PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] deel 43:

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:13 schreef francis998 het volgende:

[..]

Hmmm..dit is toch wel heftig. Maar ik denk wel dat hoe jij nu in het leven staat het leven gewoon leuk maakt. Tuurlijk er zijn dingen die minder zijn.
Zelf ben ik de laatste tijd redelijk bang/bezig met de dood. Ik heb tot nu toe 2 ervaringen met de dood, een met mijn kat die toen ik 12 was stierf, en een mw die sinds baby oppas was en daarna "oma/tante" van me werd. En die is uitiendelijk gestorven een of 2 jaar na mijn kat, en op mijn moeder na zijn dat de enige "personen" die ik echt had. En ik heb er nog veel moeite mee...en vaak raak ik er gewoon overstuur van. Ook maak ik me de laatste tijd druk over de dood van mijn moeder(die nog redelijk ver weg is, maar ja met 61 jaar ook niet de jongste meer) en dan ga ik me echt afvragen wat er met mij gebeurd.
Ben al 23, geen zicht op relatie, vrienden ook niet veel, familie woont ver weg, vader woont ook ver weg en is nog ouder dan ma(rond de 69), broers/zussen heb ik niet.
Dus dan ga je je toch eerder afvragen wat er dan met je gebeurd, en de band die ik met mijn ma heb is gigantisch hecht..eigenlijk beste vriendinnen..tja dan maak je je toch snel zorgen.
Bij jou is dat dus minder.
[..]

Ik denk dat je hier een goed punt hebt. Ik zelf weet nooit hoe ik om moet gaan met die soort complimentjes om in te gaan op jou w voorbeeld. En ik heb dan zoiets van ow..oké...en word dan gigantisch verlegen. Maar doe niet die hele gedachtengang die jij doet...en het is waar mensen vinden dat ik nogal vaak lomp/stom kan reageren..
Maar goed..dat is miss deels een verschil..maar verder tja..denken is iets niet tastbaars dus het is lastig een vergelijking te maken.

Ik ben niet bang voor de dood, maar dat betekent niet dat ik niet bang ben iemand kwijt te raken. Als mijn moeder terug moet naar het ziekenhuis voor controle (borstkanker), kan ik me de hele dag niet concentreren. Op dat soort momenten ben ik gewoon, heel egoïstisch, bang dat iemand me helemaal alleen achter gaat laten. Totaal niet rationeel, want onze planeet is overbevolkt en ik heb mijn moeder nog nooit echt gemist, maar toch wil ik haar niet kwijt. Het heeft bij mij denk ik meer te maken met de complete verandering die de dood met zich mee brengt, want alles wat je kende klopt opeens niet meer.
Het lijkt me echt heel moeilijk als er iemand in je omgeving sterft. Zeker als je 12, 13, 14 jaar bent, laat dat nogal een indruk achter. Geen wonder dat je er dan meer op je hoede voor bent. Toch kan ik het niet eens zijn met je redenatie. Jij zegt dat je geen zicht hebt op een relatie. Waarom niet? Van wat ik tot nu toe van je gelezen hebt, kom je heel aardig en zelfbewust over. Ik kan me niet voorstellen dat er nooit een vrouw zal komen die op je valt.

Als ik gestressed of nerveus ben, blijf ik ook haken bij mijn oorspronkelijke reactie. Dan stopt het. Ook als ik vermoeid ben, thuis of bij mijn vriend ben, volg ik die gedachtegang vaak niet. Het is erg vermoeiend en van mijn ouders, broertje en vriend weet ik dat ze me ook accepteren als ik niet bewust reageer.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:01 schreef Demise het volgende:
Ik draai het dan toch om. Het eerste moment waarvan ik me kan herinneren dat ik ooit gelukkig was, was tijdens mijn opname.

Ik herinner me ook wel een specifiek moment dat ik dacht 'het is over'. Twee eigenlijk. Eerst toen ik net begon met medicijnen. Na drie dagen was mijn depressieve gevoel weg, alsof er een soort zware deken van me afgetild werd. Dat was heel gek. En ook toen ik vlak daarna naar buiten ging en langs een veldje liep en me realiseerde dat ik iets er mooi uit vond zien. Dat had ik ook nog nooit gehad, dat iets 'van buiten' me raakte, dat ik erbij stilstond, dat ik iets mooi vond. En ik wist niet goed wat ik met die positieve emotie moest, want ik had 'm nog niet gehad.

Eigenlijk was het einde van mijn depressie dus ook het begin van een nieuwe moeilijke periode, waarin ik opeens dingen moest leren die anderen leren tijdens de puberteit, dat je je realiseert dat een deel van je leven gewoon 'weggegooid' is, dat je je realiseert dat je allerlei gevoelens moet leren kennen en begrijpen die voor anderen heel duidelijk zijn.

quote:

Daarvoor werd ik elke dag wakker met een nog depressiever gevoel. Nu sta ik elke dag weer gelukkiger op, gemiddeld genomen. Ik zou nooit meer zelfmoord overwegen, omdat ik nu weet dat het ook anders kan en het leven kan zo mooi zijn, dat deze twee jaar al opwegen tegen alle jaren daarvoor.

Ik vrees dat ik toch een wat pessimistischere inslag heb van nature. En dat ik toch altijd de angst heb dat het weer zo wordt als toen. Dat, en ik kan niet zeggen dat ik het ooit nou écht leuk heb gehad. Er is altijd wel wat. Na de depressie en de nasleep ging m'n studie niet goed en had ik thuis problemen, toen had ik problemen met 'orde' bij het verhuizen/verbouwen, toen was ik m'n baan zat, toen had ik ruzie met m'n ouders, nu is het weer net uit met m'n vriend en m'n geld is een beetje erg op. Er is gewoon altijd wel wat. Ik heb wel geluksmomenten, dat ik even denk dat het allemaal toch wel leuk is (ondanks alles), maar ben nog nooit langdurig gelukkig geweest.

Voor mij hebben die jaren er enorm ingehakt. Ik heb ook m'n puberteit gemist, ben niet evenwichtig ontwikkeld (sneller volwassen worden en toch niet de normale stappen kunnen doorlopen) en heb die zes klotejaren echt een plaats moeten geven en nog moeten werken aan al het verkeerde gedrag, alle foute denkpatronen die ik nog had, m'n eetprobleem, etc. Ik had zes jaar in de hel geleefd zonder enige hulp en dat terwijl het probleem met medicatie zo snel opgelost was (vond ik ook best wrang... eerst durfde ik geen hulp te zoeken, later dacht ik had ik het maar veel eerder gedaan), had daarna een superslechte relatie met m'n ouders, nog steeds veel problemen en moest verwerken dat m'n leven opeens zo anders was, had allemaal emoties die ik niet kende en waarvan ik niet wist wat ik ermee moest, was bang dat ik een terugval zou krijgen, en ik heb vanaf de laatste fase van mijn depressie problemen met m'n energiehuishouding zal ik maar zeggen. Ik ben standaard om 2 uur 's nachts gedeprimeerd en ik ben sneller moe dan andere mensen, zowel geestelijk als lichamelijk. En daarna heb ik nog zeven jaar last gehad van (zware) winterdepressies. Het afgelopen jaar was mijn eerste depressievrije winter in 14 jaar. En ik weet niet of ik ooit van mijn labiliteit afkom. Het kan super gaan, maar dan opeens klap ik helemaal in elkaar. Als er iets mis gaat, dan komt het weken niet aan, en opeens hakt het erin. Het is nu drie weken uit met m'n vriend. Pas na een paar dagen heb ik er om gehuild, maar niet veel. En ik voelde me op zich best ok. Miste 'm wel heel erg, maar kon ook goed afleiding vinden. En opeens na twee weken was ik compleet in elkaar gestort, compleet hysterisch, janken, hyperventilatie, dwangmatige suicidegedachten, verward, etc. En dat is dan een dag, en de dag erna gaat het weer goed. Al voel ik dan wel een soort van 'kater'. Ik weet ook niet zo goed wat ik daar nou mee moet dan. Want op zich ben ik niet depressief of wat dan ook, maar dan heb ik er opeens zo'n dag tussen.

quote:

Het enige wat bij mij wel onherstelbaar beschadigd is, is mijn visie op de dood. Je overschrijdt toch een grens, met een zelfmoordpoging, en als je die eenmaal overschreden hebt, is dat niet weer terug te draaien. Ik ben er niet meer bang voor, en dat maakt me af en toe juist wel bang. Aan de andere kant denk ik wel dat ik daardoor ook meer van het leven geniet.

Herkenbaar. Ik heb nooit een échte poging gedaan. Ik was op een gegeven moment nog te lamlendig om überhaupt dood te willen. Ik wilde gewoon niks. Niet leven, niet dood, niet zijn. Ik wilde alleen maar niet bestaan. Bij mij uitte het zich wel in desinteresse soms, in gewoon de weg oversteken zonder te kijken of er verkeer aan kwam bijvoorbeeld, maar het is nooit misgegaan. Ik heb wel een paar keer met een mes op m'n pols gestaan, maar dan deed ik het toch niet. Eén keer heb ik zelfmoord willen plegen met de medicijnen van m'n moeder, die zijn zo zwaar dat je er maar weinig van nodig hebt. Ik had ze al in m'n mond, en vanaf dat moment had ik een blackout. Ik heb ze blijkbaar weer uitgespuugd, maar ik miste een heel stuk tijd. Dat had ik sowieso wel vaker. Maar ik herken wel wat je zegt. Ik ben het randje niet over geweest, maar puur op het randje staan is al eng. Dat moment is zo raar. Aan de ene kant wil je niet meer, ben je moe van alles. Aan de andere kant is de dood toch ook eng. En op een of andere vreemde manier geeft juist dat momentje van 'doe ik het wel of niet' je weer kracht om door te gaan, want op dat moment, en alleen op dat moment, heb je de volledige zeggenschap over je eigen leven (of dood natuurlijk). Maar ook ik heb een andere relatie met de dood dan de meeste mensen.

Ik heb ook een gigantisch respect voor mensen die zelfmoord plegen. Heel veel mensen vinden het laf. Maar als je er gestaan hebt, weet je hoe godsgruwelijk veel moed je nodig hebt om het te doen en hoe enorm wanhopig je je moet voelen om liever dood te gaan dan verder te leven. Een internetvriendin (bij gebrek aan beter woord - we kenden elkaar van een forum, chatten erg intensief en we zouden elkaar een paar dagen nadat ze zelfmoord pleegde voor het eerst ontmoeten) van me heeft een aantal jaar geleden zelfmoord gepleegd en ik was eigenlijk alleen maar opgelucht voor haar dat ze van alle ellende af was. Als je het zo moeilijk hebt en in haar geval er ook nog lang geen licht aan de tunnel was... Tja, ik voelde gewoon heel erg met haar mee en begrijp haar keuze.

quote:

Toch kan ik me er wel in vinden. Vroeger was het allemaal afgestompt, dat was de 'baseline'. Veel slechter kon het niet worden, het werd niet veel beter. Ik dacht dat iedereen zich zo voelde, dat dat normaal was. Hoe hoger de piek, hoe dieper het dal.

Ja dat ja. Maar nu zou ik dus wél weten wat ik dan mis, en zou die pijn nog honderd keer erger zijn.

[ Bericht 3% gewijzigd door Satsuma op 27-03-2010 23:50:42 ]

Ik zag weer eens ergens op een fok profiel bij beroep 'autist' staan. Wat is dat toch voor een fascinatie voor autisme Zouden ze het soms graag zelf willen hebben ofzo, of proberen ze het op die manier belachelijk te maken? Echt, ik kan me er kapot aan ergeren.

Zo, dat moest er even uit

quote:

Op zondag 28 maart 2010 00:34 schreef Green1 het volgende:
Ik zag weer eens ergens op een fok profiel bij beroep 'autist' staan. Wat is dat toch voor een fascinatie voor autisme Zouden ze het soms graag zelf willen hebben ofzo, of proberen ze het op die manier belachelijk te maken? Echt, ik kan me er kapot aan ergeren.

Zo, dat moest er even uit

Bedoel je deze?

quote:

01: Bedrijfstak: Overheid
02: Functie: Autist
03: Leeftijd: 28
04: Aantal uren per week: variabel
05: Aantal vakantiedagen: 365
06: 13e maand: nee
07: Bruto maand salaris: 1055 euro
08: Netto maand salaris: 854 euro
09: Overuren betaald: n.v.t.
10: Werkervaring: 5 jaar
11: Goodies: belastingvoordeel
12: Opleiding: geen

Zie: Salaris 2010 - deel 3 - waar we doekoe maken

quote:

Op zondag 28 maart 2010 00:57 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Bedoel je deze?
[..]

Zie: Salaris 2010 - deel 3 - waar we doekoe maken

Nee Doet er ook verder niet toe, maar ik irriteer me er gewoon mateloos aan.

quote:

Op zondag 28 maart 2010 01:03 schreef Green1 het volgende:

[..]

Nee Doet er ook verder niet toe, maar ik irriteer me er gewoon mateloos aan.

Beroep: Autist

Echt iemand voor schaal 2 !

quote:

Op zondag 28 maart 2010 01:10 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Beroep: Autist

Echt iemand voor schaal 2 !

Ja die ja Lang leve google

quote:

Op zondag 28 maart 2010 01:12 schreef Green1 het volgende:

[..]

Ja die ja Lang leve google

Sja, het wordt te pas en te onpas gebruikt. Iemand die zich niet inleeft in verkeerssituaties vind ik ergens wel het predikaat autist waard

Gaan jullie eens gauw naar bed, stelletje nachtbrakers!

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 12:25 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Welke meet ?

Singles een ander topic hier op Fok!

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 20:35 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Alle kinderen zijn niet leuk inderdaad

Zo eventjes aangepast zo dat het wel klopt

quote:

Op zondag 28 maart 2010 11:25 schreef francis998 het volgende:

[..]

en naar je zin gehad? Ben er weer bij voor vandaag..

Oh jawel. Alleen het is een beetje jammer dat de rokers massaal in de rokersruimte bivakkeerde om hun longen nog verder te asflateren

Haha..over die beroepen..uwv had ook mn CV/opleidingen gedeelte verkloot.
Maar eens over hebben als ik er weer eens kom.
Het was net niet verkloot genoeg om bezwaar te maken zeg maar, stonden wat dingen anders / lager dan wat ik daadwerkelijk heb gedaan/behaalt
Vmbo begeleidende leerweg staat er - Diploma.
Vmbo theoretische leerweg heb ik dus behaald - Diploma.
Grr.

www.aspergic.com

Wel een geinig forum.
Altijd wel lastig ik bedoel je kunt nooit alles lezen en zo maarja. Dat zij zo.

quote:

Op zondag 28 maart 2010 12:03 schreef francis998 het volgende:

[..]

gelukkig doe ik daar al bijna 3 maanden niet aan mee

trouwens gaan er veel mensen naar die meets toe?

Je bent uitgerookt Dat is mooi

Dat hangt er een beetje vanaf. Gisteren waren er ongeveer 15 mensen. Voor een meet uit een topic is dat redelijk.

quote:

Op zondag 28 maart 2010 12:25 schreef francis998 het volgende:

[..]

dat zijn wel kleine maar stomme foutjes...die eigenlijk voorkomen zouden moeten worden.

Ja en dan word ik daar de volgende keer op aangekeken.
Je zit al in zo`n positie dat niemand je gelooft als je(zegt dat je)wat kan, zeg maar.
Vervelend allemaal.

Ik heb ook wel een tijdje gerookt.
Stimuleert het gedeelte van je hersenen dat beslissingen moet maken toch precies waar wij ook wel een stimulans kunnen gebruiken.

quote:

Op zondag 28 maart 2010 12:46 schreef francis998 het volgende:

[..]

jajajaja. Nou ik heb behoorlijk wat gerookt..ruim een jaartje. Het voordeel was dat niemand wist dat ik rookte en ik ook geen zin had in dat ze erachter kwamen dus dat beperkte mijn mogelijkheden tot het opsteken ervan wel.
Maar op bepaald moment ruim 5 maandjes terug merkte ik dat het me gewoon nog depressiever maakte..dus toen ben ik maar gaan stoppen. En het gaat wel vrij makkelijk.

Maar dit hoort dus niet in dit topic..
Verder zit ik me eigenlijk een beetje te vervelen...

Vervelend het dat jij, je vervelend

Hoezo niet?

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:33 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Ik herinner me ook wel een specifiek moment dat ik dacht 'het is over'. Twee eigenlijk. Eerst toen ik net begon met medicijnen. Na drie dagen was mijn depressieve gevoel weg, alsof er een soort zware deken van me afgetild werd. Dat was heel gek. En ook toen ik vlak daarna naar buiten ging en langs een veldje liep en me realiseerde dat ik iets er mooi uit vond zien. Dat had ik ook nog nooit gehad, dat iets 'van buiten' me raakte, dat ik erbij stilstond, dat ik iets mooi vond. En ik wist niet goed wat ik met die positieve emotie moest, want ik had 'm nog niet gehad.

Eigenlijk was het einde van mijn depressie dus ook het begin van een nieuwe moeilijke periode, waarin ik opeens dingen moest leren die anderen leren tijdens de puberteit, dat je je realiseert dat een deel van je leven gewoon 'weggegooid' is, dat je je realiseert dat je allerlei gevoelens moet leren kennen en begrijpen die voor anderen heel duidelijk zijn.

Maar juist dankzij dat weggegooide gedeelte en al die dingen die je bewust nog moet leren, ben je je zoveel meer bewust van wie je bent en wat je voelt. Een 'baseline' (om daar weer op terug te komen) is iets wat normaal is. Daar geniet je niet van, het hoort zo/is altijd zo. Mijn 'baseline' is niet verschoven. Elke dag weer zit ik op een gigantische top en kan ik daar enorm van genieten. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat ik me goed voel, anderen wel.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:33 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Ik vrees dat ik toch een wat pessimistischere inslag heb van nature. En dat ik toch altijd de angst heb dat het weer zo wordt als toen. Dat, en ik kan niet zeggen dat ik het ooit nou écht leuk heb gehad. Er is altijd wel wat. Na de depressie en de nasleep ging m'n studie niet goed en had ik thuis problemen, toen had ik problemen met 'orde' bij het verhuizen/verbouwen, toen was ik m'n baan zat, toen had ik ruzie met m'n ouders, nu is het weer net uit met m'n vriend en m'n geld is een beetje erg op. Er is gewoon altijd wel wat. Ik heb wel geluksmomenten, dat ik even denk dat het allemaal toch wel leuk is (ondanks alles), maar ben nog nooit langdurig gelukkig geweest.

Voor mij hebben die jaren er enorm ingehakt. Ik heb ook m'n puberteit gemist, ben niet evenwichtig ontwikkeld (sneller volwassen worden en toch niet de normale stappen kunnen doorlopen) en heb die zes klotejaren echt een plaats moeten geven en nog moeten werken aan al het verkeerde gedrag, alle foute denkpatronen die ik nog had, m'n eetprobleem, etc. Ik had zes jaar in de hel geleefd zonder enige hulp en dat terwijl het probleem met medicatie zo snel opgelost was (vond ik ook best wrang... eerst durfde ik geen hulp te zoeken, later dacht ik had ik het maar veel eerder gedaan), had daarna een superslechte relatie met m'n ouders, nog steeds veel problemen en moest verwerken dat m'n leven opeens zo anders was, had allemaal emoties die ik niet kende en waarvan ik niet wist wat ik ermee moest, was bang dat ik een terugval zou krijgen, en ik heb vanaf de laatste fase van mijn depressie problemen met m'n energiehuishouding zal ik maar zeggen. Ik ben standaard om 2 uur 's nachts gedeprimeerd en ik ben sneller moe dan andere mensen, zowel geestelijk als lichamelijk. En daarna heb ik nog zeven jaar last gehad van (zware) winterdepressies. Het afgelopen jaar was mijn eerste depressievrije winter in 14 jaar. En ik weet niet of ik ooit van mijn labiliteit afkom. Het kan super gaan, maar dan opeens klap ik helemaal in elkaar. Als er iets mis gaat, dan komt het weken niet aan, en opeens hakt het erin. Het is nu drie weken uit met m'n vriend. Pas na een paar dagen heb ik er om gehuild, maar niet veel. En ik voelde me op zich best ok. Miste 'm wel heel erg, maar kon ook goed afleiding vinden. En opeens na twee weken was ik compleet in elkaar gestort, compleet hysterisch, janken, hyperventilatie, dwangmatige suicidegedachten, verward, etc. En dat is dan een dag, en de dag erna gaat het weer goed. Al voel ik dan wel een soort van 'kater'. Ik weet ook niet zo goed wat ik daar nou mee moet dan. Want op zich ben ik niet depressief of wat dan ook, maar dan heb ik er opeens zo'n dag tussen.

Foute denkpatronen? Ik kan me daar niets bij voorstellen. Hoe is een denkpatroon 'fout'? Dat hulp zoeken is een vrij herkenbaar probleem voor een hele hoop mensen, denk ik. Achteraf toch spijt van dat die hulp te laat is gezocht, terwijl het eerst helemaal geen gewenste hulp was. Het lijkt mij ook erg wrang als na zo'n lange tijd blijkt dat medicatie zo goed werkt. Anti-depressiva en anti-psychoticum hebben bij mij nooit echt iets gedaan, al twijfelde ik daar op het moment zelf over. Het uitstelgedrag is ook weer erg herkenbaar. Ik besefte pas dat ik mijn moeder kwijt had kunnen raken toen ze weer beter was, terwijl op dat moment juist iedereen verwachtte dat ik me weer goed zou voelen. Verwarrend, want niemand begrijpt dat ik eerst in overleef-modus spring en dus alles wegdruk, totdat de eerste momenten voorbij zijn, waarna ik instort.
Wat ik wel goed vind is dat je zo'n nare dag bestempelt als 'ertussen', en dat dat dus in ieder geval niet meer de normale gang van zaken is.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:33 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Herkenbaar. Ik heb nooit een échte poging gedaan. Ik was op een gegeven moment nog te lamlendig om überhaupt dood te willen. Ik wilde gewoon niks. Niet leven, niet dood, niet zijn. Ik wilde alleen maar niet bestaan. Bij mij uitte het zich wel in desinteresse soms, in gewoon de weg oversteken zonder te kijken of er verkeer aan kwam bijvoorbeeld, maar het is nooit misgegaan. Ik heb wel een paar keer met een mes op m'n pols gestaan, maar dan deed ik het toch niet. Eén keer heb ik zelfmoord willen plegen met de medicijnen van m'n moeder, die zijn zo zwaar dat je er maar weinig van nodig hebt. Ik had ze al in m'n mond, en vanaf dat moment had ik een blackout. Ik heb ze blijkbaar weer uitgespuugd, maar ik miste een heel stuk tijd. Dat had ik sowieso wel vaker. Maar ik herken wel wat je zegt. Ik ben het randje niet over geweest, maar puur op het randje staan is al eng. Dat moment is zo raar. Aan de ene kant wil je niet meer, ben je moe van alles. Aan de andere kant is de dood toch ook eng. En op een of andere vreemde manier geeft juist dat momentje van 'doe ik het wel of niet' je weer kracht om door te gaan, want op dat moment, en alleen op dat moment, heb je de volledige zeggenschap over je eigen leven (of dood natuurlijk). Maar ook ik heb een andere relatie met de dood dan de meeste mensen.

Ik heb ook een gigantisch respect voor mensen die zelfmoord plegen. Heel veel mensen vinden het laf. Maar als je er gestaan hebt, weet je hoe godsgruwelijk veel moed je nodig hebt om het te doen en hoe enorm wanhopig je je moet voelen om liever dood te gaan dan verder te leven. Een internetvriendin (bij gebrek aan beter woord - we kenden elkaar van een forum, chatten erg intensief en we zouden elkaar een paar dagen nadat ze zelfmoord pleegde voor het eerst ontmoeten) van me heeft een aantal jaar geleden zelfmoord gepleegd en ik was eigenlijk alleen maar opgelucht voor haar dat ze van alle ellende af was. Als je het zo moeilijk hebt en in haar geval er ook nog lang geen licht aan de tunnel was... Tja, ik voelde gewoon heel erg met haar mee en begrijp haar keuze.

Die periode is het ergste, het niets willen. Dan kun je nog beide kanten op en is er totaal geen duidelijkheid. Je wilt niet dood, maar ook niet leven. De eerste poging bij mij was uit pure verwarring. Ik wilde niet meer op deze manier verder en ik kon er niet aan ontsnappen. De tweede keer wist ik donders goed wat mijn doel was, ook al was ik gelukkig nog niet ver genoeg om te stoppen met vechten zodra de mogelijkheid van een opname voorbij kwam. Het is net zoiets als een straf voor ongepast gedrag; die lijkt altijd erger zolang je 'm nog niet gehad hebt. De fantasie is erger dan de werkelijkheid. Bovendien weet je waar je toe in staat bent.
Ik heb geen respect voor mensen die zelfmoord plegen. Ik begrijp de keuze, maar ik kan het er niet mee eens zijn. Bovendien is het pijnlijkste moment het moment vlak voordat je wegzakt, waarop je toch twijfelt maar net niet bij de telefoon kunt. Ik denk dat iedereen dat heeft, want alle oerinstincten zijn gericht op overleven, al helemaal in stresssituaties.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 23:33 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Ja dat ja. Maar nu zou ik dus wél weten wat ik dan mis, en zou die pijn nog honderd keer erger zijn.

Dat kan ik me goed voorstellen.

Zo, ik ga lekker naar het strand.. Bom kijken! Ik heb mijn pas bij me, altijd als ik naar buiten ga, dus als ik een vreemde agent tegenkom en we begrijpen elkaar niet dan kan het niet mis gaan. Want ik denk dat er wel veel agenten zullen zijn, dus ook misschien geleend van een andere regio.