R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hmm... niet van dingen balen is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je zegt dat je wel afleiding hebt op je werk, maar dan weer moe en gespannen thuis. Het lijkt me sowieso niet goed als je moe thuiskomt van je werk? Zegmaar, als ik van mijn werk moe thuis kom, dan betekent dat dat het niet goed ging, of dat ik te weinig te doen had. Als ik een goeie werkdag heb gehad en gewoon lekker de hele dag heb gewerkt, ben ik daarna niet moe, althans niet moe als in geen puf/nergens meer zin in hebben. Heb je het wel naar je zin op je werk? Of denk je dat het daar niet aan ligt?quote:Op zondag 17 oktober 2010 21:24 schreef Bos81 het volgende:
Ik moet weer even kwijt, want ik voel me weer te somber naar mijn zin.
Dus heb dit net even uit proberen te tikken
Ik weet het gewoon niet, ik probeer positief te denken, probeer te lachen, probeer dingen te doen. Maar het lukt gewoon niet zoals ik wil. Misschien denk ik toch gewoon TE negatief en moet me er niets van aantrekken en accepteren dat het zo nu eenmaal gaat en dat het eigenlijk helemaal niet zo slecht gaat. Maar toch voelt het gewoon niet goed en kan ik gewoon niet tevreden zijn.
De psychiater zegt ook dat ik niet zoveel moet balen van dingen die niet goed gaan en mezelf er niet zoveel de schuld van geven, maar ja ik denk dat dat al in mijn systeem zit en er moeilijk uit te krijgen is
En ook iedereen zegt dat ik lief en aardig ben en een goede jongen. Ik zeg niet dat ze ongelijk hebben, maar iedere keer dat ik dat hoor, ga ik me weer somber voelen, kan er gewoon niet goed me overweg…
Al met al weet ik dus echt niet hoe het verder moet. Ik weet wel dat ik niet alleen sta, maar toch moet ik er uiteindelijk zelf uitkomen, hoe zwaar het ook is.. Ik heb wel goede momenten zeker als ik even aan het werk ben en daar voldoende afleiding kan vinden en dingen kan doen, waar ik goed in ben, maar dan kom ik thuis moe en een beetje gespannen en zakt mijn gemoedstoestand weer flink in.
Ik zou echt willen dat het weer ging zoals vroeger en ik gewoon alles met plezier kon doen en zonder angstgevoelens..En weinig me te veel was. Nu heb ik gewoon snel de neiging en het gevoel dat ik dingen niet aandurf en dat op bed liggen de enige oplossing is..
En kan je geen afleiding zoeken na je werk, bijvoorbeeld gezellig met iemand gaan eten of naar de bios ofzo? Want als je dan moe thuis zit, ben je ook sneller geneigd om op bed te gaan liggen. Maar dat is niet de oplossing, en dat weet je zelf ook. Gewoon maar gaan slapen is heel verleidelijk als je depri bent, want dan gaat de tijd sneller (althans, daarom deed ik het altijd). Maarja, het lost niks op, want de volgende dag voel je je nog even kut.
Je zegt ook dat het vroeger beter ging, dat je geen angstgevoelens had. Waarom is het dan misgegaan? (ik weet niet of je dat al eens hebt gezegd in dit topic) En waarom heb je dan het idee dat je dingen niet aandurft?
Ik ben benieuwd naar je verhaal
Had hier nog helemaal niet op gereageerd, maar dankjewelquote:Op maandag 6 september 2010 06:49 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
[...]
IK ben blij dat je het weer een beetje ziet zitten
Het gaat nu heel erg goed en ik denk dat ik wel met zekerheid kan zeggen dat ik uit mijn depressie ben. Alhoewel die toch wel een dikke 10 maanden heeft geduurd. Het is nog niet helemaal afgesloten denk ik, want ik ben toch altijd weer bang dat ik terugval. Maar voorlopig gaat het goed. Ik merk wel dat ik veel feller ben tegen mensen die niks van een depressie begrijpen. Die bij voorbaat al zeggen dat dat zulke kansloze mensen zijn enzo. Er lopen veel mensen zonder inlevingsvermogen rond, helaas. Maar ik hoop iig dat dat taboe zal verdwijnen en dat mensen worden begrepen. Dat zou heel mooi zijn
Nee ik denk niet dat het aan me werk ligt. Ik heb het er wel naar mijn zin al is het maar 1 x 3 en 2 x 2 uur (werk op 2 verschillende plaatsen, beide vrijwillig).quote:Op maandag 18 oktober 2010 00:19 schreef Eva4Evah het volgende:
[..]
Hmm... niet van dingen balen is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je zegt dat je wel afleiding hebt op je werk, maar dan weer moe en gespannen thuis. Het lijkt me sowieso niet goed als je moe thuiskomt van je werk? Zegmaar, als ik van mijn werk moe thuis kom, dan betekent dat dat het niet goed ging, of dat ik te weinig te doen had. Als ik een goeie werkdag heb gehad en gewoon lekker de hele dag heb gewerkt, ben ik daarna niet moe, althans niet moe als in geen puf/nergens meer zin in hebben. Heb je het wel naar je zin op je werk? Of denk je dat het daar niet aan ligt?
Ik ben gewoon vaak te moe om meteen na mijn werk iets te doen, ;s avonds kan nog wel (ben altijd rond 12 of 13 uur klaar met werken). Soms lucht dat op, soms is het gewoon net te veel van het goede. Hangt er gewoon van af hoe ik me voel en wat ik doe.quote:En kan je geen afleiding zoeken na je werk, bijvoorbeeld gezellig met iemand gaan eten of naar de bios ofzo? Want als je dan moe thuis zit, ben je ook sneller geneigd om op bed te gaan liggen. Maar dat is niet de oplossing, en dat weet je zelf ook. Gewoon maar gaan slapen is heel verleidelijk als je depri bent, want dan gaat de tijd sneller (althans, daarom deed ik het altijd). Maarja, het lost niks op, want de volgende dag voel je je nog even kut.
Het is vooral misgegaan toen ik het huis uit ging en meer op mezelf (lees begeleid) ben gaan wonen. Ook kreeg ik op mijn toenmalige werkplek meer verantwoordelijk heid, wat te veel spanning met zich mee bracht. TOen die werkplek wat al bekend was, ophield ben ik ergens anders gaan werken, waar ik totaal niet op mijn plaats was. Daardoor ben ik waarschijnlijk depressief geraakt.quote:Je zegt ook dat het vroeger beter ging, dat je geen angstgevoelens had. Waarom is het dan misgegaan? (ik weet niet of je dat al eens hebt gezegd in dit topic) En waarom heb je dan het idee dat je dingen niet aandurft?
Ik ben benieuwd naar je verhaal
En waarom ik dingen niet aandurf, weet ik gewoon weg niet, ben gewoon erg gespannen als ik de deur uit moet voor een simpel iets als boodschappen doen, wist ik maar waaraan dat lag, dan kon ik er misschien iets aan doen.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Komt de angst en vermoeidheid niet door de depressie, die zelf veroorzaakt is door die teleurstellingen op je werk?quote:Op maandag 18 oktober 2010 01:48 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Nee ik denk niet dat het aan me werk ligt. Ik heb het er wel naar mijn zin al is het maar 1 x 3 en 2 x 2 uur (werk op 2 verschillende plaatsen, beide vrijwillig).
[..]
Ik ben gewoon vaak te moe om meteen na mijn werk iets te doen, ;s avonds kan nog wel (ben altijd rond 12 of 13 uur klaar met werken). Soms lucht dat op, soms is het gewoon net te veel van het goede. Hangt er gewoon van af hoe ik me voel en wat ik doe.
[..]
Het is vooral misgegaan toen ik het huis uit ging en meer op mezelf (lees begeleid) ben gaan wonen. Ook kreeg ik op mijn toenmalige werkplek meer verantwoordelijk heid, wat te veel spanning met zich mee bracht. TOen die werkplek wat al bekend was, ophield ben ik ergens anders gaan werken, waar ik totaal niet op mijn plaats was. Daardoor ben ik waarschijnlijk depressief geraakt.
En waarom ik dingen niet aandurf, weet ik gewoon weg niet, ben gewoon erg gespannen als ik de deur uit moet voor een simpel iets als boodschappen doen, wist ik maar waaraan dat lag, dan kon ik er misschien iets aan doen.
Eigenlijk zou der psych je moeten kunnen helpen om de problemen uit elkaar te rafelen, zodat je ze per stuk kan oplossen ipv dat je probeert ineens der hele warboel op te lossen.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Weet ik echt niet, zou goed kunnen. Moet ik het toch eens met haar over hebben. Maar ik heb haar deze week al gezien, zie haar pas weer over 3.5 week.quote:
[..]
Komt de angst en vermoeidheid niet door de depressie, die zelf veroorzaakt is door die teleurstellingen op je werk?
Eigenlijk zou der psych je moeten kunnen helpen om de problemen uit elkaar te rafelen, zodat je ze per stuk kan oplossen ipv dat je probeert ineens der hele warboel op te lossen.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Dat isa wel lang. Kan je tussendoor bellen? Lijkt mee wel handig als je je zo voeltquote:Op maandag 18 oktober 2010 01:56 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Weet ik echt niet, zou goed kunnen. Moet ik het toch eens met haar over hebben. Maar ik heb haar deze week al gezien, zie haar pas weer over 3.5 week.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik heb natuurlijk andere begeleiders, die kunnen me wellicht ook helpen die zie ik komende week nog wel.quote:
[..]
Dat isa wel lang. Kan je tussendoor bellen? Lijkt mee wel handig als je je zo voelt
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Ok, ik hoop dat het lukt!quote:Op maandag 18 oktober 2010 02:04 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Ik heb natuurlijk andere begeleiders, die kunnen me wellicht ook helpen die zie ik komende week nog wel.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Wat Murmeli ook al schreef, probeer niet alles ineens op te lossen. Dat lukt helemaal niemand.
Ik heb daar zelf ook een handje van. Ik wil te veel dingen doen. En kom uiteindelijk tot niets omdat ik blijf proberen 33 uur in een 24 urige dag te proppen.
Ik heb daar zelf ook een handje van. Ik wil te veel dingen doen. En kom uiteindelijk tot niets omdat ik blijf proberen 33 uur in een 24 urige dag te proppen.
Ja, ik weet hetquote:Op maandag 18 oktober 2010 07:25 schreef caroline88 het volgende:
Wat Murmeli ook al schreef, probeer niet alles ineens op te lossen. Dat lukt helemaal niemand.
Ik heb daar zelf ook een handje van. Ik wil te veel dingen doen. En kom uiteindelijk tot niets omdat ik blijf proberen 33 uur in een 24 urige dag te proppen.
Ik wil gewoon te graag en zo snel mogelijk weer de persoon zijn voor mijn depressie, maar diep van binnen weet ik gewoon dat dat niet gaat lukken.. Dat is soms ook frustrerend..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Misschien word je die persoon wel nooit helemaal weer? En is die depressie ''gewoon'' onderdeel van de fase van je leven waar je je nu in bevind, en verteld het je iets over jezelf... Ik weet je situatie niet, maar denken over het verleden hoe het toen was maak je inderdaad gefrustreerd.quote:Op maandag 18 oktober 2010 20:13 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Ja, ik weet het
Ik wil gewoon te graag en zo snel mogelijk weer de persoon zijn voor mijn depressie, maar diep van binnen weet ik gewoon dat dat niet gaat lukken.. Dat is soms ook frustrerend..
Hoe houd ik het vol.. hmm ik denk ook dat ik niet echt erg depressief ben of zo, bij vlagen miss wel, maar ik voel me gelukkig ook nog vaak goed. Maar dat is miss het verraderlijke, dat ik daardoor juist maar een beetje blijf aankloten met mijn leven en geen echte stappen onderneem om er wat aan te doen. Daarbij komt ook nog onzekerheid en faalangst, waar ik last van heb, dat remt me in mijn leven, en het weerhoud mij om bepaalde dingen te ondernemen,. Ik ben ook nog jong(20) en het hoort ook wel een beetje bij de leeftijd(word vaak gezegd), ik heb geen idee wat ik wil en zo, maar wat je zegt, het beste is gewoon om eens nieuwe dingen te proberen/ondernemen.quote:Op zondag 17 oktober 2010 21:01 schreef Eva4Evah het volgende:
[..]
Bah, wat naar.Al 3 jaar? Hoe hou je dat vol? En hoe komt het dan dat je een leeg leven hebt en weinig vrienden? Is het niet iets om bij een vereniging te gaan? (en dan niet zeggen dat dat niks voor je is, dat dacht ik ook altijd, maar er is voor ieder wat wils).
Probeer er iig achter te komen waarom het niet gaat zoals jij wil, en ga er dan zsm wat aan doen. En hou ons op de hoogte en post gewoon als je iets kwijt moet
Wat je trouwens in een andere post zei over taboe op depressie, dat is inderdaad vervelend, ik hoor wel eens reacties van mensen om mij heen, niet zozeer aan mij gericht, maar int algemeen, van ach je moet je niet zo druk maken, ga eens leven en zo, of van je moet je niet zo aanstellen... nou doet mij dat niks hoor, maar dat geeft wel aan hoe mensen erover denken en dat kan het voor mensen lastig maken om ook die stap naar hulp te zetten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Stefanovich op 19-10-2010 01:29:49 ]
Ja, daar heb je wel gelijk in. Maar ja ik wil gewoon weer kunnen genieten van dingen, dat doe ik nu ook wel eens, maar meestal duurt het maar even en dan ben ik daarna weer somber. Gewoon weer lekker dingen kunnen doen, niet angstig voelen, gewoon overdag dingen doen en niet op bed belanden. Natuurlijk is de kans groot dat ik nooit helemaal meer de oude wordt, maar ik wil absoluut niet zo blijven zoals het nu is.quote:
[..]
Misschien word je die persoon wel nooit helemaal weer? En is die depressie ''gewoon'' onderdeel van de fase van je leven waar je je nu in bevind, en verteld het je iets over jezelf... Ik weet je situatie niet, maar denken over het verleden hoe het toen was maak je inderdaad gefrustreerd.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Ik heb wat gedacht over dat taboe. ik denk dat de oorzaak daarvan heel erg in de beeldvorming ligt. Ja, ze hebben het over een grijze sluier, en continue 'down' voelen. maar ze zeggen niets over hoe het echt is:
het feit dat je nergens meer plezier aan kan beleven
dat je niet kan genieten van je kinderen, en ze op dat moment eigenljk alleenmaar tot last zijn
dat je maar 1 ding tegelijk kan doen, als je je al ergens toe kan zetten
dat je s ochtends opstaat en opziet tegen de dag die komen gaat. dat je de uren telt tot het s avonds is en je weer kan gaan slapen. want dan ben je een dag dichterbij het eind van deze periode
dat je je ontbijt eet, omdat dat erbij hoort, maar dat je echt niet meer proeft wat je eet.
dat je dus s middags maar wat eet, omdat je licht in je hoofd en trillerig wordt door de lage bloedsuiker. en wederom niet echt meemaakt wat je eet.
dat je hele nare gedachtes hebt, en er niet warm of koud van kan worden
nee, dat vertellen ze er niet bij, want dat zou dan eng zijn of zo...
Ach ja, we moeten maar blij zijn dat de mensen niet weten hoe het voelt.
eva4evah, wat fijn dat je uit je depressie lijkt te zijn!
houden zo!
bos81, hoe herkenbaar! Als het even goed gaat, wil je erop vertrouwen dat het goed gaat, maar eigenlijk gaat het helemaal niet, waardoor de 'terugval' weer des te harder is. Heb je zelf al een idee in welke volgorde je de verschillende dingen wil aanpakken? Zou het helpen om een lijstje te maken met alles wat je dwarszit en dat dan te prioriteren?
Ben vorige week bij Arboarts geweest. Die ziet me voor het eind van het jaar niet beginnen aan reïntegratie. Dat geeft wel een boel rust. Veel eerder zou ik het zelf ook niet willen. Voelt niet goed. Het dal was erg diep, en daar moet je ook van recupereren. En dat kost ook tijd.
ik ben inmiddels op insteldosering. en het gaat goed! Nergens last van! en mijn dochter ook niet (via de borstvoeding). dus dat is erg fijn. Punt is nu alleen, hoe nu verder? Ik leefde hier erg naar toe (met de spanning van bijwerkingen bij mezelf en dochter), en nu is deze mijlpaal bereikt. En dan?
Deze medicatie geeft een rust in mijn hoofd die ik niet had kunnen verwachten (waar ik niet op durfde te hopen). Helemaal fijn. Het licht is ook weer aan, zeg maar. (Sluier goeddeels weg) Maar ik ben er zeker nog niet. Zeer weinig belastbaar en zo.
Wat moet ik dan nog verder doen? Gewoon wachten tot het beter gaat? Kan je zelf iets extra's doen om het herstel te bespoedigen? Ik vind het maar moeilijk. Je hebt niet echt een stappenplan met mijlpalen die je kan volgen. Dat je dan op je eigen tempo die mijlpalen kan afvinken en dat je weet waar je aan toe bent, of zo.
*Loslaten* *zennnn* *accepteren* *(volledige) controle is een illusie* en meer van zulks...
Donderdag weer afspraak met de psychiater. (Is een nwe, ben benieuwd. Academisch zkh, dus ieder halfjaar rouleren ze van plek.) Dan zullen we dat gaan bespreken. We gaan het meemaken.
Wat ik wel heel bijzonder vind, is hoe je ineens *patsboem* volledig emotioneel invalide raakt. Gewoon klaar. Gedaan. Er komt niets meer binnen, er gaat niets meer uit. Je wordt compleet stilgelegd door je systeem. Heel bizar. En dan maar heel langzaam en heel voorzichtig herstellen.
Ergens ben ik wel blij met de biploaire component. Dat maakt het een puur biologisch probleem. Het is een soort tijdbom, en als die gebarsten is, en je bent van je evenwicht af, kan je alleenmaar kunstmatig, door medicatie, stabiel gehouden worden. Heel simpel. Maar dat geeft hopelijk wel een soort bescherming tegen terugvallen. En dat geeft ook weer rust.
het feit dat je nergens meer plezier aan kan beleven
dat je niet kan genieten van je kinderen, en ze op dat moment eigenljk alleenmaar tot last zijn
dat je maar 1 ding tegelijk kan doen, als je je al ergens toe kan zetten
dat je s ochtends opstaat en opziet tegen de dag die komen gaat. dat je de uren telt tot het s avonds is en je weer kan gaan slapen. want dan ben je een dag dichterbij het eind van deze periode
dat je je ontbijt eet, omdat dat erbij hoort, maar dat je echt niet meer proeft wat je eet.
dat je dus s middags maar wat eet, omdat je licht in je hoofd en trillerig wordt door de lage bloedsuiker. en wederom niet echt meemaakt wat je eet.
dat je hele nare gedachtes hebt, en er niet warm of koud van kan worden
nee, dat vertellen ze er niet bij, want dat zou dan eng zijn of zo...
Ach ja, we moeten maar blij zijn dat de mensen niet weten hoe het voelt.
eva4evah, wat fijn dat je uit je depressie lijkt te zijn!
houden zo!bos81, hoe herkenbaar! Als het even goed gaat, wil je erop vertrouwen dat het goed gaat, maar eigenlijk gaat het helemaal niet, waardoor de 'terugval' weer des te harder is. Heb je zelf al een idee in welke volgorde je de verschillende dingen wil aanpakken? Zou het helpen om een lijstje te maken met alles wat je dwarszit en dat dan te prioriteren?
Ben vorige week bij Arboarts geweest. Die ziet me voor het eind van het jaar niet beginnen aan reïntegratie. Dat geeft wel een boel rust. Veel eerder zou ik het zelf ook niet willen. Voelt niet goed. Het dal was erg diep, en daar moet je ook van recupereren. En dat kost ook tijd.
ik ben inmiddels op insteldosering. en het gaat goed!
Nergens last van! en mijn dochter ook niet (via de borstvoeding). dus dat is erg fijn. Punt is nu alleen, hoe nu verder? Ik leefde hier erg naar toe (met de spanning van bijwerkingen bij mezelf en dochter), en nu is deze mijlpaal bereikt. En dan?Deze medicatie geeft een rust in mijn hoofd die ik niet had kunnen verwachten (waar ik niet op durfde te hopen). Helemaal fijn. Het licht is ook weer aan, zeg maar. (Sluier goeddeels weg) Maar ik ben er zeker nog niet. Zeer weinig belastbaar en zo.
Wat moet ik dan nog verder doen? Gewoon wachten tot het beter gaat? Kan je zelf iets extra's doen om het herstel te bespoedigen? Ik vind het maar moeilijk. Je hebt niet echt een stappenplan met mijlpalen die je kan volgen. Dat je dan op je eigen tempo die mijlpalen kan afvinken en dat je weet waar je aan toe bent, of zo.
*Loslaten* *zennnn* *accepteren* *(volledige) controle is een illusie* en meer van zulks...
Donderdag weer afspraak met de psychiater. (Is een nwe, ben benieuwd. Academisch zkh, dus ieder halfjaar rouleren ze van plek.) Dan zullen we dat gaan bespreken. We gaan het meemaken.
Wat ik wel heel bijzonder vind, is hoe je ineens *patsboem* volledig emotioneel invalide raakt. Gewoon klaar. Gedaan. Er komt niets meer binnen, er gaat niets meer uit. Je wordt compleet stilgelegd door je systeem. Heel bizar. En dan maar heel langzaam en heel voorzichtig herstellen.
Ergens ben ik wel blij met de biploaire component. Dat maakt het een puur biologisch probleem. Het is een soort tijdbom, en als die gebarsten is, en je bent van je evenwicht af, kan je alleenmaar kunstmatig, door medicatie, stabiel gehouden worden. Heel simpel. Maar dat geeft hopelijk wel een soort bescherming tegen terugvallen. En dat geeft ook weer rust.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
@Elbow: Zeer herkenbaar verhaal (de alinea's mbt overgeven (school), emetofobie/agorafobie). Psychologe, accupunctuur, medicijnen. Heb het allemaal gehad. Nu nog steeds aan anti-depressiva. Overigens geen last van depressies gehad, wel 'dipjes'.
Wat betreft alle andere klachten van users hier: Echt verschrikkelijk om sommige dingen te lezen. Hoop dat een ieder er op een of andere manier goed mee weet te leven en/of te overwinnen/achter zich te laten!
Wat betreft alle andere klachten van users hier: Echt verschrikkelijk om sommige dingen te lezen. Hoop dat een ieder er op een of andere manier goed mee weet te leven en/of te overwinnen/achter zich te laten!
Ik chill in de rimboe, ergens in een dal in het berggebied van Sichuan. Als ik niet op een stuk bamboe knauw, troll ik op Fok!
Ik heb echt geen idee meer. Er moet gewoon iets veranderen, want zo gaat het niet langer. Zolang het maar geen opname wordt, want dat zie ik echt niet zitten en volgens mij is dat nou ook wweer niet aan de orde, zo ver heen ben ik nu ook weer niet.quote:
bos81, hoe herkenbaar! Als het even goed gaat, wil je erop vertrouwen dat het goed gaat, maar eigenlijk gaat het helemaal niet, waardoor de 'terugval' weer des te harder is. Heb je zelf al een idee in welke volgorde je de verschillende dingen wil aanpakken? Zou het helpen om een lijstje te maken met alles wat je dwarszit en dat dan te prioriteren?
Ik heb de vorige keer al wat klachten op geschreven en neergelegd bij de psychiater, dat wil ik de volgende keer ook doen.
Sterktequote:Ben vorige week bij Arboarts geweest. Die ziet me voor het eind van het jaar niet beginnen aan reïntegratie. Dat geeft wel een boel rust. Veel eerder zou ik het zelf ook niet willen. Voelt niet goed. Het dal was erg diep, en daar moet je ook van recupereren. En dat kost ook tijd.
ik ben inmiddels op insteldosering. en het gaat goed!
Deze medicatie geeft een rust in mijn hoofd die ik niet had kunnen verwachten (waar ik niet op durfde te hopen). Helemaal fijn. Het licht is ook weer aan, zeg maar. (Sluier goeddeels weg) Maar ik ben er zeker nog niet. Zeer weinig belastbaar en zo.
Wat moet ik dan nog verder doen? Gewoon wachten tot het beter gaat? Kan je zelf iets extra's doen om het herstel te bespoedigen? Ik vind het maar moeilijk. Je hebt niet echt een stappenplan met mijlpalen die je kan volgen. Dat je dan op je eigen tempo die mijlpalen kan afvinken en dat je weet waar je aan toe bent, of zo.
*Loslaten* *zennnn* *accepteren* *(volledige) controle is een illusie* en meer van zulks...
Donderdag weer afspraak met de psychiater. (Is een nwe, ben benieuwd. Academisch zkh, dus ieder halfjaar rouleren ze van plek.) Dan zullen we dat gaan bespreken. We gaan het meemaken.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
@DaviniaHR, mag ik vragen welke medicatie u gebruikt?
Bipolair was uw diagnose? Dat maakt het extra interessant en dichterbij bij mijn persoonlijke probleem. maar wel benieuwd daarom 
Bipolair was uw diagnose? Dat maakt het extra interessant en dichterbij bij mijn persoonlijke probleem.
maar wel benieuwd daarom
Scarface, mijn diagnose was actieve depressie met bipolaire kenmerken. Maar daarmee heb ik dus geen 'normale' antidepressivum als medicijn.
Ik heb eerder in deze reeks het hele verhaal staan.
Mijn medicatie zal ik per pm mededele. Vind ik op de een of andere manier te prive om zo openbaar te zetten.
Ik heb eerder in deze reeks het hele verhaal staan.
Mijn medicatie zal ik per pm mededele. Vind ik op de een of andere manier te prive om zo openbaar te zetten.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Dankjequote:Op dinsdag 19 oktober 2010 17:07 schreef DaviniaHR het volgende:
Scarface, mijn diagnose was actieve depressie met bipolaire kenmerken. Maar daarmee heb ik dus geen 'normale' antidepressivum als medicijn.
Ik heb eerder in deze reeks het hele verhaal staan.
Mijn medicatie zal ik per pm mededele. Vind ik op de een of andere manier te prive om zo openbaar te zetten.
begrijpelijk maar ik wou je ook niet zo meteen een PM sturen eigenlijk daarom maar gepost.
IK vraag mij af hoe men hier tegenover spiritualiteit staat.
(Eckhart Tolle's Kracht van het Nu, MIndfulness, non-dualiteit, verlichting enzovoorts)
Dit omdat ik hier ontzettend veel over ben gaan lezen enz. om te proberen mijn 'problemen' op te lossen.
(Eckhart Tolle's Kracht van het Nu, MIndfulness, non-dualiteit, verlichting enzovoorts)
Dit omdat ik hier ontzettend veel over ben gaan lezen enz. om te proberen mijn 'problemen' op te lossen.
Ik heb me wederom aangemeld bij de hulpverlening voor een intake, en nou blijkt dat ik eerst zes weken lang een kennismakingstraject moet gaan volgen al voorbereiding voor de behandeling... WTF, daar zit ik dus ECHT niet op te wachten... zes weken is ook best lang :/ Iemand hier ervaringen mee?
quote:Ik gebruik spiritualiteit ook om mijn depressie te verminderen. Dan heb ik het vooral over mindfulness, meditatie, Yoga/Bodybalance en principes uit het Boeddhisme
IK vraag mij af hoe men hier tegenover spiritualiteit staat.
(Eckhart Tolle's Kracht van het Nu, MIndfulness, non-dualiteit, verlichting enzovoorts)
Dit omdat ik hier ontzettend veel over ben gaan lezen enz. om te proberen mijn 'problemen' op te lossen.
Ook al is het niet genoeg om helemaal uit mijn depressie te komen, het helpt wel om bijvoorbeeld minder te piekeren, meer in het nu aanwezig te zijn, minder in mijn hoofd te zitten etc
quote:bedankt voor je antwoordOp woensdag 20 oktober 2010 18:59 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ik gebruik spiritualiteit ook om mijn depressie te verminderen. Dan heb ik het vooral over mindfulness, meditatie, Yoga/Bodybalance en principes uit het Boeddhisme
IK weet niet ik denk dat ik er misschien een beetje in ben doorgeschoten.
IK heb namelijk een weeklang na een therapie in een soort van piekervaring gezeten, een staat van verlichting zo voelde het aan. Alles was leuk en had totaal geen angsten of stress meer
Maargoed nu zit ik dus in een depressie en mn angsten zijn ook weer terug
maal me dus helemaal kapot de hele dag over verlichting en ego's en non-dualiteit enzo omdat ik in de boeken van die mensen gewoon zoveel persoonlijke ervaringen herken.snap ook niet dat er daadwerkelijk mensen zijn die hun leven volgens een bepaalde theorie leiden die in 1 boek past, daar denk ik gewoon veel te veel voor na
