OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11: 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 12: 02-12-2010 t/m 25-05-2011
Bevallingsverhalen Deel 13: 01-06-2011 t/m 17-11-2011
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11: 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 12: 02-12-2010 t/m 25-05-2011
Bevallingsverhalen Deel 13: 01-06-2011 t/m 17-11-2011
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Laatste twee bevallingsverhalen:
quote:Op vrijdag 11 november 2011 00:00 schreef LeNeHe het volgende:
Jipster, heftig hoor. Kan me helemaal invoelen in je verhaal. Wat fijn dat het allemaal goed is gekomen.
Ik wil mijn verhaal toch ook hier delen. Het voelt wel een beetje dubbel, alsof ik hier niet echt hoor ofzo. Maar heb toch behoefte om dit te doen.
Disclaimer: heel erg lang verhaal... (sorry daarvoor)
Op Tweede Kerstdag 2010 doe ik een zwangerschapstest; hoera!! Zwanger! Ik kan mijn geluk niet op en maak Z. wakker die heel verdwaasd reageert; 'beter... ik zei het toch dat het ging lukken. Nog een lange weg te gaan'. En hij valt weer in slaap.
Bij de termijnecho zien we een klein boksend mensje. Ik ben uitgerekend op 1 september.
De zwangerschap verloopt prima, de 20-weken echo geeft aan dat we een jongetje krijgen. Een jongen?? Roep ik heel verbaasd. Ik moet even wennen aan het idee. Zie mezelf meer als meisjes-mamma. Maar de volgende dag vind ik het helemaal prima. Ik durf wat te kopen; het wordt een paars rompertje met daarop 'Lady's man'. Want... uiteraard krijgen wij een knappe zoon
Op 28 mei, het is dan zaterdag en we zitten in een halve verbouwing, realiseer ik me dat ik de baby nog niet veel heb gevoeld. Ik bel mijn beste vriendin, (op dat moment is zij ook zwanger en 5 weken verder) en zij zegt dat ik even moet gaan liggen en porren. Zo gezegd, zo gedaan. Meneertje trapt een keer flink en die dag daarop voel ik hem regelmatig bewegen. Wel wat minder hard dan normaal, maar ik denk dan dat hij anders is gaan liggen en maak me geen zorgen.
Op 30 mei 'vier' ik mijn 30e verjaardag op de rand van het bed omdat dat de enige plek is waar we nog meubels hebben staan en ik fatsoenlijk kan zitten.
Op 31 mei hebben we de eerste avond van 'Samen Bevallen'. Er is één stel later, ze moesten naar het ziekenhuis omdat ze minder leven voelde, ze komen even later binnen en alles was gelukkig in orde met hun baby. We doen wat ademhalingsoefeningen en de mevrouw van Samen Bevallen zegt dat de baby'tjes heel actief worden van de oefening. Nou.. die van ons dus niet, maar ik denk 'het is net zo'n luilakje als zijn moeder'.
Dan is het 1 juni, ik zit op kantoor en realiseer me in de loop van de ochtend dat ik de baby nog niet heb gevoeld. Als ik goed bedenk wanneer de laatste keer is geweest bedenk ik me dat dat pas de vorige middag was. Ik plaats een berichtje in het Z&G topic want ik twijfel of ik nu moet bellen. Ik wil me geen zeur voelen tenslotte.
Mijn collega haalt me over de streep. Ze zegt; 'als jij je zorgen maakt, dan schijt aan wat anderen denken, gewoon bellen! Jij bent de moeder van je kind'.
Ik bel en mag om 13.35 uur langskomen bij de verloskundige om het hartje te luisteren. Het is dan 12.50 uur.
Om 13.30 stap ik op mijn fiets nadat ik tegen mijn collega's zeg; 'tot straks, ga even het hartje luisteren'.
Ik kom bij de verloskundige en mag meteen naar binnen en ga op de bank liggen. Ze zet de doptone op mijn buik, maar we horen geen babyhartje. Alleen een heel rustige hartslag waarvan ze denkt dat het de mijne is. Nog eens zet ze de doptone op een andere plek op mijn buik, weer hetzelfde. Ik wordt een beetje ongerust, er zou toch niks zijn?
Dan stopt ze en zegt ze tegen me; 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis.'
Nu begin ik me echt zorgen te maken, begin te trillen. Ik realiseer me nu dat er echt wel eens iets mis kan zijn. Ik moet Z. bellen, hij moet ook naar het ziekenhuis komen.
Met de verloskundige rijd ik naar het ziekenhuis, onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Ik moet mijn werk bellen dat ik niet meer terugkom, ook als blijkt dat alles goed is.
Bij het ziekenhuis aangekomen rijden we naar de dienstingang. Arm in arm loop ik met de verloskundige naar binnen. We grappen nog over dat ik zomaar de VIP ingang mag gebruiken.
We komen bij de afdeling en we lopen een kamer binnen met zo'n 'stijgbeugelstoel'. Even later (het lijkt uren te duren) komt Z. hij is helemaal bezorgd maar ik stel hem gerust met mijn breedste smile en zeg dat alles heus wel goed komt. We zijn immers in het ziekenhuis?
Even later komen er 2 gynaecologen binnen. Ze stellen zich voor en zeggen dat ik in die stoel mag gaan liggen/hangen. Het licht gaat uit en ik denk 'dit is het moment van de waarheid' en ik kruis mijn vingers. De echo wordt gemaakt en ik zie aan de gezichten om me heen dat het mis is. Hoe mis weet ik nog niet, maar het is niet goed want ik zie geen opgeluchte gezichten.
Dan hoor ik iemand zeggen 'terminaal' en ik kijk om het hoekje naar het scherm van de echo en zie daar een stille baby. Dan stort mijn wereld in, maar nog steeds besef ik niet hóe ernstig het is. De gyn laat het hartje horen, 3x horen we een heel, heel langzaam geklop.
Het woord 'keizersnede' valt en ik denk; 'maar ik ben nog helemaal niet klaar, ik heb geen maxi cosi of kleertjes bij me en thuis zijn we nog niet klaar!' Ik zie dat Z. zijn hoofd naar beneden laat zakken.
Dan rent de gyn weg en komt weer terug. We moeten kiezen; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans. Ze zegt dat we geen minuten meer hebben om te beslissen maar dat het om seconden gaat. Ik denk; 'ik kan dit niet beslissen', mijn moeder moet het zeggen, die blijft altijd bij de grootste crisis kalm en besluitvaardig.' Maar ik ben moeder en ik moet kiezen
De gyn zegt dat ik moet bedenken dat ik een litteken krijg op mijn buik en ik denk; lekker belangrijk... al snij je mijn hoofd eraf en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Dat kan me ook niks schelen want ik kies voor mijn kind en zeg; 'als we niets doen gaat hij dood.' Dat wordt bevestigd en dan zeg ik; 'Haal mijn kind, alles voor mijn kind.'
Ineens is er een bed en ik ga erop liggen, de een trekt mijn schoenen uit, weer een ander pakt mijn ring, mijn horloge, bril. Dan gaat het in vliegende vaart door de gangen. Het voelt alsof ik live in Grey's Anatomy zit, ik doe een schietgebedje.
Dan kom ik aan op de OK en zie daar heel veel blauwe pakken en zeg 'nou nou, mijn eerste operatie en meteen spectaculair' en vind het heel raar dat niemand daarom moet lachen.
Er worden me veel vragen gesteld en met 4 man proberen ze me te prikken, dat gaat erg lastig en ik hoor iemand zeggen 'we moeten nú prikken, kom op! Ik ben in shock en laat alles maar gebeuren. De anestesist vraagt steeds of het wel gaat en ik mompel ja hoor. Ik krijg een ruggeprik wat ik doodeng vindt want ik zou in eerste instantie algehele narcose krijgen. Het valt mee, voordat ik het weet zit hij erin en voel ik mijn benen warm worden.
De anesthesist zeg dat ik wat kan voelen omdat er niet veel tijd is om de ruggeprik in te laten werken en ja... ik voel inderdaad wat; alsof ze met een staalborstel binnen in mijn buik bezig zijn. Ik kreun en zucht dat het een enorm rotgevoel is, daarna gaat gelukkig alle gevoel weg.
Ik krijg een zuurstofkapje op en hoor tellen; 1,2 blaas en dat achter elkaar door. Ik realiseer me dat ze aan het reanimeren zijn.
Ook ben ik Z. kwijt en vraag waar hij is. De anesthesist zegt 'hij is bij jullie zoontje'. Ik vraag hoe het met hem is en hij antwoord 'uw man heeft weleens betere dagen gehad zo te zien.'
Ik vraag of ze hem bij mij kunnen laten komen want ik vind het zo rot voor hem dat hij moet zien hoe ze ons kindje reanimeren. Dan komt Z. bij mijn hoofd zitten en ik zeg tegen hem dat het me zo spijt. We huilen samen. Dit is het moment waarop ik me realiseer dat het niet meer goed gaat komen. Ik wil dan ook zeggen dat ze maar moeten stoppen met reanimeren, maar ze gaan maar door.
Dan wordt het heel stil op de OK, alsof iedereen zijn adem inhoudt.
Het blijft stil, geen gehuil. Ze vragen of we al een naam hebben; nou nee, niet echt. Maar ik had wel een lijstje en dan wordt het David. Ik vraag of Z. dat goed vindt en hij vindt het prima.
Dus ik zeg dat hij David moet heten, omdat dat de geliefde betekent 'en dat zegt alles', zeg ik er achteraan. Ik denk nog; 'nu kan ik niet meer terug', nu heeft 'de baby' echt een naam.
Ze vragen of ik David vast wil houden, na enige twijfel zeg ik dat ik dat wil. En dan krijg ik mijn kind in mijn armen en ben op slag verliefd.
Nooit heb ik gedacht dat het echt waar is dat je je eigen kind het mooiste vindt. Maar het klopt echt, ik krijg een heel klein jongetje in mijn armen met heel veel zwarte haartjes. Wat is hij mooi. Ik zuig alles in me op en wil hem nooit meer loslaten. Wat ben ik trots!
Als ik naar de afdeling wordt gereden en een kamer alleen krijg is daar de verloskundige weer. Vol trots (en onder invloed van heel veel adrenaline) zeg ik; Nou we kunnen in ieder geval mooie kinderen maken he?!
Dat wordt beaamd door de vk, we krijgen van iedereen complimenten en ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde.
Dan moeten we onze ouders en familie bellen. Mijn ouders die net die dag op vakantie waren gegaan, ze komen meteen terug. Mijn schoonmoeder die heel hard 'neeeeee' gilt door de telefoon. Mijn vriendin die al heel veel sms'jes heeft gestuurd om te vragen hoe het gaat. Ik vind dit heel erg om te doen.
De echte klap komt pas de ochtend daarna, wanneer ik wakker wordt en me realiseer dat het geen nachtmerrie is geweest, maar dat die mooie droom van zwanger zijn en verwachting zo plotseling en definitief uiteen is gespat.
Het gemis is enorm, maar de liefde blijft..
quote:Op donderdag 17 november 2011 16:00 schreef innepin het volgende:
Zo. Ik lig met koorts in bed en dan moet je toch wat, hè. Dus het hele verhaal maar opgerakeld... ondanks dat het niet bepaald lang duurde, is het wel een lang verhaal geworden
We melden ons 's ochtends om 8 uur in de poli. Ik heb slecht geslapen, maar dat vind ik niet zo raar. Wel jammer dat ik wakker werd met kramp in mijn beenZo van, ja hoi, vandaag wordt een dag vol pijn, we beginnen er nu vast mee...
Eerst aan de ctg voordat ze gaan toucheren.
De ctg duurt eindeloos, ik snap dat de dokters meer te doen hebben, maar ik heb hier geen geduld voor. Ik ga ervan uit dat ik gel nodig zal hebben om de verweking te starten en vind eigenlijk dat ze dat best even eerst hadden mogen doen. Redelijkheid is niet mijn sterkste punt (en dat zal het gedurende de dag ook niet worden).
Om half 10 komt er eindelijk een verloskundige. Ze toucheert en zegt dat ze bekend staat om haar hele lange vingers, daar kan ze goed vliezen mee doorprikken (of nou ja, helpen, want het echte prikken doet ze niet met haar vingers natuurlijk). Ze heeft gelijk ook, ondanks weinig ontsluiting en weinig verweking krijgt ze het voor elkaar om de vliezen door te prikken. Woei! Dat had ik de komende 24 uur nog niet verwacht... spannend! Ze maakt me ook gelijk vast aan het infuus om de weeën op te wekken; afwachten doen we niet aan.
Pas na een paar uur wachten en het infuus ophogen gebeurt er wat en begin ik heel lichtjes wat te voelen. Weeën zou ik 't nog niet noemen. Nadat het infuus weer omhoog gegooid is, houden de weeën ineens op. Ik voel wel wat rugkramp, maar de buikkrampjes zijn weg. Muhhh wat nu!
De verloskundige komt om ongeveer kwart over 1 eens toucheren. Twee centimeter, oftewel, afgezien van wat extra verweking is er niks gebeurd. Dat viel te verwachten.
De magische vingers van de vk doen hun werk echter wel, ineens krijg ik weeën en flink ook. Ze worden gauw heftiger en zijn, net als bij Willow, net zo heftig in mijn buik als in mijn onderrug. Ik probeer allerlei houdingen aan om ze op te vangen, laat Dennis in mijn rug duwen en probeer braaf te puffen, wat niet zo heel erg goed lukt.
Heel lang houd ik dit niet vol. Om kwart voor 3 moet ik naar de wc, daarna word ik weer getoucheerd. Vijf centimeter. Dat gaat op zich best snel, en ik twijfel nog een minuut of tien voor het ineeens wel erg heftig wordt en ik bedenk dat ik toch maar een ruggenprik wil ("Mag ik al een ruggenprik?" vraag ik met een zielig hoofd).
Om kwart over 3 is de verloskundige er met een verhaaltje over de mogelijke complicaties van een ruggenprik, die me allemaal niet zo kunnen boeien. Ze toucheert en constateert 5 à 6 centimeter. Niet zo gigantisch opgeschoten dat het geen zin meer heeft om de prik te zetten dus, dus de anesthesist wordt gebeld.
Maar ja, de verloskundige is geweest met haar vingers en dan verandert alles meteenDe weeën komen erg snel op elkaar, zijn totaal niet op te vangen, ik krijg het niet voor elkaar om te puffen. Dennis probeert mee te puffen, de verpleegkundige ook, ze roepen dat ik het goed doe, en ik denk alleen maar: stelletje leugenaars. Ik weet namelijk dondersgoed dat mijn gepuf nergens meer op slaat. Ik huil, ik smeek of het alsjeblieft mag ophouden, ik vraag of de prik al eens komt, ik wil niet meer, roep ik. Niet mijn meest charmante moment.
De anesthesiste is er al na tien minuten. Ze houdt weer het verhaaltje over wat de ruggenprik allemaal inhoudt en het duurt me allemaal veel te lang; lekker belangrijk! Hierrrr die prik! Het uitstallen van alle dingen die ze erbij nodig heeft duurt ook al zo'n eeuwigheid. Bij elke wee verdwijnen mijn nagels diep in Dennis' armen en jank, schreeuw en huil ik weer dat ik écht niet meer wil, en ondertussen denk ik: weer een wee dichterbij de ruggenprik, nog heel eventjes...
Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en uiteindelijk zet de anesthesist de verdoving. Een wee later zet ze de prik zelf, maar ze wil nog wachten met het inspuiten van de verdoving tot ze het hartfilmpje van de baby goed kan beoordelen. En dan denk ik: Oh shit. Een perswee! Oh god. Wat nu? Als ik nu zeg dat ik een perswee heb, krijg ik mijn verdoving niet meer, en ik wil zo graag even pauze... en bovendien had ik pas 6 centimeter dus dat betekent dat ik nog een hele tijd persweeën weg moet gaan zuchten en ik heb begrepen dat dat écht de hel is, en daar heb ik dus al helemaal geen zin in. Dus, bedenk ik, als ik nou gewoon doe alsof het gewone weeën zijn, dan krijg ik zo die prik lekker toch, muahaha.
Nou ja dat werkt natuurlijk niet
Oh. Nou. Dan maar even toucheren... en tot ieders verbazing blijk ik 10cm te hebben en mag ik mee gaan persen. Gelukkig maar, want mijn hemel, ik kán ook niet anders.
Nu begrijp ik dat ik bij Willow echt nog wel wat van de ruggenprik had bij het persen, deze persdrang herken ik totaal niet. Ik vind het overweldigend. En pijnlijk, maar ja... ik kan tenminste wel wat dóen. Ze zien haartjes, zeggen ze. De verloskundige ratelt zo snel als ze kan een verhaaltje af dat ik heel goed naar haar moet luisteren en dat ik moet persen of puffen wanneer zij dat zegt. De verpleegkundige zegt dat ik me niet moet vastgrijpen in het bed, maar dat ik mijn benen moet vastpakken. "Moet dat?" vraag ik heel suf.
Een keer pers ik mee, twee persweeën pers ik mee, au, maar ik kan niet anders, mijn lichaam heeft het helemaal overgenomen. En dan zegt iemand: Kijk eens! Kijk eens! En ik denk alleen maar huuu? Nu al? En zo houden ze ineens een klein babylijfje boven me. Ik moet nog even terug op aarde komen, ben totaal overdonderd, een paar minuten geleden wachtte ik nog op een ruggenprik en nu is mijn dochter al geboren! Pas heel langzaam komen er flarden besef binnen - ik heb twee dochters! - ik heb het gedaan! - ohh mijn babytje! - oh thank god het is voorbij! - jeumig wat een bolletje
- okee okee en ook wel eventjes "Muahahaha 11-11-11!" en dan komt ook de liefde. Mijn mooie bolletje. <3
P.S. De anesthesist kijkt dan om het hoekje of ze nog wat kan betekenen en zegt verbaasd "Huh? Is het al geboren?" dus ik bied mijn verontschuldigingen aan; ze staat er zo mooi klaar voor in haar operatiekleding en had al zoveel voorbereid dat ik het helemaal lullig vind voor d'r
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Tussen alle drukte door, mijn verhaal maar eens op papier gezet.
Op 23 oktober rond de klok van 23:00 ga ik maar eens naar bed. Liefvheeft besloten om op de logeerkamer te slapen, want ik snurk de hele zwangerschap nogal en hij wil wel eens een nachtje goed slapen. Daarnaast is het omdraaien in bed ook alsof we op een waterbed slapen, dus beter voor hem ook.
Ik stap in bed en na een kwartier heb ik wat kramp in mijn onderbuik, ah verdorie, buikpijn. Misschien moet ik even poepen?
Ik ga naar de wc en vervolgens is de kramp weer weg... Wat raar zeg! Ik ga weer naar bed en de kramp komt weer terug. Het duurt vervolgens ongeveer 4 krampen voordat ik mij realiseer dat dit wel eens weeen kunnen zijn! Oh jee, het is begonnen!
Ik besluit lief te laten slapen, want zo erg is het ook nog niet en wie weet gaat het nog wel 24 uur duren, dan heb ik hem harder nodig op het eind! Om half 1 stap ik even onder de douche, want als het vals zou zijn, dan zou het weer weg gaan zeggen ze...dat doet het dus niet, maar de douche was wel even lekker. Ik installeer me lekker op de bank met een deken en zap wat langs de tv zenders, wat een bagger op tv midden in de nacht zeg! Ik eindig dus bij Southpark (Oh my, vreselijk vind ik dat eigenlijk!
) en die heb ik de hele nacht aan laten staan. Ik besluit de tussentijden maar eens te klokken en hoe lang een wee nu aanhoudt. Met een bloknootje naast mij en de klok van de video-recorder als timer probeer ik dit zo'n uurtje te doen. Al met al kom ik er pas om 5:00 achter dat het toch wel bijna een minuut aanhoudt en er niet langer dan 3 minuten tussen zit.
Ik besluit maar weer even te gaan douchen. Lief hoort mijn gestommel en vraagt of ik wel wijs ben, aangezien ik nergens naartoe hoef om 5:00 's morgens. Ik vertel hem maar even dat ik al sinds 23:00 in de weer ben en dat het begonnen is. Hierop gaat hij ook maar douchen en dacht om 5:45 nog even naar zijn werk te gaan
.... Dus niet, hij moest maar even wachten tot de vk er was. Die kwam om 6:00. Ik bleek al 3 cm te hebben! Ze komt terug tussen 10:00 en 10:30.
Ondertussen worden de weeen wat heftiger, maar nog steeds prima op te vangen. Ik hang wat over mijn bed (Thank god voor de klossen, want daardoor was mijn bed op heerlijke hoogte om op te hangen! ), sta wat te wiebelen van het ene been op het andere been en adem in en adem uit (yoga muts hier, maar het werkte wel!)
De vk komt terug, 8 cm! Joepie! Het zet zoden aan de dijk! Ze komt weer terug om 11:30 en dan zou ze mijn vliezen gaan breken. Ondertussen is lief de kamer alvast aan het versieren met roze ballonnen en slingers met "hoera een meisje" Zo lief!
Wanneer de vk terug komt blijk ik al op 9 cm te zitten en bedenk mij dat als het zo door gaat, dat ze er om 13:00 wel kan zijn! Wow, das een enge gedachte. Mijn vliezen worden gebroken en het vruchtwater ziet er goed uit (zelf niet gezien, maar wat een raar gevoel was dat zeg! Zo'n warm bad rond je kon
) De kraamverzorgster wordt gebeld, of er een stagiere mag mee mag komen? Ja hoor, dat mag. Zij moest nog een thuisbevalling mee maken. Ik blijf stug mijn yoga ademhaling toepassen en kan nog steeds de weeen goed opvangen en maak hier en daar wat grapjes tussendoor. Dat bevalt de vk blijkbaar niet, want ik blijf haken op 9 cm en de weeen nemen wat af. Ze geeft me nog tot 14:00 en dan zouden we naar het ziekenhuis moeten. Verdomme, dat wilde ik helemaal niet! Want dan wordt ze geen echte *insert woonplaats*. Mja, wat moet dat moet.
Om 14:00 maak ik mij klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik met de vk in de auto (3 weeen moeten opvangen), en lief alleen. 14:30 komen we aan in het ziekenhuis, in de rolstoel gezet (wat voel je je een kneusje dan eigenlijk en iedereen kijkt ook naar je... ) en naar de verloskamer. Kennis gemaakt met de verpleegkundige en vk aldaar, om vervolgens weer afscheid te nemen om 15:00 in verband met dienstwisseling... ook zo handig. Maar toen kreeg ik wel een super verpleegkundige terug en de vk was ook ok!
De wee-opwekkers doen hun werk (maar nog steeds goed op te vangen, vond het echt geen drama ) en op een gegeven moment mag ik eindelijk gaan persen! Joepie.... maar helaas, mevrouw wil er niet uit. De vk was tijdens het persen best irritant, met opmerkingen als: "het gaat goed", "ja, we zien al wat", "goed zo meissie". Ik heb me zo goed in weten te houden door niet te zeggen: " je lult maar wat, anders was ze er al geweest". Lief dacht achteraf overigens hetzelfde. Gelukkig bevestigde mijn eigen vk dat ze inderdaad wat haar zag. Nou vooruit, ik was dus toch goed bezig. 
Alle standjes wel geprobeerd (baarkruk, op mijn zij etc), maar helaas... ze wilde er niet uit. Bleek dat ze niet met haar hoofdje naar beneden lag, maar opzij... dus ook niet helemaal omhoog! Dwarsliggertje, nu al?!
De gyn wordt geraadpleegd en die zou het kunstje wel even doen met de vacuum pomp. Oh nee toch, niet de pomp... mja, ook hier weer, wat moet dat moet. Maar wat een slager die gyn zeg! Zo'n grijze dakduif, met slonzige kleding en totaal geen vriendelijke uitstraling. Ze schijnt nog naar mijn lief te hebben geknipoogd en met gebaren hebben laten weten dat het wel goed komt. Ja ja... Anyway, verdoving in de doos, knip gezet en de pomp erop! Oke, weeen opvangen *check* persen *check*, maar op yoga heb ik niet geleerd hoe je moet omgaan met het inbrengen van zo'n pomp!
Auw zeg, dat was niet fijn! Persen dan maar, want dat kan ik wel! En goed ook, ook het andere 
komt gezellig mee, dus ik ben goed met mijn buik aan het persen. Volgens de papieren (want ik heb totaal geen tijdsbesef meer) heb ik 1 uur en 40 minuten totaal geperst, dus ook met de pomp en om 18:39 wordt er een hoopje meisje
op mijn buik gelegd!
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa" Lief geeft mij een zoen en is onder de indruk van alles. Het was voor hem heftiger dan dat het voor mij is geweest. 
Op 23 oktober rond de klok van 23:00 ga ik maar eens naar bed. Liefvheeft besloten om op de logeerkamer te slapen, want ik snurk
de hele zwangerschap nogal en hij wil wel eens een nachtje goed slapen. Daarnaast is het omdraaien in bed ook alsof we op een waterbed slapen, dus beter voor hem ook.Ik stap in bed en na een kwartier heb ik wat kramp in mijn onderbuik, ah verdorie, buikpijn. Misschien moet ik even poepen?
Ik ga naar de wc en vervolgens is de kramp weer weg... Wat raar zeg! Ik ga weer naar bed en de kramp komt weer terug. Het duurt vervolgens ongeveer 4 krampen voordat ik mij realiseer dat dit wel eens weeen kunnen zijn! Oh jee, het is begonnen! Ik besluit lief te laten slapen, want zo erg is het ook nog niet en wie weet gaat het nog wel 24 uur duren, dan heb ik hem harder nodig op het eind! Om half 1 stap ik even onder de douche, want als het vals zou zijn, dan zou het weer weg gaan zeggen ze...dat doet het dus niet, maar de douche was wel even lekker. Ik installeer me lekker op de bank met een deken en zap wat langs de tv zenders, wat een bagger op tv midden in de nacht zeg! Ik eindig dus bij Southpark (Oh my, vreselijk vind ik dat eigenlijk!
) en die heb ik de hele nacht aan laten staan. Ik besluit de tussentijden maar eens te klokken en hoe lang een wee nu aanhoudt. Met een bloknootje naast mij en de klok van de video-recorder als timer probeer ik dit zo'n uurtje te doen. Al met al kom ik er pas om 5:00 achter dat het toch wel bijna een minuut aanhoudt en er niet langer dan 3 minuten tussen zit.Ik besluit maar weer even te gaan douchen. Lief hoort mijn gestommel en vraagt of ik wel wijs ben, aangezien ik nergens naartoe hoef om 5:00 's morgens. Ik vertel hem maar even dat ik al sinds 23:00 in de weer ben en dat het begonnen is. Hierop gaat hij ook maar douchen en dacht om 5:45 nog even naar zijn werk te gaan
.... Dus niet, hij moest maar even wachten tot de vk er was. Die kwam om 6:00. Ik bleek al 3 cm te hebben! Ze komt terug tussen 10:00 en 10:30.Ondertussen worden de weeen wat heftiger, maar nog steeds prima op te vangen. Ik hang wat over mijn bed (Thank god voor de klossen, want daardoor was mijn bed op heerlijke hoogte om op te hangen!
), sta wat te wiebelen van het ene been op het andere been en adem in en adem uit (yoga muts hier, maar het werkte wel!)De vk komt terug, 8 cm! Joepie! Het zet zoden aan de dijk! Ze komt weer terug om 11:30 en dan zou ze mijn vliezen gaan breken. Ondertussen is lief de kamer alvast aan het versieren met roze ballonnen en slingers met "hoera een meisje" Zo lief!
Wanneer de vk terug komt blijk ik al op 9 cm te zitten en bedenk mij dat als het zo door gaat, dat ze er om 13:00 wel kan zijn! Wow, das een enge gedachte. Mijn vliezen worden gebroken en het vruchtwater ziet er goed uit (zelf niet gezien, maar wat een raar gevoel was dat zeg! Zo'n warm bad rond je kon
) De kraamverzorgster wordt gebeld, of er een stagiere mag mee mag komen? Ja hoor, dat mag. Zij moest nog een thuisbevalling mee maken. Ik blijf stug mijn yoga ademhaling toepassen en kan nog steeds de weeen goed opvangen en maak hier en daar wat grapjes tussendoor. Dat bevalt de vk blijkbaar niet, want ik blijf haken op 9 cm en de weeen nemen wat af. Ze geeft me nog tot 14:00 en dan zouden we naar het ziekenhuis moeten. Verdomme, dat wilde ik helemaal niet! Want dan wordt ze geen echte *insert woonplaats*. Mja, wat moet dat moet. Om 14:00 maak ik mij klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Ik met de vk in de auto (3 weeen moeten opvangen), en lief alleen. 14:30 komen we aan in het ziekenhuis, in de rolstoel gezet (wat voel je je een kneusje dan eigenlijk en iedereen kijkt ook naar je...
) en naar de verloskamer. Kennis gemaakt met de verpleegkundige en vk aldaar, om vervolgens weer afscheid te nemen om 15:00 in verband met dienstwisseling... ook zo handig. Maar toen kreeg ik wel een super verpleegkundige terug en de vk was ook ok! De wee-opwekkers doen hun werk (maar nog steeds goed op te vangen, vond het echt geen drama
) en op een gegeven moment mag ik eindelijk gaan persen! Joepie.... maar helaas, mevrouw wil er niet uit. De vk was tijdens het persen best irritant, met opmerkingen als: "het gaat goed", "ja, we zien al wat", "goed zo meissie". Ik heb me zo goed in weten te houden door niet te zeggen: " je lult maar wat, anders was ze er al geweest". Lief dacht achteraf overigens hetzelfde. Gelukkig bevestigde mijn eigen vk dat ze inderdaad wat haar zag. Nou vooruit, ik was dus toch goed bezig. Alle standjes wel geprobeerd (baarkruk, op mijn zij etc), maar helaas... ze wilde er niet uit. Bleek dat ze niet met haar hoofdje naar beneden lag, maar opzij... dus ook niet helemaal omhoog! Dwarsliggertje, nu al?!
De gyn wordt geraadpleegd en die zou het kunstje wel even doen met de vacuum pomp. Oh nee toch, niet de pomp... mja, ook hier weer, wat moet dat moet. Maar wat een slager die gyn zeg! Zo'n grijze dakduif, met slonzige kleding en totaal geen vriendelijke uitstraling. Ze schijnt nog naar mijn lief te hebben geknipoogd en met gebaren hebben laten weten dat het wel goed komt. Ja ja... Anyway, verdoving in de doos, knip gezet en de pomp erop! Oke, weeen opvangen *check* persen *check*, maar op yoga heb ik niet geleerd hoe je moet omgaan met het inbrengen van zo'n pomp!
Auw zeg, dat was niet fijn! Persen dan maar, want dat kan ik wel! En goed ook, ook het andere komt gezellig mee, dus ik ben goed met mijn buik aan het persen. Volgens de papieren (want ik heb totaal geen tijdsbesef meer) heb ik 1 uur en 40 minuten totaal geperst, dus ook met de pomp en om 18:39 wordt er een hoopje meisje op mijn buik gelegd!
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa"
Lief geeft mij een zoen en is onder de indruk van alles. Het was voor hem heftiger dan dat het voor mij is geweest.
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Klinkt als een fijne bevalling Susie, behalve dat het stukje met de pomp... Goed gedaan hoor! (Ja, nu achteraf mag ik dat wel zeggen toch hihi)
hihi)
Nou inderdaad Innepin, als het namelijk zo goed ging, dan had ze wel gewoon geboren geworden toch?
Het was inderdaad ook een fijne bevallingm voor zover je het als fijn kan bestempelen natuurlijk, maar echt dramatisch was het dus niet. Gewoon goed te doen.
Het was inderdaad ook een fijne bevallingm voor zover je het als fijn kan bestempelen natuurlijk, maar echt dramatisch was het dus niet. Gewoon goed te doen.
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Ohh wat klinkt dat een fijne bevalling zeg! ondanks de vacuüm pomp en grijze duif!
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
quote:
"Euh, ben je daar?" Dat was mijn eerste gedachte! Zo'n grote baby, dat kan toch helemaal niet in mijn buik gezeten hebben? Wow...wat een koppie, wat een spekkies, ze doet al een oogje open: "dag meisje, dag Anouk, ik ben je mama en dat is papa"
Wat klinkt dat super zeg!!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ik ben een actieve FOKker met een zoontje van 10 weken en ik ontdek nu pas de vele jonge-ouders-topics 
En nu ik dit topic zie, wil ik wel graag mijn bevallingsverhaal delen. Ik heb een vaginale stuitbevalling gehad die bij 38 weken is ingeleid.
Mijn zwangerschap verliep heel goed. Vanwege mijn hoge bloeddruk was ik onder controle in het ziekenhuis.
Vanaf 24 weken lag de kleine in onvolkomen stuit, en hij draaide niet uit zichzelf. Bij 36 weken en 2 dagen hadden we een eerste draaipoging. Die lukte niet. De week erna hadden we een tweede poging. Die lukte ook niet omdat de kleine al te ver was ingedaald in mijn bekken. Daarop werden we voorgelicht over de keuze waar we voor stonden: een vaginale stuitbevalling of een keizersnee. We hadden hier in de weken ervoor ook al over gelezen en nagedacht, en we besloten op advies van de artsen voor een stuitbevalling te gaan met bij ook maar het kleinste risico in een vroeg stadium alsnog een keizersnee.
Toen we die beslissing kenbaar hadden gemaakt kregen we tot onze grote verrassing direct te horen dat ze de bevalling al snel zouden gaan inleiden vanwege mijn hoge bloeddruk. Ik kreeg meteen een inwendig onderzoek en de arts-assistent constateerde 2 cm ontsluiting en een goede indaling. Er werd een afspraak met ons gemaakt voor 5 dagen later al (bij 38 weken).
Die ochtend waren we om kwart over acht waren we in de verloskamer en werd ik aangesloten op het CTG. Om 9 uur begonnen ze met inleiden door het toedienen van weeënopwekkers via een infuus. Er gebeurde echter weinig en een paar uur lang verhoogden ze steeds de dosering. Om kwart over twee was de ontsluiting nog maar toegenomen tot 4 cm en besloten ze mijn vliezen te breken.
Toen sloegen de weeënopwekkers pas goed aan, en niet zo’n beetje ook! De eerste drie weeën waren meteen ontzettend heftig. De verpleegkundige zag hoe zwaar ik het had en de dosering weeënopwekkers werd teruggeschroefd. Na ongeveer anderhalf uur pijnlijke weeën gaf ik aan dat ik het zwaar had en dat ik graag pijnstilling wilde als het nog lang zou gaan duren. Een verloskundige deed een inwendig onderzoek en constateerde een ontsluiting van 9 cm. Dat was heel snel gegaan! Pijnstilling had nu geen zin meer.
Ik moest verplaatsen naar het bevallingsbed en op mijn zij de laatste ontsluitingsweeën opvangen, zodat de baby goed om zijn as kon draaien voor de weg naar buiten. Dat was zwaar. De pijn kwam steeds vanuit mijn rug en bovenbenen. Rond vijf uur was toen eindelijk de ontsluiting volledig en mocht ik op mijn rug draaien om te persen.
Al snel werd de eerste bil zichtbaar. Ik had het zwaar omdat de pijn tussen de persweeën door in mijn benen en rug schoot. Na vijf kwartier persen sprak de gynaecoloog de verlossende woorden: “Bij de volgende wee is de baby er.” Dat gaf extra kracht. Op het hoogtepunt van die laatste wee zette de arts-assistent een knip, en ons mannetje kwam er in één keer uitgegleden – om 18.23 uur.
Hij kwam huilend (en plassend) ter wereld en werd direct op mijn buik gelegd, grijs en glibberig maar meteen al zó lief en mooi! Mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Een nurse practioner deed de Apgar-test en J. kreeg een score van 9 uit 10. Hij was kerngezond; alleen zijn voetjes en handjes waren wat blauw. Hij was wel een lichtgewichtje: slechts 2675 gram. We waren supertrots, omdat hij meteen al zo’n sterk mannetje was!
J. werd weer bij mij gelegd terwijl de nageboorte op gang gebracht werd. Die kwam helaas niet vanzelf. Ik kreeg twee injecties in mijn bovenbeen en toen na drie kwartier de placenta nog steeds niet geboren was, moest ik naar de operatiekamer voor een handmatige verwijdering. J. werd ondertussen gepoetst, aangekleed en naar mijn man gebracht. Toen ik wakker werd uit de narcose voelde ik me heel rozig, en ik had erge honger. Mijn man was naar de wakker-word-ruimte gekomen en liep naast mijn bed mee naar de afdeling. Daar lag J. in een ziekenhuiswiegje op me te wachten. Een prachtig mannetje.
Ik bleek veel bloed verloren te hebben en mijn HB was maar 3.9. Toch mocht ik na 2 nachtjes naar huis. Mijn herstel ging de eerste 2 weken langzaam maar daarna heel voorspoedig. J. is een fantastisch ventje dat al snel ging groeien als kool.
En nu ik dit topic zie, wil ik wel graag mijn bevallingsverhaal delen. Ik heb een vaginale stuitbevalling gehad die bij 38 weken is ingeleid.
Mijn zwangerschap verliep heel goed. Vanwege mijn hoge bloeddruk was ik onder controle in het ziekenhuis.
Vanaf 24 weken lag de kleine in onvolkomen stuit, en hij draaide niet uit zichzelf. Bij 36 weken en 2 dagen hadden we een eerste draaipoging. Die lukte niet. De week erna hadden we een tweede poging. Die lukte ook niet omdat de kleine al te ver was ingedaald in mijn bekken. Daarop werden we voorgelicht over de keuze waar we voor stonden: een vaginale stuitbevalling of een keizersnee. We hadden hier in de weken ervoor ook al over gelezen en nagedacht, en we besloten op advies van de artsen voor een stuitbevalling te gaan met bij ook maar het kleinste risico in een vroeg stadium alsnog een keizersnee.
Toen we die beslissing kenbaar hadden gemaakt kregen we tot onze grote verrassing direct te horen dat ze de bevalling al snel zouden gaan inleiden vanwege mijn hoge bloeddruk. Ik kreeg meteen een inwendig onderzoek en de arts-assistent constateerde 2 cm ontsluiting en een goede indaling. Er werd een afspraak met ons gemaakt voor 5 dagen later al (bij 38 weken).
Die ochtend waren we om kwart over acht waren we in de verloskamer en werd ik aangesloten op het CTG. Om 9 uur begonnen ze met inleiden door het toedienen van weeënopwekkers via een infuus. Er gebeurde echter weinig en een paar uur lang verhoogden ze steeds de dosering. Om kwart over twee was de ontsluiting nog maar toegenomen tot 4 cm en besloten ze mijn vliezen te breken.
Toen sloegen de weeënopwekkers pas goed aan, en niet zo’n beetje ook! De eerste drie weeën waren meteen ontzettend heftig. De verpleegkundige zag hoe zwaar ik het had en de dosering weeënopwekkers werd teruggeschroefd. Na ongeveer anderhalf uur pijnlijke weeën gaf ik aan dat ik het zwaar had en dat ik graag pijnstilling wilde als het nog lang zou gaan duren. Een verloskundige deed een inwendig onderzoek en constateerde een ontsluiting van 9 cm. Dat was heel snel gegaan! Pijnstilling had nu geen zin meer.
Ik moest verplaatsen naar het bevallingsbed en op mijn zij de laatste ontsluitingsweeën opvangen, zodat de baby goed om zijn as kon draaien voor de weg naar buiten. Dat was zwaar. De pijn kwam steeds vanuit mijn rug en bovenbenen. Rond vijf uur was toen eindelijk de ontsluiting volledig en mocht ik op mijn rug draaien om te persen.
Al snel werd de eerste bil zichtbaar. Ik had het zwaar omdat de pijn tussen de persweeën door in mijn benen en rug schoot. Na vijf kwartier persen sprak de gynaecoloog de verlossende woorden: “Bij de volgende wee is de baby er.” Dat gaf extra kracht. Op het hoogtepunt van die laatste wee zette de arts-assistent een knip, en ons mannetje kwam er in één keer uitgegleden – om 18.23 uur.
Hij kwam huilend (en plassend) ter wereld en werd direct op mijn buik gelegd, grijs en glibberig maar meteen al zó lief en mooi! Mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Een nurse practioner deed de Apgar-test en J. kreeg een score van 9 uit 10. Hij was kerngezond; alleen zijn voetjes en handjes waren wat blauw. Hij was wel een lichtgewichtje: slechts 2675 gram. We waren supertrots, omdat hij meteen al zo’n sterk mannetje was!
J. werd weer bij mij gelegd terwijl de nageboorte op gang gebracht werd. Die kwam helaas niet vanzelf. Ik kreeg twee injecties in mijn bovenbeen en toen na drie kwartier de placenta nog steeds niet geboren was, moest ik naar de operatiekamer voor een handmatige verwijdering. J. werd ondertussen gepoetst, aangekleed en naar mijn man gebracht. Toen ik wakker werd uit de narcose voelde ik me heel rozig, en ik had erge honger. Mijn man was naar de wakker-word-ruimte gekomen en liep naast mijn bed mee naar de afdeling. Daar lag J. in een ziekenhuiswiegje op me te wachten. Een prachtig mannetje.
Ik bleek veel bloed verloren te hebben en mijn HB was maar 3.9. Toch mocht ik na 2 nachtjes naar huis. Mijn herstel ging de eerste 2 weken langzaam maar daarna heel voorspoedig. J. is een fantastisch ventje dat al snel ging groeien als kool.
wow sverbern, dat je voor de stuitbevalling hebt gekozen! Respect hoor!
En inderdaad een lichtgewichtje, maar ja, de mijne valt dan weer in de categorie zwaargewicht!
En inderdaad een lichtgewichtje, maar ja, de mijne valt dan weer in de categorie zwaargewicht!
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Nou zeker respect! 
Ik had zelf geen keuze ivm vroeggeboorte (34 weken), waarbij ze pas bij 8 cm constateerden dat ze toch in stuit lag. Ik had dat al die tijd al gedacht/gezegd, maar de VK wist toch wel bijna zeker dat ze goed lag en zelfs al een stukje ingedaald.
Is uiteindelijk ook goed gegaan hoor, maar ik weet niet of ik ervoor had gekozen als ik het van tevoren had geweten.
Ik had zelf geen keuze ivm vroeggeboorte (34 weken), waarbij ze pas bij 8 cm constateerden dat ze toch in stuit lag. Ik had dat al die tijd al gedacht/gezegd, maar de VK wist toch wel bijna zeker dat ze goed lag en zelfs al een stukje ingedaald.
Is uiteindelijk ook goed gegaan hoor, maar ik weet niet of ik ervoor had gekozen als ik het van tevoren had geweten.
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
Uit liefde, een hart
Naar aanleiding van mijn verhaal en de reacties daarop het vervolg maar hier in het topic. Ik heb geen idee waar het anders past en ik vind het fijn om demensen die gereageerd hebben meer te laten weten ( en ik weet niet of die een eventueel ander topic volgen).
Afgelopen vrijdag ben ik, met ondersteuning van mijn man, naar de verloskundige geweest voor een soort pre-conceptiegesprek ( dekt niet echt de lading). Het was prettig om te horen dat het niet aan mij ligt en dat ze zich goed kon voorstellen dat ik er een nare ervaring aan over heb gehouden. Ze heeft goed uitgelegd wat de werkwijze van haar en haar collega is en dat ze luisteren naar wat de moeder te zeggen heeft. Daar werd in het ziekenhuis compleet aan voorbijgegaan 's nachts. Dat geeft al een beetje rust. Het is natuurlijk geen garantie, want ook zij kunnen ernaast zitten gaf ze aan. Maar luisteren, altijd.
Een volgende bevalling moet in het ziekenhuis ( wegens fluxus), maar is dn wel onder begeleiding van de eigen verloskundige. In overleg met een gynaecoloog wordt mogelijk vooraf een waaknaald geprikt en zeer zeker wordt er weet-niet-meer-wat geprikt om de geboorte van de placenta te bevorderen. Mocht ik tijdens de bevalling medisch worden (zoals bijvoorbeeld wegens meconiumhoudend vruchtwater zoals bij Marit) dan blijft ze op ons verzoek. Ze mag dan niets doen, maar ik denk dat ik het wel prettig vind dat er dan iemand voor me/ons is. Enige voorbehoud is dat als er een andere bevalling is, dat ze dan wel weggaat.
Afgelopen vrijdag ben ik, met ondersteuning van mijn man, naar de verloskundige geweest voor een soort pre-conceptiegesprek ( dekt niet echt de lading). Het was prettig om te horen dat het niet aan mij ligt en dat ze zich goed kon voorstellen dat ik er een nare ervaring aan over heb gehouden. Ze heeft goed uitgelegd wat de werkwijze van haar en haar collega is en dat ze luisteren naar wat de moeder te zeggen heeft. Daar werd in het ziekenhuis compleet aan voorbijgegaan 's nachts. Dat geeft al een beetje rust. Het is natuurlijk geen garantie, want ook zij kunnen ernaast zitten gaf ze aan. Maar luisteren, altijd.
Een volgende bevalling moet in het ziekenhuis ( wegens fluxus), maar is dn wel onder begeleiding van de eigen verloskundige. In overleg met een gynaecoloog wordt mogelijk vooraf een waaknaald geprikt en zeer zeker wordt er weet-niet-meer-wat geprikt om de geboorte van de placenta te bevorderen. Mocht ik tijdens de bevalling medisch worden (zoals bijvoorbeeld wegens meconiumhoudend vruchtwater zoals bij Marit) dan blijft ze op ons verzoek. Ze mag dan niets doen, maar ik denk dat ik het wel prettig vind dat er dan iemand voor me/ons is. Enige voorbehoud is dat als er een andere bevalling is, dat ze dan wel weggaat.
Kursor, wat fijn dat je het gesprek hebt gehad en dat je op bepaalde punten wat gerustgesteld kon worden. Je weet natuurlijk van tevoren nooit hoe het zal gaan, maar het is goed om te weten dat de verloskundige in ieder geval op de hoogte is en voor je gaat doen wat mogelijk is!
Kursor wat fijn dat je een fijn gesprek hebt gehad met de verloskundige en dat je een geruster gevoel hebt gekregen.
Inderdaad.... NTS, DF?quote:
Iemand nog een mooi verhaal?
Bitterend, Nirak????
Na weken van intense pijn en spuugellende kwam de gyn. met de woorden:
Meisje we gaan je inleiden.. hoewel mijn prioriteit altijd geweest is het welzijn van mijn kleine vriendje in de buik, was ik blij.. Want nu zou ik snel van de ellendige helse pijn , galspuugbuienetc. af zijn.
En dan ben je 38weken.. en besluit dienstdoende gyn. dat hij tegen is.. en je gaat verdrietig naar huis.. Dag erop naar eigen gyn. die was niet blij en maakte afspraak voor zaterdag dan had hij dienst..
En je belt op en is het vol.. weer teleurgesteld.. zondag dan maar? En zo geschiedde.. de VK.. een van de fijnste op dde poli ze brengt de ballon catheter in en adviseert me zoveel mogelijk te lopen.. En braaf als ik ben luisterde ik.
Wat heb ik de vloer in en rondom het zkh versleten n op de ctg was iig wat licht voorwerk te zien.. die volgende ochtend plopste zoals hoorde de catheter eruit..
dachten we.. maar 
nul komma nul ontsluiting.. dus hup naar huis en woesdag weer terug op controle bij de gyn.
Inmiddels 39w en de gyn besluit om poging twee te doen.. ditmaal brent hij zelf de catheter in.. en ja je merkt het verschil of er een vrouwenhand ingaat of iemand met heule grote handen
elijk al mini heuveltjes.. tegenover de drempeltjes van vorige keer..
Ik slijt nog verder de vloer en grond bij het ZKH..
Verlies de slijmprop.. en dan valt het stil..
zaterdag ochtend controle.. weer niks nada noppes.. weer faalt mijn lijf.. ik ben verslagen en op.. smeek of ze hem er asjeblieft uitsnijden.. k wil hem niet meer..
Maar ga uiteindelijk naar huis.. met e opdract maandag te bellen en een sectio in te plannen..
Zondag 27nov. ik heb me inmiddels herpakt en kijk zoals standaard de afgelopen zondag So you think you can dance.. en samen met o.a. Brenda en Diaan en par anderen geven we kritiek en ooeh's en aah's Een van hen maakte nog de opmerking dat mijn kleine vriendje waht tot So you think is afgelopen ( finale )
En n een half uur beginnen de harde buiken weer en de voorwee-en.. maar ik geloof er niet meer in, mijn lijf heeft me genoeg voor de gek gehouden.. dit was vast een grapje van mijn stomme lijf.. inmidels rond 4 uur s nachts en t komt wel heel snel achter elkaar.. en duurt wel heel lang.. ( om de 3 minuten en duurde zo 55 seconden.. )
Ik bel mijn moeder om te vragen hoe weeen voelen.. En zoals ik het bescreef en aan mijn stiltes te horen zegt ze dat ik maar moet bellen met de verloskamers. Ik belde en moest gaan douchen.. , inmiddels belde ik mijn paps op dat hij niet naar zijn werk hoefde te gaan..
In de douche versterken de weeen .. snel er onderuit.. ik ga naar beneden enloop rondjes.. of hang op de bank,, na 45 minuten zit er nog maar 2 minuten tussen en duurt het 1,5 minuut ik bel weer op en moet komen.. bel mijn pap dat hij moet komen en hang op..
*knap* ik ben ng nooit zo snel opgestaan gebroken vliezen no way back.. het gaat beginnen!!!
Op naar het zkh.. en welke vlos staat er aan mijn bed? Hork VK.. gelukkig moet ze doen wat de gyn zegt.. ene gaat me toucheren 1 cm! En gelijk door naar boven voor een ruggeprik in opdracht van de gyn.. want wee-en storm op de ctg.. en hij vond dat ik l pijn genoeg had.. dus mij niet onnodig extra pijn wilde laten lijden.
Ruggeprik gezet.. ik wordt er duizelig van.. een zeer aparte gewaarwording, alles zien maar alsof al het geluid om je heen weg is. En het spugen begint... mr naast water alleen gal.. veel gal..
De hartslag van mijn kleine vriendje dipt en moet op de zij liggen.. waardoor de ruggeprik maar niet omhoog komt.. uiteindelijk om 1 uur werkt hij en kan ik even mijn ogen sluiten.. een half uurtje maar want de VK zet de wee-opwekkers aan op volle stand.
Kotsmisselijk.. sindsdien blijf ik non stop gal spugen, heb buien dat hetschuim eruit komt. voor het eerst dathork VK ziet dat ik toch echt geen eetprobleem had, maareen serieus probleem rondom mijn maag. Ze verandert in een lieve vrouw.. om half 4 komt ze even kijken complimeteert meom mijn goed wegpuffen van de wee-en.
Omdat met het op de zij-draaien de ctg niet goed monitoren gaat, brengen ze inwendig iets aan. Ze toucheert en jay 5 cm
na 5 minuten komt ze terug met dat meetding en roept verrast 6 cm.. oh nee 7 cm.. Ineens wordt het bedje verwarmd met kruiken.. en er vanalles klaargelegd..
Omhlf vijf komt ze nog even kijken, en whoppa 10cm
Ruggeprik uit.. maar gan perswee te bekennen.. en daar lig je met heftige wee-en.. continu galkotsbuien..
om 7 uur mag ik dn eindelijk persen Het persen gaat goed, maar kleinde vriendje blijkt een sterrekijkertje en zijn hartslag dipt bij t persen.. de gyn wordt geroepen.. is toch net mijn eigen gyn naar huis nog geen hand niks.. hup spuit erin, knip erin, pomp op zijn hoofdje en met de volgende perswee gaat hij er helemaal uit.. op eigen kracht want de gyn heeft alleen de draai begeleidt.
Tranen als ze zijn kleine glibberige lijfje op me leggen.. mijn zoon.. mijn kleine vriendje. zelf gedaan.. helemaal zelf mijn lieve lief D. huilt ook.. want wat is hij trots op zijn zoon en mij
De gyn vertrekt weer en na een half uur krijg ik weer volop wee opwekkers want de placenta laat niet los.. een spuit erin om de baarmoeder sneller te laten krimpen.. niets werkt.. intussen verlies ik een hoop bloed.
Gyn weer terug.. en hechtingen weer snel los.
Enorme heisa er wordt nog een infuuslijn aangelegd in mijn andere arm.. er worden zakken vocht als een malle naar binnen gewerkt.. en er gebeurt vanalles. ik vloe gewroet en pijn.. maar et deert me niet.. ik heb mijn zoon!
Enorme opluchting van de gyn/vk en verpleeg. de placenta eruit en verder hechten en de bloeding is gestopt.
De placenta is manueel verwijderd ( lees: gyn gaat met zijn hand via je doos in de baarmoeder de placenta eruit scheppen) .Later is mij verteld dat ze snel moesten ingrijpen omdat ik een paar spuitaders had bij de knip.. en tijd om narcose en naar de ok hadden ze niet want dan zou ik zoveel verliezen dat ik bloedtransfusie zou moeten..
Ze waren ook ergonder de indruk van mijn spugen.. voor de statistieken : 30 van die bakjes vol met gal
Het was een even zo heftige bevlling als dat de zwangerschap was.. maar wat was en ben ik trots dat ik dit zelf heb kunnen doen. En mijn lief was onder de indruk dat ik geen traan liet en maar twee keer kutzooi zei ( beiden na enorme spuugsessie) Hij dacht dat vrouwen hoorden te gillen met het persenwant dat zie je in films.. maar ik was de kalmheid zelve
Mijn moeder intens gelukkig omdat ze er bij mocht zijn ( moeders is recent gediagnostiseerd met jong dementie/alzheimers en een epeleptischaanverwante stoornis.. en gaat enorm acteruit fysiek..)
Mijn papa die de navelstreng doorknipte.. ( hij was toen ik geboren werd te laat want stort bevalling..)
Intussen is hij alweer een maand oud mijn kleine vriendje, zo anders als grote zus, maar even zo geweldig.
het iseen lekker warrige boel geworden.. maar hey that's me
Meisje we gaan je inleiden.. hoewel mijn prioriteit altijd geweest is het welzijn van mijn kleine vriendje in de buik, was ik blij.. Want nu zou ik snel van de ellendige helse pijn , galspuugbuienetc. af zijn.
En dan ben je 38weken.. en besluit dienstdoende gyn. dat hij tegen is.. en je gaat verdrietig naar huis.. Dag erop naar eigen gyn. die was niet blij en maakte afspraak voor zaterdag dan had hij dienst..
En je belt op en is het vol.. weer teleurgesteld.. zondag dan maar? En zo geschiedde.. de VK.. een van de fijnste op dde poli
ze brengt de ballon catheter in en adviseert me zoveel mogelijk te lopen.. En braaf als ik ben luisterde ik. Wat heb ik de vloer in en rondom het zkh versleten
n op de ctg was iig wat licht voorwerk te zien.. die volgende ochtend plopste zoals hoorde de catheter eruit.. dachten we.. maar nul komma nul ontsluiting.. dus hup naar huis en woesdag weer terug op controle bij de gyn.Inmiddels 39w en de gyn besluit om poging twee te doen.. ditmaal brent hij zelf de catheter in.. en ja je merkt het verschil of er een vrouwenhand ingaat of iemand met heule grote handen
elijk al mini heuveltjes.. tegenover de drempeltjes van vorige keer..
Ik slijt nog verder de vloer en grond bij het ZKH..
Verlies de slijmprop.. en dan valt het stil..
zaterdag ochtend controle.. weer niks nada noppes.. weer faalt mijn lijf.. ik ben verslagen en op.. smeek of ze hem er asjeblieft uitsnijden.. k wil hem niet meer..
Maar ga uiteindelijk naar huis.. met e opdract maandag te bellen en een sectio in te plannen..
Zondag 27nov. ik heb me inmiddels herpakt en kijk zoals standaard de afgelopen zondag So you think you can dance.. en samen met o.a. Brenda en Diaan en par anderen geven we kritiek en ooeh's en aah's Een van hen maakte nog de opmerking dat mijn kleine vriendje waht tot So you think is afgelopen ( finale )
En n een half uur beginnen de harde buiken weer en de voorwee-en.. maar ik geloof er niet meer in, mijn lijf heeft me genoeg voor de gek gehouden.. dit was vast een grapje van mijn stomme lijf.. inmidels rond 4 uur s nachts en t komt wel heel snel achter elkaar.. en duurt wel heel lang.. ( om de 3 minuten en duurde zo 55 seconden.. )
Ik bel mijn moeder om te vragen hoe weeen voelen.. En zoals ik het bescreef en aan mijn stiltes te horen zegt ze dat ik maar moet bellen met de verloskamers. Ik belde en moest gaan douchen.. , inmiddels belde ik mijn paps op dat hij niet naar zijn werk hoefde te gaan..
In de douche versterken de weeen .. snel er onderuit.. ik ga naar beneden enloop rondjes.. of hang op de bank,, na 45 minuten zit er nog maar 2 minuten tussen en duurt het 1,5 minuut ik bel weer op en moet komen.. bel mijn pap dat hij moet komen en hang op..
*knap* ik ben ng nooit zo snel opgestaan
gebroken vliezen no way back.. het gaat beginnen!!!Op naar het zkh.. en welke vlos staat er aan mijn bed? Hork VK.. gelukkig moet ze doen wat de gyn zegt.. ene gaat me toucheren 1 cm! En gelijk door naar boven voor een ruggeprik in opdracht van de gyn.. want wee-en storm op de ctg.. en hij vond dat ik l pijn genoeg had.. dus mij niet onnodig extra pijn wilde laten lijden.
Ruggeprik gezet.. ik wordt er duizelig van.. een zeer aparte gewaarwording, alles zien maar alsof al het geluid om je heen weg is. En het spugen begint... mr naast water alleen gal.. veel gal..
De hartslag van mijn kleine vriendje dipt en moet op de zij liggen.. waardoor de ruggeprik maar niet omhoog komt.. uiteindelijk om 1 uur werkt hij en kan ik even mijn ogen sluiten.. een half uurtje maar want de VK zet de wee-opwekkers aan op volle stand.
Kotsmisselijk.. sindsdien blijf ik non stop gal spugen, heb buien dat hetschuim eruit komt. voor het eerst dathork VK ziet dat ik toch echt geen eetprobleem had, maareen serieus probleem rondom mijn maag. Ze verandert in een lieve vrouw.. om half 4 komt ze even kijken complimeteert meom mijn goed wegpuffen van de wee-en.
Omdat met het op de zij-draaien de ctg niet goed monitoren gaat, brengen ze inwendig iets aan. Ze toucheert en jay 5 cm
na 5 minuten komt ze terug met dat meetding en roept verrast 6 cm.. oh nee 7 cm.. Ineens wordt het bedje verwarmd met kruiken.. en er vanalles klaargelegd..
Omhlf vijf komt ze nog even kijken, en whoppa 10cm
Ruggeprik uit.. maar gan perswee te bekennen.. en daar lig je met heftige wee-en.. continu galkotsbuien..
om 7 uur mag ik dn eindelijk persen
Het persen gaat goed, maar kleinde vriendje blijkt een sterrekijkertje en zijn hartslag dipt bij t persen.. de gyn wordt geroepen.. is toch net mijn eigen gyn naar huis nog geen hand niks.. hup spuit erin, knip erin, pomp op zijn hoofdje en met de volgende perswee gaat hij er helemaal uit.. op eigen kracht want de gyn heeft alleen de draai begeleidt. Tranen als ze zijn kleine glibberige lijfje op me leggen.. mijn zoon.. mijn kleine vriendje. zelf gedaan.. helemaal zelf
mijn lieve lief D. huilt ook.. want wat is hij trots op zijn zoon en mij De gyn vertrekt weer en na een half uur krijg ik weer volop wee opwekkers want de placenta laat niet los.. een spuit erin om de baarmoeder sneller te laten krimpen.. niets werkt.. intussen verlies ik een hoop bloed.
Gyn weer terug.. en hechtingen weer snel los.
Enorme heisa er wordt nog een infuuslijn aangelegd in mijn andere arm.. er worden zakken vocht als een malle naar binnen gewerkt.. en er gebeurt vanalles. ik vloe gewroet en pijn.. maar et deert me niet.. ik heb mijn zoon!
Enorme opluchting van de gyn/vk en verpleeg. de placenta eruit en verder hechten en de bloeding is gestopt.
De placenta is manueel verwijderd ( lees: gyn gaat met zijn hand via je doos in de baarmoeder de placenta eruit scheppen
) .Later is mij verteld dat ze snel moesten ingrijpen omdat ik een paar spuitaders had bij de knip.. en tijd om narcose en naar de ok hadden ze niet want dan zou ik zoveel verliezen dat ik bloedtransfusie zou moeten.. Ze waren ook ergonder de indruk van mijn spugen.. voor de statistieken : 30 van die bakjes vol met gal
Het was een even zo heftige bevlling als dat de zwangerschap was.. maar wat was en ben ik trots dat ik dit zelf heb kunnen doen. En mijn lief was onder de indruk dat ik geen traan liet en maar twee keer kutzooi zei ( beiden na enorme spuugsessie) Hij dacht dat vrouwen hoorden te gillen met het persenwant dat zie je in films..
maar ik was de kalmheid zelve Mijn moeder intens gelukkig omdat ze er bij mocht zijn ( moeders is recent gediagnostiseerd met jong dementie/alzheimers en een epeleptischaanverwante stoornis.. en gaat enorm acteruit fysiek..)
Mijn papa die de navelstreng doorknipte.. ( hij was toen ik geboren werd te laat want stort bevalling..)
Intussen is hij alweer een maand oud
mijn kleine vriendje, zo anders als grote zus, maar even zo geweldig.het iseen lekker warrige boel geworden.. maar hey that's me
Engaging Infinite Improbability Drive..
Nou inderdaad evenstar. Alle respect voor jouquote:
Wat heb je het toch voor je kiezen gehad, Evenstar
Evenstar, wat een opstapeling van nare ervaringen zeg. Wat Fee-nix zegt, fijn dat het gevoel van trots er sterk is! Ik hoop dat je daar aan vast kunt houden...en ik zou nog veel meer tegen je willen zeggen. Je hebt mij een tijdje terug ook een stapje de weg terug op geholpen. Maar om nu jouw verhaal te lezen...het roept wat teveel op.
Jeetje wat onwijs heftig Evenstar, zowel je zwangerschap als de bevalling. Heel veel respect voor jou 
evenstar heldin
ik heb geen interessante verhaal dames...
heldin ik heb geen interessante verhaal dames...
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Jawel! Ik vind elk verhaal interessant. Hup schrijven jij!quote:
ik heb geen interessante verhaal dames...
Evenstar, ik heb enorm met je meegeleefd in je achterlijk lange aanloopfase van de bevalling. Nu lees ik dat de bevalling zelf ook erg heftig was. Echt respect for you woman, je bent een bikkel
Het is altijd zo ontroerend om zulke verhalen terug te lezen.. mijn bevalling is inmiddels al 2,5 jaar geleden, maar nog steeds zoooooooooooooooooooooooo leuk om te vertellen!
Worrying won't keep the bad stuff from happening, it just prevents you from enjoying the good.
thnx en Bitterend lieverd ik ben wel erg benieuwd naar je verhal en nr hoe je het ervaren hebt etc
Kursor
Kursor
Engaging Infinite Improbability Drive..
Nou dames hier komt het!
Mijn zwangerschap verloopt niet zo heel makkelijk, veel onzekerheid, bekkenpijn waardoor ik thuis zit vanaf 32 weken en 7 keer blaasontsteking..
Rond 37-38 weken heb ik erg vaak menstruatie pijn overdag en af en toe harde buiken, ik googel me suf over hoe een bevalling begint en hoe het voelt en vraag de vk bij de wekelijks controle of ze kan kijken of ik al wat ontsluiting heb waarop ze "nee omdat we doen er niks mee" antwoordt.
Beetje teleurgesteld ben ik wel omdat ik toch erg nieuwsgierig ben.
sinds ik 36 weken ben vragen we elke ochtend en avond aan uk of ze vandaag naar buiten komt? mijn man heeft wel zin in vakantie zegt hij
19 November ben ik 39 weken! wanneer gaat het nou gebeuren? ik heb steeds die gekke zeurende pijn en veel afscheiding..
Dit weekend voel ik wel wat geks...een vervelende drukkend gevoel in mijn kont..probeert de kleine eruit te komen uit het verkeerde gat?
erg oncomfortabel is het..
ik besluit toch de vk te bellen..ze stelt de standaard vragen: verlies je bloed?vruchtwater? heb je weeën?
ik antwoord nee, nee en nee en ze concludeert dat er niks aan het handje is en dat ukkie waarschijnlijk nog aan het indalen is.
NOG steeds?! zeg ik dan...ze is toch volledig ingedaald?? straks valt ze spontaan uit! nee dat gebeurt echt niet verzekerd ze me...okee dan.
Donderdag 24 November : ik ben 39weken en 5 dagen en heb ik weer controle...
Ik heb veel menstruatie pijn zeg ik weer...zou ik wat ontsluiting hebben vraag ik?
Weet ik niet zegt de vlos...daar doen we niks mee
hmm kan het kwaad doen om te kijken? ik blijf het proberen
Wil je erg graag dat ik kijk vraagt ze?
Ja zeg ik, ik ben zo benieuwd of mijn lichaam wat doet!
...
3cm!! ja dus! mijn lichaam is aan het werk!
De vlos zegt "als je vanavond gaat bevallen heb ik dienst"
tot vanavond dan zeg ik lachend
mijn hart klopt wel snel...zou het toch nu gaan gebeuren?? ik bel mijn man met een trillende stem: ik heb 3 cm ontsluiting!! ik kan vanavond bevallen
mijn man schiet gelijk in de stress...moet ik naar huis komen vraagt ie? nee hoor zeg ik, het kan ook nog 2 weken duren! echt!
Thuis zitten we op de bank toch wel nerveus te zijn..zou ons uk echt binnenkort komen?
het is 19h en ik moet plassen...bloed bij het afwegen ik ben geschrokken...gelijk belt mijn man de vk..ze zit in overleg maar komt over een uur..het bloed is waarschijnlijk van het toucheren en is niet erg...ok ik ben rustiger geworden maar wil wel graag dat ze komt!
heb je weeën vraagt ze? nou dat weet ik niet zeg ik...wel veel harde buiken die pijn doen.
ze lacht..als je weeën hebt weet je het wel...hoe dan vraag ik me af ik heb het nog nooit gehad! maar ok we wachten het af
mijn man rent gelijk naar boven en zet de klossen alvast onder het bed je weet maar nooit he
de vk komt eindelijk rond kwart voor 9...ik zit op de bank en ze checkt mijn buik. hij voelt mooi soepel zegt ze. heb je nog bloed? ja bij het afwegen steeds
dat is niet erg...
gelukkig denk ik dan...ze stelt voor om weer te toucheren...op de bank of boven? ik zeg boven! we hebben de klossen nu wel
even op bed liggen...wat ben ik blij dat bokito netjes is gewaxt toucheren doet nu wel pijn!
hmm nog steeds 3cm zegt ze..ik voel wel dat ze langer toucheert dan in de middag..volgens mij wekt ze iets op
ze zegt dat het nu kan doorzetten of afzakken..ik krijg bel instructies en ze vertrekt.
even snel een foto van mijn buik wie weet kan het de laatste zijn!
Mijn zwangerschap verloopt niet zo heel makkelijk, veel onzekerheid, bekkenpijn waardoor ik thuis zit vanaf 32 weken en 7 keer blaasontsteking..
Rond 37-38 weken heb ik erg vaak menstruatie pijn overdag en af en toe harde buiken, ik googel me suf over hoe een bevalling begint en hoe het voelt en vraag de vk bij de wekelijks controle of ze kan kijken of ik al wat ontsluiting heb waarop ze "nee omdat we doen er niks mee" antwoordt.
Beetje teleurgesteld ben ik wel omdat ik toch erg nieuwsgierig ben.
sinds ik 36 weken ben vragen we elke ochtend en avond aan uk of ze vandaag naar buiten komt? mijn man heeft wel zin in vakantie zegt hij
19 November ben ik 39 weken! wanneer gaat het nou gebeuren? ik heb steeds die gekke zeurende pijn en veel afscheiding..
Dit weekend voel ik wel wat geks...een vervelende drukkend gevoel in mijn kont..probeert de kleine eruit te komen uit het verkeerde gat?
erg oncomfortabel is het..ik besluit toch de vk te bellen..ze stelt de standaard vragen: verlies je bloed?vruchtwater? heb je weeën?
ik antwoord nee, nee en nee en ze concludeert dat er niks aan het handje is en dat ukkie waarschijnlijk nog aan het indalen is.
NOG steeds?! zeg ik dan...ze is toch volledig ingedaald?? straks valt ze spontaan uit! nee dat gebeurt echt niet verzekerd ze me...okee dan.
Donderdag 24 November : ik ben 39weken en 5 dagen en heb ik weer controle...
Ik heb veel menstruatie pijn zeg ik weer...zou ik wat ontsluiting hebben vraag ik?
Weet ik niet zegt de vlos...daar doen we niks mee
hmm kan het kwaad doen om te kijken? ik blijf het proberen
Wil je erg graag dat ik kijk vraagt ze?
Ja zeg ik, ik ben zo benieuwd of mijn lichaam wat doet!
...
3cm!! ja dus! mijn lichaam is aan het werk!
De vlos zegt "als je vanavond gaat bevallen heb ik dienst"
tot vanavond dan zeg ik lachend
mijn hart klopt wel snel...zou het toch nu gaan gebeuren?? ik bel mijn man met een trillende stem: ik heb 3 cm ontsluiting!! ik kan vanavond bevallen
mijn man schiet gelijk in de stress...moet ik naar huis komen vraagt ie? nee hoor zeg ik, het kan ook nog 2 weken duren! echt!
Thuis zitten we op de bank toch wel nerveus te zijn..zou ons uk echt binnenkort komen?
het is 19h en ik moet plassen...bloed bij het afwegen
ik ben geschrokken...gelijk belt mijn man de vk..ze zit in overleg maar komt over een uur..het bloed is waarschijnlijk van het toucheren en is niet erg...ok ik ben rustiger geworden maar wil wel graag dat ze komt!heb je weeën vraagt ze? nou dat weet ik niet zeg ik...wel veel harde buiken die pijn doen.
ze lacht..als je weeën hebt weet je het wel...hoe dan vraag ik me af ik heb het nog nooit gehad! maar ok we wachten het af
mijn man rent gelijk naar boven en zet de klossen alvast onder het bed
je weet maar nooit hede vk komt eindelijk rond kwart voor 9...ik zit op de bank en ze checkt mijn buik. hij voelt mooi soepel zegt ze. heb je nog bloed? ja bij het afwegen steeds
dat is niet erg...
gelukkig denk ik dan...ze stelt voor om weer te toucheren...op de bank of boven? ik zeg boven! we hebben de klossen nu wel
even op bed liggen...wat ben ik blij dat bokito netjes is gewaxt
toucheren doet nu wel pijn!hmm nog steeds 3cm zegt ze..ik voel wel dat ze langer toucheert dan in de middag..volgens mij wekt ze iets op
ze zegt dat het nu kan doorzetten of afzakken..ik krijg bel instructies en ze vertrekt.
even snel een foto van mijn buik wie weet kan het de laatste zijn!
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.we gaan rond middernacht naar bed maar ik heb pijn...in mijn rug, in mijn buik...vage pijn!
ik ga in bad zitten..ukkie beweegt nog lekker en de pijn zakt weer weg..pff denk ik...ik heb wel zin om haar te ontmoeten!
slaapt al...want misschien moet hij morgen werken
ik slaap 2 uurtjes
het is 4uur en ik heb weer harde buiken
ik loop een beetje maar het wordt erger...ik ga in de woonkamer zitten...
De pijn wordt erger en erger...dit zijn geen harde buiken meer...
rond 5uur ga ik naar boven en maak ik mijn man wakker..je gaat niet naar werk zeg ik
uk komt!
mijn vraagt of ik weeën heb..JA!! dit zijn weeën!
ik blijf rond lopen van de baby kamer naar onze kamer en terug AUW AUW AUW
roep ik steeds
mijn man rent naar beneden...even wat eten hoor zegt ie en koffie drinken
het is inmiddels 6 uur...de weeën komen om de 5 minuten en blijven rond 40seconden houden
ik pak snel mijn zh tas en bel mijn moeder
maaaa ik ga bevallen zeg ik
ze wens me succes
daarna bel ik schoonma
hallooo oma roep ik om kwart over 6 inde telik ga bevallen!!
zij wenst me ook succes en vraagt of we later bellen als ze mag komen ja hooooor
het is half 7, de vk komt...dit zijn echte weeën roep ik weer erg enthousiast
ze toucheert...5-6cm!!
de weeën worden weer wat minder door alle commotie en dus voel ik me weer prima....we stappen in de auto.het is nog donker en er is niemand op de weg.
het is half 8 inmiddels :SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.ik vraag aan de vk tussen 2 weeen wanneer de vliezen gaan breken. ze zegt dat het hoeft niet spontaan te gebeuren...
geen 5 minuten later om 7:43 voel ik een enorme plens warme water stromen tussen mijn benen
mijn man en de vk helpen me uitkleden want alles is nat...daarna komen de weeën super snel achter elkaar en met veel kracht...ik begin te mopperen dat ik toch wel pijnbestrijding zou willen...want auw auw auw!!
eerst moet ik aan de ctg aangesloten worden...
liggend op bed lukt me niet de weeen goed op te vangen, ik raak in paniek en schreeuw het uit van de pijn...het is een overweldigend gevoel...ik kan nergens heen, ik lig met mijn benen wijd gekluisterd aan een bed...hoe lang gaat dit nog duren ???
ze gaan weer toucheren...het doet verdomme veel pijn! weg met die vingers roep ik! WEG!
te laat voor pijnbestrijding verteld de vk...je zit op 9cm
mijn man staat de hele tijd naast me en zegt geen woord...hij houdt me alleen vast..met elke wee hang ik aan zijn nek..arme lieverd hij heeft erg veel rug pijn hoor ik later want hangen zo boven het bed met nog een zwangere walvis van 100 kilo's die aan zijn nek hangt
Goed...9cm en een harde rand ofzo hoor ik..ik mag straks persen als ik moet
5 minuten later zakken de weeën weg maar mijn god wat moet ik persen! zweet breekt me uit
ik ben dood op
mijn man houdt mijn linker been vast, een zuster de rechter been en de vk zit tussen mijn benen
ze duwt met haar vingers tegen de baarmoeder mond..en zegt pers naar mijn vingers
GVD HAAL DIE VINGERS WEG roep ik want het doet wel erg veel pijn
het is inmiddels 9 uur...tussen de pers weeën ben ik uitgeput..ik roep weer dat ik niet meer kan, niet meer wil...heb de kracht niet...maar dan moet ik weer persen
ik voel het branden..het hoofd is er bijna!
en ineens hoor ik mijn man...ik zie haar hoofd!! ik zie zwarte haren! pers! pers!
ik voel en immens kracht die ik nooit eerder heb gevoeld en pers met alles mee...
ik hoor de vk zeggen haar hoofd is eruit! nu alleen het lichaam..geef me je handen..pak je dochter
ik reik mijn handen uit en voel iets glibberig...er wordt een hopje mens op mijn buik gelegd
uk!! jij bent het
we kijken allebei naar de kleine...wat is ze mooi!!!
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.jeetje beetje lang geworden
[ Bericht 1% gewijzigd door bitterend op 01-01-2012 16:06:54 ]**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.Liegbeest!quote:
ik heb geen interessante verhaal dames...
Echt goed om te lezen al die verhalen hier.In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetPrachtig Bitterend! Mooi hoe je beschrijft dat je alles op het moment zelf herkent, terwijl je van tevoren geen idee hebt hoe het moet voelenBedankt dames!
Ben toch blij dat ik het heb geschreven...was bang dat ik het niet zo goed kon vertellen maar denk dat het toch mee valt**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.Evenstar... Tjee wat een verhaal! Ben er stil van....
En Bitterend wat snel! wauw...
Wat een verschillende verhalen toch in dit topic... Een heeeel lange en een heel snelle na elkaar!We'll have love aplenty
We'll have joys outnumbered
We'll share perfect moments
You and me
Super die verhalen <3
De verhalen geven mij denk ik toch wel rustJe hebt heel mooi verteld!quote:
Bedankt dames!
Ben toch blij dat ik het heb geschreven...was bang dat ik het niet zo goed kon vertellen maar denk dat het toch mee valt
En wat Covie zegt is de juiste instelling!Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......Dinsdag 20-12, 17.00. Ik heb een controle afspraak bij verloskundige C. Alles is goed, af en toe rommelt het een uurtje, maar niks serieus. Mijn bloeddruk gaat wel ietsjes omhoog. Maar binnen de normale waardes aan het eind. Volgende keer gaat een collega toucheren om te kijken of er al een begin is. Daar heb ik weinig trek in vanwege vals voorwerk, maar dat bespreek ik de keer erna wel met die VK. We hebben het nog even over de late bevalling bij Chris (8 dagen overtijd) en de verwachting dat ik nu 2012 ook wel ga halen. We grappen nog dat ik bij Chris ook de dag ervoor een controle had, en de dag erna met lunchtijd een kindje in mijn armen....
De rest van de avond weinig bijzonders. Maar in de nacht, om half 3, wordt ik opeens wakker met het idee dat ik naar de wc moet. Op het moment dat ik echt wakker ben, besef ik me dat ik met mijn billen in een plas water lig. En de hoeveelheid is echt teveel voor een brakke blaas. Mijn vliezen zijn gebroken en er komt een hoop vruchtwater. Elke beweging die ik maak resulteert in een nieuwe golf.
Rond half 5 komen de eerste weeen. Heel licht en lief, maar duidelijk herkenbaar vergeleken met vorige keer. Een uur later heb ik goed weeen. Ik kan ze nog goed hebben, maar om 6 uur de VK gebeld, omdat ze toch regelmatig komen en bijna een minuut duren.
De oppas van Chris komt om half 7 binnenwandelen, en vlak daarna de VK Fmet stagiar. De VK toucheert me om kwart voor 7, en blijk ik 2 cm te hebben. Een mooi begin, maar de weeen verdwijnen door de drukte. F verteld me, dat C overdag dienst heeft. Dat is een doortastend type waar ik het goed mee kan vinden, en met de afspraak de dag ervoor ook een leuk toeval.
Rond 9 uur beginnen de weeen weer goed op gang te komen en om 10 uur de VK gebeld dat het toch wel weer door lijkt te zetten. Omdat het met Chris ook snel ging het laatste stukje, hebben we om half 11 afgesproken in het ziekenhuis.
Daar blijk ik om kwart voor 11 3 cm ontsluiting te hebben. De weeen zijn toch niet heel sterk, maar ze doen wel iets.
2 uur later, kwart voor 1, touchert de VK weer. En nu kan ze er met wat smokkelen net 4 cm van maken. Niet echt veel voor 2 uur werk. En de baarmoedermond staat nog ver naar achteren. Dus het toucheren is ook erg pijnlijk, ik vervloek de VK en duw haar weg. De VK loopt de opties even na: een wee-opwekkend infuus, een klysma, of gewoon afwachten. We gaan voor het klysma en afwachten, terwijl de VK&stagair gaan snel lunchen.
Ik merk sinds het toucheren dat de weeen nu erg vlot op elkaar komen en de pijn ook heftiger wordt. Veel heftiger. En door het klysma moet ik ook nog een paar keer naar het toilet lopen, en daar weeen opvangen. Dat hadden we geloof ik beter niet kunnen doen. De weeen worden erg heftig en ik kan ze amper opvangen. Ik denk dat ik weer hyperventileer (zoals bij Chris), maar bij het meten van mijn bloeddruk zit deze op 80/45, tsja, dan wordt je ook wel duizelig. Dus met zuurstofmasker op, en mijn hoofdeinde van het bed omlaag verder. Geen fijne houding, maar ik denk dat er geen enkele houding is waarin ik deze weeenstorm kan opvangen.
Rond 2 uur begin ik persweeen te voelen. Met een restje ontsluitingweeen. De VK toucheert en tot haar verbazing zit ik al op 10 cm, in 5 kwartier. Ik mag gewoon gaan persen. Eindelijk. De VK pakt snel de spullen. De persweeen zijn wel pittig, maar ertussen heb ik iets meer tijd om te ademen, en ik ben me weer een stuk bewuster van het hele gebeuren.
Het persen voelt zoals het hoort te voelen, niet fijn, maar wel nuttig. Vorige keer heeft de vacuumpomp geholpen, maar deze keer moet het op eigen kracht. Gelukkig gaat het met de hartslag van de kleine deze keer wel goed. Vlak voor de geboorte krijg ik nog een preventieve knip, en op 21-12 om 14:41 wordt Daan geboren.
Achteraf blijkt Daan een handje op het hoofdje te hebben tijdens de bevalling, en de navelstreng los om zijn nekje. Gelukkig is hij direct goed alert. Hij is 3930 gram en 52 cm. Iets kleiner dan zijn grote broer, maar ook 1,5 week eerder. Anders was het wel een acht ponder geworden.
Na de geboorte nog het hechten. Dat is erg vervelend, met de kleine naast me, smakkend in de armen van papa, en de verdoving die niet overal goed werkt door de littekens van de knip/totaal ruptuur van vorige keer. Na een half uur is dat eindelijk klaar en krijg ik Daan bij me. Hij hapt gelijk goed aan mijn borst en is lekker wakker. Heerlijk zo’n goede start voor de kleine..
Inmiddels zijn we 13 dagen verder en het loopt goed. Daan was snel afgevallen tot 3480(=-11,5%), maar is ook bijna weer terug op zijn begin gewicht. En bij mij is het vloeien bijna over, en ik zit al 2 kilo onder mijn startgewicht
Vergeleken met de bevalling van Chris lopen veel dingen wel hetzelfde. De tijdlijn klopt redelijk, als je die 2 uur zonder weeen weg zou laten. Dan is het bijna een kopie. Gelukkig deze keer geen gekke rupturen of kindjes in nood, maar gewoon een bevalling met een fatsoenlijk einde..Evenstar, wat een heftige zwangerschap en bevalling heb je achter de rug. Respect zeg!
Bitterend, zo herkenbaar dat pijnlijke toucheren. En inderdaad persen richting die vingers..
Maar als ik even erg boos moet worden kon ik me mooi even daar op focussenMooi verhaal DF en wat fijn dat het einde dit keer wel fatsoenlijk was. Daar kijk je dan toch op een andere manier op terug lijkt me!Mooi DF! Wat ging je snel van 4 naar 10 cm! Gelukkig dit keer inderdaad wel een fatsoenlijk einde. En ook nog een heerlijk tevreden mannetje!Zeker, het is heel fijn dat het gewoon wel goed kan gaan, zonder als die medische toestanden. Ook al lijken de jongens en de bevallingen erg op elkaar, dat de uitkomst dan toch zo anders kan zijn. En de kraamtijd ook gewoon veel relaxter. Nu is het gewoon genieten van de 2 jongensquote:
Mooi verhaal DF en wat fijn dat het einde dit keer wel fatsoenlijk was. Daar kijk je dan toch op een andere manier op terug lijkt me!Perfect DF! En lekker nuchter ook ondanks dat het een heel speciaal moment is.I'm so glamourous I piss glitter!Beetje lang verhaal geworden, dus ik heb het deel voor de datum van de inleiding tussen spoilers gezet.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Vrijdag 13 januari! Om 8 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis. We installeren ons in de verloskamer met magazines en een laptop. Na de ervaring met de gyn heb ik een bevalplan geschreven, maar dat vergeet ik helemaal. De verloskundige doet weer een inwendig onderzoek en ik zit op 3 cm! Die heb ik mooi cadeau gekregen.
Rond half 11 wordt er een infuus ingebracht om de weeën op te wekken. Elk half uur komt de verloskundige om te controleren en het wat hoger te zetten. Helemaal prima. M’n man post op Fok! en om kwart voor 12 krijg ik de laptop. Ik post nog dat ik me verveel en we grappen dat we wel een potje worms kunnen doen. Maar dan om kwart over 12 gaat posten echt niet meer.
Op een gegeven ogenblik weet ik niet meer waar ik het zoeken moet. Overal snoertjes en ik wil opstaan en ergens overheen hangen. Ik ga op de rand van het bed zitten en hang tegen m’n man aan. Hij houdt de machine in de gaten, zodat hij weet wanneer hij stil moet zijn. En vanaf dat moment weet ik echt niet meer wat er allemaal gebeurd is en in welke volgorde. Ik heb geroepen dat ik dit nooit meer doe, dat we op de weg terug wel een extra baby meegrissen, zodat we direct klaar zijn. Ik heb m’n man om hulp gesmeekt, ik heb geroepen dat hij z’n mond moest houden, hem in z’n buik gebeten, enz, enz.
Er wordt gevraagd of een stagiaire mee mag kijken en ook onderzoek mag doen. ’t Kan me echt niks meer schelen, al maken ze er een livestream van. De verloskundige doet weer een inwendig onderzoek en… nog steeds op 3 cm! Op dat moment is de paniek echt heel groot, wat als dit nog 7 uur gaat duren? Ik denk aan de post van Kyara, dat de ruggeprik een verademing was en piep: ‘hoe zat het nou met die ruggeprik?’. Ik krijg een formulier met de risico’s om door te nemen en ga bijna onmiddellijk akkoord. Een op de zoveel duizend kans op dit en dat, wat kan mij het schelen..
Eenmaal terug op de kamer is het allemaal heel goed te doen. Alleen de toppen van de weeën moet ik wegzuchten. M’n man pakt er een extra stoel bij en onderuitgezakt kijken we samen op de laptop criminal minds. Rond 17.45 uur komt de verloskundige weer controleren. Ik zit dan op 8 cm en ben een beetje in paniek. Ik moet poepen en waar alles me eerder niks meer kon schelen ben ik me nu weer bewust van alles.
Ik vraag hem te kijken, omdat ik opeens bedenk dat de drang die ik heb om er een drol uit te persen, waarschijnlijk de baby is. Hij kijkt en roept in paniek: ‘ik zie het hoofdje!’In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetMooi verhaal Soempie! Heftig zeg. Ik herken het ook heel erg dat met zo'n infuus de weeen ineens bijna ondraaglijk worden. Gelukkig hielp de ruggeprik goed en kreeg je daarna wel ontsluitingOh, Fee, wat lief wat je zegt over de naam.
En over het inleiden. Hier zei de verloskundige later dat ze me er echt doorheen hebben gejaagd met dat infuus. Je leest het ook zo vaak he, dat het te hard gaat. Ik heb trouwens ook nog aan jou gedacht tijdens die weeen, aan wat je schreef over het ademhalen en dergelijke. Ik kreeg het alleen echt niet voor elkaar op dat moment. Maar als een bevalling vanzelf begint denk ik dat het wel een stuk beter gaat, natuurlijk. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het bij jou zal gaan of je wat je geleerd hebt over hypnobirthing ook goed kunt gebruiken.In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetHeftig Soemp!! Wat zonde eigenlijk dat ze het infuus zo hoog hebben gezet en ook nog verhoogd hebben toen je al sky-high weeën had!.. hier is hij eigenlijk niet hoger dan de eerste stand geweest en zelfs nog een tijdje 'uit'...
En dat eindeJa bij mij waren ze ook continu aan t verhogen, Soemp. En ik kan je nu al vertellen dat ik in zo'n geval ook niet rustig zou kunnen blijven hoor, ook niet met hypnobirthing. Het is gewoon echt veel te heftig. Dus ik snap het helemaal als je niet 'netjes' kon blijven ademen enzo, ik lag ook te puffen als een gek toen. Dat is ook een van de redenen dat ik geen inleiding meer wil. En zelfs in het hypnobirthing boek zeggen ze dat het maar heel weinig moeders lukt om bij een inleiding kalm en ontspannen te blijven.
Dus ja, ik ben ook benieuwd hoe het mij nu zal vergaanWat mooi Soemp! Sommige dingen zijn heel herkenbaar in je verhaal. En wat is het snel gegaan op het laatst! Dat zal echt wel even flink schrikken zijn geweest!Jeetje Soempie, heftig! Mooie naam heeft je mannetje zeg
Wat ik me afvraag is of het inleiden zo anders gaat dan een aantal (in mijn geval bijna 11) jaar geleden. Ik lees tegenwoordig geloof ik altijd dat ze vliezen breken en er een infuus ingooien.
Bij mij werd er met gel gewerkt (moest ook 3 keer ingebracht worden voor het wat ging doen) en ik kreeg uiteindelijk ook een infuus maar pas tijdens het persen toen de weeén niet krachtig genoeg bleken (nee duh, ik had ze anderhalf uur in moeten houden omdat ze de dienst aan het overdragen waren
Ik zie in verhalen zoals het jouwe vaak zoveel heftigheid; dat er uiteindelijk een ruggeprik aan te pas moet komen, wat ik me trouwens ontzettend goed kan voorstellen, omdat het gewoon bijna niet te doen is. Het komt me zo over alsof je zelf geen zeggenschap meer hebt over je bevalling. Dat klinkt misschien een beetje raar want je weet in principe natuurlijk nooit hoe je bevalling gaat verlopen, maar op deze wijze lijkt het wat meer lopende band werk.Don't you love her madly?Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.
En ik had inderdaad heel erg het gevoel dat mijn bevalling niet meer van mij was. Ik voelde mijn lichaam totaal niet meer aan, het werd duidelijk gestuurd door die hormonen. En de vk bepaalde steeds van 'standje hoger.... nee toch weer een standje lager'. En dat onderging ik dan maar. Heel jammer achteraf. Ook dat ik zo slecht was ingelicht van tevoren en dat ik zelf niet mondiger ben geweest. Maarja ik was zo overrompeld door alles en uiteindelijk alleen nog bezig met overleven, dus ik neem het mezelf niet echt kwalijk.
Wat ernstig dat jij zo lang je weeen moest inhouden!!
Soempie ik lees net in het babytopic dat je je moet inhouden om het hele verhaal niet aan alle kraamvisite te vertellen. Zo herkenbaar!Komt ie dan:
Na 2 keer zonder resultaat gestript te zijn met 2 cm ontsluiting besluit ik in overleg met de verloskundige/gynaecoloog om de bevalling in te laten leiden. Ik heb dan al wekenlang flinke voorweeën 's nachts en kan geen kant meer op met mijn pijnlijke bekken. Beebje wordt al flink groot ingeschat dus de gyn wil me ook niet langer door laten lopen dan noodzakelijk, ook met het oog op de actieve dreumes die ook veel energie vraagt.
31 december om 7 uur 's ochtends staan we voor een dichte deur bij de afdeling verloskunde. We worden na een belletje naar binnen gelaten en na 15 minuten lig ik aan de CTG. Die laat zien wat we al verwacht hadden: baby doet het prima, mama heeft sporadisch een voorwee.
Zoals afgesproken breekt de verloskundige de vliezen en dan wachten we af of mijn lichaam het signaal oppikt, maar de weeën komen niet. Een uurtje na het breken van de vliezen word ik dan toch maar aan de oxitocine gehangen om de boel te kickstarten.
De weeën komen snel op gang en worden al snel pittig. Na een uur besluit ik dat ik een ruggenprik wil als er weinig vordering in ontsluiting is. Na een toucher blijk ik nog altijd op 2 cm te zitten en het huilen staat me nader dan het lachen. Die heftige weeën hebben dus NIETS gedaan
Helaas blijkt de anesthesist net op weg te zijn naar een keizersnee en gaat het dus nog zeker een uur duren voordat de ruggenprik gezet kan worden. De verloskundige verteld ook nog even dat het bizar druk is met bevallingen in het ziekenhuis en dat ze hun best doen om z.s.m. bij ons te zijn als we iets nodig hebben. Geweldig
De vlos stelt voor dat ik tot de ruggenprik zolang aan het remifentanil pompje kan. Als ze dan zegt dat dit misschien zelfs wel genoeg voor me is kijk ik haar ongelovig aan. De vorige bevalling werd remifentanil me immers afgeraden omdat het effect na verloop van tijd af neemt. Maar ik grijp uiteraard alles aan om de weeën een beetje te verlichten dus een kwartier later heb ik een slangetje in mijn infuus erbij en een groene knop in mijn hand.
Ondertussen worden de weeënopwekkers nog wat hoger gezet en volgen de weeën elkaar erg snel op. Op mijn zij probeer ik de weeën op te vangen, en daarna hangend over het bed, verstrikt in de wirwar van infuusslangetjes, het elektrodekabeltje op het hoofdje van de beeb en de CTG kabels. Het (heldere) vruchtwater gutst bij elke wee in golfjes over de vloer. De halve kamer staat blank. De verloskundige en stagiaire komen binnen om te checken en gaan eerst even dweilen en bedmatjes verwisselen.
De weeën zijn echt heel heftig, zelfs met de remifentanil. Ik concentreer me op de knop in mijn hand. Zodra die groen is en ik een wee voel opkomen wordt die meteen ingedrukt. De diensten zijn inmiddels gewisseld en er komt een andere verloskundige binnen. Ik ben inmiddels helemaal kapot en half in paniek bij de gedachte dat ik zo misschien nog wel uren door moet. Ik smeek om de ruggenprik.
De verloskundige doet een toucher en vraagt me wat ik denk dat de stand is. Ik durf niets te hopen dus ik zeg 5 centimeter. Het blijkt 8 te zijn. Ik ben dus in 2 uur van 2 cm naar 8 cm gegaan. De remifentanil heeft dus toch zijn werk heel goed gedaan!
De verloskundige zegt dat ze even naar een andere kamer moet en dat ze z.s.m. weer terug is. Nog geen 10 seconden nadat ze de deur uit is krijg ik persweeën. Geen twijfel mogelijk. Ik schreeuw het uit! Ik kan het niet tegenhouden, mijn lichaam lijkt te ontploffen.
Gelukkig komt de andere verloskundige met de stagiaire snel binnen. Ze hadden van hun collega al een seintje gehad dat het eraan zat te komen.
En dan het persen. Een miljoen keer heftiger dan bij mijn eerste bevalling. Mijn benen in de steunen (zoals ik in mijn bevalplan had aangegeven) en ik begin op volle kracht. Al snel gaat mijn hele lijf trillen van de inspanning en verlies ik even de moed. Ik kan het niet bijhouden, ik heb geen ruimte om op adem te komen. Bij Hannah zat ik tussen de persweeën door grapjes te maken (begonnen met de ruggenprik nog aan). Nu was ik aan het vloeken en jammeren.
Ik MOET schreeuwen, maar het mag niet van de verloskundige. Ik moet al mijn energie steken in het persen en niet in het maken van geluid. "Bitch" denk ik dan nog. Laat me lekker schreeuwen! De verloskundige spreekt me vermanend toe als ik een halfslachtige perswee wegpuf, maar ik moet heel even rusten.
Op een gegeven moment roept het mens dat ze een knip gaat zetten als het de volgende wee niet lukt. Het doet me niet zoveel. Achteraf vertelde ze me dat ze daarmee alleen maar dreigde zodat ik nog even alle zeilen bij ging zetten. Het heeft geen indruk gemaakt, een knip kon me niet schelen.
Dan staat bij de perswee ineens het hoofdje (en voel ik het naar achteren en voren uitscheuren
De stagiaire grijp het fototoestel uit S. zijn handen en maakt een serie foto's van de geboorte van het hoofdje bij de volgende wee. Ik moet even inhouden omdat de vlos de schoudertjes even moet checken. Die blijken goed te liggen, en bij de volgende wee floept de beeb eruit en wordt op mijn buik gelegd. Ik heb dan 23 minuten geperst.
Mia!
13.06 uur is ze geboren, dus ik heb er vanaf het breken van de vliezen ongeveer 5 uur over gedaan (een uur korter als je rekent vanaf de eerste weeën).
De navelstreng wordt geknipt, de placenta pers ik er en passant ook nog even uit en de dames verloskundigen excuseren zich. Ze zijn even ergens anders nodig en komen later nog terug voor het hechten. Het kan me niet schelen, ik heb mijn meisje op mijn borst. Mia gaat meteen op zoek naar mijn tepel en hapt zich als een pitbull vast als ze hem gevonden heeft.
Een halfuur later word ik dan alsnog gehecht. Naar achteren is geen probleem. Het stukje gescheurde schaamlip is verschrikkelijk. Ik zit bijna tegen het plafond als ze het probeert te verdoven en een verdieping hoger als ze er met de naald doorheen gaat. Het is erg moeilijk te verdoven en ik moet even hartgrondig vloeken. Sjees, wat is dat afschuwelijk!
Na een paar uur word ik dan eindelijk gedouched en aangekleed en komen mijn ouders met mijn grote dochter. Die heb ik 3 dagen moeten missen! Na veel geknuffel mogen we naar huis en daar vieren we dan nog een gezellig oud en nieuw met oliebollen en champagne en veel vuurwerk.Mooi beschreven Octo!Octo ook al zo'n heftige! En dat inscheuren en hechten iddWat een heftige verhalen zo achter elkaar!
Soempie, kijk je er wel positief op terug?
Octo, waarom ben je voor je uitgerekende datum ingeleid?*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.Octo, jouw bevalling was veel heftiger. Knap vind ik het, zonder ruggeprik. Het persen was erg heftig en dan ook nog het scheuren en hechten.
En ik weet niet hoe ik terug kijk op de bevalling. Het is allemaal veel te dubbel. Ik vraag me vooral af hoe een bevalling gaat als het uit zichzelf begint. Zit er dan echt wat tijd tussen de weeën? En hoe voelt het persen dan? Is dat te doen zonder ruggeprik? Ik voel me nog steeds een beetje een aansteller, terwijl ik rationeel gezien wel weet dat het niet normaal was.
En het eind moet ik eigenlijk alleen maar om lachen. Als m'n man wat langer in de rij had gestaan bij het wegbrengen van z'n dienblad, was hij er niet eens bij geweest. En ik krijg ook nog steeds te horen: 'het hoofdje was er half uit en jij maakt je druk over of er wel haar op zit of niet?!'.Klopt, dat is ook wat ze mij hebben verteld voor ze het inwendig onderzoek deden.quote:
Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.
Fee, ik las in Z&G dat je er even helemaal doorheen zat gister. Ik duim voor je dat het uit zichzelf begint en dat je kunt bevallen zoals je het graag wilt. En dan wil ik heel graag je verhaal hier lezen, natuurlijk.In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetSoempie, t is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft. Dat je je afvraagt hoe weeen bij een 'normale' bevalling voelen en of er dan tijd tussen zit. En dat je je een mietje voelt, maar ook weet dat dit niet normaal was. Precies al die gevoelens heb ik ook gehad. En soms nog steeds. Maar we zijn echt geen mietjes hoor! Ik ken vrouwen die uit zichzelf begonnen waren en op het eind stimulatie van de weeen nodig hadden en stuk voor stuk zeggen ze dat de infuus-weeen hels waren. Dus daar hou ik me nu ook maar aan vast.
Dank voor je lieve woordenSoempie, ik had een weeënstorm, en mijn weeën waren niet regelmatig, er zat max 45 seconden en minimaal 5 seconden tussen 2 weeën. Het vervelende was dat als er meer tijd tussen de weeën zat deze ook heeeeeel heftig waren.
Bevallen is heel persoonlijk en ikzelf heb voor mn bevalling destijds geroepen dat als ik ingeleid zou worden dat ze me meteen een ruggeprik mochten geven, ingeleide bevallingen schijnen erger te zijn dan natuurlijk opgewekte bevallingen, mede doordat het psychische aspect ("elk half uur komt er iemand binnen die het erger maakt") ervoor zou zorgen dat je slecht tot rust komt.Soempie en octo wat een heftige bevallingen..
Soemp, jammer dat ze niet eerst even gecheckt hebben of die banden wel goed zaten.. Had je misschien iets ellende gescheelt. Maar misschien ook wel weer meer tijd gekost?
Ik had ook een weeenstorm op natuur.. Had amper tijd om op adem te komen, zat misschien 15 seconden max tussen. En soms net 2 keer ademhalen... Maar dan had ik misschien wat meer profijt van de natuurlijke hormonen om het gevoel te verzachten?
Octo, dat hechten
Herken het zo. Door mijn 1e bevalling was er nogal wat litteken weefsel en daar konden ze gewoon niet goed verdoven. Dat was echt naar pijnlijk, vergeleken met de bevalling.. Dat laatste had nog nut tenminste..Oké, dat klinkt logisch. Ik had inderdaad nog geen centimeter ontsluiting. Ondanks voorweeën vanaf de 36e week (en ik was voorbij de ud)quote:
Lovechild, volgens mij doen ze als je nog geen ontsluiting hebt nog steeds die gel. Als er al wel iets ontsluiting is, prikken ze de vliezen door en gaat het infuus aan. Tenminste, zo heb ik het begrepen.Nou dat je niet mondiger was begrijp ik hoor! Je was gewoon aan de vk overgeleverd. En ik weet niet of het je eerste was maar dan weet je al sowieso niet wat je allemaal overkomt. Je moet toch eerst dit mee hebben gemaakt om te kunnen weten hoe je het een volgende keer niet meer wilt. Niks om jezelf kwalijk te nemen inderdaad!quote:En ik had inderdaad heel erg het gevoel dat mijn bevalling niet meer van mij was. Ik voelde mijn lichaam totaal niet meer aan, het werd duidelijk gestuurd door die hormonen. En de vk bepaalde steeds van 'standje hoger.... nee toch weer een standje lager'. En dat onderging ik dan maar. Heel jammer achteraf. Ook dat ik zo slecht was ingelicht van tevoren en dat ik zelf niet mondiger ben geweest. Maarja ik was zo overrompeld door alles en uiteindelijk alleen nog bezig met overleven, dus ik neem het mezelf niet echt kwalijk.Vanaf dat ik mijn tweede kind kreeg, heb ik me echt nooit meer voor kunnen stellen dat het me gelukt is. Zij en de twee erna zijn tien minuten na het begin van de persweeën geboren, de laatste zelfs voordat de vk er was; zo hard ging het.quote:Wat ernstig dat jij zo lang je weeen moest inhouden!!
Het was echt heel jammer want het inhouden heeft me zoveel van mijn krachten gekost, dat de pomp er uiteindelijk aan te pas moest komen. Ik kreeg hem er niet meer zelf uit. Maar goed, dat heb ik daarna dus nog drie keer beter kunnen doenDon't you love her madly?Ja klopt Lovechild, ik denk ook dat je het eerst eens meegemaakt moet hebben voor je precies kunt weten wat je wel en niet wilt. En inlezen over een inleiding heb ik toen expres niet gedaan, omdat ik niet al angstig heen wilde gaan. Ik wilde een 'open mind' houden en gewoon kijken wat mijn ervaring was. Terwijl ik normaal gesproken dus wel veel meer van t voorbereiden ben. Maarja, geen ervaring, dus je weet inderdaad niet wat je kunt verwachten en wat je eventueel niet zou willen.
Haha, blij dat het de drie volgende keren beter gingZaterdag 17 september. Heel vroeg in de ochtend. Ik word wakker van lichte kramp. Omdat het vandaag mijn do day is ga ik er niet vanuit dat het echt wat is. Want 2 keer op de uitgetelde dag bevallen is wel heel toevallig. Toch maak ik lief wakker met de mededeling dat hij waarschijnlijk snel vakantie heeft.
In de loop van de dag zetten de weeen goed door. Ook onder de douche komen ze geregeld. De kinderen spelen lekker buiten dus ik kan in alle rust de bevalling op me af laten komen. Ik wil eigelijk al de vlos bellen want vind het toch allemaal wel heel heftig. Dit is niet wat ik herken van de bevalling van Leander. Net als we op het punt staan om te bellen zie ik Leander in de speeltuin van de glijbaan vallen. Een behoorlijke klap van zo'n 2 meter naar beneden. Mijn hart slaat een paar keer over en lief vliegt naar buiten. Leander is echt even helemaal weg. Net als mijn weeen. Snel de hap bellen, lief mag langs komen met Leander. Ik zit thuis te wachten, weeen weg, kind weg en lief weg.
Als na een uurtje lief en Leander weer thuis komen is bij mij nog alles rustig. Met Leander is gelukkig alles ok. Beetje moe van alles maar dat is gelukkig alles.
's Avonds gaan we maar op tijd naar bed. Ik hoop dat de weeen weer wat op gang gaan komen als ik tot rust kom. En inderdaad helpt het. Tegen 00:00 spring ik maar weer onder de douche. Ik moet weer spugen en daardoor weet ik net als de vorige keren dat het snel gaat. Ook verlies ik bloed en slijm, ik roep lief uit bed om de vlos te bellen. Ik vind het ondertussen niet leuk meer en het doet heel erg pijn. Alles is veel erger dan met Leander toen. Ik moet mezelf even toespreken dat ik niet moet gaan vergelijken. De vlos kan nog niet meteen komen want ze is net bij iemand anders. Als ze daar klaar is komt ze meteen onze kant op. Tegen half 3 is ze er. Ze ziet meteen dat het goed op gang is en wil de vliezen breken. Eigenlijk wil ik dat niet want ben bang dat we naar het ziekenhuis moeten. Ik wil zo graag deze laatste keer thuis bevallen. Uiteindelijk ga ik toch overstag. Ze moet veel moeite doen want de vliezen zijn behoorlijk stug. Als het toch lukt voel ik het al. Lijkt wel modder wat eruit komt zo dik. Dus ik vraag: Poep zeker he? Moet moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Daar gaat mijn thuisbevalling. Mijn vlos is meer van doorzetten dan ik ben: "Wat als het weer zo mis gaat als met Leander? Wil je dan thuis zijn of in het ziekenhuis?" Beng terug op aarde. We hebben geen keus, zelfs niet stiekum. Spullen pakken en op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen word de vlos gebeld door het vrouwtje waar ze voor me was. De weeen komen nu wel heel snel of ze aub wilde komen. Eigelijk wil ik dat niet maar ze gaat toch. De vlos van het ziekenhuis neemt het over. Als ik goed op en wel op de kamer lig en aangesloten ben gaat ze weg, dan is het bijna 3 uur. De vlos van het ziekenhuis komt kennismaken. Ik heb er allemaal ruk aan. Ik heb pijn en wil de bevalling zo snel mogelijk achter de rug hebben. De vlos gaat weer even weg en de zuster blijft. De deur valt dicht en ik voel dat er iets aankomt. Ik roep dat de kleine eraan komt en de zuster belt snel de vlos. Die komt binnen doet der handschoenen aan. Ik kan nog net iets moppelen van sorry maar ik doe niks als daar onze derde zoon is. Tis echt weer een jongentje. Onze derde zoon. Matthias!! Het is kwart over 3. Hij had zijn navelstreng 4 keer om zijn enkels en 2 handjes naast zijn hoofd. Hij kwam bungeejumpend de wereld in. Dat beloofd nog wat. Onze waaghals. Gelukkig doet ie het meteen goed en mag ie lekker bij me blijven. Wat is ie vreemd, zo niet zijn broer. Ik had echt een kloon verwacht, maar niks is waar. Ik herken hem niet en voel me een beetje schuldig. Dan kijkt ie me aan, meteen krijgt ie een lachstuipje. Ja dat is onze zoon. Ik hou van hem, zal hem altijd beschermen. Mijn kleinste.
Ik hoef niet gehecht te worden. Geen scheurtje helemaal niks. Daar komen we mooi makkelijk vanaf. De vlos en zuster laten ons lekker met zijn drieen. Als ik wil douchen enzo moet ik maar bellen. Tegen 05:00 ben ik er klaar mee. Heb het koud, voel me vies en wil het liefst naar huis. Dus lekker onder de douche en toch vragen of je niet naar huis mag. Ik mag wel maar Matthias moet blijven. Ja logisch dat ik dan ook blijf. Over een paar uur komt de ka Matthias na kijken en als het goed is mag ie mee naar huis. De rest van de nacht lig ik met Matthias op mijn buik te genieten en te kijken of ie echt niet op zijn broer lijkt. Slapen lukt niet, mijn buurvrouw is ook nogal luidruchtig. Maar ja dat halen we thuis wel weer in.
Tegen 09:00 is mijn lief er weer. Ik heb net te horen gekregen dat de ka pas tegen 11:00 komt. Het is zondag en dan zijn ze er nooit om 09:00. Ik baal enorm. Ik wil naar huis, naar mijn andere 2. Die moeten hun broertje ook zien. Maar gelukkig komt om 09:05 de ka binnen en ze neemt meteen Matthias mee. 10 Minuten later haalt ze mijn lief dat ze hem mag aankleden en dat we naar huis mogen. Eindelijk...Good mums have sticky floors, dirty ovens and happy kids!!Mooi verhaal MeNicole2! En wat bijzonder hoe je lijf dan in tijden van stress gewoon stopt met bevallen, he. En t dan weer mooi oppakt.Hier ook eindelijk mijn verhaal op papier gekregen. Het is nogal een lap tekst geworden. Maar goed, de bevalling duurde dan ook 28 uur.
Wat er aan vooraf ging:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dinsdag 10 januari, 3 dagen na mijn uitgerekende datum, begint zoals de voorgaande dagen. Ik word wakker en merk teleurgesteld op dat er weer niets is gebeurd vannacht (bevallingen beginnen immers vooral ’s nachts heb ik me laten vertellen). Bij het uit bed stappen check ik of er al vruchtwater lekt. Maar nee, mijn vliezen zijn nog steeds intact. Op het toilet begint het broekloeren, slijmprop al verloren? Ook al niet. Ik verwacht een dag zoals de voorgaande. Niets is minder waar….
Rond half 2 begin ik iets te voelen, heftige krampen. Zouden dit weeën zijn? Ik bedenk me dat er gezegd wordt dat als je echt weeën hebt, je het zeker weet. Ik twijfel, dus zijn het dan geen weeën? (en bedankt Bitterend….) Op Fok krijg ik de tip om onder de douche te gaan, als het daarna afzwakt, zijn het oefenweeën, blijft het zo dan is het het echte werk. Goed idee, dus onder de douche. Daarna lijkt het even weg te zakken maar vervolgens komt het terug. Geen twijfel over mogelijk, dit zijn weeën. Om 15.15 uur sms ik Argento dat hij toch maar naar huis moet komen. Ik probeer te timen en merk dat de weeën al om de 6 minuten komen en toch wel zo'n 45 seconden aanhouden. Dat gaat de goede kant op! De weeën zijn redelijk sterk en ik moet ze toch wel wegzuchten. Ik besluit om maar weer onder de douche te gaan, dit keer met een stoel zodat ik kan zitten en er dus wat langer onder kan blijven. Om 17.00 uur is Argento thuis. Hij neemt het timen over en al snel blijkt dat de weeën om de 5 minuten komen en een minuut aanhouden. Tijd om het ziekenhuis te bellen dus. We bellen de verloskamers en we mogen komen. We pakken nog wat laatste spulletjes in, nemen de maxicosi mee en om half 7 gaan we op weg naar het ziekenhuis. Ik kijk nog een laatste keer om en denk "de volgende keer als ik hier weer ben, zijn we met zijn drietjes en dragen we onze zoon over de drempel".
Rond 19.00 uur zijn we in het ziekenhuis. Ik wil geen rolstoel dus we lopen –nou ja, strompelen en af en toe stoppen om een wee weg te puffen) naar de verloskamers op de 1e verdieping. We krijgen verloskamer 1 toegewezen. In deze kamer gaat het dus gebeuren, hier wordt onze zoon geboren. Ik overhandig mijn bevalplan. Volgens de verloskundige staan hier geen dingen in die niet geregeld kunnen worden.
De weeën worden heviger. Ik installeer me op bed. Mijn bloeddruk wordt opgemeten en ik word aan de ctg gehangen. Rond 20.00 uur komt de dienstdoende verloskundige kennismaken. Ze toucheert en ik blijk 2 cm ontsluiting te hebben. Dat komt overeen met wat ik had verwacht. Daarna weer onder de douche maar na een half uurtje heb ik dat ook wel gezien. Daarna probeer ik allerlei houdingen om de (rug)weeën op te vangen. Uiteindelijk beland ik toch weer op bed maar eigenlijk werkt geen enkele houding. De weeën zijn inmiddels behoorlijk heftig. Om 22.00 uur komt de verloskundige weer, en wat een tegenvaller, nog steeds 2 cm ontsluiting. Ik begin me af te vragen of ik dit wel vol ga houden in dit tempo. De verloskundige is ook niet blij met de vorderingen en overlegt met de gynaecoloog. Ze komt terug met 2 opties: de eerste optie is met een sterk slaapmiddel slapen en hopen dat het morgen beter gaat, de andere optie is een ruggeprik en daarna aan de weeopwekkers en doorpakken. Optie 1 wordt afgeraden omdat de weeën te sterk zijn om met een slaapmiddel te bestrijden en zelf willen we ook graag door. De verloskundige wijst me er wel op dat ik met een ruggeprik niet kan bevallen op een baarkruk zoals in mijn bevalplan staat maar op dat moment kan dat hele plan me gestolen worden.
Rond 22.30 uur worden mijn vliezen gebroken en wordt een inwendige ctg geinstalleerd door middel van een een draadje op het hoofd van de baby. De slijmprop is volgens de verloskundige behoorlijk taai. Daarna wordt alles gereed gemaakt voor de ruggeprik en wordt het infuus aangelegd. We moeten echter wachten want de anesthesist is nog bij een keizersnede van een tweeling aanwezig. De weeën zijn nu bijna ondraaglijk en ik heb het echt zwaar. Argento coacht me goed en herinnert me er regelmatig aan dat ik moet blijven ademen. Ondertussen vindt de overdracht plaats en hebben we een nieuwe verloskundige en verpleegkundige. Rond 00.30 uur krijgen we bericht dat we door mogen. Met bed en al word ik naar de ruimte gereden waar de ruggeprik gezet zal worden. Ondanks de pijn vind ik het heel eng. Uit angst dat er iets verkeerd gaat hang ik muisstil in Argento’s armen. De anesthesist is hier wel blij mee. Tussen de weeën door wordt de ruggeprik gezet en ik voel meteen verlichting. Het neemt de weeën niet weg maar de scherpe randjes zijn er absoluut vanaf. Wat een opluchting! Ik blijf de rest van de nacht helemaal lyrisch over de ruggeprik. Om 01:30 uur zijn we weer terug in de verloskamer krijg ik een blaaskatheter en wordt het oxytocine-infuus aangesloten. De dosering zal elke 20 minuten worden opgehoogd. Mijn bloeddruk wordt om de 5 minuten opgemeten. De verpleegkundige hoopt dat de baby voor 7 uur wordt geboren zodat zij het nog mee kan maken. Dit hopen wij ook! Ontsluiting is rond 3 uur 4 cm te zijn.
Rond 03:30 is er wat paniek, de hartslag van de baby dipt door een wee die blijft hangen. De monitor wordt blijkaar ook buiten de verloskamer goed in de gaten gehouden want al snel komen verloskundige en verpleegkundige binnen spoeden. Ik moet op mijn zij gaan liggen en krijg extra zuurstof. Gelukkig klimt zijn hartslag snel weer op naar de normale waarden.
De rest van de nacht verloopt rustig, het infuus wordt steeds hoger gezet en soms een stapje terug als het te hard gaat. We proberen wat te slapen maar dat lukt niet echt doordat er voortdurende in- en uitgelopen wordt om het infuus bij te stellen en mijn bloeddruk steeds automatisch wordt opgemeten. Voor 7 uur bevallen hebben we inmiddels opgegeven, we hopen nu op 9 uur. De ochtendploeg arriveert en komt zich voorstellen. Mijn ruggeprik begint te piepen: het infuus is bijna leeg. Ik raak bijna in paniek maar gelukkig wordt er snel een nieuwe aangesloten.
Rond 10 uur wordt er weer getoucheert: de ontsluiting schiet nog steeds niet op. Het is nu 5 centimeter. Ik begin het zat te worden. Ik kan bijna geen houding meer vinden door het vele liggen en ik ben zo ontzettend moe. Ook komt de vraag bij me op waar dit eindigt. Hoe lang moet het nog duren? Ik zie het eigenlijk niet meer zo zitten. Het is nog steeds wachten op voldoende ontsluiting maar ik denk inmiddels “haal hem maar”.
Rond de dienstwisseling van 15.00 uur is de ontsluiting bijna 7 centimeter. Dit begint ergens op te lijken. Ik begin ook al wat persdrang te voelen. Er wordt een echo gemaakt om te kijken hoe de baby ligt. Eigenlijk gaat dit nogal langs me heen.
Ik lijk persweeën te hebben maar de ontsluiting is nog niet helemaal volledig, 9 centimeter en er zitten nog randjes. Ik moet op mijn zij gaan liggen in de hoop dat de randjes weg gaan. Rond 16.00 wordt de beslissing genomen: we gaan om 16.45 proberen te persen ondanks de nog niet volledige ontsluiting. Als dat niet lukt dan wordt het een keizersnede. De OK wordt op de hoogte gebracht, mijn bloedgroep wordt gecheckt zodat er reservebloed klaargelegd kan worden. De ph waarde van de baby wordt ook gecheckt om te kijken of hij het allemaal nog aan kan. Dit gebeurt door bloed af te nemen uit het hoofdje. Gelukkig is dit helemaal in orde. Jammergenoeg moet de ruggeprik uit.
Om 16:45 wordt voeteneinde van het bed neergeklapt en komen de beugels. Met alle kracht die ik nog in me heb, begin ik mee te persen onder aanmoediging van de aanwezigen, 3 keer persen in elke wee. Ik sluit mijn ogen en trek me terug in mezelf, ik ben te moe om mijn ogen open te houden en heb al mijn energie nodig. Maar het gaat goed! We kunnen door. De verloskundige meldt dat het hoofdje zichtbaar is en dat hij veel haar heeft! Inmiddels is duidelijk geworden dat de baby niet helemaal goed ligt waardoor de vacuümpomp er aan te pas moet komen. De gynaecoloog en arts-assitent komen erbij. De gyneacoloog maakt me duidelijk dat de pomp slechts ter sturing is, ik moet hem er echt zelf uitpersen. Argento en de gynaecoloog houden allebei een been vast en het persen gaat verder. Dan is het tijd voor de verdoving voor de knip, dat doet zeer! En het is niet 1 prikje, het zijn er meerdere. Ik pak de hand van Argento om hem fijn te knijpen maar het blijkt de hand van de verloskundige te zijn. Oeps, sorry. Ondertussen gaat ook nog mijn mobiel die nog op het nachtkastje ligt en die ik niet uitgezet heb. Briljante timing. Dan is het tijd voor de knip, in 1 wee geef ik alles wat ik in me heb. De knip wordt gezet, wat een pijn! Er komen geluiden uit mijn mond die ik nu niet meer kan produceren. Een kruising tussen een grom, een kreun en een schreeuw geloof ik. Dan hoor ik de verloskundige zeggen: “Kyara, kijk eens wie daar aan komt?” Ik doe mijn ogen open en daar wordt een prachtige baby in mijn armen gelegd. Luid krijsend, bloederig en glibberig maar het is het mooiste jongetje wat ik ooit heb gezien. Ik had in de pijn niet eens gevoeld dat hij er al helemaal uit was! Het is 11 januari 2012, 18:02 uur en Midas Robin is geboren, onze zoon. Ik ben mama en Argento is papa! Wat is hij groot! En wat een boel haar! Zijn naam hardop uitspreken tegen andere mensen voelt nog vreemd. Argento sprint snel de kamer door om de camera te pakken en maakt de eerste foto’s. Ondanks dat hij het niet van plan was, knipt hij toch de navelstreng door. De gynaecoloog maakt de foto’s.
Dan moet de placenta en nog uit. Ik krijg een spuit met hormonen in mijn infuus en er wordt flink op mijn buik gedrukt. De placenta blijft zitten. Dit betekent dat deze manueel verwijderd moet worden in de OK. Ik heb hier al over gelezen en zie meteen de positieve kant: gehecht worden onder narcose. Ik word snel klaargemaakt voor de OK en moet afscheid nemen van man en kind. In de OK krijg ik weer een ruggeprik, al is deze veel sterker, en een slaapmiddel. Tijdens de ingreep verlies ik veel bloed, 2x zoveel als normaal (fluxus). In de tussentijd wordt Midas gewassen, gewogen, gemeten en aangekleed. Argento krijgt beschuit met muisjes en brengt tijd met zijn zoon door in afwachting tot ik uit de OK ben. In de verkoeverkamer worden we weer herenigd. Al ben ik nog redelijk van de wereld. Om 21:30 uur worden we naar de kraamafdeling gebracht en kunnen we de familie op de hoogte brengen.
Helaas heeft Midas tijdens de bevalling een infectie opgelopen. Op vrijdag 13 januari wordt hij opgenomen op de mediumcare van neonatologie voor een ab kuur. Ik breng mijn kraambed dus ook in het ziekenhuis door. Helaas word ik wel eerder ontslagen waardoor ik letterlijk met lege handen in een mooi versierd huis thuis kom. Op 20 januari mogen we Midas ophalen en zijnwe eindelijk compleet.Heftig Kyara. Op sommige punten wel herkenbaar, zoals de paniek als het infuus bijna leeg is.
Hoe denk je nu trouwens over zo'n bevalplan? Ik had er wel een geschreven, maar ben hem helemaal vergeten af te geven en achteraf ging alles precies zoals ik zelf al aan had willen geven.In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.PiagetSoemp, ja ik heb toen wel ana jou gedacht. Op fok spieken naar jouw vorderingen was mijn afleiding.
Bevalplan heeft voor mij vooral vooraf veel goed gedaan. Er over nadenken wat je wil en verwacht. In het ziekenhuis werd het ook heel serieus genomen. Elke ploeg kwam er steeds weer op terug waaruit bleek dat het ook echt gelezen werd. Dat was wel heel fijn.
Ze proberen moeder en kind zoveel mogelijk samen te houden maar het was topdrukte in het ziekenhuis en ze hadden bedden te kort. Ik lag daar zonder medische noodzaak dus dan gaan anderen voor. Rationeel heel begrijpelijk, ook toen, maar ik heb tranen met tuiten gehuild toen ik naar huis moest. Ik mocht nog wel naar zo'n overnachtingskamer in het ziekenhuis maar dat vond ik te emotioneel (mijn vader is ook in dat ziekenhuis overleden en mijn moeder heeft toen een tijdje in die kamers geslapen) en bovendien was het alleen maar voor de nacht en zo ver wonen we nou ook weer niet van het ziekenhuis.Durfde nu pas weer de verhalen te lezen , maar jeetje kyara , octo, soemp en wie vergeet ik nu?Engaging Infinite Improbability Drive..Kyara....
Maar petje af voor jou hoor! Je bent echt een bikkel! En je hebt een prachtig mannetje op de wereld gezetJeetje Kyara. Wat heftig! Ik herken veel. De urenlange ontsluitingsfase, paniek toen het infuus wegging, opeens verkeerde ligging, knip, de pomp. Wat een nasleep ook. Ik hoop dat je het een plek kunt geven.Hier mijn verhaal:
Al 2 dagen heb ik last van oefenweeen. Steeds hoop ik dat het doorzet, maar nee.
6 februari 's avonds.
Weer last van buikkrampen, ik bel toch maar even de verloskundige.
Ik krijg de assistente, en leg mijn verhaal uit. Of het misschien ook een blaasontsteking kan zijn.
Ik moet heel vaak naar de wc, en dan de buikkrampen. Ze kan er niks over zeggen. Het kan ook komen doordat de baby helemaal is ingedaald. Maar als ik het niet vertrouw, moet ik maar even wat urine naar de huisarts brengen om te laten controleren. Ik besluit vannacht nog even af te wachten, en anders morgen naar de huisarts te gaan.
Om 23.00 uur gaan we naar bed en ik val al snel in slaap.
7 februari 01.00 uur
Ik word wakker van de buikkrampen, ze zijn nog erg onregelmatig.
02.00 uur
Hmmm... de krampen worden iets erger. Zou het dan toch begonnen zijn?
Ik pak de Ipod erbij om te kijken of er regelmaat in zit, en hoe lang de weeen duren.
03.00 uur
De weeen komen om de 5 minuten en worden sterker. Slapen lukt me toch niet meer, dus ik stap voorzichtig uit bed.
Ik wil Michael niet wakker maken, maar met dat ik de sleutels pak om beneden het alarm uit te zetten word Michael ook wakker. Hij vraagt wat ik ga doen, dus ik zeg dat ik denk dat het is begonnen.
En dat ik maar even de verwarming op de babykamer aan ga zetten, en de kruiken ga controleren.
Van mij mocht hij nog even blijven liggen, maar nee. Michael doet het licht aan, en gaat ook uit bed.
04.00 uur
De weeen komen weer iets onregelmatiger, misschien omdat ik wat aan het rondlopen ben.
Ik besluit toch de verloskundige te bellen en ze komt zo snel mogelijk.
Ondertussen ga ik vast op het kraambed liggen met sudoku, de Ipod en klets nog vrolijk met Michael.
04.20 uur
De verloskundige is er. Ze zet de spullen klaar en daarna toucheert ze me. 2 cm ontsluiting.. hmmm.. dat is niet veel! Omdat ik nog zo vrolijk was, dacht ze al, dat het niet zo ver kon zijn.
04.30 uur
De verloskundige wil proberen om mijn vliezen te breken. En het lukt! Ze verwacht dat de weeen nu sneller en heftiger zullen worden.
Michael belt het kraambureau dat er een kraamverzorgster moet komen.
Ik moet nog regelmatig naar de wc en ga dan weer op bed liggen om de weeen op te vangen. Elke wee wordt heftiger.
05.30 uur
De kraamverzorgster is er. Ik moet weer naar de wc, en moet een wee staand opvangen. Hmm.. dat voelt ook wel fijn.
Ik besluit om niet meer te gaan liggen en staand de weeen op te vangen. Tussen de weeen door klets ik nog met de verloskundige en kraamverzorgster.
06.00 uur
Michael belt mijn ouders, zodat zij op tijd zijn om Sarah en Kevin op te halen.
Mijn moeder komt zo snel mogelijk, maar het zal toch minimaal 1,5 uur duren voordat ze hier kan zijn. De weeen zijn nog op te vangen, maar ik merk dat het steeds moeilijker gaat.
06.30 uur
ooooowww wat een pijn! Maar ik weet dat het nog pijnlijker en heftiger gaat worden. Ik vang de weeen nog steeds staand op, maar nu met mn onderarmen leunend op het bed.
Ook moet ik overgeven. De verloskundige en kraamverzorgster zijn ondertussen even naar beneden gegaan, zodat ik alleen met Michael de weeen kan opvangen.
06.55 uur
De verloskundige wil weer toucheren. 7 cm. Nog even dus..
07.00 uur
Ik kan niet meer. Ik ben zo moe. De weeen vang ik nog steeds staand op, maar ik kan soms niet eens meer op mijn benen staan.
Na elke wee ga ik gauw zitten op bed, maar soms komt ook gelijk een volgende wee waardoor ik geregeld door mn benen zak van vermoeidheid.
Ik ben nog steeds misselijk, de lucht is ook zo droog in de kamer dat ik een vreselijk droge mond heb door het puffen.
Ik ben ook erg duizelig, en heb het gevoel alsof ik moet flauwvallen. Ik zie ook erg wit, dus ze halen snel wat ranja omdat ik geen Dextro in huis heb. Gelukkig helpt dat.
De verloskundige zegt dat ik de weeen heel goed en rustig opvang.
Ondertussen zijn Sarah en Kevin ook wakker geworden. Michael kleed ze aan en brengt ze naar beneden zodat ze een broodje kunnen eten. Hij rent heen en weer tussen mij en onze kinderen.
07.30 uur
Ik ben kapot. Ik vraag me af of ik nog de kracht heb om te persen straks. De weeen komen steeds sneller achter elkaar.
Vaak lukt het rustig puffen me niet meer, ik maak nu ook meer geluid en soms is een wee zo sterk dat ik bijna moet hyperventileren door het puffen.
07.50 uur
Michael besluit Sarah en Kevin naar de buren te brengen, zodat mijn moeder ze daar kan ophalen.
07.55 uur
Ineens een perswee! Ik sta nog steeds en probeer te puffen maar dat lukt bijna niet. Ik grom, ik puf, ik schreeuw.
Ik moet snel op bed gaan liggen en er komt gelijk nog een perswee, de verloskundige ziet het hoofdje al.
De kraamverzorgster rent snel naar Michael die net Sarah en Kevin bij de buren heeft gebracht.
Omdat ik de vorige keren ben ingeknipt, wil de verloskundige nu proberen dat te vermijden. Ik moet dus veel zuchten zodat het niet te snel gaat. Al snel staat het hoofdje en moet ik zuchten. Bij de volgende perswee wordt het hoofdje geboren, maar omdat de verloskundige niet wil dat het te snel gaat moet ik de perswee wegzuchten. Maar ow, wat doet dat pijn! Ik schreeuw het uit, zoveel pijn heb ik nog nooit gehad!
08.02 uur
En dan bij de volgende perswee mag ik weer meepersen en word om 08.02 uur ons kindje geboren. Ik hoor de verloskundige zeggen: "een jongetje".
Het dringt nog niet tot me door, pas een paar seconden later reageer ik verbaasd met: "is het echt een jongetje?"
We hebben nog een zoontje gekregen, en hij heet Lucas!
Michael mag weer de navelstreng doorknippen.
Omdat ik erg veel last van naweeen heb, mag Michael al snel Lucas vasthouden. Ondertussen probeert de verloskundige of de placenta wil komen, maar die heeft nog geen zin om geboren te worden.
Om ongeveer 8.30 uur word Lucas gecontroleerd en alles is goed met ons mannetje. Hij weegt 3660 gram en is 52 cm. Apgar score is eerst een 8 (hij had het wat benauwd omdat hij vruchtwater binnen had gekregen), na 5 minuten een 9 en na 10 minuten een 10! Hij krijgt dan ook zijn eerste kleertjes aan.
De placenta wil nog steeds niet komen, en ik krijg een spuit. Na 10 minuten is daar dan ook de placenta. Hij is helemaal compleet.
En dan moet ik nog worden gehecht.
En als alles klaar is, en opgeruimd, mogen Sarah en Kevin dan eindelijk hun broertje ontmoeten. Wat heerlijk is dat, en ze zijn zo trots!
Mijn moeder was ondertussen ook al aangekomen, dus die kwam gelijk mee kijken. Kevin heeft al snel Lucas mogen vasthouden, en ook oma heeft Lucas mogen knuffelen.
Omdat ik na de bevalling gelijk besloot om geen borstvoeding te gaan geven, maakte de kraamverzorgster zijn eerste flesje klaar en die heeft Lucas heerlijk opgedronken.
Wat is het toch weer heerlijk, zo'n klein mannetje!Wow dat klinkt ook heftig CrazyMoon! Lijkt me wel een heerlijk momentje als alles achter de rug is, je in je eigen bed ligt en de kids komen kijkenWow, wat blijft het toch bijzonder! Had ook nog wat andere verhalen gemist, maar hoe heftig ook allemaal, we hebben het wel geflikt!Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......Aventura, ja, kan het wel een plek geven. Wat heel erg scheelt is dat ik me tijdens de bevalling heel veilig heb gevoeld in het ziekenhuis. Echt petje af voor Rijnstate. Ondanks dat we 4 shifts hebben meegemaakt was de communicatie altijd prima. Pijn vergeet je. Ik weet niet eens meer hoe een wee voelt (nou okey, de knip kan ik me nog wel voor de geest halen
Crazymoon, elke bevalling is heftig! Mooi om thuis te bevallen en dat de andere kinderen dan ook zo snel kennis kunnen maken in hun vertrouwde omgeving. Hebben Sarah en Kevin nog veel meegekregen van de bevalling?
Fee,
Ik geloof alleen niet dat ik nog thuis mag bevallen bij een eventuele volgende.M'n verhaal..
Hoop dat er een verhaallijn in zit, het is nog kort geleden maar in m'n hoofd soms nog wat warrig.
Een tijdje voor de bevallingSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.De dag van de bevalling
(11 en 12 mei)SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Zoë23 op 29-05-2012 14:58:15 ]Late reactie, maar lees je vraag nu pas hahaquote:
Crazymoon, elke bevalling is heftig! Mooi om thuis te bevallen en dat de andere kinderen dan ook zo snel kennis kunnen maken in hun vertrouwde omgeving. Hebben Sarah en Kevin nog veel meegekregen van de bevalling?
Nee, ik geloof het niet. Toen ze uit hun kamer kwamen hoorden ze mij wel, en wilden ze naar me toe. Michael kon ze nog net tegenhouden.
(denk dat ze wel zouden schrikken, als ze me hadden gezien).
Ik maakte ook pas meer geluid vanaf een uur of half 8. En toen waren ze beneden, en maakten ze zelf ook veel geluid
Bij de bevalling van Kevin had Sarah het wel door. Ik probeerde me groot te houden, maar in de auto bij mn moeder zei ze: 'oma, mama had au he?'
En ik vond het geweldig, toen Sarah en Kevin kwamen om hun broertje te zien. Ze waren ook zo trots!
Nog een paar foto's:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Prachtige foto's Crazymoon! *rammel*
Mooi verhaal Zoe.... zo te lezen was je nog behoorlijk assertief (weigeren toucheren enzo). Goed zo! Hoop dat het opschrijven helpt om het een plekje te geven (heeft voor mij heel erg geholpen).Dank je Kyara
Nou, daar gaat ie dan, mijn bevallingsverhaal:
Woensdagmiddag 6 juni 2012. Ik had dochter uit school gehaald en bij mijn moeder gebracht om een middagje te spelen. Zelf was ik erg moe, dus om half drie ben ik boven naar bed gegaan. Heerlijk geslapen, om vijf uur werd ik wakker. Rond kwart over vijf was ik beneden en heb ik op msn nog met vriendlief een boodschapje besproken wat hij even moest halen, hij zou dochter ophalen bij mijn moeder dus zou dan even langs de supermarkt gaan.
Om half zes kreeg ik een fikse harde buik. Ik dacht nog zo, dat lijkt er meer op! Vier minuten later ongeveer weer 1. Vijf minuten daarna weer. En ze waren direct flink pijnlijk en hielden erg lang aan. Tegen zes uur dacht ik nouhou dit gaat aanhouden denk ik! Dus ik heb vriendlief gebeld, die stond bij de supermarkt met dochter. Ik heb gezegd dat het begonnen was en dat we zo maar dochter terug naar mijn moeder moesten gaan brengen en dan richting ziekenhuis. Dus hij zou naar huis komen. Ik ben toen mijn ziekenhuiskaart op gaan zoeken, de camera gepakt, het telefoonnummer van de verloskamers opgezocht, en zo zuchte ik om de drie a vier minuten een fikse wee weg terwijl ik dus wat rondliep in de woonkamer.
Om 18:12 heb ik de laatste wee opgeschreven. Een perswee. Ik dacht huh?! dit kan niet, wat is dit? Ik ben toen naar het toilet gelopen, waar ik mijn broek op mijn knieen heb getrokken, weer een perswee kreeg en ik heb gevoeld. Ik voelde het hoofdje! Dan volgen er een paar ogenblikken van blinde paniek. Maar die maakte al vrij snel plaats voor een oerkracht waarvan ik niet wist dat ik hem had. De natuur werkt zo mooi op zulke momenten.
Ik kreeg weer een perswee en voordat ik eigenlijk goed had beseft wat er zou gaan gebeuren was M.art geboren. Hij is in het toilet gevallen. Ja het klinkt bijna als zo'n verhaal van de de tv, zulke dingen gebeuren alleen in amerika denk ik dan altijd.
Tussen mij en de pot heeft hij een buiteling gemaakt, hij lag niet ondersteboven maar een beetje dwars in de pot. Ik heb onder me gegraait, en zo stond ik dus opeens in het toilet met een glibberig babytje in mijn handen. Ik heb met mijn vingers zijn gezichtje schoon geveegd en hij begon daarop te huilen. Hij was ook mooi roze.
Ik ben daar maar gewoon gebleven, mijn broek hing nog steeds op mijn knieen en er lag inmiddels een bloedbad om mij heen dus tja waar had ik naartoe gemoeten ook. Zo heb ik een minuut of drie tot vijf gestaan.
Toen hoorde ik vriendlief binnen komen, met dochter! Die heeft dus behoorlijk wat dingen gezien die een vijfjarige absoluut niet hoort te zien. Maar ja zo was het nu eenmaal.
Vriendlief is zich natuurlijk helemaal het ik-weet-niet-wat geschrokken toen hij mij daar zag staan. Met een babytje in mijn handen en een bloedbad daar omheen.
Dochter heeft hij toen in de woonkamer 'geparkeerd', die heeft de hele scene dus ook gezien. Later hebben we haar zelfs nog even terug gehaald, het haar 'gewoon' maar laten zien. Ik had even geen weeen tussen de jongens in, dus ik kon haar ook heel rustig vertellen dat het niet erg was, dat het zo hoorde en dat het best goed kwam.
Vriendlief heeft ondertussen 112 gebeld, waarop de eerste ambulance onze kant op is gekomen. Ook zijn ouders heeft hij gebeld om dochter weg te komen halen.
Hij heeft toen de navelstreng van M.art af moeten binden met een schoenveter (instructies van de 112-mevrouw) en prompt kreeg ik weer weeen. Ik moest toen op de grond gaan liggen, op dat moment kwamen mijn schoonouders binnen rennen. Schoonmoeder is direct naar buiten gegaan naar de achterburen met dochter, schoonvader is bij ons op de grond in het toilet en half in de gang komen zitten, M.art zat natuurlijk nog aan mij vast. Die heeft hij vast gehouden, en in de volgende perswee heeft vriendlief P.uck ter wereld geholpen.
Direct daarna was de eerste ambulance ter plaatse. Hun hebben toen de navelstreng van P.uck afgeklemd, en beide jongens van mij losgeknipt.
P.uck is trouwens 'met de helm op' geboren.
Daarna is het voor mij wazig(er). Ik heb zuurstof gekregen, een infuus. De jongens zijn bij vriendlief en zijn vader op ontblote borst gelegd. Een tweede ambulance is opgeroepen voor de jongens, waarbij extra een kinderarts uit het ziekenhuis is meegekomen. Dus er stond op een gegeven moment vijf man medisch personeel bij ons binnen.
Het ambulance personeel was diep onder de indruk bleek later, ze hadden geen van allen ooit een bevalling gedaan, laat staan van een tweeling.
Vorige week vrijdag toen we thuis zijn gekomen is 1 van de ambu broeders zelfs nog thuis langs gekomen, om te vragen hoe het verder was gegaan en hij had twee knuffeltjes voor de jongens bij zich. Echt heel bijzonder!
Nou ja uiteindelijk zijn we allemaal afgevoerd, ik alleen en met gillende sirenes (das raar joh!) want de placenta kwam niet. Ja uiteindelijk op het nippertje in het ziekenhuis met wee-opwekkers... Jippie...
M.art heeft ongeveer drie kwartier in de couveuse gelegen die was onderkoeld. Maar al snel mocht hij bij zijn broertje in een gewoon bedje met kruiken.
Uiteindelijk is het met iedereen helemaal goed gegaan. We waren erg beduust. Een bevalling van drie kwartier had ik niet verwacht. Ook een kind krijgen helemaal in mijn eentje, het gaat je niet in de koude kleren zitten.
Maar ik moet zeggen, we praten er veel over en ik kan het goed een plek geven.Wauw Bijtje, wat een onwijs heftig en indrukwekkend verhaal!I found myself alone,
Alone above the raging sea
That stole the only boy I loved
And drowned him deep inside of meJeetje, wat een verhaal Bijtje...logisch dat het indruk maakte. Poeh. Fijn dat alles goed is gegaan!Winnares Dione-award '05, '06 en '07!Jeetje Bjjtje wat een verhaal!
Bizar en bijzonder!
Hoe is het met je dochter?♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.Jeeee, wat een verhaal Bijtje!!! Inderdaad net een verhaal uit een film ofzo... Goed gedaan hoor!Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hartJeetje Bijtje wat onwijs heftig; zo'n heftige snelle bevalling en dan ook nog de eerste helft in je eentje! Goed gedaan!
Heb je trouwens nog een tijdje met je jongens in het ziekenhuis moeten blijven? En hoe gaat het eigenlijk met jullie dochter? Heeft zij er nog last van gehad?Wow, jemig Bijtje, wat een verhaal
[ Bericht 3% gewijzigd door Cantare op 16-06-2012 00:27:43 ]Oh wow, wat bijzonder Bijtje en heftig ook zeg!Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......Bijtje, wat een verhaal. Echt kippevel. Jij dappere meid! En dan ook nog met een tweeling. Fijn dat het uiteindelijk allemaal goed is gegaan!
Wat betekent trouwens "met een helm op" geboren?Als het kindje nog in de vliezen geboren wordt.
Wauw wat een verhaal. Respect zeg voor jullie!ti amo più di ieri ma meno di domaniJee Bijtje! Alles is hierboven al zo'n beetje gezegd, maar ook ik ben onder de indruk! Wat een sneltreinbevalling en dan ook nog de eerste helft in je eentje gedaan! Nogmaals gefeliciteerd met de jongens en ik ben blij voor jullie dat alles goed is gegaan!Wat een verhaal en wat heb je dat goed gedaan. Ik ben ook wel nieuwsgierig hoe het met je dochter is.Heb je verrhaal met open mond gelezen Bijtje. Wat een schrik. Ik vind je heel stoer en ook hulde voor je man, dochter, en schoonouders!
Wat een verhaal, heb met tranen over mijn wangen zitten lezen. Wat knap dat je zo rustig bent gebleven! DikkeEchte mannen eten geen honing, die kauwen bijen.Bijtje.... Wow!! Ik was al verbijsterd bij het lezen, laat staan hoe jij je voelde... of je meneer die binnenkwam
Wat heerlijk dat alles goed is, 2 gezonde mannen erbijWow Bijtje
En die ambulancebroeders zullen zeker geschrokken zijn, die vragen al 3x of het kind er echt echt echt onderweg niet uit zal rollen als je iemand na een uur perse volledig zonder progressie naar het ziekenhuis instuurt.
Bewondering! En nogmaals van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie kleine snelle jongens!* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*Bijtje, jemig zeg! Dat bedenk je van te voren toch niet, dat het ook echt zo kan gaan.
En wat heerlijk dat het allemaal goed gegaan is met je jongens en niet te vergeten met jou!Met een meidenkwartetHier moet ik toch even op reageren. Van harte met de geboorte van jullie jongens. Wat een bijzonder verhaal Bijtje! Waarschijnlijk niet zoals je je bevalling had voorgesteld, maar wel een hele speciale ervaring, denk ik. Ook voor je man en je schoonvader. Jullie hebben het hem maar mooi gelapt met z'n allen, toch!? Het klinkt alsof iedereen adequaat gehandeld heeft, ook de hulpdiensten.
Goh, als je toch eens een opname zou kunnen bemachtigen van jullie 112-telefoongesprek. Ik weet niet, maar misschien nog wel waardevol voor later.ow bijtje, wat aangrijpend en wat fijn dat het goed afgelopen is!Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huhJeetje wat een verhaal zeg! Bijzonder, wat fijn dat alles nu goed gaat! Ben eigenlijk ook wel benieuwd naar hoe het met je dochter is na wat ze gezien heeft!Bijzondere story, Bijtje. Mooi he, hoe je dan instinctief weet wat je moet doen.
Een vriendin van mij heeft ook (haar overigens tweede) tweeling vrij onverwacht op het toilet gebaard. De meiden worden al bijna 7 maar het is en blijft een bijzonder verhaal.
Gefeliciteerd met je jongens!Don't you love her madly?Bijtje jeetje wat een heftige en bijzondere bevalling. Dat moet voor iedereen, maar vooral voor jou super veel indruk hebben gemaakt.ik ben ook erg benieuwd hoe het met je dochter is.Bijtje, wat heftig en bijzonder. Ongelooflijk.Life is what happens while you are busy making other plans...Wat een verhaal! Ongelofelijk, wat een bikkel ben jij. Echt fantastisch, zo fijn dat alles goed is afgelopen. Heftig hoorWow bijtje wat een verhaal zeg!
Wat hebben jullie goed gehandeld zeg. Fijn dat alles goed is afgelopen!Zo bizar jouw verhaal bijtje, tis dat ik je ken anders was ik gaan twijfelen over de geloofwaardigheidJeetje bijtje.. wat een verhaal, en wat een sterke vrouw ben jij zeg..!
Gelukkig is alles goed met de kleintjes & ik hoop dat jullie lekker kunnen genietenBijtje....ik ben niet snel stil maar jou verhaal lukt het... mond open en grote ogen ! Wat een verhaal en wat een oerinstinct heb jij !!
Fijn dat alles goed is, ik hoop dat jullie enorm van jullie mannetjes kunnen genieten en je dochter van haar broertjes !soms moet je iets achter laten om verder te komen, soms moet je heel veel achter je laten om een ander mens te wordenWow Bijtje, jij superwoman
Heel bijzonder wat jullie hebben meegemaakt, maar kan me voorstellen dat jullie er nog behoorlijk van in shock zijn. Blijf er vooral over praten he..... met gevoel voor drama....Wat ik me wel afvraag...als je eerste ook zo snel ging, waarom dan niet met de eerste wee al met de ambulance nar het zkh? Of is daar geen beleid voor?Bijtje, jeetje, wat ongelofelijk zeg
Maar idd, wel even om iets te verwerken zeg....
Leuk van die ambulancebroeders, ik hoor dat idd wel vaker dat dat vaak hele fijne mensen zijnI never look back, darling. It distracts from the now.
♥Jeetje wat een hoop reacties! Je zou er toch verlegen van worden hihi.
Aventura nou de bevalling van mijjn eerste was wel vlot, maar niet mega-turbo snel. Zes uur van eerste serieuze weeen tot ze er was.
De gynaecoloog wist dat ook en die had gezegd dat als ik weeen kreeg, ongeacht hoe snel op elkaar of hoe lang al, dat ik gewoon direct naar het ziekenhuis moest komen. Maar dit had niemand kunnen voorspellen, en ergens maar goed ook dat mijn vriend niet thuis was, want we hadden het ziekenhuis never nooit gehaald. Dan had ik ze in de auto gekregen!
Mijn dochter lijkt er goed op te reageren. Ze heeft er nog wel 1 of 2x naar gevraagd, zo van 'toen mijn broertjes kwamen had jij bloed he mama, maar dat was niet erg want dat hoort zo'. Maar verder heb ik haar er niet meer over gehoord. Ik denk dat het heel goed is geweest dat we haar er niet van weg hebben gehouden, maar het juist 'gewoon' maar hebben laten zien. Ik had toen ook even geen weeen en was toen ook heel rustig. Dat scheelt ook een heel stuk.
Iedereen bedankt voor de mooie lieve reacties!wow, wat een bijzonder verhaal! Heftig ook! bij welke termijn zijn ze geboren?
hoe is je herstel?*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!
Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van BijtjeMama van F. (2012) en M. (2016)Wat gerberaatje zegtquote:
Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!
Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van Bijtje
Zou graag je verhaal lezen mocht je er aan toe zijn om het op te schrijvenMarjolijntje, mijn verhaal is een uitzondering. Elke bevalling is uniek en bijzonder. Zeker voor de vrouw die hem beleefd heeft. Het is jouw verhaal, het verhaal van de geboorte van jouw kind. Bijzonderder kán niet!Lief Bijtje, ook wij kennen elkaar persoonlijk. Jeetje wat heb ik veel aan je gedacht de afgelopen 1,5 week. Diep respect hoor! ik vind je altijd lekker nuchter, maar kan me alleen maar indenken dat die momenten helemaal alleen toch behoorlijk aangrijpend waren. Maar, ze zijn er, zijn prachtig en uiteindelijk wordt dit vast een mooie herinnering. Schoonvader was vast ook enorm onder de indruk? Zijn pasgeboren kleinzoon op de borst.
Ik zie je donderdagmiddag! (dan weet je iig wie schuilgaat achter de nick, mijn normale nick was al in gebruik) Dikke zoen voor jullie en grote zus!Jeutje, da´s nog eens een bevalling.
Maar wat ik me dan afvraag he... bij een tweeling.. Hoe hebben jullie bepaald wie welke naam krijgt?Milfje!
Roomsoes we hebben eerst twee roepnamen verzonnen, daarna hebben we besloten welke tweede naam bij welke roepnaam zou komen. De tweede namen zijn vernoemingen naar onze beide vaders. Vervolgens hebben we de eerst-geborene de naam gegeven van de oudste vader.Ik vind elke bevalling mooi en bijzonder, ik ben wel benieuwd naar je verhaalquote:
Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!
Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van Bijtje:)Nou ga ik ook even de tijd nemen om alles op te schrijven
11 juni ben ik ingeleid in verband met hoge bloeddruk, ik moest me om 08:30 melden in het ziekenhuis. Een aantal dagen daarvoor is die afspraak gemaakt en kregen we ook te horen dat we er rekening mee moesten houden dat het nog wel een aantal dagen kon gaan duren, ik had nog geen enkele ontsluiting.
Binnen gekomen mocht ik gelijk aan de CTG, baby deed het goed!
Rond 10 uur kwam de arts-assistent kijken hoe het ervoor stond, ik bleek al 2/3 cm ontsluiting te hebben, ons meisje zou die avond of nacht geboren worden! Dit zou zeker geen dagen meer duren! Er is toen een tabletje ingebracht om de baarmoedermond te verweken. Eerst weer aan de CTG en daarna mochten we rond gaan lopen. Ik heb werkelijk iedere tegel van het parkeerterrein voor de deur gezien. Wat is daar weinig te beleven. Wel kreeg ik steeds meer krampen / weeën die af en toe ook echt wel naar begonnen te voelen. Er gebeurde wat!
Om 14:00 weer onderzoek, 3 goede cm ontsluiting en mijn baarmoedermond was helemaal verweekt. Om 3 uur mochten we door naar de verloskamers waar mijn vliezen zijn gebroken. Vanaf toen ging het allemaal vrij snel en ben ik zelf het besef van tijd ook kwijt geraakt.
Mijn weeën werden erg heftig, rond een uur of 5 ben ik onder de douche gaan staan om te kijken of dat de pijn wat zou doen zakken. in het begin hielp het, maar na een tijdje werd de douche ook echt te heftig. Hoe lang ik onder de douche ben geweest weet ik echt niet. Ik weet alleen dat mijn vriend met veel moeite zijn bord avondeten heeft weg kunnen werken, tussen de weeën door
Na het douchen toch maar gevraagd om een ruggeprik, maar helaas kon dat niet omdat de anesthesist net begonnen was met een operatie, ik zou er nog ruim een uur op moeten wachten. Ik heb een prik in mijn bovenbeen gehad, phetedine geloof ik. Dat zou de scherpe randjes van de weeën af moeten hebben en ik zou er suf van worden. Ik heb niet het idee dat het iets gedaan heeft tegen de pijn, maar ik werd er zo suf van dat ik tussen de weeën door in slaap viel. Het gaf mij wel meer tijd om bij te komen en zo kon ik de volgende wee beter opvangen.
Op een gegeven moment kreeg ik enorme persdrang, helaas had ik toen nog maar 8 cm ontsluiting. Ik heb ongeveer een half uur persweeën moeten tegenhouden, iets wat echt vreselijk is.
Om 8 uur was het zo ver! Volledige ontsluiting en ik mocht persen! De eerste paar weeën wist ik niet goed wat ik ermee moest, eerst opvangen en nu er aan toegeven, het was erg lastig omschakelen.
Helaas is er na zo'n 3 kwartier een knip gezet, maar in de perswee erna was ze er. Ze had haar navelstreng om haar nek zitten, waardoor ik halverwege een wee moest stoppen met persen en de wee weg moest zuchten, wat deed dat pijn! Daarna ging het allemaal heel snel, van auwauwauw ging het naar kijk nou, kijk nou, kijk nou! toen ze op mijn borst gelegd werd. Ons meisje! Om 20:44 is ze geboren. De placenta kwam 6 minuten later en daar heb ik nauwelijks iets van gemerkt. Het hechten daarna wel, wat is dat naar! En dat duurde maar..
Maar echt, het resultaat is zo mooi dat ik het zo allemaal nog een keer zou doen, niet nu al maar het is het echt helemaal waard
Toch nog een heel verhaal gewordenMama van F. (2012) en M. (2016)Ik ook maar gelijk dan...
Zaterdag 23 juni heb ik, na een week flink voorwerk, een erg rustige buik. Lief en ik zijn de hele dag op pad en belanden pas rond 01.00 uur in bed. We zeggen nog tegen elkaar dat de kleine blijkbaar nog erg goed zit en we er toch maar rekening mee moeten houden dat ze nog 2 week zit.
Om 4 uur word ik wakker van buik-en rugpijn. Ik draai me om in bed en voel nattigheid. Vliezen gebroken. Ik maak m'n lief wakker maar die denkt dat ik een grapje maak
De weeën komen snel op gang. Ik time en na een paar om de zes minuten, zit ik al snel onder de 5. Het is m'n eerste, ik weet allemaal niets van bevallen, maar iets zegt mij dan al dat het snel gaat. Om iets voor 6 bel ik m'n schoonzus/verloskundige. Ik moet van haar gaan douchen en we spreken af dat ze om 10.00 uur komt. Niet veel later komen de weeën ineens om de drie minuten, anderhalve minuut lang. Heftig! Heb bijna geen rust en denk dak een mietje ben, want dit kan toch niet? Maar het houdt aan en om iets voor zevenen bel ik toch weer naar de vlos. Ik zeg hoe het ervoor staat en ze zegt dat ze gelijk komt, ze moet nog een half uurtje rijden namelijk. Tussen dit telefoontje en het moment dat ze bij ons thuis is, om iets voor 8 uur, heb ik wee op wee en m'n lief weet niet hoe ie het heeft om mij op te vangen. Maar ik kan jullie vertellen, hij deed het fantastisch!
Vlos voelt bij binnenkomst meteen en ik blijk al 7 (!!) cm te hebben. Ook constateert ze dat beeb toch wel in het vruchtwater heeft gepoept en we moeten gelijk naar het ziekenhuis. Om iets voor half negen gaan we in de auto richting zkh. In de auto krijg ik de eerste perswee...Heb ik weer! Toch blijf ik rustig, vraag me niet hoe deze paniekmiep dat voor elkaar kreeg. In de parkeergarage volgt een volgende perswee. We kunnen gelijk door naar de verloskamers.
Ik moet worden overgedragen aan de gyn, maar m'n schoonzus blijft erbij. De gyn voelt, en hoppa, volledige ontsluiting. Ik mag gaan meepersen meldt ze me. Op dat moment kan ik het even niet bolwerken, het gaat me allemaal te snel. M'n lichaan reageert erop door de pauze tussen de weeën ineens veel langer te maken en ze komen niet krachtig genoeg. Beeb wordt goed in de gaten gehouden en blijft het goed doen, waardoor de gyn me (eigenlijk té) lang laten persen. Na 2 uur persen is het nog niet gelukt en krijg ik infuus (drie keer fout, potver) voor het laatste zetje. Dat was wat ik nodig had, want na een paar persweeën met een overweldigende, niet te stoppen oerkracht zet ik samen met m'n schoonzus deze zondag de 24e om 10.57 uur onze meid op de wereld. Met dank aan een meewerkende gyn die dat respecteerde. Zo bijzonder...
Totaal overrompeld door alles maken we kennis met onze meid. De placenta komt binnen 5 minuten en ik denk gelijk al aan het grote genieten. Roep nog met een warme, glibberige baby op de buik dat ik dit op eenzelfde manier zo over zou doen.
Domper is dat ik een totaalruptuur heb en dus naar de OK moet om de boel op te lappen. Die zag ik niet aankomen, niks van gevoeld
We blijven nog een dag in het zkh maar mogen maandagavond naar huis. Heb nu, dag 6, nog steeds veel pijn maar alles was het zo waard...we zijn in staat van constante knetterverliefdheid en totale verwondering. Wat een impact heeft zoiets. Alle cliches zijn waar, dit is het allermooiste wat bestaat!
Onze meid was een kleine week te vroeg en 3590 gram/50 cm.Winnares Dione-award '05, '06 en '07!Ook al zo'n bijzonder verhaal Clauwhee!
Hopelijk geneest alles snel!
Wow mooi verhaal allebei
Persweeen in de auto, persweeen moeten ophouden, pfoeh! Maar gelukkig dat jullie het t natuurlijk waard vindenmooooie verhalen weer....
en persweeen ophouden in de auto... ik weet hoe het voelt. (ik had bij de 1ste bij aankomst in het ziekenhuis ook VO).05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)Nou hier toch maar mijn verhaal neerzetten:
Op 7 mei mocht ik mij na een voor mijn gevoel een hele vervelende zwangerschap om half 5 melden op de verloskamers om ingeleid te worden. Eerst hebben we de kamer gereed gemaakt en alles uitgepakt want het kon immers wel een paar dagen duren. om half 6 mocht ik met de arts mee naar de onderzoekskamer en hebben ze nog een echo gemaakt en de ballon catheter ingebracht. Ik had al een kleine 2 cm en als hij eruit zou vallen zou ik op 3 cm zitten en wilde ze mijn vliezen gaan breken. Een goede 2 uur later verloor ik vrij veel bloed dus heb ik de verpleging gebeld. Ze vertelde dat dit normaal was en liet me de kast met verbanden zien. Toen ik weer terug op bed ging zitten voelde ik iets heel raars van onder. Weer terug naar de wc en ja hoor de ballon hing er half uit! Weer de verpleging geroepen en werd getoucheerd. nog steeds 2 cm was helemaal niks opgeschoten werd dus met slaapmedicatie naar bed gestuurd vanwege de harde buiken.
Volgende ochtend weer ctg en getoucheerd nog steeds niks gevorderd. Ik zou pillen krijgen die ik moest slikken om de baarmoeder meer verweekt te laten worden. Wanneer dit ook niks zou doen zou ik de volgende dag vaginale pillen krijgen en als dat niks zou doen dan werd ik een dag naar huis gestuurd. Die dag nog bezoek gehad van mijn nicht (peettante) die de gehele dag is gebleven en me vermaakt heeft. op de ctg tussendoor was al aardig wat voorwerk te zien en ik begon het ook steeds meer te voelen. Die avond nog getoucheerd en zat op een krappe 3 cm. De arts wilde een ruime 4 cm hebben voor ze de vliezen gingen breken omdat ik vanwege mijn gewicht een grotere kans had op een moeizame bevalling en keizersnede. Die avond nog lekker in bad geweest die de zuster klaar ging maken waarvan de ze het woord bubbelbad heel nauw nam.(foto's volgen) Die avond was ik heel onrustig en ben ik pas tegen half 3 inslaap gevallen.
De volgende ochtend woensdag 9 mei kwam een andere arts aan mij bed die vertelde dat hij opdracht had gekregen de vliezen te breken. Dat was een hele grote meevaller want mij was wat anders verteld. Niks er tegen gezegd en het risico genomen dat alles goed zou gaan. Zo gezegd zo gedaan niet getoucheerd maar gewoon meteen de vliezen gebroken. Daarna aan de ctg deze was heel rustig. Het enige nadeel was dat ik nu aan de ctg moest blijven tot ik naar de verloskamer ging. 2 uur later begonnen de krampen toch echt sterk op ween te lijken. Ik lag me te verbijten van de pijn maar was bang te vroeg te vragen voor een ruggeprik dat ik dusnog niet gevorderd was. Na nog een half uur hield ik het niet meer en kwam ze dus toucheren. 4,5 a 5 cm! Ze gign dus snel de man voor de ruggenprik halen voor ik hem niet meer kon krijgen! Ik werd ook meteen verhuisd naar de verloskamer.
Mijn ouders heb ik meteen gebeld en die kwamen vanuit Tilburg er meteen aan. Ze zijn 1.5 iur bezig geweest met de ruggenprik. hebben 8 keer geprikt en 7 keer verdoofd zaten telkens tegen het bod aan te prikken. ik wou bijna de moed opgeven en toen besloot hij er iemand bij te halen die hem schuin vanaf de zijkant er meteen in kreeg.
Rond 3 uur waren mijn ouders er er vond ik (1 uur na het zetten) dat hij geen effect meer had. (had een pompje) ik bleef maar drukken maar er gebeurde niets :S de pijn was neit te harden en heb een zuster gebeld. werd getoucheerd en 8 cm! ze zeiden al dat hij dan de pijn niet meer geheel zou ondrukken. de ruggenprik werd verlaagd en de arts werd gebeld. mijn eten werd eerder gebracht 4 uur en heb hier ngo het een en ander van op echt honger had ik niet. maar om 5uur ik had echt zoveel pijn ik wist het niet meer te zoeken. dus weer gebeld en 10 cm! Het ging me allemaal te snel en heb dus een potje liggen janken.
de ruggenprik ging uit en de weenopwekkers drastisch hoog ik had namelijk helemaal niks van persween. heb zo nog een uur de pijn moeten verdragen en om 5 voor 6 mocht ik eindelijk gaan persen. Ik had goede sterke ween ook al waren dit geen persween. Een uurtje persen en een paar keer dreigen te knippen vond ik toch de kracht om ons meisje om 18.56 op de wereld te zetten.
Wat voelde ik me gelukkig , opgelucht, verliefd, en trots. Trots dat het me was gelukt ondanks te tegenspraak. Trots dat wij samen zo;n mooi meisje hebben kunnen maken en dat we nog steeds samen waren ondanks alle negatieve woorden. Trots op ons meisje dat ze het zo goed gedaan had zo goed gegroeid was en zo mooi was. Ik was zo verliefd op mijn gezinnetje mijn mannetje en mijn kleine meid. Dat gevoel van de eerste keer je kindje vasthouden is het beste gevoel wat er kan zijn. De goor dat gerimpelde huidje haar horen huilen wetende dat alles goed is en haar handje die jou huid vasthoud. Geweldig en ik zou het zo nog doen! Ik heb wel een uur gehuild wat een emoties!
Ik werd van binnen flink gehecht en uitwendig ook 2 hechtingen kreeg een katheter en mocht nog even met mijn meisje nagenieten op de verloskamer.
Toch was ze daar na 8.5 maand(38.6) pijn verdriet en twijfels ons mooie meisje:
Lisa Helena Fransica Adelina Slootmaekers
Geboren op 09-05-2012 om 18.56
Ze woog 3990 gram en was ongeveer 50 cm.
Eindelijk was Amber (dochter van mijn vriend) ''woote'' zus geworden!SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.fotos van de placenta maar weer weg sorry KatyM had het er bewust bijgeschreven dat ze er zouden staan.
[ Bericht 1% gewijzigd door Sam1993 op 03-07-2012 23:24:51 ]2 liefdes 1 leven(L), 2 levens 1 liefde(L)Sam, mooi verhaal en mooi meisje hoor
Van mij mag je de foto gerust laten staan hoor, ik heb gewoon te vluchtig gelezen en hem direct opengeklikt. Maar dat maakt jou toch niks uit!De nieuwe mama's zijn nog niet zo ver. En ik wil graag mijn bevallingsverhaal met jullie delen. Dit is het verhaal van de bevalling van mijn 2e zoontje en jullie zullen wat bijzonderheden ontdekken met de bevalling van Zverbern.
[b]Wat eraan vooraf ging (week 31 tot 8 mei, de dag voor de bevalling):[\b]
Met 31 weken en 2 dagen, dat was een zaterdag, belde ik de verloskundige omdat ik me erg ziek voelde en ook de baby minder had voelen bewegen. Ze luisterde de harttonen af en die leken in orde. Omdat ik me zo beroerd voelde en vochtverlies had (waarvan zij niet zeker was of het vruchtwater was, bracht zij me naar een academisch ziekenhuis. In de 1,5 week, die ik daar lag werd een longontsteking vastgesteld en daarnaast ook te weinig vruchtwater. Gelukkig konden ze geen bewijs vinden voor gebroken vliezen en deed ons zoontje het prima. Het enige was, dat hij in stuit bleef liggen en niet omdraaide. Vandaar dat ze me dan met de rest van het antibiotica dat ik nog moest nemen, ontsloegen.
De volgende 3 weken, bleef ik echter wekelijks terugkomen voor controle. Bij een van de controles waren de witte bloedlichaampjes weer verhoogd en werd ik weer opgenomen voor 2 dagen. Deze keer was het een blaasontsteking met een streptokokken bacterie. Weer kreeg ik antibiotica en kreeg ook te horen, dat ik uit voorzorg tijdens de bevalling antibiotica moest krijgen, zodat de baby niet tijdens de bevalling het streptokokken bacterie zou oplopen. Ook werd er aangegeven, dat een draaipoging weinig zin zou maken omdat er gelijk 3 factoren waren die het moeilijker zouden maken: te weinig vruchtwater, een voorliggende placenta en het feit dat hij in onvolkomen stuit (maakt vaginale stuitbevalling mogelijk en is de moeilijkste positie voor een draaipoging). Inmiddels was ik in de 36ste week en vroeg ik overplaatsing aan naar een kleiner ziekenhuis, waar ik de 1e keer ook bevallen was, dat was ook een stuitbevalling geweest.
Daarom zei de gynecoloog die mijn 1e bevalling had gedaan ook, dat ze geen draaipoging zouden doen. Bovendien zei ze dat ik mijn 1e stuitbevalling zo goed had gedaan, dat ze niet twijfelde dat ik voor mijn 2e stuitbevalling ook met vlag en wimpel zou slagen. Dus vanaf dat moment stond ons besluit vast, dat wij er weer voor zouden gaan. Ze verzekerden ons ook weer dat een keizersnede sowieso gedaan zou worden mits de artsen het nodig vonden. Ook zeiden ze dat wij tijdig naar het ziekenhuis moesten komen, als het begon vanwege het antibiotica infuus dat ik moest krijgen tegen de streptokokken bacterie. De stuitbevalling was verder geen rede voor een inleiding. Die zouden ze zoals bij elke andere zwangerschap pas met 41 weken en 2/3 dagen doen.
[b]De dag van de bevalling, 9 mei (38 weken+ 6 dagen):[\b]
De afgelopen avonden had ik al last van harde buiken en krampachtige pijn. Ook deze vroege ochtend wordt ik wakker met het warmtekussen op mijn buik en krampen. Ik zet het kussen weer aan en wacht zo'n 30-45 minuten af maar de krampen gaan niet weg. Het is nu 4.30 uur. Stilletjes maak ik lief wakker zodat we onze peuter niet wakker maken. Na het rustig uitgelegd te hebben stelt hij voor dat we naar beneden gaan en in de woonkamer zitten samen. Eenmal daar zitten we te kletsen en lief is een beetje op de Ipad bezig. Ik probeer aan te geven wanneer het pijn doet en tot wanneer zodat we de lengte van de krampen en de tussentijd kunnen meten. De weeën zijn niet superheftig maar komen redelijk regelmatig. Ze lijken zo'n 6-7 minuten te komen, nog niet heel regelmatig en met zo'n 10 minuten ertussen ofzo. Lief stelt om 5.20 uur voor, dat we toch maar het ziekenhuis bellen aangezien wij er op tijd moeten zijn voor het infuus met de antibiotica en we moeten ook nog iemand regelen, die er voor onze peuter is. Tijdens het telefoontje met het ziekenhuis, dat lief pleegt, stellen ze voor dat wij daar naartoe komen.
Dus om 5.25 maar schoonpapa gebeld. Die komt naar ons toe, zal onze peuter wakker maken c.q. opvangen als hij wakker wordt, ontbijt geven, aankleden, tanden poetsen en naar het kdv brengen.
Om kwart voor zes vertrekken wij dus naar het ziekenhuis. Daar aangekomen worden we opgevangen door de verpleging en krijgen wij een grote verloskamer toegewezen. Dan wordt de ctg aangesloten en mogen wij een tijdje in rust verblijven voordat ze weer komen kijken. Een van de verloskundige zegt nog: "je ziet er niet uit alsof je zo gaat bevallen". Wat me teleursteld en laat twijfelen, wat als het toch nog afzakt en wij zonder baby weer naar huis moeten vertrekken. En toch kan ik me dat niet voorstellen. Mijn intuitie zegt wat anders. Ook had ik de avond daarvoor gezegd dat dit mijn laatste keer yoga zal zijn en dit kan geen toeval zijn
De ctg kan helaas helemaal geen weeën aantonen. De hartslag van de baby is prima en mijn pols ook. Om 7 uur wordt er voor het eerst getoucheerd. Ik heb zo'n 1,5 cm ontsluiting wat normaal is na een eerste bevalling en dus schijnt de moedermond nog niet te openen voor de 2e bevalling. De verpleeg- verloskundige van het ziekenhuis twijfelt over het aansluiten van het infuus van de antibiotica en overlegt ook met de gyn. Maar gezien ik 2 keer een infuus met ab moet krijgen en er 4 uur tussen moet zitten, sluiten ze de eerste ab om 7.45 uur aan.
Tussendoor ergens krijgen wij ook nog ontbijt, wat er nu de weeën niet zo sterk zijn nog goed ingaat.
De weeën worden wel sterker en komen sneller naar mijn gevoel ondanks dat de ctg nog steeds geen ruk aantoont. Ik sta inmiddels naast het bed om de weeën op te vangen.
Om 9 uur wordt er voor de 2e keer getoucheerd en ik heb 4 cm ontsluiting, dus er gebeurt wel dergelijk iets. Ik moet nog eens terugdenken aan de zin van de eerste verloskundige en denk. Zie je wel zo snel kan het gaan. Een paar uur geleden zag ik er nog niet uit alsof ik ging bevallen, maar dat ga ik wel degelijk vandaag.
Lief stuurt nog een smsje aan collega's en belt zijn werk dat hij niet komt vandaag. En hij stuurt nog een sms om een afspraak met een vriendin af te zeggen, die ik vandaag had. Waarbij hij bij het tweede niet de reden aangeeft. Dat gaan we pas later vertellen
Ik had weleens iemand horen zeggen, dat je echt kon horen als de vliezen breken. Tot deze bevalling kon ik me dat niet voorstellen. Maar zo was het wel degelijk. Om 9.40 uur hoorde ik krrrk en dat waren de vliezen. We konden er nog hartelijk om lachen.
Na het knappen van de vliezen komen de weeën nu steeds sterker en heftiger. Lief is van de stoel voor het bed overgegaan naar achter mij om te helpen de weeën weg te masseren, die mijn rug treiteren. Ik sta ook niet meer, maar zit in plaats daarvan op de rand van het bed. Bij het naar de wc gaan, merken wij dat het vruchtwater ineens groen is, dus de kleine heeft erin gepoept. Maar gelukkig is de hartslag verder ok en is er dus geen reden tot zorgen.
Tussen 10 en 10.05 uur zijn de weeën sterk en duren zo'n 45-60 seconden.
10.15 gaat de gyn weer toucheren en is de opening nog steeds 4cm en de moedermond goed week. Ik ben echter goed teleurgesteld. De weeën zijn zo heftig en doen zo'n pijn en ik kan nauwelijks op mijn rug liggen voor het toucheren, wat trouwens ook pijn doet en toch schijnt het openen stil te staan en lijkt er geen vooruitgang.
Om 10.20 uur krijg ik het 2e ab infuus, wat hopelijk op tijd zal zijn, dat het er voor het einde van de bevalling inzit. Zal wel dacht ik teleurgesteld omdat het te langzaam ging voor mijn gevoel.
Vanaf 11.15 zijn de weeën echt zo sterk, dat het nauwelijks meer te doen is en krijg ik ook persdrang. Ik heb moeite de weeën weg te puffen zonder te persen. Ik wordt ineens heel bang omdat de gyn had verteld, dat ze beter een knip kunnen zetten omdat zonder knip het weefsel wat de totaalruptuur van de vorige bevalling had verdrongen kon scheuren en dan zouden er ook organen zoals de darm beschadigd kunnen raken.
Ik wordt dus heel vervelend en ga eisen dat de gyn nu komt, omdat ik wil dat zij erbij staat om de knip op tijd te plaatsen. De verloskundige die ons nu begeleidt, een moslima, zegt elke keer heel rustig, dat de gyn op de afdeling heel dichtbij is. Maar dat is echt niet aan mij besteed. Wat doet ze nou op de afdeling, ik wil haar echt hier hebben en dat zeg ik ook met grote nadruk en zo vaak als het moet. De verloskundige blijft echter haar zinnetje herhalen. En ik erger me echt eraan en denk, je gaat toch nu echt niet met een bevallende vrouw discussiëren.
Nu komt de gyn er wel aan, eindelijk voor mijn gevoel.
Rond 11.40/11.45 ga ik dan op de rug in bed liggen met de benen in de beugels. Voor het persen en de knip moet dat helaas wel. Zie het verschil met Sverbern, bij mij is er niet verteld, dat ik op mijn zij moest gaan liggen voor de draai van de baby en dat heb ik dan ook niet gedaan. En vanaf dat moment mag ik gelukkig ook persen. Wat een bevrijding!
Om 12.00 uur wordt de knip geplaatst, die echt hartstikke pijn doet. Valt me vies tegen. Ik dacht eerst dat de knip op mijn verzoek eerder is geplaatst. Dit bleek later (vroeg ik bij de nacontrole) niet waar te zijn. De knip mag pas geplaatst worden als het hoofdje staat en de gyn zeker weet, dat de baby er met de volgende perswee zal zijn. Net zoals bij Sverbern dus. Dus om 12.05 uur mag ik mijn tweede kindje in de armen sluiten en wat een geluksmoment is dat weer, net als bij de eerste. Dat glibberige warme babylijfje op de borst dat zo afhankelijk van je is. Lief knipt de navelstreng door en het eerste wat mijn lieve baby doet is me onderschijten.
Nadat ik de baby op mijn borst heb, moet er nog gehecht worden. Dit doet verrekte pijn en de verdoving helpt niet, maar het zetten ervan doet even veel pijn en is dus ook nog eens 2 keer nodig. Ook het vasthouden en bekijken van mijn baby helpen niet helemaal om dit goed te maken. Ik vind het hechten van de knip erger dan het hechten van de totaalruptuur van de vorige bevalling.
Na het hechten, ga ik de kleine aanleggen lunch heb ik ook nog ergens gehad. Ik denk na het douchen pas, maar dat kan ik me echt niet meer geheugen. Nadat wij gevoed en opgeschoond zijn, worden wij verhuist naar de kamer, waar de kleine en ik nog een dagje moeten blijven om te controleren, dat hij geen bacterieinfectie heeft opgelopen. Diezelfde middag haalt mijn man onze peuter van het kdv om met zijn baby broertje kennis te maken en s'avonds mogen de opa/ oma en oom (kleine broer) van liefs kant ook nog komen kennis maken, samen met mijn lief en onze peuter, die er voor de tweede keer die dag zijn. De volgende dag rond lunchtijd, nadat de verpleging bij elke voeding de temperatuur van de kleine genomen heeft en alles goed is, mogen wij naar huis. Uiteindelijk zelfs zonder dat de kinderarts nog is komen kijken.
Geboren op 9 mei om 12.05 uur (zal wel een goede eter worden, zelfs op de dag van de bevalling wou hij de lunch niet missen).
Lior Nethanel
Gewicht: 3390 gram
Lengte weet ik niet zeker, waarschijnlijk 49/ 50 cm
[ Bericht 0% gewijzigd door Tinuviel op 09-07-2012 08:30:36 ]Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietWow wat is het toch weer een lap tekst geworden.Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietEen heftige aanloop, maar wat een 'mooi' einde TinuvielGewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-EJa maffemuts, de ziekenhuisperikelen waren idd heftig en ook de tweede stuitligging. Helaas weet ik na deze 2e zwangerschap en bevallin dat ik waarschijnlijk een medische bijzonderheid heb, waardoor de kans is dat in mij groeiende baby' s met grote waarschijnlijkheid altijd in stuit zullen blijven liggen en indalen.Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietNa een hele makkelijke zwangerschap moet ik mij melden op 1 mei om 7 uur in het ziekenhuis. Samen met mijn vriend halen we, voordat we ons bij het ziekenhuis melden, mijn vriendin op (tevens mijn ex-stiefmoeder). Ik had haar gevraagd om bij de geboorte te zijn omdat mijn eigen moeder helaas twee en half jaar daarvoor is overleden. Zij was er ook bij op het moment dat mijn moeder overleed. Ze waren goede vriendinnen, dus voor mij was het belangrijk dat ze bij de geboorte zou zijn.
Aangekomen in het ziekenhuis moest ik mij omkleden en op bed gaan liggen in de verloskamer. Het eerste wat mij opviel was dat als je naar buiten keek, twee ramen zag van een andere afdeling. Nou net het raam van de kamer waar mijn moeder was overleden. Zeer typisch! Probeer er niet te veel mee bezig zijn denk je dan, maar onbewust doe je het toch. Eerst hebben ze de ctg aangesloten voor een half uur. Daarna kwam de verloskundige langs om te controleren of ik al enige ontsluiting had, wat niet het geval was. Ze heeft een soort touwtje ingebracht om de boel daar beneden weker te krijgen en na nog een uur ctg mocht ik naar de zaal. Die dag is er weinig gebeurt, op wat harde buiken na. s ’Avonds zijn mijn vriend en vriendin weer naar huis gegaan.
De volgende dag waren ze weer aanwezig om 7 uur in de ochtend en ik moest weer terug naar de verloskamer. Daar bleek dat ik nog steeds geen ontsluiting had. Er is toen besloten om een ballonnetje te plaatsen, als die eruit zou vallen dan zou ik 2-3 cm ontsluiting hebben. Hup, benen in de beugels. Moet nog steeds grinniken als ik denk aan dat hoofd van de verloskundige toen ze bezig was met het ballonnetje op zijn plek te krijgen. Ze keek heel moeilijk en haar tong stak zo half naar buiten haha. De stagiaire die mee keek, had ook al zo’n moeilijk hoofd. Na veel gefrunnik is het ze gelukt. Aangezien ik ook geen weeën had hebben ze een infuus aangelegd zodat ik via die weg weeën zou krijgen. Sloeg meteen goed aan, vanaf dat moment had ik elke 2 minuten een wee en werd de baby in de gaten gehouden via een ctg. Die dag viel nog wel mee, sommige weeën waren wat pijnlijker maar nog weg te puffen. ’s Avonds rond een uur of negen zat het ballonnetje los en bleek dat ik 2cm ontsluiting had, eindelijk! Het infuus hebben ze stop gezet voor de nacht en mijn weeën werden meteen stukken minder pijnlijk. Op naar de 3e dag..
Om 8 uur in de ochtend is de verloskundige gekomen om het infuus aan te zetten en om mijn vliezen te breken. Ik heb het 2 uur volgehouden en kreeg daarna last van een weeën storm. Dat was echt vreselijk, 45 seconden een wee en dan hooguit 30 seconden rust. Mijn vriend heeft me onder de douche gezet en ondertussen zouden ze een soort van morfine gereed maken. Hij heeft zijn kleding uitgetrokken en mij gewassen, deed me erg goed dat warme water. Pas tegen 12 uur heb ik de morfine gekregen. Dat was echt geweldig, lekker legaal high zijn en ik kon eindelijk weer een beetje op adem komen. Jammer genoeg leek het alsof het na een uur of twee was uitgewerkt, ook al drukten we elke 5 minuten op het pompje. Weer begon de weeën storm en hoe vaak ik ook heb gevraagd of het infuus wat lager kon, ze deden het niet. Weer hele zware weeën en tijdens de 20-30 seconden rust, viel ik in slaap en stopte ik vaak met ademen. Dus mijn vriend en vriendin zaten in mij te prikken steeds zodat ik weer ging ademen. Op een gegeven moment heb ik ze vreselijk afgesnauwd haha. Ik wou rust als die wee weg was, en geen geprik of geaai van hun! Ze zijn volgens mij beide bij het raam gaan zitten haha. Om een uur of 3 bleek ik nog maar 4cm ontsluiting te hebben, schoot voor geen meter op en de weeën storm bleef maar door gaan. Later hoorde ik van mijn vriend dat ze nog hadden overlegd over een ruggenprik maar ze vonden dat ik het goed deed, ondanks de pijn. Om half 5 had ik 6cm ontsluiting en een uur daarna kreeg ik persweeën. En tsja.. het was blijkbaar zo druk (waren 2 mensen bezig met bevallen dat moment) dat ik moest wachten op een gynaecoloog . Ik weet niet hoe ik het vol heb kunnen dat kleine half uurtje maar het is mij gelukt. De goede man kwam binnen en legde uit wat de bedoeling was en om 6 uur ben ik begonnen met persen. Er is tijdens het persen een kleine knip gezet (wel eerst verdoofd daar beneden). Maar.. omdat ik met mijn handen mijzelf moest ondersteunen onder mijn knieën is mijn infuus anders komen te zitten waardoor het hele ding uitviel en de persweeën ophielden toen het hoofdje er al voor een gedeelte uit stak. En ik had nog net 1 of 2 goede persweeën nodig! Ik kreeg na een minuut een kleine mini wee en toen heb ik door vier keer achter elkaar te persen het toch voor elkaar gekregen en is ons meisje geboren om 18.46 uur!
De placenta is een aantal minuten na de geboorte gekomen en daarna heeft de gynaecoloog daaronder gehecht, met verdoving dus heb er niks van gevoeld.
Geboren op 3 mei om 18.46 uur
Cara Irene Maria
Gewicht: 3780gram
Lengte: 54cmXanteh mooi verhaal. Wat was ook alweer de reden voor inleiding in het zieenhuis? Was dat dat je al op 41/ 42 weken zat?Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietNou jij dan, een stuitbevalling
Ja ingeleid met 40+10. Volgens mij had mevrouw nog binnen gezeten als ik niet was ingeleidXanteh, het was iets minder eng dan de eerste keer. Alles went zeggen ze altijd en gezien de gyn zei, dat mijn kansen goed waren omdat het de eerste keer ook zo goed was gegaan, gaf me dat vertrouwen. Ik was het meest bang, dat de knip niet op tijd kwam en het zou scheuren op een ongelukkige manier.
Ik weet ook best dat de kansen bij een stuitbevalling op een keizersnede groter zijn, aan de andere kant kan dat altijd gebeuren ook als het kind goed ligtCarpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander niettinu
kinderen die je meteen onderschijten zijn het leukste
jeumig xanteh, wat een lange bevalling zo bij elkaar, zeg!
hoe kijk je er op terug? heb je nog terugkoppeling kunnen geven over dat ze het infuus niet lager hadden gezet?*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.Was het bij jou niet onderpiesen of vergis ik me daar. Heb jouw verhaal net weer gelezen.quote:
tinu
kinderen die je meteen onderschijten zijn het leukste
jeumig xanteh, wat een lange bevalling zo bij elkaar, zeg!
hoe kijk je er op terug? heb je nog terugkoppeling kunnen geven over dat ze het infuus niet lager hadden gezet?Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietnope, Aviva heeft me ook ondergepoept.quote:
[..]
Was het bij jou niet onderpiesen of vergis ik me daar. Heb jouw verhaal net weer gelezen.
Eli was vanaf het begin al een stuk braver. Die heeft als eerst schoomma ondergekakt. (toen hij ren paar weken oud was.)*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.Grappig bij mij was de oudste ook braver. De jongste deed het gelijk 2 keer van 2uur voor de bevalling tot kort daarna
Schoonma kan ook wel als vervanging.Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietEerlijk gezegd nooit meer over na lopen denken nadat ze was geboren. Bij de volgende hoop ik op een spontane bevalling en geen vier dagen ziekenhuisquote:
jeumig xanteh, wat een lange bevalling zo bij elkaar, zeg!
hoe kijk je er op terug? heb je nog terugkoppeling kunnen geven over dat ze het infuus niet lager hadden gezet?4 dagen ziekenhuis dat is v=best lang en dat op jouw termijn. weet verder niet hoe lang een eerste bevalling na een inleiding eigenlijk nog op zich laat wachten?Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietWat een prachtige verhalen staan hier toch! Ik vond het al indrukwekkend om te lezen, maar nu ik zelf bevallen ben, is het toch anders. Zoveel herkenning of soms heel veel respect.
Ik zal ook een poging doen om mijn steentje bij te dragen
Mijn zwangerschap is probleemloos verlopen, ik heb nog gewerkt tot 36 weken en nog volop aan het genieten van mijn verlof. De kinderkamer is nog niet helemaal klaar, mijn ziekenhuistas nog niet gepakt en op maandag doe ik nog de laatste inkopen in het winkelcentrum. Nog geen enkel voorteken te bekennen en ik verwacht de 40 weken met gemak te gaan halen. Voor de kleine beter ook, omdat hij iets achterloopt op de groei. We grappen nog in Z&G over bevallen op de 13e, nou wat mij betreft liever niet! Het lijkt me sowieso erg onwaarschijnlijk dat ik dan al zou bevallen...
Dinsdag 12 juni, ik ben dan 38w3d, word ik rond 7 uur wakker met wat krampen. Het is behoorlijk pijnlijk en ik kan een paar keer naar de wc rennen om mijn darmen te legen
Na een paar krampen, die toch wel heel regelmatig lijken te zijn, download ik snel een weeëntimer op mijn telefoon. Holy crap, de krampen komen al om de 5 minuten en duren ca. 50 seconden...
Ik wacht tot mijn lief thuis is (hij is zijn sleutels vergeten) en ga dan in bad. Eens kijken wat dat doet. Ai, dat doet behoorlijk zeer en ik kan niet zo goed een houding vinden. Rond een uur of 1 kom ik er weer uit. De weeën komen nu bijna om de 3 minuten, maar ze houden nog geen minuut aan, eerder 45 seconden. Nog maar niet bellen dus. Een uurtje later komen de weeën nog steeds niet sneller op elkaar, maar de pijn is inmiddels wel toegenomen en ik weet niet meer zo goed hoe ik ze op moet vangen. Zittend gaat nog het beste, maar puffen lukt me niet meer zo goed. De verloskundige wordt gebeld. De verloskundige die bijna al onze echo's heeft gedaan heeft dienst. Leuk! Ze zal er met 3 kwartier zijn.
Nog geen 15 minuten later krijg ik een wee from hell. WTF is dit!! Dan voel ik water langs mijn benen, vliezen gebroken! Mijn lief rent naar beneden om een glas te halen, ik doe mijn best om wat vruchtwater binnen te houden (gaat met een wee echt niet lukken
Ze belt dat ze er bijna is, ze kon het niet zo goed vinden. Gelukkig. 5 minuten later gaat de bel, halleluja!! Ze toucheert meteen en ik zit al op 6 cm
We hebben al eens gecheckt hoe lang het ritje naar het ziekenhuis is. 7 minuten. Ik denk vooraf: ongeveer 2 weeën, moet te doen zijn. Maar het is iets na drieën, scholen net uit en natuurlijk alle stoplichten tegen. Ik moet in de auto 4 weeën opvangen, ik zit er niet goed voor en tot overmaat van ramp voel ik persdrang opkomen. Ik hoop dat het door de houding komt, want ik moet nog 4 cm!
In het ziekenhuis vraagt de vk of ik al persdrang heb. Ja, een beetje wel. Ze toucheert weer: bijna volledige ontsluiting, weer een wtf-momentje! In een half uurtje en een paar weeën van 6 naar bijna 10 cm gegaan! Ik moet op mijn zij gaan liggen om het laatste randje weg te zuchten. Inmiddels worden de persweeën steeds krachtiger en ik kan ze niet meer negeren. Ik mag een beetje mee gaan persen, dat is niet erg. Het scheelt iets, maar persen op je zij is ook niet alles
Om 15.45 zeg ik dat ik het echt niet meer trek. Het persen is niet meer tegen te houden. Het randje blijkt dan ook weg te zijn en ik mag 'eindelijk' (objectief gezien gaat het allemaal erg snel, maar op dat moment lijken 5 min. al een eeuwigheid) echt gaan persen. Ik wilde graag de baarkruk proberen, maar als ik daar 2 weeën heb gezeten, merk ik dat het hem niet gaat worden. Tussen de weeën in kan ik niet ontspannen en dat ga ik niet volhouden. Terug het bed in dus. Dat gaat gelukkig iets beter.
Ook mijn persweeën zijn behoorlijk krachtig. Ik kan 4 keer persen op 1 wee, maar vaak ben ik na 3 keer compleet buiten adem en lukt het me niet er nog een uit te persen (. Opzouten met dat ding, zo duurt de kwelling alleen maar langer. De hint wordt begrepen.
Het hoofdje staat! Oh, stond, want hij schiet weer terug. Bummer. Nog twee weeën, dan is hij er! De volgende wee blijft het hoofdje wel staan. Ik moet wachten op de volgende, en hopelijk laatste wee. Dat duurt lang!! Auwwwww. Een goed teken, volgens de vk, want dan is de volgende wee lekker krachtig. Lig je dan, 3 minuten te wachten met het hoofdje op standje pijnlijk.. Maar daar komt 'ie dan eindelijk. Ik moet wel even over een angstdrempel heen, voor ik volledig durf mee te persen.
Dan wordt hij geboren, onze zoon
De vk wil na ongeveer een uurtje de kleine gaan wegen en aankleden, omdat hij toch best klein is. Het blijkt dat hij 2460 gram weegt, wat de vk alsnog verbaast. Hij leek helemaal niet zó klein. Ze weegt het zelfs nog na op een andere weegschaal, maar het klopt toch echt.
Als hij weer bij me ligt, gaat de vk de schade bij mij eens bekijken. Wel wat uitgescheurd, maar niet heel ernstig. Een paar inwendige en een paar uitwendige hechtingen. Ik krijg een verdoving, maar helaas betekent dat niet dat ik het hechten niet meer voel
Dan is het tijd om onze familie in te lichten. Ze denken in eerste instantie dat we ze in de maling nemen
Rond 20.30 uur mogen we naar huis. Wat een geluk, wat een rijkdomVenus in pocketformaat
© loveliPhaidra, wat een verhaal! Vond het heel interessant om te lezen! Ik hoop dat het bij mij ook een beetje zo zal gaan. Ik heb ook een fijne zwangerschap (tot nu toe tenminste, 30wk) en denk ook dat ik wel door kan werken tot 36 weken. Het lijkt bij jou nog vrij vlot te zijn gegaan. Wilde je bewust geen ruggeprik of was je al te laat?
En ik heb hardop moeten lachen om 'sadist' en die spiegelDank je! De laatste 2 weken werken vond ik wel erg pittig, maar toch wel blij dat ik het heb volgehoudenquote:
Phaidra, wat een verhaal! Vond het heel interessant om te lezen! Ik hoop dat het bij mij ook een beetje zo zal gaan. Ik heb ook een fijne zwangerschap (tot nu toe tenminste, 30wk) en denk ook dat ik wel door kan werken tot 36 weken. Het lijkt bij jou nog vrij vlot te zijn gegaan. Wilde je bewust geen ruggeprik of was je al te laat?
En ik heb hardop moeten lachen om 'sadist' en die spiegel
Het ging idd vlot, in totaal ca.9,5 uur.
Een ruggenprik krijg je volgens mij niet meer na 6 cm (en in t ziekenhuis had ik al ruim 9 cm), maar ik wilde het sowieso graag zonder pijnstilling doen. Ervaren wat mijn lichaam doet en zien of ik het aankan. Bovendien wilde ik niet daardoor medisch worden, want dan mocht ik niet in het bevalcentrum bevallen (speciale afdeling binnen t ziekenhuis met huiselijk ingerichte kamers en eigen badkamer + bad). Maar ik weet bijna zeker dat ik van mening zou zijn veranderd als ik bij de eerste keer toucheren thuis nog maar op 2 cm gezeten had. Ik vond de pijn echt heel heftig, maar omdat de weeën zo effectief hun werk deden, hield ik het vol. Dat is vast anders als de ontsluiting niet vordertVenus in pocketformaat
© loveliDat klinkt als een heel voorspoedige bevalling, Phaidra! Mooi.
Het maakt voor het kunnen/willen verdragen van de pijn inderdaad uit hoe je vordert. Ik had bij mijn vorige bevalling een ruggenprik, niet omdat ik het op dat moment zelf al niet meer aankon, maar vanwege het vooruitzicht (nog heel lang aanmodderen, uitputtingsslag, wat nog versterkt zou worden door de weeenopwekkers die ik ging krijgen). Dit keer hoop ik op een vlotte bevalling, lijkt me ondanks de grotere hoeveelheid pijn geweldig om het helemaal "zelf" te kunnen doen.
Tinu, ik heb mijn vliezen dus helemaal niet horen breken. Het voelde wel heel gek.
Respect voor je stuitbevalling trouwens
Xanteh, wat een lange aanloopVenus in pocketformaat
© loveliKlinkt als een fijne bevalling Phaidra! en de rest zoals je het omschrijft incl glibberbaby en zachte lege buik... zooo herkenbaarGewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-EPhaidra wat heb je dat heerlijk geschreven zeg
Hihi leuk die sadist en de spiegel iddI never look back, darling. It distracts from the now.
♥muppets bevalling
Deze zwangerschap valt qua pijnklachten (door o.a. verklevingen) aardig zwaarder nog dan mijn eerste. Ik slaap nagenoeg niet, heb veel pijn en vanaf 20 weken zwangerschap zit ik weer 100% in de ziektewet omdat ik anders echt niet kan functioneren. Nadat ik bij 32 weken een blaasontsteking krijg, met vroegtijdige weeën word opgenomen, kan ik mezelf niet meer die schop onder mijn kont verkopen om positief te blijven. Met de gynaecoloog bespreek ik dit, en hij geeft aan rond de 38 weken wel te willen kijken of ik inleidbaar ben.
Ik baar geen kleine kinderen en aangezien ik bij de eerste rond de 38 weken er ook al klaar voor was en een voorspoedige bevalling had, is het bespreekbaar. We overleggen wel samen dat als ik potdicht blijk, er niks gebeurd. Daar ben ik het ook helemaal mee eens, hoe zwaar ik het ook vind, dan bijt ik nog wel even door.
2 juli heb ik een afspraak bij mijn andere gyn. Hij wil me in eerste instantie niet toucheren, omdat mijn andere gyn in de computer had gezet: sowieso inleiden bij 38 weken. Op dat moment ben ik 37.2 dus als ik dan dicht zit, zegt dat nog weinig over de dagen erna.
Ik leg uit dat dat niet de bedoeling is, dat sowieso inleiden, en de gyn wil me dan toch wel toucheren! 2 cm en aardig verstreken, en dat bij 37.2 weken. Hij belt gelijk de afdeling verloskunde en plant me in op 9 juli. Dan ben ik 38.2 weken. Ze leiden pas in vanaf 38 weken en dat ben ik zaterdag. En in het weekend gebeuren er alleen zeer noodzakelijke inleidingen (levensgevaar enzo
Hij stript ook nog even en zegt, de kans is klein maar wie weet begint er wat vanzelf! Het rommelt daarna wel wat, maar er gebeurd verder niets. Woensdag 4 juli verlies ik de slijmprop, hoppa. Wat een ding en wat een slijm. Bij de eerste ben ik die nooit verloren, althans, waarschijnlijk pas na het breken van de vliezen bij de inleiding. Niks van gemerkt in elk geval
Verder gebeurd er niets meer, het rommelt de dagen erna af en toe wat, maar niet noemenswaardig. Zondagavond is echt alles klaar thuis, muppetje is 's middags door meneer naar opa en oma gebracht. We gaan naar bed, maar net als de laatste nacht voor de inleiding bij de muppet, lijkt het alsof álle klachen nog even in extreme mate voorbij komen. Zo van: laatste kans, dus 'geniet' er nog even van
7 uur sharp melden we ons op de afdeling verloskundig. CTG wordt aangesloten, infuus wordt vast geprikt. En dan zegt de verpleegster: ik ga zo even de antibiotica giften klaarmaken en dan gaan we je die geven ivm je GBS (groep B streptokokken bacterie) infectie. Ik lach en zeg dat ze even de juiste gegevens erbij moet pakken, want die héb ik helemaal niet!
Het blijkt toch echt in de computer te staan, dus ze gaat in overleg met de gyn & verloskundigen. Na 2 uur (prima CTG!) komt de verloskundige terug en geeft aan dat die bacterie echt geconstateerd is. Na de opname bij 32 weken is er een kweek gedaan en de blaasontsteking blijkt door de GBS bacterie veroorzaakt te zijn. Dan is het protocol dat je eerst 2 antibiotica giften krijgt, voor je bevalt en dat je 24 uur ter observatie blijft, omdat kindjes die de bacterie krijgen bij de geboorte binnen die eerste 24 uur het vaakst zeer ernstig ziek worden.
Miscommunicatie. Apeldoorn (waar ik opgenomen was) zou mij nog bellen met de uitslag van de kweek. Niet gebeurd, dus ik ben (misschien ten onrechte) er vanuit gegaan: geen nieuws, goed nieuws. Zij hebben wel mijn ziekenhuis ingelicht en die zijn er eigenlijk vanuit gegaan dat ik wel op de hoogte was.
Best een domper! Ik ben blij met de extra zorg voor de baby, daar gaat het uiteindelijk om, maar als je er geen rekening mee houdt
Om half 12 worden mijn vliezen gebroken, infuus met synto wordt aangezet (lage dosering) en dan is het wachten. Vruchtwater is helder, 3 a 4 cm heb ik op dat moment. We can start. Het duurt eventjes voordat ik er wat van merk, maar dan beginnen de weeën te komen. Om 13:00 krijg ik antibiotica infuus 2 en dan mag ik los
Ik kan zo niks opvangen. Dus ik ga weer liggen. Ik vraag om een remifentanil infuus en krijg die. Het was nog te doen, maar het werd wel vlot pittiger dus ik wilde op tijd zijn
Floating on the waves (wat een heerlijk spul
Die zetten ze uit en zeggen me op mijn zij te gaan liggen. Meteen voel ik mijn weeën heel veel sterker worden, dus de remifentanil wordt opgehoogd. De weeën gaan echt van categorie 6 naar 9 voor mijn gevoel, ontspannen is moeilijk maar het lukt nog wel.
16:45 is de synto uitgezet, en om 17:20 voel ik mijn weeën veranderen en krijg lichtelijke persdrang. Ik vertel meneer dit die een beetje vaag kijkt. Het is net een half uur geleden dat ik nog op 5 zat. Ik zeg hem al te bellen en begin al wat oerkreten uit te slaan, ik schrik er zelf van.
De verpleegster komt binnen, kijkt het aan en zegt me meer naar mijn buik te ademen, maar ik voel ineens enorme persdrang.. Ik hou het al niet meer. De vorige keer is (ondanks kort persen, want vacuüm ivm wegvallen hartslag van mijn oudste) dat persen me ontzettend tegengevallen, ik vond het de hel (doe mij maar ontsluiten
De verloskundige komt ein-de-lijk binnen (10 minuten later, zo lang hoefde ik niet te wachten dus
Wát een drama.. ik vind het niets! Ze toucheert voorzichtig en zegt me naar haar vingers te persen. Dat lukt, en bijna staat het hoofdje al meteen
Bij de oudste heb ik dat allemaal niet bewust meegekregen, zo heftig, en nu maak ik het stap voor stap mee. Het is heftig, pijnlijk maar ik ben vooral verbaasd dat ik het zelf doe en dat het ook lukt!
17:37 (7 minuten na volledige ontsluiting), nog geen uur nadat ik 'pas' 5 cm had, is daar mijn meisje Vera
Ik kijk ongelofelijk positief terug op deze bevalling. Dat deed ik, ondanks wat ongemakkelijkheden
Des te zuurder is het wel dat we nog 24 uur moesten blijven, want ik had nu gewoon zo thuis kunnen zijn. Máár, nogmaals, heel blij met de voorzorgsmaatregelen die ze hebben genomen rondom Vera. Want het is een nare bacterie.
Muppet is best van de leg, maar wél een super trotse zus. Heel lief voor Vera. Verder onwijs rebels in dingen doen die niet mogenGerberaatje wat een mooi verhaal! En wat onzettend fijn dat je er zo'n goed gevoel bij hebt! Nogmaals gefeliciteerd met VeraGerb, jij vlotterd met je verhaal ook al hier
Mooi, jullie tweede meisje VeraWat een mooie verhalen allemaal! Ik hoop dat ik ook nog eens zwanger mag worden en een fijne bevalling te hebben.Phaidra bij mijn eerste bevalling hoorde ik de vliezen ook niet breken, ik verloor alleen wat vocht en ik was niet eens zeker dat de vliezen waren gebroken. Voor het begin van de 2e bevalling kon ik me ook echt niets onder voorstellen, dat je het breken van de vliezen zou kunnen horen. Maar ik hoorde toch echt een plop.
Het heeft zeker ook te maken met de omstandigheden van het breken van de vliezen en de druk waarmee dat gebeurt.
Wow mooi verhaal en in bijzonder het gedeelte met de spiegel.
Gerb klinkt idd als een perfecte bevalling. Je had het je niet mooier kunnen wensen.Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietGerb, wat een geweldig verhaal
Geniet ervan!!I never look back, darling. It distracts from the now.
♥Hierbij ook mijn verhaal. Het is wel wat lang
De geboorte van B.
Na een heerlijke onbezorgde zwangerschap begin ik met 40 weken het toch wel zat te worden. Lichamelijk had ik eerst nergens last van, maar nu toch wel erge bekkenpijn, hoofdpijn, misselijkheid. Deze symptomen in combinatie met eiwitten in m’n urine en een hoge bloeddruk hebben al een keer gezorgd voor een extra bezoekje aan het ziekenhuis, maar er bleek niks aan de hand. Ik voel me eigenlijk steeds minder en ook mentaal ben ik er gewoon klaar mee. Op vrijdag 6 juli, ik ben dan 41 weken en 3 dagen vraagt de verloskundige of ze m’n vliezen zal breken in de hoop dat de weeën vanzelf komen. Dat lijkt mij een prima plan. Om 9 uur breekt ze na pijnlijk toucheren m’n vliezen. En R. zie ik wit wegtrekken, de verloskundige probeert haar kamer nog begaanbaar te houden, maar helaas, poep all over de place. Een soort bruinige erwtensoep kleur, zo lijkt het. Van wachten is dus geen sprake meer en het ziekenhuis wordt gebeld dat we eraan komen. Best wel zenuwachtig, want ineens besef je dat die kleine gewoon vandaag of morgen écht gaat komen. Ik wacht bij de vk praktijk, R. haalt de ziekenhuiskoffer op, die al weken klaar staat, en op naar het ziekenhuis. Onderweg krijg ik weeën, nu weet ik wat ze bedoelen en ben ik toch blij dat ik geen voorwerk of harde buiken heb gehad van tevoren, wat een naar gevoel! Gelukkig is het ziekenhuis maar 10 minuten rijden en zijn we er zo. In de lift stappen twee oudjes in die 1 verdieping met de lift gaan, dit terwijl ik weeën op probeer te vangen in m’n rolstoel en naar verdieping 8 moet! Een “godverdomme” kan ik echt niet inhouden.
Daar op de afdeling aangekomen werden we gelijk door een lieve verpleegster genaamd Marja in onze kamer gestationeerd. Wat we toen nog niet wisten, dat het héél lang zou duren voordat we daar weer uit zouden komen, met baby. Ik lig aan een CTG om de weeën in de gaten te houden en natuurlijk de hartslag van de baby, die kan het immers benauwd krijgen door het bepoepte vruchtwater. In het begin ben ik nog niet erg goed in het wegpuffen van de weeën, ik probeer steeds anders te gaan zitten zodat de wee sneller over zou gaan. Al snel merk ik dat deze methode niet zo werkt en ga ik toch maar puffen, dat gaat beter, mits ik R. z’n hand mag fijnknijpen bij elke wee. En dorst! Wat krijg je een dorst van dat gepuf. Rond 2 uur kwam Marja kijken hoe het ervoor stond, bij aankomst was de ontsluiting 2 cm, nu pas 3 a 4. Dat gaat niet opschieten, sterker nog, dat gaat nog lang duren. Ik besluit een ruggenprik te vragen, helemaal omdat ik weet dat het even kan duren voordat er een anesthesist beschikbaar is. De opmerking van R. “Zou je niet een uurtje wachten daarmee?” valt niet in goede aarde. Na een kwartiertje is de anesthesist er al en wordt de ruggenprik gezet, daar niks van gevoeld. Het duurt wel drie kwartier voordat ik de weeën een stuk minder voel, maar wat een heerlijk gevoel! Een ode aan de ruggenprik, maar nog meer aan de vrouwen die het zonder hebben gedaan hoor! Rond 4 uur ben ik nog blijer met de ruggenprik, het schiet totaal niet op, nog steeds maar 4 cm. Dus aan de wee-opwekkers, die ongeveer elk uur worden verhoogd. In totaal sta ik nu trouwens op 3 keer kotsen, maar honger heb ik niet, dus de overheerlijke bloemkool met bratworst laat ik aan me voorbij gaan. R. geniet daarentegen optimaal. Dit deel ging prima, maar rond 8 uur heb ik pas 7 a 8 cm, toch hebben we hoop dat het voor midden nacht gaat lukken. En koud dat ik het heb, klappertanden, met twee dekens over me heen is het een beetje vol te houden.
De nieuwe lieve verpleegster wil namelijk graag onze bevalling meemaken, en die heeft dienst tot 11 uur, nou wil ze wel langer blijven, maar geen uren natuurlijk. We gaan ons best doen voor Jantien. Rond 11 uur heb ik dan eindelijk 9 a 10 cm, maar er staat nog een randje! Pffff. De weeën voel ik door de ruggenprik heen en moet ik rond dit tijdstip ook gewoon wegpuffen, kan je nagaan hoe het zonder de prik was geweest. Ik voel steeds meer poepdrang en uiteindelijk heb ik rond 1 uur het idee dat ik kan gaan persen. Wij blijven drukken op dat knopje, maar er blijkt een spoedbevalling bezig in de kamer naast de onze, dus persweeën wegpuffen is het devies. Dat is best wel lastig, inmiddels heb ik het idee dat die kleine er al bijna uithangt! Uiteindelijk kwam de arts om 2 uur checken hoe het ervoor stond, en gelukkig, eindelijk persen! Daar blijk ik gelukkig beter in en pers hem in 25 minuten eruit! Ik voel de persweeën dus gelukkig voldoende om efficiënt mee te persen. Het momentje waarop het hoofdje ‘staat’ en je moet wegzuchten was wel even afzien, maar dan ben je er gelukkig bijna! Uiteindelijk wordt er om half 3 ’s nachts, 17 uur na het begin, een klein glibberig hoopje mens op mijn borst gelegd, ik kan alleen maar uitbrengen “Wat issie knap!”. De placenta komt er vrij snel achteraan.
Dan blijkt dat B. niet huilt en eigenlijk een beetje aan het kuchen is. Vriendlief zou de navelstreng doorknippen en vroeg op het moment “Hier?”. De verloskundige grist de schaar uit z’n handen, “Sorry, haast, hij moet even mee, we doen het later over voor de foto”. B. moet even mee naar een apart kamertje waar vervolgens allemaal artsen heen komen rennen, dat was wel even een eng moment. Gelukkig hoor ik gehuil vanaf de gang, en ik stamel al klappertandend “Is dat B.?”. Z’n apgarscore stijgt exponentieel en alles blijkt goed! Wat een opluchting! Vervolgens komen de artsen weer naar mij toe rennen. Het blijkt dat ik maar blijf bloeden. Van 1 naar 1,5 naar bijna 2 liter. Ik krijg een zuurstofmasker, maar had liever een sauna gehad, wat een kou! Op naar de OK, er moet gecheckt worden of er niks van de placenta is achtergebleven. Ik weet nog voor de operatiekamer uit te brengen dat ik lenzen in heb, dus die moeten nog even uit en het volgende moment lig ik te staren naar allemaal grote lampen en tl licht. Er ligt een kermende man naast me, dus ik denk nog wel “het kan veel erger”. Ik moet even m’n naam zeggen en dat ik net bevallen ben, en dan gaat het licht uit. Het blijkt dat ik onder narcose ben gebracht en dat er inderdaad nog stukken placenta en vliezen waren achtergebleven. Ik ben gelijk gehecht (met draad om spieren te hechten blijkt later, en 8 dubbele knopen), dus dat scheelt weer een pijnlijke exercitie.
Uiteindelijk duurt het uitslapen me veel te lang en blijf ik maar vragen of ik nu eindelijk weer naar boven mag. Ik hoor een heel hard geluid en vraag me af of ik het me verbeeld, maar het blijkt dat de traumaheli is geland, “nog meer ellende” zucht de hechtman. Als de verpleegster van boven aan m’n bed verschijnt kan ik alleen maar uitbrengen “Is met B. alles goed?”. Dat blijkt gelukkig zo te zijn. De ruggenprik wordt verwijderd en de bloedtransfusie van 1,5 liter gestart. Gelukkig loopt mijn temperatuur weer wat op. Om 6 uur ’s ochtends wordt ik weer naar vriend en verse baby gebracht en zijn we eindelijk samen. Het is jammer dat ik de eerste 3 uur heb gemist, ik hoor dat hij zo alert was en constant wilde drinken. Maar gelukkig zijn we allebei gezond, daar gaat het om. Gelukkig konden we toen de familie bellen, die waren erg ongerust geworden. Achteraf bleek dat er een bacterie in m’n placenta zat, dat hij een beetje stonk en dat het meconium zelfs al oud was. We moeten nog even blijven in verband met infectiegevaar, maar zondagmiddag mogen we dan eindelijk naar huis. Maar wát een mooi ventje, mooi haar, zo’n fijn gezichtje, zo klein, wat istie liefWat een heftig verhaal Katy! Ik moest wel lachen om je 'godverdomme', 2 van die oudjes heb je dan echt geen behoefte aan
Je hebt het wel heel mooi beschreven hoor. Fijn dat alles uiteindelijk goed is gekomenKaty, wat een eng idee, die bacterie en oud meconiumVenus in pocketformaat
© loveli
Dankje Kwisted!Ja eng he? De vk beweert dat het geen oud meconium was, het ziekenhuis zegt van wel. Wel raar, de vk wil zich misschien ook wat indekken. Maar gelukkig maakt het nu niet meer uitquote:
Katy, wat een eng idee, die bacterie en oud meconiumOh dat oude hadden we bij de laatste ook. Voelde net als snert toen het er uit liep. Zeiden ze ook dat dat niet van één keer poepen was.Good mums have sticky floors, dirty ovens and happy kids!!Katy, wat een heftige start zo!
Vind het ook erg eng klinken hoor, oud meconium plus die bacterie.Mama van F. (2012) en M. (2016)Wat een mooie verhalen dames!
Phairda, als ik het voor het zeggen zou hebben, dan zou ik jou na gaan doen
Knap hoor!Dat was de theorie van de kraamzorg, omdat de vk niet eerder wilde inleiden ondanks dat alles steeds op t randje zat. Ach, het boeit nu kok niet meer. Het was de streptitokokken bacterie, maar welke variant weet ik niet. Het is allemaal goed afgelopenquote:Ja, maar hoe dan ook kan zij toch niks doen aan meconiumhoudend vruchtwater? Ze had het nooit eerder kunnen weten dan nadat je vliezen waren gebroken, dus indekken tegen oud meconium is echt onzinIk was bij Matthias niet eens overtijd maar vruchtwater was echt echt heel vies. Waarschijnlijk ,hoorden we later, al van weken ervoor.Good mums have sticky floors, dirty ovens and happy kids!!Ik zeg: doen!quote:
Wat een mooie verhalen dames!
Phairda, als ik het voor het zeggen zou hebben, dan zou ik jou na gaan doen
Knap hoor!Venus in pocketformaat
© loveliKlein schopje met mijn verhaal. Fijn om het zo op te schrijven!
Na een rare periode wat mijn gezondheid betreft (ontdekking endometriose in darm, cyste van zo’n 10-20 cm!!) verliep mijn zwangerschap geheel probleemloos. Ik voelde mij 9 maanden hartstikke goed en vond zwanger zijn fijn en leuk. Mijn uitgerekende datum was 23 juli al had ik al vanaf het begin sterk het gevoel dat ik later zou bevallen. 30 juli, die datum zat altijd in mijn hoofd. Dat gevoel was zo sterk dat ik helemaal niet verbaasd of teleurgesteld was dat mijn uitgerekende datum voorbij ging. Wel werd ik ongeduldig toen er de hele 40ste week van mijn zwangerschap niets gebeurde. Ook het strippen van de verloskundige leverde niets op. Ik had geen krampje, geen vocht- of bloedverlies of andere tekenen van een naderende bevalling. Maandag 30 juli naderde, dat was de dag dat ik 41 weken zwanger was. Die dag voelde ik de baby erg weinig en ben ik nog in het ziekenhuis geweest voor een CTG. Alles was goed en ik hoefde pas die donderdag terug te komen. Afwachten maar weer!
De avond van 30 juli verliep wat rommelig. Ik was niet helemaal mezelf en kon mij nergens op concentreren. Ook had ik wat vocht- en bloedverlies wat mij het gevoel gaf dat er eindelijk iets ging gebeuren! Ondanks het gespannen gevoel uiteindelijk maar vroeg naar bed gegaan want ik was moe, had de nacht ervoor slecht geslapen. Om 01:00 uur werd ik wakker van kramp. Het was een licht kramperig gevoel, niets in vergelijking tot mijn menstruatiekrampen maar ik meende er wel een soort golfbeweging in te herkennen. Zouden dit weeën zijn!? Ik kon het mij niet voorstellen maar, ik kon er niet van slapen. Rond 03:00 uur heb ik mijn man wakker gemaakt, het bleef aan de gang en ik durfde stiekem te hopen dat het ging gebeuren. Hij heeft het bad voor mij vol laten lopen en heeft zich aangekleed. Ik heb ongeveer 2 uur in bad gelegen terwijl mijn man de weeën aan het timen was. Ze kwamen eigenlijk meteen al om de 5 minuten en duurde 1 minuut. Tijd om te bellen dus vond hij terwijl ik het nog even uit wilde stellen. Rond 05:00 uur heeft hij gebeld en werd ons geadviseerd naar het ziekenhuis toe te komen.
Daar kwamen we rond 05:30 aan en werden wij op een kraamsuite geïnstalleerd, aan de CTG. De verpleegkundige zei, zonder te toucheren, dat ze dacht dat ik wel rond de 3-4 cm zou zitten. Hiervan dacht ik echt: ‘Hoe kóm je erbij!?’. Blijkbaar kon ze het van mijn gezicht aflezen. Echt pijn had ik nog steeds niet dus ik dacht nog steeds dat het geen echte weeën waren. Om 06:30 kwam de verloskundige om te toucheren, ik had toen 5 cm. Wow! Dat ging, naar mijn gevoel, toch wel hard dan! De pijn nam iets toe en ik vroeg om pijnstilling. Ik wilde het nog niet maar ik wilde wel dat ze wisten dat ik het later eventueel wilde (klinkt dat logisch?!). Ondertussen hebben we de tv aangezet en zijn we de Olympische Spelen gaan kijken.
Om 07:45 hebben ze de vliezen gebruiken, toen had ik 6 cm ontsluiting. Ik herinner mij nog dat de vliezen érg stug waren en dat het doorprikken niet gemakkelijk ging. Wat een raar gevoel als al dat, gelukkig heldere, vruchtwater dan wegloopt! Naar mijn gevoel werden de weeën toen pas pijnlijk en ze hielden wat langer aan. Om 09:20 had ik 8 cm ontsluiting en heb ik even gedoucht en daarna Remifentanil gekregen. Daar was ik erg blij mee want ik was zo ontzettend moe en door de Remifentanil kon ik meer ontspannen tijdens de weeën door. Ik heb heerlijk liggen doezelen en kletsen met mijn man. Om 11:45 kreeg ik persdrang maar dit moest ik nog wegpuffen. Hoe langer ik dit kon wegpuffen hoe makkelijker het persen zou gaan. Ik mocht alleen op het hoogtepunt van iedere wee zachtjes meepersen. Makkelijker gezegd dan gedaan maar ik was zo ontspannen dat het nog ging. Om 12:25 werd het echter niet meer op te houden en bleek ook al het hoofdje zichtbaar te zijn. De Remifentanil werd uitgezet en ik mocht gaan persen! Dit vond ik het moeilijkste gedeelte van de bevalling. Je weet dat het kindje eruit moet maar in je hoofd zit een drempel, dit past nooit!
De persweeën duurden vrij kort en het lukte mij maar om 2 x te persen tijdens een wee. Naar mijn gevoel schoot het niet op en tussen de persweeën door viel ik bijna in slaap :’). De verloskundige ging zich omkleden tijdens het persen en ik het nog aan haar gevraagd: ‘Wat ga je doen?!’. Ik dacht dat ze wilde gaan inknippen en dat wilde ik helemaal niet! Ze bleek gewoon zo'n schort om te doen, tegen bloed en andere viezigheid. Ze moest erg lachen dat ik op dat moment daar nog mee bezig was.
Uiteindelijk is onze dochter om 12:53 geboren, na een half uurtje persen. Ik was niet ingescheurd of ingeknipt en had alleen een piepklein wondje dat niet gehecht hoefde te worden. De placenta volgende binnen 5 minuten en heb ik niks van gemerkt. Ik had maar 100 cc bloed verloren en voelde me meteen goed. Ze was er en deed het meteen perfect. Wauw! Heerlijk een uur naar elkaar liggen kijken. Daarna heb ik gedoucht en mochten we naar huis. Dit duurde nog iets langer omdat het papierwerk wat op zich liet wachten door de drukte in het ziekenhuis. Om 16:00 uur waren we thuis.
Ik ben zo trots op mijn lijf, het is zó goed gegaan! Bevallen, ik kan het gewoon!Wat klinkt dat als een fijne bevalling Soesa!
Het leest heel ontspannen
Zal mijn verhaal ook s gaan opschrijven...Soesa dat klinkt als een heerlijke ontspannen bevallingLife is what happens while you are busy making other plans...Klinkt als een heerlijk ontspannen verhaal. Heb jij de bevalling ook ontspannen beleefd?Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietTante Soesa wat een mooi en vredig bevallingsverhaal! Dat geeft een mens hoop
Ik vind het nog het lastigste dat je weet dat het pijn gaat doen, maar je weet niet wat voor pijnThanks voor jullie reacties
Het was idd voornamelijk heel ontspannen
Twinkle, komt helemaal goed! Je gaat er zowel geestelijk als lichamelijk helemaal in mee in wat er gebeurt.
Ik zou het zo overdoen!
Wel confronterend om te merken hoeveel pijn ik heb gehad tijdens mijn menstruaties door de endometriose. De eerste 7 cm ontsluitingsweeën waren hier gewoon niets bij!Eindelijk de tijd en rust gevonden om mijn eigen verhaal op papier te zetten...
Vrijdag 3 augustus was ik uitgerekend. Maar op deze dag gebeurde er helemaal niets. Ik was gestript en zou dinsdag weer gestript worden.
Die dinsdag weer controle. Ze probeerde opnieuw te strippen, maar alles zat nog vrij los van de eerste keer strippen. Ondertussen met de verloskundigen het 'wat als' scenario doorgenomen. We spraken af dat ik me vrijdag zou melden in het ziekenhuis voor een seroniteitsonderzoek als actie verder uitbleef. Afhankelijk van de uitkomst van dat onderzoek zou ik dan of het weekend al, of net na het weekend ingeleid worden.
Vrijdagmorgen om 4 uur s nachts werd ik wakker. Krampjes! Dan toch een spontaan begin? Het was nog niet heel pijnlijk maar er zat zeker een regelmaat in. Ik ging douchen om te kijken of het door zou zetten. Krampjes bleven komen! Rond half 9 de verloskjndige gebeld. Ze zou langskomen.
De verloskundige was er rond half 11. Ze toucheerde en ik bleek 2 cm te hebben. Nog niet het gewenste resultaat. Het kon nog alle kanten op gaan. Het kon nog afzwakken of doorzetten, maar op dat ogenblik leken de weeën haar niet sterk genoeg om snel bij de benodigde ontsluiting te komen. De afspraak voor het onderzoek die middag bleef gewoon staan. Het zwakte inderdaad wat af dus deed nog wat kleine dutjes en rommelde wat in huis.
Om half 4 moest ik in het ziekenhuis zijn. De autorit was niet fijn. De krampen werden weer heftiger. Vanaf de parkeerplaats tot aan de afdeling was ik weer 5 weeën verder die bovendien ook al pijnlijker werden. Ik werd aan de ctg gelegd en de verpleegkundige kwam kijken. Ze zag de uitschieters ook duidelijk en zei: ik denk niet dat er veel onderzoek nodig is, je ligt gewoon hartstikke te bevallen!
Ja, dat voelde ik ook wel ja. En tsja wat nu. Ik mocht weer naar huis om op de verloskundige te wachten. Ik vroeg of iemand misschien kon toucheren om te kijken hoe ver ik dan was, aangezien ik toch in het ziekenhuis wilde bevallen. Dat was ok. Een dienstdoende VK van het ziekenhuis voelde en bevestigde wat ik al dacht: 4 cm ontsluiting. Ze bood aan om mijn verloskundige in te lichten en ik mocht blijven. Geen zin in weer een autorit maakte ik hier graag gebruik van.
Een verloskamer werd klaar gemaakt en mijn eigen VK zou er rond 6 uur zijn.
De eerste fase verliep redelijk rustig. Toen mijn eigen VK kwam zat ik al op 6 cm. Ze wilde nog even wachten met het doorprikken van de vliezen omdat mijn weeën al erg pijnlijk waren en ik ook nog verwend werd met rugweeën... Niet fijn. Ik heb daar ik denk wel een uur onder de douche gezeten met de warme straal op mijn rug.
Helaas stagneerde het een beetje en bleef ik bij 7 cm een beetje hangen. De VK wilde me een katheter geven omdat mijn blaas volzat en een beetje in de weg zat. Ik zelf voelde niet dat ik moest plassen en ik vond de katheter prima. Ik had wel het gevoel te moeten poepen dus ik vroeg, nu ze daar toch allerhande afvalstoffen aan het afvoeren waren, om een laxeermiddel. Zo wist ik in elk geval dat als ik dacht dat ik niet meer zou kunnen poepen en de drang dan echt persweeën zou zijn. Dit was ook okay. Een paar flinke weeën inhouden en toen snel naar de wc. Durfde niet echt voluit toe geven aan het poepen, bang dat de baby eruit zou vallen ofzo. Gewoon lichtjes meedrukken zei de VK en op dat moment braken gelijk ook mijn vliezen!
Weer toucheren: ja 9 cm. Nog een klein randje wegwerken. Helaas leek ze op een sterrenkijker, maar ze konden haar draai nog beïnvloeden. Ik moest daarvoor wel op mijn zij persweeën wegzuchten.
Uiteindelijk mocht ik ook meepersen, maar alles moest enorm gecontroleerd om te zorgen dat ze goed om geboren zou worden.
De laatste fase was best heftig. Hoewel ik voor hypnobirthing gekozen had, waren de daar aangeleerde technieken voor mij niet genoeg. Ik moest gewoon old-fashion meepersen en ervoor gaan!
Uiteindelijk, na een uur hard werken, een dreigende knip (maar toch niet) lag ze daar op mijn buik. Een klein meisje met haartjes en alles erop en eraan! Geboren om 22.54. De placenta was er 4 minuten later.
Alles was in orde. Alleen twee kleine hechtinkjes van binnen omdat mijn mini me had opengehaald met haar nageltje, en ze het makkelijk vond om met haar hand naast haar hoofd geboren te worden.
Na een douche mocht ik de nacht blijven slapen en om half 9 s morgens weer naar huis. Uiteindelijk vond ik het een fijne ervaring. Natuurlijk voel je pijn, maar je lichaam en zulke oerkrachten meemaken is wel heel bijzonder. 19 uur erover gedaan, vanaf het eerste krampje om 4 uur smorgens, ik vind het een prima score!The best and most beautiful things in the world cannot be seen, nor touched, but are felt in the heart. - Helen Keller
[btfl]* portfolioMooi relaxt verhaal Soesa!
En Bunny, boel gebeurd en wat fijn dat je toch in het ziekenhuis mocht blijven. Heen en weer in de auto lijkt me ook geen pretje inderdaad.Soesa wat een mooi verhaal zeg
Bunny, voor zo'n bevalling zou ik ook wel tekenen zeg, als ik het zo lees al met al toch wel een goede ervaring dus! En idd fijn dat je in het ziekenhuis mocht blijvenI never look back, darling. It distracts from the now.
♥Jep, precies 41 weken!quote:
Mooi beschreven bunny! Dus uiteindelijk met precies 41 weken bevallen?
@enfermera: het ging inderdaad uiteindelijk heel fijn. Het scheelt al een hoop als je weet wat je kan verwachten. Daarom besloot ik het vrij gedetailleerd op te schrijven, voor anderen die nog mogen. Ik heb door dat soort verhalen juist een flinke dosis realiteit meegekregen wb de bevalling!
[ Bericht 11% gewijzigd door _Bunny_ op 01-09-2012 19:54:55 ]The best and most beautiful things in the world cannot be seen, nor touched, but are felt in the heart. - Helen Keller
[btfl]* portfolioBunny: wat leuk precies 41 weken
Ja, dat is zo... fijn hoor, dit soort verhalen helpen idd wel met het kunnen voorstellen van hoe zoiets gaat!I never look back, darling. It distracts from the now.
♥Bunny leuk verhaal! Idd voor die paar cm verschil was het niet demoeite waard om weer weg te gaan als je toch terug zou komen.Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietHier mijn verhaal. G is mijn man, E1 onze oudste dochter n E2 onze babydochter.
Tot maandag had ik de hoop dat de bevalling snel zou beginnen alweer een beetje opgegeven, het was allemaal nog/weer zo rustig in mijn buik. Maandag ging ik naar de verloskundige en toen bleek dat mijn lijf wel degelijk startklaar was, en kon ze me strippen. Ze gaf me een goede kans dat het zou helpen. Toen ik thuis kwam stelde G voor om E1 alvast op te laten halen door mijn ouders, voor het geval dat. Zo gezegd, zo gedaan, mijn ouders kwamen 's middags en namen E1 mee. Heel gek gevoel, want er was tenslotte was er nog niks aan de hand. De rest van de dag gebeurde er ook helemaal niks, en hoewel ik wist dat het nog kon, begon ik me toch al wat teleurgesteld te voelen. Hoewel, ook wel weer opgelucht, want euh… bevallen, help! Na het avondeten kreeg ik weer kiespijn, een terugkerend gedoe de laatste weken, maar vanwege mijn zwangerschap kon er even niets aan gedaan worden. Dit keer nog erger dan alle voorgaande keren bij elkaar. Ik wist me echt geen raad, liep op een gegeven moment te huilen van de pijn en frustratie en heb de HAP gebeld, maar die konden niks voor me doen. Mijn hoop dat de bevalling nog zou beginnen was inmiddels tot het nulpunt gedaald. Rond 1 uur zakte de kiespijn gelukkig wel af en ben ik nog vast in slaap gevallen.
De volgende ochtend werd ik om 6 uur wakker van kramp. Na een half uurtje gedacht te hebben dat het vast niets was, en daarna nog een half uurtje gedacht te hebben dat het misschien toch wel was begonnen, heb ik G wakker gemaakt. Het was allemaal nog goed te doen, maar toch, spannend! G is rond 8 uur nog wat croissantjes gaan halen bij de Albert Heijn. Om half 9 heeft hij de verloskundige gebeld. Die was met een bevalling bezig, dus zou er een verloskundige van een andere praktijk bij ons thuis komen. Om 9 uur stond er een man met een koffertje voor de deur. Hij zag eruit of hij de CV-ketel kwam repareren, maar bleek toch echt de verloskundige te zijn. Nou oké, gezellig. Ik vónd het ook echt gezellig, dus was ergens bang dat we veel te vroeg gebeld hadden, maar wat bleek: 5 cm! De verloskundige dacht dat de baby er vanochtend zelfs al zou zijn. Yes, omg, supertof, mijn lijf doet het, ik kan dit! Klinkt een beetje gek, maar dat had ik zó gehoopt na de bevalling van E1. We mochten gelijk naar het kraamhotel. De verloskundige reed achter ons aan.
In het kraamhotel ging het op dezelfde voet verder: wel pijn, maar goed te doen, ik was relaxed en vrolijk. Omdat ik mezelf wat te helder vond, heb ik me afgezonderd in de badkamer en dat hielp. Rond kwart over 10 kwam mijn eigen verloskundige binnen. Ik liep een beetje rond en zij zat op het bed wat papieren in te vullen, wat ik een beetje irritant vond, kon ze niet iets nuttigs doen ofzo? Dus ging ik maar weer naar de badkamer. Om half 11 controleerde ze: 7 cm. Ze stelde voor om de vliezen te breken. Ik zei dat ik niet zeker wist of ik dat wilde, omdat het dan misschien ineens veel heftiger werd. Zij zei dat dat waarschijnlijk zou kloppen, maar dat de baby er dan ook heel snel zou zijn. Dus ik zei: oké, doe maar, ik spring wel in het diepe, ik zal het je niet kwalijk nemen. En toen brak ze mijn vliezen en begon de ellende. :’) Vanaf hier weet ik zelf helemaal niets meer van tijden, maar gelukkig was er een verslagje gemaakt.
Om 10.50 brak de verloskundige de vliezen en vrijwel direct daarna kreeg ik persdrang. Het kwam rustig op, maar al snel was het erger dan ik bij E1 óóit heb gevoeld. De verloskundige controleerde en zei dat er nog “een rand” was en dat ze die zou proberen weg te duren. Omg, wat een rotgevoel! Eerlijk gezegd: mínder erg dan de kiespijn (ja, serieus), maar heel naar, zeker als je op je rug ligt en je lijf het kind eruit wil hebben. Ik moest op mijn zij liggen, en toen op mijn andere zij, en ik moest de persweeën wegzuchten. Dat lukte soms een beetje maar soms ook echt helemaal niet. Het was echt heel intensief en ik wist op een gegeven moment ook niet meer wat ik moest doen. Dat de verloskundige op een gegeven moment zei dat “het randje dikker leek te worden”, hielp ook niet echt. Ik heb G's hand fijngeknepen (eigenlijk wilde ik bijten...) en toen hij even water aan het halen was, greep ik de kraamverzorgster maar vast. Het voelde niet goed, ik had het gevoel dat de baby er niet uit zou kunnen.
Om 12 uur werd ik overgedragen naar de gynaecoloog. Van de rit door het ziekenhuis weet ik niet veel meer, behalve dat ik op een gegeven moment mensen in burgerkleding bij een loket zag staan, wat zou betekenen dat ik door een openbare gang reed. Dat bleek later ook zo te zijn, trouwens. Stom. Maar goed. In de verloskamer kreeg ik een infuus en verzamelden zich 8 (ACHT) mensen rond ‘mijn bed. De verloskundige van het ziekenhuis controleerde en zei dat “het randje” wel meeviel. Maar er werd snel een echo gemaakt en toen bleek dat de baby niet goed lag. Ik mocht wel gaan persen. Dat was naar, iedereen zei dat ik het goed deed, maar ik voelde gewoon dat de baby er niet uit kon. Dit klopte niet, ze had er al lang en breed moeten zijn. De verloskundige zei dat de gynaecoloog er over een kwartier zou zijn omdat hij nog iets moest afmaken. Ik zag hem voor me achter zijn bureau, bezig met een verslag, en riep: ‘nóg een kwartier?!’ Maar goed, dat kwartier ging blijkbaar voorbij en toen verscheen er een heel rustig, vrolijk hoofd boven me. Hij zei dat de baby in kruinligging lag en ook nog met het gezicht naar boven, maar dat als ik het zo goed bleef doen, we de baby er met vereende krachten uit zouden halen en dat we anders een ander plan zouden maken. Ik dacht direct: OMG HIJ BEDOELT EEN VACUUMPOMP!!! Ja dus. Na 3 pogingen waarin hij met zijn volle gewicht aan die pomp trok, bleek dat er echt geen enkele beweging in het kind zat. Ik zei ‘ik wil een keizersnee’ en toen zei de gynaecoloog dat het OK-team al klaar stond, ze hadden er al op gerekend maar wilden het toch nog zo proberen. Dit moet om ongeveer half 2 zijn geweest.
Weer het ziekenhuis door in mijn bed. Ik was zo opgelucht dat ik er bijna vanaf was, desondanks was het nog wel een heel vervelend ritje, want mijn lijf dacht nog steeds dat het de baby er zelf uit moest werken. Uiteindelijk kwam ik in de OK, kreeg ik een ruggenprik en voelde ik mijn benen warm worden… zaaaaaaaaaaaalig. G kwam erbij in een operatiekamerpak. Hij was superrelaxt en had zichzelf nog even laten fotograveren door een verpleegkundige. :’) Toen begon de operatie. En na wat geduw en getrek was daar om 13.50 uur ineens E2! Oooh, wat een opluchting! Super, geweldig, ze is er, ze is roze, ze huilt, ze lijkt op E1! Het was toen gelijk helemaal goed. G kreeg E2 vast en daarna werd ze ook even bij mij gelegd. Al snel was de operatie klaar en werd ik naar een andere kamer gereden. Daar moest ik best lang liggen, want omdat ik ontzettend lag te shaken kon mijn bloeddruk niet goed worden gemeten en kwamen er angstwekkend lage waarden uit. Maar het leek allemaal goed te zijn, en toen werd E2 al bij me gelegd. En die begon echt gelíjk te drinken, wat een stoer meisje. Daarna werd ik naar “mijn” kamer gereden en konden we gaan bijkomen.Cantare, wow
Hoe gaat het herstel?Venus in pocketformaat
© loveliNou wat Phaidra zegt Cantare! Heel anders als je je waarschijnlijk had voorgesteld. Hoop dat het herstel je goed af gaat en dat je kan genieten van je gezinnetje! Fijn dat je je verhaal met ons wilt delenCantare, jeetje wat een verhaal. Dat je gewoon aanvoelde dat het niet goed zat is heel bijzonder. Fijn dat alles toch goed is afgelopen. Hoe gaat het nu met je?Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietJeetje wat een verhaal! Moet zeggen dat ik er een beetje schrik van krijgwauw wat een verhaal Cantare, het begon nog zo voorspoedig...
Gelukkig doet ze het prima, en gelijk al drinken!
Heel veel sterkte met her herstel, en geniet mer zijn vieren!The best and most beautiful things in the world cannot be seen, nor touched, but are felt in the heart. - Helen Keller
[btfl]* portfolioJeetje Cantara, wat een heftig verhaal. Gelukkig dat ze helemaal gezond is. Gaat het met jou ook al beter weer?Gefeliciteerd, Cantare! En wat een verhaal. Ik vind het wel een beetje gek van de vk, dat ze het over een rand had, terwijl de baby gewoon niet goed lag. Dat had ze toch kunnen voelen? jij voelde dat zelf ook al nota bene.Dat ik zo vroeg persdrang kreeg en dat het randje niet weg wilde, kwam volgens mij wel doordat E2 verkeerd lag, maar ik weet niet of de verloskundige dat eerder had kunnen voelen. Uiteindelijk is er bij de gynaecoloog nog snel een echo gemaakt waarop te zien was hoe ze precies lag. Wat ik zelf voelde was vooral dat er ondanks het feit dat ik veel meeperste, helemaal geen beweging in de baby zat. Zeker bij een tweede kind verwacht je wat anders.Trouwens, ondanks het feit dat het Echt Niet leuk was, heb ik er geen rotgevoel aan overgehouden. Ik was vooral héél blij dat ik al in het ziekenhuis was. Op een gegeven moment was ik wel bang dat ze E2 er met zoveel geweld uit zouden trekken dat we er beiden niet best vanaf zouden komen... maar uiteraard hebben ze dat niet gedaan. Verder denk ik dat het wel "goed" was dat ik de keizersnede precies op het moment kreeg dat ik er zelf om vroeg.
Wat me wel tegenviel was hoe je eraan toe bent na een keizersnede. De eerste dagen kon ik echt helemaal niks. Maar ik merk per dag vooruitgang, dus ook dat komt allemaal goed.
En, misschien gek, maar ergens ben ik ook wel trots dat ik dit ook gewoon heb aangekund. Niet dat ik een keuze had, je móet wel, maar toch. En ik heb er een héérlijk meisje aan overgehouden.
[ Bericht 10% gewijzigd door Cantare op 03-09-2012 19:19:28 ]Canter, heftig verhaal en jammer dat het toch een keizersnede is geworden. Maar fijn dat je er ondanks alles toch geen rotgevoel aan over hebt gehouden. Dat soort gevoelens blijven namelijk veel langer hangen dan pijn of wat dan ook.
Sterkte met je herstel!Nou ik ga ook maar s mn verhaal opschrijven.
Het is een beetje lang geworden, sorry daarvoor
Vanaf het moment dat ik zwanger ben en weet dat ik op 17 juli uitgerekend ben, hoop ik dat ik niet op 11 juli beval (verjaardag van mijn zoon). 11 juli komt en gaat voorbij, stiekem ben ik toch een beetje teleurgesteld dat ze toch niet kwam deze dag
Lichamelijk trek ik het prima en ik ben het wel een beetje zat, maar dat is meer omdat ik nieuwsgierig ben naar het kleine meisje in mijn buik.
De uitgerekende datum komt steeds dichterbij en ik ga er niet meer vanuit dat ze eerder komt. Dan maar de uitgerekende datum, maar ook deze dag gaat gewoon voorbij. Ik vind dat ze dan maar met 40.5 moet komen, op dezelfde dag als dr broer. Maar helaas, het dametje vindt het nog veel te gezellig bij mama in de buik. Ik baal hier best wel van. Je leest overal dat 2e kindjes eerder komen, maar dat geluk heb ik niet. Ook krijg ik steeds meer het gevoel dat ze niet zonder hulp gaat komen. En vorige keer ging het allemaal zo soepel opeens vanzelf, daar hoop ik nu op, maar ik ga er steeds minder vanuit. Wat resulteert in regelmatige huilbuien e.d. Ik baal een beetje van mijn lichaam.
Ik heb voor maandag, 23 juli, een afspraak bij de verloskundige om eventueel te gaan strippen. Ik zie hier enorm tegenop. Waarom kan ik niet echt aangeven, maar het voelt niet goed. Ook omdat mijn datum terug gezet is wil ik haar toch zelf de kans geven nog te komen. De verloskundige voelt mijn buik en zegt dat ze niet diep genoeg meer ingedaald is. Zij vindt het zelf ook niet fijn nu te gaan strippen, omdat de vliezen dan sneller kunnen breken en dat wil je niet hebben op dat moment (bij de verloskundige, niks bij me, in mijn eentje). Dus besluiten we een afspraak voor woensdag te maken en dan eventueel te gaan strippen.
Op woensdag is de baby weer ingedaald, ze stuitert dus leuk erin en eruit
Vrijdag om 15.15 mag ik me melden voor een CTG. De CTG ziet er goed uit. Er wordt een afspraak gemaakt voor een inleiding. Dinsdag 31-7 om 7uur mag ik me melden op de afdeling. De verloskundige doet inwendig onderzoek om te kijken of er al verweking en ontsluiting is en om een poging tot strippen te doen. De boel is nog niet echt verweekt en ik heb krap 1 centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft geprobeerd te strippen, maar dit is eigenlijk nog niet echt mogelijk.
Teleurgesteld ga ik naar huis. Die dinsdag ga ik wel halen ben ik bang. En ik zie nogal op tegen de inleiding. Ik baal dat mijn lichaam dit keer niet zelf op gang komt.
Op zaterdag ruimen we thuis een beetje op en doen we vrij weinig. s Avonds heb ik wel een beetje geleiachtig slijm na het afvegen. Nou hoop ik wel dat dat een teken van een naderende bevalling is, maar ik ga er niet vanuit. Die avond ga ik zoals iedere avond gewoon naar bed en slapen.
Om 5 voor half 7 word ik wakker. Ik ga naar de wc en daarna mijn bed weer in. Als ik in mijn bed lig voel ik een krampje. Het is anders dan de krampen die ik eerder heb gehad, maar ik denk dat het gewoon een harde buik is, dat heb ik wel vaker na een volle blaas. Na een paar minuten heb ik weer zo’n krampje. Het zal toch niet gaan beginnen?! Weer een paar minuten later heb ik weer zo’n kramp en ik besluit mijn bed uit te gaan, slapen gaat nu toch niet meer lukken. Ik ga naar beneden om wat tv te kijken en ondertussen ben ik de weeën aan het timen. Het is dan kwart voor 7. Om 7 uur besluit ik R wakker te maken, omdat de weeën dan ongeveer om de 2 minuten komen en een minuut duren. Hij gaat douchen en van hem moet ik mijn ouders bellen. Om 10 over 7 bel ik mijn vader om te zeggen dat ik weeën heb, maar vertel hem dat hij zich niet hoeft te haasten. Om kwart over 7 belt R de verloskundige. Zij wil mij ook even spreken en besluit dat ze gelijk het ziekenhuis gaat bellen of we daar terecht kunnen komen. Ook vraagt ze hoelang het duurt voor de oppas er is.
Na een paar minuten worden we gebeld door de verloskundige dat we naar het ziekenhuis mogen. Ondertussen horen we dat F ook wakker aan het worden is, maar hij heeft maar even pech. R belt mijn vader om te vragen waar hij is. Hij is al in de parkeergarage, dus we besluiten maar richting het ziekenhuis te gaan. Op het moment dat we richting de auto gaan komt mijn vader al aan geracet. Het is dan half 8.
In de auto merk ik dat de weeën iets minder vaak komen, wat best prettig is. Ze zijn op zich prima te doen, maar echt lekker is het niet in de auto. Rond kwart voor 8 komen we in het ziekenhuis aan. We worden bij de verloskamers opgevangen en geïnstalleerd. Het is nu even wachten op de verloskundige. Ik vertel R nog even dat ik geen pethidine wil tijdens de bevalling. Ik leg hem ook nog uit waarom niet.
Iets over 8en komt de verloskundige. Ze doet inwendig onderzoek en ik blijk al 7 centimeter ontsluiting te hebben. Die had ik niet verwacht, aangezien de weeën prima te doen zijn en niet eens heel pijnlijk. Oh en aangezien ik 1,5 uur eerder pas de eerste wee voelde
De verloskundige besluit de vliezen te breken. Bij het breken van de vliezen blijkt de baby in het vruchtwater gepoept te hebben. Ik word dus overgedragen aan het ziekenhuis, wel gewoon aan de verloskundige. Ik grap nog tegen R dat we dat ook weer mooi geregeld hebben, ook deze bevalling hoeven we niet zelf te betalen (tijdens de zwangerschap zei hij dat steeds, dat ik maar medisch moest worden
Mijn verloskundige blijft nog even bij ons, aangezien de verloskundige van het ziekenhuis nog in overdracht is. Voor het geval dat het opeens hard gaat.
De weeën worden wel vervelender, maar dit was vorige keer ook na het breken van de vliezen. Ik ga op mijn zij liggen om ze op te vangen.
Uiteindelijk is de verloskundige er en ook de arts assistent (kwam ik later achter, ze hebben zich voorgesteld, maar had niet helemaal meegekregen wie de ander was).
Mijn verloskundige neemt afscheid en gaat weg.
De weeën worden steeds vervelender. Ik lig nog steeds aan de CTG, maar de band om mijn buik verschuift steeds waardoor ze de baby niet goed kunnen volgen. De verpleegkundige duwt iedere keer dat CTG ding tegen mijn buik aan waardoor ik een wee krijg. Althans zo ervaar ik dat op dat moment. Later hoorde ik van R dat ze op de monitor zag dat er een wee aankwam en dan dus dat ding op mijn buik duwde. Ik zeg tegen haar dat ze van me af moet blijven (ik werd steeds minder aardig :’) Heb ook nog opgegeven moment geroepen dat ze hun bek moesten houden. Tegen R en de verpleegkundige denk ik, die waren aan het praten, maar ik kon me niet concentreren daardoor op het opvangen van de weeën, heel irritant). Maar dat doet ze niet
Het volgende stuk weet ik zelf niet kwa tijden, maar inderdaad lang leve de bevallingsverslagen
Om tien voor half tien zeg ik dat het drukgevoel toeneemt. De verloskundige toucheert en ik heb dan 9 centimeter ontsluiting.
Na het toucheren moet ik overgeven (niet de eerste keer deze bevalling) en dan begint de ellende :’) De baby krijgt bradycardie en om haar iets op te laten knappen krijg ik een kapje met zuurstof op. In het verslag lees ik dat het 15 liter is. Ook krijg ik een infuus.
Ik weet nog dat ik me hier zo rot over voelde. Waarom kan mijn lichaam niet gewoon normaal doen, waarom WEER die bradycardieën bij de baby? Gelukkig zijn er verpleegkundigen die me een beetje proberen op te peppen. Er wordt besloten om een weeënremmer te geven, zodat er even rust is voor de baby.
Ergens tijdens dit gebeuren wordt er ook nog geconstateerd dat de baby in kruinligging met het achterhoofd achter lijkt te liggen. Met de echo wordt dit gecontroleerd en dit blijkt zo te zijn.
De weeënremmer raakt uitgewerkt en de weeën nemen ook gelijk af. Ik heb volledige ontsluiting en ik mag persen, maar ik kan maar 1 keer persen op een wee.
In het verslag lees ik dat de verloskundige met de arts assistent overlegt om een weeopwekker te gaan geven :’) De arts assistent heeft ook contact gehad met de gynaecoloog en deze komt ook nog even langs om mede te beoordelen of de vacuümpomp nodig is. Het is dan 10 over 10.
Ondertussen ben ik druk aan het persen wat voor geen meter opschiet, althans zo voelt het voor mij. Ik weet ook niet of er echt niets gebeurde, volgens R niet tot weinig
Om 5 voor half 11 is de gynaecoloog aanwezig. Alles voor de vacuümpomp staat klaar, maar mijn lichaam besluit er opeens zelf helemaal voor te gaan. Er wordt gevraagd hoe groot F was bij zijn geboorte en gemeld dat deze baby groter gaat zijn.
Ik pers met alles wat ik heb en heb ook het idee dat er nu wat gebeurd. Op gegeven moment voel ik een heel raar gevoel beneden. Ik raak een beetje in paniek. Ik voel wat bewegen en voor mijn gevoel is dat niet goed. Er wordt gezegd dat het mijn baby is :’) (ja, voelt toch anders een bevalling waarbij het kind niet door het geboortekanaal wordt getrokken).
Uiteindelijk wordt om 10.39 Elise geboren.
Helemaal gezond, een APGAR van 9/10.
Zoals de kinderarts zei: een vliegende start
(en nu hoef ik gelukkig nooit meer te bevallenHaha. Die laatste zin. Geweldig
Maar heel mooi verhaal Sonnetje. Een paar dingen weet ik niet. Wat is bradycardie? en wat is AGPAR (sorrry, hele blonde wortels heb ik)Bradycardie is dat de hartslag van de baby daalt (althans in dit geval
Apgar, is de score waarmee aangeven wordt wat de toestand van de baby is. Er wordt dan gekeken naar kleur, ademhaling, pols en hartslag, spiertonus en reactie op prikkels. Ze geven dan 0,1 of 2 punten voor ieder onderdeel.
Het hechten heb k eruit gelaten trouwensErg leuk om de verhalen te lezen van de moeders die tegelijk met mij liepen. De andere ook hoor, maar dit komt wat dichterbij ofzo...wat een heftige verhalen zitten er bij!
Ik vind zelf dat ik deze keer een fijne bevalling had, dus een verslagje schrijven vind ik ook wel leuk..
Ik ben zwanger van mijn tweede kindje en volgens de echo's is ze te klein. Ze willen haar met 37 weken halen, maar op de laatste groei-echo is ze ineens goed gegroeid en mag ze lekker blijven zitten.
Ben blij dat alles goed gaat en ik nog even mag genieten van het zwanger zijn, want het is voor bij gevlogen de afgelopen maanden en ik heb veel te veel gewerkt, maar het is ook even omschakelen, want alles stond al klaar en ik hoef niks meer te doen in het kamertje ofzo, dus het is echt wachten vanaf nu.
De rust en lekker eten doen ons goed, want ik kom eindelijk aan in de laatste weken en mijn buik word een stuk groter en de baby komt nog meer aan.
Ik heb veel voorweeën en denk eigenlijk elke nacht dat het begint, maar ik val steeds gewoon in slaap en word gewoon weer wakker.
In de laatste week voelen ze dat ik al 2 cm ontsluiting heb en ik word gestript, maar het doet niks, de uitgerekende datum 26 juli gaat voorbij, maar nu heb ik 3cm en word weer gestript en het doet weer niks.
Nog een afspraak waarbij ik gestript word en we spreken 2 augustus af voor een inleiding.
Op 2 augustus bel ik het ziekenhuis of ik kan komen, maar helaas is er geen plek.
Die dag ben ik sjaggerijnig
De volgende dag is er gelukkig wel plek, we zetten Mex af bij opa en oma en om kwart over 8 zijn we in het ziekenhuis.
Het infuus prikken gaat lastig, ze proberen het zo'n 6x voor ze er iemand bij roepen die het in 1x doet.
Mijn eerste bevalling was lang, erg pijnlijk en ik was zo op en kapot dat ik deze keer met een ruggenprik wil bevallen, maar er komt een verpleegster met een of ander onderzoek en die wil me vragen stellen over waarom ik niet met ruggenprik wil bevallen. uhhhhh...
Ik krijg er alweer een beetje de balen van dat niks loopt zoals het moet en vertel duidelijk dat ik een ruggenprik wil, maar ze kijkt heel afkeurend en somt 2x de nadelen op.
Om half 10 komt de gynaecoloog en ik krijg wee-opwekkers en mijn vliezen worden gebroken.
Ik krijg al snel weeën, maar ik word goed geholpen door de verpleegster met puffen.
Zo is het wel te doen, had ik bij mijn eerste bevalling misschien ook moeten doen.
Ik ga toch twijfelen over die ruggenprik en denk er over om het eerst aan te kijken, maar de gyn zegt dat ik het gewoon moet doen als ik dat wil.
De weeën worden heftiger en om half 12 word ik naar de verkoeverkamer gereden voor de prik.
Ik krijg daar een weeënstorm, dus ze zetten de opwekkers maar even uit.
Ik raak een beetje in paniek omdat ik die prik ook eng vind, maar hij zet hem terwijl ik een wee heb en voel er niks van.
Ik moet daar even blijven zodat ze weten of het werkt, maar mijn weeën zijn zo heftig dat ze bang zijn dat ik daar ga bevallen en moet terug naar de verloskamer.
Daar aangekomen voel ik bijna niks meer en ik denk dat ik geen weeën meer heb omdat het infuus uit is, maar aan de monitor te zien heb ik wel weeën en al 6 cm ontsluiting.
Het is heel bizar, maar ik voel echt helemaal geen pijn meer, zelfs geen licht krampje.
We lezen wat, bellen nog wat mensen, facebooken, het is bijna saai te noemen, maar ik rust eigenlijk lekker uit zo een hele dag in bed.
Rond half 4 voel ik een rare druk en ik heb volledige ontsluiting en persweeën, maar mijn baby die al weken ingedaald is en al maanden aan de rechterkant is ineens niet meer ingedaald en ligt links, een sterrenkijkertje zegt ze in kruinligging.
We proberen een kwartiertje of ze terug wil draaien, dus ik lig op mijn zij te wachten, maar helaas.
Ze waren enthousiast dat het zo snel zou gaan bij me, maar nu zegt ze dat het wel 2 uur kan duren...jammer. De verpleegster gaat bijna naar huis en er komt een nieuwe en ze neemt alvast afscheid omdat ze onder het persen weg zal gaan.
Ik moet goed concentreren of ik de druk van een perswee voel en gluur stiekem op de monitor of ik er een heb en we gaan persen.
Ik kan 3x persen op een wee en ze gillen allemaal dat het zo goed gaat.
Jaja, denk ik nog, maar het gaat echt goed en de verpleegster besluit om nog even te blijven om het einde te zien.
Ik voel mijn baby echt er door heen komen en het bochtje maken en haar hoofdje er uit komen, heel bijzonder vond ik dat.
Alleen de navelstrenge zit om haar nekje en de gyn probeert hem er af te halen en door te knippen. Ik blijf bijzonder kalm en hou de perswee tegen alsof ik dat elke week doe.
Mijn vriend zei later dat de baby helemaal blauw werd en het best eng was allemaal, maar de gyn krijgt de navelstreng los en ik pak haar aan. Mijn glibberige,natte, warme Nena.
Het is een echt roze wolkmomentje, alles is goed gegaan, ze huilt hard en ligt lekker bij me en ik voel me kiplekker.
De navelstreng was al door, maar ik mag de rest zelf nog afknippen, raar spul zeg!
De bevalling duurde 6 en een half uur, persen was17 minuten en de placenta komt na 58 minuten, nadat ze heeft gedronken bij me. geen scheurtje, geen knipje, zelfs geen schaafwondje, heerlijk.
Nena heeft een normaal gewicht van 3110 gram en ze is 48 cm. Apgar 9/10/10
En ik denk al na over nog meer baby's
[ Bericht 0% gewijzigd door Troeta op 04-09-2012 12:02:25 ]Mooie verhalen Sonnetje en Troeta. Toch best heftig dat je kind ineens bij de bevalling niet goed blijkt te liggen.
Omentielvo, het max. Aantal punten bij de Apgar score is 10, maar een 9 is ook een uitstekende score voor een netgeboren baby. De mijne kreeg bv maar 9 punten omdat ze de ademhaling eerst een klein beetje raar vonden klinken.Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietNa heel veel mooie verhalen gelezen te hebben, wil ik ook graag mijn verhaal doen. Al vond ik het nog best lastig om alles zo op papier te krijgen. Dingen als tijden etc. heb ik echt terug moeten zoeken hoor. D. is mijn man
[waarschuwing] Het is wel een MEGA lang verhaal geworden [/waarschuwing]
Ik heb een voorbeeldige zwangerschap doorlopen, met nauwelijks noemenswaardige klachten. Vanaf 34 weken krijg ik wel wat bekkenklachten, maar dat ‘hoort er nou eenmaal bij’. Met 38+1 weken heb ik een reguliere afspraak bij de verloskundige. Daar blijkt m’n bloeddruk wat aan de hoge kant te zijn 135/90 en ze stuurt me direct door naar het ziekenhuis voor een consult bij de gyn. De labuitslagen van mijn bloed en de ctg van de baby blijken prima in orde. Een echo laat wel wat minder vruchtwater zien, maar binnen de marges. Ik mag dus weer gewoon naar huis en kan kerst lekker met mijn familie doorbrengen! Een week later (39+2 weken) herhaalt het hele riedeltje zich nog eens. Wederom ziet alles er prima uit en ook oud en nieuw mag ik gewoon in mijn eigen omgeving vieren.
Begin januari (40+2) heb ik weer een afspraak met de vlos. Het nieuwe beleid in deze regio is om zwangeren niet langer dan 41 weken door te laten lopen, omdat uit recente onderzoeken is gebleken dat er vooral tussen de 41 en 42 weken dingen mis kunnen gaan met de baby. Daarom moet ik een afspraak maken met de gyn voor een serotiniteitsonderzoek. Ik kan bij de gyn terecht als ik 40+6 weken zwanger ben. Alles ziet er nog prima uit, maar gezien de voorgeschiedenis willen ze graag een afspraak maken voor een inleiding met 41+1. Ik ga hiermee akkoord.
Diezelfde nacht nog wordt ik iets voor drieën wakker met krampjes. Ik hoeft niet ingeleid te worden, mijn lichaam kan het zelf!
D. belt het ziekenhuis dat ik al enige tijd weeën heb en we mogen direct naar de verloskamers toe komen. Om 7:30 uur zijn we daar en een arts-assistent controleert de ontsluiting; 2 a 3 cm heb ik dan. Na overleg met de gyn wordt besloten om me via een infuus oxytocine (wee-opwekker) toe te dienen om de weeën wat te bevorderen. Tevens worden ook mijn vliezen gebroken. Rond 9 uur komt de arts-assistent weer kijken hoe alles vordert. 4 cm ontsluiting is het resultaat, dat gaat dus niet erg snel. Het infuus met oxytocine wordt opgeschroefd en de weeën komen steeds sneller en krachtiger. Helaas heb ik om 11 uur nog steeds maar 4 cm ontsluiting. De gyn komt langs en vraagt me of ik misschien pijnbestrijding wil, want het zal nog wel even gaan duren. Het liefst wil ik remifentanil, maar de gyn geeft aan dat dit alleen wordt gebruikt als proef in het ziekenhuis en dat ik niet in de ‘proefgroep’ zit. Ik ben als de dood voor een ruggenprik en wil dit in eerste instantie dus ook niet. De gyn geeft aan dat dit echter wel de beste optie is nu en geeft me 101 redenen om dat toch maar te doen. Aangezien ik dit zo ook niet veel langer volhoudt, kies ervoor om toch een ruggenprik te laten zetten.
Het is dan 12:00 uur, maar de anesthesist zit nog in een operatie, dus we moeten even wachten. Door wat spoedgevallen, heeft de anesthesist om 13:00 uur nog steeds geen tijd om de prik te zetten. De wee-opwekkers staan inmiddels op standje turbo en er zit geen enkele tijd meer tussen de weeën in (noemen ze dit dan een weeënstorm?
Rond 13:30 uur wordt ik naar de recovery gereden voor de ruggenprik. Van de rit daar naartoe kan ik me niets meer herinneren. Achteraf zei D. dat hij zich nog nooit zo ellendig had gevoeld als op dat moment. De pijn was zo intens dat niets of niemand tot me door kon dringen. Het gevoel van machteloosheid vond hij verschrikkelijk.
Ik weet nog dat ik op het randje van mijn bed moest gaan zitten van de anesthesist en dat hij aangaf dat hij de prik ging zetten. Ik heb van de prik helemaal niets gemerkt, maar zodra hij die woorden uitsprak, vloeide alle pijn uit mijn lichaam weg. Heerlijk!
Helaas had de ruggenprik ook een negatief effect; mijn bloeddruk daalde. Er gingen wat alarmbellen af en ineens stonden er een stuk of 10 mensen aan mijn bed. Mijn bloeddruk zakte naar 53/32. Dat schijnt wat laag te zijn, maar na 2 zakken vocht trok dit weer netjes bij.
Terug op de afdeling werd opnieuw mijn ontsluiting gecontroleerd; 4 cm. Er was dus niets gebeurd de afgelopen uren. Door de ruggenprik vloog de middag verder wel voorbij. Ik kon heerlijk kletsen met D. en me volledig ontspannen. Om 19:00 uur kwam de gyn (inmiddels een andere wegens wisseling van de wacht) kijken hoe het er voor stond. Het was en bleef 4 cm. Ze stelde voor om de wee-opwekkers nog 1 stapje hoger te zetten en het nog 2 uurtjes aan te kijken. Ze had er nog wel vertrouwen in dat het zou gaan lukken!! Ik stemde in, met de voorwaarde dat ze de ruggenprik wat op zouden schroeven. De pijn begon namelijk weer terug te komen. Dit was geen probleem, dus zo gezegd, zo gedaan. De pijn was weer weg en de bergen op het ctg apparaat werden nog wat hoger.
21:00 uur was het toen de gyn terugkwam voor controle. Nog steeds 4 cm, dat ging hem niet meer worden. Datgene waar ik zelf al vanaf 16:00 uur aan dacht werd nu werkelijkheid; een keizersnede. Het was niet druk op de OK, dus binnen een kwartier lag ik op de tafel. Het OK personeel was super vriendelijke en relaxt. De gyn had er zin in, want ze was nu (aan het begin van haar dienst) nog fris en fruitig.). Om 21:48 is met precies 41 weken ons kleintje geboren, een mooi mannetje van ruim 6 pond. Hij werd meteen door de kinderarts onderzocht. Die zei dat ons mannetje het fantastisch deed en dat hij (de kinderarts) enkele toegevoegde waarde had.
Heel even heeft hij bij me gelegen, waarna hij bij papa mocht liggen. Wat een prachtig gezicht, mijn D. met ons kindje. Ik moet op dat moment de gelukkigste vrouw op aarde zijn geweest!
Het sluiten van de operatiewond verliep niet geheel naar wens. Ze kregen de wond niet goed gesloten, waardoor de operatie een stuk langer duurde dan gepland. Hierdoor begon de verdoving wat uit te werken en het gevoel bij mij terug te komen. Gelukkig reageerde de anesthesist hier zeer snel op en kreeg ik extra verdoving bij. Wat ik nog meer heb gehad weet ik niet meer precies, het laatste uur van de operatie ben ik niet bij kennis geweest. Ik weet alleen nog dat ik een kapje met lachgas op heb gehad. Gelukkig had Fritske wel al bij me gelegen daarvoor. Na even op de recovery gelegen te hebben, werd ik rond 23:35 naar de afdeling gebracht. Ons zoontje heeft al die tijd bij papa in z’n armen gelegen.
Als ik het zelf zo op papier zie staan, dan was het niet helemaal een droombevalling. Toch kijk ik er zeker niet negatief op terug. Het is zoals het is en het is wel MIJN bevalling en ik heb er het allermooiste kindje op deze aardbol voor terug gekregen. (en mijn doos is nog heelJammer dat het toch een ks is geworden J, maar fijn dat je er wel met een goed gevoel op terug kijkt. Hebben ze een reden gegeven waarom de ontsluiting niet vorderde?Nee, geen flauw idee eigenlijk. Hij lag tijdens de bevalling goed in het geboortekanaal in elk geval. De gynaecoloog had ook niet echt een verklaring.Komt me allemaal heel bekend voor J1981... Lijkt op mijn bevalling van m'n eerste. Het overtijd lopen (hier 42 weken precies), de weeenopwekkers (bij mij begon t niet vanzelf), de weeenstorm, het wachten op de anesthesist omdat die bezig was op de ok (ook anderhalf uur), de niet vorderende ontsluiting (hier van 1 cm bij binnenkomst naar een ruime 2 cm 12 uur later) en tot slot de ks.
Toch op een vreemde manier 'goed' om te lezen dat de ontsluiting bij jou ook niet vorderde, ondanks dat het uit zichzelf begonnen was en ondanks dat jullie nog wat langer hebben gewacht. Ik heb namelijk heel vaak gedacht dat het bij mij kwam omdat we hebben ingeleid of omdat we het niet lang genoeg hebben aangekeken na het zetten van de ruggeprik. Maar dat hoeft dus niet per se.
Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kijkt. Dat kan ik nu nog steeds niet echt. Wel beter dan in het begin, gelukkig. Bedankt voor het delen van je verhaalJ1981, wat een verhaal zeg. Fijn ook dat je er niet negatief op terugkijkt.Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietOnze verhalen hebben inderdaad wel wat van elkaar weg dan Fee.
Ik kijk echt heel positief terug op alles. Dat komt denk ik met name door de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis. Die deden allemaal zo hun best en luisterden ook echt naar mij. De sfeer was gewoon fantastisch.
Het op papier zetten van het hele verhaal voelt ook 'fijn'.Dat scheelt idd al de helft J1981, wat steun en interesse.
Lange dag heb je gemaakt hoor, maar fijn dat alles goed gekomen is.Even weggehaals voor t topic sluit
[ Bericht 99% gewijzigd door Sorbootje op 09-10-2012 23:43:01 (privacy. ik verstuur t eventueel nog wel via pm.) ]Pff Sorbo, wat een mooi verhaal en wat een heftige maar mooie bevalling.. ik heb een traantje weggepinkt!I never look back, darling. It distracts from the now.
♥Och SorboI 21-5-10 ♥ T 1-11-12 ♥ K 4-11-18 ♥als je aan het bevallen bent, mag je onredelijk zijn sorbo
dat je maar snel herstelt en geniet van je gezin en je familie!Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huhWat een mooi verhaal Sorbo
Hopelijk herstel je snel en kan je weer allemaal leuke dingen doen met je kleine meidGeboren om voor altijd lief te hebben... O+ Roan & Senna O+Sorbo, wat ben je toch een sterke vrouw. Ik heb zoveel respect voor wat je hebt gedaan. OngelooflijkLife is what happens while you are busy making other plans...Och jee Sorbo, daar zit IK nog om te jankenOp dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )oo Sorboo; wat heb je dit mooi geschreven, ik zit echt met ontroering te lezen en vind het zo ontzettend fijn voor je dat je gevoel je niet in de war heeft gebracht. Ik kan niet onder woorden brengen hoe ontzettend tof en stoer ik het hele draagmoederschap van je vind...
Echt enorm veel respect!!!
Gij stoere!!!
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)Oh lieve sorbo, wat ben jij een bijzonder mens
Geniet van je mooie gezin en familieBe happy with the little things in lifeHier ook tranen in mijn ogen.
Sorbo wat een bijzonder en ontroerend verhaal. Gij bijzondere vrouw!
Succes met je herstel en geniet van je geliefden.
Ooh wow, je was draagmoeder! Ik lees alleen hier dus kreeg dat pas tijdens je verhaal mee. Wat bijzonder. Wordt het verhaal nog mooier van!Don't you love her madly?Tjonge Sorbo..sprakeloos, wat is het een ongelooflijke ervaring geweest. Wat een mooi kijkje in jouw gevoelens. Ik vind het ontzettend jammer dat de bevalling niet de mooie ervaring is geweest waar je op gehoopt en misschien wel wat op gerekend had. Je hebt niet alleen S gegeven, je hebt álles gegeven. Heel fijn te lezen hoe natuurlijk het overhandigen van je neefje aan zijn ouders en het uit elkaar gaan toch ook voelde. Het klinkt alsof het voor jullie alle 4 niet alleen een bijzondere ervaring maar ondanks je harde werk toch ook een mooie herinnering is geworden. Ik heb diepe bewondering voor je onbaatzuchtigheid!
Nu is je lijf weer van jou en je hoofd weer bij je eigen gezin. Je buik leeg, maar je hart vol! Ik ben plaatsvervangend afschuwelijk trots op je! Mooi mens!* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*Ja, dit kan niet op mijn werk, joh, nu moet ik huilen, hoe verberg ik dat nouAnd the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
Wow Sorbo....je hebt het geflikt!!
Ontzettend dapper ding ben je!wie met beide benen op de grond blijft staan....komt niet ver+1quote:
Ja, dit kan niet op mijn werk, joh, nu moet ik huilen, hoe verberg ik dat nou
Sorbootje, wat enorm trots mag jij op jezelf zijnWauw, Sorbo, wat een prachtig verhaal... wat een geweldig mens ben je toch ook!
* Shandaly gaat nog een zakdoekje pakken, snifMama van Lars & FemkeStromen over mijn wangen
Prachtig gedaan en prachtig beschreven! En wat heerlijk voor je dat het ook op dat moment goed voelde!Sorbo ik heb er geen woorden voor. Werkelijk prachtig hoe je de hele beleving van het hele gebeuren hebt ervaren en weet te beschrijven.
Nu is het weer tijd voor jou, voor je herstel en voor je eigen gezinnetje. Wat je zelf al zegt, je hebt een ander gezin heel, heel gelukkig gemaakt. Fijn dat juist jij je ook in die gedachte kan berusten. Topwijf!In de metro huilen is ook niet de beste plek... Sorbo, wat ben je sterk en wat een bijzonder verhaal!Home is where the O+ is...Oh Sorbo, wat heb je het prachtig verwoord. Ook ik voelde de tranen over mijn wangen biggelen. Wat heeft je neefje toch een bijzondere tanteVenus in pocketformaat
© loveliOhh, Sorbo wat heb je het allemaal mooi omschreven, met tranen in mijn ogen las ik het stukje waarin je S aan zijn ouders geeft. Je bent echt een topper, diep respect!
Nu is het weer tijd voor jouw gezin!Sorbo wat ben jij een ongelooflijk dapper en sterk mens! Je hebt t toch maar mooi gedaan! Heel mooi om te lezen dat het ook qua gevoel allemaal klopt!S. 2014
J. 2016Jeetje Sorbo, wat een prachtig verhaal, hoe bizar dat wij dit zo mogen meemaken van/met jou en jullie familie... Jammer idd dat het zon uitputtingsslag was, maar wat een topwijf ben je dat je het toch geflikt hebt!!! Wauw.Sorbo van harte met je neefje en wat een bevalling heb je achter de rug. Ik snap je gevoel helemaal dat je I. weer lekker bij je wilde hebben en heel veel geluk voor jullie allemaal toegewenst juist ook met het vinden van jullie drietjes en stoei en ravot maar lekker met I. als je weer helemaal op de been bent. Dikke knuffel voor een toptante!!!Bedankt je dit met ons wilde delen Sorbo...ik heb echt kippenvel..wat een fantastische vrouw ben je**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.Prachtig (en heftig!) bevallingsverhaal Sorbo! Je hebt mij ook aan het huilen gemaakt. Diep respect!sorbo, wat een verhaal. Je hebt het zeker niet makkelijk gehad maar je hebt het toch mooi geflikt.
Hier ook met een brok in mijn keel en vochtige oogjes gelezen.Och Sorbo. Wat een práchtig verhaal en wat kun je alles toch mooi onder woorden brengen. Ook hier dikke tranen bij het moment dat je je neefje aan zijn ouders hebt gegeven. Wat een ongelooflijk bijzondere ervaring is dit geweest, voor jullie allemaal. Hopelijk ben je snel weer op de been en kun je je weer helemaal op jouw gezin richten met naast jullie dat mooie en complete andere gezinnetje (rare zin maar ik hoop dat je 'm begrijptWow sorbo............wat een verhaal zeg!
Heel bijzonder en mooie dat je dit met ons wilde delen.
Super knap van jeJe weet natuurlijk allang wat ik van je vind Sorbootje, jij helding (behalve dan dat je me telkens aan het janken maakt, wat een ellende...). Ik hoop je snel een dikke knuffel te kunnen geven!Sorbo, ik heb zitten huilen in de bus toen ik je verhaal las.
Wat ben jij een bijzonder mens. Een enerzijds rauw en anderzijds fluweelzacht verhaal. Wat moet jij van die mensen houden!
En ook respect voor K en J. Dit moet ook voor hun een hele heftige dag zijn geweest.Wauw sorbo! Respect! Ook ik moest huilen! Hopelijk ben je weer snel op de been.29/10/'10 - 25/03/'13Wow wat een verhaal Sorbootje, kreeg er tranen van in mijn ogen. Volgens mij is ziekenhuispersoneel heel wat onredelijke dames gewend tijdens een bevalling.Carpe Diem- Pluk de Dag
Life is unfair and then you die
Wat U niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander nietSorbo, ik ben gewoon stil van je verhaal. Je hebt me laten huilen!
Wat ontzettend goed gedaan, diep respect!
Geniet maar heerlijk van je eigen gezin en van harte gefeliciteerd met je bijzondere neefje!
Forum Opties Forumhop: Hop naar:
