Kind (6 jaar) wil niet meer leven

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 14:43 schreef OeJ het volgende:

[..]

Dat heb jij dan snel gezien, aan de hand van de informatie die je hier hebt gekregen. Nee, echt, knap! Chapeau!

Die 'nee' moet een 'ja' zijn. Evenwel bedankt voor je complimenten

Omnifacer, mag het nu weer ontopic? Ik vind dat jij helemaal niet te oordelen hebt. Het is kwetsend wat je schrijft en het gaat ook helemaal niet over wat er gebeurt is tussen de ouders maar over de situatie met het kind nu.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 14:49 schreef RockabeIIa het volgende:
Omnifacer, mag het nu weer ontopic? Ik vind dat jij helemaal niet te oordelen hebt. Het is kwetsend wat je schrijft en het gaat ook helemaal niet over wat er gebeurt is tussen de ouders maar over de situatie met het kind nu.

Het is een openbaar forum, dus iedereen mag hier posten, en zelfs oordelen. Dat het om precaire zaken gaat verandert daar niks aan. Verder is het zeker relevant, want wie zijn verleden niet kent, kent zijjn toekomst niet, en het kan zomaar zijn dat die scheiding oorzaak is van die depressiviteit van dat kind.

Maar goed, als jij vindt dat er hier alleen ach en wee geroepen mag worden vind ik het ook best, dan kijk ik wel een deurtje verder.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 14:31 schreef Omnifacer het volgende:
De vraag is niet: wat is in zo een situatie het beste voor het kind? De vraag is: in zo een situatie, waarom is het kind er uberhaupt? Ts en haar ex hebben een opportunistische daad verricht door een kind op de wereld te zetten zonder ervoor te zorgen dat er een stabiele basis voor is, in de vorm van een gedegen relatie. Dat is mijn punt. Het is, zoals ik eerder zei, veel te makkelijk om te zeggen: ja maar zo is het beter want anders ziet hij dat zijn ouders vechten!11111 Nee, gaat het niet om. TS en haar ex hebben het problematisch gemaakt voor hun kind.

Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.

Maar goed, of zij schuld heeft of niet, mijn uitgangspunt is het kind, waar heeft het kind nu behoefte aan en hoe is dat te realiseren. Natuurlijk kijkt een psycholoog ook naar de achtergrond cq oorsprong van het probleem. En stel dat de scheiding of de daarna gekomen partners een rol spelen (wat heel goed zou kunnen hoor), dan zou TS daar op in moeten spelen, ik neem aan dat TS die verantwoordelijkheid ook neemt als zij daarop wordt gewezen.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 14:55 schreef Marrije het volgende:

[..]

Maar goed, of zij schuld heeft of niet, mijn uitgangspunt is het kind, waar heeft het kind nu behoefte aan en hoe is dat te realiseren. Natuurlijk kijkt een psycholoog ook naar de achtergrond cq oorsprong van het probleem. En stel dat de scheiding of de daarna gekomen partners een rol spelen (wat heel goed zou kunnen hoor), dan zou TS daar op in moeten spelen, ik neem aan dat TS die verantwoordelijkheid ook neemt als zij daarop wordt gewezen.

Ik neem dat niet aan. TS heeft namelijk eerder al haar verantwoordelijkheden ontlopen, zie niet in waarom ze die nu ineens wel zou nemen.

Iets meer ontopic trouwens, voor die mod hier boos wordt: ik zou wel met gezwinde spoed naar de huisarts gaan. Die uitlatingen van het arme jongetje kunnen losse flodders zijn, maar ze kunnen inderdaad ook wijzen op depressiviteit. Ik las laatst dat dit steeds meer voortkomt bij jonge kinderen, en het kan ze ontwikkelingsachterstand opleveren

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

't Kan zijn dat TS eea heeft onderschat, niet omdat ze niet begaan genoeg is maar omdat ze het niet zag. Maar misschien is er een andere oorzaak (buiten de ouders om), kan ook heel goed.
Dat je kind herhaaldelijk over 'niet meer willen leven' begint kan een eyeopener zijn. Sommige kinderen zijn heel gesloten en dan kun je gedragsverandering wel opmerken maar aan een bepaalde situatie wijten (net naar een nieuwe school, om maar wat te noemen), terwijl achteraf dan kan blijken dat het er niets mee te maken had.

Staat er wat raar, kan een eyeopener zijn, want natuurlijk laat dat een bel rinkelen, maar ik bedoel eigenlijk dat je het dan 'pas' opmerkt.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 15:05 schreef Marrije het volgende:
't Kan zijn dat TS eea heeft onderschat, niet omdat ze niet begaan genoeg is maar omdat ze het niet zag. Maar misschien is er een andere oorzaak (buiten de ouders om), kan ook heel goed.
Dat je kind herhaaldelijk over 'niet meer willen leven' begint kan een eyeopener zijn. Sommige kinderen zijn heel gesloten en dan kun je gedragsverandering wel opmerken maar aan een bepaalde situatie wijten (net naar een nieuwe school, om maar wat te noemen), terwijl achteraf dan kan blijken dat het er niets mee te maken had.

Ja en juist die attributie kan ervoor zorgen dat gedegen onderzoek naar de oorzaak niet plaatsvindt. Ben benieuwd hoe dit verder zal gaan.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 14:55 schreef Omnifacer het volgende:

[..]

Het is een openbaar forum, dus iedereen mag hier posten, en zelfs oordelen. Dat het om precaire zaken gaat verandert daar niks aan. Verder is het zeker relevant, want wie zijn verleden niet kent, kent zijjn toekomst niet, en het kan zomaar zijn dat die scheiding oorzaak is van die depressiviteit van dat kind.

Maar goed, als jij vindt dat er hier alleen ach en wee geroepen mag worden vind ik het ook best, dan kijk ik wel een deurtje verder.

Ik zeg nergens dat er maar ach en wee geroepen moet worden. De oorzaak zou inderdaad de scheiding kunnen wezen. Het zou ook veel erger kunnen zijn als de ouders nog bij elkaar waren. Dat is gewoonweg niet te zeggen en daar gaat het in dit topic helemaal niet over. De oorzaak zal wel bepaald worden door iemand die er meer verstand van heeft dan ons en die niet zoveel aannames hoeft te gebruiken

Je oordeel geven mag, maar ik vind het erg kort door de bocht te gaan roepen dat ouders die scheiden geen knip voor de neus waard zijn als blijkt dat hun relatie niet zo werkt als ze eerst gedacht hadden. Dat gaat echt nergens over.
En ik ben helemaal niet boos, maar ook ik mag mijn mening geven. En ik vond dat men daarin gewoon te ver ging en te impulsief dingen schreef.

Pardon, zie nu dat dat de woorden dat ouders die gaan scheiden geen knip voor de neus waard zijn van iemand anders waren...

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 15:12 schreef RockabeIIa het volgende:
Pardon, zie nu dat dat de woorden dat ouders die gaan scheiden geen knip voor de neus waard zijn van iemand anders waren...

Geen probleem, ze hadden ook van mij kunnen zijn

Eventjes zonder te oordelen over wat en wie dan ook. Ik denk dat je er verstandig aan doet om dit met iemand te bespreken die er echt verstand van en ervaring mee heeft.

Bepaalde vormen van depressiviteit kunnen erfelijk zijn, ligt hier een mogelijke oorzaak?
Overigens proef ik nogal wat wrok jegens je ex, klopt dit? En zo ja, wees je er dan van bewust dat je zoontje hier mogelijk heel veel van meekrijgt.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2010 00:05 schreef TheSilentEnigma het volgende:
Bepaalde vormen van depressiviteit kunnen erfelijk zijn, ligt hier een mogelijke oorzaak?
Overigens proef ik nogal wat wrok jegens je ex, klopt dit? En zo ja, wees je er dan van bewust dat je zoontje hier mogelijk heel veel van meekrijgt.

Goeie post.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 23:53 schreef TanteC het volgende:

[..]

Artsen zijn niet 24 uur per dag te bereiken.

Onzin, er is altijd een huisartsenpost in de buurt. Maar als je argument je geweten sust: geen probleem. Slaap lekker.

Omnifacer mag er imho wel even bij stilstaan dat scheiden soms wel gewoon de beste oplossing is als een stel niet meer goed samen kan leven. Mooi is anders maar aan een slecht huwelijk kleven ook de nodige nadelen en ook daar ontstaan de nodige trauma's. Niet in de laatste plaats met huiselijk geweld.

En TR08 mag er imho wel even bij stilstaan dat in de meeste gevallen er niet gescheiden wordt vanwege huiselijk geweld.
Bij een slechtlopend huwelijk zijn er meer alternatieven dan scheiden.
Maar goed, die hele discussie over scheiden voegt helemaal niets toe in dit topic. Het kan natuurlijk een mogelijke oorzaak zijn van de uitspraak van dit kind, maar met die conclusie is het kind nog niet geholpen.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2010 10:30 schreef Grijs het volgende:
En TR08 mag er imho wel even bij stilstaan dat in de meeste gevallen er niet gescheiden wordt vanwege huiselijk geweld.

Dat wist ik wel
Ik wil alleen aanstippen dat het hoe dan ook bij elkaar blijven (wat ik als voorkeur proef bij de user die ik quote) lang niet altijd een goede optie is.

quote:

Bij een slechtlopend huwelijk zijn er meer alternatieven dan scheiden.

Ook dit weet ik wel Het kan na het aflopen van de andere alternatieven alleen op gegeven moment wel de beste (of minst slechte zo je wilt) optie worden.

Mijn ouders hebben bijvoorbeeld hun huwelijk met hulp van relatie therapie van heel slecht (ik heb ze beiden horen zeggen dat ze er aan dachten er mee te stoppen) weer terug naar heel goed weten te krijgen.

Aan de andere kant heb ik ook stellen gezien die samen echt diep ongelukkig waren/zijn waar echt geen eer meer aan te behalen valt. Die mensen verliezen op gegeven moment ook tot op een gevaarlijk niveau hun zelfbeheersing als het tegen zit.

quote:

Maar goed, die hele discussie over scheiden voegt helemaal niets toe in dit topic. Het kan natuurlijk een mogelijke oorzaak zijn van de uitspraak van dit kind, maar met die conclusie is het kind nog niet geholpen.

Inderdaad. In mijn ogen moet het kind in contact komen met professionele hulp. Die hulp kan altijd nog constateren dat het mee lijkt te vallen.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 23:51 schreef TanteC het volgende:

[..]

Puala, dank je voor dit bericht. Ik vind het heel fijn om eens de andere kant te horen (de kant van het kind dus). Ik kan me wel een voorstelling maken van wat hij voelt maar weet het natuurlijk niet. Jij kan je overduidelijk beter in hem verplaatsen. Helaas valt er met mijn ex niet te communiceren. Hij wil en kan het niet. Wel probeer ik zoveel mogelijk alleen te zijn met mijn kinderen en als de kinderen er niet zijn heb ik tijd voor mijn vriend. Wel vind ik dat mijn kinderen niet het alleen recht hebben op hun moeder. Dat hadden ze ook niet toen papa er nog was. Mijn vriendinnen, werk en vriend horen ook bij mijn leven.
Zou het heel fijn vinden als jij af en toe nog zou willen reageren.

Exact wat ik had verwacht eigenlijk. Het gebrek aan communicatie is hoogstwaarschijnlijk een zeer groot probleem bij je zoontje.

Bij ons thuis was het namelijk zo dat als ik vertelde wat ik van Pa gehad had dat moeders 'm flipte. Belachelijk, vervelend en blabla. Terwijl dat als ik bij Pa iets vertelde over wat ik bij moeders had gedaan of meegemaakt had hij haar weer neer haalde. Zo is het bij beide zo dat je niet lekker je verhaal kan doen, maar ook niet gewoon lekker een keer praten. Je moet altijd letten op je woorden etc. Nu was ik op dat moment ouder als 6, zegmaar het dubbele . Maar dat was iets wat ik zeer storend vond en wat me echt moedeloos maakte.

Ik wil nu niet zeggen dat je dit automatisch ook doet, maar let er eens op. Spreek je negatief over je ex waar je zoontje bij is? Probeer dat in ieder geval eens te veranderen. En zet je eigen gevoelens opzij als je met je ex praat. Zorg dat jij degene bent die goed initiatief toont en die een volwassen houding neer zet. Dit is zo veel fijner voor je zoontje. Dan merkt hij dat papa en mama wel goed met elkaar kunnen praten over hem. Ik zeg niet dat je gezellig met je ex bij de speeltuin moet gaan zitten, maar zorg er in ieder geval voor dat je over de opvoeding van je zoontje kan praten. Dat is echt belangrijk voor je mannetje.

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.

TanteC wat naar voor jou en voor je zoontje, deze situatie. Heel verstandig om ermee naar een specialist te gaan. Ik denk dat het voor hem sowieso heel belangrijk is dat hij het gevoel krijgt serieus genomen te worden en dat het niet wordt afgedaan met dat het maar aandachtzoekerij is.. Al zou dat het zijn, wat anderen ook al zeiden, dat is ook zorgelijk genoeg op zichzelf.

En dat er gesuggereerd werd dat het de schuld van de ouders is dat een kind zich zo voelt omdat de ouders gescheiden zijn kan ik me bepaald niet in vinden. Geen kind heeft er wat aan als ouders bij elkaar blijven terwijl er allerlei spanningen in het huwelijk zijn. Ook als er geen sprake is van huiselijk geweld.

Schuld. . .dat klinkt zo negatief. Een scheiding kan gewoon een oorzaak (één van de oorzaken) zijn waarom een kind depressief wordt. Vanuit die situatie zou je dan ook kunnen kijken wat je eraan kunt doen.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2010 15:29 schreef TanteC het volgende:

[..]

Als ze thuiskomen met leuke verhalen ben ik enthousiast en dat is niet eens gespeeld want ik ben blij als mijn kinderen iets leuks hebben gedaan. Ook als er iets leuks op stapel is.
Praten met mijn ex kan dus echt niet. Als ik de kinderen bij hem breng en ik heb bijv, een tasje met schoolwerkjes mee dan pakt hij dat niet eens aan, en dan geef ik het maar aan de kinderen. Hij kijkt mij niet aan en zegt geen boe of bah zelfs niet als er bijeenkomsten op school zijn waar ook de kinderen bijzijn. Hoop dat de psych. die ons kind gaat helpen ook gesprekken met de ouders gaat voeren, misschien dat daar iets in gaat verbeteren dan.

Ik denk dat het idd verstandig is om hier hulp voor te zoeken. Allereerst voor je zoontje en daarnaast ook voor jou en je ex partner. Want dit kan gewoon niet en dat zal je ex in moeten zien..