Na een uurtje wordt ik vanzelf wakker, de controleurs hoeven me niet wakker te maken. Ik kleed me goed aan, regenkleren werken ook goed tegen de muggen die nu op oorlogssterkte aanwezig zijn. Ik eet en bekijk mijn bagagetas die naar hier vervoerd is door de bagage. Ik vul mijn etensvoorraden aan. Een extra jack is ook welkom, het was flink fris tijdens de nacht. Ik vertrek rond de tijd dat de anderen uit het achterveld vertrekken. Na een dag is er al tekening in de groep gekomen. Achterin kom ik nu continu dezelfde mensen tegen. Katja K., met haar reed ik delen van PBP en de Witte Nachten 1200. Katja U. en Konstantin rijden samen. Konstantin kan veel harder maar heeft besloten bij zijn vriendin te blijven. Dima, eveneens uit St. Petersburg en Claus uit Hamburg maken samen met mij het achterveld vol. Iedereen is gemotiveerd om toch aan te komen, dat maakt het rijden in het achterveld veel makkelijker. Vorige keer gaven veel mensen die achterin reden te snel op. Nu rijden we in losse formatie verder. Regelmatig komen we elkaar tegen, soms rijden we met elkaar op, soms niet. Zo rijdt het prima.
![IMGP5198.jpg]()
Niet ver na de controle verlaat ik de Oblast Vologda en rij ik de autonome Republiek Karelië binnen. Een Autonome Republiek is in Rusland het hoogste niveau aan territoriale eenheid. Nogal wat eigen rechten en meestal ook een eigen taal, de taal van het titulaire volk. De Kareliers in dit geval. Niet dat je daar iets van merkt aan de rand van Karelië, hier is alles nog in het Russisch, geen Karelisch te zien of horen. Voor de begrippen van deze streek is er nu aardig wat bebouwing. Zo om de 15-20km een dorpje met winkels. Na 60km zelfs een stadje, Pudozh. Het is marktdag hier, de straat waar we doorheen moeten is afgezet. Een politieagent bemant de wegafzetting. Tussen de flats door rij ik om de markt heen. Vlak voor de laatste wegafzetting kom ik weer op de weg. De agent daar heeft al door dat de fietsers met de VOL framenummers een controle zoeken. Hij spreekt me aan en wijst me de weg naar de controle. Voor de eerste keer een controle in een school. Ook hier ligt weer een tas van me. Dit keer kleed ik me om en fris me wat op. Terwijl Dima en Katja al wegrijden koop ik wat nieuwe voorraden bij de winkel tegenover de school. Of de volgende winkel over 80km open is weet ik niet, ik gok er niet op.
![IMGP5201.jpg]()
![IMGP5202.jpg]()
Het is inmiddels weer erg heet geworden. En vlak is het ook niet. De hitte trekt het ongedierte aan. Nu niet in de vorm van muggen maar steekvliegen. Bergop rij ik net niet snel genoeg om hun af te schudden. Sta ik stil is het helemaal een ellende. Toch verbaas ik me erover dat ik zo door kan blijven rijden. In het verleden raakte ik in grote problemen bij deze temperaturen, mijn maag sloeg dan af en op een gegeven moment kon ik zelfs blijven drinken. Sinds ik de voor mij juiste sportdrank heb gevonden kan ik gewoon door blijven drinken en zelfs redelijk blijven eten. Dit alles zonder maagklachten. Mijn bidons en de grote fles cola zijn net leeg als ik aankom bij de volgende controle, een soort camping met hutjes langs de rand van de weg. Eigenlijk zijn de controles hier te dicht bij elkaar. Op een Russische controle kom je niet snel weg. De controleurs zijn erg gastvrij. Er wordt direct voor je gekookt en je wordt helemaal vertroeteld. In een hutje zitten Katja, Katja, Dima en Konstantin te eten. Ik wordt naar het andere hutje geleid, hier zitten wat plaatselijke vegetariers. Voor mij is hier fatsoenlijk te eten. Na een tijdje gaat een van de controleurs aan de slag met het verbeteren van het kampement. Niet dat er nog veel rijders te verwachten zijn. Even verderop kom ik wat typische borden voor deze rit tegen. 'Volgende tankstation 60km, komende 5km uithollingen overdwars'. Dergelijke afstanden zijn hier normaal. Voor de Japanners is het helemaal wennen. Zij zijn gewend aan dicht bevolkte gebieden, niet aan een eenzaam landschap met om de paar uur een nederzetting.
![IMGP5209.jpg]()
![IMGP5211.jpg]()
20km verderop rij ik het dorpje Pudozhgorsky. Een winkel, zelfs op een halve kilometer van de route, is niet te missen. Ik koop hier ijs en cola in. Die waren er niet op de controle. Terug op de weg kom ik Dima weer tegen. Samen met hem rij ik verder naar de volgende controle. Voor dev erandering is de weg hier redelijk goed, we kunnen soepel verder rijden. Zonder problemen bereiken we de Sjolivana rivier. Aan de monding daarvan bevindt zich een controle. Via een deels overstroomde modderweg moeten we naar een houten bruggetje. Aan de andere kant daarvan is de controle. 2 tenten aan het meer. Een van de controleurs komt net van het meer, de hengels in de hand. Hij probeerde nog wat eten te regelen. Boven het kampvuur pruttelt de grote ketel. Net niet groot genoeg om missionarissen in te koken, maar veel tekort komt ie niet.
![IMGP5222.jpg]()
![IMGP5243.jpg]()
De goede weg houdt aan tot Novaja Gabelga. Hier begint de zon al wat te zakken. Bij de ingang van het dorp staat een bord dat er hier een motel een café is. Ik rij net samen met Katja en Konstantin. We rijden het dorpje in om te kijken of we er warm eten kunnen vinden. Helaas niet. Ik zoek wat langer door dan zij. Alleen rij ik verder tot Povenets. Hier kruisen we het Belomoro-Baltiskij kanaal. Een van de vele kanalen in deze streek. Vlak voor de sluizen staat een bordje met fotograferen verboden. Van de vorige keer weet ik nog dat er hier ook op gelet wordt. Na Povenets kleed ik me wat warmer aan, de nacht kan fris worden. Achteraf gezien heb ik me mischien wat te warm aangekleed. Ik kom niet meer vooruit, moet af en toe stoppen voor een hazeslaapje op het stuur. De 25km tussen Povonets en Medvezhegorsk verlopen tergend langzaam. Ik verlies tijd die ik niet heb. In Medvezhegorsk stop ik bij een tankstation. Gelukkig is hier thee. Langzaam kom ik weer bij de mensen.
Dit keer vindt ik makkelijk de weg in het stadje, een GPS is toch makkelijk als je op een onmogelijk tijdstip de weg moet vinden. Ik verlaat het stadje in zuidelijke richting. Hier moeten we 25km naar de controle rijden, en direct daarna weer terug. Ik kom direct de eerste rijder tegen die al op de controle geweest is. Dat zal de komende 25km zo doorgaan. Tussen hier en de controle liggen een aantal stevige klimmetjes. Mooi in de schaduw voor diegenen die er overdag komen. Voor mij is het toch wat minder, ik ben langzaam aan slaap toe. Halverwege de controle stopt er een auto met. Tanja zit achterin en vertelt me dat de sluitingstijd verruimd wordt. Dat is ook logisch, ik ben inmiddels voorbij het 600km punt, het voorgeschreven gemiddelde wordt nu relaxter. Grofweg gezegd krijg je op een 1200 met start in de ochtend in zowel de 2e als de 3e nacht 5 uur bonus erbij. Hou je je snelheid kun je die 5 uur omzetten in slaap, wordt je langzamer dan moet je minder slapen. De controle is nog vol in bedrijf als ik aankom. 4 jaar geleden was dat anders. Ik lig dus beter in koers dan toen. Ik besluit eerst te slapen en dan te eten, het tankstation was dik 25km geleden, daar heb ik al gegeten. Ik kruip een tent in en val in slaap.