Bevallingsverhalen deel 14

Bijtje; wat een verhaal zeg, gelukkig het is het allemaal goed gegaan!

Bijtje! Waauw!
Wat heb je dat goed gedaan zeg.

Oh wow, wat bijzonder Bijtje en heftig ook zeg!

Bijtje wat een verhaal

Bijtje, wat een verhaal. Echt kippevel. Jij dappere meid! En dan ook nog met een tweeling. Fijn dat het uiteindelijk allemaal goed is gegaan!

Wat betekent trouwens "met een helm op" geboren?

Als het kindje nog in de vliezen geboren wordt.

Wauw wat een verhaal. Respect zeg voor jullie!

Allemachtig, wat zul je verbouwereerd zijn geweest! En wat heb je het goed gedaan!

Jeetje. Wat een verhaal zeg.

Jee Bijtje! Alles is hierboven al zo'n beetje gezegd, maar ook ik ben onder de indruk! Wat een sneltreinbevalling en dan ook nog de eerste helft in je eentje gedaan! Nogmaals gefeliciteerd met de jongens en ik ben blij voor jullie dat alles goed is gegaan!

Wat een verhaal en wat heb je dat goed gedaan. Ik ben ook wel nieuwsgierig hoe het met je dochter is.

Jemig Bijtje, wat een verhaal zeg!

Heb je verrhaal met open mond gelezen Bijtje. Wat een schrik. Ik vind je heel stoer en ook hulde voor je man, dochter, en schoonouders!

Wat een verhaal, heb met tranen over mijn wangen zitten lezen. Wat knap dat je zo rustig bent gebleven! Dikke

Bijtje.... Wow!! Ik was al verbijsterd bij het lezen, laat staan hoe jij je voelde... of je meneer die binnenkwam

Wat heerlijk dat alles goed is, 2 gezonde mannen erbij

Wow Bijtje Wat een filmscript! Wat heb je t ongelooflijk goed gedaan joh, diep respect voor hoe je gewoon naar je gevoel en je lijf hebt geluisterd en zomaar een je eentje je eerste kleine mannetje op de wereld hebt gezet.Wat zal t ontzettend schrikken geweest zijn voor iedereen, maar wat ontzettend fijn dat iedereen zo kordaat handelde op de momenten dat dat moest!

En die ambulancebroeders zullen zeker geschrokken zijn, die vragen al 3x of het kind er echt echt echt onderweg niet uit zal rollen als je iemand na een uur perse volledig zonder progressie naar het ziekenhuis instuurt.

Bewondering! En nogmaals van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie kleine snelle jongens!

Bijtje, jemig zeg! Dat bedenk je van te voren toch niet, dat het ook echt zo kan gaan.
En wat heerlijk dat het allemaal goed gegaan is met je jongens en niet te vergeten met jou!

Hier moet ik toch even op reageren. Van harte met de geboorte van jullie jongens. Wat een bijzonder verhaal Bijtje! Waarschijnlijk niet zoals je je bevalling had voorgesteld, maar wel een hele speciale ervaring, denk ik. Ook voor je man en je schoonvader. Jullie hebben het hem maar mooi gelapt met z'n allen, toch!? Het klinkt alsof iedereen adequaat gehandeld heeft, ook de hulpdiensten.

Goh, als je toch eens een opname zou kunnen bemachtigen van jullie 112-telefoongesprek. Ik weet niet, maar misschien nog wel waardevol voor later.

ow bijtje, wat aangrijpend en wat fijn dat het goed afgelopen is!

Jeetje wat een verhaal zeg! Bijzonder, wat fijn dat alles nu goed gaat! Ben eigenlijk ook wel benieuwd naar hoe het met je dochter is na wat ze gezien heeft!

Bijzondere story, Bijtje. Mooi he, hoe je dan instinctief weet wat je moet doen.

Een vriendin van mij heeft ook (haar overigens tweede) tweeling vrij onverwacht op het toilet gebaard. De meiden worden al bijna 7 maar het is en blijft een bijzonder verhaal.

Gefeliciteerd met je jongens!

Jeetje Bijtje! Ik heb echt met open mond je verhaal zitten lezen. Wat heftig zeg!

Nogmaals gefeliciteerd met M. en P.!

Wauw bijtje! Wat een verhaal zeg, echt heel bijzonder.

Bijtje jeetje wat een heftige en bijzondere bevalling. Dat moet voor iedereen, maar vooral voor jou super veel indruk hebben gemaakt.ik ben ook erg benieuwd hoe het met je dochter is.

Bijtje, wat heftig en bijzonder. Ongelooflijk.

Wat een verhaal! Ongelofelijk, wat een bikkel ben jij. Echt fantastisch, zo fijn dat alles goed is afgelopen. Heftig hoor

Wow bijtje wat een verhaal zeg!

Wat hebben jullie goed gehandeld zeg. Fijn dat alles goed is afgelopen!

Zo bizar jouw verhaal bijtje, tis dat ik je ken anders was ik gaan twijfelen over de geloofwaardigheid Maar de bevalling van je dochter heb ik destijds van 'dichtbij' meegemaakt en die ging ook zo snel. Wat heftig allemaal joh, maar je bent gelukkig een nuchtere en hele sterke vrouw! Leuk zon uitgebreid verslag, zie jou helemaal voor me. Hoop dat alles naar wens gaat!

Jeetje bijtje.. wat een verhaal, en wat een sterke vrouw ben jij zeg..!

Gelukkig is alles goed met de kleintjes & ik hoop dat jullie lekker kunnen genieten

Bijtje....ik ben niet snel stil maar jou verhaal lukt het... mond open en grote ogen ! Wat een verhaal en wat een oerinstinct heb jij !!

Fijn dat alles goed is, ik hoop dat jullie enorm van jullie mannetjes kunnen genieten en je dochter van haar broertjes !

Wat een verhaal Bijtje!!! Fijn dat alles toch goed is gegaan!

Wow Bijtje, jij superwoman
Heel bijzonder wat jullie hebben meegemaakt, maar kan me voorstellen dat jullie er nog behoorlijk van in shock zijn. Blijf er vooral over praten he.

Wat ik me wel afvraag...als je eerste ook zo snel ging, waarom dan niet met de eerste wee al met de ambulance nar het zkh? Of is daar geen beleid voor?

Bijtje, jeetje, wat ongelofelijk zeg Wat een verhaal! En idd, wat heb je een goede oerkrachten en moedergevoelens gehad zeg Geweldig gedaan!
Maar idd, wel even om iets te verwerken zeg....
Leuk van die ambulancebroeders, ik hoor dat idd wel vaker dat dat vaak hele fijne mensen zijn

Geweldig gedaan Bijtje! Respect!
]

Jeetje wat een hoop reacties! Je zou er toch verlegen van worden hihi.
Aventura nou de bevalling van mijjn eerste was wel vlot, maar niet mega-turbo snel. Zes uur van eerste serieuze weeen tot ze er was.
De gynaecoloog wist dat ook en die had gezegd dat als ik weeen kreeg, ongeacht hoe snel op elkaar of hoe lang al, dat ik gewoon direct naar het ziekenhuis moest komen. Maar dit had niemand kunnen voorspellen, en ergens maar goed ook dat mijn vriend niet thuis was, want we hadden het ziekenhuis never nooit gehaald. Dan had ik ze in de auto gekregen!

Mijn dochter lijkt er goed op te reageren. Ze heeft er nog wel 1 of 2x naar gevraagd, zo van 'toen mijn broertjes kwamen had jij bloed he mama, maar dat was niet erg want dat hoort zo'. Maar verder heb ik haar er niet meer over gehoord. Ik denk dat het heel goed is geweest dat we haar er niet van weg hebben gehouden, maar het juist 'gewoon' maar hebben laten zien. Ik had toen ook even geen weeen en was toen ook heel rustig. Dat scheelt ook een heel stuk.

Iedereen bedankt voor de mooie lieve reacties!

Jemie... Wat een verhaal!

Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!

Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van Bijtje

Elke bevalling is bijzonder Marjolijntje

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 20:20 schreef Marjolijntje het volgende:
Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!

Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van Bijtje

Wat gerberaatje zegt


Zou graag je verhaal lezen mocht je er aan toe zijn om het op te schrijven

Marjolijntje, mijn verhaal is een uitzondering. Elke bevalling is uniek en bijzonder. Zeker voor de vrouw die hem beleefd heeft. Het is jouw verhaal, het verhaal van de geboorte van jouw kind. Bijzonderder kán niet!

Lief Bijtje, ook wij kennen elkaar persoonlijk. Jeetje wat heb ik veel aan je gedacht de afgelopen 1,5 week. Diep respect hoor! ik vind je altijd lekker nuchter, maar kan me alleen maar indenken dat die momenten helemaal alleen toch behoorlijk aangrijpend waren. Maar, ze zijn er, zijn prachtig en uiteindelijk wordt dit vast een mooie herinnering. Schoonvader was vast ook enorm onder de indruk? Zijn pasgeboren kleinzoon op de borst.
Ik zie je donderdagmiddag! (dan weet je iig wie schuilgaat achter de nick, mijn normale nick was al in gebruik) Dikke zoen voor jullie en grote zus!

Jeutje, da´s nog eens een bevalling.
Maar wat ik me dan afvraag he... bij een tweeling.. Hoe hebben jullie bepaald wie welke naam krijgt?

Milfje! tot donderdag!

Roomsoes we hebben eerst twee roepnamen verzonnen, daarna hebben we besloten welke tweede naam bij welke roepnaam zou komen. De tweede namen zijn vernoemingen naar onze beide vaders. Vervolgens hebben we de eerst-geborene de naam gegeven van de oudste vader.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 20:20 schreef Marjolijntje het volgende:
Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!

Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van Bijtje

Ik vind elke bevalling mooi en bijzonder, ik ben wel benieuwd naar je verhaal

Nou ga ik ook even de tijd nemen om alles op te schrijven

11 juni ben ik ingeleid in verband met hoge bloeddruk, ik moest me om 08:30 melden in het ziekenhuis. Een aantal dagen daarvoor is die afspraak gemaakt en kregen we ook te horen dat we er rekening mee moesten houden dat het nog wel een aantal dagen kon gaan duren, ik had nog geen enkele ontsluiting.
Binnen gekomen mocht ik gelijk aan de CTG, baby deed het goed!
Rond 10 uur kwam de arts-assistent kijken hoe het ervoor stond, ik bleek al 2/3 cm ontsluiting te hebben, ons meisje zou die avond of nacht geboren worden! Dit zou zeker geen dagen meer duren! Er is toen een tabletje ingebracht om de baarmoedermond te verweken. Eerst weer aan de CTG en daarna mochten we rond gaan lopen. Ik heb werkelijk iedere tegel van het parkeerterrein voor de deur gezien. Wat is daar weinig te beleven. Wel kreeg ik steeds meer krampen / weeën die af en toe ook echt wel naar begonnen te voelen. Er gebeurde wat!
Om 14:00 weer onderzoek, 3 goede cm ontsluiting en mijn baarmoedermond was helemaal verweekt. Om 3 uur mochten we door naar de verloskamers waar mijn vliezen zijn gebroken. Vanaf toen ging het allemaal vrij snel en ben ik zelf het besef van tijd ook kwijt geraakt.
Mijn weeën werden erg heftig, rond een uur of 5 ben ik onder de douche gaan staan om te kijken of dat de pijn wat zou doen zakken. in het begin hielp het, maar na een tijdje werd de douche ook echt te heftig. Hoe lang ik onder de douche ben geweest weet ik echt niet. Ik weet alleen dat mijn vriend met veel moeite zijn bord avondeten heeft weg kunnen werken, tussen de weeën door
Na het douchen toch maar gevraagd om een ruggeprik, maar helaas kon dat niet omdat de anesthesist net begonnen was met een operatie, ik zou er nog ruim een uur op moeten wachten. Ik heb een prik in mijn bovenbeen gehad, phetedine geloof ik. Dat zou de scherpe randjes van de weeën af moeten hebben en ik zou er suf van worden. Ik heb niet het idee dat het iets gedaan heeft tegen de pijn, maar ik werd er zo suf van dat ik tussen de weeën door in slaap viel. Het gaf mij wel meer tijd om bij te komen en zo kon ik de volgende wee beter opvangen.
Op een gegeven moment kreeg ik enorme persdrang, helaas had ik toen nog maar 8 cm ontsluiting. Ik heb ongeveer een half uur persweeën moeten tegenhouden, iets wat echt vreselijk is.
Om 8 uur was het zo ver! Volledige ontsluiting en ik mocht persen! De eerste paar weeën wist ik niet goed wat ik ermee moest, eerst opvangen en nu er aan toegeven, het was erg lastig omschakelen.
Helaas is er na zo'n 3 kwartier een knip gezet, maar in de perswee erna was ze er. Ze had haar navelstreng om haar nek zitten, waardoor ik halverwege een wee moest stoppen met persen en de wee weg moest zuchten, wat deed dat pijn! Daarna ging het allemaal heel snel, van auwauwauw ging het naar kijk nou, kijk nou, kijk nou! toen ze op mijn borst gelegd werd. Ons meisje! Om 20:44 is ze geboren. De placenta kwam 6 minuten later en daar heb ik nauwelijks iets van gemerkt. Het hechten daarna wel, wat is dat naar! En dat duurde maar..
Maar echt, het resultaat is zo mooi dat ik het zo allemaal nog een keer zou doen, niet nu al maar het is het echt helemaal waard en dat zei ik al toen ik nog op de verloskamer lag. Ik vind het zo'n mooie ervaring, enorm heftig, ik had het zwaar verwacht, maar niet zo zwaar. Maar wat een oerkracht.

_{Toch nog een heel verhaal geworden}

Mooi verhaal Marjoleintje. Wat blijft het toch bijzonder he
Zo'n intense ervaring.

Ik ook maar gelijk dan...

Zaterdag 23 juni heb ik, na een week flink voorwerk, een erg rustige buik. Lief en ik zijn de hele dag op pad en belanden pas rond 01.00 uur in bed. We zeggen nog tegen elkaar dat de kleine blijkbaar nog erg goed zit en we er toch maar rekening mee moeten houden dat ze nog 2 week zit.

Om 4 uur word ik wakker van buik-en rugpijn. Ik draai me om in bed en voel nattigheid. Vliezen gebroken. Ik maak m'n lief wakker maar die denkt dat ik een grapje maak . Hij moet even bijkomen maar als ik van de wc kom weet ook hij dat het toch echt begonnen is. Ik merk niet op dat de kleine in het vruchtwater heeft gepoept, ik denk alleen wat bloed te zien.
De weeën komen snel op gang. Ik time en na een paar om de zes minuten, zit ik al snel onder de 5. Het is m'n eerste, ik weet allemaal niets van bevallen, maar iets zegt mij dan al dat het snel gaat. Om iets voor 6 bel ik m'n schoonzus/verloskundige. Ik moet van haar gaan douchen en we spreken af dat ze om 10.00 uur komt. Niet veel later komen de weeën ineens om de drie minuten, anderhalve minuut lang. Heftig! Heb bijna geen rust en denk dak een mietje ben, want dit kan toch niet? Maar het houdt aan en om iets voor zevenen bel ik toch weer naar de vlos. Ik zeg hoe het ervoor staat en ze zegt dat ze gelijk komt, ze moet nog een half uurtje rijden namelijk. Tussen dit telefoontje en het moment dat ze bij ons thuis is, om iets voor 8 uur, heb ik wee op wee en m'n lief weet niet hoe ie het heeft om mij op te vangen. Maar ik kan jullie vertellen, hij deed het fantastisch!
Vlos voelt bij binnenkomst meteen en ik blijk al 7 (!!) cm te hebben. Ook constateert ze dat beeb toch wel in het vruchtwater heeft gepoept en we moeten gelijk naar het ziekenhuis. Om iets voor half negen gaan we in de auto richting zkh. In de auto krijg ik de eerste perswee...Heb ik weer! Toch blijf ik rustig, vraag me niet hoe deze paniekmiep dat voor elkaar kreeg. In de parkeergarage volgt een volgende perswee. We kunnen gelijk door naar de verloskamers.
Ik moet worden overgedragen aan de gyn, maar m'n schoonzus blijft erbij. De gyn voelt, en hoppa, volledige ontsluiting. Ik mag gaan meepersen meldt ze me. Op dat moment kan ik het even niet bolwerken, het gaat me allemaal te snel. M'n lichaan reageert erop door de pauze tussen de weeën ineens veel langer te maken en ze komen niet krachtig genoeg. Beeb wordt goed in de gaten gehouden en blijft het goed doen, waardoor de gyn me (eigenlijk té) lang laten persen. Na 2 uur persen is het nog niet gelukt en krijg ik infuus (drie keer fout, potver) voor het laatste zetje. Dat was wat ik nodig had, want na een paar persweeën met een overweldigende, niet te stoppen oerkracht zet ik samen met m'n schoonzus deze zondag de 24e om 10.57 uur onze meid op de wereld. Met dank aan een meewerkende gyn die dat respecteerde. Zo bijzonder...
Totaal overrompeld door alles maken we kennis met onze meid. De placenta komt binnen 5 minuten en ik denk gelijk al aan het grote genieten. Roep nog met een warme, glibberige baby op de buik dat ik dit op eenzelfde manier zo over zou doen.

Domper is dat ik een totaalruptuur heb en dus naar de OK moet om de boel op te lappen. Die zag ik niet aankomen, niks van gevoeld (daar denk ik inmiddels anders over ). Ik moet even wachten tot er plek is en mis de eerste drie uur van ons meisje. Balen, maar ze in goede handen bij papa en tante.

We blijven nog een dag in het zkh maar mogen maandagavond naar huis. Heb nu, dag 6, nog steeds veel pijn maar alles was het zo waard...we zijn in staat van constante knetterverliefdheid en totale verwondering. Wat een impact heeft zoiets. Alle cliches zijn waar, dit is het allermooiste wat bestaat!

Onze meid was een kleine week te vroeg en 3590 gram/50 cm.

Ook al zo'n bijzonder verhaal Clauwhee! Wat is het snel gegaan. Sowieso met 7 cm ontsluiting nog naar het ziekenhuis moeten en dan ook nog persweeen opvangen in de auto....
Hopelijk geneest alles snel!

Wow mooi verhaal allebei . Echt bijzonder om te lezen.

Persweeen in de auto, persweeen moeten ophouden, pfoeh! Maar gelukkig dat jullie het t natuurlijk waard vinden . Das toch fijn om te lezen als je bijna moet.

mooooie verhalen weer....

en persweeen ophouden in de auto... ik weet hoe het voelt. (ik had bij de 1ste bij aankomst in het ziekenhuis ook VO).

Nou hier toch maar mijn verhaal neerzetten:

Op 7 mei mocht ik mij na een voor mijn gevoel een hele vervelende zwangerschap om half 5 melden op de verloskamers om ingeleid te worden. Eerst hebben we de kamer gereed gemaakt en alles uitgepakt want het kon immers wel een paar dagen duren. om half 6 mocht ik met de arts mee naar de onderzoekskamer en hebben ze nog een echo gemaakt en de ballon catheter ingebracht. Ik had al een kleine 2 cm en als hij eruit zou vallen zou ik op 3 cm zitten en wilde ze mijn vliezen gaan breken. Een goede 2 uur later verloor ik vrij veel bloed dus heb ik de verpleging gebeld. Ze vertelde dat dit normaal was en liet me de kast met verbanden zien. Toen ik weer terug op bed ging zitten voelde ik iets heel raars van onder. Weer terug naar de wc en ja hoor de ballon hing er half uit! Weer de verpleging geroepen en werd getoucheerd. nog steeds 2 cm was helemaal niks opgeschoten werd dus met slaapmedicatie naar bed gestuurd vanwege de harde buiken.

Volgende ochtend weer ctg en getoucheerd nog steeds niks gevorderd. Ik zou pillen krijgen die ik moest slikken om de baarmoeder meer verweekt te laten worden. Wanneer dit ook niks zou doen zou ik de volgende dag vaginale pillen krijgen en als dat niks zou doen dan werd ik een dag naar huis gestuurd. Die dag nog bezoek gehad van mijn nicht (peettante) die de gehele dag is gebleven en me vermaakt heeft. op de ctg tussendoor was al aardig wat voorwerk te zien en ik begon het ook steeds meer te voelen. Die avond nog getoucheerd en zat op een krappe 3 cm. De arts wilde een ruime 4 cm hebben voor ze de vliezen gingen breken omdat ik vanwege mijn gewicht een grotere kans had op een moeizame bevalling en keizersnede. Die avond nog lekker in bad geweest die de zuster klaar ging maken waarvan de ze het woord bubbelbad heel nauw nam.(foto's volgen) Die avond was ik heel onrustig en ben ik pas tegen half 3 inslaap gevallen.

De volgende ochtend woensdag 9 mei kwam een andere arts aan mij bed die vertelde dat hij opdracht had gekregen de vliezen te breken. Dat was een hele grote meevaller want mij was wat anders verteld. Niks er tegen gezegd en het risico genomen dat alles goed zou gaan. Zo gezegd zo gedaan niet getoucheerd maar gewoon meteen de vliezen gebroken. Daarna aan de ctg deze was heel rustig. Het enige nadeel was dat ik nu aan de ctg moest blijven tot ik naar de verloskamer ging. 2 uur later begonnen de krampen toch echt sterk op ween te lijken. Ik lag me te verbijten van de pijn maar was bang te vroeg te vragen voor een ruggeprik dat ik dusnog niet gevorderd was. Na nog een half uur hield ik het niet meer en kwam ze dus toucheren. 4,5 a 5 cm! Ze gign dus snel de man voor de ruggenprik halen voor ik hem niet meer kon krijgen! Ik werd ook meteen verhuisd naar de verloskamer.

Mijn ouders heb ik meteen gebeld en die kwamen vanuit Tilburg er meteen aan. Ze zijn 1.5 iur bezig geweest met de ruggenprik. hebben 8 keer geprikt en 7 keer verdoofd zaten telkens tegen het bod aan te prikken. ik wou bijna de moed opgeven en toen besloot hij er iemand bij te halen die hem schuin vanaf de zijkant er meteen in kreeg.

Rond 3 uur waren mijn ouders er er vond ik (1 uur na het zetten) dat hij geen effect meer had. (had een pompje) ik bleef maar drukken maar er gebeurde niets :S de pijn was neit te harden en heb een zuster gebeld. werd getoucheerd en 8 cm! ze zeiden al dat hij dan de pijn niet meer geheel zou ondrukken. de ruggenprik werd verlaagd en de arts werd gebeld. mijn eten werd eerder gebracht 4 uur en heb hier ngo het een en ander van op echt honger had ik niet. maar om 5uur ik had echt zoveel pijn ik wist het niet meer te zoeken. dus weer gebeld en 10 cm! Het ging me allemaal te snel en heb dus een potje liggen janken.

de ruggenprik ging uit en de weenopwekkers drastisch hoog ik had namelijk helemaal niks van persween. heb zo nog een uur de pijn moeten verdragen en om 5 voor 6 mocht ik eindelijk gaan persen. Ik had goede sterke ween ook al waren dit geen persween. Een uurtje persen en een paar keer dreigen te knippen vond ik toch de kracht om ons meisje om 18.56 op de wereld te zetten.

Wat voelde ik me gelukkig , opgelucht, verliefd, en trots. Trots dat het me was gelukt ondanks te tegenspraak. Trots dat wij samen zo;n mooi meisje hebben kunnen maken en dat we nog steeds samen waren ondanks alle negatieve woorden. Trots op ons meisje dat ze het zo goed gedaan had zo goed gegroeid was en zo mooi was. Ik was zo verliefd op mijn gezinnetje mijn mannetje en mijn kleine meid. Dat gevoel van de eerste keer je kindje vasthouden is het beste gevoel wat er kan zijn. De goor dat gerimpelde huidje haar horen huilen wetende dat alles goed is en haar handje die jou huid vasthoud. Geweldig en ik zou het zo nog doen! Ik heb wel een uur gehuild wat een emoties!

Ik werd van binnen flink gehecht en uitwendig ook 2 hechtingen kreeg een katheter en mocht nog even met mijn meisje nagenieten op de verloskamer.

Toch was ze daar na 8.5 maand(38.6) pijn verdriet en twijfels ons mooie meisje:

Lisa Helena Fransica Adelina Slootmaekers
Geboren op 09-05-2012 om 18.56
Ze woog 3990 gram en was ongeveer 50 cm.
Eindelijk was Amber (dochter van mijn vriend) ''woote'' zus geworden!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

fotos van de placenta maar weer weg sorry KatyM had het er bewust bijgeschreven dat ze er zouden staan.

[ Bericht 1% gewijzigd door Sam1993 op 03-07-2012 23:24:51 ]

Sam, mooi verhaal en mooi meisje hoor . Wel een lange bevalling als ik het zo lees.

Van mij mag je de foto gerust laten staan hoor, ik heb gewoon te vluchtig gelezen en hem direct opengeklikt. Maar dat maakt jou toch niks uit!

De nieuwe mama's zijn nog niet zo ver. En ik wil graag mijn bevallingsverhaal met jullie delen. Dit is het verhaal van de bevalling van mijn 2e zoontje en jullie zullen wat bijzonderheden ontdekken met de bevalling van Zverbern.

[b]Wat eraan vooraf ging (week 31 tot 8 mei, de dag voor de bevalling):[\b]
Met 31 weken en 2 dagen, dat was een zaterdag, belde ik de verloskundige omdat ik me erg ziek voelde en ook de baby minder had voelen bewegen. Ze luisterde de harttonen af en die leken in orde. Omdat ik me zo beroerd voelde en vochtverlies had (waarvan zij niet zeker was of het vruchtwater was, bracht zij me naar een academisch ziekenhuis. In de 1,5 week, die ik daar lag werd een longontsteking vastgesteld en daarnaast ook te weinig vruchtwater. Gelukkig konden ze geen bewijs vinden voor gebroken vliezen en deed ons zoontje het prima. Het enige was, dat hij in stuit bleef liggen en niet omdraaide. Vandaar dat ze me dan met de rest van het antibiotica dat ik nog moest nemen, ontsloegen.

De volgende 3 weken, bleef ik echter wekelijks terugkomen voor controle. Bij een van de controles waren de witte bloedlichaampjes weer verhoogd en werd ik weer opgenomen voor 2 dagen. Deze keer was het een blaasontsteking met een streptokokken bacterie. Weer kreeg ik antibiotica en kreeg ook te horen, dat ik uit voorzorg tijdens de bevalling antibiotica moest krijgen, zodat de baby niet tijdens de bevalling het streptokokken bacterie zou oplopen. Ook werd er aangegeven, dat een draaipoging weinig zin zou maken omdat er gelijk 3 factoren waren die het moeilijker zouden maken: te weinig vruchtwater, een voorliggende placenta en het feit dat hij in onvolkomen stuit (maakt vaginale stuitbevalling mogelijk en is de moeilijkste positie voor een draaipoging). Inmiddels was ik in de 36ste week en vroeg ik overplaatsing aan naar een kleiner ziekenhuis, waar ik de 1e keer ook bevallen was, dat was ook een stuitbevalling geweest.

Daarom zei de gynecoloog die mijn 1e bevalling had gedaan ook, dat ze geen draaipoging zouden doen. Bovendien zei ze dat ik mijn 1e stuitbevalling zo goed had gedaan, dat ze niet twijfelde dat ik voor mijn 2e stuitbevalling ook met vlag en wimpel zou slagen. Dus vanaf dat moment stond ons besluit vast, dat wij er weer voor zouden gaan. Ze verzekerden ons ook weer dat een keizersnede sowieso gedaan zou worden mits de artsen het nodig vonden. Ook zeiden ze dat wij tijdig naar het ziekenhuis moesten komen, als het begon vanwege het antibiotica infuus dat ik moest krijgen tegen de streptokokken bacterie. De stuitbevalling was verder geen rede voor een inleiding. Die zouden ze zoals bij elke andere zwangerschap pas met 41 weken en 2/3 dagen doen.

[b]De dag van de bevalling, 9 mei (38 weken+ 6 dagen):[\b]
De afgelopen avonden had ik al last van harde buiken en krampachtige pijn. Ook deze vroege ochtend wordt ik wakker met het warmtekussen op mijn buik en krampen. Ik zet het kussen weer aan en wacht zo'n 30-45 minuten af maar de krampen gaan niet weg. Het is nu 4.30 uur. Stilletjes maak ik lief wakker zodat we onze peuter niet wakker maken. Na het rustig uitgelegd te hebben stelt hij voor dat we naar beneden gaan en in de woonkamer zitten samen. Eenmal daar zitten we te kletsen en lief is een beetje op de Ipad bezig. Ik probeer aan te geven wanneer het pijn doet en tot wanneer zodat we de lengte van de krampen en de tussentijd kunnen meten. De weeën zijn niet superheftig maar komen redelijk regelmatig. Ze lijken zo'n 6-7 minuten te komen, nog niet heel regelmatig en met zo'n 10 minuten ertussen ofzo. Lief stelt om 5.20 uur voor, dat we toch maar het ziekenhuis bellen aangezien wij er op tijd moeten zijn voor het infuus met de antibiotica en we moeten ook nog iemand regelen, die er voor onze peuter is. Tijdens het telefoontje met het ziekenhuis, dat lief pleegt, stellen ze voor dat wij daar naartoe komen.
Dus om 5.25 maar schoonpapa gebeld. Die komt naar ons toe, zal onze peuter wakker maken c.q. opvangen als hij wakker wordt, ontbijt geven, aankleden, tanden poetsen en naar het kdv brengen.

Om kwart voor zes vertrekken wij dus naar het ziekenhuis. Daar aangekomen worden we opgevangen door de verpleging en krijgen wij een grote verloskamer toegewezen. Dan wordt de ctg aangesloten en mogen wij een tijdje in rust verblijven voordat ze weer komen kijken. Een van de verloskundige zegt nog: "je ziet er niet uit alsof je zo gaat bevallen". Wat me teleursteld en laat twijfelen, wat als het toch nog afzakt en wij zonder baby weer naar huis moeten vertrekken. En toch kan ik me dat niet voorstellen. Mijn intuitie zegt wat anders. Ook had ik de avond daarvoor gezegd dat dit mijn laatste keer yoga zal zijn en dit kan geen toeval zijn

De ctg kan helaas helemaal geen weeën aantonen. De hartslag van de baby is prima en mijn pols ook. Om 7 uur wordt er voor het eerst getoucheerd. Ik heb zo'n 1,5 cm ontsluiting wat normaal is na een eerste bevalling en dus schijnt de moedermond nog niet te openen voor de 2e bevalling. De verpleeg- verloskundige van het ziekenhuis twijfelt over het aansluiten van het infuus van de antibiotica en overlegt ook met de gyn. Maar gezien ik 2 keer een infuus met ab moet krijgen en er 4 uur tussen moet zitten, sluiten ze de eerste ab om 7.45 uur aan.

Tussendoor ergens krijgen wij ook nog ontbijt, wat er nu de weeën niet zo sterk zijn nog goed ingaat.

De weeën worden wel sterker en komen sneller naar mijn gevoel ondanks dat de ctg nog steeds geen ruk aantoont. Ik sta inmiddels naast het bed om de weeën op te vangen.
Om 9 uur wordt er voor de 2e keer getoucheerd en ik heb 4 cm ontsluiting, dus er gebeurt wel dergelijk iets. Ik moet nog eens terugdenken aan de zin van de eerste verloskundige en denk. Zie je wel zo snel kan het gaan. Een paar uur geleden zag ik er nog niet uit alsof ik ging bevallen, maar dat ga ik wel degelijk vandaag.

Lief stuurt nog een smsje aan collega's en belt zijn werk dat hij niet komt vandaag. En hij stuurt nog een sms om een afspraak met een vriendin af te zeggen, die ik vandaag had. Waarbij hij bij het tweede niet de reden aangeeft. Dat gaan we pas later vertellen

Ik had weleens iemand horen zeggen, dat je echt kon horen als de vliezen breken. Tot deze bevalling kon ik me dat niet voorstellen. Maar zo was het wel degelijk. Om 9.40 uur hoorde ik krrrk en dat waren de vliezen. We konden er nog hartelijk om lachen.
Na het knappen van de vliezen komen de weeën nu steeds sterker en heftiger. Lief is van de stoel voor het bed overgegaan naar achter mij om te helpen de weeën weg te masseren, die mijn rug treiteren. Ik sta ook niet meer, maar zit in plaats daarvan op de rand van het bed. Bij het naar de wc gaan, merken wij dat het vruchtwater ineens groen is, dus de kleine heeft erin gepoept. Maar gelukkig is de hartslag verder ok en is er dus geen reden tot zorgen.
Tussen 10 en 10.05 uur zijn de weeën sterk en duren zo'n 45-60 seconden.
10.15 gaat de gyn weer toucheren en is de opening nog steeds 4cm en de moedermond goed week. Ik ben echter goed teleurgesteld. De weeën zijn zo heftig en doen zo'n pijn en ik kan nauwelijks op mijn rug liggen voor het toucheren, wat trouwens ook pijn doet en toch schijnt het openen stil te staan en lijkt er geen vooruitgang.
Om 10.20 uur krijg ik het 2e ab infuus, wat hopelijk op tijd zal zijn, dat het er voor het einde van de bevalling inzit. Zal wel dacht ik teleurgesteld omdat het te langzaam ging voor mijn gevoel.

Vanaf 11.15 zijn de weeën echt zo sterk, dat het nauwelijks meer te doen is en krijg ik ook persdrang. Ik heb moeite de weeën weg te puffen zonder te persen. Ik wordt ineens heel bang omdat de gyn had verteld, dat ze beter een knip kunnen zetten omdat zonder knip het weefsel wat de totaalruptuur van de vorige bevalling had verdrongen kon scheuren en dan zouden er ook organen zoals de darm beschadigd kunnen raken.
Ik wordt dus heel vervelend en ga eisen dat de gyn nu komt, omdat ik wil dat zij erbij staat om de knip op tijd te plaatsen. De verloskundige die ons nu begeleidt, een moslima, zegt elke keer heel rustig, dat de gyn op de afdeling heel dichtbij is. Maar dat is echt niet aan mij besteed. Wat doet ze nou op de afdeling, ik wil haar echt hier hebben en dat zeg ik ook met grote nadruk en zo vaak als het moet. De verloskundige blijft echter haar zinnetje herhalen. En ik erger me echt eraan en denk, je gaat toch nu echt niet met een bevallende vrouw discussiëren.

Nu komt de gyn er wel aan, eindelijk voor mijn gevoel.
Rond 11.40/11.45 ga ik dan op de rug in bed liggen met de benen in de beugels. Voor het persen en de knip moet dat helaas wel. Zie het verschil met Sverbern, bij mij is er niet verteld, dat ik op mijn zij moest gaan liggen voor de draai van de baby en dat heb ik dan ook niet gedaan. En vanaf dat moment mag ik gelukkig ook persen. Wat een bevrijding!
Om 12.00 uur wordt de knip geplaatst, die echt hartstikke pijn doet. Valt me vies tegen. Ik dacht eerst dat de knip op mijn verzoek eerder is geplaatst. Dit bleek later (vroeg ik bij de nacontrole) niet waar te zijn. De knip mag pas geplaatst worden als het hoofdje staat en de gyn zeker weet, dat de baby er met de volgende perswee zal zijn. Net zoals bij Sverbern dus. Dus om 12.05 uur mag ik mijn tweede kindje in de armen sluiten en wat een geluksmoment is dat weer, net als bij de eerste. Dat glibberige warme babylijfje op de borst dat zo afhankelijk van je is. Lief knipt de navelstreng door en het eerste wat mijn lieve baby doet is me onderschijten.

Nadat ik de baby op mijn borst heb, moet er nog gehecht worden. Dit doet verrekte pijn en de verdoving helpt niet, maar het zetten ervan doet even veel pijn en is dus ook nog eens 2 keer nodig. Ook het vasthouden en bekijken van mijn baby helpen niet helemaal om dit goed te maken. Ik vind het hechten van de knip erger dan het hechten van de totaalruptuur van de vorige bevalling.
Na het hechten, ga ik de kleine aanleggen lunch heb ik ook nog ergens gehad. Ik denk na het douchen pas, maar dat kan ik me echt niet meer geheugen. Nadat wij gevoed en opgeschoond zijn, worden wij verhuist naar de kamer, waar de kleine en ik nog een dagje moeten blijven om te controleren, dat hij geen bacterieinfectie heeft opgelopen. Diezelfde middag haalt mijn man onze peuter van het kdv om met zijn baby broertje kennis te maken en s'avonds mogen de opa/ oma en oom (kleine broer) van liefs kant ook nog komen kennis maken, samen met mijn lief en onze peuter, die er voor de tweede keer die dag zijn. De volgende dag rond lunchtijd, nadat de verpleging bij elke voeding de temperatuur van de kleine genomen heeft en alles goed is, mogen wij naar huis. Uiteindelijk zelfs zonder dat de kinderarts nog is komen kijken.

Geboren op 9 mei om 12.05 uur (zal wel een goede eter worden, zelfs op de dag van de bevalling wou hij de lunch niet missen).
Lior Nethanel
Gewicht: 3390 gram
Lengte weet ik niet zeker, waarschijnlijk 49/ 50 cm

[ Bericht 0% gewijzigd door Tinuviel op 09-07-2012 08:30:36 ]

Wow wat is het toch weer een lap tekst geworden.

Een heftige aanloop, maar wat een 'mooi' einde Tinuviel

Ja maffemuts, de ziekenhuisperikelen waren idd heftig en ook de tweede stuitligging. Helaas weet ik na deze 2e zwangerschap en bevallin dat ik waarschijnlijk een medische bijzonderheid heb, waardoor de kans is dat in mij groeiende baby' s met grote waarschijnlijkheid altijd in stuit zullen blijven liggen en indalen.

Na een hele makkelijke zwangerschap moet ik mij melden op 1 mei om 7 uur in het ziekenhuis. Samen met mijn vriend halen we, voordat we ons bij het ziekenhuis melden, mijn vriendin op (tevens mijn ex-stiefmoeder). Ik had haar gevraagd om bij de geboorte te zijn omdat mijn eigen moeder helaas twee en half jaar daarvoor is overleden. Zij was er ook bij op het moment dat mijn moeder overleed. Ze waren goede vriendinnen, dus voor mij was het belangrijk dat ze bij de geboorte zou zijn.

Aangekomen in het ziekenhuis moest ik mij omkleden en op bed gaan liggen in de verloskamer. Het eerste wat mij opviel was dat als je naar buiten keek, twee ramen zag van een andere afdeling. Nou net het raam van de kamer waar mijn moeder was overleden. Zeer typisch! Probeer er niet te veel mee bezig zijn denk je dan, maar onbewust doe je het toch. Eerst hebben ze de ctg aangesloten voor een half uur. Daarna kwam de verloskundige langs om te controleren of ik al enige ontsluiting had, wat niet het geval was. Ze heeft een soort touwtje ingebracht om de boel daar beneden weker te krijgen en na nog een uur ctg mocht ik naar de zaal. Die dag is er weinig gebeurt, op wat harde buiken na. s ’Avonds zijn mijn vriend en vriendin weer naar huis gegaan.
De volgende dag waren ze weer aanwezig om 7 uur in de ochtend en ik moest weer terug naar de verloskamer. Daar bleek dat ik nog steeds geen ontsluiting had. Er is toen besloten om een ballonnetje te plaatsen, als die eruit zou vallen dan zou ik 2-3 cm ontsluiting hebben. Hup, benen in de beugels. Moet nog steeds grinniken als ik denk aan dat hoofd van de verloskundige toen ze bezig was met het ballonnetje op zijn plek te krijgen. Ze keek heel moeilijk en haar tong stak zo half naar buiten haha. De stagiaire die mee keek, had ook al zo’n moeilijk hoofd. Na veel gefrunnik is het ze gelukt. Aangezien ik ook geen weeën had hebben ze een infuus aangelegd zodat ik via die weg weeën zou krijgen. Sloeg meteen goed aan, vanaf dat moment had ik elke 2 minuten een wee en werd de baby in de gaten gehouden via een ctg. Die dag viel nog wel mee, sommige weeën waren wat pijnlijker maar nog weg te puffen. ’s Avonds rond een uur of negen zat het ballonnetje los en bleek dat ik 2cm ontsluiting had, eindelijk! Het infuus hebben ze stop gezet voor de nacht en mijn weeën werden meteen stukken minder pijnlijk. Op naar de 3e dag..

Om 8 uur in de ochtend is de verloskundige gekomen om het infuus aan te zetten en om mijn vliezen te breken. Ik heb het 2 uur volgehouden en kreeg daarna last van een weeën storm. Dat was echt vreselijk, 45 seconden een wee en dan hooguit 30 seconden rust. Mijn vriend heeft me onder de douche gezet en ondertussen zouden ze een soort van morfine gereed maken. Hij heeft zijn kleding uitgetrokken en mij gewassen, deed me erg goed dat warme water. Pas tegen 12 uur heb ik de morfine gekregen. Dat was echt geweldig, lekker legaal high zijn en ik kon eindelijk weer een beetje op adem komen. Jammer genoeg leek het alsof het na een uur of twee was uitgewerkt, ook al drukten we elke 5 minuten op het pompje. Weer begon de weeën storm en hoe vaak ik ook heb gevraagd of het infuus wat lager kon, ze deden het niet. Weer hele zware weeën en tijdens de 20-30 seconden rust, viel ik in slaap en stopte ik vaak met ademen. Dus mijn vriend en vriendin zaten in mij te prikken steeds zodat ik weer ging ademen. Op een gegeven moment heb ik ze vreselijk afgesnauwd haha. Ik wou rust als die wee weg was, en geen geprik of geaai van hun! Ze zijn volgens mij beide bij het raam gaan zitten haha. Om een uur of 3 bleek ik nog maar 4cm ontsluiting te hebben, schoot voor geen meter op en de weeën storm bleef maar door gaan. Later hoorde ik van mijn vriend dat ze nog hadden overlegd over een ruggenprik maar ze vonden dat ik het goed deed, ondanks de pijn. Om half 5 had ik 6cm ontsluiting en een uur daarna kreeg ik persweeën. En tsja.. het was blijkbaar zo druk (waren 2 mensen bezig met bevallen dat moment) dat ik moest wachten op een gynaecoloog . Ik weet niet hoe ik het vol heb kunnen dat kleine half uurtje maar het is mij gelukt. De goede man kwam binnen en legde uit wat de bedoeling was en om 6 uur ben ik begonnen met persen. Er is tijdens het persen een kleine knip gezet (wel eerst verdoofd daar beneden). Maar.. omdat ik met mijn handen mijzelf moest ondersteunen onder mijn knieën is mijn infuus anders komen te zitten waardoor het hele ding uitviel en de persweeën ophielden toen het hoofdje er al voor een gedeelte uit stak. En ik had nog net 1 of 2 goede persweeën nodig! Ik kreeg na een minuut een kleine mini wee en toen heb ik door vier keer achter elkaar te persen het toch voor elkaar gekregen en is ons meisje geboren om 18.46 uur!

De placenta is een aantal minuten na de geboorte gekomen en daarna heeft de gynaecoloog daaronder gehecht, met verdoving dus heb er niks van gevoeld.

Geboren op 3 mei om 18.46 uur
Cara Irene Maria
Gewicht: 3780gram
Lengte: 54cm

Xanteh mooi verhaal. Wat was ook alweer de reden voor inleiding in het zieenhuis? Was dat dat je al op 41/ 42 weken zat?

Nou jij dan, een stuitbevalling Lijkt me best wel eng op zich.

Ja ingeleid met 40+10. Volgens mij had mevrouw nog binnen gezeten als ik niet was ingeleid

Xanteh, het was iets minder eng dan de eerste keer. Alles went zeggen ze altijd en gezien de gyn zei, dat mijn kansen goed waren omdat het de eerste keer ook zo goed was gegaan, gaf me dat vertrouwen. Ik was het meest bang, dat de knip niet op tijd kwam en het zou scheuren op een ongelukkige manier.
Ik weet ook best dat de kansen bij een stuitbevalling op een keizersnede groter zijn, aan de andere kant kan dat altijd gebeuren ook als het kind goed ligt

quote:

Op maandag 9 juli 2012 15:20 schreef DaviniaHR het volgende:
tinu
kinderen die je meteen onderschijten zijn het leukste

jeumig xanteh, wat een lange bevalling zo bij elkaar, zeg!
hoe kijk je er op terug? heb je nog terugkoppeling kunnen geven over dat ze het infuus niet lager hadden gezet?

Was het bij jou niet onderpiesen of vergis ik me daar. Heb jouw verhaal net weer gelezen.

Grappig bij mij was de oudste ook braver. De jongste deed het gelijk 2 keer van 2uur voor de bevalling tot kort daarna

Schoonma kan ook wel als vervanging.

Mooie en heftige verhalen dames!

quote:

Op maandag 9 juli 2012 15:20 schreef DaviniaHR het volgende:
jeumig xanteh, wat een lange bevalling zo bij elkaar, zeg!
hoe kijk je er op terug? heb je nog terugkoppeling kunnen geven over dat ze het infuus niet lager hadden gezet?

Eerlijk gezegd nooit meer over na lopen denken nadat ze was geboren. Bij de volgende hoop ik op een spontane bevalling en geen vier dagen ziekenhuis

4 dagen ziekenhuis dat is v=best lang en dat op jouw termijn. weet verder niet hoe lang een eerste bevalling na een inleiding eigenlijk nog op zich laat wachten?

Wat een prachtige verhalen staan hier toch! Ik vond het al indrukwekkend om te lezen, maar nu ik zelf bevallen ben, is het toch anders. Zoveel herkenning of soms heel veel respect.

Ik zal ook een poging doen om mijn steentje bij te dragen . Het is best een lang verhaal geworden, voor een bevalling die eigenlijk best vlot ging .

Mijn zwangerschap is probleemloos verlopen, ik heb nog gewerkt tot 36 weken en nog volop aan het genieten van mijn verlof. De kinderkamer is nog niet helemaal klaar, mijn ziekenhuistas nog niet gepakt en op maandag doe ik nog de laatste inkopen in het winkelcentrum. Nog geen enkel voorteken te bekennen en ik verwacht de 40 weken met gemak te gaan halen. Voor de kleine beter ook, omdat hij iets achterloopt op de groei. We grappen nog in Z&G over bevallen op de 13e, nou wat mij betreft liever niet! Het lijkt me sowieso erg onwaarschijnlijk dat ik dan al zou bevallen...

Dinsdag 12 juni, ik ben dan 38w3d, word ik rond 7 uur wakker met wat krampen. Het is behoorlijk pijnlijk en ik kan een paar keer naar de wc rennen om mijn darmen te legen . Omdat ik wel vaker last van mijn darmen heb (spastische darmen), zoek ik er helemaal niks achter. Natuurlijk denk ik wel even aan weeën, maar wuif dat eigenlijk gelijk weer weg. Hooguit voorwerk. Ik ga wel even douchen. Dat lijkt te helpen (zie je, voorwerk!), maar als ik beneden zit te ontbijten, keren de krampen toch weer terug.

Na een paar krampen, die toch wel heel regelmatig lijken te zijn, download ik snel een weeëntimer op mijn telefoon. Holy crap, de krampen komen al om de 5 minuten en duren ca. 50 seconden... . Na ongeveer 2 uur zo gezeten te hebben, post ik in Z&G het overzicht uit de app. Want ik twijfel . Mijn lief bellen of nog wachten? Bellen, roept iedereen natuurlijk!! Nou ja, ik sms hem wel even. Dat is rond 11 uur. Hij belt even later terug en vraagt of hij naar huis moet komen. Ik twijfel nog, ik vind het ook stom om hem voor niks te laten komen. Maar omdat hij in Den Haag zit, besluit hij toch naar huis te komen.

Ik wacht tot mijn lief thuis is (hij is zijn sleutels vergeten) en ga dan in bad. Eens kijken wat dat doet. Ai, dat doet behoorlijk zeer en ik kan niet zo goed een houding vinden. Rond een uur of 1 kom ik er weer uit. De weeën komen nu bijna om de 3 minuten, maar ze houden nog geen minuut aan, eerder 45 seconden. Nog maar niet bellen dus. Een uurtje later komen de weeën nog steeds niet sneller op elkaar, maar de pijn is inmiddels wel toegenomen en ik weet niet meer zo goed hoe ik ze op moet vangen. Zittend gaat nog het beste, maar puffen lukt me niet meer zo goed. De verloskundige wordt gebeld. De verloskundige die bijna al onze echo's heeft gedaan heeft dienst. Leuk! Ze zal er met 3 kwartier zijn.

Nog geen 15 minuten later krijg ik een wee from hell. WTF is dit!! Dan voel ik water langs mijn benen, vliezen gebroken! Mijn lief rent naar beneden om een glas te halen, ik doe mijn best om wat vruchtwater binnen te houden (gaat met een wee echt niet lukken ). Toch wat op kunnen vangen, het ziet er helder uit. Nu pas besef ik me dat ons jongetje écht vandaag geboren gaat worden . De weeën zijn direct een paar standjes hoger gezet. Dit is niet om uit te houden. Tijdens een wee kan ik alleen maar kronkelen en au-au-au roepen .Waar blijft verdorie de vk??? Ze is te laat en ik houd het niet meer uit. Mijn lief doet zijn best, maar ik heb haar nodig, NU!

Ze belt dat ze er bijna is, ze kon het niet zo goed vinden. Gelukkig. 5 minuten later gaat de bel, halleluja!! Ze toucheert meteen en ik zit al op 6 cm . Wow, dat is nog eens een opsteker! Vervolgens toucheert ze nog een keer tijdens een wee (ik noem haar nog sadist ) en het blijkt dat ik heel krachtige weeën heb (later vertelde de vk dat ze eigenlijk dacht dat ik al bijna volledig ontsloten was, omdat mijn weeën zo krachtig waren). Snel naar het ziekenhuis dus!

We hebben al eens gecheckt hoe lang het ritje naar het ziekenhuis is. 7 minuten. Ik denk vooraf: ongeveer 2 weeën, moet te doen zijn. Maar het is iets na drieën, scholen net uit en natuurlijk alle stoplichten tegen. Ik moet in de auto 4 weeën opvangen, ik zit er niet goed voor en tot overmaat van ramp voel ik persdrang opkomen. Ik hoop dat het door de houding komt, want ik moet nog 4 cm!

In het ziekenhuis vraagt de vk of ik al persdrang heb. Ja, een beetje wel. Ze toucheert weer: bijna volledige ontsluiting, weer een wtf-momentje! In een half uurtje en een paar weeën van 6 naar bijna 10 cm gegaan! Ik moet op mijn zij gaan liggen om het laatste randje weg te zuchten. Inmiddels worden de persweeën steeds krachtiger en ik kan ze niet meer negeren. Ik mag een beetje mee gaan persen, dat is niet erg. Het scheelt iets, maar persen op je zij is ook niet alles . Mijn lief en de kraamverzorgster die inmiddels is gearriveerd, puffen elke wee met me mee. Dat heb ik echt nodig om me te focussen, zonder hun hulp kan ik alleen maar jammeren van de pijn.

Om 15.45 zeg ik dat ik het echt niet meer trek. Het persen is niet meer tegen te houden. Het randje blijkt dan ook weg te zijn en ik mag 'eindelijk' (objectief gezien gaat het allemaal erg snel, maar op dat moment lijken 5 min. al een eeuwigheid) echt gaan persen. Ik wilde graag de baarkruk proberen, maar als ik daar 2 weeën heb gezeten, merk ik dat het hem niet gaat worden. Tussen de weeën in kan ik niet ontspannen en dat ga ik niet volhouden. Terug het bed in dus. Dat gaat gelukkig iets beter.

Ook mijn persweeën zijn behoorlijk krachtig. Ik kan 4 keer persen op 1 wee, maar vaak ben ik na 3 keer compleet buiten adem en lukt het me niet er nog een uit te persen ( ). Maar als ik uitgeput loslaat terwijl de wee nog niet weg is, doet dat eigenlijk meer pijn dan het persen zelf... Na een paar weeën begin ik echt op te zien naar de volgende, damn wat is dit zwaar. Ik zet zoveel kracht dat zelfs mijn oren klaren, bizar! Ik kan ook niet persen zonder bijgeluiden; ik weet dat dat niet effectief is, maar ik kán niet anders. De vk blijft maar zeggen dat ik het supergoed doe, maar eigenlijk denk ik dat ze maar wat kletst om mij moed in te praten. Na een tijdje zegt de vk dat ze het hoofdje kan zien! Ze pakt de spiegel erbij om het mij te laten zien, maar ik heb liever dat ze mijn been ondersteunt. Bovendien houdt ze de spiegel niet goed vast, dus ik zie alleen maar m'n billen . Ik heb de kracht niet om er wat van te zeggen, dus geef uiteindelijk een trap tegen de spiegel . Opzouten met dat ding, zo duurt de kwelling alleen maar langer. De hint wordt begrepen.

Het hoofdje staat! Oh, stond, want hij schiet weer terug. Bummer. Nog twee weeën, dan is hij er! De volgende wee blijft het hoofdje wel staan. Ik moet wachten op de volgende, en hopelijk laatste wee. Dat duurt lang!! Auwwwww. Een goed teken, volgens de vk, want dan is de volgende wee lekker krachtig. Lig je dan, 3 minuten te wachten met het hoofdje op standje pijnlijk.. Maar daar komt 'ie dan eindelijk. Ik moet wel even over een angstdrempel heen, voor ik volledig durf mee te persen.

Dan wordt hij geboren, onze zoon . Het is 17.08 uur en hij begint direct te huilen. Wat voelt dat gek, zo'n glibberbaby en wat voelt mijn buik al leeg en zacht! Wat is hij mooi! Zoveel emoties, onvoorstelbaar. Al snel komt ook de placenta, ik vind het best boeiend om te zien waar onze kleine gezeten heeft al die tijd. Het valt me op dat de placenta kleiner is dan ik van tevoren had gedacht.

De vk wil na ongeveer een uurtje de kleine gaan wegen en aankleden, omdat hij toch best klein is. Het blijkt dat hij 2460 gram weegt, wat de vk alsnog verbaast. Hij leek helemaal niet zó klein. Ze weegt het zelfs nog na op een andere weegschaal, maar het klopt toch echt.

Als hij weer bij me ligt, gaat de vk de schade bij mij eens bekijken. Wel wat uitgescheurd, maar niet heel ernstig. Een paar inwendige en een paar uitwendige hechtingen. Ik krijg een verdoving, maar helaas betekent dat niet dat ik het hechten niet meer voel . Auw, wat bijzonder gemeen!! Ik knijp de hand van mijn lief maar weer eens fijn en doe mijn best om datzelfde niet te doen bij de kleine. Ondertussen mag ik ook pittige naweeën wegzuchten... Denk je alles gehad te hebben .

Dan is het tijd om onze familie in te lichten. Ze denken in eerste instantie dat we ze in de maling nemen . Niemand had verwacht dat hij nu al zou komen, heerlijk om ze zo te kunnen verrassen .

Rond 20.30 uur mogen we naar huis. Wat een geluk, wat een rijkdom .

Phaidra, wat een verhaal! Vond het heel interessant om te lezen! Ik hoop dat het bij mij ook een beetje zo zal gaan. Ik heb ook een fijne zwangerschap (tot nu toe tenminste, 30wk) en denk ook dat ik wel door kan werken tot 36 weken. Het lijkt bij jou nog vrij vlot te zijn gegaan. Wilde je bewust geen ruggeprik of was je al te laat?
En ik heb hardop moeten lachen om 'sadist' en die spiegel

Phaidra mooi verhaal zeg! Ik moest ook lachen om de spiegel .

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 13:10 schreef Kwisted het volgende:
Phaidra, wat een verhaal! Vond het heel interessant om te lezen! Ik hoop dat het bij mij ook een beetje zo zal gaan. Ik heb ook een fijne zwangerschap (tot nu toe tenminste, 30wk) en denk ook dat ik wel door kan werken tot 36 weken. Het lijkt bij jou nog vrij vlot te zijn gegaan. Wilde je bewust geen ruggeprik of was je al te laat?
En ik heb hardop moeten lachen om 'sadist' en die spiegel

Dank je! De laatste 2 weken werken vond ik wel erg pittig, maar toch wel blij dat ik het heb volgehouden .

Het ging idd vlot, in totaal ca.9,5 uur.

Een ruggenprik krijg je volgens mij niet meer na 6 cm (en in t ziekenhuis had ik al ruim 9 cm), maar ik wilde het sowieso graag zonder pijnstilling doen. Ervaren wat mijn lichaam doet en zien of ik het aankan. Bovendien wilde ik niet daardoor medisch worden, want dan mocht ik niet in het bevalcentrum bevallen (speciale afdeling binnen t ziekenhuis met huiselijk ingerichte kamers en eigen badkamer + bad). Maar ik weet bijna zeker dat ik van mening zou zijn veranderd als ik bij de eerste keer toucheren thuis nog maar op 2 cm gezeten had. Ik vond de pijn echt heel heftig, maar omdat de weeën zo effectief hun werk deden, hield ik het vol. Dat is vast anders als de ontsluiting niet vordert .

Dat klinkt als een heel voorspoedige bevalling, Phaidra! Mooi. Sam en Tinuviel ook mooi om te lezen. Zo verschillend allemaal, maar allemaal even bijzonder.

Het maakt voor het kunnen/willen verdragen van de pijn inderdaad uit hoe je vordert. Ik had bij mijn vorige bevalling een ruggenprik, niet omdat ik het op dat moment zelf al niet meer aankon, maar vanwege het vooruitzicht (nog heel lang aanmodderen, uitputtingsslag, wat nog versterkt zou worden door de weeenopwekkers die ik ging krijgen). Dit keer hoop ik op een vlotte bevalling, lijkt me ondanks de grotere hoeveelheid pijn geweldig om het helemaal "zelf" te kunnen doen.

Tinu, ik heb mijn vliezen dus helemaal niet horen breken. Het voelde wel heel gek.

Respect voor je stuitbevalling trouwens

Xanteh, wat een lange aanloop . Fijn dat je er toch goed op terug kan kijken.

Klinkt als een fijne bevalling Phaidra! en de rest zoals je het omschrijft incl glibberbaby en zachte lege buik... zooo herkenbaar

Phaidra wat heb je dat heerlijk geschreven zeg En wat een turbobevalling! Kan me _enigzins voorstellen dat zoiets je overvalt en je elke keer denkt; hè, echt??
Hihi leuk die sadist en de spiegel idd

muppets bevalling

Deze zwangerschap valt qua pijnklachten (door o.a. verklevingen) aardig zwaarder nog dan mijn eerste. Ik slaap nagenoeg niet, heb veel pijn en vanaf 20 weken zwangerschap zit ik weer 100% in de ziektewet omdat ik anders echt niet kan functioneren. Nadat ik bij 32 weken een blaasontsteking krijg, met vroegtijdige weeën word opgenomen, kan ik mezelf niet meer die schop onder mijn kont verkopen om positief te blijven. Met de gynaecoloog bespreek ik dit, en hij geeft aan rond de 38 weken wel te willen kijken of ik inleidbaar ben.

Ik baar geen kleine kinderen en aangezien ik bij de eerste rond de 38 weken er ook al klaar voor was en een voorspoedige bevalling had, is het bespreekbaar. We overleggen wel samen dat als ik potdicht blijk, er niks gebeurd. Daar ben ik het ook helemaal mee eens, hoe zwaar ik het ook vind, dan bijt ik nog wel even door.

2 juli heb ik een afspraak bij mijn andere gyn. Hij wil me in eerste instantie niet toucheren, omdat mijn andere gyn in de computer had gezet: sowieso inleiden bij 38 weken. Op dat moment ben ik 37.2 dus als ik dan dicht zit, zegt dat nog weinig over de dagen erna.

Ik leg uit dat dat niet de bedoeling is, dat sowieso inleiden, en de gyn wil me dan toch wel toucheren! 2 cm en aardig verstreken, en dat bij 37.2 weken. Hij belt gelijk de afdeling verloskunde en plant me in op 9 juli. Dan ben ik 38.2 weken. Ze leiden pas in vanaf 38 weken en dat ben ik zaterdag. En in het weekend gebeuren er alleen zeer noodzakelijke inleidingen (levensgevaar enzo ).

Hij stript ook nog even en zegt, de kans is klein maar wie weet begint er wat vanzelf! Het rommelt daarna wel wat, maar er gebeurd verder niets. Woensdag 4 juli verlies ik de slijmprop, hoppa. Wat een ding en wat een slijm. Bij de eerste ben ik die nooit verloren, althans, waarschijnlijk pas na het breken van de vliezen bij de inleiding. Niks van gemerkt in elk geval

Verder gebeurd er niets meer, het rommelt de dagen erna af en toe wat, maar niet noemenswaardig. Zondagavond is echt alles klaar thuis, muppetje is 's middags door meneer naar opa en oma gebracht. We gaan naar bed, maar net als de laatste nacht voor de inleiding bij de muppet, lijkt het alsof álle klachen nog even in extreme mate voorbij komen. Zo van: laatste kans, dus 'geniet' er nog even van

7 uur sharp melden we ons op de afdeling verloskundig. CTG wordt aangesloten, infuus wordt vast geprikt. En dan zegt de verpleegster: ik ga zo even de antibiotica giften klaarmaken en dan gaan we je die geven ivm je GBS (groep B streptokokken bacterie) infectie. Ik lach en zeg dat ze even de juiste gegevens erbij moet pakken, want die héb ik helemaal niet!

Het blijkt toch echt in de computer te staan, dus ze gaat in overleg met de gyn & verloskundigen. Na 2 uur (prima CTG!) komt de verloskundige terug en geeft aan dat die bacterie echt geconstateerd is. Na de opname bij 32 weken is er een kweek gedaan en de blaasontsteking blijkt door de GBS bacterie veroorzaakt te zijn. Dan is het protocol dat je eerst 2 antibiotica giften krijgt, voor je bevalt en dat je 24 uur ter observatie blijft, omdat kindjes die de bacterie krijgen bij de geboorte binnen die eerste 24 uur het vaakst zeer ernstig ziek worden.

Miscommunicatie. Apeldoorn (waar ik opgenomen was) zou mij nog bellen met de uitslag van de kweek. Niet gebeurd, dus ik ben (misschien ten onrechte) er vanuit gegaan: geen nieuws, goed nieuws. Zij hebben wel mijn ziekenhuis ingelicht en die zijn er eigenlijk vanuit gegaan dat ik wel op de hoogte was.

Best een domper! Ik ben blij met de extra zorg voor de baby, daar gaat het uiteindelijk om, maar als je er geen rekening mee houdt Nou goed, kom maar door met die antibiotica! De eerste gift wordt er met spoed ingepropt dus om 8:45 zit die erin. 4 uur later moet de volgende, en dan mag ik los. Mijn eigen gyn komt nog even e.e.a. rechtzetten en zegt: tussen 11 en 12 kunnen we wat mij betreft beginnen, want ik verwacht niet dat je binnen een uur/2 uur bevalt. Dus dat moet goedkomen.

Om half 12 worden mijn vliezen gebroken, infuus met synto wordt aangezet (lage dosering) en dan is het wachten. Vruchtwater is helder, 3 a 4 cm heb ik op dat moment. We can start. Het duurt eventjes voordat ik er wat van merk, maar dan beginnen de weeën te komen. Om 13:00 krijg ik antibiotica infuus 2 en dan mag ik los om 14:00 uur weer getoucheerd, 5 cm nu en ze beginnen goed krachtig te worden! Ik probeer nog even staand de weeën op te vangen, maar constateer dat dat ook echt niks voor mij is vreselijk!

Ik kan zo niks opvangen. Dus ik ga weer liggen. Ik vraag om een remifentanil infuus en krijg die. Het was nog te doen, maar het werd wel vlot pittiger dus ik wilde op tijd zijn

Floating on the waves (wat een heerlijk spul ) vang ik wee na wee op. Jeuk aan mijn neus (mijn hemel, dat is wel een nadeel van de remifentanil ) dus ik ben inmiddels dikke vriendinnen met een nat washandje om 4 uur wisselt de dienst, die rond half 5 komen kijken hoe het gaat. Ze vinden me nog te 'bij' (ondanks mijn stonedheid van de remifentanil, haha) en toucheren: nog steeds 5 cm maar inmiddels wel helemaal verstreken. De CTG laat goede weeën zien, dus ze willen met eigenlijk van de synto (inleidinfuus) af hebben. Wel moet ik nog een gift antibiotica, want de tweede is inmiddels alweer 4 uur geleden.

Die zetten ze uit en zeggen me op mijn zij te gaan liggen. Meteen voel ik mijn weeën heel veel sterker worden, dus de remifentanil wordt opgehoogd. De weeën gaan echt van categorie 6 naar 9 voor mijn gevoel, ontspannen is moeilijk maar het lukt nog wel.

16:45 is de synto uitgezet, en om 17:20 voel ik mijn weeën veranderen en krijg lichtelijke persdrang. Ik vertel meneer dit die een beetje vaag kijkt. Het is net een half uur geleden dat ik nog op 5 zat. Ik zeg hem al te bellen en begin al wat oerkreten uit te slaan, ik schrik er zelf van.

De verpleegster komt binnen, kijkt het aan en zegt me meer naar mijn buik te ademen, maar ik voel ineens enorme persdrang.. Ik hou het al niet meer. De vorige keer is (ondanks kort persen, want vacuüm ivm wegvallen hartslag van mijn oudste) dat persen me ontzettend tegengevallen, ik vond het de hel (doe mij maar ontsluiten ) dus ik weet even niet hoe ik het moet zoeken. Voor mijn gevoel duurt het ook heel lang voor de verloskundige er is, ik pers af en toe al wat mee, kan het niet stoppen of tegenhouden, maar niemand verteld me ook dat dat nog niet mag. Waarom komt ze nou niet? De verpleegster legt haar hand op mijn heup en zegt me weer dieper naar mijn buik te ademen en ik kat haar af of ze ALSJEBLIEFT van me af wil blijven op dat moment geef ik over.

De verloskundige komt ein-de-lijk binnen (10 minuten later, zo lang hoefde ik niet te wachten dus maar tijd is een raar iets als je pijn hebt ) ik mag op mijn rug gaan liggen (wat ik al amper voor elkaar krijgt) ze toucheert en zegt me dat ik heel goed heb aangevoeld dat het zover is, want ik mag gaan persen. Beugels hoeven niet, ik mag mijn handen in mijn knieën leggen (Wat me niet lukt, ook al niet.. ik kan me gewoon niet overgeven aan persweeën) maar na wat aanwijzingen pers ik zo 3 a 4 keer op een wee.

Wát een drama.. ik vind het niets! Ze toucheert voorzichtig en zegt me naar haar vingers te persen. Dat lukt, en bijna staat het hoofdje al meteen maar schiet terug. Ze zegt me nog een perswee goed mee te persen en dat ze er dan zomaar kan zijn! Net op het moment dat ik alweer roep IK STOP ERMEE! wordt het hoofdje al geboren! Ik moet nog een keer meepersen, en daar is ook de rest.

Bij de oudste heb ik dat allemaal niet bewust meegekregen, zo heftig, en nu maak ik het stap voor stap mee. Het is heftig, pijnlijk maar ik ben vooral verbaasd dat ik het zelf doe en dat het ook lukt!

17:37 (7 minuten na volledige ontsluiting), nog geen uur nadat ik 'pas' 5 cm had, is daar mijn meisje Vera 3735 gram . Helemaal zelf eruit geperst! Binnen 10 minuten werk ik ook nog zelf de placenta eruit. Na controle blijk ik een miniem ruptuurtje richting perineum te hebben, 2 mini hechtinkjes later (nog geen 3 minuten hechten, wat een verschil met het 45 minuten durend borduurwerk van de vorige keer ) is het klaar. Vera heeft al die tijd heerlijk bij me gelegen, ik kan haar aanleggen en ze drinkt zo 2 uur aan één stuk, borst na borst. Ze blijft maar gaan.

Ik kijk ongelofelijk positief terug op deze bevalling. Dat deed ik, ondanks wat ongemakkelijkheden ) al op die van L.eia, maar dit is echt de andere kant. Binnen 3 uur na de bevalling heb ik geplast, gedouched en ligt mijn dochter alwéér te coma zuipen aan de borst

Des te zuurder is het wel dat we nog 24 uur moesten blijven, want ik had nu gewoon zo thuis kunnen zijn. Máár, nogmaals, heel blij met de voorzorgsmaatregelen die ze hebben genomen rondom Vera. Want het is een nare bacterie.

Muppet is best van de leg, maar wél een super trotse zus. Heel lief voor Vera. Verder onwijs rebels in dingen doen die niet mogen maar dat vinden we helemaal niet gek, uiteraard. Ook haar leven staat op zijn kop. Ik voel me echt ontzettend goed, niks gezwollen, amper pijn (op de gebruikelijke spierpijn na ) echt, ik wil er nog 10 zo! (alleen dat zwanger worden en zijn )

Gerb

Gerberaatje wat een mooi verhaal! En wat onzettend fijn dat je er zo'n goed gevoel bij hebt! Nogmaals gefeliciteerd met Vera .

Gerb, jij vlotterd met je verhaal ook al hier

Mooi, jullie tweede meisje Vera Fijn dat je zo'n goed gevoel hebt bij deze bevalling!

Wat een mooie verhalen allemaal! Ik hoop dat ik ook nog eens zwanger mag worden en een fijne bevalling te hebben.

Phaidra bij mijn eerste bevalling hoorde ik de vliezen ook niet breken, ik verloor alleen wat vocht en ik was niet eens zeker dat de vliezen waren gebroken. Voor het begin van de 2e bevalling kon ik me ook echt niets onder voorstellen, dat je het breken van de vliezen zou kunnen horen. Maar ik hoorde toch echt een plop.
Het heeft zeker ook te maken met de omstandigheden van het breken van de vliezen en de druk waarmee dat gebeurt.
Wow mooi verhaal en in bijzonder het gedeelte met de spiegel.

Gerb klinkt idd als een perfecte bevalling. Je had het je niet mooier kunnen wensen.

Gerbraatje Wat een mooi verhaal om te lezen.

Gerberaatje, dat heb je toch maar mooi 'even' gedaan!

Gerb, wat een geweldig verhaal en zo te horen ook een heerlijke bevalling, ook al ging het snel en was het zwaar! Maar voor zoiets zou ik wel tekenen
Geniet ervan!!

Gerberaa, erg leuk om te lezen je verhaal. En wat is dat toch nog snel gegaan op het laatst!

Gerbera wat een super bevalling zeg! Kan me voorstellen dat je op die manier nog wel 10 zou willen (alleen jammer van die 9 maanden afzien vantevoren ).

Mooi verhaal Phaidra en Gerb

Hierbij ook mijn verhaal. Het is wel wat lang .

De geboorte van B.

Na een heerlijke onbezorgde zwangerschap begin ik met 40 weken het toch wel zat te worden. Lichamelijk had ik eerst nergens last van, maar nu toch wel erge bekkenpijn, hoofdpijn, misselijkheid. Deze symptomen in combinatie met eiwitten in m’n urine en een hoge bloeddruk hebben al een keer gezorgd voor een extra bezoekje aan het ziekenhuis, maar er bleek niks aan de hand. Ik voel me eigenlijk steeds minder en ook mentaal ben ik er gewoon klaar mee. Op vrijdag 6 juli, ik ben dan 41 weken en 3 dagen vraagt de verloskundige of ze m’n vliezen zal breken in de hoop dat de weeën vanzelf komen. Dat lijkt mij een prima plan. Om 9 uur breekt ze na pijnlijk toucheren m’n vliezen. En R. zie ik wit wegtrekken, de verloskundige probeert haar kamer nog begaanbaar te houden, maar helaas, poep all over de place. Een soort bruinige erwtensoep kleur, zo lijkt het. Van wachten is dus geen sprake meer en het ziekenhuis wordt gebeld dat we eraan komen. Best wel zenuwachtig, want ineens besef je dat die kleine gewoon vandaag of morgen écht gaat komen. Ik wacht bij de vk praktijk, R. haalt de ziekenhuiskoffer op, die al weken klaar staat, en op naar het ziekenhuis. Onderweg krijg ik weeën, nu weet ik wat ze bedoelen en ben ik toch blij dat ik geen voorwerk of harde buiken heb gehad van tevoren, wat een naar gevoel! Gelukkig is het ziekenhuis maar 10 minuten rijden en zijn we er zo. In de lift stappen twee oudjes in die 1 verdieping met de lift gaan, dit terwijl ik weeën op probeer te vangen in m’n rolstoel en naar verdieping 8 moet! Een “godverdomme” kan ik echt niet inhouden.

Daar op de afdeling aangekomen werden we gelijk door een lieve verpleegster genaamd Marja in onze kamer gestationeerd. Wat we toen nog niet wisten, dat het héél lang zou duren voordat we daar weer uit zouden komen, met baby. Ik lig aan een CTG om de weeën in de gaten te houden en natuurlijk de hartslag van de baby, die kan het immers benauwd krijgen door het bepoepte vruchtwater. In het begin ben ik nog niet erg goed in het wegpuffen van de weeën, ik probeer steeds anders te gaan zitten zodat de wee sneller over zou gaan. Al snel merk ik dat deze methode niet zo werkt en ga ik toch maar puffen, dat gaat beter, mits ik R. z’n hand mag fijnknijpen bij elke wee. En dorst! Wat krijg je een dorst van dat gepuf. Rond 2 uur kwam Marja kijken hoe het ervoor stond, bij aankomst was de ontsluiting 2 cm, nu pas 3 a 4. Dat gaat niet opschieten, sterker nog, dat gaat nog lang duren. Ik besluit een ruggenprik te vragen, helemaal omdat ik weet dat het even kan duren voordat er een anesthesist beschikbaar is. De opmerking van R. “Zou je niet een uurtje wachten daarmee?” valt niet in goede aarde. Na een kwartiertje is de anesthesist er al en wordt de ruggenprik gezet, daar niks van gevoeld. Het duurt wel drie kwartier voordat ik de weeën een stuk minder voel, maar wat een heerlijk gevoel! Een ode aan de ruggenprik, maar nog meer aan de vrouwen die het zonder hebben gedaan hoor! Rond 4 uur ben ik nog blijer met de ruggenprik, het schiet totaal niet op, nog steeds maar 4 cm. Dus aan de wee-opwekkers, die ongeveer elk uur worden verhoogd. In totaal sta ik nu trouwens op 3 keer kotsen, maar honger heb ik niet, dus de overheerlijke bloemkool met bratworst laat ik aan me voorbij gaan. R. geniet daarentegen optimaal. Dit deel ging prima, maar rond 8 uur heb ik pas 7 a 8 cm, toch hebben we hoop dat het voor midden nacht gaat lukken. En koud dat ik het heb, klappertanden, met twee dekens over me heen is het een beetje vol te houden.

De nieuwe lieve verpleegster wil namelijk graag onze bevalling meemaken, en die heeft dienst tot 11 uur, nou wil ze wel langer blijven, maar geen uren natuurlijk. We gaan ons best doen voor Jantien. Rond 11 uur heb ik dan eindelijk 9 a 10 cm, maar er staat nog een randje! Pffff. De weeën voel ik door de ruggenprik heen en moet ik rond dit tijdstip ook gewoon wegpuffen, kan je nagaan hoe het zonder de prik was geweest. Ik voel steeds meer poepdrang en uiteindelijk heb ik rond 1 uur het idee dat ik kan gaan persen. Wij blijven drukken op dat knopje, maar er blijkt een spoedbevalling bezig in de kamer naast de onze, dus persweeën wegpuffen is het devies. Dat is best wel lastig, inmiddels heb ik het idee dat die kleine er al bijna uithangt! Uiteindelijk kwam de arts om 2 uur checken hoe het ervoor stond, en gelukkig, eindelijk persen! Daar blijk ik gelukkig beter in en pers hem in 25 minuten eruit! Ik voel de persweeën dus gelukkig voldoende om efficiënt mee te persen. Het momentje waarop het hoofdje ‘staat’ en je moet wegzuchten was wel even afzien, maar dan ben je er gelukkig bijna! Uiteindelijk wordt er om half 3 ’s nachts, 17 uur na het begin, een klein glibberig hoopje mens op mijn borst gelegd, ik kan alleen maar uitbrengen “Wat issie knap!”. De placenta komt er vrij snel achteraan.

Dan blijkt dat B. niet huilt en eigenlijk een beetje aan het kuchen is. Vriendlief zou de navelstreng doorknippen en vroeg op het moment “Hier?”. De verloskundige grist de schaar uit z’n handen, “Sorry, haast, hij moet even mee, we doen het later over voor de foto”. B. moet even mee naar een apart kamertje waar vervolgens allemaal artsen heen komen rennen, dat was wel even een eng moment. Gelukkig hoor ik gehuil vanaf de gang, en ik stamel al klappertandend “Is dat B.?”. Z’n apgarscore stijgt exponentieel en alles blijkt goed! Wat een opluchting! Vervolgens komen de artsen weer naar mij toe rennen. Het blijkt dat ik maar blijf bloeden. Van 1 naar 1,5 naar bijna 2 liter. Ik krijg een zuurstofmasker, maar had liever een sauna gehad, wat een kou! Op naar de OK, er moet gecheckt worden of er niks van de placenta is achtergebleven. Ik weet nog voor de operatiekamer uit te brengen dat ik lenzen in heb, dus die moeten nog even uit en het volgende moment lig ik te staren naar allemaal grote lampen en tl licht. Er ligt een kermende man naast me, dus ik denk nog wel “het kan veel erger”. Ik moet even m’n naam zeggen en dat ik net bevallen ben, en dan gaat het licht uit. Het blijkt dat ik onder narcose ben gebracht en dat er inderdaad nog stukken placenta en vliezen waren achtergebleven. Ik ben gelijk gehecht (met draad om spieren te hechten blijkt later, en 8 dubbele knopen), dus dat scheelt weer een pijnlijke exercitie.

Uiteindelijk duurt het uitslapen me veel te lang en blijf ik maar vragen of ik nu eindelijk weer naar boven mag. Ik hoor een heel hard geluid en vraag me af of ik het me verbeeld, maar het blijkt dat de traumaheli is geland, “nog meer ellende” zucht de hechtman. Als de verpleegster van boven aan m’n bed verschijnt kan ik alleen maar uitbrengen “Is met B. alles goed?”. Dat blijkt gelukkig zo te zijn. De ruggenprik wordt verwijderd en de bloedtransfusie van 1,5 liter gestart. Gelukkig loopt mijn temperatuur weer wat op. Om 6 uur ’s ochtends wordt ik weer naar vriend en verse baby gebracht en zijn we eindelijk samen. Het is jammer dat ik de eerste 3 uur heb gemist, ik hoor dat hij zo alert was en constant wilde drinken. Maar gelukkig zijn we allebei gezond, daar gaat het om. Gelukkig konden we toen de familie bellen, die waren erg ongerust geworden. Achteraf bleek dat er een bacterie in m’n placenta zat, dat hij een beetje stonk en dat het meconium zelfs al oud was. We moeten nog even blijven in verband met infectiegevaar, maar zondagmiddag mogen we dan eindelijk naar huis. Maar wát een mooi ventje, mooi haar, zo’n fijn gezichtje, zo klein, wat istie lief ! We zijn dolgelukkig! Na 3 dagen ben ik ook weer wat minder lijkbleek en zelfs weer aanspreekbaar, na 10 dagen voel ik me weer prima en is de borstvoeding goed op gang.

Wat een heftig verhaal Katy! Ik moest wel lachen om je 'godverdomme', 2 van die oudjes heb je dan echt geen behoefte aan
Je hebt het wel heel mooi beschreven hoor. Fijn dat alles uiteindelijk goed is gekomen Geniet maar lekker van B!

Katy, wat een eng idee, die bacterie en oud meconium . Gelukkig heeft B. er niks aan overgehouden! Mooi geschreven, heftige bevalling zeg .

Dankje Kwisted!

quote:

Op vrijdag 27 juli 2012 21:06 schreef Phaidra het volgende:
Katy, wat een eng idee, die bacterie en oud meconium . Gelukkig heeft B. er niks aan overgehouden! Mooi geschreven, heftige bevalling zeg .

Ja eng he? De vk beweert dat het geen oud meconium was, het ziekenhuis zegt van wel. Wel raar, de vk wil zich misschien ook wat indekken. Maar gelukkig maakt het nu niet meer uit .

Oh dat oude hadden we bij de laatste ook. Voelde net als snert toen het er uit liep. Zeiden ze ook dat dat niet van één keer poepen was.

Katy, wat een heftige start zo! Fijn dat B er verder niets aan over heeft gehouden!
Vind het ook erg eng klinken hoor, oud meconium plus die bacterie.

Indekken? Waarom?

Wat een mooie verhalen dames!

Phairda, als ik het voor het zeggen zou hebben, dan zou ik jou na gaan doen
Knap hoor!

quote:

Op vrijdag 27 juli 2012 22:19 schreef WupWup het volgende:
Indekken? Waarom?

Dat was de theorie van de kraamzorg, omdat de vk niet eerder wilde inleiden ondanks dat alles steeds op t randje zat. Ach, het boeit nu kok niet meer. Het was de streptitokokken bacterie, maar welke variant weet ik niet. Het is allemaal goed afgelopen .

Ja, maar hoe dan ook kan zij toch niks doen aan meconiumhoudend vruchtwater? Ze had het nooit eerder kunnen weten dan nadat je vliezen waren gebroken, dus indekken tegen oud meconium is echt onzin

Ik was bij Matthias niet eens overtijd maar vruchtwater was echt echt heel vies. Waarschijnlijk ,hoorden we later, al van weken ervoor.

quote:

Op zaterdag 28 juli 2012 11:00 schreef Twinkle20 het volgende:
Wat een mooie verhalen dames!

Phairda, als ik het voor het zeggen zou hebben, dan zou ik jou na gaan doen
Knap hoor!

Ik zeg: doen!