Te lang gepest, nu nog gevolgen.

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 08:54 schreef BeffJeck het volgende:
het is psycholoog geen psygioloog. Veel sterkte..

In het forum R&P is het niet zo "netjes" om personen openbaar op hen grammatica fouten te wijzen, misschien zou je daar voortaan rekening mee kunnen houden? avb
Jij ook veel sterkte

Goed bezig

Stop met slachtoffer zijn, en ga praten. kom uit voor wat mensen jou hebben aangedaan, niets waar JIJ je schuldig om moet voelen. Praat ECHT met je hulpverleners, anders kom je hier nooit uit.

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 09:10 schreef zusterclivia het volgende:

[..]

In het forum R&P is het niet zo "netjes" om personen openbaar op hen grammatica fouten te wijzen, misschien zou je daar voortaan rekening mee kunnen houden? avb
Jij ook veel sterkte

Nee, je kan beter iemand voor lul laten staan door niets te zeggen!

En voor TS, neem de tijd voor jezelf om te herstellen

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 09:10 schreef zusterclivia het volgende:

[..]

In het forum R&P is het niet zo "netjes" om personen openbaar op hen grammatica fouten te wijzen, misschien zou je daar voortaan rekening mee kunnen houden? avb
Jij ook veel sterkte

Zo onvriendelijk was dat bericht toch niet? Ik vind het juist wel sympathiek eigenlijk.

TS, ik vind het ontzettend knap dat je deze stappen tot nu toe hebt gezet. Er is veel moed voor nodig om je OP aan je moeder te laten lezen. Ook al was haar reactie misschien niet helemaal zoals je verwachtte, het is voor haar ook een klap en waarschijnlijk heeft ze - zoals je psycholoog ook zegt - even de tijd nodig om het te laten bezinken. Ik wens je heel veel sterkte met het verdere verloop. Je hebt hier zeker goed aan gedaan!

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 11:06 schreef BeffJeck het volgende:

[..]

Nee, je kan beter iemand voor lul laten staan door niets te zeggen!

En voor TS, neem de tijd voor jezelf om te herstellen

Als het je echt om haar gevoel te doen is, haar op deze fout te wijzen, kan dat ook in een pm of dm toch....
Dat ge......... over schrijffouten

Weet je wat het met pesten is? Diegene die pest snapt echt niet dat wat hij doet zoveel invloed heeft. Daar ben ik achter gekomen door na eerst op de middelbare school zelf wel eens te zijn gepest, nu te ontdekken dat ik op het werk juist een pester blijk te zijn. Terwijl ik het echt waar gewoon een leuk grapje vind. Blijkt dat degene ten koste van wie de grap ging, er na 6 jaar nog mee zit. Hij heeft het ervaren als een persoonlijke aanval, echt bedoeld om hem te kleineren. Terwijl ik het op dat moment onschuldige vrolijke lolbroekerij vond.

De overeenkomst met jou is dat deze persoon ook iemand is die op zichzelf is, en het liefst een prikkelarme omgeving heeft. Ik denk dat door dit karakter, hij er nooit van heeft gezegd. Ook niet in 1 op 1 momenten, in alle rust met bakkie koffie erbij. Misschien uit angst. Ik weet het niet. Had ie dat wel gedaan, dan waren er ook geen vervolggrappen gekomen. Geen uitlokkerij van respons..

Ik kan je verder niet helpen, maar misschien helpt het als je weet dat de mensen die zo gemeen kunnen doen, eigenlijk heel aardig zijn of i.i.g. kúnnen zijn. En dat hun doel in het leven niet is om jou kapot te maken. Maar dat het grapje wat wordt gemaakt over je ook echt niet meer is dan dat. Een grapje. Dat maken ze ook onderling onder mekaar.

sterkte ts klinkt kut allemaal

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 22:42 schreef Knavia het volgende:
Weet je wat het met pesten is? Diegene die pest snapt echt niet dat wat hij doet zoveel invloed heeft. Daar ben ik achter gekomen door na eerst op de middelbare school zelf wel eens te zijn gepest, nu te ontdekken dat ik op het werk juist een pester blijk te zijn. Terwijl ik het echt waar gewoon een leuk grapje vind. Blijkt dat degene ten koste van wie de grap ging, er na 6 jaar nog mee zit. Hij heeft het ervaren als een persoonlijke aanval, echt bedoeld om hem te kleineren. Terwijl ik het op dat moment onschuldige vrolijke lolbroekerij vond.

ja man kwam pas zon jongen uit de 3e tege die ik altijd peste realiseerde me toen pas wa voor effect da had hij zat er soms nog steeds over in ontdanks dat ie nu echt zelfverzerkerd geworde was toch ng maarr ff sorry gezegd

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 09:14 schreef Swiffer het volgende:
Stop met slachtoffer zijn, en ga praten. kom uit voor wat mensen jou hebben aangedaan, niets waar JIJ je schuldig om moet voelen. Praat ECHT met je hulpverleners, anders kom je hier nooit uit.

Dit is een goeie tip. Wel is het ook weer zo dat uit de slachtoffer rol komen heel lastig kan zijn omdat het als 't ware een survival strategie wordt die er lastig weer uit slijt omdat dit onbewust gebeurt.

@TS, heel veel strekte! P.s., 1x in de 2 weken vond ik zelf heel weinig.
summer2bird, even een vraagje:
Ben je verder wel "stabiel"? Of ben je iemand die makkelijk kan terug vallen?

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 18:41 schreef summer2bird het volgende:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.

Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.

Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.

Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.

Is dit een goed antwoord op je vraag?

Misschien lacht zo'n groepje pubers wel helemaal niet om jou. Dat is denk ik 'n beetje 't probleem: je wordt zo paranoide van al dat gepest in 't verleden.

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 18:41 schreef summer2bird het volgende:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.

Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.

Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.

Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.

Is dit een goed antwoord op je vraag?

Je antwoord is heel goed en duidelijk!

Ik vroeg me dit gewoon af omdat 't voor mij niet echt duidelijk was uit je posts.

Werkt je medicatie goed bij de depressiviteit?
Ik ben om exact dezelfde reden een AD gaan slikken en in mijn geval werken ze prima. Wel moet ik uitkijken met stress en ook ontdekt, met alkohol!

Het is trouwens wel handig mensen om je heen te hebben die je steunen en een beetje afleiding geven.

Mocht je werkloos zijn (sorrie, ga de topic niet nog een keer doorlezen) dan kan ik je aanbevelen om een dagbesteding te zoeken, bijvoorbeeld vrijwilligers werk

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 18:41 schreef summer2bird het volgende:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.

Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.

Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.

Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.

Is dit een goed antwoord op je vraag?

Pubers die je zomaar op een station uitlachen? Je hebt wel een heel laag zelfbeeld van je. Ik kan me haast niet voorstellen dat vreemde mensen je spontaan uitlachen, zeker niet om je uiterlijk.(Tenzij je iets lomps doet)

Een van de effecten van gepest worden is dat je dingen gaat inbeelden. "Ze vinden me niks", "ze lachen me uit achter mijn rug" e.d.. Het zal best wel een keer zijn voorgekomen ivm lompe actie, maar niet om je uiterlijk, dat geloof ik niet. Hier heb ik namelijk ook lang last van gehad want ben ook redelijk zwaar gepest. Langzaam zal je er achter komen dat je 98% gewoon ingebeeld is.

Ook ga je onschuldige grappen gelijk interpreteren als oprechte beledigingen.(Zeker als de onschuldige grappen regelmatig terugkomen) Wat mij heeft geholpen is dat ik meer zelfspot heb ontwikkeld en daardoor de grappen minder serieus ging nemen.

Het is oprecht een klote situatie, maar trek je aub minder aan van andere mensen. Mijn mening is dat je te weinig met mensen omgaat(Bang om gepest te worden) en daardoor een laag zelfbeeld krijgt(Niemand wilt me e.d.) en vervolgens nog minder actie onderneemt om vrienden te maken. Een vicieuze cirkel die jezelf moet doorbreken.

ik denk dat we het niet meer over pesten hebben maar over vernederen. Een pesterij-tje, een beetje plagen moet kunnen! Echter wat TS ( en jammer genoeg veel meer mensen) is overkomen geef ik de naam: moedwillig vernederen. Iemand kapot maken.

TS neem de tijd voor jezelf, zoek ( eis) hulp, net zolang totdat jij jezelf kan en mag zijn!!

Even een vreemd advies. Zorg dat je in beweging blijft, ga sporten of wat dan ook.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2011 18:59 schreef BeffJeck het volgende:
ik denk dat we het niet meer over pesten hebben maar over vernederen. Een pesterij-tje, een beetje plagen moet kunnen! Echter wat TS ( en jammer genoeg veel meer mensen) is overkomen geef ik de naam: moedwillig vernederen. Iemand kapot maken.

TS neem de tijd voor jezelf, zoek ( eis) hulp, net zolang totdat jij jezelf kan en mag zijn!!

Even een vreemd advies. Zorg dat je in beweging blijft, ga sporten of wat dan ook.

Er is een verschil tussen pesten en plagen natuurlijk he, en pesten is voor mij hetzelfde als moedwillig iemand vernederen.
Plagen is op een grappige manier iemand confronteren met bijvoorbeeld blunders die de persoon begaan heeft etc.

En dat is niet eens zo'n vreemd advies. Van sporten/bewegen gaan de meeste mensen zich beter en opgewekter voelen over zichzelf.

quote:

Op dinsdag 10 mei 2011 18:38 schreef summer2bird het volgende:
-knip-
Ze begon over mijn onzekerheid over mijn lijf.

-knip-
hoe lelijk mensen met badpakken wel niet zijn en hoe dom je dan wel niet moet zijn als je er een draagt

-knip-
Ps: de presentatie ging goed, heb een 9 gekregen

Sorry voor t knipwerk maar wilde ff wat punten uitlichten....

vroeger (van mn 7e tot 17e) werd ik ook veel gepest vanwege mn lichaamsbouw, dikkertje dan krijg je dat, zoals je zelf al weet begint t pesten eerst als plagen en langzamerhand zal t erger worden, "pesters" zien zwakte en zullen altijd een zwakkere pakken, door het plagen zal je onzeker worden en daar door dus een makkelijker doelwit.

zo ging het tenminste bij mij
totdat ik het eens op een dag zo verschrikkelijk zat was en met dezelfde boosheid die jij beschrijft de pesters aanpakte, geweld lost niks op zeggen ze, bij mij wel, ik heb daarna nooit meer last gehad van die pesters, nieuwe pesters keken wel uit.... (btw ik zeg niet dat je ze allemaal in elkaar moet meppen )

op die manier had ik respect afgedwongen bij ze en ging dat negatieve cirkeltje om naar positief, doordat ze respect toonden en eindelijk eens normaal deden voelde ik mij langzaam aan beter, straalde dat ook uit, geen zwakkeling meer (in hun ogen dan) waardoor ik uiteindelijk de zelfverzekerde arrogante klootzak ben geworden die ik nu ben... te ver door slaan kan dus ook

over kleding, tja, ik had geen aussie daardoor was ik in de ogen van de pesters minder, hoe dan ook zal iemand met afwijkende kleding van de massa anders worden bekeken, voel jij je lekkerder in een badpak, draag je badpak! als je je onzeker voelt in een bikini zal je dat uitstralen, waardoor je dus weer makkelijker een doelwit zal worden.

laatste knipje,

je presentatie ging goed, super, probeer die goede dingen vast te houden en te koesteren!

zet m op ts de eerste stappen zijn gezet, koester de dingen die goed gaan, geef t een plekje voor jezelf en probeer t te verwerken. (slecht of niet verwerken tja t komt altijd een keer terug dan, kan binnen een jaar zijn of over 40 jaar...)

Dankje TS

Ontopic: TS, veel sterkte, echt waar. Hopen dat het verbetert, en ik voel met je mee. Succes bij je psycholoog over 2 weken...
Mijn verhaal (veel minder extreem dan dat van TS):

Ik ben dus ook zolang als ik me kan herinneren (ong groep 3) gepest, al weet ik alleen nog maar dat echt iedereen mij moest hebben. Ik heb in alle basischooljaren 1 vriend gehad, en er werd continu (vanaf groep 7) ook gezegd dat wij homo waren -.-. Er was vooral 1 iemand die mij (en die vriend ook trouwens) heel erg pestte. Het erge was dat ze er nooit mee ophouden (ik huilde nog al snel en dat vonden ze blijkbaar leuk). Ook was ik redelijk slim, waarmee ze mij ook onophoudelijk pestten, en met gym was ik zeker de slechtste. Ik heb toen ook gedreigd (waar mijn moeder en mijn broertjes en zusje bij waren) om een einde aan mijn leven te maken, ik heb een keukenmes gepakt en dat op mij gericht, ik kon het gewoon niet meer aan. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan, ik weet zelf niet echt waarom. Ik heb me ook nog een aantal keer proberen te verzuipen, wat (natuurlijk) ook niet lukte. Ik was ontzettend eenzaam en alles leek altijd fout te gaan. Het enige waar ik me toen mee kon vermaken was computerspelletjes, schietspellen. Ik verbeeldde me altijd dat het de pesters waren die ik neerschoot, wat redelijk fucked up is. Ik zou zoiets overigens nooit doen, ik heb geen pistool en tegen de tijd dat ik er een had gevonden zou ik hem niet kopen omdat ik het niet meer wil doen.

Toen ging ik eindelijk naar de brugklas (op het gymnasium, dus dat slimheid pestten gebeurde niet meer (op school althans)) en maakte (zo dacht ik) een nieuwe start. Jammer dat ik de eerste 6 maanden een blokbeugel had, maar dat maakte niet veel uit. Ik was heel erg verlegen en vrienden maken ging moeilijk. Uiteindelijk is het gelukt om oppervlakkige vriendschappen te krijgen, die ik zag als echt goede vriendschappen. Ik werd nog steeds uitgelachen (achter mijn rug vooral) en was (ben) heel onhandig. Ik kwam erachter dat van die 'vriendengroep' maar 2 mensen mij min of meer mochten en ik ging er dus niet meer mee om (het lukte ze altijd om geld van me af te troggelen van betaal jij ook eens (we gingen na school altijd naar de supermarkt en ik betaalde best vaak). Ik werd door hen ook vaak gekleineerd en genegeerd, en ze zeiden vaak krijg kanker en sterf (ik dacht als grapje...). Dit was het ergste in de 3de, toen ik er dus echt achterkwam dat ze nooit echt mijn vrienden zijn geweest, meer schoolmaten.

Dat heeft me heel erg dwarsgezeten, en aan het begin van de 4de (waar ik nu in zit) had ik echt een slechte tijd. Ik werd genegeerd, en gepest door andere mensen van andere klassen. Ik was toen iets sterker en ik had soms echt zin om erop te meppen. Dit heb ik nooit gedaan, omdat ik bang ben iemand te verwonden. Ik wil niemand pijn doen, en ik ben 1 keer in mijn leven echt geflipt en toen werd iedereen boos op mij. Ook dacht ik (omdat het echt 'stoere boys' waren (ze hadden bivakmutsen gekocht om iemand in elkaar te slaan (zeiden ze)) dat ze mij wel eens flink te pakken zouden nemen als ik iemand een klap zou verkopen. In het begin van de 4de had ik dus helemaal geen vrienden, en voelde ik me mede daardoor ongelooflijk eenzaam. Ik heb toen vaak gedacht dat ik ze dood wou. Allemaal, het maakte me af en toe niets meer uit. Ook mijn punten niet, die langzaam de afgrond in gleden, en waarvoor ik nu nog hard moet werken om over te gaan. Ik heb zelfs even gedacht dat ik schizofrenie had (zo'n test gedaan op internet, niet te vertrouwen ik weet het, maar ik dacht niet echt na in die periode), en voelde me eenzamer dan ooit. Ik was echt op het randje van de afgrond, 's avonds in mijn bed huilde ik vaak, om mijn leven, om de wereld, om mijn irrationele angst schizofrenie te hebben, om geen plezier te hebben, om mijn onverschilligheid of alles eindigt of niet. Toen heb ik via via iemand gevonden waar ik dit alles kwijt kon, wat me zo ontzettend hielp, dat ik er nu min of meer bovenop ben (ik heb nog steeds niet echte vrienden, maar het komt dichter in de buurt). Ik ben ook nog naar de psycholoog geweest (moest van mijn ouders, voor mijn punten) en heb hem hier niets van verteld (ik vertrouwde hem niet, ik ben nogal paranoïde geworden), wat ik nu wel jammer vind, maar het gaat beter, dus is het goed. Ik heb soms nog steeds het idee dat het niet veel uit zou maken als ik nu dood zou gaan, en dat er toch niemand om zou rouwen als ik dood zou gaaan, maar dat is vooral als er iets echt rots gebeurt is.

Zo, een heel typwerk, ik heb geprobeerd het min of meer leesbaar te houden, sorry als dat niet gelukt is. Ik ben blij dat ik het getypt heb, een hele opluchting, ik loop er al lange tijd mee rond en niemand (behalve die via via vriendin) weet erover.

[ Bericht 46% gewijzigd door Newbie114 op 15-05-2011 20:34:36 ]

Doe het in dit topic, misschien helpt het TS

quote:

Op zondag 15 mei 2011 20:25 schreef summer2bird het volgende:

[..]

van mij mag je, voor mij was het al een enorme overwinning om mijn verhaal te typen, misschien voor jou ook

Edit boven.

@newbie114

quote:

Toen heb ik via via iemand gevonden waar ik dit alles kwijt kon, wat me zo ontzettend hielp, dat ik er nu min of meer bovenop ben (ik heb nog steeds niet echte vrienden, maar het komt dichter in de buurt). Ik ben ook nog naar de psycholoog geweest (moest van mijn ouders, voor mijn punten) en heb hem hier niets van verteld (ik vertrouwde hem niet, ik ben nogal paranoïde geworden), wat ik nu wel jammer vind, maar het gaat beter, dus is het goed. Ik heb soms nog steeds het idee dat het niet veel uit zou maken als ik nu dood zou gaan, en dat er toch niemand om zou rouwen als ik dood zou gaaan, maar dat is vooral als er iets echt rots gebeurt is.

Ook jouw verhaal hoe je jeugdjaren ook zo mis zijn gelopen gelezen en ik kan uit bovenstaande enkel concluderen dat ze een pispaal nodig hadden en die was dus jij tdt (het maakt me zo woest )

Misschien zou je alsnog, voor juist het laatste stukje verwerking, naar een psycholoog kunnen gaan. De klachten die jij omschrijft kunnen vaak een "voedingbodem" zijn om een depressie te ontwikkelen op latere leeftijd.. Probeer dit voor te zijn.......
En goed dat je die persoon hebt waarbij je je hart tdt kon luchten ik hoop dat je nog steeds contact hebt met diegene.



[ Bericht 0% gewijzigd door zusterclivia op 18-05-2011 17:35:14 ]

quote:

Op vrijdag 13 mei 2011 12:13 schreef Devion het volgende:

[..]

Pubers die je zomaar op een station uitlachen? Je hebt wel een heel laag zelfbeeld van je. Ik kan me haast niet voorstellen dat vreemde mensen je spontaan uitlachen, zeker niet om je uiterlijk.(Tenzij je iets lomps doet)

Dat kan wel. Ik ben ook veel gepest, en ook door onbekenden op stations en op straat werd ik uitgescholden. Op de een of andere manier straal je het gewoon uit. Ook zou het kunnen zijn dat TS bijvoorbeeld een lichte vorm van Asperger heeft (hoeft niet zo te zijn hoor, onzekerheid/onhandigheid kan ook gewoon door pesten komen, maar ik lees over niet houden van hard geluid, een ramp in sport, slecht met sociale contacten en "dan zie ik jullie gezichten niet"), en met Asperger loop/doe je toch een beetje raar/anders, en mensen zíen dat.

Niet dat ze dan de macht zouden moeten hebben om je dag te verpesten, ik bedoel, wat heb jij er nou voor een boodschap aan dat iemand je er gek uit vindt zien..? Da's toch hun probleem dan? Maar goed, ik geloof best dat ook wildvreemden dingen gaan roepen.

quote:

Op woensdag 18 mei 2011 14:09 schreef Sushimonster het volgende:
Maar goed, ik geloof best dat ook wildvreemden dingen gaan roepen.

Toch vind ik 't gek, en zit er zeker iets in dat je je het ook gewoon in kunt beelden. Zodra er om je heen gelachen wordt, zul je wellicht automatisch het idee krijgen dat het om jou gaat op het moment dat je veel gepest wordt, terwijl de kans veel groter is dat ze gewoon om iets anders lachten.

En áls het al zo is dat wildvreemden (bijv. die pubertjes) dingen naar je gaan roepen of je uit gaan lachen, dan is dat domweg stoerdoenerij naar hun maatjes toe. Hadden ze er in hun eentje gestaan, waren diezelfde stoertjes gewoon stil naar de grond blijven kijken. Het roepen van dingen of een wildvreemde uit gaan zitten lachen, is een soort bewijzingsdrang ofzo en komt alleen maar voort uit hun eigen onzekerheid.

Succes straks

quote:

Op dinsdag 24 mei 2011 13:18 schreef summer2bird het volgende:
Ik heb om 14.15 weer een gesprek zo met de psychologe,
Ik ben eerlijk gezegt een beetje nerveus, want nu heeft ze als goed is de hele OP gelezen.
Volgende week moet ik trouwens ook naar de psychiater.

Ik hoop dat het gesprek goed gaat,
Mijn moeder heeft helaas het er nooit meer met mij over gehad en heeft ook niks tegen mijn vader gezegt.

Ik begin ook steeds meer last te krijgen van mijn keel, buik, borst en hoofd(pijn ect.)

Ik post straks even hier hoe het gesprek ging.

Je zet de eerste stappen om beter te worden. Heel dapper en getuigt van kracht.

Hoe is je gesprek gegaan Summer2bird?

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 13:50 schreef summer2bird het volgende:
Ik was het even vergeten te posten

De psychologe had het hele verhaal gelezen, en begon met zeggen dat ik mij absoluut nergens voor hoefde te schamen daar, ze zei dat zij er juist voor was, om een uitlaatklep te zijn.

Vervolgens ging het over mijn vader die altijd heeft gezegd dat ik juist gepest werd omdat ik het ook toeliet en het dus mijn schuld was.
Zij zei dat dat absoluut niet zo was en mijn vader dat echt alleen maar heeft gezegd omdat hij altijd voor zichzelf heeft kunnen opkomen en ook zich nooit zo in anderen heeft kunnen verplaatsen.
Ze zei dat elk kind anders is en dat een kind juist wat kwetsbaarder is, vooral ik, omdat ik sociaal nooit zo sterk in mijn schoenen stond door contactstoornissen.

Ook hadden we het over dat ik nooit wat durf te melden bij mijn ouders.
Ze begreep dat ik het moeilijk vind om de situatie waar ik nu inzit te doorbreken maar vind wel dat dit wel gedaan moet worden, wil ik verder gaan.

Ze zei dat de reden waarom ik dit jaar niet gepest word is omdat ik nu bij mensen in de klas zit die allemaal serieus hun diploma willen halen, ze zijn wat ouder en zij laten mensen echt in hun waarde.
Ook zegt ze dat ik mij dit jaar ook meer begin te ontwikkelen, juist omdat ik word opgenomen in de groep, ik ga niet echt mee stappen ofzo, maar er komen echt mensen naast mij zitten tijdens de les, en praten ook normaal tegen mij. Ook omdat er totaal geen "groepjes" zijn in de klas.
Iedereen zit er voor zichzelf.

Ze zei dat ik ooit wel als een normaal mens zou kunnen communiceren maar dat in stapjes moet gaan, dat ik niet meteen resultaat moet verwachten van mijzelf, en ook niet boos op mijzelf moet worden als ik faal.

Volgende week moet ik naar de psychiater, maar dat is voor mijn medicijngebruik.

Over 2 weken moet ik weer naar de psychologe.

Succes ermee hé!