Lang gelurkt en nu moet ik er toch eindelijk zelf aan geloven: Zwanger! Vandaag precies 6 weken (als ik goed heb gerekend).
Ben niet zo'n roze-wolk-meisje en krijg het nog lastig IRL mijn mond uit... dus eerst maar eens hier oefenen.

De "probeerfase" was bij ons ultra-kort en (hoewel ik me terdege besef dat we daar blij mee moeten zijn) ben ik nog een beetje beduusd van de snelheid. Kan me er nog niet zoveel bij voorstellen allemaal...
Slaap slecht, moe, moe, moe en misselijk en afgelopen week de grootste BH ooit gekocht (

), maar verder gaat het eigenlijk allemaal wel. Ben nu erg bezig met wanneer ik het wie vertel (niemand weet het nog dus). Hoor heel graag wat ervaringen daarmee. Ik snap dat je, als je tijden op een zwangerschap hebt gewacht niet kunt wachten om het de wereld te vertellen (of misschien ben je dan juist extra voorzichtig), maar ik ben nog erg aan het wennen aan het idee. Vrijwel al mijn vriendinnen zijn al moeder en enerzijds vind ik het leuk als zij het weten; anderzijds heb ik helemaal nog geen behoefte aan het "goedmoedige ge-bemoei" en het feit dat ik ineens bij de moeder-club zou horen...

Al het getrut om me heen kan best nog even wachten, maar met name op mijn werk voel ik me bijzonder schuldig. We hebben al 3 (!) zwangere meiden rondlopen en hoewel niemand er een punt van maakt, merk ik ook wat dat voor problemen meebrengt voor de rest. Hoe eerder ik het vertel, hoe beter we dingen kunnen regelen en hoewel ik daar nog niet aan toe ben, denk ik dat het mij ook veel rust brengt als ik weet dat dingen geregeld zijn. Ben benieuwd naar jullie ervaringen...
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.