Mogelijk autistisch, laten onderzoeken of niet?

Ik zit een beetje in hetzelfde bootje als TS.

Heb in ieder vrij veel kenmerken van asperger, of het ook door asperger komt weet ik niet.

Maar om me te laten onderzoeken vind ik wel een grote stap. Aan de andere kant zou ik het fijn vinden om mezelf daardoor beter te leren kennen, en om te weten of ik nog veel aan mezelf kan verbeteren of dat sommige dingen gewoon in mijn dna zitten.

quote:

Op donderdag 12 januari 2012 00:26 schreef Arrow89 het volgende:
Ik zit een beetje in hetzelfde bootje als TS.

Heb in ieder vrij veel kenmerken van asperger, of het ook door asperger komt weet ik niet.

Maar om me te laten onderzoeken vind ik wel een grote stap. Aan de andere kant zou ik het fijn vinden om mezelf daardoor beter te leren kennen, en om te weten of ik nog veel aan mezelf kan verbeteren of dat sommige dingen gewoon in mijn dna zitten.

Je kan altijd jezelf verbeteren. Dat het in je DNA zit, betekent niet dat je er niet mee kan leren omgaan. Een diagnose is absoluut geen reden om maar te zeggen 'oh, dat kan ik niet, ik heb XXX'.

Zo bedoel ik het natuurlijk niet, dacht al dat het zo geïnterpreteerd zou worden. Aan die instelling heb ik ook een hekel.

Voorbeeld: ik ben niet goed in sociale contacten
Als ik asperger heb weet ik dat ik daar nooit in de beste in zal worden, maar nu heb ik nog zoiets van dat het misschien een levensfase is waar ik over heen groei. Terwijl ik er wel veel energie in steek om het te proberen te verbeteren.

Ah, op die fiets. Nee, dan snap ik hem. Ook kan het zijn dat je verschillende methodes moet toepassen. Iemand met Asperger zal meer hebben aan sociale 'regeltjes' om aan vast te houden en iemand zonder Asperger misschien meer met gevoelsmatige oefeningen.

Tja iedereen mankeert wel iets, de een legt ook sneller contact met andere mensen dan de ander, ik vind dat men veel te snel een stempel krijgt waar je niet meer vanaf komt, of in elk geval zeer moeilijk, ieder mens is uniek, en mensen moeten niet gaan hangen aan een diagnose maar meer denken dit ben ik en ik doe mijn best en we zien wel hoe ver we komen.
Mijn broertje is dyslectisch en nog wat dure afkortingen en hij kan gewoon havo niveau en daar heeft mijn moeder heel hard voor geknokt, jezelf geen beperkingen op laten leggen, gewoon het jezelf zo gemakkelijk mogelijk maken en dan zul je zien dan kom je er ook wel

Waarom zijn sommige mensen altijd zo fel tegen het labeltjes plakken? Dat is gewoon mens-eigen. Als het nergens op slaat oke, maar bijvoorbeeld asperger is gewoon een hersenafwijking. Logisch dat daar dan een labeltje op geplakt wordt..

Dat je je dan gaat gedragen naar zo'n labeltje, dat moet voorkomen worden ja, maar dat is een andere discussie.

Overigens zou ik me eerder irriteren aan het feit dat Asperger soms een stoornis wordt genoemd. Mij maakt het in ieder geval behoorlijk intelligent en creatief. De gemiddelde Asperger is ook intelligenter dan de gemiddelde mens. De minderheid is opvallend vaak de stoornis..;)

quote:

Op maandag 9 januari 2012 10:48 schreef sientelo het volgende:
ziektes en stoornissen zijn gewoon onzin... bedacht door mensen die niet meer weten dan jij... gewoon verzonnen en die medicijnen erbij ook

medicijnen voor geestelijke zaken slikken niet doen... das puur vergif.. en schadelijk voor je..

mensen verzinnen wat en dan is het opeens zo... is gewoon in om allerlei stoornissen en ziektes te verzinnen..

ik vind het zeer schadelijk vooral als mensen het idee krijgen dat zij ziek zijn en de rest van de wereld gezond..

en vooral dus de medicijnen die je erg ten nadele kunnen veranderen

vroeger toen de mensen dachten dat de zon om de aarde draaide kon je terecht gesteld worden als je het tegendeel beweerde..

ach ja ik kan mensen niet overtuigen.. jammer is het wel.. dat mensen die juist meer in contact staan met hun gevoel/ ziel allerlei lelijke etiketten krijgen van de mensen die juist afgestompt zijn van hun wezen

Wat een gigantische onzin kraam jij uit.
Wat doe jij in R&P?

Ik heb redelijk veel met autisten gewerkt en volgens mij vertoon ik zelf ook wel wat eigenschappen dus an sich ben ik er wel wat bekend mee

Meestal is het enige dat nodig is wat begeleiding, om de juiste keuzes in de juiste volgorde en met de juiste stappen te nemen. En dan valt er voor iedereen mee te leven.

mocht men bang zijn voor consequenties als je officieel een diagnose krijgt........ uiteindelijk gaat het om de hulp bij je lastige eigenschappen.
laat je niet onderzoeken, maar maak eens een afspraak bij een therapeut of coach die ervaring heeft met asperger, bespreek je eigenschappen en vraag of die persoon de indruk heeft dat er met asperger-behandelingen wat aan te helpen is.

of doorloop een onderzoek met de afspraak om uiteindelijk geen officiele (alleen officieuze) diagnose te krijgen.

de consequenties (rijbewijs/baan/etc) zijn bijzaken, hoe belangrijk ook.
lekker in je vel zitten is per definitie belangrijker.
maar probeer anders een route te creeren waarbij de bijzaken zo weinig mogelijk risico lopen.

en dat van dat rijbewijs geloof ik gewoon niet.
ik heb destijds allemaal onderzoeken gehad toen ik mijn vliegbrevet wilde halen.
dat was voordat ik in de put raakte en mijn diagnose kreeg.
maar voor vliegbrevet is alleen depressiviteit en vooral suicidaliteit een probleem (ong. jaar 2001).
waarom zou dan zoiets als asperger een probleem opleveren voor autorijden????????

en qua baan: als jij asperger hebt, is de kans groot dat je in de automatisering of iets anders technisch wil werken. geen probleem.
wil je wat anders doen: met een goed verhaal over je motivatie en goede en lastige eigenschappen kom je een eind, diagnose lijkt me bijzaak.
maar goed, ik ben sociaal erg makkelijk (ondanks mijn asperger) en ik kan mezelf goed verkopen, ben erg zeker van mezelf, dus ik heb nooit problemen gehad met sollicitaties en intakes.

in het algemeen: iemand met een diagnose (ongeacht welke) die behandeling heeft of heeft gehad, is vaak goed op de hoogte van z'n eigenschappen (positief en negatief). als je dat goed kunt aangeven is dat waardevol voor een werkgever.
zo heb ik behoefte aan duidelijke kaders/grenzen in mijn werk, anders zie ik allerlei onregelmatigheden buiten mijn taken en ga ik daar teveel aandacht aan besteden terwijl dat mijn verantwoordelijkheden niet zijn en mijn eigen taken dan te lijden hebben.

quote:

Op donderdag 12 januari 2012 02:08 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Wat een gigantische onzin kraam jij uit.
Wat doe jij in R&P?

is geen onzin.. je mag het onzin vinden.. wat daar dan ook de reden voor je van is.. dat je het zo aanvalt zegt dat het je raakt ergens..

ik bedoel het goed ook al komt het er misschien beetje fanatiek uit

quote:

Op donderdag 12 januari 2012 04:01 schreef sientelo het volgende:

[..]

is geen onzin.. je mag het onzin vinden.. wat daar dan ook de reden voor je van is.. dat je het zo aanvalt zegt dat het je raakt ergens..

ik bedoel het goed ook al komt het er misschien beetje fanatiek uit

Paon heeft gelijk: je praat poep.
zat mensen die baat hebben bij medicijnen (incl ikzelf), waarom zou jij jouw zielige mening gaan verkondigen dat medicatie onzin is?

en met je laatste alinea van je poep-post doel je waarschijnlijk op borderline, maar in mijn geval (asperger) is het net andersom.
oftewel: je formuleringen zijn grof en extreem generaliserend, en zeer respectloos naar de mensen die hun problemen wel als ziekte ervaren. dat helpt allemaal niet.
als je wat schrijft, lees het dan eerst eens na met daarbij in je hoofd de vraag 'voegt het iets toe?' (of ga ik zo hard tekeer dat ik mijn doel voorbijschiet?)

je bent je zelf al bewust van het feit dat je niemand overtuigt, sta er eens even bij stil of dat te maken heeft met je manier van communiceren........

maar ik snap deels wel wat je bedoelt, maar volgens mij gaat het dan over de definitie van het woord 'ziekte'. ik ben met je eens dat dat woord een flinke discussie waard is, en dan heb jij waarschijnlijk een andere interpretatie dan ik. en dat is niet erg, zolang we maar van elkaar weten wie wat bedoelt met het woord 'ziekte'.

laatste edit:
ik noem het ziekte, jij noemt het waarschijnlijk eigenschappen. ik snap dat wel, maar.....
ik heb het er met mijn therapeut altijd over in termen van: ik moet/wil vat hebben op die eigenschappen, in plaats van dat ik mij geleid voel door die eigenschappen.
veel te vaak wil ik iets, maar heb ik die keus niet door mijn eigenschappen. ik noem dat mijn ziekte.

[ Bericht 15% gewijzigd door Feestkabouter op 12-01-2012 11:24:21 ]

excuus, dubbel

quote:

Op donderdag 12 januari 2012 01:01 schreef Arrow89 het volgende:
Waarom zijn sommige mensen altijd zo fel tegen het labeltjes plakken? Dat is gewoon mens-eigen. Als het nergens op slaat oke, maar bijvoorbeeld asperger is gewoon een hersenafwijking. Logisch dat daar dan een labeltje op geplakt wordt..

Dat je je dan gaat gedragen naar zo'n labeltje, dat moet voorkomen worden ja, maar dat is een andere discussie.

Overigens zou ik me eerder irriteren aan het feit dat Asperger soms een stoornis wordt genoemd. Mij maakt het in ieder geval behoorlijk intelligent en creatief. De gemiddelde Asperger is ook intelligenter dan de gemiddelde mens. De minderheid is opvallend vaak de stoornis..;)

Het hangt er vanaf. De vraag is: ben je ervan overtuigd dat je je intelligentie en creativiteit aan Asperger te danken? Het is in die zin een stoornis dat je tegen allerlei dingen kan aanlopen. Voorbeeld: als je vanwege Asperger geen werk kan vinden, dan heb je in de praktijk niet zoveel aan je kwaliteiten. Of bijvoorbeeld op het sociale terrein tegen allerlei dingen aanloopt, dat een vakantie veel inspanning vergt.

Sorry misschien lees ik hier weer totaal over alles heen maar er is bij jou dyscalculie gediagnosticeerd, en een beperkte mate van autisme.

klinkt als een wisselwerking tussen 2 psychische aandoeningen 1 dyscalculie is een aandoening waardoor exacte vakken een probleem zijn, autisme op zijn beurt is (meestal) een hersendeel wat uitzonderlijk groot is (beter ontwikkeld). je zou dus kunnen zeggen dat bv jouw niet exacte denken beter is ontwikkeld dan het exacte, dit is geen enkel probleem in jouw leven mits jij niet voor een wiskundige opleiding kiest. ik zou er niet veel mee doen en gewoon je leven door leven zonder stil te staan bij evt beperkingen in cijfermatig inzicht maar juist genieten van dingen die je beter kan dan gemiddeld.

Laat geen stempel op je drukken en druk je eigen stempel dat kan makkelijk met deze 2 diagnoses.

Als er twijfel bestaat gaan ze jou voor alle zekerheid diagnosticeren met autisme. Voor hen telt enkel jouw bijdrage aan de maatschappij.

Ik denk dat het beter is om wel wel een diagnose te krijgen, maar dat is voor iedereen persoonlijk. Aangezien je er verder niets mee hoeft te doen, maar je weet wel waar je in je leven rekening mee kan houden of compenseren op andere vlakken.

Voor mij was het wel een opluchting dat ik wist wat er met me was (Asperger), ik ben er ook niet anders van geworden of zo. Het is meer dat je gewoon een stukje kennis over jezelf krijgt en ik kan als ik dat nog wil via het GGZ of een soortgelijke organisatie een therapie volgen waaruit gehaald kan worden welke kenmerken van mijn persoonlijkheid ik van mezelf heb en welke van mn Asperger.

Maar nogmaals je moet het gewoon voor jezelf bekijken, het is ook meer voor jezelf dat je het weet. Want ik heb zelf nooit het idee gehad dat ik een stempel op me gedrukt kreeg en daarmee moest leven. Het is eerder dat ik nu meer een idee heb van waarom ik zulke dingen doe, dat ik me meer bewust wordt van mijn "niet-normale trekjes" en daardoor mezelf aan kan passen. Want dat is nog wel een interessant feit, mensen met Asperger kunnen zich ontzettend goed aanpassen en zo vaak voor "normaal" overkomen.

Een diagnose hoeft geen meerwaarde te zijn, feit is wel dat je dan makkelijker je hulpvragen ergens neer kan leggen en dat je daadwerkelijk hulp kan krijgen Afhankelijk van hoe het met je gaat zonder diagnose, kan dat dus voor jou van belang zijn. Persoonlijk vind ik het hebben van de diagnose voor mezelf een rustpunt, ook omdat ik prima kan leven met diagnose, maar hulp kan krijgen als ik tegen dingen aanloop.

Kortom: je zult voor jezelf moeten kijken wat en hoe.

Ow, en kijk ook eventueel hier voor meer ervaringen: PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #92 - nieuwe kabinetsplannen

quote:

Op maandag 9 januari 2012 06:06 schreef Zapato het volgende:
Maar wat kan je winnen bij een diagnose? Recht op uitkering, lastenverlichting?

Het is met een diagnose mogelijk om diverse financiële regelingen te treffen, zoals een Wajong of bijv. een verlenging van je studiebeurs. Dat laatste is een drempel waar ik weiger over te stappen.

Ontopic en gericht naar Hitomi: momenteel sta ik dus voor een soortgelijke keuze. Persoonlijk ben ik huiverig voor het keurmerk, deels omdat ik heb kunnen proeven wat het allemaal met zich meebrengt. Zelf heb ik een negatief verleden met de professionele hulpverlening - en heb ik vandaag de dag persoonlijk altijd meer baat aan mensen die je dingen toe kunt vertrouwen (bijv. een vertrouwenspersoon op school, een goede collega of een vriend) om met de problemen tussen je oren om te gaan.

quote:

Op maandag 9 januari 2012 08:12 schreef sientelo het volgende:
dat was mijn advies

laat je niks aanpraten door anderen

Behalve dat je het uitermate stompzinnig neer plempt en in latere posts soms compleet langs de pot piest (bijv. je claim dat 'pillen slikken' niet helpt), heb je een kern van waarheid in je reactie. En dit zeg ik als ervaringsdeskunde. Zelf ben ik namelijk full-time Asperger.

Bij mij werd als dreumes (ong. 3, 4 jaar) al de diagnose autisme gesteld. Let wel dat dit nog was in de tijd (jaren '80) dat vrijwel alles onder deze noemer werd geschoven. Alle vertakkingen die we vandaag de dag kennen, bestonden toen nog niet. Daarnaast werd toen het begeleiden van autistjes met dezelfde filosofie aangepakt: het kind in kwestie zetten we op een aparte school tussen zijn 'soortgenootjes'.

Maar ik heb een tegendraadse moeder gehad die mij een zo 'normaal mogelijk' leven wilde laten leiden. Dus niét naar het apart onderwijs, géén lidmaatschap op de bank van een psycholoog en zoveel mogelijk de omgeving niéts laten weten van mijn 'rugzak'. Zij was namelijk in de veronderstelling dat autisme als apart benaderen alléén maar extra problemen met zich mee brengt. Waar mijn Aspergers-diagnose dan vandaan komt?

quote:

Op woensdag 11 januari 2012 15:58 schreef MisterSqueaky het volgende:

[..]

Niet geheel juist - er zijn wel professionele groepssessies waarin bijv. mensen met asperger wat trucjes aangeleerd krijgen om sociale interactie makkelijker te maken, vaak voorkomende fouten worden behandeld en tips worden gegeven om die te omzeilen.

Ja, de gemiddelde persoon met een autistische stoornis gaat liever zelf op onderzoek uit - maar juist met dit soort zaken kan menselijke begeleiding (en corrigering !) een sneller en beter resultaat opleveren dan alleen "boekenwijsheid".

Tot mijn spijt heb ik tijdens de puberteit zelfstandig hulp gezocht bij het RIAGG.

Nu ben je als puber eenmaal een randdebiel, en het bleek voor mij dan ook een groot fiasco te zijn. Daar werd ik opnieuw getest en er dreigde een nieuw stickertje op me te worden geplakt. Ze wisten niet hoe snel ze me in rollenspelletjes en groepjes wilden gooien. Ik werd haast deel van wat moeders liefkozend het 'zielenknijpers circus' noemt. Gelukkig wist ik blijkbaar toen al dat - ondanks dat je als autist wel degelijk soms hulp nodig hebt - je dit beter niet kunt zoeken bij mensen die er hun hypotheek mee afbetalen.

Wat mij toen namelijk - en nog steeds, want ik zie het mijn neefje als slachtoffer van dat circus overkomen - zo tegen het borst stuitte, is dat er zo met je wordt geëxperimenteerd. Iemand anders gaat dingen voor je bepalen. Een soort vogelvrij verklaard. Je moet aparte regelingen gaan treffen. Je gaat een apart programma volgen. Bovendien kom je in een omgeving terecht met mensen die elkaar stellig proberen te blijven overtuigen dat ze een olifantje zijn.

Zie door die bomen dat bos nog maar eens te zien. Alsof mijn autistische brein heeft het niet druk genoeg heeft. Of mijn weerzin voor anders behandeld worden nu komt door mijn persoonlijke ervaringen, kan ik natuurlijk nooit zeker weten. Maar ik denk graag dat mijn rationaliteit (of mijn tegendraadse genen, een appel valt immers nooit ver van de boom) sterker is dan mijn onderbuik.

Maar Hitomi, als je er zelf écht niet uitkomt, dan is hulp opzoeken altijd een mogelijkheid. Al is het alleen maar voor extra informatie. Maar als je ergens twijfelt, dan is mijn advies: doe het niet. Neem dan liever een hete koffie met een goede vriend.

[ Bericht 0% gewijzigd door NJN op 18-01-2012 00:46:05 ]

Van een wajong hoef je echt echt echt niet meer uit te gaan. Als je al ooit gewerkt hebt, heb je waarschijnlijk al teveel verdiend om in aanmerking te komen

quote:

Op woensdag 18 januari 2012 08:15 schreef Troel het volgende:
Van een wajong hoef je echt echt echt niet meer uit te gaan. Als je al ooit gewerkt hebt, heb je waarschijnlijk al teveel verdiend om in aanmerking te komen

hoe zit dat dan? Wat moet je verdiend hebben om niet meer in aanmerking te komen?

quote:

Op woensdag 18 januari 2012 08:24 schreef Maanvis het volgende:

[..]

hoe zit dat dan? Wat moet je verdiend hebben om niet meer in aanmerking te komen?

Het is meer wat moet je niet verdiend hebben. Wajong moet je niet voor niets voor je 18e al aangevraagd hebben. Als je eenmaal een gewone baan gehad heb met dito salaris, dan blijkt al snel dat je zelfs met heel weinig werken, meer kan verdienen dan met een Wajong-uitkering.
Bovendien is het zo dat je heel vaak als autist, ook al heb je tig dingen waar rekening mee gehouden moet worden, gewoon als inpakker aan de slag zou moeten kunnen (ongeacht of daar werk in te vinden is of je compleet hersendood gemaakt wordt omdat het geen niveau heeft en het niet geschikt is voor Aspergers).

http://www.uwv.nl/wajong/klantproces/wat_is_wajong.aspx

Daar vind je de meest recente wijzigingen.

Wajong:
Ik ben ruimschoots over de 30, heb 2 jaar geleden (eind 2009) Wajong gekregen.
Ik heb eerder zeer veel verdiend (een aantal jaar met bruto ong. een ton euro).
Dat je niets verdiend mag hebben is onzin.
Dat je het voor je 18e aangevraagd moet hebben is onzin.

Je moet alleen aantonen dat je voor de 18e de handicap al had. Met een diagnose kan dat, zonder diagnose is het denk ik onmogelijk. Ik kreeg mijn diagnose pas in 2007.
Ik ben al heel mijn leven (ook toen het 'goed' ging) aan de gang op een manier die voor de lange termijn niet gezond is, altijd al mijn reserves helemaal opmaken. Uiteindelijk ben ik helemaal in de diepe put geraakt.
Dat heeft allemaal met mijn Asperger te maken, en daarom krijg ik nu Wajong.

quote:

Op woensdag 18 januari 2012 10:40 schreef Feestkabouter het volgende:
Wajong:
Ik ben ruimschoots over de 30, heb 2 jaar geleden (eind 2009) Wajong gekregen.
Ik heb eerder zeer veel verdiend (een aantal jaar met bruto ong. een ton euro).
Dat je niets verdiend mag hebben is onzin.
Dat je het voor je 18e aangevraagd moet hebben is onzin.

Je moet alleen aantonen dat je voor de 18e de handicap al had. Met een diagnose kan dat, zonder diagnose is het denk ik onmogelijk. Ik kreeg mijn diagnose pas in 2007.
Ik ben al heel mijn leven (ook toen het 'goed' ging) aan de gang op een manier die voor de lange termijn niet gezond is, altijd al mijn reserves helemaal opmaken. Uiteindelijk ben ik helemaal in de diepe put geraakt.
Dat heeft allemaal met mijn Asperger te maken, en daarom krijg ik nu Wajong.

Moeilijk, moeilijk, maar zo vergaat het velen met Asperger. Was je dan niet in aanmerking gekomen voor een WAO-uitkering of werkte je als zelfstandige? In sommige gevallen loop je aardig binnen, zeker als de werkgever een bovenwettelijke regeling heeft.

Mensen die vanaf dit jaar Wajong aanvragen, komen vanaf 2014 in de Wet werken naar vermogen. Behalve als je volledig en duurzaam arbeidsongeschikt bent, maar dat komt met Asperger niet voor.

Veel succes ermee