quote:
Op maandag 30 april 2012 21:44 schreef -Splash- het volgende:Het is leuk dat pesters vaak iets hebben als 'ja, ach ik was een kind en dat doen kinderen nu eenmaal' of wat ik hier las 'Ik irriteer me nog steeds aan zulke mensen en 'Na al die jaren irriteer ik me nog steeds aan dat soort mensen, maar als je ouder wordt begrijp je wel dat pesten er niks aan verandert'. Maar dit geeft ook wel een beetje aan hoe weinig empathie zulke mensen hebben en kan ik geen ander gevoel opbrengen dan een soort van medelijden voor ze. Je zou zo maar moeten leven.
Ja, dat heb ik ook wel met enige verbazing gelezen

. Ok, als je als prepuberaal kind de consequenties van je gepest niet kan overzien valt nog te begrijpen, maar als je jaren daarna erachter komt dat jouw gedrag mede verantwoordelijk is dat iemand in zijn volwassen leven hier nog ontzettend mee worstelt, hoe kun je daar dan apatisch voor blijven? Waarom is het dan zo moeilijk oprecht spijt te hebben wat je vroeger in al je naiefheid gedaan hebt. Ik zou me persoonlijk helemaal kapotschamen

Ik ben zelf ook ontzettend gepest vroeger, wat vanaf het begin van de basisschool begon (maar nog in milde vorm), maar dat ging al snel veel verder dan normale pesterijen. Ik was niet dik, eerder te mager, haalde goede cijfers, maar was een stil jochie. Al snel gingen de pesterijen over naar buitensporig fysiek geweld, bedreigingen, en in elk aspect gekleineerd. De klas stond al gauw bekend als een probleem-klas, maar er werd niet echt tegen opgetreden (maar ja, veel gebeurde ook buiten de ogen van de schoolleiding).
Gevolg was dat ik van stil jochie met goeie cijfers ging naar een zeer stil gesloten verlegen jochie met middelmatige tot slechte cijfers ging. Na ruim 3 jaar in die situatie geleefd te hebben was ik erg onzeker, angstig, en gezegend met een laag zelfbeeld. Toen moest de middelbare school nog beginnen. CITO toets gedaan met een percentiel van 98, maar geadviseerd werd HAVO(tje). Helaas werd mijn opgebouwde ontwijkende karakter al snel opgemerkt door mijn mede-brugklassers, en daarmee zette de pest-trent zich eigenlijk voort. Niet meer fysiek geweld of bedreigingen, maar er werd wel ingehakt op mijn restanten zelfbeeld. Ik was er inmiddels wel van overtuigd dat ik minder waard was dan een verroeste stuiver in de goot - dat gevoel werd nog eens versterkt wanneer wildvreemde hanglui me vrijwel dagelijks beledigden wanneer ik langsfietste van school naar huis.
Lang verhaal kort - opleiding uiteindelijk afgerond op MAVO niveau (op mijn sloffen, dat wel - de zin en motivatie om energie te steken in mijn studie was al weg). MBO gedaan, maar ik zag er de zin niet meer zo van in - van niks meer eigenlijk. Dus daar ben ik na een paar jaar mee gestopt, zonder diploma. Wat was ik blij dat ik van het fenomeen "school" af was. Dat woord was synoniem geworden met het hellevuur.
Maargoed, mijn volledige schooltijd ben ik eigenlijk doorgekomen zonder vrienden of kennissen. Mijn laatste verjaardagsfeestje was toen ik 8 was. Ik denk dat ik daarmee een soort van fundamentele ervaringen mis in het opbouwen van vriendschappen en relaties. Ik ben nu in de dertig, en ik merk aan alles dat mijn (gebrek aan) verleden/leven in de (in mijn ogen) zo belangrijke levensfase als pre-puber en puber mij veel parten speelt. Ik heb ook wel enige tijd in therapie gezeten hiervoor. Die eenzaamheid ben ik nu wel wat aan het doorbreken, maar eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee wat ik aan het doen ben

het voelt in alles onnatuurlijk om met mensen (goed) om te gaan, en durf mij ook in niets kwetsbaar op te stellen. Dat betekent automatisch dat er eigenlijk altijd afstandelijkheid is.
Ik ken nu wel een aantal mensen die ik misschien wel vrienden zou kunnen noemen (het voelt meer als "bekenden"..) maar dat gaat ook niet zonder slag of stoot. Ik laat het contact vaak verwateren, puur eigenlijk omdat ik twijfel aan mijn toegevoegde waarde. En verdomme, het is echt een groep hele toffe mensen, en juist dat versterkt het gevoel dat ik me daar eigenlijk niet tussen moet wurmen.
Dus, ruim 20 jaar later heeft het nog steeds een flinke impact op me, en heb daarin veel ups en downs. Het voel wel alsof me mijn jeugd is afgenomen, en dat doet best pijn. Ik ben niet héél ongelukkig, maar ik voel me wel verdomd eenzaam. Ik doe mijn eigen ding, kan ook om heel veel dingen lachen, maar zo'n beetje alles wat ik doe, doe ik alleen. En dat wil ik graag anders zien. Mijn doel: mezelf voor 100% een volwaardig/gelijkwaardig onderdeel voelen van een groep van leuke mensen, zonder twijfel en angst. En ja, die moed zakt me soms weer redelijk diep in de schoenen

Ik koester verder geen wrok tegen mijn pesters. Is tevens verspilde moeite en energie.

. Het gaat ook niet meer over het pesten, het gaat erom dat ik mijn leven op de rit krijg, en mezelf ga zien voor wat ik werkelijk waard ben. En het stemmetje in mn hoofd wat al ruim 20 jaar tegen me aanlult de mond te snoeren (of plaats te maken van een lieflijke zwoele stem die lovend over me is

)
En dat is eigenlijk ook wat ik Comp_Lex mee wil geven. Je komt op me over alsof je je vooral focust op wat er vroeger gebeurd is, vol haat jegens je pesters, in plaats van naar het heden en de toekomst. De tijd die je daarmee verdoet zijn alleen maar nóg meer verloren jaren dan de jaren die je al afgenomen zijn - je wint er niks mee.