Te lang gepest, nu nog gevolgen.

quote:

Op woensdag 4 mei 2011 19:24 schreef summer2bird het volgende:
Hi, dit wordt een lang verhaal, mijn excuses ervoor alvast.

Ik heb lang zitten twijfelen of ik dit topic wel zou openen, ik praat er namelijk ook nooit met iemand over, ik schaam mij ervoor.

Ik ben bijna 18, zit op Havo en ik heb diverse stoornissen, zo is mij altijd verteld.
11 jaar geleden moest ik met mijn moeder naar de psychiater, volgens mijn moeder was ik te druk en had ik stemmingswisselingen.
Ik wilde niet maar moest mee. Toen ik daar zat heb ik die kerel verteld dat ik stemmen hoorde.
Erg dom aangezien ik geen stemmen hoorde, ik had gewoon een grote fantasie en ik dacht dat ik iets moest verzinnen aangezien iedereen (moeder en de psygiater) mij verwachtingsvol aankeek.

Mijn moeder zei dat ik erg druk was, wat ze verder vertelde weet ik niet meer. Ik weet weinig van vroeger. Het is alsof ik niet toegang heb tot bepaalde dingen in mijn geheugen.

Ik ben 11 jaar achtereen gepest.
Dat begon vanaf groep 3 (heb groep 4 over gedaan)
Kinderen negeerde mij, ik ben op de basisschool bedreigd, er gingen een boel kinderen om mij heen staan en bleven maar tegen mij zeggen dat ze mij zo graag wilde schoppen, slaan ect.
Ook werd ik buitengesloten, ik werd nooit uitgenodigd op kinderpartijen, er werd eens een briefje op een kinderfeestje gevonden waarop stond dat ik kanker moest krijgen en dood moest gaan.

Ook werd ik regelmatig uitgescholden, ik werd dik en lelijk genoemd, ook werd ik sloom genoemd, aangezien ik last van astma had en niet hard kon rennen. Ik werd altijd als laatste gekozen met gym en ik haatte het vak.

Toen het sneeuwde gingen alle jongens uit mijn klas mij omsingelen buiten en gingen mij bekogelen met keiharde sneeuwballen.

Ik had geen vrienden. Ik had wel een vriendin in groep 8 maar die bleef alleen zodat ik ijsjes betaalde en omdat zij ook anders was. Maar zij had mij niet nodig, zij had genoeg echte vrienden.

Ik weet nog dat ik na 4 jaar werd uitgenodigd voor een kinderfeestje, ik was zo trots dat ik de kaart op mijn tafeltje zette en ik werd uitgelachen maar dat deerde mij niet.
Op dat feestje kreeg ik van kinderen te horen dat ik niet moest komen, dat ik er niet bij hoorde en ze wilde dat ik wegging.

Ik deed niks verkeerds, ik probeerde zo leuk en gezellig mogelijk te doen. Maar dat hielp niks.

mijn ouders waren ten einde raad. Ze zeiden dat ik voor mijzelf moest opkomen, dat ik groter was dan die kinderen, dat ik ze eens moest slaan, dat zou helpen. Ik durfde niet en werd nog ongelukkiger.

Ik ben ook nog op kamp geweest, in groep 6,7,8. Ik kan mij er niet veel van herrinneren, alleen dat bij het verdelen van de bedden alle meisjes tegen het meisje wat in het bed naast mij sliep, zeiden dat ze medelijden voelden met haar, dat haar kamp wel zo op die manier verpest zou worden. Dit zeiden ze terwijl ze zagen dat ik ze zag en hoorde praten.

Er werden tests afgenomen of ik geschikt was voor het speciaal onderwijs.
Het bleek dat ik een te hoog IQ had voor het speciaal onderwijs.
Ik werd in een Traject klas geplaatst, de uitslag van de test is mij nooit verteld.
Ik ben bij toeval de uitslag op papier tegengekomen toen ik laatst in de kasten hier thuis zat te zoeken. Er werd in beschreven dat ik altijd al op mijzelf was, dat ik een vriendelijk meisje was en dat mijn moeder mij altijd liet uitpraten.

Dus ik werd naar het regulier onderwijs gestuurd.
In klas 1 hield ik mij zo stil mogenlijk, er werd veel over mij geroddeld, maar het was een rustig jaar, op wat uitgelach hier was het een rustig jaar.
In klas 2... ik kan mij er net als bij klas 1 niet veel van herinneren. Ik weet nog dat ik een keer te lang werd gepest. Ik had gezegd dat de klas uitval van een les had, op het laatste moment werd een vervanger gevonden, en toen heeft een jongen mij continu lopen bedreigen terwijl zijn vrienden lachend toekeken. Ik trok het niet meer en er kwam een witte waas voor mijn ogen en ik duwde dat joch zo hard mogenijk van mij af, ik wilde hem vernederen, ik wilde hem pijn doen, ik wilde hem...... dood. Uiteindelijk heb ik alleen zijn gouden ketting kapot van zijn nek getrokken, hij heeft geluk gehad, ik had hem veel ergere dingen kunnen aandoen, ik ben verrassend sterk als ik zo ben.
Ik ben daarna alleen in mindere vorm gepest, negeren ect.
Klas 3: ik ging naar een andere school omdat 3TL niet op de oude school gegeven werd, daar werd ik ingedeeld in een klas met een jongen, laat ik hem Bob noemen.
Bob heeft vroeger dezelfde sport gedaan als ik (trampolinespringen. Ik ben net zoals bij school nooit lang geweest bij een sport aangezien ik snel als raar werd gezien.)
Bob ontdekte dat ik bijzonder bang was voor enige aanleiding voor pesten en begon mij te treiteren. Bob gooide potloden naar mij bij tekenen, liet tekeningen van mij verdwijnen of ruineren, hij gooide uiteindelijk samen met de hele klas kaugom naar mijn haar met scheikunde.

uiteidelijk werd ik depressief, ik begon (begon al in klas 1 of 2) mijzelf te beschadigen, ik deed dat omdat ik het naar mijn mening niet verdiende om te leven en ik vond dat ik mijzelf moest straffen omdat ik nooit voor mijzelf opkwam. Daarna wilde ik dood. Ik heb 2x een zelfmoordbriefje geschreven en ik maakte in mijn hoofd plannen hoe ik mijzelf het beste kon vermoorden zonder dat ik mijn familie teveel verdriet zou aandoen, ik dacht aan weglopen, en dan het doen ect.
Ik huilde steeds meer en durfde steeds minder naar school. Toch is er geen dag geweest dat ik gespijbeld heb.

Ik werd (klas 3) uiteindelijk weer agressief, Bob liep voor mij de trap af, van school en het leek of iets mijn lichaam overnam en dat joch zo hard mogenlijk de trap af wilde duwen. Ik wilde die jongen pijn doen, ik wilde hem dood. ik schok van dat deel van mijzelf, ik wilde en wil nooit iemand pijn doen of ongemak veroorzaken.

Ik heb mij kunnen beheersen, maar ik zat er zeer dicht tegenaan om Bob echt van de trap af te duwen.

Ik trok al het gertreiter en gepest niet meer en ging 4TL op het speciaal onderwijs volgen. Mijn hoop was dat ik deze keer niet gepest zou worden aangezien ik anders was en die kinderen ook anders waren.
Dus niet, ik werd weer gepest, ik zat in een klas met 12 jongens en met mij 1 meisje.
Op de eerste dag dat ik daar kwam overleed mijn oma. Ik hield erg van die oma en ondanks ik veel huilde ging ik toch naar school. Het meisje roddelde met wat jongens hoe erg ik mij wel niet aanstelde dat ik af en toe huilde, mijn oma was nog geen 2 dagen dood. Dat meisje beschuldigde mij ervan dat ik regelmatig met kanker schold terwijl ik dat niet doe omdat dat tegen mijn pricipes ingaat. Waarom ze dit deed weet ik nu nog niet.

Na een paar maanden daar werd ik veel en vaak uitgescholden voor lelijkerd, dom wijf, sukkel, dat dikke kind ect. Ik had mijn haren kort laten knippen in de zomer ervoor en dat maakte mij nog meer onzeker.
Ik durfde met niemand een gesprek aan te gaan, net als in de vorige jaren, en dat heeft tot pesten geleid.
Ik wilde naar havo nadat ik mijn diploma haalde, en er waren veel kinderen die praatte over mij, ik kon ze gewoon horen, ze zeiden dat ik het nooit zou halen, als je nooit praat zal je zeker dom zijn nietwaar?
Er was een lerares, die geloofde in mij, die heeft mij ook meegenomen naar een school waar zij ook lesgaf, en waar ik de havo kon volgen na mijn examen met begeleiding.
Met gym deed ik altijd net als bij alle voorgaande jaren alsof ik niet mee kon doen. Ik deed dan alsof ik een blessure had, ongesteld was, buikpijn had of zoiets.
Ik schaamde mij als ik moest meedoen met gym, ik ben bang voor ballen omdat ik eens een voetbal ik mijn gezicht heb gekregen en ik ben sloom en ik deed vooral niet mee omdat niemand mij in zijn team wilde.
Uiteindelijk heb ik mijn diploma gehaald en mocht ik door na de havo. Ik zit in een klas waar je persoonlijke begeleiding krijgt, ik heb 1x per week een coachinggesprek, maar ik durf nooit te noemen wat er misgaat omdat ik altijd bang ben als een aansteller gezien te worden.
Ook heb ik per 2 weken een gesprek met een psycholoog. Ik durf aan haar dit nooit te vertellen, wat zal ze wel niet denken, waarschijnlijk dat ik een idiote aansteller ben.

Alles wat er is gebeurt in mijn jeugd zit mij nog steeds erg dwars. Ik durf niks te vertellen omdat ik bang ben dat zelfs mijn ouders gaan denken dat ik een aansteller ben, ook ben ik bang dat mij word verteld niet zo moeilijk te doen en mij er gewoon overheen te zetten.

Dit jaar gaat het goed, ik word niet gepest en ben zelfs al een keer met de hele klas zonder leraar naar een pub geweest.
Maar ik heb geen vrienden, ik ben nog nooit uitgeweest, en mijn vader zegt vaak dat ik eens uit moet gaan, maar ik durf niet, ik hou niet van luide muziek, en ik durf al helemaal niet in mijn eentje.
Mijn dagen nu spendeer ik door klassieke muziek te luisteren, documentaires te kijken, films te kijken, soms wat leren en fotograveren (planten ect.)
Ik weet niet hoe ik vrienden moet maken. Mij is dat nooit geleerd, ik heb juist geleerd dat vrienden nooit iets vast zijn, ze gaan zich hoe dan ook tegen je keren.
Ik heb geleerd mijn kop te houden, stil zijn en onopvallend zijn.
Ik heb mensen in mijn klas verhalen verteld dat ik wel uitga, en dronken word en soms seks heb, maar ik ben nog nooit uitgegaan, ik drink niet, en ik heb het dan ook nognooit gedaan.
Ik houd die verhalen levend zodat ik hopenlijk niet die rare meer wordt die iedereen zo makkelijk kapot maakt.

Ik huil veel en als ik huil weet ik niet waarom, vaak is het alsof er iets zwaars op mij drukt dat mijn gevoelens helemaal donker maakt.

Ik schaam mij voor mijn lichaam, in de spiegel durf in nouwlijks te kijken.
Mijn ouders denken vaak dat het aanstellerij is dus zeg ik er niks van.

Ook heb ik lichamelijke klachten waarvan ik niks zeg. Bijv. pijn op de borst+ drukkend gevoel, omhoogkomend maagzuur, hoofdpijn, steken in zij zonder reden.
Maar daar zeg ik niks van. Ik ben bang dat mensen mij niet serieus nemen, dat ze denken dat ik mij aanstel, dus laat ik er nooit wat van merken wat als effect heeft dat als ik iets zeg tegen mijn moeder ze denkt dat ik het verzin omdat ik mijn ongemakken verbijt en mijn gezicht nooit vertrek ofzo.
Ook durf ik dit niet te zeggen uit angst, pure angst dat mensen mij uitlachen.

Nu heb ik mijn verhaal zo ongeveer verteld,
kan iemand mij tips geven hoe ik uit deze situatie weer kan komen?
Ik wil niet meer verdrietig zijn, ik wil niet meer alles verbijten maar ik schaam mij zo als ik iets moet vertellen, voelt alsof ik zwak ben, alsof ik mij aanstel.
Iemand?

quote:

Op woensdag 4 mei 2011 19:29 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Ik ben al naar psygiater geweest, loop elke 2 weken bij de psygioloog. Maar daar durf ik niet helemaal te vertellen wat er echt speelt, omdat ik altijd bang ben dat ik mij aanstel en dat voelt als zwakte.