PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] deel 43:

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 21:31 schreef Demise het volgende:

[..]

Klopt. Omdat mensen het niet echt registreren (niet de houding etc.) maar wel de boodschap doorkrijgen (verdrietig) is het te 'faken'. In de eerste instantie is het ook gemakkelijker, je hoeft niets uit te leggen en negeren is veiliger dan confronteren. Ik heb twee jaar 'vrolijk' rondgelopen en daarna mocht ik die twee jaar shit allemaal in één keer over me heen krijgen, én verwerken. Het feit dat ik toen ook nog 100% aan het puberen was en nog geen diagnose had, hielp ook niet. Af en toe is het nog steeds een automatische reactie, als verdediging, maar ik probeer het mezelf af te leren. Ik wil namelijk nooit meer terug naar hoe ik me toen voelde.

Ik vind het wel heel erg knap, dat je je mening over jezelf zo hebt veranderd, en dat je het hebt geaccepteerd. Mij kostte het negen maanden klinische opname voordat ik mezelf enigszins accepteerde.
[..]

Ik ben er zelf opgekomen, maar ik kan me niet voorstellen dat niet iemand anders hetzelfde idee ook al heeft gehad. Veel van die taalgrapjes worden al jarenlang uitgemolken, omdat het erg veel succes heeft. Maar ga je gang, hij is van jou.
[..]

Haha, ik en samenwerken in één zin.

Ik denk dat we sowieso twee heel verschillende standpunten hebben. Ik speel al langer met het idee er een boek over te schrijven en heb ondertussen ook al aardig wat stof om over te schrijven, maar dat gaat dan toch voornamelijk over de combinatie ADHD/ASS. De vorm is waarschijnlijk ook compleet anders, ik werk met symboliek. Zo is er een persoon die ADHD voorstelt en een persoon die een ASS voorstelt. Probeer die maar eens samen te laten leven in één huis.

Zelfs jij kan samenwerken dat weet ik zeker En anders ga ik je dat leren

Symboliek gebruik ik ook ik bezig met een tattoo waarin ik op symbolische wijze een aantal dingen uit mijn leven verwerk

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 21:42 schreef Autidude het volgende:

[..]

Ik heb ruim 10 jaar gevochten tegen iets wat ik niet kan winnen.. Mijn puberteit was ook heel erg apart.
Samenwerken kan ik ook niet.., niet op dit gebied. maar dat laatste stukje heh... Ken je mijn verhalen hier en mijn boekplannen? En ik heb ADHD én PDD NOS en dat leeft niet alleen in 1 huis, maar in 1 lichaam mét een borderline persoonlijkheids stoornis overheen

Nee, ik weet niets van je schrijfambities, maar ik zou graag iets lezen.
Mijn hoofd voelt vaak te klein voor ADHD én Asperger... Net alsof de ene 'ik' keihard het gaspedaal intrapt terwijl de andere 'ik' net de auto op de handrem zet. Ik kan niet eens samenwerken met mezelf. Gelukkig heb ik nooit borderline ontwikkeld, ik ben wel ook specifiek behandeld voor een emotie regulatie stoornis (de sticker die je kreeg als ze dachten aan borderline maar je nog geen 18 was), maar de conclusie was dat ik weliswaar voldeed aan de symptomen, maar niet aan de diagnose. Dat klonk toen ook al vreemd, inderdaad, maar die problemen zijn ook grotendeels vervaagd toen ik mijn diagnose kreeg en gericht over mezelf kon leren.

Ik ben blij met mezelf. Ik houd van mijn kind-kant, de kant die het niet kan laten de helft van de weg te huppelen als ik naar de supermarkt loop en enthousiast ergens over vertel, en ik houd van mijn volwassen-kant, de kant die zo geweldig goed kan analyseren, onder andere eigen gedrag, en die me daarmee zo verschrikkelijk veel over mezelf leert. Ik houd van mij. En daar hoort af en toe een knokpartij bij.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 21:43 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Zelfs jij kan samenwerken dat weet ik zeker En anders ga ik je dat leren

Symboliek gebruik ik ook ik bezig met een tattoo waarin ik op symbolische wijze een aantal dingen uit mijn leven verwerk

Verloren zaak. Ik kan gewoon niet accepteren dat ik verantwoordelijk ben voor het werk van de ander. Daarom faal ik bij samenwerkingsopdrachten ook altijd hard, omdat ik het meeste werk doe van het hele groepje, want dan weet ik in ieder geval dat het goed gebeurt. Het probleem is dat die opdrachten samen moeten omdat ze zo groot zijn, dus ik werd me altijd het leplazer. Ik wil gewoon niet, bijvoorbeeld, becijferd worden op iets dat niet van MIJ is.

Shit nu heb ik dus echt zo'n kunst idee heh.. voor mijn klaagmuur in mijn eigen huisje, ja.. ik ga een symolische klaagmuur maken in mijn eigen huisje.. Maar hoe fucking koel is het om aan die muur een urinoir te hangen (niet werkend e.d.) en dat dat urinoir dus ook niet wit is maar een Herman Brood of Anton Heijboer motief of stijl heeft..

En nu vind ik het dus ook extra erg dat Anton dood is, want ik zou zo met zo'n pisbak bij hem langsgaan om hem onder te laten kliederen, omdat het voor aan de muur is.. en dan samen keihard lachen en lol hebben

Het is natuurlijk veel mooier om je eigen ding te doen op zo'n kunstplee, en kliederen is niet zo moeilijk , maar ik had echt heel graag een Brood of Heijboer pispot aan de muur gewild, en nu ik dat idee heb kan dat niet meer

Rip Anton Heijboer

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 20:58 schreef Demise het volgende:

[..]

Ik heb ooit een lijstje gemaakt van alle emoties en bijbehorende lichaamshoudingen voor mijn therapie, eigenlijk zou ik die weer eens op moeten zoeken. Over het algemeen is emotioneel gedrag vrij gemakkelijk uit te leggen, dus een paar basisregeltjes:

Je nek en je maag zijn de meest kwetsbare plekken van je lichaam. Wanneer je dus nerveus/angstig/verdrietig of anderszins niet op zijn gemak is, beschermt je die plekken onbewust door er bijvoorbeeld je hand op te leggen of omheen te slaan. Je nek of buik ontbloten of benadrukken (door bijvoorbeeld met je hand langs je hals te strijken) lijkt een beetje op het 'aanbieden' van je zwakke plekken. Het betekent dat je de ander vertrouwt, leuk vind of wilt versieren.
Schouders zeggen veel over iemands houding. Wanneer je je schouders naar voren kantelt, maak je jezelf 'kleiner', dan voel je je niet op je gemak, onbegrepen, miskend, genegeerd, etc. Als je je schouders iets naar achteren kantelt (je borstkas 'opent'), voel je je zelfverzekerd en gewaardeerd. Iemand maakt ook veel handbewegingen als hij/zij zich goed of vrolijk voelt, het is een teken van enthousiasme.
Verder, als iemand je leuk/aardig/aantrekkelijk vindt, neemt hij/zij jouw houding onbewust over. Dus heb jij je benen over elkaar geslagen, dan doet hij/zij dat ook. En als iemand je respecteerd, past hij/zij de toonhoogte van zijn/haar stem aan aan die van jou.

Dit is zeer nuttige informatie. Ook voor tijdens het solliciteren bijvoorbeeld.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 21:55 schreef Autidude het volgende:
Shit nu heb ik dus echt zo'n kunst idee heh.. voor mijn klaagmuur in mijn eigen huisje, ja.. ik ga een symolische klaagmuur maken in mijn eigen huisje.. Maar hoe fucking koel is het om aan die muur een urinoir te hangen (niet werkend e.d.) en dat dat urinoir dus ook niet wit is maar een Herman Brood of Anton Heijboer motief of stijl heeft..

En nu vind ik het dus ook extra erg dat Anton dood is, want ik zou zo met zo'n pisbak bij hem langsgaan om hem onder te laten kliederen, omdat het voor aan de muur is.. en dan samen keihard lachen en lol hebben

Het is natuurlijk veel mooier om je eigen ding te doen op zo'n kunstplee, en kliederen is niet zo moeilijk , maar ik had echt heel graag een Brood of Heijboer pispot aan de muur gewild, en nu ik dat idee heb kan dat niet meer

Rip Anton Heijboer

Anton Heyboer, Met veel liefde

Plee's horen in wc's. We blijven wel ouderwets rigide, hè?

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 21:57 schreef Ferrobarr het volgende:

[..]

Dit is zeer nuttige informatie. Ook voor tijdens het solliciteren bijvoorbeeld.

Ik zal wel even kijken of ik nog wat van die therapie terug kan vinden of anders opnieuw kan samenstellen, dan zal ik het hier wel posten.

Edit: Ik peer 'm trouwens (nog zo eentje, word ik een peer of ben ik gewoon een toffe peer (weer zo eentje!)?), hoogste tijd (en nog één) om naar bed te gaan.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 21:42 schreef Autidude het volgende:

[..]

Ik heb ruim 10 jaar gevochten tegen iets wat ik niet kan winnen.. Mijn puberteit was ook heel erg apart.
Samenwerken kan ik ook niet.., niet op dit gebied. maar dat laatste stukje heh... Ken je mijn verhalen hier en mijn boekplannen? En ik heb ADHD én PDD NOS en dat leeft niet alleen in 1 huis, maar in 1 lichaam mét een borderline persoonlijkheids stoornis overheen

Het erge is: een gevecht met jezelf kan je per definitie niet winnen zonder jezelf te verliezen.
Naast dat je ook constant moet vechten met de buitenwereld.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 22:04 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Het erge is: een gevecht met jezelf kan je per definitie niet winnen zonder jezelf te verliezen.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 22:00 schreef Demise het volgende:

Edit: Ik peer 'm trouwens (nog zo eentje, word ik een peer of ben ik gewoon een toffe peer (weer zo eentje!)?), hoogste tijd (en nog één) om naar bed te gaan.

Haha!! jij bent echt goed! Welterusten!
En ik meen het serieus hoor, ik wil echt een symbolische pisbak aan mijn symbolische klaagmuur
En dan niet standaard, maar met een aparte kunst beschildering Dat lijkt mij ook echt helemaal te gek!!
En hij is dan ook niet aangesloten of werkend, gewoon kunst..

En als er dan visite is dan kijken ze zo raar op en dan zeg ik.. Ja! dat is mijn klaagmuur! "huh, klaagmuur?" Ja! Klaagmuur ja!! voor als ik weer eens wat te zeiken heb!

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 22:05 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Winnen gaat niet zonder verliezen. Als jij een gevecht met jezelf wint, wie/wat is dan de verliezer?

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 22:06 schreef Autidude het volgende:

[..]

Haha!! jij bent echt goed! Welterusten!
En ik meen het serieus hoor, ik wil echt een symbolische pisbak aan mijn symbolische klaagmuur
En dan niet standaard, maar met een aparte kunst beschildering Dat lijkt mij ook echt helemaal te gek!!
En hij is dan ook niet aangesloten of werkend, gewoon kunst..

En als er dan visite is dan kijken ze zo raar op en dan zeg ik.. Ja! dat is mijn klaagmuur! "huh, klaagmuur?" Ja! Klaagmuur ja!! voor als ik weer eens wat te zeiken heb!

Hm. Kunst is nooit mijn ding geweest, maar misschien dat ik hier nog wel iets in kan zien. Mijn moeder schildert heel veel, dat kan ze ook ontzettend goed. Ze schildert voornamelijk koeien, bloemen en landschappen. Laatst vroeg ze of ik ook een schilderij wilde, voor op mijn kamer (ze hangen overal door 't huis), en nu heeft ze speciaal voor mij een Mondriaan nageschilderd! Alle zwarte lijnen zijn precies even dik en ze lopen allemaal recht, hulde aan mijn moeder. Elke keer dat ik naar dat schilderij kijk, heb ik toch het gevoel dat ze me ergens wel begrijpt. Want artistiek gezien was het natuurlijk bij lange na niet zo'n uitdaging als een kalfje, maar ze deed het zonder morren.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 22:13 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Winnen gaat niet zonder verliezen. Als jij een gevecht met jezelf wint, wie/wat is dan de verliezer?

Jij. Maar dan heb je óók gewonnen. En mensen schijnen een overwinning op jezelf toch vaak positief te bedoelen. Sommige gevechten met jezelf moet je winnen, andere verliezen en weer andere kun je beter maar niet aangaan. Het ligt er maar aan of je jezelf op dat moment met de winnende ik identificeert of met de verliezende ik.

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 22:13 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Winnen gaat niet zonder verliezen.
Als jij een gevecht met jezelf wint, wie/wat is dan de verliezer?

Daar zit wel wat in

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 21:31 schreef Demise het volgende:

ik kreeg mijn diagnose op me 11e, ik dacht, lekker boeiend(hoi, ik ben 11(bijna 12) en wat is dit? ).
tot me 19e gewoon vrolijk rondgebanjerd, zo van "niks aan de hand". tot me 19e me eigenlijk helemaal niet met de vrouwen beziggehouden :$ dus ben nu schade aan het inhalen
volgens mij zit ik nu in de puber->tijd<-, not sure ja, hij is laat

acceptatie is lastig ja, heb vaak van die "great, heb ik weer" momenten, magoed

(ben altijd zo jaloers op mensen die dingen goed kunnen verwoorden *kijkt naar demise* )

JA!
waarom heet het in godsnaam ontdooien? DAT KAN NIET! het moet ontvriezen, duh! :p

[ Bericht 8% gewijzigd door robuust89 op 26-03-2010 12:37:41 ]

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 12:29 schreef robuust89 het volgende:

[..]

ik ben 11(bijna 12) en wat is dit?

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 08:54 schreef Demise het volgende:
[..]
Jij. Maar dan heb je óók gewonnen. En mensen schijnen een overwinning op jezelf toch vaak positief te bedoelen.

Waarschijnlijk omdat ze niet weten/beseffen wat ze verloren hebben?

quote:

Sommige gevechten met jezelf moet je winnen, andere verliezen en weer andere kun je beter maar niet aangaan. Het ligt er maar aan of je jezelf op dat moment met de winnende ik identificeert of met de verliezende ik.

Als nt'ers te beperkt zijn in hun wil/vermogen om anderen te accepteren, moet je dan als (bijvoorbeeld) autist je toch maar aanpassen (ten koste van jezelf)?
Overigens, dit is een erg theoretische vraag, want uiteindelijk is bijna iedereen wel bezig met aanpassen (ook ik)

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 14:13 schreef Stupendous76 het volgende:


Als nt'ers te beperkt zijn in hun wil/vermogen om anderen te accepteren, moet je dan als (bijvoorbeeld) autist je toch maar aanpassen (ten koste van jezelf)?

nooit ten kosten van jezelf.. Ik was net bezig een heel verhaal te typen maar ondertussen werd het al een hele filosofie en raakte ik het spoor een beetje kwijt.
Ik kwam uiteindelijk wel tot een conclusie denk ik, niet aanpassen.. en daar was ik mee bezig, rebels verhaaltje enzo.. Maar uiteindelijk is zelfs vluchten of negeren van dat soort mensen een aanpassing.
Aanpassing is Samenleving. Samen leven is aanpassen.

Maar dus nooit ten kosten van jezelf, nooit jezelf wegcijferen... een beetje mag, maar fuck onderdrukking!!!

zoiets in een notendop. (hey Demise!!! nu heb ik er zomaar 1'tje .. in a nuttshell/ in een notendop, als in kort samengevat.. Maar waarom in een notendop????

Verder was ik net aan het teruglezen, maar bovengaande kwam ff tussendoor, want ik lees best wel vaak terug en nu was er ook best veel wat ik gemist had of dat het ff te snel was. Komt niet heel vaak voor, maar ik heb het blijkbaar druk

Maar ik snap nu pas deze post

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 15:59 schreef Demise het volgende:

[..]

Ik doelde meer op je spelling, taalgebruik en smileys. Ik dacht echt: Hm. Die is ook opeens veranderd... Pas bij dat zinnetje begreep ik dat het expres was. Soms ben ik niet zo subtiel.

Ik heb de laatste tijd best wel veel last van concentratiestoornissen, en heel druk in mijn hoofd en vergeetachtigheid. Veel meer dan normaal.
Ik zag ook nog diverse dingetjes van verschillende mensen aan mij gericht waar ik geen antwoord op heb gegeven, mijn excuses.. ik ga een beetje proberen een multipost te maken straks.

Met een computer is heel makkelijk heh.. Ik heb een heel mooi moederbord, ook in mijn hoofd.. Dikke videokaarten, ook in mijn hoofd. Snelle harde schijven en grote harde schijven, ook in mijn hoofd.
Ik heb genoeg intern geheugen, maar NIET in mijn hoofd.
En als ik dat nou met mijn computer heb, dan kan ik gewoon upgraden, maar dat kan ik niet met mijn hoofd

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 17:06 schreef Ferrobarr het volgende:


Wat moet ik me voorstellen bij een tripple voorvork? En als je al deze dingen aan die fiets vervangt: ben je dan niet duurder uit dan een fiets die dat standaard al heeft?
En je kent de site: www.bike-components.de?
(LX heet tegenwoordig trouwens SLX )
[..]

Ik ben er al 10 jaar uit Ik weet ook niet precies hoe ik op die naam kom, maar wel dat het zo ongeveer een type was, tripple clamp? Ik weet het echt niet, en het rare is dat dus van die Downhill of Freeride voorvorken zijn met een dubbele brug (ik noem het maar brug) , dus ook 1 bij het balhoofd. Geen flauw idee wat het met tripple te maken heeft, maar zo heet het of zit het in mijn hoofd.



Had ik ook op mijn vorige fiets, zo'n type. Is ook een heel ander systeem als wat ik nu heb qua stuurnaaf. Gewoon crappy troep Bij dit soort vorken komt er dan een buis uit je frame en schuif je daar een stuurnaaf overheen, en dat moet ik ook hebben En die 2e brug maakt het allemaal heel erg rigide en met de juiste maat stuurnaaf en knap stuurtje heb je dan extreem veel controlle over je voorwiel. En dat vind ik belangrijk als ik met 40 of 60 km/h over hobbels dender , maar ook bij het trail achtige werk is het gewoon heel belangrijk, feeling.

En ik denk niet dat het uiteindelijk duurder of net zo duur zal zijn als een fiets van 2000 euro. Want ook zo'n fiets ga je customizen Het enige wat technisch zonde of onprofessioneel is, is dat het frame gewoon veel zwaarder is dan dat van zo'n dure topfiets. Maar daar heb ik dus qua feeling met het rijden geen last van, ik vind het eigenlijk wel prettig

Dus met goed onderhoud en alles stukje bij beetje is er met een laag inkomen een prima fiets van te bouwen, en ik vind dat een leuk hobby dingetje en heb je steeds ook iets om naar toe te leven.

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 14:13 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Waarschijnlijk omdat ze niet weten/beseffen wat ze verloren hebben?

[..]

Als nt'ers te beperkt zijn in hun wil/vermogen om anderen te accepteren, moet je dan als (bijvoorbeeld) autist je toch maar aanpassen (ten koste van jezelf)?
Overigens, dit is een erg theoretische vraag, want uiteindelijk is bijna iedereen wel bezig met aanpassen (ook ik)

Als je evenveel een gevecht verliest als wint, win je ook net zo veel als dat je verliest. Netto uitkomst zou dan dus nul zijn. Overigens is het aanpassen aan andere mensen niet een gevecht met jezelf zoals ik daarop doelde. Een voorbeeld ter illustratie:
Als ik mijn kamer heb opgeruimd, moet alles precies recht liggen. Tot op de millimeter. Dat geeft mij heel veel stress, omdat ik steeds dingen recht aan het leggen ben en omdat wij een schoonmaakster hebben die 1x per week mijn kamer schoonmaakt. Ook al heeft ze dingen dan niet aangeraakt, moet ik alles toch weer opnieuw een plek geven, omdat het idee dat ze het aangeraakt kan hebben zo sterk aanwezig is.
Toch is mijn kamer op het moment één grote janboel. Mijn schoolboeken liggen kriskras op de vloer, ergens ligt een Donald Duck en volgens mij heb ik ook nog ergens JellyBeans. Mijn boekenkast ziet er wél perfect uit.
Ik heb alleen maar die twee uitersten. Of iets is PERFECT (Asperger-ik), of iets heeft totaal geen orde (ADHD-ik). Die twee zijn constant in gevecht. Als ik een boek heb uitgelezen, schreeuwt Asperger-ik dat ik subiet naar boven moet lopen, dat boek perfect (ik heb een lineaal) terug moet zetten en dan pas weer iets anders mag doen. ADHD-ik heeft daar totaal geen zin in, die wil nú iets anders doen, 'dat boek kan ik ook wel even ergens dumpen'. Op dat moment ben ik in gevecht met mezelf, een compromis is er niet. Ik kan het boek niet alleen maar op mijn kamer leggen, dan zijn beide ikken ontevreden. Meestal kies ik in dit geval voor Asperger-ik. Puur en alleen omdat ADHD-ik dit niet belangrijk genoeg vindt om nog lang last van te hebben, maar mijn Asperger-ik raakt geïrriteerd zodra ze het boek ziet liggen.
ADHD-ik verliest, Asperger-ik wint, en ik (als geheel) win. Zo zie ik dat dan. Dit soort 'gevechten' zijn dus puur en alleen een innerlijk conflict, zonder rekening te houden met anderen. Dan wordt het namelijk weer een heel ander verhaal.

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 12:29 schreef robuust89 het volgende:

[..]

ik kreeg mijn diagnose op me 11e, ik dacht, lekker boeiend(hoi, ik ben 11(bijna 12) en wat is dit? ).
tot me 19e gewoon vrolijk rondgebanjerd, zo van "niks aan de hand". tot me 19e me eigenlijk helemaal niet met de vrouwen beziggehouden :$ dus ben nu schade aan het inhalen
volgens mij zit ik nu in de puber->tijd<-, not sure ja, hij is laat

acceptatie is lastig ja, heb vaak van die "great, heb ik weer" momenten, magoed

(ben altijd zo jaloers op mensen die dingen goed kunnen verwoorden *kijkt naar demise* )

JA!
waarom heet het in godsnaam ontdooien? DAT KAN NIET! het moet ontvriezen, duh! :p

Haha, op mijn 11e zou ik er ook zo over gedacht hebben, denk ik. Wel mooi dat je het gewoon gaat inhalen, dat vind ik echt een prachtige instelling! Op je 21e is de volgende puberteit al weer aan de beurt, trouwens, dus maak je borst maar nat (we blijven bezig...)!
Mijn moeder kreeg borstkanker toen ik 12 was, en dat heeft het depressie/gevoelens-onderdrukken balletje aan het rollen gekregen. Een tijdlang (twee jaar) ambulante therapie en twee zelfmoordpogingen later werd ik met voorrang in een kliniek geplaatst, toen heb ik zelf voor een klinische opname gekozen. Ik had op dat moment nog steeds geen diagnose. Na vier weken observatieperiode (na twee weken hebben ze me al ritalin voorgeschreven, nog twee weken wachten vonden ze onnodig omdat het zo overduidelijk was) kreeg ik eindelijk een diagnose en kon ik aan de slag met mezelf. Je leert veel, in 9 maanden. Een klinische opname is ongelooflijk intensief, je bent 24/7 bezig jezelf te analyseren. Soms vind ik het wel jammer, want ik ben daardoor enorm snel 'volwassen' geworden. Ik heb me nooit druk gemaakt over kleding of jongens. Voor de opname was ik emotioneel dood en gevoelloos, erna was ik te snel opgegroeid om er nog over mee te praten. Toch heeft het me wel sterker gemaakt en ik zou het niet weg laten toveren als me de mogelijkheid werd geboden, want ik weet zo ontzettend veel over mezelf en dat vind ik echt een geschenk.
Acceptatie blijft moeilijk, denk ik. Maar ik geniet van elke dag en vooral ook van mezelf, ik vind het heerlijk om 's ochtends vroeg lekker te zingen en druk te doen en uit het niets 'faldidie JO HO' te kunnen zingen. Mijn ouders worden er ook altijd vrolijk van, ik heb het echt ontzettend met ze getroffen, dus dat helpt ook elke dag weer.

_{Maak je niet dik! Een ongeluk zit in een klein hoekje. Iets mislopen. Geen groot licht zijn (ik ben ook geen kleintje, hoor...). Een waterfiets is niet gemaakt van water, ik heb nog nooit iemand een zaklamp in zijn zak zien doen (wel in z'n tas, maar 't heet geen taslamp), ik gebruik mijn weekendtas ook als ik doordeweeks ergens ga logeren en de afzuigkap (dus lucht wegzuigen) noemen mensen ook wel een 'blower' (een blazer).}

GE-WEL-DIG!

Ik zit weer terug te lezen en dit is ook echt een vreselijk mooi stukje

quote:

Op donderdag 25 maart 2010 21:51 schreef Demise het volgende:

Ik ben blij met mezelf. Ik houd van mijn kind-kant, de kant die het niet kan laten de helft van de weg te huppelen als ik naar de supermarkt loop en enthousiast ergens over vertel, en ik houd van mijn volwassen-kant, de kant die zo geweldig goed kan analyseren, onder andere eigen gedrag, en die me daarmee zo verschrikkelijk veel over mezelf leert. Ik houd van mij. En daar hoort af en toe een knokpartij bij.

Weet je dat ERS ook gewoon gelijk staat aan BPS.. jij zegt dat ERS is voor onder de 18, ik lees elders dat ERS mannelijk is en BPS meer vrouwelijk.. ze weten het zelf niet eens, maar het komt op hetzelfde neer..
Wat is het werkelijke keiharde onderscheid en waar in de DSM staat dat? Het woord alleen zelf al heh.. Emotionele Regulatie Stoornis, yep! helemaal goed!! en was is Borderline voor soort stoornis?
Ik bedoel maar.. Maar dat is iets wat echt te genezen is, ASS en ADHD niet.

Maar dat ene stukje, en mijn ervaring met een borderline forum en al die verhalen en ervaringen of verwoordingen die daarbij komen kijken.. dat is gewoon helemaal in die lijn! Vooral het kind kant en volwassen kant, dat viel mij heel erg op.

En dat brengt mij op een vraag voor alle ASS mensen, hebben jullie een overdreven kinderlijke kant? Is dat een ASS iets, wil je graag terug naar je jeugd.. kan je janken om tekenfilm liedjes van vroeger? En meer van dat soort dingen in die richting?