Depressie & Angst #3

quote:

Op donderdag 4 november 2010 09:51 schreef GimmeGore het volgende:
Zometeen naar die GGZvrouw.

Ik ben best zenuwachtig

Ik heb een trauma opgelopen door een gzz vrouw....
Die vrouw was ook echt een drama.

quote:

Op donderdag 4 november 2010 20:53 schreef Millaa het volgende:

[..]

Ik heb een trauma opgelopen door een gzz vrouw....
Die vrouw was ook echt een drama.

Hoezo? Was het zo erg?

quote:

Op donderdag 4 november 2010 21:04 schreef francis998 het volgende:

[..]

Hoezo? Was het zo erg?

Ja. Ik vertelde iets. En toen be.gon die vrouw te lachen.
en het wat niet eens grappig. Een depressie is zo'iezo nooit grappig..

quote:

Op donderdag 4 november 2010 21:05 schreef Millaa het volgende:

[..]

Ja. Ik vertelde iets. En toen be.gon die vrouw te lachen.
en het wat niet eens grappig. Een depressie is zo'iezo nooit grappig..

Ik snap het.
Gebeurd bij mij wel eens met mijn psycholoog, maar doordat ik daardoor een iets betere band mee heb, heeft ze uitgelegd dat het bij mij vooral gaat om hoe ik alles vertel en een speciale woordkeuze.

Maar bij een eerste gesprek lijkt het me heel erg vreemd en niet leuk

quote:

Op vrijdag 5 november 2010 11:23 schreef Sylvana het volgende:
Sorry dat ik niet eerder heb gepost hoe het was, maar gister toen ik thuis kwam in bed gedoken, tot 6 uur geslapen en 's avonds naar schoonouders geweest. Dus niet meer online geweest.

Gisteren dus eerste keer therapie gehad Zijn met een groep van 5, waarvan 2 mannen. Er is nog 1 jongen die jonger dan mij is, rest is eind 30/begin 40. Zijn er 2 die voor de 3e keer waren, 1 was er voor de 7e keer en 1 was net als ik gisteren begonnen. Tijdens het eerste blok ( Interpersoonlijke therapie) gewoon naar de 3 geluisterd die al een netwerkcirkel gemaakt hadden en daar mee verder gingen. Zelf nog geen netwerkcirkel gemaakt, dat komt de volgende keer wel. Maar nu weet ik van die 3 al een beetje wat er allemaal gebeurt is en waarom ze depressief zijn geworden. En dat zijn soms toch best wel heftige verhalen. Niet echt verhalen die herkenbaar zijn voor mij, maar goed, dat is niet het belangrijkste.

Daarna conditietraining gehad en een klein rondje door het bos gelopen. Ik hoef gelukkig niet te hardlopen vanwege mn enkels, maar ik wandel gewoon rustig mee. Er is geen nulmeting gedaan ofzo, omdat ik toch niet kan hardlopen gaan we ook geen loopschema opstellen, maar ga ik gewoon 1/2 rondjes wandelen (ligt eraan hoe lang we bezig gaan) Was 's middags wel ontzettend moe van alle eerste indrukken, verhalen, nieuwe mensen etc. En had natuurlijk 's nachts niet geslapen, dus vandaar dat ik gistermiddag de hele middag heb geslapen. Ga ook om slaapmedicatie vragen, want dat niet slapen steeds is echt waardeloos, raakt mn hele ritme ook van in de war. En zit er aan te denken om lichttherapie te gaan doen, want merk toch wel dat het sinds de wintertijd is ingegaan nog iets somberder is geworden in mn hoofd.

Volgende week de 2 andere blokken, ben benieuwd

Vannacht wel goed geslapen en nu zelfs op mijn vrije dag al voor het middaguur al wakker, is lang geleden dat dat gebeurd is.

leuk verhaal om te lezen. Ik ben blij dat je er toch positief over bent en goed bent doorgekomen.

En ach, ik denkd at iedereen die met een depressie loopt in de herfst/winter zich wat somberder voelt.
Ik zelf ook.

quote:

Op donderdag 4 november 2010 23:14 schreef francis998 het volgende:

[..]



Ik snap het.
Gebeurd bij mij wel eens met mijn psycholoog, maar doordat ik daardoor een iets betere band mee heb, heeft ze uitgelegd dat het bij mij vooral gaat om hoe ik alles vertel en een speciale woordkeuze.

Maar bij een eerste gesprek lijkt het me heel erg vreemd en niet leuk

Ik kon het totaal niet vinden met mijn behandelaar... ben uiteindelijk naar een groepsbehandeling gegaan. Maar dat was ook helemaal niks.. Dus daar ging ik ook weg. Maarhet gaat nu al een stuk beter met me!

quote:

Op vrijdag 5 november 2010 11:23 schreef Sylvana het volgende:

-Knip-

Klinkt positief gelukkig

ik vraag al sinds eind 2009 om een angsttherapie.
begint nu waarschijnlijk pas in februari.
ben wel er achter waar die angst vandaan komt.
ben bang beoordeeld te worden. minderwaardigheidsgevoelens.
en als ik dan ga paniekeren, zweten, denk ik: wat zouden ze van me denken?
daardoor wordt het juist erger.
als mensen mij leren kennen heb ik er minder last van.
want ik vertel wat ik allemaal doe, hoef ik me minder minderwaardig te voelen.

pfff.... Ik kom maar niet van die vermoeidheid af en de tranen zitten constant hoog... Er " moet" op t ogernblik ook zoveel... afspraken hier en die daar niet vergeten tig keer op en neer naar PsyQ..Dan voor tests, dan voor gesprekken en vanaf de 15e dagelijks voor de lichttherapie...Ik ben een beetje op...

quote:

Op zaterdag 6 november 2010 10:12 schreef vamperotica het volgende:
pfff.... Ik kom maar niet van die vermoeidheid af en de tranen zitten constant hoog... Er " moet" op t ogernblik ook zoveel... afspraken hier en die daar niet vergeten tig keer op en neer naar PsyQ..Dan voor tests, dan voor gesprekken en vanaf de 15e dagelijks voor de lichttherapie...Ik ben een beetje op...

Dikke knuffel

Vamp Eigenlijk voor iedereen hier een dikke

Sylvana, het heeft even geduurd, maar ik ben echt blij dat de behandeling je zo goed bevalt! Ik ken je niet, maar toch ben ik oprecht blij voor je

Francis, had jij een manisch-depressieve moeder? Je weet dat als je een familielid hebt met een bipolaire stoornis dat je zelf ook 40% kans er op hebt? Weet je zeker dat jou depressie niet ook een bipolaire component heeft? Misschien ben ik nu te veel aan het projecteren, maar je weet maar nooit. (En ik herken veel in je verhaal. Maar ja, ik herken veel in alle verhalen, dus dat zegt ook niet zoveel. ) Maar als dat het geval is, is het zonder medicatie vechten tegen de bierkaai.

Vamp, hopelijk krijg je snel hulp, en voel je je weer beter!

En allemaal mensen die de stap hebben gezet om hulp te zoeken. Het klinkt heel cheesy, maar het is echt goed. Ik merk in mijn omgeving hoe hoog die drempel kan zijn. “ik stel me aan”, “kiezen op elkaar en doorzetten, komt wel goed”, “het gaat vanzelf wel voorbij” etc. Om dan toch hulp te vragen is een grote stap.

Zo, maar weer even een update van mijn kant. Ik vind het niet aardig om alleen over mezelf te posten, dus ik heb ff gewacht tot ik een goed moment had om bij te lezen (eerder al gedaan) en te reageren (nu tijd voor gemaakt).
Tsja, hoe gaat het? Ik weet het oprecht zelf niet. Ik dacht dat het wel redelijk ging. Wel wisselend uiteraard. Ik ben nog steeds onwijs verstrooid en weet van voren niet dat ik van achter leef. Maar dat was vooral toen we hoorden dat Eli aan zijn neusamandelen geopereerd zou worden. Ik was op bijkletsgesprek op kantoor, en op de weg naar buiten kwam ik een partner tegen midden op straat. “Hoe gaat het met de gezondheid?” En *plop* masker op. En ik ben dat masker zo zat. Ik wil dat niet meer. Maar ik krijg het er ook niet af in onverwachte situaties. En dat vind ik heel vervelend. (Understatement)
En ik heb op een dag ’s ochtends de resterende halve meloen aan de kinderen gevoerd. Heb me nog uitgebreid verbaasd dat Aviva zoveel meloen at. ’s Middags wist ik even niet wat te doen, en bedacht uiteindelijk dat ik een serie zou kijken. En dan zou ik daarbij lekker die andere halve meloen eten. Dus ik vol enthousiasme de keuken doorzoeken, op zoek naar de meloen… Oh ja, die meloen had ik vanochtend gegeven aan de kinderen… En dat is dan zo pijnlijk. Verheug je je ergens op, is het er niet meer.

De volgende dag probeerde ik bij het afhalen een auto open te krijgen, die helemaal niet mijn auto was. Verkeerde kleur, verkeerde plek. Ineens ging er een lichtje branden om het nummerbord te checken. Verrot, is niet mijn auto. Maar dan ben ik dus oprecht verbaasd dat die auto niet open ging. Nog weer zo’n fijn moment. Niet.

Tsja, iedereen is weleens verstrooid, maar dit voelt iedere keer alsof de fundering die je probeert te leggen weer onder je vandaan wordt geschopt. Weer terug bij af. Alweer. Nog een keer. Urg.

De gedachte van een vrijdag t/m maandag met de kinderen (en anderen), dinsdag operatie, woensdag mamadag met beide kinderen sloeg me al flink uit mijn evenwicht. We hebben dus kunnen regelen dat de kinderen maandag naar het kdv gingen, zodat ik ff een dagje rust kon hebben. Ik blijf het moeilijk en pijnlijk vinden dat ze toch een grote belasting zijn.
En toen was het de grote operatiedag. Voor mijn gevoel (of wat daarvoor door moet gaan) ging het wel goed. Ik liep wel compleet shakend de OK uit toen Eli eenmaal sliep, maar oké, dat is logisch. En toen werd meneer wakker, en wilde niet drinken. Eenmaal terug op de kamer wilde hij niet drinken. Toen hebben we hem min of meer gedwongen, want hij ging ook nabloeden en had hele rode wangen en dat vond de verpleegkundige niet goed. En toen kwamen we thuis, ik ging kolven, en PR ging op bed liggen met de opmerking “ik ben gesloopt, jij vast ook”. En toen kwam de realisatie dat ik eigenlijk helemaal niets voelde (emotioneel). Ja, ik had het koud, maar verder? Niet moe, geen honger, weer niets. Wanneer is dat nou weer gebeurd? Waarschijnlijk toen we hem moesten dwingen om te drinken. Of eerder. Ik weet het niet. Misschien wel al meteen ’s ochtends. Maar daar merk ik dan niets van. Later in een telefoongesprek “Davinia en ik waren erg geëmotioneerd toen hij terugkwam van de OK.” Ja, PR was mss geëmotioneerd, ik voelde er helemaal niets bij. Ja, zielig dat hij zich zo slecht voelt, maar verder? Neuh, niet echt. Beschermingsmechanismes en zo. Maar ja, dat wil ik niet meer. Nogmaals urg.

En dan heb je nog de medicatie. Ergens dwaalt de gedachte dat een deel van mijn persoon(lijkheid) nu medicinaal wordt onderdrukt. Daarbij wordt mijn initiële angst werkelijkheid. Wie ben ik nu? Wie ben ik zonder die maskers? Zonder die beschermingsmechanismes? Wie wil ik zijn? Hoe kom ik daar? En op al die vragen is het antwoord “ik heb werkelijk geen idee”. En dat is naar. Heel naar. Dus ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan en zoveel mogelijk mijn gevoel volgen. Voor zover dat er is.

En het vervolg laat zo lang op zich wachten. Ik zou donderdag afspraak hebben met de psychiater, gaat niet door. Dus maar een belafspraak en een week later de echte afspraak. Weer twee weken verder dat ik maar zit te ploeteren en op eigen kracht probeer te “revalideren”. Terwijl het zoveel efficiënter zou kunnen. Ik heb geen haast, maar toch. Nu zit ik weer in limbo. Stap 1 is gezet. Wanneer komt stap 2? Ik heb werkelijk geen idee. Geduld hebben maar weer.

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 21:57 schreef DaviniaHR het volgende:
Sylvana, het heeft even geduurd, maar ik ben echt blij dat de behandeling je zo goed bevalt! Ik ken je niet, maar toch ben ik oprecht blij voor je

Francis, had jij een manisch-depressieve moeder? Je weet dat als je een familielid hebt met een bipolaire stoornis dat je zelf ook 40% kans er op hebt? Weet je zeker dat jou depressie niet ook een bipolaire component heeft? Misschien ben ik nu te veel aan het projecteren, maar je weet maar nooit. (En ik herken veel in je verhaal. Maar ja, ik herken veel in alle verhalen, dus dat zegt ook niet zoveel. ) Maar als dat het geval is, is het zonder medicatie vechten tegen de bierkaai.

Vamp, hopelijk krijg je snel hulp, en voel je je weer beter!

En allemaal mensen die de stap hebben gezet om hulp te zoeken. Het klinkt heel cheesy, maar het is echt goed. Ik merk in mijn omgeving hoe hoog die drempel kan zijn. “ik stel me aan”, “kiezen op elkaar en doorzetten, komt wel goed”, “het gaat vanzelf wel voorbij” etc. Om dan toch hulp te vragen is een grote stap.

Zo, maar weer even een update van mijn kant. Ik vind het niet aardig om alleen over mezelf te posten, dus ik heb ff gewacht tot ik een goed moment had om bij te lezen (eerder al gedaan) en te reageren (nu tijd voor gemaakt).
Tsja, hoe gaat het? Ik weet het oprecht zelf niet. Ik dacht dat het wel redelijk ging. Wel wisselend uiteraard. Ik ben nog steeds onwijs verstrooid en weet van voren niet dat ik van achter leef. Maar dat was vooral toen we hoorden dat Eli aan zijn neusamandelen geopereerd zou worden. Ik was op bijkletsgesprek op kantoor, en op de weg naar buiten kwam ik een partner tegen midden op straat. “Hoe gaat het met de gezondheid?” En *plop* masker op. En ik ben dat masker zo zat. Ik wil dat niet meer. Maar ik krijg het er ook niet af in onverwachte situaties. En dat vind ik heel vervelend. (Understatement)
En ik heb op een dag ’s ochtends de resterende halve meloen aan de kinderen gevoerd. Heb me nog uitgebreid verbaasd dat Aviva zoveel meloen at. ’s Middags wist ik even niet wat te doen, en bedacht uiteindelijk dat ik een serie zou kijken. En dan zou ik daarbij lekker die andere halve meloen eten. Dus ik vol enthousiasme de keuken doorzoeken, op zoek naar de meloen… Oh ja, die meloen had ik vanochtend gegeven aan de kinderen… En dat is dan zo pijnlijk. Verheug je je ergens op, is het er niet meer.

De volgende dag probeerde ik bij het afhalen een auto open te krijgen, die helemaal niet mijn auto was. Verkeerde kleur, verkeerde plek. Ineens ging er een lichtje branden om het nummerbord te checken. Verrot, is niet mijn auto. Maar dan ben ik dus oprecht verbaasd dat die auto niet open ging. Nog weer zo’n fijn moment. Niet.

Tsja, iedereen is weleens verstrooid, maar dit voelt iedere keer alsof de fundering die je probeert te leggen weer onder je vandaan wordt geschopt. Weer terug bij af. Alweer. Nog een keer. Urg.

De gedachte van een vrijdag t/m maandag met de kinderen (en anderen), dinsdag operatie, woensdag mamadag met beide kinderen sloeg me al flink uit mijn evenwicht. We hebben dus kunnen regelen dat de kinderen maandag naar het kdv gingen, zodat ik ff een dagje rust kon hebben. Ik blijf het moeilijk en pijnlijk vinden dat ze toch een grote belasting zijn.
En toen was het de grote operatiedag. Voor mijn gevoel (of wat daarvoor door moet gaan) ging het wel goed. Ik liep wel compleet shakend de OK uit toen Eli eenmaal sliep, maar oké, dat is logisch. En toen werd meneer wakker, en wilde niet drinken. Eenmaal terug op de kamer wilde hij niet drinken. Toen hebben we hem min of meer gedwongen, want hij ging ook nabloeden en had hele rode wangen en dat vond de verpleegkundige niet goed. En toen kwamen we thuis, ik ging kolven, en PR ging op bed liggen met de opmerking “ik ben gesloopt, jij vast ook”. En toen kwam de realisatie dat ik eigenlijk helemaal niets voelde (emotioneel). Ja, ik had het koud, maar verder? Niet moe, geen honger, weer niets. Wanneer is dat nou weer gebeurd? Waarschijnlijk toen we hem moesten dwingen om te drinken. Of eerder. Ik weet het niet. Misschien wel al meteen ’s ochtends. Maar daar merk ik dan niets van. Later in een telefoongesprek “Davinia en ik waren erg geëmotioneerd toen hij terugkwam van de OK.” Ja, PR was mss geëmotioneerd, ik voelde er helemaal niets bij. Ja, zielig dat hij zich zo slecht voelt, maar verder? Neuh, niet echt. Beschermingsmechanismes en zo. Maar ja, dat wil ik niet meer. Nogmaals urg.

En dan heb je nog de medicatie. Ergens dwaalt de gedachte dat een deel van mijn persoon(lijkheid) nu medicinaal wordt onderdrukt. Daarbij wordt mijn initiële angst werkelijkheid. Wie ben ik nu? Wie ben ik zonder die maskers? Zonder die beschermingsmechanismes? Wie wil ik zijn? Hoe kom ik daar? En op al die vragen is het antwoord “ik heb werkelijk geen idee”. En dat is naar. Heel naar. Dus ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan en zoveel mogelijk mijn gevoel volgen. Voor zover dat er is.

En het vervolg laat zo lang op zich wachten. Ik zou donderdag afspraak hebben met de psychiater, gaat niet door. Dus maar een belafspraak en een week later de echte afspraak. Weer twee weken verder dat ik maar zit te ploeteren en op eigen kracht probeer te “revalideren”. Terwijl het zoveel efficiënter zou kunnen. Ik heb geen haast, maar toch. Nu zit ik weer in limbo. Stap 1 is gezet. Wanneer komt stap 2? Ik heb werkelijk geen idee. Geduld hebben maar weer.

Wat vind ik het fijn dat je dit gepost hebt!!! Ik herken er zoveel van! Dingen die je als moeder absoluut niet wilt voelen wat betreft je kinderen! Ik ga hier morgen als ik wat helderder ben zeker op terug komen

Mooi Sylvana hopelijk blijft de therapie effecten hebben.

Maar wel jammer van dat akkefietje, dat is best wel vervelend lijkt me

Sylvana, goed van je dat je toch gezegd hebt over/tegen die mevrouw dat je het vervelend vond hoor! Trek je niet veel aan van haar reactie, zij is fout bezig. Fijn dat het verder wel positief is voor je

Zelf verstop ik me in mijn cocon, studeren alsof mijn leven er vanaf hangt, maar eigenlijk is de concentratie ver te zoeken en is 't in m'n hoofd een chaos. Merk wel dat het nu minder gaat, nu het weer ook slechter wordt.. Alles is negatief, vervelend, vermoeiend en eng. Sorry voor m'n geklaag..

Goed dat je je gevoelens geuit hebt hoor! ik herken dat bij mezelf wel.. dan ga ik me schuldig voelen over iets wat me dwars zit en ik uit en door een ander helemaal verkeerd opgepakt wordt..
Mijn zusje is 5 jaar jonger als mij en eigenlijk al jaaaaren de grote zus... voel ik me ook best rot over ja....

Maar ik loop ook al de hele dag te stuiteren...Mijn urgentieaanvraag voor een woning is goedgekeurd...Weer een stapje dichterbij een eigen plekje en wat meer rust

quote:

Op donderdag 11 november 2010 19:02 schreef Swietje het volgende:
Sylvana, goed van je dat je toch gezegd hebt over/tegen die mevrouw dat je het vervelend vond hoor! Trek je niet veel aan van haar reactie, zij is fout bezig. Fijn dat het verder wel positief is voor je

Zelf verstop ik me in mijn cocon, studeren alsof mijn leven er vanaf hangt, maar eigenlijk is de concentratie ver te zoeken en is 't in m'n hoofd een chaos. Merk wel dat het nu minder gaat, nu het weer ook slechter wordt.. Alles is negatief, vervelend, vermoeiend en eng. Sorry voor m'n geklaag..

Vertellen hoe je je voelt is geen geklaag hoor...Zoiets moet er uit en dan is eht fijn om het te kunnen delen met mensen die niet meteen roepen ah joh, je hebt gewoon een schop onder je kont nodig!

Daar heb je ook weer gelijk in Vamp Probeer mezelf nu een beetje op te vrolijken met chocola en de elektrische gezichtsbruiner (zonnebankje ?)

Sylvana, als je een lijst maakt van drie nuttige dingen, dan hoef je je daar toch niet aan te houden? Zoals je schrijft, naar het postkantoor is geen optie ivm regen, maar de vervangende nuttige activiteit is dan strijken. Heb je toch drie nuttige dingen gedaan, zonder dat je volledig natgezeken bent.
En wat je schrijft over je zus herken ik wel een beetje. Je vergelijkt haar toch met jezelf. Maar ja, jij bent jij, en je zus is je zus. Ieder haar eigen ding. Ik zou ook wel jaloers kunnen zijn op het feit dat zij veel verder is in haar carrière dan ik. Maar ja, ik heb weer andere goede dingen, die zij niet heeft. Daar kan zij dan weer jaloers op zijn. Wellicht als je voor jezelf kunt bedenken wat jij hebt, dat zij niet heeft, kan dat ook helpen.
Vwb dat akkefietje, ik kan me voorstellen dat je je daar naar over voelt. Natuurlijk. Maar bedenk je ook, die mevrouw zit daar ook niet voor niets. Grote kans dat een gezond persoon je opmerking prima had kunnen plaatsen. Of een gezond persoon zou zichzelf helemaal niet in die positie manoeuvreren. Wees niet te hard voor jezelf.

Vamp, een eigen plekje? Ga je apart wonen?

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 21:57 schreef DaviniaHR het volgende:
------knip------

Francis, had jij een manisch-depressieve moeder? Je weet dat als je een familielid hebt met een bipolaire stoornis dat je zelf ook 40% kans er op hebt? Weet je zeker dat jou depressie niet ook een bipolaire component heeft? Misschien ben ik nu te veel aan het projecteren, maar je weet maar nooit. (En ik herken veel in je verhaal. Maar ja, ik herken veel in alle verhalen, dus dat zegt ook niet zoveel. ) Maar als dat het geval is, is het zonder medicatie vechten tegen de bierkaai.

-----knip----

Hoi...sorry voor een late reactie maar ik heb een halve helweek achter de rug er zijn 2 verstandskiezen getrokken rechtsboven en onder. En onder was een drama, kies is tijdens het trekken gebroken en kwam ook niet los, wortel wilde niet eruit. Ze hebben superveel moeten boren. En nu ongeveer 4 dagen later voel ik een getrek en oorpijn. Dus ben behoorlijk afwezig geweest.

Goed, mijn moeder zei zelf ooit dat ze in behandeling was voor manische depressiviteit, maar volgens mij was dat meer gewoon een grote burnout. Alleenstaande ouder/familie, werken in een vrouwenopvang huis, en dan het hele huishouden en steeds problemen op het werk.
Maar echt zeker dat ze niet manisch depressief is weet ik niet, en in de familie zijn er meerdere "psychische stoornisse" waaronder borderline, autisme(zware variant), adhd en add.
En ik zelf heb dus pdd-nos te pakken, en ben dit ook pas aan het ontdekken maar heel veel dingen vallen nu op hun plek.

Maar een van de velen oorzaken van mijn depressie ken ik wel, maar het is en blijft gewoon lastig. Onder andere het tussen 2 culturen en landen inzit is een deelse oorzaak, omdat ik weet dat ik niet in beiden kan leven en dus moet kiezen tussen 1 van deze 2 maar dat dus een hel is en al ruim 5 jaar hiermee rondloop..en dit is dus teveel geworden.
En verder het totale vastlopen soms dat veroorzaakt ook wel het nodige aan depressies. en dit is mijn 2e officiele depressie, dus een bipolaire stoornis kan er wel bij zitten..maar ik ga er niet vanuit want de psycholoog zou dat tijdens mijn diagnose periode op zich gedacht moeten hebben en dat was dut niet zo. Ze dachten eerder aan angststoornissen dan aan bipolaire stoornis.
Maar goed, dit was even mijn update. Ik heb niet echt bijgelezen omdat ik me dus echt niet goed heb gevoeld, maar goed het gaat al iets beter.
En ik heb weer een nieuwe afspraak met de psycholoog, omdat ze de laatste afspraak had moeten afzeggen omdat ze ziek was.

Zo..ik ga ervandoor, ga nu even pap eten

quote:

Op zaterdag 13 november 2010 10:23 schreef Sylvana het volgende:
Dat lijkt me zeker lastig, dat moeten kiezen tussen 2 culturen, maar het niet kunnen. Helemaal als je er al zolang mee rondloopt kan ik me voorstellen dat het je teveel wordt.

Hier gisteren toch TE actief geweest. En een was draaien en ophangen, en boodschappen doen en afwassen en eten koken op 1 dag was toch iets teveel van het goede. 's Avonds dus volledig ingestort. Aan de andere kant had dat ook wel weer een voordeel want heb de hele nacht doorgeslapen, tot 10 uur vanochtend. Dat is echt lang geleden dat dat gebeurd is.

Tja, nou ja het is lastig. Vooral als heel veel dingen een of of situatie zijn. Maar ik kom er wel. alleen balen dat de psycholoog weer ziek was.

Soms is het beter om 's avands in te storten, want dan ben je uiteindelijk zo moe, dat je niks anders wil en kan dan slapen. Daarom probeer ik mezelf overdaag als het slecht gaat bezig te houden dan kan het 's avonds misgaan en daarna lekker slapen

En ik ben blij ik ben een weekend van al het gezeur verlost, ben een weekend alleen thuis

Rustig hierzo. Hier wel wat positieve daagjes gehad maar sinds vannacht neig ik weer naar negatief. Verder tja, ben ik momenteel gewoon erg in de war, er zijn in totaal 3 personen die me "leuk" vinden, waarbij het er bij 1 puur om de mogelijke toekomstige seks gaat en een vriending heeft, dus daar moet ik niks van hebben. De ander tja die vindt ik zelf ook leuk maar die is gewoon te ver, en nu zien we elkaar mogelijk over in januari weer, en via internet probeert hij best veel te flirten
En de ander nou die heeft me echt van mijn stokje gehad want dat is een vrouw en ik val niet op vrouwen maar toch heeft dat een grote impact.
En ik zit al zo twijfelachtig en onzeker inelkaar en dan nog vindt ik deze situaties gewoon lastig, en het begint thuis weer een beetje mis te gaan

quote:

Op dinsdag 16 november 2010 16:15 schreef francis998 het volgende:
Rustig hierzo. Hier wel wat positieve daagjes gehad maar sinds vannacht neig ik weer naar negatief. Verder tja, ben ik momenteel gewoon erg in de war, er zijn in totaal 3 personen die me "leuk" vinden, waarbij het er bij 1 puur om de mogelijke toekomstige seks gaat en een vriending heeft, dus daar moet ik niks van hebben. De ander tja die vindt ik zelf ook leuk maar die is gewoon te ver, en nu zien we elkaar mogelijk over in januari weer, en via internet probeert hij best veel te flirten
En de ander nou die heeft me echt van mijn stokje gehad want dat is een vrouw en ik val niet op vrouwen maar toch heeft dat een grote impact.
En ik zit al zo twijfelachtig en onzeker inelkaar en dan nog vindt ik deze situaties gewoon lastig, en het begint thuis weer een beetje mis te gaan

Lastig Francis, hopelijk kun je toch snel tot een besluit komen, waardoor het twijfelen minder gaat worden hopelijk.

Vandaag eindelijk durven te vragen voor yoga, kom nu op de wachtlijst te staan, maar kan al in januari een proefles nemen.

Ik kon een paar dagen niet inloggen dus ik heb niet alles bijgehouden..

Dikke knuffel voor jou Francis!

Sylvana, wat fijn dat ze op school zo meedenkend en welwillend zijn! Wel jammer dat ze je nog geen lichttherapie en slaapmedicatie willen geven, maar hopelijk heb je wel iets aan de tips uit het boek.

Vandaag in een volle klas gehoord dat ik de enige ben die gefaald heeft op een opdracht en ik mag 'm nog wel aanpassen maar ik vond het niet leuk om dat in een volle klas te horen te krijgen en het was niet eens tijdens een les van die docent.. hij kwam gewoon binnen vallen. Nu ben ik eigenlijk helemaal uit het veld geslagen... Voel me er echt heel rot over.

quote:

Op dinsdag 16 november 2010 19:52 schreef Swietje het volgende:
Vandaag in een volle klas gehoord dat ik de enige ben die gefaald heeft op een opdracht en ik mag 'm nog wel aanpassen maar ik vond het niet leuk om dat in een volle klas te horen te krijgen en het was niet eens tijdens een les van die docent.. hij kwam gewoon binnen vallen. Nu ben ik eigenlijk helemaal uit het veld geslagen... Voel me er echt heel rot over.

Wat een tactloze hork
Opknopen en vierendelen en niet noodzakelijkerwijs in die volgorde.

Sterkte allemaal

Meld zich*
Aankomende maandag beginnen met deeltijdbehandeling

quote:

Op dinsdag 16 november 2010 20:29 schreef ScarFace- het volgende:
Meld zich*
Aankomende maandag beginnen met deeltijdbehandeling

Succes/sterkte.

Zie je er tegen op? of heb je er juist zin in?

quote:

Op dinsdag 16 november 2010 20:32 schreef Bos81 het volgende:

[..]



Succes/sterkte.

Zie je er tegen op? of heb je er juist zin in?

Dank je.
Ben een beetje zenuwachtig ik hoop niet dat alle begeleiders mannen zijn maar ja zal wel goed komen en ik denk wel dat het allemaal mannen zijn en de gegevens die je ze voert oh ik zie er wel tegen op beetje

quote:

Op dinsdag 16 november 2010 20:42 schreef ScarFace- het volgende:

[..]



Dank je.
Ben een beetje zenuwachtig ik hoop niet dat alle begeleiders mannen zijn maar ja zal wel goed komen en ik denk wel dat het allemaal mannen zijn en de gegevens die je ze voert oh ik zie er wel tegen op beetje

Het lijkt me ook wel logisch dat je het spannend vind,dat zou iedereen wel hebben. Maar ook dat van de gegevens is wel lastig, je zult waarschijnlijk wel heel je levensloop moeten vertellen en vooral waardoor je depressief bent geworden..

Maar ja probeer het maar zo te zien, het zal wel zwaar en emotioneel worden, maar aan het eidn van de rit kom je er beter uit.

Ja ik denk er maar het beste van komt echt wel goed
Heb al een hele uitleg gehad het is inderdaad met opdrachten en zo.+hardlopen, muziek therapie enz

@Sylvana, heerlijk zo'n school waar ze hun best doen om jou te helpen.

@Scarface, sterkte met de behandeling.

@Swietje, echt een foute actie van die docent, zomaar binnenvallen..en nog in een andere les ook.

Hier voel ik me de afgelopen dagen stukken minder. En ben ook echt als de dood voor de kaakchirug nu, nadat het verwijderen van mijn 2 rechterkiezen en ramp was gevoelsmatig.
En nu mag ik 7 Dec. voor de kies linksonder gaan en ik durf eigenlijk niet en net de tandarts gebeld om te vragen of het echt nodig is. En hij zij van niet, maar voor zover hij kon uitleggen loopt die kies een flink risico op ontsteking en infectie en wil hij dus graag dat ik hemtoch verwijder, maar ik durf niet
Dus daar ga ik me neit beter van voelen

Francis ik ben natuurlijk je tandarts niet maar dat verhaal hebben 2 tandartsen mij in het verleden ook verteld. Preventief verwijderen want ze zouden kunnen gaan ontsteken.
Ik heb al mijn verstandkiezen nog en mijn enige grote probleem was een gewone kies die doormidden is gebroken. Nooit enige ontsteking gehad.
(Mijn allereerste tandarts had een andere filosofie. Hij zei zolang je er geen last van hebt, lekker laten zitten. Kan later nog eens van pas komen om een brug of zo aan vast te maken).

En ja er is natuurlijk ook een praktische kant. Misschien dat je verzekering het dit jaar dekt en dat je volgend jaar een andere (mindere) dekking hebt.

Dus tenzij je een historie van ontstekingen hebt of zo... het zijn nog altijd jouw kiezen dus jij bepaalt wat er wel en niet mee gebeurt.

quote:

Op woensdag 17 november 2010 13:59 schreef caroline88 het volgende:
Francis ik ben natuurlijk je tandarts niet maar dat verhaal hebben 2 tandartsen mij in het verleden ook verteld. Preventief verwijderen want ze zouden kunnen gaan ontsteken.
Ik heb al mijn verstandkiezen nog en mijn enige grote probleem was een gewone kies die doormidden is gebroken. Nooit enige ontsteking gehad.
(Mijn allereerste tandarts had een andere filosofie. Hij zei zolang je er geen last van hebt, lekker laten zitten. Kan later nog eens van pas komen om een brug of zo aan vast te maken).

En ja er is natuurlijk ook een praktische kant. Misschien dat je verzekering het dit jaar dekt en dat je volgend jaar een andere (mindere) dekking hebt.

Dus tenzij je een historie van ontstekingen hebt of zo... het zijn nog altijd jouw kiezen dus jij bepaalt wat er wel en niet mee gebeurt.

Ik heb nog nooit last van mijn gebit gehad, niet eens een gaatje. Alleen last van gele tanden maar dat zit in de familie.
Maar goed, ik kijk het nog even aan, heb tot de 7 tijd om af te zeggen, dus kijk het wel aan. En tja, verzekering betaald het dit jaar wel volgend jaar niet ivm. eigen risico. Maar ik kijk het nog even aan. En mischien praat ik er morgen nog wel even over met de psycholoog, want we proberen aan mijn besluitvaardigheid te werken, en net zoals altijd kan ik niet kiezen, wel of niet te doen.

Maar goed ik ga nu maar even dingen in huis doen, bed opmaken en fiets pompen..anders kan ik morgen niet naar de psycholoog
En ik zat te denken om te kijken of ik van de psycholoog een mail adres kan krijgen voor als ik naar het buitenland ga voor 1,5 maand, zodat als het echt mis dreigt te gaan ik nog even contact kan zoeken...maar morgen vertel ik wel hoe het allemaal ging.
Daarnet een echt dieptepunt bereikt ik begon mijn mobiel keihard op de grond gooien zodat hij stuk zou gaan en het scheelt weinig of ik begin erna met mijn laptop te gooien En dat is dus niet goed..maar erna voel ik me wel stukken opgeluchter
Hoe gaan jullie eigenlijk om met muziek enzo tijdens je "dip" want ik zak nu echt behoorlijk weg, en ga dan ook wat "triestere" muziek luisteren waardoor ik op bepaald moment zo diep weg zak dat ik alleen kan slapen en dan wordt ik wakker en is het net alsof er niks meer aan de hand is tot ik weer begin weg te zakken

Francis, een goed idee om het met je psycholoog te bespreken! En ik heb ook gele tanden maar wel een paar gaatjes. Niet meer dan een paar overigens. Schijnt het voordeel te zijn dat we iets sterkere tanden hebben dan al die witterds

Besluiteloos? Neuh, kan niet zeggen, of misschien toch ook wel, het is vervelend om er last van te hebben. Ik dacht altijd dat ik redelijk besluitvaardig was maar als ik terugkijk op mijn leven dan wijzen de feiten toch de andere kant op. Behalve dan die ene keer dat ik in 10 minuten tijd een huis bezichtigde en gelijk kocht. Als het moet kan ik heel snel beslissen en als ik de tijd aan mezelf heb kan ik eindeloos blijven dubben.

Zit nu in een spiraal van destructief gedrag waar ik niet makkelijk uitkom. Verkeerd eten en slapen dus weinig energie dus nog meer verkeerd eten en verkeerd slapen en doe bar weinig dus negatief zelfbeeld dus nog een reden om dom bezig te zijn. Ben ook een beetje boos dat ik nog steeds geen kachel heb, zit hier al vanaf 11 september en ik vind het gewoon schunnig.
En natuurlijk ook boos op mezelf want ik ben nu gewoon mijn eigen ergste vijand. Als ik een paar rotkarweitjes nou eens zou afmaken zou de stress ook minder zijn en alles een stuk prettiger worden.

Kijk dat bedoel ik nou. Denk ik eindelijk weer eens iets zinvols te kunnen zeggen. Maar mijn brein is niet wakker genoeg om het te onthouden dus schrijf ik wat en vergeet helemaal wat ik wou zeggen.

Muziek is mijn leven. Ik gebruik vooral positieve muziek om mezelf uit dipjes omhoog te halen.
Hoewel ik nu niet naar muziek luister maar naar het gezoem van de ventilator waar je zo lekker slaperig en suffig van wordt. Mijn meeste muziek en de stereo installatie zijn in de opslag dus kan ik alleen muziek spelen op de pc en daar wordt hij zo traag van dus daarom doe ik het bijna niet meer. En het volume haalt het natuurlijk ook niet bij mijn luidsprekers.
Maar normaalgesproken kan ik mijn mood simpel 180 graden draaien met de juiste muziek.

quote:

Op woensdag 17 november 2010 14:58 schreef francis998 het volgende:

[..]



Hoe gaan jullie eigenlijk om met muziek enzo tijdens je "dip" want ik zak nu echt behoorlijk weg, en ga dan ook wat "triestere" muziek luisteren waardoor ik op bepaald moment zo diep weg zak dat ik alleen kan slapen en dan wordt ik wakker en is het net alsof er niks meer aan de hand is tot ik weer begin weg te zakken

Toen mijn depressie echt op zijn zwaarst was, kon ik echt geen muziek luisteren, deed me totaal niks. Zelfs mijn naar mijn favoriete bands kon ik niet luisteren. Nu gaat het iets beter, al zijn er genoeg momenten dat ik geen muziek luister, terwijl ik vroeger het eerste was wat ik deed toen de pc aanstond was muziek afspelen. Terwijl "vroeger" muziek erg belangrijk voor me was..

Is het asociaal om nu nog even snel te bellen voor een afspraak? De praktijk gaat om 17u dicht.

quote:

Op woensdag 17 november 2010 16:45 schreef Swietje het volgende:
Is het asociaal om nu nog even snel te bellen voor een afspraak? De praktijk gaat om 17u dicht.

Pak die telefoon en bel, niks mis mee

quote:

Op woensdag 17 november 2010 16:45 schreef Swietje het volgende:
Is het asociaal om nu nog even snel te bellen voor een afspraak? De praktijk gaat om 17u dicht.

Dat betekent dus dat je tot 17.00 kunt bellen

Men men men.

Gewoon bellen hoor Swietje, een afspraak maken is 1 minuut werk!

Dankjewel Sylvana. Ik vind mezelf een reuze tut met mijn gezeur en toch lucht het ook op om het even aan een ander te kunnen vertellen.

quote:

Op woensdag 17 november 2010 16:54 schreef caroline88 het volgende:
Dankjewel Sylvana. Ik vind mezelf een reuze tut met mijn gezeur en toch lucht het ook op om het even aan een ander te kunnen vertellen.

Ach, een tut ben je helemaal niet, nog minder door je verhaal hier neer te gooien, want dan zouden we dat allemaal zijn.
En ach als jij het nodig hebt om van je af te schrijven is het toch mooi dat je dat hier kan doen en anderen krijg ook nog eens de kans om er zelf wat door te leren

Ga mijn best doen om vanavond weer eens op tijd te gaan slapen.

Toepasselijke uitspraak:
"Get in the habit of honoring yourself every night before going to sleep. Go to sleep feeling wonderful about yourself."

quote:

Op woensdag 17 november 2010 19:01 schreef caroline88 het volgende:


Ga mijn best doen om vanavond weer eens op tijd te gaan slapen.

Toepasselijke uitspraak:
"Get in the habit of honoring yourself every night before going to sleep. Go to sleep feeling wonderful about yourself."

Mij zal het slapen wel weer niet lukken, heb weer overdag moeten slapen omdat ik even wat gestressed was geraakt.,, Maar dat heeft ws niks met depressiviteit te maken..

quote:

Op woensdag 17 november 2010 19:32 schreef Bos81 het volgende:

[..]



Mij zal het slapen wel weer niet lukken, heb weer overdag moeten slapen omdat ik even wat gestressed was geraakt.,, Maar dat heeft ws niks met depressiviteit te maken..

Ach dat ken ik. En ach, ieder moet een ritme aanhouden dat ze zelf aankunnen

Nu het toch over slaapritme gaat, ik heb een redelijk goed ritme(slaap tot iets te laat maar dat geeft niet), ik slaap gemiddeld tussen 12 en 1 uur 's nachts en dan slaap ik tot een uur of 10.
Maar soms gooi ik dit echt voor 1 week ofzo overhoop, zoals nu het geval is, ik slaap de afgelopen pas nachten pas na 3 uur en slaap dan tot 11 uur..maar overdag moet ik dan ff een dutje doen omdat ik anders aan het eind van de avond depressief/emotioneel ben.

Maar op zich valt het wel redelijk mee, want op bepaald moment slaap ik gewoon 1 avond vanaf 11 uur tot 9 uur en daarna schakel ik weer over op mijn gewone ritme.
Maar toen ik werkte sliep ik ook maar van 1 a 2 uur 's nachts tot half 8.

quote:

Op woensdag 17 november 2010 19:45 schreef francis998 het volgende:

[..]



Ach dat ken ik. En ach, ieder moet een ritme aanhouden dat ze zelf aankunnen

Nu het toch over slaapritme gaat, ik heb een redelijk goed ritme(slaap tot iets te laat maar dat geeft niet), ik slaap gemiddeld tussen 12 en 1 uur 's nachts en dan slaap ik tot een uur of 10.
Maar soms gooi ik dit echt voor 1 week ofzo overhoop, zoals nu het geval is, ik slaap de afgelopen pas nachten pas na 3 uur en slaap dan tot 11 uur..maar overdag moet ik dan ff een dutje doen omdat ik anders aan het eind van de avond depressief/emotioneel ben.

Maar op zich valt het wel redelijk mee, want op bepaald moment slaap ik gewoon 1 avond vanaf 11 uur tot 9 uur en daarna schakel ik weer over op mijn gewone ritme.
Maar toen ik werkte sliep ik ook maar van 1 a 2 uur 's nachts tot half 8.

Okee, je mijn ritme is gewoon behoorlijk van slag, wel mede door de depressie. Heb ook weinig puf om dingen te ondernemen overdag. Soms, vooral wanneer ik gewerkt heb, gaat het wel goed en kom gewoon de dag door zonder een zogeheten middagdutje. Maar met name op de lege dagen kan ik me er gewoon niet toe zetten om dingen te doen, ook al plan ik dingen in, om en rond het huis. Dus neem ik me voor om mijn cd;s weer op volgorde te leggen, maar het komt er gewoon niet van. Zelfs boodschappen doen, kost me voorlopig nog veel kruim op die dagen, terwijl ik zonder moeite naar de winkel ga als ik van mijn werk af kom..

quote:

Op woensdag 17 november 2010 19:49 schreef Bos81 het volgende:

[..]



Okee, je mijn ritme is gewoon behoorlijk van slag, wel mede door de depressie. Heb ook weinig puf om dingen te ondernemen overdag. Soms, vooral wanneer ik gewerkt heb, gaat het wel goed en kom gewoon de dag door zonder een zogeheten middagdutje. Maar met name op de lege dagen kan ik me er gewoon niet toe zetten om dingen te doen, ook al plan ik dingen in, om en rond het huis. Dus neem ik me voor om mijn cd;s weer op volgorde te leggen, maar het komt er gewoon niet van. Zelfs boodschappen doen, kost me voorlopig nog veel kruim op die dagen, terwijl ik zonder moeite naar de winkel ga als ik van mijn werk af kom..

Mischien vindt je het gewoon leuker om naar de winkel te gaan dan je cd's op te ruimen. Je moet vooral dingen zoeken om te doen die je leuk vindt...dat gaat makkelijker dan de dingen die je niks vindt.

quote:

Op woensdag 17 november 2010 19:56 schreef francis998 het volgende:

[..]



Mischien vindt je het gewoon leuker om naar de winkel te gaan dan je cd's op te ruimen. Je moet vooral dingen zoeken om te doen die je leuk vindt...dat gaat makkelijker dan de dingen die je niks vindt.

Ja dat is wel zo, zegt de psychiater ook, maar ja ik heb maar weinig dingen die ik echt leuk vind. En de dingen die ik leuk vind kosten me overdag gewoon meer en veel moeite dan in de avond. Ik maak graag sudoku;s en lees regelmatig een boek, maar dat lukt overdag op de een of andere manier gewoon niet of nauwelijks.

Ik heb soms echt de grootste moeite om tegen mezelf te zeggen. NU ga je naar de winkel boodschappen halen en ga ja daarna NIET weer doelloos op bed liggen en in slaap vallen..

Maar om eerlijk te zijn, staan deze dingen waarschijnlijk los van een depressie enz zullen waarschijnlijk meer raakvlakken hebben met autisme..

Bos, ik herken het anders wel heel erg.. ook al zeg jij dat het meer met autisme te maken heeft?

Ik ben lusteloos, slaap het liefste de hele dag, maar als het nacht is lukt het me niet, ik heb écht geen zin om dingen te ondernemen en als ik het wel (moet) doe(n) dan wil ik daarna alleen maar naar bed...

quote:

Op woensdag 17 november 2010 20:03 schreef Bos81 het volgende:

[..]



Ja dat is wel zo, zegt de psychiater ook, maar ja ik heb maar weinig dingen die ik echt leuk vind. En de dingen die ik leuk vind kosten me overdag gewoon meer en veel moeite dan in de avond. Ik maak graag sudoku;s en lees regelmatig een boek, maar dat lukt overdag op de een of andere manier gewoon niet of nauwelijks.

Ik heb soms echt de grootste moeite om tegen mezelf te zeggen. NU ga je naar de winkel boodschappen halen en ga ja daarna NIET weer doelloos op bed liggen en in slaap vallen..

Maar om eerlijk te zijn, staan deze dingen waarschijnlijk los van een depressie enz zullen waarschijnlijk meer raakvlakken hebben met autisme..

Ik herken het heel erg veel. Ik heb er ook veel last van en loop de hele dag doelloos en verveeld rond thuis. Omdat ik echt maar 1 a 2 echte intereses heb.
Wat deels dus ook bij door autisme komt(wel een lichte variant PDD-Nos) dat maakt het er niet makkelijker op.
Bos als je het ooit nodig hebt, mag je best een pm sturen horen!

En de hele dag slapen ken ik, ik sta rond een uur of 11 op, en gemiddels lig ik soms van 3 tot 5 weer op bed...maar ik vindt in bed liggen ook saai, maar lig vaak met mijn ipod aan op bed muziek te luisteren tot ik me verveel
maar goed, ik ben nu weg van fok, ik ga een serie kijken vanaf de pc op de tv .

quote:

Op woensdag 17 november 2010 20:06 schreef Swietje het volgende:
Bos, ik herken het anders wel heel erg.. ook al zeg jij dat het meer met autisme te maken heeft?

Ik ben lusteloos, slaap het liefste de hele dag, maar als het nacht is lukt het me niet, ik heb écht geen zin om dingen te ondernemen en als ik het wel (moet) doe(n) dan wil ik daarna alleen maar naar bed...

Okee, dan zal het toch wel door mijn depressie komen en los staan van het autisme geheel. Misschien ook wel logisch, want voor mijn depressie had ik helemaal geen moeite om mezelf bezig te houden en autisme is een aangeboren iets natuurlijk (ja het ontwikkeld zich wel in de loop der jaren, maar dan nog)

quote:

Op woensdag 17 november 2010 20:17 schreef francis998 het volgende:

[..]



Ik herken het heel erg veel. Ik heb er ook veel last van en loop de hele dag doelloos en verveeld rond thuis. Omdat ik echt maar 1 a 2 echte intereses heb.
Wat deels dus ook bij door autisme komt(wel een lichte variant PDD-Nos) dat maakt het er niet makkelijker op.
Bos als je het ooit nodig hebt, mag je best een pm sturen horen!

En de hele dag slapen ken ik, ik sta rond een uur of 11 op, en gemiddels lig ik soms van 3 tot 5 weer op bed...maar ik vindt in bed liggen ook saai, maar lig vaak met mijn ipod aan op bed muziek te luisteren tot ik me verveel
maar goed, ik ben nu weg van fok, ik ga een serie kijken vanaf de pc op de tv .

Ik zal nadenken over die PM's maar ik heb wel genoeg begeleiding hierin, om over te praten, maar bedankt voor het aanbod

quote:

Op woensdag 17 november 2010 20:31 schreef Sylvana het volgende:
Ik herken het ook wel hoor. Ik hoef amper naar school en heb op woensdag de hele dag vrij. Dan neem ik me ook van alles voor om te doen, maar ik slaap dan ook tot half 12 's ochtends, dan kruip ik achter de pc tot een uur of 2, ga ik maar eens douchen, dan weer wat computeren en soms ff wat nuttigs doen zoals de was in de wasmachine, weer even wat lezen ( tijdschrift/krant ofzo) dan eten koken en eten en 's avonds ook weer computeren, tv kijken of lezen. En dan is er weer een dag voorbij zonder dat ik iets nuttigs heb gedaan. En ik heb genoeg dingen die ik leuk vind en waar ik voldoening uit kan halen, maar daar kan ik me ook niet toe zetten. Of dingen die normaal gesproken moeten, maar die ik wel echt leuk vond, zoals koken, zie ik nu echt als moeten en haal ik nu weinig plezier meer uit. Eerst probeerde ik allemaal nieuwe gerechten uit kookboeken, nu maak ik toch meestal wat simpels uit een pakje. En zo is het met zoveel dingen, ik kan me er gewoon echt niet toe zetten. Op goede dagen lukt het wel, dan doe ik ook wel van alles, maar er zijn meer dagen dat ik de hele dag maar een beetje achter de pc zit en lees of tv kijk.

Dat is inderdaad niet fijn nee. en komt inderdaad best wel overheen met mijn situatie..

Morgen weer naar de psychiatrisch verpleegkundige.
Is denk ik maar goed ook.

quote:

Op woensdag 17 november 2010 20:54 schreef GimmeGore het volgende:
Morgen weer naar de psychiatrisch verpleegkundige.
Is denk ik maar goed ook.

Oei, dat klinkt niet zobest

quote:

Op woensdag 17 november 2010 20:54 schreef GimmeGore het volgende:
Morgen weer naar de psychiatrisch verpleegkundige.
Is denk ik maar goed ook.

Succes ermeee!

quote:

Op woensdag 17 november 2010 21:04 schreef Bos81 het volgende:

[..]



Oei, dat klinkt niet zobest

Problemen thuis... Een van de redenen dat ik uberhaupt naar die vrouw toe ga.
Ik trek het niet meer, ik wil hier weg, maar kan niet weg

Bos ea: dat hoort volgens mij bij depressie...
Wat kan helpen is om op de goede dagen niet meteen heel veel te gaan doen, maar gewoon wat dingen, zodat je daarna nog wat energie overhoudt voor de volgende dag. Misschien heb je dan de volgende dag wat meer fut.
Andere mogelijkheid is om als je je kut voelt toch uit bed te gaan en meteen wat te doen (bijv was draaien, 1 kamer of verdieping stofzuigen, iets kleins). Dan heb je misschien vast een voldaan gevoel, waardoor je stemming een tikkeltje beter kan zijn.
' s morgens wekker zetten kan ook. Niet meteen te vroeg, maar bijv 2 uur eerder dan je normaal opstaat.
Of een afspraak buiten der deur maken, dan moet je wel op tijd opstaan en douchen.

Bij mij gaat het snel fout als ik na het opstaan op de bank plof. Voor mij is meteen douchen en wat doen hey beste.

En een lijstje maken wat ik wil gaan doen. Dan kan je daar bijv 2 dingen opzetten.

Of toch gaan koken. Doe je 's morgens boodschappen, evt op de markt. Koop je lekker veel verse groente. En die ga je lekker zelf snijden enzo. ik vind dat leuk

Ik weet dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is, maar misschien helpt het bij 1 van jullie ook.
Vooral om uit een dip te blijven helpt het bij mij geloof ik.

Goedemorgen

Ik heb redelijkjes geslapen en voel me een beetje mens. Eigenlijk heb ik gewoon goed geslapen maar als je op zo'n achterstand staat is 1 nachtje niet genoeg. Maar goed.
Kreeg een telefoontje en dat betekent dat de vrijwel onhaalbare deadline waar ik al jaren continu stress van heb - helemaal van tafel is! Neem zoveel tijd als u nodig hebt.
Het is een wonder en ik ben heel erg dankbaar. Zo'n spontane actie en dat op de vroege morgen.

quote:

Op donderdag 18 november 2010 09:52 schreef caroline88 het volgende:
Goedemorgen

Ik heb redelijkjes geslapen en voel me een beetje mens. Eigenlijk heb ik gewoon goed geslapen maar als je op zo'n achterstand staat is 1 nachtje niet genoeg. Maar goed.
Kreeg een telefoontje en dat betekent dat de vrijwel onhaalbare deadline waar ik al jaren continu stress van heb - helemaal van tafel is! Neem zoveel tijd als u nodig hebt.
Het is een wonder en ik ben heel erg dankbaar. Zo'n spontane actie en dat op de vroege morgen.

Heerlijk toch zo'n begin van de dag
Ik heb amper geslapen volgens mij zo'n3 uurtjes, want ik bleef tot iets te laat chatten met die jongen die ik leuk vindt En we hebben echt over alles gepraat wat maar mogelijk is, en dingen zijn nu stukken helderder. En we zijn zelf beetje plannen aan het maken voor als ik op vakantie ga, want hij heeft een tijdelijke baan in dezelfde stad waar ik verblijf gevonden
Maar op dat lichtpuntje na, is de dag niet goed begonnen, ik moet straks naar de psycholoog en langs de huisarts, maar ik kan niet douchen...onze geiser is kapot en die komen ze morgen pas regelen. En weer een lading gezeur over me heen gekregen

Dus deze dag is heel dubbel begonnen, en de dip lijkt echt zwaar op komst te zijn

3 uur is niet genoeg... en koud water gaat ook snel vervelen.
Ik hoop dat je een goed bezoek aan de psycholoog en de huisarts hebt.

Caroline, fijn dat je goed hebt geslapen!

Pfff, als ik jullie zo lees, ben ik blij dat ik kinderen heb! Dan moet je gewoon s ochtends opstaan om ze naar het kinderdagverblijf te brengen. Te lang slapen is dan simpelweg geen optie. Scheelt weer.

Sylvana, klinkt (relatief) goed allemaal.

Wat verder ook erg herkenbaar is, is dat jullie ook weinig uitvreten op een dag. (Niet negatief bedoeld, trouwens. ik zit in hetzelfde schuitje.) Maar in plaats van me schuldig daarover te voelen, heb ik geaccepteerd dat het nu ff moet. Als er namelijk meer op het programma staat, of ik wil/moet teveel nuttige dingen, weet je waar de stemming heen gaat. Met behulp van kneuteren en een paar nuttige dingen per dag is het allemaal prima te doen. Volgende stap is de belastbaarheid verhogen. Een stapje tegelijk.

En ik raak nog heel snel uit mijn evenwicht, danwel het kost heel veel moeite om rechtop te blijven staan, dus veel meer kan ik nu nog niet hebben. Ik voed mijn jongste nog zelf (borstvoeding, dus ) en kolf dan steeds melk af, die ze dan op het kinderdagverblijf kan drinken. En nu weigert ze dus de fles. En alle andere drank. Dus ze drinkt tussen 8u en 18u helemaal niets. Ze doen wat water in de fruithap, maar verder krijgen ze er niets in. En dat geeft stress. Wat moet ik nou met die melk doen? De vriezer staat al vol met voorraad. Waarom wil ze het niet? Wat nou als ze blijft weigeren, wat moet ik dan met al die voorraad? De oudste wil het ook niet drinken... Dit geeft allemaal best veel stress, dus veel meer wil ik er niet bij hebben.

Hoe zit het met jullie sociale vangnetten? De afgelopen paar dagen ben ik hondsziek geweest, buikgriepje/iets verkeerd gegeten. En gister had ik de kinderen thuis. Dus ik belde mijn vader en stiefma dinsdagavond op om te vragen of ze even konden helpen. Eerst stiefma aan de lijn, blabla "als we iets voor je kunnen doen, moet je het zeggen, hè? Nou, hier komt je vader" Dus ik vraag aan mn vader of ze kunnen helpen, is het allemaal moeilijk en ingewikkeld. Ze komen wel, maar het is duidelijk dat het helemaal niet uitkomt. Fijn. Kan ik me aan ergeren/irriteren. Waarom bied je dan aan?

De dag met de kinderen ging verder goed, trouwens. Dus dat was erg fijn. Morgen gesprek met de psychiater. Moet nog steeds voorbereiden. Nuttig ding voor vandaag.

Ja slapen gaat gelukkig goed hier.Eindelijk de installateur gesproken, de man is van heel goede wil maar de fabrikant belooft een hoop en levert niets. Op zijn vroegst week 49.
Wel kan ik morgen bij hem een kachel ophalen voor hulpverwarming.

Sociaal vangnet? Haha. Mijn broer zuipt en mijn moeder's laatste uitspraak was een herhaling van het dreigement om me te onterven. En ik ben niet goed in het maken van vrienden dus zit hier in mijn dooie uppie.
Ik heb wel een vrij goed internet netwerk maar dat is sinds de opkomst van facebook en zo een stuk stiller geworden dan het vroeger was. Doet dus ook een beetje zeer. En het gehalte adviezen waar ik helemaal niets mee kan is nogal toegenomen de laatste tijd:
Om wat gezonder te gaan leven wil ik aan cardio/krachttraining gaan doen en daarvoor een home gym aanschaffen. Ik heb al heel wat vooronderzoek gedaan en weet zeker dat alle gehuppel geen fok oplevert dus hoewel ik niet van nature erg sportief ben. Heel zacht uitgedrukt Ga ik wat aan mijn lijf doen of ga ik tegen pensioentijd meteen het verpleeghuis in? En iedereen die ik ken zit me dat tegen te praten, ze horen geen woord van wat ik zeg of ze blijven maar drammen dat ik naar een sportschool moet. Wat ik a) niet kan betalen en b) helemaal geen zin in heb. En c) op de lange termijn ook duurder is. En overigens d) me zo tegenstaat dat ik gewoon weet dat het nooit gaat gebeuren.
Ja het is een risico en het is een verrekte hoop geld maar de frustratie van spierpijn wegens niet bewegen is met de dag irritanter aan het worden.

Maar ik voel me een stuk beter nu de crisis uit de lucht is en nu ik weet wie de installateur is en dat het aan hem niet zal liggen. En ik ga die fitness spullen vanaf volgende week stukje bij beetje (levertijden) aanschaffen en ophalen.

sylvana, ach het kind heeft een Eigen Wil, dat is al.
Ik was vanaf het begin bang dat ze de fles zou gaan weigeren, maar ze dronk prima. Tot ze ruim 10 mnd was...
En ze zal zichzelf niet verhongeren, ze komt niets te kort, dat is het niet. Het punt is alleen dat ik niet wil dat ze het s nachts gaat inhalen, zoals je wel zult begrijpen. En je zit met "overtollige" melk. Dat is gewoon irritant.

En van sommige mensen verwacht je niets. En van anderen verwacht je iets, krijg je niet, en dan leer je ervan. Maar van haar had ik "om mij moverende redenen" (quote van tante van PhysicsRules ) veel meer verwacht. Heel veel meer. Ach ja. Accepteren maar weer.

Wel fijn dat je vriend en schoonouders zo begrijpend zijn! En eet smakelijk vanavond.

Caroline, dat klinkt ook wel superzwaar zo! Het klinkt een beetje paradoxaal, sinds Facebook i je internetnetwerk afgenomen? Is iedereen op Facebook en jij niet? Of zijn de netwerken zo groot geworden dat je eigenlijk voor niemand echt tijd hebt? Als jij je goed voelt bij een home trainer, dan doe je dat toch? Heel simpel. Het is ook niet het weer om ff lekker te gaan wandelen buiten of zo. Is een stuk goedkoper, maar gebeurt nu gewoon niet. (Ik roep ook al tijden dat ik wat moet gaan trainen. Heb een paar keer gefietst, dat telt ook, toch? )

quote:

Op donderdag 18 november 2010 07:32 schreef Murmeli het volgende:
Bos ea: dat hoort volgens mij bij depressie...
Wat kan helpen is om op de goede dagen niet meteen heel veel te gaan doen, maar gewoon wat dingen, zodat je daarna nog wat energie overhoudt voor de volgende dag. Misschien heb je dan de volgende dag wat meer fut.
Andere mogelijkheid is om als je je kut voelt toch uit bed te gaan en meteen wat te doen (bijv was draaien, 1 kamer of verdieping stofzuigen, iets kleins). Dan heb je misschien vast een voldaan gevoel, waardoor je stemming een tikkeltje beter kan zijn.
' s morgens wekker zetten kan ook. Niet meteen te vroeg, maar bijv 2 uur eerder dan je normaal opstaat.
Of een afspraak buiten der deur maken, dan moet je wel op tijd opstaan en douchen.

Bij mij gaat het snel fout als ik na het opstaan op de bank plof. Voor mij is meteen douchen en wat doen hey beste.

En een lijstje maken wat ik wil gaan doen. Dan kan je daar bijv 2 dingen opzetten.

Of toch gaan koken. Doe je 's morgens boodschappen, evt op de markt. Koop je lekker veel verse groente. En die ga je lekker zelf snijden enzo. ik vind dat leuk

Ik weet dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is, maar misschien helpt het bij 1 van jullie ook.
Vooral om uit een dip te blijven helpt het bij mij geloof ik.

Nee, dat heeft bij mij tot nu toe nog geen effect gehad, al ga ik rond een uur of 11 ofzo boodschappen doen, meestal voel ik me daarna toch niet energiek of voldaan genoeg om uit bed te blijven helaas. Maar bedankt voor de tips murm.

Maar dat voldane gevoel heb ik vaak wel na het werk, maar ik ben bang als ik nu meer ga werken ik weer te veel van mezelf ga eisen. Dat is dus een vreselijk dillema.

zo net thuis. Echt een superdruk gesprek gehad met de psycholoog waarin het meer dan duidelijk was dat ik echt een chaos in mijn hoofd heb. En superveel moeite heb om dingen los te laten.
En echt..het was een gesprek waar niks aan vast te knopen was..maar ik heb mezelf wel volledig laten gaan...en over de kies trekken heeft ze zoiets van, het is jou lichaam maar zij raadt me niet aan om het nu al te doen. Gewoon nog even te wachten tot de andere kant goed genezen is.
En we hebben het uitgebreid gehad over die 2 jongens en die 1 meid die me dus blijkbaar leuk vinden, en dat ik gewoon te overspoeld raak en geen rust kan vinden.
En ik merk dat het voor mij een heftig gesprek was, want ik ben gewoon bekaf en totaal over de rooie.
We hebben het ook over mijn drankgedrag gehad wat soms net op de grens ligt. Want ook al ga ik niet uit ofzo, ik drink vrij veel als ik achter de pc zit. En als ik alleen thuis ben nou..dan gaat het helemaal mis.
Dus afgesproken om bij te houden hoeveel ik drink en wanneer om dat iedere keer te minderen.
Als ik alleen thuis ben werk ik makkelijk binnen 2 uren 8 biertjes naar binnen dus het doel is om dat binnen 2 weekjes naar 4 af te bouwen, en de week erna naar geen. En hooguit 1 in de week voor ruim een maand. En de volgende keer moet ik dan uitgebreid erover vertellen.
En verder heeft ze gezegd dat het op zich een goed idee is om naar chili te gaan voor 1 maand, maar niet veel langer om in ieder geval duidelijkheid en rust mbt. tot die jongens en die ene meid te krijgen. En even afstand te nemen van mijn ouder omdat het echt niet goed gaat nu.
En daarna te kijken of ik aan een verse start kan beginnen.
Maar ik ga nu even liggen en slapen, kijken of ik tot rust kan komen

quote:

Op donderdag 18 november 2010 15:10 schreef DaviniaHR het volgende:
Caroline, dat klinkt ook wel superzwaar zo! Het klinkt een beetje paradoxaal, sinds Facebook i je internetnetwerk afgenomen? Is iedereen op Facebook en jij niet? Of zijn de netwerken zo groot geworden dat je eigenlijk voor niemand echt tijd hebt? Als jij je goed voelt bij een home trainer, dan doe je dat toch? Heel simpel. Het is ook niet het weer om ff lekker te gaan wandelen buiten of zo. Is een stuk goedkoper, maar gebeurt nu gewoon niet. (Ik roep ook al tijden dat ik wat moet gaan trainen. Heb een paar keer gefietst, dat telt ook, toch? )

Iedereen is op Facebook en ik niet, inderdaad.

Sterkte met je dwarse kindje. Je hebt wel gelijk, ze zal zichzelf echt niet verhongeren.

Edit even vergeten
Fietsen kan maar het hangt van je doelen af en hoe lang en hoe zwaar je fietst of je ook je doelen bereikt. Mijn doel is vetverbranding. Na uitgebreid onderzoek/lezen etc weet ik nu dat ik daarvoor cardio+krachttraining moet gaan doen.
Voor cardio kies ik power walking. Als eerste omdat ik dat buiten kon doen dus zonder verdere kosten. Nu het weer een beetje minder is wordt dat wat lastiger want om plassen te vermijden... kan ik onvoldoende tempo maken en dan wordt het wandelen wat wel relaxed is maar verder volstrekt nutteloos.
Daarom dus die loopband. En dan ook maar meteen een goede want over een tijdje heb ik betere conditie dus moet ik ook een hogere inspanning gaan leveren om nog steeds resultaat te boeken. Maar ja. Betere kwaliteit, hoger prijskaartje

Krachttraining om te beginnen een verstelbaar halterbankje met wat dumbbells (gewichtjes). En voor kort daarna ook de Smith Machine en de daarbij behorende stang met gewichten. Dus alles op maat instelbaar afhankelijk van hoe getraind je bent. Smith heeft als leuke bijkomstigheid dat hij de gewichten voor me opvangt als ik ze zelf niet meer kan tillen dus theoretisch minder kans op ongelukken. Hoe dat in de praktijk precies werkt mogen ze me in de showroom nog eens uitgebreid gaan laten zien en uitleggen.
Ik had eerst een zgn multistation op het oog maar werd ervoor gewaarschuwd dat het wel een huis tuin en keukenkwaliteitje was. En ja hoor, even verder shoppen en de professionele apparaten zijn snel gevonden en nu ik eenmaal gewaarschuwd ben gaat dat multistation er dus niet meer komen. Op korte termijn zou ik er best mee uit de voeten kunnen maar over een paar jaar is hij te beperkt en/of stuk en moet ik toch een stapje hoger. Goedkoop is duurkoop dus ik kan beter nu meteen het degelijke spul aanschaffen ook al is het nu een stuk duurder.

[ Bericht 23% gewijzigd door caroline88 op 18-11-2010 16:54:49 ]

Ik ben zooooo opgelucht denk ik... de afspraak bij de huisarts staat.

quote:

Op donderdag 18 november 2010 16:32 schreef caroline88 het volgende:

[..]

Iedereen is op Facebook en ik niet, inderdaad.

Sterkte met je dwarse kindje. Je hebt wel gelijk, ze zal zichzelf echt niet verhongeren.

Edit even vergeten
Fietsen kan maar het hangt van je doelen af en hoe lang en hoe zwaar je fietst of je ook je doelen bereikt. Mijn doel is vetverbranding. Na uitgebreid onderzoek/lezen etc weet ik nu dat ik daarvoor cardio+krachttraining moet gaan doen.
Voor cardio kies ik power walking. Als eerste omdat ik dat buiten kon doen dus zonder verdere kosten. Nu het weer een beetje minder is wordt dat wat lastiger want om plassen te vermijden... kan ik onvoldoende tempo maken en dan wordt het wandelen wat wel relaxed is maar verder volstrekt nutteloos.
Daarom dus die loopband. En dan ook maar meteen een goede want over een tijdje heb ik betere conditie dus moet ik ook een hogere inspanning gaan leveren om nog steeds resultaat te boeken. Maar ja. Betere kwaliteit, hoger prijskaartje

Krachttraining om te beginnen een verstelbaar halterbankje met wat dumbbells (gewichtjes). En voor kort daarna ook de Smith Machine en de daarbij behorende stang met gewichten. Dus alles op maat instelbaar afhankelijk van hoe getraind je bent. Smith heeft als leuke bijkomstigheid dat hij de gewichten voor me opvangt als ik ze zelf niet meer kan tillen dus theoretisch minder kans op ongelukken. Hoe dat in de praktijk precies werkt mogen ze me in de showroom nog eens uitgebreid gaan laten zien en uitleggen.
Ik had eerst een zgn multistation op het oog maar werd ervoor gewaarschuwd dat het wel een huis tuin en keukenkwaliteitje was. En ja hoor, even verder shoppen en de professionele apparaten zijn snel gevonden en nu ik eenmaal gewaarschuwd ben gaat dat multistation er dus niet meer komen. Op korte termijn zou ik er best mee uit de voeten kunnen maar over een paar jaar is hij te beperkt en/of stuk en moet ik toch een stapje hoger. Goedkoop is duurkoop dus ik kan beter nu meteen het degelijke spul aanschaffen ook al is het nu een stuk duurder.

Sporten helpt over het algemeen wel om je beter te voelen. Ik ben zelf altijd vrij fanatieke sportster geweest. Een paar jaar voetbalde ik iedere dag met vrienden. Later ook nog eens op karate gezeten tot ik mijn elleboog brak. Jaren later weer op karate gegaan, en tijdens examen periode ging ik naar de sportschool.
Maar het probleem bij mij is dat ik niks lang volhoudt, dat is gewoon een lijn bij mij. Net zoals een tijd terug 2 hometrainer apparaten gehaald, zo'n fiets en buikspier apparaat, maar na 3 maanden was al mijn motivatie weg.
En nu zijn doen ze het niet meer...

Verder vandaag na 3 maanden een antwoord van sociale zaken gehad, waarin ze het een ander willen weten over de huidige situatie, diagnose enz.
Dus moet zo maar een maitje opstellen en kijken wat er van terecht komt.Zowieso moet ik nog de vakantiedagen aanvragen voor als ik eind januari naar het buitenland ga.

Verder swietje, succes met de HA, wanneer moet je ernaar toe??

Even een update van mijn kant!!!!!

Het gaat redelijk goed, vooral sinds ik gestopt ben met mijn bijbaan, ik doe veel leuke dingen en haal harstikke goede cijfers op school! Dus de medicijnen die ik nu heb werken goed.
A.S dinsdag moet ik naar mijn intake bij de GGZ, ik ben daar harstikke zenuwachtig voor omdat ze van alles gaan zoals een diagnose stellen endergelijke. Voor de rest heb ik wel moeite om mezelf in de ochten te activeren.... dan denk ik tsja ik wil niks etc.

Ik ben benieuwd hoe het bij de ggz gaat... ik krijg der bibbers van :$

@ sylvana: Gefeliciteerd met je beurs!
@ swietje: Succes bij je afspraak bij de huisarts!!!

Swietje, succes bij de HA!

Francis, ik ben ook iemand die beter is in starten dan in volhouden. Dus een risico maar ik ben van plan dit keer een volhouder te worden. Over 10 jaar weet ik of dit een verstandige beslissing was

Sylvana, gefeliciteerd, ik ben heel blij voor je!

Piertjj, goede berichten van jou. Probeer niet teveel aan dinsdag te denken en juist zoveel mogelijk van je weekend te genieten. Dinsdag komt gauw genoeg en wat en hoe het is en hoe het gaat daar kom je dan vanzelf achter. Dat zei ik ook tegen mezelf met sollicitaties en zo.

Ik ben de dag zonder kleerscheuren doorgekomen en heb een kacheltje erbij om mijn huis iets beter te kunnen verwarmen. In afwachting van de definitieve oplossing die elke keer wordt uitgesteld. Bij de bieb even mijn 2 krachttraining boekjes van de plank gepikt. (Ik werk er als vrijwilliger dus ik weet hoe het reserveringsysteem werkt. Als ik braaf had afgewacht had ik ze pas op woensdag gehad en nu dus een stuk sneller. Dit ook ter voorbereiding van mijn geplande aankopen). En een paar film DVDs dus ik ga nu lekker filmpjes kijken en breien. Ik ben toch te moe om nog iets intelligents te doen dus al die dringende en belangrijke dingen moeten maar even tot morgen geduld hebben.

Wat ene positieve berichten. Heerlijk om te lezen.
Hier op de verveling en de zenuwen van wel of niet gaan is alles wel ok.
En de linker verstandskies laat ik minimaal lekker zitten tot de andere compleet genezen is. En als ik op vakantie ga dan doe ik het wel na de vakantie. Verder ben ik aan het kijken wat ik kan doen tot het vertrek, kwa daginvulling want de dagen zijn wel erg lang nu.
Maar echt iets bedenken om te doen lukt gewoon niet, een baan voor ongeveer 6 weekjes is lastig te vinden, en zou daardoor weer in de knel komen met mijn bijstand.
Verder na veel nagedacht te hebben over allerlei patronen enzo, ben ik er mede door de psycholoog achter gekomen dat ik heel veel moeite heb met dingen loslaten, ze blijven in mijn hoofd rondspoken en kost mij moeite om eht te laten voor wat het is
Dus daar moet ik aan zien te werken

[ Bericht 46% gewijzigd door francis998 op 21-11-2010 12:01:40 (Spel en typfouten verbeterd) ]

Verdwijn, geheugen, verdwijn!!!

Sorry Francis, bij het uitdelen van bovennatuurlijke krachten stond ik achteraan, anders zou ik ze op jou toepassen vandaag. Ik probeer mezelf er maar steeds aan te herinneren dat de geschiedenis nooit meer kan veranderen. En dat ik beter net kan doen of ik gek ben (doen alsof alles OK is ook al lijkt er soms helemaal niets ok). Dan dat ik mezelf boos of verdrietig maak over iets wat al gebeurd is.
Ben ook nog best vaak boos op mezelf. Maar daar schiet je ook niets mee op.
Wat me hier overigens bij geholpen heeft is dat ik Christen geworden ben. Stil maar lieverds, ik ga helemaal niemand bekeren. Maar van God moet ik iedereen alles vergeven omdat hij ook mij alles vergeven heeft. Dat is nog best strijd af en toe hoor. Maar omdat ik het regelmatig tegenkom in de bijbel. Iedere keer probeer ik het dan wel te doen.
En misschien zit jouw uitdaging van loslaten wel in een heel andere context, sorry want dan heb ik je gewoon verkeerd begrepen.

Moest wel even lachen toen ik je zin las over die lange dagen. Hoezo lange dagen? Ze worden toch steeds korter???

Sterkte met je huiswerk

morgen morgen morgen.....

quote:

Op zondag 21 november 2010 15:39 schreef caroline88 het volgende:
Verdwijn, geheugen, verdwijn!!!

Sorry Francis, bij het uitdelen van bovennatuurlijke krachten stond ik achteraan, anders zou ik ze op jou toepassen vandaag. Ik probeer mezelf er maar steeds aan te herinneren dat de geschiedenis nooit meer kan veranderen. En dat ik beter net kan doen of ik gek ben (doen alsof alles OK is ook al lijkt er soms helemaal niets ok). Dan dat ik mezelf boos of verdrietig maak over iets wat al gebeurd is.
Ben ook nog best vaak boos op mezelf. Maar daar schiet je ook niets mee op.
Wat me hier overigens bij geholpen heeft is dat ik Christen geworden ben. Stil maar lieverds, ik ga helemaal niemand bekeren. Maar van God moet ik iedereen alles vergeven omdat hij ook mij alles vergeven heeft. Dat is nog best strijd af en toe hoor. Maar omdat ik het regelmatig tegenkom in de bijbel. Iedere keer probeer ik het dan wel te doen.
En misschien zit jouw uitdaging van loslaten wel in een heel andere context, sorry want dan heb ik je gewoon verkeerd begrepen.

Moest wel even lachen toen ik je zin las over die lange dagen. Hoezo lange dagen? Ze worden toch steeds korter???

Sterkte met je huiswerk

Hmm, dat eerste deeltje volg ik even niet. Mischien dat je kan uitleggen wat je met dat stukje over bovennatuurlijke krachten bedoeld?

quote:

Op maandag 22 november 2010 12:53 schreef Piertjj het volgende:
morgen morgen morgen.....

wat is er met morgen???

Verder is het hier weer een saai dagje, maar ik ben vandaag niet echt tot veel in staat. Voel me zo brak als maar kan, ben echt bekaf. En dat terwijl ik supergoed en diep geslapen heb, maar de afgelopen 2 a 3 nachten ben ik dus gigantisch veel aan dromen wat mij altijd moe maakt.
En ik begin weer met stemmingswisseling naar depressief te schakelen. Mede doordat ik bijvoorbeeld een ticket wil kopen, maar het gewoon niet aandurf om die stap te nemen en dat ticket te kopen.. En ik daar dus de hele dag mee in mijn hoofd loop.

En het loslaten is het dus gewoon laten gaan van bepaalde dingen. Om het even uit te leggen wat "mijn loslaten" is:
Die 2 jongens die aangaven mij leuk te vinden ik probeer echt constant enige logica erin te vinden, van waarom komen ze ernu mee, en wat ik hiermee enz. En ik loop daar dus constat mee rond in mijn hoofd. En momenteel kan ik er niet veel doen dus zou ik het gewoon maar los moeten laten, maar dat gaat niet. Want ik laat het dan een paar uur of daagjes los en dan begin ik vanzelf weer erover in mijn gedachten of in gesprek.
Ik wordt een soort van obsessief.

En over dat de dagen langer worden, dat bedoelde ik dus kwa gevoel. Omdat ik steeds minder te doen heb en mijn ideen met dingen die ik kan doen op zijn. En ik hetgene wat ik nog kan doen niet meer interesant vindt. Dus het is echt meer gevoelsmatig. En ik begin nu al op te kijken tegen de kerst, dat zijn echt 3 ellendig lange dagen voor mij

maar goed, niet alles is slecht, want ik kan eindelijk vanmiddag weer douchen na een weekje is de geiser vervangen en kan ik straks weer de douche in .
En heb een kleine financiele meevaller waardoor ik deze maand nog meer kan sparen ik ben trouwens wel erg fanatiek aan het sparen de laatste tijd

Geniet van het douchen Francis! En een financiële meevaller is altijd fijn.

Piertjj, wat is er morgen?
Ik zie ook als een berg op tegen morgen....

Rottig van je weekend Sylvana... maar probeer het lekker van je af te zetten.
Waar heb je dat bonbons maken gedaan? Lijkt me heel leuk & lekker

Ik dacht dat Piertjj gewoon goedemorgen zei...

Francis met bovennatuurlijke krachten bedoel ik dat ik jouw geheugen zou kunnen wegsturen> Wat natuurlijk niet kan. Maar ik begrijp dat het niet gaat om herinneringen maar om gepieker over die 2 jongens. Ok vergeet mijn vorige post want ik zat gewoon op het foute spoor.

De 2 problemen die je nu hebt hangen samen. Teveel obsessief denken en te weinig te doen waardoor de dagen eindeloos lang lijken. De enige oplossing is meer dingen kiezen die je leuk vindt. Meer actie dus.
Maar ik ben er zelf op het moment ook niet zo goed in. Beetje luie bui gecombineerd met te weinig slaap. Gister dus. Ik kijk naar Finding Nemo. En toen werd het dus een beetje laat. Maar toen maakte ik de fout om ook de 2e DVD met bonusmateriaal in de speler te steken. En toen werd het dus verschrikkelijk laat. Toen naar bed met licht aan en boek open dus meerdere keren wakker worden. Het is dus niet zo dat ik me verveel, mijn dagen zijn aangenaam gevuld echter uitsluitend met nutteloze activiteiten. Het zou verstandiger zijn om die vervelende klussen aan te pakken. Niet leuker op korte termijn maar wel leuker op lange termijn.
Maar goed dat is waarom ik het moeilijk vind om anderen nu advies te geven om in beweging te komen.

Ik weet niet of ik hier in het juiste topic zit...
Wellicht is het fijn om wat over mijn leven te vertellen.

Momenteel zit ik thuis met hyperventilatie klachten. Dit is niet onbekend voor mij gezien de eerste keer dat ik dit soort klachten kreeg al weer 10 jaar geleden is. Ik was toen der tijd 18 jaar en zat op het MBO. Opeens kreeg ik overal angsten voor en durfde ik het huis niet meer uit. Ik ben van school gegaan en na een periode van thuis zitten (waar ik eigenlijk weinig van herinner) ben ik langzaam mijn wereld weer gaan verbreden. Elke dag met de hond wandelen, elke keer een paar meter verder. Dit zo lang tot ik op een gegeven moment weer ook de bus durfde te nemen. Altans, ik ging 1 of 2 haltes meer dan dat durfde ik niet.

Uiteindelijk ben ik fulltime gaan werken en al durfde ik niet met andere mensen te lunchen (altijd bang om misselijk te worden) kon ik hier wel omheen werken door een rondje te gaan lopen. Ik vond het altijd erg vervelend als mensen mij op mijn gewicht wezen en mijn eetgewoonte. Ik ben altijd al een dun mannetje geweest en ook al vreet ik de koelkast leeg ik kom geen grammetje aan. Dit maakte mij alleen maar onzekerder en tot op de dag van vandaag durf ik niet goed in het bijzijn van andere mensen te eten.

Op het werk ging het erg goed, daarbuiten bleef het allemaal een beetje hetzelfde. Ik ging niet met de trein of op vakanties. Uitgaan deed ik eigenlijk ook niet echt. Uiteindelijk heb ben ik mijn rijbewijs gaan halen waardoor ik iets meer vrijheid kreeg. In de weekenden ging ik vaak opzoek naar leuke plekjes in Nederland om door de stad of natuur te wandelen. Na een paar jaar kreeg ik een dip en begon ik weer overal tegenop te zien. Ik ging naar de huisarts welke mij aanraden om prozac te proberen. Hier ben ik mee begonnen en vlak daarna ontmoeten ik een hele leuke meid. Ik was weer vrolijk en ondernam steeds meer, tegen de huisarts zei ik dan ook dat ik niet wist of het door de medicijnen kwam of omdat ik gewoon een stuk vrolijker in mijn vel zat.

Een jaar later ging ik samenwonen. Best eng als je zo erg gewent bent om alleen te zijn al die jaren. Ik was op dat moment 24. Wonderbaarlijk ging het eigenlijk heel goed. Ik voelde mij erg op mijn gemak bij haar en nam een nieuwe baan waarvoor ik wel een eindje moest rijden. Ik had altijd nog wel angstklachten, super nerveus voordat ik ergens heen ging of soms het gevoel dat je weg moet uit een situatie. Het meisje waar bij ik was kon hier niet zo goed mee overweg en als ik ging hyperventileren dan schoot zij in de paniek waardoor ik haar ook nog eens moest kalmeren.

Ik wou wel graag op vakantie en meer dingen doen toen ik bij haar was, maar het was erg moeilijk en alles kost zoveel energie als je continu aan het vechten bent tegen jezelf. Ik stopte na 1 1/2 jaar met de medicijnen omdat ik niet het idee had dat ze mijn klachten echt weg namen, ik voelde mij eigenlijk hetzelfde als voor mijn dip met de bijbehorende angsten die ik al jaren had. Dit ging zonder problemen tot ik na een jaar weer plots veel klachten kreeg. Ik was toen der tijd wel begonnen met wat alternatieve hulp bij Rebio om mijn ademhaling te corrigeren. De klachten namen in rap tempo toe waardoor ik ook thuis af en toe weer op de bank aan het hyperventileren was. In overleg met de huisarts ben ik toen weer begonnen met de Prozac en na een paar weken was ik weer aan het werk.

Een half jaar later zou ik een huis kopen met mijn vriendin toen plots vlak na het tekenen van het koopcontract zij mij vertelde dat ze niet verder wou in de relatie. Ik had er nooit aan gedacht dat ze weg zou gaan gezien wij nooit ruzie hadden en ik erg veel om haar gaf, ik dacht altijd dat het gevoel wederzijds was. Volgens haar vond ze het te moeilijk om te dealen met mijn paniekklachten. Ze gaf niet direct aan te willen stoppen met de relatie. Eerst was het alleen dat ze het huis niet wou kopen en ze was niet zeker over de relatie. De dag erna zou ze familie gaan bezoeken in het buitenland en ik had 2 weken vrij. Ik wou graag er over praten maar ze ging op het vliegtuig zonder dat ik eigenlijk wist waar ik aan toe was. Dit maakte mij verschrikkelijk kwaad, ze liet mij hier achter in alle onzekerheid. Ik wou graag werken aan de relatie en wellicht hulp van buitenaf erbij halen om over de problemen te praten en kijken hoe we het konden oplossen. Na een dag of twee heb ik haar boos opgebeld en zei dat ik een antwoord wou hebben hoe het zat met onze relatie. Uiteindelijk is ze na twee weken haar spullen komen halen en dat was het dan.

Ik had in die tijd al contact gehad met een paar hulpverleners en besloot voor mijzelf naar een persoon te gaan. Ik heb een paar maanden regelmatig gesprekken gehad, maar echt veel kwam hier niet uit. Een direct oorzaak niet en een oplossing te dealen met mijn problemen gaf hij ook niet. Uiteraard toen ik de gesprekken begon was ik emotioneel een wrak en na een paar maanden ging het beter. Sja dat was het waarschijnlijk ook wel gegaan zonder die gesprekken.

De komende 2 jaar heb ik gedate, ben ik gaan stappen en voelde ik mij best goed. Op het werk was het iets grimmiger en werd de sfeer steeds minder goed. Veel collega's vertrokken en er kwam veel chaos binnen het bedrijf. In januari dit jaar besloot ik om na een paar jaar weer te stoppen met de prozac. Wellicht niet het beste moment om dat te doen gezien ik niet super in mijn vel zat. Ik raakte alleen zo duf van de medicijnen dat ik graag weer een leven wou met wat meer energie en niet 12 uur per dag aan het slapen was.
Toen ik stopte werkte dit ook, ik kreeg meer energie en kon daardoor beter functioneren. Tot in jun dit jaar ik weer erg veel hyperventilatie klachten kreeg. Op mijn werk, in de auto naar mijn werk enz. Vaak voordat ik naar het werk ging moest ik in de ochtend al overgeven van de zenuwen. Toen ik naar de huisarts ging gaf deze aan dat ik overspannen zou zijn en dat daardoor mijn klachten terug kwamen. Ik moest rust nemen.

Afijn rust nemen heb ik gedaan. Alle saaiheid die daarbij kwamen ook. Na een paar weken vroeg ik of ik wellicht toch weer aan de antidepressivia kon beginnen maar dan liever een ander soort om te kijken of deze meer van mijn klachten kon wegnemen. Ik kreeg een middel en de eerste nacht dat ik het innam was ik verschrikkelijk ziek. Ik heb de hele nacht lopen overgeven en kon niet meer in slaap komen, mijn pupillen stonden wijd open. De huisarts vond het niet goed dat ik zo heftig reageerde en in overleg zou ik een week later dan weer de prozac nemen. Deze nam ik een week ik tot ik opeens weer zo erg ziek werd. Ik ben toen 3 dagen ziek geweest en kon ook niet meer slapen, de huisarts vond dit ook niet goed en hier moest ik ook mee stoppen.

Gezien het wel een beetje beter ging, besloot ik dan maar even geen pillen te slikken en proberen het via therapie op te lossen. Ik kon terecht bij een psycholoog in mijn stad. Hier ben ik nu een aantal maanden geweest tot hij opeens zegt dat hij mij niet kan helpen en ik naar een andere specialist moet. Ondertussen ben ik wel weer begonnen wat uren te werken, helaas niet op kantoor maar vanuit huis. Ik zit nu al maanden thuis en ben het nogal zat. Naar de supermarkt gaan gaat meestal goed, en af en toe een uurtje visite ook wel. De ene dag gaat het beter dan de andere dag. Ik wil graag weer vrij zijn in mijn gaan en doen.

DragonFire, welkom! Je kunt ook altijd je eigen topic openen hoor. Heb ik ook een paar keer gedaan.
Ik vind het lastig om je raad te geven. Maar in jouw geval zou ik eens met de arts over medicijnen gaan praten. Een aantal maanden geleden reageerde je erg heftig maar dat hoeft dus nu niet opnieuw te gebeuren. Ik heb geen ervaring met prozac en weet er ook te weinig van om er een mening over te hebben.
Vrij zijn in je gaan en doen... ik denk dat we dat allemaal willen. Veel sterkte

Ja ik weet niet of ik wel medicijnen wil.
Uiteindelijk wil ik er niet van afhankelijk zijn en wil ik een leven zonder medicijnen.
Als het echt niet anders kan zou ik het ook wel doen, maar voorlopig wil ik ook graag weten wat de psychologen mij aanraden.
Waarschijnlijk heb ik al eerder last gehad van bijverschijnselen bij het beginnen met de prozac de tweede keer toen ik het weer nam. Toen ben ik een week of anderhalf ziek geweest, al dacht ik toen dat ik een buikgriep had.

Het is vooral lastig omdat je graag hulp wil maar het allemaal zo verschrikkelijk traag gaat. Ondertussen zit je in je eentje thuis en daar raak ik dan weer depressief van. Ook vraag ik mij vaak af hoe mij toekomst er uit gaat zien. Wat voor toekomst kan ik nou hebben als ik zoveel dingen niet durf of als alles zoveel moeite kost. Een bioscoopje pakken is al jaren niet echt een leuk uitje voor mij, de angst die je telkens hebt als je in zo'n zaal zit maakt dit soort leuke dingen helemaal niet zo leuk.

quote:

Op maandag 22 november 2010 13:32 schreef Sylvana het volgende:

[..]



Tja, maar dat loslaten is bij mij nogal een probleem, ben daar niet echt goed in. Workshop heb ik gedaan bij Pink Pepper in Deventer. Voor foto's zie http://dagnul.web-log.nl/

een tip die mijn psycholoog heeft gegeven om dingen proberen los te laten, is me met iets anders bezig houden, desnoods thuis te gaan traplopen en ondertussen de gedachten eruit te laten lopen en dan gewoon een maximum aantal minuten en daarna jezelf verplichten er niet meer aan te denken. En iedere dag gewoon even dit herhalen, en iedere dag minder tijd.
Ik heb het zelf nog niet echt geprobeerd, begin er vanaf morgen aan.

@DragonFire: Welkom.
Ik weet niet goed wat te zeggen op je hele verhaal, het enige wat ik kan zeggen is denk goed na over wel of niet medicatie. En precies iets wat in het verleden is gebeurd hoeft niet precies nu weer zo te zijn.
In ieder geval sterkte

Verder uiteindelijk maar ff naar de supermarkt geweest en voel me ietes wakkerder. Maar ik voel me zo dubbel aan de ene kant goed en aan de andere kant slecht. De manier waarop ik slaap heeft natuurlijk ook vele invloed. En ik heb last van mijn hechtingen die echt ontzettend aan het trekken zijn, en boven hangt de hechting er als een groot boogje, wat irritant is omdat ik er soms op bijt en dat echt pijn doet.
Verder tja, nog aan het piekeren kwa wel of niet het ticket kopen enz. Maar ik moet eerst wat dingen via consulaat regelen en vragen, dus ik wacht nog even met het ticket. Eerst wat duidelijkheid krijgen.

En nu douchen met heerlijk warm water

quote:

Op maandag 22 november 2010 14:33 schreef caroline88 het volgende:
DragonFire, welkom! Je kunt ook altijd je eigen topic openen hoor. Heb ik ook een paar keer gedaan.
Ik vind het lastig om je raad te geven. Maar in jouw geval zou ik eens met de arts over medicijnen gaan praten. Een aantal maanden geleden reageerde je erg heftig maar dat hoeft dus nu niet opnieuw te gebeuren. Ik heb geen ervaring met prozac en weet er ook te weinig van om er een mening over te hebben.
Vrij zijn in je gaan en doen... ik denk dat we dat allemaal willen. Veel sterkte

Dat heb je heel goed en scherp verwoord.
Later ga ik weer eens goed bijlezen.

morgen = ggz intake dag

quote:

Op maandag 22 november 2010 19:34 schreef Piertjj het volgende:
morgen = ggz intake dag

Sterkte

Hier een redelijke dag, nu zit ik even in een dipje. Maar op zich ben ik de dag wel goed doorgekomen. Slechts 1 uur geslapen in de middag, terwijl ik dat normaal toch bijna heel de dag doe. Me er ook toe kunnen zetten naar de Lidl te fietsen, wat toch wel een kwartiertje is en dus verder weg dan andere supermarkten. Dus tja..de laatste tijd gaat het wel de goede kant met me op, maar ik ben er nog lang niet.

Swietje is bang.