Geluk, het hoogste goed?

quote:

Op zondag 14 augustus 2011 18:27 schreef Friek_ het volgende:
Het irriteert me dat vaak geluk als iets wordt gezien wat puur gevoel is. Een mooi gedachte-experiment dat hierover gaat is die van Robert Nozick in Anarchy, State and Utopia. Hij gaat als volgt:

Gelukkig (je draagt bij aan mijn geluk) zijn er mensen die er net zo over denken, soms heb ik het idee dat ik de enige ben.

quote:

Mijn vermoeden is dat veel mensen niet in zo'n machine willen stappen, terwijl dit juist voor een eeuwig geluksgevoel zorgt. Het geeft toch aan dat geluk niet simpelweg gereduceerd kan worden tot een genotzalige ervaring, maar dat het ook te maken heeft met je verwachtingen, je levensvisie en hoe jij precies je leven wil lijden.

Ik ben geen spellings-nazi, maar deze spelfout is haast freudiaans, ik denk dat geluk ook te maken heeft met lijden, je komt er aan het eind van je post op terug.
Een tegenwerping zou kunnen zijn dat zo''n machine eigenlijk wel bestaat nl. in de vorm van drugs. Veel mensen denken door het gebruik ervan geluk te bereiken, voor vrijwel allen is het een desillusie.

quote:

Geluk in de volle zin betekent ook volgens mij een bepaald persoon worden (o.a. ontwikkelen van karakter), niet zomaar wat genotzalige ervaringen.

Zelf zie ik geluk meer als onderdeel van een mooi leven lijden. Het leven als kunstwerk heb ik altijd een mooie metafoor gevonden, al moet je ermee oppassen dat hij niet verkeerd begrepen wordt. Het is geen kunstwerk zoals een schilderij aan de muur, een muziekstuk of een tekst, maar een constant herscheppend kunstwerk: je bent namelijk zowel het kunstwerk als de kunstenaar tegelijkertijd. En bij een mooi leven horen ook ongelukkige dingen zoals pijn, verdriet en melancholie.

Eens

Geluk is eigenlijk iets heel simpels ben ik achter gekomen. Na jaren van piekeren en sombere perioden ben ik erachter gekomen dat geluk datgene is dat de boedhisten verlichting noemen.

Verlichting is niets zweverigs of onhaalbaars, het is een inzicht in je eigen psyche. Het is inzien dat je je geluk dat je als kind had, begint te verliezen zo gauw je steeds meer en meer begint na te denken. Op het moment dat je zelfbewustzijn vorm begint te krijgen ontstaat er een zelfbeeld en een schijnbaar onstopbare stroom van gedachten die met name in je ontwikkelingsjaren toegespitst zijn op dit zelfbeeld.

Uiteindelijk is het deze constante gedachtenstroom die je afsnijdt van de echte wereld om je heen. Het is alsof er een sluier over je ogen en je andere zintuigen wordt geworpen. De pracht en de volheid van het leven gaan op dat moment verloren. Als reactie daarop gaan mensen nog meer nadenken om zich van het probleem te ontdoen. Helaas zien mensen niet in dat het juist de gedachten zijn die het probleem vormen.

Mensen moeten leren de gedachtenstroom onder controle te krijgen. Gedachten kun je nl. stoppen en veel mensen geloven mij niet als ik zeg dat ik dit kan. De meeste mensen nemen automatisch aan dat gedachten er moeten zijn! Want zonder gedachten kun jij niet zijn. Mensen lijken te denken dat gedachten gelijk staan aan bewustzijn en zijn. Dit is onzin. Bewustzijn bestaat nog steeds als je je gedachten stopt, het wordt zelfs helderder. Jij verdwijnt niet als je je gedachten stopt, alleen je zelfbeeld of je ego verdwijnt als je je gedachten stopt.

Op zo'n moment is er pure observatie van de wereld om je heen en ben je onderdeel van dat geweldige drie-dimensionale kunstwerk dat wij de realiteit noemen. Opeens ben je niet meer afgescheiden van de wereld omdat de dualiteit van "ik" en "al het andere" verdwijnt. De "ik" is er even niet meer en de duale wereld van afgescheidenheid maakt plaats voor de non-duale wereld waarin je plotseling meer 1 bent met alles om je heen. Net zoals toen je nog een onbezorgd kind was dat de wereld verkende.

Uiteraard is het wel zo dat primaire levensbehoeften op de eerste plaats komen, maar daarna hoeft geluk helemaal niet zo moeilijk te zijn. Wij mensen maken het onszelf moeilijk. De informatie is daar en is erg toegankelijk. Het is alleen onze materialistische westerse conditionering die ervoor zorgt dat wij deze Oosterse wijsheden wegwuiven als zweverige onzin. Maar bedenk je dat de Oosterse tradities vele duizenden jaren ouder zijn dan de westerse psychologie. Wanneer je iemand in het Westen vraagt wat geluk is, dan krijg je vaak een wat kort antwoord. Dat terwijl er in de Oosterse tradities hele boeken worden volgeschreven over dit onderwerp. Maar toch houden wij graag vol dat wij het beter weten en dat zij maar domme zweverige primitievelingen zijn. Alsof onze materialistische welvaart ook maar iets zegt over onze innerlijke rijkdom en over onze zelfkennis. Het tegenovergestelde is vaak waar.

Nu is het niet zo dat je als je verlicht bent in een klooster moet gaan leven. Verlichting is niets meer dan de controle over je verstand nemen. Dit is niet iets dat je makkelijk leert omdat het om 1 enkel klein inzicht gaat dat je makkelijk over het hoofd ziet. Maar ik heb een verlichtende ervaring gehad en sindsdien is mijn leven compleet veranderd. Ik ben nu de baas over mijn gedachten en kan ze stoppen wanneer ik daar zin in heb. Dit is de weg naar geluk

Meer trouwens in dit topic hierover:
Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #8

[ Bericht 0% gewijzigd door Probably_on_pcp op 15-08-2011 02:38:47 ]

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2011 19:28 schreef deelnemer het volgende:

[..]

De leer van epicurus lijkt mij wel een goede. Het beste leven volgens Epicurus is een teruggetrokken leven te midden van vrienden. Het richt zich op het bevredigen van natuurlijke behoeften (met mate) en gemoedsrust.

Dit probeer ik ook steeds meer te doen. Ik merk dat de wereld om me heen me negatief beinvloedt. Ik heb ook ooit eens twee maanden geen nieuws gevolgd en dat had zeker een positieve invloed op me. Ik ben aan het proberen om dat weer te doen.

Neuken en zuipen, daar leven we voor...toch?!

Geluk is eudaimonia. Je plek innemen in het geheel.

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 10:41 schreef Knevelt het volgende:
Geluk is eudaimonia. Je plek innemen in het geheel.

Het is inderdaad zo dat wij eudaimonia vaak vertalen met het woord geluk. Maar letterlijk is dit niet haar betekenis. Het komt van eu, wat 'goed' betekent en van daimon, wat we best kunnen vertalen als 'ziel' of 'demon', maar wat niet betekend wat we er normaal onder verstaan. De Daimon was voor de grieken als het ware een deel van iemands ziel die de mensen om hem heen konden zien, maar die voor de persoon zelf niet waarneembaar was.

Als van iemand werd gezegd dat hij eudaimm was betekent het dat men aan hem kon zien dat hij een goede ziel had. Hij had als het ware een staat van gelukzaligheid bereikt die iets engelachtigs had.

Maar hoe die staat ingevuld werd verschilt per denker (Socrates, Plato en Aristoteles verschillen bijvoorbeeld al hierin). Waar komt jouw invulling vandaan? Ik kan hem zelf niet direct plaatsen. Misschien van de Stoïcijnen?

quote:

Op zondag 14 augustus 2011 01:52 schreef DeRakker. het volgende:

[..]

Logisch... rijkere landen zijn over het algemeen ook slimmer en weten erg goed dat je voor je eigen geluk moet strijden.
Niet afwachten en veel eisen tot er wat gebeurd maar je eigen handen gebruiken.
Ook hebben de rijkere landen het beter en hebben minder 'hoop' nodig.

Onzin, ik zie een hele boel tweede wereld landen erbij staan. Amerika en Arabische oliestaten zijn rijke landen en zijn niet zo atheïstisch.

Het atheïsme van West-Europa is gewoon een historisch geografisch continentaal verschijnsel en heeft weinig te maken met welvaart.

Wat geluk is is voor iedereen anders, al zijn er veel overeenkomsten. Wat wel belangrijk is om te beseffen is dat het hoogste goed altijd ten bate moet zijn voor het welzijn van het individu. Wat technischer gezegd: het hoogste goed kan alleen dat zijn wat ondermeer het bewustzijn positief beinvloedt in het kader van welzijn. Geluk kan dus zijn, leven in harmonie met de natuur; leven in een democratische samenleving, huis boompje beestje. 2 keer op vakantie per jaar, 3 goede vrienden, grote familie, actief bijdragen aan de leefbaarheid vd buurt/wijk, etcetc.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2011 12:59 schreef Struijck het volgende:

[..]

Het is inderdaad zo dat wij eudaimonia vaak vertalen met het woord geluk. Maar letterlijk is dit niet haar betekenis. Het komt van eu, wat 'goed' betekent en van daimon, wat we best kunnen vertalen als 'ziel' of 'demon', maar wat niet betekend wat we er normaal onder verstaan. De Daimon was voor de grieken als het ware een deel van iemands ziel die de mensen om hem heen konden zien, maar die voor de persoon zelf niet waarneembaar was.

Als van iemand werd gezegd dat hij eudaimm was betekent het dat men aan hem kon zien dat hij een goede ziel had. Hij had als het ware een staat van gelukzaligheid bereikt die iets engelachtigs had.

Maar hoe die staat ingevuld werd verschilt per denker (Socrates, Plato en Aristoteles verschillen bijvoorbeeld al hierin). Waar komt jouw invulling vandaan? Ik kan hem zelf niet direct plaatsen. Misschien van de Stoïcijnen?

Met 'eudaimonia' en 'je plek innemen in het geheel' bedoel ik een mengeling van Platonisme, Aristotelianisme en Stoïcisme. (moeilijk hè, kiezen )

Met Plato doel ik op het element dat het kennen en overzien van de kosmos de hoogste vorm van geluk belichaamt.

Met Aristoteles doel ik op het element dat ieder wezen een telos heeft. Aan de hand van de menselijke natuur zijn objectieve richtlijnen mogelijk voor wat goed en slecht is. Zo zie ik de mens als een gemeenschapsdier dat op zichzelf niet zelfvoorzienend is.

Met de Stoa (Aurelius) doel ik op het besef dat de mensheid slechts een echo in de eeuwigheid is. Dit boezemt nederigheid in. Maar de mensheid is niettemin een onderdeel van het kosmische (goddelijke, pantheïstische, you name it) proces dat de juiste plek in het geheel moet innemen. (zie weer Aristoteles)

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 08:50 schreef Knevelt het volgende:
[..]
Met Plato doel ik op het element dat het kennen en overzien van de kosmos de hoogste vorm van geluk belichaamt.

Met Aristoteles doel ik op het element dat ieder wezen een telos heeft. Aan de hand van de menselijke natuur zijn objectieve richtlijnen mogelijk voor wat goed en slecht is. Zo zie ik de mens als een gemeenschapsdier dat op zichzelf niet zelfvoorzienend is.

Met de Stoa (Aurelius) doel ik op het besef dat de mensheid slechts een echo in de eeuwigheid is. Dit boezemt nederigheid in. Maar de mensheid is niettemin een onderdeel van het kosmische (goddelijke, pantheïstische, you name it) proces dat de juiste plek in het geheel moet innemen. (zie weer Aristoteles)

Je hebt het wel heel compact samengevat met 'je plek innemen in het geheel'

Ikzelf vind het moeilijk om uit Plato, Aristoteles en Aurelius een geheel te destilleren. Om het voor mijzelf overzichtelijk te houden ik zal maar over één van hen een vraag stellen.

Je zegt dat Aristoteles denkt dat ieder wezen een telos heeft en verbind hiermee de gedachte dat er voor de menselijke natuur objectieve richtlijnen zijn over wat goed en slecht is. Je verbind dit aan de gedachte dat de mens een gemeenschapsdier is dat op zichzelf niet zelfvoorzienend is.

Hoe kan je zeggen dat er objectieve richtlijnen zijn over wat goed en slecht is? Hoe kunnen we die bepalen? En welk argument zorgt ervoor dat iedereen deze richtlijnen als redelijk acht? Mij lijkt het juist dat omdat de mens een altijd in een gemeenschap leeft er conflicten ontstaan over wat goed en slecht is.
De mens leeft in een gemeenschap, maar hij heeft niet dezelfde doelen en wensen als de rest van de gemeenschap. Door in een gemeenschap te leven wordt de mens er steeds op gewezen dat hij verschilt van andere mensen als mens. Dit is pluraliteit. Pluraliteit betekent zowel verschil als overeenkomst. Als de mensen niet gelijk waren zouden ze elkaar niet kunnen verstaan, zich niet kunnen inleven; en als ze niet zouden verschillen zouden handelen en spreken niet nodig zijn om deze verschillen uit te spreken of kenbaar te maken.

Juist omdat mensen zich in elkaar kunnen inleven en van elkaar verschillen zal er altijd discussie zijn over wat goed en wat slecht is. Omdat mensen van elkaar verschillen hebben ze verschillende doelen in het leven, omdat mensen zich in elkaar kunnen inleven denken ze dat die doelen voor iedereen gelden.

Maar ik drijf af. Mijn vraag is de volgende. Hoe kan je, met (of zonder) Aristoteles, objectief een onderscheid maken tussen goed en slecht? En kan je daarmee bepalen wat geluk is?

Ik baseer mij vooral op de interpretatie van Leo Strauss, Alasdair Macintyre en Thomas Hurka van Aristoteles.

Laat ik beginnen met te zeggen dat het feit dat mensen conflicterende opvattingen hebben over wat goed en slecht is, niet wegneemt dat er een objectieve maatstaf mogelijk is. Deze objectieve maatstaf is op te maken uit de menselijke natuur. Wat is de verhouding van de mens tot zijn omgeving, wat is zijn plek in het geheel? Aangezien wij de plaats van de mens in de kosmos nooit volledig kunnen kennen (over de meeste metafysische vragen tasten wij immers in het duister), zal een dergelijke maatstaf altijd vaag blijven en nooit in concrete beleidsvoorstellen vertaald kunnen worden.

Maar zoals we zeggen dat een schaar 'goed' is wanneer deze goed knipt, zo is er ook een oordeel over een mens mogelijk. Maar wat staat er dan tot de mens zoals knippen tot de schaar staat? Dit vinden wij in de menselijke natuur. In onze menselijke natuur zitten bepaalde potenties en behoeften verweven tot intrinsieke waarden zoals schoonheid, genot, wijsheid en liefde. Het verwezenlijken van deze potenties vereist een gemeenschap. Deze gemeenschap kan niet bestaan wanneer mensen niet bepaalde deugden uitoefenen zoals gematigdheid en rechtvaardigheid. Het goede leven en het gelukkige leven vallen zo samen en zijn objectief te bepalen.

Voor mij is relativeren een grote vorm van geluk.

Dat wat ik nu heb en bereikt heb kan me gelukkig maken, maar na een tijdje kun je daar behoorlijk aan gewend raken en wordt het saai.

Een calamiteit, of juist het ontwijken van een calamiteit (bijvoorbeeld ternauwernood aan de dood ontsnapt zijn) kan je even weer keihard vertellen wat je nu voorstelt op de planeet. Dat kan zeer ongelukkig uitpakken (bijvoorbeeld terminale ziekte), maar ook om te zetten zijn in geluk zien in dingen die je daarvoor als vanzelfsprekend beschouwde.

Permanent gelukkig zijn lijkt me dan ook niet haalbaar. Er is altijd één of andere golfbeweging aan de hand al dan niet in je eigen hoofd.

Voor een blinde kan het zien bloeien van een bloem fantastisch zijn. Een dove die opeens een irritant autoalarm hoort kan daar dolgelukkig mee zijn. En als een steenrijke vader zijn volledige vermogen kan inruilen zodat zijn terminale nakomeling nog een half jaartje blijft leven is geluk slechts een kwestie van uitstellen van ongeluk.

quote:

Op dinsdag 23 augustus 2011 10:07 schreef Mr_Belvedere het volgende:
Permanent gelukkig zijn lijkt me dan ook niet haalbaar. Er is altijd één of andere golfbeweging aan de hand al dan niet in je eigen hoofd.

Geluk komt uiteindelijk neer op innerlijke sereniteit. Amor fati, zoals dat al sinds de Stoa bekend is.

quote:

Op dinsdag 23 augustus 2011 10:14 schreef Knevelt het volgende:
Geluk komt uiteindelijk neer op innerlijke sereniteit. Amor fati, zoals dat al sinds de Stoa bekend is.

Ja, mee eens. Ik moest het wel even opzoeken, maar het omschrijft ongeveer wat ik bedoelde.

Ik zat zaterdag met mijn pa op een terrasje in de zon. Allebei een paar halve liters Paulaner in de mik. Beetje ouwehoeren over vanalles en nog wat. Mijn pa was overtuigd dat geluk een maatschappelijk opgelegd iets is; het is kort gezegd overrated. Lange discussie met hem over gehad, maar geluk is iets wat je ff hebt, nastreven om constant gelukkig zijn doet er niet toe. Je moet genieten van de momentjes dat het leven goed gaat en niet teveel stil staan of je druk maken om dingen die je toch niet kan veranderen of er toe doen.

Ergens kon ik me er in vinden, maar al met al vond ik het deprimerend klinken. Mijn pa kan alles kapot relativeren, en eerlijk gezegd denk ik dat ie juist daardoor heel gelukkig is, ook al geeft hij het niet toe/ziet hij het niet zo. Zijn woorden: "Ik vermaak me wel."

Daarom denk ik dat geluk iets is wat door de maatschappij is gedefinieerd als het goed hebben; 'leuke baan, veel geld en iemand die om je geeft' Dat helpt, maar dat is geen geluk. In mijn ogen is geluk de kleine dingen in het leven waarderen. De vrijheid hebben om te doen en laten waar en wanneer je daar zin in hebt.

Verder is het zo dat zonder klote dagen de goede dagen minder goed lijken. Zonder diepe dalen heb je ook geen hoge pieken. Dus constant gelukkig zijn kan niet.

quote:

Op dinsdag 23 augustus 2011 10:19 schreef HostiMeister het volgende:
Ik zat zaterdag met mijn pa op een terrasje in de zon. Allebei een paar halve liters Paulaner in de mik. Beetje ouwehoeren over vanalles en nog wat. Mijn pa was overtuigd dat geluk een maatschappelijk opgelegd iets is; het is kort gezegd overrated. Lange discussie met hem over gehad, maar geluk is iets wat je ff hebt, nastreven om constant gelukkig zijn doet er niet toe. Je moet genieten van de momentjes dat het leven goed gaat en niet teveel stil staan of je druk maken om dingen die je toch niet kan veranderen of er toe doen.

Ergens kon ik me er in vinden, maar al met al vond ik het deprimerend klinken. Mijn pa kan alles kapot relativeren, en eerlijk gezegd denk ik dat ie juist daardoor heel gelukkig is, ook al geeft hij het niet toe/ziet hij het niet zo. Zijn woorden: "Ik vermaak me wel."

Daarom denk ik dat geluk iets is wat door de maatschappij is gedefinieerd als het goed hebben; 'leuke baan, veel geld en iemand die om je geeft' Dat helpt, maar dat is geen geluk. In mijn ogen is geluk de kleine dingen in het leven waarderen. De vrijheid hebben om te doen en laten waar en wanneer je daar zin in hebt.

Verder is het zo dat zonder klote dagen de goede dagen minder goed lijken. Zonder diepe dalen heb je ook geen hoge pieken. Dus constant gelukkig zijn kan niet.

Relativering is inderdaad de weg naar amor fati.
Het kent echter ook weer een teveel. Als je zelfs het grootste onrecht op de wereld gaat relativeren dan is het ook niet meer gezond.

quote:

Op dinsdag 23 augustus 2011 10:19 schreef HostiMeister het volgende:

Ik zat zaterdag met mijn pa op een terrasje in de zon. Allebei een paar halve liters Paulaner in de mik. Beetje ouwehoeren over vanalles en nog wat. Mijn pa was overtuigd dat geluk een maatschappelijk opgelegd iets is; het is kort gezegd overrated. Lange discussie met hem over gehad, maar geluk is iets wat je ff hebt, nastreven om constant gelukkig zijn doet er niet toe. Je moet genieten van de momentjes dat het leven goed gaat en niet teveel stil staan of je druk maken om dingen die je toch niet kan veranderen of er toe doen.

Herkenbaar. Meestal roep ik dan "Damn, wat hebben we toch een slecht leven!"

Ik ben Hedonist dus ik ga voor genot.

Als kind herinner ik me hoe gelukkig ik was. Die continue ervaring van geluk zonder voorwaarden zoals ik die als volwassene stel. Het was als een soort mentaal schild of muur tussen mijn wereld en de wereld om me heen waardoor ik al die dingen nog niet zag die mij later ongelukkig zouden maken.

Zoals iedereen die opgroeit en de wereld leert kennen werd het geluksgevoel minder en minder naarmate de jaren verstreken en ik blootgesteld werd aan feiten zoals conflicten, armoede, hongersnoden, geweld. Onrealistisch misschien maar ik geloof nog altijd dat als er geen negativiteit in deze wereld bestond, ieder mens heel anders zou zijn geworden. Dan waren mensen van nature gelukkig geweest, onafhankelijk van materiele omstandigheden.

quote:

Op maandag 10 oktober 2011 15:58 schreef loop het volgende:
Als kind herinner ik me hoe gelukkig ik was. Die continue ervaring van geluk zonder voorwaarden zoals ik die als volwassene stel. Het was als een soort mentaal schild of muur tussen mijn wereld en de wereld om me heen waardoor ik al die dingen nog niet zag die mij later ongelukkig zouden maken.

Lees the songtekst van The Logical Song van Supertramp eens.

quote:

Op maandag 10 oktober 2011 15:58 schreef loop het volgende:
Als kind herinner ik me hoe gelukkig ik was. Die continue ervaring van geluk zonder voorwaarden zoals ik die als volwassene stel. Het was als een soort mentaal schild of muur tussen mijn wereld en de wereld om me heen waardoor ik al die dingen nog niet zag die mij later ongelukkig zouden maken.

Zoals iedereen die opgroeit en de wereld leert kennen werd het geluksgevoel minder en minder naarmate de jaren verstreken en ik blootgesteld werd aan feiten zoals conflicten, armoede, hongersnoden, geweld. Onrealistisch misschien maar ik geloof nog altijd dat als er geen negativiteit in deze wereld bestond, ieder mens heel anders zou zijn geworden. Dan waren mensen van nature gelukkig geweest, onafhankelijk van materiele omstandigheden.

is het niet zo dat je je nu herinnert hoe gelukkig je toen was? Ik bedoel, het gevoel van geluk bestaat slechts bij de gratie van het gevoel van ongeluk.

Ik denk ook vaak aan vroeger, hoe gelukkig ik was als jongetje, zo zonder zorgen en verantwoordelijkheden en louter leuke dingen in het vooruitzicht....

Maar toen ik jong was had ik dat gevoel niet, althans veel minder. Dan is het gewoon. Nog niet gepokt en gemazeld door tegenslag in het leven.

Als je jong bent denkt je: was ik maar vast....
Als je oud bent denk je : was ik nog maar.....

Eenvoudig de Dharma bestuderen hoor jongens en meisjes, dat is de leerweg naar het oplossen van lijden en inzien dat alles niet zo werkelijk is als je ervaart.
Wees niet bang om bv 20 jaar of meerdere levens te studeren.
Je gaat wel steeds meer om alles lachen, das een belofte.
Been gebroken? zal wel, sterven? lekker belangrijk, eten? vrijen? Ferrrari"s ? Als je de macht van Mara doorklieft wordt je een vrijer mens. haha.

quote:

Op woensdag 12 oktober 2011 09:36 schreef Nietvandezewereld het volgende:
Eenvoudig de Dharma bestuderen hoor jongens en meisjes, dat is de leerweg naar het oplossen van lijden en inzien dat alles niet zo werkelijk is als je ervaart.
Wees niet bang om bv 20 jaar of meerdere levens te studeren.
Je gaat wel steeds meer om alles lachen, das een belofte.
Been gebroken? zal wel, sterven? lekker belangrijk, eten? vrijen? Ferrrari"s ? Als je de macht van Mara doorklieft wordt je een vrijer mens. haha.

Zie hier 1 van de gevaren van religieuze, bijgelovige, zweverige nonsens.
Er is geen enkele aanleiding, op basis van bewijs en logica, om aan te nemen dat er meerdere levens zijn of uberhaupt leven na dit leven is. Voor zover we weten is er maar 1 leven en dat maakt het verdomd waardevol. Het lijden en de dood van medemensen bagataliseren en afdoen als onbelangrijk is imo een walgelijke en zieke gedachtengang.

quote:

Op woensdag 12 oktober 2011 13:01 schreef TerryStone het volgende:

[..]

Zie hier 1 van de gevaren van religieuze, bijgelovige, zweverige nonsens.
Er is geen enkele aanleiding, op basis van bewijs en logica, om aan te nemen dat er meerdere levens zijn of uberhaupt leven na dit leven is. Voor zover we weten is er maar 1 leven en dat maakt het verdomd waardevol. Het lijden en de dood van medemensen bagataliseren en afdoen als onbelangrijk is imo een walgelijke en zieke gedachtengang.

Het is niet onbelangrijk, maar het hoeft niet jouw probleem te zijn. Ik ben niet bang voor de dood bijvoorbeeld. Twee weken geleden heb ik de dood voor de zoveelste keer in de ogen gekeken en ik kan nog steeds met een glimlach over straat lopen (b.w.v.s.). Dat wilt niet zeggen dat ik graag doodga, maar dat ik mijn energie niet ga verspillen door mij zorgen te maken over al het 'slechte' in de wereld.
Sluit dat een beetje aan op wat jij wilde zeggen?

quote:

Op woensdag 12 oktober 2011 13:43 schreef ArtistA het volgende:

[..]

Het is niet onbelangrijk, maar het hoeft niet jouw probleem te zijn. Ik ben niet bang voor de dood bijvoorbeeld. Twee weken geleden heb ik de dood voor de zoveelste keer in de ogen gekeken en ik kan nog steeds met een glimlach over straat lopen (b.w.v.s.). Dat wilt niet zeggen dat ik graag doodga, maar dat ik mijn energie niet ga verspillen door mij zorgen te maken over al het 'slechte' in de wereld.
Sluit dat een beetje aan op wat jij wilde zeggen?

Daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen. Als je voor jezelf besluit dat je je eigen dood en je eigen (mogelijk) lijden onbelangrijk vindt dan zie ik daar geen probleem in, maar wanneer het lijden en de dood van medemensen met dezelfde houding wordt bekeken dan heb ik daar wel een probleem mee.

quote:

Op woensdag 12 oktober 2011 13:54 schreef TerryStone het volgende:

[..]

Daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen. Als je voor jezelf besluit dat je je eigen dood en je eigen (mogelijk) lijden onbelangrijk vindt dan zie ik daar geen probleem in, maar wanneer het lijden en de dood van medemensen met dezelfde houding wordt bekeken dan heb ik daar wel een probleem mee.

Hij heeft het toch ook niet over het leed van zijn medemens? Of ben ik nou echt zo slecht in lezen

quote:

Op woensdag 12 oktober 2011 13:01 schreef TerryStone het volgende:

[..]

Zie hier 1 van de gevaren van religieuze, bijgelovige, zweverige nonsens.
Er is geen enkele aanleiding, op basis van bewijs en logica, om aan te nemen dat er meerdere levens zijn of uberhaupt leven na dit leven is. Voor zover we weten is er maar 1 leven en dat maakt het verdomd waardevol. Het lijden en de dood van medemensen bagataliseren en afdoen als onbelangrijk is imo een walgelijke en zieke gedachtengang.

Of als je gelooft in meerdere levens, dan zet je je juist in voor een betere en wijzere wereld. Het zijn vaak degenen die geloven in een enkel leven die sneller egoistisch en decadenter zullen zijn. Je leeft immers maar 1 keer dus moet JIJ er alles uithalen.

quote:

Op dinsdag 11 oktober 2011 14:30 schreef hoatzin het volgende:

Als je jong bent denkt je: was ik maar vast....
Als je oud bent denk je : was ik nog maar.....

En laat het nou juist net dat denken zijn, dat ons geluk in de weg staat

Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #8

quote:

Op woensdag 12 oktober 2011 17:35 schreef ArtistA het volgende:

[..]

Hij heeft het toch ook niet over het leed van zijn medemens? Of ben ik nou echt zo slecht in lezen

Ik las dat erin, maar ik kan het uiteraard mis hebben.

meestal ben ik tevreden, soms iets meer en dan ben ik gelukkig. soms wat minder tevreden maar dan ben ik makkelijker gelukkig.