Te lang gepest, nu nog gevolgen.

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 18:41 schreef summer2bird het volgende:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.

Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.

Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.

Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.

Is dit een goed antwoord op je vraag?

Misschien lacht zo'n groepje pubers wel helemaal niet om jou. Dat is denk ik 'n beetje 't probleem: je wordt zo paranoide van al dat gepest in 't verleden.

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 18:41 schreef summer2bird het volgende:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.

Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.

Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.

Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.

Is dit een goed antwoord op je vraag?

Je antwoord is heel goed en duidelijk!

Ik vroeg me dit gewoon af omdat 't voor mij niet echt duidelijk was uit je posts.

Werkt je medicatie goed bij de depressiviteit?
Ik ben om exact dezelfde reden een AD gaan slikken en in mijn geval werken ze prima. Wel moet ik uitkijken met stress en ook ontdekt, met alkohol!

Het is trouwens wel handig mensen om je heen te hebben die je steunen en een beetje afleiding geven.

Mocht je werkloos zijn (sorrie, ga de topic niet nog een keer doorlezen) dan kan ik je aanbevelen om een dagbesteding te zoeken, bijvoorbeeld vrijwilligers werk

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 18:41 schreef summer2bird het volgende:
Of ik stabiel ben, ik denk van niet.
Ik ben vaak echt depressief geweest en had ook zelfmoordneigingen.
Ik heb nu wel eens hele sombere buien, kan dan de hele dag stil en somber zijn terwijl ik echt probeer vrolijk te zijn, ik kan die bui simpelweg niet wegduwen.

Dat gebeurt vaak onverwacht en dan denk ik ook zeer negatief over van alles.

Ik kan mij ook vaak heel goed voelen en als er iets naars gebeurt (bijv. een stel pubers op het station lachen mij uit terwijl ik voor ze sta) kan ik weer helemaal somber worden.
Ik probeer het niet te doen maar soms heb ik het totaal niet onder controle, ik slik ook medicatie tegen die somberheid, dat is begonnen toen ik echt suïcidale gedachtes kreeg.

Maar ik heb die buien niet onder controle en ben dan ineens zo boos en zo verdrietig.

Is dit een goed antwoord op je vraag?

Pubers die je zomaar op een station uitlachen? Je hebt wel een heel laag zelfbeeld van je. Ik kan me haast niet voorstellen dat vreemde mensen je spontaan uitlachen, zeker niet om je uiterlijk.(Tenzij je iets lomps doet)

Een van de effecten van gepest worden is dat je dingen gaat inbeelden. "Ze vinden me niks", "ze lachen me uit achter mijn rug" e.d.. Het zal best wel een keer zijn voorgekomen ivm lompe actie, maar niet om je uiterlijk, dat geloof ik niet. Hier heb ik namelijk ook lang last van gehad want ben ook redelijk zwaar gepest. Langzaam zal je er achter komen dat je 98% gewoon ingebeeld is.

Ook ga je onschuldige grappen gelijk interpreteren als oprechte beledigingen.(Zeker als de onschuldige grappen regelmatig terugkomen) Wat mij heeft geholpen is dat ik meer zelfspot heb ontwikkeld en daardoor de grappen minder serieus ging nemen.

Het is oprecht een klote situatie, maar trek je aub minder aan van andere mensen. Mijn mening is dat je te weinig met mensen omgaat(Bang om gepest te worden) en daardoor een laag zelfbeeld krijgt(Niemand wilt me e.d.) en vervolgens nog minder actie onderneemt om vrienden te maken. Een vicieuze cirkel die jezelf moet doorbreken.

ik denk dat we het niet meer over pesten hebben maar over vernederen. Een pesterij-tje, een beetje plagen moet kunnen! Echter wat TS ( en jammer genoeg veel meer mensen) is overkomen geef ik de naam: moedwillig vernederen. Iemand kapot maken.

TS neem de tijd voor jezelf, zoek ( eis) hulp, net zolang totdat jij jezelf kan en mag zijn!!

Even een vreemd advies. Zorg dat je in beweging blijft, ga sporten of wat dan ook.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2011 18:59 schreef BeffJeck het volgende:
ik denk dat we het niet meer over pesten hebben maar over vernederen. Een pesterij-tje, een beetje plagen moet kunnen! Echter wat TS ( en jammer genoeg veel meer mensen) is overkomen geef ik de naam: moedwillig vernederen. Iemand kapot maken.

TS neem de tijd voor jezelf, zoek ( eis) hulp, net zolang totdat jij jezelf kan en mag zijn!!

Even een vreemd advies. Zorg dat je in beweging blijft, ga sporten of wat dan ook.

Er is een verschil tussen pesten en plagen natuurlijk he, en pesten is voor mij hetzelfde als moedwillig iemand vernederen.
Plagen is op een grappige manier iemand confronteren met bijvoorbeeld blunders die de persoon begaan heeft etc.

En dat is niet eens zo'n vreemd advies. Van sporten/bewegen gaan de meeste mensen zich beter en opgewekter voelen over zichzelf.

quote:

Op dinsdag 10 mei 2011 18:38 schreef summer2bird het volgende:
-knip-
Ze begon over mijn onzekerheid over mijn lijf.

-knip-
hoe lelijk mensen met badpakken wel niet zijn en hoe dom je dan wel niet moet zijn als je er een draagt

-knip-
Ps: de presentatie ging goed, heb een 9 gekregen

Sorry voor t knipwerk maar wilde ff wat punten uitlichten....

vroeger (van mn 7e tot 17e) werd ik ook veel gepest vanwege mn lichaamsbouw, dikkertje dan krijg je dat, zoals je zelf al weet begint t pesten eerst als plagen en langzamerhand zal t erger worden, "pesters" zien zwakte en zullen altijd een zwakkere pakken, door het plagen zal je onzeker worden en daar door dus een makkelijker doelwit.

zo ging het tenminste bij mij
totdat ik het eens op een dag zo verschrikkelijk zat was en met dezelfde boosheid die jij beschrijft de pesters aanpakte, geweld lost niks op zeggen ze, bij mij wel, ik heb daarna nooit meer last gehad van die pesters, nieuwe pesters keken wel uit.... (btw ik zeg niet dat je ze allemaal in elkaar moet meppen )

op die manier had ik respect afgedwongen bij ze en ging dat negatieve cirkeltje om naar positief, doordat ze respect toonden en eindelijk eens normaal deden voelde ik mij langzaam aan beter, straalde dat ook uit, geen zwakkeling meer (in hun ogen dan) waardoor ik uiteindelijk de zelfverzekerde arrogante klootzak ben geworden die ik nu ben... te ver door slaan kan dus ook

over kleding, tja, ik had geen aussie daardoor was ik in de ogen van de pesters minder, hoe dan ook zal iemand met afwijkende kleding van de massa anders worden bekeken, voel jij je lekkerder in een badpak, draag je badpak! als je je onzeker voelt in een bikini zal je dat uitstralen, waardoor je dus weer makkelijker een doelwit zal worden.

laatste knipje,

je presentatie ging goed, super, probeer die goede dingen vast te houden en te koesteren!

zet m op ts de eerste stappen zijn gezet, koester de dingen die goed gaan, geef t een plekje voor jezelf en probeer t te verwerken. (slecht of niet verwerken tja t komt altijd een keer terug dan, kan binnen een jaar zijn of over 40 jaar...)

Dankje TS

Ontopic: TS, veel sterkte, echt waar. Hopen dat het verbetert, en ik voel met je mee. Succes bij je psycholoog over 2 weken...
Mijn verhaal (veel minder extreem dan dat van TS):

Ik ben dus ook zolang als ik me kan herinneren (ong groep 3) gepest, al weet ik alleen nog maar dat echt iedereen mij moest hebben. Ik heb in alle basischooljaren 1 vriend gehad, en er werd continu (vanaf groep 7) ook gezegd dat wij homo waren -.-. Er was vooral 1 iemand die mij (en die vriend ook trouwens) heel erg pestte. Het erge was dat ze er nooit mee ophouden (ik huilde nog al snel en dat vonden ze blijkbaar leuk). Ook was ik redelijk slim, waarmee ze mij ook onophoudelijk pestten, en met gym was ik zeker de slechtste. Ik heb toen ook gedreigd (waar mijn moeder en mijn broertjes en zusje bij waren) om een einde aan mijn leven te maken, ik heb een keukenmes gepakt en dat op mij gericht, ik kon het gewoon niet meer aan. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan, ik weet zelf niet echt waarom. Ik heb me ook nog een aantal keer proberen te verzuipen, wat (natuurlijk) ook niet lukte. Ik was ontzettend eenzaam en alles leek altijd fout te gaan. Het enige waar ik me toen mee kon vermaken was computerspelletjes, schietspellen. Ik verbeeldde me altijd dat het de pesters waren die ik neerschoot, wat redelijk fucked up is. Ik zou zoiets overigens nooit doen, ik heb geen pistool en tegen de tijd dat ik er een had gevonden zou ik hem niet kopen omdat ik het niet meer wil doen.

Toen ging ik eindelijk naar de brugklas (op het gymnasium, dus dat slimheid pestten gebeurde niet meer (op school althans)) en maakte (zo dacht ik) een nieuwe start. Jammer dat ik de eerste 6 maanden een blokbeugel had, maar dat maakte niet veel uit. Ik was heel erg verlegen en vrienden maken ging moeilijk. Uiteindelijk is het gelukt om oppervlakkige vriendschappen te krijgen, die ik zag als echt goede vriendschappen. Ik werd nog steeds uitgelachen (achter mijn rug vooral) en was (ben) heel onhandig. Ik kwam erachter dat van die 'vriendengroep' maar 2 mensen mij min of meer mochten en ik ging er dus niet meer mee om (het lukte ze altijd om geld van me af te troggelen van betaal jij ook eens (we gingen na school altijd naar de supermarkt en ik betaalde best vaak). Ik werd door hen ook vaak gekleineerd en genegeerd, en ze zeiden vaak krijg kanker en sterf (ik dacht als grapje...). Dit was het ergste in de 3de, toen ik er dus echt achterkwam dat ze nooit echt mijn vrienden zijn geweest, meer schoolmaten.

Dat heeft me heel erg dwarsgezeten, en aan het begin van de 4de (waar ik nu in zit) had ik echt een slechte tijd. Ik werd genegeerd, en gepest door andere mensen van andere klassen. Ik was toen iets sterker en ik had soms echt zin om erop te meppen. Dit heb ik nooit gedaan, omdat ik bang ben iemand te verwonden. Ik wil niemand pijn doen, en ik ben 1 keer in mijn leven echt geflipt en toen werd iedereen boos op mij. Ook dacht ik (omdat het echt 'stoere boys' waren (ze hadden bivakmutsen gekocht om iemand in elkaar te slaan (zeiden ze)) dat ze mij wel eens flink te pakken zouden nemen als ik iemand een klap zou verkopen. In het begin van de 4de had ik dus helemaal geen vrienden, en voelde ik me mede daardoor ongelooflijk eenzaam. Ik heb toen vaak gedacht dat ik ze dood wou. Allemaal, het maakte me af en toe niets meer uit. Ook mijn punten niet, die langzaam de afgrond in gleden, en waarvoor ik nu nog hard moet werken om over te gaan. Ik heb zelfs even gedacht dat ik schizofrenie had (zo'n test gedaan op internet, niet te vertrouwen ik weet het, maar ik dacht niet echt na in die periode), en voelde me eenzamer dan ooit. Ik was echt op het randje van de afgrond, 's avonds in mijn bed huilde ik vaak, om mijn leven, om de wereld, om mijn irrationele angst schizofrenie te hebben, om geen plezier te hebben, om mijn onverschilligheid of alles eindigt of niet. Toen heb ik via via iemand gevonden waar ik dit alles kwijt kon, wat me zo ontzettend hielp, dat ik er nu min of meer bovenop ben (ik heb nog steeds niet echte vrienden, maar het komt dichter in de buurt). Ik ben ook nog naar de psycholoog geweest (moest van mijn ouders, voor mijn punten) en heb hem hier niets van verteld (ik vertrouwde hem niet, ik ben nogal paranoïde geworden), wat ik nu wel jammer vind, maar het gaat beter, dus is het goed. Ik heb soms nog steeds het idee dat het niet veel uit zou maken als ik nu dood zou gaan, en dat er toch niemand om zou rouwen als ik dood zou gaaan, maar dat is vooral als er iets echt rots gebeurt is.

Zo, een heel typwerk, ik heb geprobeerd het min of meer leesbaar te houden, sorry als dat niet gelukt is. Ik ben blij dat ik het getypt heb, een hele opluchting, ik loop er al lange tijd mee rond en niemand (behalve die via via vriendin) weet erover.

[ Bericht 46% gewijzigd door Newbie114 op 15-05-2011 20:34:36 ]

Doe het in dit topic, misschien helpt het TS

quote:

Op zondag 15 mei 2011 20:25 schreef summer2bird het volgende:

[..]

van mij mag je, voor mij was het al een enorme overwinning om mijn verhaal te typen, misschien voor jou ook

Edit boven.

@newbie114

quote:

Toen heb ik via via iemand gevonden waar ik dit alles kwijt kon, wat me zo ontzettend hielp, dat ik er nu min of meer bovenop ben (ik heb nog steeds niet echte vrienden, maar het komt dichter in de buurt). Ik ben ook nog naar de psycholoog geweest (moest van mijn ouders, voor mijn punten) en heb hem hier niets van verteld (ik vertrouwde hem niet, ik ben nogal paranoïde geworden), wat ik nu wel jammer vind, maar het gaat beter, dus is het goed. Ik heb soms nog steeds het idee dat het niet veel uit zou maken als ik nu dood zou gaan, en dat er toch niemand om zou rouwen als ik dood zou gaaan, maar dat is vooral als er iets echt rots gebeurt is.

Ook jouw verhaal hoe je jeugdjaren ook zo mis zijn gelopen gelezen en ik kan uit bovenstaande enkel concluderen dat ze een pispaal nodig hadden en die was dus jij tdt (het maakt me zo woest )

Misschien zou je alsnog, voor juist het laatste stukje verwerking, naar een psycholoog kunnen gaan. De klachten die jij omschrijft kunnen vaak een "voedingbodem" zijn om een depressie te ontwikkelen op latere leeftijd.. Probeer dit voor te zijn.......
En goed dat je die persoon hebt waarbij je je hart tdt kon luchten ik hoop dat je nog steeds contact hebt met diegene.



[ Bericht 0% gewijzigd door zusterclivia op 18-05-2011 17:35:14 ]

quote:

Op vrijdag 13 mei 2011 12:13 schreef Devion het volgende:

[..]

Pubers die je zomaar op een station uitlachen? Je hebt wel een heel laag zelfbeeld van je. Ik kan me haast niet voorstellen dat vreemde mensen je spontaan uitlachen, zeker niet om je uiterlijk.(Tenzij je iets lomps doet)

Dat kan wel. Ik ben ook veel gepest, en ook door onbekenden op stations en op straat werd ik uitgescholden. Op de een of andere manier straal je het gewoon uit. Ook zou het kunnen zijn dat TS bijvoorbeeld een lichte vorm van Asperger heeft (hoeft niet zo te zijn hoor, onzekerheid/onhandigheid kan ook gewoon door pesten komen, maar ik lees over niet houden van hard geluid, een ramp in sport, slecht met sociale contacten en "dan zie ik jullie gezichten niet"), en met Asperger loop/doe je toch een beetje raar/anders, en mensen zíen dat.

Niet dat ze dan de macht zouden moeten hebben om je dag te verpesten, ik bedoel, wat heb jij er nou voor een boodschap aan dat iemand je er gek uit vindt zien..? Da's toch hun probleem dan? Maar goed, ik geloof best dat ook wildvreemden dingen gaan roepen.

quote:

Op woensdag 18 mei 2011 14:09 schreef Sushimonster het volgende:
Maar goed, ik geloof best dat ook wildvreemden dingen gaan roepen.

Toch vind ik 't gek, en zit er zeker iets in dat je je het ook gewoon in kunt beelden. Zodra er om je heen gelachen wordt, zul je wellicht automatisch het idee krijgen dat het om jou gaat op het moment dat je veel gepest wordt, terwijl de kans veel groter is dat ze gewoon om iets anders lachten.

En áls het al zo is dat wildvreemden (bijv. die pubertjes) dingen naar je gaan roepen of je uit gaan lachen, dan is dat domweg stoerdoenerij naar hun maatjes toe. Hadden ze er in hun eentje gestaan, waren diezelfde stoertjes gewoon stil naar de grond blijven kijken. Het roepen van dingen of een wildvreemde uit gaan zitten lachen, is een soort bewijzingsdrang ofzo en komt alleen maar voort uit hun eigen onzekerheid.

Succes straks

quote:

Op dinsdag 24 mei 2011 13:18 schreef summer2bird het volgende:
Ik heb om 14.15 weer een gesprek zo met de psychologe,
Ik ben eerlijk gezegt een beetje nerveus, want nu heeft ze als goed is de hele OP gelezen.
Volgende week moet ik trouwens ook naar de psychiater.

Ik hoop dat het gesprek goed gaat,
Mijn moeder heeft helaas het er nooit meer met mij over gehad en heeft ook niks tegen mijn vader gezegt.

Ik begin ook steeds meer last te krijgen van mijn keel, buik, borst en hoofd(pijn ect.)

Ik post straks even hier hoe het gesprek ging.

Je zet de eerste stappen om beter te worden. Heel dapper en getuigt van kracht.

Hoe is je gesprek gegaan Summer2bird?

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 13:50 schreef summer2bird het volgende:
Ik was het even vergeten te posten

De psychologe had het hele verhaal gelezen, en begon met zeggen dat ik mij absoluut nergens voor hoefde te schamen daar, ze zei dat zij er juist voor was, om een uitlaatklep te zijn.

Vervolgens ging het over mijn vader die altijd heeft gezegd dat ik juist gepest werd omdat ik het ook toeliet en het dus mijn schuld was.
Zij zei dat dat absoluut niet zo was en mijn vader dat echt alleen maar heeft gezegd omdat hij altijd voor zichzelf heeft kunnen opkomen en ook zich nooit zo in anderen heeft kunnen verplaatsen.
Ze zei dat elk kind anders is en dat een kind juist wat kwetsbaarder is, vooral ik, omdat ik sociaal nooit zo sterk in mijn schoenen stond door contactstoornissen.

Ook hadden we het over dat ik nooit wat durf te melden bij mijn ouders.
Ze begreep dat ik het moeilijk vind om de situatie waar ik nu inzit te doorbreken maar vind wel dat dit wel gedaan moet worden, wil ik verder gaan.

Ze zei dat de reden waarom ik dit jaar niet gepest word is omdat ik nu bij mensen in de klas zit die allemaal serieus hun diploma willen halen, ze zijn wat ouder en zij laten mensen echt in hun waarde.
Ook zegt ze dat ik mij dit jaar ook meer begin te ontwikkelen, juist omdat ik word opgenomen in de groep, ik ga niet echt mee stappen ofzo, maar er komen echt mensen naast mij zitten tijdens de les, en praten ook normaal tegen mij. Ook omdat er totaal geen "groepjes" zijn in de klas.
Iedereen zit er voor zichzelf.

Ze zei dat ik ooit wel als een normaal mens zou kunnen communiceren maar dat in stapjes moet gaan, dat ik niet meteen resultaat moet verwachten van mijzelf, en ook niet boos op mijzelf moet worden als ik faal.

Volgende week moet ik naar de psychiater, maar dat is voor mijn medicijngebruik.

Over 2 weken moet ik weer naar de psychologe.

Succes ermee hé!

Goed bezig TS! Klinkt ook allemaal heel zinnig wat de Psychologe je allemaal heeft verteld, verstandige taal. Ik wens je heel veel succes!

summer2bird ik weet wat je doormaakt en doorgemaakt hebt, ik heb namelijk het zelfde meegemaakt. En ik heb ongeveer een jaar bij GGZ gelopen maar dat hielp niet echt. Maar omdat ik een sociale stoornis heb ben ik bij MEE terechtgekomen en sindsdien gaat het echt beter ik heb geleerd om het een plek te geven. Gebeurd is gebeurd en je wordt nu niet meer gepest toch ?

mijn advies is hier al genoemd en daar sluit ik me bij aan
sterkte
foutje ik lees nu net dat je al bij een psychologe loopt sorry dan.

Ik denk dat het geen waar je het meest aan moet werken, is de relatie met jezelf. Daarna volgt de rest. Je los maken uit een vaste omgeving kan ook wel eens helpen; je hebt een goed stel hersens (prijs jezelf rijk met zoiets. Je hebt capaciteiten waar veel mensen niet eens het benul van hebben dat het bestaat), en denk er eens over na om na je school te gaan reizen. Geef vooral jezelf de ruimte, en accepteer zoals jij bent. Niet uitgaan, en wel docu's kijken maken JOU gelukkig, wat maakt het verder uit wat je buurvrouw daar van vind? Ik denk zelfs dat heel veel meisjes die zeggen dat ze seks hebben, dronken zijn of whatever vaak niet eens blij zijn met hun keuzes, en huilen net als jij.

Tsja, ten eerste is het inderdaad zo dat hoe ouder mensen worden, des te minder last jij zult krijgen van pesterijen. Mensen kunnen zich dan iets beter verplaatsen in anderen en zijn vaak zelf druk bezig met allerlei dingen.

Het positieve is dus dat het pesten veel minder zal zijn hoe ouder jij wordt. Er zullen wel altijd wat rotte appels tussen zitten, maar over het algemeen wordt het leven draaglijker. Ik ben zelf ongeveer tot mijn 15e gepest en daarna hield het op (ik was eindelijk in staat het te negeren en niet meer emotioneel te reageren en liep niet meer weg.. vaak snappen ze dan niet meer wat ze moeten doen als je gewoon blijft staan en ze in de ogen kijkt).

Ten tweede heeft de psycholoog gelijk dat je nu niet kunt verwachten dat dingen meteen zullen lukken als jij het probeert. Je zult steeds kleine stapjes moeten nemen om in contact te komen met anderen en met de tijd zal dit makkelijker gaan. Dit is niet alleen een rationeel leerproces, maar ook een kwestie van 'wennen' aan het feit dat je jezelf tussen mensen begeeft.

Het zal ook weleens gebeuren dat jij denkt dat het over jou gaat als ergens een groepje mensen aan het lachen is. Probeer dan jezelf te realiseren dat zij waarschijnlijk helemaal niet met jou bezig zijn, maar dat die gedachte voortkomt uit jouw ervaringen (been there, done that).

Ten derde zijn de lichamelijke klachten hoogstwaarschijnlijk een gevolg van stress. Probeer jezelf niet te druk te maken erover.. probeer te voorkomen dat het een vicieuze cirkel wordt van druk maken - ziek voelen - druk maken over ziek voelen - nog zieker voelen - etc.

Het makkelijkste - hoe vervelend het ook is - is om te gaan sporten. Je bouwt dan weerstand op, je spieren zullen wat losser aanvoelen, en omdat je lekkerder in je vel zit zul je vervolgens ook een beter gevoel erbij hebben psychisch gezien.

Anyways, veel sterkte. Pesten kan veel kapot maken.

Maar nogmaals, ga sporten! Het zal echt verschil maken. En dan bedoel ik niet meteen om af te vallen, maar om het voldanere / relaxtere gevoel dat je in je lijf zal hebben erdoor. Je zal je energieker voelen en dat heeft een positieve uitwerking op je psyche.

Succes.

PS: Maak je niet te druk om uitgaan en seks enzo. Je bent nog jong en het is echt beter om eerst aan jezelf te werken voor je jezelf in het diepe gooit met dingen waardoor je nog onzekerder zou kunnen worden.

[ Bericht 4% gewijzigd door Marc1981 op 27-05-2011 17:23:49 ]

Ik kan me voor een deel vinden in je verhaal, TS. Mensen zijn gemene wezens...

amai. Veel sterkte meid. Jammer dat je je verhaal nergens kwijt kan. Internet helpt dan maar heel klein beetje. Ik heb geen tips, maar afgaande op vorige posts zit er een goede lijn in...

Tsja... De manier waarop je moeder reageert, helpt ook niet echt nee. Ik zou haar om te beginnen succes wensen met haar eigen dieet in ieder geval; blijkbaar vindt ze zichzelf te dik en probeert ze dat ook maar een beetje op jou te reflecteren om samen een dieet te kunnen volgen. Ik zou zeggen: trek je daar vooral niks van aan, tenzij je het toevallig zelf ook echt wilt.

Is er niet een plek waar je heen kunt, of iets wat je kunt doen, om in elk geval je moeder en/of zusje wat meer te kunnen ontlopen? Als je zo op elkaars lip zit en er irritaties ontstaan, wordt jouw gemoedstoestand er sowieso niet veel beter op namelijk, blijkt al uit je laatste post...

Je kan ook gewoon naar ´Fokkers met problemen die hun ei kwijt moeten Stichting ´. Kwestie van contact opnemen met Keep_Walking, te bereiken op een random 06-nummer, dm en pm.

*schijtlollige-opmerking, maar er zijn wel Fokkers die je er over willen praten. Daarbij is het handig fappende 17-jarige jongetjes te ontwijken

summer2bird, ik heb je hele verhaal en het hele topic gelezen... heeft me wel ontroerd en vind t superknap van je dat je de OP aan je psycholoog en moeder hebt laten lezen! Alleen jammer om dan nu je laatste post te lezen...

Mijn tips voor wat je allemaal hebt gezegd in je laatste post:

Ga sporten! Geloof het of niet, maar het is echt iets waarmee je je kan ontwikkelen! Lekker je hoofd leeg maken, je kan een beetje afvallen en dus een prachtig lichaam creeeren wat je ook weer meer zelfvertrouwen geeft en last but not least: sport is een van de makkelijkste manieren om contacten te leggen met mensen. Als je bent 't sporten heb je altijd iets om over te praten met de mensen die op dat moment ook zijn 't sporten! Verder is het natuurlijk ook nog een leuk gespreksonderwerp voor bijvoorbeeld op school.

Als je met dit sport-idee door wil gaan, laat me wat weten! Ik weet aardig veel van sporten en de gezonde voeding die je daarbij moet gebruiken, dus ik kan je nog genoeg tips geven als je hiermee door wil gaan!

Heel veel succes met alles!

PM

Ik weet niet in hoeverre het haalbaar is voor je, maar 2 verhalen zijn voor mij ontzettend herkenbaar. En na een half jaar psychologische groepstherapie ben ik op mijzelf gaan wonen en dat heeft mij zo ontzettend goed geholpen. Want wat ik hier lees merkte ik zelf ook; je moeder wil je wel helpen maar de manier waarop zij denkt dat ze je helpt, is veruit niet de juiste manier. En wat je ook doet of wilt doen om haar dat duidelijk te maken, het helpt niet.

Dus mijn tip voor je, nogmaals, als het haalbaar is natuurlijk (aan je leeftijd kan het niet liggen): ga zelfstandig wonen en zie jezelf groeien. Je moet dan eigenlijk wel en op een gegeven moment lukt het ook. Want waar ik nog, toen ik bij mijn ouders woonde, hele avonden niets anders deed dan gamen, is dat nu totaal het geval niet meer bij mij. En dat is erg fijn kan ik je vertellen

quote:

Op zondag 29 mei 2011 23:02 schreef 045represent het volgende:
summer2bird, ik heb je hele verhaal en het hele topic gelezen... heeft me wel ontroerd en vind t superknap van je dat je de OP aan je psycholoog en moeder hebt laten lezen! Alleen jammer om dan nu je laatste post te lezen...

Mijn tips voor wat je allemaal hebt gezegd in je laatste post:

Ga sporten! Geloof het of niet, maar het is echt iets waarmee je je kan ontwikkelen! Lekker je hoofd leeg maken, je kan een beetje afvallen en dus een prachtig lichaam creeeren wat je ook weer meer zelfvertrouwen geeft en last but not least: sport is een van de makkelijkste manieren om contacten te leggen met mensen. Als je bent 't sporten heb je altijd iets om over te praten met de mensen die op dat moment ook zijn 't sporten! Verder is het natuurlijk ook nog een leuk gespreksonderwerp voor bijvoorbeeld op school.

Als je met dit sport-idee door wil gaan, laat me wat weten! Ik weet aardig veel van sporten en de gezonde voeding die je daarbij moet gebruiken, dus ik kan je nog genoeg tips geven als je hiermee door wil gaan!

Heel veel succes met alles!

Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijt )

quote:

Op dinsdag 31 mei 2011 11:47 schreef Spacekitten het volgende:

[..]

Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijt )

Ach, ik las laatst nog een topic over lopen in de nacht...

Vind ik zelf eerlijk gezegd ook super chill, bijkomend voordeel - muziekje op - je kan hardlopen als je moe ben ga je gewoon wandelen, geen tijdsdruk... gewoon genieten van de rust en je omgeving, je doet het dus niet zozeer omdat je betere conditie wilt krijgen, maar gewoon omdat het chill is

hardlopen kan ik helaas niet (zwakke rug) maar ik moet wel toegeven dat bewegen an sich erg fijn is als je minder in je vel zit.

quote:

Op dinsdag 31 mei 2011 11:47 schreef Spacekitten het volgende:

[..]

Ik spreek uit ervaring dat je niet perse mensen leert kennen via sporten en voor mij is het ook niet altijd ontspanning. Het ligt er natuurlijk wel aan welke sport je gaat doen, maar roep niet meteen dat het alles op lost, want dat doet het niet voor iedereen (sorry moest ik ff kwijt )

Klopt dat het niet alles oplost, maar het geeft je wel een zetje in de rug.

daar kan ik inderdaad niks tegen inbregen, want dat klopt inderdaad

ik vind ts best wel aardig.
je bent goed bezig nu, praat tegen je psygoloog over alles wat je dwars zit.

en mijn onprofessioneel advies zou zijn: vind iets, waar je zelfvertrouwen van gaat krijgen. lelijk, dik, doet er niks toe uiteindelijk. als jij blij bent met jezelf, dan zullen mensen je leuk vinden. dat is misschien de grootste drempel die je overmoet, dat je van jezelf gaat houden.

met somberheid valt best wel te leven hoor.. je moet er aleen vanaf dat je het erger maakt dan dat het is. dus niet gelijk in het extreme trekken, dat je jezelf wel even gaat opknopen als het tegen zit. gewoon denken, ik voel me kut, gaat wel weer over. zou ook raar zijn als je je niet somber voelt als je erg teleurgesteld bent door iets.

volgens mij ga je goed zo. met mensen omgaan, daar wen je aan, gewoon blijven doen, en als je niet jezelf kunt zijn, gooi dan op zon avindje gewoon 1 keer iets in de groep dat wel van jezelf komt, zodat ze je een beetje leren kennen.

Ik herken dat wel hoor dat niet jezelf kunnen zijn met uitgaan, op die leeftijd heeft iedereen daar volgens mij 'n beetje last van.

je hebt toch zon programma op tv "gepest"?

Misschien kan je mensen zoeken die hetzelfde als jij doormaken en erover praten met hun, ik denk dat dat meer helpt dan met andere eerlijk gezegd, want die weten wat je doormaakt..

heel veel sterkte en succes!

quote:

Op donderdag 30 juni 2011 14:00 schreef summer2bird het volgende:
Hi, wederom moet ik weer even wat kwijt:

Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.

Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.

Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.

Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)

En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.

Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.


Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.

Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.

Is hier iets aan vooraf gegaan? Zoniet; Op zon moment mag je ook best een beetje boos worden op je ouders, want dit slaat nergens op. Zij zijn degene die echt om je geven en dan doe je zoiets niet. Als je moeder graag gekookte eieren wil, kan ze die ook best zelf maken toch?

Je moet niet over je heen laten lopen, door niemand niet. Je leeft hoe je bent, als en voor jezelf. Als jij ergens wordt gebruikt en je wil dat niet, moet je het niet doen. Probeer wel de confrontatie met je ouders als die boos zijn (waarvoor ze hierbij volgens mij geen enkele reden hadden) uit de weg te gaan en ga ergens heen waar je je veilig voelt... Wellicht ander familie? Uiteindelijk komen ze wel weer bij zinnen..

Ts, waarom moet jij die eitjes koken? Waarom moet jij het ontbijt van je ouders maken? Waarom is dat jouw taak?

quote:

Op donderdag 30 juni 2011 14:00 schreef summer2bird het volgende:
Hi, wederom moet ik weer even wat kwijt:

Heb vannacht slecht geslapen, nadat ik om 7 uur eindelijk in slaap viel, maakte mijn moeder om 9 uur mijn deur open en maakte mij wakker door luid in de deuropening te zeggen dat mijn vader en zij gekookte eitjes wilde. Op de vraag of dat wat later kon liep ze boos weer terug naar haar kamer.

Ik dus naar beneden, nadat ik chagarijnig mijn deur had dichtgesmeten.
Eitjes gekookt en weet terug naar bed.
Om 10 uur kom ik naar beneden en het eerste wat mij opviel was dat iedereen (paps,mams) mij negeerde. Ik ontbijt maken, en het viel mij op dat mijn moeder haar ei niet op had gegeten maar had laten liggen, mijn vader had wel alle eieren opgegeten die voor hem waren.
Ik ging naar boven, mij omkleden en toen vroeg ik aan mijn moeder waanneer ze die intakeformulieren ging ondertekenen, geen antwoord. Ze sloeg de deur van d'r kamer zelfs voor mijn neus dicht.

Ik naar beneden, ik werd helemaal doodgezwegen. Niemand antwoorde ergens op, net alsof ik er niet toe deed.
En toen vroeg ik of zij mijn intakeformulieren nog ging ondertekenen en als antwoord kreeg ik dat mijn vader zich aan mij irriteerde, ik egocentrisch ben, het nooit verteld had van die formulieren (gisteren nog gezegd, meerdere malen zelfs) en dat ik iedereen chanteerde.

Toen moest ik naar mijn kamer want mijn vader had genoeg van mij en irriteerde zich zo erg aan mij dat ik weg moest.
Ook zei mijn vader dat ik die formulieren wel kon vergeten, het was toch allemaal mijn schuld dat ik er zo laat mee kom (gisteren heb ik die krengen gekregen, kon niet eerder en morgen moeten ze ingeleverd worden)

En als klap op de vuurpijl riep mijn moeder net naar boven dat ik zachter moest huilen, anders kon ik net zo goed in de voortuin zitten, als de hele buurt het moest horen en dat ik aan het hyperventileren op een gegeven moment was, dat was ook aanstellerij.

Wat moet ik nu? Ik vervals gewoon d'r handtekening.


Als ik nu naar beneden ga wordt ik gewoon doodgezwegen. Niemand kijkt om, praat met mij.

Die formulieren zijn trouwens voor de intake van havo5.

Daaaaaaaaaaaaaaaaamn. Wat een rotlui.

Hey!

Ik heb even de hele topic gelezen Wat een werk.

Ik ben zelf vroeger ook veel gepest, maar het heeft op mij niet zo'n dramatisch effect gehad als het op jou heeft. Loop je nu zowel bij een psychiater als bij een psycholoog? Is dat wel fijn als je overal twee keer je verhaal moet doen?

Trouwens, ik weet niet hoe je je voelt bij je psycholoog, maar er zijn er ontzettend veel en in alle soorten en maten, je zit niet vast aan degene waarbij je nu zit als je je daar niet 100% blij mee voelt. Aan de reacties die je zei dat zij gaf, -vind ik- dat dat niet getuigt van een goede psycholoog, maar misschien komt dat omdat het een beknopte versie is die jij geeft. Ik heb zelf vier psychologen gehad voordat uiteindelijk de vijfde eentje was die mij echt kon helpen en waar ik me ook prettig bij voelde om alles op tafel te gooien.

Verder denk ik niet dat ik je kan helpen, maar ik wil je nog wel even meegeven dat je je eigen probleem niet moet onderschatten, je mag best trots op jezelf zijn al dat je uberhaupt wil werken aan je problemen en niet gewoon de handdoek in de ring gooit. Ik zou proberen om wat je ouders zeggen en doen met een korrel zout te nemen, hoe lastig dat ook is, en je te focussen op jezelf. Als jij het gevoel hebt dat zij jou niet begrijpen ondanks herhaalde pogingen iets uit te leggen, laat het dan gaan. Voor mijn ouders duurde het ook een paar jaar voordat zij mijn problemen begrepen en ook respecteerden/accepteerden.

Dus, niet opgeven! Ik ga de topic volgen vanaf nu

Wow TS, die ouders van je ga je niet meer veranderen, wat een hopeloos stel. Kleine troost: het zal je geen enkele moeite kosten om verder in het leven te komen dan zij.

Ik ben vergeten of je leeftoijd langsgekomen is in dit topic, maar ik zou als ik jou was alles op alles zetten om zo snel als dat mogelijk is op jezelf te gaan wonen. Dat hoeft niet morgen of volgende week, maar is wel iets om je op te focussen. Ik denk dat je pas dan werkelijk zinnig met jezelf aan de slag kan, want met van die ingewikkelde ouders, lijken je eigen problemen alleen maar nog complexer.

Het zou je ook kunnen helpen om voor jezelf te leren anders met tegenslag en depressie om te gaan. Want hoewel ik je ouders niet empathisch vind, is het tegelijkertijd wel zo dat huilen een slechte manier is om aandacht te vragen. Het is de emotionele uitweg van iemand die zich klemgezet voelt, maar helaas volkomen onconstructief als basis voor een goed gesprek. Dat moet je goed voor ogen houden, dat je dat niet mee wilt nemen in een eventuele relatie met een partner, en om dat mechanisme van je af te schudden kun je het best een tijd op eigen benen staan.

Ik draaf trouwens volkomen door in dat advies (want=speculatieve toekomst), maar zo gaat het door mijn hoofd, als ik je verhaal lees. Blijven praten met je psycholoog, en toewerken naar zelfstandigheid, dat zou ik je als belangrijkste advies willen meegeven in ieder geval. Je klinkt helemaal niet gek in ieder geval, en bepaald niet dom ook, dus hoe je het ook doet: hou vast aan jezelf en geloof in jezelf. Je bent leuker dan je denkt (of dan ze je wijs proberen te maken).

Je moet meer voor jezelf opkomen, helemaal als je moeder je wakker gaat maken omdat ze wilt dat je eieren voor haar en je pa kookt. Gewoon zeggen dat ze dat zelf wel kunnen doen omdat je slecht geslapen hebt.
En dan doe je het en eet ze het niet op? Volgende keer gewoon een ongekookt eitje onder haar kussen leggen zal dr wel leren.