Ouwe lullen muziek (de echte rock dus)

quote:

Op donderdag 21 april 2011 09:03 schreef Weltschmerz het volgende:
Wel vind ik het gitaargeluid vaak beter, maar wat ik bij de huidige generatie rock vooral mis zijn de echte rockstemmen die echt zingen. Sinds de grunge heb je allemaal van die jochies die gaan knijpen met hun stem om mannelijk en doorleefd te klinken. Dan wordt het een beetje hees en gaat het raspen, maar is het niet meer voluit zingen. Daar kwam je in de jaren 70 niet mee weg.

Weer iets waar ik het totaal mee eens ben. Ik vind wel dat het niet alleen om gitaargeluid en zang gaat. Drummers die een drumgeluid hebben als die van Ginger Baker, Keith Moon, John Bonham, Cesar Zuiderwijk of Stewart Copeland heb ik na die tijd niet meer gehoord; loeihard en ruw, maar toch met een heel erg specifiek verfijnd geluid. Keyboards zijn er ook alleen maar op achteruitgegaan naarmate de mogelijkheden groter werden, hoewel dat te bagetelliseren valt als je hoort wat daar soms nog mee gedaan wordt. En dat romige basgeluid van Bruce, Jones en Entwistle...

Kijk, het is allemaal nog wel goed hoor, maar die subtiele dingetjes die geluid echt geil maken hoor je gewoon echt heel zelden nog. En toon en klankkleur vind ik toch van essentieel belang voor goede muziek.

quote:

Op donderdag 21 april 2011 10:51 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

Weer iets waar ik het totaal mee eens ben. Ik vind wel dat het niet alleen om gitaargeluid en zang gaat. Drummers die een drumgeluid hebben als die van Ginger Baker, Keith Moon, John Bonham, Cesar Zuiderwijk of Stewart Copeland heb ik na die tijd niet meer gehoord; loeihard en ruw, maar toch met een heel erg specifiek verfijnd geluid. Keyboards zijn er ook alleen maar op achteruitgegaan naarmate de mogelijkheden groter werden, hoewel dat te bagetelliseren valt als je hoort wat daar soms nog mee gedaan wordt. En dat romige basgeluid van Bruce, Jones en Entwistle...

Kijk, het is allemaal nog wel goed hoor, maar die subtiele dingetjes die geluid echt geil maken hoor je gewoon echt heel zelden nog. En toon en klankkleur vind ik toch van essentieel belang voor goede muziek.

Soms verdwijnt het ook gewoon, Kravitz heeft meen ik allemaal oude apparatuur bij elkaar gezocht om een bepaald geluid te krijgen en dat vind ik aardig gelukt. The Stooges hadden op hun debuut een briljant geluid, maar hebben hun apparatuur verkocht om drugs van te kopen. Op hun tweede plaat hadden ze ook een briljant geluid, maar heel anders, en ook dat is teloorgegaan en hoewel dat geluid veel navolging heeft gekregen, is het zelden geevenaard.

Drums vallen me eigenlijk alleen op als ze saai zijn. In de jaren 80 had je van die verschrikkelijke drums, typerend voor dat decennium is dat ze metalig klonken en toch een plastic geluid gaven. Maar dat hoor je nu ook nauwelijks meer. Het gitaargeluid van de grunge vind ik te vet en zwaar, en het schuurt en snerpt te weinig, te weinig fuzz, teveel wahwah zeg ik gevoelgsmatig en zonder kennis. Het klinkt mij te weinig naar de harde gitaarmuziek van voor de wahwahs.

Maar dat is toch allemaal 'maar' productie, terwijl de zang echt om de manier van zingen gaat. Niets mooier dan een zware krachtige stem met een groot bereik die enigzins gecontroleerd breekt van gevoel. Dat is heel wat anders dan forceren en knijpen.

Keyboards zijn vooral te clean gaan klinken. Als je nou Eno hoort bij de eerste platen van Roxy Music, of de keyboards van Funkadelic bij Free your mind, dan begrijp ik niet waarom ik ooit een hekel heb gehad aan synthesizers in het algemeen.

Wat bedoel je met wahwah?

Jimmy Page soleerde standaard met de treble van zijn wahwah wijd open en dat vind ik nou een typisch voorbeeld van iemand die een onvermijdelijk goed geluid had. Hij had trouwens ook banjosnaren op zijn Les Paul omdat die 1 slag dunner zijn en dus makkelijker te buigen waren.

Allemaal van die dingen waar heel erg over werd nagedacht. Dat mis ik nu een beetje. Men is te snel tevreden.

Zoals ik al zei heb ik er dus niet echt verstand van en ga op mijn gevoel af om duidelijk te maken wat ik bedoel, maar ik associeer het snerpende met fuzz en het volle zware langgerekte met wahwah. Het grungegeluid is naar mijn smaak wat teveel van het laatste.

ik hou er ook van, dat rauwe, ritmische

Ik denk dat ik de oudste heb hier, wat een stem


Zeer ondergewaardeerd


Wat bekender


Wat alternatiever:


Gewoon lekker:


En om lekker rustig af te sluiten met een goed gelukte cover

Het openingsnummer van het debuutalbum van Elton John was meteen zijn beste. (1969)


En dit is wellicht het beste nummer allertijden:

Pfoeh, niet mis. Maar Elton John had gewoon alles om heel goed te worden. Ik weet niet waar het misging. Vermoedelijk had dan iemand anders zijn nummers moeten schrijven.