Bevallingsverhalen deel 14

Katy heftig allemaal zeg. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en kan je nu genieten .

Klein schopje met mijn verhaal. Fijn om het zo op te schrijven!

Na een rare periode wat mijn gezondheid betreft (ontdekking endometriose in darm, cyste van zo’n 10-20 cm!!) verliep mijn zwangerschap geheel probleemloos. Ik voelde mij 9 maanden hartstikke goed en vond zwanger zijn fijn en leuk. Mijn uitgerekende datum was 23 juli al had ik al vanaf het begin sterk het gevoel dat ik later zou bevallen. 30 juli, die datum zat altijd in mijn hoofd. Dat gevoel was zo sterk dat ik helemaal niet verbaasd of teleurgesteld was dat mijn uitgerekende datum voorbij ging. Wel werd ik ongeduldig toen er de hele 40ste week van mijn zwangerschap niets gebeurde. Ook het strippen van de verloskundige leverde niets op. Ik had geen krampje, geen vocht- of bloedverlies of andere tekenen van een naderende bevalling. Maandag 30 juli naderde, dat was de dag dat ik 41 weken zwanger was. Die dag voelde ik de baby erg weinig en ben ik nog in het ziekenhuis geweest voor een CTG. Alles was goed en ik hoefde pas die donderdag terug te komen. Afwachten maar weer!

De avond van 30 juli verliep wat rommelig. Ik was niet helemaal mezelf en kon mij nergens op concentreren. Ook had ik wat vocht- en bloedverlies wat mij het gevoel gaf dat er eindelijk iets ging gebeuren! Ondanks het gespannen gevoel uiteindelijk maar vroeg naar bed gegaan want ik was moe, had de nacht ervoor slecht geslapen. Om 01:00 uur werd ik wakker van kramp. Het was een licht kramperig gevoel, niets in vergelijking tot mijn menstruatiekrampen maar ik meende er wel een soort golfbeweging in te herkennen. Zouden dit weeën zijn!? Ik kon het mij niet voorstellen maar, ik kon er niet van slapen. Rond 03:00 uur heb ik mijn man wakker gemaakt, het bleef aan de gang en ik durfde stiekem te hopen dat het ging gebeuren. Hij heeft het bad voor mij vol laten lopen en heeft zich aangekleed. Ik heb ongeveer 2 uur in bad gelegen terwijl mijn man de weeën aan het timen was. Ze kwamen eigenlijk meteen al om de 5 minuten en duurde 1 minuut. Tijd om te bellen dus vond hij terwijl ik het nog even uit wilde stellen. Rond 05:00 uur heeft hij gebeld en werd ons geadviseerd naar het ziekenhuis toe te komen.

Daar kwamen we rond 05:30 aan en werden wij op een kraamsuite geïnstalleerd, aan de CTG. De verpleegkundige zei, zonder te toucheren, dat ze dacht dat ik wel rond de 3-4 cm zou zitten. Hiervan dacht ik echt: ‘Hoe kóm je erbij!?’. Blijkbaar kon ze het van mijn gezicht aflezen. Echt pijn had ik nog steeds niet dus ik dacht nog steeds dat het geen echte weeën waren. Om 06:30 kwam de verloskundige om te toucheren, ik had toen 5 cm. Wow! Dat ging, naar mijn gevoel, toch wel hard dan! De pijn nam iets toe en ik vroeg om pijnstilling. Ik wilde het nog niet maar ik wilde wel dat ze wisten dat ik het later eventueel wilde (klinkt dat logisch?!). Ondertussen hebben we de tv aangezet en zijn we de Olympische Spelen gaan kijken.

Om 07:45 hebben ze de vliezen gebruiken, toen had ik 6 cm ontsluiting. Ik herinner mij nog dat de vliezen érg stug waren en dat het doorprikken niet gemakkelijk ging. Wat een raar gevoel als al dat, gelukkig heldere, vruchtwater dan wegloopt! Naar mijn gevoel werden de weeën toen pas pijnlijk en ze hielden wat langer aan. Om 09:20 had ik 8 cm ontsluiting en heb ik even gedoucht en daarna Remifentanil gekregen. Daar was ik erg blij mee want ik was zo ontzettend moe en door de Remifentanil kon ik meer ontspannen tijdens de weeën door. Ik heb heerlijk liggen doezelen en kletsen met mijn man. Om 11:45 kreeg ik persdrang maar dit moest ik nog wegpuffen. Hoe langer ik dit kon wegpuffen hoe makkelijker het persen zou gaan. Ik mocht alleen op het hoogtepunt van iedere wee zachtjes meepersen. Makkelijker gezegd dan gedaan maar ik was zo ontspannen dat het nog ging. Om 12:25 werd het echter niet meer op te houden en bleek ook al het hoofdje zichtbaar te zijn. De Remifentanil werd uitgezet en ik mocht gaan persen! Dit vond ik het moeilijkste gedeelte van de bevalling. Je weet dat het kindje eruit moet maar in je hoofd zit een drempel, dit past nooit!
De persweeën duurden vrij kort en het lukte mij maar om 2 x te persen tijdens een wee. Naar mijn gevoel schoot het niet op en tussen de persweeën door viel ik bijna in slaap :’). De verloskundige ging zich omkleden tijdens het persen en ik het nog aan haar gevraagd: ‘Wat ga je doen?!’. Ik dacht dat ze wilde gaan inknippen en dat wilde ik helemaal niet! Ze bleek gewoon zo'n schort om te doen, tegen bloed en andere viezigheid. Ze moest erg lachen dat ik op dat moment daar nog mee bezig was.

Uiteindelijk is onze dochter om 12:53 geboren, na een half uurtje persen. Ik was niet ingescheurd of ingeknipt en had alleen een piepklein wondje dat niet gehecht hoefde te worden. De placenta volgende binnen 5 minuten en heb ik niks van gemerkt. Ik had maar 100 cc bloed verloren en voelde me meteen goed. Ze was er en deed het meteen perfect. Wauw! Heerlijk een uur naar elkaar liggen kijken. Daarna heb ik gedoucht en mochten we naar huis. Dit duurde nog iets langer omdat het papierwerk wat op zich liet wachten door de drukte in het ziekenhuis. Om 16:00 uur waren we thuis.

Ik ben zo trots op mijn lijf, het is zó goed gegaan! Bevallen, ik kan het gewoon!

Wat klinkt dat als een fijne bevalling Soesa!
Het leest heel ontspannen

Zal mijn verhaal ook s gaan opschrijven...

Soesa dat klinkt als een heerlijke ontspannen bevalling

Soesa, klinkt als een mooie bevalling.

Klinkt als een heerlijk ontspannen verhaal. Heb jij de bevalling ook ontspannen beleefd?

Tante Soesa wat een mooi en vredig bevallingsverhaal! Dat geeft een mens hoop .. Ik hoop jou te mogen evenaren over een paar weken.

Ik vind het nog het lastigste dat je weet dat het pijn gaat doen, maar je weet niet wat voor pijn .. Daar kun je je totaal geen voorstelling van maken. Maaaaar .. Ik heb al heel veel prachtvoorbeelden voorbij zien komen in dit topic .. Dat moet gewoon goed gaan komen

Thanks voor jullie reacties . Ik merk dat ik erg graag over m'n bevalling praat!

Het was idd voornamelijk heel ontspannen . En dat zonder enige cursus vooraf ! De verloskundige vroeg achteraf of ik geen instructievideo had kunnen maken, voor andere vrouwen die moeten bevallen . Ik weet nu zeker dat ontspanning echt key is. Dat scheelt zoveel! Daarom was ik ook heel blij dat ik uiteindelijk toch voor Remifentanil heb gekozen. Van tevoren wist ik het zo zeker, ik wil géén pijnstilling. Maar toen ik daar eenmaal lag dacht ik echt: 'waarom niet!?'

Twinkle, komt helemaal goed! Je gaat er zowel geestelijk als lichamelijk helemaal in mee in wat er gebeurt.

Ik zou het zo overdoen!

_{Wel confronterend om te merken hoeveel pijn ik heb gehad tijdens mijn menstruaties door de endometriose. De eerste 7 cm ontsluitingsweeën waren hier gewoon niets bij!}

Eindelijk de tijd en rust gevonden om mijn eigen verhaal op papier te zetten...

Vrijdag 3 augustus was ik uitgerekend. Maar op deze dag gebeurde er helemaal niets. Ik was gestript en zou dinsdag weer gestript worden.
Die dinsdag weer controle. Ze probeerde opnieuw te strippen, maar alles zat nog vrij los van de eerste keer strippen. Ondertussen met de verloskundigen het 'wat als' scenario doorgenomen. We spraken af dat ik me vrijdag zou melden in het ziekenhuis voor een seroniteitsonderzoek als actie verder uitbleef. Afhankelijk van de uitkomst van dat onderzoek zou ik dan of het weekend al, of net na het weekend ingeleid worden.
Vrijdagmorgen om 4 uur s nachts werd ik wakker. Krampjes! Dan toch een spontaan begin? Het was nog niet heel pijnlijk maar er zat zeker een regelmaat in. Ik ging douchen om te kijken of het door zou zetten. Krampjes bleven komen! Rond half 9 de verloskjndige gebeld. Ze zou langskomen.
De verloskundige was er rond half 11. Ze toucheerde en ik bleek 2 cm te hebben. Nog niet het gewenste resultaat. Het kon nog alle kanten op gaan. Het kon nog afzwakken of doorzetten, maar op dat ogenblik leken de weeën haar niet sterk genoeg om snel bij de benodigde ontsluiting te komen. De afspraak voor het onderzoek die middag bleef gewoon staan. Het zwakte inderdaad wat af dus deed nog wat kleine dutjes en rommelde wat in huis.

Om half 4 moest ik in het ziekenhuis zijn. De autorit was niet fijn. De krampen werden weer heftiger. Vanaf de parkeerplaats tot aan de afdeling was ik weer 5 weeën verder die bovendien ook al pijnlijker werden. Ik werd aan de ctg gelegd en de verpleegkundige kwam kijken. Ze zag de uitschieters ook duidelijk en zei: ik denk niet dat er veel onderzoek nodig is, je ligt gewoon hartstikke te bevallen!
Ja, dat voelde ik ook wel ja. En tsja wat nu. Ik mocht weer naar huis om op de verloskundige te wachten. Ik vroeg of iemand misschien kon toucheren om te kijken hoe ver ik dan was, aangezien ik toch in het ziekenhuis wilde bevallen. Dat was ok. Een dienstdoende VK van het ziekenhuis voelde en bevestigde wat ik al dacht: 4 cm ontsluiting. Ze bood aan om mijn verloskundige in te lichten en ik mocht blijven. Geen zin in weer een autorit maakte ik hier graag gebruik van.
Een verloskamer werd klaar gemaakt en mijn eigen VK zou er rond 6 uur zijn.

De eerste fase verliep redelijk rustig. Toen mijn eigen VK kwam zat ik al op 6 cm. Ze wilde nog even wachten met het doorprikken van de vliezen omdat mijn weeën al erg pijnlijk waren en ik ook nog verwend werd met rugweeën... Niet fijn. Ik heb daar ik denk wel een uur onder de douche gezeten met de warme straal op mijn rug.

Helaas stagneerde het een beetje en bleef ik bij 7 cm een beetje hangen. De VK wilde me een katheter geven omdat mijn blaas volzat en een beetje in de weg zat. Ik zelf voelde niet dat ik moest plassen en ik vond de katheter prima. Ik had wel het gevoel te moeten poepen dus ik vroeg, nu ze daar toch allerhande afvalstoffen aan het afvoeren waren, om een laxeermiddel. Zo wist ik in elk geval dat als ik dacht dat ik niet meer zou kunnen poepen en de drang dan echt persweeën zou zijn. Dit was ook okay. Een paar flinke weeën inhouden en toen snel naar de wc. Durfde niet echt voluit toe geven aan het poepen, bang dat de baby eruit zou vallen ofzo. Gewoon lichtjes meedrukken zei de VK en op dat moment braken gelijk ook mijn vliezen!
Weer toucheren: ja 9 cm. Nog een klein randje wegwerken. Helaas leek ze op een sterrenkijker, maar ze konden haar draai nog beïnvloeden. Ik moest daarvoor wel op mijn zij persweeën wegzuchten.
Uiteindelijk mocht ik ook meepersen, maar alles moest enorm gecontroleerd om te zorgen dat ze goed om geboren zou worden.

De laatste fase was best heftig. Hoewel ik voor hypnobirthing gekozen had, waren de daar aangeleerde technieken voor mij niet genoeg. Ik moest gewoon old-fashion meepersen en ervoor gaan!
Uiteindelijk, na een uur hard werken, een dreigende knip (maar toch niet) lag ze daar op mijn buik. Een klein meisje met haartjes en alles erop en eraan! Geboren om 22.54. De placenta was er 4 minuten later.
Alles was in orde. Alleen twee kleine hechtinkjes van binnen omdat mijn mini me had opengehaald met haar nageltje, en ze het makkelijk vond om met haar hand naast haar hoofd geboren te worden.

Na een douche mocht ik de nacht blijven slapen en om half 9 s morgens weer naar huis. Uiteindelijk vond ik het een fijne ervaring. Natuurlijk voel je pijn, maar je lichaam en zulke oerkrachten meemaken is wel heel bijzonder. 19 uur erover gedaan, vanaf het eerste krampje om 4 uur smorgens, ik vind het een prima score!

Mooi relaxt verhaal Soesa!

En Bunny, boel gebeurd en wat fijn dat je toch in het ziekenhuis mocht blijven. Heen en weer in de auto lijkt me ook geen pretje inderdaad.

Soesa wat een mooi verhaal zeg

Bunny, voor zo'n bevalling zou ik ook wel tekenen zeg, als ik het zo lees al met al toch wel een goede ervaring dus! En idd fijn dat je in het ziekenhuis mocht blijven

Mooi beschreven bunny! Dus uiteindelijk met precies 41 weken bevallen?

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 15:46 schreef Kwisted het volgende:
Mooi beschreven bunny! Dus uiteindelijk met precies 41 weken bevallen?

Jep, precies 41 weken!

@enfermera: het ging inderdaad uiteindelijk heel fijn. Het scheelt al een hoop als je weet wat je kan verwachten. Daarom besloot ik het vrij gedetailleerd op te schrijven, voor anderen die nog mogen. Ik heb door dat soort verhalen juist een flinke dosis realiteit meegekregen wb de bevalling!

[ Bericht 11% gewijzigd door _Bunny_ op 01-09-2012 19:54:55 ]

Bunny: wat leuk precies 41 weken
Ja, dat is zo... fijn hoor, dit soort verhalen helpen idd wel met het kunnen voorstellen van hoe zoiets gaat! Alhoewel het toch allemaal nieuw is..

Bunny leuk verhaal! Idd voor die paar cm verschil was het niet demoeite waard om weer weg te gaan als je toch terug zou komen.

Hier mijn verhaal. G is mijn man, E1 onze oudste dochter n E2 onze babydochter.

Tot maandag had ik de hoop dat de bevalling snel zou beginnen alweer een beetje opgegeven, het was allemaal nog/weer zo rustig in mijn buik. Maandag ging ik naar de verloskundige en toen bleek dat mijn lijf wel degelijk startklaar was, en kon ze me strippen. Ze gaf me een goede kans dat het zou helpen. Toen ik thuis kwam stelde G voor om E1 alvast op te laten halen door mijn ouders, voor het geval dat. Zo gezegd, zo gedaan, mijn ouders kwamen 's middags en namen E1 mee. Heel gek gevoel, want er was tenslotte was er nog niks aan de hand. De rest van de dag gebeurde er ook helemaal niks, en hoewel ik wist dat het nog kon, begon ik me toch al wat teleurgesteld te voelen. Hoewel, ook wel weer opgelucht, want euh… bevallen, help! Na het avondeten kreeg ik weer kiespijn, een terugkerend gedoe de laatste weken, maar vanwege mijn zwangerschap kon er even niets aan gedaan worden. Dit keer nog erger dan alle voorgaande keren bij elkaar. Ik wist me echt geen raad, liep op een gegeven moment te huilen van de pijn en frustratie en heb de HAP gebeld, maar die konden niks voor me doen. Mijn hoop dat de bevalling nog zou beginnen was inmiddels tot het nulpunt gedaald. Rond 1 uur zakte de kiespijn gelukkig wel af en ben ik nog vast in slaap gevallen.

De volgende ochtend werd ik om 6 uur wakker van kramp. Na een half uurtje gedacht te hebben dat het vast niets was, en daarna nog een half uurtje gedacht te hebben dat het misschien toch wel was begonnen, heb ik G wakker gemaakt. Het was allemaal nog goed te doen, maar toch, spannend! G is rond 8 uur nog wat croissantjes gaan halen bij de Albert Heijn. Om half 9 heeft hij de verloskundige gebeld. Die was met een bevalling bezig, dus zou er een verloskundige van een andere praktijk bij ons thuis komen. Om 9 uur stond er een man met een koffertje voor de deur. Hij zag eruit of hij de CV-ketel kwam repareren, maar bleek toch echt de verloskundige te zijn. Nou oké, gezellig. Ik vónd het ook echt gezellig, dus was ergens bang dat we veel te vroeg gebeld hadden, maar wat bleek: 5 cm! De verloskundige dacht dat de baby er vanochtend zelfs al zou zijn. Yes, omg, supertof, mijn lijf doet het, ik kan dit! Klinkt een beetje gek, maar dat had ik zó gehoopt na de bevalling van E1. We mochten gelijk naar het kraamhotel. De verloskundige reed achter ons aan.

In het kraamhotel ging het op dezelfde voet verder: wel pijn, maar goed te doen, ik was relaxed en vrolijk. Omdat ik mezelf wat te helder vond, heb ik me afgezonderd in de badkamer en dat hielp. Rond kwart over 10 kwam mijn eigen verloskundige binnen. Ik liep een beetje rond en zij zat op het bed wat papieren in te vullen, wat ik een beetje irritant vond, kon ze niet iets nuttigs doen ofzo? Dus ging ik maar weer naar de badkamer. Om half 11 controleerde ze: 7 cm. Ze stelde voor om de vliezen te breken. Ik zei dat ik niet zeker wist of ik dat wilde, omdat het dan misschien ineens veel heftiger werd. Zij zei dat dat waarschijnlijk zou kloppen, maar dat de baby er dan ook heel snel zou zijn. Dus ik zei: oké, doe maar, ik spring wel in het diepe, ik zal het je niet kwalijk nemen. En toen brak ze mijn vliezen en begon de ellende. :’) Vanaf hier weet ik zelf helemaal niets meer van tijden, maar gelukkig was er een verslagje gemaakt.

Om 10.50 brak de verloskundige de vliezen en vrijwel direct daarna kreeg ik persdrang. Het kwam rustig op, maar al snel was het erger dan ik bij E1 óóit heb gevoeld. De verloskundige controleerde en zei dat er nog “een rand” was en dat ze die zou proberen weg te duren. Omg, wat een rotgevoel! Eerlijk gezegd: mínder erg dan de kiespijn (ja, serieus), maar heel naar, zeker als je op je rug ligt en je lijf het kind eruit wil hebben. Ik moest op mijn zij liggen, en toen op mijn andere zij, en ik moest de persweeën wegzuchten. Dat lukte soms een beetje maar soms ook echt helemaal niet. Het was echt heel intensief en ik wist op een gegeven moment ook niet meer wat ik moest doen. Dat de verloskundige op een gegeven moment zei dat “het randje dikker leek te worden”, hielp ook niet echt. Ik heb G's hand fijngeknepen (eigenlijk wilde ik bijten...) en toen hij even water aan het halen was, greep ik de kraamverzorgster maar vast. Het voelde niet goed, ik had het gevoel dat de baby er niet uit zou kunnen.

Om 12 uur werd ik overgedragen naar de gynaecoloog. Van de rit door het ziekenhuis weet ik niet veel meer, behalve dat ik op een gegeven moment mensen in burgerkleding bij een loket zag staan, wat zou betekenen dat ik door een openbare gang reed. Dat bleek later ook zo te zijn, trouwens. Stom. Maar goed. In de verloskamer kreeg ik een infuus en verzamelden zich 8 (ACHT) mensen rond ‘mijn bed. De verloskundige van het ziekenhuis controleerde en zei dat “het randje” wel meeviel. Maar er werd snel een echo gemaakt en toen bleek dat de baby niet goed lag. Ik mocht wel gaan persen. Dat was naar, iedereen zei dat ik het goed deed, maar ik voelde gewoon dat de baby er niet uit kon. Dit klopte niet, ze had er al lang en breed moeten zijn. De verloskundige zei dat de gynaecoloog er over een kwartier zou zijn omdat hij nog iets moest afmaken. Ik zag hem voor me achter zijn bureau, bezig met een verslag, en riep: ‘nóg een kwartier?!’ Maar goed, dat kwartier ging blijkbaar voorbij en toen verscheen er een heel rustig, vrolijk hoofd boven me. Hij zei dat de baby in kruinligging lag en ook nog met het gezicht naar boven, maar dat als ik het zo goed bleef doen, we de baby er met vereende krachten uit zouden halen en dat we anders een ander plan zouden maken. Ik dacht direct: OMG HIJ BEDOELT EEN VACUUMPOMP!!! Ja dus. Na 3 pogingen waarin hij met zijn volle gewicht aan die pomp trok, bleek dat er echt geen enkele beweging in het kind zat. Ik zei ‘ik wil een keizersnee’ en toen zei de gynaecoloog dat het OK-team al klaar stond, ze hadden er al op gerekend maar wilden het toch nog zo proberen. Dit moet om ongeveer half 2 zijn geweest.

Weer het ziekenhuis door in mijn bed. Ik was zo opgelucht dat ik er bijna vanaf was, desondanks was het nog wel een heel vervelend ritje, want mijn lijf dacht nog steeds dat het de baby er zelf uit moest werken. Uiteindelijk kwam ik in de OK, kreeg ik een ruggenprik en voelde ik mijn benen warm worden… zaaaaaaaaaaaalig. G kwam erbij in een operatiekamerpak. Hij was superrelaxt en had zichzelf nog even laten fotograveren door een verpleegkundige. :’) Toen begon de operatie. En na wat geduw en getrek was daar om 13.50 uur ineens E2! Oooh, wat een opluchting! Super, geweldig, ze is er, ze is roze, ze huilt, ze lijkt op E1! Het was toen gelijk helemaal goed. G kreeg E2 vast en daarna werd ze ook even bij mij gelegd. Al snel was de operatie klaar en werd ik naar een andere kamer gereden. Daar moest ik best lang liggen, want omdat ik ontzettend lag te shaken kon mijn bloeddruk niet goed worden gemeten en kwamen er angstwekkend lage waarden uit. Maar het leek allemaal goed te zijn, en toen werd E2 al bij me gelegd. En die begon echt gelíjk te drinken, wat een stoer meisje. Daarna werd ik naar “mijn” kamer gereden en konden we gaan bijkomen.

Cantare, wow . Wat een uitputtingsslag! Bijzonder dat je zelf zo goed aanvoelde dat het niet ging lukken. Maar wat een inspanning heb je geleverd, jammer dat het moest eindigen in een keizersnede.

Hoe gaat het herstel?

Nou wat Phaidra zegt Cantare! Heel anders als je je waarschijnlijk had voorgesteld. Hoop dat het herstel je goed af gaat en dat je kan genieten van je gezinnetje! Fijn dat je je verhaal met ons wilt delen

Ohmy Cantare... inderdaad wat Phaidra zegt!! Goddank is ze er, gezond en wel!

Cantare, jeetje wat een verhaal. Dat je gewoon aanvoelde dat het niet goed zat is heel bijzonder. Fijn dat alles toch goed is afgelopen. Hoe gaat het nu met je?

Jeetje wat een verhaal! Moet zeggen dat ik er een beetje schrik van krijg Gelukkig is het allemaal goed gekomen en heb je zo'n stoere meid op de wereld gezet. Maar wat een toestanden zeg

wauw wat een verhaal Cantare, het begon nog zo voorspoedig...

Gelukkig doet ze het prima, en gelijk al drinken!

Heel veel sterkte met her herstel, en geniet mer zijn vieren!

Jeetje Cantare, wat een verhaal! Fijn dat ze er gezond en wel is!

Jeetje Cantara, wat een heftig verhaal. Gelukkig dat ze helemaal gezond is. Gaat het met jou ook al beter weer?

Gefeliciteerd, Cantare! En wat een verhaal. Ik vind het wel een beetje gek van de vk, dat ze het over een rand had, terwijl de baby gewoon niet goed lag. Dat had ze toch kunnen voelen? jij voelde dat zelf ook al nota bene.

Dat ik zo vroeg persdrang kreeg en dat het randje niet weg wilde, kwam volgens mij wel doordat E2 verkeerd lag, maar ik weet niet of de verloskundige dat eerder had kunnen voelen. Uiteindelijk is er bij de gynaecoloog nog snel een echo gemaakt waarop te zien was hoe ze precies lag. Wat ik zelf voelde was vooral dat er ondanks het feit dat ik veel meeperste, helemaal geen beweging in de baby zat. Zeker bij een tweede kind verwacht je wat anders.

Trouwens, ondanks het feit dat het Echt Niet leuk was, heb ik er geen rotgevoel aan overgehouden. Ik was vooral héél blij dat ik al in het ziekenhuis was. Op een gegeven moment was ik wel bang dat ze E2 er met zoveel geweld uit zouden trekken dat we er beiden niet best vanaf zouden komen... maar uiteraard hebben ze dat niet gedaan. Verder denk ik dat het wel "goed" was dat ik de keizersnede precies op het moment kreeg dat ik er zelf om vroeg.

Wat me wel tegenviel was hoe je eraan toe bent na een keizersnede. De eerste dagen kon ik echt helemaal niks. Maar ik merk per dag vooruitgang, dus ook dat komt allemaal goed.

En, misschien gek, maar ergens ben ik ook wel trots dat ik dit ook gewoon heb aangekund. Niet dat ik een keuze had, je móet wel, maar toch. En ik heb er een héérlijk meisje aan overgehouden. Dus het is allemaal oké.

[ Bericht 10% gewijzigd door Cantare op 03-09-2012 19:19:28 ]

Canter, heftig verhaal en jammer dat het toch een keizersnede is geworden. Maar fijn dat je er ondanks alles toch geen rotgevoel aan over hebt gehouden. Dat soort gevoelens blijven namelijk veel langer hangen dan pijn of wat dan ook.

Sterkte met je herstel!

Nou ik ga ook maar s mn verhaal opschrijven.
Het is een beetje lang geworden, sorry daarvoor Het opschrijven duurde zowat langer dan de bevalling zelf

Vanaf het moment dat ik zwanger ben en weet dat ik op 17 juli uitgerekend ben, hoop ik dat ik niet op 11 juli beval (verjaardag van mijn zoon). 11 juli komt en gaat voorbij, stiekem ben ik toch een beetje teleurgesteld dat ze toch niet kwam deze dag
Lichamelijk trek ik het prima en ik ben het wel een beetje zat, maar dat is meer omdat ik nieuwsgierig ben naar het kleine meisje in mijn buik.

De uitgerekende datum komt steeds dichterbij en ik ga er niet meer vanuit dat ze eerder komt. Dan maar de uitgerekende datum, maar ook deze dag gaat gewoon voorbij. Ik vind dat ze dan maar met 40.5 moet komen, op dezelfde dag als dr broer. Maar helaas, het dametje vindt het nog veel te gezellig bij mama in de buik. Ik baal hier best wel van. Je leest overal dat 2e kindjes eerder komen, maar dat geluk heb ik niet. Ook krijg ik steeds meer het gevoel dat ze niet zonder hulp gaat komen. En vorige keer ging het allemaal zo soepel opeens vanzelf, daar hoop ik nu op, maar ik ga er steeds minder vanuit. Wat resulteert in regelmatige huilbuien e.d. Ik baal een beetje van mijn lichaam.
Ik heb voor maandag, 23 juli, een afspraak bij de verloskundige om eventueel te gaan strippen. Ik zie hier enorm tegenop. Waarom kan ik niet echt aangeven, maar het voelt niet goed. Ook omdat mijn datum terug gezet is wil ik haar toch zelf de kans geven nog te komen. De verloskundige voelt mijn buik en zegt dat ze niet diep genoeg meer ingedaald is. Zij vindt het zelf ook niet fijn nu te gaan strippen, omdat de vliezen dan sneller kunnen breken en dat wil je niet hebben op dat moment (bij de verloskundige, niks bij me, in mijn eentje). Dus besluiten we een afspraak voor woensdag te maken en dan eventueel te gaan strippen.

Op woensdag is de baby weer ingedaald, ze stuitert dus leuk erin en eruit Weer besluit ik me niet te laten strippen. Het voelt nog steeds niet goed op de 1 of andere manier. Wel moet er een afspraak gemaakt worden in het ziekenhuis voor een serotiniteitscontrole. Ik mag zelf kiezen voor wanneer ik die wil, op vrijdag of op maandag. Ik kies voor vrijdag, dan weten we voor het weekend nog waar we aan toe zijn. Na het weekend zit je toch al bijna op de 42 weken en dat vind ik toch minder prettig.

Vrijdag om 15.15 mag ik me melden voor een CTG. De CTG ziet er goed uit. Er wordt een afspraak gemaakt voor een inleiding. Dinsdag 31-7 om 7uur mag ik me melden op de afdeling. De verloskundige doet inwendig onderzoek om te kijken of er al verweking en ontsluiting is en om een poging tot strippen te doen. De boel is nog niet echt verweekt en ik heb krap 1 centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft geprobeerd te strippen, maar dit is eigenlijk nog niet echt mogelijk.

Teleurgesteld ga ik naar huis. Die dinsdag ga ik wel halen ben ik bang. En ik zie nogal op tegen de inleiding. Ik baal dat mijn lichaam dit keer niet zelf op gang komt.
Op zaterdag ruimen we thuis een beetje op en doen we vrij weinig. s Avonds heb ik wel een beetje geleiachtig slijm na het afvegen. Nou hoop ik wel dat dat een teken van een naderende bevalling is, maar ik ga er niet vanuit. Die avond ga ik zoals iedere avond gewoon naar bed en slapen.
Om 5 voor half 7 word ik wakker. Ik ga naar de wc en daarna mijn bed weer in. Als ik in mijn bed lig voel ik een krampje. Het is anders dan de krampen die ik eerder heb gehad, maar ik denk dat het gewoon een harde buik is, dat heb ik wel vaker na een volle blaas. Na een paar minuten heb ik weer zo’n krampje. Het zal toch niet gaan beginnen?! Weer een paar minuten later heb ik weer zo’n kramp en ik besluit mijn bed uit te gaan, slapen gaat nu toch niet meer lukken. Ik ga naar beneden om wat tv te kijken en ondertussen ben ik de weeën aan het timen. Het is dan kwart voor 7. Om 7 uur besluit ik R wakker te maken, omdat de weeën dan ongeveer om de 2 minuten komen en een minuut duren. Hij gaat douchen en van hem moet ik mijn ouders bellen. Om 10 over 7 bel ik mijn vader om te zeggen dat ik weeën heb, maar vertel hem dat hij zich niet hoeft te haasten. Om kwart over 7 belt R de verloskundige. Zij wil mij ook even spreken en besluit dat ze gelijk het ziekenhuis gaat bellen of we daar terecht kunnen komen. Ook vraagt ze hoelang het duurt voor de oppas er is.
Na een paar minuten worden we gebeld door de verloskundige dat we naar het ziekenhuis mogen. Ondertussen horen we dat F ook wakker aan het worden is, maar hij heeft maar even pech. R belt mijn vader om te vragen waar hij is. Hij is al in de parkeergarage, dus we besluiten maar richting het ziekenhuis te gaan. Op het moment dat we richting de auto gaan komt mijn vader al aan geracet. Het is dan half 8.

In de auto merk ik dat de weeën iets minder vaak komen, wat best prettig is. Ze zijn op zich prima te doen, maar echt lekker is het niet in de auto. Rond kwart voor 8 komen we in het ziekenhuis aan. We worden bij de verloskamers opgevangen en geïnstalleerd. Het is nu even wachten op de verloskundige. Ik vertel R nog even dat ik geen pethidine wil tijdens de bevalling. Ik leg hem ook nog uit waarom niet.
Iets over 8en komt de verloskundige. Ze doet inwendig onderzoek en ik blijk al 7 centimeter ontsluiting te hebben. Die had ik niet verwacht, aangezien de weeën prima te doen zijn en niet eens heel pijnlijk. Oh en aangezien ik 1,5 uur eerder pas de eerste wee voelde Nou ja best lekker, hebben we dat maar gehad.

De verloskundige besluit de vliezen te breken. Bij het breken van de vliezen blijkt de baby in het vruchtwater gepoept te hebben. Ik word dus overgedragen aan het ziekenhuis, wel gewoon aan de verloskundige. Ik grap nog tegen R dat we dat ook weer mooi geregeld hebben, ook deze bevalling hoeven we niet zelf te betalen (tijdens de zwangerschap zei hij dat steeds, dat ik maar medisch moest worden ). Ik word aangesloten op de CTG.
Mijn verloskundige blijft nog even bij ons, aangezien de verloskundige van het ziekenhuis nog in overdracht is. Voor het geval dat het opeens hard gaat.
De weeën worden wel vervelender, maar dit was vorige keer ook na het breken van de vliezen. Ik ga op mijn zij liggen om ze op te vangen.

Uiteindelijk is de verloskundige er en ook de arts assistent (kwam ik later achter, ze hebben zich voorgesteld, maar had niet helemaal meegekregen wie de ander was).
Mijn verloskundige neemt afscheid en gaat weg.

De weeën worden steeds vervelender. Ik lig nog steeds aan de CTG, maar de band om mijn buik verschuift steeds waardoor ze de baby niet goed kunnen volgen. De verpleegkundige duwt iedere keer dat CTG ding tegen mijn buik aan waardoor ik een wee krijg. Althans zo ervaar ik dat op dat moment. Later hoorde ik van R dat ze op de monitor zag dat er een wee aankwam en dan dus dat ding op mijn buik duwde. Ik zeg tegen haar dat ze van me af moet blijven (ik werd steeds minder aardig :’) Heb ook nog opgegeven moment geroepen dat ze hun bek moesten houden. Tegen R en de verpleegkundige denk ik, die waren aan het praten, maar ik kon me niet concentreren daardoor op het opvangen van de weeën, heel irritant). Maar dat doet ze niet Ze zegt me dat ze anders de baby niet in de gaten kunnen houden. Uiteindelijk wordt er besloten de CTG op het hoofd van de baby te doen.

Het volgende stuk weet ik zelf niet kwa tijden, maar inderdaad lang leve de bevallingsverslagen
Om tien voor half tien zeg ik dat het drukgevoel toeneemt. De verloskundige toucheert en ik heb dan 9 centimeter ontsluiting.
Na het toucheren moet ik overgeven (niet de eerste keer deze bevalling) en dan begint de ellende :’) De baby krijgt bradycardie en om haar iets op te laten knappen krijg ik een kapje met zuurstof op. In het verslag lees ik dat het 15 liter is. Ook krijg ik een infuus.
Ik weet nog dat ik me hier zo rot over voelde. Waarom kan mijn lichaam niet gewoon normaal doen, waarom WEER die bradycardieën bij de baby? Gelukkig zijn er verpleegkundigen die me een beetje proberen op te peppen. Er wordt besloten om een weeënremmer te geven, zodat er even rust is voor de baby.
Ergens tijdens dit gebeuren wordt er ook nog geconstateerd dat de baby in kruinligging met het achterhoofd achter lijkt te liggen. Met de echo wordt dit gecontroleerd en dit blijkt zo te zijn.
De weeënremmer raakt uitgewerkt en de weeën nemen ook gelijk af. Ik heb volledige ontsluiting en ik mag persen, maar ik kan maar 1 keer persen op een wee.
In het verslag lees ik dat de verloskundige met de arts assistent overlegt om een weeopwekker te gaan geven :’) De arts assistent heeft ook contact gehad met de gynaecoloog en deze komt ook nog even langs om mede te beoordelen of de vacuümpomp nodig is. Het is dan 10 over 10.
Ondertussen ben ik druk aan het persen wat voor geen meter opschiet, althans zo voelt het voor mij. Ik weet ook niet of er echt niets gebeurde, volgens R niet tot weinig Maar misschien voor de professionals dat er wel wat gebeurde. In ieder geval is iedereen mij druk aan het aanmoedigen dat ik het goed doe (waar ik ook een sarcastisch, Nou :’) op zeg).

Om 5 voor half 11 is de gynaecoloog aanwezig. Alles voor de vacuümpomp staat klaar, maar mijn lichaam besluit er opeens zelf helemaal voor te gaan. Er wordt gevraagd hoe groot F was bij zijn geboorte en gemeld dat deze baby groter gaat zijn.
Ik pers met alles wat ik heb en heb ook het idee dat er nu wat gebeurd. Op gegeven moment voel ik een heel raar gevoel beneden. Ik raak een beetje in paniek. Ik voel wat bewegen en voor mijn gevoel is dat niet goed. Er wordt gezegd dat het mijn baby is :’) (ja, voelt toch anders een bevalling waarbij het kind niet door het geboortekanaal wordt getrokken).
Uiteindelijk wordt om 10.39 Elise geboren.
Helemaal gezond, een APGAR van 9/10.
Zoals de kinderarts zei: een vliegende start

_{(en nu hoef ik gelukkig nooit meer te bevallen )}

Haha. Die laatste zin. Geweldig

Maar heel mooi verhaal Sonnetje. Een paar dingen weet ik niet. Wat is bradycardie? en wat is AGPAR (sorrry, hele blonde wortels heb ik)

Bradycardie is dat de hartslag van de baby daalt (althans in dit geval )

Apgar, is de score waarmee aangeven wordt wat de toestand van de baby is. Er wordt dan gekeken naar kleur, ademhaling, pols en hartslag, spiertonus en reactie op prikkels. Ze geven dan 0,1 of 2 punten voor ieder onderdeel.

Het hechten heb k eruit gelaten trouwens vond t einde wel mooi zo

Erg leuk om de verhalen te lezen van de moeders die tegelijk met mij liepen. De andere ook hoor, maar dit komt wat dichterbij ofzo...wat een heftige verhalen zitten er bij!

Ik vind zelf dat ik deze keer een fijne bevalling had, dus een verslagje schrijven vind ik ook wel leuk..

Ik ben zwanger van mijn tweede kindje en volgens de echo's is ze te klein. Ze willen haar met 37 weken halen, maar op de laatste groei-echo is ze ineens goed gegroeid en mag ze lekker blijven zitten.
Ben blij dat alles goed gaat en ik nog even mag genieten van het zwanger zijn, want het is voor bij gevlogen de afgelopen maanden en ik heb veel te veel gewerkt, maar het is ook even omschakelen, want alles stond al klaar en ik hoef niks meer te doen in het kamertje ofzo, dus het is echt wachten vanaf nu.
De rust en lekker eten doen ons goed, want ik kom eindelijk aan in de laatste weken en mijn buik word een stuk groter en de baby komt nog meer aan.
Ik heb veel voorweeën en denk eigenlijk elke nacht dat het begint, maar ik val steeds gewoon in slaap en word gewoon weer wakker.

In de laatste week voelen ze dat ik al 2 cm ontsluiting heb en ik word gestript, maar het doet niks, de uitgerekende datum 26 juli gaat voorbij, maar nu heb ik 3cm en word weer gestript en het doet weer niks.
Nog een afspraak waarbij ik gestript word en we spreken 2 augustus af voor een inleiding.
Op 2 augustus bel ik het ziekenhuis of ik kan komen, maar helaas is er geen plek.
Die dag ben ik sjaggerijnig
De volgende dag is er gelukkig wel plek, we zetten Mex af bij opa en oma en om kwart over 8 zijn we in het ziekenhuis.
Het infuus prikken gaat lastig, ze proberen het zo'n 6x voor ze er iemand bij roepen die het in 1x doet.
Mijn eerste bevalling was lang, erg pijnlijk en ik was zo op en kapot dat ik deze keer met een ruggenprik wil bevallen, maar er komt een verpleegster met een of ander onderzoek en die wil me vragen stellen over waarom ik niet met ruggenprik wil bevallen. uhhhhh...
Ik krijg er alweer een beetje de balen van dat niks loopt zoals het moet en vertel duidelijk dat ik een ruggenprik wil, maar ze kijkt heel afkeurend en somt 2x de nadelen op.
Om half 10 komt de gynaecoloog en ik krijg wee-opwekkers en mijn vliezen worden gebroken.
Ik krijg al snel weeën, maar ik word goed geholpen door de verpleegster met puffen.
Zo is het wel te doen, had ik bij mijn eerste bevalling misschien ook moeten doen.

Ik ga toch twijfelen over die ruggenprik en denk er over om het eerst aan te kijken, maar de gyn zegt dat ik het gewoon moet doen als ik dat wil.
De weeën worden heftiger en om half 12 word ik naar de verkoeverkamer gereden voor de prik.
Ik krijg daar een weeënstorm, dus ze zetten de opwekkers maar even uit.
Ik raak een beetje in paniek omdat ik die prik ook eng vind, maar hij zet hem terwijl ik een wee heb en voel er niks van.
Ik moet daar even blijven zodat ze weten of het werkt, maar mijn weeën zijn zo heftig dat ze bang zijn dat ik daar ga bevallen en moet terug naar de verloskamer.

Daar aangekomen voel ik bijna niks meer en ik denk dat ik geen weeën meer heb omdat het infuus uit is, maar aan de monitor te zien heb ik wel weeën en al 6 cm ontsluiting.
Het is heel bizar, maar ik voel echt helemaal geen pijn meer, zelfs geen licht krampje.
We lezen wat, bellen nog wat mensen, facebooken, het is bijna saai te noemen, maar ik rust eigenlijk lekker uit zo een hele dag in bed.
Rond half 4 voel ik een rare druk en ik heb volledige ontsluiting en persweeën, maar mijn baby die al weken ingedaald is en al maanden aan de rechterkant is ineens niet meer ingedaald en ligt links, een sterrenkijkertje zegt ze in kruinligging.
We proberen een kwartiertje of ze terug wil draaien, dus ik lig op mijn zij te wachten, maar helaas.
Ze waren enthousiast dat het zo snel zou gaan bij me, maar nu zegt ze dat het wel 2 uur kan duren...jammer. De verpleegster gaat bijna naar huis en er komt een nieuwe en ze neemt alvast afscheid omdat ze onder het persen weg zal gaan.

Ik moet goed concentreren of ik de druk van een perswee voel en gluur stiekem op de monitor of ik er een heb en we gaan persen.
Ik kan 3x persen op een wee en ze gillen allemaal dat het zo goed gaat.
Jaja, denk ik nog, maar het gaat echt goed en de verpleegster besluit om nog even te blijven om het einde te zien.
Ik voel mijn baby echt er door heen komen en het bochtje maken en haar hoofdje er uit komen, heel bijzonder vond ik dat.
Alleen de navelstrenge zit om haar nekje en de gyn probeert hem er af te halen en door te knippen. Ik blijf bijzonder kalm en hou de perswee tegen alsof ik dat elke week doe.
Mijn vriend zei later dat de baby helemaal blauw werd en het best eng was allemaal, maar de gyn krijgt de navelstreng los en ik pak haar aan. Mijn glibberige,natte, warme Nena.
Het is een echt roze wolkmomentje, alles is goed gegaan, ze huilt hard en ligt lekker bij me en ik voel me kiplekker.
De navelstreng was al door, maar ik mag de rest zelf nog afknippen, raar spul zeg!
De bevalling duurde 6 en een half uur, persen was17 minuten en de placenta komt na 58 minuten, nadat ze heeft gedronken bij me. geen scheurtje, geen knipje, zelfs geen schaafwondje, heerlijk.
Nena heeft een normaal gewicht van 3110 gram en ze is 48 cm. Apgar 9/10/10
En ik denk al na over nog meer baby's

[ Bericht 0% gewijzigd door Troeta op 04-09-2012 12:02:25 ]

foutje

Son en Troeta, mooie verhalen

Cantare, jemig wat heftig zeg! Je hebt het echt goed aangevoeld, knap!

Troeta, ook al zo'n mooi verhaal.

Troeta, mooi verhaal!!!

Op naar de volgende baby

Mooie verhalen Sonnetje en Troeta. Toch best heftig dat je kind ineens bij de bevalling niet goed blijkt te liggen.

Omentielvo, het max. Aantal punten bij de Apgar score is 10, maar een 9 is ook een uitstekende score voor een netgeboren baby. De mijne kreeg bv maar 9 punten omdat ze de ademhaling eerst een klein beetje raar vonden klinken.

Na heel veel mooie verhalen gelezen te hebben, wil ik ook graag mijn verhaal doen. Al vond ik het nog best lastig om alles zo op papier te krijgen. Dingen als tijden etc. heb ik echt terug moeten zoeken hoor. D. is mijn man

[waarschuwing] Het is wel een MEGA lang verhaal geworden [/waarschuwing]

Ik heb een voorbeeldige zwangerschap doorlopen, met nauwelijks noemenswaardige klachten. Vanaf 34 weken krijg ik wel wat bekkenklachten, maar dat ‘hoort er nou eenmaal bij’. Met 38+1 weken heb ik een reguliere afspraak bij de verloskundige. Daar blijkt m’n bloeddruk wat aan de hoge kant te zijn 135/90 en ze stuurt me direct door naar het ziekenhuis voor een consult bij de gyn. De labuitslagen van mijn bloed en de ctg van de baby blijken prima in orde. Een echo laat wel wat minder vruchtwater zien, maar binnen de marges. Ik mag dus weer gewoon naar huis en kan kerst lekker met mijn familie doorbrengen! Een week later (39+2 weken) herhaalt het hele riedeltje zich nog eens. Wederom ziet alles er prima uit en ook oud en nieuw mag ik gewoon in mijn eigen omgeving vieren.
Begin januari (40+2) heb ik weer een afspraak met de vlos. Het nieuwe beleid in deze regio is om zwangeren niet langer dan 41 weken door te laten lopen, omdat uit recente onderzoeken is gebleken dat er vooral tussen de 41 en 42 weken dingen mis kunnen gaan met de baby. Daarom moet ik een afspraak maken met de gyn voor een serotiniteitsonderzoek. Ik kan bij de gyn terecht als ik 40+6 weken zwanger ben. Alles ziet er nog prima uit, maar gezien de voorgeschiedenis willen ze graag een afspraak maken voor een inleiding met 41+1. Ik ga hiermee akkoord.
Diezelfde nacht nog wordt ik iets voor drieën wakker met krampjes. Ik hoeft niet ingeleid te worden, mijn lichaam kan het zelf! Dat is het eerste wat door mijn hoofd schiet. Ik ga op onze slaapkamer in een relaxte stoel zitten en begin te krampjes te timen. Elke 7 a 8 minuten een wee die ongeveer een minuut aanhoudt. Dat gaat nog wel even duren denk ik, dus ik maak D. nog maar niet wakker. Hij kan zijn rust nu nog even goed gebruiken. In de stoel kan ik de weeën goed opvangen, dus ik blijf rustig zitten. Rond 6:15 uur komen de weeën om de 4 a 5 minuten, dus ik besluit D. wakker te maken en vertel heb dat hij die ochtend niet hoeft te gaan werken. Ik geloof dat hij meteen klaarwakker is

D. belt het ziekenhuis dat ik al enige tijd weeën heb en we mogen direct naar de verloskamers toe komen. Om 7:30 uur zijn we daar en een arts-assistent controleert de ontsluiting; 2 a 3 cm heb ik dan. Na overleg met de gyn wordt besloten om me via een infuus oxytocine (wee-opwekker) toe te dienen om de weeën wat te bevorderen. Tevens worden ook mijn vliezen gebroken. Rond 9 uur komt de arts-assistent weer kijken hoe alles vordert. 4 cm ontsluiting is het resultaat, dat gaat dus niet erg snel. Het infuus met oxytocine wordt opgeschroefd en de weeën komen steeds sneller en krachtiger. Helaas heb ik om 11 uur nog steeds maar 4 cm ontsluiting. De gyn komt langs en vraagt me of ik misschien pijnbestrijding wil, want het zal nog wel even gaan duren. Het liefst wil ik remifentanil, maar de gyn geeft aan dat dit alleen wordt gebruikt als proef in het ziekenhuis en dat ik niet in de ‘proefgroep’ zit. Ik ben als de dood voor een ruggenprik en wil dit in eerste instantie dus ook niet. De gyn geeft aan dat dit echter wel de beste optie is nu en geeft me 101 redenen om dat toch maar te doen. Aangezien ik dit zo ook niet veel langer volhoudt, kies ervoor om toch een ruggenprik te laten zetten.
Het is dan 12:00 uur, maar de anesthesist zit nog in een operatie, dus we moeten even wachten. Door wat spoedgevallen, heeft de anesthesist om 13:00 uur nog steeds geen tijd om de prik te zetten. De wee-opwekkers staan inmiddels op standje turbo en er zit geen enkele tijd meer tussen de weeën in (noemen ze dit dan een weeënstorm? ) De verpleegkundige zien dat ik het niet meer trek en op hun aangeven krijg ik van de arts-assistent een pethidine prik om de tijd tot de ruggenprik te overbruggen. Ik heb niet het idee dat deze prik iets afdoet.
Rond 13:30 uur wordt ik naar de recovery gereden voor de ruggenprik. Van de rit daar naartoe kan ik me niets meer herinneren. Achteraf zei D. dat hij zich nog nooit zo ellendig had gevoeld als op dat moment. De pijn was zo intens dat niets of niemand tot me door kon dringen. Het gevoel van machteloosheid vond hij verschrikkelijk.
Ik weet nog dat ik op het randje van mijn bed moest gaan zitten van de anesthesist en dat hij aangaf dat hij de prik ging zetten. Ik heb van de prik helemaal niets gemerkt, maar zodra hij die woorden uitsprak, vloeide alle pijn uit mijn lichaam weg. Heerlijk!
Helaas had de ruggenprik ook een negatief effect; mijn bloeddruk daalde. Er gingen wat alarmbellen af en ineens stonden er een stuk of 10 mensen aan mijn bed. Mijn bloeddruk zakte naar 53/32. Dat schijnt wat laag te zijn, maar na 2 zakken vocht trok dit weer netjes bij.
Terug op de afdeling werd opnieuw mijn ontsluiting gecontroleerd; 4 cm. Er was dus niets gebeurd de afgelopen uren. Door de ruggenprik vloog de middag verder wel voorbij. Ik kon heerlijk kletsen met D. en me volledig ontspannen. Om 19:00 uur kwam de gyn (inmiddels een andere wegens wisseling van de wacht) kijken hoe het er voor stond. Het was en bleef 4 cm. Ze stelde voor om de wee-opwekkers nog 1 stapje hoger te zetten en het nog 2 uurtjes aan te kijken. Ze had er nog wel vertrouwen in dat het zou gaan lukken!! Ik stemde in, met de voorwaarde dat ze de ruggenprik wat op zouden schroeven. De pijn begon namelijk weer terug te komen. Dit was geen probleem, dus zo gezegd, zo gedaan. De pijn was weer weg en de bergen op het ctg apparaat werden nog wat hoger.
21:00 uur was het toen de gyn terugkwam voor controle. Nog steeds 4 cm, dat ging hem niet meer worden. Datgene waar ik zelf al vanaf 16:00 uur aan dacht werd nu werkelijkheid; een keizersnede. Het was niet druk op de OK, dus binnen een kwartier lag ik op de tafel. Het OK personeel was super vriendelijke en relaxt. De gyn had er zin in, want ze was nu (aan het begin van haar dienst) nog fris en fruitig. Ik voelde me dan ook helemaal op m’n plaats. We hebben zelfs nog grappen liggen maken met z’n allen (gyn, arts-assistent, anesthesist, foto-meneer, verpleegkundige, kinderarts, mijn man en ik) en geraden hoe zwaar de baby zou zijn (ze zaten er allemaal naast met hun 7,5 a 8 pond ). Om 21:48 is met precies 41 weken ons kleintje geboren, een mooi mannetje van ruim 6 pond. Hij werd meteen door de kinderarts onderzocht. Die zei dat ons mannetje het fantastisch deed en dat hij (de kinderarts) enkele toegevoegde waarde had.

Heel even heeft hij bij me gelegen, waarna hij bij papa mocht liggen. Wat een prachtig gezicht, mijn D. met ons kindje. Ik moet op dat moment de gelukkigste vrouw op aarde zijn geweest!

Het sluiten van de operatiewond verliep niet geheel naar wens. Ze kregen de wond niet goed gesloten, waardoor de operatie een stuk langer duurde dan gepland. Hierdoor begon de verdoving wat uit te werken en het gevoel bij mij terug te komen. Gelukkig reageerde de anesthesist hier zeer snel op en kreeg ik extra verdoving bij. Wat ik nog meer heb gehad weet ik niet meer precies, het laatste uur van de operatie ben ik niet bij kennis geweest. Ik weet alleen nog dat ik een kapje met lachgas op heb gehad. Gelukkig had Fritske wel al bij me gelegen daarvoor. Na even op de recovery gelegen te hebben, werd ik rond 23:35 naar de afdeling gebracht. Ons zoontje heeft al die tijd bij papa in z’n armen gelegen.

Als ik het zelf zo op papier zie staan, dan was het niet helemaal een droombevalling. Toch kijk ik er zeker niet negatief op terug. Het is zoals het is en het is wel MIJN bevalling en ik heb er het allermooiste kindje op deze aardbol voor terug gekregen. (en mijn doos is nog heel )

Jammer dat het toch een ks is geworden J, maar fijn dat je er wel met een goed gevoel op terug kijkt. Hebben ze een reden gegeven waarom de ontsluiting niet vorderde?

Nee, geen flauw idee eigenlijk. Hij lag tijdens de bevalling goed in het geboortekanaal in elk geval. De gynaecoloog had ook niet echt een verklaring.

Wat een bevalling. Wel heel mooi geschreven

Komt me allemaal heel bekend voor J1981... Lijkt op mijn bevalling van m'n eerste. Het overtijd lopen (hier 42 weken precies), de weeenopwekkers (bij mij begon t niet vanzelf), de weeenstorm, het wachten op de anesthesist omdat die bezig was op de ok (ook anderhalf uur), de niet vorderende ontsluiting (hier van 1 cm bij binnenkomst naar een ruime 2 cm 12 uur later) en tot slot de ks.
Toch op een vreemde manier 'goed' om te lezen dat de ontsluiting bij jou ook niet vorderde, ondanks dat het uit zichzelf begonnen was en ondanks dat jullie nog wat langer hebben gewacht. Ik heb namelijk heel vaak gedacht dat het bij mij kwam omdat we hebben ingeleid of omdat we het niet lang genoeg hebben aangekeken na het zetten van de ruggeprik. Maar dat hoeft dus niet per se.
Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kijkt. Dat kan ik nu nog steeds niet echt. Wel beter dan in het begin, gelukkig. Bedankt voor het delen van je verhaal .

J1981, wat een verhaal zeg. Fijn ook dat je er niet negatief op terugkijkt.

Onze verhalen hebben inderdaad wel wat van elkaar weg dan Fee.

Ik kijk echt heel positief terug op alles. Dat komt denk ik met name door de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis. Die deden allemaal zo hun best en luisterden ook echt naar mij. De sfeer was gewoon fantastisch.

Het op papier zetten van het hele verhaal voelt ook 'fijn'.

Dat scheelt idd al de helft J1981, wat steun en interesse.
Lange dag heb je gemaakt hoor, maar fijn dat alles goed gekomen is.

Even weggehaals voor t topic sluit

[ Bericht 99% gewijzigd door Sorbootje op 09-10-2012 23:43:01 (privacy. ik verstuur t eventueel nog wel via pm.) ]

Mooi

Pff Sorbo, wat een mooi verhaal en wat een heftige maar mooie bevalling.. ik heb een traantje weggepinkt!

Och Sorbo Ik zit hier te sniffen. Je stiefdochter die bij je wilt blijven, jouw wanhoop en het lanceren van S in K's handen..

als je aan het bevallen bent, mag je onredelijk zijn sorbo

dat je maar snel herstelt en geniet van je gezin en je familie!