Het word saai, al die stukjes over mijn kinderen

Ik wil niet mee dingen naar de prijs (al verklaard mijn zoon me voor gek, maar ik heb zelf verder echt weinig met Sinterklaas) maar omdat ik het toch geschreven heb wil ik hem eigenlijk wel delen
'Hey, je kunt weer wat winnen op fok!', zegt mijn zoon tegen me. Ik kijk hem even boos aan, ik vermoed dat hij met z'n tengels aan mijn laptop heeft gezeten. Hij kijkt me onschuldig aan. 'Wat? Ik heb op mijn eigen computer gekeken hoor, ik verveelde me'. 'Je moet niet zo boos kijken, die rimpel word steeds dieper', grapt hij. Hij is 12 jaar, een paar weken terug vroeg hij of hij ook op fok! mocht. 'Als je 18 bent', was m'n droge antwoord.
'Sinterklaas, heb je daar geen leuke blogs over? Ga je er eentje schrijven?', vraagt hij me dan. Ik schud mijn hoofd, ik geloof niet dat ik daar zin in heb. Ik heb geen fijne jeugd gehad, ik denk er niet graag aan terug. Die ene keer, ik zal een jaar of 7, 8 geweest zijn, kreeg ik een kleine pop en een roe. Een roe. Er zat wat snoep in, maar toch. Mijn moeder kreeg een t.v., ik snapte er niets van. Verdrietig huilde ik mijn kussen nat, was ik dan echt zo stout geweest?
Later domineerden de ruzie's tussen mijn ouders mijn leven. Sinterklaas was bij ons bedoeld om de kadootjes zo snel mogelijk uit te pakken en snel weer naar boven, voordat ze weer ruzie kregen. Het waren vrijwel altijd functionele kado's, zoals lakens. Op school loog ik dan, ik had lp's gekregen, en nieuwe kleding. In de hoop dat ze nooit zouden vragen wanneer ik dan die nieuwe kleding aan zou doen.
Een mooie herinnering schiet me opeens te binnen, ik was een jaar of 6 denk ik. Op school werd Sinterklaas groots gevierd, ballonnen, snoepjes, lekkere limonade. Ik moest bij de Sint komen maar ik durfde niet. Hij glimlachte vriendelijk en zei, 'dat geeft niets hoor meisje. Hier heb je een kado'. Ik opende het kado gretig, het was een 3d boek van Roodkapje. Ik heb geen idee waar het boek gebleven is, maar ik ben dat nooit vergeten. Waar mijn moeder steeds zei, 'je zult wel op je donder krijgen van Sinterklaas!', wist ik dat hij juist heel lief was.
Mijn jongste zoon haalt me terug uit mijn gedachten. 'Mam, ik wil die lego trein, mag het? Please, please please?'. Ik negeer de vraag; 'zeg, weet jij wat een 'roe' is?'. Hij is behoorlijk pienter, en 9 jaar. Maar hij weet het niet. Vroeger werd de nadruk meer gelegd op het braaf zijn, anders kreeg je de roe. Kinderen van tegenwoordig hebben niets meer te vrezen, zo lijkt het wel. En die van mij al helemaal niet, al sedert hun geboorte sla ik wat door in deze. Elk jaar besluit ik het jaar erop minder geld uit te geven, en elk jaar faal ik. Toch zijn ze nog altijd blij met kleine kado's. Zo heb ik een foto waar jongste het uitschreeuwt van plezier, terwijl hij ontdekt dat hij een chocoletter heeft gekregen. Ze zijn altijd met alles blij geweest.
Oudste corrigeert hem. 'Mama heeft geen werk meer hé.. En papa ook niet hé, die trein is veel te duur'. Het is zo. Ik ben slachtoffer van de kredietcrisis geworden. Mijn ex-man trouwens ook, het zijn rare tijden voor ons allebei. Jongste kijkt niet eens beteuterd. 'Dat was ik even vergeten, laat maar mama... Ik heb liever een boterham met hagelslag'. Ik schiet in de lach. Het is mijn stokpaardje. Ik ben niet rijk, al heb ik een aantal jaren lekker verdiend en een flinke oprotpremie gekregen. Maar ik heb altijd gezegd dat geld niet belangrijk is.. zolang je maar een boterham hebt.
'Mam? Ik heb al 15 euro..'. Hij leunt tegen me aan. 'Ik ga doorsparen voor het station! Die is toch leuker dan de trein. Of misschien kan ik die wel aan Sinterklaas vragen!' Hij knuffelt me plat, ik moet glimlachen. Dat station kost 40 euro, het ligt al weken op zolder.
'Koop je chocolade melk? En slagroom? En spekkies? Oh en mama.. wil je toch weer bonzen dit jaar, en snoepgoed gooien?'. Hij kijkt me hoopvol aan. Hij gelooft al 2 jaar niet meer. Maar het gooien met snoepgoed hoort erbij vind hij. 'En zeg je dan ook even dat je de koffiemelk vergeten bent en even een pakje bij de buren gaat lenen?'. Hij lacht hardop bij de herinnering. Over de grond kruipend snoep eten vind hij geweldig.
'Je hebt wél mooie herinneringen aan Sinterklaas, mama', zegt jongste opeens, terwijl we onze boterham eten. Ik kijk hem aan, en weet direct wat hij bedoeld. Ik slik even moeilijk...
'Happy Sinterklaas!', mailde hij me in 2001. Ik vond het grappig, het kwam elk jaar weer terug. 'Happy Sinterklaas!', riep hij in de telefoon. Ik verklaarde hem voor gek, het was middernacht.
'Happy Sinterklaas!', hij staat voor de deur. Ik kijk hem geschokt aan. Grote grijns op zijn gezicht, muts en handschoenen draagt hij op deze toch niet zo koude dag. Ik vlieg hem om de hals, vriendlief is onverwachts vanuit Paris gekomen om Sinterklaas met ons te vieren. Hij snapte er nooit zo veel van, vond het maar 'lame' dat 'Sjinthurklasjh' geen 'Santa' was. Toch is hij deze traditie wel gaan waarderen, vooral het concept 'chocolate letters' vond hij prachtig. Elk jaar kreeg hij een 'J' van me. 'Presents!', roept jongste, hij trekt aan de tas van vriendlief. Ik kijk vriendlief aan, hij ziet er niet goed uit. 'Het komt goed', garandeert hij me, 'mijn cardioloog zorgt goed voor me'. Ik was niet overtuigd. Het was de laatste keer dat ik 'Happy Sinterklaas!' te horen kreeg. Het jaar erop had ik het moeilijk toen ik geen 'J' meer hoefde te kopen. Op pakjesavond kreeg ik een met hanenpoten geschreven briefje van jongste, 'heppie sinterklaas mamma!!!!!', stond erop.
Hij heeft gelijk, dit zijn mooie herinneringen. Mooi en triest tegelijk.