PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] deel 43:

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 13:25 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Die twee jongens werken ook in een afgeschermde omgeving. Soms is er zelfs een muurtje aangebracht waardoor autistische collega’s elkaar niet kunnen zien (= minder prikkels). Ergens best wel sneu, want sociaal contact is voor de meeste mensen de basis van het leven. Maar als het niet kan, dan is het niet anders. Heb je nog nooit op hbo-niveau gewerkt of geen diploma?

Ik las dat die 2 jongens (25 en 27 jaar) samen op 1 kamer zitten en worden aangestuurd door een senior tester die voor hun opdrachten van buitenaf opvangt en het doorvertaalt in concrete opdrachten.

Een muurtje is echt niet genoeg, dan zouden ze waarschijnlijk nog teveel prikkels krijgen.....

Die een jongen (volgens mij Igor) lijkt mij het type die weinig communiceert, erg gesloten (echt in zijn eigen wereldje zitten..) en rustig ; ik denk niet dat hij het erg vind om afgescheiden te zitten. Die andere lijkt mij socialer en minder gesloten en meer behoefte zal hebben aan contact..... Maar ja, opgesloten zitten ze natuurlijk ook niet echt. Ik neem aan dat ze af en toe ook even mogen wandelen buiten hun kamer..

[ Bericht 8% gewijzigd door EchtGaaf op 27-03-2010 20:22:29 ]

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 15:48 schreef Demise het volgende:
[..]

Haha, op mijn 11e zou ik er ook zo over gedacht hebben, denk ik. Wel mooi dat je het gewoon gaat inhalen, dat vind ik echt een prachtige instelling! Op je 21e is de volgende puberteit al weer aan de beurt, trouwens, dus maak je borst maar nat (we blijven bezig...)!
Mijn moeder kreeg borstkanker toen ik 12 was, en dat heeft het depressie/gevoelens-onderdrukken balletje aan het rollen gekregen. Een tijdlang (twee jaar) ambulante therapie en twee zelfmoordpogingen later werd ik met voorrang in een kliniek geplaatst, toen heb ik zelf voor een klinische opname gekozen. Ik had op dat moment nog steeds geen diagnose. Na vier weken observatieperiode (na twee weken hebben ze me al ritalin voorgeschreven, nog twee weken wachten vonden ze onnodig omdat het zo overduidelijk was) kreeg ik eindelijk een diagnose en kon ik aan de slag met mezelf. Je leert veel, in 9 maanden. Een klinische opname is ongelooflijk intensief, je bent 24/7 bezig jezelf te analyseren. Soms vind ik het wel jammer, want ik ben daardoor enorm snel 'volwassen' geworden. Ik heb me nooit druk gemaakt over kleding of jongens. Voor de opname was ik emotioneel dood en gevoelloos, erna was ik te snel opgegroeid om er nog over mee te praten. Toch heeft het me wel sterker gemaakt en ik zou het niet weg laten toveren als me de mogelijkheid werd geboden, want ik weet zo ontzettend veel over mezelf en dat vind ik echt een geschenk.
Acceptatie blijft moeilijk, denk ik. Maar ik geniet van elke dag en vooral ook van mezelf, ik vind het heerlijk om 's ochtends vroeg lekker te zingen en druk te doen en uit het niets 'faldidie JO HO' te kunnen zingen. Mijn ouders worden er ook altijd vrolijk van, ik heb het echt ontzettend met ze getroffen, dus dat helpt ook elke dag weer.

_{Maak je niet dik! Een ongeluk zit in een klein hoekje. Iets mislopen. Geen groot licht zijn (ik ben ook geen kleintje, hoor...). Een waterfiets is niet gemaakt van water, ik heb nog nooit iemand een zaklamp in zijn zak zien doen (wel in z'n tas, maar 't heet geen taslamp), ik gebruik mijn weekendtas ook als ik doordeweeks ergens ga logeren en de afzuigkap (dus lucht wegzuigen) noemen mensen ook wel een 'blower' (een blazer).}

wow, klinkt heftig... je klinkt inderdaad erg volwassen voor je leeftijd (no offence ) en je bent er goed uitgekomen. wat mooi.

over jezelf kennen gesproken, ik vermoed adat ik ADD heb (en me ma misschien ook! ) maar dat is op me 11e niet aan het licht gekomen.. toch maar testje doen?

quote:

maak je borst maar nat

oke, en nu?

enniehoe, ik vind je zo! ->

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 15:05 schreef robuust89 het volgende:

[..]

wow, klinkt heftig... je klinkt inderdaad erg volwassen voor je leeftijd (no offence ) en je bent er goed uitgekomen. wat mooi.

over jezelf kennen gesproken, ik vermoed adat ik ADD heb (en me ma misschien ook! ) maar dat is op me 11e niet aan het licht gekomen.. toch maar testje doen?
[..]

oke, en nu?

enniehoe, ik vind je zo! ->

Je kunt het altijd laten testen, als je wilt, maar het verandert niets aan wie jij bent. Als je denkt dat je baat hebt bij een diagnose, zou ik het wel doen. En nu wachten tot je 21e!

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 09:54 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Iedere functie kent een aparte schaal en die schaal is opgebouwd in tredes. Binnen een schaal kun je opgroeien door middel van die tredes. Voor de functies die je noemt (zorgsector), zijn tabellen. Als jouw moeder wo-opgeleid is, verdient zij waarschijnlijk meer (uitgaande van de hoogste trede). Bij verandering van functie kun je bevorderd worden naar een volgende schaal. Onderzoeksfuncties zijn op zich heel geschikt voor mensen met autisme - ik doe zelf ook veel onderzoek.

In het bedrijfsleven wordt niet altijd met schalen gewerkt, maar hangt salaris af van goed onderhandelen. Omdat autisten dat vrijwel niet kunnen, is dat voor ons niet zo'n gunstig systeem.

Heb je al een idee wat je na je VWO wilt gaan studeren?

Ja, ik ga sterrenkunde studeren. Eerst wilde ik Engelse taal & cultuur doen, maar een alfastudie is helemaal niets voor mij. Nadat ik daar een halfjaar te laat achter kwam, moest ik wiskunde B in mijn pakket kiezen (had ik oorspronkelijk niet) en het grootste deel van het jaar inhalen in de zomervakantie. Natuurkunde, daar ging ik voor! Totdat mijn natuurkundeleraar dat hoorde en mij meestuurde met oudleerlingen die nu sterrenkunde studeerden. I fell in love. Het is bijna dezelfde studie overigens, alleen heb je theoretisch sterrenkundige vakken waar de natuurkundestudenten het practicum ingaan. En ik hield toch al niet zo van practica.
Ik ga eigenlijk voor sterrenkunde, research master, PhD-project en dan een onderzoeksfunctie. Mijn uiteindelijke droombaan zou bestaan uit drie dagen per week onderzoek, twee dagen per week lesgeven op de universiteit. Eerst maar eens naar die PhD-plaats. De kans dat ik zou mogen promoveren is natuurlijk vrij klein (beperkt aantal plaatsen, bezig met bezuinigingen), maar ik wil er wel keihard voor knokken, want het lijkt me prachtig.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 12:49 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ik vraag me af waar die aversie nou toch vandaan komt Als kind (emotioneel) verwaarloosd?

Ik verheug mij erop dat ik morgen een baby kan zien van iemand bij mij in de familie. Babies is ook een soort fiep vrees ik...

Baby's zijn ook gewoon ontzettend schattig. Kinderen en baby's vind ik sowieso fijne mensen, omdat die sociaal niet zoveel van je verwachten. Je kunt zo weinig fout doen, dat maakt het een stuk minder vermoeiend.

@Demise heftig verhaal.
Ben blij voor je dat het nu goed met je gaat
Ik heb zelf ook allerlei, oa ambulante hulp maar ik ga me misschien ook laten opnemen, ik denk er wel eens serieus over na.
Liever niet natuurlijk
Hou wel een bekaaid gevoel over aan de hulp die ik nu heb.
Overigens, dat chaotische, wat jij ADHD gedrag noemt, hebben niet ADHDers ook hoor

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:41 schreef Demise het volgende:


Baby's zijn ook gewoon ontzettend schattig. Kinderen en baby's vind ik sowieso fijne mensen, omdat die sociaal niet zoveel van je verwachten. Je kunt zo weinig fout doen, dat maakt het een stuk minder vermoeiend.

Heel schattig inderdaad. Ik had al videootjes doorgekregen van het baby'tje. Echt prachtig

Het is ook een heel prettig gevoel om een baby in je arm te hebben. Heel apart gevoel, hoe ze bewegen en geluidjes die ze maken.

p.s.
En inderdaad, wel een heftig bewogen leven heb je achter de rug

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:43 schreef ScarFace- het volgende:
@Demise heftig verhaal.
Ben blij voor je dat het nu goed met je gaat
Ik heb zelf ook allerlei, oa ambulante hulp maar ik ga me misschien ook laten opnemen, ik denk er wel eens serieus over na.
Liever niet natuurlijk
Hou wel een bekaaid gevoel over aan de hulp die ik nu heb.
Overigens, dat chaotische, wat jij ADHD gedrag noemt, hebben niet ADHDers ook hoor

Er zijn natuurlijk verschillende manieren van een opname. Je hebt klinisch, dag, open inrichting, gesloten. Ik heb eerst ook een intake gehad bij een gesloten inrichting, maar dat vond ik echt duizend keer niks. Balken voor de ramen, stoelen en tafels vastgelijmd aan de vloer, isoleercellen... Brr. En bij de rondleiding ging dan elke deur steeds weer achter me op slot. Nee, dat vond ik écht niets. Open inrichting beviel me wel, je kunt gewoon even naar buiten een frisse neus halen, je móét niets, het is echt vrijwillig. Dat vond ik wel fijn. Overigens is het niet zo dat je vaker een gesprek met een psych krijgt, in een inrichting. Dat blijft steken op ongeveer 1x per week. Denk er wel goed over na en bespreek het. Het is echt heel veel fijner als opname niet nodig is.
Hihi, ik mag toch hopen dat niet alleen ADHD'ers druk en chaotisch zijn. Dan zou de wereld veel saaier zijn.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:44 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Heel schattig inderdaad. Ik had al videootjes doorgekregen van het baby'tje. Echt prachtig

Het is ook een heel prettig gevoel om een baby in je arm te hebben. Heel apart gevoel, hoe ze bewegen en geluidjes die ze maken.

p.s.
En inderdaad, wel een heftig bewogen leven heb je achter de rug

Baby's lachen ook met hun hele lichaam. Dan beginnen ze helemaal te wriemelen.
Ja, het is tot nu toe best heftig geweest, maar ik heb goede hoop dat ik daarom m'n midlifecrisis mag overslaan. En het heeft me toch ook veel goeds gebracht.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:59 schreef Demise het volgende:

Baby's lachen ook met hun hele lichaam. Dan beginnen ze helemaal te wriemelen.
Ja, het is tot nu toe best heftig geweest, maar ik heb goede hoop dat ik daarom m'n midlifecrisis mag overslaan. En het heeft me toch ook veel goeds gebracht.

Vrouwen ook, als ze met hun benen wat beweeglijk worden
Een vrijwillige opname lijkt me wel een laatste stap, ik probeer nu vanalles maar dat is vaak niet een goede keuze/niet zoveel effect/ga zo maar door.
Op zo wat elk gebied zelfs medicatie maarja ik ben 19 ben nu samen met mijn psycholoog aan het kijken waar ik zelfstandig kan wonen.
Begeleiding zit ik niet om te springen maar volgens mijn psycholoog kun je daar goede afspraken over maken, ach laat ik het dan maar aangaan, beter dan thuis iig.

@demise: ik snap baby's niet omdat ze niet kunnen praten, dus kan ik er niks mee. Sterker nog, eigenlijk kunnen ze niks en daarom vind ik ze ook gewoon nutteloos en oninteressant. Ik vind ze ook helemaal niet leuk om te zien en ze maken herrie. En verder zijn ze dus niet productief.

Ik hou ook niet van mensen die dus zich als een kind gaan gedragen of rare geluiden gaan maken. Ik vind dat mensen zich gewoon normaal moeten gedragen en 'bababababa' roepen hoort daar niet bij. Dus moeten ze het gewoon niet doen, vind ik. Taal is om te communiceren en 'bababababa' drukt niets uit, dus hoef je het niet te zeggen. _{Ik erger me ook enorm aan liedjes met 'lalala' en dergelijke - zeg iets zinnigs of hou je waffel, denk ik dan.}

En wat volwassenen niet moeten doen, moeten kinderen wat mij betreft ook niet doen. Zo erger ik me gruwelijk aan kinderen die in een winkel fietsen of aan kinderen die keihard gillen in een winkel - als ik dat doe wordt me toch ook gevraagd of ik me normaal kan gedragen, waarom mag een kind dat dan wel? Nee, ik vind het maar rare verwende wezens. En ik begrijp de neiging van mensen ook niet om de minst nuttige, meest overlastgevende soortgenoten het leukst te vinden. Ik zou denken dat de intelligenste, productiefste, creatiefste mensen het leukst zijn, mensen die ergens goed in zijn, mensen die zich ergens voor inzetten, mensen die iets kunnen. Blijkbaar werkt dat niet zo.

Pas vanaf het moment dat kinderen kunnen praten zijn ze een beetje te pruimen, maar dan alleen als ze zich gedragen en een beetje slim zijn. Als je er geen zinnig gesprek mee kan voeren, laat dan maar zitten. Maar dat geldt voor mij ook voor volwassenen trouwens.

Ik denk dat het gewoon iets hormonaals is of zo, waardoor mensen baby's leuk vinden. Ik vind er gewoon niks aan en rationeel gezien kan ik gewoon niets bedenken waarom mensen baby's leuk vinden.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:18 schreef Satsuma het volgende:
@demise: ik snap baby's niet omdat ze niet kunnen praten, dus kan ik er niks mee. Sterker nog, eigenlijk kunnen ze niks en daarom vind ik ze ook gewoon nutteloos en oninteressant. Ik vind ze ook helemaal niet leuk om te zien en ze maken herrie. En verder zijn ze dus niet productief.

Nou en of ze productief zijn! Stront-tubes zijn het
Ik vind kids ook eigenlijk pas leuk vanaf een jaar of 3 .. als ze idd een beetje slim en onderzoekertjes zijn, maar druktemakers en kleurstofkoters en gillers worden al snel té veel.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 18:50 schreef francis998 het volgende:


@echtgaaf--> over baby's zijn heerlijke mensjes. Ik vindt het altijd leuk om met ze te spelen. Ik kan dan lekker raar en kinderachtig doen zonder dat iemand raar om kijkt. En als ze iets groter zijn richting het jaartje..zijn ze ook echt leuk..maar daarna kunnen ze echt duiveltjes worden .
Maar het is altijd leuk want je kan dan zonder reden gekke bekken trekken, een rare taal tegen ze praten..en gewoon stomme geluiden maken. Het is net weer kind zijn

Hmmm, als ze pas geboren zijn vind ik ze echt heel leuk. Die bewegingen die ze maken. De geluidjes die ze maken. Morgen is het zover. Baby kijken.

Ik probeer mij soms voor te stellen om weer baby te zijn Vliegende nijntjes boven je bed

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:59 schreef Demise het volgende:

[..]

Baby's lachen ook met hun hele lichaam. Dan beginnen ze helemaal te wriemelen.
Ja, het is tot nu toe best heftig geweest, maar ik heb goede hoop dat ik daarom m'n midlifecrisis mag overslaan. En het heeft me toch ook veel goeds gebracht.

Ik hoop het dat hiermee andere crisissen worden voorkomen. Helaas zijn er geen garanties...Niettemin je groeit wel geestelijk met zo'n traject.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:18 schreef Satsuma het volgende:
@demise: ik snap baby's niet omdat ze niet kunnen praten, dus kan ik er niks mee. Sterker nog, eigenlijk kunnen ze niks en daarom vind ik ze ook gewoon nutteloos en oninteressant. Ik vind ze ook helemaal niet leuk om te zien en ze maken herrie. En verder zijn ze dus niet productief.

Ik hou ook niet van mensen die dus zich als een kind gaan gedragen of rare geluiden gaan maken. Ik vind dat mensen zich gewoon normaal moeten gedragen en 'bababababa' roepen hoort daar niet bij. Dus moeten ze het gewoon niet doen, vind ik. Taal is om te communiceren en 'bababababa' drukt niets uit, dus hoef je het niet te zeggen. _{Ik erger me ook enorm aan liedjes met 'lalala' en dergelijke - zeg iets zinnigs of hou je waffel, denk ik dan.}

En wat volwassenen niet moeten doen, moeten kinderen wat mij betreft ook niet doen. Zo erger ik me gruwelijk aan kinderen die in een winkel fietsen of aan kinderen die keihard gillen in een winkel - als ik dat doe wordt me toch ook gevraagd of ik me normaal kan gedragen, waarom mag een kind dat dan wel? Nee, ik vind het maar rare verwende wezens. En ik begrijp de neiging van mensen ook niet om de minst nuttige, meest overlastgevende soortgenoten het leukst te vinden. Ik zou denken dat de intelligenste, productiefste, creatiefste mensen het leukst zijn, mensen die ergens goed in zijn, mensen die zich ergens voor inzetten, mensen die iets kunnen. Blijkbaar werkt dat niet zo.

Pas vanaf het moment dat kinderen kunnen praten zijn ze een beetje te pruimen, maar dan alleen als ze zich gedragen en een beetje slim zijn. Als je er geen zinnig gesprek mee kan voeren, laat dan maar zitten. Maar dat geldt voor mij ook voor volwassenen trouwens.

Ik denk dat het gewoon iets hormonaals is of zo, waardoor mensen baby's leuk vinden. Ik vind er gewoon niks aan en rationeel gezien kan ik gewoon niets bedenken waarom mensen baby's leuk vinden.

Baby's kunnen wel communiceren, zij het nog niet verbaal.

Ik vind ze schattig. En wonderlijk. Het baby-achtige Ze hebben een onbeschreven blad en een heel leven voor zich.

Het is eigenlijk niet te beschrijven waarom ik baby's leuk vind.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:23 schreef Autidude het volgende:

[..]

Nou en of ze productief zijn! Stront-tubes zijn het
Ik vind kids ook eigenlijk pas leuk vanaf een jaar of 3 .. als ze idd een beetje slim en onderzoekertjes zijn, maar druktemakers en kleurstofkoters en gillers worden al snel té veel.

Niet alle kinderen zijn leuk inderdaad

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:18 schreef Satsuma het volgende:
@demise: ik snap baby's niet omdat ze niet kunnen praten, dus kan ik er niks mee. Sterker nog, eigenlijk kunnen ze niks en daarom vind ik ze ook gewoon nutteloos en oninteressant. Ik vind ze ook helemaal niet leuk om te zien en ze maken herrie. En verder zijn ze dus niet productief.

Ik hou ook niet van mensen die dus zich als een kind gaan gedragen of rare geluiden gaan maken. Ik vind dat mensen zich gewoon normaal moeten gedragen en 'bababababa' roepen hoort daar niet bij. Dus moeten ze het gewoon niet doen, vind ik. Taal is om te communiceren en 'bababababa' drukt niets uit, dus hoef je het niet te zeggen. _{Ik erger me ook enorm aan liedjes met 'lalala' en dergelijke - zeg iets zinnigs of hou je waffel, denk ik dan.}

En wat volwassenen niet moeten doen, moeten kinderen wat mij betreft ook niet doen. Zo erger ik me gruwelijk aan kinderen die in een winkel fietsen of aan kinderen die keihard gillen in een winkel - als ik dat doe wordt me toch ook gevraagd of ik me normaal kan gedragen, waarom mag een kind dat dan wel? Nee, ik vind het maar rare verwende wezens. En ik begrijp de neiging van mensen ook niet om de minst nuttige, meest overlastgevende soortgenoten het leukst te vinden. Ik zou denken dat de intelligenste, productiefste, creatiefste mensen het leukst zijn, mensen die ergens goed in zijn, mensen die zich ergens voor inzetten, mensen die iets kunnen. Blijkbaar werkt dat niet zo.

Pas vanaf het moment dat kinderen kunnen praten zijn ze een beetje te pruimen, maar dan alleen als ze zich gedragen en een beetje slim zijn. Als je er geen zinnig gesprek mee kan voeren, laat dan maar zitten. Maar dat geldt voor mij ook voor volwassenen trouwens.

Ik denk dat het gewoon iets hormonaals is of zo, waardoor mensen baby's leuk vinden. Ik vind er gewoon niks aan en rationeel gezien kan ik gewoon niets bedenken waarom mensen baby's leuk vinden.

Een babygezicht bevat sleutelprikkels. Grote ogen, rond gezicht, bolle wangen, hoog naar voren gewelfd voorhoofd, wipneus, naar verhouding groot hoofd en mollige lichaamsvormen. Al die prikkels stimuleren de neiging te vertroetelen. Want een baby is ook alleen maar lastig en vervelend en onhandig, het vereist altruïstisch gedrag van de ouders. Die sleutelprikkels roepen, samen met hormonen die vrijkomen bij de zwangerschap/bevalling, dat altruïstische gedrag op. Een kind lijkt in het begin ook het meest op de vader, omdat die niet zwanger is geweest en dus nog meer sleutelprikkels nodig heeft om het kind te verzorgen.
Ik ben het wel echt 100% met je eens in de derde alinea. Kinderen moeten zich gedragen. Een kind weet namelijk ook wel dat het niet hoort, maar als het toch geaccepteerd wordt, waarom niet? Niet meer accepteren, dus. Ik erger me als vakkenvuller altijd dood aan skateboards/skeelers. Al moet ik zeggen dat ik kinderen van 8 tot 16 jaar met skeelers de winkel weer uit stuur, maar iemand van boven de 19, 20 niet. Die laatste leeftijdsgroep gaat namelijk alleen op wieltjes staan als ze het ook kunnen, terwijl het in de eerste leeftijdscategorie nog grappig is om tegen een paal aan te knallen.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 18:50 schreef francis998 het volgende:
Zo hier net wakker van een dutje van 20 minuten, na vanmorgen de stad ff snel zijn ingegaan..en met koppijn terug te komen. Ik vraag me af waarom ik van 't centrum nou altijd koppijnn krijg...

Hmmm..verder weer wat bijgelezen.
@ demise,
Wat een verhaal zeg. En dat je eerder volwassen bent geworden kan ik me best voorstellen hoor..want het eist toch veel zelfkennis en analyse van je.
EN het fenomeen te volwassen zijn voor je leeftijd ken ik maar al te goed. Ik heb me altijd volwassener gevoeld en de puberteit overgeslagen ofzo. Waardoor ik bepaalde dingen minder ontwikkeld heb. Waar ik nu dus een gigantische inhaalsprong in aan het maken ben/heb gedaan, zo heb ik ook nooit aan het jongens gedoe gedaan, en om nou over een sjaaltje bij de H&M te praten vindt ik niks aan. Zowieso heeft leefomgeving veel invloed na mijn 13e heb ik zowat alleen met volwassen of kleine kinderen om me heen geleefd.
En het lastigste is als je de relationele kant van de puberteit overslaat.
En ach...nieuwe puberteit rond je 21 nooit wat van gemerkt en ik ben 23 inmiddels.
[..]

Wat bedoel je met de relationele kant? De periode waarin je verliefd wordt, relaties aangaat en niets van de film ziet omdat die ene jongen naast je zit en je de hele tijd alleen maar twijfelt of je zijn hand nou vast gaat pakken of niet? Lijkt me vreselijk.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 17:53 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Vrouwen ook, als ze met hun benen wat beweeglijk worden
Een vrijwillige opname lijkt me wel een laatste stap, ik probeer nu vanalles maar dat is vaak niet een goede keuze/niet zoveel effect/ga zo maar door.
Op zo wat elk gebied zelfs medicatie maarja ik ben 19 ben nu samen met mijn psycholoog aan het kijken waar ik zelfstandig kan wonen.
Begeleiding zit ik niet om te springen maar volgens mijn psycholoog kun je daar goede afspraken over maken, ach laat ik het dan maar aangaan, beter dan thuis iig.

En begeleid-kamerwonen (hoe je dat ook schrijft) dan? Ik ken een aantal mensen die dat doen en zij zijn behoorlijk tevreden. Niet al teveel begeleiding, maar wel aanwezig als je 't nodig hebt.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:29 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ik hoop het dat hiermee andere crisissen worden voorkomen. Helaas zijn er geen garanties...Niettemin je groeit wel geestelijk met zo'n traject.

Zeker. Bovendien weet ik, bij een volgende crisis, in ieder geval dat het weer overgaat. Been there, done that.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:42 schreef Demise het volgende:

Een babygezicht bevat sleutelprikkels. Grote ogen, rond gezicht, bolle wangen, hoog naar voren gewelfd voorhoofd, wipneus, naar verhouding groot hoofd en mollige lichaamsvormen.

Ja, een soort ET dus. En die vind ik ook niet schattig en knuffelbaar. *snapt het niet* Ik vind baby's daardoor juist echt eng om te zien.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:42 schreef Demise het volgende:
Zeker. Bovendien weet ik, bij een volgende crisis, in ieder geval dat het weer overgaat. Been there, done that.

Ik heb het eerder andersom. Juist als het slecht gaat denk ik 'nee he, niet weer' en ik weet niet of ik nog een keer de hel aan zou kunnen waar ik al doorheen gegaan ben. Nu weet ik nl hoe zwaar het is en hoe lang het duurt voor je zo'n periode een plek hebt gegeven, en ik weet echt niet of ik dat nog een keer volhoud. Ik merk dat ik bij tegenslag nu juist veel eerder denk aan zelfmoord dan vroeger. Vroeger was het gewoon wat het was, ik wist niet beter en ik wist niet eens dat wat ik voelde niet normaal was. Kortom, ik besefte eigenlijk niet hoe erg het was, en nu wel. Ik wist ook niet dat het wél leuk kon zijn en nu wel. Dus daarom denk ik dat ik het nu als veel erger zou ervaren dan toen. Nu heb ik altijd kortdurende momenten dat het slecht gaat, maar ik denk niet dat ik het nog een keer zes jaar vol zou houden.

Verder herken ik deels het missen van de puberteit wel. Maar ook daardoor een achterstand op andere gebieden. Ik heb geen opname gehad of hulpverlening buiten medicatie, dus misschien dat ik het daardoor ook niet zo erg als nuttig heb ervaren. Ik heb mezelf wel grondig doorgezaagd natuurlijk en wel veel (zelf)kennis opgedaan, maar aan de andere kant heb ik toch ook het idee dat het me in zekere zin ook onherstelbaar beschadigd heeft.

[ Bericht 31% gewijzigd door Satsuma op 27-03-2010 21:17:10 ]

quote:

Autismeweek 2010

De VN hebben 2 april uitgeroepen tot Wereld Autisme Dag, een dag waarop autisme wereldwijd in de schijnwerpers staat. Het AutismeFonds en de Nederlandse Vereniging voor Autisme organiseren van 2 t/m 10 april 2010 de Autismeweek: in het hele land worden activiteiten georganiseerd om aandacht te vragen voor autisme.

Leuke briefkaarten die te krijgen zijn (waren) mbt de autismeweek.

Ze gaan morgen eindelijk een grote dikke 2e Wereldoorlog bom hier in de haven ruimen. Het is een duizend ponder en ze zijn al een tijdje bezig met plannen enzo want het is een linke klus

Helemaal spannend dus, en nu is er groen licht Moet ook een groot gebied ontruimt zijn, die mensen moeten allemaal al om 0800 uur weg zijn, (0700 uur dus) en dan gaat de marine de bom onder water vervoeren naar zee en daar gaan ze hem laten ontploffen.

Je kan natuurlijk niet dicht in de buurt komen, heel misschien dat ik een beetje kan filmen in de haven, maar bijna alles is ruim afgezet. Maar als het goed is is de waterkolom van de explosie op zee wel te zien vanaf het strand, en het word mooi weer, dus ik ga wel ff kijken denk ik

Je meldt je toch wel even hier als het gebeurt is?

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 21:51 schreef Autidude het volgende:
Ze gaan morgen eindelijk een grote dikke 2e Wereldoorlog bom hier in de haven ruimen. Het is een duizend ponder en ze zijn al een tijdje bezig met plannen enzo want het is een linke klus

Helemaal spannend dus, en nu is er groen licht Moet ook een groot gebied ontruimt zijn, die mensen moeten allemaal al om 0800 uur weg zijn, (0700 uur dus) en dan gaat de marine de bom onder water vervoeren naar zee en daar gaan ze hem laten ontploffen.

Je kan natuurlijk niet dicht in de buurt komen, heel misschien dat ik een beetje kan filmen in de haven, maar bijna alles is ruim afgezet. Maar als het goed is is de waterkolom van de explosie op zee wel te zien vanaf het strand, en het word mooi weer, dus ik ga wel ff kijken denk ik

Op zondag

Balen als je zo vroeg je bed uit moet lijkt mij.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 21:37 schreef Juup© het volgende:
[ afbeelding ]
[..]
Leuke briefkaarten die te krijgen zijn (waren) mbt de autismeweek.
afbeelding

Deze komt volgens mij uit onze topicreeks?

quote:

[..]
afbeelding
[..]

Wat ik dus apart blijf vinden, is dat autisten per definitie anders denken. Maar hoe anders? Exacter? Of theoretischer? Hoe denken nt'ers eigenlijk? Wat is het verschil nu?

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 21:11 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Ja, een soort ET dus. En die vind ik ook niet schattig en knuffelbaar. *snapt het niet* Ik vind baby's daardoor juist echt eng om te zien.
[..]

Ik heb het eerder andersom. Juist als het slecht gaat denk ik 'nee he, niet weer' en ik weet niet of ik nog een keer de hel aan zou kunnen waar ik al doorheen gegaan ben. Nu weet ik nl hoe zwaar het is en hoe lang het duurt voor je zo'n periode een plek hebt gegeven, en ik weet echt niet of ik dat nog een keer volhoud. Ik merk dat ik bij tegenslag nu juist veel eerder denk aan zelfmoord dan vroeger. Vroeger was het gewoon wat het was, ik wist niet beter en ik wist niet eens dat wat ik voelde niet normaal was. Kortom, ik besefte eigenlijk niet hoe erg het was, en nu wel. Ik wist ook niet dat het wél leuk kon zijn en nu wel. Dus daarom denk ik dat ik het nu als veel erger zou ervaren dan toen. Nu heb ik altijd kortdurende momenten dat het slecht gaat, maar ik denk niet dat ik het nog een keer zes jaar vol zou houden.

Verder herken ik deels het missen van de puberteit wel. Maar ook daardoor een achterstand op andere gebieden. Ik heb geen opname gehad of hulpverlening buiten medicatie, dus misschien dat ik het daardoor ook niet zo erg als nuttig heb ervaren. Ik heb mezelf wel grondig doorgezaagd natuurlijk en wel veel (zelf)kennis opgedaan, maar aan de andere kant heb ik toch ook het idee dat het me in zekere zin ook onherstelbaar beschadigd heeft.

Dat kan ik me ook wel voorstellen, dat je het eng vindt. Toch werkt het bij het overgrote deel van de mensheid wel, want baby's worden over het algemeen goed verzorgd. Bij poppen zie je het ook, maar dan sterk uitvergroot (supranormale prikkel).

Ik draai het dan toch om. Het eerste moment waarvan ik me kan herinneren dat ik ooit gelukkig was, was tijdens mijn opname. Daarvoor werd ik elke dag wakker met een nog depressiever gevoel. Nu sta ik elke dag weer gelukkiger op, gemiddeld genomen. Ik zou nooit meer zelfmoord overwegen, omdat ik nu weet dat het ook anders kan en het leven kan zo mooi zijn, dat deze twee jaar al opwegen tegen alle jaren daarvoor. Het enige wat bij mij wel onherstelbaar beschadigd is, is mijn visie op de dood. Je overschrijdt toch een grens, met een zelfmoordpoging, en als je die eenmaal overschreden hebt, is dat niet weer terug te draaien. Ik ben er niet meer bang voor, en dat maakt me af en toe juist wel bang. Aan de andere kant denk ik wel dat ik daardoor ook meer van het leven geniet.
Toch kan ik me er wel in vinden. Vroeger was het allemaal afgestompt, dat was de 'baseline'. Veel slechter kon het niet worden, het werd niet veel beter. Ik dacht dat iedereen zich zo voelde, dat dat normaal was. Hoe hoger de piek, hoe dieper het dal.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 22:21 schreef Stupendous76 het volgende:
[..]

Wat ik dus apart blijf vinden, is dat autisten per definitie anders denken. Maar hoe anders? Exacter? Of theoretischer? Hoe denken nt'ers eigenlijk? Wat is het verschil nu?

Dat is natuurlijk een vraag die waarschijnlijk nog heel lang onbeantwoord blijft, omdat niemand op beide manieren denkt. Mijn idee erover is dat ik gedetailleerder denk. Ik heb geen automatisch programma in mijn hersenen zitten dat dingen 'vertaalt', zoals NT'ers. Als iemand zegt dat ik een leuke broek aan heb, is mijn eerste reactie: iemand vindt mijn broek leuk. Ik moet dan bewust de gedachtegang in stand houden en verder denken: het is een complimentje, iemand laat hiermee merken dat hij/zij mij niet onaardig vindt, ik moet een reactie geven, die moet passen bij de relatie tussen mij en die persoon. Ik stel me zo voor dat een NT'er daar helemaal niet over na hoeft te denken, terwijl al die denkstappen bij mij dus bewust doorlopen moeten worden.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 22:21 schreef Stupendous76 het volgende:
Wat ik dus apart blijf vinden, is dat autisten per definitie anders denken. Maar hoe anders? Exacter? Of theoretischer? Hoe denken nt'ers eigenlijk? Wat is het verschil nu?

Ik denk dat het exacter, logischer, rationeler, letterlijker is.
Ik kan ook niet precies aangeven hoe, maar ik merkte bijvoorbeeld tijdens mijn studie dat ik heel andere verbanden zag (dat zeiden docenten ook) en dat ik soms moeilijk had mijn visie duidelijk te maken. Dat ik iets vertelde, en dat men niet begreep waar ik het over had. En dat ik dan maar door moest gaan tot er iemand was die 'het licht zag' en mijn idee kon 'vertalen' naar de rest van de groep.

Ook herinner ik me een bezoek aan een keramisch museum waar een mevrouw van het museum verbaasd was dat ik een bepaald detail oppikte - ze zei dat de meeste mensen dat helemaal niet opviel. Ik was toen een jaar of tien dus aan mijn diepgaande kennis van de beeldhouwkunst kan het niet gelegen hebben

Als brugklasser kreeg ik moeite met samenvatten van dingen en met hoofd- en bijzaken scheiden. Dit heb ik heel bewust moeten leren.

Ik had moeite met geschiedenis, omdat je daarbij veel moet interpreteren. Ik heb het idee dat ik dat minder doe dan anderen: ik neem dingen zoals ze zijn en trek wel conclusies wanneer de feiten daartoe aanleiding geven, maar niet 'om er maar een verhaal van te maken' zoals veel mensen volgens mij wel doen. Ik herinner me een opgave op een toets waarbij we uit moesten leggen hoe je kolonialisme kon zien op een aantal foto's. Een daarvan was een foto van een zwart jongetje op de veranda bij allemaal blanken. En ik snapte dat niet. Ik had zoiets van 'd'r zitten een paar mensen op de veranda, wat is daar kolonialistisch aan?'.

Tijdens mijn studie had ik veel moeite met het zien van de 'wetenschap' in literatuurwetenschap. Uiteindelijk is dat wel gelukt, maar ik moest mijn definitie van wetenschap aanpassen als het ware.

Ook heb ik moeite met beeldspraak - niet dat ik alles letterlijk neem, maar als het al te poetisch wordt haak ik af en komt het op mij niet over. Poëzie is voor mij een drama, ik begrijp het gewoon heel slecht. Dat heb ik tijdens m'n studie ook niet kunnen leren. Of tenminste niet tot het niveau dat andere mensen hebben gehaald.

Tijdens vertaalcolleges kreeg ik soms verwijten dat ik te letterlijk vertaalde, terwijl dat geheel mijn bedoeling niet was en ik naar mijn idee zeer vrij vertaalde. Maar wat ik dus doe is proberen om ieder aspect van een woord mee te nemen naar de vertaling, zoveel mogelijk van het karakter van de tekst te vertalen zonder het letterlijk te maken. Dus het is niet zo dat ik de zinsopbouw letterlijk vertaal naar ongrammaticaal Nederlands of zo, maar als een woord in de brontaal uit twee latijnse woorden bestond, dan probeerde ik zowel de betekenis van het woord als geheel als de twee betekenissen van de latijnse samentrekking te behouden in de vertaling. Blijkbaar komt dat op andere mensen niet (goed) over.

Een andere oefening tijdens een training van m'n werk was ook opvallend. Er kwam een acteur binnen, die verrichte wat handelingen en toen moesten mensen vertellen wat ze hadden gezien. Al mijn collega's maakten er een verhaal van en ik ergerde me dood. Want ze zeiden dingen als 'hij kijkt op z'n horloge' terwijl hij geen horloge omhad. Dus na tig collega's moest ik zeggen wat ik zag en ik zei als enige gewoon 'de man komt binnen, gaat zitten, draait zijn hand om, staat op en loopt weer weg'. Gewoon, wat ik gezien had. Al die andere mensen gingen dus blijkbaar - zonder dat ze er erg in hadden, zonder dat het ze opgedragen was - interpreteren. En ik niet. Als je aan mij vraagt wat ik zie, dan vertel ik je wat ik zie. Sterker nog, als je aan mij vraagt 'wat denk je dat die man uitbeeldde' dan zeg ik waarschijnlijk 'geen idee' want tenzij het overduidelijk is heb ik er erg veel moeite mee om dan een interpretatie te verzinnen.

Dus wat dat betreft merk ik wel verschillen. En als zoiets een keer gebeurt kan het toeval zijn, maar ik merk het dus best vaak. En was het nou alleen in situaties waar ik de enige intelligente/hoogbegaafde persoon ben, dan had het daar nog aan kunnen liggen, maar aan de universiteit was ik niet de enige (alhoewel ze ook zeker niet allemaal slim waren, want sommige mensen doen dat puur op hard werk, maar dat terzijde). Ik merk wel dat ik meer op één lijn zit met intelligente mensen. Maar met name mijn voorstellingsvermogen is beperkt en het structureren van dingen gaat bij mij anders. En ik denk dat ik ook wel meer op details let dan andere mensen. Niet altijd meer hoor, want ik heb het wel geleerd om ook het grote geheel te bekijken, al dan niet bewust. Maar in stressvolle situaties of als ik niet lekker in m'n vel zit let ik wel met name op details/fragmenten en ik geloof niet dat dat normaal is.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:13 schreef francis998 het volgende:

[..]

Hmmm..dit is toch wel heftig. Maar ik denk wel dat hoe jij nu in het leven staat het leven gewoon leuk maakt. Tuurlijk er zijn dingen die minder zijn.
Zelf ben ik de laatste tijd redelijk bang/bezig met de dood. Ik heb tot nu toe 2 ervaringen met de dood, een met mijn kat die toen ik 12 was stierf, en een mw die sinds baby oppas was en daarna "oma/tante" van me werd. En die is uitiendelijk gestorven een of 2 jaar na mijn kat, en op mijn moeder na zijn dat de enige "personen" die ik echt had. En ik heb er nog veel moeite mee...en vaak raak ik er gewoon overstuur van. Ook maak ik me de laatste tijd druk over de dood van mijn moeder(die nog redelijk ver weg is, maar ja met 61 jaar ook niet de jongste meer) en dan ga ik me echt afvragen wat er met mij gebeurd.
Ben al 23, geen zicht op relatie, vrienden ook niet veel, familie woont ver weg, vader woont ook ver weg en is nog ouder dan ma(rond de 69), broers/zussen heb ik niet.
Dus dan ga je je toch eerder afvragen wat er dan met je gebeurd, en de band die ik met mijn ma heb is gigantisch hecht..eigenlijk beste vriendinnen..tja dan maak je je toch snel zorgen.
Bij jou is dat dus minder.
[..]

Ik denk dat je hier een goed punt hebt. Ik zelf weet nooit hoe ik om moet gaan met die soort complimentjes om in te gaan op jou w voorbeeld. En ik heb dan zoiets van ow..oké...en word dan gigantisch verlegen. Maar doe niet die hele gedachtengang die jij doet...en het is waar mensen vinden dat ik nogal vaak lomp/stom kan reageren..
Maar goed..dat is miss deels een verschil..maar verder tja..denken is iets niet tastbaars dus het is lastig een vergelijking te maken.

Ik ben niet bang voor de dood, maar dat betekent niet dat ik niet bang ben iemand kwijt te raken. Als mijn moeder terug moet naar het ziekenhuis voor controle (borstkanker), kan ik me de hele dag niet concentreren. Op dat soort momenten ben ik gewoon, heel egoïstisch, bang dat iemand me helemaal alleen achter gaat laten. Totaal niet rationeel, want onze planeet is overbevolkt en ik heb mijn moeder nog nooit echt gemist, maar toch wil ik haar niet kwijt. Het heeft bij mij denk ik meer te maken met de complete verandering die de dood met zich mee brengt, want alles wat je kende klopt opeens niet meer.
Het lijkt me echt heel moeilijk als er iemand in je omgeving sterft. Zeker als je 12, 13, 14 jaar bent, laat dat nogal een indruk achter. Geen wonder dat je er dan meer op je hoede voor bent. Toch kan ik het niet eens zijn met je redenatie. Jij zegt dat je geen zicht hebt op een relatie. Waarom niet? Van wat ik tot nu toe van je gelezen hebt, kom je heel aardig en zelfbewust over. Ik kan me niet voorstellen dat er nooit een vrouw zal komen die op je valt.

Als ik gestressed of nerveus ben, blijf ik ook haken bij mijn oorspronkelijke reactie. Dan stopt het. Ook als ik vermoeid ben, thuis of bij mijn vriend ben, volg ik die gedachtegang vaak niet. Het is erg vermoeiend en van mijn ouders, broertje en vriend weet ik dat ze me ook accepteren als ik niet bewust reageer.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:01 schreef Demise het volgende:
Ik draai het dan toch om. Het eerste moment waarvan ik me kan herinneren dat ik ooit gelukkig was, was tijdens mijn opname.

Ik herinner me ook wel een specifiek moment dat ik dacht 'het is over'. Twee eigenlijk. Eerst toen ik net begon met medicijnen. Na drie dagen was mijn depressieve gevoel weg, alsof er een soort zware deken van me afgetild werd. Dat was heel gek. En ook toen ik vlak daarna naar buiten ging en langs een veldje liep en me realiseerde dat ik iets er mooi uit vond zien. Dat had ik ook nog nooit gehad, dat iets 'van buiten' me raakte, dat ik erbij stilstond, dat ik iets mooi vond. En ik wist niet goed wat ik met die positieve emotie moest, want ik had 'm nog niet gehad.

Eigenlijk was het einde van mijn depressie dus ook het begin van een nieuwe moeilijke periode, waarin ik opeens dingen moest leren die anderen leren tijdens de puberteit, dat je je realiseert dat een deel van je leven gewoon 'weggegooid' is, dat je je realiseert dat je allerlei gevoelens moet leren kennen en begrijpen die voor anderen heel duidelijk zijn.

quote:

Daarvoor werd ik elke dag wakker met een nog depressiever gevoel. Nu sta ik elke dag weer gelukkiger op, gemiddeld genomen. Ik zou nooit meer zelfmoord overwegen, omdat ik nu weet dat het ook anders kan en het leven kan zo mooi zijn, dat deze twee jaar al opwegen tegen alle jaren daarvoor.

Ik vrees dat ik toch een wat pessimistischere inslag heb van nature. En dat ik toch altijd de angst heb dat het weer zo wordt als toen. Dat, en ik kan niet zeggen dat ik het ooit nou écht leuk heb gehad. Er is altijd wel wat. Na de depressie en de nasleep ging m'n studie niet goed en had ik thuis problemen, toen had ik problemen met 'orde' bij het verhuizen/verbouwen, toen was ik m'n baan zat, toen had ik ruzie met m'n ouders, nu is het weer net uit met m'n vriend en m'n geld is een beetje erg op. Er is gewoon altijd wel wat. Ik heb wel geluksmomenten, dat ik even denk dat het allemaal toch wel leuk is (ondanks alles), maar ben nog nooit langdurig gelukkig geweest.

Voor mij hebben die jaren er enorm ingehakt. Ik heb ook m'n puberteit gemist, ben niet evenwichtig ontwikkeld (sneller volwassen worden en toch niet de normale stappen kunnen doorlopen) en heb die zes klotejaren echt een plaats moeten geven en nog moeten werken aan al het verkeerde gedrag, alle foute denkpatronen die ik nog had, m'n eetprobleem, etc. Ik had zes jaar in de hel geleefd zonder enige hulp en dat terwijl het probleem met medicatie zo snel opgelost was (vond ik ook best wrang... eerst durfde ik geen hulp te zoeken, later dacht ik had ik het maar veel eerder gedaan), had daarna een superslechte relatie met m'n ouders, nog steeds veel problemen en moest verwerken dat m'n leven opeens zo anders was, had allemaal emoties die ik niet kende en waarvan ik niet wist wat ik ermee moest, was bang dat ik een terugval zou krijgen, en ik heb vanaf de laatste fase van mijn depressie problemen met m'n energiehuishouding zal ik maar zeggen. Ik ben standaard om 2 uur 's nachts gedeprimeerd en ik ben sneller moe dan andere mensen, zowel geestelijk als lichamelijk. En daarna heb ik nog zeven jaar last gehad van (zware) winterdepressies. Het afgelopen jaar was mijn eerste depressievrije winter in 14 jaar. En ik weet niet of ik ooit van mijn labiliteit afkom. Het kan super gaan, maar dan opeens klap ik helemaal in elkaar. Als er iets mis gaat, dan komt het weken niet aan, en opeens hakt het erin. Het is nu drie weken uit met m'n vriend. Pas na een paar dagen heb ik er om gehuild, maar niet veel. En ik voelde me op zich best ok. Miste 'm wel heel erg, maar kon ook goed afleiding vinden. En opeens na twee weken was ik compleet in elkaar gestort, compleet hysterisch, janken, hyperventilatie, dwangmatige suicidegedachten, verward, etc. En dat is dan een dag, en de dag erna gaat het weer goed. Al voel ik dan wel een soort van 'kater'. Ik weet ook niet zo goed wat ik daar nou mee moet dan. Want op zich ben ik niet depressief of wat dan ook, maar dan heb ik er opeens zo'n dag tussen.

quote:

Het enige wat bij mij wel onherstelbaar beschadigd is, is mijn visie op de dood. Je overschrijdt toch een grens, met een zelfmoordpoging, en als je die eenmaal overschreden hebt, is dat niet weer terug te draaien. Ik ben er niet meer bang voor, en dat maakt me af en toe juist wel bang. Aan de andere kant denk ik wel dat ik daardoor ook meer van het leven geniet.

Herkenbaar. Ik heb nooit een échte poging gedaan. Ik was op een gegeven moment nog te lamlendig om überhaupt dood te willen. Ik wilde gewoon niks. Niet leven, niet dood, niet zijn. Ik wilde alleen maar niet bestaan. Bij mij uitte het zich wel in desinteresse soms, in gewoon de weg oversteken zonder te kijken of er verkeer aan kwam bijvoorbeeld, maar het is nooit misgegaan. Ik heb wel een paar keer met een mes op m'n pols gestaan, maar dan deed ik het toch niet. Eén keer heb ik zelfmoord willen plegen met de medicijnen van m'n moeder, die zijn zo zwaar dat je er maar weinig van nodig hebt. Ik had ze al in m'n mond, en vanaf dat moment had ik een blackout. Ik heb ze blijkbaar weer uitgespuugd, maar ik miste een heel stuk tijd. Dat had ik sowieso wel vaker. Maar ik herken wel wat je zegt. Ik ben het randje niet over geweest, maar puur op het randje staan is al eng. Dat moment is zo raar. Aan de ene kant wil je niet meer, ben je moe van alles. Aan de andere kant is de dood toch ook eng. En op een of andere vreemde manier geeft juist dat momentje van 'doe ik het wel of niet' je weer kracht om door te gaan, want op dat moment, en alleen op dat moment, heb je de volledige zeggenschap over je eigen leven (of dood natuurlijk). Maar ook ik heb een andere relatie met de dood dan de meeste mensen.

Ik heb ook een gigantisch respect voor mensen die zelfmoord plegen. Heel veel mensen vinden het laf. Maar als je er gestaan hebt, weet je hoe godsgruwelijk veel moed je nodig hebt om het te doen en hoe enorm wanhopig je je moet voelen om liever dood te gaan dan verder te leven. Een internetvriendin (bij gebrek aan beter woord - we kenden elkaar van een forum, chatten erg intensief en we zouden elkaar een paar dagen nadat ze zelfmoord pleegde voor het eerst ontmoeten) van me heeft een aantal jaar geleden zelfmoord gepleegd en ik was eigenlijk alleen maar opgelucht voor haar dat ze van alle ellende af was. Als je het zo moeilijk hebt en in haar geval er ook nog lang geen licht aan de tunnel was... Tja, ik voelde gewoon heel erg met haar mee en begrijp haar keuze.

quote:

Toch kan ik me er wel in vinden. Vroeger was het allemaal afgestompt, dat was de 'baseline'. Veel slechter kon het niet worden, het werd niet veel beter. Ik dacht dat iedereen zich zo voelde, dat dat normaal was. Hoe hoger de piek, hoe dieper het dal.

Ja dat ja. Maar nu zou ik dus wél weten wat ik dan mis, en zou die pijn nog honderd keer erger zijn.

[ Bericht 3% gewijzigd door Satsuma op 27-03-2010 23:50:42 ]

Ik zag weer eens ergens op een fok profiel bij beroep 'autist' staan. Wat is dat toch voor een fascinatie voor autisme Zouden ze het soms graag zelf willen hebben ofzo, of proberen ze het op die manier belachelijk te maken? Echt, ik kan me er kapot aan ergeren.

Zo, dat moest er even uit

quote:

Op zondag 28 maart 2010 00:34 schreef Green1 het volgende:
Ik zag weer eens ergens op een fok profiel bij beroep 'autist' staan. Wat is dat toch voor een fascinatie voor autisme Zouden ze het soms graag zelf willen hebben ofzo, of proberen ze het op die manier belachelijk te maken? Echt, ik kan me er kapot aan ergeren.

Zo, dat moest er even uit

Bedoel je deze?

quote:

01: Bedrijfstak: Overheid
02: Functie: Autist
03: Leeftijd: 28
04: Aantal uren per week: variabel
05: Aantal vakantiedagen: 365
06: 13e maand: nee
07: Bruto maand salaris: 1055 euro
08: Netto maand salaris: 854 euro
09: Overuren betaald: n.v.t.
10: Werkervaring: 5 jaar
11: Goodies: belastingvoordeel
12: Opleiding: geen

Zie: Salaris 2010 - deel 3 - waar we doekoe maken

quote:

Op zondag 28 maart 2010 00:57 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Bedoel je deze?
[..]

Zie: Salaris 2010 - deel 3 - waar we doekoe maken

Nee Doet er ook verder niet toe, maar ik irriteer me er gewoon mateloos aan.

quote:

Op zondag 28 maart 2010 01:03 schreef Green1 het volgende:

[..]

Nee Doet er ook verder niet toe, maar ik irriteer me er gewoon mateloos aan.

Beroep: Autist

Echt iemand voor schaal 2 !

quote:

Op zondag 28 maart 2010 01:10 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Beroep: Autist

Echt iemand voor schaal 2 !

Ja die ja Lang leve google

quote:

Op zondag 28 maart 2010 01:12 schreef Green1 het volgende:

[..]

Ja die ja Lang leve google

Sja, het wordt te pas en te onpas gebruikt. Iemand die zich niet inleeft in verkeerssituaties vind ik ergens wel het predikaat autist waard

Gaan jullie eens gauw naar bed, stelletje nachtbrakers!

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 12:25 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Welke meet ?

Singles een ander topic hier op Fok!

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:35 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Alle kinderen zijn niet leuk inderdaad

Zo eventjes aangepast zo dat het wel klopt

quote:

Op zondag 28 maart 2010 11:25 schreef francis998 het volgende:

[..]

en naar je zin gehad? Ben er weer bij voor vandaag..

Oh jawel. Alleen het is een beetje jammer dat de rokers massaal in de rokersruimte bivakkeerde om hun longen nog verder te asflateren

Haha..over die beroepen..uwv had ook mn CV/opleidingen gedeelte verkloot.
Maar eens over hebben als ik er weer eens kom.
Het was net niet verkloot genoeg om bezwaar te maken zeg maar, stonden wat dingen anders / lager dan wat ik daadwerkelijk heb gedaan/behaalt
Vmbo begeleidende leerweg staat er - Diploma.
Vmbo theoretische leerweg heb ik dus behaald - Diploma.
Grr.

www.aspergic.com

Wel een geinig forum.
Altijd wel lastig ik bedoel je kunt nooit alles lezen en zo maarja. Dat zij zo.

quote:

Op zondag 28 maart 2010 12:03 schreef francis998 het volgende:

[..]

gelukkig doe ik daar al bijna 3 maanden niet aan mee

trouwens gaan er veel mensen naar die meets toe?

Je bent uitgerookt Dat is mooi

Dat hangt er een beetje vanaf. Gisteren waren er ongeveer 15 mensen. Voor een meet uit een topic is dat redelijk.

quote:

Op zondag 28 maart 2010 12:25 schreef francis998 het volgende:

[..]

dat zijn wel kleine maar stomme foutjes...die eigenlijk voorkomen zouden moeten worden.

Ja en dan word ik daar de volgende keer op aangekeken.
Je zit al in zo`n positie dat niemand je gelooft als je(zegt dat je)wat kan, zeg maar.
Vervelend allemaal.

Ik heb ook wel een tijdje gerookt.
Stimuleert het gedeelte van je hersenen dat beslissingen moet maken toch precies waar wij ook wel een stimulans kunnen gebruiken.

quote:

Op zondag 28 maart 2010 12:46 schreef francis998 het volgende:

[..]

jajajaja. Nou ik heb behoorlijk wat gerookt..ruim een jaartje. Het voordeel was dat niemand wist dat ik rookte en ik ook geen zin had in dat ze erachter kwamen dus dat beperkte mijn mogelijkheden tot het opsteken ervan wel.
Maar op bepaald moment ruim 5 maandjes terug merkte ik dat het me gewoon nog depressiever maakte..dus toen ben ik maar gaan stoppen. En het gaat wel vrij makkelijk.

Maar dit hoort dus niet in dit topic..
Verder zit ik me eigenlijk een beetje te vervelen...

Vervelend het dat jij, je vervelend

Hoezo niet?

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:33 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Ik herinner me ook wel een specifiek moment dat ik dacht 'het is over'. Twee eigenlijk. Eerst toen ik net begon met medicijnen. Na drie dagen was mijn depressieve gevoel weg, alsof er een soort zware deken van me afgetild werd. Dat was heel gek. En ook toen ik vlak daarna naar buiten ging en langs een veldje liep en me realiseerde dat ik iets er mooi uit vond zien. Dat had ik ook nog nooit gehad, dat iets 'van buiten' me raakte, dat ik erbij stilstond, dat ik iets mooi vond. En ik wist niet goed wat ik met die positieve emotie moest, want ik had 'm nog niet gehad.

Eigenlijk was het einde van mijn depressie dus ook het begin van een nieuwe moeilijke periode, waarin ik opeens dingen moest leren die anderen leren tijdens de puberteit, dat je je realiseert dat een deel van je leven gewoon 'weggegooid' is, dat je je realiseert dat je allerlei gevoelens moet leren kennen en begrijpen die voor anderen heel duidelijk zijn.

Maar juist dankzij dat weggegooide gedeelte en al die dingen die je bewust nog moet leren, ben je je zoveel meer bewust van wie je bent en wat je voelt. Een 'baseline' (om daar weer op terug te komen) is iets wat normaal is. Daar geniet je niet van, het hoort zo/is altijd zo. Mijn 'baseline' is niet verschoven. Elke dag weer zit ik op een gigantische top en kan ik daar enorm van genieten. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat ik me goed voel, anderen wel.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:33 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Ik vrees dat ik toch een wat pessimistischere inslag heb van nature. En dat ik toch altijd de angst heb dat het weer zo wordt als toen. Dat, en ik kan niet zeggen dat ik het ooit nou écht leuk heb gehad. Er is altijd wel wat. Na de depressie en de nasleep ging m'n studie niet goed en had ik thuis problemen, toen had ik problemen met 'orde' bij het verhuizen/verbouwen, toen was ik m'n baan zat, toen had ik ruzie met m'n ouders, nu is het weer net uit met m'n vriend en m'n geld is een beetje erg op. Er is gewoon altijd wel wat. Ik heb wel geluksmomenten, dat ik even denk dat het allemaal toch wel leuk is (ondanks alles), maar ben nog nooit langdurig gelukkig geweest.

Voor mij hebben die jaren er enorm ingehakt. Ik heb ook m'n puberteit gemist, ben niet evenwichtig ontwikkeld (sneller volwassen worden en toch niet de normale stappen kunnen doorlopen) en heb die zes klotejaren echt een plaats moeten geven en nog moeten werken aan al het verkeerde gedrag, alle foute denkpatronen die ik nog had, m'n eetprobleem, etc. Ik had zes jaar in de hel geleefd zonder enige hulp en dat terwijl het probleem met medicatie zo snel opgelost was (vond ik ook best wrang... eerst durfde ik geen hulp te zoeken, later dacht ik had ik het maar veel eerder gedaan), had daarna een superslechte relatie met m'n ouders, nog steeds veel problemen en moest verwerken dat m'n leven opeens zo anders was, had allemaal emoties die ik niet kende en waarvan ik niet wist wat ik ermee moest, was bang dat ik een terugval zou krijgen, en ik heb vanaf de laatste fase van mijn depressie problemen met m'n energiehuishouding zal ik maar zeggen. Ik ben standaard om 2 uur 's nachts gedeprimeerd en ik ben sneller moe dan andere mensen, zowel geestelijk als lichamelijk. En daarna heb ik nog zeven jaar last gehad van (zware) winterdepressies. Het afgelopen jaar was mijn eerste depressievrije winter in 14 jaar. En ik weet niet of ik ooit van mijn labiliteit afkom. Het kan super gaan, maar dan opeens klap ik helemaal in elkaar. Als er iets mis gaat, dan komt het weken niet aan, en opeens hakt het erin. Het is nu drie weken uit met m'n vriend. Pas na een paar dagen heb ik er om gehuild, maar niet veel. En ik voelde me op zich best ok. Miste 'm wel heel erg, maar kon ook goed afleiding vinden. En opeens na twee weken was ik compleet in elkaar gestort, compleet hysterisch, janken, hyperventilatie, dwangmatige suicidegedachten, verward, etc. En dat is dan een dag, en de dag erna gaat het weer goed. Al voel ik dan wel een soort van 'kater'. Ik weet ook niet zo goed wat ik daar nou mee moet dan. Want op zich ben ik niet depressief of wat dan ook, maar dan heb ik er opeens zo'n dag tussen.

Foute denkpatronen? Ik kan me daar niets bij voorstellen. Hoe is een denkpatroon 'fout'? Dat hulp zoeken is een vrij herkenbaar probleem voor een hele hoop mensen, denk ik. Achteraf toch spijt van dat die hulp te laat is gezocht, terwijl het eerst helemaal geen gewenste hulp was. Het lijkt mij ook erg wrang als na zo'n lange tijd blijkt dat medicatie zo goed werkt. Anti-depressiva en anti-psychoticum hebben bij mij nooit echt iets gedaan, al twijfelde ik daar op het moment zelf over. Het uitstelgedrag is ook weer erg herkenbaar. Ik besefte pas dat ik mijn moeder kwijt had kunnen raken toen ze weer beter was, terwijl op dat moment juist iedereen verwachtte dat ik me weer goed zou voelen. Verwarrend, want niemand begrijpt dat ik eerst in overleef-modus spring en dus alles wegdruk, totdat de eerste momenten voorbij zijn, waarna ik instort.
Wat ik wel goed vind is dat je zo'n nare dag bestempelt als 'ertussen', en dat dat dus in ieder geval niet meer de normale gang van zaken is.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:33 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Herkenbaar. Ik heb nooit een échte poging gedaan. Ik was op een gegeven moment nog te lamlendig om überhaupt dood te willen. Ik wilde gewoon niks. Niet leven, niet dood, niet zijn. Ik wilde alleen maar niet bestaan. Bij mij uitte het zich wel in desinteresse soms, in gewoon de weg oversteken zonder te kijken of er verkeer aan kwam bijvoorbeeld, maar het is nooit misgegaan. Ik heb wel een paar keer met een mes op m'n pols gestaan, maar dan deed ik het toch niet. Eén keer heb ik zelfmoord willen plegen met de medicijnen van m'n moeder, die zijn zo zwaar dat je er maar weinig van nodig hebt. Ik had ze al in m'n mond, en vanaf dat moment had ik een blackout. Ik heb ze blijkbaar weer uitgespuugd, maar ik miste een heel stuk tijd. Dat had ik sowieso wel vaker. Maar ik herken wel wat je zegt. Ik ben het randje niet over geweest, maar puur op het randje staan is al eng. Dat moment is zo raar. Aan de ene kant wil je niet meer, ben je moe van alles. Aan de andere kant is de dood toch ook eng. En op een of andere vreemde manier geeft juist dat momentje van 'doe ik het wel of niet' je weer kracht om door te gaan, want op dat moment, en alleen op dat moment, heb je de volledige zeggenschap over je eigen leven (of dood natuurlijk). Maar ook ik heb een andere relatie met de dood dan de meeste mensen.

Ik heb ook een gigantisch respect voor mensen die zelfmoord plegen. Heel veel mensen vinden het laf. Maar als je er gestaan hebt, weet je hoe godsgruwelijk veel moed je nodig hebt om het te doen en hoe enorm wanhopig je je moet voelen om liever dood te gaan dan verder te leven. Een internetvriendin (bij gebrek aan beter woord - we kenden elkaar van een forum, chatten erg intensief en we zouden elkaar een paar dagen nadat ze zelfmoord pleegde voor het eerst ontmoeten) van me heeft een aantal jaar geleden zelfmoord gepleegd en ik was eigenlijk alleen maar opgelucht voor haar dat ze van alle ellende af was. Als je het zo moeilijk hebt en in haar geval er ook nog lang geen licht aan de tunnel was... Tja, ik voelde gewoon heel erg met haar mee en begrijp haar keuze.

Die periode is het ergste, het niets willen. Dan kun je nog beide kanten op en is er totaal geen duidelijkheid. Je wilt niet dood, maar ook niet leven. De eerste poging bij mij was uit pure verwarring. Ik wilde niet meer op deze manier verder en ik kon er niet aan ontsnappen. De tweede keer wist ik donders goed wat mijn doel was, ook al was ik gelukkig nog niet ver genoeg om te stoppen met vechten zodra de mogelijkheid van een opname voorbij kwam. Het is net zoiets als een straf voor ongepast gedrag; die lijkt altijd erger zolang je 'm nog niet gehad hebt. De fantasie is erger dan de werkelijkheid. Bovendien weet je waar je toe in staat bent.
Ik heb geen respect voor mensen die zelfmoord plegen. Ik begrijp de keuze, maar ik kan het er niet mee eens zijn. Bovendien is het pijnlijkste moment het moment vlak voordat je wegzakt, waarop je toch twijfelt maar net niet bij de telefoon kunt. Ik denk dat iedereen dat heeft, want alle oerinstincten zijn gericht op overleven, al helemaal in stresssituaties.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:33 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Ja dat ja. Maar nu zou ik dus wél weten wat ik dan mis, en zou die pijn nog honderd keer erger zijn.

Dat kan ik me goed voorstellen.

Zo, ik ga lekker naar het strand.. Bom kijken! Ik heb mijn pas bij me, altijd als ik naar buiten ga, dus als ik een vreemde agent tegenkom en we begrijpen elkaar niet dan kan het niet mis gaan. Want ik denk dat er wel veel agenten zullen zijn, dus ook misschien geleend van een andere regio.