Vulneratus Nec Victus, mijn verhaal

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 20:09 schreef ErwinRommel het volgende:
En wie ben ik nu?
Wie is toch dat gezicht achter dit verhaal?
Dat mogen jullie zelf raden

[ afbeelding ]

Cute couple!

Diepe respect voor je verhaal. Mijn oom heeft helaas zijn eigen oorlog verloren in de aftermatch van Srebrenica.

Ik wens je het allerbeste

Dat is dan eigenlijk wel een vraag, hoe kijk jij aan tegen films, series, en pers die iets romantisch van oorlogen proberen te maken, en ik benadruk zeker het nobele en belangrijke vak, want bv onze soldaten, ze doen goed werk wat niemand anders kan en wil doen. Maar ben je niet bang dat mensen, en vooral jongeren, niet het volledige beeld meekrijgen van wat een oorlog echt met je kan doen hier?

Ooit gedacht om je verhaal aan nu dienende militairen te vertellen? Soort van waarschuwing om het macho idee van je af te zetten en te praten over kutdingen die tijdens uitzending gebeuren?

Je zal allicht meer indruk maken dan de zoveelste stoffige GV'er.

Aangrijpend verhaal. Erg intens maar ook mooi om te lezen, omdat het ergens toch een beetje een happy ending heeft, ondanks alle ellende. Bedankt voor het delen.

Dat van de nachtmerries zijn voor mij redelijk herkenbaar, terwijl ik geen dag in oorlogsgebied heb gezeten (godzij dank) maar mijn vader (hij was al ruim veertig toen ik werd geboren) heeft als kind heel bewust WW2 meegemaakt. Elke avond na het eten ging hij een uurtje liggen, en het was mijn 'schone' taak om hem om 8 uur wakker te maken met koffie.

Dat was altijd een hele beangstigende en zware opgave. Dat moest met heeeeel veel beleid, en voorzichtig. Erg voorzichtig. Het was niet zelden dat hij wakker schrok (of ik nou fluisterde of gewoon praatte) en direct onder de bank dook. En dan was hij vervolgens zo boos dat hij zo geschrokken was, dat hij weer terug was die paar seconden in de gebeurtenissen van toen.

Doodsbang maakte me dat altijd. En dan spreek ik over 40-50 jaar na de oorlog. Hij heeft ook verteld wat er allemaal gebeurt is (en dat hou ik voor mezelf ) dus ik snapte het wel, maar omg wat vond ik het elke keer weer eng.

Ik hoop dat die nachtmerries steeds minder zwaar worden voor je. En de rest uiteraard ook, maar daar kan ik me (gelukkig?) niet bij voorstellen hoe intens dat moet zijn.

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 21:03 schreef ErwinRommel het volgende:

[..]

Dat is dus het wrange eraan. Die Marinier die 4 mensen doodschoot had ook zo een lieve foto van eertijds.
Wat ik wil zeggen, schijn kan dus bedriegen. Je moet kijken achter die façade van de "schone schijn".

God zij dank dat het bij mij niet zover kwam, en nog enigzins voor rede vatbaar was.

Ik snap natuurlijk wat je bedoelt.. daar had ik die foto niet voor nodig

Neemt niet weg dat de foto er lief en leuk uitziet

wow.

respect voor je topic, voor je overlevingsdrang en doorzettingsvermogen.

Je weet dat 't niet niets is geweest, je weet (ja, er zijn ook 'burgers' die beseffen (maar (gelukkig) niet weten hoe erg precies) wat zoiets met je kan doen, maar dit lezen is erg heftig.

Respect en bedankt voor je verhaal!

*slikt*

Respect. Niks dan respect.

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 20:09 schreef ErwinRommel het volgende:
En wie ben ik nu?
Wie is toch dat gezicht achter dit verhaal?
Dat mogen jullie zelf raden

[ afbeelding ]

Sorry Mark, Ik kan het niet laten...

De jongedame?

Aangrijpend verhaal.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 23:01 schreef Druid het volgende:
Diepe, diepe buiging voor het verhaal en de moed om het met ons te delen.

maar dan ook een hele diepe buiging..
Iedereen heeft wel een mening klaar over het gebeurde daar, maar dat er zoveel persoonlijke verhalen achter zitten, en dat zoveel mensen er een enorm trauma van hebben opgelopen wordt wel heel makkelijk aan voorbij gegaan.

Wow TS, wat een verhaal. Goed om te lezen dat je er uiteindelijk mee om hebt weten te gaan.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 20:56 schreef ErwinRommel het volgende:

[..]

Laat ik het zo zeggen, ik heb mijn up's and down's. Dat is onvermijdelijk. Maar mijn vrouw, die zelf niks afweet van de oorlog in Srebrenica, laat staan Bosnië, is mijn grote steun en toeverlaat. En daarnaast ook de vaste users in DEF op FOK!. Alsmede enkele oude kameraden waar ik nog contact mee heb.
Dat houdt mij op de been.
Maar ik kan je zeggen dat er geen enkele dag voorbij gaat of ik denk aan "toen". Bewust, of onbewust.

Dus je hebt je vrouw niks verteld over Srebrenica?

Aangrijpend verhaal. Gek toch dat het zo kan lopen in het leven.

Heb een tijd terug een lang gesprek gehad met een kennis van me. Een Libanon veteraan. Hij rade me af om bij defensie te gaan puur en alleen omdat je er mentaal kapot van kan gaan. Toen die tijd heeft hij totaal geen nazorg gehad. Kwam uit Libanon, kon gelijk uit dienst en er is verder niet meer naar hem op of om gekeken. Heb hem toen proberen uit te leggen dat dat tegenwoordig wel beter is geregeld met nazorg enzo. De problemen nav de missie zijn bij hem ook in mate gekomen. Werkloos, kan niet meer onder een 'baas' werken, kettingroker etc. Ook tijdens dat gesprek merkte ik dat hij het nog moeilijk had met zijn libanon verleden.

Toch nog een vraagje aan jou: wat voor werk heb je na defensie nog gedaan, of wat doe je nu in Brazilie?

Mischien een vreemde vraag, maar heb je nu na dit alles er spijt van dat je ooit in dienst gegaan bent? En zou je t weer doen?

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 21:36 schreef Bouke-p het volgende:
Mischien een vreemde vraag, maar heb je nu na dit alles er spijt van dat je ooit in dienst gegaan bent? En zou je t weer doen?

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 18:12 schreef ErwinRommel het volgende:
Ik heb heel vaak de vraag gekregen of ik het over wilde doen. En dan zeg ik steevast en vastberaden JA!!
Alles wat ik heb meegemaakt had ik niet willen missen. En mijn hart ligt nog steeds bij Defensie.

Diep respect om je zo bloot te geven op FOK!. Heel erg indrukwekkend om te lezen. Ik heb bewondering voor je doorzettingsvermogen om toch door te gaan, ondanks alles. Hulde.

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 21:15 schreef Bouke-p het volgende:
Ooit gedacht om je verhaal aan nu dienende militairen te vertellen? Soort van waarschuwing om het macho idee van je af te zetten en te praten over kutdingen die tijdens uitzending gebeuren?

Je zal allicht meer indruk maken dan de zoveelste stoffige GV'er.

Dit gaat, voor een deel, helemaal goedkomen.

Groots verhaal, respect. Srebrenica is een heftige episode in onze recente geschiedenis en het juk rust op de schouders van de mannen en vrouwen die er waren. We moeten niet vergeten wie het zijn, die deze last dragen.