Nu, twee jaar later, is dan toch de kogel door de kerk. Mijn moeder gaat per 1 februari verhuizen. Ze heeft het me net verteld.
Ik heb geen idee hoe ik me hieronder moet voelen. Een scheiding lijkt mij het beste wat die twee kan overkomen, eindelijk kiezen voor hun eigen geluk, elkaar het leven niet meer zuur maken. Maar aan de andere kant vind ik het ook een raar idee. Die twee keer per jaar dat ik thuis kom, moet ik nu verdelen over twee ouders.
Zijn er hier op Fok! meer volwassenen waarvan de ouders zijn gescheiden, terwijl ze zelf al niet meer thuis woonden en al een eigen leven hadden opgebouwd? Hoe ga je hier als kind mee om? Wat ga ik tegenkomen en wat is er uiteindelijk fijn aan?
Ik kan me voorstellen dat, wanneer je thuiswoont en nog aan hert puberen bent, dat dit behoorlijke impact op je heeft, maar hoe is het als je zelf al "volwassen" schijnt te zijn (ik ben 26)? Heeft iemand hier ervaring mee en wil ze met me delen?
When I rush it hits me
hert = het
[arcee mode uit]
Ik kan jammer genoeg zelf niet zeggen dat ik een leuke scheiding heb mee gemaakt, mijn ouders ging zelf ook 6 jaar geleden scheiden. Okey ik woonde nog thuis maar pijn deed het mij (als oudste kind van het gezin) toch veel pijn!. Ik wist het al een week voor dat ze het beiden ging vertellen aan het hele gezin en familie. 
Ik denk dat in jou geval het het beste is, al doet het pijn hun levens zullen mischien wel mooier en beter worden zonder elkaar, ruzies binnen het gezin of het nou met of zonder kinderen is doet pijn en maakt veel verdriet!.
Mischien dat ze ooit beiden een nieuwe liefde ontmoeten die mischien wel beter voor hem of haar is. Al is dat niet het gene waar je nu aan denkt.. Ik zou zeggen neem het zoals het is en probeer het het beste er van te maken en vooral door over je problemen er mee met vrienden, familie of mischien wel je ouders zelf te praten!..
Sterkte in je verwerking!,
Chandler!
Like trump...
Mijn vraag: hebben jullie een rol gespeeld in het scheidingsverhaal? Ik bedoel: gepraat met je ouders, omdat zij er met zijn tweëen niet uitkwamen wat betreft afspraken en boedelverdeling etc. Als een soort bemiddelaar? En zou je dit aan of afraden en om welke redenen dan?
When I rush it hits me
[edit:] Maar sterkte ermee. Het is in ieder geval de eerste maanden een vreemd idee dat je ouders niet meer bij elkaar zijn, vond ik zelf.
[Dit bericht is gewijzigd door Zanderrr op 16-01-2001 15:18]
Mijn ouders zijn ook gescheiden en natuurlijk hebben we daar ook veel over gepraat.
De situatie hier was wel wat anders natuurlijk, maar we hebben vaak discussies gehad over bijvoorbeeld: Moet je wachten tot de kinderen het huis uit zijn of niet?
Nou...ik denk van niet dus..kinderen worden er heus niet gelukkiger van als ze merken dat het niet goed gaat tussen pa en ma...en dat merken ze!
Ik hoop ook, nu je ouders eindelijk de knoop doorgehakt hebben, dat ze gelukkiger worden en nog wat van de rest van hun leven proberen te maken.
En jou wens ik veel sterkte Barb....want je zal het er ongetwijfeld best moeilijk mee hebben/krijgen
Ik kan me er gewoon niks bij voorstellen. Als kind al heb ik gehoopt op een scheiding (alles beter dan ruzie), maar nu het zo ver is, heb ik geen idee wat ik (zou moeten) voel(en). Raar hoor allemaal dit.
When I rush it hits me
Wat je ook doet, ik denk dat maar een ding belangrijk is, namelijk eerlijk tegenover jezelf zijn. Je kunt samen met je zus misschien een goede rol spelen in de afwikkeling van deze situatie, maar dat kan alleen maar als je niet 'speelt' dat je er geen problemen mee hebt. Als je je forceert om met een glimlach te zeggen dat het het beste voor je ouders is, dan is dat misschien wel zo, maar dan help je er niemand mee, zeker jezelf niet.
Verder, soms is het gewoon beter dat mensen uit elkaar gaan. Ik ken het persoonlijk alleen maar met mijn huisgenoot. We waren beste vrienden, toen leerden we elkaar kennen als huisgenoten en op het laatst konden we elkaar wel schieten. Nu we (al lang) weer apart wonen gaat het veel beter en hebben we zelfs een goed deel van die vriendschap hervonden. Met wat geluk kun jij dat proces in gang zetten, als je (zie boven) er klaar voor bent...
Succes in ieder geval
quote:Ik was 19 toen me ouders gingen scheiden, en woonde nog thuis. Ik was ontzettend opgelucht, want na een jaar of tien extreme spanningen, was het wel duidelijk dat het niet meer werkte. Het punt was dat (omdat het zo slecht ging tussen hen) ze echt met modder zijn gaan gooien..loyaliteitsconflicten alom dus. Mijn zus(de oudste) woonde uit huis, en diende soms voor familieleden van mijn vader, of voor mijn vader zelf, als mediator. Leuk voor haar...niet dus.
Op 16 januari 2001 15:41 schreef Barb het volgende:
Thx Zanderrr, Bix en Lot. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik het er moeilijk mee ga krijgen (kom zelden thuis, heb niet zo veel contact met het thuisfront), maar toch bedankt voor de sterkte.Ik kan me er gewoon niks bij voorstellen. Als kind al heb ik gehoopt op een scheiding (alles beter dan ruzie), maar nu het zo ver is, heb ik geen idee wat ik (zou moeten) voel(en). Raar hoor allemaal dit.
Het was een hele moeilijke tijd, maar voor mij de start van een lange periode van groei (klinkt erg "erg", maar ik weet het niet anders te omschrijven). Voor jou zal het anders zijn, omdat je nu al minder contact hebt. Wie weet pakt het gunstiger uit, zullen ze meer rust vinden en meer aandacht hebben voor jou behoeften?
in geen geval hoef je je verplicht te voelen om er iets mee te doen: het is hun keuze, hun situatie, zij moeten het oplossen. Dat je leven er ingewikkelder op wordt, zal misschien wel zo zijn (moet je bij een vader alleen, of een moeder alleen op bezoek). Maar blijf in de gaten houden wat voor jou belangrijk is. En wat jouw grenzen er in zijn. Omdat ze gaan scheiden, maakt ze niet zieliger, of geeft ze geen recht op jouw extra tijd.
....maar daarna ben ik weer triestig...
quote:Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan zodra me broertje 12 werd (en ik net 13 was) omdat de wet toen erg klote in elkaar zat: voor je 12e besliste de rechter bij wie je zou gaan wonen en had je zelf daar geen stem in. Om een enorm getouwtrek te voorkomen heeft me moeder gewacht tot me broertje dus 12 was (14 december) en ze kwam met het verhaal dat ze ging scheiden toen me broertje en ik de kerstboom aan het versieren waren...
Op 16 januari 2001 14:57 schreef Barb het volgende:Mijn vraag: hebben jullie een rol gespeeld in het scheidingsverhaal? Ik bedoel: gepraat met je ouders, omdat zij er met zijn tweëen niet uitkwamen wat betreft afspraken en boedelverdeling etc. Als een soort bemiddelaar? En zou je dit aan of afraden en om welke redenen dan?
Maar goed, ik was blij.
Of ik een actieve rol gespeeld heb in de scheiding? jazeker, maar wel een eenzijdig. heb er alleen met me moeder over gesproken en ze sprak er ook alleen met mij over als er niemand anders in de buurt was. Met me vader heb ik er nooit over gesproken, die haatte ik toen al compleet.
Waarom ik me er als kind me bemoeide was ook logisch: me pa mishandelde me lichamelijk en geestelijk en dus moest me mams eigenlijk telkens polsen hoe de situatie was, wat het beste was om te doen. Toch al uit elkaar met een enorm getouwtrek om me broertje en mij, en later nadat ik dus 12 was om me broertje alleen, met alle schadelijke gevolgen die zoiets met zich meebrengt, of de boel zo goed en kwaad als het ging uitzitten tot me broertje 12 was. heb daar echt vanaf nou, me 10e of zo, al heel veel over gesproken met me moeder.
direct na oud en nieuw is me pa toen ergens anders gaan wonen, en toen moest dus de inboedel verdeeld worden. Ook daarin heb ik me bemoeid. me vader eigende zich namelijk dingen toe die ik me moeder als verjaardagscadeau gegeven had etc (ja met zo veel ruzie gingen ze uit elkaar dat zelfs dat soort streken geflikt werden door me pa) terwijl ie dingen die ik hem voor z'n verjaardag gegeven had niet eens meer herkende en dus liet staan met het idee dat het van me moeder was of zo (hoezo een vader interesseert zich geen fuck voor z'n oudste zoon). Kan me nog wel herinneren dat ik zo nadrukkelijk wou dat me pa zsm zou opzouten dat ik de CD en platencollectie uit de kast trok en terwijl me ouders bezig waren met andere dingen er dan telkens doorheen riep 'Paul van Vliet, van wie is deze LP?!' en zo 2 stapels maakte met de LP's/CD's van beiden. Wel apart, maar goed.
Of het aan te raden is om je er mee te bemoeien Barb....ik weet het niet. Ik zelf heb me kwa praten er meer uit noodzaak mee bemoeid, kwa inboedel en zo meer om me mams gewoon te helpen. Me pa is gewoon een 1e klas lul en ik wou niet dat ie me mams zou proberen te pakken middels lullig doen bij de inboedelverdeling, dus hield ik een oogje in het zeil en bemoeide me er mee als ik het nodig achtte.
Kan je wel zeggen: Als ik het over zou moeten doen zou ik het exact hetzelfde doen.
Wat ik jou zou aanraden, hoewel ik niet weet hoe je onderlinge relaties zijn met je pa en je ma, is om je er wel mee te bemoeien, maar vanuit een enigszins terughoudende positie.
Bemoei je je er helemaal niet mee, dan wek je zo snel een 'het interesseert haar helemaal niet' indruk, bemoei je je er te veel mee, dan wordt het een overkill. Als je relatie met je beide ouders redelijk normaal of goed is, zou ik me heel gewoon proberen op te stellen, op je gevoel af gaan, je niet te zeer terugtrekken maar ook niet te zeer opdringen.
Mochten je ouders dan er over bepaalde zaken niet uitkomen samen, dan ben jij altijd in de buurt om te proberen ze uit de brand te helpen op een sussende manier.
Ik denk dat je eigenlijk moet proberen om gewoon jezelf te zijn en zo normaal mogelijk moet doen. Gewoon doen zoals je de afgelopen jaren ook al deed, dat is wat je ouders van je kennen en dus ook zullen verwachten. En dan kun je zelf beslissen op welke momenten je het nodig acht je ergens mee te bemoeien.
Suc6 iig er mee Barb
[Dit bericht is gewijzigd door DIGGER op 16-01-2001 16:45]
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Er gaat waarschijnlijk wel het een of ander veranderen. Als je bij hun beiden bent dan kan een van hen zich terug trekken. Als je straks afzonderlijk opzoekt kan dat niet meer.
quote:dat zou ik je afraden, mijn ouders gingen scheiden toen ik dus 13 of zo was.. ok daar zit verschil in, mijn ma vertelde mij alles, en achteraf gezien was ik mama's vriendin dat voelt niet juist want daardoor kreeg ik ook nog eens buiten de strubbelingen om die ik al had met mijn vader er nog een protie bij, en dat kan de bedoeling niet zijn.. ik kan je beter aanraden om toch iemand van buitenaf erbij te halen om dat soort dingen te regelen, je vader of moeder kunnen ik zeg niet dat het zal gebeuren maar het kan je er kwaad op aan kijken want jij hebt de kant van... vul maar in gekozen!
Op 16 januari 2001 14:57 schreef Barb het volgende:
Thx voor de reacties, Zanderrr en Chandler.Mijn vraag: hebben jullie een rol gespeeld in het scheidingsverhaal? Ik bedoel: gepraat met je ouders, omdat zij er met zijn tweëen niet uitkwamen wat betreft afspraken en boedelverdeling etc. Als een soort bemiddelaar? En zou je dit aan of afraden en om welke redenen dan?
en ik neem aan dat dat de bedoeling niet is..
tuurlijk je kan er wel over praten met ze.. is niets raars aan, en het is vrij normaal omdat je dus de leeftijd hebt om toch als volwassen met ze te praten. maar als bemiddelaar zou ik me erbuiten houden denk ik, ik zou te bang zijn voor boze blikken!!
in iedergeval veel succes... en sterkte.
groetjes,
"klein-dolfijntje"
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Zelf was ik dertien toen m'n ouders gingen scheiden, maar ik heb de afgelopen jaren bij twee vrienden van mijn leeftijd, die dus al lang en breed het huis uit waren, in de zijlijn meegekeken terwijl hun ouders gingen scheiden.
Allebei zijn ze er vrij nauw bij betrokken geweest, en hebben ze het er nogal moeilijk mee gehad. Toevallig hadden de scheidingen een grote overeenkomst: voor de moeder kwam het in beide gevallen als een verrassing, en er was een andere vrouw in het spel.
Van de kinderen, beiden midden twintig, werd nogal veel verwacht, vond ik. Moeder was kwetsbaar, wist het allemaal ook niet meer en had veel steun nodig, zowel emotioneel als praktisch. Allebei m'n vrienden 'moederden' opeens over hun moeder, een ervaring die ze veel moeite kostte. Beiden kregen ook het gevoel dat er flink aan ze getrokken werd door hun ouders, dat er een wedstrijdje op gang kwam wie er de beste, leukste, gezelligste ouder was, etc. Door een goed maar vrij heftig gesprek hebben ze dat de kop ingedrukt.
Waar het verschil in zat, was de manier waarop m'n vrienden ermee omgingen. De een ging steeds meer uit, dronk flink, gokte veel, en werd er niet socialer op, sloot zich aardig af voor z'n vrienden. Hij kon er absoluut niet tegen z'n moeder zo verdrietig te zien. Z'n vriendin kreeg er geen grip op en liet 'm in de steek.
Met de ander heb ik lange nachten pratend doorgebracht. Waar hij het vooral heel moeilijk mee had, was dat hij grenzen moest stellen. Hij leefde enorm met z'n moeder mee, maar kwam erachter dat hij het zo af en toe ook maar langs zich heen moest laten gaan, een ervaring die hij eerder nog niet had opgedaan. Maar hij praatte er veel over met z'n vriendin, broer en zus en vrienden, en is volgens mij uiteindelijk een stuk rijper en sterker uit de strijd gekomen.
Ik hoop dat jouw ouders het wat makkelijker maken, voor zichzelf en voor jou. Mochten er zich wel problemen voordoen, let dat op je eigen grenzen, wees duidelijk naar je ouders toe, en praat er met anderen over. Mensen genoeg met ervaring, dat zie je hier maar weer 
Manon
Ik zou je ook afraden om jezelf actief te gaan bemoeien met de scheiding. Al gaat het allemaal met de beste bedoelingen, en zullen je ouders in eerste instantie best luisteren, in 99 van de 100 gevallen wordt een zoon/dochter gedwongen in een keuzepositie.
Zelfs al gaan je ouders op een 'goede' manier uit elkaar en kunnen ze de beleefdheid opbrengen om fatsoenlijk met elkaar te communiceren, dan nog zullen er situaties ontstaan, waarin JIJ een keuze moet maken. En geloof me, kiezen tussen ouders is voor een kind, zelfs al is dat kind al 43 bij wijze van spreken, een onmogelijke keuze.
In mijn ogen is bemiddelen daar mee te vergelijken. Alles wat jij aan discussie/bemiddeling gaat toevoegen over boedelzaken, kan door de partij die het betreffend boedelstuk niet krijgt worden uitgelegd als een keuze van jou. Let wel, ik zeg kán! Ik ben van nature nogal gewend om in dit soort situaties uit te gaan van het zwartste scenario, door, laten we maar zeggen 'mijn leven tot mijn 34e'.
Laat je er echter niet van weerhouden om gewoon een klankbord te zijn, als je denkt dat je dat aankunt. Luister, als ze willen, naar hetgeen ze te zeggen hebben, maar zeg erbij dat dat ook alles is wat je doet. Dat je geen oordeel wilt vellen, geen keuze wilt maken, puur wilt luisteren naar hetgeen ze kwijt willen. Mocht er in het vuur van een gesprek een situatie dreigen te ontstaan waarin je toch een keuze zou moeten maken, herinner ze dan aan jouw instelling. Ze zijn per slot van rekening je ouders, dus zouden ze dat moeten begrijpen.
Ik wens je in ieder geval veel wijsheid en sterkte toe, waarschijnlijk zal het een vermoeiende en verwarrende tijd worden. Het geluk dat je hebt door al niet meer thuis te wonen, is de mogelijkheid om terug te keren naar een eigen basis als het allemaal even teveel wordt. Je zult best nog een en ander voor je kiezen krijgen, zelfs al zeg je op dit moment niet te weten wat je voelt of zou moeten voelen. Dat komt vanzelf.
Barb, ik heb dit geschreven vanuit mijn eigen gevoel en ervaring. Misschien werkt het voor jou heel anders en dan kun je deze post vrolijk naast je neer leggen, want dan hoef je met rotscenarios lekker geen rekening te houden. Ik hoop eigenlijk dat dat voor jou opgaat.
Nogmaals, veel succes!
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
Een stukje achtergrond: mijn ouders kunnen niet op een fatsoenlijke manier communiceren met elkaar, nooit gekunt en waarschijnlijk zullen ze het ook nooit leren.
Ik heb maatschappelijk werk gestudeerd, ben nu aan het afstuderen als CMV-er en geef ik daarnaast trainingen communicatie aan 1e jaars van de opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming.
Vanuit mijn opleiding en ervaring zie ik een hoop dingen die beter kunnen, anders kunnen. Ergens heb ik de 'neiging' om als een 'professional' mijn ouders te begeleiden in het proces. Van de ene kant weet ik dat het stom is, want als er iets is wat welzijnswerkers wordt afgeraden, is het bemiddelen in een situatie zeer nabij je, maar aan de andere kant denk ik, juist omdat ik dichtbij sta, dat ik wel enige invloed kan uitoefenen. En dan gaat het echt om compromissen aandragen.
Zoals bijvoorbeeld de datum van verhuizing. Mijn moeder wil dat doen, wanneer mijn pa op vakantie is. Ik vind dit een slecht idee (mijn vader ook, hij heeft aangeboden om zolang in een hotel te gaan zitten, zodat hij toch in de buurt is en toch ook weer weg). Mijn ma is koppig en wil een voor haar zo makkelijk mogelijke manier zien te vinden om dit snel achter zich te kunnen laten.
Ik vrees dat ze hier niet samen uitkomen en vind dat een 'definitieve breuk' om een verhuisdatum het allemaal niet waard is. Dit soort dingen zie ik als dingen waarbij ik kan helpen. Maar okee, misschien is het wel niet zo'n goed idee.
Ik heb mijn ma in ieder geval geadviseerd om professionele begeleiding te zoeken. Ze heeft veel rottige dingen meegemaakt in haar leven en ze is heel bang dat ze het zelf allemaal niet trekt. Voor mij staat ze te dichtbij om haar hierbij te kunnen helpen.
Blijft over: mijn pa. Koppig als hel en een aversie tegen welzijnswerkers in alle vormen en maten (arme man, dat zijn jongste dochter nou net dat als toekomstig beroep heeft uitgekozen ). Wil van niemand hulp, maar kan het ook allemaal niet alleen. Heeft het talent om iedereen tegen zich in het harnas te jagen, om vervolgens alleen achter te blijven.
Mijn invloed kan er misschien voor zorgen dat ze in de toekomst in ieder geval nog contact met elkaar zullen hebben. En dat mijn pa niet vervreemd van zijn dochters.
Ik snap dat jullie geen "juist" advies dat voor iedereen geldt, kunnen geven. Misschien is dit topic ook meer voor mezelf, om alles even op een rijtje te zetten.
Maar ik waardeer jullie reacties in ieder geval heel erg. Bedankt.
When I rush it hits me
Hoe dan ook volg je --> 
quote:Gewoon zo met ze omgaan als dat je dat nu ook al doet. Als je ineens anders gaat doen, zal je mams snel geneigd zijn te denken dat dit komt doordat je pa aan je loopt te trekken als je afstandelijker bent naar haar toe (om een voorbeeld te geven). Ga je juist je enorm bezig houden met je moeder, dan zal je vader een zelfde behandeling willen zeg maar, anders voelt ie zich te kort gedaan en heeft ie het gevoel dat je voor je moeder kiest.
Op 16 januari 2001 22:29 schreef Barb het volgende:
Dank jullie wel allemaal, voor jullie reactie. De meesten raden me af om me erin te 'bemoeien' en als ik dat toch persé wil, dan op een voorzichtige manier.
Ik zou dus gewoon zo veel mogelijk proberen met ze om te gaan als dat je nu ook al met ze omgaat, tegen elke verandering van houding van je zal 1 partij wantrouwig kijken.
quote:En wat essentieel is om een iets duidelijker advies te kunnen geven over hoe jij je in deze situatie kun opstellen, ontbreekt: Hoe is jouw relatie met je pa en hou is jouw relatie met je ma?
Een stukje achtergrond
<knip>
quote:Dit is zeer onverstandig in mijn ogen. De kans is zo bijzonder groot dat je ouders achteraf ruzie zullen krijgen omdat blijkt dat je Moeder iets heeft meegenomen wat niet besproken was en waarvan ze dacht dat ze het wel mee kon nemen oid.
Zoals bijvoorbeeld de datum van verhuizing. Mijn moeder wil dat doen, wanneer mijn pa op vakantie is.
quote:Ik zie dit ook als een punt waarop je zou kunnen helpen. Als de emoties oplopen tussen je ouders, over wat naar wie toegaat en ze een aantal dingen beiden willen hebben of zich toe eigenen, zou je een soort VN rol op je kunnen nemen door ze te bewegen beiden soepeler te zijn en wat water bij de wijn te doen. Je pa houdt dit en in ruil daarvoor neemt je moeder iets anders mee, om beide partijen zo tevreden als mogelijk is in de situatie te stellen.
Ik vrees dat ze hier niet samen uitkomen en vind dat een 'definitieve breuk' om een verhuisdatum het allemaal niet waard is. Dit soort dingen zie ik als dingen waarbij ik kan helpen. Maar okee, misschien is het wel niet zo'n goed idee.
Dit is overigens zeer zeker niet makkelijk, maar wellicht het overwegen waard. De enige die er echt een oordeel over vellen kan ben jezelf uiteraard, jij kent de situatie als geen ander, ik ken alleen de info die je hier geeft.
quote:Is zeer wel mogelijk ja. Maar daarvoor dien je dus gewoon zo veel mogelijk jezelf te zijn. je niet terugtrekken uit alles, maar je ook niet met alles te bemoeien. Beste kun je gewoon op je gevoel afgaan. Voor zover ik je ken, kun je dit goed en kom je zeer ontwapenend, openstaand en sociaal over, dus ik denk dat je dat wel aankunt.
Mijn invloed kan er misschien voor zorgen dat ze in de toekomst in ieder geval nog contact met elkaar zullen hebben. En dat mijn pa niet vervreemd van zijn dochters.
quote:Helemaal waar. Ik zou als ik jou was gewoon rustig de boel doorlezen, goed denken wie je zelf bent en wat je zelf altijd doet, gewoon jezelf blijven, en op je eigen gevoel afgaan, anticiperen op de situaties die zich zullen voordoen. je hebt er denk ik levenservaring genoeg voor, ook al zal het nogmaals, niet makkelijk zijn.
Ik snap dat jullie geen "juist" advies dat voor iedereen geldt, kunnen geven. Misschien is dit topic ook meer voor mezelf, om alles even op een rijtje te zetten.
Maar ik waardeer jullie reacties in ieder geval heel erg. Bedankt.
En ach, je weet dat je me altijd bellen kunt.
Suc6 Barbara
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Op dit moment zit ik in precies hetzelfde schuitje. Dik een jaar geleden kreeg ik te horen dat mijn vader al geruime tijd een verhouding heeft met een ex-collega. Al een paar keer waren mijn ouders uit elkaar gegaan en weer bijelkaar teruggekomen omdat ze niet met maar ook niet zonder elkaar kunnen. Ze deden elkaar daardoor alleen nog maar meer verdriet. Gelieg en bedrieg.
Mijn vader was 14 en mijn moeder 17 toen ze elkaar leerden kennen. Nu inmiddels meer dan 30 jaar getrouwd. Vanmorgen zijn ze samen naar de advocaat geweest om de scheiding aan te vragen. Mijn vader woont niet meer bij mijn moeder en ik weet niet waar hij is op dit moment. Hij heeft alleen een mobiel, maar die staat 9 van de 10 keer uit.
Het was een ontzettende klap om het voor het eerst te horen. Op 29 jarige leeftijd werd mijn hele stabiele leventje onder mijn voeten weggemaaid. Het leek wel alsof alle normen en waarden weg waren en ik was zo ontzettend verdrietig. Mijn vader heb ik altijd gezien als de enige man in mijn leven die ik altijd voor 100% kon vertrouwen en nu deed ie dit? Het leek bijna of hij ook van mij was vreemdgegaan.
Ik had ontzettend veel moeite om mijn ouders ineens als twee losse individuen te zien. De hele ellende van het afgelopen jaar, ik ben er behoorlijk kapot van. Mijn moeder heeft mij als enige vertrouwelinge beschouwd en dat maakt het nog moeilijker. Ik hoor alle details aan en probeer haar waar mogelijk te steunen. Het lijkt wel of de moeder/dochter relatie ineens is omgedraaid en ik nu aan haar adviezen moet geven en haar troosten. Ik ben zo ontzettend moe. Twee jaar geleden heeft mijn enige broer het contact met mijn ouders en mij verbroken en nu zijn ook nog mijn ouders uitelkaar. De hele familie is uitelkaar gereten.
Omdat ik er nu ook middenin zit, kan ik je dus geen adviezen geven, maar ik wens je wel heel veel kracht toe.
Slaapmeisje
[Dit bericht is gewijzigd door Slaapmeisje op 17-01-2001 18:16]
En ik wil jou alle kracht toewensen. Voor mijn gevoel heb ik het makkelijker dan jij. Ik had het aanzien komen en er is geen overspel in het spel. Bovendien is de band met mijn ouders er amper, zijn het vreemden voor me.
Wat je zegt over dat de bodem onder je voeten verdwijnt: dat herken ik heel erg. Niet door deze scheiding, maar doordat ik sinds 2 jaar weet dat mijn moeder niet twee, maar drie dochters heeft. De vrouw die jij altijd dacht te kennen, blijkt ineens een vreemde voor je te zijn, met een heel verleden en grote geheimen.
Waarschijnlijk zul je nu ook zoiets voor je vader voelen. Bij mij is die bodem weggevaagd en er is niks voor in de plaats gekomen. Letterlijk niks, geen gevoel meer. Alleen vervreemding. Ik hoop voor jou dat het contact met je vader hersteld kan worden. Misschien niet nu meteen, maar eventueel in de toekomst. Voor mij is het 'gewoon' om zonder ouders het leven door te gaan, maar ik wens het niemand anders toe.
Voor Digger: je vraagt naar het contact met mijn ouders Uit bovenstaand stukje kun je misschien al het een en ander halen. Er is niet veel contact en het contact dat er is, bestaat uit koetjes en kalfjes geblaat.
Ik ben opgevoed door mijn zus, mijn vader had het te druk met werk en mijn moeder te druk met tennissen en sherry-dieeten. Bij ons thuis werd nooit gepraat over gevoelens of wat je had meegemaakt die dag. Er werd nooit gezegd: ik hou van je o.i.d. Niet geknuffeld, geen aai over je bol. Geen bemoeienis met school (was toen wel fijn), geen ouderavonden op school, geen trots bij een voldoende, maar ook geen gezeur bij een onvoldoende. Ik had geen regels, geen bepaalde tijd dat ik naar bed moest of thuis moest zijn nooit huisarrest of wat dan ook. Geen bemoeienis met mijn leven dus. Niks.
Wij waren vier personen die in één huis woonden en die elkaars dna hadden. Het was mijn zus en ik tegen onze ouders. Vanaf de pubertijd had mijn ma bedacht dat ze zich misschien maar eens om hhaar kinderen moest gaan bemoeien. Veel te laat natuurlijk, want mijn zus en ik pikten het niet dat we ineens niet uit mochten of om 22.00 uur thuis moesten zijn. Trubbles dus.
Mijn ma had geen gezag, wij deden wat wij wilden, niet wat zij wilde. Op mijn 18e ben ik het huis uit gegaan. En sindsdien kom ik twee maal per jaar thuis (op iederes verjaardag) en that's it.
Gebeld wordt er wel, meer met mijn ma dan met mijn pa. Van hem moet ik niks hebben, een hele vervelende man waar ik geen greintje respect voor heb. Sind shun eerste 'scheiding' probeert ie ineens vriendjes te zijn, belt me, koopt cadeau's. Afschuwelijk. Donder toch op, je bent te laat.
En mijn ma: ach. Een vrouw van middelbare leeftijd, met drie kinderen, waarvan ze sinds 2 jaar contact heeft met de oudste. Elke dag op en top in de slachtofferrol, ze ou een oscar moeten krijgen ervoor.
Kee, dat was het. Nog nooit zoveel verteld over mijn leven als nu.
When I rush it hits me
quote:Op Fok! neem ik aan?
Nog nooit zoveel verteld over mijn leven als nu.
sorry beetje flauw maar goed bedoelt
Zal hier ook maar ffies neerzetten in de hoop dat je er wat mee kan.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was, dus eigenlijk weinig bewust van de dingen die er speelde.
Ik ken jou situatie een heel klein beetje maar van wat je hier verteld hebt. Maar laat je aub niet in een bemiddelaarsrol duwen of er bewust voor kiezen. Het is niet mogelijk om dan onpartijdig te blijven.
Het verhaal wat je schrijft is inderdaad niet eentje waarvan je kan zeggen dat je echt een geweldige jeugd hebt gehad. Juist kinderen verdienen complimenten op het moment dat ze wat presteren zodat ze ook gemotiveerd blijven. Daarom vind ik het juist zo moedig van je dat je nog steeds studeerd.
Maar ga niet tussen je ouders zitten en laat ze zelf de beslissingen maken die ze willen. Als je moeder weg wilt omdat je vader dan op vakantie is, laat gaan. Op het moment dat je ook maar 1 keer een standpunt ineemt die een van de ouders met je delen zal de ander gepiqueerd zijn.
Op dit moment heb ik de zoon van mijn compagnon in huis. Compagnon is 3 jaar geleden gescheiden en moeders is binnen een jaar hertrouwd terwijl de kinderen dat niet wilden. Resultaat, een jongen van 17 in huis die weggelopen is omdat hij het absoluut niet meer trekt met zijn stiefvader. In dat geval zou ik me als bemiddelaar kunnen opstellen, doe ik juist niet. Ik luister naar hem over wat hem dwars zit.
Dus probeer je er buiten te houden is mijn advies, je ouders zijn oud genoeg om het zelf op te lossen. Verder heel veel sterkte de komende tijd.
Voc.
quote:Deze 3 dingen er ff uitgevist voor het vergelijk: Dat 1e gold ook voor mij, het 2e en 3e echter niet, precies andersom en dan op de nagatieve manier: Nooit bemoeienis, alleen negatieve. Goed cijfer: geen reactie, slecht cijfer (en dan was een 6 al slecht voor me pa): de wind van voren
Op 17 januari 2001 18:40 schreef Barb het volgende:mijn vader had het te druk met werk
maar ook geen gezeur bij een onvoldoende.
Geen bemoeienis met mijn leven dus. Niks.
quote:
Van hem moet ik niks hebben, een hele vervelende man waar ik geen greintje respect voor heb. Sind shun eerste 'scheiding' probeert ie ineens vriendjes te zijn, belt me, koopt cadeau's. Afschuwelijk. Donder toch op, je bent te laat.
Ook dit eruit gevist. Ik ken het totaal. Me pa was enorm vaak op congres in de USA, Zwitserland etc etc en nam helemaal never nooit niet ook maar iets mee. Heel af en toe ging me mams mee met me pa, dan logeerden me broertje en ik ergens anders, en dan zorgde me mams dat ze wat voor me broertje en mij kocht.
En idd, me pa was het huis uit, niet lang erna had ie weer een aantal congressen, en toen me broertje en ik een paar maanden later voor het eerst naar hem toegingen (ik met enorme tegenzin, ging meer voor me broertje) voorspelde ik me mams al: Wedden dat ie nu ineens de sinterklaas gaat spelen? En ja hoor, ik kreeg een honkbal, een honkbalhandschoen, een petje en shirtje van de LA Dodgers en een honkbalknuppel. Heb de hele shit mee terug genomen en in een hoek op zolder geflikkerd en nooit meer aangeraakt.
quote:Denk dat dat niet zo gek is en je best wel zal doen opluchten, om je gewoon ff te uiten en zo. En gezien de relaties met je ouders, zoals je die beschrijft denk ik dat ik met zekerheid kan stellen: Gedraag je als normaal, maw bemoei je je er amper/zo min mogelijk mee, net als je nu dus al doet.
Kee, dat was het. Nog nooit zoveel verteld over mijn leven als nu.
Heel cru gezegd: Je hebt wel wat beters aan je hoofd en te doen: je tentamens. Dus steek je energie lekker daar in en laat ze het lekker zelf uitzoeken, net zo als ze jou kennelijk het je hele leven zelf hebben laten uitzoeken. Steek je armpjes maar niet in het wespennest en besteed je energie positief.
Koppie op Barb
[Dit bericht is gewijzigd door DIGGER op 17-01-2001 21:45]
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
....maar daarna ben ik weer triestig...
Dus RTL4 22.45 uur, vandaag.
[Dit bericht is gewijzigd door Kielef op 18-01-2001 19:54]
quote:Thx voor de tip Kielef, t'is toch al weer wat jaartjes geleden dat ik Oprah voor het laatst heb gezien. Wie weet heb ik er wat aan.
Op 18 januari 2001 19:51 schreef Kielef het volgende:
Vanmiddag om ongeveer 15 uur en vanavond om een uur of 11 komt op RTL4 bij OPHRA een programma over "volwassen kinderen en de scheiding van hun ouders".Dus RTL4 22.45 uur, vandaag.
When I rush it hits me
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
quote:Hahaha, moet ik wel eerst ff een laptop aanschaffen hoor!!!
Op 18 januari 2001 21:22 schreef DIGGER het volgende:
Nog even en Barb wordt een bon bon verslindende bankwarmhoudster met de TV vastgenageld op RTL4
When I rush it hits me
Tjonge jonge zeg wat een verhaal,lijkt me toch dat het voor je eigen een heel dubbel gevoel geeft.
Aan de ene kant zeg je ik heb bijna geen contact,maar aan de andere kant doet het je volgens mij meer als het in je verhalen overkomt.
Lijkt me toch heel logisch hoor het gevoel wat je in je hebt van het zijn me vader en moeder dat raak je nooit kwijt.
Ik denk maar dat is me personelijke mening naar jou toe,dat je moet proberen om erg oppervlakkig te blijven,wel je liefde en aandacht aan je ouders geven want weet je barberae eens komt die tijd dat ze er niet meer zijn.
En dan kun je met een gerust gevoel erop terug kijken zo van ik heb alles gedaan wat in me vermogen lag.
Het klinkt misschien cliche en is zeker te weten voor mij makkelijk gezegd ,maar jij zit tenslotte in die situatie.
Dat vindt ik erg jammer voor je dat meen ik echt ook al ken ik je niet personelijk,maar het schrijven wat we naar elkaar doen
p dit forum geeft voor mij toch een betje een band.Waar ik zelf en denk ik jij ook toch je steun gedeeltelijk in vindt.Een luisternd oor is altijd fijn he meid.
Nou beste barberae hou je eigen goed steek niet al je energie erin maar blijf ook aan je eigen gezondheid denken,dat is zeker ook heel belangrijk he meid.
Ik hoop dat je iets aan me schrijven heb het was van mijn kant ook personelijk naar jou toe om je een steuntje in de rug te geven.
Heel heel veel sterkte en gedult veel liefs van Ingrid.
En ook al heb ik amper een band met ze, ze blijven mijn ouders. En hoewel het, in mij ogen, het beste lijkt om uit elkaar te gaan, gaan ze beiden best een onzekere en ongetwijfeld ook zware periode tegemoed.
Mijn moeder heeft in een korte tijd, relatief veel mensen om haar heen verloren door verhuizing, scheiding of overlijding. En eigelijk staat zij nu alleen. Ze kan alleen haar ei kwijt bij haar dochters, maar die willen niet de rol van vriendin op zich nemen. Blijft over haar 1e dochter, waar ze sinds kort pas contact mee heeft. Nee, die heeft zin om een luisterend oor te zijn voor een vrouw die ze amper kent, die haar ter adoptie heeft opgegeven 30 jaar geleden.
Eigenlijk komt het er op neer dat ik het sneu vind. Zowel voor mijn ma, als voor mijn pa. Voor hem is het maar afwachten of ie contact met zijn dochters zal blijven houden, want eerlijk gezegd zijn we hem liever kwijt dan rijk. Klinkt enorm hard, ik schrik er zelf van als ik dit lees. En ergens willen we het niet. Maar ook weer wel. Dubbel, dubbel, dubbel.
Ingrid, je hebt gelijk. Ik moet mijn energie in andere dingen steken. Ik heb tentamens nu en die zijn op dit moment veel belangrijker dan het 'liefdesleven' (ahum) van mijn ouders.
Op naar de studieboeken maar weer.
When I rush it hits me
En ook al heb ik amper een band met ze, ze blijven mijn ouders. En hoewel het, in mij ogen, het beste lijkt om uit elkaar te gaan, gaan ze beiden best een onzekere en ongetwijfeld ook zware periode tegemoed.
Ongetwijfeld ja....Na hun scheiding gingen mijn ouders ieder hun weegs. Mijn mams heeft het ontzettend moeilijk gehad...ze hield onwijs veel van haar man..voordat ze wist wat er allemaal gaande was....
En mams heeft ons immers nog...we hebben een onwijs sterke band met elkaar, me mams, me zusjes en ik..En dan is er mams haar vriend nog, de lieverd, die altijd voor haar klaarstond en met wie ze nu iets nieuws...moois...aan het opbouwen is..
Eigenlijk komt het er op neer dat ik het sneu vind. Zowel voor mijn ma, als voor mijn pa. Voor hem is het maar afwachten of ie contact met zijn dochters zal blijven houden, want eerlijk gezegd zijn we hem liever kwijt dan rijk. Klinkt enorm hard, ik schrik er zelf van als ik dit lees. En ergens willen we het niet. Maar ook weer wel. Dubbel, dubbel, dubbel.
Ken het gevoel. Ik zou mijn "pa" moeten haten..uit de grond van mijn hart en ergens doe ik dat ook wel, maar aan de andere kant voel ik zielsveel medelijden met hem.
Kweetut, kben gek, maar zo voelt het gewoon..
Hij is eenzaam nu..dat weet ik gewoon. Er zijn heel veel dingen gebeurd waar hij mee in het reine moet komen en ik weet niet of het contact tussen hem en mijn zusjes ooit nog weer zo wordt als dat het was...ik denk het niet eik...
Iedereen brult maar dat ik me niks meer moet aantrekken van hem, maar das makkelijker gezegd dan gedaan...helaas...
Het idiote is, dat ik hem zelfs soms nog loop te verdedigen als iemand iets naars over hem zegt..maar soms lijkt het alsof de leuke dingen die er ook waren in de tijd dat "pa" nog bij ons woonde de nare dingen proberen te verdringen...
Zoals je al zei Barb: dubbel...heel erg dubbel allemaal...
Twee jaar geleden hebben ze hun pracht van een huis moeten verkopen omdat ze uit elkaar zouden gaan. Nadat de koop was gesloten en mijn pa al een nieuw huis had gekocht, had mijn ma besloten toch bij hem te blijven (lees: hij had haar weten over te halen, door emotionele chantage). En nu moeten ze weer een huis verkopen, aangezien hij het niet in zijn eentje kan financieren.
Heeft iemand enig idee of het voor haar inderdaad nadelig is, om het huis al uit te gaan? Ze hebben de boedelverdeling van de vorige keer nog op papier staan, alleen dingen van de afgelopen twee jaar moeten nog verdeeld worden. Kan het zijn dat een rechter haar er straks 'op pakt', dat ze vroegtijdig het huis verlaat? Ik hoorde dat je, wanneer je trouwt, je voor de wet de verplichting aangaat samen in een huis te wonen en dat zij nu dus deze wettelijke verplichting naast zich neer legt. Wat kunnen de consequenties daarvan zijn?
When I rush it hits me
quote:Het is niet perse nadelig, maar er kleven een aantal risico's aan. Eerste wat je sowieso krijgt is dat er een bepaalde periode 2 huizen zullen zijn. Dat is dus dubbelop betalen. Je moeder wordt geacht, zo lang het huidige huis nog niet verkocht is, daar de helft aan mee te betalen kwa kosten, terwijl ze dus ondertussen dan ook een nieuw onderkomen voor haarzelf al volledig moet bekostigen. En hoe lang? Dat is de grote vraag, want wanneer wordt het huidige huis verkocht? En per wanneer gaat het huis echt over naar de nieuwe eigenaar/eigenares?. Tot die tijd is het dubbelop dokken. En dat is een flinke kostenpost en bovendien in een periode waarin ze zelf nog geen financiele zekerheid heeft over de toekomst, want de echtscheiding is dan ook nog niet rond. Dat geeft meteen een bijkomend risico: Ze koopt al een huis terwijl ze nog absoluut geen zekerheid heeft over wat ze na de scheiding per maand globaal te besteden heeft. Ook dat is een risico. Nog een risico is dat het niet alleen lang kan duren voor het huidige huis verkocht is (echt letterlijk de overdracht is), de prijs kan ook nog eens lager uitvallen dan waar ze nu wellicht van uit gaat. Dat zijn toch een behoorlijk aantal financiele risico's waar je zeer voorzichtig mee om moet gaan mijns inziens.
Op 23 januari 2001 20:05 schreef Barb het volgende:Heeft iemand enig idee of het voor haar inderdaad nadelig is, om het huis al uit te gaan?
quote:Bel een advocaat (of meerderen) voor absolute zekerheid, maar ik dacht het iig niet. Spullen die ze samen gekocht heeft blijven van hun samen. Zou een beetje vreemd zijn als je je een situatie voorstelt die zo erg is dat 1 van de 2 noodgedwongen het huis uitmoet en die dan vervolgens bestraft wordt met 'onteigening' van alle gezamelijke spullen
Ze hebben de boedelverdeling van de vorige keer nog op papier staan, alleen dingen van de afgelopen twee jaar moeten nog verdeeld worden. Kan het zijn dat een rechter haar er straks 'op pakt', dat ze vroegtijdig het huis verlaat?
quote:Kijk, op zich is dit onzin, denk maar eens aan gehuwden waarvan 1 van de 2 in het buitenland een huis heeft ivm werk oid. Echter: het kan zo zijn dat voor je ouders de toenmalige regels nog gelden, en of die ook rekening hielden met dat soort dingen.... Ik weet iig van mijn ouders dat ze met een aantal wetten nog te maken hebben ten tijde van hun huwelijk, terwijl een aantal van die wetten tegenwoordig anders zijn. Maar ook dat geld weer niet voor alles. Erg verwarrend daarom allemaal.
Ik hoorde dat je, wanneer je trouwt, je voor de wet de verplichting aangaat samen in een huis te wonen en dat zij nu dus deze wettelijke verplichting naast zich neer legt. Wat kunnen de consequenties daarvan zijn?
Ik zou dit iig voorleggen aan een advocaat/wetswinkel oid. Ga voor zekerheid.
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Op een puntje heb je me niet goed begrepen (of heb ik het niet goed uitgelegd )
Ik bedoel niet of het qua spullen nadeling is dat ze nu al het huis uit gaat, maar financieel. Kijk, mijn ma huurt vanaf 1 maart een appartementje voor 700 piek per maand. Die mijn pa trouwens betaald! Ondertussen staat ze ingeschreven voor een huurwoning in een andere gemeente, maar dat duurt ongeveer een jaar.
In de tussentijd zal de rechter een aantal uitspraken doen, waaronder ook over financiële zaken. Wat moet wie aan wie betalen? Mijn zus denkt, dat als mijn ma nu redelijk klein en goedkoop gaat wonen (overigens in een gemeente waar ze niet wil wonen eigenlijk), dat de rechter straks kan zeggen: maar mama Barb, u heeft genoegen genomen met een klein goedkoop appartementje, ik zie geen reden waarom u nu meer geld moet hebben voor een mooi huisje met een tuintje. Meer op die manier dus.
Overigens schreef ik eerder dat mijn pa het huis waarschijnlijk moest verkopen. Ik denk eerder dat de reden is dat het op hun beider naam staat, i.p.v. een financiële reden. Ik neem aan dat mijn ma zich eruit wil laten kopen, wat betekent dat mijn pa geld vrij moet zien te maken via beleggingen en daar heeft ie absoluut geen zin in (toestanden met B.V.'s e.d.). Hij gaat nog liever op zijn boot wonen.
[edit] getverdemme, wat klinkt dat laatste decadent. 
[/edit]
When I rush it hits me
quote:
:
Ik hoorde dat je, wanneer je trouwt, je voor de wet de verplichting aangaat samen in een huis te wonen en dat zij nu dus deze wettelijke verplichting naast zich neer legt. Wat kunnen de consequenties daarvan zijn?
quote:Geen onzin Digger, iedereen die nu gaat trouwen belooft dat nog steeds. De precieze definitie kan ik me niet meer herinneren, maar ik meen dat de strekking zoiets is als "de gehuwden zullen in hetzelfde huis samenwonen, tenzij er dringende redenen zijn dat niet te doen".
Op 23 januari 2001 22:52 schreef DIGGER het volgende:
Kijk, op zich is dit onzin, denk maar eens aan gehuwden waarvan 1 van de 2 in het buitenland een huis heeft ivm werk oid. Echter: het kan zo zijn dat voor je ouders de toenmalige regels nog gelden, en of die ook rekening hielden met dat soort dingen....
Ik neem echter aan dat dat bij een voorgenomen echtscheiding komt te vervallen Barb, maar ook hier weer zal een advocaat je aan meer informatie kunnen helpen...
Er is toch ook nog verschil tussen in gemeenschap van goederen ja of nee, zijn er nog kinderen in huis ja of nee, hebben beide partijen een inkomen ja of nee etc.
Barb als je ze wilt helpen kun je hen het beste aanraden, dat ze allebei onafhankelijk van elkaar een advocaat "in de arm nemen".
En sterkte Barb, maar vergeet niet dat het hun leven is met hun eigen fouten en goede dingen. Het zijn volwassen mensen, die hun eigen verantwoordelijk moeten nemen.
Meedeleven laten blijken, vind ik prima als je dat wilt, maar jij hebt jouw leven en zij het hunne.
Het staat er zo een beetje kil, wat ik bedoel is, ze zijn volwassen, het zijn niet jouw onvolwassen kinderen, dus mag je volgens mij best een voor jou veilige afstand bewaren.
Jij bent in eerste instantie verantwoordelijk voor jouw eigen leven en uit dat beetje wat ik er op afstand van meekrijg, heb ik de conclusie getrokken, dat jouw leven op het ogenblik niet zo gemakkelijk is.
Bij deze stuur ik je een heleboel warmte en sympathie
Ik wilde ook even reageren. Ook mijn ouders zijn gescheiden. Op het moment dat ik het hoorde was ik 18 en woonde net op kamers. Mijn moeder was altijd zeer goed instaat om haar eigen zaken te regelen maar na de scheiding ontspoorden mijn broertjes en dat kon ze niet aan. Dat mocht ik opknappen. Ze dwong mij in een rol die ik niet aan kon en verwachte van mij dat ik het wel kon. Ze hield zich alleen bezig met zichzelf en ik vond haar zielig want ze had het moeilijk. Het resultaat was dat ik mijzelf vergat en niet praatte hoe ik mij voelde. Ik had ook het gevoel dat de bodem onder mijn zekerheden was verdwenen. Ik was 18 dus ook nog wat aan het puberen en kennelijk te lastig. Toen mijn broertjes weer wat normaler waren kreeg ik te horen dat ik bij mijn moeder niet meer welkom was.
Wat wil ik hier nu mee zeggen, pas heel goed op en laat je niet te veel meeslepen door je ouders en door medelijden.
Je komt jezelf mischien wel tegen op een manier waar je niet op zit te wachten. Alleen al het feit dat je moeder niet weet dat ze een advocaat nodig heeft en jij daar vragen over stelt geeft mij het gevoel dat je al dieper in de scheiding betrokken bent dan je mischien zelf beseft.
Heel veel sterkte!!
Ondertussen heeft mijn moeder een verhuisdatum geprikt (de 24e van deze maand). Ze heeft gevraagd of ik en mijn zus bij haar willen zijn die dag, want ze wil niet alleen met mijn pa zijn, al weet ze niet zeker of hij dan op vakantie is (hoezo vloeiende communicatie).
Van mijn pa had ik nog steeds niks gehoord. Ik heb hem zojuist gebeld om te zeggen dat ik geenszins van plan was om partij te kiezen, maar dat het me wel dwars zat dat ik alleen info via haar kreeg en dat die toch gekleurd zal zijn.
We hebben afgesproken voor vrijdag a.s. omdat ik wil weten hoe hij er zich onder voelt. 'k Ben benieuwd hoe dat gaat aflopen. Hij was in ieder geval blij dat ik had gebeld, had zelf ook aan bellen gedacht, maar het toch niet gedaan (geen idee waarom, maar goed, misschien vertelt hij dat vrijdag wel).
Hoe dan ook, er is nu contact met beide 'partijen', we zien wel waar het schip straks strandt.
When I rush it hits me
quote:Thx Kielef, lief van je.
Op 05 februari 2001 14:20 schreef Kielef het volgende:
Sterkte meiske, vooral vrijdag!!
Tsja vrijdag ja, ik heb er al wat minder zin in. Lijkt wel alsof de hel ineens is losgebarsten. Pa wil het huis niet laten taxeren en gunt ma de helft van de boot niet. Dit gaat haar aanzienlijk veel geld schelen, waar ze wel recht op heeft. Maar goed, daar mogen advocaten over gaan bakkeleien. Wat mij meer stoort is dat mijn ma heeft ontdekt dat mijn pa alle telefoongesprekken tussen mijn ma en haar advocaat en tussen mijn ma en mijn zus en ik heeft afgeluisterd en heeft opgenomen. Althans, dat beweert mijn ma. Het schijnt dat zij daar op een of andere manier achter gekomen is. Beweert mijn zus, ik heb mijn ma er nog niet overgesproken.
Ik persoonlijk vind dat echt te belachelijk voor woorden. Zoiest doe je niet. Punt. Maar goed, ik heb vrijdag dus een afspraak met mijn pa en wil nu wel eens weten hoe dat zit. Maar, mijn ma wil weer niet dat pa weet dat zij het ontdekt heeft! Gatverdamme, zit ik er dus toch ineens middenin, want nu moet ik dingen gaan verzwijgen voor hem, wat impliceert dat ik partij kies voor haar.
Mijn ma kan ik dus niet meer bellen (zij belde mijn zus vanuit een telefooncel of ze mij wilde inlichten niks meer te bespreken over de telefoon) en mijn pa mag ik er niet naar vragen!
En voor hetzelfde geld heeft zij dit hele verhaal wel verzonnen of heeft ze iets wat ze zag verkeerd geïnterpreteerd! Bah, bah, bah.
When I rush it hits me
...Ik vind het heel vervelend voor je Barb, en ik hoop dat het weer wat rustiger zal gaan worden. Als ik jou was, zou ik met je ouders alleen die dingen bespreken die betrekking hebben op jou en jouw situatie. Mocht het zo zijn dat je vader echt gesprekken heeft opgenomen tussen jou en je moeder, mag je gerust zeggen dat hij je privacy heeft geschonden. En dat hij dat niet mag doen binnen jullie relatie met elkaar. (god, sowieso al lastig genoeg, en makkelijk gezegd!)In ieder geval veel succes en kracht en ruggegraat voor de komende tijd! Als je er over wilt praten met een 'ervaringsdeskundige' (hmm..helaas), je kan me ICQ-en of mailen catoot@home.nl ... Maar blijf vooral je eigen gevoelens en gezondheid in de gaten houden: jij bent niet verantwoordelijk voor de troep die je ouders veroorzaakt hebben!
....maar daarna ben ik weer triestig...
Barb, ik wens je heel veel sterkte toe.
quote:Ehhhmmmmm
Op 06 februari 2001 15:53 schreef Barb het volgende:Een hele hoop narigheid over 2 mensen, haar ouders, die elkaar plotseling het licht niet meer in de ogen gunnen en waardoro Barb zelf er tussen komt te zitten.
gezien je relatie met beide ouders niet goed was en is: back out.... ik denk niet dat je je hierin wilt mengen....denk namelijk niet dat dit de laatste keer is dat je op deze manier het gevoel zult krijgen partij te moeten kiezen (over dat ' verzwijg ik het zoals me mams wil of vraag ik opheldering aan me pa wat ik wil maar me ma niet) en als het op deze wijze gaat, kan dat alleen maar erger worden.
Tis echt sneu en te triest voor waaorden haast dit, maar ut komt toch nog zo vaak voor (en ik kan ut weten)
Barb: sterkte, meng je er svp zo min mogelijk in, liefst niet zelfs, you can only get hurt. Of op z'n Nederlands: Als je je in een modderpoel en moddergooigevecht gaat begeven wordt je zelf ook smerig en geraakt.
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Wat ik steevast doe als het zeldzame moment er een keer is dat ik me pa spreek, is het compleet afhouden van alles wat gaat over personen anders dan mij. Dus ik zeg en reageer op niets als het gaat over me moeder of broertje. Tevens praat ik ook niet over dingen die ik gemeenschappelijk met ze heb.
Voorbeeld: van het 1: Als me Pa vraagt of ik met Kerst bij hem kom en zeg niet te komen, al wat anders te hebben (En al had ik niks anders, dan kwam ik nog niet) en hij dan bv vraagt: Ga je naar je moeder? Dan reageer ik daar niet inhoudelijk op. Zodra ik dat wel doe krijg ik weer gezeik waarom ik wel naar haar ga (mocht ik naar haar gaan dan) en niet naar hem etc. (ook al weet ie het antwoord heus wel). Kortom, dat soort vragen wimpel ik af.
Voorbeeld van het 2e: Ik kan met geen woord reppen over het feit dat me hond pups heeft nu. Zodra ik dat zou doen, staat me pa weer voor de rechtbank omdat me mams dan te veel alimentatie zou krijgen als ze dat kan etc. Dit soort dingen gebruikt ie gewoon meteen tegen haar.
Kortom: Ik praat alleen over koetjes, kalfjes en het weer, verder nergens over, dat is simpelweg gewoon niet meer mogelijk door zijn eigen toedoen.
En Barb, op deze manier lijkt het er dus sterk op alsof je ouders het ook onmogelijk maken voor jou om nog normaal en vrijuit met ze te kunnen praten.
[Dit bericht is gewijzigd door DIGGER op 06-02-2001 16:54]
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Zoals bekend (of niet), mijn ouders zijn ook gescheiden. Erg onverwacht, nu zo'n 8 maanden geleden. M'n moeder heeft het besloten, m'n vader was het daar niet mee eens. Mijn moeder is ook uit huis gegaan binnen 2 weken en heeft binnen 1 maand weer een nieuwe vriend gevonden (waar ze inmiddels al geruime tijd mee samenwoont). Je begrijpt: met het laatste ben ik dus verre van eens, daardoor is de relatie tussen mij en m'n moeder verslechterd.
Enkele quotes:
quote:Dit is bij mij andersom, heel raar misschien, maar m'n vader 'speelt' het slachtoffer en m'n moeder zit vooral m'n zusje te verwennen met allerlei dingen.
Van hem moet ik niks hebben, een hele vervelende man waar ik geen greintje respect voor heb. Sind shun eerste 'scheiding' probeert ie ineens vriendjes te zijn, belt me, koopt cadeau's. Afschuwelijk. Donder toch op, je bent te laat.En mijn ma: ach. Een vrouw van middelbare leeftijd, met drie kinderen, waarvan ze sinds 2 jaar contact heeft met de oudste. Elke dag op en top in de slachtofferrol, ze ou een oscar moeten krijgen ervoor.
Het lijkt er dus op dat de persoon die tekort doet bij de kinderen (voor de scheiding of juist door de scheiding) zijn/haar kinderen extra aamdacht wil geven.
quote:Van mijn moeder heb ik niets meegekregen, alle ruzie over boedelverdeling (en geld enzo) kreeg ik via m'n vader te horen. Wat volgens haar de reden van de scheiding is, hoe ze dacht over de hele situatie hoorde ik niet. De laatste 2 maanden heeft ze veel informatie over regelingen alleen nog maar via een advocaat meegedeeld aan m'n vader. Ja, je leest het goed een advocaat, omdat m'n moeder vond dat m'n vader teveel brieven/sms-jes verstuurde heeft ze alles via een advocaat op laten stellen.
Van mijn pa had ik nog steeds niks gehoord. Ik heb hem zojuist gebeld om te zeggen dat ik geenszins van plan was om partij te kiezen, maar dat het me wel dwars zat dat ik alleen info via haar kreeg en dat die toch gekleurd zal zijn.
Ze heeft met m'n zusje wel nog contact (die mist haar moeder teveel) en daar belt ze dan ook mee.
Wil ik nog 1 ding weten van je: hoe heb je je de laatste 3 weken opgesteld? Heb je toch als bemiddelaarster opgetreden of juist absoluut niet? Hoe was het bevallen?
Ik heb mij zelf alleen als 'praatpaal' voor mijn vader mogen voor doen (ben zelf de oudste), dat is de laatste paar maanden gelukkig wat minder, maar vooral de eerste maanden lastig.
Suc6 en sterkte
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
quote:Yep, van mij ook STERKTE
Op 09 februari 2001 07:47 schreef just me het volgende:
Barb... voor vandaag
He, jij bent de enige persoon naar wie zij allebei luisteren. Dat is heel belangrijk, jij hebt hier macht. Klinkt heel ziek misschien, so be it.
Ik zou ze uit de tent lokken, allebei. Zou m'n pa bijvoorbeeld vragen hoe alles nu verdeeld gaat worden en waarom dat zo gaat gebeuren, etcetc.
Voor de rest, gewoon eerlijk zijn tegenover alletwee.
Weet je wat ik vindt,door al die ellende en het nodige verdriet,sta jij nu op de tweede plaats en wordt er (denk ik) tenminste zo zie ik het excuces als dat niet zo is:
Niet aan jou personelijke situatie gedacht je bent tenslotte wel ziek,en het lijkt me wel extra zwaar voor jou.
Dat je ouders daar eens niet aan denken,inplaats van aan hun eigen alleen.
Sorry hoor als ik te personelijk wordt ,maar ik vindt het ontzettend sneu voor jou dat meen ik echt.
Want zoals altijd ,moet je er weer veel dagen voor inleveren door al die toestanden.
En ik weet zeker dat je dat niet kunt gebruiken.
Ik hoop dat je van het weekend toch een stukje rust in je eigen kunt vinden,makkelijk gezegd misschien door mij.
Maar ik meen het echt,veel liefs en warmte van mij voor jou (in de goede zin van het woord) ingrid.
quote:[offtopic]
Op 16 januari 2001 14:57 schreef Barb het volgende:
Thx voor de reacties, Zanderrr en Chandler.Mijn vraag: hebben jullie een rol gespeeld in het scheidingsverhaal? Ik bedoel: gepraat met je ouders, omdat zij er met zijn tweëen niet uitkwamen wat betreft afspraken en boedelverdeling etc. Als een soort bemiddelaar? En zou je dit aan of afraden en om welke redenen dan?
sorry voor de late reactie
[/offtopic]
Nou eingelijk maar een klein beetje... voor de scheiding van mijn ouders gingen mijn ouders een nieuw huis kopen in de buurt van het oude huis, het huis was gekocht en het oude huis wou maar niet verkocht worden. het ging een tijdje goed maar mijn ouders kregen vreselijke ruzie en mijn vader ging tijdelijk in het oude huis wonen. Ik ben vaak bij me pa over de vloer geweest en heb veel dingen moeten aanhoren.. De relatie van mijn ouders is in die periode van beide kanten geeindigd..
Mijn moeder bleef wonen in het nieuwe huis en mijn pa verkocht het oude huis en ging op zich zelf wonen. Toen ze het gingen vertellen wist ik het al een geruime tijd.. Dit vond ik erg moeilijk en heeft mijn toekomst (tot nu toe dan) niet veel goed gedaan. Al heb ik er nu minder last van zit ik er nog wel eens met tranen in mijn ogen, terug te denken aan die klote tijd dat ik eingelijk alles al wist maar nog niets mocht vertellen.. Ik wist het als enigste van iedereen!!!...
Maar okey.. ik heb ook mijn ouders geholpen in het verdelen van de spullen van beiden.. mijn vader had nogal wat electronica wat hij persee mee wilde.. en mijn moeder wou der gewoon nog goed kunnen blijven wonen. zonder ruzie heb ik veel opgelost.. niet alles want ik was nog maar jong..
Ik heb die tijd veel met ouders gesproken, we apart van elkaar anders ging het echt heftig mis!.. ik had het liever niet gedaan maar dan was de hel los gebroken!..
Naja toch nog ff meer info
Like trump...
Het viel reuze mee vrijdag. Sterker nog, ik ben blij dat ik ben gegaan. Het scheelt zo veel als je ook de versie van je pa hoort.
Hij bekijkt alles heel zakelijk, maar wel fair en zij bekijtk alles heel emotioneel. Mijn moeder heeft de neining om te zoeken naar 'genoegdoening'. "Ik heb al 30 jaar een shithuwelijk door jou en dus mag ik het hele huis leeghalen". Terwijl mijn pa gewoon alles eerlijk wil delen. Nu vermoed ik wel dat hij er financieel iets beter uit wil komen dan zijn, maar zij wil juist bijna alles wat in huis staat. Hij kijkt meer naar de lange termijn (kan ik ooit nog een huis kopen) en zijn naar het nu (zit ik dadelijk in een goed gevuld huis). Andere prioriteiten, andere manier van handelen.
Maar goed, ik denk dat ze er samen wel uitkomen (lees: hun advocaat). Ik heb in ieder geval mijn pa gesproken en daar ben ik heel blij mee. Hij was heel open en eerlijk over de situatie en over zijn gevoelens. Durfde zijn fouten toe te geven en zei ook dat hij gewoon straks de zekerheid wil hebben dat hij financieel goed blijft zitten. Hij wil mijn ma voor de rest van zijn leven (dus niet alleen tot zijn 65e) alimentatie betalen (terwijl ze een eigen inkomen heeft), maar dat zij wrs in de toekomst geen eigen huis kan kopen omdat zijn accountant een (legale) constructie heeft bedacht waardoor het geld dus in termijnen van een maand wordt betaald i.p.v. in 1 keer (zodat hij in het huis kan blijven wonen). Hoe het precies allemaal zit, weet ik ook niet, maar mijn ma lijkt er mee accoord te gaan, het plan ligt nu bij haar advocaat.
En wat betreft dat opnemen van telefoongesprekken: ik heb de pc en de laptop van onder tot boven doorgeplozen; niks te vinden hoor! Mijn ma was gewoon paranoia en denkt dat als het lampje van de monitor brandt, terwijl zij belt, dat dan alle gesprekken worden opgenomen. Ik had ook niet anders verwacht, mijn pa heeft de ballen verstand van pc's en komt hierheen als hij windows erop wilt. Hij kan een brief typen en daarmee is zijn pckennis op.
When I rush it hits me
When I rush it hits me
Ik merk aan je schrijven dat je er nu toch anders tegen over staat,of zie ik dat verkeerd,lijkt me toch wel een fijn gevoel voor jezelf want weet je barberae het is en blijft toch je vader.
Klinkt misschien cliche maar het is wel zo,als ik naar mijn pa kijkt ik heb altijd ontzettend veel ven hem gehouden en nu op dit moment nog meer ,omdat hij ook chronisch ziek is,
en dan ga je toch op een andere manier naar je vader kijken.
Ik bedoel hiermee kijk Barberae je weet niet hoe het in het leven loopt,maar je kijkt toch liever met een goed gevoel naar je vader terug,als niet.(mocht er onverwachts iets gebeuren) snap je.
Ik denk maar zo aan het spreekwoord wat mijn vader wel eens tegen me zei:
Kwaad zijn is menselijk
Kwaad blijven is duivels.
Nou meid ik hoop dat je vandaag toch een redelijk rustige dag hebt.
En denk aan je eigen he,is ZEKER net zo hard nodig als aan het denken van de problemen met je ouders.
Groetjes Ingrid.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog heel jong was, dacht toen ik 2 ofzow was. Heb ruim 12 jaar samen met m'n moeder en zusje erg krap geleefd, we kregen geen allimentatie o.i.d. Ik zelf heb er in die tijd niet zo veel last van gehad. Tot m'n twaalfde moesten we verplicht elke maand een dag/weekend daarnaar toe. Na m'n twaalfde mochten we het zelf weten, ik ben toen niet meer gegaan en m'n zusje wat later ook niet meer. Allemaal goed en wel, m'n moeder is hetrouwd na een hele lange tijd, en toen kwmamen er dingen ter sprake van namsverandering, adoptie e.d. En dan ga je echt nadenken, wat heeft mijn biologische vader voor mij betekent? Wat heeft hij voor mij gedaan. Als kind kan je dit niet zien, en ik kom er pas achter nu ik volwassen (
) ben. TIs iig heel moeilijk, ook al komt het pas achteraf. Het is toch iets wat bepalend is geweest voor m'n leven en wat ik mee zal dragen. Ik wens je iig veel succes met de hele situatie!
Of dat een goed idee was weet ik niet..
Ik heb de kinderen niet laten kiezen iig waar ze moeten wonen. Ik heb een huis gezocht vlak bij mijn ex, de kids wonen de ene week bij mij en de andere week bij hem.
We praten er nog maar weinig over, maar het valt me wel steeds op dat de reden waarom we uit elkaar gingen nog steeds niet helemaal helder is voor de kids.
Daar ging het ook over in de uitzending van Oprah die hierboven werd aangehaald. Ik hoop dat ze in de toekomst wel met vragen komen, nu gebeurt dat nog zelden.
Zo te zien lijken ze het geaccepteerd te hebben, maar hoop dat ze er later geen last van zullen ondervinden bij het aangaan van relaties en de bindingsangst (?).
Wat ik me ook afvraag is of het verstandig is om als ouders maar heel lang bij elkaar te blijven en pas te gaan scheiden als je kinderen volwassen zijn.
Zo te lezen, barb en de anderen is dat dus ook niet zonder gevolgen.
De kids hebben gelukkig niet hoeven kiezen, en gaan met ons alletwee evenveel om en er is ook geen ruzie verder. (Ook haast niet geweest)Maar of dat helpt om al je zekerheden die je had en die weggeslagen zijn weer een beetje op te kunnen bouwen.
Dat moet dus nog blijken.
Je kan wel na een korte tijd scheiden, zeg 2/3 jaar, maar ook dan kunnen er nog problemen op latere leeftijd ontstaan.
Ik denk dat het voor kinderen heel belangrijk is om steeds te horen dat het niet aan hun lag. Vaak proberen ouders het zo goed mogelijk op te lossen, maar als de kids er verdriet van hadden: zeg dan sorry. Ikzelf heb gemerkt dat het een wereld van verschil maakt.
In andere situaties heeft mijn moeder bijv. es uitgelegd wat zij voelde en dacht, en dat ze daarom keuzes maakte. En dat als dat niet het beste voor mij was, dat ze daar dan spijt van heeft, maar dat ze niet beter wist. Dat kon ik heel goed begrijpen, en het gesprek heeft me erg opgelucht. Vaak ontkent zij dingen, en dat maakt het voor mij soms alleen maar lastiger. Iedereen maakt fouten, maar het men kan moeilijk verwachten dan kinderen daar automatisch begrip voor hebben.
....maar daarna ben ik weer triestig...
quote:Blegh, heel gemeen inderdaad. Ik denk dat veel ouders niet door hebben, dat je als kind heel veel meekrijgt van een negatieve sfeer in huis. En dat zoiets echt wel gevolgen heeft voor een kind.
Op 12 februari 2001 11:13 schreef Catootje het volgende:
Mijn moeder heeft altijd aangegeven dat ze 'met hem'is getrouwd gebleven voor de kinderen. Ik vind dat heel gemeen: hij was al heel moeilijk om mee om te gaan, dat vroeg al veel van mij als kind. En nu ben ik er ook nog verantwoordelijk voor dat mijn moeder lang in een rotsituatie heeft gezeten. Ze geeft me daarmee het gevoel dat ik dankbaar hoor te zijn voor haar zelfopoffering.
Mijn ouders hadden altijd ruzie, de sfeer in huis was echt heel mijn leven om te snijden. Ondetussen woon ik bijna 10 jaar op mezelf en ik merk dat het echt wel zijn sporen heeft nagelaten. Ik kan absoluut niet tegen schreeuwen of harde geluiden. Als Erwin boos is omdat zijn verbinding weer eens wegvalt (meest voorkomende reden voor zijn kwaadheid ), heeft hij de neiging om zijn vuist op tafel te slaan en een keer hard te vloeken. Ik zit dan echt stijf in de stoel van schrik. Kan er absoluut niet tegen! Of als de buren ruzie hebben en naar elkaar schreeuwen, aaaaaah, wat een rotgeluid! * ril *
Maar goed, de schreeuwdagen van mijn ouders zijn ondertussen over. Gisteren heb ik mijn ma helpen verhuizen. Het ging eigenlijk wel goed. Zij is blij dat ze weg is (wilde het zelfs vieren met champagne, ik persoonlijk vind dat wat ver gaan). Nu kan het getouwtrek om het huis en de boot beginnen. Naar verluid zal dat wel eeuwen gaan duren, want mijn pa speelt het niet helemaal fair en mijn ma wil niet met hem praten. Dat zal dus via advocaten gaan allemaal.
Ik heb in ieder geval gezegd, dat ik het jammer vind, dat ze er samen niet uitkomen. Maar dat ik absoluut geen geklaag over de ander wil horen. Het zijn mijn ouders, ik weet hoe afschuwelijk ze beiden kunnen zijn en ik heb geen zin om er tussen in te komen te staan. Mij ma begreep het wel en zou proberen er op te letten (wat overigens al helemaal mislukt is, ze heeft de hele dag op hem lopen schelden gisteren).
Na de verhuizing ben ik nog even langs mijn pa gegaan gisteren. Meer voor hem , dan voor mezelf eigenlijk. Hij was heel blij me te zien, dat zag ik aan zijn gezicht. Hij bedankte me, dat het huis in 'fatsoenlijke staat' was achtergelaten, hij had het veel erger verwacht (mijn ma en ik hebben geprobeerd om een half leeg huis, enigzins aan te kleden, zodat er toch nog een beetje gezelligheid vanaf straalde).
Vanaf nu zullen we wel zien hoe het allemaal verloopt. Enige wat voor mij 'vervelend' is, is dat ik eerst mijn ouders 2 a 3 maal per jaar zag en dat nu die keren over 2 ouders moet worden verdeeld. Dat betekent of ieder van hen minder zien, of een verdubbelde frequentie ouders over de vloer. Hoe dan ook, met beide opties ben ik niet blij.
When I rush it hits me
Schreeuwen en harde geluiden...dat heb ik dus ook. Ik schreeuw zelf echt nooit, en ik kan er ook helemaal niet tegen als mensen hard lopen te vloeken en schelden: laat staan in ene ruzie tegen me schreeuwen.
Ik kan me de twee opties levenidg voorstellen, en beide klinken niet aantrekkelijk. Aan de andere kant heb je misschien nu wel de kans dat bijv. 1 van de ouders meer toegankelijk wordt. Het zou natuurlijk wel heel mooi zijn als je bijv. een redelijk goede band met je pa of ma kan opbouwen. Het wordt natuurlijk nooit zoals je het graag zou willen, maar misschien zijn ze nu wel in staat om een redelijke binding met je aan te gaan?
....maar daarna ben ik weer triestig...
quote:ja precies! Klinkt heel raar, maar mijn ouders lopen beiden tegen de 60 en zullen er niet al te lang meer zijn dus (pak em beet 20 a 30 jaar?). Tot aan mijn 18e heb ik mijn ouders altijd in hun rol als ouder gezien, en later 'ontdekte' ik pas dat het eigenlijk ook nog eens mensen zijn. Omdat ik de afgelopen 8 jaar amper contact met ze heb gehad, merk ik dat 'mens zijn' nu pas aan ze. Aan de ene kant ben ik daar heel nieuwsgierig naar (ook omdat ze al wat 'ouder' worden, straks kan het niet meer), maar aan de andere kant wil ik er ook niks van weten. Ze hebben de afgelopen 26 jaar kansen genoeg eghad om te laten blijken dat ze meer zijn dan alleen de rol van vader of moeder en zelf kwamen ze ook niet over de brug. En als ik hen nodig had, waren ze nergens te bekennen.
Op 25 februari 2001 13:58 schreef Catootje het volgende:
Aan de andere kant heb je misschien nu wel de kans dat bijv. 1 van de ouders meer toegankelijk wordt. Het zou natuurlijk wel heel mooi zijn als je bijv. een redelijk goede band met je pa of ma kan opbouwen.
Nu zitten ze beiden alleen, en ik acht de kans heel groot dat er dan regelmatig een ouder op de stoep staat. Want ja, ze hebben elkaar niet meer om tegen aan te kijken. En eigelijk zit ik hier niet op te wachten. Voor veel mensen is het misschien vanzelfsprekend dat je klaar staat voor je familie, maar bij mij is het vanzelfsprekend dat ik klaar sta voor mijn vrienden. En geen van mijn beide ouders zijn vrienden van me.
Al met al vind ik het heel moeilijk. Goed dat ze uit elkaar zijn, maar aan de andere kant heeft dit vermoedelijk nogal wat invloed op mijn leven. En daar ben ik niet zo blij mee. Mijn leven was eindelijk een beetje in balans qua ouders. En daar heb ik lang genoeg over gedaan, om hen een plaatsje te geven, om een manier van omgang te vinden. En nu wordt dat allemaal op zijn kop gezet. Blegh. 'k Heb een hoop dubbele gevoelens hierover en ben er nog helemaal niet uit, wat ik er allemaal van vind.
When I rush it hits me
Ik heb geprobeerd mijn ouders over hun jeugd te laten vertellen.
Natuurlijk je hoort alleen hun versie, maar als mens worden ze veel duidelijker voor je.
Je begrijpt ineens dingen, waarvan je altijd dacht , hoe kunnen ze zo reageren.
Het is net een puzzel, waarvan je nooit alle stukjes zult vinden, maar ieder stukje maakt je weer iets duidelijker over de mens waaruit je bent voortgekomen.
Sterkte met de het vinden van hun plaats in je leven. Dat is weer een van die moeilijke dingen, die het leven opdraagt aan de mens hè.
(opdraagt is niet het juiste woord, opdringt ook niet, ik bedoel zoiets als deze twee woorden )
Vaak kan dat wel heel duidelijk werken, als je aangeeft tot hoever ze kunnen gaan, dan merk je ook wat ze je wel of wat ze je niet kunnen geven. Ik kan me voorstellen dat je misschien wel prettig een wat zakelijkere relatie kan hebben met ze? Dat is dan in ieder geval een begin.
Ik vrees dat jij en ik nooit de ouders zullen krijgen waar we behoefte aan en misschien ook wel recht op hebben, maar misschien is een middenweg wel een redelijke mogelijkheid. Als ze weten wat ze van jou kunnen verwachten, en wat ze van je krijgen: misschien gaat dat echt en stuk beter. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om weer die energie er in te steken, en weer een sturende rol moet aannemen. In feite voelt dat voor mij ook nog steeds onjuist. Voor mijzelf heb ik nog steeds de verwachting dat mijn moeder op een dag zich zo zal gaan gedragen dat ze me energie geeft, in plaats van alleen maar nemen, nemen, nemen.
Maar goed, misschien hebben je ouders elkaar al die tijd versterkt, en heeft 1 van hen, of misschien wel allebei, de veerkracht om een andere rol op zich te nemen? En dat is denk ik toch de moeite waard om te proberen. Duidelijk zijn, en verschrikkelijk goed op jezelf passen, dat is het enige wat ik je kan meegeven.
Ik hoop dat ik dit een beetje helder heb verwoord, anders waag ik nog es een poging..
....maar daarna ben ik weer triestig...
|
|
