Ik heb lang zitten twijfelen of ik dit topic wel zou openen, ik praat er namelijk ook nooit met iemand over, ik schaam mij ervoor.
Ik ben bijna 18, zit op Havo en ik heb diverse stoornissen, zo is mij altijd verteld.
11 jaar geleden moest ik met mijn moeder naar de psychiater, volgens mijn moeder was ik te druk en had ik stemmingswisselingen.
Ik wilde niet maar moest mee. Toen ik daar zat heb ik die kerel verteld dat ik stemmen hoorde.
Erg dom aangezien ik geen stemmen hoorde, ik had gewoon een grote fantasie en ik dacht dat ik iets moest verzinnen aangezien iedereen (moeder en de psygiater) mij verwachtingsvol aankeek.
Mijn moeder zei dat ik erg druk was, wat ze verder vertelde weet ik niet meer. Ik weet weinig van vroeger. Het is alsof ik niet toegang heb tot bepaalde dingen in mijn geheugen.
Ik ben 11 jaar achtereen gepest.
Dat begon vanaf groep 3 (heb groep 4 over gedaan)
Kinderen negeerde mij, ik ben op de basisschool bedreigd, er gingen een boel kinderen om mij heen staan en bleven maar tegen mij zeggen dat ze mij zo graag wilde schoppen, slaan ect.
Ook werd ik buitengesloten, ik werd nooit uitgenodigd op kinderpartijen, er werd eens een briefje op een kinderfeestje gevonden waarop stond dat ik kanker moest krijgen en dood moest gaan.
Ook werd ik regelmatig uitgescholden, ik werd dik en lelijk genoemd, ook werd ik sloom genoemd, aangezien ik last van astma had en niet hard kon rennen. Ik werd altijd als laatste gekozen met gym en ik haatte het vak.
Toen het sneeuwde gingen alle jongens uit mijn klas mij omsingelen buiten en gingen mij bekogelen met keiharde sneeuwballen.
Ik had geen vrienden. Ik had wel een vriendin in groep 8 maar die bleef alleen zodat ik ijsjes betaalde en omdat zij ook anders was. Maar zij had mij niet nodig, zij had genoeg echte vrienden.
Ik weet nog dat ik na 4 jaar werd uitgenodigd voor een kinderfeestje, ik was zo trots dat ik de kaart op mijn tafeltje zette en ik werd uitgelachen maar dat deerde mij niet.
Op dat feestje kreeg ik van kinderen te horen dat ik niet moest komen, dat ik er niet bij hoorde en ze wilde dat ik wegging.
Ik deed niks verkeerds, ik probeerde zo leuk en gezellig mogelijk te doen. Maar dat hielp niks.
mijn ouders waren ten einde raad. Ze zeiden dat ik voor mijzelf moest opkomen, dat ik groter was dan die kinderen, dat ik ze eens moest slaan, dat zou helpen. Ik durfde niet en werd nog ongelukkiger.
Ik ben ook nog op kamp geweest, in groep 6,7,8. Ik kan mij er niet veel van herrinneren, alleen dat bij het verdelen van de bedden alle meisjes tegen het meisje wat in het bed naast mij sliep, zeiden dat ze medelijden voelden met haar, dat haar kamp wel zo op die manier verpest zou worden. Dit zeiden ze terwijl ze zagen dat ik ze zag en hoorde praten.
Er werden tests afgenomen of ik geschikt was voor het speciaal onderwijs.
Het bleek dat ik een te hoog IQ had voor het speciaal onderwijs.
Ik werd in een Traject klas geplaatst, de uitslag van de test is mij nooit verteld.
Ik ben bij toeval de uitslag op papier tegengekomen toen ik laatst in de kasten hier thuis zat te zoeken. Er werd in beschreven dat ik altijd al op mijzelf was, dat ik een vriendelijk meisje was en dat mijn moeder mij altijd liet uitpraten.
Dus ik werd naar het regulier onderwijs gestuurd.
In klas 1 hield ik mij zo stil mogenlijk, er werd veel over mij geroddeld, maar het was een rustig jaar, op wat uitgelach hier was het een rustig jaar.
In klas 2... ik kan mij er net als bij klas 1 niet veel van herinneren. Ik weet nog dat ik een keer te lang werd gepest. Ik had gezegd dat de klas uitval van een les had, op het laatste moment werd een vervanger gevonden, en toen heeft een jongen mij continu lopen bedreigen terwijl zijn vrienden lachend toekeken. Ik trok het niet meer en er kwam een witte waas voor mijn ogen en ik duwde dat joch zo hard mogenijk van mij af, ik wilde hem vernederen, ik wilde hem pijn doen, ik wilde hem...... dood. Uiteindelijk heb ik alleen zijn gouden ketting kapot van zijn nek getrokken, hij heeft geluk gehad, ik had hem veel ergere dingen kunnen aandoen, ik ben verrassend sterk als ik zo ben.
Ik ben daarna alleen in mindere vorm gepest, negeren ect.
Klas 3: ik ging naar een andere school omdat 3TL niet op de oude school gegeven werd, daar werd ik ingedeeld in een klas met een jongen, laat ik hem Bob noemen.
Bob heeft vroeger dezelfde sport gedaan als ik (trampolinespringen. Ik ben net zoals bij school nooit lang geweest bij een sport aangezien ik snel als raar werd gezien.)
Bob ontdekte dat ik bijzonder bang was voor enige aanleiding voor pesten en begon mij te treiteren. Bob gooide potloden naar mij bij tekenen, liet tekeningen van mij verdwijnen of ruineren, hij gooide uiteindelijk samen met de hele klas kaugom naar mijn haar met scheikunde.
uiteidelijk werd ik depressief, ik begon (begon al in klas 1 of 2) mijzelf te beschadigen, ik deed dat omdat ik het naar mijn mening niet verdiende om te leven en ik vond dat ik mijzelf moest straffen omdat ik nooit voor mijzelf opkwam. Daarna wilde ik dood. Ik heb 2x een zelfmoordbriefje geschreven en ik maakte in mijn hoofd plannen hoe ik mijzelf het beste kon vermoorden zonder dat ik mijn familie teveel verdriet zou aandoen, ik dacht aan weglopen, en dan het doen ect.
Ik huilde steeds meer en durfde steeds minder naar school. Toch is er geen dag geweest dat ik gespijbeld heb.
Ik werd (klas 3) uiteindelijk weer agressief, Bob liep voor mij de trap af, van school en het leek of iets mijn lichaam overnam en dat joch zo hard mogenlijk de trap af wilde duwen. Ik wilde die jongen pijn doen, ik wilde hem dood. ik schok van dat deel van mijzelf, ik wilde en wil nooit iemand pijn doen of ongemak veroorzaken.
Ik heb mij kunnen beheersen, maar ik zat er zeer dicht tegenaan om Bob echt van de trap af te duwen.
Ik trok al het gertreiter en gepest niet meer en ging 4TL op het speciaal onderwijs volgen. Mijn hoop was dat ik deze keer niet gepest zou worden aangezien ik anders was en die kinderen ook anders waren.
Dus niet, ik werd weer gepest, ik zat in een klas met 12 jongens en met mij 1 meisje.
Op de eerste dag dat ik daar kwam overleed mijn oma. Ik hield erg van die oma en ondanks ik veel huilde ging ik toch naar school. Het meisje roddelde met wat jongens hoe erg ik mij wel niet aanstelde dat ik af en toe huilde, mijn oma was nog geen 2 dagen dood. Dat meisje beschuldigde mij ervan dat ik regelmatig met kanker schold terwijl ik dat niet doe omdat dat tegen mijn pricipes ingaat. Waarom ze dit deed weet ik nu nog niet.
Na een paar maanden daar werd ik veel en vaak uitgescholden voor lelijkerd, dom wijf, sukkel, dat dikke kind ect. Ik had mijn haren kort laten knippen in de zomer ervoor en dat maakte mij nog meer onzeker.
Ik durfde met niemand een gesprek aan te gaan, net als in de vorige jaren, en dat heeft tot pesten geleid.
Ik wilde naar havo nadat ik mijn diploma haalde, en er waren veel kinderen die praatte over mij, ik kon ze gewoon horen, ze zeiden dat ik het nooit zou halen, als je nooit praat zal je zeker dom zijn nietwaar?
Er was een lerares, die geloofde in mij, die heeft mij ook meegenomen naar een school waar zij ook lesgaf, en waar ik de havo kon volgen na mijn examen met begeleiding.
Met gym deed ik altijd net als bij alle voorgaande jaren alsof ik niet mee kon doen. Ik deed dan alsof ik een blessure had, ongesteld was, buikpijn had of zoiets.
Ik schaamde mij als ik moest meedoen met gym, ik ben bang voor ballen omdat ik eens een voetbal ik mijn gezicht heb gekregen en ik ben sloom en ik deed vooral niet mee omdat niemand mij in zijn team wilde.
Uiteindelijk heb ik mijn diploma gehaald en mocht ik door na de havo. Ik zit in een klas waar je persoonlijke begeleiding krijgt, ik heb 1x per week een coachinggesprek, maar ik durf nooit te noemen wat er misgaat omdat ik altijd bang ben als een aansteller gezien te worden.
Ook heb ik per 2 weken een gesprek met een psycholoog. Ik durf aan haar dit nooit te vertellen, wat zal ze wel niet denken, waarschijnlijk dat ik een idiote aansteller ben.
Alles wat er is gebeurt in mijn jeugd zit mij nog steeds erg dwars. Ik durf niks te vertellen omdat ik bang ben dat zelfs mijn ouders gaan denken dat ik een aansteller ben, ook ben ik bang dat mij word verteld niet zo moeilijk te doen en mij er gewoon overheen te zetten.
Dit jaar gaat het goed, ik word niet gepest en ben zelfs al een keer met de hele klas zonder leraar naar een pub geweest.
Maar ik heb geen vrienden, ik ben nog nooit uitgeweest, en mijn vader zegt vaak dat ik eens uit moet gaan, maar ik durf niet, ik hou niet van luide muziek, en ik durf al helemaal niet in mijn eentje.
Mijn dagen nu spendeer ik door klassieke muziek te luisteren, documentaires te kijken, films te kijken, soms wat leren en fotograveren (planten ect.)
Ik weet niet hoe ik vrienden moet maken. Mij is dat nooit geleerd, ik heb juist geleerd dat vrienden nooit iets vast zijn, ze gaan zich hoe dan ook tegen je keren.
Ik heb geleerd mijn kop te houden, stil zijn en onopvallend zijn.
Ik heb mensen in mijn klas verhalen verteld dat ik wel uitga, en dronken word en soms seks heb, maar ik ben nog nooit uitgegaan, ik drink niet, en ik heb het dan ook nognooit gedaan.
Ik houd die verhalen levend zodat ik hopenlijk niet die rare meer wordt die iedereen zo makkelijk kapot maakt.
Ik huil veel en als ik huil weet ik niet waarom, vaak is het alsof er iets zwaars op mij drukt dat mijn gevoelens helemaal donker maakt.
Ik schaam mij voor mijn lichaam, in de spiegel durf in nouwlijks te kijken.
Mijn ouders denken vaak dat het aanstellerij is dus zeg ik er niks van.
Ook heb ik lichamelijke klachten waarvan ik niks zeg. Bijv. pijn op de borst+ drukkend gevoel, omhoogkomend maagzuur, hoofdpijn, steken in zij zonder reden.
Maar daar zeg ik niks van. Ik ben bang dat mensen mij niet serieus nemen, dat ze denken dat ik mij aanstel, dus laat ik er nooit wat van merken wat als effect heeft dat als ik iets zeg tegen mijn moeder ze denkt dat ik het verzin omdat ik mijn ongemakken verbijt en mijn gezicht nooit vertrek ofzo.
Ook durf ik dit niet te zeggen uit angst, pure angst dat mensen mij uitlachen.
Nu heb ik mijn verhaal zo ongeveer verteld,
kan iemand mij tips geven hoe ik uit deze situatie weer kan komen?
Ik wil niet meer verdrietig zijn, ik wil niet meer alles verbijten maar ik schaam mij zo als ik iets moet vertellen, voelt alsof ik zwak ben, alsof ik mij aanstel.
Iemand?
Wij kunnen je hier toch niet echt mee helpen op een forum...enkel maar wat tips geven.
Hier heb je professionele hulp voor nodig, niet een FOK!ker die denkt zich erin te herkennen. Sterkte.quote:Op woensdag 4 mei 2011 19:24 schreef summer2bird het volgende:
Hi, dit wordt een lang verhaal, mijn excuses ervoor alvast.
Ik heb lang zitten twijfelen of ik dit topic wel zou openen, ik praat er namelijk ook nooit met iemand over, ik schaam mij ervoor.
Ik ben bijna 18, zit op Havo en ik heb diverse stoornissen, zo is mij altijd verteld.
11 jaar geleden moest ik met mijn moeder naar de psychiater, volgens mijn moeder was ik te druk en had ik stemmingswisselingen.
Ik wilde niet maar moest mee. Toen ik daar zat heb ik die kerel verteld dat ik stemmen hoorde.
Erg dom aangezien ik geen stemmen hoorde, ik had gewoon een grote fantasie en ik dacht dat ik iets moest verzinnen aangezien iedereen (moeder en de psygiater) mij verwachtingsvol aankeek.
Mijn moeder zei dat ik erg druk was, wat ze verder vertelde weet ik niet meer. Ik weet weinig van vroeger. Het is alsof ik niet toegang heb tot bepaalde dingen in mijn geheugen.
Ik ben 11 jaar achtereen gepest.
Dat begon vanaf groep 3 (heb groep 4 over gedaan)
Kinderen negeerde mij, ik ben op de basisschool bedreigd, er gingen een boel kinderen om mij heen staan en bleven maar tegen mij zeggen dat ze mij zo graag wilde schoppen, slaan ect.
Ook werd ik buitengesloten, ik werd nooit uitgenodigd op kinderpartijen, er werd eens een briefje op een kinderfeestje gevonden waarop stond dat ik kanker moest krijgen en dood moest gaan.
Ook werd ik regelmatig uitgescholden, ik werd dik en lelijk genoemd, ook werd ik sloom genoemd, aangezien ik last van astma had en niet hard kon rennen. Ik werd altijd als laatste gekozen met gym en ik haatte het vak.
Toen het sneeuwde gingen alle jongens uit mijn klas mij omsingelen buiten en gingen mij bekogelen met keiharde sneeuwballen.
Ik had geen vrienden. Ik had wel een vriendin in groep 8 maar die bleef alleen zodat ik ijsjes betaalde en omdat zij ook anders was. Maar zij had mij niet nodig, zij had genoeg echte vrienden.
Ik weet nog dat ik na 4 jaar werd uitgenodigd voor een kinderfeestje, ik was zo trots dat ik de kaart op mijn tafeltje zette en ik werd uitgelachen maar dat deerde mij niet.
Op dat feestje kreeg ik van kinderen te horen dat ik niet moest komen, dat ik er niet bij hoorde en ze wilde dat ik wegging.
Ik deed niks verkeerds, ik probeerde zo leuk en gezellig mogelijk te doen. Maar dat hielp niks.
mijn ouders waren ten einde raad. Ze zeiden dat ik voor mijzelf moest opkomen, dat ik groter was dan die kinderen, dat ik ze eens moest slaan, dat zou helpen. Ik durfde niet en werd nog ongelukkiger.
Ik ben ook nog op kamp geweest, in groep 6,7,8. Ik kan mij er niet veel van herrinneren, alleen dat bij het verdelen van de bedden alle meisjes tegen het meisje wat in het bed naast mij sliep, zeiden dat ze medelijden voelden met haar, dat haar kamp wel zo op die manier verpest zou worden. Dit zeiden ze terwijl ze zagen dat ik ze zag en hoorde praten.
Er werden tests afgenomen of ik geschikt was voor het speciaal onderwijs.
Het bleek dat ik een te hoog IQ had voor het speciaal onderwijs.
Ik werd in een Traject klas geplaatst, de uitslag van de test is mij nooit verteld.
Ik ben bij toeval de uitslag op papier tegengekomen toen ik laatst in de kasten hier thuis zat te zoeken. Er werd in beschreven dat ik altijd al op mijzelf was, dat ik een vriendelijk meisje was en dat mijn moeder mij altijd liet uitpraten.
Dus ik werd naar het regulier onderwijs gestuurd.
In klas 1 hield ik mij zo stil mogenlijk, er werd veel over mij geroddeld, maar het was een rustig jaar, op wat uitgelach hier was het een rustig jaar.
In klas 2... ik kan mij er net als bij klas 1 niet veel van herinneren. Ik weet nog dat ik een keer te lang werd gepest. Ik had gezegd dat de klas uitval van een les had, op het laatste moment werd een vervanger gevonden, en toen heeft een jongen mij continu lopen bedreigen terwijl zijn vrienden lachend toekeken. Ik trok het niet meer en er kwam een witte waas voor mijn ogen en ik duwde dat joch zo hard mogenijk van mij af, ik wilde hem vernederen, ik wilde hem pijn doen, ik wilde hem...... dood. Uiteindelijk heb ik alleen zijn gouden ketting kapot van zijn nek getrokken, hij heeft geluk gehad, ik had hem veel ergere dingen kunnen aandoen, ik ben verrassend sterk als ik zo ben.
Ik ben daarna alleen in mindere vorm gepest, negeren ect.
Klas 3: ik ging naar een andere school omdat 3TL niet op de oude school gegeven werd, daar werd ik ingedeeld in een klas met een jongen, laat ik hem Bob noemen.
Bob heeft vroeger dezelfde sport gedaan als ik (trampolinespringen. Ik ben net zoals bij school nooit lang geweest bij een sport aangezien ik snel als raar werd gezien.)
Bob ontdekte dat ik bijzonder bang was voor enige aanleiding voor pesten en begon mij te treiteren. Bob gooide potloden naar mij bij tekenen, liet tekeningen van mij verdwijnen of ruineren, hij gooide uiteindelijk samen met de hele klas kaugom naar mijn haar met scheikunde.
uiteidelijk werd ik depressief, ik begon (begon al in klas 1 of 2) mijzelf te beschadigen, ik deed dat omdat ik het naar mijn mening niet verdiende om te leven en ik vond dat ik mijzelf moest straffen omdat ik nooit voor mijzelf opkwam. Daarna wilde ik dood. Ik heb 2x een zelfmoordbriefje geschreven en ik maakte in mijn hoofd plannen hoe ik mijzelf het beste kon vermoorden zonder dat ik mijn familie teveel verdriet zou aandoen, ik dacht aan weglopen, en dan het doen ect.
Ik huilde steeds meer en durfde steeds minder naar school. Toch is er geen dag geweest dat ik gespijbeld heb.
Ik werd (klas 3) uiteindelijk weer agressief, Bob liep voor mij de trap af, van school en het leek of iets mijn lichaam overnam en dat joch zo hard mogenlijk de trap af wilde duwen. Ik wilde die jongen pijn doen, ik wilde hem dood. ik schok van dat deel van mijzelf, ik wilde en wil nooit iemand pijn doen of ongemak veroorzaken.
Ik heb mij kunnen beheersen, maar ik zat er zeer dicht tegenaan om Bob echt van de trap af te duwen.
Ik trok al het gertreiter en gepest niet meer en ging 4TL op het speciaal onderwijs volgen. Mijn hoop was dat ik deze keer niet gepest zou worden aangezien ik anders was en die kinderen ook anders waren.
Dus niet, ik werd weer gepest, ik zat in een klas met 12 jongens en met mij 1 meisje.
Op de eerste dag dat ik daar kwam overleed mijn oma. Ik hield erg van die oma en ondanks ik veel huilde ging ik toch naar school. Het meisje roddelde met wat jongens hoe erg ik mij wel niet aanstelde dat ik af en toe huilde, mijn oma was nog geen 2 dagen dood. Dat meisje beschuldigde mij ervan dat ik regelmatig met kanker schold terwijl ik dat niet doe omdat dat tegen mijn pricipes ingaat. Waarom ze dit deed weet ik nu nog niet.
Na een paar maanden daar werd ik veel en vaak uitgescholden voor lelijkerd, dom wijf, sukkel, dat dikke kind ect. Ik had mijn haren kort laten knippen in de zomer ervoor en dat maakte mij nog meer onzeker.
Ik durfde met niemand een gesprek aan te gaan, net als in de vorige jaren, en dat heeft tot pesten geleid.
Ik wilde naar havo nadat ik mijn diploma haalde, en er waren veel kinderen die praatte over mij, ik kon ze gewoon horen, ze zeiden dat ik het nooit zou halen, als je nooit praat zal je zeker dom zijn nietwaar?
Er was een lerares, die geloofde in mij, die heeft mij ook meegenomen naar een school waar zij ook lesgaf, en waar ik de havo kon volgen na mijn examen met begeleiding.
Met gym deed ik altijd net als bij alle voorgaande jaren alsof ik niet mee kon doen. Ik deed dan alsof ik een blessure had, ongesteld was, buikpijn had of zoiets.
Ik schaamde mij als ik moest meedoen met gym, ik ben bang voor ballen omdat ik eens een voetbal ik mijn gezicht heb gekregen en ik ben sloom en ik deed vooral niet mee omdat niemand mij in zijn team wilde.
Uiteindelijk heb ik mijn diploma gehaald en mocht ik door na de havo. Ik zit in een klas waar je persoonlijke begeleiding krijgt, ik heb 1x per week een coachinggesprek, maar ik durf nooit te noemen wat er misgaat omdat ik altijd bang ben als een aansteller gezien te worden.
Ook heb ik per 2 weken een gesprek met een psycholoog. Ik durf aan haar dit nooit te vertellen, wat zal ze wel niet denken, waarschijnlijk dat ik een idiote aansteller ben.
Alles wat er is gebeurt in mijn jeugd zit mij nog steeds erg dwars. Ik durf niks te vertellen omdat ik bang ben dat zelfs mijn ouders gaan denken dat ik een aansteller ben, ook ben ik bang dat mij word verteld niet zo moeilijk te doen en mij er gewoon overheen te zetten.
Dit jaar gaat het goed, ik word niet gepest en ben zelfs al een keer met de hele klas zonder leraar naar een pub geweest.
Maar ik heb geen vrienden, ik ben nog nooit uitgeweest, en mijn vader zegt vaak dat ik eens uit moet gaan, maar ik durf niet, ik hou niet van luide muziek, en ik durf al helemaal niet in mijn eentje.
Mijn dagen nu spendeer ik door klassieke muziek te luisteren, documentaires te kijken, films te kijken, soms wat leren en fotograveren (planten ect.)
Ik weet niet hoe ik vrienden moet maken. Mij is dat nooit geleerd, ik heb juist geleerd dat vrienden nooit iets vast zijn, ze gaan zich hoe dan ook tegen je keren.
Ik heb geleerd mijn kop te houden, stil zijn en onopvallend zijn.
Ik heb mensen in mijn klas verhalen verteld dat ik wel uitga, en dronken word en soms seks heb, maar ik ben nog nooit uitgegaan, ik drink niet, en ik heb het dan ook nognooit gedaan.
Ik houd die verhalen levend zodat ik hopenlijk niet die rare meer wordt die iedereen zo makkelijk kapot maakt.
Ik huil veel en als ik huil weet ik niet waarom, vaak is het alsof er iets zwaars op mij drukt dat mijn gevoelens helemaal donker maakt.
Ik schaam mij voor mijn lichaam, in de spiegel durf in nouwlijks te kijken.
Mijn ouders denken vaak dat het aanstellerij is dus zeg ik er niks van.
Ook heb ik lichamelijke klachten waarvan ik niks zeg. Bijv. pijn op de borst+ drukkend gevoel, omhoogkomend maagzuur, hoofdpijn, steken in zij zonder reden.
Maar daar zeg ik niks van. Ik ben bang dat mensen mij niet serieus nemen, dat ze denken dat ik mij aanstel, dus laat ik er nooit wat van merken wat als effect heeft dat als ik iets zeg tegen mijn moeder ze denkt dat ik het verzin omdat ik mijn ongemakken verbijt en mijn gezicht nooit vertrek ofzo.
Ook durf ik dit niet te zeggen uit angst, pure angst dat mensen mij uitlachen.
Nu heb ik mijn verhaal zo ongeveer verteld,
kan iemand mij tips geven hoe ik uit deze situatie weer kan komen?
Ik wil niet meer verdrietig zijn, ik wil niet meer alles verbijten maar ik schaam mij zo als ik iets moet vertellen, voelt alsof ik zwak ben, alsof ik mij aanstel.
Iemand?
Ik ben al naar psygiater geweest, loop elke 2 weken bij de psygioloog. Maar daar durf ik niet helemaal te vertellen wat er echt speelt, omdat ik altijd bang ben dat ik mij aanstel en dat voelt als zwakte.quote:
depressief, misschien eens naar de dokter, psychiater?
Wij kunnen je hier toch niet echt mee helpen op een forum...enkel maar wat tips geven.
En hoezo ben je hier niet bang dan?quote:Op woensdag 4 mei 2011 19:29 schreef summer2bird het volgende:
[..]
Ik ben al naar psygiater geweest, loop elke 2 weken bij de psygioloog. Maar daar durf ik niet helemaal te vertellen wat er echt speelt, omdat ik altijd bang ben dat ik mij aanstel en dat voelt als zwakte.
Dat heeft daar totaal niets mee te maken.quote:
[..]
Ik ben al naar psygiater geweest, loop elke 2 weken bij de psygioloog. Maar daar durf ik niet helemaal te vertellen wat er echt speelt, omdat ik altijd bang ben dat ik mij aanstel en dat voelt als zwakte.
Als jij bij zo'n persoon loopt moet je juist ALLES vertellen dit kan alleen maar meer helpen.
Als jij niet jou hele verhaal doet kan die persoon jou ook niet met alles helpen..dat lijkt me simpel toch?
Dit is anoniemquote:
[..]
En hoezo ben je hier niet bang dan?
En jullie kunnen mijn ouders niet bellen en ze onnodig bezorgd maken.
En ik kan jullie gezichtsuitdrukkingen niet zien.
Ik zou toch wel echt aanraden om gewoon je hart te luchten bij die psycholoog en ik denk (ik weet dat het heel moeilijk is om te doen) dat het verstandig is om hetzelfde te doen bij je ouders.quote:
[..]
Dit is anoniem
En jullie kunnen mijn ouders niet bellen en ze onnodig bezorgd maken.
En ik kan jullie gezichtsuitdrukkingen niet zien.
hier het zelfdequote:Ik weet niet hoe ik vrienden moet maken. Mij is dat nooit geleerd, ik heb juist geleerd dat vrienden nooit iets vast zijn, ze gaan zich hoe dan ook tegen je keren.
Op fok zul je niet zo snel een oplossing vinden ben ik bang.
Wat ik even niet begrijp is waarom je telkens denkt een aansteller te zijn, je geeft namelijk nergens aan in je hele verhaal dat iemand jou niet heeft begrepen (omgeving zoals ouders.) Sterker nog, je geeft zelfs aan dat er een docent was die in je geloofde en je kansen bood.quote:
[..]
Ik ben al naar psygiater geweest, loop elke 2 weken bij de psygioloog. Maar daar durf ik niet helemaal te vertellen wat er echt speelt, omdat ik altijd bang ben dat ik mij aanstel en dat voelt als zwakte.
Als jij hier wilt uitkomen, dan zul je moeten praten met de psychologe. Zo simpel is dat. (Nouja simpel, het is en blijft een levens verhaal).
Ga praten.. het helpt echt.
Succes.SPOILEREn mochten de psychologe jou een aansteller vinden, dan zit die persoon niet goed in zijn vak en zal je een andere moeten zoeken
Ik denk dat ik het gewoon even nodig had om even een een verhaal ervan te maken, in mijn hoofd loopt namelijk alles door elkaar heen. En ik hoop dan maar dat ze me geen aansteller vind.
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
Maar ik ga de OP uitprinten en die aan haar geven.
Aan de reacties te zien is het idd beter als ik dat maar gewoon doe, anders kom ik ook niet vooruit.
Dit had ik even nodig, bedankt
Psycholoog is het trouwens, niet psygioloogquote:Op woensdag 4 mei 2011 20:27 schreef summer2bird het volgende:
Ik heb er even goed overna zitten denken, ik ga de OP uitprinten en die aan de psygioloog geven. Ik moet daar dinsdag toch heen dus doe ik het dan.
Ik denk dat ik het gewoon even nodig had om even een een verhaal ervan te maken, in mijn hoofd loopt namelijk alles door elkaar heen. En ik hoop dan maar dat ze me geen aansteller vind.
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
Maar ik ga de OP uitprinten en die aan haar geven.
Aan de reacties te zien is het idd beter als ik dat maar gewoon doe, anders kom ik ook niet vooruit.
Dit had ik even nodig, bedankt
Heel goed om hetgeen je moeilijk onder woorden kunt brengen van je af te schrijven! En een psych zal je echt niet zomaar een aansteller vinden hoor. Nu je je hart gelucht hebt, kan ze je juist beter gaan helpenquote:
Ik heb er even goed overna zitten denken, ik ga de OP uitprinten en die aan de psygioloog geven. Ik moet daar dinsdag toch heen dus doe ik het dan.
Ik denk dat ik het gewoon even nodig had om even een een verhaal ervan te maken, in mijn hoofd loopt namelijk alles door elkaar heen. En ik hoop dan maar dat ze me geen aansteller vind.
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
Maar ik ga de OP uitprinten en die aan haar geven.
Aan de reacties te zien is het idd beter als ik dat maar gewoon doe, anders kom ik ook niet vooruit.
Dit had ik even nodig, bedankt
. 
Ik hoop voor je dat je vaker je ei kwijt kan, en ook niet-anoniem. Laat voortaan die excuses maar achterwege.quote:
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
(Zie quote / begin OP.)Ja tenzij TS over zelfmoord gaat beginnen, doorgaans ondernemen hulpverleners dan wel actie.quote:Op woensdag 4 mei 2011 20:22 schreef Verbodsbord het volgende:
Een psycholoog heeft beroepsgeheim volgens mij hoor. Ik zou het gewoon bij hem/haar vertellen.
Maar idd praat er gewoon over met die psychologe zou ik zeggen...
*Edit: ik zie dat je dat ook gaat doen, goed zo, sterkte.
De psycholoog doet (of mag) dat ook niet.quote:
[..]
Dit is anoniem
En jullie kunnen mijn ouders niet bellen en ze onnodig bezorgd maken.
En ik kan jullie gezichtsuitdrukkingen niet zien.
Eigenlijk moet er gewoon een groep fokautisten/mietjes met elkaar geen drinken en gezamelijk over al die angst heen komen
Goed idee. Succes.quote:
Ik heb er even goed overna zitten denken, ik ga de OP uitprinten en die aan de psygioloog geven. Ik moet daar dinsdag toch heen dus doe ik het dan.
Ik denk dat ik het gewoon even nodig had om even een een verhaal ervan te maken, in mijn hoofd loopt namelijk alles door elkaar heen. En ik hoop dan maar dat ze me geen aansteller vind.
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
Maar ik ga de OP uitprinten en die aan haar geven.
Aan de reacties te zien is het idd beter als ik dat maar gewoon doe, anders kom ik ook niet vooruit.
Dit had ik even nodig, bedankt
ik denk dat het overgrote deel van de pesters dit jou helemaal niet aan heeft willen doen, waarschijnlijk ging het nog geen eens om jou als persoon(lijkheid), maar was je gewoon een makkelijk doelwit omdat je weinig vrienden had en onzeker was. het heeft dus waarschijnlijk nog geen eens aan jouzelf gelegen
Ik kan mezelf verder niet zo goed voorstellen hoe jij je moet voelen, omdat ik dit zelf simpelweg nog nooit meegemaakt heb. Ik wens je in ieder geval erg veel sterkte en succes dit te verwerken, er boven op te komen en weer gelukkig te worden!
.Wel sterkte hoor ts.
Ik vind je helemaal geen aansteller, dat moet je dus ook niet denken. Ga inderdaad dit verhaal uitprinten en aan de psycholoog laten zien. Hij/zij kan je helpen en je hebt echt professionele hulp nodig, de mensen hier kunnen je hoogstens tips geven.
Nu je in een nieuwe klas zit, heb je de kans om met een schone lei te beginnen: grijp deze kans aan
Dit is ongeveer wat ik ook wilde zeggen.quote:Op woensdag 4 mei 2011 20:47 schreef Shispeed het volgende:
heb je hele verhaal gelezen, het ontroerde mij zelfs een beetje...
ik denk dat het overgrote deel van de pesters dit jou helemaal niet aan heeft willen doen, waarschijnlijk ging het nog geen eens om jou als persoon(lijkheid), maar was je gewoon een makkelijk doelwit omdat je weinig vrienden had en onzeker was. het heeft dus waarschijnlijk nog geen eens aan jouzelf gelegen
Ik kan mezelf verder niet zo goed voorstellen hoe jij je moet voelen, omdat ik dit zelf simpelweg nog nooit meegemaakt heb. Ik wens je in ieder geval erg veel sterkte en succes dit te verwerken, er boven op te komen en weer gelukkig te worden!
Zit met tranen in mijn ogen vanwege alles wat jou is aangedaan door mensen die waarschijnlijk niet eens wisten wat ze je aandeden. Iig niet hóeveel pijn dit doet.
Hoop zo dat het vanaf nu alleen maar beter met je gaat. Je gaat vrienden krijgen-misschien al a.s.zondag op de meet- en je gaat er over praten. Gewoon alles vertellen aan de psych. Die heeft alles al gehoord en kijkt nergens meer van op, geloof me.
Heel veel sterkte en liefs. Goede dingen wens ik je toe en geef je een virtuele omhelzing.
Was bij mij wel minder heftig. Ik negeerde het hele stel, en stond 'er boven'.
ZIJ stellen zich namelijk aan, niet jij.
Jij voelt je nu minderwaardig, vandaar je schaamte en angst je aan te stellen, maar ZIJ zijn degene die niets waard zijn. Vergeet dat nooit. Prent het in je hoofd. etc.
Uit ervaring weet ik dat het enorm kan helpen het van je af te schrijven, zoals jij nu ook doet maar dan met publiek
- zeker ook gezien de reakties tot zover, weet ik zeker dat je je nu al weer wat beter voelt Het 'delen' met een ( Betrouwbaar & begripvol ! ) persoon kan zelfs nog beter helpen, dáár heb je die psycholoog voor ! (en eventueel ook je ouders, maar dat lag bij mij ook lastig, wat 'begrip' betreft) Maak daar dan ook gebruik van. "Met de billen bloot" hoort daar bij.
Zoals al aangeraden, en je zelfs al aankondigt te gaan doen, deze OP uitprinten en aan die psycholoog geven is zeker een hele goede start, om met jezelf en je verleden in vrede te kunnen leven.
Boven alles, het ligt NIET aan jou. Jezelf ervoor 'straffen' (op wat voor manier dan ook) lost dus ook helemaal niets op. Sterker nog, je geeft al die KUT-KIDS (pardon my french) nog hun zin ook !
Dat is wel het laatste dat je moet doen!
Neem wraak, door gelukkig & succesvol te zijn !
Is één keer in de twee weken niet een beetje weinig? Het is erg goed van je dat je hulp gezocht heb, maar ik vraag me af of je met alleen praten wel verder komt. Door al die verschrikkelijk jaren is waarschijnlijk jou zelfbeeld kapot gegaan en als je daaraan werkt, zul je ook wat zelfverzekerder worden.quote:
[..]
Ik ben al naar psygiater geweest, loop elke 2 weken bij de psygioloog. Maar daar durf ik niet helemaal te vertellen wat er echt speelt, omdat ik altijd bang ben dat ik mij aanstel en dat voelt als zwakte.
Om even mijn eigen ervaring erbij te halen, zelf heb ik zowel individuele gesprekken per week als deeltijdtherapie gevolgd en aan dat laatste heb ik veel meer gehad. Je leert omgaan met je eigen gevoelens en hoe je voor jezelf kunt opkomen.
Succes ermee en laat als je blieft niet je toekomst door die pesters verkloten, want je verdient veel beter.
Dat is echt een ontzettend goed idee.quote:
Ik heb er even goed overna zitten denken, ik ga de OP uitprinten en die aan de psygioloog geven. Ik moet daar dinsdag toch heen dus doe ik het dan.
Ik denk dat ik het gewoon even nodig had om even een een verhaal ervan te maken, in mijn hoofd loopt namelijk alles door elkaar heen. En ik hoop dan maar dat ze me geen aansteller vind.
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
Maar ik ga de OP uitprinten en die aan haar geven.
Aan de reacties te zien is het idd beter als ik dat maar gewoon doe, anders kom ik ook niet vooruit.
Dit had ik even nodig, bedankt
En dat idee moet je niet laten varen, en niet morgen of overmorgen over gaan twijfelen hoor. Echt uitprinten, meenemen en laten lezen!
mensen zijn eigenlijk gewoon fucked up..
Zoek hulp, echt waar. Die mensen kunnen jou het beste helpen.
Dit is een eerste stap om je verhaal te doen via dit forum, wat al knap is. Ik sluit me wel aan bij de meerderheid dat je dit verhaal ook aan je psycholoog of psychiater moet vertellen. Desnoods print je het uit en laat je het verhaal lezen. Je hoeft je nergens voor te schamen binnen de hulpverlening. Waarschijnlijk is het ook moeilijk omdat je niet gewend bent om jezelf te zijn en over dit soort dingen hebt kunnen praten.
Jij hebt er last van wat jou is aangedaan en je wil verder in je leven. En zo te lezen weet je ook wat de oorzaken zijn van hoe jij nu tegen andere mensen aan kijkt en vervolgens een rol op je neemt. Nu is het tijd om te kiezen voor JEZELF en JEZELF te mogen zijn. Er komen ook wel mensen op je pad waarbij je dit kan en mag zijn en die je waarderen zoals jij bent.
De lichamelijke klachten die je benoemd zijn tekenen van je lichaam dat het niet goed met je gaat.
Ik gun het je heel erg dat je goed geholpen wordt en je gevoel van eigenwaarde mag vinden en rust krijgt. Dat gaat je ook zeker lukken zolang je jezelf daarvoor de tijd geeft.
Heel veel succes.
Jemig ! Ik heb je hele OP gelezen en ik vind het een zeer indrukwekkend verhaal,quote:
Ik heb er even goed overna zitten denken, ik ga de OP uitprinten en die aan de psygioloog geven. Ik moet daar dinsdag toch heen dus doe ik het dan.
Ik denk dat ik het gewoon even nodig had om even een een verhaal ervan te maken, in mijn hoofd loopt namelijk alles door elkaar heen. En ik hoop dan maar dat ze me geen aansteller vind.
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
Maar ik ga de OP uitprinten en die aan haar geven.
Aan de reacties te zien is het idd beter als ik dat maar gewoon doe, anders kom ik ook niet vooruit.
Dit had ik even nodig, bedankt
maar hoe kwam je erbij om de psycholoog te vertellen dat je stemmen hoorde toen je
pas 9 jaar was. Had iemand je dat verteld of had je daar iets over gelezen?
Normaal gesproken weet een kind van 9 jaar zoiets niet denk ik, dus misschien
heeft je moeder je dat gevraagd of je stemmen hoorde?
Tja, en dat je ''druk'' was als kind, jeetje mina, de meeste kinderen zijn ''druk'',
tegenwoordig wordt je meteen aangepraat dat je ADHD hebt, dat vind ik echt soms
schandelijk en dan krijgen die kinderen dan ook nog eens meteen medicijnen voor.
Dus het is heel goed dat je met een psycholoog gaat praten hoor, maar laat je niet
van alles aanpraten en je volstoppen met medicijnen !
Als ik je OP zo lees ben je echt niet gek! Je hebt gewoon zwaar pech gehad
en ik moet zeggen dat ik je neiging om Bob van de trap wilde duwen nog best kan begrijpen ook
Wel goed dat je het niet gedaan hebt hoor dat wil ik er nog wel even bij zeggen maar die
''neiging tot'' kan ik best begrijpen
misschien kun je hem alsnog een flinke schopverkopen als je weer wat sterker in je schoen staat
Nee, dat is flauwekul natuurlijk daar schiet je niks mee op, de beste wraak naar Bob en al
die ander k.t-kinderen is weer je zelfvertrouwen terug te krijgen en je niet aan te laten praten
dat het allemaal aan jou ligt of heeft gelegen, als je als kind een hele groep tegen je krijgt
en je ouders dit dan ook nog eens niet goed aanpakken dan is dat eigenlijk wel heel logisch
dat je daar flink onzeker en depressief van wordt.
Ik wens je heel veel succes dinsdag, enne dit soort mensen
zijn de eerste die je moet leren negeren!quote:
[..]
Psycholoog is het trouwens, niet psygioloog
Nogmaals veel sterkte en succes !
[ Bericht 0% gewijzigd door FANNvanhetlaatsteuur op 05-05-2011 08:24:10 ]
En maakt het me blij dat door gebruik te kunnen maken van een forum al
velen net als jou zo goed op weg worden geholpen cq gesteund
Ik wens je net als het gros hier, heel veel sterkte de komende tijd en vooral veel doorzettingsvermogen
Succes
Jij vindt het niet erg om te pesten of om gepest te worden?quote:Op donderdag 5 mei 2011 00:54 schreef Hippe_Student het volgende:
normaal vind ik een beetje pesten niet erg, geef ik toe, maar als iemand zich helemaal uitstort raakt het me wel. meestal laten ze niet blijken dat ze het erg vinden.
mensen zijn eigenlijk gewoon fucked up..
Succes!
Ik vraag me wel eens af of er ook vroegere pesters zijn die een schuldgevoel hebben over hetgeen zij gedaan hebben?
Zomaar uit het niets: Vriendin en ik zitten lekker op terras en hadden het over haar moeizame leven tot dan toe, daar ik haar niet van heel jongs af aan kon wist ik niet veel van haar voor haar 23e.......toen ineens bij het weggaan zegt ze "Ik was op de lagere school altijd het kind dat alleen in de bus zat met schoolreis..."
Hoe moeilijk iemands kindertijd verlopen is komt gewoon vaak te laat aan de oppervlakte, waardoor onwetendheid en angsten het leven gaan overnemen en leiden. Ze had wel eens eerder laten vallen dat ze een zeer opstandige puber is geweest, maar met haar gedrag toen en wat ik van haar ken gaf mij veel eerder het idee dat zij een lastige puber geweest was voor haar omgeving en vond haar jaloers en ze kon zeuren met een grootte Z (dit heb ik ook tegen haar uitgesproken in de gesprekken) Ook zij is gelukkig nu aan het werk met haarzelf, want daar is het nooit te laat voor toch.Toen ik je verhaal zat te lezen kreeg ik tranen in mijn ogen, want ik herkende zoveel. Ik kon mezelf ook nooit openen naar een psych toe. Nu heb ik vorig jaar een psych gevonden die ik wel aardig vind en waar ik wel alles bij kwijt kon, dit luchtte echt alleen op, alleen al om mijn verhaal kwijt te kunnen.
Tegenwoordig begin ik meer zelfvertrouwen te krijgen en laat ik ook blijken dat ik mezelf niet meer lelijk vind. Ik sta steviger in mijn schoenen. Tegenwoordig krijg ik ook amper meer kwetsende opmerking, juist alleen nog maar vleiende opmerkingen. Degene die een kwetsende opmerking maakt die kan de vinger van mij krijgen.
Ik zou dit zeker aan je psycholoog laten lezen! Zo hoef je het niet zelf te vertellen en kan zij jouw verhaal lezen. Daardoor ben je waarschijnlijk ook minder zenuwachtig.
Probeer ook, als dat goed voelt, je ouders hierbij te betrekken. Ik heb het idee dat ze je zeker willen helpen alleen weten ze niet goed hoe ze dat moeten doen.
Heul veel sterkte!
Volledig mee eens, en sterktequote:
Je stelt je niet aan, je bent niet zwak en je moet het wel aan je psycholoog vertellen.
Op fok zul je niet zo snel een oplossing vinden ben ik bang.
[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 05-05-2011 10:37:29 ]
dat moet je echt doenquote:
Ik heb er even goed overna zitten denken, ik ga de OP uitprinten en die aan de psygioloog geven. Ik moet daar dinsdag toch heen dus doe ik het dan.
Ik denk dat ik het gewoon even nodig had om even een een verhaal ervan te maken, in mijn hoofd loopt namelijk alles door elkaar heen. En ik hoop dan maar dat ze me geen aansteller vind.
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
Maar ik ga de OP uitprinten en die aan haar geven.
Aan de reacties te zien is het idd beter als ik dat maar gewoon doe, anders kom ik ook niet vooruit.
Dit had ik even nodig, bedankt
maar houd er wel rekening mee dat je hier niet zomaar na een paar weken vanaf bent.
je hebt dit al heel lang en het duurt ook lang voordat je je beter gaat voelen maar het kan wel
Echt heel heel heel veel succes bij je psycholoog (of hoe je dat dan ook schrijven moet )Ik vind dat ik het niet allemaal achter haar rug om mag doen.
Zij heeft wel altijd geprobeerd mij zo goed mogelijk te helpen.
Bedankt iedereen voor de lieve reacties en de lieve pm's en dm's.
Als er hele andere reacties hadden gestaan had ik niks meer ondernomen.
Ik ben nu wel heel erg nerveus om de OP door mijn moeder te laten lezen,
ik wil niet onnodig trammelant veroorzaken en haar onnodig ongerust maken.
Ik ben echt heel erg nerveus omdat de OP echt iets is waarmee ik heel lang mee zit en nog nooit aan iemand verteld heb.
Ik stuur vanmiddag een post hoe mijn moeder het ontvangen heeft.
Ben zelf ook gepest en buitengesloten op school maar gelukkig lang niet zo erg als jij. Bij deze wil ik je heel veel sterkte wensen want ik weet hoeveel pijn het kan doen. Enneuh mocht je nood hebben aan een luisterend oor mag je me altijd pm sturen.
Liefs, Spirit of freedom
ikheb mijn moeder de uitgeprinte OP gegeven, heeft zij helemaal doorgelezen en toen vroeg ze wat ze met mij aan moest.
Want zij wist het ook niet meer.
Ze kon mij naar een cursus sturen waar ik kon leren hoe ik weer vrienden moest maken maar zei ze, dat zou toch niet helpen omdat dat al eerder geprobeerd was en dat ook niet hielp.
Ze zegt dat ik wat meer initatief moet nemen om contacten te leggen.
Ook vind ze het een goed idee dat ik de OP meeneem naar de psygoloog.
Ze zei dat zij zelf ook gepest was geweest en naar haar mening ieder kind wel eens is gebeurt. Ze snapt denk ik niet helemaal wat voor een indruk het op mij heeft gemaakt.
Ze snapte niet waarom ik dit nooit verteld heb.
Maar ze vond het geen zeik verhaal, ik heb dat nog gevraagd,
nu dinsdag de OP geven aan psygoloog.
Super dat je die stap hebt gemaakt, en heel fijn dat je je serieus genomen voelt. Ik mis alleen wel een stukje betrokkenheid van je moeder. Jammer dat ze niet echt medeleven toont, maar jou alleen maar allerlei handvaten in je mik probeert te schuiven om het 'beter' te maken. Ze hoeft het namelijk niet zozeer op te lossen, het is gewoon fijn als ze er voor je isquote:Op donderdag 5 mei 2011 13:45 schreef summer2bird het volgende:
even een update:
ikheb mijn moeder de uitgeprinte OP gegeven, heeft zij helemaal doorgelezen en toen vroeg ze wat ze met mij aan moest.
Want zij wist het ook niet meer.
Ze kon mij naar een cursus sturen waar ik kon leren hoe ik weer vrienden moest maken maar zei ze, dat zou toch niet helpen omdat dat al eerder geprobeerd was en dat ook niet hielp.
Ze zegt dat ik wat meer initatief moet nemen om contacten te leggen.
Ook vind ze het een goed idee dat ik de OP meeneem naar de psygoloog.
Ze zei dat zij zelf ook gepest was geweest en naar haar mening ieder kind wel eens is gebeurt. Ze snapt denk ik niet helemaal wat voor een indruk het op mij heeft gemaakt.
Ze snapte niet waarom ik dit nooit verteld heb.
Maar ze vond het geen zeik verhaal, ik heb dat nog gevraagd,
nu dinsdag de OP geven aan psygoloog.
Hoe dan ook heel knap van je dat je het erop hebt gewaagd, je mag trots zijn op jezelf!
quote:
even een update:
ikheb mijn moeder de uitgeprinte OP gegeven, heeft zij helemaal doorgelezen en toen vroeg ze wat ze met mij aan moest.
Want zij wist het ook niet meer.
Ze kon mij naar een cursus sturen waar ik kon leren hoe ik weer vrienden moest maken maar zei ze, dat zou toch niet helpen omdat dat al eerder geprobeerd was en dat ook niet hielp.
Ze zegt dat ik wat meer initatief moet nemen om contacten te leggen.
Ook vind ze het een goed idee dat ik de OP meeneem naar de psygoloog.
Ze zei dat zij zelf ook gepest was geweest en naar haar mening ieder kind wel eens is gebeurt. Ze snapt denk ik niet helemaal wat voor een indruk het op mij heeft gemaakt.
Ze snapte niet waarom ik dit nooit verteld heb.
Maar ze vond het geen zeik verhaal, ik heb dat nog gevraagd,
nu dinsdag de OP geven aan psygoloog.
dapper 
en nu volhouden
het is niet makkelijk maar dit is een stapje in de goede richting
Hopelijk weet je moeder er raad mee, en kan ze je nuttig advies geven, of doorverwijzen naar mensen die je echt serieuze hulp kunnen geven, om je beschaafde zelfvertrouwen weer op een normaal peil te brengen.
Nu nog aan de psycholoog en ik hoop dat zij je goed kan helpen.
allebei, gewoon in hele kleine mate als je begrijpt wat ik bedoel.quote:
[..]
Jij vindt het niet erg om te pesten of om gepest te worden?
misschien meer 'plagen'
Superquote:
even een update:
ikheb mijn moeder de uitgeprinte OP gegeven, heeft zij helemaal doorgelezen en toen vroeg ze wat ze met mij aan moest.
Want zij wist het ook niet meer.
Ze kon mij naar een cursus sturen waar ik kon leren hoe ik weer vrienden moest maken maar zei ze, dat zou toch niet helpen omdat dat al eerder geprobeerd was en dat ook niet hielp.
Ze zegt dat ik wat meer initatief moet nemen om contacten te leggen.
Ook vind ze het een goed idee dat ik de OP meeneem naar de psygoloog.
Ze zei dat zij zelf ook gepest was geweest en naar haar mening ieder kind wel eens is gebeurt. Ze snapt denk ik niet helemaal wat voor een indruk het op mij heeft gemaakt.
Ze snapte niet waarom ik dit nooit verteld heb.
Maar ze vond het geen zeik verhaal, ik heb dat nog gevraagd,
nu dinsdag de OP geven aan psygoloog.
Goed van je geweest om dit verhaal aan je moeder te laten lezen. Iets opschrijven werkt voor veel mensen beter dan erover praten omdat je juist denkt over wat je schrijft en het dus ook duidelijk kunt beschrijven.
Als je dit aan je psycholoog laat lezen zal hij je hier zeker mee helpen omdat hij nu ook de oorzaak van de problemen kan vinden.
Ik weet wat het is om gepest te worden maar gelukkig nooit zo heel erg gehad. Juist door het pesten ga je aan jezelf twijfelen, waarom doen ze het, ben ik echt zo verkeerd, ben ik echt zo stom, verpest ik echt alles en ga zo maar door. En daar is moeilijk mee om te gaan omdat het niet aan jou ligt maar aan het beeld van een pester. Daar boven staan is iets wat je moet doen maar heel moeilijk is zonder hulp of genoeg zelf vertrouwen.
Goed gedaan, het aan je moeder laten zie is al een hele grote stap!quote:
even een update:
ikheb mijn moeder de uitgeprinte OP gegeven, heeft zij helemaal doorgelezen en toen vroeg ze wat ze met mij aan moest.
Want zij wist het ook niet meer.
Ze kon mij naar een cursus sturen waar ik kon leren hoe ik weer vrienden moest maken maar zei ze, dat zou toch niet helpen omdat dat al eerder geprobeerd was en dat ook niet hielp.
Ze zegt dat ik wat meer initatief moet nemen om contacten te leggen.
Ook vind ze het een goed idee dat ik de OP meeneem naar de psygoloog.
Ze zei dat zij zelf ook gepest was geweest en naar haar mening ieder kind wel eens is gebeurt. Ze snapt denk ik niet helemaal wat voor een indruk het op mij heeft gemaakt.
Ze snapte niet waarom ik dit nooit verteld heb.
Maar ze vond het geen zeik verhaal, ik heb dat nog gevraagd,
nu dinsdag de OP geven aan psygoloog.
Leg ook uit aan je moeder dat het pesten voor jou wel een hele grote impact heeft gehad en dat het niet zo maar een gevalletje pesten was.
De stijgende lijn door zetten zou ik zeggen!:)
Vind je dat zwak?quote:
[..]
Ik ben al naar psygiater geweest, loop elke 2 weken bij de psygioloog. Maar daar durf ik niet helemaal te vertellen wat er echt speelt, omdat ik altijd bang ben dat ik mij aanstel en dat voelt als zwakte.
Ik juist niet.!!
Ik vind het juist van veel kracht getuigen wanneer mensen de stap nemen om heel hard aan hun problemen te werken.
Ik kan me ook niet voorstellen dat een psychiater zal denken dat jij je aanstelt.
Je zit daar toch niet om over het mooie weer te praten?
Schrijf het anders allemaal eens op zoals je hier ook doet en laat je psychiater het lezen..
In je eentje kun je het allemaal niet oplossen anders had je dat allang gedaan toch?
Je hoeft je niet schamen TS, want het is niet jou schuld. Je bent ook niet zwak, want tegen groepen kan niemand op. Pesters weten nauwelijks wat ze doen, daarvoor zijn ze te dom. Het liefst zou ik al die zwakzinnige pesters naar een heropvoedingskamp sturen.quote:
Hi, dit wordt een lang verhaal, mijn excuses ervoor alvast.
Ik heb lang zitten twijfelen of ik dit topic wel zou openen, ik praat er namelijk ook nooit met iemand over, ik schaam mij ervoor.
Nu heb ik mijn verhaal zo ongeveer verteld,
kan iemand mij tips geven hoe ik uit deze situatie weer kan komen?
Ik wil niet meer verdrietig zijn, ik wil niet meer alles verbijten maar ik schaam mij zo als ik iets moet vertellen, voelt alsof ik zwak ben, alsof ik mij aanstel.
Iemand?
Je bent sterker dan je denktquote:
Ik heb er even goed overna zitten denken, ik ga de OP uitprinten en die aan de psygioloog geven. Ik moet daar dinsdag toch heen dus doe ik het dan.
Ik denk dat ik het gewoon even nodig had om even een een verhaal ervan te maken, in mijn hoofd loopt namelijk alles door elkaar heen. En ik hoop dan maar dat ze me geen aansteller vind.
Ik moest gewoon even mijn ei kwijt. Sorry als ik hier iemand mee irriteer
Maar ik ga de OP uitprinten en die aan haar geven.
Aan de reacties te zien is het idd beter als ik dat maar gewoon doe, anders kom ik ook niet vooruit.
Dit had ik even nodig, bedankt
Neem de ruimte om jezelf te laten zien. Je valt er niemand mee lastig. You go girl! quote:
Je stelt je niet aan, je bent niet zwak en je moet het wel aan je psycholoog vertellen.
Op fok zul je niet zo snel een oplossing vinden ben ik bang.
Superknap van je dat je de stap hebt genomen om het te delen, eerst met ons, je moeder en straks je psych. Geloof me er komen echt betere tijden, je moet er alleen wel wat aan doen! En daar ben je nu mee bezig
Je lichamelijke klachten lijken mij door de stress te komen, je wilt niet weten wat verdriet en stress met een lichaam kunnen doen...dus eerst je zelfvertrouwen terugkrijgen en dan verdwijnen die klachten ook wel weer!(het kan ook echt geen kwaad om hier even voor naar de huisarts te gaan, daar zijn ze voor)Sterkte meid!
Morgenochtend moet ik een presentatie houden voor de klas, ik ben hier ook bang voor, niet zozeer voor de presentatie maar ik stotter nog wel eens.
Maar dat zie ik morgen wel weer.
Ik heb ook steeds vaker last van die pijn in mijn borst, begint zich nu dagelijks te vertonen.
Morgenmiddag da ik naar de psygioloog. Ik zal dan wel weer even een update geven.
Bedankt weer voor de lieve reacties en pm's, die gaven mij al de moed om de OP aan mijn moeder te laten zien. Ik hoop dat ik morgen niet in een sombere bui beland, want als dat gebeurt zit er een grote kans in dat ik de OP helemaal niet laat zien aan de psygioloog.
Dat soort dingen zijn mij al vaker gebeurt.
Nou ja, morgen dus weer een update.
Veel succes!!!Geloof dat je moeder eea nogal onderschat. Je weet zelf als geen ander wat dit voor impact op je heeft gemaakt, en hoeveel verdriet het je nog steeds doet. Niet meer over nadenken, gewoon doen!quote:
Morgen ga ik dus naar de psygioloog. Ik zit nu al weer te twijfelen of ik de OP wel echt geven zal, omdat mijn moeder ook zo iets had van dat elk kind wel gepest wordt en ben een beetje bang voor de reacties eerlijk gezegd.
Ik werd in het begin van het jaar wel eens gepest.
1 bloedneus bij de grootste pestkop, en je bent voor de rest van het jaar klaar, en weten ze dat ze je niet moeten fokken.
Bij mij werkte het dan.
Je hebt het zelf in de hand, en jij laat je pesten.
Als je die "Bob" wel van de trap had geduwd was je nu waarschijnlijk wel van die pesterijen af.
Ik zeg niet dat iedereen pestkoppen van trappen moet gooien, maar jou situatie is wel erg extreem.
Dar is wat ik erover te zeggen heb, maar ik weet natuurlijk niet wat je beperkingen inhouden, en waar je allemaal tor instaat bent en hoe je tegen dingen aankijk.
En ff offtopic: oldschool gangstarap is cool
Daar moet je niet over twijfelen; gewoon meenemen. Je kunt bij de psycholoog moeilijk een gesprek gaan houden over het lekkere weer... Je komt daar met een reden en dat heb je hier in de OP toch vrij duidelijk op papier gezet. Door die te laten lezen, zal hij/zij ook meteen een goed beeld hebben van de situatie en valt er fatsoenlijk over te praten. Je komt er niet veel verder mee als je informatie achter gaat houden.quote:
Morgen ga ik dus naar de psygioloog. Ik zit nu al weer te twijfelen of ik de OP wel echt geven zal, omdat mijn moeder ook zo iets had van dat elk kind wel gepest wordt en ben een beetje bang voor de reacties eerlijk gezegd.
Eerlijk gezegd heb ik er al respect voor dat je de OP aan je moeder hebt laten lezen; als ik in jouw situatie had gezeten, zou dat voor mij persoonlijk een grotere drempel zijn geweest dan de psycholoog de OP laten lezen. Dat is immers iemand die ervoor doorgeleerd heeft, en elke dag geconfronteerd wordt met nog veel gekkere verhalen. Praat jezelf dus ook niet aan dat je uitgelachen zult gaan worden o.i.d. want dat is niet zo.
Overigens kan ik me ook niet echt aan de indruk onttrekken dat je moeder het een beetje bagatelliseert... Niet elk kind wordt gepest en zeker niet zo erg als jij het beschrijft. Eigenlijk is het ook niet belangrijk of anderen ook gepest worden of hoe anderen met pesterijen omgaan, het gaat erom hoe jij je eronder voelt en daar heb je het gesprek met de psych voor. Zorg dus ook dat de psych volledig op de hoogte is en hij/zij niet slechts de helft van het verhaal kent omdat je de rest achterhoudt. De OP laten lezen lijkt me dan een handige eerste stap.
quote:
[..]
Dat is echt een ontzettend goed idee.
En dat idee moet je niet laten varen, en niet morgen of overmorgen over gaan twijfelen hoor. Echt uitprinten, meenemen en laten lezen!
[ Bericht 75% gewijzigd door Jordony op 10-05-2011 13:44:49 ]
gewoon meenemen! Daar is een psycholoog voor. Het pesten komt inderdaad bij meerdere kinderen voor, maar in jou geval is het zo ver gevorderd dat je voor de psycholoog wel een uitzondering zult zijn. Niet iedereen gaat naar de psycholoog. Over je pijn op de borst, ga naar de dokter. Het is overigens niet een hartaandoening, lijkt me niet aannemlijk aangezien je dat pas op veel latere leeftijd krijgt. De pijn op de borst (even snel gegoogled) is een symptoom van depressie, stress en paniekstoornis. Je bent veel gepest dus dit is wel erg aannemelijk.quote:
Morgen ga ik dus naar de psygioloog. Ik zit nu al weer te twijfelen of ik de OP wel echt geven zal, omdat mijn moeder ook zo iets had van dat elk kind wel gepest wordt en ben een beetje bang voor de reacties eerlijk gezegd.
Morgenochtend moet ik een presentatie houden voor de klas, ik ben hier ook bang voor, niet zozeer voor de presentatie maar ik stotter nog wel eens.
Maar dat zie ik morgen wel weer.
Ik heb ook steeds vaker last van die pijn in mijn borst, begint zich nu dagelijks te vertonen.
Morgenmiddag da ik naar de psygioloog. Ik zal dan wel weer even een update geven.
Bedankt weer voor de lieve reacties en pm's, die gaven mij al de moed om de OP aan mijn moeder te laten zien. Ik hoop dat ik morgen niet in een sombere bui beland, want als dat gebeurt zit er een grote kans in dat ik de OP helemaal niet laat zien aan de psygioloog.
Dat soort dingen zijn mij al vaker gebeurt.
Nou ja, morgen dus weer een update.
Je hebt het ook vaak over het feit dat je sloom bent en niet wilt gymen. Om zelfvertrouwen om te bouwen in sporten juist heel erg belangrijk. Ik weet niet hoe oud je nu bent maar begin bij een individuele sport of ga fitnessen. Dit brengt je lichaam weer in goede conditie en hier kun je je frustratie en argressie richting anderen in kwijt (lekker een bal meppen helpt
. Ga dan proberen teamsporten te doen, Daar bouw je sociale contacten op. Ikzelf ben op de basisschool en middelbare school ook gepest, zelfs op het HBO. Op HBO kan je niet meer echt spreken van pesten maar ik wordt naar mijn gevoel als minderwaardig beschouwd door de manier zij omgaan met mij. Dit is niet dagelijks en niet iedereen doet het, (zijn een aantal kutgasten) maar blijft vervelend. Is meestal omdat ik vaak hoge cijfers haal en gelijk als nerd wordt beschouwd.
Omdat je zolang gepest bent en gewoon elke dag naar school gaat, zelfs als je oma overleden is, is een teken dat je heel sterk bent. Laat die pestkoppen maar in de grond zakken. Zij zijn zwak. Gewoon schijt aan hun hebben, jij zit op hoger niveau en je moet zeker niet naar dat van hun gaan verlagen.
Ik ben heel benieuwd naar het gesprek met je psycholoog.
Ik ben overigens geen psycholoog ofzo hoor dus wat ik boven schrijf is maar wat ik denk
Jouw verhaal raakte me en ik ben oprecht geïnteresseert en hoop ook dat dit een soort van nieuwe start is waardoor je het allemaal een plekje kan geven en het geluk gaat vinden waar je ongelooflijk veel recht op hebt!
Ondanks dat jij werkelijk hulp en steun nodig hebt, is er altijd een deel dat uit jou moet komen. En je hebt het in je! Ook al lukt het niet de eerste keer, je zult heus wel echte vrienden vinden.
Misschien geen beste aanrader, maar ook via het internet heb ik gouden mensen leren kennen. Intussen meerdere malen gezien en dagen mee doorgebracht, intussen al 7 jaren lang.
Ben erg benieuwd naar je gesprek met de psycholoog, heb het lef om hem/haar alles te vertellen! Daar zijn die lui namelijk voor.
Succes!!!
Ze las het even snel door en zei dat ze niet alles had gelezen, als ze dat deed was de tijd namelijk op.
Ze begon over mijn onzekerheid over mijn lijf. Ze vroeg hoe ik dat dan in de zomer deed met zwemmen enz.
Ik zei dat ik dan een handdoek altijd voor mijn lichaam heb als ik een bikini aan heb, ze vroeg mij waarom ik dan geen zwempak aandoe, toen antwoordde ik dat ik dat niet meer doe sinds de tijd dat ik op kamp was in groep 8, de hele klas ging zwemmen en ik in badpak ging en een paar meisjes continu zeiden met mij in de buurt, ik lag gewoon naast ze, hoe lelijk mensen met badpakken wel niet zijn en hoe dom je dan wel niet moet zijn als je er een draagt.
Was ik ook in de OP vergeten. Zulke dingen.
Ik heb ook verteld dat ik een beetje teleurgesteld was in de manier hoe mijn moeder reageerde, zij zei dat mijn moeder waarschijnlijk tijd nodig had om het te 'verwerken'
De psygiologe heeft mij gezegd er over 2 weken pas echt op in te kunnen gaan aangezien het best wel wat velletjes papier zijn en ze alles goed moet doorlezen. Haar zie ik over 2 weken weer.
De psygiater heeft ook nog gebeld, ik moest een afspraak maken, waarom weet ik niet, daar ga ik begin juni heen.
Ps: de presentatie ging goed, heb een 9 gekregen
En gefeliciteerd met je 9 ik had vroeger nooit zo'n hoge punten voor presentaties, verlegen enzo. Zo te lezen een goed bezoek geweestquote:
Ik heb ook verteld dat ik een beetje teleurgesteld was in de manier hoe mijn moeder reageerde, zij zei dat mijn moeder waarschijnlijk tijd nodig had om het te 'verwerken'
De psygiologe heeft mij gezegd er over 2 weken pas echt op in te kunnen gaan aangezien het best wel wat velletjes papier zijn en ze alles goed moet doorlezen. Haar zie ik over 2 weken weer.
De psygiater heeft ook nog gebeld, ik moest een afspraak maken, waarom weet ik niet, daar ga ik begin juni heen.
Ps: de presentatie ging goed, heb een 9 gekregen
Vaak is het zo dat de psychiater eindverantwoordelijke is en hij/zij altijd na intake of soms tijdens, een psychiatrisch onderzoek doet en wat meer op de somatiek zal ingaan.Vaak willen ze ook weten hoe je t.o. medicatie staat enz. Niet iets om je druk over te maken, maar het is wat medischer gekleurd zal ik maar zeggen, maar is een onderdeel van de intakefase.
Je moeder heeft ook haar verdriet hierin en zal het ook een plaats moeten geven en zij zal het w.s. niet op dezelfde manier doen als die jij gekozen hebt, maar probeer haar erbij te betrekken zodat ze weet dat je goed bezig bent
Gefeliciteerd met het behalen van de presentatie met zo'n goed een cijfer
In het forum R&P is het niet zo "netjes" om personen openbaar op hen grammatica fouten te wijzen, misschien zou je daar voortaan rekening mee kunnen houden? avbquote:
het is psycholoog geen psygioloog. Veel sterkte..
Jij ook veel sterkte
Nee, je kan beter iemand voor lul laten staan door niets te zeggen!quote:Op woensdag 11 mei 2011 09:10 schreef zusterclivia het volgende:
[..]
In het forum R&P is het niet zo "netjes" om personen openbaar op hen grammatica fouten te wijzen, misschien zou je daar voortaan rekening mee kunnen houden? avb
Jij ook veel sterkte
En voor TS, neem de tijd voor jezelf om te herstellen
Zo onvriendelijk was dat bericht toch niet? Ik vind het juist wel sympathiek eigenlijk.quote:
[..]
In het forum R&P is het niet zo "netjes" om personen openbaar op hen grammatica fouten te wijzen, misschien zou je daar voortaan rekening mee kunnen houden? avb
Jij ook veel sterkte
TS, ik vind het ontzettend knap dat je deze stappen tot nu toe hebt gezet. Er is veel moed voor nodig om je OP aan je moeder te laten lezen. Ook al was haar reactie misschien niet helemaal zoals je verwachtte, het is voor haar ook een klap en waarschijnlijk heeft ze - zoals je psycholoog ook zegt - even de tijd nodig om het te laten bezinken. Ik wens je heel veel sterkte met het verdere verloop. Je hebt hier zeker goed aan gedaan!
Als het je echt om haar gevoel te doen is, haar op deze fout te wijzen, kan dat ook in een pm of dm toch....quote:
[..]
Nee, je kan beter iemand voor lul laten staan door niets te zeggen!
En voor TS, neem de tijd voor jezelf om te herstellen
Dat ge......... over schrijffouten
De overeenkomst met jou is dat deze persoon ook iemand is die op zichzelf is, en het liefst een prikkelarme omgeving heeft. Ik denk dat door dit karakter, hij er nooit van heeft gezegd. Ook niet in 1 op 1 momenten, in alle rust met bakkie koffie erbij. Misschien uit angst. Ik weet het niet. Had ie dat wel gedaan, dan waren er ook geen vervolggrappen gekomen. Geen uitlokkerij van respons..
Ik kan je verder niet helpen, maar misschien helpt het als je weet dat de mensen die zo gemeen kunnen doen, eigenlijk heel aardig zijn of i.i.g. kúnnen zijn. En dat hun doel in het leven niet is om jou kapot te maken. Maar dat het grapje wat wordt gemaakt over je ook echt niet meer is dan dat. Een grapje. Dat maken ze ook onderling onder mekaar.
ja man kwam pas zon jongen uit de 3e tege die ik altijd peste realiseerde me toen pas wa voor effect da had hij zat er soms nog steeds over in ontdanks dat ie nu echt zelfverzerkerd geworde wasquote:
Weet je wat het met pesten is? Diegene die pest snapt echt niet dat wat hij doet zoveel invloed heeft. Daar ben ik achter gekomen door na eerst op de middelbare school zelf wel eens te zijn gepest, nu te ontdekken dat ik op het werk juist een pester blijk te zijn. Terwijl ik het echt waar gewoon een leuk grapje vind. Blijkt dat degene ten koste van wie de grap ging, er na 6 jaar nog mee zit. Hij heeft het ervaren als een persoonlijke aanval, echt bedoeld om hem te kleineren. Terwijl ik het op dat moment onschuldige vrolijke lolbroekerij vond.
toch ng maarr ff sorry gezegd Dit is een goeie tip. Wel is het ook weer zo dat uit de slachtoffer rol komen heel lastig kan zijn omdat het als 't ware een survival strategie wordt die er lastig weer uit slijt omdat dit onbewust gebeurt.quote:
Stop met slachtoffer zijn, en ga praten. kom uit voor wat mensen jou hebben aangedaan, niets waar JIJ je schuldig om moet voelen. Praat ECHT met je hulpverleners, anders kom je hier nooit uit.
@TS, heel veel strekte! P.s., 1x in de 2 weken vond ik zelf heel weinig.
summer2bird, even een vraagje:
Ben je verder wel "stabiel"? Of ben je iemand die makkelijk kan terug vallen?
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.
Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.
Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.
Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.
Is dit een goed antwoord op je vraag?
Misschien lacht zo'n groepje pubers wel helemaal niet om jou.quote:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.
Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.
Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.
Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.
Is dit een goed antwoord op je vraag?
Dat is denk ik 'n beetje 't probleem: je wordt zo paranoide van al dat gepest in 't verleden. 
Je antwoord is heel goed en duidelijk!quote:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.
Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.
Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.
Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.
Is dit een goed antwoord op je vraag?
Ik vroeg me dit gewoon af omdat 't voor mij niet echt duidelijk was uit je posts.
Werkt je medicatie goed bij de depressiviteit?
Ik ben om exact dezelfde reden een AD gaan slikken en in mijn geval werken ze prima. Wel moet ik uitkijken met stress en ook ontdekt, met alkohol!
Het is trouwens wel handig mensen om je heen te hebben die je steunen en een beetje afleiding geven.
Mocht je werkloos zijn (sorrie, ga de topic niet nog een keer doorlezen) dan kan ik je aanbevelen om een dagbesteding te zoeken, bijvoorbeeld vrijwilligers werk
Pubers die je zomaar op een station uitlachen? Je hebt wel een heel laag zelfbeeld van je. Ik kan me haast niet voorstellen dat vreemde mensen je spontaan uitlachen, zeker niet om je uiterlijk.(Tenzij je iets lomps doet)quote:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.
Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.
Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.
Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.
Is dit een goed antwoord op je vraag?
Een van de effecten van gepest worden is dat je dingen gaat inbeelden. "Ze vinden me niks", "ze lachen me uit achter mijn rug" e.d.. Het zal best wel een keer zijn voorgekomen ivm lompe actie, maar niet om je uiterlijk, dat geloof ik niet. Hier heb ik namelijk ook lang last van gehad want ben ook redelijk zwaar gepest. Langzaam zal je er achter komen dat je 98% gewoon ingebeeld is.
Ook ga je onschuldige grappen gelijk interpreteren als oprechte beledigingen.(Zeker als de onschuldige grappen regelmatig terugkomen) Wat mij heeft geholpen is dat ik meer zelfspot heb ontwikkeld en daardoor de grappen minder serieus ging nemen.
Het is oprecht een klote situatie, maar trek je aub minder aan van andere mensen. Mijn mening is dat je te weinig met mensen omgaat(Bang om gepest te worden) en daardoor een laag zelfbeeld krijgt(Niemand wilt me e.d.) en vervolgens nog minder actie onderneemt om vrienden te maken. Een vicieuze cirkel die jezelf moet doorbreken.
TS neem de tijd voor jezelf, zoek ( eis) hulp, net zolang totdat jij jezelf kan en mag zijn!!
Even een vreemd advies. Zorg dat je in beweging blijft, ga sporten of wat dan ook.
Er is een verschil tussen pesten en plagen natuurlijk he, en pesten is voor mij hetzelfde als moedwillig iemand vernederen.quote:
ik denk dat we het niet meer over pesten hebben maar over vernederen. Een pesterij-tje, een beetje plagen moet kunnen! Echter wat TS ( en jammer genoeg veel meer mensen) is overkomen geef ik de naam: moedwillig vernederen. Iemand kapot maken.
TS neem de tijd voor jezelf, zoek ( eis) hulp, net zolang totdat jij jezelf kan en mag zijn!!
Even een vreemd advies. Zorg dat je in beweging blijft, ga sporten of wat dan ook.
Plagen is op een grappige manier iemand confronteren met bijvoorbeeld blunders die de persoon begaan heeft etc.
En dat is niet eens zo'n vreemd advies. Van sporten/bewegen gaan de meeste mensen zich beter en opgewekter voelen over zichzelf.
Sorry voor t knipwerk maar wilde ff wat punten uitlichten....quote:
-knip-
Ze begon over mijn onzekerheid over mijn lijf.
-knip-
hoe lelijk mensen met badpakken wel niet zijn en hoe dom je dan wel niet moet zijn als je er een draagt
-knip-
Ps: de presentatie ging goed, heb een 9 gekregen
vroeger (van mn 7e tot 17e) werd ik ook veel gepest vanwege mn lichaamsbouw, dikkertje dan krijg je dat, zoals je zelf al weet begint t pesten eerst als plagen en langzamerhand zal t erger worden, "pesters" zien zwakte en zullen altijd een zwakkere pakken, door het plagen zal je onzeker worden en daar door dus een makkelijker doelwit.
zo ging het tenminste bij mij
totdat ik het eens op een dag zo verschrikkelijk zat was en met dezelfde boosheid die jij beschrijft de pesters aanpakte, geweld lost niks op zeggen ze, bij mij wel, ik heb daarna nooit meer last gehad van die pesters, nieuwe pesters keken wel uit.... (btw ik zeg niet dat je ze allemaal in elkaar moet meppen )
op die manier had ik respect afgedwongen bij ze en ging dat negatieve cirkeltje om naar positief, doordat ze respect toonden en eindelijk eens normaal deden voelde ik mij langzaam aan beter, straalde dat ook uit, geen zwakkeling meer (in hun ogen dan) waardoor ik uiteindelijk de zelfverzekerde arrogante klootzak ben geworden die ik nu ben... te ver door slaan kan dus ook
over kleding, tja, ik had geen aussie daardoor was ik in de ogen van de pesters minder, hoe dan ook zal iemand met afwijkende kleding van de massa anders worden bekeken, voel jij je lekkerder in een badpak, draag je badpak! als je je onzeker voelt in een bikini zal je dat uitstralen, waardoor je dus weer makkelijker een doelwit zal worden.
laatste knipje,
je presentatie ging goed, super, probeer die goede dingen vast te houden en te koesteren!
zet m op ts de eerste stappen zijn gezet, koester de dingen die goed gaan, geef t een plekje voor jezelf en probeer t te verwerken. (slecht of niet verwerken tja t komt altijd een keer terug dan, kan binnen een jaar zijn of over 40 jaar...)
Ontopic: TS, veel sterkte, echt waar. Hopen dat het verbetert, en ik voel met je mee. Succes bij je psycholoog over 2 weken...
Mijn verhaal (veel minder extreem dan dat van TS):
Ik ben dus ook zolang als ik me kan herinneren (ong groep 3) gepest, al weet ik alleen nog maar dat echt iedereen mij moest hebben. Ik heb in alle basischooljaren 1 vriend gehad, en er werd continu (vanaf groep 7) ook gezegd dat wij homo waren -.-. Er was vooral 1 iemand die mij (en die vriend ook trouwens) heel erg pestte. Het erge was dat ze er nooit mee ophouden (ik huilde nog al snel en dat vonden ze blijkbaar leuk). Ook was ik redelijk slim, waarmee ze mij ook onophoudelijk pestten, en met gym was ik zeker de slechtste. Ik heb toen ook gedreigd (waar mijn moeder en mijn broertjes en zusje bij waren) om een einde aan mijn leven te maken, ik heb een keukenmes gepakt en dat op mij gericht, ik kon het gewoon niet meer aan. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan, ik weet zelf niet echt waarom. Ik heb me ook nog een aantal keer proberen te verzuipen, wat (natuurlijk) ook niet lukte. Ik was ontzettend eenzaam en alles leek altijd fout te gaan. Het enige waar ik me toen mee kon vermaken was computerspelletjes, schietspellen. Ik verbeeldde me altijd dat het de pesters waren die ik neerschoot, wat redelijk fucked up is. Ik zou zoiets overigens nooit doen, ik heb geen pistool en tegen de tijd dat ik er een had gevonden zou ik hem niet kopen omdat ik het niet meer wil doen.
Toen ging ik eindelijk naar de brugklas (op het gymnasium, dus dat slimheid pestten gebeurde niet meer (op school althans)) en maakte (zo dacht ik) een nieuwe start. Jammer dat ik de eerste 6 maanden een blokbeugel had, maar dat maakte niet veel uit. Ik was heel erg verlegen en vrienden maken ging moeilijk. Uiteindelijk is het gelukt om oppervlakkige vriendschappen te krijgen, die ik zag als echt goede vriendschappen. Ik werd nog steeds uitgelachen (achter mijn rug vooral) en was (ben) heel onhandig. Ik kwam erachter dat van die 'vriendengroep' maar 2 mensen mij min of meer mochten en ik ging er dus niet meer mee om (het lukte ze altijd om geld van me af te troggelen van betaal jij ook eens (we gingen na school altijd naar de supermarkt en ik betaalde best vaak). Ik werd door hen ook vaak gekleineerd en genegeerd, en ze zeiden vaak krijg kanker en sterf (ik dacht als grapje...). Dit was het ergste in de 3de, toen ik er dus echt achterkwam dat ze nooit echt mijn vrienden zijn geweest, meer schoolmaten.
Dat heeft me heel erg dwarsgezeten, en aan het begin van de 4de (waar ik nu in zit) had ik echt een slechte tijd. Ik werd genegeerd, en gepest door andere mensen van andere klassen. Ik was toen iets sterker en ik had soms echt zin om erop te meppen. Dit heb ik nooit gedaan, omdat ik bang ben iemand te verwonden. Ik wil niemand pijn doen, en ik ben 1 keer in mijn leven echt geflipt en toen werd iedereen boos op mij. Ook dacht ik (omdat het echt 'stoere boys' waren (ze hadden bivakmutsen gekocht om iemand in elkaar te slaan (zeiden ze)) dat ze mij wel eens flink te pakken zouden nemen als ik iemand een klap zou verkopen. In het begin van de 4de had ik dus helemaal geen vrienden, en voelde ik me mede daardoor ongelooflijk eenzaam. Ik heb toen vaak gedacht dat ik ze dood wou. Allemaal, het maakte me af en toe niets meer uit. Ook mijn punten niet, die langzaam de afgrond in gleden, en waarvoor ik nu nog hard moet werken om over te gaan. Ik heb zelfs even gedacht dat ik schizofrenie had (zo'n test gedaan op internet, niet te vertrouwen ik weet het, maar ik dacht niet echt na in die periode), en voelde me eenzamer dan ooit. Ik was echt op het randje van de afgrond, 's avonds in mijn bed huilde ik vaak, om mijn leven, om de wereld, om mijn irrationele angst schizofrenie te hebben, om geen plezier te hebben, om mijn onverschilligheid of alles eindigt of niet. Toen heb ik via via iemand gevonden waar ik dit alles kwijt kon, wat me zo ontzettend hielp, dat ik er nu min of meer bovenop ben (ik heb nog steeds niet echte vrienden, maar het komt dichter in de buurt). Ik ben ook nog naar de psycholoog geweest (moest van mijn ouders, voor mijn punten) en heb hem hier niets van verteld (ik vertrouwde hem niet, ik ben nogal paranoïde geworden), wat ik nu wel jammer vind, maar het gaat beter, dus is het goed. Ik heb soms nog steeds het idee dat het niet veel uit zou maken als ik nu dood zou gaan, en dat er toch niemand om zou rouwen als ik dood zou gaaan, maar dat is vooral als er iets echt rots gebeurt is.
Zo, een heel typwerk, ik heb geprobeerd het min of meer leesbaar te houden, sorry als dat niet gelukt is. Ik ben blij dat ik het getypt heb, een hele opluchting, ik loop er al lange tijd mee rond en niemand (behalve die via via vriendin) weet erover.
[ Bericht 46% gewijzigd door Newbie114 op 15-05-2011 20:34:36 ]
van mij mag je, voor mij was het al een enorme overwinning om mijn verhaal te typen, misschien voor jou ookquote:
Wow TS, raar verhaal joh. Ik kan me er wel in vinden, eigenlijk, en nu jij het durft om er iets over te zeggen wil ik hier eigenlijk ook mijn verhaal doen als dat goed is... Graag reactie, anders maak ik een nieuw topic
Ontopic: TS, veel sterkte, echt waar. Hopen dat het verbetert, en ik voel met je mee. Succes bij je psycholoog over 2 weken...
Edit boven.quote:
[..]
van mij mag je, voor mij was het al een enorme overwinning om mijn verhaal te typen, misschien voor jou ook
Ook jouw verhaal hoe je jeugdjaren ook zo mis zijn gelopen gelezen en ik kan uit bovenstaande enkel concluderen dat ze een pispaal nodig hadden en die was dus jij tdt (het maakt me zo woestquote:Toen heb ik via via iemand gevonden waar ik dit alles kwijt kon, wat me zo ontzettend hielp, dat ik er nu min of meer bovenop ben (ik heb nog steeds niet echte vrienden, maar het komt dichter in de buurt). Ik ben ook nog naar de psycholoog geweest (moest van mijn ouders, voor mijn punten) en heb hem hier niets van verteld (ik vertrouwde hem niet, ik ben nogal paranoïde geworden), wat ik nu wel jammer vind, maar het gaat beter, dus is het goed. Ik heb soms nog steeds het idee dat het niet veel uit zou maken als ik nu dood zou gaan, en dat er toch niemand om zou rouwen als ik dood zou gaaan, maar dat is vooral als er iets echt rots gebeurt is.
)Misschien zou je alsnog, voor juist het laatste stukje verwerking, naar een psycholoog kunnen gaan. De klachten die jij omschrijft kunnen vaak een "voedingbodem" zijn om een depressie te ontwikkelen op latere leeftijd.. Probeer dit voor te zijn.......
En goed dat je die persoon hebt waarbij je je hart tdt kon luchten
ik hoop dat je nog steeds contact hebt met diegene.[ Bericht 0% gewijzigd door zusterclivia op 18-05-2011 17:35:14 ]
Hopelijk kun je een beter sociaal leven opbouwen nu je in een andere klas zit. Ook het leugentje tegenover je klasgenoten betreft vrienden, uitgaan en dergelijks is totaal niet erg, zorg alleen niet dat je niet overdrijft; ik denk niet dat je dat snel zou doen maar toch zeg ik het even. Ik zie het positief voor je in, als een paar meiden uit je klas uitgaan zeg dan bijvoorbeeld dat je ook plannen hebt en met hun zou mee willen.
School is de ideale plek om vrienden maar ook vijanden te creëren. Zorg dat je wat vaker praat en mensen zullen je gauw gaan waarderen. In mijn leven heb ik gemerkt dat mensen ná school zich wat meer op hun gemak voelen en je daardoor eerder als vriend(in) zien dan zomaar een klasgenoot. Ook is het belangrijk om (negatieve) meningen van anderen in hun waarde te laten, trek je er niet veel van aan.
Ik ben benieuwd wat je psycholoog te zeggen heeft, houdt ons op de hoogte.
Succes meid.
Dat kan wel. Ik ben ook veel gepest, en ook door onbekenden op stations en op straat werd ik uitgescholden. Op de een of andere manier straal je het gewoon uit. Ook zou het kunnen zijn dat TS bijvoorbeeld een lichte vorm van Asperger heeft (hoeft niet zo te zijn hoor, onzekerheid/onhandigheid kan ook gewoon door pesten komen, maar ik lees over niet houden van hard geluid, een ramp in sport, slecht met sociale contacten en "dan zie ik jullie gezichten niet"), en met Asperger loop/doe je toch een beetje raar/anders, en mensen zíen dat.quote:
[..]
Pubers die je zomaar op een station uitlachen? Je hebt wel een heel laag zelfbeeld van je. Ik kan me haast niet voorstellen dat vreemde mensen je spontaan uitlachen, zeker niet om je uiterlijk.(Tenzij je iets lomps doet)
Niet dat ze dan de macht zouden moeten hebben om je dag te verpesten, ik bedoel, wat heb jij er nou voor een boodschap aan dat iemand je er gek uit vindt zien..? Da's toch hun probleem dan? Maar goed, ik geloof best dat ook wildvreemden dingen gaan roepen.
Toch vind ik 't gek, en zit er zeker iets in dat je je het ook gewoon in kunt beelden. Zodra er om je heen gelachen wordt, zul je wellicht automatisch het idee krijgen dat het om jou gaat op het moment dat je veel gepest wordt, terwijl de kans veel groter is dat ze gewoon om iets anders lachten.quote:
Maar goed, ik geloof best dat ook wildvreemden dingen gaan roepen.
En áls het al zo is dat wildvreemden (bijv. die pubertjes) dingen naar je gaan roepen of je uit gaan lachen, dan is dat domweg stoerdoenerij naar hun maatjes toe. Hadden ze er in hun eentje gestaan, waren diezelfde stoertjes gewoon stil naar de grond blijven kijken.
Het roepen van dingen of een wildvreemde uit gaan zitten lachen, is een soort bewijzingsdrang ofzo en komt alleen maar voort uit hun eigen onzekerheid.Ik ben eerlijk gezegt een beetje nerveus, want nu heeft ze als goed is de hele OP gelezen.
Volgende week moet ik trouwens ook naar de psychiater.
Ik hoop dat het gesprek goed gaat,
Mijn moeder heeft helaas het er nooit meer met mij over gehad en heeft ook niks tegen mijn vader gezegt.
Ik begin ook steeds meer last te krijgen van mijn keel, buik, borst en hoofd(pijn ect.)
Ik post straks even hier hoe het gesprek ging.
Je zet de eerste stappen om beter te worden. Heel dapper en getuigt van kracht.quote:
Ik heb om 14.15 weer een gesprek zo met de psychologe,
Ik ben eerlijk gezegt een beetje nerveus, want nu heeft ze als goed is de hele OP gelezen.
Volgende week moet ik trouwens ook naar de psychiater.
Ik hoop dat het gesprek goed gaat,
Mijn moeder heeft helaas het er nooit meer met mij over gehad en heeft ook niks tegen mijn vader gezegt.
Ik begin ook steeds meer last te krijgen van mijn keel, buik, borst en hoofd(pijn ect.)
Ik post straks even hier hoe het gesprek ging.
De psychologe had het hele verhaal gelezen, en begon met zeggen dat ik mij absoluut nergens voor hoefde te schamen daar, ze zei dat zij er juist voor was, om een uitlaatklep te zijn.
Vervolgens ging het over mijn vader die altijd heeft gezegd dat ik juist gepest werd omdat ik het ook toeliet en het dus mijn schuld was.
Zij zei dat dat absoluut niet zo was en mijn vader dat echt alleen maar heeft gezegd omdat hij altijd voor zichzelf heeft kunnen opkomen en ook zich nooit zo in anderen heeft kunnen verplaatsen.
Ze zei dat elk kind anders is en dat een kind juist wat kwetsbaarder is, vooral ik, omdat ik sociaal nooit zo sterk in mijn schoenen stond door contactstoornissen.
Ook hadden we het over dat ik nooit wat durf te melden bij mijn ouders.
Ze begreep dat ik het moeilijk vind om de situatie waar ik nu inzit te doorbreken maar vind wel dat dit wel gedaan moet worden, wil ik verder gaan.
Ze zei dat de reden waarom ik dit jaar niet gepest word is omdat ik nu bij mensen in de klas zit die allemaal serieus hun diploma willen halen, ze zijn wat ouder en zij laten mensen echt in hun waarde.
Ook zegt ze dat ik mij dit jaar ook meer begin te ontwikkelen, juist omdat ik word opgenomen in de groep, ik ga niet echt mee stappen ofzo, maar er komen echt mensen naast mij zitten tijdens de les, en praten ook normaal tegen mij. Ook omdat er totaal geen "groepjes" zijn in de klas.
Iedereen zit er voor zichzelf.
Ze zei dat ik ooit wel als een normaal mens zou kunnen communiceren maar dat in stapjes moet gaan, dat ik niet meteen resultaat moet verwachten van mijzelf, en ook niet boos op mijzelf moet worden als ik faal.
Volgende week moet ik naar de psychiater, maar dat is voor mijn medicijngebruik.
Over 2 weken moet ik weer naar de psychologe.
Succes ermee hé!quote:
Ik was het even vergeten te posten
De psychologe had het hele verhaal gelezen, en begon met zeggen dat ik mij absoluut nergens voor hoefde te schamen daar, ze zei dat zij er juist voor was, om een uitlaatklep te zijn.
Vervolgens ging het over mijn vader die altijd heeft gezegd dat ik juist gepest werd omdat ik het ook toeliet en het dus mijn schuld was.
Zij zei dat dat absoluut niet zo was en mijn vader dat echt alleen maar heeft gezegd omdat hij altijd voor zichzelf heeft kunnen opkomen en ook zich nooit zo in anderen heeft kunnen verplaatsen.
Ze zei dat elk kind anders is en dat een kind juist wat kwetsbaarder is, vooral ik, omdat ik sociaal nooit zo sterk in mijn schoenen stond door contactstoornissen.
Ook hadden we het over dat ik nooit wat durf te melden bij mijn ouders.
Ze begreep dat ik het moeilijk vind om de situatie waar ik nu inzit te doorbreken maar vind wel dat dit wel gedaan moet worden, wil ik verder gaan.
Ze zei dat de reden waarom ik dit jaar niet gepest word is omdat ik nu bij mensen in de klas zit die allemaal serieus hun diploma willen halen, ze zijn wat ouder en zij laten mensen echt in hun waarde.
Ook zegt ze dat ik mij dit jaar ook meer begin te ontwikkelen, juist omdat ik word opgenomen in de groep, ik ga niet echt mee stappen ofzo, maar er komen echt mensen naast mij zitten tijdens de les, en praten ook normaal tegen mij. Ook omdat er totaal geen "groepjes" zijn in de klas.
Iedereen zit er voor zichzelf.
Ze zei dat ik ooit wel als een normaal mens zou kunnen communiceren maar dat in stapjes moet gaan, dat ik niet meteen resultaat moet verwachten van mijzelf, en ook niet boos op mijzelf moet worden als ik faal.
Volgende week moet ik naar de psychiater, maar dat is voor mijn medicijngebruik.
Over 2 weken moet ik weer naar de psychologe.
mijn advies is hier al genoemd en daar sluit ik me bij aan
sterkte
foutje ik lees nu net dat je al bij een psychologe loopt sorry dan.
Het positieve is dus dat het pesten veel minder zal zijn hoe ouder jij wordt. Er zullen wel altijd wat rotte appels tussen zitten, maar over het algemeen wordt het leven draaglijker. Ik ben zelf ongeveer tot mijn 15e gepest en daarna hield het op (ik was eindelijk in staat het te negeren en niet meer emotioneel te reageren en liep niet meer weg.. vaak snappen ze dan niet meer wat ze moeten doen als je gewoon blijft staan en ze in de ogen kijkt).
Ten tweede heeft de psycholoog gelijk dat je nu niet kunt verwachten dat dingen meteen zullen lukken als jij het probeert. Je zult steeds kleine stapjes moeten nemen om in contact te komen met anderen en met de tijd zal dit makkelijker gaan. Dit is niet alleen een rationeel leerproces, maar ook een kwestie van 'wennen' aan het feit dat je jezelf tussen mensen begeeft.
Het zal ook weleens gebeuren dat jij denkt dat het over jou gaat als ergens een groepje mensen aan het lachen is. Probeer dan jezelf te realiseren dat zij waarschijnlijk helemaal niet met jou bezig zijn, maar dat die gedachte voortkomt uit jouw ervaringen (been there, done that).
Ten derde zijn de lichamelijke klachten hoogstwaarschijnlijk een gevolg van stress. Probeer jezelf niet te druk te maken erover.. probeer te voorkomen dat het een vicieuze cirkel wordt van druk maken - ziek voelen - druk maken over ziek voelen - nog zieker voelen - etc.
Het makkelijkste - hoe vervelend het ook is - is om te gaan sporten. Je bouwt dan weerstand op, je spieren zullen wat losser aanvoelen, en omdat je lekkerder in je vel zit zul je vervolgens ook een beter gevoel erbij hebben psychisch gezien.
Anyways, veel sterkte. Pesten kan veel kapot maken.
Maar nogmaals, ga sporten! Het zal echt verschil maken. En dan bedoel ik niet meteen om af te vallen, maar om het voldanere / relaxtere gevoel dat je in je lijf zal hebben erdoor. Je zal je energieker voelen en dat heeft een positieve uitwerking op je psyche.
Succes.
PS: Maak je niet te druk om uitgaan en seks enzo. Je bent nog jong en het is echt beter om eerst aan jezelf te werken voor je jezelf in het diepe gooit met dingen waardoor je nog onzekerder zou kunnen worden.
[ Bericht 4% gewijzigd door Marc1981 op 27-05-2011 17:23:49 ]
De hele dag al eigenlijk.
Vanochtend begon dat al door een misplaatste opmerking van mijn zusje, ik reageer boos daarop en mijn ouders geven mijn zusje gelijk.
Daarna hele dag ruzie gehad met zusje, stel kleine kinderen dat we zijn.
Ik had ook beter moeten weten.
Ik was vandaag erg stil en somber maar heb echt geprobeerd om er niks van te laten merken.
Dat is dus niet gelukt, mijn moeder zei daarstraks ineens dat ik ongezellig en stil was.
Kort daarna zei ze ineens (zonder aanleiding) dat ik te dik aan het worden ben en dat ik echt moet afvallen anders word ik echt te dik.
Toen zei ik dat ik al mijn best doe om af te vallen,
en weet je, dat doe ik echt, ik eet altijd fruit, eet haast nooit vettigheid en drink weinig frisdrank en veel water. En ook doe ik echt mijn best om zoveel mogelijk te bewegen.
Maar mijn moeder zei dat ik nooit mijn best doe,
uiteindelijk hele ruzie gehad omdat ik op een gegeven moment aan het huilen was (hoewel ik dat echt probeerde te verbergen) en zij vroeg wat mijn probleem was.
Ik zei dat er geen probleem was, ik heb al zovaak deze discussie geprobeerd te voeren met mijn moeder (ook over andere dingen) en het komt er altijd op neer dat ik sorry zeg omdat ik huil ofzo.
Nadat zij dit zei had ik ook geen trek meer in het avondeten (een broodje met zalm, verder niks) en liet dat staan.
Toen zei mijn zusje zo van waarom ik dat liet staan en dat dat vast kwam omdat mijn moeder een opmerking had gemaakt over mijn gewicht.
Toen kreeg ik weer ruzie met mijn moeder. Die vond dat ik mij aanstelde, en begreep niet waarom ik geen trek meer had en dacht dat ik het verzon om aandacht te trekken.
Dus na 30 minuten van boos gemopper op mij mocht ik naar mijn kamer,
komt ze net weer binnen en zegt ze dat ze een dieet wil volgen met mij omdat zij ook wil afvallen.
Ze snapt niet waarom ik zo doe en denkt (en zegt ook) dat het gewoon aandachttrekkerij is.
Ook heb ik vannacht de hele nacht niet kunnen slapen van de pijn in mijn buik, heb dit tegen haar gezegd en zij deed net alsof ze het niet hoorde, daarna nog een keer gezegd en toen vroeg ze wat ik nu wou dan.
Ik zie het nu echt niet meer zitten. Ik weet niet wat ik ga doen, ik ben echt heel erg verdrietig, en er is niemand aan wie ik mijn bericht kwijt kan, vandaar dat ik het hier doe.
Ik heb er al een paar keer over gedacht om mijzelf maar gewoon ergens op te knopen, of weglopen, of allebei.
Misschien is het geen raar idee om vanaf morgen gewoon een halfje Risperdal extra te nemen.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
En trouwens, mijn gewicht zit nog op gezond gewicht, ik heb het meerdere malen uitgerekend, maar ik zie er ook als een lelijk vadsig zwijn uit.
Is er niet een plek waar je heen kunt, of iets wat je kunt doen, om in elk geval je moeder en/of zusje wat meer te kunnen ontlopen? Als je zo op elkaars lip zit en er irritaties ontstaan, wordt jouw gemoedstoestand er sowieso niet veel beter op namelijk, blijkt al uit je laatste post...
*schijtlollige-opmerking, maar er zijn wel Fokkers die je er over willen praten. Daarbij is het handig fappende 17-jarige jongetjes te ontwijken
Mijn tips voor wat je allemaal hebt gezegd in je laatste post:
Ga sporten! Geloof het of niet, maar het is echt iets waarmee je je kan ontwikkelen! Lekker je hoofd leeg maken, je kan een beetje afvallen en dus een prachtig lichaam creeeren wat je ook weer meer zelfvertrouwen geeft en last but not least: sport is een van de makkelijkste manieren om contacten te leggen met mensen. Als je bent 't sporten heb je altijd iets om over te praten met de mensen die op dat moment ook zijn 't sporten! Verder is het natuurlijk ook nog een leuk gespreksonderwerp voor bijvoorbeeld op school.
Als je met dit sport-idee door wil gaan, laat me wat weten! Ik weet aardig veel van sporten en de gezonde voeding die je daarbij moet gebruiken, dus ik kan je nog genoeg tips geven als je hiermee door wil gaan!
Heel veel succes met alles!
Dus mijn tip voor je, nogmaals, als het haalbaar is natuurlijk (aan je leeftijd kan het niet liggen): ga zelfstandig wonen en zie jezelf groeien. Je moet dan eigenlijk wel en op een gegeven moment lukt het ook. Want waar ik nog, toen ik bij mijn ouders woonde, hele avonden niets anders deed dan gamen, is dat nu totaal het geval niet meer bij mij. En dat is erg fijn kan ik je vertellen
Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijtquote:
summer2bird, ik heb je hele verhaal en het hele topic gelezen... heeft me wel ontroerd en vind t superknap van je dat je de OP aan je psycholoog en moeder hebt laten lezen! Alleen jammer om dan nu je laatste post te lezen...
Mijn tips voor wat je allemaal hebt gezegd in je laatste post:
Ga sporten! Geloof het of niet, maar het is echt iets waarmee je je kan ontwikkelen! Lekker je hoofd leeg maken, je kan een beetje afvallen en dus een prachtig lichaam creeeren wat je ook weer meer zelfvertrouwen geeft en last but not least: sport is een van de makkelijkste manieren om contacten te leggen met mensen. Als je bent 't sporten heb je altijd iets om over te praten met de mensen die op dat moment ook zijn 't sporten! Verder is het natuurlijk ook nog een leuk gespreksonderwerp voor bijvoorbeeld op school.
Als je met dit sport-idee door wil gaan, laat me wat weten! Ik weet aardig veel van sporten en de gezonde voeding die je daarbij moet gebruiken, dus ik kan je nog genoeg tips geven als je hiermee door wil gaan!
Heel veel succes met alles!
)Ach, ik las laatst nog een topic over lopen in de nacht...quote:
[..]
Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijt
Vind ik zelf eerlijk gezegd ook super chill, bijkomend voordeel - muziekje op - je kan hardlopen
als je moe ben ga je gewoon wandelen, geen tijdsdruk... gewoon genieten van de rust en je omgeving, je doet het dus niet zozeer omdat je betere conditie wilt krijgen, maar gewoon omdat het chill is Klopt dat het niet alles oplost, maar het geeft je wel een zetje in de rug.quote:
[..]
Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijt
je bent goed bezig nu, praat tegen je psygoloog over alles wat je dwars zit.
en mijn onprofessioneel advies zou zijn: vind iets, waar je zelfvertrouwen van gaat krijgen. lelijk, dik, doet er niks toe uiteindelijk. als jij blij bent met jezelf, dan zullen mensen je leuk vinden. dat is misschien de grootste drempel die je overmoet, dat je van jezelf gaat houden.
Ik dacht, laat ik eens een update geven.
Ik heb nu weer veel last van buien. En die worden ook steeds extremer. Buien van "ik ben zo vrolijk" naar "ik wil dood".
Bijvoorbeeld: deze week kreeg ik mijn cijfers terug van Nederlands, dat bleek een 5 te zijn. Ik heb bijna de hele dag mij erg somber gevoeld en neerslachtig. Ik had zoiets van "zie je wel, nu ga ik nog niet de havo halen, net zoals die jongeren uit mijn vorige jaar tegen mij hebben gezegd"
Ik dacht toen zo van "ja, als de leraren mij niet toelaten naar het examenjaar van havo, en ik naar het MBO moet, dan knoop ik mij liever op"
Ik was toen erg neerslachtig. Net zoals vorige week vrijdag, toen ik te horen kreeg dat ik voor aardrijkskunde een 5 had. Toen was mijn dag ook ineens waardeloos en had ik ineens nergens zin in. Ik voelde mij gewoon zo verschrikkelijk teleurgesteld in mijzelf.
Maar dat zijn buien, soms komen ze met een reden, vaak niet, maar ik heb wel in de gaten dat ze steeds minder vaak komen maar als ze komen, dat ze steeds heftiger worden.
Maar ik heb nu meer periodes dat ik mij gewoon blij voel. Mijn hoofdpijn is weg, dat is wel fijn, en volgens mij was die er gewoon omdat ik toetsweek had enzo.
Ik ben voor de 2de keer met de klas wat wezen drinken zonder leraar. Een meisje vroeg of ik ook meeging. Het was wel gezellig, wel jammer dat ik niet echt mijzelf was, is nog erg raar vind ik, onder mensen zijn
Mijn buik en borst doen nog wel regelmatig zeer
Ook heb ik steeds vaker zo'n gevoel in mijn keel dat er een slijmprop ofzo inzit. En ook het gevoel dat er iets zwaars op mijn hoofd ligt wat mij naar beneden trekt.Ik heb mijn eindresultaten nu binnen, en ik ga over met een 5, een 5, een 6, een 6, een 7, een 7, een 7, en een 8
Ik vind die sombere buien best wel irritant, ik bedoel, ze komen zonder dat ik daar controle over heb, en ik kan ze gewoon weg niet negeren, ik probeer het wel, omdat mijn moeder telkens zegt dat ik mij niet zo moet aanstellen en gewoon moet lachen maar ik blijf gewoon somber
Ook ben ik naar de psychiater geweest. Ik ben nu van de Ritalin af
volgens mij ga je goed zo. met mensen omgaan, daar wen je aan, gewoon blijven doen, en als je niet jezelf kunt zijn, gooi dan op zon avindje gewoon 1 keer iets in de groep dat wel van jezelf komt, zodat ze je een beetje leren kennen.
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.
Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.
Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)
En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.
Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.
Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.
Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.
Misschien kan je mensen zoeken die hetzelfde als jij doormaken en erover praten met hun, ik denk dat dat meer helpt dan met andere eerlijk gezegd, want die weten wat je doormaakt..
heel veel sterkte en succes!
Is hier iets aan vooraf gegaan? Zoniet; Op zon moment mag je ook best een beetje boos worden op je ouders, want dit slaat nergens op. Zij zijn degene die echt om je geven en dan doe je zoiets niet. Als je moeder graag gekookte eieren wil, kan ze die ook best zelf maken toch?quote:Op donderdag 30 juni 2011 14:00 schreef summer2bird het volgende:
Hi, wederom moet ik weer even wat kwijt:
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.
Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.
Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)
En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.
Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.
Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.
Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.
Je moet niet over je heen laten lopen, door niemand niet. Je leeft hoe je bent, als en voor jezelf. Als jij ergens wordt gebruikt en je wil dat niet, moet je het niet doen. Probeer wel de confrontatie met je ouders als die boos zijn (waarvoor ze hierbij volgens mij geen enkele reden hadden) uit de weg te gaan en ga ergens heen waar je je veilig voelt... Wellicht ander familie? Uiteindelijk komen ze wel weer bij zinnen..
Nee, niks aan voorafgegaan.quote:
[..]
Is hier iets aan vooraf gegaan? Zoniet; Op zon moment mag je ook best een beetje boos worden op je ouders, want dit slaat nergens op. Zij zijn degene die echt om je geven en dan doe je zoiets niet. Als je moeder graag gekookte eieren wil, kan ze die ook best zelf maken toch?
Je moet niet over je heen laten lopen, door niemand niet. Je leeft hoe je bent, als en voor jezelf. Als jij ergens wordt gebruikt en je wil dat niet, moet je het niet doen. Probeer wel de confrontatie met je ouders als die boos zijn (waarvoor ze hierbij volgens mij geen enkele reden hadden) uit de weg te gaan en ga ergens heen waar je je veilig voelt... Wellicht ander familie? Uiteindelijk komen ze wel weer bij zinnen..
Geen idee, normaal doen ze dat ook zelf, maar nu moest ik het ineens.quote:
Ts, waarom moet jij die eitjes koken? Waarom moet jij het ontbijt van je ouders maken? Waarom is dat jouw taak?
Anders vragen ze het gewoon als ik wakker ben en beneden zit, maar dit is niet de eerste keer dat ze mij zoiets flikken
Daaaaaaaaaaaaaaaaamn. Wat een rotlui.quote:
Hi, wederom moet ik weer even wat kwijt:
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.
Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.
Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)
En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.
Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.
Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.
Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.
Ik heb even de hele topic gelezen
Wat een werk.Ik ben zelf vroeger ook veel gepest, maar het heeft op mij niet zo'n dramatisch effect gehad als het op jou heeft. Loop je nu zowel bij een psychiater als bij een psycholoog? Is dat wel fijn als je overal twee keer je verhaal moet doen?
Trouwens, ik weet niet hoe je je voelt bij je psycholoog, maar er zijn er ontzettend veel en in alle soorten en maten, je zit niet vast aan degene waarbij je nu zit als je je daar niet 100% blij mee voelt. Aan de reacties die je zei dat zij gaf, -vind ik- dat dat niet getuigt van een goede psycholoog, maar misschien komt dat omdat het een beknopte versie is die jij geeft. Ik heb zelf vier psychologen gehad voordat uiteindelijk de vijfde eentje was die mij echt kon helpen en waar ik me ook prettig bij voelde om alles op tafel te gooien.
Verder denk ik niet dat ik je kan helpen, maar ik wil je nog wel even meegeven dat je je eigen probleem niet moet onderschatten, je mag best trots op jezelf zijn al dat je uberhaupt wil werken aan je problemen en niet gewoon de handdoek in de ring gooit. Ik zou proberen om wat je ouders zeggen en doen met een korrel zout te nemen, hoe lastig dat ook is, en je te focussen op jezelf. Als jij het gevoel hebt dat zij jou niet begrijpen ondanks herhaalde pogingen iets uit te leggen, laat het dan gaan. Voor mijn ouders duurde het ook een paar jaar voordat zij mijn problemen begrepen en ook respecteerden/accepteerden.
Dus, niet opgeven! Ik ga de topic volgen vanaf nu
Ik ben vergeten of je leeftoijd langsgekomen is in dit topic, maar ik zou als ik jou was alles op alles zetten om zo snel als dat mogelijk is op jezelf te gaan wonen. Dat hoeft niet morgen of volgende week, maar is wel iets om je op te focussen. Ik denk dat je pas dan werkelijk zinnig met jezelf aan de slag kan, want met van die ingewikkelde ouders, lijken je eigen problemen alleen maar nog complexer.
Het zou je ook kunnen helpen om voor jezelf te leren anders met tegenslag en depressie om te gaan. Want hoewel ik je ouders niet empathisch vind, is het tegelijkertijd wel zo dat huilen een slechte manier is om aandacht te vragen. Het is de emotionele uitweg van iemand die zich klemgezet voelt, maar helaas volkomen onconstructief als basis voor een goed gesprek. Dat moet je goed voor ogen houden, dat je dat niet mee wilt nemen in een eventuele relatie met een partner, en om dat mechanisme van je af te schudden kun je het best een tijd op eigen benen staan.
Ik draaf trouwens volkomen door in dat advies (want=speculatieve toekomst), maar zo gaat het door mijn hoofd, als ik je verhaal lees. Blijven praten met je psycholoog, en toewerken naar zelfstandigheid, dat zou ik je als belangrijkste advies willen meegeven in ieder geval. Je klinkt helemaal niet gek in ieder geval, en bepaald niet dom ook, dus hoe je het ook doet: hou vast aan jezelf en geloof in jezelf. Je bent leuker dan je denkt (of dan ze je wijs proberen te maken).
En dan doe je het en eet ze het niet op? Volgende keer gewoon een ongekookt eitje onder haar kussen leggen zal dr wel leren.
quote:
Je moet meer voor jezelf opkomen, helemaal als je moeder je wakker gaat maken omdat ze wilt dat je eieren voor haar en je pa kookt. Gewoon zeggen dat ze dat zelf wel kunnen doen omdat je slecht geslapen hebt.
En dan doe je het en eet ze het niet op? Volgende keer gewoon een ongekookt eitje onder haar kussen leggen zal dr wel leren.
Maar OT,
Heftig verhaal TS. Sterkte, en probeer idd wat sterker in je schoenen te staan, hoe moeilijk dit ook is.
En vooral praat er goed over met je Psycholoog, die mensen zijn er voor.Ik vind je nog lief, als mijn ouders dat zouden flikken had ik ze 'n paar rauwe eieren naar hun hoofd gegooid.quote:
Je moet meer voor jezelf opkomen, helemaal als je moeder je wakker gaat maken omdat ze wilt dat je eieren voor haar en je pa kookt. Gewoon zeggen dat ze dat zelf wel kunnen doen omdat je slecht geslapen hebt.
En dan doe je het en eet ze het niet op? Volgende keer gewoon een ongekookt eitje onder haar kussen leggen zal dr wel leren.
En TS moet hetzelfde doen, niet over je laten lopen en zo snel mogelijk proberen uit huis te gaan. Op de vraag "of dat wat later kon"?quote:
Hi, wederom moet ik weer even wat kwijt:
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Hier had haar antwoord moeten staan op de vraag of haar iets aan d'r handen mankeert. Kom op hé, het is prima als je een eitje voor iemand kookt, maar je bent geen slaaf ofzo. 't Is blijkbaar echt tijd om het huis uit te gaan, ook als ik de rest van je verhaal zo lees... Het klinkt misschien wat lullig, maar met zulke mensen had ik allang alle contact verbroken.Ik heb dit met tranen in mn ogen gelezen... Ik vind je een ontzettend mooi meisje. Schaam je niet. Probeer zelfvertrouwen te kweken. Ga rustig sporten op een sportschool. Leer jezelf mooi vinden. Vriendschap is idd heel belangrijk... Je wordt niet meer gepest, je bent naar de pub geweest. Ontzettend goed! Leer mensen beter kennen, mensen zullen je leuk vinden....quote:
Hi, dit wordt een lang verhaal, mijn excuses ervoor alvast.
[ Bericht 86% gewijzigd door JoeyT op 30-06-2011 20:59:40 ]
Ik hoop dat je snel uit huis kunt, want als er iets goed is in bepaalde gevallen dan is het dat wel.
.
Probeer eens een goede multivitamine pil zoals Solgar of Alive! Womensquote:Ook heb ik lichamelijke klachten waarvan ik niks zeg. Bijv. pijn op de borst+ drukkend gevoel, omhoogkomend maagzuur, hoofdpijn, steken in zij zonder reden.
http://bodyenfitshop.nl/vitamines-vrouwen
Ga eens sporten, bij voorkeur een intensieve vechtsport (bjj, kickboksen, krav maga), is goed voor je zelfvertrouwen (geest) en conditie (lichaam).
[ Bericht 67% gewijzigd door slashdotter3 op 01-07-2011 04:31:38 ]
- wat zijn het voor luie ouders dat ze jou je bed uittrappen om eieren te koken?quote:
Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.
Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.
Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.
Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)
En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.
Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.
Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.
Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.
- ik wilde bij het lezen van je verhaal al voorstellen gewoon die handtekening te vervalsen, gelukkig kwam je daar zelf ook al op. Tevens raad ik je aan om gelijk ff een kopie of scan van hun paspoorten te maken, als je in de toekomst weer ruzie op een cruciaal moment krijgt en je hebt hun medewerking nodig (zoals kopie paspoort) kunnen ze je daar niet meer mee pakken/chanteren. Maar goed, als je binnenkort 18 wordt heb je je ouders niet meer nodig voor dat soort zaken.
- als je 18 bent trouwens gelijk inschrijven bij woningbouw verenigingen. Kan je woonduur opbouwen. Sowieso gaat je leven drastisch positief veranderen als je naar het hoger onderwijs gaat en op kamers gaat wonen.
Enorm bedankt voor de lieve en helpvolle reactie's en pm's.
Ik heb besloten om ermee te kappen.
Met het leven bedoel ik.
Ik ben het zat. De avonden zijn het ergst. Dan voel ik me zo alleen.
Ik ben ontslagen bij de keurslager waar ik werkte. 2 weken geleden ben ik aangenomen bij de Wibra.
Maar ik heb zo'n stress om dat baantje, doe ik het wel goed, stel ik niemand teleur enzo.
Mijn moeder was langsgeweest toen ik aan het werk was, en toen ik thuis kwam zei ze dat ik het heel slecht deed en dat mijn collega's me ook wel slecht vonden enzo.
Ik wil zo graag op mezelf wonen maar ik kan dat niet met mijn inkomen + als ik op mezelf woon dan ben ik helemaal in mijn uppie...
Ik denk eraan om mezelf om te brengen door chloroform in te ademen.
Ik ben zo fucking in de war en in de stress.
Als ik dit niet eens aankan, hoe zou dat dan later moeten?! Niet dus.
Ik ben zo in de war, en ik kan er met niemand over praten. De psygiologe zie ik pas volgende week (nadat ik d'r 5 weken niet had gezien omdat ze op vakantie ging) en met mijn ouders valt niet te praten omdat zelfmoord egoistisch is en als ik ergens mee zit moet ik maar met de psychiologe praten. Die er dus niet is.
Sorry voor de spelfouten.
Ik ben gewoon enorm in de war.
Sorry.
113Online
Zelfmoord, zelfdoding, niet meer willen leven of suïcide. Hoe je het ook noemt, bij 113Online kun je hierover praten. Anoniem, vrij en open. Via de telefoon, e-mail of chat. Je kunt 24 uur per dag vertellen over je angst, depressiviteit en gepieker. Ook bereikbaar via: 0900-1130113
Het is altijd mogelijk om je leven beter te maken!!!!
EDIT: ik denk een goede reactie van Some person
Ik bedoel owke ik heb ook al 3 zelfmoordpogingen op mijn naam staan. Wat maar heel weinig mensen weten. Alleen het is geen oplossing. Ben zelf ook jaren gepest. Ik weet hoe je je voelt op die momenten. Maar alsjeblieft pleeg nou geen zelfmoord. Het leven heeft altijd zin. Heb schijt aan de rest.
Van mijn basisschool heb ik 6 jaar lang altijd apart in een hoekje gezeten. Omdat ik gewoon niet kon functioneren in de klas op een normale manier. Ik was autistisch en werd altijd gepest omdat ik anders was dan de rest. Op het VMBO ging het verder. Ik heb me 2 keer proberen op te hangen en 1x me polsen door willen snijden. Omdat ik het gewoon allemaal niet aan kon. Vechten deed ik dagelijks ten gevolge van pesterijen die uit de hand liepen. Mensen begrepen mij niet. Ze begrepen mijn gedrag niet. Alleen dat werd veroorzaakt door een lichtelijke beperking. Een stoornis op het autistisch spectrum genaamd Syndroom van Asperger.
Alsjeblieft pleeg geen zelfmoord. De littekens staan bij mij nog overal ik word er dagelijks aan herinnerd alleen het lost niks op. Littekens van pogingen die ik gedaan heb staan er. Ze herinneren mij er aan. Aan het feit dat ik bijna de pijp uit was. Niks doet meer pijn dan om dat te zien. Jij bent weg je ouders of wie dan ook er zijn mensen die om je geven ookal zie je dat even niet. Echte vrienden zie je niet die staan achter je!