Depressie & Angst #2

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 19:50 schreef DeZoektocht het volgende:
oja wat me ook zo ontzettend frustreert is dat alle kennis in de wereld je niet van een depressie af kan helpen. er moet toch een uitweg zijn?

Ja, kappen met piekeren en denken zoals je dus al aangaf, dat je dan in een soort staat van verlichting komt
Maar zo simpel is dat dus niet Omdat dat denken zo erin zit... je ego beheerst je leven, omdat je er gewoon mee opgegroeid bent. Dus give yourself a break, je kan er niet eens zoveel aan doen dat het zo ver gekomen is

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 18:59 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ik gebruik spiritualiteit ook om mijn depressie te verminderen. Dan heb ik het vooral over mindfulness, meditatie, Yoga/Bodybalance en principes uit het Boeddhisme Ook al is het niet genoeg om helemaal uit mijn depressie te komen, het helpt wel om bijvoorbeeld minder te piekeren, meer in het nu aanwezig te zijn, minder in mijn hoofd te zitten etc

Het mooie is, veel mensen vinden spiritualiteit altijd zweverig en vreemd en zo, maar het werkt wel, heb ik ook ontdekt ! Wij in het westen zijn veel te ver doorgeslagen in het rationele, dat oosten met al die rare toestanden van meditatie, haha daar lachen we om, dat maakt je alleen maar onproductief, die tijd kan je beter besteden. Maar we zijn onszelf daardoor alleen maar voorbij gelopen. Geestelijke rust is gewoon heel belangrijk, hoe maakt geen flikker uit.

[ Bericht 2% gewijzigd door Stefanovich op 21-10-2010 15:47:50 ]

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 19:50 schreef DeZoektocht het volgende:
oja wat me ook zo ontzettend frustreert is dat alle kennis in de wereld je niet van een depressie af kan helpen. er moet toch een uitweg zijn?

Hersenprik kan depressiviteit genezen

Zal nog wel jaren duren, en wie weet komt het er wel nooit

@Stefanovich : lees nu pas wat een "jonkie" je nog bent. Petje af voor de waardevolle bijdragen van jouw hand die ik zoal ben tegengekomen!

Mindfulness. Heb een tijdje geleden daar een DVD van bekeken en hoewel ik nu niet depressief ben vond ik het wel waardevol. Altijd maar druk druk druk en altijd maar haasten. Als dat de bedoeling was, dan werden we wel geboren met roller skates in plaats van voeten.

Dankje

Ik wil ff iets kwijt over mij, vandaag met de neus op de feiten gedrukt.
Ik las net iets over een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, wat ook wel lijkt op sociale faalangst, sommige wetenschappers vinden dat dat hetzelfde is, maar volgens mij heb ik daar last van... dat daaruit mijn depri gevoelens komen.
Ik wil wél graag contact met mensen, ik wil graag een keer liefde ervaren, echt zoenen met een meisje die ik heel leuk vind, echt contact hebben met mensen waarin ik mijzelf kan zijn.... dat mis ik totaal. Ik heb vaak gedachten van wat moet ik nu zeggen etc en dan klap ik helemaal dicht.
Dit geeft mij weer nare gevoelens en achteraf ben ik dan weer hard tegen mijzelf, het is een soort vicieuze cirkel...
Zoals ik al zei ik heb nog maar weinig vrienden, maar dat ligt dan ook totaal aan mijzelf, ik hou mensen op een afstandje van mij omdat ik bang ben te falen, of niet sociaal capabel genoeg ben. Vermijdingsgedrag dus.. Enige waar ik het meest mijzelf kan zijn is bij een goede vriend en thuis, maar dan niet eens helemaal.
Zelfs thuis heb ik periodes gehad dat ik last had van zulke angsten...
Slaat nergens op eigenlijk.
Maar tis niet zo dat ik totaal niet sociaal ben of zo, ik kom ook nog wel elke dag in contact met mensen en meestal ervaren mensen mij volgens mij wel als sociaal, maar tussen mijn oren heb ik dat gevoel totaal niet.
Zo kreeg ik net een sms van een kameraad om te gaan chillen bij een 2 meisjes, waarvan ik er 1 wel leuk vind(al heeft ze al een vriend) maar ik ben niet gegaan omdat ik nu niet lekker in mijn vel zit en er gewoon tegenop kijk, ik kan dan gewoon totaal niet mezelf zijn als ik daar heen ga, voel me constant geremd en incapabel...
Ik heb wel een tijdje gehad van, fuck it ik heb er geen zin meer in, schijt wat anderen van mij denken, maar ik vind het zo moeilijk die instelling vast te houden.....
Dit maakt mij best eenzaam, waardoor ik weer depri ben(niet altijd, maar elke dag wel een tijdje) Maar goed, dit remt mij dus op sociaal gebied en remt mij eigenlijk totaal in mijn leven, ik word passief, weet niet meer wat te doen, ben heel besluiteloos geworden... word er gek van. Ik heb veel meer in mij dan ik nu eruit haal.
Dit gevoel van minderwaardigheid en die faalangst is denk ik ontstaan in mijn jeugd, waar ik nogal vaak afgewezen ben..... wat te doen? Miss maar eens tijd om aan de bel te trekken bij een psych. Maar ik heb ook steeds het gevoel dat ik het zelf op MOET/Kan lossen...
Ik vind het aan de ene kant wel lastig om mijzelf zo'n stempel op te drukken van die stoornis of fobie, want ik heb ook momenten dat ik er totaal geen last van heb, en ik merk dat het echt tussen de oren zit. Maar het lukt me niet om het echt op te lossen.
Ik ben ook nogal passief met hulpzoeken, doe dat ook niet makkelijk, mede ook omdat hier thuis al genoeg problemen zijn, maar goed ik kan ook nog altijd naar een studenten psych gaan of zo...

[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 23-10-2010 23:35:49 ]

Vampje komt hier ook weer vorozichtig binnen geschuifeld

Vamp

_{Hmm. Ik moet de huisarts bellen voor een doorverwijzing voor psychologische hulp, maar ik durf niet.}

quote:

Op zondag 24 oktober 2010 20:18 schreef Swietje het volgende:
Vamp

_{Hmm. Ik moet de huisarts bellen voor een doorverwijzing voor psychologische hulp, maar ik durf niet.}

Die stap is inderaad erg lastig, maar probbeer toch alle moed te verzamelen en eventueel aan een bekende te vragen of hij/zij er bij kan zijn als je gaat bellen.

quote:

Op zondag 24 oktober 2010 20:18 schreef Swietje het volgende:
Vamp

_{Hmm. Ik moet de huisarts bellen voor een doorverwijzing voor psychologische hulp, maar ik durf niet.}

Al eeuwenaan het tobben en ik merk dat het steeds makkelijker niet lekker gaat... Binnenkort lichttherapie kijken of dat wat verbetering brengt en anders toch maar een stapje verder...


Lang verhaal in het kort

Schijnbaar al jaaaaren ( sinds het overlijden van mijn mama in 1990) af en aan depressieve periodes, maar nooit sterk genoeg om er wat aan te doen...Bij een paar thereapeuten terecht gekomen maar de klik was er niet ( 1 vond dat ik gewoon geeen verdriet meer om mijn mama mocht hebben) en een paar jaar geleden chrinisch depressief met een functioneringspercentage van 50% bevonden..Toen niet aan de medicatie, want borstvoeding ging hartstikke goed en eigenlijk ws dat het enige wat uit mezelf goed ging dus trots....
Nu weer gekeken of er geen medicatie aan te pas moest komen maar " men" vond van iet... En eigenlijk na dat geberuen met Kamerling voel ik een soort angst om heel snel terug te vallen zeg maar...Tel daar een ontzettende reaktie op de wiiselingen van den seizoenen bij op en t is compleet....

Ik heb besloten dat ik meer aan mezelf moet gaan werken, want zo goed voel ik me niet
Ik ga ontslag nemen bij me bijbaantje bij de albertheijn en ik ga me beter op school en mezelf focussen en alleen maar leuke dingen proberen te doen.... en me focussen om me toekomstige therapie waar ik nog steeds de uitnodiging niet van heb

Jammergenoeg dan wel wat minder geld maar dat overleven we ook wel weer!!

Achja steeds een stapje beter?

@Swietje: Het is moeilijk om de huisarts te bellen voor zo'n doorverwijzing, maar als je het gedaan hebt dan geeft het denk ik wel een stuk rust dat je nu echt aan je problemen kunt gaan werken, dat je de eerste stap hebt gezet. Althans, zo voelde dat voor mij wel.

@Vamperotica, waarom vond men dat er nu geen medicatie aan te pas hoefde te komen? Sterkte ermee!

@Piertjj, dat klinkt als een verstandige beslissing! Succes ermee!

Ik kijk reikhalzend uit naar donderdagmiddag, als ik intakegesprek heb met mijn groepstherapeuten en hopelijk krijg te horen wanneer ik nou eens echt mag beginnen met de therapie. Want duurt allemaal wel erg lang.

Verder kan ik echt merken dat ik de afgelopen weken over mn grenzen ben heen gegaan om die eerste periode van school met succes af te ronden, want slaap echt als een klein kind. Ging gisteren om half 11 naar bed en kwam er vanmiddag om kwart over 12 uit. En dan ben ik rond etenstijd alweer moe...

Maar wel fijn dat ik daar nu gewoon de tijd voor heb en weer even tijd voor heb en tot rust kan komen. En dan gaan we het volgende periode niet weer zo doen.

Vamp, wat rottig dat het zo gaat! Sterkte

Piertjj, goed dat je voor jezelf kiest

Sylvana, je hebt gelijk, als ik een doorverwijzing heb dan voelt dat zeker als een opluchting en een stapje in de goede richting, maar ja, die stap zetten is moeilijk. De eerste stap heb ik al gezet (mijn ouders op de hoogte stellen dat ik hulp wil, want ik wil het niet achter hun rug om doen) en dat was het moeilijkste ooit... dus dit moet ik ook kunnen...
Ik hoop dat de therapie je gaat helpen! En ik hoop dat je het de volgende periode wat rustiger hebt!
_{Dat urenlang kunnen slapen is wel heel herkenbaar... Ik slaap regelmatig 12 uur op een nacht en nog ben ik niet uitgerust}

Goed dat je het al tegen je ouders gezegd hebt, dat lijkt me ook al een hele stap ja.

Zodra het rooster van volgende periode online staat ga ik met mijn Slber bekijken wat ik wel en niet op school ga volgen, wat ik thuis ga doen etc, om zo iig de druk in de lesweken wat te verminderen. En dan voor de tentamenweken maar goed plannen en niet alles op het laatste moment doen.

En idd hopen dat de therapie werkt.

Ik stond er ergens ook een beetje van te kijken... van een functioneringspercentage van 5o% naar geen medicatie nodig vond ik nogal een grote stap...Maar dat was een beslissing van een maand of 3 geleden en ik voelde me toen ook stukken beter...Sinds het weer echt aan het veranderen is voel ik het slechter gaan...Even kijken wat de lichttherapie doet en anders weer even aan de bel trekken, ondertussen wel zo 2 wekelijks een gesprekje, dus de lijntjes zijn kort

Ik hoop voor je dat de lichttherapie werkt dan. Dat is wel fijn als de lijntjes kort zijn en je aan de bel kunt trekken als het nodig is.

Sylvana, wat je van plan bent met je studie klinkt heel goed. En ik duim voor je dat de therapie gaat helpen

Vamp, ook voor jou duim ik dat de therapie gaat helpen!

Ik heb bericht gehad van de therapie
1dec heb ik een intake dat 3 uur duurt.. heeft iemand ervaring ermee ik heb geen flauw idee wat ze me 3 uur lang willen vragen hahaha

Fijn dat je duidelijkheid hebt Mijn intake duurde 2 uur en daarin is mijn levensgeschiedenis besproken, wat er dus allemaal is gebeurd in mn leven, sinds wanneer ik depressief ben, hoe een depressie bij mij eruit ziet, welke therapieën ik al gehad heb, wat ik graag zou willen etc. Ook zijn er een paar testen afgenomen, vragenlijsten die ik moest invullen enzo.

Zo'n intake lijkt me echt verschrikkelijk! Maar toch fijn dat het dan eindelijk gaat gebeuren Piertjj

_{Ik voel me echt zo verschrikkelijk rot en ik zou willen dat er na al die jaren eens een eind aan kwam, maar ik zit zo in de knoop en ik vind het zo eng... Ik stel maar uit. Daar baal ik ook weer van...}

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 10:01 schreef Swietje het volgende:
Zo'n intake lijkt me echt verschrikkelijk! Maar toch fijn dat het dan eindelijk gaat gebeuren Piertjj

_{Ik voel me echt zo verschrikkelijk rot en ik zou willen dat er na al die jaren eens een eind aan kwam, maar ik zit zo in de knoop en ik vind het zo eng... Ik stel maar uit. Daar baal ik ook weer van...}

Je mag het ook eng vinden.... dat is het ook! Maar van niets doen wordt het alleen maar erger...sprak zij uit ervaring

Ik ben net dit topic tegengekomen, en lijkt me wel interresant. Ik ben in ieder geval niet de enige met een depressie.

Nou, laat ik me maar eens voorstellen, naam hou ik liever voormezelf, maar ik ben dus francis998, ik ben 24 jaar, en zit momenteel in mijn 3e of 4e zware depressie.
De eerste had ik op mijn 14/15e levensjaar, ben toen 3x naar de psycholoog gegaan, maar het beviel me niet en ik zelf merkte niks van depressie, nu achteraf wel.
En daarna heb ik nogmaals een depressei gehad, alles werdt met teveel, waaronder school en stage. Toen mee gestopt en uitendelijk bij een psycholoog geweest en uiteindelijk opleiding en stage afgerond.
Daarna ging alles wel weer goed, ben er toen 1 jaar tussenuit gegaan naar familie in het buitenland, en daarna weer teruggekeerd om spullen te pakken en vertrekken uit nederland.
Eenmaal daar ging het in het begin redelijk, maar het werdt steeds zwaarder en begon weer weg te zakken, had de neiging om teveel uit te gaan daar, en teveel te drinken. Nog geen alcoholisme maar had wel de neiging om alles weg te zuipen. Ook begonnen met roken en die 2 samen maakten alles nog erger.
Daarna maar teruggekomen naar nederland en toen weer in een superzware depressie gekomen. Waar ik nog in zit, en soms even een paar daagjes uit weet te komen maar daarna weer wegzak.

Inmiddels weer in behandeling bij de psycholoog waar ik me soms het nut van praten afvraag. Verder ook nog eens de diagnose PDD-NOS gekregen, wat wel een hoop verklaart.
Maar nu moet ik dus een keuze maken tussen weer teruggaan naar familie of in nederland blijven, wat dus niet lukt en de depressie nog erger maakt.

Zo, dit is mijn verhaal in een notendop(het is toch vrij lang nog)

Goed dat je je verhaal hier deelt francis Waarom kun je niet hier in Nederland blijven dan? Kun je niet eerst hier een goede behandeling zoeken, waarbij je niet alleen praat, maar ook actief aan de slag gaat? En als je dan weer uit je depressie bent weer teruggaan naar dat andere land?

Hier heb ik een erg matige week. Maandag was helemaal apathisch, gisteren was wel redelijk oke, maar niet echt geweldig en vandaag wil het ook niet echt lukken. Heb vakantie, maar moet veel leren voor tentamen, nog een presentatie voorbereiden en 2 reflectieverslagen maken. Ben wel elke dag zo'n 1.5-2 uur dat tentamen aan het leren, maar verder kom ik nergens aan toe. Maandag zelfs niet eens gedoucht en aangekleed en mijn avondeten was ook mijn ontbijt en lunch. Vandaag wel gedoucht en aangekleed, maar alleen nog een peer en een paar chocoladepepernoten gegeten. Niet echt gezonde maaltijden dus. Met het huishouden loop ik ook ontzettend achter, er moet echt hoognodig schoongemaakt en gestreken worden, maar het wil gewoon echt niet En ik had gehoopt dat ik in de vakantie tijd en energie had om wat leuke dingen te doen, maar daar komt het ook helemaal niet van

Morgen intakegesprek met groepstherapeuten, dus dan ben ik ook de hele middag weer druk daarmee..

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 15:45 schreef Sylvana het volgende:
Goed dat je je verhaal hier deelt francis Waarom kun je niet hier in Nederland blijven dan? Kun je niet eerst hier een goede behandeling zoeken, waarbij je niet alleen praat, maar ook actief aan de slag gaat? En als je dan weer uit je depressie bent weer teruggaan naar dat andere land?

Ik kan wel blijven, alleen mijn leven is hier gewoon zo anders als daar. Het zijn ook 2 totaal verschillende culturen. Daar leef heel erg naar buiten toe in een grote groep.
En familie zie je veel vaker en je doet heel veel samen enzo, en hier tja, is dat niet mogelijk want we zijn hier met 2 personen.
1 ouder gezin en familie en vrienden tegelijk, en de pdd-nos maakt het allemaal niet makkelijker.
En ik heb gewoon altijd standaard last van herfst/winterdepressies.

Maar goed, verder tja is de keuze zo lastig vanwege het hier willen zijn voor studie en het buitenland vanwege levensstijl en studiemogelijkheden daar valllen zeer zwaar tegen.

En nu wordt er ook met de psycholoog gekeken naar wat goede opties voor mij zijn en we zijn ook heel erg bezig met zelfonderzoek ivm. toekomstige studie en of werk en ontdekken waar ik heen wil met mijn leven ...alleen het is heel lastig aangezien ik de meeste doelen al heb bereikt of totaal heb geannuleerd doordat ik al mijn interesse in bijna alles kwijt ben door de stomme depressie.

quote:

Hier heb ik een erg matige week. Maandag was helemaal apathisch, gisteren was wel redelijk oke, maar niet echt geweldig en vandaag wil het ook niet echt lukken. Heb vakantie, maar moet veel leren voor tentamen, nog een presentatie voorbereiden en 2 reflectieverslagen maken. Ben wel elke dag zo'n 1.5-2 uur dat tentamen aan het leren, maar verder kom ik nergens aan toe. Maandag zelfs niet eens gedoucht en aangekleed en mijn avondeten was ook mijn ontbijt en lunch. Vandaag wel gedoucht en aangekleed, maar alleen nog een peer en een paar chocoladepepernoten gegeten. Niet echt gezonde maaltijden dus. Met het huishouden loop ik ook ontzettend achter, er moet echt hoognodig schoongemaakt en gestreken worden, maar het wil gewoon echt niet En ik had gehoopt dat ik in de vakantie tijd en energie had om wat leuke dingen te doen, maar daar komt het ook helemaal niet van

Morgen intakegesprek met groepstherapeuten, dus dan ben ik ook de hele middag weer druk daarmee..

En mischien heb je het wel nodig om die 2 dagen rustig aan te doen. En ach, 2 dagen niet optimaal eten daar gaat niemand aan dood. Net zoals douchen iedere dag douchen is ook niet nodig, ik heb ook dagen dat ik alleen in pijama loop.

Lastige situatie Francis., dat getwijfel gaat eeb depressie niet zomaar weg, weet ik uit ervaring. Veel sterkte hopelijk komt er snel een oplossing.