OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Gisteren zat mijn zoontje van 6 voor straf op zijn kamertje. Toen ik met hem kwam praten wat er nou precies was gebeurd en waarom ik dat niet goed vond vertelde hij mij dat hij niet meer wilde leven. Via een vader van een vriendinnetje van hem had ik dit ook al eens vernomen (week terug). Toen had ik er geen aandacht aan geschonken, leek mij niet serieus maar eerder provocerend.
Nu ik zelf zo met hem zat te praten waarom hij dan niet wilde leven kwam er uit dat hij het leven niet leuk vindt. Niet leuk bij papa, niet leuk bij mama, niet leuk op school niets is leuk!
Hij kan niet precies aangeven wat hij niet leuk vindt, het is gewoon niet leuk, meer komt er niet uit.
Ik begrijp wel waarom hij wat moeite heeft momenteel met zijn weg vinden. Papa en mama zijn ruim 3 jaar geleden gescheiden en beiden hebben een nieuwe partner die hij ook regelmatig tegenkomt. Niemand woont (nog?) samen.
Mijn vraag is nu moet ik me echt zorgen maken om zijn wens om niet meer te willen leven of begrijpt een kind van 6 nog niet wat hij dan eigenlijk zegt? Wie heeft hier ervaring mee (als ouder maar misschien ook wel vanuit het oogpunt van het jonge kind)?
Nu ik zelf zo met hem zat te praten waarom hij dan niet wilde leven kwam er uit dat hij het leven niet leuk vindt. Niet leuk bij papa, niet leuk bij mama, niet leuk op school niets is leuk!
Hij kan niet precies aangeven wat hij niet leuk vindt, het is gewoon niet leuk, meer komt er niet uit.
Ik begrijp wel waarom hij wat moeite heeft momenteel met zijn weg vinden. Papa en mama zijn ruim 3 jaar geleden gescheiden en beiden hebben een nieuwe partner die hij ook regelmatig tegenkomt. Niemand woont (nog?) samen.
Mijn vraag is nu moet ik me echt zorgen maken om zijn wens om niet meer te willen leven of begrijpt een kind van 6 nog niet wat hij dan eigenlijk zegt? Wie heeft hier ervaring mee (als ouder maar misschien ook wel vanuit het oogpunt van het jonge kind)?
Ik denk niet dat het kind echt helemaal beseft wat het zegt, maar ik denk wel dat je zeer ernstig zorgen moet maken ja. Naar mijn weten is dat geen gezonde kindergedachte en gedurende mijn opleiding heb ik geleerd dat kinderdepressies wel degelijk bestaan en ook regelmatig over het hoofd gezien worden.
Ik kan je alleen maar vermoeien met TV-wijsheid: serieus nemen, zo'n kind begrijpt dondersgoed wat hij zegt. (Begrijpen hoeft niet direct te zeggen dat hij ook alle gevolgen van zijn woorden overziet, maar daar is het een kind voor).
Waar herken je een kinderdepressie dan aan? Hij is namelijk verder hartstikke vrolijk, heeft vriendjes, sport en speelt buiten, doet het goed op school.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:18 schreef Groofsken het volgende:
Ik denk niet dat het kind echt helemaal beseft wat het zegt, maar ik denk wel dat je zeer ernstig zorgen moet maken ja. Naar mijn weten is dat geen gezonde kindergedachte en gedurende mijn opleiding heb ik geleerd dat kinderdepressies wel degelijk bestaan en ook regelmatig over het hoofd gezien worden.
Wellicht aan dat soort opmerkingen?quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:20 schreef TanteC het volgende:
[..]
Waar herken je een kinderdepressie dan aan? Hij is namelijk verder hartstikke vrolijk, heeft vriendjes, sport en speelt buiten, doet het goed op school.
Maar natuurlijk wel vreemd dat hij verder lekker in zijn vel lijkt te zitten, of lees ik je laatste post verkeerd?
Nee dat heb je goed gelezen. Hij straalt verder uit dat hij prima in zijn vel zit. Op deze opmerking (ik wil niet leven)) na dus...
Ik zou het serieus nemen. Misschien kun je hem helpen met zijn wens.
Je kan ook naar een therapeut gaan (lijkt mij persoonlijk een beter idee).
Je kan ook naar een therapeut gaan (lijkt mij persoonlijk een beter idee).
Tsja, ik weet het ook niet. Ik vind het alleen wel een opvallende opmerking, om het zo maar te noemen. En die vind ik niet passen bij een gezond kind van 6 dat goed in zijn vel zit.
Heeft hij misschien een vriendje ofzo dat minder lekker in zijn vel zit, dat dat soort opmerkingen maakt? Dat hij het overneemt?
Heeft hij misschien een vriendje ofzo dat minder lekker in zijn vel zit, dat dat soort opmerkingen maakt? Dat hij het overneemt?
quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
Huh?
Dat ja.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
Niet mee doortobben, niet afvragen of het wel serieus bedoeld is of niet, of dat hij de waarde van de woorden wel snapt. Dat hij zoiets zegt moet op zich al serieus genomen worden.
TS, ik heb een neefje die zulke dingen zegt, nog steeds, hij is 8. Het voelt alsof de grond onder je voeten weggeslagen wordt als zo'n ventje met de hele toekomst nog voor zich, zoiets zegt.
Sterkte.
Zéér serieus nemen, want als het een roep om aandacht is dan zal er op dat vlak ook wel wat aan schorten wat hem betreft. Het is, sowieso een signaal.
Wellicht ook eens kijken of hij op school wel uitdaging vind. Je vervelen op school kan je ook depressief maken.
Wellicht ook eens kijken of hij op school wel uitdaging vind. Je vervelen op school kan je ook depressief maken.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Daar ben ik het heel erg mee eens. De reden doet er niet toe. Het feit dat hij zoiets zegt is hoe dan ook zorgelijk.
Bedankt voor jullie snelle reakties. Zal volgende week dan toch maar een afspraak bij de huisarts maken.
Het kan ook dat hij dat ergens heeft opgevangen, dingen over doodgaan (via de tv, op school, omdat een oma van een klasgenootje was overleden).
Jij kent je zoon zelf het beste, als hij verder gelukkig lijkt, zou ik het niet groter maken dan het is. Soms worden kinderen ook trauma's aangepraat (helaas), die er niet zijn (omdat ze aan een verwachting willen voldoen). Of hij was het aan het "uitbuiten" dat hij straf had gekregen, - als hij doorheeft dat de dood iets ergs is. Vergelijk het met een kind dat zijn liefste gezicht opzet om een snoepje te krijgen. Kinderen kunnen gehaaid zijn.
Als je het er toch nog een keer over wilt hebben kun je ook een kinderboek bij de bibliotheek halen van iemand die dood gaat en voorlezen.
[ Bericht 1% gewijzigd door OeJ op 13-05-2010 14:12:05 ]
Jij kent je zoon zelf het beste, als hij verder gelukkig lijkt, zou ik het niet groter maken dan het is. Soms worden kinderen ook trauma's aangepraat (helaas), die er niet zijn (omdat ze aan een verwachting willen voldoen). Of hij was het aan het "uitbuiten" dat hij straf had gekregen, - als hij doorheeft dat de dood iets ergs is. Vergelijk het met een kind dat zijn liefste gezicht opzet om een snoepje te krijgen. Kinderen kunnen gehaaid zijn.
Als je het er toch nog een keer over wilt hebben kun je ook een kinderboek bij de bibliotheek halen van iemand die dood gaat en voorlezen.
[ Bericht 1% gewijzigd door OeJ op 13-05-2010 14:12:05 ]
Er zijn zat depressieve mensen die naar de buitenwereld toe heel vrolijk doen. Neem het dus toch maar heel serieus ondanks dat hij buiten huis vrolijk is.
echt.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
Dat zegt helemaal niks. Van binnen kan het totaal anders zijn. Naar de huisarts dus. Gelukkig ben je dat al van plan.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:20 schreef TanteC het volgende:
[..]
Hij is namelijk verder hartstikke vrolijk, heeft vriendjes, sport en speelt buiten, doet het goed op school.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Dat dus..quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:29 schreef Bluezz het volgende:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
Engaging Infinite Improbability Drive..
Bij mijn eerste herinnering van het moment dat ik écht niet meer wilde leven en zelfs onder een auto wou springen om het te laten ophouden was ik acht. Ik zeg: ga hulp zoeken, het kind weet wat hij zegt.
Op woensdag 16 december 2009 02:31 schreef Pingwingei het volgende:
heus waar de mensheid zal gebukt gaan onder Kimsywimsy's tirannie waar enkel ik boven sta, naast Kimsywimsy _O_
heus waar de mensheid zal gebukt gaan onder Kimsywimsy's tirannie waar enkel ik boven sta, naast Kimsywimsy _O_
Zou er inderdaad ook zo snel mogelijk mee naar de huisarts gaan voor een doorverwijzing. En ga gesprekken aan met zijn juffrouw, leiding op de kinderopvang als hij daar naartoe gaat om te kijken of hun wat opvalt in het gedrag. Goede communicatie met de vader lijkt me ook heel belangrijk dat jullie beiden goed op de hoogte zijn. Een kind weet meer als we denken, en zo zijn opmerking dan ook serieus nemen.
Misschien is het niets, maar je vergeeft het je nooit als je niets hebt gedaan en het wel iets blijkt te zijn.
Misschien is het niets, maar je vergeeft het je nooit als je niets hebt gedaan en het wel iets blijkt te zijn.
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Neem het echt serieus, vriendje van zoonlief riep het zelfde, maar werd niet serieus genomen. Die zit nu echt diep in de ellende.
soms moet je iets achter laten om verder te komen, soms moet je heel veel achter je laten om een ander mens te worden
Ik denk dat een kind van zes heel goed weet wat hij zegt. Mijn dochter van zes weet zoveel over leven en dood dat ik het soms eng vind dat zij zo diep over dingen nadenkt. Als zij zoiets zou zeggen zou ik me ernstig zorgen maken en hulp zoeken. Niet om je nu een rotgevoel aan te praten maar je hebt meer aan een eerlijke mening dan aan geruststellende praatjes. Laat je ook niet wegwimpelen bij de huisarts, daar zijn sommigen (artsen dus) namelijk goed in.
En tussentijds zou ik vragen wat hij leuk vindt om te gaan doen en dat ook gaan doen samen met hem.
I'm so glamourous I piss glitter!
Wat zij zegt.quote:
Z.s.m via de huisarts naar een kinderpsycholoog.
I`m not weird. I`m limited edition.
Ik zou hulp gaan zoeken, maar ook proberen om hem meer aandacht te geven. Geef hem het idee dat je er voor hem bent en dat ie alles kan zeggen. Ook als het gekke dingen zijn.
Ik denk dat het kind van 6 beter dan zijn moeder van 30+ begrijpt wat het is om op te groeien met gescheiden ouders. Een kind op de wereld zetten en drie jaar later uit elkaar gaan - ik vind dat jij schuldig bent aan de misere waar je zoontje doorheen gaat. Ik hoop ook dat je je schuldig voelt. Je bent een egoist.quote:Op donderdag 13 mei 2010 13:16 schreef TanteC het volgende:
Gisteren zat mijn zoontje van 6 voor straf op zijn kamertje. Toen ik met hem kwam praten wat er nou precies was gebeurd en waarom ik dat niet goed vond vertelde hij mij dat hij niet meer wilde leven. Via een vader van een vriendinnetje van hem had ik dit ook al eens vernomen (week terug). Toen had ik er geen aandacht aan geschonken, leek mij niet serieus maar eerder provocerend.
Nu ik zelf zo met hem zat te praten waarom hij dan niet wilde leven kwam er uit dat hij het leven niet leuk vindt. Niet leuk bij papa, niet leuk bij mama, niet leuk op school niets is leuk!
Hij kan niet precies aangeven wat hij niet leuk vindt, het is gewoon niet leuk, meer komt er niet uit.
Ik begrijp wel waarom hij wat moeite heeft momenteel met zijn weg vinden. Papa en mama zijn ruim 3 jaar geleden gescheiden en beiden hebben een nieuwe partner die hij ook regelmatig tegenkomt. Niemand woont (nog?) samen.
Mijn vraag is nu moet ik me echt zorgen maken om zijn wens om niet meer te willen leven of begrijpt een kind van 6 nog niet wat hij dan eigenlijk zegt? Wie heeft hier ervaring mee (als ouder maar misschien ook wel vanuit het oogpunt van het jonge kind)?
Wat een nare reactie, Omnifacer. Je denkt dat je op deze manier haar zoontje helpt?
Ontopic, ik heb lang getwijfeld om te reageren. Mijn zoontje riep (op nog jongere leeftijd) regelmatig dat hij graag dood wilde. Mede om die reden is er onderzocht of hij depressief was. Ik vond het een verschrikkelijk idee dat mijn kind depressief zou zijn. Zo jong en dan al depressief. Uiteindelijk is toch uit onderzoek en spelobservaties niet gebleken dat hij depressief was. Tegenwoordig zegt hij gelukkig ook niet meer dat hij dood wil zijn. Ik heb me in die periode wel verdiept over depressie bij jonge kinderen en het is echt een serieus probleem. Zeker iets om nader onderzoek naar te doen, in ieder geval.
Ontopic, ik heb lang getwijfeld om te reageren. Mijn zoontje riep (op nog jongere leeftijd) regelmatig dat hij graag dood wilde. Mede om die reden is er onderzocht of hij depressief was. Ik vond het een verschrikkelijk idee dat mijn kind depressief zou zijn. Zo jong en dan al depressief. Uiteindelijk is toch uit onderzoek en spelobservaties niet gebleken dat hij depressief was. Tegenwoordig zegt hij gelukkig ook niet meer dat hij dood wil zijn. Ik heb me in die periode wel verdiept over depressie bij jonge kinderen en het is echt een serieus probleem. Zeker iets om nader onderzoek naar te doen, in ieder geval.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
zo hallo, doe es even normaal! zit je zelf soms met een of ander trauma dat je hier zomaar even uitleeft?quote:
sorry TS, ik kan je hier niet mee helpen, maar het lijkt me inderdaad wel serieus genoeg om actie te ondernemen... ms via de huisarts?
quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:16 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Ik denk dat het kind van 6 beter dan zijn moeder van 30+ begrijpt wat het is om op te groeien met gescheiden ouders. Een kind op de wereld zetten en drie jaar later uit elkaar gaan - ik vind dat jij schuldig bent aan de misere waar je zoontje doorheen gaat. Ik hoop ook dat je je schuldig voelt. Je bent een egoist.
Nee moeders/vaders moeten zich maar bijwijze van spreken maar tot de rest van hun leven zich in elkaar laten slaan, zich laten bedonderen omdat een van de twee ( vaak) vreemdgaat... of er zo;n haat naar elkaar ontstaat waardoor er een vijandige sfeer hangt.
Dat is goed voor het kind
Het is zo makkelijk oordelen dat mensen neit meer vechten, natuurlijk zullen er mensen zijn die er te simpel over dachten. Echter is dat vaak uitzondering .
Mensen hangen niet graag hun vuile was buiten vanwege schaamte etc.
Oordeel niet voor je de feiten kent.
Kansloos figuur dat je bent
Engaging Infinite Improbability Drive..
quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:16 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Ik denk dat het kind van 6 beter dan zijn moeder van 30+ begrijpt wat het is om op te groeien met gescheiden ouders. Een kind op de wereld zetten en drie jaar later uit elkaar gaan - ik vind dat jij schuldig bent aan de misere waar je zoontje doorheen gaat. Ik hoop ook dat je je schuldig voelt. Je bent een egoist.
jochie toch!
Death is lighter than a feather, duty heavier than a mountain.
The only easy day is yesterday
stay frosty
The only easy day is yesterday
stay frosty
Jij oordeelt toch ook voor je de feiten kent? Feit is dat een onschuldig kind de dupe is geworden van het scheiden van de ouders. Mensen die zo snel nadat ze een kind hebben gekregen besluiten om uit elkaar te gaan zijn mijn inziens geen knip voor de neus waard. Ik snap dat kind heel goed, natuurlijk is niet meer leven geen optie. Maar hij geeft hier wel een signaal van af. Een brevet van onvermogen dus voor zowel mama als papa. En dan met name mama omdat het kind blijkbaar bij haar in huis woont.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:32 schreef _evenstar_ het volgende:
[..]
Nee moeders/vaders moeten zich maar bijwijze van spreken maar tot de rest van hun leven zich in elkaar laten slaan, zich laten bedonderen omdat een van de twee ( vaak) vreemdgaat... of er zo;n haat naar elkaar ontstaat waardoor er een vijandige sfeer hangt.
Dat is goed voor het kind
Het is zo makkelijk oordelen dat mensen neit meer vechten, natuurlijk zullen er mensen zijn die er te simpel over dachten. Echter is dat vaak uitzondering .
Mensen hangen niet graag hun vuile was buiten vanwege schaamte etc.
Oordeel niet voor je de feiten kent.
Kansloos figuur dat je bent
blijf van mijn sig af homo!
De pot verwijt hier de ketel, jij noemt mij kansloos zonder dat je mij als persoon kent dus oordeel jij ook zonder dat je feiten kent. Dat cliche van uit elkaar gaan is beter dan samen blijven vind ik een zeer gratuite manier om TS hier vrij te pleiten van eventuele gevolgen van hun scheiding voor hun zoontje. Ik geloof namelijk niet zij gelukkig was met haar partner, ze in alle harmonie een kind op de wereld zetten en dat daarna, toen het zoontje drie was, als bij toverslag de partner veranderde in een overspelig drankorgel dat bij voorkeur met de vuisten sprak. Dikke kans dat die relatie al verziekt was voor het kindje geboren werd.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:32 schreef _evenstar_ het volgende:
[..]
Nee moeders/vaders moeten zich maar bijwijze van spreken maar tot de rest van hun leven zich in elkaar laten slaan, zich laten bedonderen omdat een van de twee ( vaak) vreemdgaat... of er zo;n haat naar elkaar ontstaat waardoor er een vijandige sfeer hangt.
Dat is goed voor het kind
Het is zo makkelijk oordelen dat mensen neit meer vechten, natuurlijk zullen er mensen zijn die er te simpel over dachten. Echter is dat vaak uitzondering .
Mensen hangen niet graag hun vuile was buiten vanwege schaamte etc.
Oordeel niet voor je de feiten kent.
Kansloos figuur dat je bent
Dat is dus mijn punt. Het arme jongetje is ongelukkig, en moeders maar afvragen waarom. Voor het gemak vergeet ze maar even dat haar handelen en dat van haar partner zomaar oorzaak kan zijn van het zich ongelukkig voelen door het zoontje. Dat vind ik nou hypocriet. Maar goed, jank jij maar lekker mee met de wolven in het bos, als jij je daar beter van gaat voelen.
Onvermogen wil ik het niet noemen. Ik denk eerder dat paps/mams niet door hebben wat het voor het kind is. Zeer zeker met nieuwe partners ook. Dat maakt het gewoon lastig. Vandaar dat het misschien wel handig is om beide er voor te kiezen om OF met je kind te zijn OF met je nieuwe partner. En bespreek ook regelmatig met de ex-partner hoe het gaat. Wees op de hoogte van de dingen die ze samen hebben gedaan of wat er besproken is. Dat is gewoon belangrijk. Dan hoeft het jochie dingen ook geen 2x te vertellen, behalve dan de dingen die hij zelf wilt herhalen.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:36 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Jij oordeelt toch ook voor je de feiten kent? Feit is dat een onschuldig kind de dupe is geworden van het scheiden van de ouders. Mensen die zo snel nadat ze een kind hebben gekregen besluiten om uit elkaar te gaan zijn mijn inziens geen knip voor de neus waard. Ik snap dat kind heel goed, natuurlijk is niet meer leven geen optie. Maar hij geeft hier wel een signaal van af. Een brevet van onvermogen dus voor zowel mama als papa. En dan met name mama omdat het kind blijkbaar bij haar in huis woont.
Zorg er voor dat als hij bij je is en niet op school zit je ook daadwerkelijk samen bent. Niet dat hij je ineens moet delen of dat hij helemaal buiten schot gezet word. Ga met hem in gesprek, probeer dingen samen te doen. Of laat hem alleen spelen, maar wees in de buurt en beschikbaar voor hem. Ik denk dat het jochie dat ook gewoon mist. Want voor hem voelt het waarschijnlijk net alsof hij mama/papa ineens moet delen met iemand anders. En als je daar geen uitweg meer in ziet en school is niet spannend/leuk genoeg.. dan ga je dat soort dingen roepen. Gewoon omdat je wilt dat er naar je geluisterd word.
edit: Ik ken natuurlijk de thuissituatie etc. helemaal niet. Maar dit is wat ik zelf voelde toen mijn pa ineens een vriendin had en ik hem moest 'delen'.
Ik denk dat het verstandiger is om te kijken naar de toekomst (hoe om te gaan met situatie/probleem) ipv de TS te verwijten dat ze een domme daad begaan heeft etc. Hoogstwaarschijnlijk ziet zij dit zelf al lang in.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:41 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
De pot verwijt hier de ketel, jij noemt mij kansloos zonder dat je mij als persoon kent dus oordeel jij ook zonder dat je feiten kent. Dat cliche van uit elkaar gaan is beter dan samen blijven vind ik een zeer gratuite manier om TS hier vrij te pleiten van eventuele gevolgen van hun scheiding voor hun zoontje. Ik geloof namelijk niet zij gelukkig was met haar partner, ze in alle harmonie een kind op de wereld zetten en dat daarna, toen het zoontje drie was, als bij toverslag de partner veranderde in een overspelig drankorgel dat bij voorkeur met de vuisten sprak. Dikke kans dat die relatie al verziekt was voor het kindje geboren werd.
Dat is dus mijn punt. Het arme jongetje is ongelukkig, en moeders maar afvragen waarom. Voor het gemak vergeet ze maar even dat haar handelen en dat van haar partner zomaar oorzaak kan zijn van het zich ongelukkig voelen door het zoontje. Dat vind ik nou hypocriet. Maar goed, jank jij maar lekker mee met de wolven in het bos, als jij je daar beter van gaat voelen.
Of het iets/niets met de scheiding te maken heeft is zonder verdere informatie moeilijk te zeggen, daarom lijkt mij dit meer iets voor de kinderpsycholoog. Ouders moeten het effect van de scheiding zeker niet onderschatten, en dat van nieuwe partners ook niet, zeker als alles zich binnen 3 jaar voltrekt.
Ik denk niet dat ze dat inziet. Waarom gaat ze anders over zoiets kostbaars als haar kind raad vragen op een forum? Je gaat hiermee toch linea recta naar een arts/psycholoog?quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:45 schreef Puala het volgende:
[..]
Ik denk dat het verstandiger is om te kijken naar de toekomst (hoe om te gaan met situatie/probleem) ipv de TS te verwijten dat ze een domme daad begaan heeft etc. Hoogstwaarschijnlijk ziet zij dit zelf al lang in.
Dus ze plakt de ene domme daad achter de andere.
blijf van mijn sig af homo!
Waar oordeel ik voor ik feiten ken?quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:36 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Jij oordeelt toch ook voor je de feiten kent? Feit is dat een onschuldig kind de dupe is geworden van het scheiden van de ouders. Mensen die zo snel nadat ze een kind hebben gekregen besluiten om uit elkaar te gaan zijn mijn inziens geen knip voor de neus waard. Ik snap dat kind heel goed, natuurlijk is niet meer leven geen optie. Maar hij geeft hier wel een signaal van af. Een brevet van onvermogen dus voor zowel mama als papa. En dan met name mama omdat het kind blijkbaar bij haar in huis woont.
Ik reageer hier met een algemeen setje voorbeelden waarom mensen bijvoorbeeld scheiden.
ik oordeel neit over TS haar situatie.
Maar ik wordt alleen schijtziek van die zo genoemde moraalridders zoals hij en jij dat mensen veel te snel scheiden, zonder feiten te kennen.
Misschien eens in die hersens van jullie doorgedrongen dat mensen ansich niet eerder scheiden als dat men vroeger deed.
Alleen komen mensen er nu voor uit.
Vroeger moest je bij elkaar blijven maar leefde men al wel gescheiden, je ziet niet altijd wat daar binnen afspeelt.
Vroeger was er schaamte en nu is er geen taboe meer op zoals destijds.
MIJN mening, is dat als een situatie dusdanigs zorgelijk wordt ( ongeacht wat de oorzaak is zij het egweld/vreemdgaan/mishandeling/misbruik etc.. ) dat het voor de ouders onmogelijk is om een goed huishouden te vormen het beter is om dan uit elkaar te gaan.
Het is voor een kind ongezond om jaren tussen spanning te zitten. dat heeft ook zijn effecten op kinderen.
"thuis" is niet per definitie een gezinnetje in een huis.
"thuis" is liefhebbende ouders die zorgen dat het kind zijn/haar basisbehoeften , liefde, aandacht en een gezonde sfeer om zich heen heeft ook als de ouders niet samen zijn.
Engaging Infinite Improbability Drive..
Hier bijvoorbeeld. Je kent me niet en toch oordeel je al.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef _evenstar_ het volgende:
[..]
Waar oordeel ik voor ik feiten ken?
I
Maar ik wordt alleen schijtziek van die zo genoemde moraalridders zoals hij en jij dat mensen veel te snel scheiden, zonder feiten te kennen.
blijf van mijn sig af homo!
Volgens mij is ze niet de enige die raad vraagt op een forum en ik noem het geen domme daad. Hier zitten wellicht personen met enige ervaring. Of wij komen met andere/nieuwe ideeën.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Ik denk niet dat ze dat inziet. Waarom gaat ze anders over zoiets kostbaars als haar kind raad vragen op een forum? Je gaat hiermee toch linea recta naar een arts/psycholoog?
Dus ze plakt de ene domme daad achter de andere.
Point takenquote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:50 schreef Luc_Nilis_PSV het volgende:
[..]
Hier bijvoorbeeld. Je kent me niet en toch oordeel je al.
je hebt daarin gelijk dat ik zelf ook oordeel .Wellicht had ik het anders moeten formuleren.
Ik vind iig de gedcahten gang en het oordeel wat jullie vellen, nogal kansloos en bekrompen.
Daarmee bedoel ik niet dat jullie als persoon gelijk kansloos zijn, in mijn ongenoegen om jullie mening was ik wellicht te fel.
Excuses daarvoor.
Engaging Infinite Improbability Drive..
Wat alinea 1 betreft: irrelevant, ga ik niet op in. Wat alinea 2 betreft: heb jij uberhaupt wel gelezen wat ik eerder postte? Kennelijk niet, want toen ging ik precies in op dit argument. Wat alinea 3 betreft: dat kun jij wel vinden, maar we hebben het hier over een kind. Jij kunt anderen wel kortzichtigheid verwijten, maar je gaat er volledig aan voorbij dat dit voor een kind heel anders is. Het kind went aan een situatie met 2 ouders, groeit daarin op, en (voor het kind) plotseling verdwijnt een van de twee enige personen die hij vertrouwt en kent deels uit zijn leven. Het fundament onder zijn bestaan wordt goeddeels vernietigd, doordat zijn ouders concludeerden dat het op de wereld zetten van het kind een kortzichtige en egoistische daad was. Dan kun jij er wel zulke pathetische teksten op los laten over liefhebbende mensen die niet samen zijn, met liefde en aandacht enzo, maar zo werkt het bij een driejarig kind dus niet.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef _evenstar_ het volgende:
[..]
Waar oordeel ik voor ik feiten ken?
Ik reageer hier met een algemeen setje voorbeelden waarom mensen bijvoorbeeld scheiden.
ik oordeel neit over TS haar situatie.
Maar ik wordt alleen schijtziek van die zo genoemde moraalridders zoals hij en jij dat mensen veel te snel scheiden, zonder feiten te kennen.
Misschien eens in die hersens van jullie doorgedrongen dat mensen ansich niet eerder scheiden als dat men vroeger deed.
Alleen komen mensen er nu voor uit.
Vroeger moest je bij elkaar blijven maar leefde men al wel gescheiden, je ziet niet altijd wat daar binnen afspeelt.
Vroeger was er schaamte en nu is er geen taboe meer op zoals destijds.
MIJN mening, is dat als een situatie dusdanigs zorgelijk wordt ( ongeacht wat de oorzaak is zij het egweld/vreemdgaan/mishandeling/misbruik etc.. ) dat het voor de ouders onmogelijk is om een goed huishouden te vormen het beter is om dan uit elkaar te gaan.
Het is voor een kind ongezond om jaren tussen spanning te zitten. dat heeft ook zijn effecten op kinderen.
"thuis" is niet per definitie een gezinnetje in een huis.
"thuis" is liefhebbende ouders die zorgen dat het kind zijn/haar basisbehoeften , liefde, aandacht en een gezonde sfeer om zich heen heeft ook als de ouders niet samen zijn.
Ow, en je oordeelt over mij zonder dat je mij kent. Dat bedoelde ik.
Zie post boven jequote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:10 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Wat alinea 1 betreft: irrelevant, ga ik niet op in. Wat alinea 2 betreft: heb jij uberhaupt wel gelezen wat ik eerder postte? Kennelijk niet, want toen ging ik precies in op dit argument. Wat alinea 3 betreft: dat kun jij wel vinden, maar we hebben het hier over een kind. Jij kunt anderen wel kortzichtigheid verwijten, maar je gaat er volledig aan voorbij dat dit voor een kind heel anders is. Het kind went aan een situatie met 2 ouders, groeit daarin op, en (voor het kind) plotseling verdwijnt een van de twee enige personen die hij vertrouwt en kent deels uit zijn leven. Het fundament onder zijn bestaan wordt goeddeels vernietigd, doordat zijn ouders concludeerden dat het op de wereld zetten van het kind een kortzichtige en egoistische daad was. Dan kun jij er wel zulke pathetische teksten op los laten over liefhebbende mensen die niet samen zijn, met liefde en aandacht enzo, maar zo werkt het bij een driejarig kind dus niet.
Ow, en je oordeelt over mij zonder dat je mij kent. Dat bedoelde ik.
En ik vind het knap dat je zo stellig beantwoord dat ik helemaal voorbij ga aan het kind.
Maar goed jij hebt een mening ik heb een mening die verschillen.
maar ga niet mij veroordelen dat ik voorbij het kind ga.
Niet relevant op ts haar situatie in deze, maar ik ben nieuwsgierig naar jou mening in deze :
Man slaat en scheld vrouw elke dag verrot ( of andersom, want ook dat gebeurd vaak genoeg) kindje ziet dat elke dag.
of kindje ziet de ouders beiden in een situatie waarin beiden ouders een gelukkig leven hebben alleen zijn ze niet samen.
Wat is in deze beter voor het kind? het leren dat geweld en gescheld normaal is? een constante sfeer van agressie boosheid en verdriet. maar hey papa en mama wonen wel samen.
Of kindje ziet papa in het weekend, en mama door de weeks , bij beiden is de sfeer gemoedelijk en rustig.
uiteraard zal het kind verward zijn want papa en mama zijn niet meer samen, en moeten ze wennen aan een andere situatie.
Maar vertel mij eens wat dan beter is voor het kind?
Engaging Infinite Improbability Drive..
Natuurlijk bestaat die kans, maar ja mensen kunnen opslag veranderen door omstandigheden , ik zeg niet dat er hier in het geval van TS sprake van is, maar ik zeg ook niet dat het niet kan, Wij kennen beiden niet de oorzaak van de scheiding.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 13:41 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
De pot verwijt hier de ketel, jij noemt mij kansloos zonder dat je mij als persoon kent dus oordeel jij ook zonder dat je feiten kent. Dat cliche van uit elkaar gaan is beter dan samen blijven vind ik een zeer gratuite manier om TS hier vrij te pleiten van eventuele gevolgen van hun scheiding voor hun zoontje. Ik geloof namelijk niet zij gelukkig was met haar partner, ze in alle harmonie een kind op de wereld zetten en dat daarna, toen het zoontje drie was, als bij toverslag de partner veranderde in een overspelig drankorgel dat bij voorkeur met de vuisten sprak. Dikke kans dat die relatie al verziekt was voor het kindje geboren werd.
Wel ken ik genoeg andere situaties om te weten dat men wel plots kan veranderen.
En ik deel je mening dat zal altijd al in die persoon hebben gezeten.
maar sommigen mensen zijn meester in het verbloemen van bepaalde gedragingen, en die komen er door triggering wel uit.
Ze vraagt zich iets af, je weet neit wat in haar gedachten gang al de revue gepasseerd is.quote:Dat is dus mijn punt. Het arme jongetje is ongelukkig, en moeders maar afvragen waarom. Voor het gemak vergeet ze maar even dat haar handelen en dat van haar partner zomaar oorzaak kan zijn van het zich ongelukkig voelen door het zoontje. Dat vind ik nou hypocriet. Maar goed, jank jij maar lekker mee met de wolven in het bos, als jij je daar beter van gaat voelen.
Ja de scheiding kan invloed hebben, maar het hoeft niet perse de oorzaak te zijn.
oh and for your pleassure: aaawooooooooooooooooooooeeeeeeeeehhhhhhh
Engaging Infinite Improbability Drive..
De vraag is niet: wat is in zo een situatie het beste voor het kind? De vraag is: in zo een situatie, waarom is het kind er uberhaupt? Ts en haar ex hebben een opportunistische daad verricht door een kind op de wereld te zetten zonder ervoor te zorgen dat er een stabiele basis voor is, in de vorm van een gedegen relatie. Dat is mijn punt. Het is, zoals ik eerder zei, veel te makkelijk om te zeggen: ja maar zo is het beter want anders ziet hij dat zijn ouders vechten!11111 Nee, gaat het niet om. TS en haar ex hebben het problematisch gemaakt voor hun kind.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Hoe weet je dat die daarvoor er niet was een gedegen stabiele relatie?quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:31 schreef Omnifacer het volgende:
De vraag is niet: wat is in zo een situatie het beste voor het kind? De vraag is: in zo een situatie, waarom is het kind er uberhaupt? Ts en haar ex hebben een opportunistische daad verricht door een kind op de wereld te zetten zonder ervoor te zorgen dat er een stabiele basis voor is, in de vorm van een gedegen relatie. Dat is mijn punt. Het is, zoals ik eerder zei, veel te makkelijk om te zeggen: ja maar zo is het beter want anders ziet hij dat zijn ouders vechten!11111 Nee, gaat het niet om. TS en haar ex hebben het problematisch gemaakt voor hun kind.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Ook na 10 jaar stabiele relatie zou je dat als graadmeter nemen voor een goede relatie, kunnen er dingen misgaan in een huwelijk.
Engaging Infinite Improbability Drive..
TS is niet helderziend, helder licht. Je weet toch lang niet altijd hoe dingen (gaan) lopen van tevoren. Zou wel makkelijk zijn.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:31 schreef Omnifacer het volgende:
De vraag is niet: wat is in zo een situatie het beste voor het kind? De vraag is: in zo een situatie, waarom is het kind er uberhaupt? Ts en haar ex hebben een opportunistische daad verricht door een kind op de wereld te zetten zonder ervoor te zorgen dat er een stabiele basis voor is, in de vorm van een gedegen relatie. Dat is mijn punt. Het is, zoals ik eerder zei, veel te makkelijk om te zeggen: ja maar zo is het beter want anders ziet hij dat zijn ouders vechten!11111 Nee, gaat het niet om. TS en haar ex hebben het problematisch gemaakt voor hun kind.
Het is juist dat element dat ik mis in de OP. Ik vind dat TS dat moet erkennen, dat zij ook schuld heeft.
Als je er binnen drie jaar nadat je een kind hebt gekregen achterkomt dat je een kutrelatie hebt en gaat scheiden dan vraag ik me af hoe zorgvuldig je bent geweest in je afweging om een kind op de wereld te zetten. Als je er zo snel al achter komt dat je wil scheiden dan zijn er 2 opties mogelijk: of je bent dom, of je partner is ineens in een monster veranderd. Bij TS neig ik naar optie 1.quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:36 schreef OeJ het volgende:
[..]
TS is niet helderziend, helder licht. Je weet toch lang niet altijd hoe dingen (gaan) lopen van tevoren. Zou wel makkelijk zijn.
Dat heb jij dan snel gezien, aan de hand van de informatie die je hier hebt gekregen. Nee, echt, knap! Chapeau!quote:Op vrijdag 14 mei 2010 14:40 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Als je er binnen drie jaar nadat je een kind hebt gekregen achterkomt dat je een kutrelatie hebt en gaat scheiden dan vraag ik me af hoe zorgvuldig je bent geweest in je afweging om een kind op de wereld te zetten. Als je er zo snel al achter komt dat je wil scheiden dan zijn er 2 opties mogelijk: of je bent dom, of je partner is ineens in een monster veranderd. Bij TS neig ik naar optie 1.
|
|
