou krijgen.
De gynaecoloog wilde verder zelf ook de metingen doen. Dus weer een echo. De kleine werd geschat op 3600 gram, waarbij het buikje vooral enorm voorliep. De echoapparaten geven een indicatie aan bij een meting, hoeveel weken bij die meting hoort. Bij Bram gaf de apparatuur al een poos geen schatting meer, omdat z'n buikje groter was dan bij kindjes van 42 weken.
Dan zegt ze opeens, deze week gaan we inleiden, ik wil nog even voelen of je al goed in te leiden bent... En dat was zo 2 cm ontsluiting. Ik mag kiezen: vrijdag? Donderdag? Of wil je woensdag al? Ja doe dan woensdag maar, als je toch weet dat je kleine gaat komen, dan maar zo snel mogelijk.
We gaan dus opeens met een datum naar huis. Overmorgen mogen we dan om 6 uur bellen of er plek is.
9 januari: de bevalling
Om 6 uur bellen??? We lagen elkaar al om 5 uur aan te kijken en om kwart voor 6 pakte ik gewoon de telefoon. Ja er was plek en dus stonden we op om te ontbijten. Om 7 uur werden we verwacht. Het is heel erg raar, om zonder enige vorm van weeën het ziekenhuis in te gaan om te weten dat die dag wel je kleine geboren gaat worden. Boven aangekomen kregen we een kamer en moest ik eerst aan de ctg. Die was prima en dus werden de vliezen gebroken en werd er een draad op Bram z'n hoofd aangebracht. Ik kreeg meteen een infuus om de weeën op te wekken. En dan is het wachten... De eerste weeën kwamen al wel snel, maar het was meer dat ik de heuveltjes op de monitor zag verschijnen dan dat ik echt het idee had dat het was begonnen.
Dan maar de tv aan, vrouwentv tlc. Er is een programma van bevallende vrouwen, say yes to the dress en dat soort bewegend behang. De verpleegster komt zo'n beetje elke half uur even kijken, of we nog wat willen hebben en hoe het gaat. Omdat ik haar steeds vrolijk begroet zet ze ook steeds m'n infuus hoger omdat ik er nog zo fris uitzie.
Wat ik enorm irritant vond aan inleiden was dat als ik moest plassen, de hele bende afgekoppeld moest worden, dat ik dus niet vrij kon lopen door de kamer ofzo. En dat rotinfuus, ik haatte dat infuus.
Maar goed, tijd ging voorbij en die was prima te doden met tv, fok en m'n online game.
Ergens rond lunchtijd begon het toch wel wat pijnlijker te worden. Joene kreeg een lunch, ik had geen trek, inmiddels moest ik echt even m'n mond houden bij een wee om me even te concentreren. De verloskundige komt nog binnen om te vragen of ze nog eten kan gaan halen. Ik had het idee dat dat nog prima kon.
Joene was inmiddels begonnen aan z'n lunch en ik vroeg m op een gegeven moment om wat tegendruk te geven op m'n rug. Dat voelde fijner.... Voor 3 weeën. Ik besluit maar eens te gaan liggen, maar het begint nu toch wel vervelend te worden. Ik vraag joene of hij eens op die knop kan rammen, ik wil pijnstilling. Nu!
Goed 5 minuten gaan voorbij en joene vraagt mij of hij ze zelf moest halen. Ik wilde nog zeggen, laat ze nou, ze komen echt wel. Maar uiteindelijk knik ik wel want het doet zeer mensen. Binnen een minuut stonden de verpleegkundige en verloskundige in de kamer. En die trekken schorten aan enzo. Hallo???? Ik wilde pijnstilling!!! ?
dat de oorzaak van de pijn was dat het hoofdje al stond, daar had ik ff niet op gerekend. Ik mag gewoon meepersen en 8 minuten later was Bram daar. De verloskundige was zo lief dat ze op het moment zelf snel tegen joene zei dat hij z'n kind moest aanpakken. Awesome! Precies wat ik stiekem graag wilde. En opeens lag daar dan een beer van een baby. 3600 gram??? Mwa, ietsjes meer: 4285 gram schoon aan de haak. En dan nog het grote "hoe heet hij". Is het een Bram? Of is het een Jelle? Ik vind het duidelijk een Bram en gelukkig joene ook! Bram is er!
1 schaafwondje wat wel gehecht werd en klaar waren we. Daar ligt dan een onwijs gaaf ventje op je borst.
Bevallen, het is m'n hobby niet, maar ergens is het jammer om nooit meer mee te maken. Het blijft een uniek moment die eerste kennismaking.
Dat was het ook.quote:
Dat klinkt wel als een prima bevalling eigenlijk
24 uur later stond ik met Bram op het kdv om m'n zieke niet meer jongste op te halen. We zijn 1 nacht gebleven in de kliniek, maar daar kun je niets anders dan op je bed liggen, dus ik wilde naar huis.
herkenbaar; ik bracht 12 uur later Evie naar de kinderopvangquote:
[..]
Dat was het ook.
24 uur later stond ik met Bram op het kdv om m'n zieke niet meer jongste op te halen. We zijn 1 nacht gebleven in de kliniek, maar daar kun je niets anders dan op je bed liggen, dus ik wilde naar huis.
Pas na 14 dagen kwam ik weer buiten.In m'n kraamweek heb ik de keukenkastjes staan soppen dn herindelen met m'n kraamhulp.quote:
Haha ondenkbaar, ik kwam pas na 6 dagen de trap af naar de huiskamer
Vandaag zijn we met z'n 5 naar de kerk geweest, Bram showen.
lucky bastardquote:
[..]
In m'n kraamweek heb ik de keukenkastjes staan soppen dn herindelen met m'n kraamhulp.
Vandaag zijn we met z'n 5 naar de kerk geweest, Bram showen.
Veel geluk samen!
Aventura, de eerste keer kon ik nog niet tot het einde van de straat lopen na een week, en deze keer was dat geen probleem geweest op dag 2.
31 augustus, ik vier mijn verjaardag in hele kleine kring, ben dan 39 weken en 6 dagen zwanger. Het gaat goed. Op 1 september komen mijn schoonouders taart eten. Het lukt me om alles op het dienblad de tuin in te krijgen. Ik heb toch wel last van krampjes.
De verloskundige had geadviseerd om de oudste uit logeren te laten gaan, want mijn lijf hield de bevalling tegen als hij in de buurt was. Ik liep al met 2 centimeter ontsluiting.
Mijn schoonouders nemen de stuiter peuter mee. Al uitzwaaiend beginnen de krampen erger te worden. Ik eet nog een pannenkoek en man begint gelijk met timen van de krampen.
Om de vijf minuten, we gaan maar niet naar het buurtfeestje aan de overkant.
De verloskundige komt, ik heb 4 centimeter ontsluiting. Ik mag in bad gaan en bellen als het erger wordt. Lekker in bad dus, nou nee. Een storm komt over me heen. Ik kan niet meer praten. Rammend op de rand van het bad trek ik de aandacht van man. Hij ziet me en hijst me eruit. Sterke vent!
Ik word aangekleed door hem en hij belt de verloskundige dat we nu naar het geboortecentrum gaan.
De trap af naar de auto dus. Ik hang over de motorkap om een wee weg te puffen, het feestje is goed hoorbaar. Het is nu 22 uur.
In het geboortecentrum blijk ik 7 centimeter te hebben. Ik sta naast het bed en weet nog iedereen te begroeten die binnenkomt. Om 23 uur is er wisseling van verloskundige. Ik voel een perswee.
Het mag en deze komt gewoon vandaag nog volgens de verloskundige. Ik pers en de oergolf gaat door mijn lijf.
Na zes minuten is Julius er. Gezond en zeer actief. Hij ligt een uur op mij voordat hij wordt schoongemaakt en gekeurd. Het is half twaalf.
Om half twee zijn we weer thuis. Ik krijg een berichtje vanaf het feestje. Ze hadden ons horen weggaan en willen weten hoe het is. Nou, we zijn ouders geworden van weer een pracht ventje.
jij was toch sneller als ik deze ronde, maar ik ben er eigenlijk wel blij mee Tico, haha, dat je zoon er al half uithing en jij had het niet door ook! Is ook wel supersnel gegaan zo he? Mooi dat Joene Bram opving! Herkenbaar, die namentwijfel, bij ons anderhalf uur denkwerk tussen Kes Isabel en Isabel Kes (en stiekem ook nog een beetje twijfel voor Kes Trillian)
En dank jullie wel voor de lieve en mooie reacties
het is moeilijk uit te leggen wat er gebeurde in mijn hoofd, maar het was een goede ervaring!Wat fijn en bijzonder dat mignonne deels aanwezig was.
Tico gewoon niet door hebben dat het hoofdje al stond! Maar ook bram is er, flinke beer
sopho jij hebt er ook snelheid ingegooid!
Ik weet niet goed waar te beginnen, dus laat ik toch maar beginnen bij het weekeinde.
Kreeg namelijk een fikse ontsteking in mn kies/kaak die me behoorlijk zeer deed, daardoor dacht ik buikbaby minder te voelen maar na flink porren kwam daar toch beweging.
Maandagochtend werd het ren en vliegwerk, mini naar psz brengen, snel tandarts bellen en kon meteen terecht voor wortelkanaalbehandeling (zonder verdoving).
Op de terugweg buikbaby nog niet gevoeld dus toch overleg en ik mocht smiddags meteen komen.
Mini opgehaald en oppas en vervoer voor mezelf geregeld. Ik trof een hele fijne vk in het zkh, luisterde en zei me ook te horen, eerst een echo en daarna plan maken! Spannend!
Echo gaf voldoende beweging maar duidelijk verminderd vruchtwater, na overleg dienstdoende gynaecoloog werd besloten morgen inleiden, inwendig onderzoek gaf volledig rijp dus ook gestript.
Toch ook aan de ctg en terwijl ik daaraan lag meneer gebeld dat het morgen ging gebeuren en oppas voor mini geregeld.
Kwam verpleegkunde nog vragen of ik anders wilde liggen maar na 20min kwam ze weer binnen, ik val met de deur in huis, je gaat nu naar boven de hartslag is te vlak.
Ik mocht meneer pas bellen toen de vliezen waren gebroken en buikbaby aan ctg lag.
Goh daar lag ik dan het ging nu gebeuren!
Meneer kwam gelukkig snel en de wee opwekkers werden om 20min opgehoogd. Tussendoor kreeg ik nog een slangetje erbij die water aanvulde in mn baarmoeder want er kwam praktisch geen druppel bij het breken
Vd vliezen.
Ik vond het allemaal best pittig maar redelijk te doen al werd het steeds sneller ook heftiger.
Kreeg ik ook nog de melding dat er extra onderzoek was aangevraagd om te kijken hoe het met zuurstof van buikbaby was, omdat deze weer ruim 20min te vlak was.
Toen kwam er paniek bij mij, kon ineens niet meer tegen de pijn en vroeg om pijnstilling maar het excuus het gaat heel snel werd aangevoerd waarom het niet kon (achteraf bleek dat het niet mocht ivm angst nog meer dippen hartslag buikbaby).
Ik begon over mn hele lijf te trillen en mn been begon te krampen.
De gynaecoloog kwam.om me proberen gerust te stellen maar ik kon niet meer ontspannen.
Ik bleek inmiddels ruim 5cm ontsluiting te hebben en ze ging me helpen, ik mocht zachtjes mee persen terwijl zij de ontsluiting wilde helpen.
Toen ging het ineens heel snel en 15min later had ik dan ook een heel mooi jochie op mn buik liggen! Hij was er en wat lijkt hij op zn zus!
En bovenal hij doet het! Tranen van nog de angst maar nog meer van geluk!
(15.00 vliezen gebroken, 18.23 geboren)
Nog beter ik stopte zelf met bloeden, geen fluxus maar netjes maar 200ml verloren.
Door de snelheid wel weer behoorlijk gescheurd dus nog een mooi rijtje hechtingen.
We blijven een nachtje in het zkh waar mini meisje haar broertje meteen kwam bewonderen wat een heel fijn prachtig moment was.
Snachts stond ineens de kinderarts aan ons bed dat ze hem extra op suiker/glucose gecheckt moest worden, want ondanks dat het gewicht in orde lijkt (2935) blijkt hij toch behoorlijk
Dysmatuur (p2,8). Gelukkig bleken alle controles goed en mochten we de volgende dag met zn allen naar huis, compleet met zn vieren.
Nou hoort het volgende niet specifiek bij de bevalling maar helaas werd ik zelf het weekeinde weer opgenomen met koorts, diagnose kraamvrouwkoorts.
Door ons eigen snelle handelen sloeg de ab ook goed aan en mocht ik (onder strenge voorschrift) naar huis om nog laatste dagen kraamzorg te krijgen
En nu ligt er een heerlijk mannetje naast me in de cosleeper en een grote trotse zus in haar bedje
Hoe gelukkig kan een mens zijn?!
En ik blijf het stoer vinden een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving. Ik beval liever dan ooit dat mee te maken.
Geniet lekker van je gezinnetje
!Dysmaturiteit hangt toch af van het gewicht? Ik vind bijna 6 pond bij krap 40 weken helemaal niet dysmatuur klinken
was hij een meisje geweest was het gewicht ook goed
het feit dat ze er midden in de nacht pas mee kwamen zegt ook wel dat verpleging er ook niet meteen aan dacht...
Die laatste zinnen zijn
Want een half uur tot een uur die pijn hebben lijkt mij namelijk erg stressvol als je hoogzwanger bent, dat kan niet goed zijn en ik vraag me af of je tandarts je verkeerde informatie gaf.
verder ben je een bikkel!!
Mijn tandarts durfde idd de verdoving niet aan, wel afgesproken dat ik elk moment kon aangeven dat het niet zou gaan
achteraf maar goed ook want het had best invloed kunnen hebben op de hartslag
de pijn van behandeling op zich ook maar niet in die mate dat ctg niet goed bleek
Verder ben je een stoere! Behoorlijk vlot gedaan!
Wat een verhaal joh, zomaar opeens bevallen terwijl je voor controle kwam! En een nare nasleep met de koorts erachteraan. En die wortelkanaalbehandeling, huuh! Ik heb er eens één op een zwaar ontstoken kies gehad, wat een ellende!
[ Bericht 30% gewijzigd door Clubsoda op 27-01-2013 09:21:51 ]
Juistquote:
De curves zijn ook weer verschillend vooe eerste of volgende kindjes. Voor een jongetje bij 40 weken is 2817 gram p5 als hij een eerste kind is, maar voor een tweede (of volgende) is 2979 nog p5. 3060 bij 40.5 zit ergens tussen de p5 en 10, licht, maar niet zorgwekkend licht.
Mooie verhalen weer dames! Het blijft iets heel bijzonders dat bevallen!
En Draculettetje dat klinkt als een hele spannende bevalling, wat fijn dat jullie inmiddels in het gelukkige knuffelstadium zijn beland
Het klinkt heel ontspannen en vlot!
Wat een bevallingsverhaal toch weer. Ik ga ook eens een poging doen.
7 januari, 40 weken en 6 dagen. Nooit gedacht dat ik een week overlijd zou lopen. Of zoals mijn man zegt: 'mijn vrouw is over de datum' Zo voel ik me ook wel, over de datum. Lopen gaat lastig, voel me benauwd en mijn maagzuurpillen zijn alweer op. Maar de verjaardag van de oudste is geweest en dat is toch een opluchting.
'S middags mag ik op controle bij de verloskundige en zij gaat proberen te strippen. Het schijnt goed te gaan maar ik zit tegen het plafond. Zo'n pijn doet het. De vk denk dat ik er vanavond of vannacht wel op kan gaan bevallen. Gewaagde uitspraak. Ik haal de oudste op bij opa en oma. Onderweg naar huis voel ik iets wat duidelijk een wee is. En thuis onder het koken nog een paar keer, zonder regelmaat. We besluiten onze oudste te laten logeren bij oma en opa. Hij voelt dat er iets staat te gebeuren en wil niet. Hij maakt een enorm drama. ' je laat me toch niet achter papa' huilt hij. Blijkbaar werkt dat op mijn toestand want vanaf dat moment voel ik helemaal niks meer. Geen wee niks. We kijken wat tv en gaan vroeg naar bed. Ik slaap prima tot een uur of vier. Ik post nog op Fok dat er niks gaat gebeuren
En ineens moet ik heel hard huilen: nu is de oudste voor niks logeren en deze baby komt nooooohooooit. Mijn man troost me en we gaan weer slapen. Nog geen vijf minuten later voel ik het: ik heb te vroeg geroepen dat er niks gaat gebeuren. Auw. We timen wat en na een half uur besluit mijn man de vk te bellen. Het blijkt onze achterbuurvrouw te zijn. Ze is er binnen een minuut.
We maken grapjes, ze belt de kraamzorg. Die niet opnemen. mijn man belt het algemene nummer van de thuiszorg: al onze medewerkers zijn in gesprek. Ja hoor om zes uur in de ochtend. Uiteindelijk krijgen we ze te pakken en sturen ze iemand, die er overigens een kwartier naar de geboorte zou zijn.
De vk gaat spullen klaar zetten om te toucheren. Het is dan bijna 6 uur. De weeën zijn goed op te vangen, liggend op mijn zij. Om 6 uur heb ik 6 cm ontsluiting. Wtf? Ik post het nog op Fok ook
De vk legt spullen klaar om de vliezen te breken. Ze waarschuwt dat het daarna heel snel kan gaan. Ik ben er wat huiverig voor maar wat moet dat moet.
Om 6:15 heb ik 8 cm ontsluiting en breekt ze de vliezen. De baby heeft in het vruchtwater gepoept. De verloskundige zegt heel rustig dat je het vaker ziet bij 41 weken en dat we niet naar het ziekenhuis gaan met 8 cm ontsluiting. De weeën gaan nu heel snel. De baby blijkt het wat zwaar te hebben en de vk zegt dat het kan zijn dat ze dadelijk de baby meteen even mee moet nemen naar om de ademhaling op gang te brengen. Voor het eerst besef ik dat het ook anders kan lopen: dadelijk ademt ze niet, gaat ze dood. Ik voel paniek maar weet mezelf rustig te houden door ademhalingsoefeningen van se yoga. Paniek heb ik nu niks aan.
Om 6:40 heb ik volledige ontsluiting. De verloskundige geeft aan dat de baby er snel uit moet en dat ik alles op alles moet zetten. Vijf minuten later is ze er, ze huilt meteen. En spuugt gelijk vruchtwater uit wat ze binnen had gekregen. Helemaal goed.
Wauw ze is er! Eindelijk. Onze dochter, en wat is ze klein en lief.
[ Bericht 0% gewijzigd door Estrys op 27-01-2013 11:02:12 ]
sorry. En er zijn wel langere verhalen toch? HIhi Ging het voor je gevoel ook allemaal heel snel of was het wel fijn? Super iig dat ze het goed deed ondanks de meconium in het vruchtwater!Het ging voor mijn gevoel minder snel dan de vorige keer. Terwijl het toen 3uur en 20 minuten duurde. Met 38 minuten persen. Ik vond de weeën goed op te vangen. Had ook nog praatjes tussen de weeën door. Dat was vorige keer toch anders. Vond het ook onzin dat mijn man al na 30 minuten weeën ging bellen.quote:Op zondag 27 januari 2013 10:54 schreef Enfermera het volgende:
Estrys wat een mooi verhaal
Oke, wat fijn joh! Grappig hoe je beleving is danquote:
[..]
Het ging voor mijn gevoel minder snel dan de vorige keer. Terwijl het toen 3uur en 20 minuten duurde. Met 38 minuten persen. Ik vond de weeën goed op te vangen. Had ook nog praatjes tussen de weeën door. Dat was vorige keer toch anders. Vond het ook onzin dat mijn man al na 30 minuten weeën ging bellen.
Whaha Had je man dat toch maar even goed door dan! En wat heerlijk dat het uiteindelijk goed kwam, en jullie baby's het toch zo goed doen. Genieten
Sopho, klinkt idd als een heel fijne bevalling!
Tico, Mensch wat een tempo
Goed gedaan!Dat gingen we niet halen zei ze. Dan hadden we een baby in de auto gekregen. Goede inschatting geweest denk ik. Maar ja toen besefte ik ineens hoe 'naïef' ik er in stond vooraf.quote:
jeetje estys, niet naar het ziekenhuis met meconium in het vruchtwater
Dracu en CS dank, dat verklaart. Mijn eerste jongen was namelijk ook onder de 3 kg, met 38 weken 6 dagen. Hij was dan niet dysmatuur vanwege termijn en eerste kind denk ik.
klopt zelfs als hij nu een meisje was was het goed geweestquote:
De curves zijn ook weer verschillend vooe eerste of volgende kindjes. Voor een jongetje bij 40 weken is 2817 gram p5 als hij een eerste kind is, maar voor een tweede (of volgende) is 2979 nog p5. 3060 bij 40.5 zit ergens tussen de p5 en 10, licht, maar niet zorgwekkend licht.
tis goed dat ze het in de gaten houden maar verder niks zorgwekkends
voor mij wel genoeg reden extra blij te zijn dat buiten hartslag besloten is tot inleiden
En ook al zo'n snelheid!
Ik ben mijn bevallingsverhaal aan het opschrijven. Duurt nog even hoor. Maar ooit (voordat Riley naar de basisschool moet) post ik mijn verhaal.
was bij mij ook.quote:
jeetje estys, niet naar het ziekenhuis met meconium in het vruchtwater
Maar ja, toen was ik al volledig ontsloten met gigapersdrang. Die zet je met -10oC niet meer in de auto
mooie verhalen weer!
Dus 2de kindjes moeten behoorlijk zwaarder zijn dan eerste kindjes?
nou ja, de melk van freecell ligt in de vriezer, is het weer te kllein ligt dat iig klaar.hooguit dus eerder een stempel, en voor ons gold extra na controle kinderarts en de suiker/glucose test samen met bijvoeding
Vandaag is de vloskundige nog een keer geweest om weer te strippen. Ze is er lang mee bezig maar uiteindelijk lukt het goed. Gelukkig want ben het ook wel zat. Morgen ben ik 41 weken en heel erg nieuwsgierig naar ons kleine meisje!
Zaterdag 26 januari.
Strippen heeft niks gedaan. Ik word teleurgesteld wakker omdat er nog steeds niks aan de hand is. We gaan maar even naar het winkelcentrum voor een paar boodschappen. Later in de middag word Matthias beetje ziek. Leander is al een paar dagen grieperig. 2 Kinderen ziek dus de dame komt voorlopig nog niet.
Als we 's avonds naar bed gaan begint Rian ook ziek te worden. Kan er ook nog wel bij. Ik word er een beetje verdrietig van. Ik wil zo graag bevallen maar het komt nu zo niet uit. Zul je zien dat het vannacht gebeurd terwijl iedereen ziek is.
Uurtje later, tegen 23:00 uur als iedereen slaapt voel ik bekende krampen. Nee niet nu. Gewoon negeren en proberen te slapen. Dat lukt ook aardig. Word wel om de 15 minuten wakker van weer een wee. Ik blijf het negeren in de hoop dat het weg gaat. Ondertussen ligt Matthias bij ons in bed met hoge koorst. Ik neem mezelf voor dat als ik om 03:00 nog weeen heb ik onder de douche ga. Maar ik weet ook dat het dan goed door gaat zetten en dat kan nu echt niet. Verstand op nul en me maar bezig houden met Matthias ook al heb ik om de paar minuten weeen die een minuut aanhouden. Ik twijfel of ik Rian wakker moet maken maar doe het maar niet. Hij is al slecht te pas dus laat maar slapen. Matthias slaapt ondertussen ook weer en ik dommel ook weer in.
Zondag 27 januari.
Ik word tegen 06:00 wakker. Phff gelukkig de dame heeft besloten dat het toch niet goed uitkwam. Ik voel heel in de verte nog dat er wel krampen aanwezig zijn maar niet dat ik bang ben dat het door gaat zetten. Wel doen we vandaag helemaal niks. 3 Zieken in huis dus lekker bankhangen. Tegen de avond komen de krampen toch weer iets sterker terug. Vertel dan aan Rian hoehet de afgelopen nacht ging. Hij schiet meteen in de stress en gaat het hele huis stofzuigen. Hij draait een paar wasjes terwijl ik op de bank hang om te kijken of het al door gaat zetten. De krampen komen en gaan maar ik heb niet het idee dat het serieus iets doet.
We gaan tegen 21:00 naar bed. Ondertussen probeert Rian wat te slapen. Ik merk dat de weeen nu wel iets steviger worden. Echt regelmaat zit er nog niet in. Als Rian slaapt zoek ik op mijn mobiel naar een weeenapp. Tegen 22:30 heb ik al best een paar weeen weggepuft maar heb nog steeds het idee dat het niet het echte werk is. Aan de app te zien komen ze best vaak en duren ze best lang. Dan maar even onder de douche.
Maandag 28 januari.
Tegen 00:00 word Rian wakker omdat ie de douche hoort. Hij heeft niet door dat ik er al bijna een uur onder sta. Ik vraag hem de vlos toch maar te bellen omdat ik eigenlijk niet weet of alles wel iets doet. Hij belt eerst mijn moeder om te vragen of ze kan komen want Leander is ondertussen ook wakker. Ik laat hem nog even wachten met de vlos te bellen. Heb namelijk het idee dat het weer een beetje afzakt en het voelde al die tijd nog niet echt genoeg.
Om 01:00 laat ik dan toch bellen. Ik zit op de wc weeen weg te zuchten en het gaat me eigenlijk best goed af. Het is helemaal niet zo heftig als de vorige keren, ben dus bang dat ik nog maar paar cm ontsluiting heb. Mijn moeder is er ondertussen en Matthias is ook wakker. Zij is met de kinderen beneden en Mikael slaapt nog. Als de vlos komt legt ze vast alles klaar. Ze weet dat ik heel graag thuis wil bevallen en durft het er op te gokken dat ik al aardig wat cm heb. Ze voelt al 8 cm ontsluiting. Phff gelukkig dan was het toch niet voor niks. Ze belt snel de kraamhulp en vraagt me of ik op haar wil wachten met het breken van de vliezen of dat ze ze mag breken. Ze denkt namelijk dat de kleine meteen met het breken van de vliezen mee naar buiten komt. Ik wil niet wachten op de kraamhulp. Wie weet hoe lang dat nog duurt want ze woont misschien niet eens in de buurt. Vlos is het met me eens en breekt de vliezen. Ik voel dat er in he vruchtwater is gepoept maar omdat de ontsluiting al zover is blijven we thuis. Ze wil niet dat we in de auto bevallen. Als het eerste beetje vruchtwater wegloopt komt de kraamhulp al binnen. Ik ruik dat ze gerookt heeft en word er naar van. Ik wil dat onze kleine meid snel geboren word zodat ze naast me weg gaat te stinken. Als de rest van het vruchtwater weg loopt komt ons meisje zo mee naar buiten gespoeld. Ik heb het niet eens zo snel door. Ik hoor Rian zeggen dat het echt een meisje is en hoe ze heet. Dan pas zie ik wat er gebeurd is. We hebben een dochter. Een dochter.. Na 3 jongens. Liné. Ze word op mijn buik gelegd. Wat heeft ze een diepe vouw in haar voorhoofd en wat lijkt ze op haar papa. Nog veel meer dan haar broers deden. Wat is ze mooi en wat is ze klein. De vlos moet beetje huilen, tis haar eerste bevalling sinds haar eigen dochter geboren is. Met het wegen blijkt ze toch 3360 gram. Maar ze is heel klein. De kraamhulp kleed der aan. Overslag romper + jurkje maar dat vind ze te lastig dus ze trekt het gewoon over der hoofd. Ik word er een beetje boos om. Ik heb niet voor niks overslag gekocht!!
Ondertussen hebben Leander en Matthias, allebei rode koppies van de koorts, kennis gemaakt met hun zusje. Mikael slaapt nog steeds. En heeft oma kennis gemaakt met der eerste kleindochter. Ik ga lekker douchen en sms daarna de buurvrouw/vriendin die op vakantie is dat de kleine is geboren. De jongens gaan weer naar bed en de vlos op naar de volgende bevalling. De kraamhulp probeert nog wat dingen uit te leggen maar we horen niks nieuws en vragen of zij ook weg wil gaan. Tegen 04:00 liggen we in een schoon bed met een klein meisje tussen ons in. Alsof ze er zo ineens was. Rian slaapt als snel weer want die is nog steeds ziek. Ik kan niet slapen. We hebben een dochter. Heb wel iets beters te doen.
Tegen 07:30 worden we wakker. Liné bovenop me. Rian legt der in eigen bed zodat de jongens even rustig weer kunnen beseffen wat er gebeurd is vannacht. Ik roep Mikael uit bed en loop met hem naar Liné. Hij kijkt een beetje beduusd in het bedje en zegt: "Ik had vannacht al gehoord dat ze geboren was want ik was gewoon hele tijd wakker maar deed alsof ik sliep!" Leander gaat ook kijken al was het om tegen Mikael te zeggen dat ie vannacht uit bed was. Matthias wil eerst bij me liggen want die is nog steeds goed ziek. Als Liné begint te huilen kijkt ie op en weet het ineens weer. "Oh baby", zegt ie en gaat ook snel kijken. Daar staan dan 3 mannen aan het bedje van hun kleine zusje. 3 Grote broers, die haar altijd zullen helpen!! Onze dochter, hun zusje. We zijn compleet!!
.En das niet een hele relaxte kraam geweest.was het verder wel goed?
.Ik had het al een keer geprobeerd op de laptop en toen ging er iets mis en was het hele verhaal verdwenen
Donderdag 28 maart heb ik een afspraak bij de gyn. Er is bloed geprikt om te kijken of ik zwangerschapscholestase heb en we gaan de aankomende bevalling bespreken ivm een groep B streptokokken bacterie (gbs).
Eenmaal binnen staan de tranen al in mijn ogen, want ik trek het niet meer. Ik ben óp. Lig al 4 weken bijna de hele dag op bed, heb veel voorwerk en zodra ik iets doe keert mijn lijf zich tegen me lijkt wel. Ik ben er klaar mee, maar ben wel van mening dat de kleine nog even moet blijven zitten om af te bakken. Ik ben 37w4d.
De gyn wil graag toucheren en constateert 3 cm ontsluiting en wil graag strippen, met de gedachte dat ik dan ws die avond wel beval, zo klaar is mijn lichaam ervoor. Ze overvalt me met de vraag en ik besluit het niet te doen.
Vervolgens wordt er tot onze verrassing gelijk een datum geprikt voor een inleiding. De dag erna al
Daar hadden we niet op gerekend! Ze verteld ons dat ik geen gbs heb
en dat er idd verhoogde waarden waren voor de cholestase.We gaan naar huis, helemaal overdonderd met de info die we net hebben gekregen en thuis bedenk ik me dat ik nu nog niet weet of ik nou cholestase heb of niet.
De dag erna blijkt van wel en hoor ik ook dat dit de grootste reden is voor de inleiding.
Goede vrijdag 29 maart. We melden ons rond 07.30 in het ziekenhuis. Na het nodige papierwerk wordt er een infuuslijn aangelegd (precies op de knik van mijn pols, bloedirritant blijkt later als ik me wil afzetten in een matras of kussen tijdens een wee. Dat gaat dan niet omdat dat infuus daar zit) met weeënopwekkers en mijn vliezen worden gebroken.
Ik moet wel aan de ctg maar om het voor mij zo makkelijk mogelijk te maken willen ze een electrode op het hoofdje van de kleine aanbrengen. Dit lukt niet en na 2 pogingen houden ze het voor gezien en krijg ik een tweede band om mijn buik. De reden lijkt een flinke haardos te zijn
Bring it on denk ik nog, we zijn hier met een reden en volgens de gyn zou ik begin van de middag de kleine wel in mijn armen hebben. Ik ga uit van uiterlijk 15.00.
Helaas......Er gebeurd bar weinig en iedere 20/25 wordt het infuus opgeschroefd. Met nagenoeg geen resultaalt. Ik voel wel wat, maar niets heftigs en ben teleurgesteld dat het niet doorzet.
Mijn vriend vraagt rond het middaguur wat er gaat gebeuren als dit niet werkt. Er wordt gesproken over een keizersnee en ik schrik! Dat wil ik helemaal niet!! Doodeng vind ik het, de gedachten dat er in je gesneden wordt terwijl je nog bij kennis bent. De tranen staan hoog.
Een paar minuten na dit gesprek komt E. (een stagiaire, maar ik weet de juiste benaming niet) terug omdat ze de indruk had dat ik geschrokken was van dit bericht en er wellicht nog over wilde praten. Zó lief.
Ze helpt me weer nuchter na te denken en geeft aan dat dit een worst case scenario is en ws helemaal niet nodig. Ze vraagt of ze bij ons mag blijven ter begeleiding en dat vinden we prima. We zijn het laatste gezin voor haar, na deze dienst zit haar stage erop. Het is een lieve meid en ze zorgt voor wat afleiding. We zitten de hele middag te kletsen en af en toe gooi ik er een vraag in.
Om 15.30 is er wissel van de diensten en ben ik niet verder dan 4 cm
Ik baal als een stekker. Iedere 2 uur wordt er getoucheerd dus rond 18.00 is het weer zover. 5 cm Dit schiet echt niet op en de bedoeling van het ziekenhuis is wel dat ze vandaag geboren wordt. Ik zie met angst en beven de keizersnee dichterbij komen.E. vraagt of we het goed vinden dat ze blijft. Natuurlijk, alleen geef ik wel aan dat ze van mij lekker naar huis mag. Haar dienst zit er op. Maar ze wil graag blijven. De lieverd.
De dienstdoende verloskundige (M) wil nogmaals proberen om de ctg met elektrode op het hoofdje te bevestigen, want ze vindt het raar dat het niet lukte vanmorgen.
E. mag eerst 'voelen' en geeft aan dat ze nog vliezen voelt. Huh??
M. voelt ook en E. blijkt het goed gevoelt te hebben. De vliezen zijn gebroken, maar op het hoofdje van de kleine blijven zitten, waardoor de elektrode niet pakte. M. 'poetst' het restje vlies weg en de elektrode zit er bijna direct goed op.Ik ben er blij mee want ik heb wat meer bewegingsvrijheid en wil mijn bed uit. Maar zodra ik op de rand van het bed zit, krijg ik een megawee
Ik zucht en puf en weet even niet wat me overkomt ineens. Als hij weg is wil ik alsnog opstaan, maar daarbij raakt mijn buik mijn bovenbeen, wat een volgende wee triggert. In deze onmogelijke houding vang ik de ene wee na de andere op en weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik grom zelfs. 'Dit gaat hard' denk ik nog en geef aan dat als het zo doorgaat ik over niet al te lange tijd toch wel pijnstilling zou willen. Ik had 's ochtends al aangegeven remifentanil te willen.
Om 18.45 stuur ik E. weg om dit voor me te regelen. Nog geen 10 minuten later kan ik voor het eerst op de knop drukken en om 19.00 zweef ik al een meter boven mijn bed
wat een heerlijk spul is dit!!Om 19.45 denk ik te voelen dat ik moet poepen. Ik voel nog geen persweeën, maar weet dat dit gaat komen en vraag E. om iemand te gaan halen. Ze komt terug met M. die wil toucheren en ik blijk idd op 10 cm te zitten.
De remifentanil wordt uitgeschakeld, maar net voordat ze dat doen, druk ik nog snel op de knop
Ik ben per direct verslaafd.De pomp gaat weg en ik pers de eerste keer. Heel beheerst, krachtig en lang. Zonder piepen.
'Wauw" denk ik nog 'dit kan ik goed zeg!' (even vergeten dat de remifentanil dit voor me deed
)Vervolgens denk ik dat ik kapot ga bij de tweede wee en vraag vertwijfeld of het hoofdje al staat. Dat kan toch nog niet, zo snel??
Maar wel dus en bij de derde wee wordt Rosalie geboren
Ik heb van tevoren nog getwijfeld of ik haar zelf wilde aanpakken, maar heb hier niets meer mee gedaan omdat ik zeker wist dat ik op het moment supreme hier helemaal niet mee bezig zou zijn. Ik heb haar niet aangepakt, maar ben haar wel 'gaan halen'. Zodra ik voelde dat ze geboren werd wist ik niet hoe snel ik haar uit de handen van E. moest pakken.
Ze wordt bij me neergelegd, huilt 2x kort en valt in slaap
Heerlijk ontspannen en zich van geen kwaad bewust.Daarna gaat alles snel. Ik lig nog te genieten van de kleine Rosalie op mijn borst als ik mijn vriend hoor vragen wat er aan de hand is omdat hij paniek in de ogen van de verloskundige ziet. Zij zegt dat het geen paniek is, maar wel werkdruk want er moet nú snel gehandeld worden.
Ik merk en begrijp al snel dat ik bloed. Veel bloed. Met grof geweld wordt 4 minuten na de geboorte van Rosalie de placenta uit mijn buik getrokken in de hoop dat dit de bloeding stopt. Helaas. Inmiddels staan er zeker 6 mensen in de kamer en zie ik paniek in de ogen van mijn vriend en dan schrik ik pas. Ik kom weer een beetje op aarde en merk in wat voor situatie ik me bevind en geef aan dat ik zo ga flauwvallen (ik zit nog wat rechtop ivm het persen). Mijn hoofdeinde wordt achterover gegooid en dat zorgt ervoor dat ik bij mijn positieven blijf.
M. staat links van me met al haar kracht op mijn buik te duwen en ze doet me onmenselijk zeer hiermee. Ik geef het aan, maar begrijp ook dat dit moet. Waarom precies, dat besef komt allemaal achteraf. Als ik ze hoor praten over de o.k. geef ik aan dat ze mijn shirt kapot mogen knippen. Ik wil geen gehannes met een shirt over mijn hoofd en wat kan mij dat shirt nou schelen.
Dit wordt dan ook direct gedaan. Rosalie wordt op mijn verzoek dan bij me weggehaald omdat ik bang ben dat ze met de schaar in aanraking komt. De schat heeft heel de tijd lekker in het bedje liggen slapen.
Er staan 2 mensen op mijn buik te duwen, er zit er één bij me naar binnen te kijken om de oorzaak van de bloeding te ontdekken, er regelt iemand van alles rond mijn bed (bloed afnemen via vingerprik, monitor bijhouden .e.d) en er is iemand aan het bellen met de gyn. Gelukkig komt er nog iemand binnen die zich bekommerd om mijn vriend, die totaal van de kaart is door wat er gebeurd.
Ik kijk recht voor me, waar een nieuwe flatscreen tv hangt. Met een mooi glimmend beeldscherm waar precies mijn eigen reflectie in zichtbaar is. Ik zie de contouren van mijn benen en in het midden één grote helderrode vlek
Ik schrik me het ongans en kijk snel een andere kant op. Dát wil ik niet zien. (ik heb dit later ook aangegeven, wellicht kan de tv in een andere hoek worden opgehangen)
Ineens knalt het besef bij me binnen dat dit wel eens heel erg fout kan gaan en dat ik straks 3 mensen achter laat op deze wereld. Ik vraag daarom of iemand mij kan vertellen dat het goed gaat komen, op wat voor manier dan ook. Ik kijk naar links, waar M staat en heb het idee dat ze mijn blik ontwijkt. Ik kijk naar rechts, naar E. en zij kijkt me met een blik vol medelijden aan en zegt dat ze dit helaas niet kan beloven.
Deze opmerking met de blik in haar ogen (die vergeet ik volgens mij nooit meer) knalt keihard bij me binnen. Ik raak in paniek maar kan verder niets anders doen dan het over me heen laten komen en hopen dat het goed komt.
De gynaecoloog staat al gauw in de kamer en op dat moment keert de rust terug. De boel is onder controle nadat ze me de nodige medicijnen via allerlei wegen hebben toegediend (via infuus en rectaal).
Dit hele verhaal heeft een klein half uur geduurd.
Er komt een jongeman binnen met transfusiebloed, stelt zich voor en is weer weg.
Ik wordt nog streng in de gaten gehouden en af en toe verlies ik nog een guts bloed, maar ook dat stopt al snel.
In totaal ben ik 3,2 liter bloed verloren.
Om 22.00 zijn we bijgekomen van de schrik en bellen we snel de opa's en oma's, die wisten van de inleiding en dus al heel de dag op hete kolen zaten.
Om 23.30 ben ik gewassen en opgefrist en worden we naar de kraamafdeling gebracht. Het is daar erg rustig en er wordt gevraagd of mijn vriend wil blijven slapen. Ik ben zo blij met dit aanbod dat ik het aanneem en mijn vriend wat mij betreft hier geen keuze in heeft. Ik wil niet dat hij me nu daar 'alleen' laat. We krijgen een eigen kamer. Echt top!
Hoe slecht het ook ging, ik voel me op dit moment best prima en het lijkt wel of het niet gebeurd is.
De volgende dag heb ik al het transfusiebloed binnen, ga ik douchen, kan plassen
(zie vorige bevalling) en mag ik naar huis. Om 13.00 zijn we thuis.Achteraf vallen er steeds meer dingen op zijn plek. De reden dat er zo hard op mijn buik werd geduwd, was omdat ze de aorta dicht moesten duwen om de bloedtoevoer te stoppen, zodat ze hopelijk konden zien waar de bloeding vandaan kwam.
Ook hoorden we dat het o.k.team al paraat stond (dat wist ik al wel een beetje omdat ik ze daarover had horen praten) en dat er een reanimatieteam klaar stond op de gang. Vooral dat laatste bericht knalde even binnen. Natuurlijk is dat ook een standaardprocedure, maar het feit dat deze mensen al opgetrommeld waren voor mij is toch wel heftig om te beseffen.
Ik begrijp nu ook pas goed wat een fluxus inhoudt. Ik heb het hier al meer gelezen, maar de ernst hiervan leek dan niet binnen te komen. Ja, je verliest veel bloed, maar is dat erg?? Beetje dat idee.....
Het herstel gaat eigenlijk heel goed en ik ben stukken fitter dan na de bevalling van Eva. Daardoor is het contrast zo groot. Je gaat even heel diep, maar daarna merk je er eigenlijk weinig meer van, behalve dat je moet aansterken.
Bij Eva was het probleem minder groot (2 weken niet kunnen plassen), maar was ik er lichamelijk veel slechter aan toe. Ik kon niet eens omrollen in bed!
Deze ervaring heeft er wel voor gezorgd dat we nu zeggen dat er geen derde meer komt. We gaan geen goden verzoeken!
Maar vraag me dit over 2 jaar nog maar eens
Dat snap ik. Heftig verhaal, Danic! Ik heb met tranen in m'n ogen zitten lezen. Dat paniek moment, pffquote:
Oh beetje lang verhaal, maar moest het echt even helemaal kwijt.....
. Gelukkig gaat het goed met jullie!Ik ga (op advies van Mignonne) wel mijn bevallingsverslag opvragen.
Hoe gaat 't met je vriend? Kunnen jullie er over praten?
Poeh. Ik ben in ieder geval blij dat je dit nog kan vertellen.
En
voor het kunnen plassen. Wel lief van die zuster E., wordt vast een goede zuster.Hij vertelde ook dat hij op een gegeven moment dacht dat hij misschien wel 2 kaartjes moest gaan regelen i.p.v. 1.
En dat hij meer gezien had dan hij wilde. Zo heeft er de hele tijd mijn placenta in een bak naast hem gelegen. Tja.....dat is niet iets wat je graag ziet (wij tenminste niet).
Ik merk wel dat het inmiddels een plekje heeft. Ik heb net bepaalde stukken wel met tranen in mijn ogen zitten schrijven, maar dat is ook de herbeleving van de emoties.
En idd een
voor het plassen. En nog één voor geen hechtingen!! Hoe bedoel je dat?? Graag volgende keer een werkende blaas en geen fluxus? Zoiets??quote:
Wow wat een heftig verhaal, sterkte. Ik zou de volgende keer wat beter je bevallingswensen doorgeven
En dat van E. dat denk ik ook! Ze is gewoon tot 23.00 gebleven!!
En mijn vriend vond het wel leuk geloof ik.