Een soort topickicken dus. Zoek je oude R&P posts op en vertel hoe het uiteindelijk is afgelopen!

Op 30 september 2000 schreef ik onder mijn ouder username in dit (http://forum.fok.nl/showtopic.php/19714/1/25) topic:

quote:

---

Hallo allemaal,
Ik heb ff een probleempje. Misschien heeft iemand dit ook meegemaakt of heb je tips, reageer dan. Het zit zo:

Al ruim een half jaar geleden had ik een vriendin, Manon. Na een paar weken ging het uit maar op een of andere manier betekende zij veel meer voor mij dan ik voor haar. Ik ben dus nog steeds gek van haar en kan haar maar niet uit mijn hoofd zetten. Nou heeft ze een paar weken nadat het uit was met mij een nieuw vriendje gekregen waar ze nu nog steeds mee heeft. Nadat het uit was heb ik haar bijna niet gesproken.

Ondertussen zit ze nu al 5 weken in Amerika (voor een jaar Highschool). Ik mis haar verschrikkelijk, maar gelukkig heb ik nog wel afscheid van haar genomen voordat ze weg ging. Ik had haar gebeld en we hadden een onwijs gezellig en leuk gesprek en ik ben later nog ff langs geweest om een boek + wat foto's langs te brengen. Haar vriendje was er jammer genoeg ook en die keek me errug boos weg.

Nu heb ik wel haar e-mail adres gehad en eigenlijk wil ik haar al de hele tijd meelen. Maar zij weet wel mijn adres maar heeft nog nix van zich laten horen. Ik wil haar steeds een meeltje sturen maar ik heb geen idee wat in daarin moet zetten en ik kan haar ook niet vertellen dat ik nog steeds verschrikkelijk gek van haar ben omdat ze ten eerste in Amerika zit en ten tweede nog steeds verschrikkelijk gek is van haar vriend en daar is ze heel gelukkig mee en ik wil niet dat dat raar gaat lopen.

Heeft iemand wel eens in zo'n situatie gezeten en wat moet ik haar in hemelsnaam emailen???

---

Toen ze terug kwam uit Amerika, zijn we met een vriendin van haar en een vriend van mij gaan barbequeen en het was weer gezellig. Voor de rest heb ik weinig tot geen gevoelens meer voor haar. Het is een beetje een vage kennis/vriendin geworden, die ik eens in de twee maanden spreek. We zijn nog een keer met zijn vieren uit eten geweest en ik ben met haar en een vriendin naar Amsterdam geweest toen Maxima en Willem-Alexander gingen trouwen. Daarna heb ik haar amper meer gesproken. Ik moet haar binnenkort maar weer eens bellen.

Toch raar dat ik ooit zo over haar gedacht heb, dat is nu helemaal voorbij

Wie volgt?

quote:

---

Ik kan het heel goed vinden met een lief meisje van 13,
ik ben zelf inmiddels 17. We hebben veel lol met elkaar als we chatten en willen ook graag gewoon kunnen afspreken, knuffelen e.v. zoenen, maar dat hangt van haar af.
Nou is het volgend probleem:
Haar ouders vinden het leeftijdsverschil te groot en ze mag daarom op geen enkele manier afspreken, ze weten gelukkig niet dat we bellen en vaak chatten met elkaar. Niet dat ze daar iets aan kunnen doen ofzo, gelukkig maar!

Ze wil heel graag wat afspreken, maar wil niet liegen tegen haar ouders. Ze wil het ook niet stiekem doen. Verder heeft ze zelf geen enkel idee voor een oplossing.
De eerste keer dat ze wel hier is geweest was gewoon afgesproken, dat ze samen met een vriendin kwam na school maar toen ze thuis kwam had ze maar verteld dat ze naar het dorp was geweest met die vriendin, maar ze voelde er zich dus wel ontzettend klote onder dat ze had gelogen.
Door zeuren is geen optie want dan wordt ze alleen nog maar korter gehouden.

Heeft iemand advies over hoe we wel samen kunnen afspreken en vooral zodat zij er zich niet schuldig onder voelt??

---

quote:

---

Door Slayher - woensdag 19 december 2001 23:55

--------------------------------------------------------------------------------
Ik heb een hele goede vriendin die ik zowat me hele leven ken. We hebben eigelijk lief en leed gedeeld. Had ik het moeilijk dan was zij er voor mij. Andersom ook.
Sinds een maand gedraagt ze zich heel erg vreemd. Ik heb regelmatig contact gezocht. E-mail, telefonisch langs geweest enzo. Maar telkens zegt zij dat ze geen tijd had. Vandaag ben ik er weer langs geweest en heb ik gevraagd wat er aan de hand is. Ze wilde niks zeggen. Beetje lomp wat ik toen gedaan heb maar het heeft wel geholpen. Ze vertelde me dat ze een maand geleden verkracht is door haar ex-vriend. Ik verschoot me natuurlijk helemaal de pleuris. Ze zei dat ze dat niet zo erg vond. Ze vindt het ergste dat ze vermoedens heeft dat ze daardoor in verwachting is geraakt. Ik zie aan haar dat ze het moeilijk heeft wat natuurlijk te begrijpen is. Ik zou haar graag willen helpen. Alleen ik heb het gevoel dat ze het niet toelaat. Wat ik echt heel erg vind ik heb altijd gezegd dat ik voor haar klaarsta. Ik haar in ieder geval zover gekregen dat een afspraak heeft gemaakt met de huisarst.

Het lijkt mij ook verstandig dat ze aangifte gaat doen. Alleen dat durft ze niet. Ik weet dat ik haar niet kan dwingen daartoe. Maar ik zie hoe moeilijk het ze ermee heeft. Ik voel mezelf eigelijk compleet machteloos. Omdat ik niks voor haar kan doen.Het lijkt alsof ze er niet over wilt hebben.

Nou vroeg ik me dus af of andere mensen hier zijn die in zo`n soort gelijke situatie hebben gehad en hoe zijn jullie daar mee omgegaan. En hoe hebben jullie degene gesteund.

---

quote:

---

Door Slayher - donderdag 20 december 2001 16:34

--------------------------------------------------------------------------------

Ben vandaag bij haar geweest. Het was dus de bedoeling dat ze na de huisarst zou gaan en ik zou meegaan. Dat is dus niet doorgegaan. Ze durfde niet ze schaamt zich. Ik kan op haar inpraten wat ik wil. Ze is niet gegaan. Ik heb daarna nog een lange tijd met haar vader zitten praten. Hij voelt zich eigelijk ook volkomen machteloos. Omdat we allebei weten dat ze niet iemand is die heel erg sterk in haar schoenen staat. Eigelijk zijn we allebei bang dat ze iets raars gaat doen. Dat is dus iets niet wat we willen hebben. Haar vader heeft weer een afspraak gemaakt met de huisarts. Deze is in de middag langsgeweest.
Ondertussen heeft ze wel een zwangerschap test gedaan waaruit blijkt dat ze dus zwanger is. Ik heb veel mensen gezien die het moeilijk hadden maar hoe het met haar gaat is niet beschrijven. Ze zit alleen maar heel stil op de bank, lijkbleek ze zegt niks.

Met haar vader en de huisarst hebben we afgesproken om te kijken hoe het gaat de komende dagen mocht er totaal geen verbetering inzitten in haar situatie. Hebben we besloten om haar op te laten nemen. Ik hoop dat jullie dat niet verkeerd begrijpen. We hebben het gevoel dat ze dan toto rust kan komen. En erover kan praten wat er gebeurt is. Als ze dat deels verwerkt heeft ( hoe verwerk je zoiets in hemelsnaam ) Om dan aangifte te gaan doen. Dat leek ons verlopig de meest logische oplossing

---

Haar ex vriend is wel aangeklaagd en daar loopt nog steeds een onderzoek tegen Weet niet hoelang dat nog gaat duren maar hoop niet al te lang meer.

Ik heb nu alles een plaats gegeven en er leren mee omgaan dat ze voor die oplossing heeft gekozen.

Nogsteeds die vriendin

quote:

---

een tijdje geleden heb ik hier al een paar topics over geopent. Ik zal nog even een kleine samenvatting geven: er was iemand in mijn leven waar ik het erg (bijzonder) goed mee kon vinden. We waren erg goeie vrienden, gingen er intensief met elkaar om, en het was harttsikke gezellig. Toch ging het fout, op een dag besloot zij (blijkbaar) dat het genoeg was, en heeft ze me op een ontzettend gemene manier laten vallen (hoe precies vertel ik liever niet, maar neem van mij aan dat het erg moeilijk is om iemand dieper te kwetsen dat dat ze bij mij gedaan heeft).
Hierdoor ben ik ontzettend met mezelf in de knoop geraakt en heb ik al m'n zelfvertrouwen/respect verloren. Langzamerhand ben ik toch weer opgekrabbelt, waarna er een hoop duidelijker voor mij is geworden. Oppeens zag ik dat ik niet diegene was die fout bezig was (zoals ze beweerde) dat ik niet diegene was die problemen maakte enz enz. Met andere woorden, alle verwijten die ik op me af geslingert kreeg van haar, sloegen niet op mij maar op haarzelf. Hierdoor ben ik zo ontzettend kwaad geworden (begrijpelijk lijkt mij) helemaal omdat ze wist dat ik het er erg moeilijk mee had, en omdat ze ontzettend goed wist wat ze aan het doen was. Ze heeft me dus moedwillig helemaal neergehaald.

Toch heb ik haar verschillende keren mogelijkheden gegeven om tot een gesprek te komen, maar deze geen van deze mogelijkheden heeft ze aangegrepen. Blijkbaar wil ze dus niet dat we alles uitpraten. Met als gevolg dat er een hoop onbegrip is. Blijkbaar was dit alles voor haar nog niet erg genoeg, want op het moment is ze aan mijn huisgenoten (ja, ook zij is een huisgenote van me) een ontzettend zielig verhaal aan het vertellen, met als gevolg dat iedereen nu "tegen" mij is.

Lekker dus, ik heb nu in mijn huis 6 mensen die kwaad op me zijn, niet de moeite nemen mijn kant van het verhaal te horen (ik heb geen idee wat voor verhaal zij verteld, maar het komt niet eens in de buurt van de waarheid) en dus ben ik niet echt graag thuis.

Dit alles neemt op het moment aardig mijn leven in beslag. Ik baal er ontzettend van dat ik zo onrechtvaardig behandelt wordt, ik vind het onbegrijpelijk dat iemand het durft iemand zo te behandelen zoals zij heeft gedaan (ja, het heeft me echt heel heel heel diep geraakt). En ik verbaas me erover dat mensen die ik al 3 jaar ken (zij woont pas 6 maanden bij ons) mij zo makkelijk laten vallen, en zo makkelijk een zielig verhaaltje geloven.

Maar bovenal wil ik van deze situatie af! Alleen daar ligt het probleem, ik heb geen idee hoe. Uitpraten kan niet meer, ik heb haar meer dan genoeg kansen gegeven hiervoor, en nu is mijn geloof hierin op. Verhuizen gaat ook niet bepaald makkelijk, een kamer vinden is niet de eenvoudigste opgave. Praten met huisgenoten lost ook niets op, naast dat ze me niet (willen) geloven, draai je zo om het probleem heen.

---

Verveolgens ben ik op een ontzetten laffe manier (ordinaire chantage) gedwongen een gesprek met ze aangegaan, en verwachten ze uiterst vreemde beloften van mij. En dat deed ik dus niet. Gevolg is dat een groot deel van mijn huisgenoten me niet aankijkt, en de sfeer niet bepaald goed is hier..

Maar helaas voor hun heb ik mezelf erboven geplaatst, en ga ik vrolik verder met mijn eigen leventje.. Ze draaien wel bij, denk ik..

Ik kan je iig vertellen dat het goed was afgelopen (tja, daar heb je wat aan )

Anyway, leuk initiatief

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Hoe kan ik haar helpen
[..]

Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

Haar ex vriend is wel aangeklaagd en daar loopt nog steeds een onderzoek tegen Weet niet hoelang dat nog gaat duren maar hoop niet al te lang meer.

Ik heb nu alles een plaats gegeven en er leren mee omgaan dat ze voor die oplossing heeft gekozen.

---

quote:

---

hey all...

ik zit al een tijdje met een probleem: als ik over straat loop heb ik steeds de indruk dat ik voor schut sta. Ik ben verder niet echt opvallend of zo, maar ik voel me altijd alsof ik er als een man in een oranje clownspak uitsteek. Ik ging dan ook bijna nooit naar schoolfeestjes en dergelijke, want overal waar veel mensen zijn voel ik me niet op m'n gemak.
Ik liep vanmiddag ook weer door het winkelcentrum, boodschappen te doen voor 5 december, en ik voelde me na een halfuurtje zo vreselijk dat ik maar weer ben omgedraaid en naar huis ben getreind. Het is zo erg dat als iemand lacht, ik meteen denk dat ze om mij moeten lachen...ik maak me steeds zorgen: "loop ik wel normaal", "zitten m'n kleren goed", "zit m'n haar wel goed", "ben ik lelijk ofzo?"...

Zoals ik al eerde tikte ben ik heel normaal, niet dik, niet mager, niet kort, niet lang, etcetera. Heel normaal eigenlijk.

't Wordt zelfs steeds moelijker om gewoon drie keer per week een uurtje in de trein te zitten om naar college te karren. Fitness is ook al een hel, twee keer in de week.

Dit kan toch niet normaal zijn? Heeft iemand van jullie FOK!kers hier ervaring mee? Misschien een idee over hoe dit tegen te gaan, want straks durf ik al helemaal niet meer de deur uit!

</geratel>

---

Ik heb maar geaccepteerd dat het bij me hoort.

De meeste topics over mijn relatieprobleem waren gepost door mijn ex, ik kan die moeilijk gaan opgraven verder.

quote:

---

Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

---

daar word je even stil van. Bij zulke dingen verbleken alle andere liefdesproblemen dus wel even.

Een vriend van me heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd, hij had kanker en kon niet meer genezen worden. Ik weet dus wel hoe je je ongeveer gevoeld hebt. Zoiets vergeet je nooit meer.

Zelf heb ik hier nooit problemen gepost eigenlijk (vandaag opnieuw geregged overigens omdat me pass weg was en me email adres niet meer werkte waarmee ik geregged was). Dus vervolgen kan ik ook niet geven.

Update:

Bijna anderhalf jaar later, zijn mijn ouders nog steeds niet gescheiden. Mijn moeder heeft al 3 verschillende advocaten gehad, mijn pa is bij zijn 2e.
Er is een enorm gevecht ontstaan over het huis, de auto's en de boot, om nog maar te zwijgen over de financiële afwikkeling. het huis is nog niet verkocht, is vorige week pas getaxeerd. Afspraken worden niet nagekomen, praten doen ze niet meer met elkaar.

Ik heb ruim een half jaar geen enkel contact meer met mijn moeder gehad en sinds kort is het heel voorzichtig aan het herstellen. Mijn vader en ik, daarentegen, zien elkaar regelmatig en dat gaat eigenlijk best goed (voor onze begrippen, ieder ander normaal mens zou het nog steeds afschuwelijk slecht noemen). Mijn zus heeft geen contact met hem, weer wel met haar en godzijdank heeft het tot nu toe nog geen invloed op de relatie die ik met mijn zus heb.

Ik heb in die 1½ jaar in ieder geval geleerd dat mijn ouders van geen kanten te vertrouwen zijn, dat ze liegen en bedriegen, om er zelf beter van te worden. Ook heb ik geleerd dat mijn vader wél emoties heeft en dat mijn moeder niet die domme vrouw is, die ze speelt. Dit verhaal is nog lang niet ten einde en ik probeer er zo ver mogelijk vandaan te blijven, maar dat valt niet altijd mee. Helaas.

Van begin dit jaar :

quote:

---

Vrijdagmiddag zou ik met 3 vrienden de stad (Amsterdam) in gaan om wat te drinken, wat te eten en wat spullen te halen. Via het Damrak zouden we naar de Nieuwmarkt gaan om een Thais restaurantje op te zoeken. Nu is de kortste weg van het Damrak naar de Nieuwmarkt natuurlijk over een deel van de Wallen. Na 5 minuten lopen kwamen we op de wallen aan.
We zijn en blijven alle vier van het mannelijke geslacht, en dus kijk je hier en daar even naar binnen.
Tot een moment dat ik, en een van die vrienden ergens naar binnen keken, en daar iets zagen wat ik niet uit mijn hoofd kan krijgen...
Het was een prachtig meisje, met een enorm lief gezichtje. Echt zo een "aardige" uitstraling. Je zou er bijna een witte gloed omheen zien. Je kent het misschien wel, dat je iemand ziet en denkt "WOW", en dan niet alleen het uiterlijk, maar alles..
Nu heb ik hiervoor nooit problemen gehad met de wallen; "als mensen dat willen doen, moeten ze dat lekker doen" dacht ik altijd. Maar zij zag er zo verschrikkelijk ongelukkig uit, ik had daar bijna in janken uit kunnen barsten.
Sinds die tijd krijg ik haar ook gewoon niet meer uit mijn hoofd.
De hele tijd gaan mijn gedachten uit naar hoe haar ouders daar wel niet over moeten denken, waarom zij hier mee is begonnen, wat er wel niet door haar heen moet gaan als er zo een ranzige zweterige 50 jarige kerel op haar ligt...
Hoe vreselijk moet dat wel niet zijn?

Dat moest ik even van me afschrijven ...

---

Maar nogmaals, leuk idee dit!

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Hoe kan ik haar helpen
[..]

---

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Hoe kan ik haar helpen
[..]

[..]

Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

Haar ex vriend is wel aangeklaagd en daar loopt nog steeds een onderzoek tegen Weet niet hoelang dat nog gaat duren maar hoop niet al te lang meer.

Ik heb nu alles een plaats gegeven en er leren mee omgaan dat ze voor die oplossing heeft gekozen.

---

Zoals een ander al zei:

quote:

---

daar word je even stil van. Bij zulke dingen verbleken alle andere liefdesproblemen dus wel even.

---

P.S.: sorry voor deze off-topic post.. maar dit stukje raakte me toch best wel.

[Dit bericht is gewijzigd door Slayher op 19-05-2002 10:09]

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Hoe kan ik haar helpen
[..]

[..]

Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

Haar ex vriend is wel aangeklaagd en daar loopt nog steeds een onderzoek tegen Weet niet hoelang dat nog gaat duren maar hoop niet al te lang meer.

Ik heb nu alles een plaats gegeven en er leren mee omgaan dat ze voor die oplossing heeft gekozen.

---

Ik wens je heel veel sterkte ermee en blijf erover praten.
Dat lijkt mij het beste.

quote:

---

van begin dit jaar ook:

Ze is er nog wel, maar nie lang meer denk ik....
Ze heeft al 2 operaties ondergaan, nu iets van 2 jaar geleden. 2 vlak achter elkaar. De eerste was omdat ze haar heup gebroken had. Terwijl ze nog aan het herstellen was in het verpleegtehuis kreeg ze een kast over haar heen. Met als gevolg dat ze haar arm heeft gebroken, net onder de schouder.

Weer werd ze geopereerd. Ik ben haar toen gaan opzoeken in het ziekenhuis. Ze was helemaal in de war. Ze leefde weer in de 2e wereldoorlog (toen hadden ze onderduikers in huis) en ze bleef maar zeggen dat mn opa ieder moment thuis kon komen, en haar zo nie mocht zien. Ze lag nog in het ziekenhuis!!

Nu sinds half december gaat het weer slechter met haar. Het was steeds al pieken en dalen, maar ze redde zich nog. Nu waarschijnlijk nie meer. En ze weigert om geholpen te worden in een bejaardentehuis. Ze wil persé zelf voor zich blijven zorgen.

De zondag voor Oud en Nieuw wilde we graag naar haar toe, maar mochten van haar nie langs komen. Vandaag zijn mn ouders langs geweest en zei mn oma dat haar kleinkinderen haar zo nie mogen zien. Ze schijnt onwijs mager te zijn. Je ziet precies hoe haar schedel loopt. En als ze eet zie je precies die scharnieren in haar kaak op en neer gaan.

Ik heb al sinds half december het gevoel dat ik haar nie meer zal zien. Dat het 1 deze weken voorbij is. Ze wil niemand zien, haar kleinkinderen zeker nie. Die mogen haar nie zo zien. Ze hoopt dat ze weer geopereerd wordt, want het schijnt nie goed met haar darmen te gaan. Maar er is een hele grote kans dat ze in die operatie blijft.

Helaas ben ik bang dat hetzelfde zal gaan gebeuren als met mn opa.
Haar niet mogen zien omdat ze zo mager is.
Ze gaat naar het ziekenhuis (en ik mag haar nog steeds nie zien)
Ze komt weer thuis (en nog mag ik haar nie zien)
Ze is er nie meer (en ik mag haar zien in de kist)

Het klinkt hard, maar zo voel ik het op dit moment wel.
Ze is de enige in de familie die nog naar me omkijkt. We zijn beide het zwarte schaap van de familie.
En ik mag nie naar haar toe.

Ik hoop dat ik rond mn verjaardag (over ongeveer 2 weken) wel naar haar toe mag, al is het de laatste keer....
Als ze dat nog gaat halen....

---

Hoe het nu verder moet weet niemand. Ze is nog hartstikke zwak. Ze eet en drinkt amper. Ze is hartstikke mager maar denkt wel dat ze zo naar huis kan, zo zwak en ziek dat ze is.

Gelukkig laat het ziekenhuis haar niet zomaar gaan, maar ze is zo ontzettend eigenwijs....

Goed met haar gaat het dus nog steeds nie, maar ik ben blij dat ik haar nu toch nog 2 keer gezien heb.

quote:

---

Op zondag 19 mei 2002 10:32 schreef Evil het volgende:

[..]

Met Pasen heb ik haar eindelijk weer eens gezien. Een hele lange tijd nadat ik dit geschreven had.
Nu ligt ze in het ziekenhuis en is ze geopereerd. Ook daar ben ik al een keer langsgeweest.

Hoe het nu verder moet weet niemand. Ze is nog hartstikke zwak. Ze eet en drinkt amper. Ze is hartstikke mager maar denkt wel dat ze zo naar huis kan, zo zwak en ziek dat ze is.

Gelukkig laat het ziekenhuis haar niet zomaar gaan, maar ze is zo ontzettend eigenwijs....

Goed met haar gaat het dus nog steeds nie, maar ik ben blij dat ik haar nu toch nog 2 keer gezien heb.

---

Heel veel sterkte

quote:

---

Op zondag 19 mei 2002 10:40 schreef oldenzaaltjuh het volgende:

En als je verstandig bent ga je er nog vaker naar toe want het is wel je oma.

Heel veel sterkte

---

En als zij ook al aangeeft dat ze nie wilt dat haar kleinkinderen haar zo zien, moet je dat dan nie een b-tje respecteren??

quote:

---

Op zondag 19 mei 2002 10:51 schreef Evil het volgende:

[..]

Ze kan nie al te veel bezoek ontvangen, dus iedere dag gaat er weer iemand anders van de familie langs....

En als zij ook al aangeeft dat ze nie wilt dat haar kleinkinderen haar zo zien, moet je dat dan nie een b-tje respecteren??

---

sterkte

quote:

---

Het is uit. Na 1 jaar en 9 maanden te hebben samengewoond is het sprookje voorbij. Nu, 3,5 week na het slechte nieuws doet het me nog steeds meer dan ik toe zou willen geven. Elke poging om haar uit mijn leven te weren krijg ik weer net zo hard terug, omdat het me gewoon niet lukt. Het is misschien wel het bekende "je weet pas wat je hebt als je het moet missen" wat me nu parten speelt, terwijl ik altijd het idee had dat juist dat besef ervoor zorgde dat ik wist dat ik altijd van haar zou blijven houden, wat er ook zou gaan gebeuren...
Maar nu is mijn kijk op de toekomst ineens heel anders. Een leven zonder mijn grote liefde aan mijn zij...

---

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

---

quote:

---

Op zondag 19 mei 2002 10:55 schreef oldenzaaltjuh het volgende:

Ja idd dat is zo ja. Die opmerking van net was geen aanval he!!! Dat je het niet verkeerd opvat.

sterkte

---

Dank je....

--------------------------------------------------------------------------------
Aargh.. soms kan ie me echt het bloed onder
mn nagels vandaan halen..
en niet zo'n klein beetje ook!!
Vanochtend bracht hij mij en mn moeder naar
het centrum van een stad vlakbij.. en hijzelf
zou weer naar huis gaan..
dus mn ma vraagt of hij eventjes de theekopjes
van vanochtend af wil wassen.
Gaat ie me daar toch achterlijk zitten doen..
"Nee want daar heb ik geen zin in.. En zij (ik dus)
vreet toch ook nooit wat uit, waarom moet ik het
dan wel doen.." Enz enz..

Nou zal ik niet zeggen dat ik het halve huishouden
doe, want dat is gewoon niet zo.
Maar ik doe echt wel meer dan mn vader..
Als hem iets gevraagd wordt, dan moet je op
je knieën gaan liggen voor het gebeurt. Ik probeer
het in ieder geval nog wat sneller te doen..

En de manier waarop ie me beschuldigde ook..
Echt denigrerend. Dus ik ging er vol tegenin.
Jarenlang heb ik hem laten gaan wanneer hij
me de grond intrapte, maar dat doe ik nu niet meer.
Dan maar iets minder lieve vrede in huis, maar ik
laat me niet meer depressief maken door hem als
hij zoiets zegt.

Toen we vanmiddag thuiskwamen waren wonder boven
wonder de theekopjes afgewassen..
Maar toen ik PER ONGELUK vergat iets mee te nemen
naar de woonkamer en hij de keuken inkwam en mn
moeder hoorde zeggen tegen mij dat ik het was
vergeten. Toen begon ie meteen van:"Zie je wel,
dat zij nix uitvreet hier in huis. Ze doet nooit
wat.."

Dus mn ma en ik volop boos en er volop tegenin..
Maar mijn weekend is grotendeels verziekt.
vond het al niet leuk dat ik mn vriend niet zou
zien, maar begrijp het wel; hij moet namelijk
leren voor zn tentamens. Maar nu vind ik het
wel erger.. want hier wordt de sfeer er de komende
uren niet beter op.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest
het ff kwijt..

-------------------------

Inmiddels zijn er nog heel veel irritaties geweest,
maar vorige week zondag heeft mn vader na een heel lang
gesprek met mn opa en oma, ma en hem toegegeven dat hij me als kind zijnde heeft afgewezen.

Als ik als 2-jarige naar hem toekwam om te knuffelen stuurde hij me weg omdat hij moe was en ik maar op mezelf moest gaan zitten..

Het heeft me heel erg veel pijn gedaan dat hij dat zei, en ook dat hij eigenlijk aangaf er niet al teveel aan wil doen om onze band te verbeteren, want hij denkt dat het niet meer goed te maken is..

Die dag ben ik bijna ingestort. Gelukkig kon ik bij mijn vriend terecht en die heeft me opnieuw geweldig opgevangen..

Veel is er dus nog niet verbeterd, maar ik ben in ieder geval blij dat hij het heeft toegegeven..

Mijn wereld stortte gedeeltelijk in, wat moest ik nou? Het eerste meisje waar ik van gehouden had, was vreemd gegaan en het was uit, en daarna hoorde ik dat mijn vader doodgaat.

In die tussentijd heb ik 5 weken een andere vriendin gehad maar dat ging gewoon niet meer, was wel lekker om toch weer bevestiging te krijgen dat meisjes me toch echt leuk vinden, na deze 2 berichten had mijn zelfvertrouwen best wel een flinke deuk gekregen. Die vreemdgaande ex zie ik neit meer trouwens, en ik spreek haar ook niet meer. Toevallig zag ik haar afgelopen zaterdag bij het uitgaan maar hebben we elkaar maar genegeerd. Ik heb dat wijf ook niets meer te zeggen.

Wat mijn vader betreft, dat speelt nog steeds en helaas gaat het alleen maar slechter de laatste tijd, het is nog maar de vraag of hij het einde van het jaar gaat halen want hij wordt de laatste tijd erg snel zwakker.

Wat wel erg fijn was is dat ik ontslag nam bij mijn vorige werk en in februari bij een detacheringsbureau ben begonnen en omdat ze geen plek voor me hadden ik 3 maanden thuis heb gezeten, dat was echt goed want zo kon ik rustig weer tot mezelf komen en de aankomende dood van mijn vader accepteren (voor zover dat mogelijk is uiteraard).

Ik heb nu sinds 2 weken eindelijk een plek en voel me gewoon weer sterker worden, ik zit weer lekker in mijn vel en heb het prima naar mijn zin op mijn werk.

quote:

---

Inmiddels zijn er nog heel veel irritaties geweest,
maar vorige week zondag heeft mn vader na een heel lang
gesprek met mn opa en oma, ma en hem toegegeven dat hij me als kind zijnde heeft afgewezen.

Als ik als 2-jarige naar hem toekwam om te knuffelen stuurde hij me weg omdat hij moe was en ik maar op mezelf moest gaan zitten..

Het heeft me heel erg veel pijn gedaan dat hij dat zei, en ook dat hij eigenlijk aangaf er niet al teveel aan wil doen om onze band te verbeteren, want hij denkt dat het niet meer goed te maken is..

Die dag ben ik bijna ingestort. Gelukkig kon ik bij mijn vriend terecht en die heeft me opnieuw geweldig opgevangen..

Veel is er dus nog niet verbeterd, maar ik ben in ieder geval blij dat hij het heeft toegegeven..

---

quote:

---

23 augustus 2001 schreef ik dit:

Papa,
Nu 9 jaar geleden alweer, nu ja bijna dan.
Ik was pas 15 en de wereld stortte in elkaar.
Ik was zo jong en had zo vaak ruzie met je, we leken gewoon te veel op elkaar denk ik nu.

Ik was pas 13 toen we hoorden dat je ziek was.
Je dacht ach een verkoudheidje, die gaat wel over...
Maar het ging niet over, sterker nog, het werd alleen maar erger.
Toen kwam het nieuws, het was kanker.
Het was de eerste keer dat ik je zag huilen en wat ben ik daarvan geschrokken.
Mijn sterke, dwarse, boze, knorrige, lieve, en soms hele moeilijke papa die huilde.
Het brak mijn hart..

Ziekenhuis opnamens, halve long kwijt en chemo therapie en bestraling.
Ik ging een weekendje naar een vriendin en toen ik terugkwam had je geen haar meer.
Je vermagerde zo erg.
Je werd een heel ander mens.
Zo is mijn papa niet dacht ik nog, mijn papa is sterk en die kan alles (ja dat denk je als je 13 bent).

Toen zei de dokter, meneer alles is goed en de prognoses, hoewel natuurlijk nooit 100% zeker zijn goed.
Wat hebben we gehuild, nu van blijdschap.
Zou alles toch nog goed komen na al die gevechten van je?

2 maanden later was je voor controle en de kanker zat overal!
ik kon het niet geloven.
Je kwam gebroken thuis.
Mama was gebroken en ons gezin ook.

Weer vechten maar nu?
Alles ging steeds slechter, het kwam overal en op het laatst in je hoofd.
Je werd dement en je werd blind.
Ik heb uren gehuild om mijn papa en toch veranderde je met de dag.

Toen kwam de bobbel in je nek en het was een tumor, nog een erbij!
Je kon niet meer.
Je had al anderhalf jaar gevochten en je was op.

We hebben afscheid genomen en ineens was je weer heel helder.
Je had een beslissing genomen en het leek net of je opleefde.
Maar dat was schijn.

Afscheid nemen: hoe kon ik nu afscheid van je nemen, ik had allebei mijn ouders zo hard nodig.

Toen de dokter kwam hebben we nog geknuffeld en heb ik je over je kale bol geaaid.

Toen was het over......

Mijn god, wat een leegte liet je achter, je was niet de werelds beste papa en je was niet perfect en je kon vreselijke buien hebben en ik heb je zelfs vervloekt en wat heb ik mezelf daarom gehaat!!

Ik was mijn papa kwijt en was pas 15, nu ben ik 24 en mis je vreselijk. Ondanks onze ruzies vroeger en je onvoorspelbare gedrag.

ik ben net verhuisd en wil zo graag dat je dat ziet.
Ik ga volgend jaar trouwen en wil zo graag dat je er bent.
Ik heb geen goed contact meer met mama en wil zo graag dat jij me helpt daarbij.

Het kan allemaal niet.

Dag Papa, dag eigenwijze man, dag Ik hou van je.

---

Kan soms niet geloven dat het aanstaande november al 10 jaar geleden is. dat ik hem al 10 jaar niet gezien heb, niet met hem gesproken heb.

Mis hem vreselijk op dit punt in mijn leven.

[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 20-05-2002 11:58]

Mijn quote komt uit Help mij!!! ...ik kan het zelf niet (meer)...:'(:

quote:

---

Door DuchessX - dinsdag 12 juni 2001 14:30

Dit is nu mijn derde dag Prozac en ik voel me superklote.
Sinds vrijdag ben ik gaan afbouwen met de Efexor (slikte ik sinds december 2000) en gaan opbouwen met de Prozac. Dit valt me erg zwaar, heel erg zwaar. Het is dat ik niet alleen hier ben anders was ik misschien wel van het balkon gesprongen. Tjeeses wat voel ik me klote, het lijkt wel of de zon nooit meer gaat schijnen voor mij.
Het zal wel komen door ontwenningsverschijnselen (Efexor) en gewenningsverschijnselen (Prozac) dat ik me zo superwaardeloos voel. Ik voel me vaak depressief maar dit slaat echt alles. Ik balanceer op de afgrond, als ik naar de verkeerde kant doorsla kom ik er niet meer uit, tenminste zo voelt het. Denken valt me zwaar, alles bedrukt me en ik heb alweer menige huilbui achter de rug. Ik kom geen wijs uit mijn gevoelens, weet niet meer wie ik zelf ben en wie ik moet zijn, hoe ik moet doen en wat ik wil. Het leven is momenteel zó enorm zwaar voor mij...
En dan alle instanties met hun gezeik en geblaat die niet willen meewerken het groeit me helemaal boven mijn hoofd.
Daarbij heb ik anti-biotica gekregen omdat ik een voorhoofdsholte-, keel- en oorontsteking heb. Van die troep voel ik me ook nog es lichamelijk een wrak.
Wanneer zal ik me weer helemaal happy voelen? Wat is dat, gelukkig zijn, je geen zorgen hoeven maken, jezelf geen vragen hoeven stellen, niet te hoeven twijfelen aan jezelf en aan de dingen die je doet, niet meer onzeker zijn, weer helder kunnen denken, geen onrust meer in mijn lijf waarmee ik gen kant op kan? Geen gevoelens meer die ik niet onder woorden kan brengen. Geen heftige emoties meer. Geen pijn meer, geen drang meer om mezelf van het leven te beroven of mezelf op een andere wijze pijn te doen. Ik weet überhaupt niet eens waarom ik die neigingen heb maar ik HAAT mezelf soms zó enorm intens... Waar komt het vandaan? Ik heb zat dingen om trots op te zijn, dat is het niet...ik snap helemaal niks van mezelf en mijn leven, ik dacht alles zo netjes op orde te hebben...HBO-diploma, leuke, goedbetaalde baan, lieve vrienden, familie en collega's, maatschappelijk gezien best heel wat bereikt, kan best trots op mezelf zijn...en toch...het leven valt me zo zwaar...en ik weet heus dat er aanwijsbare oorzaken in het verleden liggen maar toch, ik dacht dat ik sterk genoeg was...dat was ik ook altijd...en nu...
Nah jah...even mijn hart gelucht bij jullie. Ik zit met zoveel vragen en gevoelens, zoveel emoties, en ik kan de antwoorden op die vragen niet vinden, kan die gevoelens niet plaatsen en/of onder woorden brengen...ik ben zo verward...

---

quote:

---

Op maandag 20 mei 2002 11:55 schreef DuchessX het volgende:
kortom een hele vooruitgang.

---

Hang in there!

quote:

---

Op maandag 20 mei 2002 12:31 schreef Barb het volgende:

[..]

[afbeelding]

Hang in there!

---

quote:

---

Op maandag 20 mei 2002 11:55 schreef DuchessX het volgende:
kortom een hele vooruitgang.

---

Alles gaat weer goed komen, hou je vast aan die gedachte!

Liefs en dikke knuffel DarkElf

quote:

---

Op maandag 20 mei 2002 11:43 schreef PizzaGuy het volgende:

[..]

Dit lijkt me echt ontzettend moeilijk, als je dit zomaar ineens te horen krijgt. Ik wens je heel veel succes ermee!! Weet niet hoe oud je bent nu, maar neem aan dat je nog een heel leven voor je hebt en dan te weten dat je "nooit" op je vader kunt rekenen. Omdat hij je als kind al min of meer niet wilde. Heel veel sterkte dus!!

---

quote:

---

Al die mensen die denken dat "echte" liefde bestaat, dat het werkt. Dat je er wel over heen komt, dat er een ware is. Het is gelul, het werkt niet. Komt alleen maar pijn van, leugens, verdriet.
Wie denkt dat er een relatie kan zijn die voor eeuwig is, heeft het fout. Je vergist je altijd te veel in mensen, relaties vertroebelen de geest.
Hoe goed je je best doet, een steek laat je vallen en dan heb je niets. Niets waar je ooit in geloofde alles wat je leuk vond was niets.
Geliefden luisteren niet naar elkaar, begrijpen doen ze al helemaal niet. Als de mens uberhaupt luisterd.

Gevoelens zijn kut, ze nemen je in de maling en breken je daarna af tot ze laten zien wat je werkelijk bent niets niets voor een ander omdat de ander eigenbelangen groter vind dan wat dan ook.

Sommige dingen branden gewoon uit, ook al zie je het lampje niet uitgaan. Dus vergeet niet, liefde is niets het is iets wat niet bestaat. Het is alleen een egoisme wat je hebt, iets wat je moet hebben om je better te voelen.

En ik wou dat ik iemand kende die mij beter liet voelen

---

Ze heeft talloze malen contact en status proberen te zoeken via vrienden, viel me lastig (in mijn ogen) via mail. Vraagt hoe het met me gaat via een wederzijdse vriend, kennisen etc etc...
Ze zegt dat ze nog van me houd, iets wat me zeer pijnlijk lijkt voor haar huidige vriend...
Ik dacht dat ze me eindelijk met rust zou laten, maar vorig weekend heeft ze mijn vriendin benaderd om meer over me te weten te komen ofzo...
Ik vind het nogal ziek dat je iemand niet zijn rust gunt...
Ik ben een nieuw leven begonnen, jammer dat het niet wederzijds is... -_-

[Dit bericht is gewijzigd door Aneurism op 20-05-2002 13:30]

quote:

---

Op maandag 20 mei 2002 11:48 schreef DarkElf het volgende:
Afscheid van mijn papa...
[..]

En nu? Nu de bruiloft nadert denk ik steeds meer aan mijn vader, voel meer verdriet dat hij er niet bij kan zijn.

Kan soms niet geloven dat het aanstaande november al 10 jaar geleden is. dat ik hem al 10 jaar niet gezien heb, niet met hem gesproken heb.

Mis hem vreselijk op dit punt in mijn leven.

---

Elfster, je vader zit in je hart, leeft voort in jou. Op die manier is hij wel aanwezig op jullie speciale dag...

geeft. Woorden schieten weer eens te kort.

quote:

---

Op maandag 20 mei 2002 13:24 schreef Aneurism het volgende:
IK ben weer heel erg gelukkig...

---

Dat uitgebreide verhaal over je ex, _{die hier toch een bekende is op Fok!} vind ik nogal onaardig naar haar toe overkomen...

quote:

---

Op maandag 20 mei 2002 11:48 schreef DarkElf het volgende:
Afscheid van mijn papa...
[..]

En nu? Nu de bruiloft nadert denk ik steeds meer aan mijn vader, voel meer verdriet dat hij er niet bij kan zijn.

Kan soms niet geloven dat het aanstaande november al 10 jaar geleden is. dat ik hem al 10 jaar niet gezien heb, niet met hem gesproken heb.

Mis hem vreselijk op dit punt in mijn leven.

---

quote:

---

Zaterdag 18 augustus om 14.00 uur heeft mn beste vriend een ernstig ongeluk gehad met de motor. Hij is in de zijkant van een auto gereden, terhoogte van waar de bestuurder zat. (die is trouwens afgevoerd met 7 gebroken ribben en een klaplong) Zn helm heeft zn leven gered. Wel ligt hij nu met een gebroken neus, kaak en jukbenen in het ziekenhuis. Ook zitten er blauwe plekken op zn hersenen en scheurtjes in zn schedel. Voor zover ik weet, nog steeds op de Intensive Care, en wordt hij beademd. Over de overige organen is nog niets duidelijk, maar zeker is dat die ook een behoorlijke klap hebben gehad.

Hij was met zn motor (en zn beste vriend ook op de motor) naar de garage om hem te laten op te knappen voor hun vakantie. Ze zouden morgen vertrekken voor een paar dagen naar Schotland en te gaan touren met de motor. Dat gaat nu dus niet door. Zn beste vriend heeft het zien gebeuren op nog geen 25 meter afstand, en heeft gelukkig zn hoofd vrij koel kunnen houden door 112 te bellen en snel te handelen.

Vandaag moest ik weer autorijden (lessen) en van mn instructeur hoor ik dat hij vlak na het ongeluk langs de ravage reed. Hij heeft gezien hoe de auto eruit zag en hij zag een motorrijder op de grond liggen. Mn instructeur ging er al vanuit dat hij het niet zou halen, aangezien het een behoorlijke ravage was. Ik zei dus dat dat mn beste vriend was, en hoe hij er nu aan toe is.

Hij heeft dus onwijs veel geluk gehad. En daar ben ik heel blij om. Nu moet hij nog wel knokken voor zn leven, en wie weet wat hem allemaal nog te wachten staat. We hebben zoveel meegemaakt samen. Samen de pubertijd door, met alle problemen van dien. Maar we hebben het toch gered. Verschillende ziekenhuisopnames, terwijl we beiden niet van ziekenhuizen houden. Maar ook hele mooie dingen, zoals verschillende vakanties. Zo ben ik 3 weken geleden 2 weken met hem meegeweest op de vrachtwagen naar Spanje en Frankrijk. En nog geen 2 weken later ligt hij in het ziekenhuis aan de beademing.....

Sorry, meer krijg ik er ff nie uit.....
Als mensen het willen lezen, ga je gang, ik ben het kwijt. Het is nie het einde van de wereld, maar zo voelt het wel.....

---

Gelukkig gaat het nu een stuk beter met hem, lichamelijk gezien.
Geestelijk heeft hij vandaag een flinke dreun gekregen:

Hij moest terecht staan omdat hij door dat rode licht had gereden.
Daar heeft hij nu 80 uur dienstverlening + 800 EURO boete + 12 maanden voorwaardelijke rijbewijs inname met een proeftijd van 2 jaar....

Op dit moment wil hij met niemand contact, vanwege hoe hij vandaag veroordeeld is. Morgen bel ik hem wel ff op om te horen hoe het gaat.

Eigenlijk wilde hij vandaag het hoofdstuk (op wat lichamelijke klachten na) afsluiten, maar dat duurt nog eigenlijk 2 jaar dus....

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

---

Gelukkig zijn er ook positieve vervolgen in dit topic.

quote:

---

Op vrijdag 07 juni 2002 17:33 schreef inquestos het volgende:

[..]

*slik*
.........

Gelukkig zijn er ook positieve vervolgen in dit topic.

---

--------------------------------------------------------------------------------
Nu na bijna 1 jaar is het gevoel sterker dan ooit.
Is het wel een gevoel wat ik heb ? Ik weet het ff niet meer.
De eerste maanden was geweldig , ik voelde me sterker dan ooit.Voor het eerst weer verliefd.
Een kanjer met gebruiks aanwijzing ,met een droefige geschiedenis . Verkrachting ,misbruik ,depressie ,en ADHD .

Ze kwam bij mij wonen ,in de wolken waren we ,samen 1.
We waren gelukkig , tja wat is geluk eigenlijk .
Het voelde goed ,aan bijde kanten .

Toen ze niet meer kon opbrengen om naar haar werk toe te gaan ,ging het mis .Oud zeer (zoals ze dat mooi kan zeggen)
kwam naar boven .En de sprong in de put was gemaakt .
ik stond er bij en keek er naar , machteloos .

Nieuw jaar , nieuw begin .......... mis
Ze wilde niet meer , wist er niet meer uit te komen.
Gelukkig was ik op tijd .
We hebben veel gepraat ,veel duidelijk heid.
En de stap naar het riagg was gemaakt ,ze wacht nu nog op dagterapie.Ik denk 1 maand nog .

Het is zwaar , rot , moeilijk .Maar ik heb haar altijd
(en dat doe ik nog) gesteund . Ik stond voor haar klaar,
moedigde haar aan , ze is een kanjer .
ik weet dat ze heel veel van me houd , en ik weet ook heel zeker dat ik van haar houd .
Gelukkig is het sombere denken zo goed als weg , ze ziet het weer zonnig zitten.

Ik vind haar mooi , ik ben stapel op haar ,ik vind haar sterk.
Maar als ik s'nachts tegen haar aan lig moet ik me inhouden
tot hier en niet verder. ze bevriest en slaat dicht.
Niet altijd ,ik laat het aan haar over .
tja respect ,begrip .

Nu durf ik eigenlijk niks meer te ondernemen.
Bang voor het ijs , de afwijzing .
En oh ik ben echt geduldig hoor
Maar ik voel me zo onzeker , het knaagt aan me.
Hoewel ze 100x zegt dat het niks met mij te maken heeft.
Ben nu bang dat m'n geduld op raakt , kan er moeilijker
mee om gaan .Bang om als broer en zus te leven.
Of heb ik het hier nu mis , stel ik me aan .

Ik wil zo graag .... vechten voor haar .
Same gelukkig zijn als 2 verliefden.
Maar hoe lang nog ?

_______________________
with love

hmm we zijn nu alweer een tijdje verder , en er is een hoop gebeurt.Ze is gestart met de dagterapie en dat is erg zwaar voor haar , het zuigt de energie bij haar weg .

In april zijn we heerlijk een week weg geweest en dat voelde weer als vroeger , sjees dat heeft ons wel ff goed gedaan .Ook was ze in die tijd gestopt met de ritalin , en ik moet zeggen dat ze een stuk beter tegen het leven aan keek .Nu met de terapie zit ze weer aan de ritalin , wel es waar een veel minder , maar ik heb het idee dat het haar niet goed doet .

De depressie is weer aan het terug komen , en ik zie er als een berg tegen op . Soms gaat ze niet en blijft ze weer de heledag in bed liggen , ik merk aan mezelf ook dat m'n humeur er ook niet beter op wordt .
Steeds denk ik bij me zelf nu is het genoeg , ik heb hier geen zin meer in.En dat maakt me verdriettig .
Maar ik verleg steeds de grens , waarom weet ik ook niet.
Gevoel ? Het gevoel dat het goed komt met haar , en dan vanzelf met mij .
Ik weet ik moet mezelf niet aan de kant zetten ,gaat ook steeds wel beter .

Tja ik weet het soms zelf niet meer , ik heb het gevoel dat ik tegen de muur aan sta .

Ik wil er nog steeds voor haar zijn , en ik hou nog steeds van haar . En zij gelukkig ook van mij .

GODVER WAAROM KUNNEN WE NIET GEWOON HAPPY ZIJN !