PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #66: Waar de TT crasht

Ik hoop dat ik hier terecht kan met mijn verhaal over mijn ervaringen, aangezien ik nieuw ben in de reeks en waarschijnlijk verder geen vaste poster ga worden in deze reeks. Sorry hiervoor.

Ik heb mijzelf nooit laten diagnoseren op vormen van autisme zoals Asperger alhoewel ik zelf met volle zekerheid durf vast te stellen dat ik het Asperger Syndroom heb. Ik zou hier eigenlijk voor naar een psycholoog moeten gaan, maar ik hou er gewoon niet van om in hokjes geplaatst te worden en publiekelijk een stempel op je voorhoofd te krijgen van 'autisme', daarnaast kan dit je arbeidskansen niet al teveel goed doen, lijkt mij.

Opgroeiend heb ik niet altijd autistische trekjes gehad, want tot ongeveer mijn 9de heb ik veel vriendjes waar ik mee buiten speelde, en bracht ik meer tijd door met mijn leeftijdgenootjes dan dat ik thuis was, ik geloof dus niet dat het een aangeboren afwijking is, maar iets wat kan groeien door traumatische ervaringen in de sociale omgang.

Het is ontstaan toen ik 10/11 was en ik in een emotioneel en sociaal isolement raakte na een turbulente thuissituatie met mijn agressieve vader waarbij veel gevochten werd. Het was rond dezelfde periode dat ik twijfels begon te ontwikkelen over mijn eigen afkomst/identiteit, ik wilde niet zijn wie ik was en was hierover diep ongelukkig.

Inmiddels, loop ik in ieder geval zeker al 11 jaar met een depressie rond als gevolg van deze identiteitscrisis en een laag zelfbeeld/zelfvertrouwen, ik heb al 10 jaar geen echte vrienden gehad, de vrienden die ik destijds had, heb ik zelf bewust afgestoten na die diepe depressie die ik had opgelopen door eerdergenoemde thuis-omstandigheden, uit schaamte voor mijzelf, mijn identiteit, mijn emotionele conditie en mijn situatie. Daardoor bestond mijn jeugd zowel thuis als op school voor mij uit traumatische ervaringen die voortvloeien uit eenzaamheid, gebrek aan emotionele steun, geen enkele persoon waar ik mijn gevoelens aan kon uiten, het opkroppen van verschillende soorten gevoelens bestaande uit zowel blijheid, boosheid danwel neergeslagenheid.

Ik heb de gewoonte om klasgenoten/kennissen af te stoten als ik ze niet meer dagelijks tegenkom, bijv. verwijderen uit mijn MSN-lijst, dit omdat ik realiseer dat ik toch niet in staat ben om die vriendschap verder te onderhouden, en zij waarschijnlijk toch niets met mij te maken willen. Ik ben niet het ondernemende type en verzoeken om iets te doen, sla ik af omdat ik bang ben om mij open te stellen voor andere mensen uit angst voor verdere afwijzing. Door dit alles, heb ik gedurende mijn jeugd mij nooit echt sociaal kunnen ontwikkelen.

Waar het zich verder vooral in uit, is mijn onkunde om gesprekken aan te gaan, meestal kan ik geen gesprek beginnen en wanneer ik mij in een gesprek begeef, heb ik geen idee welk gespreksonderwerp ik het beste kan aanknopen en blijft het meestal bij die cliché onderwerpen en vragen wanneer je iemand kennismaakt tevens ben ik niet in staat om op een natuurlijke manier snel van onderwerp te veranderen wanneer het gesprek vastloopt en vallen er altijd stiltes. Daarnaast moet je tijdens een gesprek altijd snel met een gevat antwoord komen terwijl ik vaak zit te piekeren over een gepaste zinsconstructie of een goed antwoord waardoor ik in mijn hoofd een script afga. Andere mensen hoeven niet na te denken eer ze iets zeggen om een gesprek gaande te houden, ik heb vaak een minuutje nodig om tot een goed geformuleerde respons te komen, tegen die tijd zijn al mijn gesprekspartners al afgehaakt zoals je kunt begrijpen. Door al deze factoren lukt het mij nooit om iemand beter te leren kennen, laat staan vrienden maken en op reguliere basis lange gesprekken aan te gaan met een persoon.

Ik kan geen gesprekken voeren over niet-relevante kletsonderwerpen, gesprekken moeten bij mij duidelijk ergens over gaan, ik moet een duidelijke boodschap overbrengen, small-talk vind ik verschrikkelijk.

Bijvoorbeeld als iemand zit te kletsen over hoe die is gaan shoppen en daarbij een oude vriendin is tegengekomen en over hoe die vriend van de vriendin de achtergrootzoon van de overgrootvader van de docent SPH waar ze 2 jaren geleden opzat voordat zij voor 6 maanden in Uganda is gaan leven om op vrijwilligersbasis te werken voor een 'charity' dat zich inzet voor kinderen met malaria. Als ik mensen dit soort gesprekken hoor voeren, kan ik mij daar niet bij inleven.

Kortom, ik voldoe aan vrijwel alle traditionele kenmerken van Asperger Type DSM IV,
Moeite om mijzelf te uiten via lichaamshouding, oogcontact en gelaatsexpressies: Check
Moeite met aangaan van relaties met leeftijdsgenoten: Check
Ontbreken van het spontaan delen van vreugde en interesses met anderen: Check
Het gebrek aan sociale en emotionele wederkerigheid: Check

quote:

Op donderdag 2 september 2010 01:02 schreef Asskicker14 het volgende:
Ik hoop dat ik hier terecht kan met mijn verhaal over mijn ervaringen, aangezien ik nieuw ben in de reeks en waarschijnlijk verder geen vaste poster ga worden in deze reeks. Sorry hiervoor.

Ik heb mijzelf nooit laten diagnoseren op vormen van autisme zoals Asperger alhoewel ik zelf met volle zekerheid durf vast te stellen dat ik het Asperger Syndroom heb. Ik zou hier eigenlijk voor naar een psycholoog moeten gaan, maar ik hou er gewoon niet van om in hokjes geplaatst te worden en publiekelijk een stempel op je voorhoofd te krijgen van 'autisme', daarnaast kan dit je arbeidskansen niet al teveel goed doen, lijkt mij.

Opgroeiend heb ik niet altijd autistische trekjes gehad, want tot ongeveer mijn 9de heb ik veel vriendjes waar ik mee buiten speelde, en bracht ik meer tijd door met mijn leeftijdgenootjes dan dat ik thuis was, ik geloof dus niet dat het een aangeboren afwijking is, maar iets wat kan groeien door traumatische ervaringen in de sociale omgang.

Het is ontstaan toen ik 10/11 was en ik in een emotioneel en sociaal isolement raakte na een turbulente thuissituatie met mijn agressieve vader waarbij veel gevochten werd. Het was rond dezelfde periode dat ik twijfels begon te ontwikkelen over mijn eigen afkomst/identiteit, ik wilde niet zijn wie ik was en was hierover diep ongelukkig.

Inmiddels, loop ik in ieder geval zeker al 11 jaar met een depressie rond als gevolg van deze identiteitscrisis en een laag zelfbeeld/zelfvertrouwen, ik heb al 10 jaar geen echte vrienden gehad, de vrienden die ik destijds had, heb ik zelf bewust afgestoten na die diepe depressie die ik had opgelopen door eerdergenoemde thuis-omstandigheden, uit schaamte voor mijzelf, mijn identiteit, mijn emotionele conditie en mijn situatie. Daardoor bestond mijn jeugd zowel thuis als op school voor mij uit traumatische ervaringen die voortvloeien uit eenzaamheid, gebrek aan emotionele steun, geen enkele persoon waar ik mijn gevoelens aan kon uiten, het opkroppen van verschillende soorten gevoelens bestaande uit zowel blijheid, boosheid danwel neergeslagenheid.

Ik heb de gewoonte om klasgenoten/kennissen af te stoten als ik ze niet meer dagelijks tegenkom, bijv. verwijderen uit mijn MSN-lijst, dit omdat ik realiseer dat ik toch niet in staat ben om die vriendschap verder te onderhouden, en zij waarschijnlijk toch niets met mij te maken willen. Ik ben niet het ondernemende type en verzoeken om iets te doen, sla ik af omdat ik bang ben om mij open te stellen voor andere mensen uit angst voor verdere afwijzing. Door dit alles, heb ik gedurende mijn jeugd mij nooit echt sociaal kunnen ontwikkelen.

Waar het zich verder vooral in uit, is mijn onkunde om gesprekken aan te gaan, meestal kan ik geen gesprek beginnen en wanneer ik mij in een gesprek begeef, heb ik geen idee welk gespreksonderwerp ik het beste kan aanknopen en blijft het meestal bij die cliché onderwerpen en vragen wanneer je iemand kennismaakt tevens ben ik niet in staat om op een natuurlijke manier snel van onderwerp te veranderen wanneer het gesprek vastloopt en vallen er altijd stiltes. Daarnaast moet je tijdens een gesprek altijd snel met een gevat antwoord komen terwijl ik vaak zit te piekeren over een gepaste zinsconstructie of een goed antwoord waardoor ik in mijn hoofd een script afga. Andere mensen hoeven niet na te denken eer ze iets zeggen om een gesprek gaande te houden, ik heb vaak een minuutje nodig om tot een goed geformuleerde respons te komen, tegen die tijd zijn al mijn gesprekspartners al afgehaakt zoals je kunt begrijpen. Door al deze factoren lukt het mij nooit om iemand beter te leren kennen, laat staan vrienden maken en op reguliere basis lange gesprekken aan te gaan met een persoon.

Ik kan geen gesprekken voeren over niet-relevante kletsonderwerpen, gesprekken moeten bij mij duidelijk ergens over gaan, ik moet een duidelijke boodschap overbrengen, small-talk vind ik verschrikkelijk.

Bijvoorbeeld als iemand zit te kletsen over hoe die is gaan shoppen en daarbij een oude vriendin is tegengekomen en over hoe die vriend van de vriendin de achtergrootzoon van de overgrootvader van de docent SPH waar ze 2 jaren geleden opzat voordat zij voor 6 maanden in Uganda is gaan leven om op vrijwilligersbasis te werken voor een 'charity' dat zich inzet voor kinderen met malaria. Als ik mensen dit soort gesprekken hoor voeren, kan ik mij daar niet bij inleven.

Kortom, ik voldoe aan vrijwel alle traditionele kenmerken van Asperger Type DSM IV,
Moeite om mijzelf te uiten via lichaamshouding, oogcontact en gelaatsexpressies: Check
Moeite met aangaan van relaties met leeftijdsgenoten: Check
Ontbreken van het spontaan delen van vreugde en interesses met anderen: Check
Het gebrek aan sociale en emotionele wederkerigheid: Check

Hey welkom!
Allereerst vind ik t apart/knap dat je hier je verhaal komt posten terwijl je niet van hokjes houdt.
Jij post overigens iets waar ik sowieso steeds over nadenk en dit onderwerp gaat ook zeker in mijn scriptie terug komen als ik die in de toekomst moet maken.
Voor de duidelijkheid aangezien je nieuw bent hier, ik heb zelf geen autisme of wat dan ook, ik ben breed geinteresseerd en om vooroordelen te voorkomen wilde ik mij verdiepen in de wereld die autisme heet. Inmiddels post ik hier alweer een klein jaar (wat gaat dat hard)

Maar ik denk toch wel dat écht autisme aangeboren is, en dat er een dunne lijn zit tussen autistische symptomen die bij de persoon horen, en symptomen die onder dezelfde noemer vallen als sociale fobie, moeite met uiten en andere dingen.
Die zijn allemaal te verklaren door de traumatische omstandigheden die je omschrijft. En dat is niet gek hoor! Het is niet niks.

Een stabiele thuisbasis is gewoon het begin van je hele zijn. Wat er ook gebeurd, bij je ouders hoor je altijd terecht te kunnen (in de meeste gevallen). Je bouwt van hieruit zelf-vertrouwen en -respect en eigenwaarde op. Vandaaruit kun je weer verder. Dit heeft ook zijn weerslag hoe je omgaat met andere omgevingen, als vriendjes op school en dergelijke. En ja, als je dat niet hebt.. Is de kans vrij groot dat je in een situatie terecht komt als die je nu beschrijft.
Ik zeg wel bewust in de meeste gevallen, ik heb thuis letterlijk heel wat klappen moeten opvangen en nimmer die thuisbasis gehad, maar bewust mijn persoonlijke basis sterker gemaakt, al kom ik er gaandeweg achter dat ik hier uniek in ben. Pas nu op mijn 22e/23e heb ik die stabiele thuisbasis in de vorm van mijn partner, en het is nú pas dat ik mijn assertiviteit aan het ontwikkelen ben. Maar dat geheel terzijde.

Op het moment dat je geen zelfvertrouwen hebt en geen zelfrespect (?) ben je te kwetsbaar om de gok te wagen met de meeste vriendschappen. Daar gaan je sociale vaardigheden, stukje bij beetje, en weinig sociale contacten zorgen ervoor dat je gaandeweg moeilijker emoties kunt uiten of überhaupt gevoelens kunt identificeren.
Piekeren over hoe je overkomt op anderen, een trage reactie die hier uit voortkomt, kan komen uit een sociale fobie. Dit is/kan een kenmerk van autisme zijn, maar ook voortvloeien uit de ervaringen in je puberteit.

Ik krijg alleen een dubbel gevoel bij je verhaal: Of je vind het gebrek aan vrienden inmiddels wel best (in die zin van, wat doe je eraan) maar ik krijg het idee dat je uit zelfbescherming zelfs de optie op vrienden een beetje afhoudt. Immers, als je er niet aan begint kun je niet tegenvallen en wordt je niet gekwetst.
Eerste stap is erkenning! Nogmaals, ik vind het erg dapper dat je je verhaal hier neer zet.
Ik zit nu op mijn werk maar als je wilt stuur ik je vanavond even een PM.

Tja, cassandra heeft hier wel een zeer sterk punt. Autisme is voor zover bekend oa. een afwijking in bepaalde delen van de hersenen en dat is wat lastiger om aan te leren.
Maar dan alsnog kan het wel asperger zijn, maar als je geen labeltje wilt dragen, zou ik gewoon zeggen ga er ook niet naar op zoek. Maar probeer aan je "obstakels" te werken.

Zelf zit ik nu een beetje te balen. Zou vandaag naar de psych gaan, maar dat heeft ze vanmorgen afgebeld. En ik hoopte vandaag wat meer duidelijkheid te krijgen over wel of geen autisme. Maar dat gaat denk ik pas volgende week worden.
En ik zou dat gesprek met psycholoog dit keer goed kunnen gebruiken.
Maar ja, het zal maar weer afwachten worden.

Ik denk aan Self inflicted Autism, omdat die negatieve ervaringen je steeds minder motiveren om sociaal bezig te zijn, waardoor je je gaat afzonderen.

Mijn mening, praat er met een psycholoog over. geen labeltjes, gewoon het uitpluizen van je situatie

Kan wel een tijdje duren hoor francis, volgens mij wordt de diagnose ook niet zo snel gesteld.
En dat kan ook niet via de psych dacht ik?

Werken aan obstakels is sowieso het belangrijkst: Je hebt niks aan een etiketje autisme als je hiermee geen handvat aangereikt krijgt om jezelf te ontwikkelen, maar andersom, als je niets bereikt met begeleiding gericht op autisme heeft dit ook geen nut. Oftewel.. Nagaan waar je baat bij hebt en hiermee aan de slag. Dat staat dus los van een eventueel labeltje

quote:

Op donderdag 2 september 2010 12:17 schreef Cassandra87 het volgende:
Kan wel een tijdje duren hoor francis, volgens mij wordt de diagnose ook niet zo snel gesteld.
En dat kan ook niet via de psych dacht ik?

Werken aan obstakels is sowieso het belangrijkst: Je hebt niks aan een etiketje autisme als je hiermee geen handvat aangereikt krijgt om jezelf te ontwikkelen, maar andersom, als je niets bereikt met begeleiding gericht op autisme heeft dit ook geen nut. Oftewel.. Nagaan waar je baat bij hebt en hiermee aan de slag. Dat staat dus los van een eventueel labeltje

dat het even gaat duren had ik wel verwacht. En ter info de psycholoog werkt de afgelopen tijd samen met een psychiater aan mijn mogelijke diagnose, alleen heb ik persoonlijk maar 1 gesprek met de psichiater gehad, en de rest loopt tot nu toe via de psycholoog naar de psychiater.
Maar ik "verheugde" mij om ernaar toe te gaan ivm een aantal dingen die ik graag wilde bespreken die mij momenteel een beetje erg doen schommelen. En omdat ik deels een terugval zie aankomen naar de situatie van ongeveer 1 jaartje geleden en probeer er zoveel mogelijk zelf wat aan te doen, maar het lukt niet helemaal.

En dat laatste stukje is wel helemaal waar.

quote:

Op woensdag 1 september 2010 10:05 schreef Cassandra87 het volgende:

Respect auti! Ik ben trots op je! Echt heel fijn, en helemaal zelf bereikt! Maar kom je zelf niet meer posten? Onder je eigen user?

/* [auti]

Dank jullie wel allemaal voor de reacties, maar mijn eigen account ligt in de prullenbak. En ik denk niet dat het goed is om veel te posten op Fok. Maar misschien later wel, ik heb alleen allemaal andere prioriteiten en ik moet mijn hoofd vrij hebben voor heel veel anderen dingen. Ik weet ook nog niet welke taal ik mij helemaal meester ga maken, ik kan van alles een beetje maar ik ga nu dus een richting en specialisatie kiezen en in getrained/begeleid worden. Dat kan C++ zijn of Visual Basic of C# of Java of XML of een combi, etc.

Ik heb ook nog geen bericht gekregen, is dus erg spannend.. ik zit erg in de zenuwen. Maar als het niet lukt/doorgaat (want als het doorgaat dan moet het natuurlijk nog wel goed gaan.. al heb ik daar wel vertrouwen in, het is echt een heel goed bedrijf Ik wou dat meer bedrijven zo open waren en kansen bieden aan mensen met talent zonder de benodigde opleiding, want dit is gewoon HBO-WO niveau), dan heb ik iig wel een positieve ervaring en ik weet nu ook wat meer welke richting ik op wil en dergelijke. Want de ICT wereld is heel groot, breed en diep.

Maar ik ben dus wel heel druk bezig, en er speelt veel. Ik heb ook de rechtzaak verloren, dat komt ook omdat ik het verkeerd had begrepen.. mijn hele verweer en al die energie wat ik er in heb gestoken is allemaal onnodig geweest. Is een heel verhaal, maar het is echt absurd.. alleen ga ik mij daar niet meer druk over maken, als het even meezit dan loopt het ook wel goed af. Ze moeten wel, en anders wordt ik persoonlijk failliet verklaard door de rechter en dan zal het wel WSNP worden oid.. ik weet het niet, het heeft geen prioriteit meer, ik heb mijzelf ingedekt en hoe het ook wend of keert, ik zal toch aan toekomst en carriere moeten bouwen wil ik meer kunnen en doen in het leven en iets opbouwen.

Ik slaap ook bijna niet meer, echt maar 2 uur per etmaal.. alleen gaat dat eigenlijk nog best wel goed. Ik ben heel veel aan het lezen en aan het denken. Maar ik heb mijn focus wel grotendeels op carriere en leren gericht, dat is een leidraad.
Maar ik ben wel heel warrig, alleen computers/ict geeft mij helderheid en hyperfocus en dan gaat het best wel goed.. daarom ben ik ook zoveel wakker denk ik. Het was zelfs zo dat ik helemaal complimenten kreeg van dat Hoofd ICT dat ik goed kon communiceren en dat ik zelfs scherp was. Maar dan zit je ook gewoon echt in MIJN Root (haha)

Maar vandaag had ik ook paniek hoor, want ik kreeg een brief van het UWV met iets over wijzigingen doorkrijgen en ik had het verkeerd begrepen en dacht dat ik geen Wajong meer kreeg, en toen ging ik bellen.. en ik ben niet goed in bellen, met al die menuutjes en wachtmuziekjes en tijden etc. En 9 van de 10 keer is de andere partij dus ook niet echt super gemotiveerd of gekwalificeerd om hun werk goed te doen, excuses et moi. Maar dat is gewoon een feit. En toen konden ze dus ook die brief niet vinden in hun systeem bla bla.. of ik hem wou voorlezen, en dat ging ik doen. Gaat ze tegen mij zeggen dat ik de tekst veel te letterlijk neem !!! (asjemenou?).. dus er was eigenlijk niets aan de hand.. Maar waarom krijg ik dan die brief, en al dat gedoe.. dat is niet goed voor mij, dat is ook 1 van de redenen dat ik PITZ krijg.

Maarja, en toen kwam dus aan het begin van de avond een paar heavy zwaailichtmomentjes, kon ik weer ff extreem fiepen.. Alleen ik baalde echt keihard dat ik geen fototoestel had meegenomen want als ik die bij me had dan had ik nu een gepubliceerde foto('s) gehad
Maar ik had nog wel 2 aardige jongens ontmoet bij een VKO met beknelling, was allemaal super apart alleen dat is ook een hele lap tekst als ik dat allemaal ga vertellen. Maar het was wel even leuk. Dat is nu 4 uur geleden en ik ben nu al weer 3 uur lang thuis maar ik ben nog helemaal er mee bezig en hyper ervan.

Maar ik hoop dus eigenlijk wel heel erg dat ik morgen gebeld word met goed nieuws mbt die stage/trainee plek en kans Ik kan het zelf allemaal niet goed beseffen of geloven maar ik duik er gewoon in heh, toen ik daar was was het net alsof ik een beetje thuis was.. een hele goede aardige en rustige man waar ik super goed mee kon praten en alles was helemaal hemels. Al die dingen en hoe het allemaal werkt en SAP en SQL en dat hele intranet van hun.. ik vind het hillarisch, die gasten gaan echt zwaar over de top hoor qua automatiseren.. ik vind het schitterend!

Ook gewoon keihard heh, die functie en carrieremogelijkheden in de toekomst (doorstromen) is allemaal HBO-WO. En ik heb gewoon laten zien dat ik daar makkelijk tussen pas.. wist ik wel, maar hoe doe je dat in godsnaam?? Nou.. zoals afgelopen dinsdag dus
Kijk, er zijn zat dingen die ik niet kan, maar er zijn ook dingen die ik wel kan. En die dingen die ik wel kan die doe ik KEIGOED!!
[/auti]
*/

Ik weet het (nog altijd) allemaal niet meer.
Medicatie, wonen, etc.

quote:

Op donderdag 2 september 2010 21:43 schreef Major-Balls het volgende:

[..]

/* [auti]

[/auti]
*/

Goed bezig, mien jong! Ik hoor toekomstmuziek!

het is je pappi Auti!

Ik heb van de week gehoord dat ik half september de sleutels krijg van mijn appartement. Het is met zorg van een instelling voor autistische jongeren, zitten nog een aantal van in dezelfde flat. Van wat ik hoorde klonk het allemaal zeer goed georganiseerd, met stabiele hulp etc. Heb er wel zin in.

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 21:57 schreef teirnon het volgende:
Ik heb van de week gehoord dat ik half september de sleutels krijg van mijn appartement. Het is met zorg van een instelling voor autistische jongeren, zitten nog een aantal van in dezelfde flat. Van wat ik hoorde klonk het allemaal zeer goed georganiseerd, met stabiele hulp etc. Heb er wel zin in.

Leuk, hoor. Maar is het een gewoon appartement, of een appartement in een gebouw waarin zeg maar de hulpinstelling is?

Ik hoop dat je de vraag snapt

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 22:07 schreef francis998 het volgende:

[..]

Leuk, hoor. Maar is het een gewoon appartement, of een appartement in een gebouw waarin zeg maar de hulpinstelling is?

Ik hoop dat je de vraag snapt

Ja ik snap het haha. Waar ik zit is gewoon een appartement, maar het is verbonden aan een hele instelling met meerdere locaties. Een paar 100 meter verderop van waar ik zit is het hoofdgebouw waar ook mensen wonen zeg maar op kamers. Daar kan je ook naartoe gaan om te eten etc, als je dat wilt.

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 22:18 schreef teirnon het volgende:

[..]

Ja ik snap het haha. Waar ik zit is gewoon een appartement, maar het is verbonden aan een hele instelling met meerdere locaties. Een paar 100 meter verderop van waar ik zit is het hoofdgebouw waar ook mensen wonen zeg maar op kamers. Daar kan je ook naartoe gaan om te eten etc, als je dat wilt.

Kijk, dat is leuker dan in zo'n instelling wonen, je woont helemaal op jezelf, maar kan alsnog hulp vragen indien nodig
Succes met je appartement in ieder geval

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 22:32 schreef francis998 het volgende:

[..]

Kijk, dat is leuker dan in zo'n instelling wonen, je woont helemaal op jezelf, maar kan alsnog hulp vragen indien nodig
Succes met je appartement in ieder geval

Ja precies, ik wilde ook gewoon mijn eigen appartement, was voor mij wel belangrijk dat ik echt zelfstandig kon zijn. Ik ben nu 24, heb ook wel het gevoel dat ik op mijn eigen benen wil staan, met wat hulp dan.

Wtf, ik kom er nu pas achter dat als je studeert je gewoon een Wajong blijft ontvangen. Hoe kan dat?

quote:

Op zaterdag 4 september 2010 18:37 schreef Wii-Style het volgende:
Wtf, ik kom er nu pas achter dat als je studeert je gewoon een Wajong blijft ontvangen. Hoe kan dat?

het hangt ervanaf, want er wordt rekening gehouden met een minimum inkomen, om van te kunnen leven. En aangezien je deels arbeisdsongeschikt bent, en blijft kan je toch een percentage houden, afhankelijk van je inkomen buiten de Wajong om.
De inkomsten complementeren elkaar als het ware dan.

quote:

Op zaterdag 4 september 2010 18:37 schreef Wii-Style het volgende:
Wtf, ik kom er nu pas achter dat als je studeert je gewoon een Wajong blijft ontvangen. Hoe kan dat?

Dat kan als je nog onder de oude regeling valt. Je ontvangt dan maximaal 75% van het minimumjeugdloon.
In de nieuwe Wajong (nieuwe instroom vanaf 1 januari 2010) is er een inkomensondersteuning van 25% van het minimumjeugdloon voor studenten die gebruik maken van de Wajong-regeling.

@ auti: dit klinkt heel bemoedigend. Ik hoop dat het je gaat lukken, je bent er slim genoeg voor in ieder geval.

@ Major-balls: heel mooi hoe jij over je jongere broer praat. Ik heb altijd de indruk dat jullie een goede band met elkaar hebben.

Ik geniet op dit moment van een pracht liedje op YouTube. Het heet "Answer to Yourself" van de groep "The Soft Pack. Een Indie Rock Band.

Het dak kan eraf .

topic is weer dood

Ik heb weer foto's van mijn huisje Zie onderschrift
Spam

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 19:58 schreef Cassandra87 het volgende:
Ik heb weer foto's van mijn huisje Zie onderschrift
Spam

ziet er wel "mooi" uit, tenminste in de zin van dat ik van zulk soort huisjes hou, het moet nog wel een beetje opgeknapt worden enzo.
Maar die inrichting vindt ik wel prettig.

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 19:55 schreef schaal_9 het volgende:
topic is weer dood

Fatalist

Hoe is het jong? Ik hoor zo weinig van je.

[ Bericht 5% gewijzigd door EchtGaaf op 07-09-2010 21:18:12 ]

Hier een zieke.

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 21:15 schreef teirnon het volgende:
Hier een zieke.

Wat scheelt eraan?

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 19:58 schreef Cassandra87 het volgende:
Ik heb weer foto's van mijn huisje Zie onderschrift
Spam

Mooie plaatjes, Cassandra. Zo te zien wordt het allemaal hartstikke leuk

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 21:16 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Wat scheelt eraan?

Nierbekkenontsteking. Erg pijnlijk. *kijkt zielig*

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 21:19 schreef teirnon het volgende:

[..]

Nierbekkenontsteking. Erg pijnlijk. *kijkt zielig*

Nooit van gehord. Maar iedere ontsteking is erg pijnlijk. Dokter geweest?

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 21:21 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Nooit van gehord. Maar iedere ontsteking is erg pijnlijk. Dokter geweest?

Het is een blaasontsteking maar dan in je nieren. Nou ja, nu bij mij een nier. Ben vanmiddag naar de dokter geweest en heb antibiotica gekregen, maar ja, die werken natuurlijk niet gelijk.

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 21:23 schreef teirnon het volgende:

[..]

Het is een blaasontsteking maar dan in je nieren. Nou ja, nu bij mij een nier. Ben vanmiddag naar de dokter geweest en heb antibiotica gekregen, maar ja, die werken natuurlijk niet gelijk.

Antibiotica werken wel heel snel, maar niet direct nee. Goh vervelend. Hopelijk dat de pijn morgen begint af te zakken

Anders pijnstillers?

quote:

Op zaterdag 4 september 2010 22:07 schreef EchtGaaf het volgende:


@ Major-balls: heel mooi hoe jij over je jongere broer praat. Ik heb altijd de indruk dat jullie een goede band met elkaar hebben.

We zijn samen opgegroeid en hebben genoeg samen meegemaakt. Ik kan een heleboel zaken relativeren.
Ook het meedraaien in de maatschappij. Ik heb zelf genoeg achter de kiezen zitten, meegemaakt om zelf ook op een bepaald niveau vast te lopen in het leven en moeite te hebben met het "normale" bestaan.
Ik kan hem op veel vlakken heel erg goed begrijpen.

Er zijn dingen waar je hem in kan sturen/begeleiden, maar er zijn ook dingetjes die er gewoon ingebakken zitten. Daar heb ik veel over gelezen om het te kunnen begrijpen, zoals dat overload en zoals hij het zelf zegt; "geen tussenschotten kunnen zetten in de gedachtegang".

Maar ik vind het een schitterend figuur Fascinerend is het.
En als hij gewoon iets heeft om mee bezig te zijn en hij zijn koppie kan gebruiken dan gaat het eigenlijk heel erg goed. Structuur is ook heel belangrijk, bijna niets mag afwijkend zijn of plotseling veranderen, onrecht kan hij ook niet tegen. Het is een soort van extreme perfectionist, en daar hou ik van.

Het zijn de sociale beperkingen en de borderline stoornis die hem grotendeels beletten om een normaal leventje te kunnen leiden. Maar er zijn mogelijkheden, blijkt nu ook maar weer.
Toch zal het een apart figuur blijven, geeft niet, ben ik zelf ook. Dat zijn ook de raakvlakken.
Ik heb zelf genoeg dingen meegemaakt om zijn mening dat de maatschappij naar de knoppen aan het gaan is te delen. Daar heeft hij helemaal gelijk in, we zeggen ook altijd; Ga schrijven jongen! Maar dat doet hij niet.

Ik kan er ook niet altijd voor hem zijn, was ik in de belangrijke jaren ook niet. Maar zoals het nu de laatste tijd gaat, zou hij best nog wel eens zijn plekje kunnen vinden. Hij krijgt nu ook begeleiding uit de GGZ (PIT), aanstaande vrijdag is de eerste afspraak/intake, en dan kan dat best snel gaan.
En er is plek voor hem om zijn computerdingetjes te doen, het bedrijf heeft plaats, ze zijn alleen nog even opzoek naar een begeleider/mentor.

Dus het gaat zeer goed momenteel, ik spoor hem ook aan om gewoon lekker op fok te gaan posten en dat hij moet beseffen dat er gewoon veel kinderen op fok zitten en dat hij zich niet gek moet laten maken door figuren die zelf totaal de weg kwijt zijn. Ik moet hem dan weer elke keer weer ff op wat puntjes wijzen.
Dat is soms lastig, soms belachelijk simpel. Zoals dat met ferrobar, dat was vrij makkelijk opgelost.
Immers, wie gaat zich in godsnaam druk maken om de woorden van iemand die ook maar op het idee komt om totaal versleten banden te koop aan te bieden om schulden af te lossen
Ik heb nog nooit zo hard gelachen. Eventjes een kleine moeite er in gestoken om te kijken met wat voor figuur we te maken hebben, en na wat hilarische momentjes op het (schokkende) punt gekomen dat die nukubu het zelfs voorelkaar krijgt om zijn eigen beperkingen te projecteren op anderen. Toen was het snel afgerond hoor.

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 21:32 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Antibiotica werken wel heel snel, maar niet direct nee. Goh vervelend. Hopelijk dat de pijn morgen begint af te zakken

Anders pijnstillers?

Alleen paracetamol. Heb nu een warme kruik tegen me aanliggen, plus een kat aan de andere kant. Lijkt ook wel een beetje te helpen.

beterschap teirnon.

Ik mag weer naar de psycholoog morgen...ff afwachten wat er ditmaal van komt ..stiekem toch beetje nerveus

Succes francis.

Tekst geschreven door mij, neem het niet te serieus.

Ik wil niet nu hier zijn
al die leuke meisjes kijken me aan alsof ik op Steve Buscemi lijk
en al mijn vrienden zijn rare vogels
samen vliegen we de aarde over
op weg naar een paradijs waar we veilig zijn
op weg naar de onbegrepen euforie van een eigen rijk
hoe we dat gaan doen moet je niemand vragen
maar voor echte parels moet je dieper graven...
Ik heb fantasie, teveel van het goede
te weinig van het slechte, mensen willen bloeden.
Ik kan geen pijn doen
en ik wil de dood niet kussen, dus kan ik ook niet zeggen dat ik fijn zoen.
Ik zie een veelbelovende dokter niets genezen
want ik voel me gezond tussen die zieke geesten
Dus blijf met je medicijnen van me af
ik dacht een tijdje dat ik anders was..
Maar het is niet apart dat iedereen je raar vind
het is apart
dat iedereen apart wil zijn
als ze horen dat je zoveel euro per maand waard bent door een Wajong
Maar ik zelf, wil niet meer aan mijn kunsten twijfelen
Ik wil zo goed kunnen schrijven
dat mijn moeder een keer mijn teksten slecht vind
ik wil dat het meisje mijn liefde op papier echt vindt
Maar ze komt niet verder dan je schrijft goed
je moet er wat mee doen (maar niet met mij)
hoe maakt dat mij goed? als mijn ziel door mijn lijf bloedt
ik ben bang dat ze niets begrijpen als ze mijn woorden horen
niet te praten over de ontvangst in mijn ivoren toren
Al die woorden, metaforen..alsof ik het concrete ontwijk
ik ben echt te bang want wat ben ik voor schrijver
als een leeg vel papier mn gevoel voor leven het beste omschrijft

Wat moet ik nou doen? ik druf niets, ik durf niemand te bellen die ik niet ken, zelfs voor een baantje moest mn moeder bellen omdat ik er niet achteraan durf te gaan

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:20 schreef Dagoduck het volgende:
Wat moet ik nou doen? ik druf niets, ik durf niemand te bellen die ik niet ken, zelfs voor een baantje moest mn moeder bellen omdat ik er niet achteraan durf te gaan

Heb je geen hulp?

Want dit lijkt mij toch wel ernstig

Psycholoog of andere begeleiding? MEE?

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:24 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Heb je geen hulp?

Want dit lijkt mij toch wel ernstig?

Psycholoog of andere begeleiding? MEE?

Nee, zo erg is het nou ook weer niet

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:24 schreef Dagoduck het volgende:

[..]

Nee, zo erg is het nou ook weer niet

Nou dat vraag ik me af. Je durft geen telefoontje te plegen?

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:20 schreef Dagoduck het volgende:
Wat moet ik nou doen? ik druf niets, ik durf niemand te bellen die ik niet ken, zelfs voor een baantje moest mn moeder bellen omdat ik er niet achteraan durf te gaan

Nav waarvan is deze post, of gewoon een opmerking outta the blue?
Zonder info kun je ook geen advies krijgen

Ik moest ook altijd voor mijn zusje bellen, als ze ziek was, of als ze een bijbaantje wilde opzeggen ofzo, want zij durfde ook geen contact te leggen. Zelfs simpel vragen aan een supermarktmedewerker waar de chocomelk lag durfde ze niet.
Daar is zij gaandeweg overheen gegroeid. Nu heeft ze een té grote mond

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:25 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Nou dat vraag ik me af. Je durft geen telefoontje te plegen?

Jawel, maar eng vind ik het wel..

And yet again..
Op mijn 15e ben ik bij burgerzaken gaan werken, balie. Op mijn 17e ben ik de backoffice erbij gaan doen. Ik heb mijn collega de eerste twee weken gevraagd alle bedrijven voor mij te bellen zodat ik de administratie kon afhandelen. Durfde ook niet te bellen, bang dat ik zou gaan hakkelen, en door die angst hakkel je ook meer.
Maar oefening baart kunst.
Toegegeven, hou er nog steeds niet van hoor. Zeker als ik om info bel, want 9 van de 10 keer is dat info voor nadere uitleg, oftewel, ik begrijp de casus dan niet helemaal of er ontbreken puzzelstukjes. Dan zit ik al 'Volgens mij zit dat...' en direct denk ik bij mijzelf, zullen ze mij wel serieus nemen als medewerkster sociale zaken? Heel stom

Zo heb ik ook iemand die zich laat ombouwen, heb hem gevraagd of hij als zij aangesproken wilt worden. Daarna moest ik bellen en ik zeg automatisch, ik bel voor mevrouw X. Krijg ik als antwoord, dat is een man??
En dan ben ik al de kluts kwijt.

Mijn advies: als je belt, op papier zetten wat je gevraagd wilt hebben, wat je wilt weten, wat je wilt zeggen. Ga dat lijstje af, voorkomt een hoop gehakke

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:45 schreef Dagoduck het volgende:

[..]

Jawel, maar eng vind ik het wel..

Wat vind je er eng aan?

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:53 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Wat vind je er eng aan?

Dat weet ik dus niet..

Ok, nu zit t al in mijn karakter dat ik liever doorbuffel dan sociale chitchat. Hou ik gewoon niet van, punt! Ik trek mij dus ook 9 van de tien keer terug.

Nu kom ik sochtends binnen, heel slecht geslapen, ik geef sochtens al aan, ik voel mij niet zo happy go lucky.
Oftewel, ik werk door, reageer als mij wat gevraagd wordt, maar ga echt niet ouwehoeren over t rotweer buiten of dat de hond weer een nieuw kunstje kan.
Krijg ik via via te horen dat ik chagrijnig ben.
Omdat ik niet meelul? Pardon?
Gekke wereld..
Of ik dan maar even een masker op kan doen? Ik zeg al, ik reageer gewoon vriendelijk, als altijd, de klant die ik heb gesproken was zelfs zo blij dat ze mij een cadeautje beloofde maar omdat ik niet meng in koffiepraatjes ben ik chago

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:52 schreef Cassandra87 het volgende:

Mijn advies: als je belt, op papier zetten wat je gevraagd wilt hebben, wat je wilt weten, wat je wilt zeggen. Ga dat lijstje af, voorkomt een hoop gehakke

Precies gewoon noteren wat je wilt zeggen. Desnoods letterlijk, hoewel alles loopt in een gesprek altijd anders.


Nu net terug van de psycholoog, en moest voor iemand die daar 2 minuten vandaan woont post controleren..en toen ik daar aankwam liep ik met al mijn regenkleding te shouwen in een tas enzo. Dus ik dacht ik laat het hier en na het gesprek kom ik het wel halen..
nou..gesprek voorbij..en het is me aan 't gieten...maar goed als een gek erheen gefiets regenpak aan en is het inmiddels weer droog als ik daar weer vertrek. Benik halverwege begint het weer te gieten.
Nou in 10 minuten fietsen ben ik doorweekt..en mijn jas laat de regen door bij mijnschouders


maar goed ontopic:
vandaag over van alles en nog wat geproken over de wisselwerking thuis tussen mij en mijn moeder, over het vertrekken van de buurtkat(wat mij gigantisch aangrijpt) over mijn oom die weer bijna dood verklaart werd enz.

En daarna op het eind nog ff over het autisme, maar we hadden te weinig tijd over. Maar volgens haar speelt er degelijk wel autisme bij mij, en ze wil me dus evt. als het mij wat lijktnaar een autisme centrum doorverwijzen om ermee om te leren gaan enzo.

Maar daar gaf ik aan dat ik toch mijn twijfels heb over het nut ervan, want ik leef er dus al 23 jaar mee..en ik loop soms wel goed vast, maar over het algemeen als ik funccioneer(dus werk enz.) kost het me wel moeite maar valt het reuze mee.
Maar mijn probleem is dus bijvoorbeeld het naar chili gaan op vakantie ik durf dat dus niet omdat ikbang ben weer totaal weg te zakken als ik terug kom naar nederland, wat dus iederekeer erger wordt.
En ik snap niet hoe ze daar evt. bij zouden kunnen helpen, als dat nu bijvoorbeeld niet meer speelt. want de afgelopen 4x ben ik uiteindelij zwaar depressief geeindigd.

maar goed we hebben afgesproken om aan het autisme"verhaal" gewoon 1 gesprek te wijden. Wat dus over 2 weekjes wordt als het goed is.

En ik heb een soort van"baantje" achtig iets kunnen regelen, ik ga computerlessen geven aan de broer van mijn ex-stiefvader. En het is mischien geen echte baan of studie, maar danheb ik wat te doen, verdien ik wat geld, en zit niet iedere dag thuis te piekeren en te vervelen. En ik bouw op die manier weer een beetje ritme op
En mag zelf de renumeratie verzinnen... maar er is nog momenteel niet echt iets heel concreets, want ze moeten nog even kijken kwa tijdenen dagen, wordt waarschijnlijk 2x a 3x per week.
maar de vrouw van de broer van mijn stiefvader gaat voglend weekend op vakantie en as. zaterdag kan ik niet. Dus dat wordt waarschijnlijk eind september beginnen ermee.

quote:

Op woensdag 8 september 2010 12:57 schreef Dagoduck het volgende:

[..]

Dat weet ik dus niet..

Ik herken het wel een beetje hoor! Ik heb telefoneren ook tijden echt beyond vervelend gevonden. En waarom? Geen idee, het geeft gewoon een vervelend gevoel.
Maar zoals al eerder gezegd in dit topic: oefening baart kunst. En accepteren dat het misschien voor "ons soort mensen" wat moeilijker kan zijn. .

[ Bericht 4% gewijzigd door DeepChord op 08-09-2010 23:00:06 ]

quote:

Op woensdag 8 september 2010 18:24 schreef francis998 het volgende:

[..]

En daarna op het eind nog ff over het autisme, maar we hadden te weinig tijd over. Maar volgens haar speelt er degelijk wel autisme bij mij, en ze wil me dus evt. als het mij wat lijktnaar een autisme centrum doorverwijzen om ermee om te leren gaan enzo.

Maar daar gaf ik aan dat ik toch mijn twijfels heb over het nut ervan, want ik leef er dus al 23 jaar mee..en ik loop soms wel goed vast, maar over het algemeen als ik funccioneer(dus werk enz.) kost het me wel moeite maar valt het reuze mee.

Die instelling had ik zelf ook een beetje. Uiteindelijk ben ik toch de diagnose mallemolen ingegaan, met als achterliggende gedachte dat alle extra kennis die ik over mezelf vergaar meegenomen is.
Ondanks dat wat ze bij het Leo Kanner huis mij niet super overdreven verder heeft geholpen, heb ik het toch wel als prettig ervaren. En misschien helpt het jou wél verder, al is het maar een beetje. .

quote:

Op woensdag 8 september 2010 22:59 schreef DeepChord het volgende:

[..]

Die instelling had ik zelf ook een beetje. Uiteindelijk ben ik toch de diagnose mallemolen ingegaan, met als achterliggende gedachte dat alle extra kennis die ik over mezelf vergaar meegenomen is.
Ondanks dat wat ze bij het Leo Kanner huis mij niet super overdreven verder heeft geholpen, heb ik het toch wel als prettig ervaren. En misschien helpt het jou wél verder, al is het maar een beetje. .

ja, maar de diagnose kan ook het bij het riagg gedaan worden, en daar kan ik ook allerlei cursussen enzo doen. dat vertelde de psycholoog mij vandaag. En deels heb ik dat toch liever, om meerdere redenen. Waaronder het dicht bij huis zijn van het riagg.
En het is niet dat ik het niet bereid ben naar zo'n autismecentrum te gaan hoor, maar ik zie de meerwaarde niet zo zeer. Zowieso is het momenteel zeer lastig om de dingen in de praktijk te "testen".
En kwa funccioneren valt het bij mij meestal wel mee, op het feit na dat ik bij (heel) grote veranderingen een soort van depressief achtig wordt, en eigenlijk bijna altijd vrij neerslagtig/somber ben.
En daarom lijkt het mij beter gewoon bij het riagg te blijven.

maar goed ik mag over ongeveer 2 weken weer gaan en dan even samen met de psycholoog kijken naar wat voor mij het beste is, en hoe het hele molentje verder gaat lopen.

Ik ben al blij met het feit dat ik vandaag toch al wat meer duidelijkheid heb

Jee...zondag rond 3 uur kan ik mijn eerste computerles gaan geven alleen ik heb echt geen idee wat nou een redelijk renumeratie kan zijn .
En het mooie is het is op 20 min. fietsen dus dat helpt al een beetje mijn conditie bij te werken, want momenteel schaam ik me echt voor mijn conditie

[ Bericht 13% gewijzigd door francis998 op 09-09-2010 15:23:28 ]