OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Het gaat heel erg goed! Als mijn laptop gerepareerd is kom ik hier weer vaker meepraten hoor. Ik voel me goed, sta 100% achter mijn keuze en met mijn neefje gaat het ook erg goed. Hij groeit goed, slaapt lekker. Helemaal prima!
Twinkle en Skoap, wat een mooie verhalen allebei. 
Sorbootje, fjin om te horen dat het erg goed gaat met jou en je neefje.
Sorbootje, fjin om te horen dat het erg goed gaat met jou en je neefje.
Zojuist jullie verhalen hier doorgelezen. Erg interessant om te lezen hoe iedereen het ervaren heeft, mooie verhalen ook 
Ik heb inmiddels ook de rust gevonden om het verhaal 'even' uit te typen
In spoiler, want het is een erg, erg lang verhaal. Maar goed, het was ook een erg, erg lange bevalling
Ik heb inmiddels ook de rust gevonden om het verhaal 'even' uit te typen
In spoiler, want het is een erg, erg lang verhaal. Maar goed, het was ook een erg, erg lange bevalling SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Edit: gisteren kreeg ik te horen (van de vk) dat Saar in mijn geval nooit op de natuurlijke wijze geboren had kunnen worden. Ze was niet alleen/ niet zomaar een sterrenkijker, maar er was wat meer aan de hand. Moet me dat nog eens precies laten uitleggen.
Jeetje Coco wat een marathon. Zoals ik je steeds zag posten in het Z&G topic heb je wel mentaal een topprestatie geleverd! Geniet nu maar flink van je kleine meid.
Ja, en maf genoeg, als je me zou vragen 'was het zwaar?', dan zou ik zeggen 'valt wel mee!quote:Op zondag 11 november 2012 21:42 schreef Tante_Soesa het volgende:
Jeetje Coco, wat heb je toch een heftige bevalling meegemaakt. Een wee van 25 minuten!
'. Terwijl het eigenlijk enorm heftig was (en dat vond ik toen ook). Maar goed, met Saartje is alles goed gegaan, ik ben er ook gewoon nog, en het moment dat ik Saartje zag, was alles alweer half vergeten Dat is het handige aan onregelmatige weeën (op een gegeven moment werkte dat ook niet meer overigensquote:
Jeetje Coco wat een marathon. Zoals ik je steeds zag posten in het Z&G topic heb je wel mentaal een topprestatie geleverd! Geniet nu maar flink van je kleine meid.
), maar die pauzes af en toe hielpen met dingetjes posten/vrienden whatsappen enzo (en dat zorgde bij mij weer voor afleiding, denk dat ik anders een beetje verloren zou zijn geraakt in de pijn).
Heavy Coco. Maar wel fijn dat je er toch goed op terugkijkt (tenminste, dat lees ik tussen de regels door).
En je verhaal over de keizersnede
En je verhaal over de keizersnede
Wow, wat een heftige bevalling coco en wat een prestatie je hebt geleverd. Ben benieuwd wat de gyn je gaat vertellen mocht je dat met ons willen delen?
Ik heb zelf geen ervaring, ook niet in vriendenkring met sterrenkijkerligging. Kun je een baby in deze ligging op natuurlijke wijze krijgen?
Ik heb zelf geen ervaring, ook niet in vriendenkring met sterrenkijkerligging. Kun je een baby in deze ligging op natuurlijke wijze krijgen?
Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander niet
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander niet
Saartje maakt gewoon alles goed! En als ik achteraf hoor dat ik dit niet overleefd had zonder medisch ingrijpen, dan mag helemaal van geluk sprekenquote:Op maandag 12 november 2012 05:49 schreef Kyara het volgende:
Heavy Coco. Maar wel fijn dat je er toch goed op terugkijkt (tenminste, dat lees ik tussen de regels door).
En je verhaal over de keizersnede
Dus overall kijk ik er idd positief op terug.Over de keizersnede: ik heb de hele keizersnede lang liggen roepen... "Ohhhh bah! Dit voelt zooo vies aan. Ieeeeh, dit voelt écht heel vies aan. Wat is dit smérig!"
En me ondertussen ook daarvoor verontschuldigen enzo, lolol!
Ja, sterrenkijkers kunnen op natuurlijke wijze worden geboren. Wel vaak moeilijker. En resulteert ook vaker in keizersnede. Wat er bij mij precies was, weet ik niet. Ze was verkeerd ingedaald ofzo waardoor ze de bocht door het bekken nooit had kunnen maken. Zoiets.quote:
Wow, wat een heftige bevalling coco en wat een prestatie je hebt geleverd. Ben benieuwd wat de gyn je gaat vertellen mocht je dat met ons willen delen?
Ik heb zelf geen ervaring, ook niet in vriendenkring met sterrenkijkerligging. Kun je een baby in deze ligging op natuurlijke wijze krijgen?
Als ik het me nog eens heb laten uitleggen zal ik t even laten weten.
Hey coco, stomme vraag misschien hoor, maar wat ik niet helemaal snap is dat ze pas op dag 3 een echo gingen maken om te kijken hoe wie waar wat en er toen pas achter kwamen dat ze ondersteboven in je bekken hing...quote:Op maandag 12 november 2012 08:59 schreef Cocotrimonium het volgende:
[..]
Saartje maakt gewoon alles goed! En als ik achteraf hoor dat ik dit niet overleefd had zonder medisch ingrijpen, dan mag helemaal van geluk spreken
Over de keizersnede: ik heb de hele keizersnede lang liggen roepen... "Ohhhh bah! Dit voelt zooo vies aan. Ieeeeh, dit voelt écht heel vies aan. Wat is dit smérig!"
Sarcasme. Herken het.
Jeetje coco wat heeft t lang geduurd en wat n heftige weeen zeg. Sterke vrouw!
Vond het ook interessant hoe je de ks bsachreef, daar lees je anders nooit veel over. Genees je er goed van?
Tot snel in t babytopic!
Vond het ook interessant hoe je de ks bsachreef, daar lees je anders nooit veel over. Genees je er goed van?
Tot snel in t babytopic!
Ja ik snap ook niet dat ze je zo lang hebben laten aanmodderen joh! En ik herken je ks-verhaal wel. Niet dat ik er zelf een heb gehad, maar wel een operatie aan mijn hand, waarbij ik volledig bij bewustzijn was. Natuurlijk was ik wel plaatselijk verdoofd. Ik weet nog dat ik dat ook heel raar vond, dat geduw en getrek en gewroet. Bij mij werd er zelfs gehamerd 
Echt heel gek.
Echt heel gek.
Hebben meer mensen me gevraagd, maar geen idee. Dat ze de eerste dag niet meetelden, kan ik me voorstellen. Toen was het ook allemaal prima op te vangen en was het zo onregelmatig dat ik daardoor zelf twijfelde (zijn het nu écht weeën of niet?).quote:
[..]
Hey coco, stomme vraag misschien hoor, maar wat ik niet helemaal snap is dat ze pas op dag 3 een echo gingen maken om te kijken hoe wie waar wat en er toen pas achter kwamen dat ze ondersteboven in je bekken hing...
Waarom ze het daarna niet eerder hebben gedaan, ik weet het echt niet.
Volgens mij gaat het wel goed jaquote:
Jeetje coco wat heeft t lang geduurd en wat n heftige weeen zeg. Sterke vrouw!
Vond het ook interessant hoe je de ks bsachreef, daar lees je anders nooit veel over. Genees je er goed van?
Tot snel in t babytopic!
Moet een tijdje heel voorzichtig doen, en dat vind ik soms lastig. Vooral dat ik mijn eigen baby niet altijd even goed kan verzorgen (gelukkig doet M. dat met alle liefde ). Maar dat komt vanzelf wel weer! En het grote voordeel is natuurlijk dat mijn onderkant in ieder geval nog mooi intact is
Jaaa, maf is dat he?? Ik vond het echt heel vreemd/raar/vies aanvoelen. En je weet dat je buik 'open' ligt, en dan dat getrek en gewroet in je binnenstequote:
Ja ik snap ook niet dat ze je zo lang hebben laten aanmodderen joh! En ik herken je ks-verhaal wel. Niet dat ik er zelf een heb gehad, maar wel een operatie aan mijn hand, waarbij ik volledig bij bewustzijn was. Natuurlijk was ik wel plaatselijk verdoofd. Ik weet nog dat ik dat ook heel raar vond, dat geduw en getrek en gewroet. Bij mij werd er zelfs gehamerd
Ieuw!
Wow Coco, heftig.
Knap dat je er nu al zo positief mee om gaat!
En Ben was een sterrenkijker. Via natuurlijke weg geboren, wel ook pas na 45 uur en met de zuignap. Ik had ook van die erg onregelmatig maar wel heel heftige weeën.
Knap dat je er nu al zo positief mee om gaat!
En Ben was een sterrenkijker. Via natuurlijke weg geboren, wel ook pas na 45 uur en met de zuignap. Ik had ook van die erg onregelmatig maar wel heel heftige weeën.
+1quote:
Wow Coco, heftig.
Knap dat je er nu al zo positief mee om gaat!
En Ben was een sterrenkijker. Via natuurlijke weg geboren, wel ook pas na 45 uur en met de zuignap. Ik had ook van die erg onregelmatig maar wel heel heftige weeën.
Coco wat een heftige bevalling. Sterke vrouw ben je 
Life is what happens while you are busy making other plans...
Wat een verhaal, Coco. Het heeft écht lang geduurd. Jammer dat Saar met een keizersnede moest komen, maar wat fijn dat ze er is. Je zegt dat er nog iets extra's aan de hand was met de ligging. Bedoel je misschien dat het een kruinligging was? Zo zeiden ze het bij mijn jongste namelijk: kruinligging met het achterhoofd achter. Zij is ook met een keizersnede geboren. Ik kreeg wel volledige ontsluiting - dat lukt vaak al niet, zoals bij jou het geval was - maar de baby kon niet door mijn bekken. De gyn zei dat het wel uitzonderlijk was dat een sterrenkijkertje écht niet "past" als de eerste wél gewoon geboren is, maar ja, ik maak nogal groothoofdige baby's en dan komt het blijkbaar toch wel nauw met die ligging...
Je zegt dat er nog iets extra's aan de hand was met de ligging. Bedoel je misschien dat het een kruinligging was? Zo zeiden ze het bij mijn jongste namelijk: kruinligging met het achterhoofd achter. Zij is ook met een keizersnede geboren. Ik kreeg wel volledige ontsluiting - dat lukt vaak al niet, zoals bij jou het geval was - maar de baby kon niet door mijn bekken. De gyn zei dat het wel uitzonderlijk was dat een sterrenkijkertje écht niet "past" als de eerste wél gewoon geboren is, maar ja, ik maak nogal groothoofdige baby's en dan komt het blijkbaar toch wel nauw met die ligging...
Van dat gewroet, bedoel je? Schrale troost: volgens mij - het is al ver weggezakt - vond ik het wel wat vreemd voelen, maar niet eng/vies/naar. Zeker niet vergeleken bij hoe een vaginale bevalling voelt.quote:
ik word echt helemaal naar van de keizersnede verhalen van je zeg.
Cantare, ik weet inmiddels hoe ze lag. Tóch een sterrenkijker, maar al voor t indalen in het bekken zo gedraaid. Blijkbaar kunnen ze er dan niet uit. Vaak draaien ze bij/na het indalen zo, en dan kán het meestal wel, alleen een stuk lastiger.
Oh, het was ook niet zó vreselijk erg. Vond t gewoon heel nasty aanvoelenquote:
[..]
Van dat gewroet, bedoel je? Schrale troost: volgens mij - het is al ver weggezakt - vond ik het wel wat vreemd voelen, maar niet eng/vies/naar. Zeker niet vergeleken bij hoe een vaginale bevalling voelt.
Denk dat oververmoeidheid veel uitmaakte ook
Ik moest vrijdag op controle bij de gyn. Ik had weinig vruchtwater, dus moest geprimed worden om ingeleid te kunnen worden.
Ik ben dus zondag opgenomen. Om 7.30 de eerste meting, ctg en tablet. Ik had 1 cm. Ik voelde nog niks, dus ben ik wat rond gaan wandelen met N. (saai hoor, zo'n ziekenhuis op zondagochtend) Ik moest om 11 uur weer op de afdeling zijn. Om 12 uur kreeg ik de tweede meting, ctg en tablet.Nu had ik 2 cm. Ik werd gelijk gestript. Ik kreeg wat harde buiken. Die waren mooi te zien op de ctg. Hierna ging N naar huis, dus ik ben wat gaan kletsen met de buurvrouw en wat rondhangen. Om 16 uur ben ik weer aan de ctg gegaan, werd het weer gemeten en kreeg ik een tablet. Nu was er 3 cm ontsluiting. Tijdens het eten werden de harde buiken naarder. Ik kreeg last van mijn rug, deze rugpijn herkende ik van de bevalling van Sofie. Daar begon het mee. Ik kreeg een warme kruik voor mijn rug. Ik heb N toen een berichtje gestuurd of hij snel kwam. Ik wilde dat hij er was. Hij was er rond 19 uur. Om 21.30 kwam er een verloskundige om te kijken hoe het ervoor stond. Er was nog niks opgeschoten. Ik kon nu niet meer lekker op mijn rug liggen, maar dit moest wel voor de ctg. Ik raakte een beetje in paniek, de pijn werd naarder, maar het deed voor mijn gevoel niks. Ook raakte ik in paniek omdat N om 22.00 uur naar huis moest. De verloskundige belde naar de verlosafdeling om te overleggen. Gezien mijn eerdere bevalling, en de angst ervoor mocht ik al naar boven. Hier kon N blijven slapen. Ik kreeg hier weer een ctg, en ik bleek wel weer pieken en dalen te hebben. Ik kreeg 2 paracetamollen en een slaaptablet. N kreeg een bed. Ik kon niet slapen, N is wel gaan slapen. Ik heb hem laten liggen. De weeen kreeg ik wel weggepuft. Om 7 uur bleek ik wel 4 hele cm te hebben. Weer even paniek. Hoelang gaat het nog duren. Ik had al 2 nachten niet geslapen en was kapot. Ze hebben toen mijn vliezen gebroken. Hierop werden de weeen heftiger. Maar ze kwamen volgens de verpleegkundige nog niet snel genoeg. Ik kreeg toen wee opwekkers. Ook omdat dat beter was voor mijn baarmoeder. Het ging toen heel rap. Ik kreeg de weeen niet meer weggepuft en ik wilde zelfs een ruggeprik. Die vond ik doodeng, maar ik kon niet meer. Het was klaar. Ik bleek toen 7 tot 8 cm te hebben. Wow, had ik dat even niet verwacht. Nu mocht ik de pca pijnpomp. Ruggenprik was niet meer haalbaar. Dus het infuus werd gezet. Al maakten ze niet zoveel haast. Waarschijnlijk omdat ze ook wel doorhadden dat de pomp niet zoveel zin meer had. Het ging zo snel. Ze gingen alle spullen klaarzetten voor de bevalling. Ze hadden een ok klaarstaan, een ok team en de gyneacoloog werd gebeld. Hij moest erbij zijn ivm mijn eerdere bloedverlies. Ik kreeg al snel nog vervelendere weeen. Ik moest wel roepen dat ik niet meer wilde. Toen ze weer gingen kijken was het ruim 9 cm. Geen pomp meer dus, maar snel persen. Om 9.30 mocht ik voorzichtig meeduwen. Er was nog een klein randje. Toen de gyn binnenkwam mocht ik voluit persen. Met 5 persweeën was hij er. Mijn Caspertje krijgt een naam. Luuk Pepijn. Het is nog even spannend met de placenta, die moest binnen 5 tot 10 minuten komen anders werd het alsnog een ritje ok. Maar met 4 minuten was hij er. Later met het hechten bleek het ook nog even spannend. Wel of niet naar de ok. Maar de gyn durfde het op de verloskamer wel aan. Wat deden die naalden van de verdoving zeer zeg. Jeetje. Ik moest echt opletten dat ik Luuk niet kneep. Onze kraamhulp was ook in het ziekenhuis en die heeft me geholpen met aanleggen. Luuk heeft nog een hartfilmpje gehad en is nagekeken door de kinderarts. Om 15.00 mochten we gaan..Zoals ik het gedroomd had. Bevallen, douchen en naar huis.
Ik ben dus zondag opgenomen. Om 7.30 de eerste meting, ctg en tablet. Ik had 1 cm. Ik voelde nog niks, dus ben ik wat rond gaan wandelen met N. (saai hoor, zo'n ziekenhuis op zondagochtend) Ik moest om 11 uur weer op de afdeling zijn. Om 12 uur kreeg ik de tweede meting, ctg en tablet.Nu had ik 2 cm. Ik werd gelijk gestript. Ik kreeg wat harde buiken. Die waren mooi te zien op de ctg. Hierna ging N naar huis, dus ik ben wat gaan kletsen met de buurvrouw en wat rondhangen. Om 16 uur ben ik weer aan de ctg gegaan, werd het weer gemeten en kreeg ik een tablet. Nu was er 3 cm ontsluiting. Tijdens het eten werden de harde buiken naarder. Ik kreeg last van mijn rug, deze rugpijn herkende ik van de bevalling van Sofie. Daar begon het mee. Ik kreeg een warme kruik voor mijn rug. Ik heb N toen een berichtje gestuurd of hij snel kwam. Ik wilde dat hij er was. Hij was er rond 19 uur. Om 21.30 kwam er een verloskundige om te kijken hoe het ervoor stond. Er was nog niks opgeschoten. Ik kon nu niet meer lekker op mijn rug liggen, maar dit moest wel voor de ctg. Ik raakte een beetje in paniek, de pijn werd naarder, maar het deed voor mijn gevoel niks. Ook raakte ik in paniek omdat N om 22.00 uur naar huis moest. De verloskundige belde naar de verlosafdeling om te overleggen. Gezien mijn eerdere bevalling, en de angst ervoor mocht ik al naar boven. Hier kon N blijven slapen. Ik kreeg hier weer een ctg, en ik bleek wel weer pieken en dalen te hebben. Ik kreeg 2 paracetamollen en een slaaptablet. N kreeg een bed. Ik kon niet slapen, N is wel gaan slapen. Ik heb hem laten liggen. De weeen kreeg ik wel weggepuft. Om 7 uur bleek ik wel 4 hele cm te hebben. Weer even paniek. Hoelang gaat het nog duren. Ik had al 2 nachten niet geslapen en was kapot. Ze hebben toen mijn vliezen gebroken. Hierop werden de weeen heftiger. Maar ze kwamen volgens de verpleegkundige nog niet snel genoeg. Ik kreeg toen wee opwekkers. Ook omdat dat beter was voor mijn baarmoeder. Het ging toen heel rap. Ik kreeg de weeen niet meer weggepuft en ik wilde zelfs een ruggeprik. Die vond ik doodeng, maar ik kon niet meer. Het was klaar. Ik bleek toen 7 tot 8 cm te hebben. Wow, had ik dat even niet verwacht. Nu mocht ik de pca pijnpomp. Ruggenprik was niet meer haalbaar. Dus het infuus werd gezet. Al maakten ze niet zoveel haast. Waarschijnlijk omdat ze ook wel doorhadden dat de pomp niet zoveel zin meer had. Het ging zo snel. Ze gingen alle spullen klaarzetten voor de bevalling. Ze hadden een ok klaarstaan, een ok team en de gyneacoloog werd gebeld. Hij moest erbij zijn ivm mijn eerdere bloedverlies. Ik kreeg al snel nog vervelendere weeen. Ik moest wel roepen dat ik niet meer wilde. Toen ze weer gingen kijken was het ruim 9 cm. Geen pomp meer dus, maar snel persen. Om 9.30 mocht ik voorzichtig meeduwen. Er was nog een klein randje. Toen de gyn binnenkwam mocht ik voluit persen. Met 5 persweeën was hij er. Mijn Caspertje krijgt een naam. Luuk Pepijn. Het is nog even spannend met de placenta, die moest binnen 5 tot 10 minuten komen anders werd het alsnog een ritje ok. Maar met 4 minuten was hij er. Later met het hechten bleek het ook nog even spannend. Wel of niet naar de ok. Maar de gyn durfde het op de verloskamer wel aan. Wat deden die naalden van de verdoving zeer zeg. Jeetje. Ik moest echt opletten dat ik Luuk niet kneep. Onze kraamhulp was ook in het ziekenhuis en die heeft me geholpen met aanleggen. Luuk heeft nog een hartfilmpje gehad en is nagekeken door de kinderarts. Om 15.00 mochten we gaan..Zoals ik het gedroomd had. Bevallen, douchen en naar huis.
*poef* nu is het weg
Mooi KJ!
En wat ben ik blij voor je dat je deze ervaring ook hebt mogen hebben! vervelend dat je nog gehecht moest maar yaaaay voor je bevalling!! 
En wat ben ik blij voor je dat je deze ervaring ook hebt mogen hebben!
vervelend dat je nog gehecht moest maar yaaaay voor je bevalling!!
:)
KJ wauw wat een verschil! Fijn!
We'll have love aplenty
We'll have joys outnumberd
We'll share perfect moments
You and Me
We'll have joys outnumberd
We'll share perfect moments
You and Me
KJ Wat heerlijk dat het deze keer zo veel fijner ging. Het is je gegund! Lekker geniet van je gezinnetje nu
Wat heerlijk dat het deze keer zo veel fijner ging. Het is je gegund! Lekker geniet van je gezinnetje nu
Ik heb je lief mijn hele leven
Ik lees dit nu pas! Goed om te horenquote:
Het gaat heel erg goed! Als mijn laptop gerepareerd is kom ik hier weer vaker meepraten hoor. Ik voel me goed, sta 100% achter mijn keuze en met mijn neefje gaat het ook erg goed. Hij groeit goed, slaapt lekker. Helemaal prima!
Ik lurk al jááááren in dit topic, en mag nu zelf ook schrijven!
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Met al dat bloedverlies valt het me nog mee hoe snel je naar huis mocht! Ik kan me ook zo verheugen op mijn vriend met onze eigenste zoon op zijn arm Geniet ervan!!
Geniet ervan!!
Ja mij ook! Gelukkig maar, ziekenhuis is niets aan. Niks beters al thuis!quote:
Met al dat bloedverlies valt het me nog mee hoe snel je naar huis mocht! Ik kan me ook zo verheugen op mijn vriend met onze eigenste zoon op zijn arm
Helaas is mijn zoon gisteren opgenomen, lang verhaal. Hopelijk is hij gauw weer thuis, waar 'ie hoort
Nee gelukkig niet.quote:
Oh jeetje, hoop dat het niet te ernstig is? Sterkte en hoop dat je m gauw weer thuis hebt!
Hij drinkt heel erg slecht, en is erg moe. Nu is hij de laatste dagen steeds meer afgevallen, dus hij moest ter observatie naar het ziekenhuis. Alle voeding die hij niet zelf opdrinkt (ik kolf af, krijgt ie in een flesje) gaat via een sonde alsnog naar binnen.
Zo willen ze hem goed laten aansterken, zodat hij straks fit genoeg is om zelf te drinken.
Hopelijk mag hij morgen weer mee!
Ik vind die ingeleide bevallingen zo heftig klinken... zo'n weeënstorm moet vreselijk zijn. Goed gedaan Poesopstokje!! Vervelend dat je zoontje naar het ziekenhuis moest. Ik help je hopen dat hij vandaag weer naar huis mag!
Poesopstokje, wat een heftige bevalling. En wat vervelend dat jullie zoon naar het ziekenhuis moest. Hopelijk mag hij snel weer naar huis
Ja die weeënstorm was niet prettig. Maar ik vind zelf dat ik er goed vanaf ben gekomen, ik heb in principe een hele makkelijke en snelle bevalling gehad!
Oh, en mijn zoon mag morgenochtend weer mee naar huis! Hij dronk goed, en was 60gr aangekomen in 24 uur!
Oh, en mijn zoon mag morgenochtend weer mee naar huis! Hij dronk goed, en was 60gr aangekomen in 24 uur!
Niet alle zijn zo. Ik ben twee keer ingeleid, maar geen enkele keer een weeënstorm gehad.quote:
Ik vind die ingeleide bevallingen zo heftig klinken... zo'n weeënstorm moet vreselijk zijn. Goed gedaan Poesopstokje!! Vervelend dat je zoontje naar het ziekenhuis moest. Ik help je hopen dat hij vandaag weer naar huis mag!
Heerlijk poepstokje dat je zoon weer naar huis mag
hier wakker geworden met wee:enstrom toen.. Naar zkh voor pijnstilling. Toen viel mn ontsluiting stil en werd ik ingeleid. Met pijnstilling was het toen goed uit te houden. Zat toen ook meer regelmaat in ipv 1 grote pijngolf die maar niet stopte..
Maar weeenstorm is niet leuk nee :S
hier wakker geworden met wee:enstrom toen.. Naar zkh voor pijnstilling. Toen viel mn ontsluiting stil en werd ik ingeleid. Met pijnstilling was het toen goed uit te houden. Zat toen ook meer regelmaat in ipv 1 grote pijngolf die maar niet stopte..
Maar weeenstorm is niet leuk nee :S
en ik ben nooit ingeleid en wel beide keren een enorme weeenstorm gehadquote:
[..]
Niet alle zijn zo. Ik ben twee keer ingeleid, maar geen enkele keer een weeënstorm gehad.
hoop dat je mannetje snel beter gaat drinken poesopeenstokje....
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
Dankjewel allemaal
Als ik erop terug kijk krijgt mijn bevalling een 7.5.
Mijn zwangerschap daarintegen..
Hoe hebben jullie het ervaren?
Als ik erop terug kijk krijgt mijn bevalling een 7.5.
Mijn zwangerschap daarintegen..
Hoe hebben jullie het ervaren?
Fijn dat je zoontje naar huis mag. Mooi en heftig bevallingsverhaal!quote:
Dankjewel allemaal
Als ik erop terug kijk krijgt mijn bevalling een 7.5.
Mijn zwangerschap daarintegen..
Hoe hebben jullie het ervaren?
Ik heb mijn zwangerschap en bevalling beide heel goed ervaren. Het kon eigenlijk niet beter denk ik maar een 10 lijkt ook weer zo overdreven
Hier 2 keer ingeleid en vond het prima te doen eerste keer 8 uur vanaf breken vliezen (wel vacuüm maar ivm wegvallen hartslag baby, en ik vond het persen wel heeeel heftig toen!) 2e keer binnen 6 uur na breken vliezen, waarvan de laatste 5 cm + uitdrijving in 35 minuten maar dat was echt prima te behappen eigk. Toen ik dacht: Help! Begon ik al te persen, en binnen 2 persweeën was ze er al
Zwangerschappen vergeet ik graag, al vond ik het wel heel bijzonder, dat leven in je buik gek genoeg zou ik zo weer een zwangerschap doen 
riep ik al een week na beide bevallingen, maar tijdens de zwangerschappen had ik echt het gevoel NOOIT meer...
Bevallen doe ik zo nog een keer of 10! ondanks pijn (want dat doet het, maar functionele pijn voor mijn gevoel -> note, ik kan niet voor anderen spreken ) vond ik het goed te doen!
eerste keer 8 uur vanaf breken vliezen (wel vacuüm maar ivm wegvallen hartslag baby, en ik vond het persen wel heeeel heftig toen!) 2e keer binnen 6 uur na breken vliezen, waarvan de laatste 5 cm + uitdrijving in 35 minuten maar dat was echt prima te behappen eigk. Toen ik dacht: Help! Begon ik al te persen, en binnen 2 persweeën was ze er al Zwangerschappen vergeet ik graag, al vond ik het wel heel bijzonder, dat leven in je buik
gek genoeg zou ik zo weer een zwangerschap doen riep ik al een week na beide bevallingen, maar tijdens de zwangerschappen had ik echt het gevoel NOOIT meer... Bevallen doe ik zo nog een keer of 10!
ondanks pijn (want dat doet het, maar functionele pijn voor mijn gevoel -> note, ik kan niet voor anderen spreken ) vond ik het goed te doen!
Hier precies andersom. Zwanger zijn, prima. Ik ben geen seconde misselijk geweest. Voelde me prima. Geen last van stemmingswisselingen of bekkeninstabiliteit ofzo. Maagzuur, vocht vasthouden en al die andere klassieke kwalen, ik had ze niet. Alleen de laatste tien dagen een beknelde zenuw waardoor lopen moeilijk werd, en een grote buik vanwege een grote baby. De bevalling was vreselijk, kwam niet op gang, 15 uur weeën, 1 uur en 40 min persen, knip, hechten, heel veel pijn in de kraamweek. Dat wil ik liefst nooit meer meemaken. Maar zwanger zijn, eitje.
[ Bericht 7% gewijzigd door Aventura op 07-12-2012 21:59:15 ]
[ Bericht 7% gewijzigd door Aventura op 07-12-2012 21:59:15 ]
Zwanger zijn: niet leuk. Bevallen: supergaaf. Oke, beetje gechargeerd, maar ik vond de bevallingen goed te doen, ook al gingen ze beide niet volgens het boekje. En dat moment dat je je baby vast hebt... best moment ever, dát wil ik nog wel 10 keer meemaken. Maar ja, die 9 maanden ervoor... en het feit dat ik dan 12 kinderen zou hebben... 
Trouwens, over inleidingen: net als bij een spontane bevalling, kan het vriezen of dooien, snel of langzaam, vreselijk of goed te doen zijn. Alleen heb ik de laatste tijd, ook buiten Fok, zoveel verhalen gehoord over inleidingen met weeenstormen waarbij het veeeeel te hard ging, vandaar mijn opmerking. Ik vraag me wel eens af of dat infuus soms niet wat te enthousiast wordt aangeslingerd. Maar goed, allemaal achterafgepraat...
Mijn infuus werd elk half uur verdubbeld. Ik heb geluk gehad dat mijn lichaam er goed op reageerde. Alleen dat laatste half uur was niet leuk meer. Totdat ik mocht persen, toen had ik ook helemaal geen pijn! Zelfs het beruchte ''staan van het hoofdje'' deed me geen zeer.
Mijn zwangerschap was wel teleurstellend. Had het een na het ander; misselijkheid, extreme moeheid, bekkeninstabiliteit (met gevolg ziektewet), maagzuur, héél veel maagzuur..
Erg jammer, had me er erg op verheugd! Het hoort een mooie periode te zijn
Mijn zwangerschap was wel teleurstellend. Had het een na het ander; misselijkheid, extreme moeheid, bekkeninstabiliteit (met gevolg ziektewet), maagzuur, héél veel maagzuur..
Erg jammer, had me er erg op verheugd! Het hoort een mooie periode te zijn
Herkenbaar hoor, ik vind het ook ontzettend jammer dat ik heel weinig van de zwangerschappen heb genoten.
Ondanks de ziekenhuis opnames en de pijn tijdens de zwangerschappen, heb ik er wel van genoten. Althans, geprobeerd Zoveel als maar kon
Maar toch was het niet fijn... en gek genoeg, nu ik al een poosje niet meer zwanger ben zou ik het zo weer doen... Al weet ik dat het dan weer niet leuk wordt
En terzijde dat zwanger worden hier ook niet heel makkelijk gaat
Maar bevallen... zo gek!
Zoveel als maar kon Maar toch was het niet fijn... en gek genoeg, nu ik al een poosje niet meer zwanger ben zou ik het zo weer doen... Al weet ik dat het dan weer niet leuk wordt
En terzijde dat zwanger worden hier ook niet heel makkelijk gaat
Maar bevallen...
zo gek!
Fijn.quote:
Ondanks de ziekenhuis opnames en de pijn tijdens de zwangerschappen, heb ik er wel van genoten. Althans, geprobeerd
Bij mij ging het echt niet. De fysieke kwaaltjes, prima. Maar die intense verlammende vermoeidheid die 9 maanden en het gevoel mezelf helemaal niet te zijn... dat was zó allesoverheersend dat ik niet echt heb kunnen genieten Het was het dubbel en dwars waard, maar ik zou het niet zo weer doen. Ik wil nu gewoon volop genieten van mijn 2 meiden en ik weet dat ik dat veel te weinig zou kunnen als ik nu weer zwanger zou zijn en dat vind ik een naar vooruitzicht. Zeg nooit nooit, het kriebelt soms wel voor een derde, maar de beslissing of we dat gaan doen, schuiven we nog even vooruit. Eerst even wél volop genieten.quote:Maar toch was het niet fijn... en gek genoeg, nu ik al een poosje niet meer zwanger ben zou ik het zo weer doen... Al weet ik dat het dan weer niet leuk wordt
quote:
Heerlijk poepstokje dat je zoon weer naar huis mag
Nouja poep op een stokje, dan heb je toch een poepstokje...? (tiepvoutje dus )
Bevallen vond ik echt helemaal niks. brr. Zwanger zijn ook niet haha bijzonder dat je de baby voelt maar al die kwaaltjes. blegh. Maargoed, je doet t dan ook voor het resultaat natuurlijk ^^.
EDIT: Oh verrek, ik lees nu pas die s! komt door het onderschrift denk ik, staat poep in. 
Poesopstokje dus.. excuus.
(tiepvoutje dus )Bevallen vond ik echt helemaal niks. brr. Zwanger zijn ook niet haha bijzonder dat je de baby voelt maar al die kwaaltjes. blegh. Maargoed, je doet t dan ook voor het resultaat natuurlijk ^^.
EDIT: Oh verrek, ik lees nu pas die s!
komt door het onderschrift denk ik, staat poep in. Poesopstokje dus.. excuus.
haha nee maar met zo'n onderschrift breng je wel weer verwarring haha.
Gooi het maar op zwangerschapsblindheid... ofzo... Voel me erg blond nu
Gooi het maar op zwangerschapsblindheid... ofzo...
Voel me erg blond nu
Poepstokje Hij blijft leuk.
Mijn ventje ligt alweer lekker in de box, hij was 45gr gegroeid in 24 uur. Dus in totaal nu 105!
Nu lekker genieten
Hij blijft leuk.Mijn ventje ligt alweer lekker in de box, hij was 45gr gegroeid in 24 uur. Dus in totaal nu 105!
Nu lekker genieten
Zwanger zijn vond ik 2x negen maanden afzien, ik wil nooit meer zwanger zijn. bevallen was goed te doen maar heb wel pijnstilling gehad. Zelfs met ruggeprik vond ik het staan het hoofdje pijnlijk!
Ruggeprik was beter dan zo'n pompje overigens. Bij het pompje werd mijn ademhaling heel oppervlakkig dus moest aan het zuurstof.
Ruggeprik was beter dan zo'n pompje overigens. Bij het pompje werd mijn ademhaling heel oppervlakkig dus moest aan het zuurstof.
Ik wil geen zwangerschap meer en geen bevalling meer maar ik wil wel nog een kind
Het lijkt me ontzettend gaaf om een kindje zelf aan te pakken maar ik betwijfel of ik nog een natuurlijke bevalling aandurf ooit.
Het lijkt me ontzettend gaaf om een kindje zelf aan te pakken maar ik betwijfel of ik nog een natuurlijke bevalling aandurf ooit.
Ik heb je lief mijn hele leven
+ 1 m.b.t. Zwangerschap en nog een kind krijgen. Aan bevallen heb ik niet echt gedaan dus geen idee hoe dat voelt.quote:
Ik wil geen zwangerschap meer en geen bevalling meer maar ik wil wel nog een kind
Het lijkt me ontzettend gaaf om een kindje zelf aan te pakken maar ik betwijfel of ik nog een natuurlijke bevalling aandurf ooit.
Het bevallen an sich was niet leuk maar zou ik nog een keer doen als ik niet bang was voor onherstelbare schade achteraf.quote:
[..]
+ 1 m.b.t. Zwangerschap en nog een kind krijgen. Aan bevallen heb ik niet echt gedaan dus geen idee hoe dat voelt.
Ik heb je lief mijn hele leven
Daar zijn oplossingen voorquote:
Het lijkt me ontzettend gaaf om een kindje zelf aan te pakken.
Ik word er soms zo week van, baby in de buik, zo'n kind wat onder mn hand beweegt, zo'n voetje wat ik vast kan pakken, dat contact wat je dan hebt. Of nog erger een verse baby op de buik, de geluidjes, die verse-baby geur, die reflexen, die eerste kennismaking
Jammer dat het niet mn eigen buik of baby is
Ik wil nog wel een paar keer!
:)
Ik heb Luuk ook zelf aangepakt. Nooit over nagedacht dat dat kon, maar de vk vroeg of ik het wilde.
*poef* nu is het weg
Aanpakken of niet, ik lees nu pas dat het een 'onderwerp' is. Echt, dat soort details interesseren me niet. Ik wil alleen maar dat het kind er gezond en wel uit komt, liefst met zo min mogelijk schade voor mij. Rest is mooi meegenomen.
de zwangerschappen waren vreselijk, de bevallingen ook en ik heb ook niet een keer een leuke kraamtijd gehad. en toch was het het allemaal waard
maar ik ben blij dat ik het nooit meer hoef! al had het gekund (sterilisatie en 40) dan had ik het nog niet gedaan. ik denk dat ik van begin tot eind doodsbang zou zijn. dus nee. gewoon nooit meer.
maar ik ben blij dat ik het nooit meer hoef! al had het gekund (sterilisatie en 40) dan had ik het nog niet gedaan. ik denk dat ik van begin tot eind doodsbang zou zijn. dus nee. gewoon nooit meer.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Mijn man wilde onze kleine aanpakken, maar omdat ze op het einde even wat te lang dipte op een wee kreeg ik een knip en werd ze bij de volgende perswee geboren, dus dat ging helaas niet Maar we hadden 't wel van te voren aangegeven, en de gyn was ook heel begripvol en duidelijk over de dingen die in ons plan stonden en wat wel en niet kon
Maar we hadden 't wel van te voren aangegeven, en de gyn was ook heel begripvol en duidelijk over de dingen die in ons plan stonden en wat wel en niet kon
I never look back, darling. It distracts from the now.
♥
♥
Ik had de baby ook graag willen aanpakken en de verloskundige had dat in mijn bevalplan zelfs extra gemarkeerd. Liep even wat anders, bij een keizersnede gaat dan net wat lastiger met dat scherm ertussen enzo ( ) maar het lijkt me nog steeds gaaf. Hoewel ik me afvraag op ik het moment de tegenwoordigheid van geest zou hebben, ik herinner me van de eerste dat ik het allerlaatste stukje alleen maar bezig was met dat het pijn deed en niet met het feit dat er echt een baby uit zou komen die ik eventueel zou kunnen aanpakken.
Liep even wat anders, bij een keizersnede gaat dan net wat lastiger met dat scherm ertussen enzo ( ) maar het lijkt me nog steeds gaaf. Hoewel ik me afvraag op ik het moment de tegenwoordigheid van geest zou hebben, ik herinner me van de eerste dat ik het allerlaatste stukje alleen maar bezig was met dat het pijn deed en niet met het feit dat er echt een baby uit zou komen die ik eventueel zou kunnen aanpakken.
Al die pijn.. 
Hier niet zelf aan kunnen pakken ivm tangen en scharen e.d. maar wel gelijk uit handen van de gyn gepakt en zelf de navelstreng doorgeknipt. Toch wel erg mooi, een bevallingsplan (want ik was het anders echt vergeten dat ik dat wilde doen, en achteraf ben ik blij dat iemand me alsnog op mijn wens weesquote:
Ik heb Luuk ook zelf aangepakt. Nooit over nagedacht dat dat kon, maar de vk vroeg of ik het wilde.
)
I'm so glamourous I piss glitter!
Ik vond het bij mijn vriendin wel mooi dat de navelstreng snel moest worden doorgeknipt, maar dat ze het expres te ruim deden zodat papa het later toch nog definitief bij kon knippen
Toch wel erg prettig als ze meedenken in zo'n ziekenhuis, op zo'n moment ben je inderdaad met hele andere dingen bezig!
Toch wel erg prettig als ze meedenken in zo'n ziekenhuis, op zo'n moment ben je inderdaad met hele andere dingen bezig!
Mijn bevallingsverhaaltje
Eigenlijk heb ik wel weer een prima zwangerschap, vit B12 en vit. D tekort daargelaten maar dat is met pillen en prikken wel op te vangen.
De kleine meid ligt alleen al zeker sinds week 22 in stuit. Best balen want ik wilde zo graag thuis bevallen. Nou ja we kunnen nog voor een draaipoging gaan.
Maandag 3 december, ben ik precies 36 weken, gaan we dat maar proberen. Infuusje wordt geprikt, ctg aangezet en na drie kwartier wordt de draaipoging gedaan. Ik probeer me zoveel mogelijk te ontspannen, maar dat is best lastig. Het voelt aardig ongemakkelijk, niet heel pijnlijk, maar het laatste zetje, wat de baby zelf moet doen, lukt niet. Na weer een half uurtje ctg mag ik naar huis.
De kans dat de baby zelf draait wordt wel steeds kleiner. We moeten nu kiezen voor een stuitbevalling of een keizersnede. Omdat de bevalling van Noortje heel lang duurde en de laatste 5 cm met full power wee-opwekkers is gerealiseerd durf ik een stuitbevalling niet aan. Voorzichtig probeert de gyn nog 'maar we grijpen veel sneller in bij een stuitbevalling mevrouw'. Dikke kans dat het alsnog een keizersnede wordt. Onze keuze is duidelijk, voor de bestwil van het kindje, want ik herstel wel, kiezen we voor een ks.
11 December mogen we terug voor een datum. Omdat we er zeker van zijn dat er op 24 december geen geplande operaties worden uitgevoerd hebben we ons scenario al helemaal klaar. Ze gaan vast akkoord met de 20e december, mooi op een dag dat Noortje naar het Kdv gaat. Dan hoeven we het aan niemand te vertellen, dan is schoonmoeder nog niet op vakantie en ben ik lekker voor de kerst thuis.
De domper is wel enorm groot als het ziekenhuis voet bij stuk houdt. Ze halen haar niet eerder dan 39 weken en laat dat nu precies 24 december zijn. Ik mag de week ervoor bellen voor de tijd. Succes mevrouw met de laatste twee weken. Toedeloe. Ik kan mezelf nog groot houden daar, maar eenmaal buiten overwinnen de hormonen het van mijn eigen dwang om ze tegen te houden. Ik barst uit in een jankbui die ik nog niet eerder heb gehad in de zwangerschap. Na enorm veel gedoe met man over wel/ niet, wel/niet vertellen aan onze naasten besluiten we onze mond te houden. Dat wordt zeker niet in dank afgenomen door deze en gene maar ja onze zwangerschap en ons kind. Het enige wat we nog hopen is dat ze zelf besluit te komen, dat ze zelf klaar is om ter wereld te komen.
En dat doet ze. En hoe...
Zaterdag de 15e heb ik eigenlijk een high tea in Utrecht. In verband met algehele misère heb ik dat toch maar afgezegd. Ik zou er met de trein heen gaan en D. vond dat toch niet zon goed idee.
Die ochtend heb ik nog wel een date met de kapper, helemaal happy met vers geknipte haren gaan we naar de markt en boodschappen doen. Ik heb af en toe een harde buik maar niet anders dan ik gewend ben in de zwangerschap, alleen wat vaker. Maar best een stuk gelopen op killer heels is natuurlijk niet een heel slim plan.
S middags komen ze wat vaker en ze zijn nasty, die harde buiken. Ik ga ff op bed liggen maar van slapen komt het, zoals vaak, niet.
Tijdens het eten moet ik onderuit zitten om de harde buik voorbij te laten gaan, ik merk dat ze toch wel regelmatig voorbij komen.
Geen idee wat ik moet doen, normaal zou ik de vk bellen maar aangezien ik ben overgedragen aan het ziekenhuis besluit ik rond 19.30 uur toch maar de verloskamers te bellen. Na overleg willen ze me toch even zien. Schoonpa gebeld en die komt om Noortje naar bed te brengen. Ik gooi wat spullen in een tas, vooral kleding en babykleertjes, toiletspullen en de spullen voor de predict studie waar ik aan mee deed vergeet ik. Maar goed ik kom toch weer thuis vanavond.
In het ziekenhuis aangekomen word ik aan de ctg gelegd. Ze willen kijken of wee activiteit heb. Gedurende drie kwartier gebeurt er natuurlijk geen reet. Ik ga ervan uit dat ik naar huis mag. De verloskundige wil toch graag even een echo maken en toucheren. Ik heb weinig vruchtwater maar verder is met het kindje alles goed. Ze voelt effe en zegt, tja je hebt 2 cm ontsluiting. Fuck denk ik, daar heb ik bij Noortje 14 uur weeën voor gehad.
We spreken af dat we nog twee uur wachten en als er dan niets is veranderd dan mag ik naar huis, ik wil namelijk niet blijven. Dennis vind het wel verstandig dat ik blijf, voor het geval dat.... Maar ja mijn lijf, mijn keuze. Hij besluit wel alvast de rest van de spullen te halen. Ik heb zo af en toe nog een harde buik maar niet noemenswaardig anders dan voorheen. Om elf uur s avonds wordt er weer gevoeld, de baarmoedermond is iets verder verweekt dus ik moet blijven. Ik baal eigenlijk want ik vermoed dat er niets gaat gebeuren.
Ik moet dus blijven. Wordt naar een zaaltje gereden waar al een vrouw ligt, waarschijnlijk ook zwanger. Ik stel me toch maar even voor. Geen idee meer hoe ze heet... Er wordt me op het hart gedrukt dat ik de verpleegsters moet bellen als de harde buiken erger worden. D. gaat naar huis en daar lig ik dan, voor mijn gevoel moederziel alleen. D. zijn vader besluit toch maar op de bank te blijven slapen, voor het geval dat. Ik vind het onzin, maar goed ik heb weinig meer in te brengen vanuit mijn ziekenhuisbed.
Tandjes poetsen en slapen maar. Lukt bijna, tot de harde buiken weer terug zijn en toch iets regelmatiger. Ik bel dus de verpleging, en daar komt dat apparaat weer, hartfilmpje en weeën registratie. Ik voel me opgelaten ten opzichte van de dame die op dezelfde kamer ligt, maar he, ik ben gekke henkie niet, dit is toch wel iets van voorwerk. Verloskundige komt weer effe voelen, jeeeeej, drie centimeter ontsluiting. Tja, wat nu?
Overleg met de gyn, prima, maar dat duurt even. Ze geven aan dat ze het nog wel even willen aankijken, waarom weet ik nu ik erop terug kijk niet. Zal wel niet handig zijn geweest, zo midden in de nacht.
Het is inmiddels een uur of vijf en die harde buiken zijn geen harde buiken meer maar toch echt weeën. Daar lig ik dan, in mijn eentje die weeen weg te puffen, ik val weer terug in de zin die ik ooit heb geleerd "deze wee komt nooit meer terug". Godver (sorry voor mijn taalgebruik) denk ik, ik krijg een keizersnede, waarom moet ik inmiddels deze klote weeen wegpuffen. En dan nog alleen ook, terwijl er iemand anders op de kamer aan het meeluisteren is. Je kan je niet echt laten gaan zeg maar. En dat wilde ik wel
Er werd nog een keertje gevoeld op hoeveel cm ik zou zitten, 4 a 5 cm inene. Das lekker dan. Nog even en ik lig hier gewoon een stuitbevalling te doen Er wordt gezegd dat ik D. toch maar moet gaan vragen als een wiedeweerga naar het ziekenhuis te laten komen. Die staat thuis al gedoucht en al in de startblokken. Het OK team wordt klaargemaakt en ik ook. Weer een infuusje erin, groen jasje aan en ik heb lekker mijn sokken aangehouden. Heel charmant...
D. is er en de verpleegster die mijn kind gaat vangen (zo zei ze het zelf) instrueert Den wat ie allemaal moet doen. Ik word ook kort ingelicht over het hoe en wat. Volgens mij ben ik het meteen vergeten. Het enige wat ik wil is dat de baby lekker bloot bij papa komt te liggen en daarna lekker bloot bij mij. Stiekem ben ik heel bang dat de borstvoeding niet op gang komt en dat lijkt me vreselijk. Daar wordt voor gezorgd zegt de babyvangverpleegster. Rita heet ze trouwens.
Onderweg naar de OK wordt tegen mijn kamergenote gezegd dat ze volgende nacht echt een rustige nacht zal krijgen. "Thanx" dacht ik nog, alsof ik daar voor de lol zonder mijn partner aan het weeen wegpuffen was.
En daar was de OK, het was nog even wachten op de anesthesist, en ik had nog steeds weeen. Ik dacht alleen maar, schiet nou op met die ruggenprik. Anesthesist prikt dat ding erin, ik moet gaan liggen, er propt iemand een katheter in mijn blaas. Mijn man komt binnen, en wat hoor ik....
"hee D., hoe is het??". Ik denk, oooo nee he niet weer he. D. is tennisleraar en A., de anesthesist had vrijdag nog les van hem gehad. Lig je daar in je nakie... komen ze aan de praat, blijkt het halve OK team les van hem te hebben. Lekker dan...
Maar goed, ik was inmiddels verdoofd en ze begonnen te snijden. Ik heb via de lamp (dus niet via de directe spiegel) meegekeken. Niet al het snij- en scheurwerk want mijn man wilde ook wat gespreksstof. Op een gegeven moment werd Isabel geboren, echt heel bijzonder, eerst d'r billen, daarna benen, armen en het was even wrikken met haar hoofd en toen was ze er, om 06.47 uur.
En ze werd meteen in de armen van Rita geworpen die met haar wegsprintte. D. mee en ik kreeg meteen geprinte foto's van haar op mijn groene schermpje gehangen. Dat wist ik niet en dat vond ik heel tof. Daarna testjes van Isabel waar D. bij was en ik werd dicht genaaid. Dat is wel even leuk om te zien maar gaat ook snel vervelen. En ik had natuurlijk ook de foto's om naar te kijken ♥
Omdat het nog aardig vroeg wat hoefde ik nog maar heel even op de verkoeverkamer te vertoeven, om half acht werd ik naar de babykamer gebracht (er was geen andere ruimte vrij) en kreeg ik mijn meisje bij me. Die vond na even snuffelen de borst en ging er meteen aan liggen lurken. Kwam niets uit maar dat maakt natuurlijk niet uit. Daarna onze ouders gebeld, wat lachen was dat. Niemand, incluis mezelf, had verwacht dat deze dame op 16-12-12 geboren zou worden.
Ik ben heel blij dat ons meisje zelf heeft bepaald wanneer ze geboren wilde worden. Dat ze niet cold turkey de wereld ingeworpen is door die keizersnee. Ze had zelf dus ook maar bedacht dat ze geen zin had in kerst gestress en gunde haar moeder de Kerstdagen gewoon thuis.
Uiteindelijk dus met 37.6 weken, gewicht van 2935 en ongeveer 45 centimeter.
Eigenlijk heb ik wel weer een prima zwangerschap, vit B12 en vit. D tekort daargelaten maar dat is met pillen en prikken wel op te vangen.
De kleine meid ligt alleen al zeker sinds week 22 in stuit. Best balen want ik wilde zo graag thuis bevallen. Nou ja we kunnen nog voor een draaipoging gaan.
Maandag 3 december, ben ik precies 36 weken, gaan we dat maar proberen. Infuusje wordt geprikt, ctg aangezet en na drie kwartier wordt de draaipoging gedaan. Ik probeer me zoveel mogelijk te ontspannen, maar dat is best lastig. Het voelt aardig ongemakkelijk, niet heel pijnlijk, maar het laatste zetje, wat de baby zelf moet doen, lukt niet. Na weer een half uurtje ctg mag ik naar huis.
De kans dat de baby zelf draait wordt wel steeds kleiner. We moeten nu kiezen voor een stuitbevalling of een keizersnede. Omdat de bevalling van Noortje heel lang duurde en de laatste 5 cm met full power wee-opwekkers is gerealiseerd durf ik een stuitbevalling niet aan. Voorzichtig probeert de gyn nog 'maar we grijpen veel sneller in bij een stuitbevalling mevrouw'. Dikke kans dat het alsnog een keizersnede wordt. Onze keuze is duidelijk, voor de bestwil van het kindje, want ik herstel wel, kiezen we voor een ks.
11 December mogen we terug voor een datum. Omdat we er zeker van zijn dat er op 24 december geen geplande operaties worden uitgevoerd hebben we ons scenario al helemaal klaar. Ze gaan vast akkoord met de 20e december, mooi op een dag dat Noortje naar het Kdv gaat. Dan hoeven we het aan niemand te vertellen, dan is schoonmoeder nog niet op vakantie en ben ik lekker voor de kerst thuis.
De domper is wel enorm groot als het ziekenhuis voet bij stuk houdt. Ze halen haar niet eerder dan 39 weken en laat dat nu precies 24 december zijn. Ik mag de week ervoor bellen voor de tijd. Succes mevrouw met de laatste twee weken. Toedeloe. Ik kan mezelf nog groot houden daar, maar eenmaal buiten overwinnen de hormonen het van mijn eigen dwang om ze tegen te houden. Ik barst uit in een jankbui die ik nog niet eerder heb gehad in de zwangerschap. Na enorm veel gedoe met man over wel/ niet, wel/niet vertellen aan onze naasten besluiten we onze mond te houden. Dat wordt zeker niet in dank afgenomen door deze en gene maar ja onze zwangerschap en ons kind. Het enige wat we nog hopen is dat ze zelf besluit te komen, dat ze zelf klaar is om ter wereld te komen.
En dat doet ze. En hoe...
Zaterdag de 15e heb ik eigenlijk een high tea in Utrecht. In verband met algehele misère heb ik dat toch maar afgezegd. Ik zou er met de trein heen gaan en D. vond dat toch niet zon goed idee.
Die ochtend heb ik nog wel een date met de kapper, helemaal happy met vers geknipte haren gaan we naar de markt en boodschappen doen. Ik heb af en toe een harde buik maar niet anders dan ik gewend ben in de zwangerschap, alleen wat vaker. Maar best een stuk gelopen op killer heels is natuurlijk niet een heel slim plan.
S middags komen ze wat vaker en ze zijn nasty, die harde buiken. Ik ga ff op bed liggen maar van slapen komt het, zoals vaak, niet.
Tijdens het eten moet ik onderuit zitten om de harde buik voorbij te laten gaan, ik merk dat ze toch wel regelmatig voorbij komen.
Geen idee wat ik moet doen, normaal zou ik de vk bellen maar aangezien ik ben overgedragen aan het ziekenhuis besluit ik rond 19.30 uur toch maar de verloskamers te bellen. Na overleg willen ze me toch even zien. Schoonpa gebeld en die komt om Noortje naar bed te brengen. Ik gooi wat spullen in een tas, vooral kleding en babykleertjes, toiletspullen en de spullen voor de predict studie waar ik aan mee deed vergeet ik. Maar goed ik kom toch weer thuis vanavond.
In het ziekenhuis aangekomen word ik aan de ctg gelegd. Ze willen kijken of wee activiteit heb. Gedurende drie kwartier gebeurt er natuurlijk geen reet. Ik ga ervan uit dat ik naar huis mag. De verloskundige wil toch graag even een echo maken en toucheren. Ik heb weinig vruchtwater maar verder is met het kindje alles goed. Ze voelt effe en zegt, tja je hebt 2 cm ontsluiting. Fuck denk ik, daar heb ik bij Noortje 14 uur weeën voor gehad.
We spreken af dat we nog twee uur wachten en als er dan niets is veranderd dan mag ik naar huis, ik wil namelijk niet blijven. Dennis vind het wel verstandig dat ik blijf, voor het geval dat.... Maar ja mijn lijf, mijn keuze. Hij besluit wel alvast de rest van de spullen te halen. Ik heb zo af en toe nog een harde buik maar niet noemenswaardig anders dan voorheen. Om elf uur s avonds wordt er weer gevoeld, de baarmoedermond is iets verder verweekt dus ik moet blijven. Ik baal eigenlijk want ik vermoed dat er niets gaat gebeuren.
Ik moet dus blijven. Wordt naar een zaaltje gereden waar al een vrouw ligt, waarschijnlijk ook zwanger. Ik stel me toch maar even voor. Geen idee meer hoe ze heet... Er wordt me op het hart gedrukt dat ik de verpleegsters moet bellen als de harde buiken erger worden. D. gaat naar huis en daar lig ik dan, voor mijn gevoel moederziel alleen. D. zijn vader besluit toch maar op de bank te blijven slapen, voor het geval dat. Ik vind het onzin, maar goed ik heb weinig meer in te brengen vanuit mijn ziekenhuisbed.
Tandjes poetsen en slapen maar. Lukt bijna, tot de harde buiken weer terug zijn en toch iets regelmatiger. Ik bel dus de verpleging, en daar komt dat apparaat weer, hartfilmpje en weeën registratie. Ik voel me opgelaten ten opzichte van de dame die op dezelfde kamer ligt, maar he, ik ben gekke henkie niet, dit is toch wel iets van voorwerk. Verloskundige komt weer effe voelen, jeeeeej, drie centimeter ontsluiting. Tja, wat nu?
Overleg met de gyn, prima, maar dat duurt even. Ze geven aan dat ze het nog wel even willen aankijken, waarom weet ik nu ik erop terug kijk niet. Zal wel niet handig zijn geweest, zo midden in de nacht.
Het is inmiddels een uur of vijf en die harde buiken zijn geen harde buiken meer maar toch echt weeën. Daar lig ik dan, in mijn eentje die weeen weg te puffen, ik val weer terug in de zin die ik ooit heb geleerd "deze wee komt nooit meer terug". Godver (sorry voor mijn taalgebruik) denk ik, ik krijg een keizersnede, waarom moet ik inmiddels deze klote weeen wegpuffen. En dan nog alleen ook, terwijl er iemand anders op de kamer aan het meeluisteren is. Je kan je niet echt laten gaan zeg maar. En dat wilde ik wel
Er werd nog een keertje gevoeld op hoeveel cm ik zou zitten, 4 a 5 cm inene. Das lekker dan. Nog even en ik lig hier gewoon een stuitbevalling te doen
Er wordt gezegd dat ik D. toch maar moet gaan vragen als een wiedeweerga naar het ziekenhuis te laten komen. Die staat thuis al gedoucht en al in de startblokken. Het OK team wordt klaargemaakt en ik ook. Weer een infuusje erin, groen jasje aan en ik heb lekker mijn sokken aangehouden. Heel charmant... D. is er en de verpleegster die mijn kind gaat vangen (zo zei ze het zelf) instrueert Den wat ie allemaal moet doen. Ik word ook kort ingelicht over het hoe en wat. Volgens mij ben ik het meteen vergeten. Het enige wat ik wil is dat de baby lekker bloot bij papa komt te liggen en daarna lekker bloot bij mij. Stiekem ben ik heel bang dat de borstvoeding niet op gang komt en dat lijkt me vreselijk. Daar wordt voor gezorgd zegt de babyvangverpleegster. Rita heet ze trouwens.
Onderweg naar de OK wordt tegen mijn kamergenote gezegd dat ze volgende nacht echt een rustige nacht zal krijgen. "Thanx" dacht ik nog, alsof ik daar voor de lol zonder mijn partner aan het weeen wegpuffen was.
En daar was de OK, het was nog even wachten op de anesthesist, en ik had nog steeds weeen. Ik dacht alleen maar, schiet nou op met die ruggenprik. Anesthesist prikt dat ding erin, ik moet gaan liggen, er propt iemand een katheter in mijn blaas. Mijn man komt binnen, en wat hoor ik....
"hee D., hoe is het??". Ik denk, oooo nee he niet weer he. D. is tennisleraar en A., de anesthesist had vrijdag nog les van hem gehad. Lig je daar in je nakie... komen ze aan de praat, blijkt het halve OK team les van hem te hebben. Lekker dan...
Maar goed, ik was inmiddels verdoofd en ze begonnen te snijden. Ik heb via de lamp (dus niet via de directe spiegel) meegekeken. Niet al het snij- en scheurwerk want mijn man wilde ook wat gespreksstof. Op een gegeven moment werd Isabel geboren, echt heel bijzonder, eerst d'r billen, daarna benen, armen en het was even wrikken met haar hoofd en toen was ze er, om 06.47 uur.
En ze werd meteen in de armen van Rita geworpen die met haar wegsprintte. D. mee en ik kreeg meteen geprinte foto's van haar op mijn groene schermpje gehangen. Dat wist ik niet en dat vond ik heel tof. Daarna testjes van Isabel waar D. bij was en ik werd dicht genaaid. Dat is wel even leuk om te zien maar gaat ook snel vervelen. En ik had natuurlijk ook de foto's om naar te kijken ♥
Omdat het nog aardig vroeg wat hoefde ik nog maar heel even op de verkoeverkamer te vertoeven, om half acht werd ik naar de babykamer gebracht (er was geen andere ruimte vrij) en kreeg ik mijn meisje bij me. Die vond na even snuffelen de borst en ging er meteen aan liggen lurken. Kwam niets uit maar dat maakt natuurlijk niet uit. Daarna onze ouders gebeld, wat lachen was dat. Niemand, incluis mezelf, had verwacht dat deze dame op 16-12-12 geboren zou worden.
Ik ben heel blij dat ons meisje zelf heeft bepaald wanneer ze geboren wilde worden. Dat ze niet cold turkey de wereld ingeworpen is door die keizersnee. Ze had zelf dus ook maar bedacht dat ze geen zin had in kerst gestress en gunde haar moeder de Kerstdagen gewoon thuis.
Uiteindelijk dus met 37.6 weken, gewicht van 2935 en ongeveer 45 centimeter.
wat mooi becky. En wat een stoere meid heb je, gewoon komen wanneer zij het wil en zo mama ook nog een plezier doen!
Wat een mooi verhaal Becky!
Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander niet
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander niet
Mooi Becky, en ik blijf het super vinden dat ze gewoon zelf bepaald heeft wanneer ze ter wereld kwam
Becky, mooi verhaal! En inderdaad, de anderen zeggen het al, maar volgens mij waren we allemaal opgelucht dat ze zichzelf lekker vroeg aandiende!
Becky wat een mooi verhaal... Echt helemaal goed dat ze zelf besloot te komen!
Ik moest wel even erg hard lachen om het tennisverhaal
Ik moest wel even erg hard lachen om het tennisverhaal
We'll have love aplenty
We'll have joys outnumberd
We'll share perfect moments
You and Me
We'll have joys outnumberd
We'll share perfect moments
You and Me
mooi beschreven Becky, ik leefde tijdens het lezen helemaal met je mee haha. Wat fijn dat ze eerder is gekomen, ze was er nu echt klaar voor.
En wat erg ook dat je dan je weeën weg moet puffen in je eentje, terwijl er iemand meeluistert. Dat lijkt me helemaal niet fijn.
Wat leuk dat ze meteen fotos ophangen, dat heb ik nog nooit gehoord. Dat zouden ze overal moeten doen!
En wat erg ook dat je dan je weeën weg moet puffen in je eentje, terwijl er iemand meeluistert. Dat lijkt me helemaal niet fijn.
Wat leuk dat ze meteen fotos ophangen, dat heb ik nog nooit gehoord. Dat zouden ze overal moeten doen!
becky, mooi verhaal!
wilde je tijdens de bevalling niet roch voor een stuitbevalling gaan toen de ontsluiting zo goed vorderde?
hoe gaat het herstel nu?
wilde je tijdens de bevalling niet roch voor een stuitbevalling gaan toen de ontsluiting zo goed vorderde?
hoe gaat het herstel nu?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Dat! En mooi verhaal idd, stom dat je idd in je eentje was met die rotweeen.. Lekker genieten iig, heerlijk dat ze eerder besloot te komen!!quote:
mooi beschreven Becky, ik leefde tijdens het lezen helemaal met je mee haha. Wat fijn dat ze eerder is gekomen, ze was er nu echt klaar voor.
En wat erg ook dat je dan je weeën weg moet puffen in je eentje, terwijl er iemand meeluistert. Dat lijkt me helemaal niet fijn.
Wat leuk dat ze meteen fotos ophangen, dat heb ik nog nooit gehoord. Dat zouden ze overal moeten doen!
I never look back, darling. It distracts from the now.
♥
♥
Becky, mooi verhaal! Nu al een eigen willetje, je dame.
Ik herken heel veel in je verhaal (stuit, ks gepland met 39 wk, spontaan weeën met 37-3)! Alleen heb ik voor mijn gevoel alles tegengehouden... Had weeënactiviteit, en net als jij vorderende ontsluiting, maar ik weigerde te geloven dat mijn kindje al geboren zou worden. Daardoor had ik eigenlijk het gevoel dat de bevalling aan mij voorbij is gegaan. Ik heb me er echt door laten overvallen.
Jouw verhaal doet me goed, dankjewel daarvoor.
Ik herken heel veel in je verhaal (stuit, ks gepland met 39 wk, spontaan weeën met 37-3)! Alleen heb ik voor mijn gevoel alles tegengehouden... Had weeënactiviteit, en net als jij vorderende ontsluiting, maar ik weigerde te geloven dat mijn kindje al geboren zou worden. Daardoor had ik eigenlijk het gevoel dat de bevalling aan mij voorbij is gegaan. Ik heb me er echt door laten overvallen.
Jouw verhaal doet me goed, dankjewel daarvoor.
Nou, here we go
Dinsdagavond, 8 januari. Vandaag in het ziekenhuis ben ik gestript en flink ook! We hebben ook een datum gekregen om ingeleid te worden: donderdag zullen we dan écht ons meisje te zien krijgen. De avond verstrijkt met krampjes en een hele berg slijmprop, telkens komt er weer wat uit. Ik ben moe van een lange dag zonder bijslapen en besluit met wat paracetamol op bed te gaan.
Het is woensdagochtend een uur of 4 als ik wakker wordt omdat ik moet plassen. Morgen zal ik worden ingeleid, ik ben nu 41 weken en 4 dagen zwanger. Op deze termijn was Stef al 3 weken oud; ik voel me dik en log en werkelijk álles kost me moeite. Als ik nadat ik naar het toilet ben geweest weer ga liggen voel ik wat. Iets kramperigs, een beetje een raar gevoel. Niet erg prettig. Onwillekeurig denk ik "zou het?", iets dat ik al vaker gedacht heb. Het zal wel voorwerk zijn. Maar dan toch.. Het is pijnlijk. Pijnlijker als eerder voorwerk. Ik denk aan de fikse strippoging van gisteren. Het kan. Eerst maar eens kijken. Ik blaas de weeën weg, pak mijn teddy met lavendelgeur erbij (iets dat ik in mijn mindfullness-cursus leerde: geuren kunnen je helpen te ontspannen, dus heb ik vaak geroken aan deze beer op ontspannen momenten, om een soort pavlov-shortcut te creëren) en ga de weeën timen. Er zit weinig regelmaat in. Soms blijven ze wel 10 minuten weg, soms zit er krap 2 minuten tussen. Ze blijven wel vrij consistent qua tijdsduur: vaak rond de 60 a 70 seconden, maar ook weer uitschieters naar 115 seconden. Ondanks mezelf zingt het door mijn hoofd " ze komt eraan!" en ik blijf wegblazen. Ik twijfel telkens om mijn lief wakker te maken, maar ik doe het niet. Het kan nog vals alarm zijn.
Ondertussen lees ik memes op 9gag en post ik een beetje op mijn forum om mezelf af te leiden, want tegelijk met de weeën ontstaat er ook veel storm in mijn hoofd. Ik ben nog altijd bang dit kind te verliezen, al weet ik dat de kans heel heel klein is. 'Wat als' spookt en blijft spoken. Ondertussen begint het pijnlijker te worden, ik voel ze nu ook in mijn rug en mijn benen. Ik whatsapp Mignonne, of dit ook voorwerk kan zijn. Terwijl we wat speculeren voel ik mijn darmen borrelen en moet ik naar het toilet. Heel nodig. Ik maak mijn lief wakker en zeg hem dat ik denk dat ze eraan komt. Op het toilet krijg ik enorme bibber-aanvallen die ik alweer helemaal was vergeten van Stef's bevalling, maar wel meteen herken. Dit is het. Mijn eigenwijze baby kiest eieren voor haar geld en pakt de laatste datum die ze zelf kiezen kan! Lief belt het ziekenhuis en ik hang ondertussen over mijn beval-bal de weeën weg te blazen. Het ziekenhuis meld dat we kunnen komen en lief belt zijn zus, die eraan zal komen om op Stef te passen en ons eventueel even weg te brengen. Ik verbaas me over mijn eigen kalmte: ik zit in een soort van trance en ben niet in paniek. Het lukt me om de weeën weg te blazen, iets dat ik bij Stef nooit voor elkaar heb gekregen. Lief sluit me wel aan op mijn geboortetens en in tegenstelling tot mijn eerste bevalling heb ik nu het idee dat het me helpt.
Mijn schoonzus is er en Stef wordt wakkergemaakt. In zijn pyama'tje rent hij rond en vertelt papa hem dat de baby komt, dat hij ons weg gaat brengen met zijn tante. Hectiek volgt even, want álle spullen moeten mee, Stef moet dingen aan, ik blaas mijn weeën weg, er moeten dingen met sleutels. Het trekt langs me heen en we gaan op pad. In de auto begin ik me zorgen te maken of ik niet nu een héleboel consternatie veroorzaakt heb voor niks: de weeën ebben weg. De totale rit voel ik er misschien twee ofzo. Ik baal bij voorbaat al, maar weet dat Mignonne ondertussen al in het ziekenhuis is en ik bedenk me dat ze me altijd nog naar huis kunnen sturen. "Laat ze eerst maar toucheren, dan zien we wel" stel ik mezelf gerust.
In het ziekenhuis mogen we naar verloskamer vier, waar Mignonne ons al opwacht. Het blijkt de laatste kamer te zijn, het is druk! Ik ben heel opgelucht Mignonne te zien en Stef en zijn tante wensen ons succes en vertrekken. Hier raken mijn herinneringen een beetje door elkaar, ik denk doordat ik weer in mijn trance kwam: darmkramp, een CTG, overdracht van nacht- naar dagdienst, toucheren (opluchting: ik heb al 4 centimeter! Het is écht, geen vals alarm!), Weeën wegpuffen op mijn bevalbal, over het bed geleund. Elke wee weer trots zijn als ik 'm kalm weggezucht krijg, rugmassage van Paul. Mignonne maakt foto's en legt ons dingen uit, over wat we zien op de CTG, over dat we ook keuzes hebben als het druk is. Het mag dan druk zijn, we hoeven ons niet verplicht te voelen om constant aan de CTG te blijven hangen. Dat is veel makkelijker voor het verplegend personeel want dan kunnen ze je van een afstand in de gaten houden, maar weten dat dit vooral voor hún gemak is geeft mij enorm het gevoel dat ik zelf nog in controle ben. De verloskundige die dienst heeft is daar ook makkelijker mee als de verpleegsters, zij laat ons ook weten dat ik best even 'los' mag, niet aan bed gekluisterd hoef. Ik ben zó blij dat ik háár gezicht zie, de laatste weken van mijn zwangerschap, toen de gynaecoloog mijn controles overdroeg aan de klinisch verloskundige, deed zij bijna altijd mijn controles en met haar had ik een erg goede klik. Fijn mens. Ze zegt ons ook dat ze mij 'geclaimd' heeft bij haar collega's. Super.
Ik blaas ze nog steeds weg, die weeën. Ze worden weer intenser, mijn trance wordt dieper. Lief massert me, geeft me water, ís er. Ik sluit me af van mijn omgeving, vang de weeën op, raak in de 'bevaltijdzone' (waarin de tijd veel sneller gaat als dat je denkt). Mignonne moet vertrekken, haar meisjes hebben hun mama harder nodig als ik. Ik ben dankbaar dat ze erbij was, haar rust heeft me erg geholpen en wat ze ons heeft uitgelegd heeft mij de controle gegeven die mij mijn eerste bevalling zo ontbrak. Een tijdje na het vertrek van Mignonne komt een arts-assistent bij ons kijken. Ze is lief, zij heeft mij ook bijgestaan en gestript toen ik met 40 weken precies mijn rib kneusde. Ze vertelt dat ze wil toucheren en daarna mijn vliezen wil breken. Van Mignonne weet ik dat ik ook hierin een keuze heb, en dat maakt wederom alle verschil tussen paniek en kalmte: ik weet ondertussen dat het breken van de vliezen meestal de katalysator is voor het échte, heftigere werk en dat gedeelte boezemt me angst in door eerdere ervaring. Ik zeg haar dat ik daarover na wil denken, dat ik niet zeker weet of ik mijn vliezen wel al wil laten breken. Ze stelt voor dit af te laten hangen van de ontsluiting die zij zal meten: is er goede vordering stellen we het gewoon nog even uit, is er geen of heel weinig vordering lijkt het haar wel verstandig. Daarin kan ik me vinden en ze toucheert. In anderhalf of twee uur blazen is de ontsluiting echter niets gevorderd: nog steeds 4 centimeter. Ik voel mezelf angstig worden en weiger in paniek te schieten: ik meld gewoon dat ik het prima vind om de vliezen te breken, maar dat ik dan wel meteen 'mijn pompje' (remifentanil) erbij wil hebben. Dat kan. Ze breekt mijn vliezen terwijl de verpleging een infuus bij me prikt en het pompje klaarmaakt. De weeën worden vrijwel meteen veel heviger en ineens weet ik weer waarom ik bij Stef zo vreselijk in de paniek ben geschoten. Mijn hemel! De weeën nemen mijn hele wezen over en ik krijg het niet meer voor elkaar om 'in mijn hoofd' te blijven, om goed weg te blazen (ik ga daarom over op de ziekenhuis-manier: drie keer puffen), om nog iets anders te voelen dan die wee. Ik balanceer op het randje van paniek en kijk hulpeloos toe hoe de verpleegsters zoeken naar één of andere sleutel voor het pompje.
Ondanks alles ben ik snel aangehaakt, al duurt het nog even eer het werkt, en daarna nog even eer het écht werkt. De weeën blijven hevig, maar ik krijg ze weggepuft en tussendoor kan ik weer ontspannen. We spreken af dat we nu wachten tot ik allesoverheersende persdrang krijg en daar niet meer tegenin kan, dan moeten we meteen bellen. Ik zak weer in trance en puf weg, ik heb geen besef meer van tijd, van mijn omgeving, van wie wat of waar. En ik puf. Ik voel telkens een beetje meer dat ik zou moeten persen, maar ik krijg het weggezucht. Beetje meer, maar ik zucht het weg. Nog een beetje. Mijn lief wijkt niet van mijn zijde, geeft me water wanneer ik er -voor mijn gevoel- ook maar aan denk, houdt mijn hand vast. Soms praat hij met de verpleging, maar het komt bij mij niet meer binnen. En dan.. Dan pers ik, bij een wee. Zomaar, zonder dat ík dat doe. Ik zeg mijn lief dat ik moet persen en hij zegt iets over dat we dan even moeten kijken of wat was het, hij begrijpt het niet dus ik roep dat hij moet bellen, dat ze gaat komen. Hij belt en bijna meteen staan mijn favo verloskundige en een verpleegkundige aan mijn bed en ik meld dat ik daarnet per ongeluk, geheel uit zichzelf, perste. De verloskundige laat er geen gras over groeien, ze toucheert, constateert dat het kan en mag en de verpleegkundige koppelt me los van mijn pompje. Tijd voor paniek heb ik niet, want er volgt een hele heuse perswee en ik kan niet anders dan persen, en het gaat zo snel, ik voel hoe de baby zich razendsnel een weg naar beneden manouvreert en de wee is over, en ze zeggen me dat het enorm hard gaat en nog allemaal dingen en ik wil terugpraten maar mijn hoofd slaat op slot en ik maak allemaal woord-achtige geluiden die nergens op slaan, maar het lukt niet om te vertellen dat ze gelijk naar de baby moeten kijken als ze eruit is, of alles wel goed is en nog een miljoen andere dingen, maar de volgende wee dient zich aan. En ik pers weer en ik voel dat ze er half uitkomt, alsof ik opensplijt en ik roep dat het pijn doet en weer allemaal onsamenhangende praat-geluiden en ik schaam me er kapot om, maar ik wil zo graag vertellen dat ze mijn baby niet mogen laten doodgaan. De verloskundige zegt in de luwte van de wee dat ik nu goed op moet letten, dat als zij het zegt ik niet meer moet persen, maar ademen; de wee is echter nooit helemaal weg en terwijl ik nog een keer of twee jammer dat dit echt heel erg pijn doet pers ik alweer en ze zegt dat ik moet ademen, ik stop met persen.. En dan ligt ze op mijn buik en ik kan alleen maar heel hard huilen want op mijn vraag of ze het doet antwoord de verloskundige dat ze het fantastisch doet en haar eerste 10 zo al binnen heeft.. Binnen 4 minuten is ook de placenta er, dan wordt ik gehecht. De schade valt mee: 3 hechtingen, alleen een klein scheurtje in de huid. Dan zegt de verloskundige "zo, en nu ga ik even opscheppen over je tegen mijn collega's" en we zijn met z'n drietjes, Isabel drinkt bij me en ik huil nog een beetje, want ze is er, en ze doet het en nu is het écht waar.
Dinsdagavond, 8 januari. Vandaag in het ziekenhuis ben ik gestript en flink ook! We hebben ook een datum gekregen om ingeleid te worden: donderdag zullen we dan écht ons meisje te zien krijgen. De avond verstrijkt met krampjes en een hele berg slijmprop, telkens komt er weer wat uit. Ik ben moe van een lange dag zonder bijslapen en besluit met wat paracetamol op bed te gaan.
Het is woensdagochtend een uur of 4 als ik wakker wordt omdat ik moet plassen. Morgen zal ik worden ingeleid, ik ben nu 41 weken en 4 dagen zwanger. Op deze termijn was Stef al 3 weken oud; ik voel me dik en log en werkelijk álles kost me moeite. Als ik nadat ik naar het toilet ben geweest weer ga liggen voel ik wat. Iets kramperigs, een beetje een raar gevoel. Niet erg prettig. Onwillekeurig denk ik "zou het?", iets dat ik al vaker gedacht heb. Het zal wel voorwerk zijn. Maar dan toch.. Het is pijnlijk. Pijnlijker als eerder voorwerk. Ik denk aan de fikse strippoging van gisteren. Het kan. Eerst maar eens kijken. Ik blaas de weeën weg, pak mijn teddy met lavendelgeur erbij (iets dat ik in mijn mindfullness-cursus leerde: geuren kunnen je helpen te ontspannen, dus heb ik vaak geroken aan deze beer op ontspannen momenten, om een soort pavlov-shortcut te creëren) en ga de weeën timen. Er zit weinig regelmaat in. Soms blijven ze wel 10 minuten weg, soms zit er krap 2 minuten tussen. Ze blijven wel vrij consistent qua tijdsduur: vaak rond de 60 a 70 seconden, maar ook weer uitschieters naar 115 seconden. Ondanks mezelf zingt het door mijn hoofd " ze komt eraan!" en ik blijf wegblazen. Ik twijfel telkens om mijn lief wakker te maken, maar ik doe het niet. Het kan nog vals alarm zijn.
Ondertussen lees ik memes op 9gag en post ik een beetje op mijn forum om mezelf af te leiden, want tegelijk met de weeën ontstaat er ook veel storm in mijn hoofd. Ik ben nog altijd bang dit kind te verliezen, al weet ik dat de kans heel heel klein is. 'Wat als' spookt en blijft spoken. Ondertussen begint het pijnlijker te worden, ik voel ze nu ook in mijn rug en mijn benen. Ik whatsapp Mignonne, of dit ook voorwerk kan zijn. Terwijl we wat speculeren voel ik mijn darmen borrelen en moet ik naar het toilet. Heel nodig. Ik maak mijn lief wakker en zeg hem dat ik denk dat ze eraan komt. Op het toilet krijg ik enorme bibber-aanvallen die ik alweer helemaal was vergeten van Stef's bevalling, maar wel meteen herken. Dit is het. Mijn eigenwijze baby kiest eieren voor haar geld en pakt de laatste datum die ze zelf kiezen kan! Lief belt het ziekenhuis en ik hang ondertussen over mijn beval-bal de weeën weg te blazen. Het ziekenhuis meld dat we kunnen komen en lief belt zijn zus, die eraan zal komen om op Stef te passen en ons eventueel even weg te brengen. Ik verbaas me over mijn eigen kalmte: ik zit in een soort van trance en ben niet in paniek. Het lukt me om de weeën weg te blazen, iets dat ik bij Stef nooit voor elkaar heb gekregen. Lief sluit me wel aan op mijn geboortetens en in tegenstelling tot mijn eerste bevalling heb ik nu het idee dat het me helpt.
Mijn schoonzus is er en Stef wordt wakkergemaakt. In zijn pyama'tje rent hij rond en vertelt papa hem dat de baby komt, dat hij ons weg gaat brengen met zijn tante. Hectiek volgt even, want álle spullen moeten mee, Stef moet dingen aan, ik blaas mijn weeën weg, er moeten dingen met sleutels. Het trekt langs me heen en we gaan op pad. In de auto begin ik me zorgen te maken of ik niet nu een héleboel consternatie veroorzaakt heb voor niks: de weeën ebben weg. De totale rit voel ik er misschien twee ofzo. Ik baal bij voorbaat al, maar weet dat Mignonne ondertussen al in het ziekenhuis is en ik bedenk me dat ze me altijd nog naar huis kunnen sturen. "Laat ze eerst maar toucheren, dan zien we wel" stel ik mezelf gerust.
In het ziekenhuis mogen we naar verloskamer vier, waar Mignonne ons al opwacht. Het blijkt de laatste kamer te zijn, het is druk! Ik ben heel opgelucht Mignonne te zien en Stef en zijn tante wensen ons succes en vertrekken. Hier raken mijn herinneringen een beetje door elkaar, ik denk doordat ik weer in mijn trance kwam: darmkramp, een CTG, overdracht van nacht- naar dagdienst, toucheren (opluchting: ik heb al 4 centimeter! Het is écht, geen vals alarm!), Weeën wegpuffen op mijn bevalbal, over het bed geleund. Elke wee weer trots zijn als ik 'm kalm weggezucht krijg, rugmassage van Paul. Mignonne maakt foto's en legt ons dingen uit, over wat we zien op de CTG, over dat we ook keuzes hebben als het druk is. Het mag dan druk zijn, we hoeven ons niet verplicht te voelen om constant aan de CTG te blijven hangen. Dat is veel makkelijker voor het verplegend personeel want dan kunnen ze je van een afstand in de gaten houden, maar weten dat dit vooral voor hún gemak is geeft mij enorm het gevoel dat ik zelf nog in controle ben. De verloskundige die dienst heeft is daar ook makkelijker mee als de verpleegsters, zij laat ons ook weten dat ik best even 'los' mag, niet aan bed gekluisterd hoef. Ik ben zó blij dat ik háár gezicht zie, de laatste weken van mijn zwangerschap, toen de gynaecoloog mijn controles overdroeg aan de klinisch verloskundige, deed zij bijna altijd mijn controles en met haar had ik een erg goede klik. Fijn mens. Ze zegt ons ook dat ze mij 'geclaimd' heeft bij haar collega's. Super.
Ik blaas ze nog steeds weg, die weeën. Ze worden weer intenser, mijn trance wordt dieper. Lief massert me, geeft me water, ís er. Ik sluit me af van mijn omgeving, vang de weeën op, raak in de 'bevaltijdzone' (waarin de tijd veel sneller gaat als dat je denkt). Mignonne moet vertrekken, haar meisjes hebben hun mama harder nodig als ik. Ik ben dankbaar dat ze erbij was, haar rust heeft me erg geholpen en wat ze ons heeft uitgelegd heeft mij de controle gegeven die mij mijn eerste bevalling zo ontbrak. Een tijdje na het vertrek van Mignonne komt een arts-assistent bij ons kijken. Ze is lief, zij heeft mij ook bijgestaan en gestript toen ik met 40 weken precies mijn rib kneusde. Ze vertelt dat ze wil toucheren en daarna mijn vliezen wil breken. Van Mignonne weet ik dat ik ook hierin een keuze heb, en dat maakt wederom alle verschil tussen paniek en kalmte: ik weet ondertussen dat het breken van de vliezen meestal de katalysator is voor het échte, heftigere werk en dat gedeelte boezemt me angst in door eerdere ervaring. Ik zeg haar dat ik daarover na wil denken, dat ik niet zeker weet of ik mijn vliezen wel al wil laten breken. Ze stelt voor dit af te laten hangen van de ontsluiting die zij zal meten: is er goede vordering stellen we het gewoon nog even uit, is er geen of heel weinig vordering lijkt het haar wel verstandig. Daarin kan ik me vinden en ze toucheert. In anderhalf of twee uur blazen is de ontsluiting echter niets gevorderd: nog steeds 4 centimeter. Ik voel mezelf angstig worden en weiger in paniek te schieten: ik meld gewoon dat ik het prima vind om de vliezen te breken, maar dat ik dan wel meteen 'mijn pompje' (remifentanil) erbij wil hebben. Dat kan. Ze breekt mijn vliezen terwijl de verpleging een infuus bij me prikt en het pompje klaarmaakt. De weeën worden vrijwel meteen veel heviger en ineens weet ik weer waarom ik bij Stef zo vreselijk in de paniek ben geschoten. Mijn hemel! De weeën nemen mijn hele wezen over en ik krijg het niet meer voor elkaar om 'in mijn hoofd' te blijven, om goed weg te blazen (ik ga daarom over op de ziekenhuis-manier: drie keer puffen), om nog iets anders te voelen dan die wee. Ik balanceer op het randje van paniek en kijk hulpeloos toe hoe de verpleegsters zoeken naar één of andere sleutel voor het pompje.
Ondanks alles ben ik snel aangehaakt, al duurt het nog even eer het werkt, en daarna nog even eer het écht werkt. De weeën blijven hevig, maar ik krijg ze weggepuft en tussendoor kan ik weer ontspannen. We spreken af dat we nu wachten tot ik allesoverheersende persdrang krijg en daar niet meer tegenin kan, dan moeten we meteen bellen. Ik zak weer in trance en puf weg, ik heb geen besef meer van tijd, van mijn omgeving, van wie wat of waar. En ik puf. Ik voel telkens een beetje meer dat ik zou moeten persen, maar ik krijg het weggezucht. Beetje meer, maar ik zucht het weg. Nog een beetje. Mijn lief wijkt niet van mijn zijde, geeft me water wanneer ik er -voor mijn gevoel- ook maar aan denk, houdt mijn hand vast. Soms praat hij met de verpleging, maar het komt bij mij niet meer binnen. En dan.. Dan pers ik, bij een wee. Zomaar, zonder dat ík dat doe. Ik zeg mijn lief dat ik moet persen en hij zegt iets over dat we dan even moeten kijken of wat was het, hij begrijpt het niet dus ik roep dat hij moet bellen, dat ze gaat komen. Hij belt en bijna meteen staan mijn favo verloskundige en een verpleegkundige aan mijn bed en ik meld dat ik daarnet per ongeluk, geheel uit zichzelf, perste. De verloskundige laat er geen gras over groeien, ze toucheert, constateert dat het kan en mag en de verpleegkundige koppelt me los van mijn pompje. Tijd voor paniek heb ik niet, want er volgt een hele heuse perswee en ik kan niet anders dan persen, en het gaat zo snel, ik voel hoe de baby zich razendsnel een weg naar beneden manouvreert en de wee is over, en ze zeggen me dat het enorm hard gaat en nog allemaal dingen en ik wil terugpraten maar mijn hoofd slaat op slot en ik maak allemaal woord-achtige geluiden die nergens op slaan, maar het lukt niet om te vertellen dat ze gelijk naar de baby moeten kijken als ze eruit is, of alles wel goed is en nog een miljoen andere dingen, maar de volgende wee dient zich aan. En ik pers weer en ik voel dat ze er half uitkomt, alsof ik opensplijt en ik roep dat het pijn doet en weer allemaal onsamenhangende praat-geluiden en ik schaam me er kapot om, maar ik wil zo graag vertellen dat ze mijn baby niet mogen laten doodgaan. De verloskundige zegt in de luwte van de wee dat ik nu goed op moet letten, dat als zij het zegt ik niet meer moet persen, maar ademen; de wee is echter nooit helemaal weg en terwijl ik nog een keer of twee jammer dat dit echt heel erg pijn doet pers ik alweer en ze zegt dat ik moet ademen, ik stop met persen.. En dan ligt ze op mijn buik en ik kan alleen maar heel hard huilen want op mijn vraag of ze het doet antwoord de verloskundige dat ze het fantastisch doet en haar eerste 10 zo al binnen heeft.. Binnen 4 minuten is ook de placenta er, dan wordt ik gehecht. De schade valt mee: 3 hechtingen, alleen een klein scheurtje in de huid. Dan zegt de verloskundige "zo, en nu ga ik even opscheppen over je tegen mijn collega's" en we zijn met z'n drietjes, Isabel drinkt bij me en ik huil nog een beetje, want ze is er, en ze doet het en nu is het écht waar.
3!
Prachtig trix.... En ontzettend mooi beschreven. Ben echt even onder de indruk.....
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
Wow Trix, wat kan je mooi beeldend schrijven! Wat heerlijk dat je je dit keer zo overwegend "in control" hebt gevoeld! Met je prachtig geschreven verhaal van Gabriel nog in vers in mn geheugen is dit een heerlijke tearjerker! En óf t echt is!!
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
Wow Trix... mooi geschreven!! Ik zat er helemaal in, alsof ik het bijna zelf deed..
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Trix
het was me een eer en een genoegen om je bij te staan, ik ben vreselijk blij dat ik iets voor je heb kunnen doen. Je hebt het fantastisch gedaan! Ik was ontzettend onder de indruk van hoe rustig je bleef en hoe je 'in' je moment zat, en hoe P. je hielp.
Je verhaal is prachtig, het neemt me weer helemaal mee terug.
Ik ben trots op je, jullie, enorm!
Hopelijk heb je wat aan de foto's, ik durfde niet aan het wieltje te zitten waarmee je op je eigen sterkte afstelt dus ze zouden zomaar wazig kunnen zijn
het was me een eer en een genoegen om je bij te staan, ik ben vreselijk blij dat ik iets voor je heb kunnen doen. Je hebt het fantastisch gedaan! Ik was ontzettend onder de indruk van hoe rustig je bleef en hoe je 'in' je moment zat, en hoe P. je hielp.
Je verhaal is prachtig, het neemt me weer helemaal mee terug.
Ik ben trots op je, jullie, enorm!
Hopelijk heb je wat aan de foto's, ik durfde niet aan het wieltje te zitten waarmee je op je eigen sterkte afstelt dus ze zouden zomaar wazig kunnen zijn
:)
Och Inca.. Van je laatste stuk moest ik echt even slikken, hoe overweldigend moet het voor jou geweest zijn. Mooi verhaal heb je geschreven.
I 21-5-10 ♥ T 1-11-12 ♥ K 4-11-18 ♥
Trix ook hier vochtige ogen... Ze is er gewoon en ze gaat nooit meer weg! ja misschien op kamers over 18 jaar ;-).
ja misschien op kamers over 18 jaar ;-).
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |