Op woensdag 11 juli 2001 17:09 schreef tong80 het volgende:Zie het nu pas, GVD Brood is dood, de held uit m'n jeugd. Eind jaren 70 was ik een puber die volwassen wilde worden. Een puber die op z'n Tomos met hoog stuur door de polders reed, om met z'n bruin-leren jack de meiden te imponeren. Die keken natuurlijk niet op of om, zo'n snotaap op z'n brommert.
Om indruk te maken moest je wel even uit een ander vaatje tappen, er was namelijk een rolmodel waar niemand aan kon tippen, en dat was Herman Brood.
Die had geen brommert nodig om indruk te maken, die was van zichzelf al cool. Die maakte muziek met kloten, muziek met ballen, rock 'n' roll met een hart. STREET, CHA CHA, en vooral SHPRITZ waren platen die iedereen kocht, en die als voorbeeld golden voor vele andere bands zoals Vitesse, Powerplay en andere epigonen van the Wild Romance.
Waar Brood kwam gebeurde iets, iedereen keek naar hem op, en iedereen wilde Herman Brood zijn. Hij jatte alle nummers bijelkaar, hij kon niet zingen, en zijn pianospel leek op het gehamer van een epileptische kangoeroe, maar alles was authentiek Herman Brood.
Begin jaren tachtig echter begon hij aan een uitzichtloos avontuur in de States, hij ging als held in een leren broek, maar kwam terug als held op sokken, z'n band met de legendarische Danny Lademacher was uit elkaar gespat, en wat restte was een rammelende rockband zonder identiteit. Het was het begin van het einde.
Z'n latere platen roken niet meer naar de rock 'n' roll maar lieten alleen nog maar de geur van vergane glorie achter. Herman Brood werd een parodie op zichzelf. Met humor en charme hield ie zich staande, hij werd er aandoenlijk door. Hij vond het nu waarschijnlijk genoeg geweest, van het dak van het Hilton gesprongen, met minder nam ie geen genoegen.
We gaan hem nog missen, onze eigen rock 'n' roll junkie.
Herman Brood is dood, leve Herman Brood.