Het is wel een hele normale reactie van je ouders vind ik. Alleen kan je geen contact opnemen met je psycholoog of psychiater, omdat het niet normaal en ook niet te doen is dat je zo vaak van die momenten hebt. En daar moet toch echt wat aan gedaan worden.quote:Op dinsdag 27 september 2011 13:42 schreef summer2bird het volgende:
He pfff. Wat een dag nu al.
Wou vanmorgen mezelf wat aandoen. Had weer zo'n bui en kon niet meer nadenken. Was helemaal in de war.
Later op school heb ik mijn vader gebeld dat ik het niet meer aankon en ging maar naar huis.
Thuis vertelde ik wat er vanmorgen gebeurd was. Ik wou mijzelf voor de trein gooien. Het enige wat me stopte was het sms'je wat ik van mijn moeder kreeg. Ik mag het hun niet aandoen.
Nu zit ik thuis en mijn ouders willen dat ik de hele week thuisblijf. Ze vinden het eng om me alleen nog erop uit te sturen, naar werk of school. Omdat die buien mij niet meer normaal laten nadenken en ik al meerdere keren mijzelf wat aangedaan heb.
Mijn ouders nemen nu om de beurt vrij om mij maar niet alleen met mijzelf te laten.
En ze willen dat ik stop met mijn baantje. Ik ook.
School en werk is nu te veel voor mij.
Mijn ouders moesten best wel huilen en zeiden dat ze het niet konden aanzien dat ik zo verdrietig ben.
Mijn ouders hebben meteen de psychiater opgebeld en donderdag moet ik naar de psychiologe.quote:Op dinsdag 27 september 2011 13:51 schreef cafpow het volgende:
[..]
Het is wel een hele normale reactie van je ouders vind ik. Alleen kan je geen contact opnemen met je psycholoog of psychiater, omdat het niet normaal en ook niet te doen is dat je zo vaak van die momenten hebt. En daar moet toch echt wat aan gedaan worden.
Verder goed van je dat je je ouders hebt opgezocht toen het zo misging
Dat is geen gek gevoel als je een depressie hebt. Maar zo te zien pak je het goed aan. Sporten, regelmaat, een vriendin waarmee je kunt praten. Wat doe je verder na je werk?quote:Op dinsdag 27 september 2011 13:12 schreef VanGoghFan het volgende:
Het is niet zo dat ik dood wil ofzo, maar soms zou ik het niet erg vinden om het te zijn. En dat vind ik nogal eng.
Dit gevoel herken ik heel erg. Op dit moment heb ik het niet, maar heb het hele periodes wel gehad en nu soms nog op momenten. Ik heb op een gegeven moment maar besloten om er niet meer over na te denken of ik nou wel of niet gelukkig ben. Gewoon maar even doorgaan zeg maar.quote:Op dinsdag 27 september 2011 13:12 schreef VanGoghFan het volgende:
Het is niet zo dat ik dood wil ofzo, maar soms zou ik het niet erg vinden om het te zijn. En dat vind ik nogal eng.
goede actie van je ouders en fijn dat je donderdag al terecht kunt!quote:Op dinsdag 27 september 2011 13:52 schreef summer2bird het volgende:
[..]
Mijn ouders hebben meteen de psychiater opgebeld en donderdag moet ik naar de psychiologe.
En dank je.:)
Vat dit niet verkeerd op, maar heb je al gedacht aan een opname?quote:Op dinsdag 27 september 2011 13:42 schreef summer2bird het volgende:
He pfff. Wat een dag nu al.
Wou vanmorgen mezelf wat aandoen. Had weer zo'n bui en kon niet meer nadenken. Was helemaal in de war.
Later op school heb ik mijn vader gebeld dat ik het niet meer aankon en ging maar naar huis.
Thuis vertelde ik wat er vanmorgen gebeurd was. Ik wou mijzelf voor de trein gooien. Het enige wat me stopte was het sms'je wat ik van mijn moeder kreeg. Ik mag het hun niet aandoen.
Nu zit ik thuis en mijn ouders willen dat ik de hele week thuisblijf. Ze vinden het eng om me alleen nog erop uit te sturen, naar werk of school. Omdat die buien mij niet meer normaal laten nadenken en ik al meerdere keren mijzelf wat aangedaan heb.
Mijn ouders nemen nu om de beurt vrij om mij maar niet alleen met mijzelf te laten.
En ze willen dat ik stop met mijn baantje. Ik ook.
School en werk is nu te veel voor mij.
Mijn ouders moesten best wel huilen en zeiden dat ze het niet konden aanzien dat ik zo verdrietig ben.
Ja, is behoorlijk klote. Vooral omdat ik dan echt de controle op mezelf verlies en helemaal niet meer normaal kan nadenkenquote:Op dinsdag 27 september 2011 19:17 schreef Murmeli het volgende:
[..]
goede actie van je ouders en fijn dat je donderdag al terecht kunt!
en als jij en je ouders echt bang zijn dat je jezelf wat gaat aandoen is misschien dagbehandeling een optie? Dan ben je in ieder geval een aantal dagen per week overdag onder de pannen en misschien helpt het ook wat sneller (dat weet ik zelf verder niet, want heb geen ervaring ermee)
en sterkte joh, t is klote he, als je echt niet meer weet wat je moet met jezelf?
hopelijk helpt het je ook een beetje om hier van je af te mopperen
Mijn ouders willen liever niet dat ik opgenomen wordt, omdat dat volgens hen te veel stress geeft aan mij. Ze zeggen dat het daar net een gekkenhuis is, gegil en gehuil enzo.quote:Op woensdag 28 september 2011 15:51 schreef Madame_Paon het volgende:
[..]
Vat dit niet verkeerd op, maar heb je al gedacht aan een opname?
Als je zo suïcidaal bent, is dat misschien een optie.
Of verhoging van je antidepressiva.
We willen liever geen overlijdensbericht lezen ...
Herkenbaar gevoel.quote:Op woensdag 28 september 2011 16:30 schreef VanGoghFan het volgende:
Vrijdag volgende week een eerste afspraak met een psychiater. Mij huisarts wilde niet zomaar pillen gaan voorschrijven, zit wel wat in natuurlijk. Ik ben er behoorlijk bang voor, zowel voor iemand die in m'n hoofd gaat wroeten, als voor medicatie. gezien wat je leest over de bijwerkingen...maar ik ben zo moe. Zo moe van het zelf proberen op te lossen, van thuiskomen en op de bank zitten huilen omdat ik gewoon niet verder wil. Moe van die aandrang om me naar beneden te gooien als ik ergens hoog sta. Wat ik nu weglieg als hoogtevrees. Gewoon zo moe.
Ik ben veel te bang om dat te doen. Tijdens m'n burn out heb ik een week in de tuin gezeten, en vroeg mezelf serieus af of ik ooit wel weer uit die tuinstoel kon komen, dat ik een kop thee kan zetten zonder dat het me zo uitput dat ik een paar uur op de bank moet liggen. Ik ben veel te bang dat ik daar weer in wegzink. Aan de andere kant, ik was toen te moe om depressief te zijn, in vergelijking met wat er nu gebeurt. Maar goed, ik heb volgende week een afspraak dus met de psych, en ga daar medicijnen vragen, de huisarts wilde liever niet zelf gaan voorschrijven voor het geval de psych een ander medicijn beter vond.quote:Op woensdag 28 september 2011 23:48 schreef Murmeli het volgende:
[..]
Probeer mezelf overeind te houden, niet depressief te worden, maar ik geloof dat dat nog slechter voor me is dan gewoon maar toe te laten om me kut te voelen. Dan slaap ik tenminste nog.
Te bang om depressief te worden? Of wat bedoel je?quote:Op donderdag 29 september 2011 08:59 schreef VanGoghFan het volgende:
[..]
Ik ben veel te bang om dat te doen. Tijdens m'n burn out heb ik een week in de tuin gezeten, en vroeg mezelf serieus af of ik ooit wel weer uit die tuinstoel kon komen, dat ik een kop thee kan zetten zonder dat het me zo uitput dat ik een paar uur op de bank moet liggen. Ik ben veel te bang dat ik daar weer in wegzink. Aan de andere kant, ik was toen te moe om depressief te zijn, in vergelijking met wat er nu gebeurt. Maar goed, ik heb volgende week een afspraak dus met de psych, en ga daar medicijnen vragen, de huisarts wilde liever niet zelf gaan voorschrijven voor het geval de psych een ander medicijn beter vond.
Het is mijn eerste keer dat ik op deze manier hulp ga zoeken, ik heb een paar sessies met een psychologg gehad, maar daar kreeg ik ruzie mee, en ik ben indertijd onderzocht of ik suicidaal ben, maar daar zij men dat het allemaal aan de burn out lag. Dus misschien ben ik te snel weer gaan werken, en moet ik (eindelijk) eens goed behandeld worden voor die burn out. Ik weet het ook allemaal niet meer nu.
Ik vind het wel positief dat je nog angst hebt om dood te gaanquote:Op donderdag 29 september 2011 09:36 schreef VanGoghFan het volgende:
Bang om deze keer niet meer overeind te komen. Bang om in de auto te zitten en het zo niet te zien zitten dat ik tegen een boom aanstuur. Ik ben best wel bang op het moment. Mischien is dat wel wat behandeld moet worden. Bang zijn.
Nou heb je gelijk mijn grootste probleem te pakken waarschijnlijk.quote:Op donderdag 29 september 2011 09:53 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
en mij vooral niet te druk maken om zaken die de mijne niet zijn!
in dat geval kunnen we elkaar een hand geven! mijn psych noemt het het atlassyndroom oftewel de hele wereld op je schouders nemen! het afleren gaat met vallen en opstaan maar als ik een keer iets niet doe voor die ander voel ik me wel goed!quote:Op donderdag 29 september 2011 10:02 schreef VanGoghFan het volgende:
[..]
Nou heb je gelijk mijn grootste probleem te pakken waarschijnlijk.
hoi spiegelbeeldquote:Op donderdag 29 september 2011 14:58 schreef VanGoghFan het volgende:
Ik heb meer de neiging om me nu al druk te maken over wat er volgende week allemaal theoretisch zou kunnen gebeuren. En wat ik daar van zou vinden als het zou gebeuren. Doodmoe wordt je er van.
Dat klinkt bekend, ook dat van de auto (mijn auto was vorige week naar de apk), kan me zo druk om iets maken dat ik me echt ziek voel!quote:Op donderdag 29 september 2011 14:58 schreef VanGoghFan het volgende:
Ik heb meer de neiging om me nu al druk te maken over wat er volgende week allemaal theoretisch zou kunnen gebeuren. En wat ik daar van zou vinden als het zou gebeuren. Doodmoe wordt je er van.
Hoi spiegelbeeld. Laten we elkaar daar maar goed aan herinneren hier.quote:Op vrijdag 30 september 2011 13:23 schreef Murmeli het volgende:
(nja ok liever besta ik niet meer maar ja dat is geen optie vind ik
Hihi....quote:Op vrijdag 30 september 2011 13:41 schreef VanGoghFan het volgende:
[..]
Hoi spiegelbeeld. Laten we elkaar daar maar goed aan herinneren hier.
mja op zich wel. op het moment zelf ben ik dan wel blij maar zodra ik dan weer thuis ben dan voel ik de moed alweer in mijn schoenen zinkenquote:Op vrijdag 30 september 2011 14:08 schreef VanGoghFan het volgende:
Yep Murmeli, maar wat ze zeggen is waar, van buiten zijn voel je je beter.![]()
Maar dat heeft z'n grenzen helaas. Ik fiets in de zomer regelmatig tochten van 100km, want je ziet overal studies dat bewegen goed is tegen depressies. Van die blije studies waar 90 van de 100 depressieve mensen van de pillen af gingen als ze een half uurtje per dag in het park liepen. Fijn voor die controlegroep, maar zo werkt het bij mij niet altijd helaas! Als ik bezig ben voel ik me wel blij...maar zodra ik iets teveel doe, schiet ik weer net zo hard in een depressie omdat ik de kracht die nodig is om een beetje blij te blijven weggefietst heb!Dus het is heel erg uitkijken met bewegen. Niet bewegen is slecht, teveel is ook gevaarlijk.
Met dit vind ik dat je compleet gelijk hebt. Ik kan me voor zover ik me kan herinneren bedenken dat ik rond mijn 12e voor het eerst "officieel" in een depressie ben beland, en mogelijk zelfs eerder al. En sindsdien gaat het constant met ups and downs, en het is gewoon heel lastig om hier grip op te krijgen, en op bepaald moment kan die depressie juist verergerd worden doordat je weet dat het kan goed kan gaan maar dit meestal maar tijdelijk is.quote:Op vrijdag 30 september 2011 22:03 schreef Murmeli het volgende:
[..]
mja op zich wel. op het moment zelf ben ik dan wel blij maar zodra ik dan weer thuis ben dan voel ik de moed alweer in mijn schoenen zinken![]()
sja al die adviezen van mensen hoe je van depressies afkomt... dat is "leuk" voor als je een tijdelijke depressie hebt doordat er bijvoorbeeld een keer wat mis is gegaan in je leven (om maar even wat te noemen,je hebt je baan verloren en bent daardoor in een depressie geraakt. sja dan moet je de moed weer zien te krijgen om overeind te krabbelen, en als dat lang genoeg lukt om weer een baan te krijgen of wat ook, dan raak je weer in die positieve flow die je heel je leven al gehad hebt en dan is het allemaal wel weer te doen of misschien zelfs weer helemaal goed), maar als je je hele leven al af en aan depressief bent? ik weet niet wat je daaraan moet doen. Wist ik het maar, dan deed ik het wel![]()
(ik wil hiermee trouwens een depressie tgv verliezen van een baan niet bagatelliseren, ik geef hiermee alleen het verschil aan tussen een tijdelijke depressie en een depressief karakter)
Ik probeer mezelf ook te dwingen het vol te houden en het van de positieve kant te bekijken, maar dat gaat wel een beetje lastig als je bijna niks kunt.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 01:50 schreef Mishu het volgende:
Ik heb ook een depressief karakter maar ik dwing mezelf om wat van het leven te maken omdat er anders ook geen zak aan is.
Ik denk dat je dat 'depressieve karakter' ook meer moet zien als zwaarmoedigheid / de neiging tot somberheid. Bij een depressie denk ik toch meer aan vaak het onvermogen hebben om plezier te ervaren, de kracht niet hebben om iets te ondernemen etc. En dus dat wilskracht veel minder een rol speelt.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 01:53 schreef Madame_Paon het volgende:
[..]
Ik probeer mezelf ook te dwingen het vol te houden en het van de positieve kant te bekijken, maar dat gaat wel een beetje lastig als je bijna niks kunt.
Ik wou dat je met wilskracht alles kon bereiken, zoals veel mensen lijken te denken, maar helaas werkt het lang niet altijd zo ...
Het kan alledrie bij een depressie voorkomen. Zwaarmoedigheid hoort sowieso bij een depressie.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 01:58 schreef Wereldpijn het volgende:
[..]
Ik denk dat je dat 'depressieve karakter' ook meer moet zien als zwaarmoedigheid / de neiging tot somberheid. Bij een depressie denk ik toch meer aan vaak het onvermogen hebben om plezier te ervaren, de kracht niet hebben om iets te ondernemen etc. En dus dat wilskracht veel minder een rol speelt.
Dat is wel vervelend, ja.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 02:02 schreef Mishu het volgende:
Nouja soms is het depressieve gewoon sterker maar dan ben je ziek. Zonder depressie probeer ik er echt wat van te maken. Heb terugkerende depressies.
Ja ok, dat snap ik. Je hebt er 'gewoon' meer aanleg voor en in veel gevallen zie je ook dat het meerdere keren terugkomt. Heel vervelend, indeed.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 02:02 schreef Mishu het volgende:
Nouja soms is het depressieve gewoon sterker maar dan ben je ziek. Zonder depressie probeer ik er echt wat van te maken. Heb terugkerende depressies.
Alledrie?quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 02:06 schreef Madame_Paon het volgende:
Het kan alledrie bij een depressie voorkomen. Zwaarmoedigheid hoort sowieso bij een depressie.
Alledrie: zwaarmoedigheid, onvermogen om plezier te beleven en geen kracht hebben om iets te ondernemen.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 02:08 schreef Wereldpijn het volgende:
[..]
Alledrie?
Ik bedoelde zwaarmoedigheid als in de neiging tot somberheid, wat dus niet automatisch een depressie hoeft te betekenen.
Ja, die 3 dingen zijn sowieso kenmerkend. Gelukkig kan de mate van aanleg nog wel verschillen; het is niet zo dat iedereen met een recidiverende depressieve stoornis iedere keer bij een tegenslag in een ellendige depressie belandt.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 02:12 schreef Madame_Paon het volgende:
[..]
Alledrie: zwaarmoedigheid, onvermogen om plezier te beleven en geen kracht hebben om iets te ondernemen.
Maar een depressieve aanleg is sowieso echt waardeloos. Er hoeft maar één ding te gebeuren of je belandt weer in een (zware) depressie.
Ik heb de maximale dosering antidepressiva, en voel dus meestal niks.
Maar ik heb momenten waarop ik me alsnog verschrikkelijk voel.
Nee, dat klopt wel. Als het leven bij mij op meerdere gebieden meezit (bijv: werk loopt lekker en ik heb ofwel een leuke relatie ofwel ben happy aan het vrijgezellen en ik hoef mijn huis niet te verbouwen) dan kan er wel wat misgaan zonder dat ik een vette dip krijg. Maar aangezien werk bij mij meestal nogal een drama is, is die basis niet zo stabiel, en val ik vrij snel om.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 02:19 schreef Wereldpijn het volgende:
[..]
Ja, die 3 dingen zijn sowieso kenmerkend. Gelukkig kan de mate van aanleg nog wel verschillen; het is niet zo dat iedereen met een recidiverende depressieve stoornis iedere keer bij een tegenslag in een ellendige depressie belandt.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |