PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] deel 43:

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 13:25 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Die twee jongens werken ook in een afgeschermde omgeving. Soms is er zelfs een muurtje aangebracht waardoor autistische collega’s elkaar niet kunnen zien (= minder prikkels). Ergens best wel sneu, want sociaal contact is voor de meeste mensen de basis van het leven. Maar als het niet kan, dan is het niet anders. Heb je nog nooit op hbo-niveau gewerkt of geen diploma?

Ik las dat die 2 jongens (25 en 27 jaar) samen op 1 kamer zitten en worden aangestuurd door een senior tester die voor hun opdrachten van buitenaf opvangt en het doorvertaalt in concrete opdrachten.

Een muurtje is echt niet genoeg, dan zouden ze waarschijnlijk nog teveel prikkels krijgen.....

Die een jongen (volgens mij Igor) lijkt mij het type die weinig communiceert, erg gesloten (echt in zijn eigen wereldje zitten..) en rustig ; ik denk niet dat hij het erg vind om afgescheiden te zitten. Die andere lijkt mij socialer en minder gesloten en meer behoefte zal hebben aan contact..... Maar ja, opgesloten zitten ze natuurlijk ook niet echt. Ik neem aan dat ze af en toe ook even mogen wandelen buiten hun kamer..

[ Bericht 8% gewijzigd door EchtGaaf op 27-03-2010 20:22:29 ]

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 15:48 schreef Demise het volgende:
[..]

Haha, op mijn 11e zou ik er ook zo over gedacht hebben, denk ik. Wel mooi dat je het gewoon gaat inhalen, dat vind ik echt een prachtige instelling! Op je 21e is de volgende puberteit al weer aan de beurt, trouwens, dus maak je borst maar nat (we blijven bezig...)!
Mijn moeder kreeg borstkanker toen ik 12 was, en dat heeft het depressie/gevoelens-onderdrukken balletje aan het rollen gekregen. Een tijdlang (twee jaar) ambulante therapie en twee zelfmoordpogingen later werd ik met voorrang in een kliniek geplaatst, toen heb ik zelf voor een klinische opname gekozen. Ik had op dat moment nog steeds geen diagnose. Na vier weken observatieperiode (na twee weken hebben ze me al ritalin voorgeschreven, nog twee weken wachten vonden ze onnodig omdat het zo overduidelijk was) kreeg ik eindelijk een diagnose en kon ik aan de slag met mezelf. Je leert veel, in 9 maanden. Een klinische opname is ongelooflijk intensief, je bent 24/7 bezig jezelf te analyseren. Soms vind ik het wel jammer, want ik ben daardoor enorm snel 'volwassen' geworden. Ik heb me nooit druk gemaakt over kleding of jongens. Voor de opname was ik emotioneel dood en gevoelloos, erna was ik te snel opgegroeid om er nog over mee te praten. Toch heeft het me wel sterker gemaakt en ik zou het niet weg laten toveren als me de mogelijkheid werd geboden, want ik weet zo ontzettend veel over mezelf en dat vind ik echt een geschenk.
Acceptatie blijft moeilijk, denk ik. Maar ik geniet van elke dag en vooral ook van mezelf, ik vind het heerlijk om 's ochtends vroeg lekker te zingen en druk te doen en uit het niets 'faldidie JO HO' te kunnen zingen. Mijn ouders worden er ook altijd vrolijk van, ik heb het echt ontzettend met ze getroffen, dus dat helpt ook elke dag weer.

_{Maak je niet dik! Een ongeluk zit in een klein hoekje. Iets mislopen. Geen groot licht zijn (ik ben ook geen kleintje, hoor...). Een waterfiets is niet gemaakt van water, ik heb nog nooit iemand een zaklamp in zijn zak zien doen (wel in z'n tas, maar 't heet geen taslamp), ik gebruik mijn weekendtas ook als ik doordeweeks ergens ga logeren en de afzuigkap (dus lucht wegzuigen) noemen mensen ook wel een 'blower' (een blazer).}

wow, klinkt heftig... je klinkt inderdaad erg volwassen voor je leeftijd (no offence ) en je bent er goed uitgekomen. wat mooi.

over jezelf kennen gesproken, ik vermoed adat ik ADD heb (en me ma misschien ook! ) maar dat is op me 11e niet aan het licht gekomen.. toch maar testje doen?

quote:

maak je borst maar nat

oke, en nu?

enniehoe, ik vind je zo! ->

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 15:05 schreef robuust89 het volgende:

[..]

wow, klinkt heftig... je klinkt inderdaad erg volwassen voor je leeftijd (no offence ) en je bent er goed uitgekomen. wat mooi.

over jezelf kennen gesproken, ik vermoed adat ik ADD heb (en me ma misschien ook! ) maar dat is op me 11e niet aan het licht gekomen.. toch maar testje doen?
[..]

oke, en nu?

enniehoe, ik vind je zo! ->

Je kunt het altijd laten testen, als je wilt, maar het verandert niets aan wie jij bent. Als je denkt dat je baat hebt bij een diagnose, zou ik het wel doen. En nu wachten tot je 21e!

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 09:54 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Iedere functie kent een aparte schaal en die schaal is opgebouwd in tredes. Binnen een schaal kun je opgroeien door middel van die tredes. Voor de functies die je noemt (zorgsector), zijn tabellen. Als jouw moeder wo-opgeleid is, verdient zij waarschijnlijk meer (uitgaande van de hoogste trede). Bij verandering van functie kun je bevorderd worden naar een volgende schaal. Onderzoeksfuncties zijn op zich heel geschikt voor mensen met autisme - ik doe zelf ook veel onderzoek.

In het bedrijfsleven wordt niet altijd met schalen gewerkt, maar hangt salaris af van goed onderhandelen. Omdat autisten dat vrijwel niet kunnen, is dat voor ons niet zo'n gunstig systeem.

Heb je al een idee wat je na je VWO wilt gaan studeren?

Ja, ik ga sterrenkunde studeren. Eerst wilde ik Engelse taal & cultuur doen, maar een alfastudie is helemaal niets voor mij. Nadat ik daar een halfjaar te laat achter kwam, moest ik wiskunde B in mijn pakket kiezen (had ik oorspronkelijk niet) en het grootste deel van het jaar inhalen in de zomervakantie. Natuurkunde, daar ging ik voor! Totdat mijn natuurkundeleraar dat hoorde en mij meestuurde met oudleerlingen die nu sterrenkunde studeerden. I fell in love. Het is bijna dezelfde studie overigens, alleen heb je theoretisch sterrenkundige vakken waar de natuurkundestudenten het practicum ingaan. En ik hield toch al niet zo van practica.
Ik ga eigenlijk voor sterrenkunde, research master, PhD-project en dan een onderzoeksfunctie. Mijn uiteindelijke droombaan zou bestaan uit drie dagen per week onderzoek, twee dagen per week lesgeven op de universiteit. Eerst maar eens naar die PhD-plaats. De kans dat ik zou mogen promoveren is natuurlijk vrij klein (beperkt aantal plaatsen, bezig met bezuinigingen), maar ik wil er wel keihard voor knokken, want het lijkt me prachtig.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 12:49 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ik vraag me af waar die aversie nou toch vandaan komt Als kind (emotioneel) verwaarloosd?

Ik verheug mij erop dat ik morgen een baby kan zien van iemand bij mij in de familie. Babies is ook een soort fiep vrees ik...

Baby's zijn ook gewoon ontzettend schattig. Kinderen en baby's vind ik sowieso fijne mensen, omdat die sociaal niet zoveel van je verwachten. Je kunt zo weinig fout doen, dat maakt het een stuk minder vermoeiend.

@Demise heftig verhaal.
Ben blij voor je dat het nu goed met je gaat
Ik heb zelf ook allerlei, oa ambulante hulp maar ik ga me misschien ook laten opnemen, ik denk er wel eens serieus over na.
Liever niet natuurlijk
Hou wel een bekaaid gevoel over aan de hulp die ik nu heb.
Overigens, dat chaotische, wat jij ADHD gedrag noemt, hebben niet ADHDers ook hoor

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:41 schreef Demise het volgende:


Baby's zijn ook gewoon ontzettend schattig. Kinderen en baby's vind ik sowieso fijne mensen, omdat die sociaal niet zoveel van je verwachten. Je kunt zo weinig fout doen, dat maakt het een stuk minder vermoeiend.

Heel schattig inderdaad. Ik had al videootjes doorgekregen van het baby'tje. Echt prachtig

Het is ook een heel prettig gevoel om een baby in je arm te hebben. Heel apart gevoel, hoe ze bewegen en geluidjes die ze maken.

p.s.
En inderdaad, wel een heftig bewogen leven heb je achter de rug

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:43 schreef ScarFace- het volgende:
@Demise heftig verhaal.
Ben blij voor je dat het nu goed met je gaat
Ik heb zelf ook allerlei, oa ambulante hulp maar ik ga me misschien ook laten opnemen, ik denk er wel eens serieus over na.
Liever niet natuurlijk
Hou wel een bekaaid gevoel over aan de hulp die ik nu heb.
Overigens, dat chaotische, wat jij ADHD gedrag noemt, hebben niet ADHDers ook hoor

Er zijn natuurlijk verschillende manieren van een opname. Je hebt klinisch, dag, open inrichting, gesloten. Ik heb eerst ook een intake gehad bij een gesloten inrichting, maar dat vond ik echt duizend keer niks. Balken voor de ramen, stoelen en tafels vastgelijmd aan de vloer, isoleercellen... Brr. En bij de rondleiding ging dan elke deur steeds weer achter me op slot. Nee, dat vond ik écht niets. Open inrichting beviel me wel, je kunt gewoon even naar buiten een frisse neus halen, je móét niets, het is echt vrijwillig. Dat vond ik wel fijn. Overigens is het niet zo dat je vaker een gesprek met een psych krijgt, in een inrichting. Dat blijft steken op ongeveer 1x per week. Denk er wel goed over na en bespreek het. Het is echt heel veel fijner als opname niet nodig is.
Hihi, ik mag toch hopen dat niet alleen ADHD'ers druk en chaotisch zijn. Dan zou de wereld veel saaier zijn.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:44 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Heel schattig inderdaad. Ik had al videootjes doorgekregen van het baby'tje. Echt prachtig

Het is ook een heel prettig gevoel om een baby in je arm te hebben. Heel apart gevoel, hoe ze bewegen en geluidjes die ze maken.

p.s.
En inderdaad, wel een heftig bewogen leven heb je achter de rug

Baby's lachen ook met hun hele lichaam. Dan beginnen ze helemaal te wriemelen.
Ja, het is tot nu toe best heftig geweest, maar ik heb goede hoop dat ik daarom m'n midlifecrisis mag overslaan. En het heeft me toch ook veel goeds gebracht.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:59 schreef Demise het volgende:

Baby's lachen ook met hun hele lichaam. Dan beginnen ze helemaal te wriemelen.
Ja, het is tot nu toe best heftig geweest, maar ik heb goede hoop dat ik daarom m'n midlifecrisis mag overslaan. En het heeft me toch ook veel goeds gebracht.

Vrouwen ook, als ze met hun benen wat beweeglijk worden
Een vrijwillige opname lijkt me wel een laatste stap, ik probeer nu vanalles maar dat is vaak niet een goede keuze/niet zoveel effect/ga zo maar door.
Op zo wat elk gebied zelfs medicatie maarja ik ben 19 ben nu samen met mijn psycholoog aan het kijken waar ik zelfstandig kan wonen.
Begeleiding zit ik niet om te springen maar volgens mijn psycholoog kun je daar goede afspraken over maken, ach laat ik het dan maar aangaan, beter dan thuis iig.

@demise: ik snap baby's niet omdat ze niet kunnen praten, dus kan ik er niks mee. Sterker nog, eigenlijk kunnen ze niks en daarom vind ik ze ook gewoon nutteloos en oninteressant. Ik vind ze ook helemaal niet leuk om te zien en ze maken herrie. En verder zijn ze dus niet productief.

Ik hou ook niet van mensen die dus zich als een kind gaan gedragen of rare geluiden gaan maken. Ik vind dat mensen zich gewoon normaal moeten gedragen en 'bababababa' roepen hoort daar niet bij. Dus moeten ze het gewoon niet doen, vind ik. Taal is om te communiceren en 'bababababa' drukt niets uit, dus hoef je het niet te zeggen. _{Ik erger me ook enorm aan liedjes met 'lalala' en dergelijke - zeg iets zinnigs of hou je waffel, denk ik dan.}

En wat volwassenen niet moeten doen, moeten kinderen wat mij betreft ook niet doen. Zo erger ik me gruwelijk aan kinderen die in een winkel fietsen of aan kinderen die keihard gillen in een winkel - als ik dat doe wordt me toch ook gevraagd of ik me normaal kan gedragen, waarom mag een kind dat dan wel? Nee, ik vind het maar rare verwende wezens. En ik begrijp de neiging van mensen ook niet om de minst nuttige, meest overlastgevende soortgenoten het leukst te vinden. Ik zou denken dat de intelligenste, productiefste, creatiefste mensen het leukst zijn, mensen die ergens goed in zijn, mensen die zich ergens voor inzetten, mensen die iets kunnen. Blijkbaar werkt dat niet zo.

Pas vanaf het moment dat kinderen kunnen praten zijn ze een beetje te pruimen, maar dan alleen als ze zich gedragen en een beetje slim zijn. Als je er geen zinnig gesprek mee kan voeren, laat dan maar zitten. Maar dat geldt voor mij ook voor volwassenen trouwens.

Ik denk dat het gewoon iets hormonaals is of zo, waardoor mensen baby's leuk vinden. Ik vind er gewoon niks aan en rationeel gezien kan ik gewoon niets bedenken waarom mensen baby's leuk vinden.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:18 schreef Satsuma het volgende:
@demise: ik snap baby's niet omdat ze niet kunnen praten, dus kan ik er niks mee. Sterker nog, eigenlijk kunnen ze niks en daarom vind ik ze ook gewoon nutteloos en oninteressant. Ik vind ze ook helemaal niet leuk om te zien en ze maken herrie. En verder zijn ze dus niet productief.

Nou en of ze productief zijn! Stront-tubes zijn het
Ik vind kids ook eigenlijk pas leuk vanaf een jaar of 3 .. als ze idd een beetje slim en onderzoekertjes zijn, maar druktemakers en kleurstofkoters en gillers worden al snel té veel.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 18:50 schreef francis998 het volgende:


@echtgaaf--> over baby's zijn heerlijke mensjes. Ik vindt het altijd leuk om met ze te spelen. Ik kan dan lekker raar en kinderachtig doen zonder dat iemand raar om kijkt. En als ze iets groter zijn richting het jaartje..zijn ze ook echt leuk..maar daarna kunnen ze echt duiveltjes worden .
Maar het is altijd leuk want je kan dan zonder reden gekke bekken trekken, een rare taal tegen ze praten..en gewoon stomme geluiden maken. Het is net weer kind zijn

Hmmm, als ze pas geboren zijn vind ik ze echt heel leuk. Die bewegingen die ze maken. De geluidjes die ze maken. Morgen is het zover. Baby kijken.

Ik probeer mij soms voor te stellen om weer baby te zijn Vliegende nijntjes boven je bed

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:59 schreef Demise het volgende:

[..]

Baby's lachen ook met hun hele lichaam. Dan beginnen ze helemaal te wriemelen.
Ja, het is tot nu toe best heftig geweest, maar ik heb goede hoop dat ik daarom m'n midlifecrisis mag overslaan. En het heeft me toch ook veel goeds gebracht.

Ik hoop het dat hiermee andere crisissen worden voorkomen. Helaas zijn er geen garanties...Niettemin je groeit wel geestelijk met zo'n traject.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:18 schreef Satsuma het volgende:
@demise: ik snap baby's niet omdat ze niet kunnen praten, dus kan ik er niks mee. Sterker nog, eigenlijk kunnen ze niks en daarom vind ik ze ook gewoon nutteloos en oninteressant. Ik vind ze ook helemaal niet leuk om te zien en ze maken herrie. En verder zijn ze dus niet productief.

Ik hou ook niet van mensen die dus zich als een kind gaan gedragen of rare geluiden gaan maken. Ik vind dat mensen zich gewoon normaal moeten gedragen en 'bababababa' roepen hoort daar niet bij. Dus moeten ze het gewoon niet doen, vind ik. Taal is om te communiceren en 'bababababa' drukt niets uit, dus hoef je het niet te zeggen. _{Ik erger me ook enorm aan liedjes met 'lalala' en dergelijke - zeg iets zinnigs of hou je waffel, denk ik dan.}

En wat volwassenen niet moeten doen, moeten kinderen wat mij betreft ook niet doen. Zo erger ik me gruwelijk aan kinderen die in een winkel fietsen of aan kinderen die keihard gillen in een winkel - als ik dat doe wordt me toch ook gevraagd of ik me normaal kan gedragen, waarom mag een kind dat dan wel? Nee, ik vind het maar rare verwende wezens. En ik begrijp de neiging van mensen ook niet om de minst nuttige, meest overlastgevende soortgenoten het leukst te vinden. Ik zou denken dat de intelligenste, productiefste, creatiefste mensen het leukst zijn, mensen die ergens goed in zijn, mensen die zich ergens voor inzetten, mensen die iets kunnen. Blijkbaar werkt dat niet zo.

Pas vanaf het moment dat kinderen kunnen praten zijn ze een beetje te pruimen, maar dan alleen als ze zich gedragen en een beetje slim zijn. Als je er geen zinnig gesprek mee kan voeren, laat dan maar zitten. Maar dat geldt voor mij ook voor volwassenen trouwens.

Ik denk dat het gewoon iets hormonaals is of zo, waardoor mensen baby's leuk vinden. Ik vind er gewoon niks aan en rationeel gezien kan ik gewoon niets bedenken waarom mensen baby's leuk vinden.

Baby's kunnen wel communiceren, zij het nog niet verbaal.

Ik vind ze schattig. En wonderlijk. Het baby-achtige Ze hebben een onbeschreven blad en een heel leven voor zich.

Het is eigenlijk niet te beschrijven waarom ik baby's leuk vind.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:23 schreef Autidude het volgende:

[..]

Nou en of ze productief zijn! Stront-tubes zijn het
Ik vind kids ook eigenlijk pas leuk vanaf een jaar of 3 .. als ze idd een beetje slim en onderzoekertjes zijn, maar druktemakers en kleurstofkoters en gillers worden al snel té veel.

Niet alle kinderen zijn leuk inderdaad

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:18 schreef Satsuma het volgende:
@demise: ik snap baby's niet omdat ze niet kunnen praten, dus kan ik er niks mee. Sterker nog, eigenlijk kunnen ze niks en daarom vind ik ze ook gewoon nutteloos en oninteressant. Ik vind ze ook helemaal niet leuk om te zien en ze maken herrie. En verder zijn ze dus niet productief.

Ik hou ook niet van mensen die dus zich als een kind gaan gedragen of rare geluiden gaan maken. Ik vind dat mensen zich gewoon normaal moeten gedragen en 'bababababa' roepen hoort daar niet bij. Dus moeten ze het gewoon niet doen, vind ik. Taal is om te communiceren en 'bababababa' drukt niets uit, dus hoef je het niet te zeggen. _{Ik erger me ook enorm aan liedjes met 'lalala' en dergelijke - zeg iets zinnigs of hou je waffel, denk ik dan.}

En wat volwassenen niet moeten doen, moeten kinderen wat mij betreft ook niet doen. Zo erger ik me gruwelijk aan kinderen die in een winkel fietsen of aan kinderen die keihard gillen in een winkel - als ik dat doe wordt me toch ook gevraagd of ik me normaal kan gedragen, waarom mag een kind dat dan wel? Nee, ik vind het maar rare verwende wezens. En ik begrijp de neiging van mensen ook niet om de minst nuttige, meest overlastgevende soortgenoten het leukst te vinden. Ik zou denken dat de intelligenste, productiefste, creatiefste mensen het leukst zijn, mensen die ergens goed in zijn, mensen die zich ergens voor inzetten, mensen die iets kunnen. Blijkbaar werkt dat niet zo.

Pas vanaf het moment dat kinderen kunnen praten zijn ze een beetje te pruimen, maar dan alleen als ze zich gedragen en een beetje slim zijn. Als je er geen zinnig gesprek mee kan voeren, laat dan maar zitten. Maar dat geldt voor mij ook voor volwassenen trouwens.

Ik denk dat het gewoon iets hormonaals is of zo, waardoor mensen baby's leuk vinden. Ik vind er gewoon niks aan en rationeel gezien kan ik gewoon niets bedenken waarom mensen baby's leuk vinden.

Een babygezicht bevat sleutelprikkels. Grote ogen, rond gezicht, bolle wangen, hoog naar voren gewelfd voorhoofd, wipneus, naar verhouding groot hoofd en mollige lichaamsvormen. Al die prikkels stimuleren de neiging te vertroetelen. Want een baby is ook alleen maar lastig en vervelend en onhandig, het vereist altruïstisch gedrag van de ouders. Die sleutelprikkels roepen, samen met hormonen die vrijkomen bij de zwangerschap/bevalling, dat altruïstische gedrag op. Een kind lijkt in het begin ook het meest op de vader, omdat die niet zwanger is geweest en dus nog meer sleutelprikkels nodig heeft om het kind te verzorgen.
Ik ben het wel echt 100% met je eens in de derde alinea. Kinderen moeten zich gedragen. Een kind weet namelijk ook wel dat het niet hoort, maar als het toch geaccepteerd wordt, waarom niet? Niet meer accepteren, dus. Ik erger me als vakkenvuller altijd dood aan skateboards/skeelers. Al moet ik zeggen dat ik kinderen van 8 tot 16 jaar met skeelers de winkel weer uit stuur, maar iemand van boven de 19, 20 niet. Die laatste leeftijdsgroep gaat namelijk alleen op wieltjes staan als ze het ook kunnen, terwijl het in de eerste leeftijdscategorie nog grappig is om tegen een paal aan te knallen.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 18:50 schreef francis998 het volgende:
Zo hier net wakker van een dutje van 20 minuten, na vanmorgen de stad ff snel zijn ingegaan..en met koppijn terug te komen. Ik vraag me af waarom ik van 't centrum nou altijd koppijnn krijg...

Hmmm..verder weer wat bijgelezen.
@ demise,
Wat een verhaal zeg. En dat je eerder volwassen bent geworden kan ik me best voorstellen hoor..want het eist toch veel zelfkennis en analyse van je.
EN het fenomeen te volwassen zijn voor je leeftijd ken ik maar al te goed. Ik heb me altijd volwassener gevoeld en de puberteit overgeslagen ofzo. Waardoor ik bepaalde dingen minder ontwikkeld heb. Waar ik nu dus een gigantische inhaalsprong in aan het maken ben/heb gedaan, zo heb ik ook nooit aan het jongens gedoe gedaan, en om nou over een sjaaltje bij de H&M te praten vindt ik niks aan. Zowieso heeft leefomgeving veel invloed na mijn 13e heb ik zowat alleen met volwassen of kleine kinderen om me heen geleefd.
En het lastigste is als je de relationele kant van de puberteit overslaat.
En ach...nieuwe puberteit rond je 21 nooit wat van gemerkt en ik ben 23 inmiddels.
[..]

Wat bedoel je met de relationele kant? De periode waarin je verliefd wordt, relaties aangaat en niets van de film ziet omdat die ene jongen naast je zit en je de hele tijd alleen maar twijfelt of je zijn hand nou vast gaat pakken of niet? Lijkt me vreselijk.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 17:53 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Vrouwen ook, als ze met hun benen wat beweeglijk worden
Een vrijwillige opname lijkt me wel een laatste stap, ik probeer nu vanalles maar dat is vaak niet een goede keuze/niet zoveel effect/ga zo maar door.
Op zo wat elk gebied zelfs medicatie maarja ik ben 19 ben nu samen met mijn psycholoog aan het kijken waar ik zelfstandig kan wonen.
Begeleiding zit ik niet om te springen maar volgens mijn psycholoog kun je daar goede afspraken over maken, ach laat ik het dan maar aangaan, beter dan thuis iig.

En begeleid-kamerwonen (hoe je dat ook schrijft) dan? Ik ken een aantal mensen die dat doen en zij zijn behoorlijk tevreden. Niet al teveel begeleiding, maar wel aanwezig als je 't nodig hebt.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:29 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ik hoop het dat hiermee andere crisissen worden voorkomen. Helaas zijn er geen garanties...Niettemin je groeit wel geestelijk met zo'n traject.

Zeker. Bovendien weet ik, bij een volgende crisis, in ieder geval dat het weer overgaat. Been there, done that.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:42 schreef Demise het volgende:

Een babygezicht bevat sleutelprikkels. Grote ogen, rond gezicht, bolle wangen, hoog naar voren gewelfd voorhoofd, wipneus, naar verhouding groot hoofd en mollige lichaamsvormen.

Ja, een soort ET dus. En die vind ik ook niet schattig en knuffelbaar. *snapt het niet* Ik vind baby's daardoor juist echt eng om te zien.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:42 schreef Demise het volgende:
Zeker. Bovendien weet ik, bij een volgende crisis, in ieder geval dat het weer overgaat. Been there, done that.

Ik heb het eerder andersom. Juist als het slecht gaat denk ik 'nee he, niet weer' en ik weet niet of ik nog een keer de hel aan zou kunnen waar ik al doorheen gegaan ben. Nu weet ik nl hoe zwaar het is en hoe lang het duurt voor je zo'n periode een plek hebt gegeven, en ik weet echt niet of ik dat nog een keer volhoud. Ik merk dat ik bij tegenslag nu juist veel eerder denk aan zelfmoord dan vroeger. Vroeger was het gewoon wat het was, ik wist niet beter en ik wist niet eens dat wat ik voelde niet normaal was. Kortom, ik besefte eigenlijk niet hoe erg het was, en nu wel. Ik wist ook niet dat het wél leuk kon zijn en nu wel. Dus daarom denk ik dat ik het nu als veel erger zou ervaren dan toen. Nu heb ik altijd kortdurende momenten dat het slecht gaat, maar ik denk niet dat ik het nog een keer zes jaar vol zou houden.

Verder herken ik deels het missen van de puberteit wel. Maar ook daardoor een achterstand op andere gebieden. Ik heb geen opname gehad of hulpverlening buiten medicatie, dus misschien dat ik het daardoor ook niet zo erg als nuttig heb ervaren. Ik heb mezelf wel grondig doorgezaagd natuurlijk en wel veel (zelf)kennis opgedaan, maar aan de andere kant heb ik toch ook het idee dat het me in zekere zin ook onherstelbaar beschadigd heeft.

[ Bericht 31% gewijzigd door Satsuma op 27-03-2010 21:17:10 ]

quote:

Autismeweek 2010

De VN hebben 2 april uitgeroepen tot Wereld Autisme Dag, een dag waarop autisme wereldwijd in de schijnwerpers staat. Het AutismeFonds en de Nederlandse Vereniging voor Autisme organiseren van 2 t/m 10 april 2010 de Autismeweek: in het hele land worden activiteiten georganiseerd om aandacht te vragen voor autisme.

Leuke briefkaarten die te krijgen zijn (waren) mbt de autismeweek.

Ze gaan morgen eindelijk een grote dikke 2e Wereldoorlog bom hier in de haven ruimen. Het is een duizend ponder en ze zijn al een tijdje bezig met plannen enzo want het is een linke klus

Helemaal spannend dus, en nu is er groen licht Moet ook een groot gebied ontruimt zijn, die mensen moeten allemaal al om 0800 uur weg zijn, (0700 uur dus) en dan gaat de marine de bom onder water vervoeren naar zee en daar gaan ze hem laten ontploffen.

Je kan natuurlijk niet dicht in de buurt komen, heel misschien dat ik een beetje kan filmen in de haven, maar bijna alles is ruim afgezet. Maar als het goed is is de waterkolom van de explosie op zee wel te zien vanaf het strand, en het word mooi weer, dus ik ga wel ff kijken denk ik

Je meldt je toch wel even hier als het gebeurt is?

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 21:51 schreef Autidude het volgende:
Ze gaan morgen eindelijk een grote dikke 2e Wereldoorlog bom hier in de haven ruimen. Het is een duizend ponder en ze zijn al een tijdje bezig met plannen enzo want het is een linke klus

Helemaal spannend dus, en nu is er groen licht Moet ook een groot gebied ontruimt zijn, die mensen moeten allemaal al om 0800 uur weg zijn, (0700 uur dus) en dan gaat de marine de bom onder water vervoeren naar zee en daar gaan ze hem laten ontploffen.

Je kan natuurlijk niet dicht in de buurt komen, heel misschien dat ik een beetje kan filmen in de haven, maar bijna alles is ruim afgezet. Maar als het goed is is de waterkolom van de explosie op zee wel te zien vanaf het strand, en het word mooi weer, dus ik ga wel ff kijken denk ik

Op zondag

Balen als je zo vroeg je bed uit moet lijkt mij.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 21:37 schreef Juup© het volgende:
[ afbeelding ]
[..]
Leuke briefkaarten die te krijgen zijn (waren) mbt de autismeweek.
afbeelding

Deze komt volgens mij uit onze topicreeks?

quote:

[..]
afbeelding
[..]

Wat ik dus apart blijf vinden, is dat autisten per definitie anders denken. Maar hoe anders? Exacter? Of theoretischer? Hoe denken nt'ers eigenlijk? Wat is het verschil nu?

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 21:11 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Ja, een soort ET dus. En die vind ik ook niet schattig en knuffelbaar. *snapt het niet* Ik vind baby's daardoor juist echt eng om te zien.
[..]

Ik heb het eerder andersom. Juist als het slecht gaat denk ik 'nee he, niet weer' en ik weet niet of ik nog een keer de hel aan zou kunnen waar ik al doorheen gegaan ben. Nu weet ik nl hoe zwaar het is en hoe lang het duurt voor je zo'n periode een plek hebt gegeven, en ik weet echt niet of ik dat nog een keer volhoud. Ik merk dat ik bij tegenslag nu juist veel eerder denk aan zelfmoord dan vroeger. Vroeger was het gewoon wat het was, ik wist niet beter en ik wist niet eens dat wat ik voelde niet normaal was. Kortom, ik besefte eigenlijk niet hoe erg het was, en nu wel. Ik wist ook niet dat het wél leuk kon zijn en nu wel. Dus daarom denk ik dat ik het nu als veel erger zou ervaren dan toen. Nu heb ik altijd kortdurende momenten dat het slecht gaat, maar ik denk niet dat ik het nog een keer zes jaar vol zou houden.

Verder herken ik deels het missen van de puberteit wel. Maar ook daardoor een achterstand op andere gebieden. Ik heb geen opname gehad of hulpverlening buiten medicatie, dus misschien dat ik het daardoor ook niet zo erg als nuttig heb ervaren. Ik heb mezelf wel grondig doorgezaagd natuurlijk en wel veel (zelf)kennis opgedaan, maar aan de andere kant heb ik toch ook het idee dat het me in zekere zin ook onherstelbaar beschadigd heeft.

Dat kan ik me ook wel voorstellen, dat je het eng vindt. Toch werkt het bij het overgrote deel van de mensheid wel, want baby's worden over het algemeen goed verzorgd. Bij poppen zie je het ook, maar dan sterk uitvergroot (supranormale prikkel).

Ik draai het dan toch om. Het eerste moment waarvan ik me kan herinneren dat ik ooit gelukkig was, was tijdens mijn opname. Daarvoor werd ik elke dag wakker met een nog depressiever gevoel. Nu sta ik elke dag weer gelukkiger op, gemiddeld genomen. Ik zou nooit meer zelfmoord overwegen, omdat ik nu weet dat het ook anders kan en het leven kan zo mooi zijn, dat deze twee jaar al opwegen tegen alle jaren daarvoor. Het enige wat bij mij wel onherstelbaar beschadigd is, is mijn visie op de dood. Je overschrijdt toch een grens, met een zelfmoordpoging, en als je die eenmaal overschreden hebt, is dat niet weer terug te draaien. Ik ben er niet meer bang voor, en dat maakt me af en toe juist wel bang. Aan de andere kant denk ik wel dat ik daardoor ook meer van het leven geniet.
Toch kan ik me er wel in vinden. Vroeger was het allemaal afgestompt, dat was de 'baseline'. Veel slechter kon het niet worden, het werd niet veel beter. Ik dacht dat iedereen zich zo voelde, dat dat normaal was. Hoe hoger de piek, hoe dieper het dal.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 22:21 schreef Stupendous76 het volgende:
[..]

Wat ik dus apart blijf vinden, is dat autisten per definitie anders denken. Maar hoe anders? Exacter? Of theoretischer? Hoe denken nt'ers eigenlijk? Wat is het verschil nu?

Dat is natuurlijk een vraag die waarschijnlijk nog heel lang onbeantwoord blijft, omdat niemand op beide manieren denkt. Mijn idee erover is dat ik gedetailleerder denk. Ik heb geen automatisch programma in mijn hersenen zitten dat dingen 'vertaalt', zoals NT'ers. Als iemand zegt dat ik een leuke broek aan heb, is mijn eerste reactie: iemand vindt mijn broek leuk. Ik moet dan bewust de gedachtegang in stand houden en verder denken: het is een complimentje, iemand laat hiermee merken dat hij/zij mij niet onaardig vindt, ik moet een reactie geven, die moet passen bij de relatie tussen mij en die persoon. Ik stel me zo voor dat een NT'er daar helemaal niet over na hoeft te denken, terwijl al die denkstappen bij mij dus bewust doorlopen moeten worden.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 22:21 schreef Stupendous76 het volgende:
Wat ik dus apart blijf vinden, is dat autisten per definitie anders denken. Maar hoe anders? Exacter? Of theoretischer? Hoe denken nt'ers eigenlijk? Wat is het verschil nu?

Ik denk dat het exacter, logischer, rationeler, letterlijker is.
Ik kan ook niet precies aangeven hoe, maar ik merkte bijvoorbeeld tijdens mijn studie dat ik heel andere verbanden zag (dat zeiden docenten ook) en dat ik soms moeilijk had mijn visie duidelijk te maken. Dat ik iets vertelde, en dat men niet begreep waar ik het over had. En dat ik dan maar door moest gaan tot er iemand was die 'het licht zag' en mijn idee kon 'vertalen' naar de rest van de groep.

Ook herinner ik me een bezoek aan een keramisch museum waar een mevrouw van het museum verbaasd was dat ik een bepaald detail oppikte - ze zei dat de meeste mensen dat helemaal niet opviel. Ik was toen een jaar of tien dus aan mijn diepgaande kennis van de beeldhouwkunst kan het niet gelegen hebben

Als brugklasser kreeg ik moeite met samenvatten van dingen en met hoofd- en bijzaken scheiden. Dit heb ik heel bewust moeten leren.

Ik had moeite met geschiedenis, omdat je daarbij veel moet interpreteren. Ik heb het idee dat ik dat minder doe dan anderen: ik neem dingen zoals ze zijn en trek wel conclusies wanneer de feiten daartoe aanleiding geven, maar niet 'om er maar een verhaal van te maken' zoals veel mensen volgens mij wel doen. Ik herinner me een opgave op een toets waarbij we uit moesten leggen hoe je kolonialisme kon zien op een aantal foto's. Een daarvan was een foto van een zwart jongetje op de veranda bij allemaal blanken. En ik snapte dat niet. Ik had zoiets van 'd'r zitten een paar mensen op de veranda, wat is daar kolonialistisch aan?'.

Tijdens mijn studie had ik veel moeite met het zien van de 'wetenschap' in literatuurwetenschap. Uiteindelijk is dat wel gelukt, maar ik moest mijn definitie van wetenschap aanpassen als het ware.

Ook heb ik moeite met beeldspraak - niet dat ik alles letterlijk neem, maar als het al te poetisch wordt haak ik af en komt het op mij niet over. Poëzie is voor mij een drama, ik begrijp het gewoon heel slecht. Dat heb ik tijdens m'n studie ook niet kunnen leren. Of tenminste niet tot het niveau dat andere mensen hebben gehaald.

Tijdens vertaalcolleges kreeg ik soms verwijten dat ik te letterlijk vertaalde, terwijl dat geheel mijn bedoeling niet was en ik naar mijn idee zeer vrij vertaalde. Maar wat ik dus doe is proberen om ieder aspect van een woord mee te nemen naar de vertaling, zoveel mogelijk van het karakter van de tekst te vertalen zonder het letterlijk te maken. Dus het is niet zo dat ik de zinsopbouw letterlijk vertaal naar ongrammaticaal Nederlands of zo, maar als een woord in de brontaal uit twee latijnse woorden bestond, dan probeerde ik zowel de betekenis van het woord als geheel als de twee betekenissen van de latijnse samentrekking te behouden in de vertaling. Blijkbaar komt dat op andere mensen niet (goed) over.

Een andere oefening tijdens een training van m'n werk was ook opvallend. Er kwam een acteur binnen, die verrichte wat handelingen en toen moesten mensen vertellen wat ze hadden gezien. Al mijn collega's maakten er een verhaal van en ik ergerde me dood. Want ze zeiden dingen als 'hij kijkt op z'n horloge' terwijl hij geen horloge omhad. Dus na tig collega's moest ik zeggen wat ik zag en ik zei als enige gewoon 'de man komt binnen, gaat zitten, draait zijn hand om, staat op en loopt weer weg'. Gewoon, wat ik gezien had. Al die andere mensen gingen dus blijkbaar - zonder dat ze er erg in hadden, zonder dat het ze opgedragen was - interpreteren. En ik niet. Als je aan mij vraagt wat ik zie, dan vertel ik je wat ik zie. Sterker nog, als je aan mij vraagt 'wat denk je dat die man uitbeeldde' dan zeg ik waarschijnlijk 'geen idee' want tenzij het overduidelijk is heb ik er erg veel moeite mee om dan een interpretatie te verzinnen.

Dus wat dat betreft merk ik wel verschillen. En als zoiets een keer gebeurt kan het toeval zijn, maar ik merk het dus best vaak. En was het nou alleen in situaties waar ik de enige intelligente/hoogbegaafde persoon ben, dan had het daar nog aan kunnen liggen, maar aan de universiteit was ik niet de enige (alhoewel ze ook zeker niet allemaal slim waren, want sommige mensen doen dat puur op hard werk, maar dat terzijde). Ik merk wel dat ik meer op één lijn zit met intelligente mensen. Maar met name mijn voorstellingsvermogen is beperkt en het structureren van dingen gaat bij mij anders. En ik denk dat ik ook wel meer op details let dan andere mensen. Niet altijd meer hoor, want ik heb het wel geleerd om ook het grote geheel te bekijken, al dan niet bewust. Maar in stressvolle situaties of als ik niet lekker in m'n vel zit let ik wel met name op details/fragmenten en ik geloof niet dat dat normaal is.