ADHD, de nieuwe rage

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 14:14 schreef Leandra het volgende:
Nou ja, als je iedere keer moet wachten op oma met d'r rollator dan kan ik me voorstellen dat die speed wel zo z'n voordelen heeft

Nou, ik heb bij veel meer mensen (ongeacht leeftijd) het idee dat ze TRAAAAAAG zijn..en besluitloos!

Verkeer, supermarkt, aargh!

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 13:37 schreef oompaloompa het volgende:

[..]

Dat is geen argument waarom het slecht zou zijn je leven lang ritalin te slikken wanneer dat je helpt beter te functioneren en beter in je vel te zitten.
Waarom is dat geen manier van omgaan met?
Waarom zijn die extreme voorbeelden relevant voor de stelling dat leven lang ritalin per definitie slecht is?

Kijk als er nu duidelijke negatieve consequenties waren, maar je praat nu vanuit een soort onderbuikgevoel "medicatie is slecht".

Als ik mijn leven lang ritalin kan slikken met de positieve effecten die ik er uit ervaar, zonder negatieve bijwerkingen, prijs ik mezelf gelukkig.

Ik heb het steeds al over het almaar verhogen van de dosering, omdat er gewenning optreedt. Ik heb ook steeds gezegd dat er een zekere hoeveelheid medicatie nodig zal blijven. Maar ik ben voorstander van zo min mogelijk en van zo jong mogelijk leren zelf om te gaan met je beperkingen.

Stel, er komt een pil waarmee je beter presteert, anders dan ritalin maar hetzelfde principe, die ook verstrekt kan worden aan kinderen die geen ADHD hebben, of geen ADD, maar gewoon wat minder goed kunnen concentreren. Vind jij het dan okay om deze kinderen levenslang amfetaminen te voeren, alleen omdat ze dan beter presteren?

Oftewel, het doel heiligt de middelen?

nou je stelling is natuurljik niet realistisch, en lijkt mij helemaal niet de bedoeling..

Als je zo jong bent, en de wereld om je heen is een jungle, elke verandering is er 1 teveel, dan is 'ermee om leren gaan' erg moeilijk. ook voor ouders die het kind willen helpen maar niet in het hoofd kunnen kijken.
nogmaals veel opties naast medicatie zijn er niet, ja, tot het kind oud genoeg is om alles te begrijpen..

tot op bepaalde hoogte heiligt het doel de middelen imho, amar daar word te snel actie op ondernomen.

Gewenning en daarom meer doseren is niet de bedoeling, het werkt niet als drugs, het houd zijn werking, msar word vaak opgebouwd, zoals het uiteindelijk het beste bij de persoon past.

Ik ben begonnen met 18 milligram per dag, en dat zijn er nu 40. Je mag in principe de hoeveelheid MG aan je gewicht koppelen, 70 kilo wegen betekent dat je 70 mg MAG hebben. Ik zou in principe meer nodig hebben, maar dan ben ik ook een zombie... En die overdosering zie je vaker bij kinderen, als ze dus in zombies veranderen zou ik zeggen lagere dosering.

Equasym (wat ik neem) is echt ontworpen voor kinderen, 'sochtends 70 % afgifte, en smiddags nog 30, zodat ze thuis wel gewoon kind kunnen zijn.. (alleen niet echt leuk voor de ouders)
Langdurig regelmatig slikken betekent uiteindelijk minder chaos in je hoofd vanwege de mindere hoeveelheid prikkels die binnenkomen, minder hyperreactief ookal is het uitgewerkt, en dus minder vermoeidheid, daarom houd ik het bij deze dosering.

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 14:32 schreef Swiffer het volgende:
Als je zo jong bent, en de wereld om je heen is een jungle, elke verandering is er 1 teveel, dan is 'ermee om leren gaan' erg moeilijk. ook voor ouders die het kind willen helpen maar niet in het hoofd kunnen kijken.
nogmaals veel opties naast medicatie zijn er niet, ja, tot het kind oud genoeg is om alles te begrijpen..

Hoe komt het dat er zoveel kinderen zijn voor wie de wereld een Jungle is??

Is dat omdat ze vanaf 3 maanden dagelijks van KDV naar oma Tineke, naar oma Mien, naar huis gesleept worden en amper meer weten wie mama is, behalve aan haar bijnaam "mama"?? Dus vooral niet weten wat mama nou werkelijk is?
Is dat omdat ze als ze 4 zijn niet meer kunnen buitenspelen zonder dat er iemand mee moet omdat er al bijna geen tijd over is om te spelen na het KDV en papa en mama geen zicht hebben op de straat vanuit hun vinexwoning?
Is het omdat ze nooit meer de kans hebben om eens 25 meter te rennen? Simpelweg omdat er vrijwel nergens de mogelijkheid meer is om dat te doen?

Wat zijn de oorzaken van die Jungle? Is dat werkelijk altijd alleen maar een stofje in de hersenen is waardoor het kind door de lianen het regenwoud niet meer ziet, of is de huidige drukke schema van een hoop kinderen simpelweg geen gezonde omgeving, zijn ze al in groep 4 met hun eigen rat-race in de Jungle bezig?

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 14:32 schreef Swiffer het volgende:
Ik zou in principe meer nodig hebben, maar dan ben ik ook een zombie... En die overdosering zie je vaker bij kinderen, als ze dus in zombies veranderen zou ik zeggen lagere dosering.

Mijn nichtje slikt al jaren ritalin. Ze is 8 jaar oud en een, van nature, heel vrolijk meisje.
Gedurende de eerste jaren was de hoeveelheid medicatie steeds hoger, omdat ze toch steeds weer zo druk werd. Maar, ze kon in die tijd haar creativiteit niet kwijt. Haar vader vond het niet goed als ze buiten speelden als het regende of te hard waaide, want daarvan ging ze hoesten. Ze mocht niet kleien want dat gaf rotzooi, hetzelfde gold voor schilderen, knippen en plakken.

Nu zijn haar ouders gescheiden en gaat moeder hier veel losser mee om. Het kind speelt op straat, fietst de hele buurt door, zet het hele huis op stelten, zit uren te kleien of te verven of te knutselen. Kortom, als ze klaar is met spelen is het alsof er een atoombom ontploft is. Maar ze slikt nu wel veel minder ritalin.

Ze is nu geen zombie meer die rustig met haar DS gaat zitten spelen, maar een vrolijk, wat druk kind, die loopt te zingen en te springen.

Sorry, maar ik zie bij kinderen dat laatste toch liever. En scholen moeten daar maar op inspringen.
Dat er enige medicatie wordt gegeven in het geval van zulke hyperactieve kinderen, kan ik me voorstellen, maar niet steeds meer 'om ze maar rustig te houden'

In het geval van ADD vind ik het zelfs onzin. Onze zoon heeft ADD, diagnose gesteld toen hij 6 was. De dokter wilde meteen ritalin voorschrijven, maar dit wilden we niet. Hebben we nooit gedaan. Hij is nu 18, heeft rijles, volgt de opleiding verpleegkunde en doet het heel goed. Hij weet wat zijn problemen zijn en hoe hij daarmee om moet gaan.

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 14:40 schreef Leandra het volgende:

[..]

Hoe komt het dat er zoveel kinderen zijn voor wie de wereld een Jungle is??

Is dat omdat ze vanaf 3 maanden dagelijks van KDV naar oma Tineke, naar oma Mien, naar huis gesleept worden en amper meer weten wie mama is, behalve aan haar bijnaam "mama"?? Dus vooral niet weten wat mama nou werkelijk is?
Is dat omdat ze als ze 4 zijn niet meer kunnen buitenspelen zonder dat er iemand mee moet omdat er al bijna geen tijd over is om te spelen na het KDV en papa en mama geen zicht hebben op de straat vanuit hun vinexwoning?
Is het omdat ze nooit meer de kans hebben om eens 25 meter te rennen? Simpelweg omdat er vrijwel nergens de mogelijkheid meer is om dat te doen?

Wat zijn de oorzaken van die Jungle? Is dat werkelijk altijd alleen maar een stofje in de hersenen is waardoor het kind door de lianen het regenwoud niet meer ziet, of is de huidige drukke schema van een hoop kinderen simpelweg geen gezonde omgeving, zijn ze al in groep 4 met hun eigen rat-race in de Jungle bezig?

Leandra, met alle respect maar ik erger me aan de manier waar jij het evt. aan zou wijten.

Er zijn genoeg kids met deze stoornis in een doorsnee gezin; papa werkt fulltime, mama is thuis voor de kids.

De gezinsvorm waar jij het aan zou wijten heeft er in mijn ogen niets mee te maken.

Waar het wel aan zou kunnen liggen?
Kinderen moeten van school uit al genoeg presteren, vanaf de peuterklas worden er al rapportjes gemaakt.
Leerkrachten moeten zoveel admin-werk doen nu, dat ze niet meer aan de echte leerkracht taken toekomen.
Dit zouden ook voorbeelden kunnen zijn waar het aan zou kunnen liggen.

Ik stel niet dat het bij ieder kind zo is, maar laten we eerlijk zijn, vergeleken met "het gezin" van zo'n 30 jaar geleden is er nogal eea veranderd, en het kan natuurlijk best zo zijn dat het voor sommige kinderen wel net teveel is, al dat gesleep en niet een keer kunnen uitslapen en tutten 's morgens wanneer ze het een keer nodig hebben.

Ik zeg nergens dat het daar allemaal aan ligt, maar ik denk dat we niet kunnen uitsluiten dat er wel kinderen zijn waarvoor dat het verschil is tussen het wel en niet lekker redden.

En gezien we het in dit topic vooral over foute en/of lakse diagnoses hebben zou het me niets verbazen als het meespeelt.

Terechte diagnoses laat ik daarbij buiten beschouwing, en dat is eigenlijk waarop het al diverse malen misgaat in dit topic, het gaat vooral om de onterechte, gemakzuchtige gestelde diagnoses, terwijl er direct gehapt wordt door mensen bij wie terecht een diagnose gesteld is, en dat moet je niet iedere keer vergelijken.
Ik stel niet dat jouw kind ADHD heeft doordat het al op kleuterleeftijd slachtoffer is van de ratrace, ik stel alleen dat er waarschijnlijk wel kinderen zijn waarvoor dat wel geldt.

quote:

Op maandag 20 september 2010 19:21 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Bij mijn broertje was dat iig zeer zeker niet zo...en als dat wel gebeurt, vind ik dat ook slecht. Maar dat neemt niet weg dat ADHD wel een echte stoornis is waarbij je moet voldoen aan meerdere kenmerken wil je het hebben. Dat er vaak te snel een diagnose wordt gedaan betekent niet dat ieder persoon met ADHD gewoon een druk kind is en verder niet.

Natuurlijk, is het niet zo zwart wit.

Het lijkt me uitermate frustrerend als je echt zo'n stoornis hebt en dat mensen dan denken dat het onzin is omdat zo veel mensen het claimen.

Trouwens echt respect voor die man die zo kritisch is op zijn eigen rol bij het aanpassen van de DSM-criteria. _{En dat donkere meisje die van de pillen af was gegaan, wat een schatje.}

Als een omschrijving van een stoornis gaat klinken als een verkooppraatje weet je genoeg. In de VS zijn er talloze echte verkooppraatjes en reclamefilmpjes voor van alles en nog wat, en het wondermiddel wat je waarvan je niet wist dat je het nodig had.

Cijfers, productie, prestaties, zegt de arts die het voorschrijft. Niet te veel afwijken en lekker volgzaam worden, dat is lekker makkelijk.

[ Bericht 5% gewijzigd door heiden6 op 21-09-2010 16:12:11 ]

Tsja, claimen of niet, de vooroordelen komen gewoon van kortzichtigheid.

Wie is een NT-er (neurotypisch persoon) om te beoordelen of een adhd-er ECHT of niet ECHT ADHD heeft?

Mijn moeder was 24/7 thuisblijfmoeder, mijn vader at ook tussen de middag thuis, geen aandacht tekort hoor!! Maar als je merkt dat je anders bent, en daardoor niet word geaccepteerd ga je toneel spelen, en daat word je als adhd-er een kei in, geloof me. Vervolgens sloopt het je, maar das natuurlijk punt 2.

ADHD is een STOF tekort, niet een thuissituatie waar dingen 'niet kloppen'.

@Heiden: Op jouw laatste opmerking, volgzaamheid is de clue, anders overleef je het gewoon niet in deze economische maatschappij. Je hebt geen enkele keus dan meedraaien of verdwijnen.

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 15:33 schreef Leandra het volgende:
Ik stel niet dat het bij ieder kind zo is, maar laten we eerlijk zijn, vergeleken met "het gezin" van zo'n 30 jaar geleden is er nogal eea veranderd, en het kan natuurlijk best zo zijn dat het voor sommige kinderen wel net teveel is, al dat gesleep en niet een keer kunnen uitslapen en tutten 's morgens wanneer ze het een keer nodig hebben.

Ik zeg nergens dat het daar allemaal aan ligt, maar ik denk dat we niet kunnen uitsluiten dat er wel kinderen zijn waarvoor dat het verschil is tussen het wel en niet lekker redden.

En gezien we het in dit topic vooral over foute en/of lakse diagnoses hebben zou het me niets verbazen als het meespeelt.

Terechte diagnoses laat ik daarbij buiten beschouwing, en dat is eigenlijk waarop het al diverse malen misgaat in dit topic, het gaat vooral om de onterechte, gemakzuchtige gestelde diagnoses, terwijl er direct gehapt wordt door mensen bij wie terecht een diagnose gesteld is, en dat moet je niet iedere keer vergelijken.
Ik stel niet dat jouw kind ADHD heeft doordat het al op kleuterleeftijd slachtoffer is van de ratrace, ik stel alleen dat er waarschijnlijk wel kinderen zijn waarvoor dat wel geldt.

Okeej, zoals je het nu schrijft klinkt het een stuk aannemelijker.


(gelukkig heeft mijn kind geen primaire adhd, hij is een ASS-er.)
Die ratrace en het moeten voldoen aan bepaalde eisen begint al heel vroeg, naar mijn idee was dat 30 jaar geleden niet zo.
Leerkrachten (niet alle natuurlijk) weten hier ook niet meer mee om te gaan en plakken zo ook snel een etiket op het kind.

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 15:36 schreef heiden6 het volgende:

[..]


Trouwens echt respect voor die man die zo kritisch is op zijn eigen rol bij het aanpassen van de DSM-criteria. _{En dat donkere meisje die van de pillen af was gegaan, wat een schatje.}

Dat ja zeg ik bovenaan ergens al.
Dieptepunt de blije Ritalin kindertjes op het Binnenhof...

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 16:10 schreef Swiffer het volgende:
volgzaamheid is de clue, anders overleef je het gewoon niet in deze economische maatschappij. Je hebt geen enkele keus dan meedraaien of verdwijnen.

Daar worstel ik dus ook mee.

Denk erover om VERS therapie te gaan volgen om in ieder geval een handzame manier te vinden om met de teleurstelling en weerzin om te gaan die ik al snel voel in een professionele situatie.

Sociaal gezien red ik me een stuk makkelijker, van die mensen vreet ik namelijk niet. Dan worden de zaken niet zo snel op de spits gedreven.

Ik heb geen therapie gehad op dat vlak, maar op professioneel gebied ben ik eens nee gaan leren zeggen, ik deed alles wel, en ik deed het nog snel ook! met als gevolg dat het icoon van prullebak bij de collega's direct doorgelinkt is naar mijn opdrachtenrij of email. (Zo leek het..)

Heeft me echt geholpen, mijn grenzen aangeven geeft macht en je toont verantwoordelijkheid, mn omgeving is anders tegen me aan gaan kijken, en ik vind dat ik gegroeid ben..

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 16:10 schreef Swiffer het volgende:
Tsja, claimen of niet, de vooroordelen komen gewoon van kortzichtigheid.
@Heiden: Op jouw laatste opmerking, volgzaamheid is de clue, anders overleef je het gewoon niet in deze economische maatschappij. Je hebt geen enkele keus dan meedraaien of verdwijnen.

Ik denk trouwens dat je het veel te zwart wit ziet, het is heus niet alleen chemisch, de oorzaak niet en de oplossing niet. Veel te simplistisch!

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 00:54 schreef oompaloompa het volgende:

[..]

In hoeverre is het dom te vertrouwen in mensen die "expert" zijn?
De gevolgen zijn ernstig, dat zeker, maar je zou moeten kunnen vertrouwen dat je dokter weet waar hij/zij het over heeft. Net zoals je je bakker vertrouwt, je supermarkt, je baas, je personeelsdienst, je kantinedame, je bank, je huurbaas, het waterschapsbedrijf, je stroomleverancier. (even de mensen opnoemen waar ik vandaag contact mee heb gehad).

Het is niet dom om te vertrouwen in mensen die ergens expert in zijn, het is dom om dat vertrouwen blind te doen.

quote:

Het is een schande dat die mensen uit de aflevering pretenderen ergens verstand van te hebben wat ze duidelijk dus niet hebben, niet een probleem van de ouders.

Ook van de ouders, want als het er op lijkt dat je kind bijvoorbeeld ADHD zou hebben, dan ga je je inlezen, ga je informatie opzoeken, etc. Of accepteer je niet zomaar dat je kind behoorlijke zware medicijnen krijgt, 'omdat de arts het zegt en het dus wel goed zal zijn'.

Ritalin zuigt. God, wat is dat slecht voor je lichaam zeg... heeft het mijne in elk geval verkloot toen ik het slikte. Blij dat ik er vanaf ben

quote:

Op dinsdag 21 september 2010 18:49 schreef heiden6 het volgende:

[..]

Doug Stanhope : Having interesting thoughts? Don't worry...

Ik denk trouwens dat je het veel te zwart wit ziet, het is heus niet alleen chemisch, de oorzaak niet en de oplossing niet. Veel te simplistisch!

Jup zo zie ik dat, omdat ik van mening ben dat mensen het juist te complex maken, maar je geeft mij ook geen 'grijze' oorzaak of oplossing die ergens door onderbouwd wordt. Verwaarlozing van ouders is in elk geval geen oorzaak van adhd, wel een factor waardoor kinderen het er moeilijker mee kunnen hebben. Zeker wanneer een van de ouders het ook heeft en in denial is.

[ Bericht 0% gewijzigd door Swiffer op 22-09-2010 09:00:11 ]

quote:

Op woensdag 22 september 2010 08:55 schreef Swiffer het volgende:
[..]
Jup zo zie ik dat, omdat ik van mening ben dat mensen het juist te complex maken, maar je geeft mij ook geen 'grijze' oorzaak of oplossing die ergens door onderbouwd wordt. Verwaarlozing van ouders is in elk geval geen oorzaak van adhd, wel een factor waardoor kinderen het er moeilijker mee kunnen hebben. Zeker wanneer een van de ouders het ook heeft en in denial is.

Ja, maar je blijft iedere keer terugkomen op gevallen waarbij wel werkelijk sprake is van ADHD, terwijl het er dit hele topic al over gaat dat de diagnose nogal eens heel makkelijk en soms onterecht wordt gesteld....

Het gaat niet over de gevallen waarbij het werkelijk zo is, het gaat over de gevallen waarbij op basis van een juf die het wat lastig vindt dat een kind aan de drukke kant is of een hulpverlener die ADHD wel een handige kapstok vindt, een heel traject ingaat waarin men naar aanleiding van een zeer povere manier van onderzoeken de diagnose stelt en een kind maar aan de zware medicijnen gooit.

En als binnen een gezin dan ook nog een keer iedereen van Oma tot het kleinste kind aan diezelfde medicijnen zit, en een arts dan ook nog eens geen enkel probleem vindt, dan vind ik dat persoonlijk vrij schokkend.
Behalve schokkend vind ik dat ook een onderzoek waard, zowel naar de arts als naar de oorzaken van de vermeende aandoening en het gemak waarmee de medicijnen geslikt worden.

De werkelijke patienten zijn hier in principe het onderwerp niet, het onderwerp is de patient die een te makkelijke, waarschijnlijk onterechte, diagnose heeft gekregen en daardoor aan de zware medicijnen zit.
Want juist bij die groep doet het medicijn op de lange duur meer kwaad dan goed, bij werkelijke patienten kun je een afweging tussen twee kwaden (schade aan het lichaam vs voordelen in functioneren) maken, maar bij onterechte patienten telt de ene afweging niet en telt alleen de schade die de medicijnen aanrichten.

quote:

Op woensdag 22 september 2010 09:49 schreef Leandra het volgende:

[..]

En als binnen een gezin dan ook nog een keer iedereen van Oma tot het kleinste kind aan diezelfde medicijnen zit, en een arts dan ook nog eens geen enkel probleem vindt, dan vind ik dat persoonlijk vrij schokkend.
Behalve schokkend vind ik dat ook een onderzoek waard, zowel naar de arts als naar de oorzaken van de vermeende aandoening en het gemak waarmee de medicijnen geslikt worden.

De werkelijke patienten zijn hier in principe het onderwerp niet, het onderwerp is de patient die een te makkelijke, waarschijnlijk onterechte, diagnose heeft gekregen en daardoor aan de zware medicijnen zit.
Want juist bij die groep doet het medicijn op de lange duur meer kwaad dan goed, bij werkelijke patienten kun je een afweging tussen twee kwaden (schade aan het lichaam vs voordelen in functioneren) maken, maar bij onterechte patienten telt de ene afweging niet en telt alleen de schade die de medicijnen aanrichten.

Dat was precies wat ik dacht bij die documentaire, over die arts (dr Rodrigues Pereira?), echt onbegrijpelijk dat hij een heel gezin Ritalin voorschrijft. Wat ik ook begreep is dat hij de ouders aanspoorde om ook eens een 'pilletje' te proberen? Is dat uberhaupt wel toegestaan?
Daarnaast is hij een kinderarts, waarom schrijft hij dan Ritalin aan volwassenen voor? En wel heel toevallig dat hij zijn ADHD-pillen afneemt bij die 'kleinschalige' groothandel, die blijkbaar niet het recht heeft om op grote schaal te verkopen... Verdacht allemaal.

quote:

Op woensdag 22 september 2010 09:49 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ja, maar je blijft iedere keer terugkomen op gevallen waarbij wel werkelijk sprake is van ADHD, terwijl het er dit hele topic al over gaat dat de diagnose nogal eens heel makkelijk en soms onterecht wordt gesteld....

Het gaat niet over de gevallen waarbij het werkelijk zo is, het gaat over de gevallen waarbij op basis van een juf die het wat lastig vindt dat een kind aan de drukke kant is of een hulpverlener die ADHD wel een handige kapstok vindt, een heel traject ingaat waarin men naar aanleiding van een zeer povere manier van onderzoeken de diagnose stelt en een kind maar aan de zware medicijnen gooit.

En als binnen een gezin dan ook nog een keer iedereen van Oma tot het kleinste kind aan diezelfde medicijnen zit, en een arts dan ook nog eens geen enkel probleem vindt, dan vind ik dat persoonlijk vrij schokkend.
Behalve schokkend vind ik dat ook een onderzoek waard, zowel naar de arts als naar de oorzaken van de vermeende aandoening en het gemak waarmee de medicijnen geslikt worden.

De werkelijke patienten zijn hier in principe het onderwerp niet, het onderwerp is de patient die een te makkelijke, waarschijnlijk onterechte, diagnose heeft gekregen en daardoor aan de zware medicijnen zit.
Want juist bij die groep doet het medicijn op de lange duur meer kwaad dan goed, bij werkelijke patienten kun je een afweging tussen twee kwaden (schade aan het lichaam vs voordelen in functioneren) maken, maar bij onterechte patienten telt de ene afweging niet en telt alleen de schade die de medicijnen aanrichten.

klopt, heb je helemaal gelijk in. Maar de oplossingen die je aandraagt voor het probleem (onnodig ritalin) straffen tegelijkertijd ook de kinderen die wel echt adhd hebben.

Gooi het kind niet met het badwater weg.

Nee, als men meer moeite steekt in het stellen van de diagnose dan betekent dat niet automatisch dat de kinderen die werkelijk ADHD hebben geen medicijnen krijgen.

Hoewel ik er wel twijfels bij blijf hebben hoe je in hemelsnaam een correcte diagnose kunt stellen bij een 4-jarige, wacht in de meeste gevallen maar tot ze minimaal een jaar of 8 zijn, dat is vroeg genoeg en dan is een kind wel capabel zelf aan te geven hoe en wat.

quote:

Op woensdag 22 september 2010 10:00 schreef Njosnavelin het volgende:
[..]
Dat was precies wat ik dacht bij die documentaire, over die arts (dr Rodrigues Pereira?), echt onbegrijpelijk dat hij een heel gezin Ritalin voorschrijft. Wat ik ook begreep is dat hij de ouders aanspoorde om ook eens een 'pilletje' te proberen? Is dat uberhaupt wel toegestaan?
Daarnaast is hij een kinderarts, waarom schrijft hij dan Ritalin aan volwassenen voor? En wel heel toevallig dat hij zijn ADHD-pillen afneemt bij die 'kleinschalige' groothandel, die blijkbaar niet het recht heeft om op grote schaal te verkopen... Verdacht allemaal.

Uit de OP:
de Rotterdamse kinderarts en ADHD-deskundige dr. R. Rodrigues Pereira. Mannen, vrouwen, kinderen, hele families tegelijk komen bij hem op bezoek. De dokter zweert bij medicatie.

Gewoon nog even quoten, omdat je daar dus niet met je kind naartoe wilt als het een twijfelgeval is.

quote:

Op woensdag 22 september 2010 10:23 schreef Leandra het volgende:

[..]

Uit de OP:
de Rotterdamse kinderarts en ADHD-deskundige dr. R. Rodrigues Pereira. Mannen, vrouwen, kinderen, hele families tegelijk komen bij hem op bezoek. De dokter zweert bij medicatie.

Gewoon nog even quoten, omdat je daar dus niet met je kind naartoe wilt als het een twijfelgeval is.

Ik zou er ook niet naar toe gaan als mijn kind wel adhd had.
Hij promoot mij teveel medicijnen, misschien is er ook een andere oplossing.

quote:

Op woensdag 22 september 2010 09:49 schreef Leandra het volgende:

[..]

Hoop text

Heb je gelijk in, maar we gingen met zn allen inmiddels offtopic.

dus ff ontopic:

Iemand met een boterbriefje in de psychische zorg kan dus klakkeloos medicijnen voorschrijven. Waarschijnlijk (zo was t vroeger, voor het huidige preferentiebeleid) krijgt de arts in deze documentaire van de medicijnleverancier aardige bonussen als hij het aanprijst ofzo? Das de enige reden die ik kan vinden na kijken van dit programma. Hij kan ook medische noodzaak hanteren om juist dat merk medicijnen te 'verkopen'. Dit gebeurd vlgens mij nog steeds heel veel in de medische wereld.
Amerikaanse praktijken imho, en totaal het tegenovergestelde van wat een arts integer gezien en professioneel gezien zou mogen/moeten doen.
Wat ik wil duidelijk maken is dat ik vind dit programma niet de gehele psychische gezondheidszorg, of alle wel/niet adhd-ers representeert, maar door deze programma's worden ook andere (foute) denkbeelden gecreerd over de mensen die deze onderzoeken (moeten) ondergaan, en om een bepaalde wel legitieme reden medicatie slikken. Het over 1 kam scheren word gewoon (te) snel gedaan. Da's al.

Mensen hier schieten weer totaal door. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Ondanks dat, als we niet in een zo'n belachelijke 'prestatie maatschappij' zouden leven, waar iedereen productief moet zijn, dan zouden we misschien wat minder vaak onze kinderen naar de psycholoog te hoeven sturen. Ik vind het ook heel hypocriet dat we hier van die vrije markt fundamentalisten hebben die constant hun gefaalde ideologie moeten verdedigen, maar wel hier lopen zeiken op de verloedering van het onderwijs en dat er zo vaak ADHD geconstateerd wordt. Hebben we aan jullie systeem te danken, motherfuckers.