Leeftijdsverschil, haar ouders doen moeilijk

Even een kloon aangemaakt.

Sinds kort ben ik in contact gekomen met een meisje van 14 jaar (dit is gelijk de samenvatting van het hele verhaal en als je een beetje in het bezit bent van extrapolatie-capaciteiten of een glazen bol, kun je hier eventueel stoppen met lezen om een quasi-grappige post te maken :’) ), we hebben elkaar online ontmoet. Ik wist niet dat ze 14 was; integendeel zelfs, ik dacht dat ze een jaartje of 19-20 was. Na een gesprek van 2 uur vroeg ik om haar leeftijd en schrok (en baalde...) hier wel van. Ik kon het namelijk zeer goed met haar vinden en we zaten echt op 1 lijn. Nu is zij, om het leed te vergroten, pas 14 geworden (in juni) en word ik binnenkort 21 jaar. Het was gvd een kind: een onschuldig meisje met veel minder ervaring dan ik op vrijwel elk gebied.

Ik diskwalificeerde haar meteen als potentieel relatie- of neukmateriaal – omdat ik in tegenstelling tot het meerendeel van FOK! geen last heb van parthenofilie, en nee, Voe.blogg doet het ook niet voor me – maar bleef wel met haar praten. Emotioneel is ze echter erg volwassen en ze kan zich op dat gebied makkelijk meten met een 18-jarige. Uiteindelijk uit nieuwsgierigheid toch maar foto’s uitgewisseld en inderdaad: een standaard 14-jarig lichaam met een metabolisme sneller dan mijn gloednieuwe computer en geen enkele vorm van reliëf bij de gluteus maximus of de pectoralis major. Fysieke aantrekkingskracht was er niet en, zoals dat vaak bij mannen gaat, was het mentaal ook een stuk minder. Toch bleven we echter praten en we kwamen erachter dat we steeds meer en meer raakvlakken kregen, en na nog wat foto’s uitgewisseld te hebben bleek ze toch wel hele mooie ogen te hebben, en eigenlijk ook hele mooie lange bruine krullen, en een leuke lach, en eigenlijk waren die sproetjes ook wel schattig (zie je al waar het verkeerd gaat? :’) ), en dit en dat. We praatten meer en meer op MSN (jaja, MSN :’) ik weet het) en ik voelde me al snel weer aangetrokken tot haar en vice versa, haar leeftijd (waar nauwelijks iets van te merken was in the first place) en haar vrij platte lichaam maakten me eigenlijk niet veel meer uit, ik vond haar leuk en dat was wederzijds.

Nu is het zo dat mijn laatste 3 vriendinnen allebei ouder waren dan ik (respectievelijk 0,5 jaar, 2 jaar en 1 jaar), daar ik zelf mentaal ook een stuk volwassener ben voor mijn leeftijd, dus voor mij is het persoonlijk ook een beetje vreemd om me aangetrokken te voelen tot een 14-jarige. De gesprekken op MSN waren echter zo fijn en diepgaand dat we elkaar weleens in het echt wilde zien, wat dus ook gebeurde. Ik ben naar haar toegegaan en we hebben in het park, onder een boom, zitten praten. Het klikte heel goed en de chemie tussen ons was te vergelijken met de chemie zoals die ook in het begin was tussen mij en mijn exen. Sterker nog: het voelde zelfs beter. Het ging dan eigenlijk ook allemaal automatisch en binnen no-time zat ze bij mij op schoot, met haar armen rond mijn nek geslagen. Veel gepraat en gelach verder was het tijd voor mij en haar om weer naar huis te gaan en ik zou haar op de trein zetten (want ze had stiekem afgesproken uit angst voor de reactie van haar ouders), waar ze opzettelijk 2 treinen miste. Na een hoop onschuldige kusjes op de mond, wat voor haar schijnbaar al eng genoeg was (want ze trilde helemaal, liep rood aan en nam weinig tot geen initiatief), heeft ze toch de trein naar huis genomen en zo nam ik ook de trein terug.

Na een hoop gepraat hebben we wederom afgesproken, op een verlaten strandje bij haar in de buurt. Dit ging al een heel stuk verder, zo lagen we op elkaar (clothes on en handjes thuis!) en lepeltje-lepeltje en we hebben ook gezoend (once again, handjes thuis), waarbij ze ook moest huilen van de spanning. Vlak voor vertrek moest ze weer huilen, maar deze keer met een andere reden: ze wist dat haar ouders het absoluut niet zouden accepteren, maar dat ze geen smoesjes kon (en wilde) blijven verzinnen om mij te zien. Ze wilde het gewoon open kunnen doen, zodat ze ook niet steeds naar een andere stad moest reizen uit angst haar ouders tegen te komen als ze met mij was. Ook wilde ze er gewoon open over kunnen praten. Ik heb een trein later genomen en een uitgebreid gesprek met haar gehad over hoe ze het het beste aan kon pakken. Haar ouders zijn, volgens haar (en ik ben geneigd haar te geloven), controlefreaks en ook nogeens zeer christelijk (ik suggereer hier inderdaad dat dat negatief is, maar bepaalde karakteristieken van gelovige mensen zullen we maar even achterwege laten om bepaalde types *kuch matthijs.. kuch* te ontwijken voordat ze complete psalms gaan citeren). Goed, ze zou het er met haar ouders over hebben.

Het gesprek met haar ouders verliep echter niet goed en ze mag mij niet meer ontmoeten. Ik ben, naar het schijnt, een loverboy en ‘niet goed bij mijn hoofd’ (doelend op het leeftijdsverschil). Met die conclusies kon ik ook wel mee en ik nam het ze ook niet kwalijk om zo in eerste instantie te denken, maar ze weigeren ook om me te ontmoeten. Ik heb haar ouders via haar zelfs laten weten dat ze mijn ouders kunnen opbellen om daar even mee te praten (waar ik al niet zo hot over was, maar goed...), maar ook daar wilden ze niets van weten. Dit vind ik vrij vervelend, want ik ben eigenlijk best een nerd (volg 2 studies waaronder wiskunde, ik vind modelscheepjes reuze-interessant, heb geen rijbewijs, woon nog bij mijn ouders, heb lichte acne, ga nooit uit, nuttig geen alcohol, gebruikte zojuist het woord ‘nuttig’ als werkwoord i.p.v. ‘drink’ and the list goes on :’) ). Ik had wel gedacht dat ze op zijn minst verhaal zouden halen, of mij een keer uitnodigden op dringend verzoek van hun dochter, maar helaasch.

Technisch gezien heeft zij natuurlijk ook geen fuck in te brengen vanwege haar leeftijd en dat is erg vervelend. Ik kan er echter ook niet goed bij waarom ze op geen enkele wijze sjoege geven als ik zo eens hoor hoe boos meisje in kwestie wordt en hoelang ze erover doordramt. Ik zou er als ouder ook niet positief tegenover staan, maar als mijn dochter al 2 maanden (ja, zo lang speelt het al) constant aan het zeuren was en er depressief van werd (ze loopt sinds 2 weken bij een psycholoog, waar ze overigens naartoe moest van haar ouders omdat ze ‘levensmoe overkwam’), zou ik op z’n minst die jongen toch langs laten komen om eens even met hem te babbelen (en nu meet ik me het meest bekrompen point of view aan dat ik kan bedenken, ik zou hem al veel eerder uitnodigen). Zelfs haar psycholoog staat aan ‘onze’ kant en heeft al gepraat met haar ouders, maar die willen er simpelweg niets van weten.

Nu had ik zelf het idee om die ouders gewoon op te bellen of direct te e-mailen (waar bellen de voorkeur geniet, omdat e-mail makkelijker te negeren is). Zij raadt het af en zij kent haar ouders vrij goed, daarom ben ik toch geneigd om het niet te doen... maar ik zou het verder echt niet weten. Ik vroeg me eigenlijk af wat jullie voor advies kunnen geven omtrent de situatie.

Wat ook aan bod zou komen en eventueel een obstakel is voor haar ouders is de leeftijdsfase waarin we verkeren. Zij moet nog een hoop ‘ontdekken’ (ze gaat naar 3 gymnasium) en meemaken en heeft tevens geen enkele ervaring met jongens, ook is de kans dat het misgaat – objectief gezien, wij zijn zelf natuurlijk geneigd om een iets optimistischere (naїevere?) mening te hanteren – aanwezig. Dit hebben we natuurlijk ook besproken en alhoewel we allebei een vrij naїeve draai hadden gegeven aan de kans op mislukken, waren we het met elkaar eens dat je het gewoon moet aankijken en dat er zooooveel factoren zijn dat je geen goede schatting kan maken.

Maar goed, jullie mening?

Zij heeft dit trouwens ook allemaal gelezen (inc. het begin van diskwalificeren en de modelscheepjes enz. :’) dat is allemaal al bekend), zij heeft onlangs van haar spaargeld(!) een zeer simpele laptop via-via gekocht (die ze in een kussen verstopt) en slikt nu laxeertabletten zodat ze een excuus heeft om ’s nachts uit bed te gaan zonder dat haar ouders gealarmeerd raken, want zoals al eerder vermeld zijn het controlefreaks en ze checken nu dus alles van haar (computer (keylogger en tijdslot), mobiel, mag niet meer alleen naar buiten zonder supervisie ( :’) ), vriendinnen moeten maar naar haar toekomen en feestjes zijn dan maar pech hebben). Ze hebben zelfs haar ontlasting gecheckt, om te kijken of ze wel degelijk aan de race stond. Het voelt een beetje alsof ik een zwarte jood ben die bij de KKK wil gaan. Ik vind het echt te erg voor woorden en maak me o.a. zorgen om haar gezondheid, ook vind ik het natuurlijk extreem vervelend (en dat is zelfs nog licht uitgedrukt) dat ik haar niet meer kan zien... ik zou haar zo graag naast me hebben als ik ging slapen.