Brandon (18) drie jaar vastgebonden aan muur

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 23:30 schreef Flammie het volgende:

[..]

Hoe kan iemand met spontane moordbuien nou samen leven met andere mensen zonder dat het gevaarlijk is

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 00:49 schreef kvd het volgende:

[..]

Het zal misschien een onsamenhangend verhaal worden, maar ik doe mn best. Zal het ook maar over 1 persoon hebben.
Ik kan alleen voor de mensen van mijn eigen groep praten, het is een instelling met meer van 450 VG, dus kan voor andere groepen niet praten. Ik heb op mijn groep 1 bewoonster (zowel verstandelijk gehandicapt en vermoeden van psychische problemen) die de complete boel verbouwde, mensen aanviel, weg liep, zich verhongerde, zich aanbood aan mannen enzovoort.

quote:

Toen zij op de groep kwam hebben we eerst niks gedaan, zelfs alle medicatie gestopt, terug gegaan naar haar basis, kijken wat ze dan deed.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:03 schreef Miriampje het volgende:
Bah.. wat was ik mijzelf aan het opvreten over de kortzichtige, eenzijdige berichtgeving. Gelukkig vind ik hier op het forum een genuanceerder beeld van andere hulpverleners en zelfs een moeder, hulde.Ik werk zelf ook in een instelling waar enkele van dezelfde problematieken voorkomen, hoewel er niemand vast zit aan de muur denk ik wel dat dit soms niet ver er vanaf zit.
Ik vind dat het verhaal van de hulpverlener te weinig word belicht.. Ik heb menig collega met blauwe ogen, krassen over het hele lijf, bijtwonden etc gezien. Het beste zou idd een aantal sterke mannen zijn, maar waar haal je die vandaan?? 95% van de studenten op een sociale opleiding is vrouw, dus dan zouden alle mannen die voor dit vak worden opgeleid op dit soort casussen worden gezet. Niet haalbaar!
Wij doen allemaal ons best.. Maar na de zoveelste aanval is het lastig om vertrouwen te houden in de client.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:11 schreef Maanvis het volgende:
Bedankt voor je lange verhaal maar ik mis wederom wat:

[..]

Hier mis ik hoe je ermee omging als ze mensen aanviel. In de isoleer neem ik aan? En wat als ze ook in de isoleer zichzelf nog beschadigt? Dan een dwangbuis? En wat als ze ook overal tegenaan gaat stompen en schoppen? Benen vastzetten? En wat als de dwangbuis nooit af kan omdat je dan gebeten wordt?? WAT doe je dan met zo'n persoon?

[..]

Eerst niets gedaan. Hoe beschermde je dan de andere patiënten tegen haar. De andere patiënten waren bang voor haar. Hoe voorkwam je dat ze iemand vermoordde?

Stel je nu iemand als Brandon voor. Dat is iemand die megasterk is. Let op Mwanatabu's verhaal, zij vertelt dat haar kind op 5jarige leeftijd al met kasten kan smijten. Stel je voor hoe sterk zo iemand op z'n 18e is. Dat is Brandon nu. Iedere dag met hem vechten, lukt dat? Dat moet met 6 personen zoals Rudi al zei. Hou je dat vol met 6 personen zo iemand constant begeleiden?

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:21 schreef Miriampje het volgende:
In de praktijk heeft een agressieve client soms wel meerdere zorgverleners nodig.
1 iemand die met hem/haar werkt
1 iemand die achtervang is om te helpen bij fixaties oid
En de overige groepsleiding die ook op de groep werkt springt ook af en toe bij, waardoor andere clienten alleen gelaten moet worden.

Iemand goed behandelen komt veel handen... Dus veel geld!

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:22 schreef kvd het volgende:

[..]

Isoleer hebben we niet op het werk, dwangbuis ed ook niet.
Ze zat in het begin op haar kamer. Een lege kamer met alleen een bed, een klerenkast en gordijnen. Daar verbleef ze de hele dag, met deur open. Eerst niks meer doen dan alleen liggen op bed, totdat we dingen gingen vragen van haar. Als ze aanviel fixeren, rollenbollen op de grond, eerst bellen voor vervoer richting huis, richting haar kamer, later het blijven 'uitvechten' totdat de bui over was (wat dus een paar keer per dag, meer dan 1 uur per keer kon zijn)

En dit hielp bij haar, dit helpt bij meerdere personen op het werk. Uitgangspunt bij ons is dat veel wat vertoont wordt qua agressief gedrag veelal voortkomt uit angst of het niet meer weten. Isoleer, dwangbuizen, vastbinden ed leidt tot meer angst dus meer agressief gedrag, in extremere vorm. Dus vertrouwen winnen helpt een persoon meer, helpt het om de agressie minder te laten worden en uiteindelijk voor een groot gedeelte kan verdwijnen. Mits de randvoorwaarden ook goed zijn (juise medicatie, veilige omgeving enzovoort)

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:26 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Voor Brandon heb je nog meer mensen nodig. Anders vermoordt ie mensen of zichzelf. Hoe ga je daar dan mee om? Constant vechten, dan is een tuigje toch beter?

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:29 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Al deze methodes die jij hier schetst hadden bij Brandon niet gewerkt. Brandon heeft geen angst of weet het even niet meer, Brandon heeft stemmen in zijn hoofd die hem vertellen dat ie nu iemand pijn moet doen. Zie ook het dossier dat bij Geenstijl staat wat ik hier even tevoren heb gequote. Dus hoe los je het dan op, en belangrijker, hoe voorkom je dat ie 1 van je andere cliënten of medewerkers vermoordt?

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:31 schreef kvd het volgende:

[..]

Maar wat bereik je met dat tuigje? In mijn ogen helemaal niks. Want zo te zien zit hij toch vaker in dat tuigje als der rudi zei. in ieder geval ook als moeder er is, en hij zei zelf dat hij altijd zo zit.
Het klinkt vreemd, maar ik zeg vechten. Vertrouwen kweken. Die jongen WIL wel dingen, maar het LUKT niet. Zoek uit waardoor het komt. Dan kan hij weer meedoen aan het leven daar en weer eens wat genieten. Want zo'n dag alleen in een kamer, dat wekt ook aardig wat agressie op

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:38 schreef kvd het volgende:

[..]

Mijn bewoonster is schizofreen....we horen haar praten met meerdere stemmen, dus zal ook meerdere stemmen horen. Zij zal ook 'opdrachten' krijgenom dingen te doen. Over Brandon kan ik niet oordelen, ik heb zijn dossier niet, ik weet niet of hij angsten heeft.
Ik heb ook geen kant en klare oplossing, dit helpt bij haar en meerdere bewoners op het werk.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:38 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Hij zit in het tuigje als z'n moeder er is omdat ie anders z'n moeder de ogen uitkrabt oid. Dan kun je er wel 6 mensen bij hebben staan die hem onder controle kunnen houden, maar dan is het hetzelfde effect als het tuigje zelf. Bovendien heeft ie met het tuigje privacy en veiligheid voor zichzelf, met die 6 mensen wordt het knokken.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 00:49 schreef kvd het volgende:
-knip-

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:41 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Geloof Rudi maar, het tuigje is het einde van een lange reeks dingen die al zijn geprobeerd. Ook die dingen die jij aandraagt zijn al geprobeerd. Uiteindelijk blijft niets anders dan het tuigje meer over. Ik vind het zo naief om te denken dat voor alle gevallen een pasklare oplossing klaarligt. Die hebben ze bij de kliniek waarin Brandon zit echt wel geprobeerd. Bovendien heeft een rechter het bepaald niet de kliniek zelf. Dus het is niet een eenzijdige beslising geweest.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:43 schreef kvd het volgende:

[..]

zowel in het tv programma als op geenstijl wordt aangegeven dat hij thuis zonder tuigje leefde, hij ging zelfs fietsen met stiefvader. Dus zo'n bezoekje kan waarschijnlijk best zonder tuigje, maar personeel zal het willen.
Bij geenstijl hebben ze het over neutraal blijven, niks laten merken, niet te veel informatie geven. Zo'n tuigje staat eigenlijk gelijk aan een laatste redmiddel. Geen agressie willen. Het tuigje moet om omdat het personeel hem eigenlijk niet aankan of de confrontatie niet aan wil. Dat voelt hij ook. Voelt zich daardoor onveilig, leidt tot gedrag dat ze niet willen zien.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:48 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Hij leefde inderdaad zonder tuigje -- maar toen was ie 14.
Nu is Brandon zo gevaarlijk geworden dat het tuigje nodig is zelfs bij zijn moeder, en dus is het idd het laatste redmiddel. Het is een situatie waarbij het kiezen of delen is; Of Brandon vermoordt iemand, of hij zit in het tuigje.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:54 schreef kvd het volgende:

[..]

weet je, iedereen heeft er een andere mening over. Op de tv wordt een bepaald beeld geschetst (zielige Brandon), rudi geeft inside-informatie, maar die is ongetwijfeld ook gekleurd. Hij staat achter hoe het nu gaat, maar andere mensen op de instelling staan er niet achter, die trekken nu aan de bel.
Wij weten niet wat er allemaal precies is gebeurd, is gedaan. Dus we kunnen niet zeggen of het goed is of slecht wat er nu gebeurd. Of alles wel is gedaan....laten we het iig wel hopen

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:58 schreef Maanvis het volgende:

[..]

nou, klopt ook wel, maar jij deed hiervoor net alsof je een andere oplossing zag terwijl uit de verhalen die je hier plaatst blijkt dat je alleen met cliënten hebt gewerkt die veel minder ver heen zijn dan Brandon. Waar ik bang voor ben is dat de politiek eist dat het tuigje af gaat (volgens de PVDA moest dat vanavond al), en dat er vervolgens doden vallen.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:07 schreef kvd het volgende:

[..]

dan heb je mij niet goed begrepen. Er werd mij gevraagd wat wij hebben gedaan met soortgelijke gevallen. En neem van mij aan, het zijn wel 'Brandons' die er bij mij op het werk bijzitten, er is een wachtlijst bij ons van mensen waarbij ze in andere instellingen niet meer weten wat ze er mee aanmoeten. Dus het zijn niet de lichtere gevallen, maar de uitbehandelde personen van andere instellingen. Niet de lieve schattige mongolen, maar de zwaardere gevallen.

en dit gezegd hebbende...ik ga naar bed...

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:30 schreef Mwanatabu het volgende:
Overigens om een beeld te krijgen met wat voor mensen ze in deze tak van de zorg soms te maken krijgen: mijn turfje van bijna 10 kreeg het voor elkaar om een "vandaalbestendige" woonvorm een aantal keer flink te verrassen.

In de eerste week na aflevering van het gloednieuwe speciaal voor gehandicapten ontworpen stond hij ineens op de brandtrap, raakte kwijt in een spleet van een centimeter of 15 in de tuin, liet het brandalarm afgaan en ontsnapte. En dat terwijl het personeel heel erg goed oplette.

Hij kwam regelmatig in flarden aan op de dagbesteding omdat hij onderweg zijn kleding aan repen scheurde. Behang, beddegoed en pyama idem. En dan heb ik het niet eens gehad over de schilderijen met diverse lichaamsuitscheidingen op waar hij bij kan.

Toen hij nog thuis woonde leek ons huis op Fort Knox: overal sloten en knipjes en dan nog zag hij soms kans ons hartverzakkingen te bezorgen door bijvoorbeeld zijn neus kapot te bonken tegen de muur om met het bloed te gaan zitten spelen in bed totdat een van ons even ging kijken (verdachte stilte...) om uit te glijden in een plas bloed of omdat hij zijn klerenkast even door zijn kamer tiefde. Toen was hij 5.

Tot nu toe bijna alleen maar lieve betrokken zorgverleners meegemaakt, op die ene muts na die niet inzag dat hij verstandelijk zo'n 2 jaar oud was en hem wilde straffen voor het echoën van het woord "kankerhoer" van een oudere huisgenoot. Toen had hij zichzelf ook een bloedneus bezorgd door met een tafel te gooien. Schrokken ze toch wel een beetje van.

Geen idee wat er mogelijk is in het geval van Brandon, maar ik kan me niet voorstellen dat daar ineens monsters voor zorgen (zie posts van Der Rudi, het geval ligt dus genuanceerder) die het niet anders zouden willen of die hem even voor het gemak 3 jaar lang vastbinden.

Wat ik wel weet, is dat de mogelijkheden voor de begeleiders door de bezuinigingen in rap tempo achteruit aan het gaan zijn. Ook ik heb een brief gekregen dat een deel van het personeel wat zorgt voor mijn zoon wegbezuinigd gaat worden, en 5 jaar geleden was er ook al een bezuinigingsronde ten koste van de geestelijke gehandicapten. Toen kreeg ik een brief dat de voltijdse indicatie van mijn zoon wel met een dag minder af zou kunnen want dan werden de wachtlijsten sneller weg te werken. Je broek zakt ervan af en ik zit nu al in de stress wat betreft de verlenging van zijn indicatie over een paar maanden want het kan alleen maar minder worden.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:22 schreef Piet_Piraat het volgende:

[..]

Gewoon alle uitwassen laten bestaan is de keuze die we gemaakt hebben, daar hangt ook een prijskaartje aan.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 18:38 schreef mootie het volgende:

[..]

Wat ik ook niet snap, waarom moet die kamer leeg zijn, als hij toch maar 1,5 m spelingsruimte heeft. Dan kun je toch nog steeds de muren opfleuren, een tv neerzetten, gewoon iets doen om de ruimte leefbaar te maken.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 00:54 schreef kvd het volgende:

[..]

door constant opletten van begeleiders. Buien weten in te schatten, signalen op te vangen, dingen daardoor voor te zijn, vertrouwensband kweken waardoor je dingen kan ombuigen in een bui.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:38 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Hij zit in het tuigje als z'n moeder er is omdat ie anders z'n moeder de ogen uitkrabt oid. Dan kun je er wel 6 mensen bij hebben staan die hem onder controle kunnen houden, maar dan is het hetzelfde effect als het tuigje zelf. Bovendien heeft ie met het tuigje privacy en veiligheid voor zichzelf, met die 6 mensen wordt het knokken.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:28 schreef machtpen het volgende:
Het jochie is nog maar 18 jaar , wacht maar een paar jaar dan worden ze nog sterker.

Het feit dat iemand zo kan doordraaien komt toch echt door de omgeving, in dit geval dus de zorginstelling. Stel je eens voor hoe bedreigend de omgeving moet overkomen willen mensen zo door het lint gaan.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:48 schreef Piet_Piraat het volgende:

[..]

Die zorginstelling worden ze gedumpt wanneer de ouders het niet meer zien zitten.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:13 schreef Coelho het volgende:

[..]

En weet je wat het vervelende is? 'Men' vind het blijkbaar normaal dat er eens een klap valt omdat deze mensen er tenslotte niks aan kunnen doen. Dat moest ik eens proberen, om mijn collega bij de koffieautomaat een hengst te verkopen. Ik weet zeker dat ik mijn boeltje kon gaan pakken.

Die bekende van me heeft eens geweigerd om bij te springen bij een bepaalde cliënt nadat hij een vuisthamer naar haar hoofd geslingerd had (gelukkig mis - meneer 'spaarde' hamers, dat werd toegelaten want hij mocht toch ook afleiding hebben ), vervolgens werd ze door het hele team scheef aangekeken en bij de groepsmanager geroepen.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 08:48 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Helaas, dat ís inderdaad normaal bij extreme gevallen. Deze mensen kunnen er zelf niks aan doen dat ze dit soort dingen doen. Met de juiste medicatie/behandeling kan het gestuurd en verminderd worden, maar wat als die nog niet gevonden is? Wat als na 100 pogingen blijkt dat niks werkt? Wat als zo iemand niet eens het verband tussen zijn daad en de straf die erop volgt?

Dan neem ik mijn hoed af voor het personeel dat er nog iets van probeert te maken maar snap ik het ook zeker als personeel het niet meer aan durft met een cliënt, zeker niet als deze hamers mag sparen.

Let wel, ik zeg niet dat de "oplossing" voor Brandon een goede is. Het is waarschijnlijk een werkbare gebleken die voor de lange termijn eigenlijk niet voldoet, maar er is geen alternatief (gevonden).

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:48 schreef Piet_Piraat het volgende:

[..]

Die zorginstelling worden ze gedumpt wanneer de ouders het niet meer zien zitten.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 00:49 schreef kvd het volgende:

[..]

Het zal misschien een onsamenhangend verhaal worden, maar ik doe mn best. Zal het ook maar over 1 persoon hebben.
Ik kan alleen voor de mensen van mijn eigen groep praten, het is een instelling met meer van 450 VG, dus kan voor andere groepen niet praten. Ik heb op mijn groep 1 bewoonster (zowel verstandelijk gehandicapt en vermoeden van psychische problemen) die de complete boel verbouwde, mensen aanviel, weg liep, zich verhongerde, zich aanbood aan mannen enzovoort.
Toen zij op de groep kwam hebben we eerst niks gedaan, zelfs alle medicatie gestopt, terug gegaan naar haar basis, kijken wat ze dan deed. Langzaam aan zijn we dingen van haar gaan 'vragen', want zo gebeurde er niks met haar, zat alleen op een kamertje, deed totaal niks. Dus keuzes gaan geven, wil je tekenen, wil je muziek luisteren enzovoort. Dat is uitbereid. Bij ons heeft iedereen een 'taak' (denk aan huishoudelijke taken) of een 'baan', net zoals in het echte leven (wij doen niet aan werkelozen ), Dus zij heeft ook een 'baan' gekregen. Met hangen en wurgen geprobeerd, steeds met 1 persoon begeleiding, wel een achterban voor als het echt niet meer ging. Toen die 'baan' spaak liep en andere 'baan' gezocht. Steeds met 1 begeleider en 1 achterbanbegeleider, die op een afstandje mee ging en kon ingrijpen als het niet meer ging. Het was echt vechten vechten vechten. Haar dan constant in bedwang moeten houden, soms met 4 tot 6 man (en dan hebben we het over een jonge vrouw van toen ongeveer 40 kg). Bellen voor een vervoermiddel zodat ze naar haar kamer kon worden gereden waar ze konn uitrazen (en dat was soms alleen maar naakt op de grond liggen). Zodra het over was weer aan het werk of deur op haar kamer open en muziek luisteren, zingen, dansen, tekenen enzovoort. Ondanks het aanvalgevaar wel die deur openhouden, want de afzondering deed haar geen goed. Ze wilde wel meedoen, maar het lukte haar niet. De deur open gaf toch nog wat groepsgevoel, ze hoorde en zag de rest wel. Medicatie is langzaam aan weer wat opgebouwd, wat veranderd, iets meer, iets minder, ofwel een zoektocht (na 2 jaar nog steeds, want het ene moment gaat het goed, het volgende moment minder). Gezocht naar een juiste werkgroep voor haar, niet te veel prikkels, wel flink werken, dat deed haar goed, ze heeft graag een taak en is daar ook trots op.
We hebben veel met haar over de grond liggen rollebollen op momenten dat zij het niet meer kon, en dan heb ik het echt over 3 keer per dag 1 tot 1,5 uur. Net zolang tot ze gekalmeerd was, tot ze 'zichzelf' weer was (ik had altijd het idee dat ze door de duivel was bezeten op zo'n moment). De hele tijd praten, alles zonder afkeuring. Haar laten weten dat we blij zijn met haar.
We hebben haar steeds meer in de groep laten komen. Zij was bang voor de anderen maar de anderen waren ook bang voor haar (logisch, werden aangevallen), maar ze moesten toch aan elkaar wennen. Steeds langere momenten meedoen, gevolgd door 'oplaadmomenten' op haar kamer. Kamer ook steeds meer een kamer gemaakt (van een kaal kamertje naar een echte meidenkamer)
De combinatie van medicatie, het vechten (hierdoor is hoe vreemd het klinkt een vertrouwensband onstaan, ze weet dat we haar willen helpen), het werk, de erkenning, het meedoen en de oplaadmomenten heeft ervoor gezorgd dat het beter gaat.
Qua personeel, we waren toen gedurende de dag (7.30 tot 22.30) met 4 diensten, waarvan 1 dienst compleet op haar gericht. die dienst had je ook maar 1 keer in de week, lichamelijk was je echt gesloopt na zo'n dag. We konden toen veel gebruik maken van ondersteunende diensten die te hulp schoten als we belden. Nu doen we het met 3 diensten op een dag, op bijzondere dagen/met bijzondere gebeurtenissen met 3,5 of 4, dus heel minimaal. (groep van 9 bewoners, verdeeld in 2 groepen, 2 begeleiders overdag, 1 's avonds). Als het niet goed gaat kunnen we altijd voor hulp bellen.
Er zijn nog steeds momenten dat ze anderen aanvalt, maar ze weet dat dat niet goed is, biedt op haar manier excuses aan. Als het echt goed met haar gaat , kan ze zelf aangeven wanneer het te moeilijk wordt (meestal met veel mensen, veel geluiden), waardoor we extra oplaadmomenten kunnen inlassen. Als er een halfbakken poging wordt ondernomen is een 'dat doen we niet op.....'al voldoende. Als er een heelbakken poging is gedaan vragen waar dat door kwam, meestal kan ze wel aangeven waar het door komt. We zijn er nog niet, we zullen er nooit komen, maar ze kan meekomen met de groep.

Over gevaar....ja, je bent in gevaar, maar zo zie je het op dat moment niet. Iemand heeft hulp nodig, kan op de een of andere reden niet meer mee komen (angst, verwarring, niet meer weten hoe de dag verloopt, geen vertrouwen hebben in bepaalde begeleiding enzovoort). Je ziet de paniek bij die persoon, die persoon raakt je in je hart, je wil helpen. En ja, dat gaat gepaard met lichamelijk geweld, je wordt geschopt, geslagen, gebeten, geknepen, aan haren getrokken, je kleren worden kapot getrokken, je krijgt tafels, stoelen, servies, bestek, vazen, dvd-spelers, cd's, boeken enzovoort jouw kant op gegooid, maar daar is een reden voor. Het lukt die persoon niet meer, hij/zij weet het niet meer. Weggaan of negeren levert meestal alleen maar paniek op, zorgt voor minder vertouwen door de bewoner jouw kant op. Het kost letterlijk en figuurlijk bloed, zweet en tranen (en nog veel meer), maar het is het allemaal waard.

Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is....

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 08:48 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Helaas, dat ís inderdaad normaal bij extreme gevallen. Deze mensen kunnen er zelf niks aan doen dat ze dit soort dingen doen. Met de juiste medicatie/behandeling kan het gestuurd en verminderd worden, maar wat als die nog niet gevonden is? Wat als na 100 pogingen blijkt dat niks werkt? Wat als zo iemand niet eens het verband tussen zijn daad en de straf die erop volgt?

Dan neem ik mijn hoed af voor het personeel dat er nog iets van probeert te maken maar snap ik het ook zeker als personeel het niet meer aan durft met een cliënt, zeker niet als deze hamers mag sparen.

Let wel, ik zeg niet dat de "oplossing" voor Brandon een goede is. Het is waarschijnlijk een werkbare gebleken die voor de lange termijn eigenlijk niet voldoet, maar er is geen alternatief (gevonden).

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 08:48 schreef Mwanatabu het volgende:
-knip-

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 08:48 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Helaas, dat ís inderdaad normaal bij extreme gevallen. Deze mensen kunnen er zelf niks aan doen dat ze dit soort dingen doen. Met de juiste medicatie/behandeling kan het gestuurd en verminderd worden, maar wat als die nog niet gevonden is? Wat als na 100 pogingen blijkt dat niks werkt? Wat als zo iemand niet eens het verband tussen zijn daad en de straf die erop volgt?

Dan neem ik mijn hoed af voor het personeel dat er nog iets van probeert te maken maar snap ik het ook zeker als personeel het niet meer aan durft met een cliënt, zeker niet als deze hamers mag sparen.

Let wel, ik zeg niet dat de "oplossing" voor Brandon een goede is. Het is waarschijnlijk een werkbare gebleken die voor de lange termijn eigenlijk niet voldoet, maar er is geen alternatief (gevonden).

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:13 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Eens.
Vond het zeer mooi verwoord vanochtend in het praatprogramma op nl1.
Diegene met de grootste bek op dit moment weten er het minst van.
Daar kwam het op neer iig.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:21 schreef fruityloop het volgende:
Overigens heb ik mijn zus wel eens horen verzuchtten dat zij in de jeugdzorg grofweg 1 op de 10 cliënten zover op weg kunnen helpen dat die een goede toekomst tegemoed gaan, en dat er in veel gevallen toch een probleem opdoemt in de toekomst. Zij hield zich vast aan die ene van de 10. Ik zou het niet kunnen iig.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 18:31 schreef Heroinjunk het volgende:

[..]

Je kunt nooit met zekerheid zeggen of hij iemand aan zal vallen, het spijt me zeer hoor. En wat moet je dan? Iedereen maar vastbinden die een stoornis heeft? Of zullen we ze maar meteen een spuitje geven, dan zijn we ze er meteen vanaf?

Waarom mogen autisten wel los lopen dan? Weet je wat die doen? Die gooien een tafel door je kop heen als je niet oplet. Zullen we die dan ook maar een spuitje geven?