Brandon (18) drie jaar vastgebonden aan muur

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:22 schreef Piet_Piraat het volgende:

[..]

Gewoon alle uitwassen laten bestaan is de keuze die we gemaakt hebben, daar hangt ook een prijskaartje aan.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 18:38 schreef mootie het volgende:

[..]

Wat ik ook niet snap, waarom moet die kamer leeg zijn, als hij toch maar 1,5 m spelingsruimte heeft. Dan kun je toch nog steeds de muren opfleuren, een tv neerzetten, gewoon iets doen om de ruimte leefbaar te maken.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 00:54 schreef kvd het volgende:

[..]

door constant opletten van begeleiders. Buien weten in te schatten, signalen op te vangen, dingen daardoor voor te zijn, vertrouwensband kweken waardoor je dingen kan ombuigen in een bui.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:38 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Hij zit in het tuigje als z'n moeder er is omdat ie anders z'n moeder de ogen uitkrabt oid. Dan kun je er wel 6 mensen bij hebben staan die hem onder controle kunnen houden, maar dan is het hetzelfde effect als het tuigje zelf. Bovendien heeft ie met het tuigje privacy en veiligheid voor zichzelf, met die 6 mensen wordt het knokken.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:28 schreef machtpen het volgende:
Het jochie is nog maar 18 jaar , wacht maar een paar jaar dan worden ze nog sterker.

Het feit dat iemand zo kan doordraaien komt toch echt door de omgeving, in dit geval dus de zorginstelling. Stel je eens voor hoe bedreigend de omgeving moet overkomen willen mensen zo door het lint gaan.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:48 schreef Piet_Piraat het volgende:

[..]

Die zorginstelling worden ze gedumpt wanneer de ouders het niet meer zien zitten.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 01:13 schreef Coelho het volgende:

[..]

En weet je wat het vervelende is? 'Men' vind het blijkbaar normaal dat er eens een klap valt omdat deze mensen er tenslotte niks aan kunnen doen. Dat moest ik eens proberen, om mijn collega bij de koffieautomaat een hengst te verkopen. Ik weet zeker dat ik mijn boeltje kon gaan pakken.

Die bekende van me heeft eens geweigerd om bij te springen bij een bepaalde cliënt nadat hij een vuisthamer naar haar hoofd geslingerd had (gelukkig mis - meneer 'spaarde' hamers, dat werd toegelaten want hij mocht toch ook afleiding hebben ), vervolgens werd ze door het hele team scheef aangekeken en bij de groepsmanager geroepen.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 08:48 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Helaas, dat ís inderdaad normaal bij extreme gevallen. Deze mensen kunnen er zelf niks aan doen dat ze dit soort dingen doen. Met de juiste medicatie/behandeling kan het gestuurd en verminderd worden, maar wat als die nog niet gevonden is? Wat als na 100 pogingen blijkt dat niks werkt? Wat als zo iemand niet eens het verband tussen zijn daad en de straf die erop volgt?

Dan neem ik mijn hoed af voor het personeel dat er nog iets van probeert te maken maar snap ik het ook zeker als personeel het niet meer aan durft met een cliënt, zeker niet als deze hamers mag sparen.

Let wel, ik zeg niet dat de "oplossing" voor Brandon een goede is. Het is waarschijnlijk een werkbare gebleken die voor de lange termijn eigenlijk niet voldoet, maar er is geen alternatief (gevonden).

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 02:48 schreef Piet_Piraat het volgende:

[..]

Die zorginstelling worden ze gedumpt wanneer de ouders het niet meer zien zitten.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 00:49 schreef kvd het volgende:

[..]

Het zal misschien een onsamenhangend verhaal worden, maar ik doe mn best. Zal het ook maar over 1 persoon hebben.
Ik kan alleen voor de mensen van mijn eigen groep praten, het is een instelling met meer van 450 VG, dus kan voor andere groepen niet praten. Ik heb op mijn groep 1 bewoonster (zowel verstandelijk gehandicapt en vermoeden van psychische problemen) die de complete boel verbouwde, mensen aanviel, weg liep, zich verhongerde, zich aanbood aan mannen enzovoort.
Toen zij op de groep kwam hebben we eerst niks gedaan, zelfs alle medicatie gestopt, terug gegaan naar haar basis, kijken wat ze dan deed. Langzaam aan zijn we dingen van haar gaan 'vragen', want zo gebeurde er niks met haar, zat alleen op een kamertje, deed totaal niks. Dus keuzes gaan geven, wil je tekenen, wil je muziek luisteren enzovoort. Dat is uitbereid. Bij ons heeft iedereen een 'taak' (denk aan huishoudelijke taken) of een 'baan', net zoals in het echte leven (wij doen niet aan werkelozen ), Dus zij heeft ook een 'baan' gekregen. Met hangen en wurgen geprobeerd, steeds met 1 persoon begeleiding, wel een achterban voor als het echt niet meer ging. Toen die 'baan' spaak liep en andere 'baan' gezocht. Steeds met 1 begeleider en 1 achterbanbegeleider, die op een afstandje mee ging en kon ingrijpen als het niet meer ging. Het was echt vechten vechten vechten. Haar dan constant in bedwang moeten houden, soms met 4 tot 6 man (en dan hebben we het over een jonge vrouw van toen ongeveer 40 kg). Bellen voor een vervoermiddel zodat ze naar haar kamer kon worden gereden waar ze konn uitrazen (en dat was soms alleen maar naakt op de grond liggen). Zodra het over was weer aan het werk of deur op haar kamer open en muziek luisteren, zingen, dansen, tekenen enzovoort. Ondanks het aanvalgevaar wel die deur openhouden, want de afzondering deed haar geen goed. Ze wilde wel meedoen, maar het lukte haar niet. De deur open gaf toch nog wat groepsgevoel, ze hoorde en zag de rest wel. Medicatie is langzaam aan weer wat opgebouwd, wat veranderd, iets meer, iets minder, ofwel een zoektocht (na 2 jaar nog steeds, want het ene moment gaat het goed, het volgende moment minder). Gezocht naar een juiste werkgroep voor haar, niet te veel prikkels, wel flink werken, dat deed haar goed, ze heeft graag een taak en is daar ook trots op.
We hebben veel met haar over de grond liggen rollebollen op momenten dat zij het niet meer kon, en dan heb ik het echt over 3 keer per dag 1 tot 1,5 uur. Net zolang tot ze gekalmeerd was, tot ze 'zichzelf' weer was (ik had altijd het idee dat ze door de duivel was bezeten op zo'n moment). De hele tijd praten, alles zonder afkeuring. Haar laten weten dat we blij zijn met haar.
We hebben haar steeds meer in de groep laten komen. Zij was bang voor de anderen maar de anderen waren ook bang voor haar (logisch, werden aangevallen), maar ze moesten toch aan elkaar wennen. Steeds langere momenten meedoen, gevolgd door 'oplaadmomenten' op haar kamer. Kamer ook steeds meer een kamer gemaakt (van een kaal kamertje naar een echte meidenkamer)
De combinatie van medicatie, het vechten (hierdoor is hoe vreemd het klinkt een vertrouwensband onstaan, ze weet dat we haar willen helpen), het werk, de erkenning, het meedoen en de oplaadmomenten heeft ervoor gezorgd dat het beter gaat.
Qua personeel, we waren toen gedurende de dag (7.30 tot 22.30) met 4 diensten, waarvan 1 dienst compleet op haar gericht. die dienst had je ook maar 1 keer in de week, lichamelijk was je echt gesloopt na zo'n dag. We konden toen veel gebruik maken van ondersteunende diensten die te hulp schoten als we belden. Nu doen we het met 3 diensten op een dag, op bijzondere dagen/met bijzondere gebeurtenissen met 3,5 of 4, dus heel minimaal. (groep van 9 bewoners, verdeeld in 2 groepen, 2 begeleiders overdag, 1 's avonds). Als het niet goed gaat kunnen we altijd voor hulp bellen.
Er zijn nog steeds momenten dat ze anderen aanvalt, maar ze weet dat dat niet goed is, biedt op haar manier excuses aan. Als het echt goed met haar gaat , kan ze zelf aangeven wanneer het te moeilijk wordt (meestal met veel mensen, veel geluiden), waardoor we extra oplaadmomenten kunnen inlassen. Als er een halfbakken poging wordt ondernomen is een 'dat doen we niet op.....'al voldoende. Als er een heelbakken poging is gedaan vragen waar dat door kwam, meestal kan ze wel aangeven waar het door komt. We zijn er nog niet, we zullen er nooit komen, maar ze kan meekomen met de groep.

Over gevaar....ja, je bent in gevaar, maar zo zie je het op dat moment niet. Iemand heeft hulp nodig, kan op de een of andere reden niet meer mee komen (angst, verwarring, niet meer weten hoe de dag verloopt, geen vertrouwen hebben in bepaalde begeleiding enzovoort). Je ziet de paniek bij die persoon, die persoon raakt je in je hart, je wil helpen. En ja, dat gaat gepaard met lichamelijk geweld, je wordt geschopt, geslagen, gebeten, geknepen, aan haren getrokken, je kleren worden kapot getrokken, je krijgt tafels, stoelen, servies, bestek, vazen, dvd-spelers, cd's, boeken enzovoort jouw kant op gegooid, maar daar is een reden voor. Het lukt die persoon niet meer, hij/zij weet het niet meer. Weggaan of negeren levert meestal alleen maar paniek op, zorgt voor minder vertouwen door de bewoner jouw kant op. Het kost letterlijk en figuurlijk bloed, zweet en tranen (en nog veel meer), maar het is het allemaal waard.

Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is....

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 08:48 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Helaas, dat ís inderdaad normaal bij extreme gevallen. Deze mensen kunnen er zelf niks aan doen dat ze dit soort dingen doen. Met de juiste medicatie/behandeling kan het gestuurd en verminderd worden, maar wat als die nog niet gevonden is? Wat als na 100 pogingen blijkt dat niks werkt? Wat als zo iemand niet eens het verband tussen zijn daad en de straf die erop volgt?

Dan neem ik mijn hoed af voor het personeel dat er nog iets van probeert te maken maar snap ik het ook zeker als personeel het niet meer aan durft met een cliënt, zeker niet als deze hamers mag sparen.

Let wel, ik zeg niet dat de "oplossing" voor Brandon een goede is. Het is waarschijnlijk een werkbare gebleken die voor de lange termijn eigenlijk niet voldoet, maar er is geen alternatief (gevonden).

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 08:48 schreef Mwanatabu het volgende:
-knip-

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 08:48 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Helaas, dat ís inderdaad normaal bij extreme gevallen. Deze mensen kunnen er zelf niks aan doen dat ze dit soort dingen doen. Met de juiste medicatie/behandeling kan het gestuurd en verminderd worden, maar wat als die nog niet gevonden is? Wat als na 100 pogingen blijkt dat niks werkt? Wat als zo iemand niet eens het verband tussen zijn daad en de straf die erop volgt?

Dan neem ik mijn hoed af voor het personeel dat er nog iets van probeert te maken maar snap ik het ook zeker als personeel het niet meer aan durft met een cliënt, zeker niet als deze hamers mag sparen.

Let wel, ik zeg niet dat de "oplossing" voor Brandon een goede is. Het is waarschijnlijk een werkbare gebleken die voor de lange termijn eigenlijk niet voldoet, maar er is geen alternatief (gevonden).

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:13 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Eens.
Vond het zeer mooi verwoord vanochtend in het praatprogramma op nl1.
Diegene met de grootste bek op dit moment weten er het minst van.
Daar kwam het op neer iig.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:21 schreef fruityloop het volgende:
Overigens heb ik mijn zus wel eens horen verzuchtten dat zij in de jeugdzorg grofweg 1 op de 10 cliënten zover op weg kunnen helpen dat die een goede toekomst tegemoed gaan, en dat er in veel gevallen toch een probleem opdoemt in de toekomst. Zij hield zich vast aan die ene van de 10. Ik zou het niet kunnen iig.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 18:31 schreef Heroinjunk het volgende:

[..]

Je kunt nooit met zekerheid zeggen of hij iemand aan zal vallen, het spijt me zeer hoor. En wat moet je dan? Iedereen maar vastbinden die een stoornis heeft? Of zullen we ze maar meteen een spuitje geven, dan zijn we ze er meteen vanaf?

Waarom mogen autisten wel los lopen dan? Weet je wat die doen? Die gooien een tafel door je kop heen als je niet oplet. Zullen we die dan ook maar een spuitje geven?