OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Gisteren zat mijn zoontje van 6 voor straf op zijn kamertje. Toen ik met hem kwam praten wat er nou precies was gebeurd en waarom ik dat niet goed vond vertelde hij mij dat hij niet meer wilde leven. Via een vader van een vriendinnetje van hem had ik dit ook al eens vernomen (week terug). Toen had ik er geen aandacht aan geschonken, leek mij niet serieus maar eerder provocerend.
Nu ik zelf zo met hem zat te praten waarom hij dan niet wilde leven kwam er uit dat hij het leven niet leuk vindt. Niet leuk bij papa, niet leuk bij mama, niet leuk op school niets is leuk!
Hij kan niet precies aangeven wat hij niet leuk vindt, het is gewoon niet leuk, meer komt er niet uit.
Ik begrijp wel waarom hij wat moeite heeft momenteel met zijn weg vinden. Papa en mama zijn ruim 3 jaar geleden gescheiden en beiden hebben een nieuwe partner die hij ook regelmatig tegenkomt. Niemand woont (nog?) samen.
Mijn vraag is nu moet ik me echt zorgen maken om zijn wens om niet meer te willen leven of begrijpt een kind van 6 nog niet wat hij dan eigenlijk zegt? Wie heeft hier ervaring mee (als ouder maar misschien ook wel vanuit het oogpunt van het jonge kind)?
Nu ik zelf zo met hem zat te praten waarom hij dan niet wilde leven kwam er uit dat hij het leven niet leuk vindt. Niet leuk bij papa, niet leuk bij mama, niet leuk op school niets is leuk!
Hij kan niet precies aangeven wat hij niet leuk vindt, het is gewoon niet leuk, meer komt er niet uit.
Ik begrijp wel waarom hij wat moeite heeft momenteel met zijn weg vinden. Papa en mama zijn ruim 3 jaar geleden gescheiden en beiden hebben een nieuwe partner die hij ook regelmatig tegenkomt. Niemand woont (nog?) samen.
Mijn vraag is nu moet ik me echt zorgen maken om zijn wens om niet meer te willen leven of begrijpt een kind van 6 nog niet wat hij dan eigenlijk zegt? Wie heeft hier ervaring mee (als ouder maar misschien ook wel vanuit het oogpunt van het jonge kind)?
Ik denk niet dat het kind echt helemaal beseft wat het zegt, maar ik denk wel dat je zeer ernstig zorgen moet maken ja. Naar mijn weten is dat geen gezonde kindergedachte en gedurende mijn opleiding heb ik geleerd dat kinderdepressies wel degelijk bestaan en ook regelmatig over het hoofd gezien worden.
Ik kan je alleen maar vermoeien met TV-wijsheid: serieus nemen, zo'n kind begrijpt dondersgoed wat hij zegt. (Begrijpen hoeft niet direct te zeggen dat hij ook alle gevolgen van zijn woorden overziet, maar daar is het een kind voor).
Waar herken je een kinderdepressie dan aan? Hij is namelijk verder hartstikke vrolijk, heeft vriendjes, sport en speelt buiten, doet het goed op school.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:18 schreef Groofsken het volgende:
Ik denk niet dat het kind echt helemaal beseft wat het zegt, maar ik denk wel dat je zeer ernstig zorgen moet maken ja. Naar mijn weten is dat geen gezonde kindergedachte en gedurende mijn opleiding heb ik geleerd dat kinderdepressies wel degelijk bestaan en ook regelmatig over het hoofd gezien worden.
Wellicht aan dat soort opmerkingen?quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:20 schreef TanteC het volgende:
[..]
Waar herken je een kinderdepressie dan aan? Hij is namelijk verder hartstikke vrolijk, heeft vriendjes, sport en speelt buiten, doet het goed op school.
Maar natuurlijk wel vreemd dat hij verder lekker in zijn vel lijkt te zitten, of lees ik je laatste post verkeerd?
Nee dat heb je goed gelezen. Hij straalt verder uit dat hij prima in zijn vel zit. Op deze opmerking (ik wil niet leven)) na dus...
Ik zou het serieus nemen. Misschien kun je hem helpen met zijn wens.
Je kan ook naar een therapeut gaan (lijkt mij persoonlijk een beter idee).
Je kan ook naar een therapeut gaan (lijkt mij persoonlijk een beter idee).
Tsja, ik weet het ook niet. Ik vind het alleen wel een opvallende opmerking, om het zo maar te noemen. En die vind ik niet passen bij een gezond kind van 6 dat goed in zijn vel zit.
Heeft hij misschien een vriendje ofzo dat minder lekker in zijn vel zit, dat dat soort opmerkingen maakt? Dat hij het overneemt?
Heeft hij misschien een vriendje ofzo dat minder lekker in zijn vel zit, dat dat soort opmerkingen maakt? Dat hij het overneemt?
quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
Huh?
Dat ja.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
Niet mee doortobben, niet afvragen of het wel serieus bedoeld is of niet, of dat hij de waarde van de woorden wel snapt. Dat hij zoiets zegt moet op zich al serieus genomen worden.
TS, ik heb een neefje die zulke dingen zegt, nog steeds, hij is 8. Het voelt alsof de grond onder je voeten weggeslagen wordt als zo'n ventje met de hele toekomst nog voor zich, zoiets zegt.
Sterkte.
Zéér serieus nemen, want als het een roep om aandacht is dan zal er op dat vlak ook wel wat aan schorten wat hem betreft. Het is, sowieso een signaal.
Wellicht ook eens kijken of hij op school wel uitdaging vind. Je vervelen op school kan je ook depressief maken.
Wellicht ook eens kijken of hij op school wel uitdaging vind. Je vervelen op school kan je ook depressief maken.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Daar ben ik het heel erg mee eens. De reden doet er niet toe. Het feit dat hij zoiets zegt is hoe dan ook zorgelijk.
Bedankt voor jullie snelle reakties. Zal volgende week dan toch maar een afspraak bij de huisarts maken.
Het kan ook dat hij dat ergens heeft opgevangen, dingen over doodgaan (via de tv, op school, omdat een oma van een klasgenootje was overleden).
Jij kent je zoon zelf het beste, als hij verder gelukkig lijkt, zou ik het niet groter maken dan het is. Soms worden kinderen ook trauma's aangepraat (helaas), die er niet zijn (omdat ze aan een verwachting willen voldoen). Of hij was het aan het "uitbuiten" dat hij straf had gekregen, - als hij doorheeft dat de dood iets ergs is. Vergelijk het met een kind dat zijn liefste gezicht opzet om een snoepje te krijgen. Kinderen kunnen gehaaid zijn.
Als je het er toch nog een keer over wilt hebben kun je ook een kinderboek bij de bibliotheek halen van iemand die dood gaat en voorlezen.
[ Bericht 1% gewijzigd door OeJ op 13-05-2010 14:12:05 ]
Jij kent je zoon zelf het beste, als hij verder gelukkig lijkt, zou ik het niet groter maken dan het is. Soms worden kinderen ook trauma's aangepraat (helaas), die er niet zijn (omdat ze aan een verwachting willen voldoen). Of hij was het aan het "uitbuiten" dat hij straf had gekregen, - als hij doorheeft dat de dood iets ergs is. Vergelijk het met een kind dat zijn liefste gezicht opzet om een snoepje te krijgen. Kinderen kunnen gehaaid zijn.
Als je het er toch nog een keer over wilt hebben kun je ook een kinderboek bij de bibliotheek halen van iemand die dood gaat en voorlezen.
[ Bericht 1% gewijzigd door OeJ op 13-05-2010 14:12:05 ]
Er zijn zat depressieve mensen die naar de buitenwereld toe heel vrolijk doen. Neem het dus toch maar heel serieus ondanks dat hij buiten huis vrolijk is.
echt.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
Dat zegt helemaal niks. Van binnen kan het totaal anders zijn. Naar de huisarts dus. Gelukkig ben je dat al van plan.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:20 schreef TanteC het volgende:
[..]
Hij is namelijk verder hartstikke vrolijk, heeft vriendjes, sport en speelt buiten, doet het goed op school.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Dat dus..quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
Engaging Infinite Improbability Drive..
Bij mijn eerste herinnering van het moment dat ik écht niet meer wilde leven en zelfs onder een auto wou springen om het te laten ophouden was ik acht. Ik zeg: ga hulp zoeken, het kind weet wat hij zegt.
Op woensdag 16 december 2009 02:31 schreef Pingwingei het volgende:
heus waar de mensheid zal gebukt gaan onder Kimsywimsy's tirannie waar enkel ik boven sta, naast Kimsywimsy _O_
heus waar de mensheid zal gebukt gaan onder Kimsywimsy's tirannie waar enkel ik boven sta, naast Kimsywimsy _O_
Zou er inderdaad ook zo snel mogelijk mee naar de huisarts gaan voor een doorverwijzing. En ga gesprekken aan met zijn juffrouw, leiding op de kinderopvang als hij daar naartoe gaat om te kijken of hun wat opvalt in het gedrag. Goede communicatie met de vader lijkt me ook heel belangrijk dat jullie beiden goed op de hoogte zijn. Een kind weet meer als we denken, en zo zijn opmerking dan ook serieus nemen.
Misschien is het niets, maar je vergeeft het je nooit als je niets hebt gedaan en het wel iets blijkt te zijn.
Misschien is het niets, maar je vergeeft het je nooit als je niets hebt gedaan en het wel iets blijkt te zijn.
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Neem het echt serieus, vriendje van zoonlief riep het zelfde, maar werd niet serieus genomen. Die zit nu echt diep in de ellende.
soms moet je iets achter laten om verder te komen, soms moet je heel veel achter je laten om een ander mens te worden
Ik denk dat een kind van zes heel goed weet wat hij zegt. Mijn dochter van zes weet zoveel over leven en dood dat ik het soms eng vind dat zij zo diep over dingen nadenkt. Als zij zoiets zou zeggen zou ik me ernstig zorgen maken en hulp zoeken. Niet om je nu een rotgevoel aan te praten maar je hebt meer aan een eerlijke mening dan aan geruststellende praatjes. Laat je ook niet wegwimpelen bij de huisarts, daar zijn sommigen (artsen dus) namelijk goed in.
En tussentijds zou ik vragen wat hij leuk vindt om te gaan doen en dat ook gaan doen samen met hem.
I'm so glamourous I piss glitter!
Wat zij zegt.quote:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
I`m not weird. I`m limited edition.
Ik zou hulp gaan zoeken, maar ook proberen om hem meer aandacht te geven. Geef hem het idee dat je er voor hem bent en dat ie alles kan zeggen. Ook als het gekke dingen zijn.
Ik denk dat het kind van 6 beter dan zijn moeder van 30+ begrijpt wat het is om op te groeien met gescheiden ouders. Een kind op de wereld zetten en drie jaar later uit elkaar gaan - ik vind dat jij schuldig bent aan de misere waar je zoontje doorheen gaat. Ik hoop ook dat je je schuldig voelt. Je bent een egoist.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:16 schreef TanteC het volgende:
Gisteren zat mijn zoontje van 6 voor straf op zijn kamertje. Toen ik met hem kwam praten wat er nou precies was gebeurd en waarom ik dat niet goed vond vertelde hij mij dat hij niet meer wilde leven. Via een vader van een vriendinnetje van hem had ik dit ook al eens vernomen (week terug). Toen had ik er geen aandacht aan geschonken, leek mij niet serieus maar eerder provocerend.
Nu ik zelf zo met hem zat te praten waarom hij dan niet wilde leven kwam er uit dat hij het leven niet leuk vindt. Niet leuk bij papa, niet leuk bij mama, niet leuk op school niets is leuk!
Hij kan niet precies aangeven wat hij niet leuk vindt, het is gewoon niet leuk, meer komt er niet uit.
Ik begrijp wel waarom hij wat moeite heeft momenteel met zijn weg vinden. Papa en mama zijn ruim 3 jaar geleden gescheiden en beiden hebben een nieuwe partner die hij ook regelmatig tegenkomt. Niemand woont (nog?) samen.
Mijn vraag is nu moet ik me echt zorgen maken om zijn wens om niet meer te willen leven of begrijpt een kind van 6 nog niet wat hij dan eigenlijk zegt? Wie heeft hier ervaring mee (als ouder maar misschien ook wel vanuit het oogpunt van het jonge kind)?
Wat een nare reactie, Omnifacer. Je denkt dat je op deze manier haar zoontje helpt?
Ontopic, ik heb lang getwijfeld om te reageren. Mijn zoontje riep (op nog jongere leeftijd) regelmatig dat hij graag dood wilde. Mede om die reden is er onderzocht of hij depressief was. Ik vond het een verschrikkelijk idee dat mijn kind depressief zou zijn. Zo jong en dan al depressief. Uiteindelijk is toch uit onderzoek en spelobservaties niet gebleken dat hij depressief was. Tegenwoordig zegt hij gelukkig ook niet meer dat hij dood wil zijn. Ik heb me in die periode wel verdiept over depressie bij jonge kinderen en het is echt een serieus probleem. Zeker iets om nader onderzoek naar te doen, in ieder geval.
Ontopic, ik heb lang getwijfeld om te reageren. Mijn zoontje riep (op nog jongere leeftijd) regelmatig dat hij graag dood wilde. Mede om die reden is er onderzocht of hij depressief was. Ik vond het een verschrikkelijk idee dat mijn kind depressief zou zijn. Zo jong en dan al depressief. Uiteindelijk is toch uit onderzoek en spelobservaties niet gebleken dat hij depressief was. Tegenwoordig zegt hij gelukkig ook niet meer dat hij dood wil zijn. Ik heb me in die periode wel verdiept over depressie bij jonge kinderen en het is echt een serieus probleem. Zeker iets om nader onderzoek naar te doen, in ieder geval.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
zo hallo, doe es even normaal! zit je zelf soms met een of ander trauma dat je hier zomaar even uitleeft?quote:
sorry TS, ik kan je hier niet mee helpen, maar het lijkt me inderdaad wel serieus genoeg om actie te ondernemen... ms via de huisarts?
quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:16 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Ik denk dat het kind van 6 beter dan zijn moeder van 30+ begrijpt wat het is om op te groeien met gescheiden ouders. Een kind op de wereld zetten en drie jaar later uit elkaar gaan - ik vind dat jij schuldig bent aan de misere waar je zoontje doorheen gaat. Ik hoop ook dat je je schuldig voelt. Je bent een egoist.
Nee moeders/vaders moeten zich maar bijwijze van spreken maar tot de rest van hun leven zich in elkaar laten slaan, zich laten bedonderen omdat een van de twee ( vaak) vreemdgaat... of er zo;n haat naar elkaar ontstaat waardoor er een vijandige sfeer hangt.
Dat is goed voor het kind
Het is zo makkelijk oordelen dat mensen neit meer vechten, natuurlijk zullen er mensen zijn die er te simpel over dachten. Echter is dat vaak uitzondering .
Mensen hangen niet graag hun vuile was buiten vanwege schaamte etc.
Oordeel niet voor je de feiten kent.
Kansloos figuur dat je bent
Engaging Infinite Improbability Drive..
quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:16 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Ik denk dat het kind van 6 beter dan zijn moeder van 30+ begrijpt wat het is om op te groeien met gescheiden ouders. Een kind op de wereld zetten en drie jaar later uit elkaar gaan - ik vind dat jij schuldig bent aan de misere waar je zoontje doorheen gaat. Ik hoop ook dat je je schuldig voelt. Je bent een egoist.
jochie toch!
Death is lighter than a feather, duty heavier than a mountain.
The only easy day is yesterday
stay frosty
The only easy day is yesterday
stay frosty
Jij oordeelt toch ook voor je de feiten kent? Feit is dat een onschuldig kind de dupe is geworden van het scheiden van de ouders. Mensen die zo snel nadat ze een kind hebben gekregen besluiten om uit elkaar te gaan zijn mijn inziens geen knip voor de neus waard. Ik snap dat kind heel goed, natuurlijk is niet meer leven geen optie. Maar hij geeft hier wel een signaal van af. Een brevet van onvermogen dus voor zowel mama als papa. En dan met name mama omdat het kind blijkbaar bij haar in huis woont.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:32 schreef _evenstar_ het volgende:
[..]
Nee moeders/vaders moeten zich maar bijwijze van spreken maar tot de rest van hun leven zich in elkaar laten slaan, zich laten bedonderen omdat een van de twee ( vaak) vreemdgaat... of er zo;n haat naar elkaar ontstaat waardoor er een vijandige sfeer hangt.
Dat is goed voor het kind
Het is zo makkelijk oordelen dat mensen neit meer vechten, natuurlijk zullen er mensen zijn die er te simpel over dachten. Echter is dat vaak uitzondering .
Mensen hangen niet graag hun vuile was buiten vanwege schaamte etc.
Oordeel niet voor je de feiten kent.
Kansloos figuur dat je bent
blijf van mijn sig af homo!
De pot verwijt hier de ketel, jij noemt mij kansloos zonder dat je mij als persoon kent dus oordeel jij ook zonder dat je feiten kent. Dat cliche van uit elkaar gaan is beter dan samen blijven vind ik een zeer gratuite manier om TS hier vrij te pleiten van eventuele gevolgen van hun scheiding voor hun zoontje. Ik geloof namelijk niet zij gelukkig was met haar partner, ze in alle harmonie een kind op de wereld zetten en dat daarna, toen het zoontje drie was, als bij toverslag de partner veranderde in een overspelig drankorgel dat bij voorkeur met de vuisten sprak. Dikke kans dat die relatie al verziekt was voor het kindje geboren werd.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:32 schreef _evenstar_ het volgende:
[..]
Nee moeders/vaders moeten zich maar bijwijze van spreken maar tot de rest van hun leven zich in elkaar laten slaan, zich laten bedonderen omdat een van de twee ( vaak) vreemdgaat... of er zo;n haat naar elkaar ontstaat waardoor er een vijandige sfeer hangt.
Dat is goed voor het kind
Het is zo makkelijk oordelen dat mensen neit meer vechten, natuurlijk zullen er mensen zijn die er te simpel over dachten. Echter is dat vaak uitzondering .
Mensen hangen niet graag hun vuile was buiten vanwege schaamte etc.
Oordeel niet voor je de feiten kent.
Kansloos figuur dat je bent
Dat is dus mijn punt. Het arme jongetje is ongelukkig, en moeders maar afvragen waarom. Voor het gemak vergeet ze maar even dat haar handelen en dat van haar partner zomaar oorzaak kan zijn van het zich ongelukkig voelen door het zoontje. Dat vind ik nou hypocriet. Maar goed, jank jij maar lekker mee met de wolven in het bos, als jij je daar beter van gaat voelen.
Onvermogen wil ik het niet noemen. Ik denk eerder dat paps/mams niet door hebben wat het voor het kind is. Zeer zeker met nieuwe partners ook. Dat maakt het gewoon lastig. Vandaar dat het misschien wel handig is om beide er voor te kiezen om OF met je kind te zijn OF met je nieuwe partner. En bespreek ook regelmatig met de ex-partner hoe het gaat. Wees op de hoogte van de dingen die ze samen hebben gedaan of wat er besproken is. Dat is gewoon belangrijk. Dan hoeft het jochie dingen ook geen 2x te vertellen, behalve dan de dingen die hij zelf wilt herhalen.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:36 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Jij oordeelt toch ook voor je de feiten kent? Feit is dat een onschuldig kind de dupe is geworden van het scheiden van de ouders. Mensen die zo snel nadat ze een kind hebben gekregen besluiten om uit elkaar te gaan zijn mijn inziens geen knip voor de neus waard. Ik snap dat kind heel goed, natuurlijk is niet meer leven geen optie. Maar hij geeft hier wel een signaal van af. Een brevet van onvermogen dus voor zowel mama als papa. En dan met name mama omdat het kind blijkbaar bij haar in huis woont.
Zorg er voor dat als hij bij je is en niet op school zit je ook daadwerkelijk samen bent. Niet dat hij je ineens moet delen of dat hij helemaal buiten schot gezet word. Ga met hem in gesprek, probeer dingen samen te doen. Of laat hem alleen spelen, maar wees in de buurt en beschikbaar voor hem. Ik denk dat het jochie dat ook gewoon mist. Want voor hem voelt het waarschijnlijk net alsof hij mama/papa ineens moet delen met iemand anders. En als je daar geen uitweg meer in ziet en school is niet spannend/leuk genoeg.. dan ga je dat soort dingen roepen. Gewoon omdat je wilt dat er naar je geluisterd word.
edit: Ik ken natuurlijk de thuissituatie etc. helemaal niet. Maar dit is wat ik zelf voelde toen mijn pa ineens een vriendin had en ik hem moest 'delen'.
Ik denk dat het verstandiger is om te kijken naar de toekomst (hoe om te gaan met situatie/probleem) ipv de TS te verwijten dat ze een domme daad begaan heeft etc. Hoogstwaarschijnlijk ziet zij dit zelf al lang in.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:41 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
De pot verwijt hier de ketel, jij noemt mij kansloos zonder dat je mij als persoon kent dus oordeel jij ook zonder dat je feiten kent. Dat cliche van uit elkaar gaan is beter dan samen blijven vind ik een zeer gratuite manier om TS hier vrij te pleiten van eventuele gevolgen van hun scheiding voor hun zoontje. Ik geloof namelijk niet zij gelukkig was met haar partner, ze in alle harmonie een kind op de wereld zetten en dat daarna, toen het zoontje drie was, als bij toverslag de partner veranderde in een overspelig drankorgel dat bij voorkeur met de vuisten sprak. Dikke kans dat die relatie al verziekt was voor het kindje geboren werd.
Dat is dus mijn punt. Het arme jongetje is ongelukkig, en moeders maar afvragen waarom. Voor het gemak vergeet ze maar even dat haar handelen en dat van haar partner zomaar oorzaak kan zijn van het zich ongelukkig voelen door het zoontje. Dat vind ik nou hypocriet. Maar goed, jank jij maar lekker mee met de wolven in het bos, als jij je daar beter van gaat voelen.
Of het iets/niets met de scheiding te maken heeft is zonder verdere informatie moeilijk te zeggen, daarom lijkt mij dit meer iets voor de kinderpsycholoog. Ouders moeten het effect van de scheiding zeker niet onderschatten, en dat van nieuwe partners ook niet, zeker als alles zich binnen 3 jaar voltrekt.
Ik denk niet dat ze dat inziet. Waarom gaat ze anders over zoiets kostbaars als haar kind raad vragen op een forum? Je gaat hiermee toch linea recta naar een arts/psycholoog?quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:45 schreef Puala het volgende:
[..]
Ik denk dat het verstandiger is om te kijken naar de toekomst (hoe om te gaan met situatie/probleem) ipv de TS te verwijten dat ze een domme daad begaan heeft etc. Hoogstwaarschijnlijk ziet zij dit zelf al lang in.
Dus ze plakt de ene domme daad achter de andere.
blijf van mijn sig af homo!
Waar oordeel ik voor ik feiten ken?quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:36 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Jij oordeelt toch ook voor je de feiten kent? Feit is dat een onschuldig kind de dupe is geworden van het scheiden van de ouders. Mensen die zo snel nadat ze een kind hebben gekregen besluiten om uit elkaar te gaan zijn mijn inziens geen knip voor de neus waard. Ik snap dat kind heel goed, natuurlijk is niet meer leven geen optie. Maar hij geeft hier wel een signaal van af. Een brevet van onvermogen dus voor zowel mama als papa. En dan met name mama omdat het kind blijkbaar bij haar in huis woont.
Ik reageer hier met een algemeen setje voorbeelden waarom mensen bijvoorbeeld scheiden.
ik oordeel neit over TS haar situatie.
Maar ik wordt alleen schijtziek van die zo genoemde moraalridders zoals hij en jij dat mensen veel te snel scheiden, zonder feiten te kennen.
Misschien eens in die hersens van jullie doorgedrongen dat mensen ansich niet eerder scheiden als dat men vroeger deed.
Alleen komen mensen er nu voor uit.
Vroeger moest je bij elkaar blijven maar leefde men al wel gescheiden, je ziet niet altijd wat daar binnen afspeelt.
Vroeger was er schaamte en nu is er geen taboe meer op zoals destijds.
MIJN mening, is dat als een situatie dusdanigs zorgelijk wordt ( ongeacht wat de oorzaak is zij het egweld/vreemdgaan/mishandeling/misbruik etc.. ) dat het voor de ouders onmogelijk is om een goed huishouden te vormen het beter is om dan uit elkaar te gaan.
Het is voor een kind ongezond om jaren tussen spanning te zitten. dat heeft ook zijn effecten op kinderen.
"thuis" is niet per definitie een gezinnetje in een huis.
"thuis" is liefhebbende ouders die zorgen dat het kind zijn/haar basisbehoeften , liefde, aandacht en een gezonde sfeer om zich heen heeft ook als de ouders niet samen zijn.
Engaging Infinite Improbability Drive..
Hier bijvoorbeeld. Je kent me niet en toch oordeel je al.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef _evenstar_ het volgende:
[..]
Waar oordeel ik voor ik feiten ken?
I
Maar ik wordt alleen schijtziek van die zo genoemde moraalridders zoals hij en jij dat mensen veel te snel scheiden, zonder feiten te kennen.
blijf van mijn sig af homo!
Volgens mij is ze niet de enige die raad vraagt op een forum en ik noem het geen domme daad. Hier zitten wellicht personen met enige ervaring. Of wij komen met andere/nieuwe ideeën.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Ik denk niet dat ze dat inziet. Waarom gaat ze anders over zoiets kostbaars als haar kind raad vragen op een forum? Je gaat hiermee toch linea recta naar een arts/psycholoog?
Dus ze plakt de ene domme daad achter de andere.
Point takenquote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:50 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Hier bijvoorbeeld. Je kent me niet en toch oordeel je al.
je hebt daarin gelijk dat ik zelf ook oordeel .Wellicht had ik het anders moeten formuleren.
Ik vind iig de gedcahten gang en het oordeel wat jullie vellen, nogal kansloos en bekrompen.
Daarmee bedoel ik niet dat jullie als persoon gelijk kansloos zijn, in mijn ongenoegen om jullie mening was ik wellicht te fel.
Excuses daarvoor.
Engaging Infinite Improbability Drive..
Wat alinea 1 betreft: irrelevant, ga ik niet op in. Wat alinea 2 betreft: heb jij uberhaupt wel gelezen wat ik eerder postte? Kennelijk niet, want toen ging ik precies in op dit argument. Wat alinea 3 betreft: dat kun jij wel vinden, maar we hebben het hier over een kind. Jij kunt anderen wel kortzichtigheid verwijten, maar je gaat er volledig aan voorbij dat dit voor een kind heel anders is. Het kind went aan een situatie met 2 ouders, groeit daarin op, en (voor het kind) plotseling verdwijnt een van de twee enige personen die hij vertrouwt en kent deels uit zijn leven. Het fundament onder zijn bestaan wordt goeddeels vernietigd, doordat zijn ouders concludeerden dat het op de wereld zetten van het kind een kortzichtige en egoistische daad was. Dan kun jij er wel zulke pathetische teksten op los laten over liefhebbende mensen die niet samen zijn, met liefde en aandacht enzo, maar zo werkt het bij een driejarig kind dus niet.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef _evenstar_ het volgende:
[..]
Waar oordeel ik voor ik feiten ken?
Ik reageer hier met een algemeen setje voorbeelden waarom mensen bijvoorbeeld scheiden.
ik oordeel neit over TS haar situatie.
Maar ik wordt alleen schijtziek van die zo genoemde moraalridders zoals hij en jij dat mensen veel te snel scheiden, zonder feiten te kennen.
Misschien eens in die hersens van jullie doorgedrongen dat mensen ansich niet eerder scheiden als dat men vroeger deed.
Alleen komen mensen er nu voor uit.
Vroeger moest je bij elkaar blijven maar leefde men al wel gescheiden, je ziet niet altijd wat daar binnen afspeelt.
Vroeger was er schaamte en nu is er geen taboe meer op zoals destijds.
MIJN mening, is dat als een situatie dusdanigs zorgelijk wordt ( ongeacht wat de oorzaak is zij het egweld/vreemdgaan/mishandeling/misbruik etc.. ) dat het voor de ouders onmogelijk is om een goed huishouden te vormen het beter is om dan uit elkaar te gaan.
Het is voor een kind ongezond om jaren tussen spanning te zitten. dat heeft ook zijn effecten op kinderen.
"thuis" is niet per definitie een gezinnetje in een huis.
"thuis" is liefhebbende ouders die zorgen dat het kind zijn/haar basisbehoeften , liefde, aandacht en een gezonde sfeer om zich heen heeft ook als de ouders niet samen zijn.
Ow, en je oordeelt over mij zonder dat je mij kent. Dat bedoelde ik.
Zie post boven jequote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:10 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Wat alinea 1 betreft: irrelevant, ga ik niet op in. Wat alinea 2 betreft: heb jij uberhaupt wel gelezen wat ik eerder postte? Kennelijk niet, want toen ging ik precies in op dit argument. Wat alinea 3 betreft: dat kun jij wel vinden, maar we hebben het hier over een kind. Jij kunt anderen wel kortzichtigheid verwijten, maar je gaat er volledig aan voorbij dat dit voor een kind heel anders is. Het kind went aan een situatie met 2 ouders, groeit daarin op, en (voor het kind) plotseling verdwijnt een van de twee enige personen die hij vertrouwt en kent deels uit zijn leven. Het fundament onder zijn bestaan wordt goeddeels vernietigd, doordat zijn ouders concludeerden dat het op de wereld zetten van het kind een kortzichtige en egoistische daad was. Dan kun jij er wel zulke pathetische teksten op los laten over liefhebbende mensen die niet samen zijn, met liefde en aandacht enzo, maar zo werkt het bij een driejarig kind dus niet.
Ow, en je oordeelt over mij zonder dat je mij kent. Dat bedoelde ik.
En ik vind het knap dat je zo stellig beantwoord dat ik helemaal voorbij ga aan het kind.
Maar goed jij hebt een mening ik heb een mening die verschillen.
maar ga niet mij veroordelen dat ik voorbij het kind ga.
Niet relevant op ts haar situatie in deze, maar ik ben nieuwsgierig naar jou mening in deze :
Man slaat en scheld vrouw elke dag verrot ( of andersom, want ook dat gebeurd vaak genoeg) kindje ziet dat elke dag.
of kindje ziet de ouders beiden in een situatie waarin beiden ouders een gelukkig leven hebben alleen zijn ze niet samen.
Wat is in deze beter voor het kind? het leren dat geweld en gescheld normaal is? een constante sfeer van agressie boosheid en verdriet. maar hey papa en mama wonen wel samen.
Of kindje ziet papa in het weekend, en mama door de weeks , bij beiden is de sfeer gemoedelijk en rustig.
uiteraard zal het kind verward zijn want papa en mama zijn niet meer samen, en moeten ze wennen aan een andere situatie.
Maar vertel mij eens wat dan beter is voor het kind?
Engaging Infinite Improbability Drive..
Natuurlijk bestaat die kans, maar ja mensen kunnen opslag veranderen door omstandigheden , ik zeg niet dat er hier in het geval van TS sprake van is, maar ik zeg ook niet dat het niet kan, Wij kennen beiden niet de oorzaak van de scheiding.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:41 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
De pot verwijt hier de ketel, jij noemt mij kansloos zonder dat je mij als persoon kent dus oordeel jij ook zonder dat je feiten kent. Dat cliche van uit elkaar gaan is beter dan samen blijven vind ik een zeer gratuite manier om TS hier vrij te pleiten van eventuele gevolgen van hun scheiding voor hun zoontje. Ik geloof namelijk niet zij gelukkig was met haar partner, ze in alle harmonie een kind op de wereld zetten en dat daarna, toen het zoontje drie was, als bij toverslag de partner veranderde in een overspelig drankorgel dat bij voorkeur met de vuisten sprak. Dikke kans dat die relatie al verziekt was voor het kindje geboren werd.
Wel ken ik genoeg andere situaties om te weten dat men wel plots kan veranderen.
En ik deel je mening dat zal altijd al in die persoon hebben gezeten.
maar sommigen mensen zijn meester in het verbloemen van bepaalde gedragingen, en die komen er door triggering wel uit.
Ze vraagt zich iets af, je weet neit wat in haar gedachten gang al de revue gepasseerd is.quote:Dat is dus mijn punt. Het arme jongetje is ongelukkig, en moeders maar afvragen waarom. Voor het gemak vergeet ze maar even dat haar handelen en dat van haar partner zomaar oorzaak kan zijn van het zich ongelukkig voelen door het zoontje. Dat vind ik nou hypocriet. Maar goed, jank jij maar lekker mee met de wolven in het bos, als jij je daar beter van gaat voelen.
Ja de scheiding kan invloed hebben, maar het hoeft niet perse de oorzaak te zijn.
oh and for your pleassure: aaawooooooooooooooooooooeeeeeeeeehhhhhhh
Engaging Infinite Improbability Drive..
De vraag is niet: wat is in zo een situatie het beste voor het kind? De vraag is: in zo een situatie, waarom is het kind er uberhaupt? Ts en haar ex hebben een opportunistische daad verricht door een kind op de wereld te zetten zonder ervoor te zorgen dat er een stabiele basis voor is, in de vorm van een gedegen relatie. Dat is mijn punt. Het is, zoals ik eerder zei, veel te makkelijk om te zeggen: ja maar zo is het beter want anders ziet hij dat zijn ouders vechten!11111 Nee, gaat het niet om. TS en haar ex hebben het problematisch gemaakt voor hun kind.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Hoe weet je dat die daarvoor er niet was een gedegen stabiele relatie?quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:31 schreef Omnifacer het volgende:
De vraag is niet: wat is in zo een situatie het beste voor het kind? De vraag is: in zo een situatie, waarom is het kind er uberhaupt? Ts en haar ex hebben een opportunistische daad verricht door een kind op de wereld te zetten zonder ervoor te zorgen dat er een stabiele basis voor is, in de vorm van een gedegen relatie. Dat is mijn punt. Het is, zoals ik eerder zei, veel te makkelijk om te zeggen: ja maar zo is het beter want anders ziet hij dat zijn ouders vechten!11111 Nee, gaat het niet om. TS en haar ex hebben het problematisch gemaakt voor hun kind.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Ook na 10 jaar stabiele relatie zou je dat als graadmeter nemen voor een goede relatie, kunnen er dingen misgaan in een huwelijk.
Engaging Infinite Improbability Drive..
TS is niet helderziend, helder licht. Je weet toch lang niet altijd hoe dingen (gaan) lopen van tevoren. Zou wel makkelijk zijn.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:31 schreef Omnifacer het volgende:
De vraag is niet: wat is in zo een situatie het beste voor het kind? De vraag is: in zo een situatie, waarom is het kind er uberhaupt? Ts en haar ex hebben een opportunistische daad verricht door een kind op de wereld te zetten zonder ervoor te zorgen dat er een stabiele basis voor is, in de vorm van een gedegen relatie. Dat is mijn punt. Het is, zoals ik eerder zei, veel te makkelijk om te zeggen: ja maar zo is het beter want anders ziet hij dat zijn ouders vechten!11111 Nee, gaat het niet om. TS en haar ex hebben het problematisch gemaakt voor hun kind.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Als je er binnen drie jaar nadat je een kind hebt gekregen achterkomt dat je een kutrelatie hebt en gaat scheiden dan vraag ik me af hoe zorgvuldig je bent geweest in je afweging om een kind op de wereld te zetten. Als je er zo snel al achter komt dat je wil scheiden dan zijn er 2 opties mogelijk: of je bent dom, of je partner is ineens in een monster veranderd. Bij TS neig ik naar optie 1.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:36 schreef OeJ het volgende:
[..]
TS is niet helderziend, helder licht. Je weet toch lang niet altijd hoe dingen (gaan) lopen van tevoren. Zou wel makkelijk zijn.
Dat heb jij dan snel gezien, aan de hand van de informatie die je hier hebt gekregen. Nee, echt, knap! Chapeau!quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:40 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Als je er binnen drie jaar nadat je een kind hebt gekregen achterkomt dat je een kutrelatie hebt en gaat scheiden dan vraag ik me af hoe zorgvuldig je bent geweest in je afweging om een kind op de wereld te zetten. Als je er zo snel al achter komt dat je wil scheiden dan zijn er 2 opties mogelijk: of je bent dom, of je partner is ineens in een monster veranderd. Bij TS neig ik naar optie 1.
Die 'nee' moet een 'ja' zijn. Evenwel bedankt voor je complimentenquote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:43 schreef OeJ het volgende:
[..]
Dat heb jij dan snel gezien, aan de hand van de informatie die je hier hebt gekregen. Nee, echt, knap! Chapeau!
Omnifacer, mag het nu weer ontopic? Ik vind dat jij helemaal niet te oordelen hebt. Het is kwetsend wat je schrijft en het gaat ook helemaal niet over wat er gebeurt is tussen de ouders maar over de situatie met het kind nu.
I'm so glamourous I piss glitter!
Het is een openbaar forum, dus iedereen mag hier posten, en zelfs oordelen. Dat het om precaire zaken gaat verandert daar niks aan. Verder is het zeker relevant, want wie zijn verleden niet kent, kent zijjn toekomst niet, en het kan zomaar zijn dat die scheiding oorzaak is van die depressiviteit van dat kind.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:49 schreef RockabeIIa het volgende:
Omnifacer, mag het nu weer ontopic? Ik vind dat jij helemaal niet te oordelen hebt. Het is kwetsend wat je schrijft en het gaat ook helemaal niet over wat er gebeurt is tussen de ouders maar over de situatie met het kind nu.
Maar goed, als jij vindt dat er hier alleen ach en wee geroepen mag worden vind ik het ook best, dan kijk ik wel een deurtje verder.
Maar goed, of zij schuld heeft of niet, mijn uitgangspunt is het kind, waar heeft het kind nu behoefte aan en hoe is dat te realiseren. Natuurlijk kijkt een psycholoog ook naar de achtergrond cq oorsprong van het probleem. En stel dat de scheiding of de daarna gekomen partners een rol spelen (wat heel goed zou kunnen hoor), dan zou TS daar op in moeten spelen, ik neem aan dat TS die verantwoordelijkheid ook neemt als zij daarop wordt gewezen.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:31 schreef Omnifacer het volgende:
De vraag is niet: wat is in zo een situatie het beste voor het kind? De vraag is: in zo een situatie, waarom is het kind er uberhaupt? Ts en haar ex hebben een opportunistische daad verricht door een kind op de wereld te zetten zonder ervoor te zorgen dat er een stabiele basis voor is, in de vorm van een gedegen relatie. Dat is mijn punt. Het is, zoals ik eerder zei, veel te makkelijk om te zeggen: ja maar zo is het beter want anders ziet hij dat zijn ouders vechten!11111 Nee, gaat het niet om. TS en haar ex hebben het problematisch gemaakt voor hun kind.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Ik neem dat niet aan. TS heeft namelijk eerder al haar verantwoordelijkheden ontlopen, zie niet in waarom ze die nu ineens wel zou nemen.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:55 schreef Marrije het volgende:
[..]
Maar goed, of zij schuld heeft of niet, mijn uitgangspunt is het kind, waar heeft het kind nu behoefte aan en hoe is dat te realiseren. Natuurlijk kijkt een psycholoog ook naar de achtergrond cq oorsprong van het probleem. En stel dat de scheiding of de daarna gekomen partners een rol spelen (wat heel goed zou kunnen hoor), dan zou TS daar op in moeten spelen, ik neem aan dat TS die verantwoordelijkheid ook neemt als zij daarop wordt gewezen.
Iets meer ontopic trouwens, voor die mod hier boos wordt: ik zou wel met gezwinde spoed naar de huisarts gaan. Die uitlatingen van het arme jongetje kunnen losse flodders zijn, maar ze kunnen inderdaad ook wijzen op depressiviteit. Ik las laatst dat dit steeds meer voortkomt bij jonge kinderen, en het kan ze ontwikkelingsachterstand opleveren
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
't Kan zijn dat TS eea heeft onderschat, niet omdat ze niet begaan genoeg is maar omdat ze het niet zag. Maar misschien is er een andere oorzaak (buiten de ouders om), kan ook heel goed.
Dat je kind herhaaldelijk over 'niet meer willen leven' begint kan een eyeopener zijn. Sommige kinderen zijn heel gesloten en dan kun je gedragsverandering wel opmerken maar aan een bepaalde situatie wijten (net naar een nieuwe school, om maar wat te noemen), terwijl achteraf dan kan blijken dat het er niets mee te maken had.
Dat je kind herhaaldelijk over 'niet meer willen leven' begint kan een eyeopener zijn. Sommige kinderen zijn heel gesloten en dan kun je gedragsverandering wel opmerken maar aan een bepaalde situatie wijten (net naar een nieuwe school, om maar wat te noemen), terwijl achteraf dan kan blijken dat het er niets mee te maken had.
Staat er wat raar, kan een eyeopener zijn, want natuurlijk laat dat een bel rinkelen, maar ik bedoel eigenlijk dat je het dan 'pas' opmerkt.
Ja en juist die attributie kan ervoor zorgen dat gedegen onderzoek naar de oorzaak niet plaatsvindt. Ben benieuwd hoe dit verder zal gaan.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 15:05 schreef Marrije het volgende:
't Kan zijn dat TS eea heeft onderschat, niet omdat ze niet begaan genoeg is maar omdat ze het niet zag. Maar misschien is er een andere oorzaak (buiten de ouders om), kan ook heel goed.
Dat je kind herhaaldelijk over 'niet meer willen leven' begint kan een eyeopener zijn. Sommige kinderen zijn heel gesloten en dan kun je gedragsverandering wel opmerken maar aan een bepaalde situatie wijten (net naar een nieuwe school, om maar wat te noemen), terwijl achteraf dan kan blijken dat het er niets mee te maken had.
Ik zeg nergens dat er maar ach en wee geroepen moet worden. De oorzaak zou inderdaad de scheiding kunnen wezen. Het zou ook veel erger kunnen zijn als de ouders nog bij elkaar waren. Dat is gewoonweg niet te zeggen en daar gaat het in dit topic helemaal niet over. De oorzaak zal wel bepaald worden door iemand die er meer verstand van heeft dan ons en die niet zoveel aannames hoeft te gebruikenquote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:55 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Het is een openbaar forum, dus iedereen mag hier posten, en zelfs oordelen. Dat het om precaire zaken gaat verandert daar niks aan. Verder is het zeker relevant, want wie zijn verleden niet kent, kent zijjn toekomst niet, en het kan zomaar zijn dat die scheiding oorzaak is van die depressiviteit van dat kind.
Maar goed, als jij vindt dat er hier alleen ach en wee geroepen mag worden vind ik het ook best, dan kijk ik wel een deurtje verder.
Je oordeel geven mag, maar ik vind het erg kort door de bocht te gaan roepen dat ouders die scheiden geen knip voor de neus waard zijn als blijkt dat hun relatie niet zo werkt als ze eerst gedacht hadden. Dat gaat echt nergens over.
En ik ben helemaal niet boos, maar ook ik mag mijn mening geven. En ik vond dat men daarin gewoon te ver ging en te impulsief dingen schreef.
I'm so glamourous I piss glitter!
Pardon, zie nu dat dat de woorden dat ouders die gaan scheiden geen knip voor de neus waard zijn van iemand anders waren...
I'm so glamourous I piss glitter!
Geen probleem, ze hadden ook van mij kunnen zijnquote:Op vrijdag 14 mei 2010 15:12 schreef RockabeIIa het volgende:
Pardon, zie nu dat dat de woorden dat ouders die gaan scheiden geen knip voor de neus waard zijn van iemand anders waren...
Eventjes zonder te oordelen over wat en wie dan ook. Ik denk dat je er verstandig aan doet om dit met iemand te bespreken die er echt verstand van en ervaring mee heeft.
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Denk idd dat ik erg egoïstisch bezig ben als ik mij zo'n zorgen maak om mijn kind ja. Zoek eerst het woord egoïstisch maar eens op in het woordenboek voordat je het gebruikt.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:16 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Ik denk dat het kind van 6 beter dan zijn moeder van 30+ begrijpt wat het is om op te groeien met gescheiden ouders. Een kind op de wereld zetten en drie jaar later uit elkaar gaan - ik vind dat jij schuldig bent aan de misere waar je zoontje doorheen gaat. Ik hoop ook dat je je schuldig voelt. Je bent een egoist.
Hoop dat het met mijn schatje ook zo afloopt. Heb doorverwijzing gekregen voor onderzoek met spelobservaties.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:26 schreef livelink het volgende:
Wat een nare reactie, Omnifacer. Je denkt dat je op deze manier haar zoontje helpt?
Ontopic, ik heb lang getwijfeld om te reageren. Mijn zoontje riep (op nog jongere leeftijd) regelmatig dat hij graag dood wilde. Mede om die reden is er onderzocht of hij depressief was. Ik vond het een verschrikkelijk idee dat mijn kind depressief zou zijn. Zo jong en dan al depressief. Uiteindelijk is toch uit onderzoek en spelobservaties niet gebleken dat hij depressief was. Tegenwoordig zegt hij gelukkig ook niet meer dat hij dood wil zijn. Ik heb me in die periode wel verdiept over depressie bij jonge kinderen en het is echt een serieus probleem. Zeker iets om nader onderzoek naar te doen, in ieder geval.
Zoals ik zelf al in mijn openingspost aangeef denk ik wel te weten waar het waarschijnlijk vandaan komt. Alleen de oorzaak is niet meer te veranderen en naar de toekomst kijkend hoop ik daar wel nog wat in te kunnen sturen zodat het toch nog goed komt met hem.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:41 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Dat is dus mijn punt. Het arme jongetje is ongelukkig, en moeders maar afvragen waarom. Voor het gemak vergeet ze maar even dat haar handelen en dat van haar partner zomaar oorzaak kan zijn van het zich ongelukkig voelen door het zoontje. Dat vind ik nou hypocriet. Maar goed, jank jij maar lekker mee met de wolven in het bos, als jij je daar beter van gaat voelen.
Puala, dank je voor dit bericht. Ik vind het heel fijn om eens de andere kant te horen (de kant van het kind dus). Ik kan me wel een voorstelling maken van wat hij voelt maar weet het natuurlijk niet. Jij kan je overduidelijk beter in hem verplaatsen. Helaas valt er met mijn ex niet te communiceren. Hij wil en kan het niet. Wel probeer ik zoveel mogelijk alleen te zijn met mijn kinderen en als de kinderen er niet zijn heb ik tijd voor mijn vriend. Wel vind ik dat mijn kinderen niet het alleen recht hebben op hun moeder. Dat hadden ze ook niet toen papa er nog was. Mijn vriendinnen, werk en vriend horen ook bij mijn leven.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:43 schreef Puala het volgende:
[..]
Onvermogen wil ik het niet noemen. Ik denk eerder dat paps/mams niet door hebben wat het voor het kind is. Zeer zeker met nieuwe partners ook. Dat maakt het gewoon lastig. Vandaar dat het misschien wel handig is om beide er voor te kiezen om OF met je kind te zijn OF met je nieuwe partner. En bespreek ook regelmatig met de ex-partner hoe het gaat. Wees op de hoogte van de dingen die ze samen hebben gedaan of wat er besproken is. Dat is gewoon belangrijk. Dan hoeft het jochie dingen ook geen 2x te vertellen, behalve dan de dingen die hij zelf wilt herhalen.
Zorg er voor dat als hij bij je is en niet op school zit je ook daadwerkelijk samen bent. Niet dat hij je ineens moet delen of dat hij helemaal buiten schot gezet word. Ga met hem in gesprek, probeer dingen samen te doen. Of laat hem alleen spelen, maar wees in de buurt en beschikbaar voor hem. Ik denk dat het jochie dat ook gewoon mist. Want voor hem voelt het waarschijnlijk net alsof hij mama/papa ineens moet delen met iemand anders. En als je daar geen uitweg meer in ziet en school is niet spannend/leuk genoeg.. dan ga je dat soort dingen roepen. Gewoon omdat je wilt dat er naar je geluisterd word.
edit: Ik ken natuurlijk de thuissituatie etc. helemaal niet. Maar dit is wat ik zelf voelde toen mijn pa ineens een vriendin had en ik hem moest 'delen'.
Zou het heel fijn vinden als jij af en toe nog zou willen reageren.
Artsen zijn niet 24 uur per dag te bereiken.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Ik denk niet dat ze dat inziet. Waarom gaat ze anders over zoiets kostbaars als haar kind raad vragen op een forum? Je gaat hiermee toch linea recta naar een arts/psycholoog?
Dus ze plakt de ene domme daad achter de andere.
Bepaalde vormen van depressiviteit kunnen erfelijk zijn, ligt hier een mogelijke oorzaak?
Overigens proef ik nogal wat wrok jegens je ex, klopt dit? En zo ja, wees je er dan van bewust dat je zoontje hier mogelijk heel veel van meekrijgt.
Overigens proef ik nogal wat wrok jegens je ex, klopt dit? En zo ja, wees je er dan van bewust dat je zoontje hier mogelijk heel veel van meekrijgt.
Goeie post.quote:
Bepaalde vormen van depressiviteit kunnen erfelijk zijn, ligt hier een mogelijke oorzaak?
Overigens proef ik nogal wat wrok jegens je ex, klopt dit? En zo ja, wees je er dan van bewust dat je zoontje hier mogelijk heel veel van meekrijgt.
Onzin, er is altijd een huisartsenpost in de buurt. Maar als je argument je geweten sust: geen probleem. Slaap lekker.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 23:53 schreef TanteC het volgende:
[..]
Artsen zijn niet 24 uur per dag te bereiken.
blijf van mijn sig af homo!
Omnifacer mag er imho wel even bij stilstaan dat scheiden soms wel gewoon de beste oplossing is als een stel niet meer goed samen kan leven. Mooi is anders maar aan een slecht huwelijk kleven ook de nodige nadelen en ook daar ontstaan de nodige trauma's. Niet in de laatste plaats met huiselijk geweld.
En TR08 mag er imho wel even bij stilstaan dat in de meeste gevallen er niet gescheiden wordt vanwege huiselijk geweld.
Bij een slechtlopend huwelijk zijn er meer alternatieven dan scheiden.
Maar goed, die hele discussie over scheiden voegt helemaal niets toe in dit topic. Het kan natuurlijk een mogelijke oorzaak zijn van de uitspraak van dit kind, maar met die conclusie is het kind nog niet geholpen.
Bij een slechtlopend huwelijk zijn er meer alternatieven dan scheiden.
Maar goed, die hele discussie over scheiden voegt helemaal niets toe in dit topic. Het kan natuurlijk een mogelijke oorzaak zijn van de uitspraak van dit kind, maar met die conclusie is het kind nog niet geholpen.
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Dat wist ik welquote:Op zaterdag 15 mei 2010 10:30 schreef Grijs het volgende:
En TR08 mag er imho wel even bij stilstaan dat in de meeste gevallen er niet gescheiden wordt vanwege huiselijk geweld.
Ik wil alleen aanstippen dat het hoe dan ook bij elkaar blijven (wat ik als voorkeur proef bij de user die ik quote) lang niet altijd een goede optie is.
Ook dit weet ik welquote:Bij een slechtlopend huwelijk zijn er meer alternatieven dan scheiden.
Het kan na het aflopen van de andere alternatieven alleen op gegeven moment wel de beste (of minst slechte zo je wilt) optie worden.Mijn ouders hebben bijvoorbeeld hun huwelijk met hulp van relatie therapie van heel slecht (ik heb ze beiden horen zeggen dat ze er aan dachten er mee te stoppen) weer terug naar heel goed weten te krijgen.
Aan de andere kant heb ik ook stellen gezien die samen echt diep ongelukkig waren/zijn waar echt geen eer meer aan te behalen valt. Die mensen verliezen op gegeven moment ook tot op een gevaarlijk niveau hun zelfbeheersing als het tegen zit.
Inderdaad. In mijn ogen moet het kind in contact komen met professionele hulp. Die hulp kan altijd nog constateren dat het mee lijkt te vallen.quote:Maar goed, die hele discussie over scheiden voegt helemaal niets toe in dit topic. Het kan natuurlijk een mogelijke oorzaak zijn van de uitspraak van dit kind, maar met die conclusie is het kind nog niet geholpen.
Exact wat ik had verwacht eigenlijk. Het gebrek aan communicatie is hoogstwaarschijnlijk een zeer groot probleem bij je zoontje.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 23:51 schreef TanteC het volgende:
[..]
Puala, dank je voor dit bericht. Ik vind het heel fijn om eens de andere kant te horen (de kant van het kind dus). Ik kan me wel een voorstelling maken van wat hij voelt maar weet het natuurlijk niet. Jij kan je overduidelijk beter in hem verplaatsen. Helaas valt er met mijn ex niet te communiceren. Hij wil en kan het niet. Wel probeer ik zoveel mogelijk alleen te zijn met mijn kinderen en als de kinderen er niet zijn heb ik tijd voor mijn vriend. Wel vind ik dat mijn kinderen niet het alleen recht hebben op hun moeder. Dat hadden ze ook niet toen papa er nog was. Mijn vriendinnen, werk en vriend horen ook bij mijn leven.
Zou het heel fijn vinden als jij af en toe nog zou willen reageren.
Bij ons thuis was het namelijk zo dat als ik vertelde wat ik van Pa gehad had dat moeders 'm flipte. Belachelijk, vervelend en blabla. Terwijl dat als ik bij Pa iets vertelde over wat ik bij moeders had gedaan of meegemaakt had hij haar weer neer haalde. Zo is het bij beide zo dat je niet lekker je verhaal kan doen, maar ook niet gewoon lekker een keer praten. Je moet altijd letten op je woorden etc. Nu was ik op dat moment ouder als 6, zegmaar het dubbele
. Maar dat was iets wat ik zeer storend vond en wat me echt moedeloos maakte. Ik wil nu niet zeggen dat je dit automatisch ook doet, maar let er eens op. Spreek je negatief over je ex waar je zoontje bij is? Probeer dat in ieder geval eens te veranderen. En zet je eigen gevoelens opzij als je met je ex praat. Zorg dat jij degene bent die goed initiatief toont en die een volwassen houding neer zet. Dit is zo veel fijner voor je zoontje. Dan merkt hij dat papa en mama wel goed met elkaar kunnen praten over hem. Ik zeg niet dat je gezellig met je ex bij de speeltuin moet gaan zitten, maar zorg er in ieder geval voor dat je over de opvoeding van je zoontje kan praten. Dat is echt belangrijk voor je mannetje.
Erfelijkheid kan zeker een oorzaak zijn in dit geval.quote:Op zaterdag 15 mei 2010 00:05 schreef TheSilentEnigma het volgende:
Bepaalde vormen van depressiviteit kunnen erfelijk zijn, ligt hier een mogelijke oorzaak?
Overigens proef ik nogal wat wrok jegens je ex, klopt dit? En zo ja, wees je er dan van bewust dat je zoontje hier mogelijk heel veel van meekrijgt.
Geen wrok tegen mijn ex. Scheiding is goed verlopen, zover je dat kan zeggen over een scheiding. Is helaas erg jammer dat ex daar anders over denkt. Het erfelijksheids gedeelte zit dan ook aan zijn kant dus hij kan er eigenlijk niets aan doen dat hij niet met de situatie (wij niet meer samen en ik ben niet ingestort) om kan gaan.
Het is alleen zo jammer dat hij dit zo duidelijk laat merken want de kinderen merken dit uiteraard ook.
Als ze thuiskomen met leuke verhalen ben ik enthousiast en dat is niet eens gespeeld want ik ben blij als mijn kinderen iets leuks hebben gedaan. Ook als er iets leuks op stapel is.quote:Op zaterdag 15 mei 2010 11:39 schreef Puala het volgende:
[..]
Exact wat ik had verwacht eigenlijk. Het gebrek aan communicatie is hoogstwaarschijnlijk een zeer groot probleem bij je zoontje.
Bij ons thuis was het namelijk zo dat als ik vertelde wat ik van Pa gehad had dat moeders 'm flipte. Belachelijk, vervelend en blabla. Terwijl dat als ik bij Pa iets vertelde over wat ik bij moeders had gedaan of meegemaakt had hij haar weer neer haalde. Zo is het bij beide zo dat je niet lekker je verhaal kan doen, maar ook niet gewoon lekker een keer praten. Je moet altijd letten op je woorden etc. Nu was ik op dat moment ouder als 6, zegmaar het dubbele
Ik wil nu niet zeggen dat je dit automatisch ook doet, maar let er eens op. Spreek je negatief over je ex waar je zoontje bij is? Probeer dat in ieder geval eens te veranderen. En zet je eigen gevoelens opzij als je met je ex praat. Zorg dat jij degene bent die goed initiatief toont en die een volwassen houding neer zet. Dit is zo veel fijner voor je zoontje. Dan merkt hij dat papa en mama wel goed met elkaar kunnen praten over hem. Ik zeg niet dat je gezellig met je ex bij de speeltuin moet gaan zitten, maar zorg er in ieder geval voor dat je over de opvoeding van je zoontje kan praten. Dat is echt belangrijk voor je mannetje.
Praten met mijn ex kan dus echt niet. Als ik de kinderen bij hem breng en ik heb bijv, een tasje met schoolwerkjes mee dan pakt hij dat niet eens aan, en dan geef ik het maar aan de kinderen. Hij kijkt mij niet aan en zegt geen boe of bah zelfs niet als er bijeenkomsten op school zijn waar ook de kinderen bijzijn. Hoop dat de psych. die ons kind gaat helpen ook gesprekken met de ouders gaat voeren, misschien dat daar iets in gaat verbeteren dan.
quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
TanteC wat naar voor jou en voor je zoontje, deze situatie. Heel verstandig om ermee naar een specialist te gaan. Ik denk dat het voor hem sowieso heel belangrijk is dat hij het gevoel krijgt serieus genomen te worden en dat het niet wordt afgedaan met dat het maar aandachtzoekerij is.. Al zou dat het zijn, wat anderen ook al zeiden, dat is ook zorgelijk genoeg op zichzelf.
En dat er gesuggereerd werd dat het de schuld van de ouders is dat een kind zich zo voelt omdat de ouders gescheiden zijn kan ik me bepaald niet in vinden. Geen kind heeft er wat aan als ouders bij elkaar blijven terwijl er allerlei spanningen in het huwelijk zijn. Ook als er geen sprake is van huiselijk geweld.
En dat er gesuggereerd werd dat het de schuld van de ouders is dat een kind zich zo voelt omdat de ouders gescheiden zijn kan ik me bepaald niet in vinden. Geen kind heeft er wat aan als ouders bij elkaar blijven terwijl er allerlei spanningen in het huwelijk zijn. Ook als er geen sprake is van huiselijk geweld.
Schuld. . .dat klinkt zo negatief. Een scheiding kan gewoon een oorzaak (één van de oorzaken) zijn waarom een kind depressief wordt. Vanuit die situatie zou je dan ook kunnen kijken wat je eraan kunt doen.
Ik denk dat het idd verstandig is om hier hulp voor te zoeken. Allereerst voor je zoontje en daarnaast ook voor jou en je ex partner. Want dit kan gewoon niet en dat zal je ex in moeten zien..quote:Op zaterdag 15 mei 2010 15:29 schreef TanteC het volgende:
[..]
Als ze thuiskomen met leuke verhalen ben ik enthousiast en dat is niet eens gespeeld want ik ben blij als mijn kinderen iets leuks hebben gedaan. Ook als er iets leuks op stapel is.
Praten met mijn ex kan dus echt niet. Als ik de kinderen bij hem breng en ik heb bijv, een tasje met schoolwerkjes mee dan pakt hij dat niet eens aan, en dan geef ik het maar aan de kinderen. Hij kijkt mij niet aan en zegt geen boe of bah zelfs niet als er bijeenkomsten op school zijn waar ook de kinderen bijzijn. Hoop dat de psych. die ons kind gaat helpen ook gesprekken met de ouders gaat voeren, misschien dat daar iets in gaat verbeteren dan.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |