[POLCAFE #2119] Waar Koos eindelijk het hoefijzer-model erkent

quote:

Op maandag 20 juni 2011 12:21 schreef KoosVogels het volgende:
Maandaghumeurtje.

quote:

Politiek liet de kunst nooit met rust

Ook de voorgangers van Halbe Zijlstra hadden een opdracht voor de cultuursector. De boodschap is al jaren dat Cultuur met een grote C uit haar ivoren toren moet komen en meer publiek dient te trekken.
‘Wordt de door de overheid beschermde cultuur niet te sterk een terrein waarop uitsluitend ingewijden zich thuisvoelen, terwijl grote groepen van de bevolking er part noch deel aan hebben?’

Pantser
Aan het woord is niet Halbe Zijlstra, maar Hedy d’Ancona, minister van Cultuur van 1989 tot 1993. Volgens d’Ancona moest de kunst zich rekenschap geven van haar maatschappelijke verantwoordelijkheid door publiek te zoeken: ‘Wanneer kunstinstellingen al te zwaar tegen de overheid aanleunen, ontlokt dat te weinig initiatieven om een groter publiek te verwerven én om doelmatiger te werken.’ Wijlen Aad Nuis, haar opvolger (1994-1998), zag hetzelfde gevaar, namelijk, dat ‘subsidies als een pantser (werken) waarmee men zich probeert af te sluiten van maatschappelijke en economische ontwikkelingen.’

Staatssecretaris Rick van der Ploeg (1998-2002) had eenzelfde boodschap aan het kunstenveld: ‘De publieke factor moet ook tot uitdrukking komen, niet in de laatste plaats bij de kunstenaars en de kunstinstellingen zelf, in termen van ‘cultureel ondernemerschap’.’ Het Nederlandse kunstbeleid is sinds jaar en dag gericht geweest op een democratisering van kunst. Zoveel mogelijk mensen moesten bereikt worden. De legitimering om kunst te subsidiëren, was instrumenteel. Kunst werd gezien als cultureel-maatschappelijke makelaar in een burgerlijk beschavingsoffensief.

Politieke discussie
Met de intrede van de parlementaire democratie in 1848 werden de overheidsuitgaven voor kunst object van politieke discussie, waarin – ondanks de toenemende invloed van het socialisme – het liberale vertoog van de nachtwakerstaat tot aan de Tweede Wereldoorlog overheersend bleef. Pas na 1945 werd kunst een structureel onderdeel van het overheidsbeleid. Hierdoor ontstond voor de overheid de verplichting dat beleid te gaan beschrijven en te legitimeren.

Naoorlogse kabinetten subsidieerden kunst op basis van het verwachte maatschappelijke effect van kunst. Met Thorbeckes credo ‘de regering is geen oordelaar van wetenschap en kunst’, stelden zij hun politiek-correcte positie veilig door niet te spreken over goede of slechte kunst. Maar tegelijkertijd legden zij wel de bal bij de kunst.

Modieus neologisme
De laatste had de verantwoordelijkheid bij te dragen aan een bloeiend maatschappelijke kunstleven. Met elke kabinetswisseling verscheen een modieus neologisme dat verwees naar de actuele inzichten over ‘maatschappelijk relevante kunst’. De bewindspersonen op Cultuur van de laatste decennia hebben hun beleid gericht op het vergroten van ‘cultuurbereik’, ‘cultureel ondernemerschap’, ‘publiekswerving’, ‘culturele diversiteit’, et cetera.

Sinds het einde van de jaren negentig van de vorige eeuw zijn ‘publieksbereik’ en ‘cultuurparticipatie’ het meest gebruikt als legitimatie. Deze termen moesten zowel de schijn van Thorbeckiaanse neutraliteit ophouden, als ook de morele opdracht verkondigen dat alleen kunst die een groot en divers publiek weet te werven, in aanmerking komt voor subsidie. Ronald Plasterks Code Culturele Diversiteit paste naadloos in deze cultuurpolitiek, want gebaseerd op het besef dat ‘het begrip kwaliteit een belangrijke rol vervult in het in- en/of uitsluiten van culturele uitingen’.

Met het recente verbleken van Thorbeckes credo als gevolg van een verregaande materialisering van de politiek is ‘publieksbereik’ overgebleven als maatstaf. Maar tegen deze eis kunnen de kunsten niet eindeloos opboksen. Platgedrukt door de continue legitimatiedruk van de overheid is het beroep op artistieke creativiteit uiteindelijk niet opgewassen tegen het politieke marktmasochisme.

Tirannie
Tegenstanders zien de kunstbezuinigingen als de tirannie van een kleine rechtse meerderheid. Maar dat is slechts een deel van het verhaal. De bezuinigingen komen niet uit de lucht vallen. De boodschap is al jaren dat de kloof tussen ‘hoge’ en ‘lage’ kunst dient te verdwijnen. Cultuur met een grote C moet uit haar ivoren toren komen en meer publiek trekken.

De tragiek is dat kunst in kabinetskringen het stigma van een linkse hobby heeft, terwijl eerdere ‘progressieve’ bewindslieden begonnen zijn met het beschimpen van deze ‘hobby’. Ziedaar de netelige positie van links. De ontmanteling van het kunstbeleid is niet een plotselinge actie. Het is het sluitstuk van een consequente instrumentalisering van de kunsten, waarbij overheidssteun aan de kunsten in feite altijd verdacht is geweest.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 12:36 schreef waht het volgende:

[..]

Jaja, gister was het de kater, nu is het de maandag. Hoe lang ga je dit volhouden?

quote:

Op maandag 20 juni 2011 12:35 schreef Voorschrift het volgende:

[..]

Nogmaals; de Telegraaf wacht.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 12:40 schreef Voorschrift het volgende:

[..]

De promotie naar Bild of Sun is snel gemaakt inderdaad.

quote:

Griekenland heeft geen solvabiliteitsprobleem maar een liquiditeitsprobleem
door Sylvester Eijffinger en Edin Mujagic

Een bedrijf of land heeft een solvabiliteitsprobleem als het niet in staat is zijn financiële verplichtingen na te komen. Bij deze definitie denken velen onmiddellijk aan Griekenland. De daarop volgende stap is dan om te bepalen of dat het betreffende land al dan niet geholpen moet worden. Griekenland wordt sinds mei vorig jaar geholpen met noodleningen die verstrekt worden door de overige landen van de Europese Unie (EU) en het Internationaal Monetair Fonds (IMF).

Omdat de Grieken nog te weinig haast gemaakt hebben van hun privatiseringsprogramma dreigen de EU-landen en het IMF de volgende tranche van 12 miljard euro eind juni niet te verstrekken.
Sommige academici en politici menen nu dat Griekenland maar niet geholpen moet worden en zelfs uit de euro moet stappen.

Hun voorstellen impliceren dat Athene insolvabel is. Maar dat is niet het geval. Griekenland kampt echter met een ernstig liquiditeitsprobleem. Het land heeft voldoende vermogen, volgens het IMF zelfs 250 miljard euro, om een groot gedeelte van zijn staatsschuld van 330 miljard af te lossen. Athene is, deels of volledig, eigenaar van veel Griekse bedrijven, die in andere EU-landen in private handen zouden zijn. Bovendien zitten nog tientallen miljarden euro’s vast in onroerend goed en eilanden, waarvan de Griekse regering eigenaar is.

Het probleem is dat veel van die bedrijven, gebouwen en eilanden eerst verkocht moeten worden. Pas dan komt er geld vrij. Vandaar dat Griekenland geen andere keuze heeft dat een enorme privatiseringsgolf te ontketenen. Zo bezien heeft de rest van Europa, die de Griekse overheid nu van liquiditeiten voorziet en zo in feite boven water houdt, alle recht om druk op de ketel te houden en grootschalige privatiseringen in Griekenland te eisen.

Zoals altijd geldt het oude adagium ‘wie betaalt, bepaalt’, ook al is Griekenland een soeverein land. Er zal een afruil moeten plaatsvinden tussen noodzakelijke privatiseringen en de volgende noodlening om te voorkomen dat Griekenland gedwongen wordt zijn schulden te herstructureren of zelfs uit de euro te stappen.

Het zou dan ook goed zijn als de Europese leiders tijdens hun bijeenkomst eind juni duidelijke doelstellingen zouden opstellen voor de Griekse privatiseringsgolf. Maar zij moeten er ook geen wonderen van verwachten. Daarom is dat maar een deel van de oplossing. De privatisering van talloze Griekse staatsbedrijven zal geen structurele oplossing zijn. De Griekse economie is niet concurrerend genoeg en de overheid inefficiënt en corrupt. Zolang op die gebieden niets of weinig verandert, zal Griekenland over een niet al te lange tijd weer in grote problemen komen.

Vandaar dat Europa naast een snel begin met de privatiseringen, ook structurele veranderingen in de Griekse economie dienen te blijven eisen, die arbeid goedkoper maken, de overheid slanker en efficiënter en de economie innovatiever en productiever. Dat is de oplossing op langere termijn.
Alleen zo zal er hoop zijn dat Griekenland in de komende jaren op eigen benen zal kunnen staan en het voortbestaan van de euro op de middellange en lange termijn veilig gesteld kan worden.

De gedwongen privatisering kan overigens andere problemen veroorzaken, zoals woede bij de Grieken, omdat de uitverkoop opgelegd is door Europa. Maar dat is een probleem waarmee Europa in de komende jaren sowieso de strijd aan zal moeten binden, gezien het oprukkende anti-Europa sentimenten in bijna alle lidstaten van de Europese Unie. Het Griekse probleem is niet eenvoudig, maar wel op termijn oplosbaar. Het uit de euro stappen is echter geen oplossing.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 12:53 schreef Voorschrift het volgende:
Ja en dan nog, dan is alles geprivatiseerd en waar halen ze het geld dan vandaan? De inwoners van dat land betalen nog minder belasting dan mijn huisdier. Dat wordt nog decennia trekken aan een dood paard, voordat het eindelijk eens een keer op eigen benen kan staan.

Maar goed, dat ligt uiteraard aan de mentaliteit van de Grieken zelf, die willen ook geen moer er zelf voor doen.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 11:34 schreef EchtGaaf het volgende:
PvdA-ers willen ook onverdooft ritueel slachten. De achterban dan. Onbegrijpelijk.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 12:49 schreef Nautilus. het volgende:

[..]

Voor Tem.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 13:31 schreef Voorschrift het volgende:

[..]

Zeker, maar het is niet alsof hen zelf geen blaam treft, ze zijn nog liever lui dan moe m.b.t. bijdragen aan de staat. Maar goed, het is ook de schuld van de staat ze dat toe te staan natuurlijk, maar daar komen die lamme socialisten weer in beeld. Zie ook dat met de zeem/bezem in de auto door de tolpoorten rijden, niemand die ze tegenhoudt.

Je kan veel zeggen, maar dat zou dus niet moeten kunnen, dergelijke laksheid komt ons nu duur te staan.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 13:33 schreef KoosVogels het volgende:

[..]

Het is ook nooit goed. Dan zijn socialisten weer te strikt (Sovjet-Unie) en nu zijn ze weer te soft. En ik weet niet in hoeverre Miklos met de Pet blaam treft. Niet of nauwelijks, dunkt mij.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 13:36 schreef Voorschrift het volgende:

[..]

Nee er zijn ook nog progressieven, maar die zijn ook kut.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 13:36 schreef GSbrder het volgende:

[..]

Elk individu treft evenveel blaam.
Miklos met de Pet of Niklos met de Portemonnee.