R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb een trauma opgelopen door een gzz vrouw....quote:Op donderdag 4 november 2010 09:51 schreef GimmeGore het volgende:
Zometeen naar die GGZvrouw.
Ik ben best zenuwachtig
Die vrouw was ook echt een drama.
Hoezo? Was het zo erg?quote:Op donderdag 4 november 2010 20:53 schreef Millaa het volgende:
[..]
Ik heb een trauma opgelopen door een gzz vrouw....
Die vrouw was ook echt een drama.
Ja. Ik vertelde iets. En toen be.gon die vrouw te lachen.quote:
en het wat niet eens grappig. Een depressie is zo'iezo nooit grappig..
Ik snap het.quote:Op donderdag 4 november 2010 21:05 schreef Millaa het volgende:
[..]
Ja. Ik vertelde iets. En toen be.gon die vrouw te lachen.
en het wat niet eens grappig. Een depressie is zo'iezo nooit grappig..
Gebeurd bij mij wel eens met mijn psycholoog, maar doordat ik daardoor een iets betere band mee heb, heeft ze uitgelegd dat het bij mij vooral gaat om hoe ik alles vertel en een speciale woordkeuze.
Maar bij een eerste gesprek lijkt het me heel erg vreemd en niet leuk
Sorry dat ik niet eerder heb gepost hoe het was, maar gister toen ik thuis kwam in bed gedoken, tot 6 uur geslapen en 's avonds naar schoonouders geweest. Dus niet meer online geweest.
Gisteren dus eerste keer therapie gehad
Zijn met een groep van 5, waarvan 2 mannen. Er is nog 1 jongen die jonger dan mij is, rest is eind 30/begin 40. Zijn er 2 die voor de 3e keer waren, 1 was er voor de 7e keer en 1 was net als ik gisteren begonnen. Tijdens het eerste blok ( Interpersoonlijke therapie) gewoon naar de 3 geluisterd die al een netwerkcirkel gemaakt hadden en daar mee verder gingen. Zelf nog geen netwerkcirkel gemaakt, dat komt de volgende keer wel. Maar nu weet ik van die 3 al een beetje wat er allemaal gebeurt is en waarom ze depressief zijn geworden. En dat zijn soms toch best wel heftige verhalen. Niet echt verhalen die herkenbaar zijn voor mij, maar goed, dat is niet het belangrijkste.
Daarna conditietraining gehad en een klein rondje door het bos gelopen. Ik hoef gelukkig niet te hardlopen vanwege mn enkels, maar ik wandel gewoon rustig mee. Er is geen nulmeting gedaan ofzo, omdat ik toch niet kan hardlopen gaan we ook geen loopschema opstellen, maar ga ik gewoon 1/2 rondjes wandelen (ligt eraan hoe lang we bezig gaan) Was 's middags wel ontzettend moe van alle eerste indrukken, verhalen, nieuwe mensen etc. En had natuurlijk 's nachts niet geslapen, dus vandaar dat ik gistermiddag de hele middag heb geslapen. Ga ook om slaapmedicatie vragen, want dat niet slapen steeds is echt waardeloos, raakt mn hele ritme ook van in de war. En zit er aan te denken om lichttherapie te gaan doen, want merk toch wel dat het sinds de wintertijd is ingegaan nog iets somberder is geworden in mn hoofd.
Volgende week de 2 andere blokken, ben benieuwd
Vannacht wel goed geslapen en nu zelfs op mijn vrije dag al voor het middaguur al wakker, is lang geleden dat dat gebeurd is.
Gisteren dus eerste keer therapie gehad
Zijn met een groep van 5, waarvan 2 mannen. Er is nog 1 jongen die jonger dan mij is, rest is eind 30/begin 40. Zijn er 2 die voor de 3e keer waren, 1 was er voor de 7e keer en 1 was net als ik gisteren begonnen. Tijdens het eerste blok ( Interpersoonlijke therapie) gewoon naar de 3 geluisterd die al een netwerkcirkel gemaakt hadden en daar mee verder gingen. Zelf nog geen netwerkcirkel gemaakt, dat komt de volgende keer wel. Maar nu weet ik van die 3 al een beetje wat er allemaal gebeurt is en waarom ze depressief zijn geworden. En dat zijn soms toch best wel heftige verhalen. Niet echt verhalen die herkenbaar zijn voor mij, maar goed, dat is niet het belangrijkste.Daarna conditietraining gehad en een klein rondje door het bos gelopen. Ik hoef gelukkig niet te hardlopen vanwege mn enkels, maar ik wandel gewoon rustig mee. Er is geen nulmeting gedaan ofzo, omdat ik toch niet kan hardlopen gaan we ook geen loopschema opstellen, maar ga ik gewoon 1/2 rondjes wandelen (ligt eraan hoe lang we bezig gaan) Was 's middags wel ontzettend moe van alle eerste indrukken, verhalen, nieuwe mensen etc. En had natuurlijk 's nachts niet geslapen, dus vandaar dat ik gistermiddag de hele middag heb geslapen. Ga ook om slaapmedicatie vragen, want dat niet slapen steeds is echt waardeloos, raakt mn hele ritme ook van in de war. En zit er aan te denken om lichttherapie te gaan doen, want merk toch wel dat het sinds de wintertijd is ingegaan nog iets somberder is geworden in mn hoofd.
Volgende week de 2 andere blokken, ben benieuwd
Vannacht wel goed geslapen en nu zelfs op mijn vrije dag al voor het middaguur al wakker, is lang geleden dat dat gebeurd is.
leuk verhaal om te lezen. Ik ben blij dat je er toch positief over bent en goed bent doorgekomen.quote:
Sorry dat ik niet eerder heb gepost hoe het was, maar gister toen ik thuis kwam in bed gedoken, tot 6 uur geslapen en 's avonds naar schoonouders geweest. Dus niet meer online geweest.
Gisteren dus eerste keer therapie gehad
Daarna conditietraining gehad en een klein rondje door het bos gelopen. Ik hoef gelukkig niet te hardlopen vanwege mn enkels, maar ik wandel gewoon rustig mee. Er is geen nulmeting gedaan ofzo, omdat ik toch niet kan hardlopen gaan we ook geen loopschema opstellen, maar ga ik gewoon 1/2 rondjes wandelen (ligt eraan hoe lang we bezig gaan) Was 's middags wel ontzettend moe van alle eerste indrukken, verhalen, nieuwe mensen etc. En had natuurlijk 's nachts niet geslapen, dus vandaar dat ik gistermiddag de hele middag heb geslapen. Ga ook om slaapmedicatie vragen, want dat niet slapen steeds is echt waardeloos, raakt mn hele ritme ook van in de war. En zit er aan te denken om lichttherapie te gaan doen, want merk toch wel dat het sinds de wintertijd is ingegaan nog iets somberder is geworden in mn hoofd.
Volgende week de 2 andere blokken, ben benieuwd
Vannacht wel goed geslapen en nu zelfs op mijn vrije dag al voor het middaguur al wakker, is lang geleden dat dat gebeurd is.
En ach, ik denkd at iedereen die met een depressie loopt in de herfst/winter zich wat somberder voelt.
Ik zelf ook.
Ik kon het totaal niet vinden met mijn behandelaar... ben uiteindelijk naar een groepsbehandeling gegaan. Maar dat was ook helemaal niks.. Dus daar ging ik ook weg. Maarhet gaat nu al een stuk beter met me!quote:Op donderdag 4 november 2010 23:14 schreef francis998 het volgende:
[..]
Ik snap het.
Gebeurd bij mij wel eens met mijn psycholoog, maar doordat ik daardoor een iets betere band mee heb, heeft ze uitgelegd dat het bij mij vooral gaat om hoe ik alles vertel en een speciale woordkeuze.
Maar bij een eerste gesprek lijkt het me heel erg vreemd en niet leuk
ik vraag al sinds eind 2009 om een angsttherapie.
begint nu waarschijnlijk pas in februari.
ben wel er achter waar die angst vandaan komt.
ben bang beoordeeld te worden. minderwaardigheidsgevoelens.
en als ik dan ga paniekeren, zweten, denk ik: wat zouden ze van me denken?
daardoor wordt het juist erger.
als mensen mij leren kennen heb ik er minder last van.
want ik vertel wat ik allemaal doe, hoef ik me minder minderwaardig te voelen.
begint nu waarschijnlijk pas in februari.
ben wel er achter waar die angst vandaan komt.
ben bang beoordeeld te worden. minderwaardigheidsgevoelens.
en als ik dan ga paniekeren, zweten, denk ik: wat zouden ze van me denken?
daardoor wordt het juist erger.
als mensen mij leren kennen heb ik er minder last van.
want ik vertel wat ik allemaal doe, hoef ik me minder minderwaardig te voelen.
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
pfff.... Ik kom maar niet van die vermoeidheid af en de tranen zitten constant hoog... Er " moet" op t ogernblik ook zoveel... afspraken hier en die daar niet vergeten tig keer op en neer naar PsyQ..Dan voor tests, dan voor gesprekken en vanaf de 15e dagelijks voor de lichttherapie...Ik ben een beetje op...
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Dikke knuffelquote:Op zaterdag 6 november 2010 10:12 schreef vamperotica het volgende:
pfff.... Ik kom maar niet van die vermoeidheid af en de tranen zitten constant hoog... Er " moet" op t ogernblik ook zoveel... afspraken hier en die daar niet vergeten tig keer op en neer naar PsyQ..Dan voor tests, dan voor gesprekken en vanaf de 15e dagelijks voor de lichttherapie...Ik ben een beetje op...
*knuffel*quote:
pfff.... Ik kom maar niet van die vermoeidheid af en de tranen zitten constant hoog... Er " moet" op t ogernblik ook zoveel... afspraken hier en die daar niet vergeten tig keer op en neer naar PsyQ..Dan voor tests, dan voor gesprekken en vanaf de 15e dagelijks voor de lichttherapie...Ik ben een beetje op...
Vamp Eigenlijk voor iedereen hier een dikke
Eigenlijk voor iedereen hier een dikke
"Wat is liefde? De behoefte aan zichzelf te ontsnappen."
Sylvana, het heeft even geduurd, maar ik ben echt blij dat de behandeling je zo goed bevalt! Ik ken je niet, maar toch ben ik oprecht blij voor je
Francis, had jij een manisch-depressieve moeder? Je weet dat als je een familielid hebt met een bipolaire stoornis dat je zelf ook 40% kans er op hebt? Weet je zeker dat jou depressie niet ook een bipolaire component heeft? Misschien ben ik nu te veel aan het projecteren, maar je weet maar nooit. (En ik herken veel in je verhaal. Maar ja, ik herken veel in alle verhalen, dus dat zegt ook niet zoveel.
) Maar als dat het geval is, is het zonder medicatie vechten tegen de bierkaai.
Vamp, hopelijk krijg je snel hulp, en voel je je weer beter!
En allemaal mensen die de stap hebben gezet om hulp te zoeken. Het klinkt heel cheesy, maar het is echt goed. Ik merk in mijn omgeving hoe hoog die drempel kan zijn. “ik stel me aan”, “kiezen op elkaar en doorzetten, komt wel goed”, “het gaat vanzelf wel voorbij” etc. Om dan toch hulp te vragen is een grote stap.
Zo, maar weer even een update van mijn kant. Ik vind het niet aardig om alleen over mezelf te posten, dus ik heb ff gewacht tot ik een goed moment had om bij te lezen (eerder al gedaan) en te reageren (nu tijd voor gemaakt).
Tsja, hoe gaat het? Ik weet het oprecht zelf niet. Ik dacht dat het wel redelijk ging. Wel wisselend uiteraard. Ik ben nog steeds onwijs verstrooid en weet van voren niet dat ik van achter leef. Maar dat was vooral toen we hoorden dat Eli aan zijn neusamandelen geopereerd zou worden. Ik was op bijkletsgesprek op kantoor, en op de weg naar buiten kwam ik een partner tegen midden op straat. “Hoe gaat het met de gezondheid?” En *plop* masker op. En ik ben dat masker zo zat.
Ik wil dat niet meer. Maar ik krijg het er ook niet af in onverwachte situaties. En dat vind ik heel vervelend. (Understatement)
En ik heb op een dag ’s ochtends de resterende halve meloen aan de kinderen gevoerd. Heb me nog uitgebreid verbaasd dat Aviva zoveel meloen at. ’s Middags wist ik even niet wat te doen, en bedacht uiteindelijk dat ik een serie zou kijken. En dan zou ik daarbij lekker die andere halve meloen eten. Dus ik vol enthousiasme de keuken doorzoeken, op zoek naar de meloen… Oh ja, die meloen had ik vanochtend gegeven aan de kinderen… En dat is dan zo pijnlijk. Verheug je je ergens op, is het er niet meer.
De volgende dag probeerde ik bij het afhalen een auto open te krijgen, die helemaal niet mijn auto was. Verkeerde kleur, verkeerde plek. Ineens ging er een lichtje branden om het nummerbord te checken. Verrot, is niet mijn auto. Maar dan ben ik dus oprecht verbaasd dat die auto niet open ging. Nog weer zo’n fijn moment. Niet.
Tsja, iedereen is weleens verstrooid, maar dit voelt iedere keer alsof de fundering die je probeert te leggen weer onder je vandaan wordt geschopt. Weer terug bij af. Alweer. Nog een keer. Urg.
De gedachte van een vrijdag t/m maandag met de kinderen (en anderen), dinsdag operatie, woensdag mamadag met beide kinderen sloeg me al flink uit mijn evenwicht. We hebben dus kunnen regelen dat de kinderen maandag naar het kdv gingen, zodat ik ff een dagje rust kon hebben. Ik blijf het moeilijk en pijnlijk vinden dat ze toch een grote belasting zijn.
En toen was het de grote operatiedag. Voor mijn gevoel (of wat daarvoor door moet gaan) ging het wel goed. Ik liep wel compleet shakend de OK uit toen Eli eenmaal sliep, maar oké, dat is logisch. En toen werd meneer wakker, en wilde niet drinken. Eenmaal terug op de kamer wilde hij niet drinken. Toen hebben we hem min of meer gedwongen, want hij ging ook nabloeden en had hele rode wangen en dat vond de verpleegkundige niet goed. En toen kwamen we thuis, ik ging kolven, en PR ging op bed liggen met de opmerking “ik ben gesloopt, jij vast ook”. En toen kwam de realisatie dat ik eigenlijk helemaal niets voelde (emotioneel). Ja, ik had het koud, maar verder? Niet moe, geen honger, weer niets. Wanneer is dat nou weer gebeurd? Waarschijnlijk toen we hem moesten dwingen om te drinken. Of eerder. Ik weet het niet. Misschien wel al meteen ’s ochtends. Maar daar merk ik dan niets van. Later in een telefoongesprek “Davinia en ik waren erg geëmotioneerd toen hij terugkwam van de OK.” Ja, PR was mss geëmotioneerd, ik voelde er helemaal niets bij. Ja, zielig dat hij zich zo slecht voelt, maar verder? Neuh, niet echt. Beschermingsmechanismes en zo. Maar ja, dat wil ik niet meer. Nogmaals urg.
En dan heb je nog de medicatie. Ergens dwaalt de gedachte dat een deel van mijn persoon(lijkheid) nu medicinaal wordt onderdrukt. Daarbij wordt mijn initiële angst werkelijkheid. Wie ben ik nu? Wie ben ik zonder die maskers? Zonder die beschermingsmechanismes? Wie wil ik zijn? Hoe kom ik daar? En op al die vragen is het antwoord “ik heb werkelijk geen idee”. En dat is naar. Heel naar. Dus ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan en zoveel mogelijk mijn gevoel volgen. Voor zover dat er is.
En het vervolg laat zo lang op zich wachten. Ik zou donderdag afspraak hebben met de psychiater, gaat niet door. Dus maar een belafspraak en een week later de echte afspraak. Weer twee weken verder dat ik maar zit te ploeteren en op eigen kracht probeer te “revalideren”. Terwijl het zoveel efficiënter zou kunnen. Ik heb geen haast, maar toch. Nu zit ik weer in limbo. Stap 1 is gezet. Wanneer komt stap 2? Ik heb werkelijk geen idee. Geduld hebben maar weer.
Francis, had jij een manisch-depressieve moeder? Je weet dat als je een familielid hebt met een bipolaire stoornis dat je zelf ook 40% kans er op hebt? Weet je zeker dat jou depressie niet ook een bipolaire component heeft? Misschien ben ik nu te veel aan het projecteren, maar je weet maar nooit. (En ik herken veel in je verhaal. Maar ja, ik herken veel in alle verhalen, dus dat zegt ook niet zoveel.
) Maar als dat het geval is, is het zonder medicatie vechten tegen de bierkaai.Vamp, hopelijk krijg je snel hulp, en voel je je weer beter!
En allemaal mensen die de stap hebben gezet om hulp te zoeken. Het klinkt heel cheesy, maar het is echt goed. Ik merk in mijn omgeving hoe hoog die drempel kan zijn. “ik stel me aan”, “kiezen op elkaar en doorzetten, komt wel goed”, “het gaat vanzelf wel voorbij” etc. Om dan toch hulp te vragen is een grote stap.
Zo, maar weer even een update van mijn kant. Ik vind het niet aardig om alleen over mezelf te posten, dus ik heb ff gewacht tot ik een goed moment had om bij te lezen (eerder al gedaan) en te reageren (nu tijd voor gemaakt).
Tsja, hoe gaat het? Ik weet het oprecht zelf niet. Ik dacht dat het wel redelijk ging. Wel wisselend uiteraard. Ik ben nog steeds onwijs verstrooid en weet van voren niet dat ik van achter leef. Maar dat was vooral toen we hoorden dat Eli aan zijn neusamandelen geopereerd zou worden. Ik was op bijkletsgesprek op kantoor, en op de weg naar buiten kwam ik een partner tegen midden op straat. “Hoe gaat het met de gezondheid?” En *plop* masker op. En ik ben dat masker zo zat.
Ik wil dat niet meer. Maar ik krijg het er ook niet af in onverwachte situaties. En dat vind ik heel vervelend. (Understatement)En ik heb op een dag ’s ochtends de resterende halve meloen aan de kinderen gevoerd. Heb me nog uitgebreid verbaasd dat Aviva zoveel meloen at. ’s Middags wist ik even niet wat te doen, en bedacht uiteindelijk dat ik een serie zou kijken. En dan zou ik daarbij lekker die andere halve meloen eten. Dus ik vol enthousiasme de keuken doorzoeken, op zoek naar de meloen… Oh ja, die meloen had ik vanochtend gegeven aan de kinderen… En dat is dan zo pijnlijk. Verheug je je ergens op, is het er niet meer.
De volgende dag probeerde ik bij het afhalen een auto open te krijgen, die helemaal niet mijn auto was. Verkeerde kleur, verkeerde plek. Ineens ging er een lichtje branden om het nummerbord te checken. Verrot, is niet mijn auto. Maar dan ben ik dus oprecht verbaasd dat die auto niet open ging. Nog weer zo’n fijn moment. Niet.
Tsja, iedereen is weleens verstrooid, maar dit voelt iedere keer alsof de fundering die je probeert te leggen weer onder je vandaan wordt geschopt. Weer terug bij af. Alweer. Nog een keer. Urg.
De gedachte van een vrijdag t/m maandag met de kinderen (en anderen), dinsdag operatie, woensdag mamadag met beide kinderen sloeg me al flink uit mijn evenwicht. We hebben dus kunnen regelen dat de kinderen maandag naar het kdv gingen, zodat ik ff een dagje rust kon hebben. Ik blijf het moeilijk en pijnlijk vinden dat ze toch een grote belasting zijn.
En toen was het de grote operatiedag. Voor mijn gevoel (of wat daarvoor door moet gaan) ging het wel goed. Ik liep wel compleet shakend de OK uit toen Eli eenmaal sliep, maar oké, dat is logisch. En toen werd meneer wakker, en wilde niet drinken. Eenmaal terug op de kamer wilde hij niet drinken. Toen hebben we hem min of meer gedwongen, want hij ging ook nabloeden en had hele rode wangen en dat vond de verpleegkundige niet goed. En toen kwamen we thuis, ik ging kolven, en PR ging op bed liggen met de opmerking “ik ben gesloopt, jij vast ook”. En toen kwam de realisatie dat ik eigenlijk helemaal niets voelde (emotioneel). Ja, ik had het koud, maar verder? Niet moe, geen honger, weer niets. Wanneer is dat nou weer gebeurd? Waarschijnlijk toen we hem moesten dwingen om te drinken. Of eerder. Ik weet het niet. Misschien wel al meteen ’s ochtends. Maar daar merk ik dan niets van. Later in een telefoongesprek “Davinia en ik waren erg geëmotioneerd toen hij terugkwam van de OK.” Ja, PR was mss geëmotioneerd, ik voelde er helemaal niets bij. Ja, zielig dat hij zich zo slecht voelt, maar verder? Neuh, niet echt. Beschermingsmechanismes en zo. Maar ja, dat wil ik niet meer. Nogmaals urg.
En dan heb je nog de medicatie. Ergens dwaalt de gedachte dat een deel van mijn persoon(lijkheid) nu medicinaal wordt onderdrukt. Daarbij wordt mijn initiële angst werkelijkheid. Wie ben ik nu? Wie ben ik zonder die maskers? Zonder die beschermingsmechanismes? Wie wil ik zijn? Hoe kom ik daar? En op al die vragen is het antwoord “ik heb werkelijk geen idee”. En dat is naar. Heel naar. Dus ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan en zoveel mogelijk mijn gevoel volgen. Voor zover dat er is.
En het vervolg laat zo lang op zich wachten. Ik zou donderdag afspraak hebben met de psychiater, gaat niet door. Dus maar een belafspraak en een week later de echte afspraak. Weer twee weken verder dat ik maar zit te ploeteren en op eigen kracht probeer te “revalideren”. Terwijl het zoveel efficiënter zou kunnen. Ik heb geen haast, maar toch. Nu zit ik weer in limbo. Stap 1 is gezet. Wanneer komt stap 2? Ik heb werkelijk geen idee. Geduld hebben maar weer.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
quote:
Sylvana, het heeft even geduurd, maar ik ben echt blij dat de behandeling je zo goed bevalt! Ik ken je niet, maar toch ben ik oprecht blij voor je
Francis, had jij een manisch-depressieve moeder? Je weet dat als je een familielid hebt met een bipolaire stoornis dat je zelf ook 40% kans er op hebt? Weet je zeker dat jou depressie niet ook een bipolaire component heeft? Misschien ben ik nu te veel aan het projecteren, maar je weet maar nooit. (En ik herken veel in je verhaal. Maar ja, ik herken veel in alle verhalen, dus dat zegt ook niet zoveel.
Vamp, hopelijk krijg je snel hulp, en voel je je weer beter!
En allemaal mensen die de stap hebben gezet om hulp te zoeken. Het klinkt heel cheesy, maar het is echt goed. Ik merk in mijn omgeving hoe hoog die drempel kan zijn. “ik stel me aan”, “kiezen op elkaar en doorzetten, komt wel goed”, “het gaat vanzelf wel voorbij” etc. Om dan toch hulp te vragen is een grote stap.
Zo, maar weer even een update van mijn kant. Ik vind het niet aardig om alleen over mezelf te posten, dus ik heb ff gewacht tot ik een goed moment had om bij te lezen (eerder al gedaan) en te reageren (nu tijd voor gemaakt).
Tsja, hoe gaat het? Ik weet het oprecht zelf niet. Ik dacht dat het wel redelijk ging. Wel wisselend uiteraard. Ik ben nog steeds onwijs verstrooid en weet van voren niet dat ik van achter leef. Maar dat was vooral toen we hoorden dat Eli aan zijn neusamandelen geopereerd zou worden. Ik was op bijkletsgesprek op kantoor, en op de weg naar buiten kwam ik een partner tegen midden op straat. “Hoe gaat het met de gezondheid?” En *plop* masker op. En ik ben dat masker zo zat.
En ik heb op een dag ’s ochtends de resterende halve meloen aan de kinderen gevoerd. Heb me nog uitgebreid verbaasd dat Aviva zoveel meloen at. ’s Middags wist ik even niet wat te doen, en bedacht uiteindelijk dat ik een serie zou kijken. En dan zou ik daarbij lekker die andere halve meloen eten. Dus ik vol enthousiasme de keuken doorzoeken, op zoek naar de meloen… Oh ja, die meloen had ik vanochtend gegeven aan de kinderen… En dat is dan zo pijnlijk. Verheug je je ergens op, is het er niet meer.
De volgende dag probeerde ik bij het afhalen een auto open te krijgen, die helemaal niet mijn auto was. Verkeerde kleur, verkeerde plek. Ineens ging er een lichtje branden om het nummerbord te checken. Verrot, is niet mijn auto. Maar dan ben ik dus oprecht verbaasd dat die auto niet open ging. Nog weer zo’n fijn moment. Niet.
Tsja, iedereen is weleens verstrooid, maar dit voelt iedere keer alsof de fundering die je probeert te leggen weer onder je vandaan wordt geschopt. Weer terug bij af. Alweer. Nog een keer. Urg.
De gedachte van een vrijdag t/m maandag met de kinderen (en anderen), dinsdag operatie, woensdag mamadag met beide kinderen sloeg me al flink uit mijn evenwicht. We hebben dus kunnen regelen dat de kinderen maandag naar het kdv gingen, zodat ik ff een dagje rust kon hebben. Ik blijf het moeilijk en pijnlijk vinden dat ze toch een grote belasting zijn.
En toen was het de grote operatiedag. Voor mijn gevoel (of wat daarvoor door moet gaan) ging het wel goed. Ik liep wel compleet shakend de OK uit toen Eli eenmaal sliep, maar oké, dat is logisch. En toen werd meneer wakker, en wilde niet drinken. Eenmaal terug op de kamer wilde hij niet drinken. Toen hebben we hem min of meer gedwongen, want hij ging ook nabloeden en had hele rode wangen en dat vond de verpleegkundige niet goed. En toen kwamen we thuis, ik ging kolven, en PR ging op bed liggen met de opmerking “ik ben gesloopt, jij vast ook”. En toen kwam de realisatie dat ik eigenlijk helemaal niets voelde (emotioneel). Ja, ik had het koud, maar verder? Niet moe, geen honger, weer niets. Wanneer is dat nou weer gebeurd? Waarschijnlijk toen we hem moesten dwingen om te drinken. Of eerder. Ik weet het niet. Misschien wel al meteen ’s ochtends. Maar daar merk ik dan niets van. Later in een telefoongesprek “Davinia en ik waren erg geëmotioneerd toen hij terugkwam van de OK.” Ja, PR was mss geëmotioneerd, ik voelde er helemaal niets bij. Ja, zielig dat hij zich zo slecht voelt, maar verder? Neuh, niet echt. Beschermingsmechanismes en zo. Maar ja, dat wil ik niet meer. Nogmaals urg.
En dan heb je nog de medicatie. Ergens dwaalt de gedachte dat een deel van mijn persoon(lijkheid) nu medicinaal wordt onderdrukt. Daarbij wordt mijn initiële angst werkelijkheid. Wie ben ik nu? Wie ben ik zonder die maskers? Zonder die beschermingsmechanismes? Wie wil ik zijn? Hoe kom ik daar? En op al die vragen is het antwoord “ik heb werkelijk geen idee”. En dat is naar. Heel naar. Dus ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan en zoveel mogelijk mijn gevoel volgen. Voor zover dat er is.
En het vervolg laat zo lang op zich wachten. Ik zou donderdag afspraak hebben met de psychiater, gaat niet door. Dus maar een belafspraak en een week later de echte afspraak. Weer twee weken verder dat ik maar zit te ploeteren en op eigen kracht probeer te “revalideren”. Terwijl het zoveel efficiënter zou kunnen. Ik heb geen haast, maar toch. Nu zit ik weer in limbo. Stap 1 is gezet. Wanneer komt stap 2? Ik heb werkelijk geen idee. Geduld hebben maar weer.
Wat vind ik het fijn dat je dit gepost hebt!!! Ik herken er zoveel van! Dingen die je als moeder absoluut niet wilt voelen wat betreft je kinderen! Ik ga hier morgen als ik wat helderder ben zeker op terug komen
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
DaviniaHR, dankjewel en wat goed van je dat je dit hebt gepost! Lijkt me erg lastig om zo verstrooid te zijn en door de medicatie niet te weten wie je echt bent zonder je beschermingsmechanismen en je masker. Vervelend dat die afspraak met de psych niet doorging. Sterkte ermee, let goed op jezelf
Hier gaat het mwa mwa. Ene keer gaat het wel redelijk, heb ik niet heel erg veel last van negatieve gedachten, doe ik nuttige dingen thuis, waardoor ik me voldaan voel of heb ik gezellige activiteiten ( zoals maandagavond met klas uit eten geweest) Andere keer weer erg veel last van negatieve gedachten, moeilijk slapen, slecht eten en weinig nuttigs doen. Volgende week begint nieuwe periode op school, moet nog van alles regelen omdat ik niet naar bepaalde lessen kan vanwege behandeling, wil nog vrijstelling voor een vak krijgen, wordt weer druk met colleges en opdrachten etc en dan ben ik daar dus weer druk over aan het piekeren. Qua eten gaat het de laatste tijd echt heel slecht, omdat ik hele dag thuis zat en eigenlijk weinig deed, at ik ook amper. Leefde ik rustig overdag op 3 rijstwafels. Dus daar wil ik nu wel meer op proberen te letten, dat ik wel goed blijf eten. Ook schrijf ik nu elke avond 3 dingen op die ik de volgende dag wil doen. En dan ook echt proberen om die 3 dingen te doen. Zijn geen hele groet dingen, voor vandaag staat op het lijstje mokken ophalen bij postkantoor, strijken en beginnen met foto's inplakken. Alleen het postkantoor is 20 minuten fietsen en het blijft voorlopig nog wel regenen zie ik op de buienradar. Dus ik ga zo eerst maar strijken en als het daarna nog niet droog is moet ik er maar gewoon doorheen...
Hier gaat het mwa mwa. Ene keer gaat het wel redelijk, heb ik niet heel erg veel last van negatieve gedachten, doe ik nuttige dingen thuis, waardoor ik me voldaan voel of heb ik gezellige activiteiten ( zoals maandagavond met klas uit eten geweest) Andere keer weer erg veel last van negatieve gedachten, moeilijk slapen, slecht eten en weinig nuttigs doen. Volgende week begint nieuwe periode op school, moet nog van alles regelen omdat ik niet naar bepaalde lessen kan vanwege behandeling, wil nog vrijstelling voor een vak krijgen, wordt weer druk met colleges en opdrachten etc en dan ben ik daar dus weer druk over aan het piekeren. Qua eten gaat het de laatste tijd echt heel slecht, omdat ik hele dag thuis zat en eigenlijk weinig deed, at ik ook amper. Leefde ik rustig overdag op 3 rijstwafels. Dus daar wil ik nu wel meer op proberen te letten, dat ik wel goed blijf eten. Ook schrijf ik nu elke avond 3 dingen op die ik de volgende dag wil doen. En dan ook echt proberen om die 3 dingen te doen. Zijn geen hele groet dingen, voor vandaag staat op het lijstje mokken ophalen bij postkantoor, strijken en beginnen met foto's inplakken. Alleen het postkantoor is 20 minuten fietsen en het blijft voorlopig nog wel regenen zie ik op de buienradar. Dus ik ga zo eerst maar strijken en als het daarna nog niet droog is moet ik er maar gewoon doorheen...
Vanochtend heb ik weer therapie gehad. Vorige week is er tegelijkertijd met mij een andere vrouw gestart. We hebben twee blokken met tussendoor een half uur pauze. Vorige week was ze al voor het tweede blok te laat omdat ze was wezen winkelen en toen we conditietraining hadden deed ze niet mee omdat haar haren dan nat zouden worden van de regen en ze daar dan ziek van zou worden. Toen is ze dus weer in de stad gaan winkelen. Terwijl iedereen dacht dat ze terug naar de sportzaal was gegaan en daar was gaan fietsen ofzo.
Vandaag kwam ze pas om half 10 aanzetten, terwijl de therapie om 9 uur begint. Nou was ze eerst om half 9 naar de bank geweest, maar die ging pas om 9 uur open. In plaats van dat ze dan dus maar een andere keer naar de bank ging, heeft ze dus gewacht tot hij open ging en was ze weer te laat voor de therapie. Ik vertelde toen vanuit mijn gevoel dat ik dat erg vervelend vond, dat ik het gevoel had dat ze de therapie niet serieus nam en dat ik het moeilijk vond om haar zo in vertrouwen te nemen.
Ik had echt geprobeerd om haar niet aan te vallen, maar ze reageerde echt meteen heel boos van dat ik dat niet moest zeggen en dat ik niet zo moest oordelen en dat ik mijn gevoelens maar niet moest uiten en toen voelde ik me dus weer rot, omdat ik het helemaal niet zo veroordelend bedoelde, maar gewoon mijn gevoelens op een normale manier wilde uiten, omdat ik daar anders weer over bleef piekeren. Rest van de groep stond gelukkig wel achter me, maar vond het wel kut dat ze zo reageerde.
Verder ging therapie wel goed, bij cognitieve therapie een situatie besproken waarover ik me rot voelde. Mijn zusje is nl 21, na de havo begonnen met studeren en gaat in februari zonder vertraging opgelopen te hebben afstuderen. Ze werkt nu al in deeltijd en gaat 2 avonden in de week naar school. Van de week hadden we het aan de telefoon dus over haar studie en afstuderen en ik voelde me daarna echt rot, omdat studeren bij mij zoveel problemen geeft, ik zoveel vertraging heb opgelopen, 23 ben en pas net weer met een nieuwe studie begonnen ben, nog 4 jaar moet en gewoon heel bang ben dat het weer niet zal lukken ivm mijn depressie. Dit levert dus nogal jaloerse gevoelens op richting mijn zusje, maar ook erg veel negatieve gedachten over mezelf. Dus daar hebben we het over gehad.
En bij activiteitentherapie gehad over wat ik zoal op een dag doe, en dus ook verteld dat ik nu elke dag 3 dingen opschrijf die ik sowieso wil doen en dat dat op goede dagen wel lukt, maar soms wel lastig is. En we hebben het gehad over mijn slaapproblemen en ga waarschijnlijk hiervoor een aparte behandelmodule volgen. Therapie ging zelf was dus wel fijn, alleen beetje jammer van dat akkefietje met die vrouw.
Vandaag kwam ze pas om half 10 aanzetten, terwijl de therapie om 9 uur begint. Nou was ze eerst om half 9 naar de bank geweest, maar die ging pas om 9 uur open. In plaats van dat ze dan dus maar een andere keer naar de bank ging, heeft ze dus gewacht tot hij open ging en was ze weer te laat voor de therapie. Ik vertelde toen vanuit mijn gevoel dat ik dat erg vervelend vond, dat ik het gevoel had dat ze de therapie niet serieus nam en dat ik het moeilijk vond om haar zo in vertrouwen te nemen.
Ik had echt geprobeerd om haar niet aan te vallen, maar ze reageerde echt meteen heel boos van dat ik dat niet moest zeggen en dat ik niet zo moest oordelen en dat ik mijn gevoelens maar niet moest uiten en toen voelde ik me dus weer rot, omdat ik het helemaal niet zo veroordelend bedoelde, maar gewoon mijn gevoelens op een normale manier wilde uiten, omdat ik daar anders weer over bleef piekeren. Rest van de groep stond gelukkig wel achter me, maar vond het wel kut dat ze zo reageerde.
Verder ging therapie wel goed, bij cognitieve therapie een situatie besproken waarover ik me rot voelde. Mijn zusje is nl 21, na de havo begonnen met studeren en gaat in februari zonder vertraging opgelopen te hebben afstuderen. Ze werkt nu al in deeltijd en gaat 2 avonden in de week naar school. Van de week hadden we het aan de telefoon dus over haar studie en afstuderen en ik voelde me daarna echt rot, omdat studeren bij mij zoveel problemen geeft, ik zoveel vertraging heb opgelopen, 23 ben en pas net weer met een nieuwe studie begonnen ben, nog 4 jaar moet en gewoon heel bang ben dat het weer niet zal lukken ivm mijn depressie. Dit levert dus nogal jaloerse gevoelens op richting mijn zusje, maar ook erg veel negatieve gedachten over mezelf. Dus daar hebben we het over gehad.
En bij activiteitentherapie gehad over wat ik zoal op een dag doe, en dus ook verteld dat ik nu elke dag 3 dingen opschrijf die ik sowieso wil doen en dat dat op goede dagen wel lukt, maar soms wel lastig is. En we hebben het gehad over mijn slaapproblemen en ga waarschijnlijk hiervoor een aparte behandelmodule volgen. Therapie ging zelf was dus wel fijn, alleen beetje jammer van dat akkefietje met die vrouw.
Mooi Sylvana hopelijk blijft de therapie effecten hebben.
Maar wel jammer van dat akkefietje, dat is best wel vervelend lijkt me
Maar wel jammer van dat akkefietje, dat is best wel vervelend lijkt me
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Sylvana, goed van je dat je toch gezegd hebt over/tegen die mevrouw dat je het vervelend vond hoor! Trek je niet veel aan van haar reactie, zij is fout bezig. Fijn dat het verder wel positief is voor je 
Zelf verstop ik me in mijn cocon, studeren alsof mijn leven er vanaf hangt, maar eigenlijk is de concentratie ver te zoeken en is 't in m'n hoofd een chaos.
Merk wel dat het nu minder gaat, nu het weer ook slechter wordt.. Alles is negatief, vervelend, vermoeiend en eng. 
Sorry voor m'n geklaag..
Fijn dat het verder wel positief is voor je Zelf verstop ik me in mijn cocon, studeren alsof mijn leven er vanaf hangt, maar eigenlijk is de concentratie ver te zoeken en is 't in m'n hoofd een chaos.
Merk wel dat het nu minder gaat, nu het weer ook slechter wordt.. Alles is negatief, vervelend, vermoeiend en eng. Sorry voor m'n geklaag..
"Wat is liefde? De behoefte aan zichzelf te ontsnappen."
Goed dat je je gevoelens geuit hebt hoor! ik herken dat bij mezelf wel.. dan ga ik me schuldig voelen over iets wat me dwars zit en ik uit en door een ander helemaal verkeerd opgepakt wordt..
Mijn zusje is 5 jaar jonger als mij en eigenlijk al jaaaaren de grote zus... voel ik me ook best rot over ja....
Maar ik loop ook al de hele dag te stuiteren...Mijn urgentieaanvraag voor een woning is goedgekeurd...Weer een stapje dichterbij een eigen plekje en wat meer rust
Mijn zusje is 5 jaar jonger als mij en eigenlijk al jaaaaren de grote zus... voel ik me ook best rot over ja....
Maar ik loop ook al de hele dag te stuiteren...Mijn urgentieaanvraag voor een woning is goedgekeurd...Weer een stapje dichterbij een eigen plekje en wat meer rust
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Vertellen hoe je je voelt is geen geklaag hoor...Zoiets moet er uit en dan is eht fijn om het te kunnen delen met mensen die niet meteen roepen ah joh, je hebt gewoon een schop onder je kont nodig!quote:
Sylvana, goed van je dat je toch gezegd hebt over/tegen die mevrouw dat je het vervelend vond hoor! Trek je niet veel aan van haar reactie, zij is fout bezig.
Zelf verstop ik me in mijn cocon, studeren alsof mijn leven er vanaf hangt, maar eigenlijk is de concentratie ver te zoeken en is 't in m'n hoofd een chaos.
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Daar heb je ook weer gelijk in Vamp 
Probeer mezelf nu een beetje op te vrolijken met chocola en de elektrische gezichtsbruiner (zonnebankje ?)
Probeer mezelf nu een beetje op te vrolijken met chocola en de elektrische gezichtsbruiner (zonnebankje ?)
"Wat is liefde? De behoefte aan zichzelf te ontsnappen."
Sylvana, als je een lijst maakt van drie nuttige dingen, dan hoef je je daar toch niet aan te houden? Zoals je schrijft, naar het postkantoor is geen optie ivm regen, maar de vervangende nuttige activiteit is dan strijken. Heb je toch drie nuttige dingen gedaan, zonder dat je volledig natgezeken bent.
En wat je schrijft over je zus herken ik wel een beetje. Je vergelijkt haar toch met jezelf. Maar ja, jij bent jij, en je zus is je zus. Ieder haar eigen ding. Ik zou ook wel jaloers kunnen zijn op het feit dat zij veel verder is in haar carrière dan ik. Maar ja, ik heb weer andere goede dingen, die zij niet heeft. Daar kan zij dan weer jaloers op zijn. Wellicht als je voor jezelf kunt bedenken wat jij hebt, dat zij niet heeft, kan dat ook helpen.
Vwb dat akkefietje, ik kan me voorstellen dat je je daar naar over voelt. Natuurlijk. Maar bedenk je ook, die mevrouw zit daar ook niet voor niets. Grote kans dat een gezond persoon je opmerking prima had kunnen plaatsen. Of een gezond persoon zou zichzelf helemaal niet in die positie manoeuvreren. Wees niet te hard voor jezelf.
Vamp, een eigen plekje? Ga je apart wonen?
En wat je schrijft over je zus herken ik wel een beetje. Je vergelijkt haar toch met jezelf. Maar ja, jij bent jij, en je zus is je zus. Ieder haar eigen ding. Ik zou ook wel jaloers kunnen zijn op het feit dat zij veel verder is in haar carrière dan ik. Maar ja, ik heb weer andere goede dingen, die zij niet heeft. Daar kan zij dan weer jaloers op zijn. Wellicht als je voor jezelf kunt bedenken wat jij hebt, dat zij niet heeft, kan dat ook helpen.
Vwb dat akkefietje, ik kan me voorstellen dat je je daar naar over voelt. Natuurlijk. Maar bedenk je ook, die mevrouw zit daar ook niet voor niets. Grote kans dat een gezond persoon je opmerking prima had kunnen plaatsen. Of een gezond persoon zou zichzelf helemaal niet in die positie manoeuvreren. Wees niet te hard voor jezelf.
Vamp, een eigen plekje? Ga je apart wonen?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Vamp, wat fijn dat je urgentie-aanvraag is goedgekeurd
Swietje, balen dat het weer minder gaat nu het slechter weer is en dat je hoofd een chaos is. En juist goed dat je het hier verteld, hier begrijpen mensen je en kun je gewoon lekker je hart luchten. En dan hoef je geen sorry te zeggen voor je geklaag, dat mag hier gewoon
DaviniaHR, het liefst wil ik me wel aan die dingen houden, omdat dat structuur aan mijn dag geeft en het niet zulke grote dingen zijn dat ik er de hele dag mee bezig ben en geen tijd om te ontspannen heb. Van de week ben ik trouwens met paraplu en al wel door de regen op de fiets naar het postkantoor geweest en achteraf erg trots op mezelf dat ik dat wel gedaan had. En heb toen ook gestreken en een begin gemaakt met de foto's inplakken, dus was een goede dag
Gisteren was al een zware dag vanwege therapie, dus hoefde alleen 3 telefoontjes te plegen. Vandaag weer wat actiever, was gedraaid ( ow ja, moet ook nog opgehangen worden, vergeten
) boodschappen gedaan en zo nog afwassen voor ik kan eten koken. Als ik die dingen gedaan heb dan voelt dat toch wel weer als een overwinning op mezelf. Maar moet idd op "slechte" dagen niet nog depressiever gaan worden als ik niet alle drie de dingen gedaan heb, moet daar ook een beetje flexibel in kunnen zijn.
Swietje, balen dat het weer minder gaat nu het slechter weer is en dat je hoofd een chaos is. En juist goed dat je het hier verteld, hier begrijpen mensen je en kun je gewoon lekker je hart luchten. En dan hoef je geen sorry te zeggen voor je geklaag, dat mag hier gewoon
DaviniaHR, het liefst wil ik me wel aan die dingen houden, omdat dat structuur aan mijn dag geeft en het niet zulke grote dingen zijn dat ik er de hele dag mee bezig ben en geen tijd om te ontspannen heb. Van de week ben ik trouwens met paraplu en al wel door de regen op de fiets naar het postkantoor geweest en achteraf erg trots op mezelf dat ik dat wel gedaan had. En heb toen ook gestreken en een begin gemaakt met de foto's inplakken, dus was een goede dag
Gisteren was al een zware dag vanwege therapie, dus hoefde alleen 3 telefoontjes te plegen. Vandaag weer wat actiever, was gedraaid ( ow ja, moet ook nog opgehangen worden, vergeten
) boodschappen gedaan en zo nog afwassen voor ik kan eten koken. Als ik die dingen gedaan heb dan voelt dat toch wel weer als een overwinning op mezelf. Maar moet idd op "slechte" dagen niet nog depressiever gaan worden als ik niet alle drie de dingen gedaan heb, moet daar ook een beetje flexibel in kunnen zijn.
Hoi...sorry voor een late reactie maar ik heb een halve helweek achter de rug er zijn 2 verstandskiezen getrokken rechtsboven en onder. En onder was een drama, kies is tijdens het trekken gebroken en kwam ook niet los, wortel wilde niet eruit. Ze hebben superveel moeten boren. En nu ongeveer 4 dagen later voel ik een getrek en oorpijn. Dus ben behoorlijk afwezig geweest.quote:
------knip------
Francis, had jij een manisch-depressieve moeder? Je weet dat als je een familielid hebt met een bipolaire stoornis dat je zelf ook 40% kans er op hebt? Weet je zeker dat jou depressie niet ook een bipolaire component heeft? Misschien ben ik nu te veel aan het projecteren, maar je weet maar nooit. (En ik herken veel in je verhaal. Maar ja, ik herken veel in alle verhalen, dus dat zegt ook niet zoveel.
-----knip----
Goed, mijn moeder zei zelf ooit dat ze in behandeling was voor manische depressiviteit, maar volgens mij was dat meer gewoon een grote burnout. Alleenstaande ouder/familie, werken in een vrouwenopvang huis, en dan het hele huishouden en steeds problemen op het werk.
Maar echt zeker dat ze niet manisch depressief is weet ik niet, en in de familie zijn er meerdere "psychische stoornisse" waaronder borderline, autisme(zware variant), adhd en add.
En ik zelf heb dus pdd-nos te pakken, en ben dit ook pas aan het ontdekken maar heel veel dingen vallen nu op hun plek.
Maar een van de velen oorzaken van mijn depressie ken ik wel, maar het is en blijft gewoon lastig. Onder andere het tussen 2 culturen en landen inzit is een deelse oorzaak, omdat ik weet dat ik niet in beiden kan leven en dus moet kiezen tussen 1 van deze 2 maar dat dus een hel is en al ruim 5 jaar hiermee rondloop..en dit is dus teveel geworden.
En verder het totale vastlopen soms dat veroorzaakt ook wel het nodige aan depressies. en dit is mijn 2e officiele depressie, dus een bipolaire stoornis kan er wel bij zitten..maar ik ga er niet vanuit want de psycholoog zou dat tijdens mijn diagnose periode op zich gedacht moeten hebben en dat was dut niet zo. Ze dachten eerder aan angststoornissen dan aan bipolaire stoornis.
Maar goed, dit was even mijn update. Ik heb niet echt bijgelezen omdat ik me dus echt niet goed heb gevoeld, maar goed het gaat al iets beter.
En ik heb weer een nieuwe afspraak met de psycholoog, omdat ze de laatste afspraak had moeten afzeggen omdat ze ziek was.
Zo..ik ga ervandoor, ga nu even pap eten
